—

Skarżąca utrzymuje, że pozwana naruszyła art. 108 ust. 3 TFUE, uchybiając swojemu obowiązkowi starannego i bezstronnego badania, a przez to potwierdzając następnie w sposób rażąco błędny zastosowanie komunikatu w sprawie szczegółowej oceny dużych projektów inwestycyjnych w pełnym zakresie.

—

Skarżąca twierdzi ponadto, że przy właściwej ocenie pozycji skarżącej na rynku nie powinno było dojść do szczegółowej oceny. Przeprowadzenie szczegółowej oceny bez uprzedniego określenia pozycji rynkowej i opierające się na tym nierówne traktowanie skarżącej stanowią oczywisty błąd w ocenie.

—

Skarżąca podnosi ponadto, że pozwana naruszyła art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, ograniczając w oczywiście błędny sposób skutek zachęcający i proporcjonalność pomocy do oszacowanej ex ante kwoty różnicy kosztów między lokalizacjami w Monachium i Lipsku wynoszącej 17 mln EUR.

—

Skarżąca twierdzi w tym kontekście, że oparty o tę kwotę różnicy kosztów automatyzm szczegółowej oceny przez pozwaną stanowi oczywisty błąd w ocenie, który w konsekwencji uniemożliwił zgodne z prawem skorzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych w szczególności przy ocenie proporcjonalności i skutków pomocy.

—

Skarżąca podnosi posiłkowo, że pozwana naruszyła art. 108 ust. 3 TFUE i rozporządzenia nr 800/2008, zakazując w sposób oczywiście błędny Republice Federalnej Niemiec przyznania skarżącej pomocy z zatwierdzonego systemu pomocy, o którym mowa w Investitionszulagengesetz (ustawie o dopłatach inwestycyjnych), w wysokości, która leży poniżej progu zgłoszeniowego wynoszącego 22,5 mln EUR.

—

To ograniczenie wysokości pomocy poniżej progu zgłoszeniowego stanowi zdaniem skarżącej oczywisty błąd w ocenie, poprzez który pozwana przekroczyła swoje kompetencje i dopuściła się niezgodnej z prawem dyskryminacji beneficjentów pomocy, którzy otrzymali niepodlegającą zgłoszeniu kwotę 22,5 mln EUR.