8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/1

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/2

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/3

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/3

1)

Pojęcie „referencyjnego produktu leczniczego” w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmienionej rozporządzeniem (WE) nr 1394/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r., należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono produkt leczniczy, w przypadku którego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zostało wydane na podstawie art. 10a tej dyrektywy.

2)

Artykuł 10 dyrektywy 2001/83, zmienionej rozporządzeniem nr 1394/2007, w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego wykorzystywanego jako referencyjny produkt leczniczy w ramach wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu generycznego produktu leczniczego innego producenta, złożonego na podstawie art. 10 tej dyrektywy, ma prawo do zaskarżenia decyzji właściwego organu w sprawie wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu tego ostatniego produktu leczniczego w zakresie, w jakim chodzi o uzyskanie ochrony sądowej uprawnienia, jakie ten art. 10 przyznaje wspomnianemu posiadającemu pozwolenie. Takie prawo zaskarżenia przysługuje temu posiadającemu pozwolenie w szczególności wówczas, gdy żąda on, aby jego produkt leczniczy nie był wykorzystywany w celu uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na podstawie wspomnianego art. 10 produktu leczniczego, w odniesieniu do którego jego własny produkt leczniczy nie może być uznany za referencyjny produkt leczniczy w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. a).

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/4

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/5

1)

Skarga zostaje odrzucona.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/5

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/6

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/7

1)

Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że powództwo o uzyskanie odszkodowania za szkodę wynikającą z zarzucanego naruszenia prawa konkurencji Unii, takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, jest objęte pojęciem „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu tego przepisu i wchodzi w związku z tym w zakres stosowania tego rozporządzenia.

2)

Artykuł 22 pkt 2 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że powództwo o uzyskanie odszkodowania za szkodę wynikającą z zarzucanego naruszenia prawa konkurencji Unii, takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, nie stanowi sprawy z dziedziny ważności decyzji organów spółek w rozumieniu tego przepisu.

3)

Artykuł 34 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że ani sposób ustalenia wysokości kwot, których dotyczą środki tymczasowe i zabezpieczające zarządzone w drodze orzeczenia, o którego uznanie i wykonanie się zwrócono, w sytuacji gdy jest możliwe podążanie za etapami procesu rozumowania, które doprowadziło do ustalenia wysokości przedmiotowych kwot, i przysługiwały środki odwoławcze oraz skorzystano z nich w celu zaskarżenia takiego sposobu obliczenia, ani samo powołanie się na poważne skutki gospodarcze nie stanowią podstaw wskazujących na naruszenie porządku publicznego wezwanego państwa członkowskiego, pozwalających na odmowę uznania i wykonania w tym państwie członkowskim takiego orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/8

1)

Artykuł 4 ust. 4 zdanie ostatnie Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r., należy interpretować w ten sposób, że postanowienie to ma zastosowanie do umowy spedycji tylko wtedy, gdy głównym przedmiotem umowy jest przewóz, w ścisłym tego słowa znaczeniu, danego towaru, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 4 ust. 4 wspomnianej konwencji należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy prawa właściwego dla umowy przewozu towarów nie można określić na podstawie art. 4 ust. 4 zdanie drugie, wówczas należy je ustalić w oparciu o ogólną zasadę przewidzianą w art. 4 ust. 1, co oznacza, że prawem właściwym dla tej umowy jest prawo państwa, z którym umowa wykazuje najściślejszy związek.

3)

Artykuł 4 ust. 2 tej samej konwencji należy interpretować w ten sposób, że w przypadku twierdzenia, że umowa wykazuje ściślejsze związki z państwem innym niż państwo, którego prawo jest wyznaczone poprzez domniemanie ustanowione we wspomnianym ustępie, sąd krajowy powinien porównać związki istniejące pomiędzy tą umową a, z jednej strony, państwem, którego prawo jest wyznaczone na podstawie domniemania, a z drugiej strony, innym państwem powiązanym z umową. W tym zakresie sąd powinien uwzględnić wszystkie okoliczności, w tym istnienie innych umów powiązanych z rozpatrywaną umową.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/8

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/9

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/10

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej Hiszpania/Komisja (T-384/10, EU:T:2013:277) zostaje uchylony.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2010) 4147 z dnia 30 czerwca 2010 r. obniżającej pomoc finansową przyznaną w ramach Funduszu Spójności na następujące projekty lub grupy projektów: „Zaopatrzenie w wodę miejscowości położonych w zlewni Gwadiany: okręg Andévalo” (2000.ES.16.C.PE.133), „Asenizacja i oczyszczanie ścieków w zlewni Gwadalkiwiru: Guadaira, Aljarafe i EE NN PP Gwadalkiwiru” (2000.ES.16.C.PE.066) oraz „Zaopatrzenie w wodę systemów ponadgminnych w prowincjach Granada i Malaga” (2002.ES.16.C.PE.061).

3)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami Królestwa Hiszpanii i własnymi kosztami, zarówno w pierwszej instancji, jak również w niniejszym postępowaniu odwoławczym.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/10

1)

Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie, by przedstawiony przez organy celne na podstawie krajowego prawa proceduralnego dowód pochodzenia przywiezionych towarów opierał się na wynikach analiz dokonanych przez osobę trzecią, gdy ta osoba trzecia odmawia organom celnym, względnie podmiotowi dokonującemu zgłoszenia celnego przedstawienia dodatkowych informacji w przedmiocie owych analiz, co w konsekwencji utrudnia lub uniemożliwia zweryfikowanie lub obalenie prawidłowości dokonanych stwierdzeń, pod warunkiem, że przestrzegano zasad skuteczności i równoważności. Do sądu krajowego należy zweryfikowanie, czy miało to miejsce w postępowaniu głównym.

2)

W przypadku tego rodzaju, jak w postępowaniu głównym, zakładając, że organy celne nie mogą przedstawić dodatkowych informacji w przedmiocie omawianych analiz, kwestia, czy organy celne powinny uwzględnić wniosek zainteresowanego zmierzający do dokonania na własny koszt analiz w kraju zgłoszonym jako kraj pochodzenia, oraz kwestia, czy jest istotne, że przez pewien okres były przechowywane części próbek towarów, którymi zainteresowany mógł dysponować dla celów weryfikacji przez inne laboratorium, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy organy celne powinny poinformować zainteresowanego o istnieniu zachowanych podpróbek towarów oraz o tym, że może on wnieść o ich udostępnienie celem przeprowadzenia owych weryfikacji, powinny zostać ocenione na podstawie krajowego prawa procesowego.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/11

1)

Artykuł 138 ust. 1 i art. 139 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/88/UE z dnia 7 grudnia 2010 r., powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego odmawiał korzystania z prawa do zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej z tego powodu, że nabywca nie był zarejestrowany dla celów tego podatku w innym państwie członkowskim oraz że dostawca nie wykazał ani autentyczności podpisu znajdującego się na dokumentach przedstawionych na poparcie deklaracji rzekomo zwolnionej dostawy, ani upoważnienia osoby, która podpisała dokumenty w imieniu nabywcy, podczas gdy dokumenty uzasadniające prawo do zwolnienia przedstawione przez dostawcę na poparcie jego deklaracji były zgodne z ustalonym przez prawo krajowe wykazem dokumentów, jakie powinny zostać przedstawione temu organowi, i dokumenty te w pierwszej kolejności zostały zaakceptowane przez ten organ jako dowód uzasadniający, co należy do weryfikacji sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, zmienionej dyrektywą 2010/88, powinien być intepretowany w ten sposób, że jest on bezpośrednio skuteczny tak, że podatnicy mogą się na niego powoływać przed sądami krajowymi wobec państw członkowskich w celu uzyskania zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/12

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/12

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/13

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/13

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

British Telecommunications plc i BT Pension Scheme Trustees Ltd zostają obciążone kosztami postępowania.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/14

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/14

1)

Artykuł 2 pkt 11 i art. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy zabranie dziecka miało miejsce zgodnie z orzeczeniem sądowym podlegającym tymczasowemu wykonaniu, które zostało następnie uchylone orzeczeniem sądowym ustalającym miejsce pobytu dziecka w miejscu zamieszkania rodzica mieszkającego w państwie członkowskim pochodzenia, rozpoznający wniosek o powrót dziecka sąd państwa członkowskiego, do którego dziecko zostało zabrane, powinien sprawdzić, dokonując oceny całości szczególnych okoliczności konkretnego przypadku, czy dziecko bezpośrednio przed zarzucanym bezprawnym zatrzymaniem miało jeszcze zwykły pobyt w państwie członkowskim pochodzenia. W ramach tej oceny należy uwzględnić okoliczność, że orzeczenie sądowe zezwalające na zabranie mogło być wykonywane tymczasowo i że wniesiono od niego apelację.

2)

Rozporządzenie nr 2201/2003 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy zabranie dziecka miało miejsce zgodnie z orzeczeniem sądowym podlegającym tymczasowemu wykonaniu, które zostało następnie uchylone orzeczeniem sądowym ustalającym miejsce pobytu dziecka w miejscu zamieszkania rodzica mieszkającego w państwie członkowskim pochodzenia, zatrzymanie dziecka w tym państwie członkowskim po wydaniu tego drugiego orzeczenia jest bezprawne, a art. 11 rozporządzenia ma zastosowanie, jeśli zostanie uznane, iż dziecko bezpośrednio przez tym zatrzymaniem miało jeszcze zwykły pobyt we wspomnianym państwie członkowskim. Jeśli zostanie uznane – przeciwnie – że dziecko nie miało już w tej chwili zwykłego pobytu w państwie członkowskim pochodzenia, orzeczenie oddalające wniosek o powrót oparty na tym przepisie jest wydawane bez uszczerbku dla stosowania ujętych w rozdziale III tegoż rozporządzenia norm dotyczących uznawania i wykonywania orzeczeń wydanych w państwie członkowskim.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/15

1)

Czy art. 2 ust. 1 i art. 3 lit. a) dyrektywy 2002/96/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego oraz załączniki IA i IB do niej lub art. 2 ust. 1 lit. a) i art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/19/UE (2) z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz załączniki I i II do niej należy interpretować w ten sposób, że napędy do bram (garażowych), zasilane prądem o napięciu znamionowym wynoszącym od ok. 220 V do 240 V, które wraz z bramą (garażową) przeznaczone są do zamontowania w wyposażeniu budynku, objęte są pojęciem sprzętu elektrycznego i elektronicznego, a w szczególności pojęciem narzędzi elektrycznych i elektronicznych?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy pkt 6 załącznika IA oraz pkt 6 załącznika IB do dyrektywy 2002/96/WE lub art. 3 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2012/19/UE oraz pkt 6 załącznika I i pkt 6 załącznika II do niej należy interpretować w ten sposób, że napędy (do bram garażowych) opisane w pytaniu pierwszym powinny być uznane za części składowe wielkogabarytowych stacjonarnych narzędzi przemysłowych w rozumieniu tych przepisów?

3)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej a na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 2 ust. 1 dyrektywy 2002/96/WE lub art. 2 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2012/19/UE należy interpretować w ten sposób, że napędy (do bram garażowych) opisane w pytaniu pierwszym powinny być uznane za części innego rodzaju sprzętu, który nie wchodzi w zakres stosowania tych dyrektyw?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/16

1)

Czy nadzwyczajna okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (1) musi się odnosić bezpośrednio do zarezerwowanego lotu?

2)

W przypadku, jeżeli na pytanie 1 należy udzielić odpowiedzi przeczącej: Ile uprzednich przelotów samolotu, który ma być użyty do planowego lotu, ma znaczenie w odniesieniu do nadzwyczajnej okoliczności? Czy istnieje ograniczenie czasowe w odniesieniu do uwzględnienia nadzwyczajnych okoliczności dotyczących uprzednich przelotów? I jeśli tak, to jak należy je odmierzyć?

3)

W razie gdy nadzwyczajne okoliczności występujące przy uprzednich przelotach mają znaczenie dla późniejszego lotu: czy racjonalne środki, które powinien podjąć obsługujący przewoźnik lotniczy zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia, muszą odnosić się tylko do zapobiegania nadzwyczajnej okoliczności, czy także do uniknięcia dłuższego opóźnienia?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/16

1)

Czy opis towaru celnego ujętego pod nazwą „Tytoń suszony powietrzem na jasny” zgodnie z podpozycją taryfową 2401 10 35 CN działu 24 „TYTOŃ I PRZEMYSŁOWE NAMIASTKI TYTONIU” wymienionego w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 861/2010 zmieniającym załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje tylko tytoń nieodżyłowany suszony powietrzem:

2)

Czy pojęcie „zawieszającej procedury celnej” użyte w art. 4 pkt 6 dyrektywy Rady 2008/118/WE w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG należy interpretować w ten sposób, że w jego zakres wchodzi również towar celny (wyrób akcyzowy) objęty procedurą tranzytu zewnętrznego, składu celnego lub składowany czasowo na podstawie dokumentów towarzyszących, w których pozycja taryfowa została błędnie wskazana (2403 10 9000 CN zamiast 2401 10 35 CN [sic]), lecz właściwy dział (dział 24 – tytoń) i wszystkie pozostałe dane tych dokumentów (numer kontenera, ilość, waga netto) są prawidłowe oraz nie naruszono pieczęci [?]

(To jest, należy wyjaśnić, czy określony towar może podlegać zawieszającej procedurze celnej, jeżeli w jego dokumentach towarzyszących wskazano prawidłowo dział Wspólnej taryfy celnej, lecz błędnie konkretną pozycję taryfową).

3)

Czy pojęcie „importu” zawarte w art. 2 lit. b) dyrektywy Rady 2008/118/WE w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (2) i pojęcie „importu wyrobów akcyzowych” zawarte w art. 4 pkt 8 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że również obejmują wypadek, w którym istnieje rozbieżność między pozycją taryfową rzeczywistego towaru objętego procedurą tranzytu zewnętrznego a pozycją taryfową, która wskazana jest w dokumentach towarzyszących tego towaru, podczas gdy poza tą różnicą zarówno oznaczenie działu (w niniejszym wypadku–dział 24 – tytoń), jak i ilość, i waga netto rzeczywistego towaru są zgodne z danymi zawartymi w dokumentach towarzyszących[?]

4)

Czy okoliczność, że dany towar został objęty zawieszającą procedurą celną, w przypadku gdy w jego dokumentach towarzyszących wymieniono błędne oznaczenie CN zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionego rozporządzeniem [Komisji] (UE) nr 861/2010, wchodzi w zakres nieprawidłowości, na które powołuje się art. 38 dyrektywy Rady 2008/118/WE w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego [, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG][?]

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/17

1)

Czy przy stosowaniu art. 2 ust. 1 lit. c), art. 24 ust. 1 i art. 43 dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej „dyrektywą VAT”), w ramach identyfikacji osoby świadczącej usługę dla celów podatku VAT, przy okazji oceny, czy transakcja ma charakter fikcyjny pozbawiony rzeczywistej treści gospodarczej i handlowej i jest nastawiona wyłącznie na osiągniecie korzyści podatkowej, ma znaczenie dla celów interpretacyjnych to, że w okolicznościach faktycznych postępowania głównego zarządzający i właściciel 100 % udziałów spółki handlowej udzielającej licencję jest osobą fizyczną, która stworzyła know-how przenoszone w drodze umowy licencyjnej?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy w trakcie stosowania art. 2 ust. 1 lit. c), art. 24 ust. 1 i art. 43 dyrektywy VAT i oceny istnienia nieuczciwej praktyki, ma znaczenie okoliczność, iż owa osoba fizyczna wywiera lub może wywierać wpływ w nieformalny sposób na działalność spółki handlowej, która nabyła licencję i na decyzje spółki? Czy dla celów owej wykładni może mieć znaczenie okoliczność, iż twórca know -how uczestniczy lub może uczestniczyć pośrednio lub bezpośrednio, doradzając w sposób zawodowy lub oferując porady odnośnie rozwoju i wykorzystywania know how, w podejmowaniu decyzji spółki dotyczących świadczenia usług opartych na owym know – how?

3)

Czy w okolicznościach postępowania głównego oraz z uwagi na postanowienia pytania drugiego przy identyfikacji osoby świadczącej usługę dla celów podatku VAT, poza oceną transakcji umownej leżącej u podstaw, ma znaczenie to, że twórca know-how jako osoba fizyczna wywiera wpływ, a dokładniej znaczący wpływ, lub wydaje wytyczne dotyczące sposobu świadczenia usługi opartej na owym know – how?

4)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie, jakie okoliczności należy uwzględnić, a konkretnie, na podstawie jakich kryteriów można ustalić, przy określaniu zakresu owego wpływu i owych wytycznych, że osoba ta wywiera znaczący wpływ na świadczenie usługi i że usługa leżąca u podstaw, świadczona na rzecz spółki udzielającej licencji, miała rzeczywistą treść gospodarczą?

5)

Czy w okolicznościach postępowania głównego przy ocenie uzyskania korzyści podatkowej w chwili oceny stosunków pomiędzy podmiotami gospodarczymi i osobami uczestniczącymi w transakcji ma znaczenie to, że podatnicy, którzy uczestniczyli w spornej transakcji umownej, zmierzającej do uniknięcia opodatkowania, są osobami prawnymi, jeżeli organ podatkowy państwa członkowskiego przypisuje osobie fizycznej podjęcie decyzji strategicznych i operacyjnych w zakresie prowadzenia działalności? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy należy wziąć pod uwagę, w jakim państwie osoba fizyczna podjęła owe decyzje? Czy w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie w przypadku, gdy można stwierdzić, że nie ma decydującego wpływu pozycja umowna stron, czy ma znaczenie dla celów interpretacyjnych okoliczność, że zarządzanie instrumentami technicznymi, zasobami ludzkimi i transakcjami finansowymi koniecznymi dla świadczenia usługi opartej na Internecie, o którą chodzi w niniejszej sprawie, zostało powierzone podwykonawcom?

6)

W przypadku, gdy można stwierdzić, że warunki umowy licencyjnej nie odzwierciedlają rzeczywistej treści gospodarczej, czy przeformułowanie postanowień umownych i ustanowienie sytuacji, jaka istniałaby, jeżeli nie doszłoby do transakcji, w której dochodzi do nieuczciwej praktyki, oznacza, że organ podatkowy państwa członkowskiego może określić w inny sposób państwo członkowskie świadczenia, a w związku z tym miejsce wymagalności podatku, nawet jeżeli przedsiębiorstwo, które nabyło licencję zapłaciło już podatek wymagalny w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę i zgodnie z przesłankami prawnymi ustanowionymi w tym państwie członkowskim?

7)

Czy art. 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że jest sprzeczna z nimi i może stanowić nadużycie swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług konfiguracja umowna taka, jaka jest przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z którą przedsiębiorstwo, podatnik jednego państwa członkowskiego, przenosi w drodze umowy licencyjnej na inne przedsiębiorstwo, podatnika drugiego państwa członkowskiego, know-how w celu świadczenia usług o treści dla dorosłych poprzez technologie komunikacji interaktywnej opartej na Internecie i prawo do używania go w okolicznościach charakteryzujących się tym, że ciężar podatku VAT państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo, które nabyło licencję ma siedzibę, jest bardziej korzystana, jeżeli chodzi o przeniesioną usługę?

8)

Jakie znaczenie należy nadać w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie na marginesie korzyści podatkowej, którą najprawdopodobniej można uzyskać, rozważaniom handlowym dokonanym przez przedsiębiorstwo udzielające licencji? Czy w tym kontekście, a w szczególności w okolicznościach niniejszej sprawy ma znaczenie dla celów interpretacyjnych to, że właściciel 100 % i zarządzający spółką handlową udzielającą licencji jest osobą fizyczną, która pierwotnie stworzyła know-how?

9)

Czy przy ocenie zachowania stanowiącego nadużycie można wziąć pod uwagę, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, jakie znaczenie mają okoliczności podobne do okoliczności w postępowaniu głównym, takie jak dane techniczne i infrastruktura związana z wprowadzeniem i wykonywaniem usługi będącej przedmiotem spornej transakcji, a także przygotowanie i zasoby ludzkie, jakimi dysponuje przedsiębiorstwo, które udziela licencji na świadczenie spornej usługi?

10)

Czy w sytuacji, takiej jak oceniana w niniejszej sprawie, art. 2 ust. 1 lit. c) art. 24 ust. 1, art. 43 i 273 dyrektywy VAT w związku z art. 4 TUE ust. 3 i art. 325 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w imię rzeczywistego wykonania zobowiązania przez państwa członkowskie Unii do rzeczywistego i regularnego poboru całej kwoty podatku VAT i do unikania strat budżetowych, z jakimi wiążą się oszustwo podatkowe i unikanie opodatkowania poprzez granice państw członkowskich, w przypadku transakcji świadczenia usług i przy okazji identyfikacji podmiotu świadczącego usługę, organ podatkowy państwa członkowskiego w fazie dowodowej postępowania administracyjnego o charakterze podatkowym w celu wyjaśnienia okoliczności faktycznych jest uprawniony do dopuszczenia danych, informacji i środków dowodowych, jak również informacji ze zbiorów danych uzyskanych bez wiedzy podatnika przez organ dochodzenia organu podatkowego w ramach postępowania o charakterze karnym i do wykorzystania ich i oparcia na nich oceny skutków podatkowych, oraz że z kolei sąd administracyjny rozpoznający skargę wniesioną na decyzję administracyjną organu podatkowego państwa członkowskiego jest uprawniony do oceny owych środków dowodowych przy okazji badania jej zgodności z prawem?

11)

Czy w sytuacji ocenianej w niniejszej sprawie art. 2 ust. 1 lit. c), art. 24 ust. 1, art. 43 i 273 dyrektywy VAT w związku z art. 4 TUE ust. 3 i art. 325 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w imię rzeczywistego wykonania zobowiązania przez państwa członkowskie Unii do zagwarantowania przestrzegania obowiązków nałożonych na podatnika, swoboda przyznana dla stosowania środków, jakimi dysponuje organ podatkowy państwa członkowskiego, obejmuje prawo rzeczonego organu do wykorzystywania środków dowodowych uzyskanych pierwotnie w celach karnych w celu ukarania zachowań unikania opodatkowania, nawet wówczas gdy samo prawo krajowe nie zezwala na uzyskanie informacji bez wiedzy zainteresowanego w ramach postępowania administracyjnego w celu ukarania zachowań polegających na unikaniu opodatkowania, lub uzależnia ich uzyskanie w ramach postępowania karnego od gwarancji, które nie zostały przewidziane w postępowaniu administracyjnym o charakterze podatkowym, przyznając jednocześnie organowi administracyjnemu prawo do postępowania zgodnie z zasadą swobody dowodowej?

12)

Czy art. 8 ust. 2 EKPP w związku z art. 52 Karty, uniemożliwia przyznanie organowi podatkowemu państwa członkowskiego uprawnienie, o którym mowa w pytaniu dziesiątym i jedenastym, czy też w okolicznościach niniejszej sprawy można uznać za uzasadnione w celu zwalczania unikania opodatkowania stosowanie w ramach postępowania administracyjnego o charakterze podatkowych wniosków, które wynikają z informacji uzyskanej bez wiedzy zainteresowanego w celu rzeczywistego poboru podatku w imię „dobrobytu gospodarczego państwa”?

13)

W zakresie, w jakim z odpowiedzi na pytania od dziesiątego do dwunastego wynikać będzie, że organ podatkowy państwa członkowskiego może stosować takie środki dowodowe w postępowaniu administracyjnym, czy na organie podatkowym państwa członkowskiego w celu zagwarantowania skutecznego prawa do dobrej administracji i prawa do obrony zgodnie z postanowieniami art. 7, 8, 41 i 48 Karty w związku z art. 51 ust. 1 Karty, ciąży bezwarunkowy obowiązek wysłuchania podatnika w trakcie postępowania administracyjnego w celu zagwarantowania mu dostępu do wniosków, jakie wynikają z informacji uzyskanej bez jego wiedzy i przestrzegania celu, dla którego zostały uzyskane dane zawarte w owych środkach dowodowych, czy też w tym ostatnim kontekście, okoliczność, ze informacja uzyskana bez wiedzy zainteresowanego jest przeznaczona wyłącznie dla celów dochodzenia karnego, uniemożliwia już od samego początku wykorzystanie takich środków dowodowych?

14)

W przypadku, gdy uzyskano i wykorzystano środki dowodowe z naruszeniem postanowień art. 7, 8, 41 i 48 Karty w związku z art. 47 Karty, czy spełnia prawo do skutecznego środka sądowego uregulowanie krajowe, zgodnie z którym zaskarżenie do sądu zgodności z prawem decyzji wydanych w postepowaniach podatkowych może być skuteczne i prowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji, jedynie wówczas, gdy w zależności od okoliczności sprawy istnieje konkretna możliwość, że zaskarżona decyzja byłaby inna, gdyby nie doszło do naruszenia procedury, a ponadto, że owo naruszenie wpłynęło istotnie na pozycję prawną skarżącego, czy też naruszenie procedury popełnione w ten sposób należy uwzględnić w szerszym kontekście, niezależnie od wpływu, jakie naruszenie procedury sprzeczne z postanowieniami Karty ma na wynik postępowania?

15)

Czy skuteczność art. 47 Karty, który wymaga, aby w sytuacji proceduralnej takiej jak niniejsza sąd administracyjny rozpoznający skargę na decyzję administracyjną organu podatkowego państwa członkowskiego mógł kontrolować zgodność z prawem uzyskania środków dowodowych zebranych w celach karnych i bez wiedzy zainteresowanego w ramach postępowania karnego, w szczególności, jeżeli podatnik, przeciwko któremu wszczęto jednocześnie postępowanie karne nie wie o tej dokumentacji, ani tez nie mógł sądownie zaskarżyć zgodność z prawem tej dokumentacji?

16)

Czy biorąc pod uwagę również pytanie szóste, rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 (2) z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej, w szczególności w świetle jego siódmego motywu, zgodnie z którym w celu poboru należnego podatku państwa członkowskie powinny współpracować, aby pomóc zapewnić dokonanie prawidłowego wymiaru VAT i w związku z tym muszą nie tylko kontrolować prawidłowość stosowania podatku należnego na swoim własnym terytorium, ale również udzielać pomocy innym państwom członkowskim w celu zapewnienia prawidłowego stosowania podatku związanego z działalnością prowadzoną na ich własnym terytorium, ale należnego w innym państwie członkowskim, należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak w niniejszej sprawie organ podatkowy państwa członkowskiego, który ustali dług podatkowy, powinien zwrócić się z wnioskiem do organu podatkowego państwa członkowskiego, w którym podatnik, który był przedmiotem kontroli podatkowej, już spełnił swój obowiązek zapłaty podatku?

17)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie szesnaste, w przypadku zaskarżenia do sądu i stwierdzenia niezgodności z prawem postępowania, w którym podjęte zostały decyzje przez organ podatkowy państwa członkowskiego z tego powodu, na podstawie braku uzyskania informacji i wniosku, jakie skutki prawne powinien zastosować sąd rozpoznający skargę na takie decyzje administracyjne wydane przez organ podatkowy państwa członkowskiego, biorąc pod uwagę również postanowienia pytania czternastego?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/20

1)

Czy prawo Unii, a w szczególności postanowienia art. 78 lit. a) dyrektywy 2006/112 (1) sprzeciwiają się temu, aby TOS [opłaty za zajmowanie części podziemnej], płacone przez dystrybutora gazu, były przerzucane na konsumenta końcowego, jako takie i w sposób autonomiczny, w odniesieniu do ceny, którą płaci on za skonsumowany gaz, to znaczy, aby były one wliczane do owej ceny?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, kieruje się również następujące pytanie:

2)

Czy prawo Unii; a w szczególności postanowienia art. 78 lit. a) dyrektywy 2006/112, sprzeciwiają się temu, aby TOS płacone przez dystrybutora gazu wówczas, gdy są przerzucane na konsumenta końcowego, jako takie i w sposób autonomiczny, w odniesieniu do ceny, którą płaci on za skonsumowany gaz, nie były uznawane jako podstawa opodatkowania?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/21

1)

Czy węgierska praktyka krajowa polegająca na wprowadzeniu wobec osób fizycznych niezamierzających prowadzić działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej i nieprzekraczających progu podmiotowego zwolnienia z VAT obowiązku zgłoszenia tej działalności jest zgodna z obowiązkiem dokonania zgłoszenia działalności gospodarczej przewidzianym w art. 213 ust. 1 i art. 214 ust. 1 dyrektywy w sprawie VAT (1)?

2)

Czy organ podatkowy w ramach następczej kontroli może nałożyć karę za niedokonanie zgłoszenia działalności gospodarczej, podczas gdy nie został przekroczony próg podmiotowego zwolnienia?

3)

Czy organ podatkowy może w ramach następczej kontroli pozbawić osobę fizyczną prawa wyboru i, naruszając zasadę rzetelnego procesu, wyłączyć możliwość wybrania podmiotowego zwolnienia?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/21

1)

Czy wymóg posiadania miejsca zamieszkania na ograniczonym terytorialnie obszarze (gmina, powiat, region) państwa członkowskiego, stanowi ograniczenie swobody przemieszczania się w rozumieniu art. 33 dyrektywy 2011/95/UE (1), gdy cudzoziemiec w pozostałym zakresie może swobodnie się poruszać i przebywać na terytorium państwa członkowskiego?

2)

Czy wymóg w zakresie miejsca zamieszkania w stosunku do osób korzystających z ochrony uzupełniającej jest zgodny z art. 33 lub art. 29 dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli podstawą jego jest wola osiągnięcia odpowiedniego podziału publicznych obciążeń socjalnych pomiędzy podmiotami zobowiązanymi do ich ponoszenia w ramach państwa?

3)

Czy wymóg w zakresie miejsca zamieszkania w stosunku do osób korzystających z ochrony uzupełniającej jest zgodny z art. 33 lub art. 29 dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli podstawą jego są względy polityki migracyjnej lub integracyjnej, tj. konieczność zapobieżenia powstawaniu społecznych punktów zapalnych z uwagi na częste osiedlanie się cudzoziemców w określonych gminach lub powiatach? Czy wystarczające są tu abstrakcyjne względy polityki migracyjnej i integracyjnej, czy też muszą zostać podane konkretne powody?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/22

1)

Czy wymóg posiadania miejsca zamieszkania na ograniczonym terytorialnie obszarze (gmina, powiat, region) państwa członkowskiego, stanowi ograniczenie swobody przemieszczania się w rozumieniu art. 33 dyrektywy 2011/95/UE (1), gdy cudzoziemiec w pozostałym zakresie może swobodnie się poruszać i przebywać na terytorium państwa członkowskiego?

2)

Czy wymóg w zakresie miejsca zamieszkania w stosunku do osób korzystających z ochrony uzupełniającej jest zgodny z art. 33 lub art. 29 dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli podstawą jego jest wola osiągnięcia odpowiedniego podziału publicznych obciążeń socjalnych pomiędzy podmiotami zobowiązanymi do ich ponoszenia w ramach państwa?

3)

Czy wymóg w zakresie miejsca zamieszkania w stosunku do osób korzystających z ochrony uzupełniającej jest zgodny z art. 33 lub art. 29 dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli podstawą jego są względy polityki migracyjnej lub integracyjnej, tj. konieczność zapobieżenia powstawaniu społecznych punktów zapalnych z uwagi na częste osiedlanie się cudzoziemców w określonych gminach lub powiatach? Czy wystarczające są tu abstrakcyjne względy polityki migracyjnej i integracyjnej, czy też muszą zostać podane konkretne powody?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/23

1)

Czy wymóg posiadania miejsca zamieszkania na ograniczonym terytorialnie obszarze (gmina, powiat, region) państwa członkowskiego, stanowi ograniczenie swobody przemieszczania się w rozumieniu art. 33 dyrektywy 2011/95/UE (1), gdy cudzoziemiec w pozostałym zakresie może swobodnie się poruszać i przebywać na terytorium państwa członkowskiego?

2)

Czy wymóg w zakresie miejsca zamieszkania w stosunku do osób korzystających z ochrony uzupełniającej jest zgodny z art. 33 lub art. 29 dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli podstawą jego jest wola osiągnięcia odpowiedniego podziału publicznych obciążeń socjalnych pomiędzy podmiotami zobowiązanymi do ich ponoszenia w ramach państwa?

3)

Czy wymóg w zakresie miejsca zamieszkania w stosunku do osób korzystających z ochrony uzupełniającej jest zgodny z art. 33 lub art. 29 dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli podstawą jego są względy polityki migracyjnej lub integracyjnej, tj. konieczność zapobieżenia powstawaniu społecznych punktów zapalnych z uwagi na częste osiedlanie się cudzoziemców w określonych gminach lub powiatach? Czy wystarczające są tu abstrakcyjne względy polityki migracyjnej i integracyjnej, czy też muszą zostać podane konkretne powody?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/23

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/24

1)

Czy art. 49 i nast. oraz art. 56 i nast. TFUE, a także zasady potwierdzone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 lutego 2012 r. [w sprawach połączonych C-72/10 i C-77/10] należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one, aby na przetarg wystawiane były koncesje, których czas obowiązywania jest krótszy, niż czas obowiązywania koncesji udzielonych w przeszłości, jeżeli przetarg zostaje ogłoszony w celu zaradzenia skutkom wynikającym z niezgodnego z prawem wykluczenia pewnej liczby podmiotów gospodarczych z przetargów?

2)

Czy art. 49 i nast. oraz art. 56 i nast. TFUE, a także zasady potwierdzone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej we wspomnianym wyroku z dnia 16 lutego 2012 r. [w sprawach połączonych C-72/10 i C-77/10] należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby wymóg uporządkowania systemu udzielania koncesji poprzez zrównanie w czasie terminu ich wygaśnięcia stanowił przyczynę należycie uzasadniającą skrócony czas obowiązywania koncesji wystawionych na przetarg w porównaniu do czasu obowiązywania koncesji udzielonych w przeszłości?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/24

1)

Czy przepisy art. 24 ust. 1 i art. 25 lit. b) dyrektywy 2006/112 (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „świadczenia usługi” obejmuje także wypadki umów dotyczących wykonania usług doradztwa w ramach abonamentu, takich jak te w postępowaniu głównym, w ramach których usługodawca – dysponujący wykwalifikowanym personelem do wykonania tych usług – jest do dyspozycji zleceniodawcy w okresie trwania umowy i zobowiązał się do zaniechania zawierania umów o podobnym przedmiocie z konkurentami zleceniodawcy?

2)

Czy przepisy art. 64 ust. 1 i art. 63 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego odnoszące się do świadczenia usług doradztwa w ramach abonamentu następuje z upływem okresu, za który ustalono zapłatę, bez względu na to, czy i ile razy zleceniodawca skorzystał z usług, w odniesieniu do których doradca był do dyspozycji zleceniodawcy?

3)

Czy przepis art. 62 ust. 2 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że usługodawca wskazany w umowie o świadczenie usług w ramach abonamentu musi naliczyć podatek VAT w odniesieniu do świadczenia usługi wraz z upływem okresu, za który ustalono wynagrodzenie abonamentowe, czy też to zobowiązanie powstaje wyłącznie, jeśli w danym okresie podatkowym zleceniodawca skorzystał z usług doradcy?

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/25

—

Stwierdzenie, że utrzymując stan prawny, w ramach którego dozwolona jest sprzedaż wyrobów tytoniowych do stosowania doustnego (snus), co stanowi naruszenie art. 8 w związku z art. 2 pkt 4 dyrektywy 2001/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 czerwca 2001 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych (1), Królestwo Danii uchybiło obowiązkom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

—

obciążenie Królestwa Danii kosztami postępowania.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/26

1)

Koszty personelu dotyczące H. w wysokości 56,76 EUR, koszty podróży w wysokości 1  354,08 EUR i koszty świadczenia usług w wysokości 351,82 EUR poniesione przez Technische Universität Dresden w ramach wykonania umowy nr 2003114 (SI2.377438) dotyczącej finansowania projektu „Collection of European Data on Lifestyle Health Determinants – Coordinating Party (LiS)” zrealizowanego na podstawie wspólnotowego programu działań w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008), są kwalifikowalne w ten sposób, że wierzytelność Komisji Europejskiej dotycząca tych kwot i zawarta w nocie obciążeniowej nr 3241011712 z dnia 4 listopada 2010 r. jest bezzasadna.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Technische Universität Dresden zostaje obciążony kosztami.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/27

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 11 października 2012 r. w sprawach połączonych R 274/2011-4 i R 520/2011-4.

2)

OHIM pokryje własne koszty oraz koszty poniesione przez Xaviera Graua Ferrera.

3)

Juan Cándido Rubio Ferrer i Alberto Rubio Ferrer pokryją swoje własne koszty.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/27

1)

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/28

—

stwierdzenie, że pozwani nie przyjęli przepisów w celu pełnego wykonania ogólnych zasad prawa Unii, a w szczególności dyrektywy dotyczącej pracy na czas określony w wyniku ich zwolnienia przez byłą spółkę Olympiaki Aeroporia, wymaganego na mocy decyzji Komisji Europejskiej, transponowanej do greckiego porządku prawnego ustawą nr 3717/2008;

—

przyznanie skarżącym i wszystkim zwolnionym pracownikom byłej spółki Olympiaki Aeroporia, na mocy aktu prawa Unii – dyrektywy, rozporządzenia lub innego aktu prawnego Unii – mającego bezpośredni skutek, możliwości uzyskania odszkodowania, do jakiego mieliby prawo jako pracownicy etatowi z tytułu ich przymusowego zwolnienia z Olympiaki Aeroporia, oraz

—

zasądzenie odszkodowania w wysokości 3 00  000 EUR na mocy aktu prawa Unii – dyrektywy, rozporządzenia lub innego aktu prawnego Unii – mającego bezpośredni skutek na rzecz każdego ze skarżących z tytułu zakłóceń, obaw, poważnego naruszenia praw podstawowych oraz przedwczesnego zakończenia życia zawodowego.

1.

Zarzut pierwszy: ustawa nr 3717/2008 przewidująca zamknięcie Olympiaki Aeroporia oraz zwolnienie wszystkich pracowników tymczasowych stanowi akt Unii sensu stricto, który został zasadniczo narzucony przez instytucje Unii, w szczególności EBC i Komisję Europejską, a wszystkie środki ustawodawcze zostały przyjęte przez rząd grecki zgodnie z zaleceniami, a w szczególności w następstwie decyzji Eurogrupy, ECOFIN, EBC i Komisji Europejskiej.

2.

Zarzut drugi: brak zrównania zwolnionych pracowników tymczasowych zatrudnionych w byłej spółce Olympiaki Aeroporia z etatowymi pracownikami Olympiaki Aeroporia zatrudnionymi na czas nieokreślony oraz brak wyraźnego odszkodowania dla tych pracowników w chwili zwolnienia spowodowało powstanie po ich stronie bezpośredniej, osobistej i poważnej szkody oraz pozbawiło ich możliwości korzystania z przysługujących im praw podstawowych.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/29

—

stwierdzenie, że pozwani nie uchwalili środków koniecznych, aby wyraźnie wyłączyć obligacje nabyte przez skarżących od Republiki Greckiej z przymusowego uczestnictwa w programie PSI [udziału sektora prywatnego w finansowaniu długu] dotyczącym posiadaczy greckich papierów wartościowych podlegających prawu greckiemu;

—

umożliwienie skarżącym na podstawie jakiegokolwiek aktu prawa wspólnotowego, dyrektywy, rozporządzenia lub innego bezpośrednio skutecznego aktu prawa wspólnotowego, odzyskania całej wartości ich obligacji, które zostały objęte programem PSI bez konsultacji z nimi lub ich zgody; oraz

—

przyznanie każdemu ze skarżących na podstawie jakiegokolwiek aktu prawa wspólnotowego, dyrektywy, rozporządzenia lub innego bezpośrednio skutecznego aktu prawa wspólnotowego, odszkodowania w wysokości 5 00  000 EUR za poniesione niedogodności, szkody i poważne naruszenia praw podstawowych.

1.

Zarzut pierwszy: działania legislacyjne i inne, które doprowadziły w Grecji do przymusowego uczestnictwa w PSI posiadaczy greckich papierów wartościowych podlegających prawu greckiemu, stanowiły akty prawa Unii

2.

Zarzut drugi: środki podjęte przez rząd grecki w celu sprostania greckiemu długowi stanowią w istocie środki narzucone przez instytucje Unii Europejskiej, a w szczególności przez EBC i Komisję Europejską.

3.

Zarzut trzeci: pozwani nie uchwalili środków koniecznych, aby wyraźnie wyłączyć papiery wartościowe skarżących w aktach greckiej rady ministrów, w których określone zostały terminy stosowania ISP w Grecji

4.

Zarzut czwarty: niewyłączenie wprost obligacji skarżących z uczestnictwa w PSI wyrządziło skarżącym poważne i bezpośrednie szkody oraz uniemożliwiło im korzystanie z praw podstawowych

5.

Zarzut piąty: wszystkie środki prawodawcze rządu greckiego zostały wydane wskutek zalecenia a właściwie decyzji Eurogrupy, ECOFIN, EBC i Komisji Europejskiej

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/29

—

stwierdzenie nieważności decyzji C(2014) 3192 (final) z dnia 26 maja 2014 r. przyjętej w sprawie pomocy państwa SA.38517 (2014/NN) – Micula przeciwko Rumunii (ICSID orzeczenie sądu arbitrażowego) nakazującej Rumunii zawieszenie wszelkich działań obejmujących wykonanie lub zastosowanie się do orzeczenia z dnia 11 grudnia 2013 r. wydanego przez sąd arbitrażowy utworzony w ramach Międzynarodowego Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych (ICSID) w sprawie Ioan Micula, Viorel Micula i inni przeciwko Rumunii (ICSID sprawa nr ARB/05/20), w zakresie w jakim Komisja uważa, że wykonanie tego orzeczenia stanowi niezgodną z prawem pomoc państwa, do czasu przyjęcia przez Komisję ostatecznej decyzji co do zgodności takiej pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym.

—

przyznanie skarżącym zwrotu kosztów postepowania.

1.

Zarzut pierwszy oparty na braku kompetencji.

2.

Zarzut drugi oparty na oczywistym naruszeniu prawa i błędzie w ocenie.

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/30

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie SA.32009 (2011/C) zgodnie z art. 263 ust. 4 TFUE w zakresie, w jakim stwierdzono w niej niezgodność z rynkiem wewnętrznym kwoty 2 8 2 57  273 EUR, która odpowiada części wnioskowanej pomocy w wysokości 4 5 2 57  273 EUR, przekraczającej kwotę 17 mln EUR;

—

posiłkowo: stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie SA.32009 (2011/C) zgodnie z art. 263 ust. 4 TFUE w zakresie, w jakim stwierdzono w niej, że niepodlegająca zgłoszeniu na podstawie art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 800/2008 (1) kwota 22,5 mln EUR jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 108 ust. 3 TFUE

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE

3.

Zarzut ewentualny dotyczący naruszenia art. 108 ust. 3 TFUE i rozporządzenia nr 800/2008

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/31

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2014) 6030 final z dnia 19 sierpnia 2014 r. dotyczącej zezwoleń na wprowadzenie do obrotu, na podstawie art. 31 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, produktów leczniczych do użytku miejscowego stosowanych u ludzi, o wysokim stężeniu estradiolu, w zakresie, w jakim decyzja ta zobowiązuje państwa członkowskie do przestrzegania przewidzianych w niej obowiązków w odniesieniu do produktów leczniczych do użytku miejscowego zawierających 0,01 % estradiolu w swej masie, wymienionych i niewymienionych w załączniku I, z wyjątkiem ograniczenia, w myśl którego wskazane produkty lecznicze do użytku miejscowego zawierające 0,10 % estradiolu w swej masie mogą jeszcze być stosowane tylko dopochwowo;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 31 i nast. dyrektywy 2001/83/WE (1)

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 116 zdanie pierwsze i art.126 zdanie pierwsze dyrektywy 2001/83/WE

3.

Zarzut trzeci: naruszenie zasad proporcjonalności i równego traktowania

8.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 439/33

—

stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie w jakim stwierdza ona naruszenie art. 101 TFUE przez Lupin; i/lub

—

uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na Lupin; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo stwierdzając, że skarżąca popełniła naruszenie ze względu na cel art. 101 TFEU. Skarżąca twierdzi, że:

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo twierdząc, że skarżąca dokonała naruszenia ze względu na skutek art. 101 TFEU. Skarżąca uważa, że podejście Komisji przy ustalaniu, czy ugoda w sprawie patentów stanowiła naruszenie ze względu na skutek odznacza się takimi samymi brakami jak jej podejście w związku z naruszeniem ze względu na cel.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja bezpodstawnie nałożyła grzywnę na skarżącą, a nałożona grzywna była ewentualnie zbyt wysoka i powinna być obniżona. Skarżąca podnosi, że: