Clausule betreffende wederzijdse defensie

Het Verdrag van Lissabon versterkt de solidariteit tussen lidstaten van de Europese Unie (EU) jegens bedreigingen van buitenaf door de invoering van een clausule betreffende wederzijdse defensie (artikel 42, lid 7, van het Verdrag betreffende de Europese Unie). Deze clausule voorziet dat in geval een lidstaat wordt aangevallen, de andere lidstaten de plicht hebben om het betrokken EU-land hulp en bijstand te verlenen met alle middelen waarover zij beschikken overeenkomstig artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties met betrekking tot de wettige verdediging.

Deze verplichting voor wederzijdse defensie is bindend voor alle lidstaten. Ze tast evenwel niet de neutraliteit van bepaalde lidstaten aan en sluit aan bij de verbintenissen van landen die lid zijn van de NAVO.

Deze clausule wordt aangevuld met de solidariteitsclausule (artikel 222 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie), die de plicht van de lidstaten inhoudt om gezamenlijk op te treden wanneer een van hen het slachtoffer is van een terroristische aanslag, een natuurramp of een door de mens veroorzaakte ramp.

ZIE OOK

• Collectieve verdediging
• Gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid (GVDB)
• Europese Unie
• Lidstaten
• NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie)
• Solidariteitsclausule
• Verdrag van Lissabon (samenvatting)
• Het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid (Europese Unie).