(1)

Με την οδηγία 2014/59/ΕΕ, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία (ΕΕ) 2019/879 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (2), θεσπίστηκαν ορισμένες διασφαλίσεις για την ενίσχυση της αποτελεσματικής εκτέλεσης της εξυγίανσης σε σχέση με χρηματοπιστωτικές συμβάσεις που διέπονται από το δίκαιο τρίτης χώρας.

(2)

Σύμφωνα με το άρθρο 71α παράγραφος 1 της οδηγίας 2014/59/ΕΕ, τα ιδρύματα και οι οντότητες υποχρεούνται να συμπεριλαμβάνουν, στις χρηματοπιστωτικές συμβάσεις που συνάπτουν και οι οποίες διέπονται από το δίκαιο τρίτης χώρας, όρους με τους οποίους αναγνωρίζονται οι εξουσίες αναστολής των αρχών εξυγίανσης.

(3)

Προκειμένου να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα της εξυγίανσης, το άρθρο 68 της οδηγίας 2014/59/ΕΕ ορίζει ότι ορισμένα μέτρα πρόληψης κρίσεων ή μέτρα διαχείρισης κρίσεων δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι συνιστούν γεγονότα που συνεπάγονται αναγκαστική εκτέλεση, ή διαδικασίες αφερεγγυότητας. Επιπλέον, το εν λόγω άρθρο ορίζει ότι τα μέτρα αυτά δεν θα πρέπει να παρέχουν στους αντισυμβαλλομένους σε σχετικές συμβάσεις το δικαίωμα να ασκούν ορισμένα συμβατικά δικαιώματα αποκλειστικά και μόνον ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των εν λόγω μέτρων. Επομένως, είναι αναγκαίο να συμπεριληφθεί στο περιεχόμενο των συμβατικών όρων η αποδοχή, από πλευράς των μερών, ότι δεσμεύονται από τις εν λόγω απαιτήσεις. Επιπλέον, σύμφωνα με τα άρθρα 33α, 69, 70 και 71 της οδηγίας 2014/59/ΕΕ, οι αρχές εξυγίανσης μπορούν, για περιορισμένο χρονικό διάστημα, να αναστέλλουν συμβατικές υποχρεώσεις πληρωμής ή παράδοσης που απορρέουν από σύμβαση στην οποία είναι συμβαλλόμενο μέρος ίδρυμα ή οντότητα υπό εξυγίανση ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, πριν από την εξυγίανση, να περιορίζουν την αναγκαστική εκτέλεση συμφωνιών παροχής ασφάλειας και να αναστέλλουν ορισμένα δικαιώματα των αντισυμβαλλομένων, όπως, για παράδειγμα, το δικαίωμα εκκαθάρισης, συμψηφισμού των ακαθάριστων υποχρεώσεων, επίσπευσης μελλοντικών πληρωμών ή καταγγελίας χρηματοπιστωτικών συμβάσεων με άλλον τρόπο. Δεδομένου ότι οι εν λόγω εξουσίες των αρχών εξυγίανσης ενδέχεται να μην είναι αποτελεσματικές όταν εφαρμόζονται σε χρηματοπιστωτικές συμβάσεις που διέπονται από τη νομοθεσία τρίτης χώρας, θα πρέπει να αναγνωρίζονται ρητά στους όρους των χρηματοπιστωτικών συμβάσεων.

(4)

Προκειμένου να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα της εξυγίανσης και να προωθηθεί η συνοχή μεταξύ των προσεγγίσεων που υιοθετούνται από τα κράτη μέλη, και προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι αρχές εξυγίανσης, τα ιδρύματα και οι οντότητες μπορούν να λαμβάνουν υπόψη τις διαφορές μεταξύ των νομικών τους συστημάτων ή τις διαφορές που προκύπτουν από μια συγκεκριμένη συμβατική μορφή ή δομή, είναι σκόπιμο να καθοριστεί το υποχρεωτικό περιεχόμενο των συμβατικών όρων. Για το περιεχόμενο των εν λόγω συμβατικών όρων θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα διαφορετικά επιχειρηματικά μοντέλα των ιδρυμάτων και των οντοτήτων. Ωστόσο, δεδομένου ότι οι χρηματοπιστωτικές συμβάσεις στο πλαίσιο διεθνών συναλλαγών γενικά δεν διαφέρουν ανάλογα με το επιχειρηματικό μοντέλο των ιδρυμάτων ή των οντοτήτων, δεν είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί διαφορετικό περιεχόμενο για τις συμβατικές ρήτρες αναγνώρισης.

(5)

Ο παρών κανονισμός βασίζεται στα σχέδια ρυθμιστικών τεχνικών προτύπων που υπέβαλε η Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (ΕΑΤ) στην Επιτροπή.

(6)

Η ΕΑΤ διενήργησε ανοικτές δημόσιες διαβουλεύσεις σχετικά με τα σχέδια ρυθμιστικών τεχνικών προτύπων στα οποία βασίζεται ο παρών κανονισμός, ανέλυσε τα ενδεχόμενα συναφή κόστη και τις ωφέλειες και ζήτησε τις συμβουλές της ομάδας τραπεζικών συμφεροντούχων, που έχει συσταθεί σύμφωνα με το άρθρο 37 του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1093/2010 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (3),