KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 13.9.2017

COM(2017) 472 final

Zalecenie

DECYZJA RADY

upoważniająca do rozpoczęcia rokowań w sprawie umowy o wolnym handlu z Australią

{SWD(2017) 292}
{SWD(2017) 293}

UZASADNIENIE

1.KONTEKST WNIOSKU

·Przyczyny i cele wniosku

Unia Europejska (UE) ma z Australią doskonałe stosunki polityczne oraz dojrzałe stosunki handlowe i inwestycyjne, prowadzone w poszanowaniu podzielanych przez nie wartości, którymi są demokracja i prawa człowieka. Australia zawarła liczne umowy o wolnym handlu z innymi państwami. UE nie posiada dwustronnej umowy o wolnym handlu z Australią. W związku z tym przedsiębiorstwa z UE mają dostęp do australijskiego rynku na stosunkowo mniej korzystnych warunkach.

We wspólnym oświadczeniu z dnia 22 kwietnia 2015 r. 1 Wysoka Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczący Komisji oraz minister spraw zagranicznych Australii podkreślili konieczność dalszego wzmocnienia dwustronnych stosunków handlowych i inwestycyjnych. Następnie przywódcy UE i Australii wydali wspólne oświadczenie z dnia 15 listopada 2015 r. 2 , w którym postanowili rozpocząć prace w kierunku otwarcia rokowań w sprawie umowy o wolnym handlu.

·wspieranie inteligentnego i trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu poprzez rozwój handlu;

·tworzenie miejsc pracy i możliwości zatrudnienia oraz wzrost dobrobytu;

·zwiększenie korzyści dla konsumentów;

·poprawę konkurencyjności Europy na rynkach światowych; oraz

·zwiększenie współpracy w kwestiach związanych z handlem z krajem partnerskim.

·Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki

Cele opisane powyżej są w pełni spójne z Traktatem o Unii Europejskiej (TUE), zgodnie z którym UE powinna zachęcać wszystkie kraje do integracji w ramach gospodarki światowej, między innymi drogą stopniowego znoszenia ograniczeń w handlu międzynarodowym 6 .

Omawiane cele są również zgodne z komunikatem „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” 7 , w którym zapowiedziano europejską strategię handlową obejmującą „propozycje podjęcia strategicznych rozmów na najwyższym szczeblu z najważniejszymi partnerami w celu omawiania strategicznych kwestii takich jak dostęp do rynków, regulacje prawne, nierównowaga w skali światowej, energia i zmiany klimatu, dostęp do surowców, ubóstwo na świecie, edukacja i rozwój”.

Omawiane cele są ponadto w pełni zgodne z celami określonymi w komunikatach Komisji Europejskiej „Program »Small Business Act« dla Europy” 8 (z 2008 r.) oraz „Małe przedsiębiorstwo, wielki świat” 9 (z 2011 r.). Wspieranie działalności gospodarczej MŚP poza obszarem UE jest także wpisane w ogólną strategię Unii na rzecz konkurencyjności, której zarys nakreślono w komunikacie „Działania na rzecz odrodzenia przemysłu europejskiego” 10 (z 2014 r.).

Cele te są także zgodne z zasadami określonymi w TUE, które stanowią, że celem polityki i działań UE powinno być dążenie do „umacniania i wspierania praw człowieka” 11 oraz „przyczyniania się do opracowywania międzynarodowych środków służących ochronie i poprawie stanu środowiska oraz zrównoważonego zarządzania światowymi zasobami naturalnymi, w celu zapewnienia trwałego rozwoju” 12 .

Wspomniane wyżej cele są spójne z innymi obszarami polityki UE i z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej.

Cele te są ponadto zgodne z priorytetem Komisji pod przewodnictwem Jeana-Claude’a Junckera, jakim jest przywrócenie wzrostu gospodarczego w Europie i zwiększenie liczby miejsc pracy bez zwiększania zadłużenia 13 , planem inwestycyjnym (lub Europejskim Funduszem na rzecz Inwestycji Strategicznych) oraz z konkretnymi priorytetami określonymi przez Komisję w programie prac na 2017 r. 14 .

Niniejsze zalecenie dotyczy umowy, która obejmowałaby liberalizację handlu towarami, usługami, udzielania zamówień publicznych i bezpośrednich inwestycji zagranicznych, wraz z przepisami wspomagającymi dotyczącymi na przykład praw własności intelektualnej.

·Spójność z innymi politykami Unii

Kwestię spójności z istniejącymi przepisami w tej dziedzinie polityki opisano powyżej w sekcji „Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki”.

2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ

·Podstawa prawna

Art. 218 ust. 3 i 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

·Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych)

Zgodnie z art. 5 ust. 3 TUE zasada pomocniczości nie ma zastosowania do obszarów podlegających wyłącznej kompetencji UE. Wspólna polityka handlowa wymieniona jest w art. 3 TFUE jako dziedzina objęta wyłącznymi kompetencjami Unii. Zgodnie m.in. z art. 207 TFUE polityka ta obejmuje rokowania w sprawie umów handlowych.

·Proporcjonalność

Zgodnie z zasadą proporcjonalności rozważono wszystkie racjonalne możliwości działań politycznych, aby ocenić prawdopodobną skuteczność takich działań: rozważania te opisano szczegółowo w sprawozdaniu z oceny skutków.

·Wybór instrumentu

3.WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW

·Oceny ex post/kontrole sprawności obowiązującego prawodawstwa

·Konsultacje z zainteresowanymi stronami

Komisja nawiązała kontakt z zainteresowanymi partnerami i przeprowadziła kompleksowe internetowe konsultacje publiczne 15 , aby zebrać szczegółowe informacje o poglądach i opiniach na temat przyszłości stosunków handlowych i gospodarczych między UE i Australią 16 .

Internetowe konsultacje społeczne trwały w dniach od 11 marca do 3 czerwca 2016 r. Były one dostępne na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu oraz portalu EU Survey (portalu Komisji służącym do przeprowadzania konsultacji publicznych). Zainteresowane strony, z UE oraz spoza niej, poproszono o odpowiedź na pytania dotyczące szeregu kwestii związanych z handlem i inwestycjami między UE i Australią.

Komisja otrzymała 108 odpowiedzi od szeregu respondentów. Streszczenie odpowiedzi zawarto w sprawozdaniu z oceny skutków, a poszczególne odpowiedzi opublikowano, chyba że respondent poprosił o niepublikowanie jego odpowiedzi.

·Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej

·Oceny skutków

·Sprawność regulacyjna i uproszczenie

·Prawa podstawowe

4.WPŁYW NA BUDŻET

5.ELEMENTY FAKULTATYWNE

·Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania

·Dokumenty wyjaśniające (w przypadku dyrektyw)

Nie dotyczy.

·Aspekty proceduralne

Komisja będzie prowadzić rokowania w imieniu UE.

Zgodnie z art. 218 ust. 4 TFUE proponuje się, by Rada Unii Europejskiej wyznaczyła Komitet ds. Polityki Handlowej jako komitet, w konsultacji z którym należy prowadzić rokowania.

Parlament Europejski będzie informowany na wszystkich etapach procedury zgodnie z art. 218 ust. 10 TFUE.

Komisja z zadowoleniem przyjmuje fakt, że członkowie Rady Unii Europejskiej w coraz większym stopniu podejmują na wczesnym etapie współpracę ze swoimi parlamentami narodowymi dotyczącą rokowań handlowych zgodnie ze swoimi praktykami instytucjonalnymi. Komisja zachęca członków Rady Unii Europejskiej do podejmowania takich działań w odniesieniu do niniejszego zalecenia dotyczącego decyzji Rady z należytym uwzględnieniem decyzji Rady 2013/488/UE w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE 17 .

Komisja przekaże Australii informacje na temat wewnętrznych unijnych zasad przejrzystości i na temat dostępu Rady Unii Europejskiej i Parlamentu Europejskiego do dokumentów negocjacyjnych.

Komisja podaje niniejsze zalecenie wraz z załącznikiem do wiadomości publicznej natychmiast po jego przyjęciu.

Komisja zaleca, aby wytyczne negocjacyjne zostały podane do wiadomości publicznej natychmiast po ich przyjęciu.

Zalecenie

DECYZJA RADY

upoważniająca do rozpoczęcia rokowań w sprawie umowy o wolnym handlu z Australią

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 218 ust. 3 i 4,

uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,

MAJĄC NA UWADZE, ŻE należy otworzyć rokowania w celu zawarcia umowy o wolnym handlu z Australią,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się Komisję do prowadzenia, w imieniu Unii, rokowań w sprawie umowy o wolnym handlu z Australią.

Artykuł 2

Wytyczne negocjacyjne przedstawiono w załączniku.

Artykuł 3

Negocjacje prowadzone są w konsultacji z Komitetem ds. Polityki Handlowej.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wraz z załącznikiem zostaje podana do wiadomości publicznej bezzwłocznie po jej przyjęciu.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja jest skierowana do Komisji.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

(1) http://eeas.europa.eu/statements-eeas/2015/150422_04_en.htm

(2) http://europa.eu/rapid/press-release_STATEMENT-15-6088_en.htm

(3) http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2015/october/tradoc_153846.pdf  

(4) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/145908.pdf  

(5) http://www.consilium.europa.eu/en/meetings/fac/2015/11/st14688_en15_pdf/

(6) Art. 21 ust. 2 lit. e) TUE.

(7) http://ec.europa.eu/eu2020/pdf/COMPLET%20EN%20BARROSO%20%20%20007%20-%20Europe%202020%20-%20EN%20version.pdf  

(8) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:52008DC0394

(9) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/pl/ALL/?uri=CELEX:52011DC0702

(10) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:52014DC0014

(11) Art. 21 ust. 2 lit. b) TUE.

(12) Art. 21 ust. 2 lit. f) TUE.

(13) http://ec.europa.eu/priorities/jobs-growth-investment/plan/index_en.htm

(14) https://ec.europa.eu/info/publications/work-programme-commission-key-documents-2017_pl

(15) http://trade.ec.europa.eu/consultations/index.cfm?consul_id=195

(16) Internetowe konsultacje publiczne dotyczyły również przyszłości stosunków handlowych i gospodarczych między UE i Nową Zelandią.

(17) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:32013D0488  

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 13.9.2017

COM(2017) 472 final

ZAŁĄCZNIK

do

zalecenia dotyczącego decyzji Rady

upoważniającej do rozpoczęcia rokowań w sprawie umowy o wolnym handlu z Australią

{SWD(2017) 292}
{SWD(2017) 293}

ZAŁĄCZNIK

WYTYCZNE NEGOCJACYJNE DOTYCZĄCE UMOWY O WOLNYM HANDLU Z AUSTRALIĄ

A.    CHARAKTER I ZAKRES UMOWY

Umowa powinna zawierać wyłącznie postanowienia dotyczące handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych oraz obszarów powiązanych mające zastosowanie między stronami.

Umowa powinna być ambitna, kompleksowa i w pełni spójna z zasadami i obowiązkami mającymi zastosowanie w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO). Rokowania powinny być prowadzone i zakończone z uwzględnieniem zobowiązań w ramach WTO. Postanowienia umowy powinny umożliwiać realizację ambitnych celów i wykraczać poza istniejące zobowiązania w ramach WTO.

Umowa powinna przewidywać stopniową i wzajemną liberalizację handlu towarami i usługami oraz bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Obejmie zasady dotyczące innych obszarów związanych z handlem w celu wspierania, ułatwiania i regulowania handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Wszelkie zobowiązania w ramach umowy są podejmowane w celu osiągnięcia bezpośredniego i natychmiastowego wpływu na handel oraz – w stosowanych przypadkach – w ramach wspólnych zasad UE.

Umowa powinna obejmować obowiązki w obszarach wchodzących w zakres kompetencji wszystkich odpowiednich organów i podmiotów obu stron umowy.

B.    PROPONOWANA TREŚĆ UMOWY

Preambuła, zasady ogólne

W preambule należy przypomnieć, że partnerstwo z Australią opiera się na wspólnych zasadach i wartościach odzwierciedlonych w umowie ramowej między UE a Australią. Umowa powinna stanowić część szerszych stosunków politycznych i ram instytucjonalnych określonych w umowie ramowej 1 .

W celu liberalizacji dwustronnej wymiany handlowej i bezpośrednich inwestycji zagranicznych umowa powinna uwzględnić między innymi następujące elementy:

·zasady i cele działań zewnętrznych UE;

·zaangażowanie stron w zrównoważony rozwój i wkład handlu międzynarodowego w zrównoważony rozwój w jego wymiarze gospodarczym, społecznym i środowiskowym, w tym rozwój gospodarczy, ograniczanie ubóstwa, pełne i produktywne zatrudnienie oraz zapewnienie wszystkim godnej pracy, ochronę i zachowanie środowiska naturalnego i zasobów naturalnych;

·zobowiązanie stron do zapewnienia pełnej zgodności z prawami i obowiązkami wynikającymi z ich członkostwa w WTO;

·zobowiązanie stron do polepszania dobrobytu konsumentów za pomocą polityk zapewniających wysoki poziom ochrony konsumentów i dobrobyt gospodarczy;

·prawo do regulowania działalności gospodarczej w interesie publicznym w celu realizacji uzasadnionych celów polityki publicznej takich jak ochrona i promocja zdrowia publicznego, usług społecznych, edukacji publicznej, bezpieczeństwa, środowiska, moralności publicznej, ochrony socjalnej lub ochrony konsumentów, ochrony prywatności i danych oraz wspierania i ochrony różnorodności kulturowej;

·cel zakładający, że umowa powinna stworzyć nowe ramy stosunków gospodarczych między stronami, przede wszystkim dla rozwoju handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych;

·wspólny cel stron zakładający uwzględnienie szczególnych wyzwań stojących przed małymi i średnimi przedsiębiorstwami (MŚP) pod względem przyczynienia się do rozwoju handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych;

·zobowiązania stron do porozumiewania się ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym z sektorem prywatnym i organizacjami/przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego.

Cele

Umowa powinna potwierdzać wspólny cel, jakim jest stopniowa i wzajemna liberalizacja zasadniczo wszystkich dziedzin handlu towarami i usługami i bezpośrednich inwestycji zagranicznych, z zapewnieniem pełnej zgodności z zasadami WTO, w szczególności art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) oraz art. V Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS).

Umowa powinna zapewniać wysoki poziom dostępu do rynku w ramach zamówień publicznych i związanych z handlem aspektów praw własności intelektualnej, w tym oznaczeń geograficznych, oraz wzmocnienie dialogu i współpracy w zakresie ram technicznych i regulacyjnych.

Umowa powinna zawierać stwierdzenie, że nadrzędnym celem stron jest osiągnięcie zrównoważonego rozwoju, oraz zapewniać i ułatwiać poszanowanie międzynarodowych umów i norm dotyczących środowiska i spraw społecznych w celu promowania wymiany handlowej. Problematykę zrównoważonego rozwoju należy uwzględnić w całej treści umowy, poruszającej zarówno kwestie społeczne, jak i środowiskowe. Umowa powinna stwierdzać, że strony nie powinny tworzyć zachęt handlowych ani przyciągać bezpośrednich inwestycji zagranicznych przez łagodzenie krajowych przepisów i norm w zakresie środowiska, prawa pracy lub bezpieczeństwa i higieny pracy ani też przez obniżanie podstawowych standardów pracy lub łagodzenie przepisów, których celem jest ochrona i promowanie różnorodności kulturowej.

Handel towarami

Cła przywozowe i wywozowe oraz środki pozataryfowe

Celem umowy jest zapewnienie największej możliwej liberalizacji handlu. Umowa powinna obejmować zasadniczo wszystkie dziedziny handlu towarami między stronami. Cła w odniesieniu do większości pozycji taryfowych powinny zostać zniesione z wejściem w życie umowy. Celem umowy powinno być zniesienie przez obie strony ceł przywozowych i opłat mających równoważny skutek, zasadniczo w ciągu siedmiu lat. Wyjątki powinny być ograniczone do minimum, a postanowienia szczególne powinny dotyczyć produktów najbardziej wrażliwych. Na przykład w przypadku niektórych produktów rolnych należy rozważyć kontyngenty taryfowe, dłuższe okresy przejściowe lub inne uzgodnienia.

Negocjacje w sprawie obniżenia taryf celnych powinny odbywać się na podstawie ceł stosowanych przez UE erga omnes w dniu rozpoczęcia negocjacji oraz ceł stosowanych przez Australię erga omnes w dniu rozpoczęcia negocjacji.

Wszystkie cła lub podatki wywozowe lub wszelkie inne środki mające równoważny skutek powinny być zakazane, a nowe nie powinny być wprowadzane.

Reguły pochodzenia

Reguły pochodzenia oraz postanowienia dotyczące współpracy administracyjnej powinny ułatwiać handel, powinny być prostsze oraz powinny uwzględniać standardowe preferencyjne reguły pochodzenia UE i interesy producentów z UE.

Środki zwalczania nadużyć finansowych

Do umowy powinna zostać wprowadzona klauzula dotycząca wzmocnionej współpracy administracyjnej i określająca procedury i odpowiednie środki, które strony mogą zastosować, gdy stwierdzone zostaną: brak współpracy administracyjnej w kwestiach ceł, nieprawidłowości lub nadużycia finansowe.

Usuwanie błędów administracyjnych

Do umowy powinny również zostać włączone postanowienia dotyczące wspólnego zbadania możliwości wprowadzenia odpowiednich środków w przypadku błędów popełnionych przez właściwe organy w stosowaniu preferencyjnych reguł pochodzenia.

Cła i ułatwienia w handlu

Umowa powinna obejmować postanowienia dotyczące ułatwień w handlu między stronami, zapewniając jednocześnie skuteczną kontrolę. W tym celu umowa powinna obejmować zobowiązania dotyczące zasad, wymogów, formalności i procedur stron związanych z przywozem, wywozem i tranzytem.

Umowa powinna promować skuteczne wdrażanie i stosowanie zasad i norm międzynarodowych w zakresie ceł i innych procedur związanych z handlem, w tym postanowień WTO, umowy WTO o ułatwieniach w handlu, instrumentów Światowej Organizacji Celnej oraz zmienionej konwencji z Kioto.

Umowa powinna obejmować postanowienia dotyczące promowania wymiany najlepszych praktyk i doświadczeń, dotyczących szczególnych obszarów wzajemnego zainteresowania. Obszary te mogą obejmować takie kwestie, jak modernizacja i uproszczenie przepisów i procedur, standaryzacja dokumentacji, klasyfikacja taryfowa, przejrzystość, wzajemne uznawanie i współpraca między agencjami.

W stosownych przypadkach umowa powinna promować konwergencję w zakresie ułatwiania handlu, opierając się na odpowiednich międzynarodowych normach i instrumentach.

Umowa powinna promować skuteczne i efektywne egzekwowanie przez organy celne praw własności intelektualnej w odniesieniu do wszystkich towarów znajdujących się pod kontrolą celną.

W postanowieniach dotyczących ułatwiania handlu umowa powinna uwzględniać wyzwania stojące przed MŚP, zapewniając jednocześnie równe warunki działania wszystkim podmiotom gospodarczym.

Celem umowy powinno być ustanowienie protokołu w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych, obejmującego pomoc w postępowaniach celnych dotyczących zwalczania nadużyć finansowych (w tym pomoc udzielana na wniosek, pomoc z własnej inicjatywy i zachowanie poufności).

Bariery pozataryfowe

Umowa powinna objąć kwestie regulacyjne związane z handlem i kwestie związane z barierami pozataryfowymi. Umowa powinna zabraniać wprowadzania wszelkich zakazów, ograniczeń lub innych barier pozataryfowych w handlu, które nie są uzasadnione wyjątkami o charakterze ogólnym, wyszczególnionymi poniżej, i które mogłyby stanowić środek arbitralnej dyskryminacji lub ukrytych ograniczeń w handlu między stronami. Priorytetowo należy potraktować postanowienia i procedury, które powinny zostać wprowadzone po to, aby zapewnić zniesienie nieuzasadnionych pozataryfowych przeszkód w handlu. W umowie należy ponadto przewidzieć odpowiednie procedury, aby zapobiec barierom pozataryfowym i innym niepotrzebnym przeszkodom w handlu. Umowa powinna ponadto objąć kwestię wymogów dotyczących lokalizacji.

Bariery pozataryfowe dla konkretnych produktów powinny być rozpatrywane w oparciu o metodę „postulat – oferta”, jednocześnie z prowadzeniem rozmów w zakresie koncesji celnych. Z uwagi na znaczenie, jakie mają osiągnięcie celów umowy i poprawa dostępu do rynku w stopniu większym niż zapewniany przez zasady horyzontalne, umowa powinna zawierać szczegółowe zobowiązania dotyczące barier pozataryfowych dla konkretnych sektorów.

Umowa powinna zawierać postanowienia dotyczące państwowych przedsiębiorstw handlowych, służące ocenie ewentualnych zakłóceń konkurencji oraz barier w handlu, jakie mogłyby się z tym wiązać.

Uregulowania techniczne, normy i procedury oceny zgodności

Oprócz potwierdzenia postanowień Porozumienia WTO w sprawie barier technicznych w handlu strony powinny ustanowić na ich postawie postanowienia, które będą uzupełniać postanowienia porozumienia WTO, w celu ułatwienia dostępu do swoich rynków.

Umowa powinna obejmować szereg ogólnych zasad (np. proporcjonalności, unikania niepotrzebnych ograniczeń, przejrzystości, niedyskryminacji) i postanowień opartych na zasadach WTO i uzupełniających te zasady. Cele powinny objąć między innymi: zwiększenie przejrzystości, promowanie dobrych praktyk przy stanowieniu prawa, przyjęcie odpowiednich międzynarodowych norm, dążenie do zgodności i zbieżności regulacji technicznych w oparciu o normy międzynarodowe, optymalizację wymogów w zakresie testowania i certyfikacji, na przykład za pomocą stosowania opartego na analizie ryzyka podejścia do oceny zgodności (w tym stosowania certyfikacji własnej producenta w sektorach, w których jest to możliwe i właściwe), postanowień mających na celu osiągnięcie zgodności wymogów w zakresie testowania w szeregu sektorów priorytetowych i promowania wykorzystania akredytacji.

Umowa powinna zawierać postanowienia mające na celu lepsze rozpowszechnianie informacji wśród importerów i eksporterów.

Rokowania powinny objąć stosunki między umową a istniejącą umową o wzajemnym uznaniu, aby poprawić jej wdrażanie i zapewnić skuteczniejszą współpracę.

Środki sanitarne i fitosanitarne

Strony powinny wykorzystać i uzupełnić Porozumienie WTO w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych, aby ułatwić dostęp do rynku każdej ze stron, a zarazem chronić życie i zdrowie ludzi, zwierząt i roślin. Rozdział dotyczący środków sanitarnych i fitosanitarnych powinien obejmować takie kwestie jak: przejrzystość, proporcjonalność, unikanie nieuzasadnionych opóźnień, harmonizacja, uznawanie równoważności i środków alternatywnych, regionalizacja, kontrola, procedury inspekcji i atestów, audyty, kontrole przywozu, środki nadzwyczajne, zatwierdzanie zakładów bez uprzedniej inspekcji, kontynuacja stosowania ogólnounijnej procedury udzielania zezwoleń (jeden podmiot), współpraca w zakresie regulacji, zwiększenie współpracy w kwestiach dotyczących odporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz utworzenie mechanizmu mającego na celu szybkie rozwiązywanie związanych z handlem problemów dotyczących środków sanitarnych i fitosanitarnych.

Rokowania powinny przebiegać zgodnie z postanowieniami wytycznych negocjacyjnych przyjętych przez Radę 20 lutego 1995 r. (dokument Rady 4976/95).

Dobrostan zwierząt

Umowa powinna wspierać stałą współpracę i wymianę poglądów w dziedzinie dobrostanu zwierząt w celu przedyskutowania między innymi ewentualnych zobowiązań dotyczących równoważności między stronami w kwestiach dotyczących dobrostanu zwierząt.

Środki ochronne

Umowa powinna zawierać klauzulę dotyczącą środków ochronnych, zgodnie z którą każda ze stron może wprowadzić odpowiednie środki zgodnie z Porozumieniem WTO o stosowaniu artykułu XIX Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 lub Porozumieniem WTO w sprawie środków ochronnych. Umowa powinna ponadto stwierdzać, że takie środki ochronne powinny w jak najmniejszym stopniu zakłócać dwustronną wymianę handlową.

Aby rozszerzyć zobowiązania do liberalizacji i zapewnić niezbędną ochronę, z uwzględnieniem szczególnych cech sektorów wrażliwych, umowa powinna zasadniczo zawierać dwustronną klauzulę ochronną, zgodnie z którą każda strona może, częściowo lub w pełni, zaprzestać stosowania preferencyjnego traktowania, jeżeli wzrost w przywozie produktu od drugiej strony powoduje poważną szkodę dla przemysłu krajowego lub grozi jej spowodowaniem.

Środki antydumpingowe i wyrównawcze

Umowa powinna zawierać klauzulę dotyczącą środków antydumpingowych i wyrównawczych, zgodnie z którą każda ze stron może wprowadzić odpowiednie środki przeciwko dumpingowi lub subsydiom stanowiącym podstawę środków wyrównawczych zgodnie z Porozumieniem WTO o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 lub Porozumieniem WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Umowa powinna również zawierać zobowiązania, które wykraczają poza zasady WTO w tym zakresie, zgodnie z przepisami UE i wcześniejszymi umowami.

Umowa powinna zawierać stwierdzenie, że płatności kategorii zielonej nie zakłócają handlu i w związku z tym zasadniczo nie powinny być przedmiotem środków antydumpingowych ani antysubsydyjnych.

Handel usługami, bezpośrednie inwestycje zagraniczne i handel elektroniczny

Zgodnie z art. V GATS umowa powinna mieć znaczny zakres sektorowy i obejmować wszystkie sposoby dostaw. Umowa nie powinna przewidywać żadnych wyłączeń a priori z zakresu jej stosowania, z wyjątkiem wyłączenia dotyczącego usług audiowizualnych oraz usług świadczonych i działań prowadzonych w związku z wykonywaniem władzy publicznej. Celem rokowań powinna być stopniowa i wzajemna liberalizacja handlu usługami i liberalizacja bezpośrednich inwestycji zagranicznych poprzez likwidację ograniczeń w dostępie do rynku i w stosowaniu traktowania narodowego wykraczającą poza zobowiązania stron w ramach WTO i oferty przedstawione w kontekście rokowań dotyczących porozumienia w sprawie handlu usługami. Umowa powinna zawierać zasady w sprawie wymogów dotyczących wyników bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

Powinna ponadto obejmować środki dyscypliny regulacyjnej. Rokowania powinny w związku z tym objąć takie kwestie jak:

·przepisy wykonawcze dotyczące przejrzystości i wzajemnego uznawania;

·postanowienia horyzontalne w sprawie regulacji krajowych, na przykład przepisów zapewniających bezstronność i należyte procedury dotyczące wymogów i procedur licencyjnych i kwalifikacyjnych; oraz

·przepisy wykonawcze dotyczące konkretnych sektorów, w tym usług telekomunikacyjnych, finansowych, dostawczych oraz usług międzynarodowego transportu morskiego.

W kontekście rosnącej cyfryzacji handlu rokowania powinny doprowadzić do wypracowania zasad obejmujących handel elektroniczny oraz transgraniczne przepływy danych, usługi zaufania i uwierzytelniania, niezamówione materiały do celów marketingu bezpośredniego, kwestię nieuzasadnionych wymogów dotyczących lokalizacji danych; jednocześnie rokowania nie powinny dotyczyć unijnych zasad ochrony danych osobowych ani nie powinny mieć wpływu na te zasady.

Umowa może objąć zobowiązania proceduralne dotyczące wjazdu i pobytu osób fizycznych do celów służbowych zgodnie z zobowiązaniami stron w ramach sposobu 4. Żadne postanowienia umowy nie powinny jednak pozbawiać stron możliwości stosowania praw, przepisów i wymogów krajowych dotyczących wjazdu i pobytu, pod warunkiem że ich stosowanie nie pozbawia ani nie zmniejsza korzyści wynikających z umowy. Nadal obowiązywać powinny istniejące w UE przepisy ustawowe i wykonawcze oraz wymogi dotyczące warunków pracy i prawa pracy.

Umowa powinna potwierdzać prawo do regulowania działalności gospodarczej w interesie publicznym w celu realizacji uzasadnionych celów polityki publicznej, takich jak ochrona i promocja zdrowia publicznego, usług społecznych, edukacji publicznej, bezpieczeństwa, środowiska, moralności publicznej, ochrony socjalnej lub ochrony konsumentów, ochrony prywatności i danych oraz wspierania i ochrony różnorodności kulturowej. Należy zachować wysoką jakość usług publicznych w UE zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności protokołem nr 26 w sprawie usług świadczonych w interesie publicznym, uwzględniając zastrzeżenia UE w tej dziedzinie, w tym GATS.

Przepływ kapitału oraz płatności

Umowa powinna dążyć do usunięcia ograniczeń dotyczących płatności bieżących i przepływów kapitału związanych z transakcjami zliberalizowanymi w ramach umowy, a także zawierać klauzulę zawieszającą. Powinna ponadto obejmować gwarancje i postanowienia wyłączające (np. dotyczące unii gospodarczej i walutowej UE oraz bilansu płatniczego), zgodne z postanowieniami TFUE dotyczącymi swobodnego przepływu kapitału.

Prawa własności intelektualnej

Umowa powinna wykorzystać i uzupełnić postanowienia Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS), aby zapewnić odpowiedni i skuteczny poziom ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej.

Rozdział dotyczący praw własności intelektualnej powinien objąć takie kwestie jak: prawa autorskie i powiązane, znaki towarowe, wzory i modele, patenty, prawa do ochrony odmian roślin, informacje niejawne, w tym tajemnice handlowe, oznaczenia geograficzne i lepsze egzekwowanie prawa. Celem umowy powinno być zwiększenie skuteczności egzekwowania praw własności intelektualnej, w tym w środowisku cyfrowym i na granicach (również podczas wywozu).

Umowa powinna utworzyć odpowiednie mechanizmy współpracy między stronami, aby wspierać wdrażanie rozdziału dotyczącego praw własności intelektualnej oraz regularny dialog na temat własności intelektualnej w celu promowania wymiany informacji w sprawie stosownych postępów w pracach legislacyjnych, wymiany doświadczeń z egzekwowania przedmiotowych praw i prowadzenia konsultacji w sprawie państw trzecich.

Oznaczenia geograficzne

Umowa powinna zapewniać bezpośrednią ochronę w ramach umowy wykazu oznaczeń geograficznych (win, napojów spirytusowych, produktów rolnych i produktów spożywczych) na wysokim poziomie ochrony w oparciu o art. 23 porozumienia TRIPS, w tym za pomocą prawa do przejęcia postępowania, lepszego egzekwowania prawa, współistnienia z wcześniejszymi znakami towarowymi powstałymi w dobrej wierze, ochrony przed późniejszym rodzajowym charakterem i możliwości dodawania nowych oznaczeń geograficznych. Należy ponadto poruszyć kwestie dotyczące poszczególnych wcześniejszych praw, na przykład dotyczących odmian roślin, znaków towarowych, leków generycznych lub innych przypadków zgodnego z prawem wcześniejszego użycia. Rokowania obejmą ponadto ustalenia dotyczące ochrony oznaczeń geograficznych na rynkach państw trzecich.

W rokowaniach należy ponadto poruszyć kwestię stosunków między umową a istniejącym porozumieniem między UE a Australią w sprawie handlu winem.

Zamówienia publiczne

Celem umowy powinno być zapewnienie kompleksowego i zwiększonego dostępu do rynków zamówień publicznych, z uwzględnieniem rozwoju sytuacji w zakresie przystąpienia Australii do Porozumienia WTO w sprawie zamówień rządowych (GPA) Powinno to objąć kompleksowy i zadowalający obie strony zakres zamówień na wszystkich szczeblach rządu, przedsiębiorstw państwowych i przedsiębiorstw mających prawa specjalne lub wyłączne oraz zamówień na towary, usługi i roboty publiczne. Strony uznają przy tym szczególne i newralgiczne aspekty swoich odpowiednich środowisk udzielania zamówień publicznych. Należy ponadto rozważyć zawarcie w umowie zobowiązań dotyczących partnerstw publiczno-prywatnych / koncesji zgodnie z odpowiednimi przepisami w tej dziedzinie. Strony uznają znaczenie zasady traktowania narodowego w celu zapewnienia traktowania nie mniej korzystnego niż traktowanie dostawców lokalnych.

Zobowiązania proceduralne powinny opierać się na zasadach, procedurach i wymogach określonych na mocy Porozumienia WTO w sprawie zamówień rządowych (GPA). Zobowiązania powinny zapewniać w szczególności sprawiedliwość proceduralną (w tym na przykład skuteczne mechanizmy odwoławcze) i przejrzystość zamówień objętych umową. Należy rozważyć zastosowanie odpowiedniej terminologii dotyczącej przejrzystości, aby zapewnić, że mające zastosowanie przepisy dotyczące zamówień publicznych i dostępne możliwości w zakresie zamówień publicznych zostały jasno sformułowane i aby zagwarantować przedsiębiorstwom łatwo dostępne informacje.

Handel i konkurencja

Umowa powinna zawierać postanowienia dotyczące konkurencji, obejmujące zasady konkurencji i ich egzekwowanie.

Umowa powinna zawierać postanowienia dotyczące subsydiów. Powinna poruszać ponadto kwestie dotyczące przedsiębiorstw państwowych, monopoli i przedsiębiorstw, którym przyznano specjalne prawa lub przywileje.

Małe i średnie przedsiębiorstwa

Umowa powinna obejmować specjalny rozdział dotyczący małych i średnich przedsiębiorstw. Postanowienia umowy powinny pomóc MŚP w pełnym wykorzystaniu stworzonych przez nią możliwości handlowych, w tym za pomocą ustaleń dotyczących wymiany informacji w sprawie wymogów dotyczących dostępu do rynku i odpowiedniej struktury instytucjonalnej.

Handel a zrównoważony rozwój

Umowa powinna zawierać postanowienia dotyczące pracowniczych i środowiskowych aspektów handlu i zrównoważonego rozwoju mających znaczenie w kontekście handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Powinna zawierać postanowienia promujące przestrzeganie i skuteczne wdrażanie odpowiednich zasad uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym, w tym podstawowych norm pracy i podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) oraz wielostronnych umów środowiskowych, w tym tych związanych ze zmianą klimatu.

Umowa powinna potwierdzać prawo stron do wprowadzania regulacji w dziedzinie pracy i ochrony środowiska, zgodnie z ich zobowiązaniami międzynarodowymi, w dążeniu do osiągnięcia wysokiego stopnia ochrony. Powinna objąć postanowienia zakazujące obniżania poziomów ochrony pracy i środowiska w celu pobudzenia handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Powinno to objąć zobowiązanie, by nie wprowadzać odstępstw od krajowych przepisów prawa pracy i ochrony środowiska ani nie zaniechać wdrażania tych przepisów.

Umowa powinna promować zwiększenie wkładu handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych w zrównoważony rozwój, w tym poprzez podniesienie takich kwestii jak ułatwienie handlu towarami i usługami przyjaznymi dla środowiska i klimatu oraz promowanie dobrowolnych systemów zapewnienia zgodności ze zrównoważonym rozwojem i społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, z uwzględnieniem instrumentów uznanych na arenie międzynarodowej.

Umowa powinna ponadto zawierać zobowiązania promujące handel zasobami naturalnymi legalnie uzyskanymi i zarządzanymi w zrównoważony sposób, w szczególności w odniesieniu do bioróżnorodności, dzikiej fauny i flory, produktów leśnych oraz rybołówstwa, oraz obejmować odpowiednie międzynarodowe instrumenty i praktyki. Powinna też promować handel wspierający niskoemisyjny rozwój odporny na zmianę klimatu.

W umowie należy przewidzieć odpowiednie postanowienia dotyczące skutecznego wdrożenia i monitowania tych postanowień, procedury rozwiązywania ewentualnych sporów między stronami oraz udział społeczeństwa obywatelskiego.

Energia i surowce

Umowa powinna zawierać postanowienia w sprawie aspektów handlowych i aspektów związanych z bezpośrednimi inwestycjami zagranicznymi dotyczących energii i surowców. Celem umowy powinno być zapewnienie otwartego, przejrzystego, niedyskryminacyjnego i przewidywalnego otoczenia biznesu oraz ograniczenie praktyk antykonkurencyjnych w tym obszarze. Umowa powinna też obejmować zasady wspierające i promujące handel i bezpośrednie inwestycje zagraniczne w sektorze energii odnawialnej. Umowa powinna ponadto wspierać współpracę w wyżej wymienionych obszarach.

Przejrzystość regulacji

Umowa powinna zawierać postanowienia dotyczące:

·publikacji, w tym publicznego udostępniania środków o zastosowaniu ogólnym, w sposób zapewniający brak dyskryminacji i odpowiedni okres czasu na zgłaszanie uwag w sprawie wniosków w sprawie środków o zastosowaniu ogólnym;

·zapytań i punktów kontaktowych, w tym również mechanizmów odpowiadania na zapytania zainteresowanych stron dotyczące proponowanych lub obowiązujących środków;

·postępowań administracyjnych na podstawie przepisów zapewniających, że informacje w sprawie funkcjonowania środków o zastosowaniu ogólnym są udostępniane zainteresowanym osobom, a osoby, na które postępowanie ma wpływ, mają odpowiednią możliwość przedstawienia swojej opinii przed ostatecznym etapem czynności administracyjnych, lub zgodnie z tymi przepisami;

·odpowiedniej możliwości kontroli działań administracyjnych w obszarach objętych umową i odwołania się od nich;

·promowania dobrego stanowienia prawa i dobrej praktyki administracyjnej.

Współpraca w zakresie regulacji

Umowa powinna uwzględniać dziedziny przekrojowe dotyczące spójności regulacyjnej i przejrzystości w odniesieniu do opracowywania, przyjmowania i wdrażania skutecznych, opłacalnych i bardziej spójnych regulacji w celu ułatwiania handlu. Umowa powinna zawierać postanowienia dotyczące wspierania wymiany informacji, zwiększonego stosowania dobrych praktyk przy stanowieniu prawa oraz zwiększenia współpracy w zakresie regulacji.

W tym celu należy rozważyć wprowadzenie do umowy postanowień dotyczących współpracy regulacyjnej w niektórych szczególnych obszarach, nieuwzględnionych w obecnych ramach współpracy, a także stworzenie mechanizmów identyfikowania potencjalnych przeszkód, którymi należy się zająć w ramach współpracy regulacyjnej.

Postanowienia instytucjonalne i końcowe

Pomiędzy umową a umową ramową należy ustanowić wyraźny związek prawny i instytucjonalny. Powinno to zapewnić to zewnętrzną spójność, w szczególności w zakresie istnienia, stosowania, zawieszania lub zaprzestania obowiązywania odpowiednich postanowień.

Umowa powinna powołać specjalny nadrzędny organ monitorujący realizację umowy. Zależnie od potrzeb ustanowione mogą zostać komitety lub grupy robocze w poszczególnych dziedzinach, działające w ramach tego nadrzędnego organu.

Rozstrzyganie sporów i mediacja

Umowa powinna obejmować skuteczny i wiążący mechanizm rozstrzygania sporów, obejmujący procedurę przyspieszoną, w szczególności w odniesieniu do składu panelu oraz prowadzenia postępowania przez panel. Mechanizm rozstrzygania sporów powinien być przejrzysty, otwarty i innowacyjny. Powinien obejmować postanowienia zapewniające elastyczny i szybki mechanizm mediacji.

Wyjątki o charakterze ogólnym

Umowa powinna obejmować wyjątki o charakterze ogólnym, mające zastosowanie do odpowiednich części umowy, w tym dotyczące bezpieczeństwa, bilansu płatniczego, nadzoru ostrożnościowego i opodatkowania.

Autentyczne wersje językowe

Umowa, która powinna być jednakowo autentyczna we wszystkich językach urzędowych UE, powinna zawierać w tym celu klauzulę językową.

Pozostałe kwestie

Umowa powinna uznawać znaczenie kwestii dotyczących ochrony konsumentów i wspierać skuteczną ochronę konsumentów, w tym w środowisku cyfrowym.

Po przeanalizowaniu przez Komisję, po wcześniejszych konsultacjach z Komitetem ds. Polityki Handlowej i zgodnie z traktatami UE umowa może objąć dodatkowe postanowienia związane ze stosunkami handlowymi i gospodarczymi, jeżeli w trakcie rokowań obie strony wykażą zainteresowanie takimi kwestiami.

(1) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:52016JC0051