15.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/1

(1)

Stabilność finansowa jest podstawowym warunkiem, który musi zostać spełniony, aby realna gospodarka mogła zapewnić miejsca pracy, kredyty i wzrost gospodarczy. Kryzys finansowy ujawnił istotne braki w nadzorze finansowym, który nie był w stanie przewidzieć negatywnych zmian o charakterze makroostrożnościowym i zapobiec nagromadzeniu się nadmiernych ryzyk w obrębie systemu finansowego.

(2)

Parlament Europejski systematycznie apelował o wzmocnienie równych warunków konkurencji dla wszystkich podmiotów na szczeblu unijnym, wskazując jednocześnie na istotne braki w nadzorze Unii nad coraz bardziej zintegrowanymi rynkami finansowymi (w swoich rezolucjach z dnia 13 kwietnia 2000 r. w sprawie komunikatu Komisji dotyczącego wprowadzania ram dla rynków finansowych: plan działania (4), z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie zasad nadzoru ostrożnościowego w Unii Europejskiej (5), z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie polityki usług finansowych (2005–2010) – białej księgi (6), z dnia 23 września 2008 r. zawierającej zalecenia dla Komisji w sprawie funduszy hedgingowych i niepublicznego rynku kapitałowego (7) oraz z dnia 9 października 2008 r. zawierającej zalecenia dla Komisji w sprawie działań następczych w związku z metodą Lamfalussy’ego: przyszła struktura nadzoru (8), a także w swoich stanowiskach z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Solvency II) (9) oraz z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych (10)).

(3)

W listopadzie 2008 r. Komisja zleciła grupie wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacques’a de Larosière’a opracowanie zaleceń w sprawie wzmocnienia europejskich rozwiązań w zakresie nadzoru, aby lepiej chronić obywateli i odbudować zaufanie do systemu finansowego.

(4)

W swoim raporcie końcowym przedstawionym w dniu 25 lutego 2009 r. (raport grupy de Larosière'a) grupa wysokiego szczebla zaleciła m.in. utworzenie na poziomie Unii organu, którego zadaniem byłoby nadzorowanie ryzyka w systemie finansowym jako całości.

(5)

W komunikacie „Realizacja europejskiego planu naprawy” z dnia 4 marca 2009 r. Komisja z zadowoleniem przyjęła zalecenia raportu grupy de Larosière’a i udzieliła im szerokiego poparcia. Podczas posiedzenia w dniach 19 i 20 marca 2009 r. Rada Europejska potwierdziła, że należy poprawić regulacje dotyczące instytucji finansowych i nadzór nad tymi instytucjami w Unii i że podstawę działań podejmowanych w tym zakresie powinien stanowić raport grupy de Larosière’a.

(6)

W swoim komunikacie „Europejski nadzór finansowy” z dnia 27 maja 2009 r. Komisja zaproponowała szereg reform obecnych rozwiązań mających na celu ochronę stabilności finansowej na poziomie Unii, w szczególności propozycję utworzenia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) odpowiedzialnej za nadzór makroostrożnościowy. Propozycje Komisji zostały poparte przez Radę w dniu 9 czerwca 2009 r. i Radę Europejską podczas posiedzenia w dniach 18 i 19 czerwca 2009 r.; przyjęto także pozytywnie zamiar przedstawienia przez Komisję wniosków prawodawczych, tak by nowy system zaczął obowiązywać w 2010 r. Rada wyraziła również stanowisko, zbieżne z opinią Komisji, że Europejski Bank Centralny (EBC) „powinien zapewnić ERRS wsparcie analityczne, statystyczne, administracyjne i logistyczne, korzystając również z porad fachowych ze strony krajowych banków centralnych i krajowych organów nadzoru”. Wsparcie ze strony EBC dla ERRS oraz powierzone ERRS zadania nie powinny naruszać zasady niezależności EBC w wykonywaniu swoich zadań zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(7)

Biorąc pod uwagę integrację międzynarodowych rynków finansowych oraz ryzyko przenoszenia się kryzysów finansowych, istnieje potrzeba zdecydowanego zaangażowania ze strony Unii na skalę globalną. ERRS powinna korzystać z wiedzy komitetu naukowego wysokiego szczebla i reagować na globalne wyzwania, tak aby zapewnić, by głos Unii w kwestiach związanych ze stabilnością finansową był słyszalny, szczególnie poprzez ścisłą współpracę z Międzynarodowym Funduszem Walutowym (MFW) oraz Radą Stabilności Finansowej, których zadaniem jest wydawanie wczesnych ostrzeżeń w sprawie zagrożeń makroostrożnościowych na poziomie ogólnoświatowym, i z partnerami z grupy G-20.

(8)

ERRS powinna się przyczyniać między innymi do realizacji zaleceń MFW, Rady Stabilności Finansowej i Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BRM) skierowanych do grupy G-20.

(9)

W sprawozdaniu MFW, BRM i Rady Stabilności Finansowej z dnia 28 października 2009 r. zatytułowanym „Wytyczne do oceny znaczenia systemowego instytucji finansowych, rynków i instrumentów: rozważania wstępne”, przedstawionym ministrom finansów i prezesom banków centralnych państw grupy G-20, stwierdzono także, że ocena ryzyka systemowego może ulegać zmianie w zależności od sytuacji ekonomicznej. Będzie ona także uzależniona od infrastruktury finansowej i rozwiązań przewidzianych w ramach zarządzania kryzysowego oraz zdolności do zajęcia się problemami w momencie ich wystąpienia. Instytucje finansowe mogą być systemowo ważne dla lokalnych, krajowych lub międzynarodowych systemów finansowych i gospodarek. Kluczowe kryteria pomagające zidentyfikować systemowe znaczenie rynków i instytucji to: ich wielkość (ilość usług finansowych świadczonych przez poszczególne elementy systemu finansowego), substytucyjność (zakres, w jakim inne elementy systemu mogą świadczyć te same usługi w razie zakłóceń) i wzajemne powiązania (powiązania z innymi elementami systemu). Ocena oparta na tych trzech kryteriach powinna zostać uzupełniona odniesieniem do słabych stron sektora finansowego i zdolności ram instytucjonalnych do reagowania na problemy sektora finansowego; powinna też uwzględniać różne dodatkowe czynniki, takie jak m.in. złożoność konkretnych struktur i modeli biznesowych, stopień niezależności finansowej, stopień i zakres nadzoru, przejrzystość przepisów finansowych oraz powiązania, które mogą wpłynąć na ogólne ryzyko instytucji.

(10)

Zadaniem ERRS powinno być monitorowanie i ocena ryzyka systemowego w normalnej sytuacji w celu zmniejszenia podatności systemu na ryzyko zaburzeń elementów systemowych i zwiększenia odporności systemu finansowego na wstrząsy. W tym zakresie ERRS powinna przyczyniać się do zapewniania stabilności finansowej oraz zmniejszania negatywnego wpływu na rynek wewnętrzny i na realną gospodarkę. W celu wykonania tego zadania ERRS powinna analizować wszystkie istotne informacje.

(11)

Obecne rozwiązania unijne kładą zbyt mały nacisk na nadzór makroostrożnościowy i wzajemne powiązania między zmianami zachodzącymi w szerszym otoczeniu makroekonomicznym a systemem finansowym. Odpowiedzialność za analizę makroostrożnościową jest w dalszym ciągu podzielona; analiza ta jest prowadzona przez rozmaite organy na różnych poziomach i brakuje mechanizmu zapewniającego odpowiednie identyfikowanie ryzyk makroostrożnościowych oraz wydawanie jasnych ostrzeżeń i zaleceń, które byłyby monitorowane i przekładały się na działania. Dla prawidłowego funkcjonowania Unii i globalnych systemów finansowych oraz ograniczenia czynników zagrażających im konieczne jest zwiększenie spójności między nadzorem makro- i mikroostrożnościowym.

(12)

Ten nowo opracowany system nadzoru makroostrożnościowego wymaga wiarygodnego przywództwa na wysokim szczeblu. W związku z tym i z uwagi na jego kluczową rolę oraz jego międzynarodową i wewnętrzną wiarygodność, a także w duchu zaleceń raportu grupy de Larosière’a, przewodniczącym ERRS przez pierwszą pięcioletnią kadencję po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia powinien być prezes EBC. Ponadto należy zwiększyć wymogi dotyczące odpowiedzialności, a organy ERRS powinny mieć możliwość korzystania z szerokiego zakresu doświadczeń, środowisk i opinii.

(13)

W raporcie de Larosière’a stwierdzono także, że aby nadzór makroostrożnościowy miał rzeczywiste znaczenie, musi w pewnym stopniu wpływać na nadzór w skali mikro, a jednocześnie nadzór mikroostrożnościowy nie może skutecznie chronić stabilności finansowej bez właściwego uwzględnienia sytuacji w skali makro.

(14)

Należy ustanowić Europejski System Nadzoru Finansowego (ESNF), obejmujący organy sprawujące nadzór finansowy zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu unijnym, funkcjonujący jako sieć. Zgodnie z zasadą lojalnej współpracy zapisaną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, strony ESNF powinny współpracować w zaufaniu i pełnym, wzajemnym szacunku, szczególnie celem zapewnienia między nimi przepływu odpowiednich i wiarygodnych informacji. Na szczeblu UE sieć powinna obejmować ERRS i trzy organy nadzoru mikroostrożnościowego: Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (11), Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (12), i Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (13) (dalej zwane wspólnie „Europejskimi Urzędami Nadzoru”).

(15)

Unia potrzebuje specjalnego organu odpowiedzialnego za nadzór makroostrożnościowy nad całym systemem finansowym w Unii, który identyfikowałby zagrożenia dla stabilności finansowej, a w razie konieczności wydawał ostrzeżenia przed ryzykiem i zalecenia w sprawie działań mających na celu przeciwdziałanie tym zagrożeniom. Właściwe jest zatem ustanowienie ERRS jako nowego, niezależnego organu obejmującego wszystkie sektory finansowe, jak również systemy gwarancyjne. ERRS powinna być odpowiedzialna za nadzór makroostrożnościowy na poziomie unijnym i nie powinna posiadać osobowości prawnej.

(16)

ERRS powinien posiadać Radę Generalną, Komitet Sterujący, Sekretariat, Doradczy Komitet Naukowy oraz Doradczy Komitet Techniczny. Skład Doradczego Komitetu Naukowego powinien uwzględniać odpowiednie przepisy dotyczące konfliktu interesów, przyjęte przez Radę Generalną. Przy ustanawianiu Doradczego Komitetu Technicznego należy wziąć pod uwagę istniejące struktury w celu uniknięcia wszelkiego powielania zadań.

(17)

ERRS powinna wydawać ostrzeżenia i, kiedy uzna to za konieczne, zalecenia o charakterze albo ogólnym, albo szczegółowym, które powinny być kierowane w szczególności do całej Unii, do co najmniej jednego państwa członkowskiego, do co najmniej jednego Europejskiego Urzędu Nadzoru lub do co najmniej jednego krajowego organu nadzoru; w zaleceniach przewidziany powinien być konkretny termin na właściwe działania w zakresie polityki nadzorczej.

(18)

ERRS powinna opracować system oznaczeń oparty na kolorach umożliwiający zainteresowanym stronom lepszą ocenę charakteru zagrożenia.

(19)

Aby zwiększyć wpływ i legitymację takich ostrzeżeń oraz zaleceń, powinny być one zgodnie z zasadami ścisłej poufności przekazywane również Radzie i Komisji oraz – w przypadku gdy skierowane byłyby do co najmniej jednego krajowego organu nadzoru – do Europejskich Urzędów Nadzoru. Obrady Rady powinien przygotowywać Komitet Ekonomiczno-Finansowy zgodnie ze swoją rolą określoną w TFUE. Aby przygotować dyskusje na forum Rady i dostarczyć jej w odpowiednim czasie swoją opinię, ERRS powinien regularnie informować Komitet Ekonomiczno-Finansowy i przesyłać teksty wszelkich ostrzeżeń i zaleceń natychmiast po ich przyjęciu.

(20)

ERRS powinna także monitorować przestrzeganie wydanych przez siebie ostrzeżeń i zaleceń na podstawie sprawozdań przedstawianych przez adresatów, aby zapewnić skuteczną realizację tych ostrzeżeń i zaleceń. Adresaci zaleceń powinni zastosować się do nich i przedstawić odpowiednie uzasadnienie w przypadku braku działania (mechanizm „działaj lub wyjaśnij”). Jeżeli ERRS uzna, że reakcja jest niewystarczająca, powinna poinformować – z zachowaniem zasad ścisłej poufności – o tym adresatów, Radę i, w stosownych przypadkach, zainteresowane Europejskie Urzędy Nadzoru.

(21)

ERRS powinna – w indywidualnych przypadkach i po poinformowaniu Rady wystarczająco wcześnie, aby mogła ona zareagować – decydować o utrzymaniu zalecenia w poufności lub też o podaniu go do wiadomości publicznej, pamiętając, że w niektórych okolicznościach publiczne ujawnienie zaleceń może przyczynić się do ich lepszego przestrzegania.

(22)

Jeżeli ERRS wykryje ryzyko, które może poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części, powinna niezwłocznie poinformować Radę o tej sytuacji. Jeżeli ERRS uzna, że może wystąpić sytuacja nadzwyczajna, powinna skontaktować się z Radą i przedstawić ocenę sytuacji. Rada powinna wówczas ocenić potrzebę przyjęcia decyzji skierowanej do Europejskich Urzędów Nadzoru, w której stwierdza się wystąpienie sytuacji nadzwyczajnej. W trakcie tej procedury zachowanie należytej poufności ma podstawowe znaczenie.

(23)

ERRS powinna składać sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie co najmniej raz w roku, a częściej w okresach rozpowszechnionego występowania trudności finansowych. W stosownych przypadkach Parlament Europejski i Rada powinny mieć możliwość zwrócenia się do ERRS o przeanalizowanie konkretnych kwestii dotyczących stabilności finansowej.

(24)

Wiodąca rola w nadzorze makroostrożnościowym powinna przypadać EBC i krajowym bankom centralnym, ponieważ dysponują one wiedzą ekspercką i spoczywają już na nich obowiązki w dziedzinie stabilności finansowej. Krajowe organy nadzoru powinny służyć swoją fachową wiedzą. Udział organów nadzoru mikroostrożnościowego w pracach ERRS jest niezbędny, aby ocena ryzyka makroostrożnościowego opierała się na pełnych i prawidłowych informacjach dotyczących zmian w systemie finansowym. W związku z tym przewodniczący Europejskich Urzędów Nadzoru powinni być członkami ERRS z prawem głosu. Jeden przedstawiciel właściwych krajowych organów nadzoru z każdego państwa członkowskiego powinien uczestniczyć w posiedzeniach Rady Generalnej bez prawa głosu. W duchu otwartości 15 niezależnych osób powinno za pośrednictwem Doradczego Komitetu Naukowego zapewniać ERRS wiedzę fachową z zewnątrz.

(25)

Udział członka Komisji w ERRS przyczyni się do stworzenia połączenia z nadzorem makroekonomicznym i nadzorem finansowym prowadzonym przez Unię, natomiast obecność przewodniczącego Komitetu Ekonomiczno-Finansowego będzie odzwierciedlać rolę ministerstw właściwych w sprawach finansów i Rady w ochronie stabilności finansowej i monitorowaniu sytuacji ekonomiczno-finansowej.

(26)

Konieczne jest, aby członkowie ERRS wykonywali swoje obowiązki w sposób bezstronny i brali pod uwagę wyłącznie stabilność finansową w Unii Europejskiej jako całości. W przypadku gdy osiągnięcie konsensusu jest niemożliwe, przy podejmowaniu przez ERRS decyzji w sprawie ostrzeżeń i zaleceń głosy nie powinny być ważone, a decyzje powinny co do zasady zapadać zwykłą większością głosów.

(27)

Ze względu na wzajemne powiązania instytucji i rynków finansowych monitorowanie i ocena potencjalnych ryzyk systemowych powinny opierać się na szerokim zestawie odpowiednich danych i wskaźników makroekonomicznych oraz mikrofinansowych. Te ryzyka systemowe obejmują ryzyka zakłóceń usług finansowych spowodowanych poważnymi zaburzeniami w całym systemie finansowym Unii lub w jego części, które mogą wywołać poważne negatywne skutki dla rynku wewnętrznego i dla realnej gospodarki. Każdy rodzaj instytucji finansowej i pośrednika, rynku, infrastruktury i instrumentu może być systemowo ważny. ERRS powinna w związku z tym mieć dostęp do wszystkich informacji niezbędnych do wykonywania jej obowiązków, zachowując je w poufności zgodnie z odpowiednimi wymogami.

(28)

Środki służące gromadzeniu informacji określone w niniejszym rozporządzeniu są konieczne do wykonywania zadań ERRS i powinny pozostawać bez uszczerbku dla ram prawnych Europejskiego Systemu Statystycznego w dziedzinie statystyki. Niniejsze rozporządzenie nie powinno zatem naruszać rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej (14) ani rozporządzenia Rady (WE) nr 2533/98 z dnia 23 listopada 1998 r. dotyczącego zbierania informacji statystycznych przez Europejski Bank Centralny (15).

(29)

Uczestnicy rynku mogą wnieść cenny wkład w zrozumienie przemian mających wpływ na system finansowy. W razie potrzeby ERRS powinna zatem konsultować się z zainteresowanymi stronami z sektora prywatnego w tym przedstawicielami sektora finansowego, stowarzyszeniami konsumentów, grupami użytkowników z obszaru usług finansowych ustanowionymi przez Komisję lub na mocy przepisów unijnych oraz zapewnić im odpowiednią możliwość przedstawienia uwag.

(30)

Ustanowienie ERRS powinno się bezpośrednio przyczynić do osiągnięcia celów rynku wewnętrznego. Unijny nadzór makroostrożnościowy nad systemem finansowym stanowi integralny element nowych rozwiązań nadzorczych w Unii, ponieważ aspekt makroostrożnościowy jest ściśle związany z zadaniami w zakresie nadzoru mikroostrożnościowego, które zostały powierzone Europejskim Urzędom Nadzoru. Tylko wdrożenie rozwiązań odpowiednio uwzględniających współzależność między zagrożeniami mikro- i makroostrożnościowymi może wzbudzić dostateczne zaufanie wszystkich zainteresowanych stron, tak by podejmowały transgraniczną działalność finansową. ERRS powinna monitorować i oceniać ryzyka dla stabilności finansowej wynikające z wydarzeń, które mogą oddziaływać na poziomie sektorowym lub na poziomie systemu finansowego jako całości. Przeciwdziałając takim zagrożeniom, ERRS powinna wnieść bezpośredni wkład w zintegrowaną unijną strukturę nadzorczą, stwarzając państwom członkowskim niezbędne warunki pozwalające na podejmowanie spójnych i szybkich decyzji, nie dopuszczając do przyjmowania rozbieżności w działaniu i ulepszając funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(31)

W wyroku z dnia 2 maja 2006 r. w sprawie C-217/04 (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej) Trybunał Sprawiedliwości uznał, że „brzmienie art. 95 Traktatu WE (obecnie art. 114 TFUE) nie pozwala na wniosek, iż przepisy przyjęte przez prawodawcę wspólnotowego na podstawie tego przepisu powinny zostać ograniczone, jeśli chodzi o ich adresatów, wyłącznie do poszczególnych państw członkowskich. Prawodawca może uznać za konieczne ustanowienie organu wspólnotowego mającego za zadanie przyczynianie się do realizacji procesu harmonizacji, w sytuacjach gdy stosowne wydaje się przyjęcie niewiążących środków wspierających lub o charakterze ramowym dla ułatwienia jednolitego wykonania i stosowania aktów opartych na tym postanowieniu” (16). ERRS powinna przyczyniać się do zachowania stabilności finansowej niezbędnej do dalszej integracji finansowej na rynku wewnętrznym poprzez monitorowanie ryzyk systemowych oraz wydawanie, w stosownych przypadkach, ostrzeżeń i zaleceń. Zadania te są blisko powiązane z celami prawodawstwa unijnego w sprawie rynku wewnętrznego w zakresie usług finansowych. ERRS powinna w związku z tym zostać ustanowiona na podstawie art. 114 TFUE.

(32)

Jak zaproponowano w sprawozdaniu grupy de Larosière’a, konieczne jest przyjęcie podejścia stopniowego, a Parlament Europejski i Rada powinny dokonać pełnego przeglądu przepisów dotyczących ESNF, ERRS i Europejskich Urzędów Nadzoru w terminie do dnia 17 grudnia 2013 r.

(33)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, którym jest skuteczny nadzór makroostrożnościowy nad unijnym systemem finansowym, nie może zostać skutecznie osiągnięty przez państwa członkowskie ze względu na integrację unijnych rynków finansowych, i cel ten można w lepszy sposób osiągnąć na szczeblu unijnym, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

a)

ERRS;

b)

Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010;

c)

Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010;

d)

Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010;

e)

Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru (Wspólny Komitet) przewidziany w art. 54 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 54 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010, i w art. 54 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010;

f)

właściwe organy lub organy nadzorcze państw członkowskich określone w wiążących prawnie aktach unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

a)

„instytucja finansowa” oznacza dowolne przedsiębiorstwo objęte zakresem stosowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, a także dowolne inne przedsiębiorstwo lub podmiot we Unii, których podstawowa działalność ma podobny charakter;

b)

„system finansowy” oznacza wszystkie instytucje finansowe, rynki, produkty i infrastruktury rynkowe;

c)

„ryzyko systemowe” oznacza ryzyko zakłócenia systemu finansowego, które może wywołać poważne negatywne skutki dla rynku wewnętrznego i dla realnej gospodarki. Wszystkie rodzaje pośredników finansowych, rynków i infrastruktur mogą w pewnym stopniu mieć potencjalne znaczenie systemowe.

a)

identyfikuje lub gromadzi oraz analizuje wszystkie informacje istotne i niezbędne dla realizacji celów opisanych w ust. 1;

b)

identyfikuje ryzyka systemowe i uszeregowuje je pod względem ważności;

c)

wydaje ostrzeżenia w sytuacjach, gdy takie ryzyko systemowe jest uznawane za znaczące, i w stosownych przypadkach podaje te ostrzeżenia do wiadomości publicznej;

d)

wydaje zalecenia w sprawie działań zaradczych w odniesieniu do zidentyfikowanego ryzyka i, w stosownych przypadkach, podaje te zalecenia do wiadomości publicznej;

e)

wydaje poufne ostrzeżenia skierowane do Rady, w przypadku gdy ERRS uzna, że wkrótce może wystąpić sytuacja nadzwyczajna określona w art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, i przedstawia ocenę sytuacji, aby Rada mogła określić, czy zachodzi potrzeba przyjęcia decyzji skierowanej do Europejskich Urzędów Nadzoru, w której stwierdza się wystąpienie sytuacji nadzwyczajnej;

f)

monitoruje działania następcze w związku z ostrzeżeniami i zaleceniami;

g)

ściśle współpracuje ze wszystkimi innymi stronami ESNF oraz, w stosownych przypadkach, udostępnia Europejskim Urzędom Nadzoru informacje na temat ryzyk systemowych, które są im potrzebne do realizacji ich zadań, w szczególności opracowuje we współpracy z Europejskimi Urzędami Nadzoru wspólny zestaw wskaźników ilościowych i jakościowych w celu określania i mierzenia ryzyka systemowego;

h)

w stosownych przypadkach uczestniczy we Wspólnym Komitecie;

i)

koordynuje swoje działania z międzynarodowymi instytucjami finansowymi, w szczególności z Międzynarodowym Funduszem Walutowym i Radą Stabilności Finansowej, oraz z właściwymi organami w państwach trzecich w sprawach dotyczących nadzoru makroostrożnościowego;

j)

wykonuje inne podobne zadania określone w prawodawstwie unijnym.

a)

prezes i wiceprezes EBC;

b)

prezesi krajowych banków centralnych;

c)

członek Komisji;

d)

przewodniczący Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego);

e)

przewodniczący Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych);

f)

przewodniczący Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych);

g)

przewodniczący i dwóch wiceprzewodniczących Doradczego Komitetu Naukowego;

h)

przewodniczący Doradczego Komitetu Technicznego.

a)

jeden przedstawiciel wysokiego szczebla z każdego państwa członkowskiego reprezentujący, zgodnie z ust. 3, właściwy krajowy organ nadzoru;

b)

przewodniczący Komitetu Ekonomiczno-Finansowego.

a)

przewodniczący i pierwszy wiceprzewodniczący ERRS;

b)

wiceprezes EBC;

c)

czterech innych członków Rady Generalnej będących jednocześnie członkami Rady Ogólnej EBC, mając na uwadze potrzebę zrównoważonej reprezentacji wszystkich państw członkowskich oraz państw członkowskich, których walutą jest euro i których walutą nie jest euro. Członkowie ci są wybierani na trzyletnią kadencję przez i spośród członków Rady Generalnej będących jednocześnie członkami Rady Ogólnej EBC;

d)

członek Komisji;

e)

przewodniczący Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego);

f)

przewodniczący Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych);

g)

przewodniczący Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych);

h)

przewodniczący Komitetu Ekonomiczno-Finansowego;

i)

przewodniczący Doradczego Komitetu Naukowego; oraz

j)

przewodniczący Doradczego Komitetu Technicznego.

a)

po jednym przedstawicielu każdego krajowego banku centralnego i przedstawiciel EBC;

b)

po jednym przedstawicielu właściwego krajowego organu nadzoru z każdego państwa członkowskiego zgodnie z akapitem drugim;

c)

przedstawiciel Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego);

d)

przedstawiciel Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych);

e)

przedstawiciel Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych);

f)

dwóch przedstawicieli Komisji;

g)

przedstawiciel Komitetu Ekonomiczno-Finansowego; oraz

h)

przedstawiciel Doradczego Komitetu Naukowego.