(1)

Op 16 maart 2020 nam de Commissie een mededeling aan (1) waarin werd aanbevolen niet-essentiële reizen van derde landen naar het EU+-gebied (2) tijdelijk te beperken gedurende één maand. Op 17 maart 2020 stemden de staatshoofden en regeringsleiders van de EU ermee in de tijdelijke beperking van niet-essentiële reizen in te voeren. Ook de vier met de Schengenruimte geassocieerde landen voerden de beperking in.

(2)

Op 26 maart 2020 kwamen de staatshoofden en regeringsleiders van de Europese Unie overeen om in het licht van de COVID-19-pandemie een gecoördineerde tijdelijke beperking van niet-essentiële reizen naar de EU toe te passen.

(3)

Op 8 april 2020 (3) en 8 mei 2020 (4) nam de Commissie twee vervolgmededelingen aan, die elk de aanbeveling bevatten de beperking van niet-essentiële reizen met één maand te verlengen. Alle Schengenlidstaten en de vier met de Schengenruimte geassocieerd landen (hierna “de lidstaten”) besloten deze verlengingen toe te passen, laatstelijk tot en met 15 juni 2020.

(4)

Op 15 april 2020 presenteerden de voorzitter van de Europese Commissie en de voorzitter van de Europese Raad een gezamenlijk Europees stappenplan voor de opheffing van de inperkingsmaatregelen in verband met COVID-19 (5). Het stappenplan voorziet in een tweefasenaanpak waarbij de controles aan de binnengrenzen op gecoördineerde wijze zouden moeten worden opgeheven. Vervolgens zouden de tijdelijke beperkingen aan de buitengrenzen geleidelijk worden versoepeld en zou niet-essentieel reisverkeer naar de EU door niet-EU-ingezetenen weer worden toegestaan. De opheffing van de reisbeperking aan de buitengrenzen zou derhalve plaats moeten vinden na of gelijktijdig met de opheffing van de controles aan de binnengrenzen door de lidstaten.

(5)

Overleg met de lidstaten bevestigde dat het nodig was de bestaande beperkingen aan de buitengrenzen voor een korte periode te verlengen en dat voor de geleidelijke opheffing ervan een gecoördineerde aanpak moet worden gevolgd.

(6)

Op 11 juni 2020 nam de Commissie een mededeling (6) aan waarin werd aanbevolen de beperking van niet-essentiële reizen naar de EU te verlengen tot en met 30 juni 2020, en werd uiteengezet hoe de beperking van niet-essentiële reizen naar de EU geleidelijk moet worden opgeheven vanaf 1 juli 2020. Alle lidstaten verlengden de beperking verder tot en met 30 juni.

(7)

Sindsdien is er tussen de lidstaten overlegd over de toe te passen criteria en methodiek.

(8)

Deze aanbeveling doet geen afbreuk aan de verantwoordelijkheid van de lidstaten om artikel 6 van de Schengengrenscode (7), waarin de toegangsvoorwaarden voor onderdanen van derde landen zijn vastgesteld, te blijven toepassen. Het blijft met name de verantwoordelijkheid van de lidstaten om per geval te beoordelen of een onderdaan van een derde land als een bedreiging voor de volksgezondheid moet worden beschouwd. In dit verband zouden de lidstaten moeten zorgen voor nauwe samenwerking tussen grenswachtautoriteiten en vervoersaanbieders.

(9)

Grenstoezicht is niet alleen in het belang van de lidstaat aan de buitengrenzen waarvan het wordt uitgeoefend, maar ook in het belang van alle lidstaten die grenstoezicht aan hun binnengrenzen hebben afgeschaft. De lidstaten zouden er derhalve voor moeten zorgen dat de aan de buitengrenzen genomen maatregelen worden gecoördineerd om de goede werking van het Schengengebied te garanderen. Daartoe zouden de lidstaten de tijdelijke beperking van niet-essentiële reizen naar de EU op gecoördineerde wijze moeten beginnen op te heffen. Als eerste stap zou dit moeten gelden voor de ingezetenen van de in bijlage I bij deze aanbeveling genoemde derde landen. Deze lijst zou regelmatig moeten worden geactualiseerd.

(10)

In besluiten over de mogelijke opheffing van de beperking van niet-essentiële reizen naar de EU zou rekening moeten worden gehouden met de epidemiologische situatie in de EU, d.w.z. het gemiddelde aantal COVID-19-gevallen in de laatste 14 dagen en per 100 000 inwoners.

(11)

De Internationale Gezondheidsregeling (2005) (International Health Regulations —IHR), die op 23 mei 2005 door de 58e Wereldgezondheidsvergadering is goedgekeurd, heeft gezorgd voor een betere coördinatie van de paraatheid voor en de reactie op een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang tussen de bij de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) aangesloten staten, waaronder alle lidstaten van de Unie. Het IHR-monitoringkader geeft aan welke kerncapaciteiten op het gebied van de volksgezondheid de bij de WHO aangesloten staten moeten onderhouden. De gegevens die landen in dit kader periodiek rapporteren, kunnen worden samengevoegd tot een totaalscore als indicator voor de totale responscapaciteit.

(12)

De effectiviteit van besluiten over het opheffen van de beperking van niet-essentiële reizen naar de EU staat of valt met een gecoördineerde uitvoering ervan door de lidstaten voor alle buitengrenzen. Het is niet de bedoeling dat een lidstaat eenzijdig tot opheffing van de beperking van niet-essentiële reizen naar de EU voor een bepaald derde land besluit voordat de andere lidstaten op gecoördineerde wijze tot de opheffing van de reisbeperking voor dat land hebben besloten. De lidstaten mogen echter, in volledige transparantie, uitsluitend geleidelijk, de beperkingen voor reizen naar de in bijlage I genoemde landen opheffen.

(13)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en aan het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de aanneming van deze aanbeveling; deze is bijgevolg niet bindend voor, noch van toepassing op deze lidstaat. Aangezien deze aanbeveling voortbouwt op het Schengenacquis, beslist Denemarken overeenkomstig artikel 4 van het bovengenoemde protocol binnen een termijn van zes maanden nadat de Raad heeft beslist over deze aanbeveling of het deze zal opvolgen.

(14)

Deze aanbeveling vormt een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis waaraan Ierland niet deelneemt, overeenkomstig Besluit 2002/192/EG van de Raad (8); Ierland neemt derhalve niet deel aan de aanneming van deze aanbeveling en deze is niet bindend voor, noch van toepassing in Ierland.

(15)

Wat IJsland en Noorwegen betreft, vormt deze aanbeveling een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van de Overeenkomst tussen de Raad van de Europese Unie en de Republiek IJsland en het Koninkrijk Noorwegen inzake de wijze waarop IJsland en Noorwegen worden betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis die vallen onder het gebied bedoeld in artikel 1, onder A, van Besluit 1999/437/EG van de Raad (9).

(16)

Wat Zwitserland betreft, vormt deze aanbeveling een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van de Overeenkomst tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de wijze waarop Zwitserland wordt betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis die vallen onder het gebied bedoeld in artikel 1, onder A, van Besluit 1999/437/EG van de Raad (10), in samenhang met artikel 3 van Besluit 2008/146/EG van de Raad (11).

(17)

Wat Liechtenstein betreft, vormt deze aanbeveling een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van het Protocol tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap, de Zwitserse Bondsstaat en het Vorstendom Liechtenstein betreffende de toetreding van het Vorstendom Liechtenstein tot de Overeenkomst tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de wijze waarop Zwitserland wordt betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis die vallen onder het gebied bedoeld in artikel 1, onder A, van Besluit 1999/437/EG van de Raad (12), in samenhang met artikel 3 van Besluit 2011/350/EU van de Raad (13).

(18)

De juridische status van deze aanbeveling, zoals uiteengezet in de overwegingen 13 tot en met 17, doet geen afbreuk aan de noodzaak dat alle lidstaten omwille van de goede werking van het Schengengebied op gecoördineerde wijze beslissen over de opheffing van de beperking van niet-essentiële reizen naar de EU,