1)

L-Artikolu 90(1) u (2) tad-Direttiva dwar il-VAT (1) għandu jiġi interpretat fis-sens li l-Istati Membri għandhom jippermettu t-tnaqqis tal-valur taxxabbli tal-VAT meta l-persuna taxxabbli tkun tista’ tipprova li hija definittivament ma rċevitx, totalment jew parzjalment, il-korrispettiv tat-tranżazzjoni li wettqet?

2)

Il-ġurisprudenza tal-Qorti tal-Ġustizzja tal-Unjoni Ewropea, b’teħid inkunsiderazzjoni b’mod partikolari tal-punt 23 tas-sentenza Almos [C-337/13], tal-punti 20 sa 29 tas-sentenza Di Maura [C-246/16] u — b’analoġija — tal-punti 31 sa 45 tas-sentenza T-2 [C-396/16], għandha tiġi interpretata fis-sens li, mill-perspettiva tal-obbligu tal-Istat Membru, previst fl-Artikolu 90(1) tad-Direttiva dwar il-VAT, relattiv għat-tnaqqis a posteriori tal-valur taxxabbli, għandha ssir distinzjoni bejn il-każ tan-nuqqas ta’ ħlas totali jew parzjali tal-korrispettiv mix-xerrej, li fih l-Istat Membru jista’ juża l-possibbiltà ta’ deroga prevista fl-Artikolu 90(2), u t-tieni każ, li jikkorrispondi għas-sitwazzjoni fejn il-kreditu tal-bejjiegħ issir definittivament irrekuperabbli, li fih din il-possibbiltà hija eskluża u l-Istat Membru għandu fi kwalunkwe każ l-obbligu li jippermetti t-tnaqqis a posteriori tal-valur taxxabbli?