22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/1

A.

mając na uwadze, że tablica wyników dla rynków konsumenckich (tablica), wraz z tablicą wyników dla rynku wewnętrznego, ma na celu usprawnienie funkcjonowania rynku wewnętrznego i sprawienie, by lepiej odpowiadał on oczekiwaniom i obawom obywateli,

B.

mając na uwadze, że w wytycznych politycznych dla nowej Komisji przewodniczący José Manuel Barroso wzywa do stosowania bardziej systematycznego i zintegrowanego podejścia do zakończenia tworzenia wspólnego rynku, na przykład poprzez inicjatywę monitorowania rynku’,

C.

mając na uwadze, że 499 milionów konsumentów w UE pełni kluczową rolę w skutecznym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego i odgrywa najistotniejszą rolę w osiąganiu celów agendy lizbońskiej w zakresie intensywniejszego wzrostu zatrudnienia i konkurencji, jako że wydatki konsumentów generują połowę dobrobytu UE,

D.

mając na uwadze, że w ramach strategii polizbońskiej po 2020 r. należy na nowo umiejscowić politykę dotyczącą ochrony konsumentów w ramach trwałego rozwoju przyjaznego dla środowiska i dbającego o społeczny wymiar rynku wewnętrznego,

E.

mając na uwadze, że rynek wewnętrzny, który w wydajny sposób odpowiada na zapotrzebowania konsumentów, pomaga także zapewnić bardziej innowacyjną i zdrowszą gospodarkę, biorąc pod uwagę, że skuteczne rynki konsumenckie reagujące na daną sytuację w gospodarce stanowią kluczową siłę napędową konkurencji i dobrobytu obywateli,

F.

mając na uwadze, że dobrze funkcjonujący rynek wewnętrzny powinien oferować konsumentom szeroki wachlarz produktów i usług wysokiej jakości w konkurencyjnych cenach i jednocześnie wysoki poziom ochrony konsumenta,

G.

mając na uwadze, że to jako konsumenci obywatele UE mają na co dzień do czynienia z rynkiem wewnętrznym,

H.

mając na uwadze, że skuteczność polityki ochrony konsumentów zwiększa fakt, że konsumenci i przedsiębiorstwa znają swoje prawa i obowiązki wynikające z obowiązującego prawodawstwa oraz że potrafią je wykorzystać w swoich transakcjach handlowych,

I.

mając na uwadze, że pokładający w rynku zaufanie, należycie poinformowani i pełnoprawni konsumenci mają kluczowe znaczenie dla skutecznego funkcjonowania rynków, ponieważ wynagradzają przedsiębiorców prowadzących działalność w uczciwy sposób i najlepiej odpowiadających potrzebom konsumentów,

J.

mając na uwadze, że aktywna polityka konsumencka – przyczyniając się do dobrego poinformowania i wzmocnienia pozycji konsumentów, co z kolei sprawi, że będą oni wymagać produktów i usług wysokiej jakości – odegra ważną rolę w konkurencyjności, dynamizmie i innowacyjności Unii Europejskiej na świecie,

K.

mając na uwadze, że podniesiona złożoność rynków detalicznych, a zwłaszcza rynku usług detalicznych, coraz bardziej utrudnia konsumentom świadome wybory w trakcie zakupu towarów i usług,

L.

mając na uwadze, że konieczne jest skoordynowane podejście do edukacji konsumenckiej, gdyż pozwala ono konsumentom z ufnością korzystać z przysługujących im praw,

M.

mając na uwadze, że konsumenci mają prawo do rekompensaty w przypadku, gdy zostaną dotknięci nielegalnymi działaniami, ale w praktyce napotykają na duże przeszkody we wnoszeniu takich spraw do sądu w związku z wysokimi kosztami, długimi i skomplikowanymi procedurami oraz ryzykiem związanym z prowadzeniem sporu sądowego,

N.

mając na uwadze, że tablica ukazuje, iż zaledwie czterech z dziesięciu konsumentów sądzi, że spory ze sprzedawcami i dostawcami można łatwo rozwiązywać poprzez alternatywne mechanizmy rozstrzygania sporów, a jedynie trzech z dziesięciu konsumentów uważa, że nietrudne jest rozstrzyganie sporów drogą sądową,

O.

mając na uwadze, że około połowa konsumentów UE, którzy wnoszą skargę, wyraża niezadowolenie w związku ze sposobem, w jaki zajęto się ich skargą, i tylko połowa z nich podejmuje dalsze działania,

P.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy zwiększył presję w stosunku do grup konsumentów o niskich dochodach, którzy wydają większość swoich przychodów na żywność i mieszkanie oraz że w związku z tym coraz więcej konsumentów znajduje się w sytuacji nadmiernego zadłużenia,

Q.

mając na uwadze, że wraz z pojawieniem się handlu elektronicznego szybko rozwijają się transgraniczne rynki konsumenckie, ale konsumenci nadal niechętnie korzystają z możliwości, jakie zapewnia integracja rynku, przede wszystkim dlatego, iż brak im przeświadczenia, że ich prawa będą tak samo chronione przy zakupach dokonywanych za granicą, a także ze względu na niepewność co do prawa do odszkodowania,

R.

mając na uwadze, że wysoki poziom ochrony konsumentów ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju rzeczywistego handlu transgranicznego w ramach wspólnego rynku, który odpowiada na potrzeby konsumentów,

S.

mając na uwadze, że zwiększający się transgraniczny wymiar rynków konsumenckich niesie nowe wyzwania dla organów zajmujących się egzekwowaniem prawa, które ograniczone są ramami prawnymi oraz fragmentacją ram regulacyjnych,

T.

mając na uwadze, że Komisja, jak i krajowe organy egzekwowania prawa muszą zwiększyć wysiłki, aby osiągnąć wysoki poziom ochrony konsumentów i wzbudzić w nich zaufanie, które pozwoli im w pełni wykorzystywać potencjał jednolitego rynku,

U.

mając na uwadze, że przepisy UE w zakresie ochrony konsumenta nie mają większego sensu, jeżeli nie są należycie przeniesione na grunt krajowy oraz stosownie wdrażane i wykonywane na tym szczeblu,

V.

mając na uwadze, że w momencie wprowadzenia przepisów krajowych Komisja powinna w aktywny sposób wspierać władze krajowe w prawidłowym stosowaniu przepisów,

W.

mając na uwadze, że biorąc pod uwagę obecne światowe pogorszenie koniunktury gospodarczej, zdecydowane i konsekwentne egzekwowanie prawa jest jeszcze istotniejsze, ponieważ kryzys zwiększa narażenie konsumentów, a niski poziom przestrzegania przepisów może prowadzić do dodatkowych ponoszonych przez nich szkód, podczas gdy organy egzekwujące mogą odczuć większą presję wywieraną na ich zasobach i muszą precyzyjnie określić swoje priorytety oraz zmaksymalizować skutki swoich działań,

X.

mając na uwadze, że Parlament Europejski i parlamenty krajowe mogą w sposób aktywny przyczynić się do lepszej transpozycji i wdrażania przepisów w dziedzinie ochrony konsumenta poprzez dalsze działania prowadzone w ścisłej współpracy,

1.

przyjmuje stanowisko, że mianowanie w 2007 r. wyspecjalizowanej komisarz ds. konsumenckich oraz jej silne osobiste zaangażowanie, wielka otwartość i liczne proaktywne działania doprowadziły do rozwoju europejskiej polityki ochrony konsumentów oraz postępów w zakresie spraw dotyczących konsumentów, w dużej mierze na korzyść obywateli UE;

2.

obawia się, że rozdzielanie odpowiedzialności za sprawy konsumenckie pomiędzy dwa mandaty komisarzy może prowadzić do ograniczenia koncentracji na sprawach konsumentów w nowej Komisji i podobnie wyraża zaniepokojenie, że nowa struktura organizacyjna w różnych dyrekcjach generalnych może zaszkodzić spójności i skuteczności polityki konsumenckiej lub skutkować jej fragmentacją;

3.

podkreśla, że w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego, art. 12 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej potwierdza – jako postanowienie o powszechnym zastosowaniu – że wymogi w zakresie ochrony konsumentów powinny być uwzględniane podczas definiowania i realizacji innych gałęzi polityki i działań Unii; wzywa zatem Komisję do zapewnienia skutecznego włączenia interesów konsumentów we wszystkie obszary polityki UE oraz do badania – poprzez ocenę wpływu – potencjalnych konsekwencji wszelkich nowych przepisów i nowej polityki pośrednio i bezpośrednio dotyczących konsumentów; wzywa każdą właściwą dyrekcję generalną Komisji do publikacji rocznego sprawozdania na temat sposobu włączenia polityki konsumenckiej w zakres jej odpowiedzialności;

4.

podkreśla, że aby umożliwić obywatelom pełne korzystanie z rynku wewnętrznego, potrzeba aktywnej polityki konsumenckiej; uważa, że aktywna polityka konsumencka jest najistotniejsza w sytuacji obecnego kryzysu gospodarczego, aby wspierać politykę społeczną w zwalczaniu rosnących nierówności i ochronie narażonych na szkody konsumentów oraz grupy o niskich dochodach;

5.

podkreśla, że konsumenci powinni mieć możliwość dokonywania świadomych wyborów bez ulegania wpływowi psychologicznemu ze strony producentów, którzy wywierają nacisk, wykorzystując instrumenty stosowane do produktów w sposób tendencyjny i zwodniczy, jako że tworzy to większą konkurencję pomiędzy przedsiębiorcami, którzy podnoszą jakość towarów i usług oraz zapewniają i utrzymują ceny na konkurencyjnych poziomach;

6.

uważa, że odpowiedzialna postawa przedsiębiorstw, obejmująca przestrzeganie zasady odpowiedzialności społecznej, zasad konkurencji i gospodarczych interesów konsumentów, pomoże w zdobyciu zaufania konsumentów;

7.

przypomina, że organizacje konsumenckie mają do odegrania kluczową rolę w powiadamianiu władz publicznych o problemach, na które natykają się konsumenci na co dzień, i że instrumenty oddane do ich dyspozycji powinny zostać zoptymalizowane w celu poprawy ich zdolności skutecznego działania na szczeblu UE oraz krajowym; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że na każdym etapie procesu decyzyjnego oraz podczas transpozycji i wdrażania przepisów w zakresie prawa konsumenckiego, zasięgać się będzie opinii organizacji konsumenckich;

8.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podnoszenia świadomości i zwiększania zakresu kształcenia konsumentów przez całe ich życie w celu wzmocnienia ich pozycji; zachęca państwa członkowskie do zapewnienia dostępu do jasnych i zrozumiałych informacji, a szczególnie informacji przeznaczonych dla młodych konsumentów w zakresie przeznaczonych dla nich produktów i usług; zachęca w szczególności państwa członkowskie do uwzględnienia aspektów dotyczących konsumentów w ich krajowych programach nauczania na wszystkich poziomach szkolnictwa, aby wyposażyć dzieci w umiejętności niezbędne do podejmowania trudnych decyzji w kolejnych latach życia oraz do rozpatrzenia możliwości prowadzenia programów edukacyjnych dla rodziców i dorosłych konsumentów, z myślą o rozwijaniu i umacnianiu świadomości konsumenckiej w dłuższej perspektywie; zauważa, że odpowiednie programy muszą odpowiadać potrzebom edukacyjnym i możliwościom uczniów na każdym poziomie, na którym będą stosowane, a jednocześnie muszą wykorzystywać współczesne metody uczenia, bazujące na doświadczeniu i odwołujące się do przykładów; przypomina, że wykształceni konsumenci, którzy są świadomi własnych praw i wiedzą, gdzie się zwrócić na wypadek naruszenia przepisów, również odgrywają ważną rolę w wykrywaniu zachowań niezgodnych z prawem;

9.

podkreśla potrzebę wspierania zrównoważonej konsumpcji, zwracając przy tym uwagę na fakt, że zarówno usługodawcy i sprzedawcy detaliczni, jak i konsumenci muszą być lepiej wykształceni i informowani o zrównoważonej konsumpcji, by przyjmowali tego rodzaju zachowania;

10.

nalega, aby Komisja i państwa członkowskie rozpoczęły realizację dobrze ukierunkowanej strategii komunikacyjnej w celu podniesienia wśród obywateli UE świadomości ryzyka narażenia na takie sytuacje oraz ich praw jako konsumentów, zwłaszcza poprzez tworzenie przyjaznych dla użytkownika portali internetowych, kampanie uświadamiające oraz zakładanie punktów informacyjnych na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym; kładzie nacisk na potrzebę wykorzystania konkretnych kanałów komunikacyjnych z myślą o dotarciu do najbardziej narażonych konsumentów, czuwając nad niezawodnością, wiarogodnością i bezstronnością jednostek powołanych do zarządzania i organizowania kanałów komunikacyjnych;

11.

potwierdza, że tablica stanowi ważne narzędzie sprawniejszego monitorowania rynków konsumenckich z myślą o dostarczeniu informacji służących zapewnieniu lepszego politycznego procesu decyzyjnego i regulacji, ale także służącego pokazaniu obywatelom, że ich obawy są odpowiednio uwzględniane;

12.

z zadowoleniem przyjmuje pięć głównych wskaźników w tablicy skargi, ceny, poziom zadowolenia, zmiany dostawców i bezpieczeństwo które mają znaczenie w określaniu, których rynków dotyczy największe ryzyko niewłaściwego funkcjonowania pod względem gospodarczego i społecznego wpływu na konsumentów; uważa jednakże, że należałoby również posługiwać się kryteriami umożliwiającymi zmierzenie adekwatności produktów i usług w stosunku do celu trwałego rozwoju;

13.

uznaje, iż mimo że pięć wspomnianych wskaźników nie obejmuje wszystkich aspektów środowiska konsumenckiego, dostarczają one wystarczających podstaw, aby ustalić priorytety i sporządzić wnioski co do tego, w jakich obszarach potrzeba dalszych analiz, pod warunkiem, że dane przekazywane przez państwa członkowskie są pełne, a ich gromadzenie może odbywać się na łatwo porównywalnej postawie;

14.

uważa, że obecne informacje na temat skarg konsumentów, cen, poziomu zadowolenia, zmian dostawców i bezpieczeństwa są w dalszym ciągu niewystarczające do wyciągnięcia ostatecznych wniosków, oraz że do rozwinięcia solidnej i opartej na dowodach bazy na użytek konsumentów potrzeba danych o wyższej jakości; podkreśla, że w związku z tym wskaźniki muszą być dalej rozwijane, a gromadzenie danych musi się odbywać przy uwzględnieniu różnic pomiędzy systemami krajowymi;

15.

sugeruje, by Komisja, po opracowaniu pięciu podstawowych wskaźników oraz związanej z nimi metodologii w stopniu wystarczającym do osiągnięcia wysokiej jakości wyników, rozważyła możliwość włączenia do tablicy dodatkowych wskaźników w perspektywie długoterminowej, takich jak wskaźniki dotyczące udziałów w rynku, jakości, reklamy, przejrzystości oraz porównywalności ofert, jak również wskaźniki związane z egzekwowaniem i poprawą pozycji konsumenta, a także wskaźniki społeczne, środowiskowe i etyczne oraz wskaźniki służące określaniu roszczeń i pomiarowi szkód, jakich doznali konsumenci; uważa jednak, że powinno to się odbywać stopniowo w celu zapewnienia utworzenia należycie ukierunkowanej i zrozumiałej tablicy wyników, z myślą o uzyskaniu bardziej kompleksowego podejścia do ochrony konsumentów, aby mogli oni w pełni czerpać korzyści z rynku wewnętrznego;

16.

powtarza, że tablica powinna obejmować wszystkie podstawowe kategorie wydatków konsumenckich, aby zidentyfikować rynki przysparzające najwięcej problemów oraz stworzyć podstawy dla dalszych, bardziej szczegółowych analiz dotyczących konkretnych sektorów, zwłaszcza w przypadku, gdy dowody wskazują na problemy wspólne dla różnych rynków; wzywa zatem Komisję oraz państwa członkowskie do zapewnienia odpowiedniego finansowania i personelu z myślą o dalszym rozwijaniu tablicy;

17.

świadom jest faktu, że konsumenci są mniej zadowoleni i doświadczają więcej problemów w związku z usługami niż towarami, co częściowo odzwierciedla większą złożoność relacji wynikających z umów oraz świadczenia usług w porównaniu z obrotem towarami; wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowych analiz wszystkich problematycznych sektorów określonych na tablicy; co więcej, wzywa Komisję do zagwarantowania, że po przeprowadzeniu takich działań Komisja przedstawi konkretne inicjatywy legislacyjne i zalecenia w zakresie strategii politycznych dla krajów członkowskich jak również przekaże Parlamentowi informację zwrotną;

18.

z zadowoleniem przyjmuje wagę i jakość pracy Komisji widoczną w badaniu dotyczącym detalicznych usług finansowych, opublikowanym w następstwie publikacji tablicy; zwraca uwagę na problemy ujawniające się w dziedzinie usług finansowych, które w związku z kryzysem finansowym jeszcze bardziej wzrosły; ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje fakty wynikające ze wspomnianego badania odnoszące się na przykład do głównych problemów dotyczących przejrzystości i porównywalności kosztów związanych z rachunkami bieżącymi w Unii Europejskiej; uważa, że należy w pełni wyciągnąć wnioski z tej sytuacji w związku z koniecznością lepszego uregulowania tego sektora działalności;

19.

zauważa, że podczas gdy skargi konsumentów są istotne dla wykrycia nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku, brak skarg nie zawsze oznacza, że rynki działają należycie, ponieważ w niektórych państwach członkowskich konsumenci wykazują mniejszą tendencję do wnoszenia skarg ze względu na inne tradycje konsumenckie lub inne postrzeganie szans powodzenia; zauważa, z jednej strony, że wysoka liczba skarg w danym państwie członkowskim nie musi być interpretowana jako przejaw złego funkcjonowania rynku, ale może być związana ze skutecznym działaniem organów rozpatrujących skargi lub nową kampanią informacyjną w zakresie praw konsumentów;

20.

odnotowuje, że istnieje ponad 700 organizacji zewnętrznych przyjmujących skargi konsumentów w UE, lecz ustalenia w zakresie takiego gromadzenia znacznie się różnią i stosunkowo niewiele z tych organizacji zbiera dane dotyczące natury skarg oraz sektorów, których dotyczy kwestia; uważa, że choć gromadzone dane są wystarczające dla celów związanych z udzielaniem rad lub informacji, w żadnym stopniu nie są one odpowiednie do identyfikowania potencjalnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku z punktu widzenia konsumentów; wzywa zatem wszystkie organy zajmujące się skargami do przyjęcia zharmonizowanej metodologii klasyfikowania skarg konsumenckich oraz zdawania w ich sprawie sprawozdań, a także zachęca je do składania raportów na temat danych związanych ze skargami odpowiadającymi wszystkim zalecanym i dobrowolnym obszarom proponowanym przez Komisję w jej projekcie zaleceń; sądzi, że rozwój zharmonizowanej metodologii pozwoli państwom członkowskim gromadzić więcej znaczących danych i zbudować bardziej kompletny obraz krajowych rynków konsumenckich, prowadząc do utworzenia bazy danych obejmującej całą UE, która umożliwi porównywanie problemów konsumentów na obszarze UE;

21.

zwraca uwagę na analizę dostępnych danych na temat cen, która wskazuje na niedające się wytłumaczyć różnice cenowe pomiędzy krajami w przypadku wielu towarów i usług; sądzi iż mimo że różnice w cenach często są związane z różnicami w poziomach wydatków, strukturze podatków lub kosztów, często stanowią one również sygnał fragmentacji lub niewłaściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego; sugeruje że, w przypadku gdy ceny danych produktów są wyższe niż ceny referencyjne, konieczne jest spojrzenie na stosunek pomiędzy cenami importowymi i konsumpcyjnymi i uważne zbadanie przyczyn leżących u podstaw różnych poziomów cen;

22.

sądzi, że dostępne dane na temat cen nie wystarczą do należytego monitorowania rynku wewnętrznego i wzywa krajowe urzędy statystyczne oraz Eurostat do współpracy z Komisją w celu dostarczenia większej liczby danych i do dalszego rozwijania metodologii służącej gromadzeniu informacji o średnich cenach porównywalnych i reprezentatywnych towarów i usług w tym kontekście przypomina, że krajowe urzędy statystyczne muszą zatwierdzać prace związane z gromadzeniem danych dotyczących średnich cen i obliczaniem tych cen, a także by w większym stopniu angażowały się w te prace; podkreśla, że prezentowanie przejrzystszych danych na temat cen zwiększy zaufanie konsumentów i będzie dla nich dowodem, że podejmowane są starania o rozproszenie ich codziennych obaw;

23.

przyznaje, że zadowolenie konsumenta stanowi istotny wskaźnik pomagający zrozumieć, jak dobrze lub źle rynki odpowiadają na potrzeby konsumentów; zwraca się do Komisji o dalsze rozwijanie metodologii i technik pomiarowych w celu przeprowadzenia badań w zakresie satysfakcji konsumentów oraz pokrycia w przyszłości dodatkowych sektorów;

24.

stoi na stanowisku, że możliwość zmiany dostawcy ma zasadnicze znaczenie dla konkurencyjności gospodarki rynkowej; nalega, aby Komisja i państwa członkowskie podjęły środki służące ułatwieniu zmian dostawców w przypadku wszystkich ważnych usług detalicznych;

25.

odnotowuje, że ankiety wskazują, iż poziom zaufania klienta do bezpieczeństwa produktów jest ogólnie wysoki, mimo że postrzeganie kwestii bezpieczeństwa przez konsumentów znacznie się różni w poszczególnych państwach członkowskich; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o poprawienie obecnie dostępnych danych na temat bezpieczeństwa produktów dla konsumenta, które gromadzone są głównie w oparciu o doniesienia o wypadkach i urazach spowodowanych wadliwymi produktami, bądź poprzez systemy powiadamiania o ryzyku; podkreśla przede wszystkim potrzebę czuwania nad bezpieczeństwem zabawek;

26.

zachęca wszystkie państwa członkowskie, by w celu dalszego podniesienia bezpieczeństwa konsumentów systematycznie gromadziły i rejestrowały we wspólnej bazie danych informacje na temat wypadków i obrażeń;

27.

zauważa że przewaga działalności transgranicznej wciąż znacznie się różni na obszarze UE, i mimo że średnie wydatki na zakupy za granicą są znaczne (737 euro na osobę rocznie), ogromna większość (75 %) sprzedawców detalicznych prowadzi sprzedaż jedynie wśród konsumentów w ich własnym kraju, podczas gdy zaledwie jedna czwarta konsumentów w UE dokonuje zakupów za granicą; uważa że podczas gdy istnieje szereg barier strukturalnych takich jak język, odległość i różnice w przepisach prawnych w zakresie ochrony konsumentów, większe zaufanie klientów znacznie podniosłoby poziom handlu transgranicznego; uważa, że rozwój handlu transgranicznego nie może prowadzić do złagodzenia przepisów – przeciwnie, za sprawą tego rozwoju jeszcze bardziej konieczne stają się wysiłki mające na celu zagwarantowanie optymalnego poziomu ochrony konsumentów w Unii Europejskiej;

28.

odnotowuje, że zakupy przez Internet stają się coraz bardziej popularne, ale transgraniczny handel elektroniczny nie rozwija się w takim tempie, jak wymiana w obrębie jednego kraju; zwraca się do Komisji o włączenie w przyszłe tablice bardziej kompletnych danych na temat faktycznego poziomu sprzedaży transgranicznej oraz problemów napotykanych przez konsumentów dokonujących zakupów za granicą;

29.

zauważa, że jedynie ponad połowa konsumentów UE (51 %) czuje, że jest właściwie chroniona przez istniejące środki dotyczące ochrony konsumentów, że ponad połowa (54 %) sądzi, że władze publiczne należycie chronią ich praw i nieco większy odsetek (59 %) uważa, że sprzedawcy i dostawcy szanują ich prawa;

30.

podkreśla, że niemal jedna trzecia (30 %) konsumentów UE, którzy dokonali zakupów na odległość za pomocą Internetu, telefonu bądź poczty, donosi, że doświadczyli problemów z dostawą; odnotowuje jednak, że dziewięciu na dziesięciu konsumentów, którzy próbowali zwrócić zakup bądź odstąpić od umowy w okresie, w którym istnieje możliwość wycofania się z umowy, zdołali to uczynić;

31.

przypomina, że kilka państw członkowskich rozwinęło narzędzia służące monitorowaniu ich krajowych rynków z perspektywy konsumentów, takich jak systemy obserwacji cen bądź całościowe systemy wnoszenia skarg przyczyniające się do informowania kręgów tworzących politykę, podczas gdy inne państwa członkowskie nie stosują danych do monitorowania rynków konsumenckich i mają trudności w grupowaniu danych; podkreśla w związku z tym potrzebę wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi;

32.

podkreśla, że istotny wkład krajowych urzędów statystycznych oraz Eurostatu, jak również bliska współpraca pomiędzy tymi organami i Komisją, twórcami polityki konsumenckiej, krajowymi organami wykonawczymi oraz organizacjami skupiającymi konsumentów i przedsiębiorców, będzie stanowić podstawę zapewniania jakości oraz kompletności danych oraz dalszego rozwijania potrzebnej bazy danych; wzywa Eurostat, państwa członkowskie i zainteresowane strony do podjęcia działań mających na celu ułatwienie takiej współpracy;

33.

stoi na stanowisku, że istotne z rynkowego punktu widzenia dane mogą odegrać znaczącą rolę w stymulowaniu innowacyjności i konkurencyjności; w związku z tym podkreśla znaczenie tablicy, jako narzędzia umożliwiającego identyfikacje preferencji i wymagań konsumenta; zauważa, że dane takie mogą stymulować innowacje zachęcając przedsiębiorstwa do wchodzenia na nowe rynki i nakłaniając przedsiębiorstwa do ulepszania swoich produktów i usług;

34.

przyjmuje stanowisko, że po wprowadzeniu wiarygodnych danych, łatwych do porównania w 27 państwach członkowskich tablica powinna posłużyć za bogate źródło danych porównawczych dla krajowych decydentów politycznych w obszarach polityki dotyczących konkurencji i konsumentów oraz innych, i powinna pomóc im określić na poziomie krajowym rynki, które nie spełniają w sposób należyty swoich funkcji wobec konsumentów;

35.

wzywa Komisję do przetestowania środowiska konsumenckiego w każdym państwie członkowskim, biorąc pod uwagę różnice w prawie konsumenckim i tradycjach konsumenckich; przypomina, że porównywanie wyników dotyczących sytuacji konsumentów w poszczególnych państwach członkowskich oraz badanie środowiska konsumenckiego na obszarze UE pomaga określić najlepsze praktyki oraz ostatecznie zapewnić rynek wewnętrzny przynoszący korzyści konsumentom;

36.

zachęca wszystkie państwa członkowskie, by co roku przeprowadzały szeroką operację monitorowania rynku w celu zidentyfikowania rynków, które nie zaspokajają potrzeb konsumentów, i by dostarczały kompletne dane, co pozwoli Komisji na monitorowanie i porównywanie problemów napotykanych przez konsumentów na rynku wewnętrznym;

37.

utrzymuje, że tablica powinna być wykorzystywana nie tylko do zapewniania lepszej polityki konsumenckiej, ale musi także wspomagać wszystkie obszary polityki, które dotyczą konsumentów, zapewniając tym samym bardziej należyte włączenie interesów konsumenta we wszystkie gałęzie polityki UE, a także włączenie celu trwałego rozwoju do polityki ochrony konsumentów; podkreśla, że tablica powinna także zachęcać do ogólniejszej debaty na temat kwestii dotyczących polityki konsumenckiej;

38.

zwraca się do Komisji o opracowanie, przy wsparciu ze strony państw członkowskich, strategii służącej lepszemu informowaniu szerszego grona odbiorców o tablicy, między innymi poprzez zapewnianie łatwego do niej dostępu oraz jej widoczności na odpowiednich stronach internetowych, a także o promowanie jej stosownego rozpowszechniania w mediach, wśród organów krajowych, organizacji konsumenckich oraz pozostałych zainteresowanych stron; uważa za niezbędne kontynuowanie rocznych publikacji tablicy w postaci broszury oraz udostępnianie jej we wszystkich oficjalnych językach UE; zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o właściwe promowanie wśród obywateli Europy strony internetowej „eYou Guide”, utworzonej przez Komisję właśnie jako przewodnik po prawach obywateli;

39.

z zadowoleniem przyjmuje pięć priorytetowych obszarów działania zidentyfikowanych przez Komisję w komunikacie na temat egzekwowania dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumentów;

40.

podkreśla, że skuteczne wdrażanie i egzekwowanie przepisów UE w dziedzinie ochrony konsumenta działa niczym siła napędowa zwiększania zaufania konsumentów oraz silny czynnik odstraszający dla przedsiębiorców usiłujących obejść te przepisy; wzywa Komisję do bacznego obserwowania państw członkowskich oraz udzielania im pomocy w przenoszeniu i wdrażaniu dorobku UE dotyczącego konsumentów; w tym kontekście zachęca Komisję do zbadania możliwości, w oparciu o podstawę prawną przewidzianą w art. 169 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w zakresie zwiększenia roli strategii politycznych dotyczących ochrony konsumentów, które wspierają państwa członkowskie i uzupełniają ich strategie polityczne, w tym możliwości utworzenia Europejskiej Agencji Konsumentów;

41.

zauważa, że egzekwowanie przepisów na obszarze UE dalekie jest od jednolitości i większość krajów posiada zarówno silne, jak i słabe punkty; zaznacza, że liczby ukazują znaczne różnice pomiędzy państwami członkowskimi w odniesieniu do budżetu przeznaczonego na nadzór nad rynkiem oraz liczby zaangażowanych w te kontrole inspektorów; nalega, aby państwa członkowskie podwoiły swoje starania i zwiększyły środki w celu zapewnienia, że przepisy prawne chroniące konsumentów i gwarantujące konkurencję będą egzekwowane na runku detalicznym;

42.

uważa, że doskonalenie mechanizmów nadzoru rynku i egzekwowania prawa w celu zwiększenia zaufania konsumentów oraz ich skuteczne i pełne wdrażanie ma podstawowe znaczenie, ponieważ wydatki konsumpcyjne będą ważnym czynnikiem ożywienia gospodarczego; przyjmuje stanowisko, że władze publiczne muszą otrzymać więcej środków, aby zbadać kwestię nielegalnych praktyk handlowych i ostatecznie je powstrzymać;

43.

podkreśla, że rynki konsumenckie szybko ewoluują i organy egzekwujące przepisy muszą być w stanie sprostać nowym wyzwaniom, jakie zmiany gospodarcze i technologiczne niosą ze sobą w odniesieniu do ich skuteczności w środowisku transgranicznym takim jak rynek wewnętrzny i, aby to osiągnąć, należy połączyć starania z myślą o zapewnieniu skuteczności i spójności egzekwowania przepisów w całej UE; sądzi, że przegląd ram regulacyjnych jest konieczny do wypełnienia wszelkich luk w przepisach;

44.

zachęca do utworzenia we wszystkich państwach członkowskich niezależnych agencji ochrony konsumenta, których zadaniem byłoby do wnoszenie spraw przed sądy krajowe w celu ochrony interesów konsumentów; zachęca w związku z tym do współpracy agencje zajmujące się ochroną konsumentów we wszystkich państwach członkowskich;

45.

zwraca się do wszystkich państw członkowskich o zbadanie korzyści płynących z powołania specjalnego rzecznika praw konsumentów; zaznacza, że w niektórych państwach członkowskich instytucja ta ma charakter pozasądowego organu polubownego rozstrzygania sporów konsumenckich, a także krajowego organu doradczego ds. rozwiązywania problemów należących do jego właściwości;

46.

podziela pogląd Komisji, że alternatywne mechanizmy rozstrzygania sporów takie jak mediacja i arbitraż bądź ugody pozasądowe mogą stanowić wygodną i atrakcyjną opcję dla konsumentów, których próby nieformalnego rozwiązania sporu z przedsiębiorcą lub z jednostką publiczną świadczącą usługi zakończyły się niepowodzeniem; nalega, aby państwa członkowskie zachęcały do rozwijania alternatywnych mechanizmów rozstrzygania sporów w celu podniesienia poziomu ochrony konsumenta i zmaksymalizowania zgodności z przepisami, lecz podkreśla, że takie mechanizmy powinny raczej uzupełniać, a nie zastępować sądowych bądź administracyjnych środków służących egzekwowaniu przepisów; uważa ponadto, że określenie konkretnych dat i terminów dla udzielenia przez organizacje i przedsiębiorstwa odpowiedzi dotyczących stosowanych praktyk, może w znaczny sposób pomóc konsumentom, którzy zamierzają podjąć działania na rzecz rozwiązania konfliktu;

47.

przypomina, że dane wskazują na znaczne różnice pomiędzy państwami członkowskimi oraz potrzebę poprawy w kwestii mechanizmów dochodzenia roszczeń; przypomina, że obecnie zbiorowe systemy dochodzenia roszczeń istnieją w 13 państwach członkowskich i wzywa Komisję do jak najszybszego zapewnienia dalszych działań związanych z jej zieloną księgą z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie dochodzenia zbiorowych roszczeń konsumentów (COM(2008)0794);

48.

podkreśla potrzebę odpowiedniego szkolenia i edukowania urzędników służby cywilnej oraz pracowników organów sądowych w zakresie przepisów UE dotyczących ochrony konsumentów;

49.

zauważa, że przegląd sieci współpracy w zakresie ochrony konsumentów wskazuje, iż władze zajmujące się sprawami transgranicznymi doświadczają trudności w związku z brakiem środków; wzywa Komisję do zbadania sposobów zapewnienia odpowiednich środków z myślą o zgodności z istniejącymi zobowiązaniami na mocy rozporządzenia w sprawie współpracy w zakresie ochrony konsumenta;

50.

wyraża poparcie dla wspólnych działań w zakresie egzekwowania (przeglądów), w których organy krajowe równocześnie dokonują przeglądu danego sektora pod względem przestrzegania prawa UE; podkreśla, że działania te powinny być przeprowadzane częściej (dwa razy w roku), w oparciu o wspólną metodologię i połączone z innymi narzędziami;

51.

uznaje, że złożony charakter prawny publikacji wyników nadzoru runku i działań związanych z egzekwowaniem przepisów, a także fakt, że prace dochodzeniowe podlegają często surowym przepisom dotyczącym poufności, lecz wyraża pogląd, że Komisja i państwa członkowskie powinny upublicznić te wyniki, rozkładając je na poszczególne przedsiębiorstwa, w przypadkach, gdy dowiedziono powtarzania się nielegalnych działań; uważa, że postępowanie takie zapewni większą przejrzystość, nada lepszą widoczność pracy krajowych organów związanych z egzekwowaniem prawa i umożliwi konsumentom dokonywanie bardziej świadomych wyborów;

52.

wzywa do wzmocnienia struktur nadzoru rynkowego we wszystkich państwach członkowskich, tak aby produkty będące w obrocie na ich rynkach reprezentowały wysokie standardy w zakresie bezpieczeństwa, a wadliwe bądź niebezpieczne produkty były szybko usuwane z rynku; wzywa Komisję do monitorowania i dokonywania okresowych przeglądów wytycznych dotyczących systemu szybkiego ostrzegania RAPEX w celu usprawnienia jego funkcjonowania;

53.

w związku z tym wzywa Komisję do większej aktywności w dziedzinie monitorowania procesu wdrażania przez państwa członkowskie rozporządzeń dotyczących nadzoru rynku, w szczególności rozporządzenia (WE)765/2008 oraz, w razie konieczności, bezzwłocznego wszczynania postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom;

54.

popiera wysiłki Komisji zmierzające do przeanalizowania najnowszych możliwości w zakresie nadzoru technicznego w celu umożliwienia śledzenia produktów w łańcuchu dostaw na skalę globalną (np. przy zastosowaniu chipów RFID lub kodów kreskowych); wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi bieżących inicjatyw najnowszych ustaleń w zakresie rozwijania globalnej sieci śledzenia produktów;

55.

przypomina, że Sieć Europejskich Centrów Konsumenckich wymaga odpowiedniego finansowania w celu promowania budowania zaufania konsumentów poprzez udzielanie obywatelom porad dotyczących ich praw jako konsumentów oraz poprzez zapewnianie łatwego dostępu do procedur dochodzenia roszczeń w przypadkach, w których konsumenci dokonali zakupów za granicą;

56.

zauważa, że biorąc pod uwagę stale rosnącą liczbę produktów importowanych do UE z krajów trzecich, organy celne odgrywają istotną rolę w ochronie konsumentów przed importowanymi niebezpiecznymi produktami, co wymaga zatem ciągle zacieśniającej się współpracy pomiędzy organami nadzoru rynkowego oraz organami celnymi, lecz także pomiędzy organami celnymi różnych państw członkowskich;

57.

podkreśla, że zapewnianie bezpieczeństwa produktów będących w obiegu na rynku wewnętrznym wymaga połączenia wysiłków z organami krajów trzecich; w związku z tym wspiera inicjatywę Komisji zakładającą wzmocnienie współpracy międzynarodowej i dążenie do formalnych porozumień z organami odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów w krajach trzecich, a zwłaszcza w Chinach, Stanach Zjednoczonych i Japonii; zauważa, że ciągły dialog i ciągła wymiana informacji na temat bezpieczeństwa produktów leżą w interesie wszystkich stron i są kluczowe dla budowania zaufania konsumentów; wzywa Komisję do powiadamiania Parlamentu na temat jej dialogu z państwami trzecimi w równych odstępach czasowych;

58.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/10

A.

mając na uwadze, że Komisja, Parlament Europejski, Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich oraz państwa członkowskie powinny czynić więcej na rzecz definiowania praw obywateli, komunikowania im tych praw oraz pomocy w zakresie korzystania z tych praw; mając na uwadze, że umożliwi to również lepsze funkcjonowanie rynku wewnętrznego,

B.

mając na uwadze, że coraz większa przejrzystość jest podstawą pokonywania przeszkód na drodze przekraczania granic oraz egzekwowania prawa do swobodnego przemieszczania się,

C.

mając na uwadze, że Komisja i państwa członkowskie powinny znacznie lepiej przyczyniać się do zwiększenia wiedzy na temat możliwości, jakie rynek wewnętrzny oferuje obywatelom i przedsiębiorstwom,

D.

mając na uwadze, że poczyniono znaczne postępy w dziedzinie rynku wewnętrznego, jednak istnieją jeszcze nadal przeszkody na drodze do pełnego i właściwego funkcjonowania tego rynku,

E.

mając na uwadze, że w przypadku nieprawidłowego stosowania zasad wspólnego rynku, powinny istnieć możliwości szybkiego naprawienia sytuacji lub uzyskania odszkodowania bez konieczności uciekania się do postępowań sądowych,

F.

mając na uwadze, że po uzyskaniu pełnej operacyjności sieć SOLVIT będzie mogła zapobiegać nadmiernemu korzystaniu z systemu sądowniczego, w którym postępowania są często złożone, a mechanizmy zapewniające obronę osób prywatnych niejednokrotnie utrudniają dostęp do wymiaru sprawiedliwości,

G.

mając na uwadze, że szkolenia oraz wymiana transgraniczna, m. in. za pośrednictwem elektronicznych sieci utworzonych przez Komisję, mają zasadnicze znaczenie dla lepszego stosowania przepisów prawa Wspólnoty w zakresie rynku wewnętrznego,

H.

mając na uwadze, że obywatele i przedsiębiorstwa potrzebują skutecznego egzekwowania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, by móc w pełni korzystać z jego potencjału,

I.

mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny, przy wsparciu ze strony Komisji, poprawić zdolność mechanizmów rozwiązywania problemów do udzielania pomocy obywatelom w dochodzeniu przysługujących im praw,

J.

mając na uwadze, że sieć SOLVIT została utworzona przez Komisję i państwa członkowskie w 2002 r. w celu rozwiązywania trudności, z jakimi borykają się obywatele i przedsiębiorstwa w związku z nieprawidłowym stosowaniem prawa rynku wewnętrznego,

K.

mając na uwadze, że SOLVIT to internetowa sieć rozwiązywania problemów, za pomocą której państwa członkowskie UE (jak również Norwegia, Islandia i Liechtenstein) współpracują, aby rozwiązywać bez uciekania się do postępowania sądowego problemy napotykane przez obywateli i przedsiębiorstwa wynikające z nieprawidłowego stosowania przez władze publiczne prawa rynku wewnętrznego,

L.

mając na uwadze, że SOLVIT jest uważany za stosunkowo udany system gwarantujący możliwość naprawienia sytuacji lub uzyskania zadośćuczynienia bez uciekania się do procedur formalnych w ciągu średnio 10 tygodni, a rozwiązywanie trudności rynku wewnętrznego przez SOLVIT mogłoby być godnym naśladowania wzorcem także dla innych usług wsparcia w dziedzinie wspólnego rynku,

M.

mając na uwadze, że jeżeli dane państwo członkowskie uzna to za niezbędne, należy rozszerzyć potencjał SOLVIT-u w celu uniknięcia problemu braków kadrowych, zwłaszcza mając na uwadze wszelkie przyszłe kampanie informacyjne,

N.

mając na uwadze, że SOLVIT nie powinien jednak stanowić ani substytutu prawnych działań Komisji w dziedzinie naruszeń, ani usprawiedliwienia dla mniej ambitnych działań państw członkowskich w celu terminowej i prawidłowej transpozycji dyrektyw UE,

O.

mając na uwadze, że wielu obywateli, którzy mają problemy związane z rynkiem wewnętrznym wchodzące w zakres działalności SOLVIT-u, nie zna tej sieci i w związku z tym zwraca się ze swoimi problemami do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich,

1.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji z lipca 2002 r. polegającą na utworzeniu sieci administracji krajowych SOLVIT za pomocą internetowej, interaktywnej bazy danych, która stanowi skuteczne narzędzie zwiększające przejrzystość oraz wprowadzające element wzajemnego wywierania nacisku umożliwiający przyspieszenie rozwiązywania problemów;

2.

wzywa Komisję do skorzystania z wszystkich przysługujących jej uprawnień w celu zagwarantowania skutecznego stosowania reguł rynku wewnętrznego w celu obniżenia obciążenia administracyjnego obywateli i przedsiębiorstw;

3.

podkreśla, że za pośrednictwem sieci SOLVIT są często wykrywane problemy związane z wdrażaniem przepisów rynku wewnętrznego;

4.

podkreśla, że doświadczenia zdobyte dzięki sieci SOLVIT powinny zostać wykorzystane w kształtowaniu polityki krajowej i polityki UE, tam, gdzie to konieczne, prowadząc do zmian strukturalnych lub regulacyjnych;

5.

wzywa Komisję do systematycznego włączania do tabel wyników rynku wewnętrznego i rynku konsumentów bardziej szczegółowych informacji dotyczących zastosowania i egzekwowania przepisów prawnych dotyczących rynku wewnętrznego w celu podniesienia przejrzystości, a także w ramach zagwarantowania pracownikom SOLVIT użytecznego narzędzia pracy;

6.

wzywa do jednoczesnego publikowania raz w roku tabeli wyników rynku wewnętrznego, sprawozdania SOLVIT-u, opracowań Biura Porad dla Obywateli (Citizens Signpost Service) i tabeli wyników rynków konsumenckich (bez zmiany częstotliwości publikacji) w celu zapewnienia pełnego ogląd sytuacji w zakresie rozwoju rynku wewnętrznego i lepszej koordynacji pracy wykonanej w tych obszarach, przy jednoczesnym zachowaniu szczególnego charakteru tych instrumentów; wzywa Komisję, by rozważyła włączenie do tabeli wyników rynku konsumenckiego szczegółowego sprawozdania z postępów, osiągnięć i braków SOLVIT-u; wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań mających na celu rozwiązanie powracających problemów wykrytych za pośrednictwem sieci SOLVIT;

7.

zwraca uwagę, że niektóre centra SOLVIT cierpią na braki kadrowe i że w 2008 r. liczba rozwiązanych spraw spadła, natomiast zwiększyła się średnia liczba dni koniecznych do ich rozwiązania; wzywa wszystkie centra SOLVIT, by rekrutowały na dane stanowiska pracowników dysponujących odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem; jest zdania, że pracownikom SOLVIT-u należy zapewnić więcej szkoleń; chwali pracę wykonaną przez SOLVIT, a zwłaszcza liczbę rozwiązanych spraw, która jest nadal wysoka (83 %) pomimo wzrostu ilości pracy w 2008 r. (która wzrosła o 22 % do 1 000 spraw) oraz pomimo faktu, że niektóre centra SOLVIT nadal cierpią na niedobory kadrowe;

8.

zwraca uwagę, że wielu obywateli oraz wiele małych przedsiębiorstw posiada zbyt mało informacji na temat działalności SOLVIT-u i że przedsiębiorcy korzystają z komercyjnych usług prawnych w przypadkach, w których mogliby z korzyścią dla siebie zwrócić się do sieci SOLVIT, a nawet akceptują odnośne wnioski państw członkowskich, chociaż wnioski te nie są zgodne przepisami Wspólnoty dotyczącymi rynku wewnętrznego; z zadowoleniem zauważa, że działalność SOLVIT-u przynosi oszczędności obywatelom oraz przedsiębiorstwom europejskim, które w 2008 r. sięgnęły kwoty rzędu 32,6 mln euro;

9.

zwraca uwagę, że rodzaj resortu, pod egidą którego działa dane krajowe centrum SOLVIT w danym kraju, może mieć wpływ na percepcję typu działalności prowadzonej przez SOLVIT w tym kraju i że poziom skutecznego rozwiązywania oraz szybkiego załatwiania spraw zależy od gotowości i zdolności państw członkowskich do ścisłej współpracy z centrami SOLVIT;

10.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania, że ich krajowe centra SOLVIT będą dysponowały silnym poparciem politycznym, tak by były w stanie przekonać organy, których dotyczą skargi, do aktywnej współpracy w ramach procedury prowadzonej przez SOLVIT i w ramach odnośnych terminów;

11.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny poprawić skuteczność współpracy pomiędzy władzami krajowymi, regionalnymi oraz lokalnymi a SOLVIT-em; ponadto uważa, że państwa członkowskie powinny zainicjować intensywniejszą i szerszą wymianę godnych naśladowania wzorców;

12.

podkreśla znaczenie wymiany informacji pomiędzy centrami SOLVIT i w związku z tym zaleca, by centra SOLVIT w państwach członkowskich spotykały się regularnie, aby umożliwić taką wymianę oraz dzielić się przykładami najlepszych praktyk i systemów;

13.

wzywa państwa członkowskie do promowania SOLVIT-u za pomocą wszelkich środków masowego przekazu w celu zagwarantowania, że informacje dotyczące zwłaszcza możliwości dochodzenia praw dotrą do jak najszerszego kręgu obywateli i przedsiębiorstw, a także do przyznania wystarczających zasobów na podniesienie skuteczności tej promocji; wzywa ponadto Komisję i państwa członkowskie do propagowania alternatywnych internetowych systemów rozstrzygania sporów w sieci SOLVIT; wzywa również posłów do propagowania SOLVIT-u w swych okręgach wyborczych;

14.

wzywa poszczególne państwa członkowskie, by w formie ogólnokrajowej kampanii informacyjnej propagowały sieć SOLVIT jako alternatywny mechanizm rozstrzygania sporów;

15.

wzywa państwa członkowskie i Komisje do propagowania SOLVIT-u w internecie; wzywa Komisję do udostępnienia wspólnego adresu internetowego dla wszystkich krajowych centrów SOLVIT (www.solvit.eu) w celu ułatwienia obywatelom dostępu do nich do czasu ponownego uruchomienia portalu Twoja Europa, na którym ostatecznie zgrupowane zostaną wszystkie usługi wsparcia w dziedzinie wspólnego rynku, w tym usługi sieci SOLVIT;

16.

wzywa państwa członkowskie do utworzenia stron internetowych powiązanych z europejskim portalem SOLVIT, zawierających zestawienie pomyślnie załatwionych spraw oraz najlepszych praktyk w zakresie rozwiązywania sporów za pomocą tego mechanizmu;

17.

wzywa państwa członkowskie do podniesienia skuteczności centrów SOLVIT poprzez skierowanie do nich urzędników z odpowiednich działów w celu ułatwienia rozstrzygania przypadków wykraczających poza kompetencje sieci SOLVIT (SOLVIT+),a także poprzez zapewnienie centrom SOLVIT dostępu do wiedzy prawnej w obrębie ich administracji; nalega, aby Komisja przyspieszyła dostarczanie centrom SOLVIT nieoficjalnych ocen prawnych;

18.

wzywa państwa członkowskie do powołania oficera łącznikowego SOLVIT-u w służbach publicznych zajmującego się wdrażaniem zasad rynku wewnętrznego w celu zagwarantowania lepszej współpracy;

19.

wzywa państwa członkowskie do organizowania na szczeblu lokalnym, regionalnym lub krajowym kampanii informacyjnych poświęconych sieci SOLVIT, skierowanych do określonych grup, np. małych i średnich przedsiębiorstw, które nie mają obecnie wystarczającej wiedzy na temat sieci SOLVIT, i zachęca państwa członkowskie do współpracy i wymiany godnych naśladowania wzorców w celu jak najskuteczniejszego propagowania sieci SOLVIT; zwraca uwagę, że Komisja Petycji Parlamentu, zgodnie ze swą procedurą wewnętrzną, odsyła składających petycje do SOLVIT-u, gdy uzna, że za jego pośrednictwem możliwe jest szybsze znalezienie rozwiązania sprawy;

20.

uznaje skuteczność SOLVIT-u jako sieci współpracy, która dąży do nieformalnego rozwiązywania problemów napotykanych przez obywateli i przedsiębiorstwa UE w związku z nieprawidłowym stosowaniem przez władze publiczne prawa rynku wewnętrznego;

21.

zwraca uwagę, że według sprawozdania rocznego SOLVIT-u za rok 2008 sieć ta przyciąga dużą liczbę niezwiązanych z nią spraw, co przyczynia się do spowolnienia procesu rozpatrywania skarg związanych z SOLVIT-em w centrach tej sieci;

22.

zwraca uwagę na istnienie szeregu podmiotów, do których obywatele UE mogą zwracać się ze swymi problemami, w tym Komisja Petycji Parlamentu Europejskiego, SOLVIT, Komisją Europejska oraz Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich;

23.

zwraca się do SOLVIT-u z wnioskiem o odsyłanie zbyt dla niego złożonych spraw związanych z nieprawidłowym stosowaniem przepisów prawnych UE nie tylko do Komisji Europejskiej, ale w stosownych przypadkach również do Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego;

24.

przypomina, że petycje są rozpatrywane w sposób otwarty i przejrzysty w bliskiej współpracy z właściwymi komisjami legislacyjnymi, Komisją oraz właściwymi organami państw członkowskich;

25.

jest zdania, że proces rozpatrywania petycji może w pozytywny sposób przyczynić się do lepszego stanowienia prawa; przypomina, że po wejściu w życie traktatu lizbońskiego uprawnienia Parlamentu do aktywnego i bezpośredniego kształtowania, modyfikowania i ulepszania przepisów prawnych UE znacznie się rozszerzą; zwraca ponadto uwagę, że należy również uwzględnić wzmocnienie roli parlamentów państw członkowskich;

26.

odnotowuje, że nie ma pojedynczego punktu odniesienia zajmującego się rozpatrywaniem skarg obywateli od początku do końca, ponieważ są one składane za pośrednictwem różnych kanałów; wzywa do poprawy koordynacji pomiędzy poszczególnymi podmiotami zajmującymi się otrzymywaniem i rozpatrywaniem skarg obywateli;

27.

zwraca się do SOLVIT-u z wnioskiem o dodanie na swojej tronie internetowej linku do Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego, a także do odnośnych komisji parlamentów państw członkowskich, aby obywatele byli świadomi prawa do składania petycji w Parlamencie jako środka uzyskania pozasądowego zadośćuczynienia i rozwiązania problemu w drodze procesu politycznego i prawodawczego;

28.

ponadto opowiada się za utworzeniem wspólnej strony internetowej instytucji europejskich przeznaczonej do udzielania pomocy obywatelom UE i kierowania ich bezpośrednio do instytucji lub organu posiadającego uprawnienia do rozpatrzenia ich skargi;

29.

wzywa posłów, by podejmowali inicjatywy mające na celu propagowanie sieci SOLVIT i dokładali starań w celu podnoszenia wiedzy na temat sieci SOLVIT wśród posłów do parlamentów państw członkowskich, przykładowo poprzez przedstawianie osiągnięć SOLVIT-u na posiedzeniach Konferencji Komisji do Spraw Europejskich (COSAC); podkreśla również, że rządy i parlamenty państw członkowskich powinny aktywnie zaangażować się w propagowanie sieci SOLVIT na szczeblu krajowym; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by skoordynowały spotkanie poświęcone centrom SOLVIT mające na celu wskazanie dobrych praktyk i przeszkód we właściwym funkcjonowaniu centrów z myślą o zwiększeniu wydajności procedur administracyjnych i roboczych;

30.

wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia kadry centrów SOLVIT za pomocą wszelkich dostępnych środków, w tym alternatywnych sposobów finansowania, w celu stworzenia potencjału administracyjnego w ministerstwach odnośnych rządów proporcjonalnego do liczby ludności danego kraju oraz ilości wcześniej rozpatrywanych spraw;

31.

wzywa państwa członkowskie i Komisję, by wspólnie zbadały i przeanalizowały przyczyny niskich wskaźników skuteczności niektórych centrów SOLVIT oraz przyczyny stosunkowo długich terminów rozpatrywania przez nie poszczególnych spraw w celu uzyskania użytecznych informacji jako podstawy do opracowania lepszej strategii rozwiązywania problemów z korzyścią dla obywateli i przedsiębiorstw na rynku wewnętrznym;

32.

wzywa Komisję, by przedkładała sprawozdania roczne na temat sieci SOLVIT zawierające o wiele bardziej szczegółowe informacje i dane statystyczne, umożliwiające również ocenę skuteczności poszczególnych centrów krajowych, gdyż bez tego trudno jest oceniać tendencje rozwoju w perspektywie długoterminowej oraz proponować konkretne i ukierunkowane środki mające poprawić sytuację w poszczególnych państwach członkowskich;

33.

wzywa Komisję do utworzenia wspólnego portalu internetowego dla wszystkich centrów SOLVIT, jak najłatwiejszego do odnalezienia przez użytkownika (www.solvit.eu); uważa zarazem, że należy znacznie lepiej eksponować sieć SOLVIT w internecie, korzystając w tym celu zarówno z portali społecznościowych, jak i z systemów wyszukiwania;

34.

uważa, że ze względu na dużą liczbę rozwiązywanych spraw wnoszonych przez osoby prywatne w dziedzinie uznawania kwalifikacji oraz praw socjalnych i prawa pobytu sieć SOLVIT powinna o wiele intensywniej współpracować również ze stowarzyszeniami osób tej samej narodowości i z konsulatami państw członkowskich i do nich kierować swoje kampanie informacyjne;

35.

uważa, że ze względu na małą liczbę rozwiązywanych przypadków wnoszonych przez przedsiębiorców sieć SOLVIT powinna o wiele intensywniej współpracować również z europejskimi i krajowymi zrzeszeniami przedsiębiorców i do nich kierować swoje kampanie informacyjne, ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw;

36.

apeluje do Komisji o zakończenie w trybie priorytetowym przedsięwzięcia dotyczącego usług wsparcia w dziedzinie wspólnego rynku na rzecz uproszczenia tych usług w zakresie informacji, doradztwa i rozwiązywania problemów, a także na rzecz rozszerzenia dostępu do nich i poprawy ich skuteczności;

37.

wzywa Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich do ściślejszej współpracy z centrami SOLVIT i do natychmiastowego przesyłania, bez zbędnej biurokracji, wszystkich napływających skarg, które nie wchodzą w zakres jego kompetencji, do przypuszczalnie odpowiedzialnego centrum SOLVIT, jeżeli dotyczą one rynku wewnętrznego i mogłyby wejść w zakres działalności sieci SOLVIT; wzywa Komisję do wszczynania przyspieszonego postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, jeżeli nierozwiązana skarga wchodząca w zakres kompetencji sieci SOLVIT stanowi prima facie naruszenie prawa Wspólnoty;

38.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/16

A.

mając na uwadze, że wyjątkowa sytuacja gospodarcza z ostatnich dwóch lat wymaga wyjątkowych środków,

B.

mając na uwadze, że Unia Europejska podjęła bezprecedensowe działanie, stosując art. 107 ust. 3 lit. b) i c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

C.

mając na uwadze, że w czasach kryzysu istotną rolę pełnią dobrze funkcjonujące rynki oraz że zasady konkurencji powinny być stosowane elastycznie, lecz konsekwentnie,

D.

mając na uwadze, że protekcjonizm i zakłócenia konkurencji jedynie pogłębiłyby i przedłużyłyby kryzys,

E.

mając na uwadze, że rosnący deficyt budżetowy i dług publiczny w wielu państwach członkowskich może spowolnić odbudowę gospodarczą i wzrost gospodarczy w najbliższych latach, a nawet dziesięcioleciach,

F.

mając na uwadze, że w odpowiedzi na kryzys finansowy od października 2008 r. rządy państw członkowskich udzielają gwarancji w zakresie finansowania banków; mając na uwadze, że emisja gwarantowanych obligacji odbywa się na znaczną skalę i zapewniła bankom istotne źródła finansowania i ubezpieczenia od ryzyka zagrażającego systemowi finansowemu,

G.

mając na uwadze, że analizy empiryczne sugerują, iż gwarancje rządowe państw członkowskich wywołały szereg skutków i zakłóceń – takich jak ograniczenie zróżnicowania rentowności obligacji prywatnych – które należy wziąć pod uwagę, rozważając przedłużenie tych gwarancji na 2010 r.,

H.

mając na uwadze, że zdolność przedsiębiorstw transnarodowych do korzystania w szerokim zakresie z rajów podatkowych oraz stref ulg i preferencji finansowych w ramach strategii unikania zobowiązań podatkowych narusza zasadę uczciwej konkurencji,

I.

mając na uwadze, że zarządzanie podatkami stanowi istotny czynnik utrzymania warunków sprzyjających uczciwej konkurencji oraz poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego,

1.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie dotyczące polityki konkurencji za rok 2008, a zwłaszcza jego rozdział dodatkowy na temat karteli i konsumentów; popiera utworzenie działu łącznikowego ds. konsumentów; stwierdza, że istnienie karteli szkodzi konsumentom; ubolewa nad trudnościami, które mają konsumenci z korzystaniem z zalet konkurencji;

2.

podkreśla fakt, że kartele należą do najpoważniejszych naruszeń prawa konkurencji, powodują przerwanie łańcucha wartości, są niekorzystne dla konsumentów i mają bardzo negatywny wpływ na gospodarkę; zachęca Komisję do utrzymania jego zdecydowanego stosowania w celu zapobiegania i przeciwdziałania kartelom; z zadowoleniem przyjmuje instrumenty takie jak pakiet regulacji dotyczący postępowań ugodowych, umożliwiający Komisji rozstrzyganie spraw dotyczących karteli w drodze uproszczonej procedury, zgodnie z którą przedsiębiorstwa, po zapoznaniu się z dowodem, decydują się na przyznanie do udziału w kartelu, a nakładana na nie grzywna jest obniżana; przypomina, że polityka konkurencji oraz szerokie egzekwowanie przepisów prawa konkurencji są kluczowe dla właściwego funkcjonowania i konkurencyjności europejskiego runku wewnętrznego, dla poprawy skuteczności i dla podwyższenia standardów przedsiębiorczości, a także dla ochrony konsumentów; uważa w szczególności, że walka z kartelami ma centralne znaczenie dla zapewnienia konsumentom możliwości korzystania z systemu konkurencji poprzez niższe ceny oraz większy wybór produktów i usług;

3.

domaga się, aby Parlament był w wielu aspektach zaangażowany w opracowywanie polityki konkurencji, w tym we wprowadzenie roli współprawodawczej oraz wymogu regularnego informowania Parlamentu o wszelkich inicjatywach w tej dziedzinie;

4.

wzywa Komisję, aby w 2010 r. poinformowała Parlament Europejski, jakie konkretne działania w dziedzinie konkurencji zamierza podjąć w związku z wejściem w życie Traktatu z Lizbony;

5.

wzywa Komisję do szczegółowego i corocznego informowania Parlamentu o działaniach realizowanych w następstwie zaleceń Parlamentu oraz do wyjaśniania wszelkich przypadków odejścia od tych zaleceń;

6.

zachęca Komisję do rozpoczęcia stabilnego i ciągłego dialogu z organizacjami konsumenckimi w celu identyfikacji problemów w zakresie konkurencji i priorytetów w zakresie egzekwowania prawa; domaga się pełnego sprawozdania z działalności działu łącznikowego ds. konsumentów w DG ds. Konkurencji;

7.

wzywa Komisję do publicznego udostępnienia wszystkich ocen i badań przywoływanych w jej przyszłych rocznych sprawozdaniach dotyczących konkurencji oraz do skorzystania przy sporządzaniu tych ocen i badań z wiedzy niezależnych i wiarygodnych ekspertów;

8.

ponawia swój wniosek do Komisji o przeprowadzenie pilnego przeglądu zasobów ludzkich w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji oraz zadbanie o to, aby podział tych zasobów umożliwił podołanie coraz większemu obciążeniu pracą.

9.

podkreśla konieczność obowiązywania jasnych, solidnych i przyjaznych dla MŚP zasad konkurencji opartych na zasadzie „najpierw myśl na małą skalę” zawartej w Europejskiej karcie małych przedsiębiorstw;

10.

wzywa Komisję, aby w następnym sprawozdaniu zawarła dodatkowy rozdział poświęcony MŚP i konkurencji; wskazuje na wysokie koszty systemu patentowego dla MŚP, spowodowane w szczególności groźbą procesu ze strony podmiotów, które nie prowadzą działalności; zwraca uwagę na otwarte licencje w zakresie innowacji i wiedzy (model „commons”); wzywa MŚP do korzystania z wyników siódmego programu ramowego na zasadzie wolnego dostępu;

11.

wzywa Komisję do wykorzystania art. 12 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawnego art. 153 ust. 2 traktatu WE), który wyraźnie stanowi, że „wymogi ochrony konsumentów są uwzględniane przy określaniu i urzeczywistnianiu innych polityk i działań Unii”, jako podstawy prawnej przyszłych przepisów rynku wewnętrznego;

12.

zwraca się do Komisji o wywieranie nacisku w celu wdrożenia pakietu telekomunikacyjnego;

13.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji pt. „Wytyczne w sprawie priorytetów, którymi Komisja będzie się kierować przy stosowaniu art. 82 traktatu WE w odniesieniu do szkodliwych działań o charakterze praktyki wyłączającej, podejmowanych przez przedsiębiorstwa dominujące”; uważa, że te wytyczne stanowią krok naprzód, gdyż oznaczają większą przejrzystość i przewidywalność w zakresie ewentualnych interwencji Komisji, lecz nie powinny nigdy ograniczać lub zawężać zdolności Komisji do działania w tej dziedzinie zgodnie z zasadami ujętymi obecnie w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

14.

podkreśla, że w 2008 r. po raz pierwszy w historii polityki konkurencji UE nałożono karne grzywny z powodu niezapewnienia zgodności z poprzednią decyzją Komisji;

15.

podkreśla, jak ważne jest, aby Komisja dokładnie monitorowała stosowanie pomocy państwa w celu zagwarantowania, że te uzgodnienia dotyczące wsparcia nie są wykorzystywane do ochrony krajowego przemysłu w sposób szkodliwy dla rynku wewnętrznego i europejskich konsumentów;

16.

uważa zatem, że w trakcie oceny zgodności pomocy państwa z Traktatem kluczowe znaczenie ma znalezienie odpowiedniej równowagi między ujemnym wpływem pomocy państwa na konkurencję i finanse publiczne, a jej pozytywnymi skutkami pod względem wspólnych interesów;

17.

wzywa Komisję do oceny zewnętrznych aspektów wpływu różnego rodzaju przewidywanych regulacji bankowych, szczególnie na konkurencyjność banków europejskich;

18.

uważa, że polityka pomocy państwa prowadzona w stosunku do instytucji finansowych i procesu odbudowy gospodarczej pomogła w stabilizacji rynku finansowego i w uporaniu się ze skutkami, jakie załamanie na rynku kredytowym miało dla realnej gospodarki;

19.

zauważa, że polityka pomocy państwa stanowi integralną część polityki konkurencji oraz że kontrola pomocy państwa odpowiada potrzebie utrzymania równych reguł gry dla wszystkich przedsiębiorstw prowadzących działalność na jednolitym rynku europejskim; w tym kontekście zastanawia się, w jakim stopniu pomoc państwa udzielana rynkowi finansowemu spowodowała zakłócenia konkurencji; domaga się sporządzenia niezależnego raportu dotyczącego potencjalnych szkodliwych skutków w związku z interwencją państwa w sektorze finansowym; zwraca się do Komisji o informowanie o postępach w zakresie restrukturyzacji, dokonanych przez beneficjentów pomocy państwa, oraz o zapewnienie większej jasności, jeżeli chodzi o zwrot pomocy państwa i ewentualne sankcje za niedokonanie zwrotu; apeluje do Komisji o sprecyzowanie wiążących środków restrukturyzacyjnych związanych z potencjalnymi szkodliwymi skutkami powodującymi różnice w warunkach spłaty między poszczególnymi państwami członkowskimi; wzywa do większej precyzji w odniesieniu do kryteriów dezinwestycji oraz do ich średnioterminowego wpływu na dane firmy;

20.

wyraża zaniepokojenie dotacjami i zakłóceniami wywołanymi przez gwarancje w zakresie finansowania banków przyznawane przez rządy państw członkowskich; domaga się, aby Komisja dokonała oceny skali dotacji związanych z gwarancjami w zakresie finansowania banków, a w związku z tym przeanalizowała ich zgodność z prawem konkurencji UE oraz środki potrzebne do korekty wszelkich zakłóceń związanych z tymi gwarancjami;

21.

wzywa Komisję do dalszego analizowania – w trybie pilnym – przyczyn tego, że pomoc państwa przyznana bankom nie przekłada się na gospodarkę realną, a także do podjęcia działań przeciwko bankom, które w sposób oczywisty nie przenoszą dalej, lub odmawiają przenoszenia dalej, korzyści płynących z pomocy państwa;

22.

zauważa, że Komisja rozpoczęła już proces polegający na stopniowej likwidacji pomocy państwa oraz na zlecaniu restrukturyzacji i dezinwestycji; przyznaje, że sukces tych procesów zależy od ich elastyczności; wzywa jednak Komisję do udzielenia odpowiednich wskazówek w odniesieniu do tych procesów; uważa, że okres interwencji państwa nie powinien być niepotrzebnie przedłużany oraz że jak najszybciej należy opracować strategie wyjścia;

23.

zaznacza potrzebę koordynacji strategii wyjścia, w szczególności w zakresie stopniowej likwidacji wsparcia dla sektora bankowego; podkreśla, że taka koordynacja ma istotne znaczenie dla unikania wszelkich zakłóceń konkurencji wynikających z sytuacji, w której banki mogłyby być dotowane w pewnym stopniu w tych krajach, gdzie programy wspierania banków są utrzymane, w przeciwieństwie do krajów, gdzie takie programy są stopniowo likwidowane;

24.

uważa, że system reguł konkurencji jak dotąd przetrwał burzę, jednak kryzys spowodował naglącą potrzebę ram UE dotyczących transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze finansowym, w tym rozwiązania dla podmiotów, które są „zbyt duże, by upaść”, szybkiego i pełnego wdrożenia zaleceń zawartych w sprawozdaniu Larosièrea z uwzględnieniem jednego europejskiego organu regulacyjnego oraz funduszu dofinansowującego lub podobnego systemu;

25.

zwraca się do Komisji o informowanie o krajowych środkach pomocy państwa, różnicach między systemami krajowymi, ich ewentualnych szkodliwych skutkach dla konkurencji i wynikających z nich różnicach gospodarczych; wzywa Komisję do przygotowania wniosków dotyczących bardziej spójnego, jednolitego podejścia europejskiego;

26.

wzywa Komisję, aby poczyniła postępy w badaniu zakresu nielegalnego łączenia pomocy państwa z instrumentami wspólnotowymi takimi jak fundusze strukturalne i fundusz dostosowania do globalizacji, w celu zapewnienia spójności swoich działań;

27.

zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, jakie kryteria będą stosowane przy podejmowaniu decyzji o ewentualnym rozszerzeniu tymczasowych wspólnotowych ram prawnych w zakresie pomocy państwa;

28.

nalega, aby pomoc państwa była spójna z celami strategii z Lizbony i Göteborga oraz z pakietem klimatyczno-energetycznym; apeluje do państw członkowskich o zniesienie szkodliwych dotacji, które m.in. wspierają zużycie lub produkcję paliw kopalnych, co powoduje wzrost emisji gazów cieplarnianych; w szerszej perspektywie, podkreśla potrzebę przeprowadzenia strategicznych ocen oddziaływania na środowisko (SEA) w odniesieniu do działań politycznych oraz ocen oddziaływania na środowisko (EIA) w odniesieniu do projektów przewidzianych w ramach pakietu służącego odbudowie gospodarki;

29.

z zadowoleniem przyjmuje nowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska w ramach pakietu klimatyczno-energetycznego wprowadzającego standaryzowaną ocenę pomniejszych kwestii oraz szczegółową ocenę kwestii istotnych;

30.

wzywa Komisję do opublikowania w 2010 r. kompleksowego sprawozdania na temat skuteczności pomocy państwa przyznanej na „ekologiczny program ożywienia gospodarczego” (spowodowanie znacznego przesunięcia w stronę trwałości, szczególnie w sektorze motoryzacyjnym) oraz pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska;

31.

domaga się podobnej sprawozdawczości na temat pomocy państwa przyznanej w celu wsparcia małych i średnich przedsiębiorstw, szkoleń, działalności badawczo-rozwojowej oraz innowacji;

32.

proponuje, żeby przy wycofywaniu tymczasowych wspólnotowych ram prawnych w zakresie pomocy państwa ułatwiających dostęp do finansowania w dobie kryzysu finansowego i gospodarczego brano pod uwagę sytuację gospodarczą (okres wychodzenia z kryzysu oraz wielkość spadku PKB) danego państwa członkowskiego;

33.

wzywa Komisję, żeby w sektorze telekomunikacyjnym podtrzymywała wysiłki na rzecz osiągnięcia większej przejrzystości w opłatach za korzystanie z usług operatorów telefonii stacjonarnej, a zwłaszcza komórkowej;

34.

podkreśla potrzebę skutecznego przeanalizowania wyzwań, jakie stwarzają raje podatkowe oraz strefy ulg i preferencji finansowych;

35.

ponawia wezwanie do wprowadzenia wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania przedsiębiorstw;

36.

wzywa Komisję do przekazania Parlamentowi informacji na temat przeglądu decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa dla usług publicznych, co miało nastąpić 19 grudnia 2008 r., a obecnie powinno się w tej sprawie uwzględnić wejście w życie traktatu lizbońskiego;

37.

z niepokojem zauważa, że odzyskanie udzielonej nielegalnie pomocy państwa jest procesem długotrwałym i uciążliwym i że za niemal wszystkie toczące się sprawy w tym zakresie odpowiada niewielka liczba państw członkowskich; zachęca Komisję do dalszego zaostrzenia procedur i wywierania ciągłej presji na państwa członkowskie, szczególnie te, które notorycznie dopuszczają się naruszeń;

38.

wzywa Komisję, żeby przeprowadziła gruntowne dochodzenie w sprawie upowszechnionego w niektórych przedsiębiorstwach europejskich na szeroką skalę zatrudniania wysoko wykwalifikowanych pracowników na umowy tymczasowe i staże jako strategii gospodarczej stanowiącej nadużycie, które jest sprzeczne z zasadą godnej pracy i powoduje zakłócenia konkurencji;

39.

podkreśla, że ułatwianie finansowania kapitału podwyższonego ryzyka dla MŚP ma zasadnicze znaczenie dla wspierania uczciwej konkurencji;

40.

wzywa Komisję do dokonania oceny i złożenia z niej sprawozdania co do stopnia w jakim, jeśli w ogóle, różne krajowe systemy pomocy dla przemysłu motoryzacyjnego przyczyniły się do realizacji innych celów wspólnotowych, takich jak równowaga i przyjazne dla środowiska technologie; wzywa Komisję do oceny konkurencyjności w tej branży, zwłaszcza stosunków między producentami oryginalnego sprzętu a bezpośrednimi dostawcami i poddostawcami;

41.

z zadowoleniem przyjmuje publikację pakietu uproszczeń;

42.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Komisję Europejską białej księgi w sprawie roszczeń o odszkodowanie za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i nadużywanie pozycji dominującej; uważa jej przyjęcie za triumf polityki ochrony konsumenta w Unii Europejskiej;

43.

przypomina, że kartele szkodzą gospodarce i stanowią jedne z najpoważniejszych przypadków naruszania prawa ochrony konkurencji; uważa, że takie naruszenia prawa o ochronie konkurencji są sprzeczne z interesami obywateli Unii, ponieważ w ich wyniku spowodowana przez konkurencję korzyść w postaci niższych cen nie może być przeniesiona na konsumentów; w związku z tym ponownie podkreśla, że jakikolwiek przyszły wniosek w sprawie dochodzenia roszczeń zbiorowych musi być zgodny ze stanowiskiem Parlamentu wyrażonym w rezolucji z 26 marca 2009 r. w sprawie roszczeń o odszkodowanie za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i nadużywanie pozycji dominującej, oraz nalega, żeby Parlament uczestniczył w przyjęciu takiego aktu w procedurze współdecyzji;

44.

wzywa Komisję, żeby w swoich inicjatywach poprawiła koordynację między podejściem z punktu widzenia prawa o ochronie konkurencji i podejściem z punktu widzenia prawa konsumenckiego;

45.

z zadowoleniem przyjmuje bardzo twarde stanowisko Komisji w ostatnich latach w sprawie zachowania godzącego w konkurencję, które poważnie szkodzi konsumentom i gospodarce; podkreśla, że potrzebne jest szerokie poparcie dla polityki konkurencji oraz legitymację demokratyczną, którą zapewni zaangażowanie Parlamentu Europejskiego; obawia się, że wykorzystanie coraz wyższych kar jako jedynego instrumentu może być zbyt nieskuteczne, również biorąc pod uwagę możliwą utratę miejsc pracy wynikającą z niewypłacalności, i postuluje stworzenie szerszego wachlarza bardziej wyrafinowanych instrumentów, obejmującego takie zagadnienia jak odpowiedzialność indywidualna, przejrzystość i mechanizmów ustanowionych w celu zagwarantowania skutecznego działania programów łagodzenia kar (w szczególności w celu rozwiązania problemu kolizji z czynnościami wyjaśniającymi w USA), programy dotyczące przestrzegania przez przedsiębiorstwa obowiązków wynikających z przepisów prawnych oraz rozwój standardów europejskich; opowiada się za metodą „kija i marchewki”, czyli stosowaniem kar jako środków odstraszających, w szczególności dla tych, którzy notorycznie dopuszczają się naruszeń, zachęcając jednocześnie do zachowania zgodności z przepisami;

46.

jest zdania, że jeżeli to samo przedsiębiorstwo wielokrotnie dokonuje naruszeń prawa o ochronie konkurencji, konieczne są silniejsze środki odstraszające w celu zastosowania przepisów o ochronie konkurencji w przypadku karteli czy też w celu zwalczania przypadków nadużywania pozycji dominującej;

47.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia zasady odpowiedzialności indywidualnej;

48.

wzywa Komisję do rozważenia roli programów zgodności jako instrumentu walki z zachowaniem godzącym w konkurencję;

49.

wzywa Komisję do określenia konkretnych kryteriów, na podstawie których powinno się oceniać, czy przedsiębiorstwa działały celowo czy w wyniku zaniedbania;

50.

wzywa Komisję do określenia konkretnych kryteriów, na podstawie których spółki macierzyste powinny ponosić solidarną i oddzielną odpowiedzialność za zachowania antykonkurencyjne po stronie ich spółek zależnych;

51.

wskazuje, że nieproporcjonalne kary są bardziej odczuwalne przez małe i średnie przedsiębiorstwa niż przez duże firmy;

52.

uważa, że kary powinny być współmierne do naruszenia; proponuje również – w odpowiednich okolicznościach – aby przy obliczaniu kar uwzględniać odpowiednie kwoty zapłacone z tytułu odszkodowania; zwraca się do Komisji o dokonanie przeglądu podstawy obliczania kar oraz – odpowiednio – do włączenia nowych zasad nakładania kar do rozporządzenia (WE) nr 1/2003;

53.

wzywa Komisję, żeby dla programów łagodzenia kar wprowadziła system „pojedynczej instytucji” (one-stop shop);

54.

pragnie być należycie informowanym i konsultowanym na temat wszelkich zmian rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych w sektorze motoryzacyjnym w terminie pozwalającym Parlamentowi na przeprowadzenie odpowiedniej kontroli i wniesienie pożytecznego wkładu, przy uwzględnieniu potrzeby przedstawienia sektorowi przewidywalnej perspektywy, która pozwoli mu na podjęcie odpowiednich działań;

55.

podkreśla potrzebę skutecznej współpracy z Parlamentem, a także z organizacjami konsumenckimi i stowarzyszeniami drobnych przedsiębiorców, w odniesieniu do wszelkich modyfikacji rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych mającego zastosowanie do porozumień wertykalnych; podkreśla, że ramy regulacyjne wspierające spójne działania różnych podmiotów rynkowych stanowią najlepszy sposób na uniknięcie potencjalnej szkody dla konsumenta spowodowanej brakiem wyboru;

56.

ponawia wniosek o przeprowadzenie odpowiedniej kontroli projektu rozporządzenia Komisji w sprawie wyłączeń grupowych w sektorze motoryzacyjnym oraz projektu dodatkowych wytycznych, obejmującej przesłuchanie organizacji użytkowników końcowych w Parlamencie; wzywa Komisję do zadbania o to, by dalekowzroczne zasady obowiązywały od 1 czerwca 2010 r.;

57.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie bardziej restrykcyjnych ram regulacyjnych w zakresie usług posprzedażnych, mający na celu ograniczenie wysokich wydatków konsumentów na naprawy i utrzymanie, spowodowanych szkodliwymi praktykami, np. wykluczeniem niezależnych usługodawców;

58.

oczekuje, że w przyszłym systemie prawa o ochronie konkurencji w sektorze motoryzacyjnym zostaną należycie uwzględnione interesy małych i średnich podmiotów handlujących pojazdami silnikowymi; w przeciwnym razie uważa, że rozporządzenie w sprawie wyłączeń grupowych w sektorze motoryzacyjnym powinno zostać utrzymane w obecnym kształcie;

59.

zwraca się, żeby skonsultowano się z nim w sprawie wszelkich proponowanych zmian rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych mających zastosowanie do porozumień wertykalnych w terminie pozwalającym Parlamentowi na przeprowadzenie odpowiedniej kontroli i wniesienie pożytecznego wkładu;

60.

z zadowoleniem przyjmuje cel dalszej poprawy mechanizmów ukierunkowanej pomocy i większej spójności w ocenie porównywalnych operacji łączenia przedsiębiorstw oraz zachęca Komisję do dalszego przeglądu skutków zasady dwóch trzecich;

61.

z zadowoleniem przyjmuje przegląd zawiadomienia Komisji w sprawie środków zaradczych dopuszczalnych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 i rozporządzenia Komisji (WE) nr 802/2004, w którym skodyfikowano niedawne wyroki Trybunału Sprawiedliwości, uwzględniono wnioski z badania dotyczącego środków zaradczych oraz kwestie poruszone w trakcie konsultacji społecznych;

62.

zwraca się do Komisji o przygotowania sprawozdania dotyczącego stosowania przez każdy kraj art. 21 ust. 4 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, który umożliwia przedkładanie względów polityki publicznej nad względy związane z konkurencją;

63.

podkreśla, że obecny kryzys gospodarczy nie uzasadnia rozluźnienia strategii politycznych UE dotyczących kontroli łączenia przedsiębiorstw;

64.

zwraca się do Komisji o określenie, na podstawie jakich kryteriów można rozpocząć badanie sektorowe; jest zdania, że Komisja powinna działać nie tylko w oparciu o skargi ze strony sektora lub konsumentów, ale również na zalecenie Parlamentu;

65.

wzywa Komisję, żeby zbadała podział marży zysków w ramach łańcucha produkcji i dostaw, zgodnie z rezolucją Parlamentu z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie cen żywności w Europie; zwraca się do Komisji, by zaproponowała odpowiednie środki, w tym rozporządzenie, w celu ochrony konsumentów, pracowników i producentów przed wszelkimi przypadkami nadużywania dominującej pozycji lub przed negatywnymi skutkami określonymi w trakcie tego badania;

66.

ponownie podkreśla w tym kontekście swoje wcześniejsze apele o badania sektorowe w obszarze reklam online oraz stosunków między producentami rolnymi (w szczególności nabiału), handlowcami pośredniczącymi, dystrybutorami i konsumentami końcowymi; wzywa do przeprowadzenia badania w sprawie koncentracji mediów, obejmującego wszystkie kanały dystrybucji treści, takie jak druk, telewizja, radio oraz internet; zwraca się do Komisji o przedstawienie analizy konkurencji w sektorze telekomunikacyjnym, samochodowym i usług finansowych;

67.

podkreśla potrzebę całościowych badań sektorowych i dalszych środków w ścisłej współpracy z władzami Europejskiej Sieci Konkurencji (ESK) w odniesieniu do przemysłu spożywczego, a w szczególności w odniesieniu do łańcucha dystrybucji produktów mlecznych;

68.

zwraca się do Komisji Europejskiej o dalsze monitorowanie cen produktów żywnościowych w Unii Europejskiej i warunków konkurencji w przemyśle spożywczym;

69.

podkreśla potrzebę wzmocnienia konkurencji w sektorze farmaceutycznym poprzez podjęcie stosownych środków zwalczających praktyki firm farmaceutycznych, które mogą skutkować opóźnianiem lub blokowaniem wejścia na rynek produktów generycznych, zgodnie z wynikami analizy sektorowej przeprowadzonej przez DG ds. Konkurencji;

70.

z zadowoleniem przyjmuje zainteresowanie Komisji sektorem energetycznym; zwraca się do Komisji o zbadanie do jakiego stopnia brak inwestycji w infrastrukturę, zwłaszcza we wzajemne połączenia sieci przesyłowych gazu i elektryczności, szkodzi konkurencji; zauważa, że bezpieczeństwo dostaw i skuteczna konkurencja na rynku energetycznym nie może zostać osiągnięta bez wzajemnie połączonej i dobrze funkcjonującej infrastruktury energetycznej;

71.

ubolewa nad niewystarczającą konkurencją w telekomunikacji; domaga się dalszych badań tego sektora; podkreśla, że Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) powinien sprzyjać konkurencji, zwłaszcza poprzez stosowne analizy rynku; nalega w związku z tym, aby jego sekretariat otrzymał w tym celu wystarczające środki;

72.

ubolewa, że w swoim sprawozdaniu Komisja jedynie pobieżnie porusza współpracę międzyinstytucjonalną z Parlamentem i nie odpowiada na żądania Parlamentu wyrażone w rezolucji z 10 marca 2009 r.:

73.

ponawia swój apel o badanie w sprawie stosowania zasad dotyczących zamówień publicznych oraz o analizę, czy różnice krajowe prowadzą do zakłócenia konkurencji;

74.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/25

A.

mając na uwadze, że skutecznie funkcjonujący rynek wewnętrzny jest niezbędny dla stworzenia stabilnego i innowacyjnego środowiska gospodarczego, w którym konsumenci mogą nabywać towary i usługi wysokiej jakości a przedsiębiorstwa tworzyć nowe miejsca pracy,

B.

mając na uwadze, że mimo iż w kwestii rynku wewnętrznego zrobiono już wiele, nadal pozostaje wiele pracy do wykonania, aby rynek wewnętrzny osiągnął pełny potencjał,

C.

mając na uwadze, że rynek wewnętrzny nie może działać właściwie bez poprawnej transpozycji oraz poprawnego stosowania i egzekwowania przepisów prawa Wspólnoty, które mają wpływ na jego funkcjonowanie,

D.

mając na uwadze, że państwa członkowskie muszą dokonać transpozycji prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego na czas,

E.

mając na uwadze, że Parlament Europejski i parlamenty krajowe mogą aktywnie przyczynić się do lepszej transpozycji prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego poprzez dalszą ścisłą współpracę w procesie negocjacji i transpozycji,

F.

mając na uwadze, że przedstawiciele instytucji UE i państw członkowskich powinni spotykać się regularnie w celu dokonywania oceny procesu wdrażania prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego,

G.

mając na uwadze, że opublikowanie tabeli wyników rynku wewnętrznego pomaga ograniczyć braki w zakresie transpozycji prawa, ale że konieczne jest przyjęcie bardziej jakościowego podejścia mającego na celu, wyjście poza dane liczbowe i wskazanie przyczyn tych braków,

H.

mając na uwadze, że chociaż tabela wyników rynku wewnętrznego i tabela wyników rynków konsumenckich stosują różne metody, mają różne kompetencje i różne zestawy wskaźników, to jednak mają one wspólny ogólny cel, jakim jest poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego,

I.

mając na uwadze, że obecny średni deficyt w wysokości 1 % jest zgodny z jednoprocentowym celem ustalonym przez przywódców państw i rządów w 2007 r., jednak dziewięć państw członkowskich nie osiągnęło jeszcze tego celu,

J.

mając na uwadze, że współczynnik fragmentacji wynosi 6 %, co oznacza, że transpozycji 100 dyrektyw nie dokonano co najmniej w jednym państwie członkowskim,

K.

mając na uwadze, że w przypadku 22 dyrektyw przekroczono termin transpozycji o ponad dwa lata, co jest jawnym naruszeniem zasady „zerowej tolerancji” ustanowionej przez przywódców państw i rządów w 2002 r.,

L.

mając na uwadze, że szczególnie istotne jest obserwowanie transpozycji niektórych dyrektyw, mających zasadnicze znaczenie dla rozwoju rynku wewnętrznego,

M.

mając na uwadze, że łatwiej dostępne dla opinii publicznej informacje na temat dyrektyw, które nie zostały przeniesione przez poszczególne państwa członkowskie do prawa krajowego, mogłyby posłużyć jako sposób zwiększania świadomości opinii publicznej oraz wzajemnego wywierania nacisku, np. przez posłów do Parlamentu Europejskiego na posłów parlamentów krajowych,

N.

mając na uwadze, że uporczywie powtarzające się przypadki braku transpozycji lub nieprawidłowej transpozycji niekoniecznie świadczą o złej woli państw członkowskich, ale mogą wynikać z niejasności lub niespójności danego prawodawstwa UE, w związku z czym tabela wyników nie powinna być tylko narzędziem nacisku na państwa członkowskie, ale również narzędziem dialogu, umożliwiającym lepsze zrozumienie trudności napotkanych przez państwa członkowskie w procesie transpozycji,

O.

mając na uwadze, że potrzeba więcej informacji na temat jakości transpozycji,

P.

mając na uwadze ogólne przejście od prawodawstwa do jego wdrażania w przypadku rynku wewnętrznego oraz fakt, że tabela wyników rynku wewnętrznego powinna regularnie dostarczać bardziej szczegółowych informacji na temat stosowania i egzekwowania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, np. za pomocą obiektywnych wskaźników funkcjonowania rynku wewnętrznego, a przez to ułatwiać obserwację wyników i tendencji,

Q.

mając na uwadze, że posłowie do Parlamentu Europejskiego powinni informować wyborców o wdrażaniu przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, które ich dotyczą, a także o sposobach egzekwowania ich praw,

R.

mając na uwadze, że prace Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, w postaci sprawozdań z własnej inicjatywy, badań, warsztatów i posiedzeń z udziałem ekspertów, przynoszą użyteczne spostrzeżenia dotyczące wdrażania, transpozycji i egzekwowania najważniejszych przepisów w zakresie rynku wewnętrznego i będą kontynuowane w przyszłości,

S.

mając na uwadze, że szkolenia oraz wymiana transgraniczna, m. in. za pośrednictwem elektronicznych sieci utworzonych przez Komisję, mają zasadnicze znaczenie dla lepszego stosowania przepisów prawa Wspólnoty w zakresie rynku wewnętrznego,

T.

mając na uwadze, że obywatele i przedsiębiorstwa potrzebują skutecznego egzekwowania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, by móc w pełni korzystać z jego potencjału,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wspomniane powyżej zalecenie Komisji w sprawie środków na rzecz poprawy funkcjonowania jednolitego rynku; podkreśla, że państwa członkowskie nie powinny wybierać środków, które im najbardziej odpowiadają, lecz wdrażać wszystkie środki;

2.

wzywa państwa członkowskie, by ściśle współpracowały z Komisją oraz między sobą i wykonywały przypadającą na nie część obowiązków i odpowiedzialności za pełne wykorzystanie potencjału rynku wewnętrznego; apeluje do Komisji, aby wykorzystała wszystkie swoje uprawnienia do zagwarantowania skutecznego stosowania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, w tym skutecznego monitorowania rynku, harmonizacji, dalszego uproszczenia przepisów prawnych oraz innych narzędzi na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych spoczywających na obywatelach i przedsiębiorstwach;

3.

jest zdania, że należy działać proaktywnie, by zmniejszyć ryzyko wystąpienia braków w zakresie transpozycji, oraz że Komisja powinna bardziej wspomagać państwa członkowskie przez cały okres transpozycji; uważa, że powinno to się odbywać w szczególności poprzez dialog i zwiększoną wymianę informacji, mające na celu uprzedzanie ewentualnych problemów oraz próby ich rozwiązywania przed upływem terminu transpozycji;

4.

w szczególności popiera pomysł znacznego zaangażowania parlamentów krajowych oraz ściślejszej współpracy z innymi zainteresowanymi stronami, np. partnerami społecznymi, w negocjacje i proces transpozycji;

5.

podkreśla znaczenie otwartego dialogu i ścisłej współpracy między parlamentami krajowymi a Parlamentem Europejskim w celu prowadzenia dalszych rozmów i szczegółowego rozważania problemów napotkanych przez państwa członkowskie w procesie transpozycji, ponieważ prawidłowa transpozycja i wdrażanie dyrektyw na szczeblu krajowym to podstawowy warunek skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego, konkurencji oraz stabilności gospodarczej i społecznej w UE;

6.

apeluje do Komisji o organizowanie dorocznego forum rynku wewnętrznego, w którym uczestniczyliby wspólnie przedstawiciele instytucji UE, państw członkowskich i innych zainteresowanych stron, a którego celem byłoby podjęcie bardziej jednoznacznego zobowiązania do transpozycji, stosowania i egzekwowania prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego;

7.

podkreśla, że w ramach takiego forum rynku wewnętrznego powinny odbywać się spotkania na szczeblu grup roboczych oraz na szczeblu ministerialnym, tak aby stanowiło ono ważną platformę wymiany najlepszych praktyk między krajowymi organami administracji;

8.

wzywa Komisję do regularnego umieszczania w tabeli wyników rynku wewnętrznego bardziej szczegółowych informacji o stosowaniu i egzekwowaniu prawodawstwa z zakresu rynku wewnętrznego, w tym obiektywnych wskaźników dotyczących funkcjonowania rynku wewnętrznego;

9.

wzywa do jednoczesnego publikowania raz w roku tabeli wyników rynku wewnętrznego, sprawozdania Solvit, opracowań Biura Porad dla Obywateli (Citizens Signpost Service) i tabeli wyników rynków konsumenckich (bez zmiany częstotliwości publikacji) w celu zapewnienia pełnego ogląd sytuacji w zakresie rozwoju rynku wewnętrznego i lepszej koordynacji pracy wykonanej w tych obszarach, przy jednoczesnym zachowaniu szczególnego charakteru tych instrumentów;

10.

wzywa Komisję do poszukiwania nowych sposobów usuwania pozostalych przeszkód stojących na drodze do ukończenia tworzenia rynku wewnętrznego, w tym do stworzenia „testu rynku wewnętrznego”, któremu poddawane będą wszystkie proponowane nowe akty prawne UE w celu zapewnienia, że te proponowane nowe środki nie osłabiają rynku wewnętrznego;

11.

uważa, że tabela wyników rynku wewnętrznego w znacznej mierze pokrywa się z prowadzonym przez Komisję corocznym przeglądem stosowania prawa wspólnotowego; dlatego też zachęca Komisję, by wykorzystywała ten przegląd do celów bardziej strategicznych, skupiając się na pionowych dziedzinach polityki, które mogą zapewnić lepszą analizę jakościową tabeli wyników rynku wewnętrznego;

12.

wzywa Komisję, aby wraz z publikacją tabeli wyników rynku wewnętrznego przedstawiała bardziej przystępny dla czytelnika komunikat prasowy w celu zwiększania wiedzy obywateli o wynikach zawartych w tabeli oraz wywarcia większego nacisku na państwa członkowskie, by dokonywały transpozycji dyrektyw prawidłowo i na czas;

13.

z zadowoleniem odnosi się do faktu, że trzeci raz z rzędu osiągnięto deficyt w zakresie transpozycji w wysokości 1 %; apeluje do dziewięciu państw członkowskich, którym nie udało się osiągnąć tego celu, o podjęcie działań na rzecz poprawy wyniku;

14.

uważa, że istnieje wyraźny związek między punktualną i prawidłową transpozycją dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego a jakością prawodawstwa wyjściowego; dlatego też odnotowuje znaczenie proaktywnej postawy, w tym zobowiązania do przestrzegania zasad lepszego stanowienia prawa oraz konsultowania się we wszystkich przypadkach z państwami członkowskimi w sprawie metod transpozycji i egzekwowania, a także potrzebę dokonywania dogłębnych ocen wpływu i analizy odnośnego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przed wystąpieniem z propozycją nowych aktów prawnych;

15.

przypomina, że liczba dyrektyw, które nie zostały przeniesione do prawa krajowego przez co najmniej jedno państwo członkowskie, jest nadal zbyt duża i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do współpracy na rzecz niezwłocznego zmniejszenia tej liczby, zwłaszcza w odniesieniu do dyrektyw, których transpozycja opóźnia się o co najmniej dwa lata;

16.

apeluje do Komisji o zamieszczanie na swojej stronie internetowej bardziej szczegółowych informacji na temat dyrektyw, które nie zostały wdrożone w poszczególnych państwach członkowskich;

17.

wzywa państwa członkowskie do przekazywania Komisji tabel korelacji zawierających szczegółowe informacje o środkach krajowych podjętych w celu transpozycji dyrektyw, aby Komisja dysponowała bardziej szczegółowymi informacjami dotyczącymi jakości transpozycji; wzywa Komisję do wskazania najlepszych praktyk w zakresie punktualnej i prawidłowej transpozycji oraz do przekazania ich państwom członkowskim;

18.

uważa, że państwa członkowskie powinny zacieśniać skuteczną współpracę między władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi zaangażowanymi w stosowanie przepisów dotyczących rynku wewnętrznego poprzez gwarantowanie i wzmacnianie koordynacji rynku wewnętrznego na szczeblu administracji krajowej;

19.

wzywa państwa członkowskie do organizowania regularnych szkoleń dla urzędników służby cywilnej i pracowników organów sądowych szczebla krajowego i lokalnego, dotyczących przepisów rynku wewnętrznego, w ramach istniejących programów i sieci Wspólnoty;

20.

podziela opinię Komisji, że państwa członkowskie muszą podjąć niezbędne środki, np. alokację zasobów, w celu zagwarantowania funkcjonowania transgranicznych sieci elektronicznych systemów informacyjnych utworzonych przez Komisję (np. systemu informacji na temat rynku wewnętrznego (IMI), systemu szybkiego informowani o nieżywnościowych produktach konsumenckich (RAPEX), systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznych produktach żywnościowych i środkach żywienia zwierząt (RASFF) lub sieci współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów (CPC));

21.

wzywa Komisję, by postrzegała tworzenie prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego jak stały proces, w którym oceny ex post powinny stanowić ważny element wykorzystywany do stwierdzenia, czy prawodawstwo odpowiada pierwotnym ocenom wpływu lub też wykracza poza nie, a jeśli tak nie jest, to do wskazania, jak je zmienić lub przekształcić, by zapewnić realizację pierwotnych celów;

22.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny zwiększyć działania w zakresie informowania obywateli i przedsiębiorstw o ich prawach na rynku wewnętrznym, umożliwiając im egzekwowanie tych praw w praktyce; apeluje do Komisji o zakończenie w trybie priorytetowym przedsięwzięcia dotyczącego usług pomocniczych rynku wewnętrznego na rzecz uproszczenia tych usług w zakresie informacji, doradztwa i rozwiązywania problemów, a także na rzecz zwiększenia dostępu do nich;

23.

wyraża opinię, że informacje na temat rynku wewnętrznego, które Komisja umieszcza w internecie, są pełne, ale zbyt rozproszone; wzywa Komisję, by przy udziale sieci Enterprise Europe Network stworzyła i rozwinęła portal „Your Europe – Business” („Twoja Europa - Przedsiębiorczość”) jako elektroniczny punkt kompleksowej informacji dla przedsiębiorstw poświęcony rynkowi wewnętrznemu, w celu uniknięcia zbędnych i kosztownych struktur równoległych i w celu wykorzystania potencjalnych synergii, zwłaszcza jeśli chodzi o informacje, które należy przedstawiać zgodnie z dyrektywą w sprawie usług (7);

24.

podkreśla kluczową rolę sieci Enterprise Europe Network w umożliwianiu małym i średnim przedsiębiorstwom korzystanie z możliwości, jakie oferuje rynek wewnętrzny; zaznacza, że obowiązki biurokratyczne blokują cenne zasoby, a tym samym uniemożliwiają wykonywanie podstawowego zadania sieci Enterprise Europe Network, jakim jest dostarczanie wsparcia dostosowanego do potrzeb małych i średnich przedsiębiorstw; wzywa Komisję, by w większej mierze wykorzystywała sieć Enterprise Europe Network do rozpowszechniania ukierunkowanych informacji i by ograniczyła obowiązki biurokratyczne partnerów sieci Enterprise Europe Network;

25.

uważa, że państwa członkowskie powinny przy wsparciu ze strony Komisji poprawić wydajność mechanizmów służących rozwiązywaniu problemów, w szczególności sieci SOLVIT, w celu zapewnienia bardziej skutecznych sposobów egzekwowania praw; podkreśla, że doświadczenia zdobyte w sieci Solvit należy wykorzystywać w kształtowaniu polityki krajowej i polityki UE, wprowadzając tam, gdzie to konieczne, zmiany strukturalne lub zmiany w przepisach; wzywa państwa członkowskie do dalszego wzmacniania sieci ośrodków SOLVIT, przyznając im dodatkowe zasoby finansowe i ludzkie;

26.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia niezbędnych środków w celu wyeksponowania ośrodków SOLVIT i świadczonych przez nie darmowych usług rozwiązywania problemów w świadomości europejskich przedsiębiorstw i obywateli;

27.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/30

A.

mając na uwadze, że strategia UE 2020 powinna służyć wzrostowi gospodarczemu i tworzeniu miejsc pracy, jako że spadek PKB o 4 %, zmniejszająca się produkcja przemysłowa oraz bezrobocie obejmujące w sumie 23 miliony kobiet i mężczyzn stanowi katastrofę w wymiarze ludzkim i gospodarczym,

B.

mając na uwadze, że wyniki strategii lizbońskiej były poniżej oczekiwań z powodu słabej struktury zarządzania, braku rozliczalności, wysoce złożonego celu i zbyt wielu dążeń, nadmiernie ambitnych założeń oraz braku jasności, poczucia kierunku i przejrzystości, a także mając na uwadze, że w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem wniosek Komisji w sprawie strategii UE 2020 wraz z towarzyszącymi mu celami i ramami,

1.

uważa, że strategia UE 2020 musi stanowić skuteczną reakcję na kryzys gospodarczy i finansowy, dostarczając nowych ambicji i większej europejskiej spójności unijnemu procesowi naprawy gospodarczej poprzez mobilizację i koordynację krajowych i europejskich instrumentów;

2.

jako że zbyt wiele europejskich celów pozostało niezrealizowanych w ramach poprzedniej strategii lizbońskiej, przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady Europejskiej w sprawie określenia mniejszej liczby celów, a jednocześnie nadania im bardziej precyzyjnego, realistycznego i wymiernego charakteru;

3.

uważa, że trwałe, pełne i wysokiej jakości zatrudnienie tak mężczyzn jak kobiet jest istotnym celem UE, który może być osiągnięty tylko wówczas, gdy instytucje UE i państwa członkowskie wdrożą niezbędne reformy;

4.

zauważa, że bezrobocie jest kluczową kwestią w trwających dyskusjach w kontekście kryzysu; uważa, że aby w pełni rozwiązać kwestię wysokiego i rosnącego bezrobocia, UE musi wprowadzić w życie ambitną agendę społeczną, obejmującą wysiłki na rzecz promowania dłuższego i zdrowszego życia, zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, wspierania pracowników w łączeniu pracy z obowiązkami rodzinnymi, ograniczenia wczesnego kończenia edukacji, wspierania uczenia się przez całe życie, zwalczania dyskryminacji i uwzględniania aspektu płci, równouprawnienia oraz praw pracowników i dobrych warunków pracy; wzywa państwa członkowskie do zajęcia się kwestią bezrobocia poprzez tworzenie możliwości szkoleń i staży dla młodych ludzi oraz jednoczesną ich ochronę przed nieuczciwymi praktykami w zakresie zatrudnienia;

5.

podkreśla, że aby przeciwdziałać wysokiemu i rosnącemu bezrobociu, UE musi wprowadzić w życie ambitną agendę społeczną oraz silną strategię równouprawnienia i politykę integracji;

6.

uważa, że UE powinna stworzyć sprzyjające integracji i konkurencyjne rynki pracy poprzez restrukturyzację systemów zabezpieczenia społecznego i zapewnienie większej elastyczności pracodawcom w połączeniu z odpowiednimi krótkoterminowymi zasiłkami dla bezrobotnych i wsparciem dla ponownego zatrudnienia;

7.

wzywa UE do ułatwienia swobodnego przepływu wszystkich obywateli, w tym pracowników, profesjonalistów, przedsiębiorców, badaczy, studentów i emerytów;

8.

wzywa UE do zbadania wykonalności europejskich systemów umożliwiających łatwiejszą migrację wiedzy i zapobieżenie europejskiemu „drenażowi mózgów”, promowanie doskonałości oraz opracowanie sieci czołowych uniwersytetów na szczeblu międzynarodowym; uważa, że ustanowienie „piątej wolności” dotyczącej przepływu wiedzy powinno się do tego przyczynić;

9.

wyraża rozczarowanie faktem, że w pierwotnych wnioskach dotyczących strategii UE 2020 nie wspomniano o sektorze rolnictwa, mimo że może ono aktywnie przyczynić się do podniesienia głównych przyszłych wyzwań; jest przekonany, że przy odpowiednich ramach polityki i wystarczających zasobach budżetowych rolnictwo i leśnictwo mogą odegrać ważną rolę w ogólnej strategii europejskiej, której celem jest zapewnienie odbudowy gospodarczej i realizacja celów klimatycznych, a jednocześnie wkład w bezpieczeństwo w zakresie żywności na szczeblu UE i światowym, wzrost i tworzenie miejsc pracy;

10.

uważa, że strategia UE 2020 powinna stanowić ambitne, spójniejsze i zorientowane na cele podejście do kryzysu gospodarczego, zapewniając większą spójność pokrywających się strategii – jak strategia na rzecz zrównoważonego rozwoju i pakt stabilności i wzrostu, tak aby pomóc w zbudowaniu sprawiedliwej, trwałej i prosperującej Europy;

11.

jest zdania, że strategia lizbońska poniosła porażkę z powodu braku zaangażowania oraz odpowiedzialności państw członkowskich w odniesieniu do realizacji uzgodnionych planów działania, a także z powodu braku skutecznych zachęt i wiążących instrumentów na szczeblu UE;

12.

nalega na Radę Europejską, aby porzuciła „otwartą metodę koordynacji” opartą na „wymianie najlepszych praktyk” i „wzajemnej presji” w obszarze polityki gospodarczej; zachęca Komisję do wykorzystania wszystkich dostępnych postanowień Traktatu z Lizbony, takich jak art. 121, 122, 136, 172, 173 oraz 194, w celu koordynowania reform gospodarczych i planów działania państw członkowskich;

13.

podkreśla, że Komisja powinna sporządzić dokładną listę przeszkód oraz zaproponować działania w obszarze głównych utrudnień w perspektywie urzeczywistnienia rynku wewnętrznego;

14.

zwraca się do Komisji, przestrzegając jednocześnie zasady pomocniczości, aby przedstawiła nowe środki, takie jak rozporządzenia i dyrektywy, a także ewentualne sankcje wobec państw członkowskich, które nie wdrażają strategii UE 2020, i zachęty dla państw, które to czynią;

15.

przypomina, że zarówno Komisja, jak i Rada Europejska podkreśliły kluczową rolę Parlamentu w strategii UE 2020, a zatem powinny przestrzegać jego uprawnień, przedstawiając mu coroczne zalecenia polityczne, zanim zapadnie decyzja Rady Europejskiej; wzywa Radę i Komisję do uznania kluczowej roli Parlamentu we wdrażaniu strategii 2020; jest zdania, że należy opracować porozumienie międzyinstytucjonalne w celu usystematyzowania i sformalizowania dalszych demokratycznych i skutecznych działań, które powinny obejmować zobowiązanie Rady do niezatwierdzania zmian w strategii w nadchodzących latach bez wcześniejszego formalnego skonsultowania się z Parlamentem;

16.

podkreśla konieczność lepszej współpracy z parlamentami państw członkowskich i społeczeństwem obywatelskim; jest zdania, że za sprawą zaangażowania większej liczby podmiotów wzrośnie nacisk na skuteczność krajowych administracji;

17.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny opracować w ścisłej współpracy z Komisją krajowe plany działania określające maksymalne i minimalne wartości dotyczące niektórych makroekonomicznych aspektów swoich gospodarek;

18.

odnotowuje, że wdrożenie budżetu UE przez Komisję i państwa członkowskie spotkało się z krytyką Europejskiego Trybunału Obrachunkowego; jest zdania, że ponieważ państwa członkowskie samodzielnie zarządzają 80 % budżetu UE, Komisja powinna wywrzeć na nie większą presję, aby wzięły odpowiedzialność za prawidłowe wydawanie tych funduszy, i rozważyć kary finansowe, gdyby państwa członkowskie odmawiały współpracy;

19.

uważa, że państwa członkowskie powinny wskazać, w jaki sposób wykorzystały fundusze UE na realizację różnych celów UE 2020, oraz że finansowanie z UE powinno być uwarunkowane wynikami i zgodnością z celami strategii UE 2020;

20.

podkreśla, że konsolidacja budżetu i polityka gospodarcza muszą być ściśle skoordynowane w celu zwiększenia wzrostu, tworzenia miejsc pracy oraz zapewnienia stabilności euro w przyszłości; jest zdania, że państwa członkowskie muszą przestrzegać kryteriów europejskiego paktu stabilności i wzrostu, zachowując równowagę między ograniczeniem krajowych deficytów, inwestycjami i potrzebami socjalnymi;

21.

uważa, że niemożność dostosowania się szeregu państw członkowskich strefy euro do paktu stabilności i wzrostu wskazuje na potrzebę wzmocnienia koordynacji gospodarczej między krajami Unii Gospodarczej i Walutowej; uważa, że problemy w strefie euro wymagają europejskiego rozwiązania, i uważa za niefortunny fakt, że nie istnieją mechanizmy gwarantujące stabilność euro;

22.

zauważa, że ataki spekulacyjne na kraje stojące przed trudnościami gospodarczymi jeszcze pogłębiają ich problemy gospodarcze i sprawiają, że pożyczanie przez nie pieniędzy jest bardzo drogie;

23.

podkreśla konieczność powołania europejskiego organu nadzoru, zapewniającego skuteczną kontrolę nad nadzorem mikro- i makrozarządzania ostrożnościowego i zapobiegającego w ten sposób przyszłym kryzysom; podkreśla konieczność ustanowienia skutecznego europejskiego systemu bankowego zdolnego do finansowania realnej gospodarki i gwarantującego, że Europa pozostanie jednym z głównych ośrodków finansowych i jedną z czołowych gospodarek na świecie; podkreśla, że nadzór nie może pozostać jedynie w gestii państw członkowskich, ponieważ rynki są międzynarodowe, a instytucje finansowe działają ponad granicami;

24.

zauważa, że jednolity rynek znacząco przyczynia się do europejskiego dobrobytu, i przyjmuje z zadowoleniem powierzenie Mario Montiemu misji zaproponowania nowych i zrównoważonych pomysłów w celu pobudzenia wspólnego rynku europejskiego; jako że rynek wewnętrzny jest kluczową dziedziną strategii UE 2020, jest zdania, że Rada i Komisja powinny przedstawić wnioski w celu urzeczywistnienia rynku wewnętrznego;

25.

zauważa, że niektóre rządy praktykują protekcjonizm gospodarczy, co grozi zniweczeniem 50 lat integracji gospodarczej i solidarności;

26.

przypomina państwom członkowskim, że mogą wykorzystać metodę ściślejszej współpracy w dziedzinach, w których negocjacje utknęły w martwym punkcie;

27.

jest zdania, że urzeczywistnienie wewnętrznego rynku energii jest kluczowe dla zapewnienia wzrostu gospodarczego, integracji energii odnawialnych i bezpieczeństwa dostaw; jest zdania, że trwałe, niskoemisyjne źródła energii powinny stanowić znaczną część koszyka energetycznego UE;

28.

uważa, że europejski przemysł powinien zrobić użytek ze swej czołowej roli w technologiach związanych ze zrównoważoną gospodarką i z zieloną mobilnością, wykorzystując swój potencjał eksportu; jest zdania, że jednocześnie ograniczyłoby to zależność od zasobów i ułatwiłoby zgodność z niezbędnymi celami 20-20-20 w zakresie zmian klimatu; podkreśla jednak, że gospodarka UE potrzebuje w tym celu wystarczających surowców na potrzeby przemysłu high-tech;

29.

uważa, że Komisja powinna była położyć większy nacisk na promowanie i wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), ponieważ w tym sektorze powstaje najwięcej miejsc pracy, a związane z nim innowacje i postęp technologiczny odgrywają kluczową rolę w ożywieniu naszej gospodarki; jest zdania, że potrzeba więcej wniosków w celu ograniczenia biurokracji i promowania innowacyjnych pomysłów;

30.

podkreśla, że program „Small Business Act” stanowi pierwszy krok, ale należy go kontynuować w ambitniejszy sposób; jest zdania, że należy nadać priorytet przepisom przyjaznym dla MŚP, promując przedsiębiorczość i łatwiejszy dostęp do finansowania;

31.

podkreśla, że w celu zapewnienia powodzenia strategii 2020 powinna się ona koncentrować na promowaniu MŚP i zatrudnienia nie tylko w handlu i usługach, ale również w przemyśle i rolnictwie, ponieważ sektory te mają podstawowe znaczenie dla naszej przyszłej gospodarki;

32.

jest zdania, że starzenie się ludności Europy wymaga strategii w zakresie uczenia się przez całe życie oraz większej elastyczności w kwestii wieku emerytalnego (jeżeli optują za tym pracownicy), tak aby utrzymać wystarczającą liczbę osób aktywnych zawodowo na rynku pracy i zwiększyć ich włączenie społeczne; jest zdania, że często zaniedbuje się potencjał zatrudnienia osób starszych i pracowników niepełnosprawnych, i oczekuje wniosków ukierunkowanych na zwiększenie ich potencjału; ponadto wzywa Komisję do przedstawienia strategii walki z bezrobociem wśród młodzieży;

33.

uważa, że obecny budżet niewystarczająco odzwierciedla potrzeby finansowe związane z podjęciem wyzwań XXI wieku; wzywa Komisję do przedstawienia ambitnego wniosku, aby sprawić, że strategia UE 2020 odniesie sukces;

34.

wzywa Komisję do utrzymania w nowej strategii celu wydatkowania 3 % PKB na rzecz badań i rozwoju, jak określono w strategii lizbońskiej, zarówno w odniesieniu do budżetu UE, jak i budżetów krajowych; zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku w celu podniesienia wydajności europejskich badań poprzez usprawnienie obecnych struktur, ograniczenie biurokracji oraz stworzenie klimatu do inwestycji, który będzie bardziej przyjazny badaniom i innowacjom, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym; jest zdania, że dla uzyskania funkcjonującego trójkąta wiedzy istotna jest poprawa edukacji oraz lepsze zorganizowanie i zwiększenie skuteczności systemów innowacji, a jednocześnie wspieranie kluczowych technologii wspomagających; wzywa państwa członkowskie do lepszego wykorzystania potencjalnej synergii pomiędzy funduszami polityki spójności i funduszami na rzecz badań i rozwoju;

35.

uważa, że Europejski Bank Inwestycyjny i Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju powinny odgrywać większą rolę we wspieraniu inwestycji infrastrukturalnych, zielonych technologii, innowacji i MŚP;

36.

podkreśla, że innowacje zaczynają się od lepszej edukacji, i wzywa Komisję do promowania nowych partnerstw pomiędzy przedsiębiorstwami, nauką i badaniami akademickimi;

37.

domaga się szerokiego podejścia do przyszłej polityki innowacji UE; jest zdania, że kluczowe technologie wspomagające powinny otrzymać odpowiednie finansowanie, tak aby Europa stała się światowym liderem w tych dziedzinach;

38.

uważa, że sektor transportu jest ważnym elementem realizacji celu trwałego wzrostu przewidzianego w strategii 2020, oraz że sektor ten przyczynia się w ogromnym zakresie do wzrostu gospodarczego wymaganego do wdrożenia strategii UE 2020; uważa, że mieszanka różnych środków, takich jak koszyk energetyczny, środki w zakresie kształtowania cen oraz realistyczne podejście do internalizacji kosztów zewnętrznych, jest w tym kontekście istotna oraz że środkom tym powinny towarzyszyć jaśniejsze i bardziej realistyczne cele, które należy poddawać regularnym przeglądom;

39.

przypomina, że spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna jest podstawą europejskiego projektu, któremu obecnie zagrażają skutki kryzysu gospodarczego; jest zdania, że strategia 2020 stanowi historyczną szansę zachowania i wzmocnienia europejskiej spójności, przede wszystkim poprzez przejrzystą, uproszczoną i inteligentną politykę spójności, chronioną przed ponowną nacjonalizacją, oraz poprzez długoterminowy plan finansowy dotyczący sieci transeuropejskich, energii oraz wolnego i równego dostępu do TIK i łączy szerokopasmowych, tak aby umożliwić ludziom, zwłaszcza młodym, łatwe korzystanie z nowoczesnych technologii komunikacji, przy jednoczesnym samokrytycznym podejściu;

40.

uważa politykę przemysłową za bardzo ważną dla ułatwienia przejścia na gospodarkę zrównoważoną; jest zdania, że UE powinna promować innowacje w celu rozwinięcia przyjaznych dla środowiska metod produkcji oraz, w razie konieczności, dopuszczać czasowe stosowanie rekompensat dla coraz bardziej ekologicznego europejskiego przemysłu w kontekście rynków światowych;

41.

uważa, że UE powinna zająć się istotnymi projektami gospodarczymi, takimi jak prawdziwie europejska sieć energetyczna, sfinalizowanie projektu Galileo i powszechne stosowanie technologii przyjaznej dla środowiska, łącznie z systematyczną odbudową zasobów lokalowych UE, e-zdrowiem oraz staraniami na rzecz poprawy i modernizacji infrastruktury TIK;

42.

podkreśla, że traktuje niniejszą rezolucję jako pierwszy krok, i przedstawi bardziej szczegółową rezolucję w sprawie wąskich gardeł, problemów i flagowych projektów przed czerwcowym szczytem;

43.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej i Komisji.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/34

A.

mając na uwadze, że konflikt zbrojny w Strefie Gazy, który rozpoczął się 27 grudnia 2008 r. i zakończył 18 stycznia 2009 r., kosztował życie 1 400 Palestyńczyków i 13 Izraelczyków oraz doprowadził do ogromnych zniszczeń infrastruktury cywilnej,

B.

mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne ONZ w rezolucji nr 64/10 z dnia 5 listopada 2009 r. wezwało wszystkie strony do przeprowadzenia niezależnych i wiarygodnych dochodzeń, zgodnie z międzynarodowymi standardami,

C.

mając na uwadze, że dnia 3 grudnia 2009 r. Sekretarz Generalny ONZ zwrócił uwagę wszystkich stron na odpowiednie postanowienia rezolucji nr 64/10 Zgromadzenia Ogólnego ONZ i zwrócił się o przedłożenie w ciągu trzech miesięcy informacji na temat wszelkich podjętych lub podejmowanych kroków,

D.

mając na uwadze, że w swoim oświadczeniu z dnia 4 lutego 2010 r. Sekretarz Generalny ONZ wezwał strony do przeprowadzenia wiarygodnego dochodzenia wewnętrznego w sprawie przebiegu konfliktu w Strefie Gazy,

E.

mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 26 lutego 2010 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ ponownie wezwało zarówno Izrael, jak i stronę palestyńską do przeprowadzenia wiarygodnych dochodzeń i zwróciło się z wnioskiem o przedstawienie dalszych raportów za pięć miesięcy,

F.

mając na uwadze, że działaniom UE na arenie międzynarodowej musi przyświecać ścisłe przestrzeganie zasad i celów Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego; przypomina, że zgodnie z prawem międzynarodowym państwa mają obowiązek respektowania, ochrony i zagwarantowania stosowania międzynarodowego prawa humanitarnego,

G.

mając na uwadze, że rząd Izraela ogłosił, iż prowadzi dochodzenia w sprawie 150 oddzielnych incydentów, które miały miejsce podczas operacji w Gazie,

H.

mając na uwadze, że w dniu 25 stycznia 2010 r. władze palestyńskie powołały niezależną komisję śledczą,

I.

mając na uwadze, że kryzys humanitarny w Strefie Gazy uległ dalszemu pogłębieniu w rezultacie blokady, co stoi w sprzeczności z międzynarodowym prawem humanitarnym,

1.

podkreśla ponownie znaczenie osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza między Izraelczykami a Palestyńczykami; podkreśla, że poszanowanie międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowych praw człowieka przez wszystkie strony i niezależnie od okoliczności, a także budowa zaufania między Izraelczykami i Palestyńczykami, stanowią niezbędne elementy procesu pokojowego prowadzącego do sytuacji, w której dwa państwa będą istnieć obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie;

2.

ponownie wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/Wysoką Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz państwa członkowskie do wypracowania silnego wspólnego stanowiska UE w sprawie działań podejmowanych w następstwie raportu misji rozpoznawczej pod przewodnictwem sędziego R. Goldstone’a w sprawie konfliktu w Gazie i sytuacji w południowym Izraelu, wzywającego publicznie do wdrożenia jego zaleceń i pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich winnych naruszeń prawa międzynarodowego, w tym domniemanych zbrodni wojennych;

3.

wzywa obie strony do przeprowadzenia w ciągu pięciu miesięcy dochodzenia spełniającego międzynarodowe standardy jeżeli chodzi o niezależność, bezstronność, przejrzystość, szybkość i skuteczność, zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ przyjętymi 5 listopada 2009 r. i 26 lutego 2010 r.; podkreśla, że poszanowanie międzynarodowych praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego przez wszystkie strony i niezależnie od okoliczności stanowi konieczny warunek wstępny dla osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie;

4.

ponawia swój apel do wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz do państw członkowskich o aktywne monitorowanie wdrażania zaleceń zawartych w raporcie Goldstone’a w drodze konsultacji z delegacjami zewnętrznymi UE i lokalnymi organizacjami pozarządowymi; wzywa do uwzględniania tych zaleceń i związanych z nimi uwag podczas rozmów prowadzonych przez UE z obiema stronami konfliktu, a także na forach wielostronnych;

5.

wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/Wysoką Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa do oceny wyników dochodzeń przeprowadzonych przez wszystkie strony i do przedstawienia wyników oceny Parlamentowi Europejskiemu;

6.

z zadowoleniem przyjmuje działania Zgromadzenia Ogólnego ONZ służące pociągnięciu do odpowiedzialności sprawców wszystkich naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowych praw człowieka w trakcie konfliktu w Gazie i zachęca je do kontynuacji tych działań;

7.

podkreśla, że poszanowanie praworządności jest podstawową wartością zarówno w Unii Europejskiej jak i w jej stosunkach z krajami i stronami trzecimi; podkreśla także, że odpowiedzialność i wiarygodność Unii Europejskiej i jej państw członkowskich wymaga pełnego monitorowania dochodzeń;

8.

wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do wzięcia pod uwagę wyników dochodzeń prowadzonych w następstwie raportu Goldstone'a oraz wdrożenia zaleceń zawartych w tym raporcie przy kształtowaniu stosunków ze wszystkimi stronami, o których mowa w raporcie;

9.

podkreśla znaczenie współpracy między oficjalnymi organami a organizacjami pozarządowymi w kontekście dochodzeń prowadzonych w następstwie raportu Goldstone'a oraz we wdrażaniu zaleceń tego raportu przez wszystkie strony; wyraża obawy z powodu presji wywieranej na organizacje pozarządowe zaangażowane w przygotowanie raportu Goldstone’a i dochodzenia prowadzone w następstwie raportu oraz wzywa wszystkie strony do powstrzymania się od działań ograniczających działalność tego typu organizacji;

10.

dostrzega utrzymującą się tragiczną sytuację mieszkańców Gazy spowodowaną blokadą i z zadowoleniem przyjmuje wezwanie Rady z dnia 8 grudnia 2009 r. do natychmiastowego, trwałego i bezwarunkowego otwarcia przejść granicznych;

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, kwartetowi, wysłannikowi kwartetu na Bliski Wschód, Euro-śródziemnomorskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu, rządowi i parlamentowi Izraela, Przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej oraz Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/37

A.

mając na uwadze, że w dniu 15 lutego 2010 r. na Białorusi aresztowano 40 działaczy, głównie członków Związku Polaków na Białorusi (ZPB), w tym Andżelikę Borys (prezes ZPB), Igora Bancera (rzecznika prasowego ZPB), Mieczysława Jaśkiewicza (wiceprezesa), Andrzeja Poczobuta (prezesa Rady Naczelnej ZPB) oraz Anatola Lebiedźkę, przywódcę opozycyjnej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej na Białorusi, aby uniemożliwić im udział w procesie dotyczącym Domu Polskiego w Iwieńcu; mając na uwadze, że do dnia 20 lutego wszyscy ci działacze zostali uwolnieni,

B.

mając na uwadze, że ZPB pod kierownictwem Andżeliki Borys, która została dwukrotnie demokratycznie wybrana w 2005 i 2009 r., jest nieuznawany przez władze państwowe, a od 2005 r. jest obiektem systematycznych ataków i prześladowań, oraz mając na uwadze, że jego członków regularnie oskarża się o nielegalną działalność i stawia im się zarzuty karne,

C.

mając na uwadze, że władze białoruskie użyły sił milicyjnych wobec członków ZPB w Grodnie w 2005 r. i w Iwieńcu w 2010 r.,

D.

mając na uwadze, że władze białoruskie uniemożliwiły udział w procesie Teresy Sobol, prezes oddziału ZPB w Iwieńcu, przedstawicielom ZPB, którzy zostali wezwani do stawienia się na posiedzeniu sądu jako świadkowie,

E.

mając na uwadze, że dyskryminacja Związku Polaków kierowanego przez Andżelikę Borys, największej organizacji pozarządowej działającej na Białorusi, jest symptomatyczne dla ogólnego traktowania społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznej opozycji na Białorusi,

F.

mając na uwadze, że mieszcząca się w Grodnie spółka Polonica, którą kieruje Andżelika Borys, stanowiąca jedyne źródło finansowania ZPB, została ukarana grzywną 71 mln białoruskich rubli za rzekome naruszenie przepisów podatkowych i obecnie grozi jej bankructwo,

G.

mając na uwadze, że władze białoruskie uznają Stanisława Siemaszkę za pełnoprawnego przywódcę Związku Polaków i deklarują poparcie dla organizacji pod jego kierownictwem, którą polska społeczność uznaje za nielegalną,

H.

mając na uwadze, że przedstawiciele instytucji europejskich, m.in. Jerzy Buzek, przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Catherine Ashton, wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej / wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, oraz Cecilia Malmström, komisarz ds. wewnętrznych, a także polski parlament i francuskie ministerstwo spraw zagranicznych, wyrazili zaniepokojenie ostatnimi działaniami władz białoruskich wobec ZPB i potępili użycie sił milicyjnych wobec jego członków,

I.

mając na uwadze, że te działania władz białoruskich są sprzeczne z międzynarodowymi standardami ochrony mniejszości narodowych, określonymi m.in. w Konwencji ramowej Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych z dnia 1 lutego 1995 r., a jednocześnie Białoruś zintensyfikowała działania przeciwko członkostwu w tej organizacji,

J.

mając na uwadze, że wspólna deklaracja ze szczytu partnerstwa wschodniego w Pradze, podpisana przez Białoruś, stanowi w ust. 1, iż „uczestnicy szczytu praskiego zgadzają się, że podstawą partnerstwa wschodniego będzie zobowiązanie się do przestrzegania zasad prawa międzynarodowego i podstawowych wartości, takich jak demokracja, praworządność oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności”,

K.

mając na uwadze, że w swoich konkluzjach z dnia 17 listopada 2009 r. Rada Europejska uznaje, iż pojawiły się nowe możliwości dialogu i pogłębionej współpracy między Unią Europejską a Białorusią z myślą o wspieraniu rzeczywistych postępów na drodze do demokracji i przestrzegania praw człowieka, oraz w związku z tym potwierdza swoją gotowość do pogłębienia stosunków między Unią Europejską a Białorusią pod warunkiem osiągnięcia dalszych postępów na drodze ku demokracji, przestrzeganiu praw człowieka i praworządności, a także do wspierania Białorusi w realizacji tych celów,

1.

wyraża głęboki niepokój w związku z niedawnym naruszeniem w Republice Białorusi praw człowieka przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, a w szczególności członków Związku Polaków, i solidaryzuje się z obywatelami, którzy nie mogą korzystać w pełni z przysługujących im praw obywatelskich;

2.

potępia akcję milicji oraz procesy sądowe przeciwko Związkowi Polaków i wszelkie podejmowane przez władze białoruskie próby narzucenia nowego przywództwa polskiej społeczności; wzywa władze białoruskie do ponownej legalizacji Związku Polaków na Białorusi pod kierownictwem Andżeliki Borys oraz do dopilnowania, aby jego mienie zostało mu zwrócone w odpowiednim czasie;

3.

powtórnie wyraża zainteresowanie otwartym i zorganizowanym dialogiem z Białorusią, pod warunkiem że demokratyzacja systemu politycznego na Białorusi doprowadzi do konkretnych rezultatów i będzie odzwierciedleniem poszanowania praw człowieka i praworządności;

4.

nawołuje Białoruś do przestrzegania międzynarodowych i związanych z członkostwem w OBWE zobowiązań w zakresie ochrony i wspierania praw zamieszkujących ją mniejszości; jednocześnie wzywa władze do poprawy warunków funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego, szczególnie w odniesieniu do wolności słowa i zgromadzeń, sytuacji niezależnych środków przekazu, w tym dostępu do internetu, oraz rejestracji organizacji pozarządowych, w perspektywie przygotowania i umożliwienia wolnych i uczciwych wyborów samorządowych w dniu 25 kwietnia 2010 r.;

5.

ponawia swój apel zawarty w poprzednich rezolucjach, zwłaszcza tych z dnia 15 stycznia i 17 grudnia 2009 r., o zagwarantowanie wolności słowa i zrzeszania się oraz zapewnienie swobody rejestracji partii politycznych, takich jak Białoruska Demokracja Chrześcijańska, wolności wyznania, a także stworzenie warunków sprzyjających działalności organizacji społeczeństwa obywatelskiego, organizacji pozarządowych (takich jak „Wiasna”) i niezależnych mediów na Białorusi;

6.

wzywa władze Białorusi do uwolnienia działaczy politycznych, jak Andrej Bandarenka, oraz więźniów sumienia, jak Iwan Michajłau i Artiom Dubski, do wycofania środków restrykcyjnych wobec aktywistów społeczeństwa obywatelskiego, jak Tatiana Szapućko – uczestniczka forum społeczeństwa obywatelskiego partnerstwa wschodniego – oraz do powstrzymania się od środków mających na celu kontrolę treści białoruskich stron internetowych;

7.

podkreśla, że dialog między UE i Białorusią może przynieść wzajemne korzyści, i wyraża przekonanie, że można wesprzeć Białoruś w uzyskaniu maksymalnych korzyści z partnerstwa wschodniego, szczególnie w jak najskuteczniejszym wykorzystaniu środków przyznanych w ramach tego programu na projekty w zakresie infrastruktury i energii oraz projekty społeczne, a także poprzez stosowanie innych instrumentów i strategii politycznych UE, pod warunkiem że władze białoruskie zobowiążą się do wprowadzenia faktycznych zmian w dziedzinie swobód obywatelskich, demokracji, praworządności i poszanowania praw człowieka, zwłaszcza praw mniejszości narodowych;

8.

przypomina, że Unia Europejska wykazała się już znaczną otwartością w stosunkach z Białorusią, która wyraża się między innymi włączeniem jej do partnerstwa wschodniego; przypomina, że powodzenie tej współpracy zależy od postępów rządu Białorusi na drodze do demokratyzacji i poszanowania praw człowieka, w tym również praw mniejszości;

9.

wskazuje, że jeżeli władze białoruskie będą przestrzegać podstawowych praw człowieka i spełniać kryteria odnoszące się do demokracji, Białoruś skorzysta z:

10.

przywiązuje duże znaczenie do liberalizacji życia politycznego i obywatelskiego na Białorusi i podkreśla, że dalsze naruszanie praw człowieka i praworządności na Białorusi może prowadzić do rewizji podejścia UE do tego kraju, w tym również do ponownego nałożenia sankcji;

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, zgromadzeniom parlamentarnym OBWE i Rady Europy, Sekretariatowi Wspólnoty Niepodległych Państw oraz parlamentowi i rządowi Białorusi.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/40

A.

mając na uwadze, że Parlament z zadowoleniem przyjął zainicjowane na szczeblu grupy G20, w następstwie szczytu w Pittsburghu we wrześniu 2009 r., działania analityczne w odniesieniu do międzynarodowych ram opodatkowania transakcji finansowych,

B.

mając na uwadze, że Parlament wezwał do szybkich postępów w celu zapewnienia, że sektor finansowy w sprawiedliwy sposób przyczynia się do ożywienia gospodarczego i rozwoju, ponieważ poważne koszty i konsekwencje kryzysu finansowego ponoszone są przez gospodarkę realną, podatników, konsumentów, służby publiczne oraz ogół społeczeństwa,

C.

mając na uwadze, że Rada Europejska podkreśliła znaczenie odnowienia umowy gospodarczo-społecznej pomiędzy instytucjami finansowymi a społeczeństwem, któremu służą oraz zapewnienia, że w czasach dobrej koniunktury społeczeństwo czerpie korzyści i jest chronione przed ryzykiem; mając na uwadze, że w tym kontekście Rada Europejska zachęcała Międzynarodowy Fundusz Walutowy do rozpatrzenia w swym przeglądzie całego wachlarza możliwości, w tym globalnego opodatkowania transakcji finansowych; mając na uwadze, że Rada Europejska wezwała w związku z tym Radę i Parlament do określenia kluczowych zasad, których nowe ogólne porozumienia będą musiały przestrzegać,

D.

mając na uwadze, że kilka państw członkowskich postulowało podatek od transakcji finansowych,

E.

mając na uwadze, ze nowe inicjatywy regulacyjne, takie jak działania skierowane przeciwko rajom podatkowym, likwidacja luk w bilansach, wymogi dotyczące obrotu giełdowego oraz stosowanie repozytoriów transakcji w odniesieniu do rejestrowania instrumentów pochodnych, wyraźnie zmieniły kontekst działań politycznych w tej dziedzinie,

F.

mając na uwadze, że Komisja, w następstwie kwestii poruszonych na posiedzeniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej z komisarzem odpowiedzialnym za kwestie podatkowe w dniu 6 października 2009 r., i co zostało potwierdzone przez przewodniczącego Barroso w jego oświadczeniu dla Parlamentu w dniu 15 grudnia 2009 r., pracuje obecnie nad ideą „innowacyjnego finansowania” w kontekście wyzwań globalnych, w tym podatków od transakcji finansowych w celu przedstawienia we właściwym czasie stosownych propozycji,

G.

mając na uwadze, że MFW bada obecnie stanowisko opinii publicznej na temat opodatkowania sektora finansowego, co stanowi część postulatów wysuniętych na szczycie grupy G20 w Pittsburghu w dniach 24-25 września 2009 r.,

H.

mając na uwadze, że podatki i opłaty od transakcji finansowych istnieją pod różnymi postaciami w państwach członkowskich; mając na uwadze, że te podatki i opłaty krajowe obejmują zazwyczaj jedynie transakcje dotyczące wybranych aktywów; mając na uwadze, że Belgia i Francja przyjęły na szczeblu krajowym przepisy o podatku od transakcji walutowych, lecz które tylko wtedy wejdą w życie, jeżeli zostaną wprowadzone na szczeblu UE;

I.

mając na uwadze, że w przeciwieństwie do innych form opodatkowania, podatki pośrednie od gromadzenia kapitału, takie jak podatek kapitałowy, opłata stemplowa oraz podatek od działań restrukturyzacyjnych stanowią przyczynę dyskryminacji, podwójnego opodatkowania i nierówności ingerujących w swobodny przepływ kapitału,

J.

mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu nastąpił ogromny i szybki wzrost liczby transakcji finansowych w porównaniu z wielkością obrotu handlowego towarami i usługami, co można m.in. tłumaczyć szybko rosnącym rynkiem instrumentów pochodnych,

K.

mając na uwadze, że głowy państw i szefowie rządów grupy G20 ponoszą wspólną odpowiedzialność za złagodzenie społecznych następstw kryzysu, zarówno w swych państwach członkowskich, jak i w krajach rozwijających się, które zostały mocno dotknięte pośrednimi skutkami kryzysu; mając na uwadze, że podatek od transakcji finansowych przyczyniłby się do pokrycia kosztów powstałych w wyniku kryzysu,

1.

uważa, że Unia Europejska powinna uzgodnić wspólne stanowisko w międzynarodowych ramach szczytów grupy G20 w odniesieniu do opcji sprawiedliwego i trwałego wkładu sektora finansowego na rzecz spłacenia wszelkich obciążeń, które spowodował dla gospodarki realnej lub związanych z interwencjami rządowymi mającymi na celu ustabilizowanie systemu bankowego; jest zdania, że UE, równolegle i spójnie do działań grupy G20, powinna opracować swą własną strategię w odniesieniu do wachlarza możliwych opcji działania;

2.

uważa, z myślą o osiągnięciu spójnego stanowiska UE opartego na obiektywnej analizie, że Komisja powinna opracować, odpowiednio wcześniej przed następnym szczytem grupy G20, ocenę wpływu globalnego podatku od transakcji finansowych zgłębiającą zarówno jego korzyści, jak i wady;

3.

wzywa Komisję do dokładnego rozważenia w swej ocenie następujących aspektów:

4.

podkreśla, że wszelkie rozwiązania muszą koniecznie unikać zmniejszenia konkurencyjności UE lub utrudniania zrównoważonych inwestycji, innowacji i wzrostu przynoszących korzyści gospodarce realnej i społeczeństwu;

5.

podkreśla, że należy niezbędnie uwzględnić konieczność zgromadzenia przez sektor bankowy zdrowego kapitału zapewniającego systemowi bankowemu zdolność finansowania inwestycji gospodarki realnej; podkreśla również, że należy zapobiegać podejmowaniu nadmiernego ryzyka;

6.

wzywa Komisję i Radę do dokonania oceny potencjału różnych wariantów podatku od transakcji finansowych w zakresie wkładu do budżetu UE;

7.

wzywa Komisję i Radę do dokonania oceny, w jakim stopniu rozpatrywane warianty mogłyby być również wykorzystywane jako innowacyjne mechanizmy finansowe w celu wsparcia dostosowania do zmian klimatu i złagodzenia jego skutków dla krajów rozwijających się, a także wsparcia finansowania współpracy na rzecz rozwoju;

8.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/43

A.

mając na uwadze, że jednolity obszar płatności w euro (SEPA) został pomyślany jako zintegrowany rynek usług płatniczych w euro, w ramach którego funkcjonuje rzeczywista konkurencja i w którym nie ma rozróżnienia między transgranicznymi a krajowymi płatnościami w euro,

B.

mając na uwadze, że SEPA powinien być nie tylko samoregulacyjną inicjatywą Europejskiej Rady ds. Płatności (EPC), lecz również znaczącą inicjatywą polityki publicznej, umacniającą Unię Gospodarczą i Monetarną oraz przyszłą strategię UE 2020; mając na uwadze, że SEPA wspierany jest przez dyrektywę w sprawie usług płatniczych, która stwarza konieczne, zharmonizowane ramy prawne; mając na uwadze, że sukces SEPA jest w związku z tym przedmiotem szczególnego zainteresowania Parlamentu,

C.

mając na uwadze, że proces decyzyjny w sprawie SEPA znajduje się obecnie w rękach Europejskiej Rady ds. Płatności (EPC), w której tylko banki podejmują decyzje w sprawie produktów SEPA, zaniedbując wnioski konsumentów,

D.

mając na uwadze, że SEPA oficjalnie rozpoczęło działalność w dniu 28 stycznia 2008 r. wraz z wdrożeniem instrumentu zapłaty przelewem bankowym (SCT) w ramach SEPA, podczas gdy system kart SEPA obowiązuje od 1 stycznia 2008 r., zaś system zleceń zapłaty w ramach SEPA ma zgodnie z planem zacząć obowiązywać od 2 listopada 2009 r.,

E.

mając na uwadze, że konsumenci wyrażali obawy, że charakterystyka produktów SEPA powinna zaspokajać obecne potrzeby konsumentów, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawdzanie zleceń zapłaty oraz mając na uwadze, że pożądane jest, aby poczyniono postępy zmierzające do rozwiązania tego problemu,

F.

mając na uwadze, że nie wyznaczono żadnej prawnie wiążącej daty przejścia na instrumenty SEPA i mając na uwadze, że znacząca większość osób w przeprowadzonych przez Komisję publicznych konsultacjach poparła ideę wyznaczenia ostatecznej daty, aby przyspieszyć przejście na SEPA,

G.

mając na uwadze, że kandydat na komisarza ds. rynku wewnętrznego i usług stwierdził w pisemnej odpowiedzi na pytania Parlamentu, że ma zamiar wystąpić z inicjatywą ustawodawczą (do przyjęcia przez Komisję) w celu wyznaczenia jednej lub kilku dat przejścia na produkty SEPA w przypadku zleceń zapłaty i przelewów bankowych, a także z inicjatywą mającą na celu poprawę zarządzania,

H.

mając na uwadze, że przejście na SEPA dokonuje się powoli: w sierpniu 2009 r. tylko 4,5 % transakcji dokonywano w formacie przelewu bankowego SEPA, a mając na uwadze, że pierwotnie przewidziany termin, a mianowicie migracja większości płatności SCT, SDD i płatności kartą do końca 2010 r. stała się nierealistyczna,

I.

mając na uwadze, że przejście na instrumenty SEPA przez administracje publiczne mimo oczekiwań pozostaje w tyle w większości państw członkowskich, choć powinny one odgrywać rolę katalizatora tworząc masę krytyczną konieczną, aby przyspieszyć przejście na SEPA,

J.

mając na uwadze, że ważne jest, aby wszystkie istotne podmioty – ustawodawcy, sektor bankowy i użytkownicy usług płatniczych – były zaangażowane w realizację SEPA,

K.

mając na uwadze, że wykorzystanie instrumentów SEPA jedynie na potrzeby płatności transgranicznych nie spowoduje sukcesu projektu SEPA, gdyż utrzyma się rozdrobnienie, a spodziewane korzyści dla sektora bankowego i jego klientów nie będą mogły zostać zrealizowane,

L.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 924/2009 gwarantuje pewność prawną jeśli chodzi o wielostronne opłaty za wymianę (MIF) w okresie przejściowym do 31 października 2012 r., w którym sektor ten powinien rozwijać i uzgodnić wspólny, długofalowy model biznesowy do funkcjonowania systemu poleceń zapłaty w ramach SEPA, który powinien być zgodny z przepisami WE dotyczącymi konkurencji i ramami regulacyjnymi Wspólnoty,

M.

mając na uwadze, że w marcu 2009 r. Komisja i Europejski Bank Centralny wskazały, że prawdopodobnie nie istniał żaden wyraźny ani przekonujący powód uzasadniający stosowanie MIF przy każdej transakcji po 31 października 2012 r. oraz mając na uwadze, że Komisja przeprowadziła publiczne konsultacje w sprawie zastosowania art. 81 traktatu WE do wielostronnych płatności międzybankowych w systemie SEPA,

N.

mając na uwadze, że należy również ostatecznie rozwiązać problem zastosowania MIF w związku z rozwiązaniem w postaci unijnej karty, opartym na systemie kart SEPA,

O.

mając na uwadze, że należy zapewnić ciągłość prawną istniejących zleceń zapłaty we wszystkich państwach członkowskich, ponieważ obowiązek wydania nowych zleceń przy przejściu z krajowych systemów zleceń zapłaty na system SEPA stanowiłby obciążenie, mając jednak na uwadze, że utrzymanie tych zleceń nie przyspiesza wczesnego wdrożenia systemu poleceń zapłaty SEPA, chyba że znalezione zostanie rozwiązanie pozwalające na migrację aktualnych zleceń,

1.

podkreśla stałe poparcie dla ustanowienia SEPA, w ramach którego funkcjonuje rzeczywista konkurencja i nie ma rozróżnienia między transgranicznymi a krajowymi płatnościami w euro;

2.

ubolewa, że nie dokonano prawie żadnych postępów jeśli chodzi o kwestie wymienione w rezolucji Parlamentu w sprawie zastosowania jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA) z 12 marca 2009 r. od czasu jej przyjęcia i wzywa wszystkie zainteresowane strony do udziału oraz promowania i wkładu na rzecz realizacji SEPA;

3.

z zadowoleniem przyjmuje plan działania w sprawie SEPA przyjęty przez Komisję we wrześniu 2009 r. i w pełni popiera działania w nim zawarte w sześciu priorytetowych obszarach (tj. zachęcanie do migracji, szerzenie wiedzy na temat SEPA i promowanie produktów SEPA, opracowanie stabilnych ram prawnych dla SEPA i wzmocnienie zgodności z SEPA, promowanie innowacji, zapewnienie niezbędnej standaryzacji, interoperacyjności i bezpieczeństwa, wyjaśnienie i usprawnienie zarządzania projektem SEPA);

4.

wzywa ponownie Komisję, aby na przejście na instrumenty SEPA wyznaczyła precyzyjny, odpowiedni i wiążący termin końcowy, który nie powinien być późniejszy niż 31 grudnia 2012 r. i po którym wszystkie płatności w euro będą musiały być dokonywane z wykorzystaniem standardów SEPA;

5.

wzywa Europejską Radę ds. Płatności do uwzględnienia wniosków konsumentów i odpowiednie przystosowanie metod postępowania;

6.

w pełni popiera zamiar wspierania przez Komisję procesu migracji administracji publicznych poprzez przygotowanie zintegrowanych i zsynchronizowanych krajowych planów migracji; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz zbadania i opublikowania stanu gotowości administracji publicznych państw członkowskich i przejścia na SEPA oraz wzywa państwa członkowskie do udziału w tych badaniach;

7.

wzywa Komisję do ostatecznego wyjaśnienia nie później niż do 30 września 2010 r., w oparciu o wyniki odnośnych konsultacji, obejmujących wszystkie zainteresowane strony, kwestii ujednoliconego długofalowego modelu ekonomicznego poleceń zapłaty w systemie SEPA, który musi mieć zasięg ogólnoeuropejski, być opłacalny i wygodny dla konsumentów; nalega na konieczność opracowania tego modelu w ścisłej współpracy między sektorem płatniczym i Komisją oraz zgodnie z prawem WE z zakresu konkurencji i ramami regulacyjnymi Wspólnoty;

8.

wzywa wszystkie zainteresowane strony do wspierania utworzenia europejskiego systemu kart płatniczych, który byłby albo nowym dodatkowym systemem, połączeniem istniejących systemów albo rozszerzeniem istniejącego systemu; w związku z tym ponownie wzywa Komisję do dalszego wyjaśnienia kwestii MIF w odniesieniu do płatności kartą oraz wzywa sektor do znalezienia odpowiednich rozwiązań, w ścisłej współpracy z Komisją, zgodnie z prawem WE dotyczącym konkurencji i ramami regulacyjnymi Wspólnoty;

9.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania w systemie przelewów SEPA dalszej ciągłości prawnej obowiązujących dotychczas poleceń zapłaty; podkreśla, że przejście od obowiązującego systemu poleceń zapłaty do systemu przelewów SEPA nie powinno powodować obciążeń dla konsumentów;

10.

podkreśla, że konsumenci powinni być jasno informowani o różnicach między dawnym i nowym systemem;

11.

wzywa Komisję do monitorowania przejścia na instrumenty SEPA i zagwarantowania, że nie spowoduje ono, że system płatności nie stanie się droższy dla obywateli UE;

12.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/46

A.

mając na uwadze, że w roku 2008 Unia Europejska i inne państwa OECD otworzyły negocjacje nowej wielostronnej umowy zmierzającej do poprawy ochrony praw własności intelektualnej i zwalczania podrabiania towarów oraz piractwa (umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi - ACTA), a także podjęły wspólną decyzję o zastosowaniu klauzuli poufności,

B.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu z dnia 11 marca 2009 r. Parlament wezwał Komisję do natychmiastowego upublicznienia wszystkich dokumentów dotyczących toczących się międzynarodowych negocjacji w sprawie umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi,

C.

mając na uwadze, że w dniu 27 stycznia 2010 r. Komisja zobowiązała się do zacieśnienia współpracy z Parlamentem zgodnie z postanowieniami rezolucji z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie zmienionego porozumienia ramowego z Komisją, wzywającej do „bezzwłocznego przekazywania mu kompletnych informacji na każdym etapie toczących się negocjacji w sprawie umów międzynarodowych (…), w szczególności dotyczących kwestii handlowych oraz innych negocjacji wymagających procedury zgody, tak aby w pełni wprowadzić w życie art. 218 TFUE”,

D.

mając na uwadze, że przedstawiciele Rady uczestniczyli w rundach negocjacji ACTA wraz z przedstawicielami Komisji,

E.

mając na uwadze, że Komisja – stojąca na straży traktatów – jest zobowiązana do przestrzegania acquis communautaire przy prowadzeniu negocjacji umów międzynarodowych mających wpływ na prawodawstwo w UE,

F.

mając na uwadze, że – zgodnie z pewnymi ujawnionymi dokumentami – negocjacje ACTA dotyczą m.in. rozpatrywanych obecnie projektów przepisów UE dotyczących egzekwowania praw własności intelektualnej (2005/0127(COD) - środki prawa karnego mające na celu zapewnienie egzekwowania praw własności intelektualnej (IPRED-II)) oraz tzw. „pakietu telekomunikacyjnego”, a także obowiązujących uregulowań unijnych z zakresu e-handlu i ochrony danych,

G.

mając na uwadze, że bieżące wysiłki UE mające na celu harmonizację środków ochrony praw własności intelektualnej nie mogą zostać zniweczone na drodze negocjacji handlowych toczących się poza normalnym procesem decyzyjnym UE,

H.

mając na uwadze, że istotne jest zapewnienie takiego rozwoju środków ochrony praw własności intelektualnej, który nie zakłóca innowacji i konkurencji, nie podważa ograniczeń praw własności intelektualnej i ochrony danych osobowych, nie ogranicza swobodnego przepływu informacji i nie obciąża w sposób nieuzasadniony handlu prowadzonego zgodnie z prawem,

I.

mając na uwadze, że każde porozumienie osiągnięte przez Unię Europejską w sprawie ACTA musi być zgodne ze zobowiązaniami prawnymi nałożonymi na UE pod względem prawa ochrony prywatności i danych, określonymi przede wszystkim w dyrektywach 95/46/WE i 2002/58/WE oraz w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej,

J.

mając na uwadze, że traktat lizboński wszedł w życie dnia 1 grudnia 2009 r.,

K.

mając na uwadze, że w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego Parlament Europejski zobowiązany będzie do wyrażenia zgody na treść umowy ACTA przed jej wejściem w życie w UE,

L.

mając na uwadze, że Komisja Europejska zobowiązała się do zapewnienia Parlamentowi bezzwłocznego i pełnego dostępu do informacji z zakresu umów międzynarodowych na każdym etapie negocjacji,

1.

wskazuje, że od dnia 1 grudnia 2009 r. Komisja jest prawnie zobowiązana do bezzwłocznego przekazywania Parlamentowi pełnych informacji na wszystkich etapach toczących się negocjacji międzynarodowych;

2.

wyraża zaniepokojenie brakiem przejrzystości procesu prowadzenia negocjacji ACTA, co jest w sprzeczności z literą i duchem TFUE; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem braku ustalenia podstawy prawnej przed rozpoczęciem negocjacji ACTA, a także brakiem prób uzyskania zatwierdzenia mandatu negocjacyjnego przez Parlament;

3.

wzywa Komisję i Radę do zapewnienia opinii publicznej i Parlamentowi dostępu do tekstów i podsumowań negocjacji ACTA zgodnie z traktatem oraz rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

4.

wzywa Komisję i Radę do aktywnej współpracy z partnerami negocjacyjnymi ACTA, aby z urzędu wykluczyć jakiekolwiek dalsze negocjacje o charakterze poufnym, a także do pełnego i punktualnego informowania Parlamentu o inicjatywach podjętych w tym względzie; oczekuje, że przed kolejną rundą negocjacyjną w Nowej Zelandii w kwietniu 2010 r. Komisja przedstawi wnioski w sprawie uwzględnienia zagadnienia przejrzystości w porządku dziennym tego posiedzenia i że poinformuje Parlament o wynikach tej rundy zaraz po jej zakończeniu;

5.

podkreśla, że o ile Parlament nie będzie bezzwłocznie otrzymywał pełnych informacji na wszystkich etapach negocjacji, zastrzega on sobie prawo podjęcia odpowiednich działań, w tym wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w celu ochrony swoich praw;

6.

wyraża ubolewanie nad faktem, że strony świadomie postanowiły nie prowadzić negocjacji w łonie już istniejących organów międzynarodowych, takich jak Światowa Organizacja Własności Intelektualnej czy Światowa Organizacja Handlu, które dysponują już strukturami w zakresie informowania opinii publicznej i konsultacji;

7.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny wpływu wdrożenia uregulowań ACTA na prawa podstawowe, ochronę danych, kontynuowane przez UE wysiłki na rzecz harmonizacji środków ochrony praw własności intelektualnej oraz na e-handel przed osiągnięciem na szczeblu unijnym jakiegokolwiek porozumienia z zakresu skonsolidowanego tekstu ACTA, a także do bezzwłocznego przeprowadzenia z Parlamentem konsultacji z zakresu wyników tej oceny;

8.

z zadowoleniem przyjmuje potwierdzenie przez Komisję, że jakakolwiek umowa ACTA będzie ograniczona do przestrzegania istniejących obecnie praw własności intelektualnej, bez uszczerbku dla rozwoju podstawowych praw własności intelektualnej w Unii Europejskiej;

9.

wzywa Komisję do kontynuowania negocjacji w sprawie ACTA i do ograniczenia ich do istniejących europejskich środków ochrony praw własności intelektualnej w odniesieniu do kwestii podrabiania towarów; jest zdania, że w dalszych negocjacjach w sprawie ACTA powinna wziąć udział większa liczba państw rozwijających się i nowo powstałych w celu osiągnięciu możliwie najbardziej wielostronnego poziomu rokowań;

10.

nalega na Komisję, aby dołożyła starań, by wdrażanie postanowień ACTA (przede wszystkim postanowień dotyczących procedur przestrzegania praw autorskich w środowisku cyfrowym) było w pełni zgodne z literą i duchem acquis communautaire; domaga się nieprzeprowadzania kontroli osobistych na granicach UE oraz żąda dokładnego wyjaśnienia jakichkolwiek klauzul umożliwiających przeszukiwanie i konfiskatę przez służby graniczne i celne bez odpowiedniego nakazu urządzeń przechowywania informacji takich jak komputery przenośne, telefony komórkowe, odtwarzacze MP3;

11.

jest zdania, że w celu przestrzegania praw podstawowych, takich jak wolność słowa i prawo do prywatności, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości, proponowana umowa nie powinna umożliwić stosowania jakichkolwiek tak zwanych procedur „three strikes”, zgodnie z decyzją Parlamentu w sprawie art. 1 ust. 1 lit. b (zmieniającej) dyrektywy 2009/140/WE wzywającej do dodania nowego ustępu 3a) do art. 1 dyrektywy 2002/21/WE dotyczącego polityki „three strikes”; uważa, że każda umowa powinna zawierać postanowienie, że zablokowanie dostępu danego użytkownika do internetu wymagać będzie uprzedniego rozpatrzenia przez sąd;

12.

podkreśla, że ochrona prywatności i danych to podstawowe wartości Unii Europejskiej, uznane art. 8 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka oraz art. 7 i 8 Karty praw podstawowych UE, których należy przestrzegać we wszystkich strategiach i przepisach przyjmowanych przez UE zgodnie z art. 16 TFUE;

13.

zwraca uwagę, że postanowienia umowy ACTA, a w szczególności środki zmierzające do wzmocnienia uprawnień do dokonywania inspekcji i konfiskaty towarów na granicach, nie powinny mieć wpływu na globalny dostęp do legalnych, przystępnych cenowo i bezpiecznych produktów leczniczych - w tym produktów nowatorskich i generycznych - pod pretekstem walki z podrabianiem towarów;

14.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw uczestniczących w negocjacjach ACTA.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/49

A.

mając na uwadze, że „klauzula dopuszczająca” stanowi podstawę prawną WTO planu ogólnych preferencji taryfowych (GSP),

B.

mając na uwadze, że od roku 1971 Wspólnota przyznaje preferencje handlowe krajom rozwijającym się w ramach planu ogólnych preferencji taryfowych,

C.

mając na uwadze, że skonsultowano się z Parlamentem w kwestii wniosku Komisji w sprawie rozporządzenia Rady dotyczącego GSP na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. (COM(2007)0857),

D.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wszedł w życie z dniem 1 grudnia 2009 r.,

E.

mając na uwadze, że zgodnie z rozdziałem 1 tytułu V TUE Unia musi kierować się w swoich działaniach podejmowanych na arenie międzynarodowej zasadami demokracji, praworządnością, zasadą uniwersalnego i niepodzielnego charakteru praw człowieka i podstawowych wolności oraz wspierać zrównoważony rozwój gospodarczy, społeczny i środowiskowy krajów rozwijających się, a głównym celem powinno być wyeliminowanie ubóstwa,

F.

mając na uwadze, że na mocy art. 207 TFUE Parlament i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, muszą przyjmować środki określające ramy realizacji wspólnej polityki handlowej,

1.

dostrzega znaczenie planu ogólnych preferencji taryfowych, który pozwala krajom rozwiniętym stosować jednokierunkowe zasady preferencyjnego traktowania w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów rozwijających się;

2.

zwraca uwagę, że stworzeniu przez Wspólnotę Europejską GSP w 1971 r. towarzyszyło wyjaśnienie, iż jest on instrumentem mającym na celu zniwelowanie braku równowagi w bilansie handlowym krajów rozwiniętych i krajów rozwijających się oraz oczekiwanie, że przyczyni się on do ich zrównoważonego rozwoju; uważa, że GSP jest instrumentem handlowym WE i UE na rzecz pomocy dla krajów rozwijających się poprzez wytwarzanie dochodu za pomocą handlu międzynarodowego, przez co przyczynia się do ich zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów;

3.

zauważa, że obowiązujące rozporządzenie w sprawie GSP wygaśnie z dniem 31 grudnia 2011 r., w związku z tym, uwzględniając czas niezbędny do przyjęcia nowego rozporządzenia zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zaktualizowanego rozporządzenia w sprawie GSP do dnia 1 czerwca 2010 r.;

4.

uważa, że preferencje przyznane w ramach GSP powinny być skierowane do krajów rozwijających się, które potrzebują ich najbardziej, i że nowa lista krajów-beneficjentów powinna odzwierciedlać bieżącą sytuację gospodarczą krajów rozwijających się;

5.

podkreśla, że zgodnie z art. 15 ust. 1 wszystkie kraje korzystające z planu GSP+ powinny nie tylko ratyfikować, ale również skutecznie wdrożyć wszystkie 27 konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy i ONZ wyszczególnionych w załączniku III do rozporządzenia w sprawie GSP;

6.

podkreśla potrzebę większej przejrzystości i odpowiedzialności demokratycznej w kwestii sposobu wszczynania i prowadzenia dochodzeń; zwraca się zatem z wnioskiem, aby Komisja przekazywała Parlamentowi pełne informacje i angażowała go w odpowiednim stopniu na wszystkich etapach procedur GSP i GSP+, również w przypadku wniosku Rady dotyczącego list krajów-beneficjentów;

7.

wzywa Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji na Sri Lance oraz rząd Sri Lanki do szybkiej reakcji w celu uporządkowania sytuacji w kraju przed faktycznym zawieszeniem GSP+;

8.

wzywa Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji praw człowieka w Kolumbii i do składania sprawozdań Parlamentowi;

9.

wzywa Komisję do prowadzenia spójnej polityki w sprawie GSP+, zwłaszcza jeśli chodzi o ewentualne zawieszenie planu w przypadku łamania praw człowieka, oraz do pełnego zaangażowania Parlamentu w ten proces;

10.

apeluje do Komisji, aby przed wygaśnięciem obowiązującego rozporządzenia oraz w czasie umożliwiającym przeprowadzenie dyskusji na temat następnego rozporządzenia przedłożyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat sytuacji w zakresie ratyfikacji i wdrożenia 27 konwencji przez każdy kraj korzystający ze szczególnego systemu zachęt; wzywa Komisję, aby w zaktualizowanym rozporządzeniu GSP określiła organy monitorujące, które zalecałyby, czy dany kraj powinien podjąć dodatkowe środki na rzecz skutecznego wdrożenia konwencji; stwierdza, że w sprawozdaniu Komisja powinna także ocenić skuteczność szczególnych rozwiązań motywacyjnych pod względem realizacji ich celu, a w razie potrzeby zaleca także dokonanie przeglądu załącznika III;

11.

zwraca się do Komisji, aby zaktualizowane rozporządzenie w sprawie GSP zakładało przeprowadzanie regularnej oceny kwestii przestrzegania przez każdy kraj korzystający z tego planu zobowiązań związanych z GSP+, a przez to aby zagwarantowała, że nie będą mieć zastosowania żadne powody do tymczasowego zawieszenia traktowania na zasadach preferencyjnych, określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 16 ust. 1 i ust. 2; wzywa do przesyłania tego rocznego sprawozdania Parlamentowi i Radzie;

12.

wzywa Komisję, aby przed dokonaniem przeglądu planu przeprowadziła ocenę wpływu skutków GSP w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2009 r. oraz aby oceniła, w jakim stopniu zostały zrealizowane początkowe cele GSP dotyczące szczególnych wskaźników społeczno-ekonomicznych istotnych dla poszczególnych krajów, a w szczególności zmniejszenia skali ubóstwa; uważa, że badania te należy następnie przedłożyć Parlamentowi i Radzie; jest zdania, że nowy wniosek w sprawie zaktualizowanego rozporządzenia w sprawie GSP musi w należytym stopniu uwzględniać te oceny wpływu;

13.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/51

A.

mając na uwadze, że w ostatnich dziesięcioleciach wzrosła rola Unii Europejskiej jako podmiotu liczącego się na arenie międzynarodowej oraz mając na uwadze, że potrzebne są dodatkowe środki finansowe oraz nowe podejście, aby UE mogła działać wspólnie i podejmować światowe wyzwania w demokratyczny, spójny, konsekwentny i skuteczny sposób,

B.

mając na uwadze, że w stosunkach zewnętrznych Unia Europejska rozwija cele swojej polityki zagranicznej, umacnia i propaguje swoje wartości i interesy, wnosi wkład w ochronę swoich obywateli oraz wspiera te wartości na świecie, mając na celu przyczynienie się do pokoju, bezpieczeństwa, trwałego rozwoju naszej Ziemi, do solidarności i wzajemnego szacunku między narodami, do swobodnego i uczciwego handlu, do wyeliminowania ubóstwa oraz do ochrony praw człowieka, w szczególności praw dziecka, a także do ścisłego przestrzegania i rozwoju prawa międzynarodowego, w tym poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych, mając na uwadze, że propagowanie praw człowieka, zwłaszcza powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, znajduje się w centrum działań zewnętrznych UE, a także mając na uwadze, że karta praw podstawowych jest obecnie wiążąca w odniesieniu do zewnętrznych działań UE,

C.

mając na uwadze, że w związku z traktatem lizbońskim działania zewnętrzne Unii jako całości, w tym WPZiB, zyskują nowy wymiar, co wraz z osobowością prawną UE oraz istotnymi innowacjami instytucjonalnymi, zwłaszcza powołaniem sprawującego podwójną funkcję wiceprzewodniczącego Komisji/wysokiego przedstawiciela Unii do spraw polityki zagranicznej i bezpieczeństwa („Wiceprzewodniczący/Wysoki Przedstawiciel”) oraz ustanowieniem Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), mogłoby decydująco wpłynąć na spójność, jednolitość i skuteczność działań zewnętrznych Unii oraz w istotny sposób zwiększyć jej wpływy na arenie międzynarodowej,

D.

mając na uwadze, że potrzebne są dalsze starania, aby poprawić szybkość reagowania UE na kryzysy polityczne i konflikty regionalne; mając na uwadze, że obecne mechanizmy podejmowania decyzji i finansowania mogą hamować szybkie i kompleksowe reagowanie oraz mając na uwadze, że należy znaleźć sposoby dalszego ograniczenia i odchodzenia od zasady jednomyślności,

E.

mając na uwadze, że istotne jest właściwe określenie wspólnych interesów europejskich i działanie zgodnie z nimi dla realizacji celów działań zewnętrznych Unii, a w szczególności celów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); mając na uwadze, że podstawowe znaczenie ma również, aby wszystkie przyjęte strategie polityczne i podejmowane działania były zgodne z prawem międzynarodowym, w tym z zasadami ustanowionym w Karcie ONZ,

F.

mając na uwadze, że promowanie pokoju, praw człowieka oraz praworządności na świecie należy do głównych celów polityki zewnętrznej UE,

G.

mając na uwadze, że traktat lizboński uprawnia Wiceprzewodniczącego/Wysokiego Przedstawiciela do udzielania Radzie i Komisji pomocy w zapewnianiu spójności między poszczególnymi dziedzinami działań zewnętrznych oraz między działaniami zewnętrznymi a innymi obszarami polityki Unii,

H.

mając na uwadze, że z wejściem w życie traktatu lizbońskiego Unia Europejska wykonuje wszystkie prawa i wypełnia wszystkie obowiązki Wspólnoty Europejskiej, jednocześnie nadal wykonując dotychczasowe prawa i wypełniając obowiązki UE,

I.

mając na uwadze, że nowe wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa wymagają położenia silniejszego nacisku na wzmocnienie, łączenie i równoważenie różnych instrumentów cywilnych i wojskowych z całej gamy działań związanych z zapobieganiem konfliktom, rozwiązywaniem konfliktów, zarządzaniem kryzysowym i budową pokoju,

J.

mając na uwadze, że około 10 lat po zapoczątkowaniu europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), w którym to okresie rozmieszczono około 23 misje na obszarach kryzysowych, należy wzmocnić potencjał wojskowy i cywilny oraz skonsolidować struktury, tak aby odpowiednio odzwierciedlić rolę, jaką wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) odgrywa we wspieraniu WPZiB oraz w zapewnianiu bezpieczeństwa międzynarodowego,

1.

wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel i podległe jej służby do opracowania – w celu pogłębienia wspólnej strategicznej koncepcji Unii – spójnej strategii polityki zagranicznej UE, w oparciu o cele i zasady ustanowione w art. 21 TUE; jest zdania, że strategia taka powinna jasno określać wspólne interesy bezpieczeństwa UE i w ten sposób służyć jako ramy odniesienia dla tworzenia polityki, a także formułowania, finansowania, wdrażania i monitorowania działań zewnętrznych UE; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do pełnego włączenia właściwych organów Parlamentu Europejskiego we wszelkie działania tego typu; jest przekonany, że dwie wiodące zasady takiej strategii powinny tworzyć: koncepcja bezpieczeństwa ludzi, określona w madryckim sprawozdaniu z 2007 r. grupy studyjnej ds. bezpieczeństwa ludzi, oraz koncepcja odpowiedzialności za ochronę, zdefiniowana w 2005 r. w dokumencie końcowym szczytu światowego;

2.

z zadowoleniem przyjmuje wyrażaną przez Radę ambicję przyjęcia bardziej strategicznego, tematycznie ukierunkowanego i usprawnionego podejścia do spraw z zakresu WPZiB przy sporządzaniu sprawozdania za rok 2008; pochwala również wprowadzenie przez Radę bardziej przejrzystej struktury, z głównymi rozdziałami dotyczącymi działań prowadzonych w przeszłości oraz, w szczególności, przyszłych perspektyw w dziedzinie WPZiB; zauważa też w sprawozdaniu poprawę w zakresie opracowania regionalnego kontekstu działań zewnętrznych;

3.

raz jeszcze podkreśla, że zakres sprawozdania nie powinien być ograniczony po prostu do opisu działań z zakresu WPZiB, ale powinien stwarzać okazję do nawiązania dialogu z Parlamentem Europejskim w celu rozwijania bardziej strategicznego podejścia do WPZiB; zaleca, aby roczne sprawozdanie dotyczące WPZiB zostało przekształcone w roczne sprawozdanie omawiające wdrażanie i oceniające skuteczność strategii polityki zagranicznej UE, oceniające jej skuteczność i nakreślające kierunki na przyszłość; zaleca ponadto, aby w sprawozdaniu takim wprowadzono więcej odniesień do potrzeb budżetowych i wpływu finansowego działań zewnętrznych;

4.

wierzy w wartość dodaną przyjęcia szerszego i bardziej wszechstronnego podejścia do sprawozdań rocznych z WPZiB, a w szczególności ich rozdziałów dotyczących regionalnych grup i partnerów oraz wzajemnych powiązań misji WPZiB/WPBiO z innymi instrumentami promującymi rolę UE jako partnera na arenie międzynarodowej; uważa, że przyjęcie takiej perspektywy umożliwia m.in. lepszy ogląd całości wkładu finansowego z budżetu UE w danym regionie;

5.

ponownie wyraża stanowisko, że w celu wzmocnienia demokratycznej legitymacji WPZiB właściwe organy Parlamentu powinny być proszone o opinię na temat uruchamiania misji w ramach WPBiO oraz że decyzje powinny w stosownych przypadkach uwzględniać stanowiska przyjęte przez Parlament i zawierać odniesienia do nich; uważa, że takie konsultacje powinny obejmować informacje o przesłankach obranego trybu działania oraz wyjaśnienie, w jaki sposób dana misja wiąże się z odpowiednimi działaniami unijnymi i międzynarodowymi, jakie ma skutki finansowe i jak współgra z innymi instrumentami UE;

6.

z zadowoleniem przyjmuje wejście w życie traktatu lizbońskiego, który daje UE narzędzia do dalszego zwiększania jej roli i widoczności na arenie międzynarodowej; podkreśla w związku z tym zasadniczą rolę, jaką każde z państw członkowskich, Rada i nowa Wiceprzewodnicząca/Wysoka Przedstawiciel muszą odegrać, aby nadać pisemnym postanowieniom traktatu formę konkretnych działań poprzez umocnienie stosunków UE z jej partnerami strategicznymi i ugruntowanie przywództwa na arenie stosunków wielostronnych; podkreśla znaczenie postanowień traktatu, zgodnie z którymi kompetencje Unii w zakresie WPZiB będą obecnie obejmować wszelkie dziedziny polityki zagranicznej i ogół kwestii dotyczących bezpieczeństwa Unii, w tym stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej, która może prowadzić do wspólnej obrony;

7.

zauważa, że przewodniczący Rady Europejskiej zapewni „na swoim poziomie oraz w zakresie swojej właściwości reprezentację Unii na zewnątrz w sprawach dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa”; ostrzega jednak, że musi się to odbywać z zastrzeżeniem uprawnień Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Komisarz oraz przy pełnym uznaniu kluczowej roli pełnionej przez Komisję Europejską, nie tylko w ustanawianiu i utrzymywaniu acquis communautaire w zakresie stosunków zewnętrznych, lecz również w zapewnianiu zewnętrznej reprezentacji Unii, z wyjątkiem WPZiB;

8.

z zadowoleniem przyjmuje funkcję, jaką pełnić będzie Wiceprzewodnicząca/Wysoka Przedstawiciel, przewodnicząc Radzie do Spraw Zagranicznych oraz to, że jej przedstawiciel ma przewodniczyć Komitetowi Politycznemu i Bezpieczeństwa; oczekuje, że te nowe funkcje spowodują konsolidację kontaktów międzyinstytucjonalnych i będą sprzyjać bardziej stabilnemu dialogowi między instytucjami; zwraca się do Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel o bazowanie na doświadczeniach pozyskanych w wyniku okresowych wystąpień ustępujących komisarzy ds. stosunków zewnętrznych i wysokiego przedstawiciela podczas sesji plenarnych Parlamentu oraz przed jego Komisją Spraw Zagranicznych, a także na zwyczaju nieformalnych spotkań, aby możliwe było nasilenie i prowadzenie regularnych, systematycznych i rzeczowych konsultacji z Parlamentem i jego właściwymi organami;

9.

jest zdania, że połączenie międzyrządowych i wspólnotowych filarów i funkcji w jednym stanowisku Wiceprzewodniczącego/Wysokiego Przedstawiciela, który podlega zatwierdzeniu w drodze zbiorowego głosowania Parlamentu Europejskiego, może wzmocnić legitymację demokratyczną działań z zakresu WPZiB, pod warunkiem ustanowienia na wszystkich szczeblach i na równych prawach stałego dialogu strategicznego między Parlamentem, Radą i Komisją;

10.

podkreśla, że państwa członkowskie powinny pracować w duchu wzajemnej solidarności politycznej dla osiągania coraz wyższego stopnia zbieżności działań w obszarze WPZiB;

11.

ponownie stwierdza, że w budżecie UE należy przeznaczyć odpowiednie środki finansowe umożliwiające UE odgrywanie aktywnej roli w świecie; z żalem zauważa, że odpowiednia część budżetu nadal jest niedostatecznie zasilana, i wyraża poważne zaniepokojenie wpływem niedofinansowania na zdolność Unii do prowadzenia wiarygodnej i aktywnej polityki zagranicznej; podkreśla potrzebę wyposażenia Unii w niezbędne środki finansowe umożliwiające spójne i odpowiednie reagowanie na nieprzewidziane wyzwania globalne i w związku z tym oczekuje, że zostanie poproszony o opinię na temat procedur przyznawania szybkiego dostępu do środku budżetowych Unii mających na celu pilne finansowanie inicjatyw z zakresu WPZiB, a także że zostanie w pełni zaangażowany w te procedury; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do opracowania jednocześnie skutecznej strategii komunikacyjnej służącej lepszemu informowaniu obywateli UE o celach i osiągnięciach WPZiB, i w związku z tym zdecydowanie wskazuje ponownie na znaczenie demokratycznej legitymizacji i kontroli polityki zagranicznej i bezpieczeństwa prowadzonej przez Unię Europejską;

12.

ponownie wyraża swe zaniepokojenie brakiem przejrzystości oraz informacji, jeśli chodzi o finansowanie wspólnych kosztów operacji UE mających militarne lub obronne konotacje, gdyż mechanizm Athena nie umożliwia uzyskania pełnego oglądu wszystkich następstw finansowych, jakie mają misje prowadzone w ramach WPZiB; z zadowoleniem przyjmuje zatem utworzenie na mocy art. 41 ust. 3 TUE funduszu początkowego i apeluje o zasięganie opinii Parlamentu na temat zarządzania tym budżetem, zgodnie z ogólnymi prerogatywami PE dotyczącymi WPZiB i WPBiO określonymi w art. 36 TUE; zwraca uwagę, że rosnący udział Parlamentu w określaniu, monitorowaniu i nadzorowaniu WPZiB wynika zarówno z wzajemnego połączenia WPZiB z WPBiO, jak podkreślono w art. 42 TUE, jak i ze wzmocnionego nadzoru parlamentarnego na poziomie krajowym i europejskim, przewidzianego w protokole nr 1 do TUE;

13.

wzywa Radę, Komisję i Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do skorzystania z okazji – zaistniałej w związku z ustanowieniem ESDZ – do opracowania bardziej spójnej, konsekwentnej i skutecznej polityki zagranicznej; oczekuje w związku z tym, że podstawowe wartości i cele polityki zagranicznej Unii, takie jak poszanowanie i propagowanie praw człowieka, zapisane w prawnie wiążącej karcie praw podstawowych, oraz priorytety polityki zagranicznej Unii, takie jak zarządzanie kryzysowe i budowa pokoju, znajdą należyte odzwierciedlenie w strukturze ESDZ, obejmującej zasoby ludzkie; ponownie stwierdza, że przy ustanawianiu i w działaniu ESDZ należy zachować uprawnienia Parlamentu Europejskiego do demokratycznej i budżetowej kontroli;

14.

zauważa, że traktat lizboński ma znaczące skutki dla WPZiB, przejawiające się w reorganizacji obowiązków administracyjnych, i w związku z tym wzywa Radę i Komisję do zadbania o to, aby efekt skali w zakresie struktur wsparcia doprowadził do ograniczenia kosztów administracyjnych;

15.

podkreśla potrzebę wprowadzenia większej jasności co do kryteriów mianowania i oceny specjalnych przedstawicieli UE, biorąc również pod uwagę potrzebę zapewnienia równowagi płci; przypomina, że aktualnie Parlament nie ma możliwości zakwestionowania poszczególnych mandatów specjalnych przedstawicieli UE, gdyż środki przeznaczone na pełnienie takiego mandatu ujęte są w art. 19 03 06, który obejmuje wszystkie mandaty SPUE; apeluje zatem o wzmocnienie nadzoru parlamentarnego nad mianowaniem i ustalaniem mandatów specjalnych przedstawicieli UE oraz o kontrolę nad nimi; uważa, że odpowiedni specjalni przedstawiciele UE powinni być stopniowo wycofywani, a ich funkcje powinni wypełniać pracujący w poszczególnych krajach szefowie delegacji UE, natomiast specjalni przedstawiciele UE o obowiązkach na szczeblu regionalnym muszą pełnić funkcję koordynatorów i dostarczać wskazówek politycznych szefom delegacji UE w danych krajach, podlegającym Wiceprzewodniczącemu/Wysokiemu Przedstawicielowi, w celu zapewnienia spójności i jednolitości europejskich działań zewnętrznych; zwraca uwagę, że połączenie funkcji stanowi w tym względzie pierwszy – ale nie jedyny – krok, jakiego należy dokonać w celu stworzenia ekonomii skali oraz podniesienia skuteczności WPZiB; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do podjęcia kroków z myślą o powierzeniu specjalnym przedstawicielom UE zadania polegającego na koordynacji i dostarczaniu wskazówek politycznych również w odniesieniu do misji WPBiO należących do zakresu ich kompetencji;

16.

zwraca się do Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel, aby zasięgnęła opinii właściwej komisji Parlamentu w sprawie dokonywanych przez siebie nominacji na wysokie stanowiska w ESDZ, w tym stanowiska specjalnych przedstawicieli UE; postanawia poprosić niektórych specjalnych przedstawicieli UE oraz szefów delegacji o stawienie się przed właściwą komisją po ich powołaniu na stanowiska;

17.

zauważa, że traktat lizboński obejmuje nowe procedury finansowe dotyczące WPZiB, wzmacnia dialog między Radą a Parlamentem na temat WPZiB poprzez wprowadzenie dwóch debat rocznych z udziałem Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel oraz szczegółowo określa rolę i obowiązki Parlamentu w odniesieniu do WPBiO; w związku z tym wzywa do przeglądu i poszerzenia obowiązujących porozumień międzyinstytucjonalnych, z udziałem Komisji Spraw Zagranicznych PE, tak aby zapewnić sprawne i skuteczne wdrożenie procedury budżetowej, procedury konsultacji i procedury kontroli w przypadku WPZiB i WPBiO oraz poprawić dostęp do informacji sensytywnych; w związku z tym zwraca szczególną uwagę na wyżej wspomniane porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. oraz porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 listopada 2002 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą dotyczące dostępu przez Parlament Europejski do będących w posiadaniu Rady informacji sensytywnych w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (5); wyraża silne postanowienie korzystania ze swoich uprawnień budżetowych i prawa do demokratycznej kontroli w odniesieniu do WPZiB w związku ze wszystkimi instytucjonalnymi zmianami, w tym ustaleniami dotyczącymi finansowania ESDZ;

18.

zauważa, że traktat lizboński objął procedurą zgody wszystkie porozumienia dotyczące kwestii, co do których zastosowanie ma zwykła procedura prawodawcza, i wzmocnił prawo Parlamentu do uzyskania od Komisji należytych informacji na temat postępów negocjacji umów międzynarodowych zgodnie z art. 218 TFUE; w związku z tym uważa, że należy zastanowić się nad wynegocjowaniem nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego z Parlamentem, aby zapewnić mu jasną definicję swojego zaangażowania na każdym etapie negocjacji prowadzących do zawarcia umowy międzynarodowej;

19.

wzywa Radę Ministrów Spraw Zagranicznych, aby stanowiła kwalifikowaną większością głosów w przypadkach przewidzianych w nowym traktacie;

20.

jest zdania, że – w świetle art. 42 ust. 2 i ust. 7 TUE oraz art. 10 protokołu nr 1 dotyczącego roli parlamentów krajowych w Unii Europejskiej – szczątkowe funkcje Unii Zachodnioeuropejskiej stały się nieaktualne; w związku z tym wzywa zainteresowane państwa członkowskie UE do działania zgodnie z art. XII traktatu o UZE i do zgłoszenia z rocznym wyprzedzeniem zamiaru wypowiedzenia tego traktatu; przypomina, że Parlament Europejski oraz parlamenty państw członkowskich UE mają prawo do sprawowania nadzoru parlamentarnego nad działaniami z zakresu WPZiB i WPBiO;

21.

jest nadal zaniepokojony bezpieczeństwem dostaw energii i powtarzającymi się kryzysami gazowymi, takimi jak mający miejsce w styczniu 2009 r. kryzys rosyjsko-ukraiński, który uwypuklił wzrastającą zależność energetyczną UE od źródeł dostaw i od kanałów przesyłu; podkreśla również konieczność zapobiegania uzależnieniu energetycznemu UE od krajów trzecich, które osłabia swobodę prowadzenia polityki zagranicznej UE; przypomina, że należy pilnie odpowiedzieć na wyzwania związane z energią poprzez wdrożenie wspólnej zewnętrznej europejskiej polityki energetycznej; w związku z tym wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel, aby zdecydowanie realizowała zalecenia Parlamentu dotyczące opracowania spójnej i skoordynowanej polityki, w szczególności promując spójność UE w konstruktywnym dialogu z dostawcami energii, zwłaszcza Rosją, i z krajami tranzytowymi, wspierając priorytety energetyczne UE oraz broniąc wspólnych interesów państw członkowskich, rozwijając skuteczną dyplomację energetyczną i bardziej efektywne mechanizmy reagowania na sytuacje kryzysowe, a także promując dywersyfikację dostaw energii, zrównoważone wykorzystanie energii oraz rozwój odnawialnych źródeł energii; podkreśla, że jedynie wspólne podejście UE może zapobiec ewentualnym przyszłym ograniczeniom w dostawach ropy i gazu do państw członkowskich i zwiększyć bezpieczeństwo energetyczne UE jako całości;

22.

z zadowoleniem przyjmuje podpisanie umowy w sprawie projektu Nabucco; wzywa Komisję i Radę, aby dążyły do pomyślnej realizacji tej umowy; podkreśla znaczenie, jakie ma zagwarantowanie bezpieczeństwa energetycznego UE dzięki wspieraniu południowego korytarza dostaw ropy naftowej do Europy, w tym przez paneuropejski rurociąg Konstanca-Triest;

23.

uważa, że istotne potencjalne zagrożenia i konflikty wynikają ze wzmożonej rywalizacji o dostęp do zasobów energetycznych i naturalnych oraz o kontrolę nad nimi, w związku z czym UE powinna nadal rozwijać politykę łagodzenia, dostosowania i oszczędności energii z myślą o zażegnaniu zagrożeń dla bezpieczeństwa powstałych w wyniku zniszczenia środowiska i zmiany klimatu; w związku z tym podkreśla, że UE musi wzmacniać swoją wiodącą rolę w zarządzaniu klimatem na szczeblu globalnym i dalej rozwijać dialog z innymi kluczowymi podmiotami, takimi jak wschodzące potęgi (Chiny, Brazylia, Rosja, Indie), Stany Zjednoczone i kraje rozwijające się, zważywszy, że zmiana klimatu stała się kluczowym elementem stosunków międzynarodowych;

24.

popiera dalsze zaangażowanie Unii w czynny i skuteczny sposób na rzecz rozwiązywania problemów o wymiarze światowym, w szczególności poprzez wzmocnienie struktury Narodów Zjednoczonych i nadanie specjalnego znaczenia konsolidacji uprawnień Rady Praw Człowieka i zniesieniu kary śmierci;

25.

odnotowuje znaczenie zapobiegania konfliktom i zarządzania konfliktami, w tym odnowy i odbudowy po kryzysie; podkreśla potrzebę dalszego rozwoju przez UE strategii prewencyjnych, poprawy systemu wczesnego ostrzegania i zwiększenia współpracy z organizacjami regionalnymi zgodnie z Kartą NZ;

26.

podkreśla, że wymiar zewnętrzny ma podstawowe znaczenie w pomyślnej realizacji europejskiej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości; ponownie podkreśla znaczenie uporządkowanego zarządzania ruchami migracyjnymi; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie programu sztokholmskiego podczas posiedzenia Rady Europejskiej w grudniu 2009 r.; uważa, że istotne jest nawiązanie współpracy z krajami pochodzenia i krajami tranzytowymi oraz promowanie stałej współpracy poprzez stosowanie polityki stawiania pozytywnych warunków; podkreśla konieczność zapobiegania nielegalnej imigracji poprzez wspieranie rozwoju na szczeblu lokalnym w krajach pochodzenia oraz konieczność zwalczania grup przestępczych zajmujących się handlem ludźmi; podkreśla, że zewnętrzny wymiar europejskiej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości musi zostać w pełni uwzględniony w europejskiej polityce zagranicznej;

27.

podkreśla, że należy wzmocnić potencjał, aby zapewnić lepsze monitorowanie cywilnych i wojskowych misji Unii oraz umożliwić wyciąganie wniosków ze sposobu ich prowadzenia, z myślą o lepszym planowaniu przyszłych misji i zarządzaniu nimi; w związku z tym podkreśla również potrzebę bardziej strategicznego podejścia do misji EPBiO; proponuje, aby celem regularnych wspólnych spotkań konsultacyjnych była również ocena osiągnięć i niepowodzeń zakończonych misji, aby umożliwić wypracowanie dalekosiężnego podejścia z myślą o przyszłych potrzebach, obejmującego wszystkie aspekty (finansowanie, realizację, organizację pod względem administracyjnym);

28.

apeluje do Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel, Rady i państw członkowskich o zadbanie o stosowną równowagę między cywilnym i wojskowym potencjałem planistycznym w Sekretariacie Rady oraz o zapewnienie odpowiedniej liczby personelu w organach wymiaru sprawiedliwości, administracji cywilnej, ceł i mediacji, tak aby zapewnić misjom WPBiO właściwe i wystarczające wsparcie fachowe;

29.

wzywa w związku z tym do zatrudnienia odpowiedniej liczby personelu cywilnego oraz nalega na państwa członkowskie, aby korzystały ze stworzonej przez ESDZ sposobności do grupowania dostępnych w danej chwili zasobów w celu uzyskania spójnych, skutecznych i sprawnych zdolności planowania w zarządzaniu kryzysowym;

30.

wzywa państwa członkowskie do podwojenia wysiłków mających na celu znalezienie i rozmieszczenie wystarczającej liczby przydatnych i wykwalifikowanych pracowników – z uwzględnieniem równowagi płci – którzy będą uczestniczyć w cywilnych i wojskowych przedsięwzięciach WPBiO na całym świecie w ramach spójnych i dobrze skoordynowanych struktur, w tym na obszarach wysokiego ryzyka, gdyż sukces misji WPBiO w dużej mierze zależy od umiejętności i wiedzy dobrze wyszkolonego personelu; w związku z tym domaga się wspólnego szkolenia pracowników biorących udział w misjach WPBiO; wyraża pełne poparcie dla wysiłków już włożonych w opracowanie wytycznych i wymianę najlepszych praktyk w dążeniu do poprawy wspólnego wyszkolenia personelu; jest przekonany, że większa spójność i konsekwencja odnośnie do personelu w terenie poprawi prowadzanie misji oraz ułatwi oddelegowanie obywateli UE, których zatrudnianie– z czysto budżetowego punktu widzenia – jest korzystniejsze od naboru pracowników międzynarodowych;

31.

wzywa Radę Europejską i Komisję do zwiększenia zaangażowania UE w wielostronne negocjacje w sprawie ograniczenia rozprzestrzeniania broni jądrowej;

32.

ponownie zwraca uwagę na potrzebę rozbrojenia i wzmocnionych międzynarodowych gwarancji nierozprzestrzeniania broni jądrowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie z dnia 4 grudnia 2009 r., w którym prezydent Stanów Zjednoczonych i prezydent Federacji Rosyjskiej zobowiązali się do kontynuowania współpracy po wygaśnięciu układu o redukcji zbrojeń strategicznych (START), i oczekuje na jak najszybsze podpisanie i wejście w życie nowego układu o zbrojeniach strategicznych; jednocześnie wzywa UE i jej państwa członkowskie do nasilenia działań dyplomatycznych, tak aby pomyślnie przeprowadzić przegląd układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w maju 2010 r.;

33.

podkreśla znaczenie pełnego włączenia celów związanych z równouprawnieniem płci, prawami człowieka i dobrym zarządzaniem w planowanie i prowadzenie wszystkich misji i operacji WPBiO, w tym misji rozpoznawczych, gdyż świadomość kwestii związanych z równouprawnieniem płci i wrażliwość na nie przyczynia się do skuteczności operacyjnej i do zrozumienia sytuacji; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje mianowanie doradcy do spraw równouprawnienia płci przy niemal wszystkich misjach WPBiO; wyraża ubolewanie z powodu braku kobiet wśród 11 specjalnych przedstawicieli UE; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel, aby systematycznie uwzględniała równouprawnienie płci i wzmocnienie pozycji kobiet w dialogu politycznym i debatach na temat strategii politycznych pomiędzy UE a krajami partnerskimi;

34.

wyraża zadowolenie z powodu istotnej roli, jaką pełnią obrońcy praw człowieka na całym świecie; pozytywnie odnosi się do faktu, że Rada Spraw Zagranicznych na posiedzeniu w dniu 8 grudnia 2009 r. wyraziła swoje zobowiązanie do wspierania obrońców praw człowieka poprzez organizowanie posiedzeń publicznych z ich udziałem i zwiększanie widoczności ich działań;

35.

wzywa Radę, aby włączyła aspekty związane z prawami człowieka i dobrym zarządzaniem do zakresu kompetencji specjalnych przedstawicieli UE oraz powołała doradców ds. praw człowieka i dobrego zarządzania na stanowiska w ramach personelu specjalnych przedstawicieli UE;

36.

zaleca, by UE zintensyfikowała dialog polityczny z krajami i regionami trzecimi, szczególnie z partnerami strategicznymi, tak aby skoordynować stanowiska w organizacjach międzynarodowych oraz wspierać i promować demokrację, praworządność i poszanowanie praw człowieka; przypomina w związku z tym o istotnej roli, jaką odgrywa działalność dyplomatyczna Parlamentu, stanowiąca narzędzie uzupełniające w stosunkach Unii z krajami i regionami trzecimi; w związku z tym jest zdania, że Wiceprzewodnicząca/Wysoka Przedstawiciel i podległe jej służby, w tym wysocy przedstawiciele UE, powinni współpracować z Parlamentem przy obmyślaniu wspólnych strategii wobec krajów i regionów partnerskich oraz być gotowi do ustnego i pisemnego wspomagania Parlamentu w odniesieniu do konkretnych kwestii i wizyt;

37.

wzywa Radę, państwa członkowskie i Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do czynnego poszukiwania pokojowych rozwiązań konfliktów międzynarodowych oraz do wzmocnienia unijnych mechanizmów zapobiegania konfliktom;

38.

podkreśla rolę Organizacji Narodów Zjednoczonych jako głównego gwaranta pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego oraz najszerszego forum współpracy wielostronnej; uważa, że wzmocnienie globalnego zarządzania, instytucji międzynarodowych i poszanowania prawa międzynarodowego ma niezwykle istotne znaczenie dla skutecznej wielostronności oraz że w związku z tym musi ono być nadrzędnym priorytetem strategicznym Unii; uważa, że instytucje i państwa członkowskie UE powinny nadal czynić wysiłki na rzecz zacieśnienia współpracy i koordynacji z partnerami strategicznymi o oddziaływaniu globalnym, w szczególności w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych; w związku z powyższym podkreśla pilną potrzebę omówienia kwestii globalnych budzących ogólny niepokój o stabilność Europy i świata, takich jak terroryzm, przestępczość zorganizowana, bezpieczeństwo energetyczne, zmiana klimatu, realizacja MCR i eliminowanie ubóstwa, zarządzanie kryzysowe, zapobieganie konfliktom i ich rozwiązywanie, nierozprzestrzenianie broni masowego rażenia i rozbrojenie, zarządzanie migracjami oraz promowanie praw człowieka i swobód obywatelskich;

39.

za istotne uważa odpowiednie wyposażenie właściwych delegacji UE w siedzibach ONZ w Nowym Jorku i Genewie w środki i personel, aby mogły one wiarygodnie i skutecznie realizować w praktyce nowe ustalenia instytucjonalne wynikające z traktatu lizbońskiego; w związku z tym z zaniepokojeniem zauważa, że podejście oparte na neutralności budżetowej jest sprzeczne z tą pilną potrzebą szybkiego i skutecznego zapewnienia obecności UE w ONZ w początkowej fazie wdrażania traktatu lizbońskiego;

40.

jest zdania, że OBWE zapewnia istotne ramy służące przywróceniu zaufania i zacieśnianiu współpracy pomiędzy krajami Europy, Azji Środkowej i Ameryki Północnej w odniesieniu do szeregu zagadnień, w tym kwestii nierozprzestrzeniania broni jądrowej, rozbrojenia, współpracy gospodarczej i ochrony oraz promowania praw człowieka i praworządności; popiera zatem wzmocnienie OBWE, również poprzez zapoczątkowanie dyskusji na temat nadania organizacji osobowości prawnej;

41.

niezależnie od międzynarodowych zobowiązań UE wynikających z Karty Narodów Zjednoczonych, uważa, że UE i NATO powinny rozwijać bardziej intensywne i skuteczne partnerstwo, uwzględniając stopniowy rozwój unijnej polityki zagranicznej oraz polityki bezpieczeństwa i obrony, przy pełnym poszanowaniu autonomii w podejmowaniu decyzji przez obie organizacje; w tym celu zaleca przegląd tzw. porozumienia Berlin Plus oraz rozwój bardziej strategicznego dialogu na temat wspólnych interesów strategicznych i planowania awaryjnego; apeluje o ułatwienie szerszej praktycznej współpracy w terenie na szczeblu wojskowym i cywilnym, zwłaszcza w przypadkach kiedy obie organizacje prowadzą misje w tym samym obszarze działań; w związku z tym ubolewa nad nierozwiązanym sporem pomiędzy Turcją a Cyprem, który w coraz większym stopniu zagraża skuteczności i wiarygodności zarówno UE, jak i NATO;

42.

ponawia swoje zaangażowanie na rzecz partnerstwa transatlantyckiego, będącego ważnym elementem i jedną z głównych osi działań zewnętrznych UE; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do zadbania o to, aby UE działała jako spójny, aktywny, równoprawny, a jednocześnie niezależny partner USA we wzmacnianiu światowego bezpieczeństwa i stabilności, w promowaniu pokoju, przestrzegania praw człowieka i realizowaniu milenijnych celów rozwoju oraz w przyjmowaniu jednolitego podejścia do światowych wyzwań, takich jak rozprzestrzenianie broni jądrowej, terroryzm, zmiana klimatu i bezpieczeństwo energetyczne; jest zdania, że traktat lizboński stwarza sprzyjające warunki do poprawy i odnowienia ram stosunków UE-USA; zachęca Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do działania na rzecz wzmocnienia instytucjonalnych mechanizmów UE-USA zgodnie z rezolucjami Parlamentu; podkreśla, że działalność Transatlantyckiej Rady Gospodarczej powinna zostać wzmocniona w ramach dążenia do celu, jakim jest rzeczywisty zintegrowany rynek transatlantycki, oraz że taki rynek powinien stanowić podstawę dla wzmocnionego partnerstwa transatlantyckiego; zdecydowanie popiera szeroko zakrojone wysiłki transatlantyckiego dialogu ustawodawczego na rzecz stworzenia skutecznych relacji pomiędzy prawodawcami, jakimi są Parlament Europejski i Kongres USA;

43.

apeluje do obu partnerów – UE i USA – o zachęcanie Chin, Indii, Rosji, Brazylii i innych wschodzących potęg do wspólnej odpowiedzialności za światowy porządek i zapobieganie konfliktom, a także pokojowe ich rozstrzyganie w poszanowaniu prawa międzynarodowego; uważa, że UE i USA powinny w pełni popierać gospodarczy i społeczny rozwój tych krajów w ramach uczciwej współpracy, ale jednocześnie nalega, aby kraje te przyjęły na siebie światowe zobowiązania, w szczególności w zakresie przeciwdziałania zmianie klimatu oraz w zakresie zrównoważonego rozwoju;

44.

podkreśla, że kraje Bałkanów Zachodnich są objęte procesem rozszerzenia; uważa, że stabilność na Bałkanach Zachodnich, opierająca się na praworządności, powinna pozostawać naczelnym priorytetem działań zewnętrznych Unii i w związku z tym przywiązuje najwyższą wagę do wysiłków na rzecz zbliżenia krajów tego regionu do UE z myślą o wspólnym celu integracji europejskiej, m.in. poprzez wspieranie reform oraz zacieśnianie współpracy regionalnej i wzmacnianie pojednania międzyetnicznego, aby spełnić kryteria kopenhaskie i przygotować się do przystąpienia; zaleca zwołanie międzynarodowej konferencji w sprawie przyszłości Bałkanów Zachodnich, na której zbiorą się wszystkie kraje regionu i właściwe podmioty na szczeblu regionalnym i międzynarodowym, aby określić obecne wyzwania, przed jakimi stoi ten region oraz podjąć stosowne działania;

45.

z zadowoleniem zauważa coraz bardziej pokojową i stabilną sytuację w Kosowie oraz wysiłki na rzecz budowy wieloetnicznego społeczeństwa, co pokazały spokojne i zorganizowane wybory lokalne, które odbyły się w dniu 15 listopada 2009 r.; ma świadomość faktu, że nie wszystkie państwa członkowskie uznały niepodległość Kosowa; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że misja EULEX, mająca za zadanie dbać o praworządność w Kosowie, będąca jak dotąd największą misją cywilną w ramach WPBiO prowadzoną przez UE, funkcjonuje z pełną zdolnością operacyjną opartą na bezstronnym podejściu ONZ; podkreśla znaczenie misji w promowaniu pojednania międzyetnicznego, praworządności, porządku publicznego i bezpieczeństwa w całym Kosowie, poprzez pomoc kosowskim instytucjom, władzy sądowniczej oraz organom ścigania w postępach na drodze do stabilności i odpowiedzialności; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje decyzję o otwarciu nowego biura EU na północy; zauważa jednak, że należy zwiększyć liczbę prokuratorów pracujących w EULEX, oraz wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dodatkowego personelu;

46.

zachęca Radę, aby przy wsparciu społeczności międzynarodowej kontynuowała wysiłki zmierzające do prowadzenia dialogu z liderami politycznymi Bośni i Hercegowiny, w celu wspierania tego państwa i jego obywateli w utrzymaniu się na drodze do integracji europejskiej; zauważa wspólne wysiłki dyplomatyczne podjęte przez prezydencję UE, Komisję Europejską i administrację USA oraz zaleca dalsze negocjacje przy uwzględnieniu poprzednich ustaleń, których dokonali politycy w Bośni i Hercegowinie; przypomina o potrzebie większego zaangażowania parlamentarzystów i społeczeństwa obywatelskiego w utrzymanie dobrze funkcjonującego państwa;

47.

nadal popiera rozwój partnerstwa wschodniego z europejskimi krajami ościennymi Unii, prowadzącego do ich integracji gospodarczej z rynkiem wewnętrznym i intensyfikującego współpracę polityczną, gospodarczą i kulturalną; podkreśla znaczenie zapewnienia temu partnerstwu wiarygodnych projektów i konkretnych średnio- i długoterminowych środków zachęcających do reformy, które wzmocniłyby zaangażowanie społeczeństw w krajach partnerskich w proces modernizacji i integracji z UE; w szczególności zaznacza, że potrzebne jest stopniowe usuwanie – przy jednoczesnym utrzymaniu bezpieczeństwa wszystkich obywateli UE – wszelkich przeszkód w swobodnym przemieszczaniu się osób (w tym, docelowo, wprowadzenie podróży bezwizowych) oraz zacieśnienie współpracy we wszystkich aspektach bezpieczeństwa, zwłaszcza bezpieczeństwa energetycznego; ponownie wyraża pogląd, że partnerstwo wymaga odpowiednich środków finansowych; podkreśla konieczność zagwarantowania, że partnerstwo dopełnia regionalne inicjatywy, w szczególności Synergię czarnomorską;

48.

ponownie podkreśla znaczenie, jakie dla UE ma skuteczniejsza współpraca regionalna w ramach wschodniego sąsiedztwa, w duchu której UE będzie wspierać realizację zorientowanych na wynik projektów w ramach w pełni uzupełniających się inicjatyw: partnerstwa wschodniego i Synergii czarnomorskiej;

49.

wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do intensyfikacji działań służących realizacji projektów w ramach Synergii czarnomorskiej; wzywa również Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do opracowania nowych koncepcji dotyczących skutecznej strategii współpracy czarnomorskiej,

50.

z zadowoleniem przyjmuje proeuropejską postawę nowego rządu Republiki Mołdowy i ma nadzieję na przyspieszenie wewnętrznych reform w kraju, które pozwoli osiągnąć integrację gospodarczą oraz polityczne i instytucjonalne zbliżenie między Republiką Mołdowy a UE; zachęca Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do określenia wielostronnych rozwiązań na rzecz odblokowania sytuacji w Naddniestrzu;

51.

przyjmuje do wiadomości przebieg i wynik wyborów prezydenckich na Ukrainie; apeluje do wszystkich stron o działanie na rzecz niezbędnej stabilizacji politycznej, gospodarczej i społecznej na Ukrainie poprzez wzmocnienie wysiłków proreformatorskich; zachęca Ukrainę do większej interoperacyjności z Unią Europejską, umacniając tym samym perspektywy integracji z UE;

52.

wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do zagwarantowania, że podejście UE do Rosji, w tym negocjacji w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy, będzie spójne oraz oparte na przestrzeganiu takich wartości jak demokracja, poszanowanie praw człowieka i praworządność, w tym prawo międzynarodowe; podkreśla jednocześnie potrzebę zacieśnionego partnerstwa z Rosją, opartego na obustronnym szacunku i wzajemności, w zakresie takich kwestii, jak zwalczanie terroryzmu, bezpieczeństwo energetyczne i bezpieczeństwo dostaw energii, zmiany klimatu, rozbrojenie, zapobieganie konfliktom i nierozprzestrzenianie broni jądrowej oraz w odniesieniu do Iranu, Afganistanu i Bliskiego Wschodu, w dążeniu do wzmocnienia globalnego bezpieczeństwa i stabilności; uważa, że współpraca w tych kwestiach powinna tworzyć podstawę dla nowego porozumienia UE-Rosja, oczekuje zatem na szybki postęp trwających obecnie negocjacji w sprawie nowego kompleksowego porozumienia, które powinno znacznie umocnić stosunki UE-Rosja; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do koordynacji działań, ułatwienia konsultacji i poprawy komunikacji między państwami członkowskimi w odniesieniu do dwustronnych stosunków z Federacją Rosyjską w sprawach wspólnej troski; podkreśla potrzebę skoordynowania przez państwa członkowskie stosunków z Federacją Rosyjską w oparciu o ogólne interesy Unii i w taki sposób, aby właściwie i spójnie odzwierciedlać te interesy i je wspierać;

53.

apeluje do Rady, aby nalegała na pełne wdrożenie porozumienia o rozejmie między Federacją Rosyjską a Gruzją, oraz wzywa UE do stania na straży zasady nienaruszalności terytorialnej Gruzji oraz zasady szacunku dla mniejszości; z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie mandatu misji obserwacyjnej UE i apeluje do Rady o zapewnienie obserwatorom UE pełnego dostępu do wszystkich obszarów dotkniętych konfliktem, w tym separatystycznych regionów Abchazji i Osetii Południowej, i o wykorzystanie do tego celu instrumentów finansowych UE, aby nieść pomoc ludności na całym obszarze objętym konfliktem; w związku ze sprawozdaniem niezależnej międzynarodowej misji rozpoznawczej ds. konfliktu w Gruzji wzywa UE do wyciągnięcia wniosków z przeszłości w celu wypracowania skutecznych mechanizmów zapobiegania konfliktom, obejmujących promowanie indywidualnych kontaktów międzyludzkich;

54.

wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do intensyfikacji wysiłków UE na rzecz skutecznego zapobiegania konfliktom oraz pokojowego, zgodnego z prawem międzynarodowym rozstrzygnięcia konfliktów w Górskim Karabachu i w Naddniestrzu, a także, przede wszystkim, konfliktu między Rosją i Gruzją oraz jej separatystycznymi regionami Osetią Południową i Abchazją, nadając nowy impuls rozmowom w Genewie; podkreśla groźbę potencjalnych skutków wybuchu zamrożonych konfliktów w regionie; zaleca w związku z tym zwołanie konferencji w sprawie bezpieczeństwa i współpracy na Zakaukaziu, obejmującej bezpośrednio zainteresowane kraje i właściwe podmioty na szczeblu regionalnym i międzynarodowym, w celu opracowania paktu stabilizacji dla Zakaukazia; z zadowoleniem przyjmuje zbliżenie się w ostatnim czasie rządów Turcji i Armenii, a także wzywa parlamenty tych krajów do ratyfikacji umów;

55.

podkreśla, że negocjacje dotyczące procesu pokojowego powinny być prowadzone w ograniczonych ramach czasowych i w atmosferze wzajemnego zaufania; uważa, że ich celem powinno być utworzenie niezależnego, demokratycznego i zdolnego do funkcjonowania państwa palestyńskiego w granicach z 1967 r., pokojowo i bezpiecznie funkcjonującego ramię w ramię z państwem izraelskim w ramach międzynarodowo uznanych granic, zgodnie ze wszystkimi odpowiednimi rezolucjami ONZ;

56.

wzywa UE, aby zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 12 grudnia 2009 r. odgrywała większą rolę polityczną w obecnych staraniach międzynarodowych na rzecz wznowienia procesu pokojowego, współmiernej z jej zaangażowaniem finansowym we wspieranie gospodarczej odbudowy Palestyny oraz w rozwiązywanie dramatycznego kryzysu humanitarnego w Strefie Gazy; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do rozważenie wszelkich środków służących wspieraniu trwałego pokoju w regionie;

57.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o przedłużeniu mandatu misji policyjnej UE na Terytoriach Palestyńskich (EUPOL COPPS) do grudnia 2010 r.; uważa, że potrzebne jest bardziej zdecydowane wspieranie rozwoju praworządności oraz potencjału policyjnego, i wzywa do wzmożonych wysiłków w tym zakresie; odnotowuje decyzję Rady o przedłużeniu mandatu misji granicznej UE w Rafah (EUBAM Rafah) oraz jej determinację i gotowość do wznowienia tej misji; uważa, że ta determinacja powinna zaowocować konkretnymi inicjatywami mającymi na celu przywrócenie swobody przemieszczania się na Terytoriach Palestyńskich oraz reaktywację wynegocjowanego w 2005 r. i podpisanego przez zainteresowane strony porozumienia o przemieszczaniu się osób i dostępie do Strefy Gazy;

58.

za istotne uważa zacieśnienie dialogu politycznego między członkami Unii dla Śródziemnomorza na wszystkich szczeblach w celu zlikwidowania napięć, które opóźniły utworzenie sekretariatu z siedzibą w Barcelonie oraz promowanie konkretnych projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania społecznego, gospodarczego i ekologicznego; ma nadzieję, że Unia dla Śródziemnomorza może pozytywnie przyczynić się do rozwiązania konfliktów na Bliskim Wschodzie, zbliżenia między Turcją i Cyprem oraz do demokratycznego rozwoju państw arabskich;

59.

jest zdania, że Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego mogłaby przyczynić się do złagodzenia napięć na Bliskim Wschodzie poprzez promowanie konkretnych projektów w dziedzinie współpracy dla całego regionu; jednocześnie podkreśla, że środki służące budowaniu zaufania pomiędzy Palestyńczykami i Izraelczykami, których celem jest osiągnięcie sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie, mają podstawowe znaczenie dla ułatwienia odpowiedniego funkcjonowania tej nowej instytucji;

60.

podkreśla, że z punktu widzenia UE wspólne przewodnictwo musi być spójne z przepisami dotyczącymi reprezentowania Unii na zewnątrz, zgodnie traktatem lizbońskim; przypomina, że traktat lizboński umożliwia UE zapewnienie jednolitości, spójności i ciągłości jej reprezentacji w nowych instytucjach Unii dla Śródziemnomorza;

61.

zauważa, że Afganistan po wyborach wchodzi obecnie w decydujący i krytyczny okres, przy czym utworzenie nowego rządu w Kabulu zapewnia możliwość ujęcia w ramy nowego programu i nowego kontraktu z obywatelami afgańskimi;

62.

z zadowoleniem przyjmuje plan działań Rady na rzecz wzmocnienia działań UE w Afganistanie i Pakistanie, przyjęty w październiku 2009 r. na posiedzeniu Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych, oraz jej deklarację o dalszej gotowości do pomocy w podejmowaniu wyzwań w regionie, we współpracy z zainteresowanymi krajami i partnerami międzynarodowymi, podkreśla jednak, że plan pozostanie tylko planem, o ile państwa członkowskie UE nie zobowiążą się jasno do udziału w jego wdrażaniu; wzywa Radę, Komisję i prezydencję do niezwłocznego podjęcia zespolonych wysiłków na rzecz wdrożenia planu; wzywa Radę do czynienia większych postępów w kierunku pełnego rozmieszczenia personelu misji EUPOL w celu wprowadzenia trwałych i skutecznych rozwiązań dotyczących policji cywilnej, zdolnych do poprawy warunków bezpieczeństwa;

63.

uznaje, że Pakistan nadal stoi przed bardzo poważnymi wyzwaniami, i popiera zdecydowane wsparcie UE dla silnego, świeckiego i cywilnego rządu Pakistanu; podkreśla kluczową rolę Pakistanu w regionie i przypomina, że stabilny, demokratyczny i dobrze prosperujący Pakistan ma także centralne znaczenie dla podejmowania wyzwań globalnych, takich jak walka z terroryzmem, nierozprzestrzenianie broni jądrowej, walka z handlem narkotykami i prawa człowieka, oraz zdecydowanie zachęca go do przyjęcia kompleksowej strategii mającej na celu walkę z terroryzmem i usuwanie przyczyn leżących u jego podstaw;

64.

popiera zaangażowanie UE na rzecz wspierania demokracji w zjednoczonym federalnym Iraku; podkreśla swoje poparcie dla silnego i trwałego zaangażowania UE na rzecz rozwoju praworządności w Iraku oraz z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie o rok mandatu misji EUJUST LEX oraz jej działania pilotażowe na terytorium irackim; oczekuje na podjęcie dalszych działań planowanych w tym kontekście, zgodnie z obietnicą Rady; apeluje o większe współdziałanie na poziomie instytucjonalnym z organami regionalnego rządu kurdyjskiego, zwłaszcza w kwestiach gospodarczych; wzywa Komisję do przyspieszenia uruchomienia jej siedziby w Bagdadzie;

65.

wyraża poważne zaniepokojenie wydarzeniami politycznymi w Iranie i informacjami o oszustwie wyborczym na szeroką skalę podczas wyborów prezydenckich w czerwcu 2009 r., co doprowadziło do wybuchu największych protestów w 30-letniej historii Republiki Islamskiej, którym wciąż towarzyszą demonstracje i brutalne represje ze strony sił bezpieczeństwa; jest bardzo zaniepokojony nie tylko aresztowaniami, torturami i zabójstwem przeciwników politycznych, lecz także impasem w negocjacjach dotyczących programu nuklearnego Iranu, a także wzywa irański rząd do przystąpienia do poważnych negocjacji w sprawie broni atomowej; ubolewa, że wizyta delegacji Parlamentu Europejskiego ds. Iranu przewidziana na styczeń 2010 r. została odwołana przez irańskie władze i solidaryzuje się z tymi Irańczykami, którzy z narażeniem życia dalej publicznie domagają się poszanowania praw człowieka i większych swobód demokratycznych w Iranie; potępia wysiłki Iranu zmierzające do zablokowania wolności informacji poprzez zakłócanie zagranicznych audycji i Internetu; apeluje do Rady i Komisji o rozważenie sankcji przeciwko poszczególnym członkom administracji i służb bezpieczeństwa odpowiedzialnym za powszechne naruszanie praw człowieka oraz o opracowanie środków wsparcia tych uczestników „zielonego ruchu”, którzy cierpią z powodu prześladowania lub wygnania i znajdują się w trudnej sytuacji;

66.

odnotowuje fakt, że stosunki gospodarcze między UE i Chinami stale się rozwijają, a bezpośrednie kontakty międzyludzkie są głębsze i na szerszą skalę; pozostaje jednak głęboko zaniepokojony brakiem chęci ze strony chińskich władz, aby zająć się licznymi przypadkami łamania praw człowieka i zapewnić społeczeństwu korzystanie z podstawowych praw i swobód;

67.

oczekuje wypracowania strategicznych relacji między UE i Chinami i wyraża pragnienie poszukiwania sposobów zacieśnienia tych stosunków w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, które wykraczają poza sektor gospodarczy i sektor handlowy;

68.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podjęte przez Tajpej i Pekin na rzecz poprawy stosunków po obu stronach cieśniny, które przyczyniają się do umocnienia stabilności i bezpieczeństwa we Wschodniej Azji, a także zachęca obie strony do dalszego umacniania dialogu, praktycznej współpracy i budowania zaufania; pochwala oświadczenie Rady z dnia 8 maja 2009 r., które potwierdza jej wsparcie dla udziału Tajwanu w WHO; zdecydowanie popiera udział Tajwanu jako obserwatora w odpowiednich organizacjach i działaniach międzynarodowych takich jak ICAO i UNFCCO, gdzie udział Tajwanu jest ważny dla UE i światowych interesów;

69.

ponownie wyraża zdecydowane poparcie dla zacieśniania strategicznych stosunków między UE a Indiami i dla poszukiwania dalszych sposobów poprawy tych stosunków w zakresie gospodarki, polityki, bezpieczeństwa i handlu, które są przedmiotem zainteresowania obu stron;

70.

uznaje rosnące znaczenie ASEAN jako siły napędowej stabilności i dobrobytu w regionie; wierzy, że przed Unią i ASEAN – dwiema organizacjami zaangażowanymi w integrację regionalną – leżą wielkie możliwości współpracy; zauważa, że konieczne są działania mające na celu wzmocnienie stosunków gospodarczych i handlowych między Unią a ASEAN, aby pomóc skonsolidować ogólne relacje między obydwoma regionami i umożliwić dalsze postępy w zakresie współpracy politycznej i bezpieczeństwa, szerzenia demokracji i praw człowieka, a także dalszy postęp w dziedzinie energii i środowiska naturalnego, jak również w dziedzinie działalności społeczno-kulturalnej oraz współpracy i rozwoju;

71.

z satysfakcją odnotowuje, że operacja EUNAVFOR Atalanta w dalszym ciągu z powodzeniem przyczynia się do bezpieczeństwa morskiego u wybrzeży Somalii, chroniąc wyczarterowane przez Światowy Program Żywnościowy statki dostarczające pomoc do Somalii, statki przewożące niezbędne ładunki do misji pokojowej Unii Afrykańskiej w Somalii i inne statki narażone na ataki; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o przedłużeniu mandatu operacji do 12 grudnia 2010 r.; wyraża poparcie dla podjęcia operacji zarządzania kryzysowego, która wesprze szkolenia krajowych sił bezpieczeństwa tymczasowego rządu federalnego Somalii; podkreśla konieczność włączenia wyszkolonych sił bezpieczeństwa do struktur państwowych i struktur dowodzenia, aby po powrocie nie zwróciły się przeciwko rządowi, który mają chronić;

72.

przypomina raz jeszcze o propozycji – przedstawionej w rezolucji Parlamentu z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie światowego partnerstwa i wspólnej strategii na rzecz stosunków między UE a Ameryką Łacińską (6), a następnie powtórzonej w rezolucjach Parlamentu z dnia 27 kwietnia 2006 r. (7) i 24 kwietnia 2008 r. (8), przyjętych z myślą o szczytach UE-Ameryka Łacińska i Karaiby (EU-LAC) odpowiednio w Wiedniu i w Limie – dotyczącej sporządzenia europejsko-latynoamerykańskiej karty na rzecz pokoju i bezpieczeństwa, która, na podstawie Karty ONZ, pozwoliłaby na wspólne działania i inicjatywy polityczne i strategiczne oraz w dziedzinie bezpieczeństwa; wzywa Radę i Komisję, aby podjęły aktywne kroki na rzecz realizacji tego ambitnego planu i poparły tę propozycję na kolejnym szczycie EU-LAC, który odbędzie się w maju 2010 r. w Madrycie;

73.

uważa, że kwestiami priorytetowymi powinny być negocjacje w sprawie umowy o stowarzyszeniu z państwami Ameryki Środkowej, jak również postępy w zakresie wznowionych negocjacji dotyczących umowy o stowarzyszeniu z Mercosur; odnotowuje zakończenie negocjacji nad umową wielostronną z krajami Wspólnoty Andyjskiej; podejmie wytężone działania celem należytego przeprowadzenia procedury ratyfikacji tych umów przez Parlament, tak aby miały one korzystny wpływ na wszystkie zagadnienia stanowiące przedmiot wspólnego zainteresowania;

74.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, sekretarzowi generalnemu NATO, przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego NATO, urzędującemu przewodniczącemu OBWE, przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE, przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego UZE, przewodniczącemu Komitetu Ministrów Rady Europy oraz przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

22.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/63

1.

przypomina, że w europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz w sprawozdaniu z jej wdrażania podkreśla się główne zagrożenia i wyzwania, przed którymi stoi Unia Europejska:

2.

podkreśla, że poprzez wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólną politykę bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) Unia działa na rzecz stawienia czoła wyzwaniom i zagrożeniom przedstawionym w europejskiej strategii bezpieczeństwa, przyczyniając się tym samym do poprawy bezpieczeństwa europejskich obywateli;

3.

podkreśla, że Unia musi rozwijać swoją autonomię strategiczną za pośrednictwem silnej i skutecznej polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony w celu zachowania pokoju, zapobiegania konfliktom, wzmocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego, ochrony bezpieczeństwa swoich obywateli oraz obywateli, których dotyczą misje WPBiO, obrony swoich interesów na świecie i utrzymania swoich podstawowych wartości, przyczyniając się do skutecznego multilateralizmu wspierającego prawo międzynarodowe oraz wspierając poszanowanie praw człowieka i wartości demokratycznych na całym świecie, zgodnie z celami określonymi w art. 21 ust. 2 lit. e) TUE, celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych, zasadami Aktu Końcowego z Helsinek oraz celami Karty Paryskiej, w tym dotyczącymi granic zewnętrznych;

4.

podkreśla, że na Radzie Bezpieczeństwa ONZ spoczywa zasadnicza odpowiedzialność za utrzymywanie pokoju i bezpieczeństwa na świecie, i przypomina o konieczności reformy Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu umożliwienia jej lepszego wypełniania swoich zadań i znajdowania skutecznych rozwiązań dla globalnych wyzwań i zagrożeń;

5.

uznaje, że Unia powinna realizować te cele, zwiększając własną instytucjonalną zdolność reagowania na te wyzwania oraz poprzez wielostronną współpracę w ramach organizacji międzynarodowych – zwłaszcza Organizacji Narodów Zjednoczonych – i regionalnych – zwłaszcza OBWE i Unii Afrykańskiej, a także z tymi organizacjami, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych;

6.

ponawia poparcie dla wypracowania przez Unię kompleksowego i proaktywnego podejścia w odpowiedzi na zagrożenia i wyzwania, polegającego na synergii różnych środków działania, tak cywilnych jak wojskowych, którymi dysponuje Unia i jej państwa członkowskie: zapobiegania konfliktom i zarządzania kryzysowego, pomocy finansowej i współpracy na rzecz rozwoju, polityki socjalnej i ochrony środowiska, instrumentów dyplomatycznych i polityki handlowej oraz rozszerzenia; podkreśla, że koordynacja środków cywilno-wojskowych stanowi realną wartość dodaną strategii zarządzania kryzysowego Unii;

7.

w tym kontekście wzywa państwa członkowskie do skuteczniejszej koordynacji swoich strategii i środków krajowych z unijnymi w celu zapewnienia spójności, skuteczności oraz zwiększenia ich oddziaływania i widoczności w terenie;

8.

wspiera – w związku z działaniami mającymi na celu zwalczanie terroryzmu – kontynuowanie podejścia opartego na unijnej strategii zapobiegania terroryzmowi oraz strategii UE w zakresie walki z radykalizacją postaw i rekrutacją terrorystów, w szczególności w odniesieniu do wykorzystywania internetu do celów terrorystycznych i radykalizacji postaw; proponuje ożywić debatę nad ochroną i promowaniem praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem ofiar;

9.

przyznaje, że bezpieczeństwo energetyczne ma zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania państw członkowskich UE, i zachęca wobec tego państwa członkowskie do bliskiej współpracy nad tym aspektem polityki bezpieczeństwa;

10.

przyjmuje z zadowoleniem starania państw członkowskich w kierunku zwalczania zagrożeń cybernetycznych; nalega, aby Rada i Komisja przedstawiły analizę wyzwań o charakterze cybernetycznym i działań opartych na najlepszych praktykach, mających na celu skuteczną i skoordynowaną reakcję na takie zagrożenia, co w przyszłości zaowocowałaby europejską strategią bezpieczeństwa cyberprzestrzeni;

11.

ponawia zalecenie dotyczące dokonywania co pięć lat regularnego przeglądu europejskiej strategii bezpieczeństwa, pokrywającego się z początkiem nowej kadencji parlamentarnej, po przeprowadzeniu należytych konsultacji z Parlamentem Europejskim;

12.

podkreśla, że biała księga, pozwalająca na pobudzenie szerokiej debaty publicznej, mogłaby zwiększyć widoczność WPBiO i wzmocnić współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony poprzez lepsze zdefiniowanie celów i interesów UE w zakresie bezpieczeństwa i obrony w stosunku do dostępnych środków i zasobów, a w konsekwencji nadać bardziej skuteczny i konkretny charakter wdrażaniu europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz planowaniu i prowadzeniu operacji UE w zakresie zarządzania kryzysowego;

13.

zwraca się do Rady, aby w 2010 r. podjęła dogłębną debatę z Parlamentem Europejskim i parlamentami państw członkowskich na temat wdrażania nowych postanowień Traktatu z Lizbony dotyczących WPBiO, a w szczególności:

14.

w następstwie wprowadzenia klauzuli o wzajemnej pomocy, o której mowa w art. 42 ust. 7 Traktatu z Lizbony, wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej będące członkami Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE) do uchylenia traktatu z Brukseli zmienionego w 1954 r., w tym Zgromadzenia Parlamentarnego UZE;

15.

w następstwie wprowadzenia do nowego traktatu klauzuli solidarności zwraca się do Rady o ponowne otwarcie debaty nad ustanowieniem europejskich sił ochrony ludności, m.in. w oparciu o sprawozdanie M. Barniera z maja 2006 r., umożliwiających wzajemne dzielenie się środkami pośród państw członkowskich w celu skutecznej zbiorowej reakcji w przypadku klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka; uważa, że wymiar wojskowy WPBiO również musi umożliwiać reagowanie na te zagrożenia o charakterze cywilnym;

16.

w świetle postępów w dziedzinie WPBiO, które umożliwia Traktat z Lizbony, podkreśla zasadność i potrzebę ustanowienia Rady Obrony w ramach Rady ds. Zagranicznych, w skład której weszliby ministrowie obrony pod przewodnictwem Wiceprzewodniczącego / Wysokiego Przedstawiciela i która odgrywałaby szczególną rolę w zwiększaniu współpracy oraz dostosowywaniu i integrowaniu potencjału wojskowego;

17.

jest zdania, że wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel musi podjąć szybkie działania na rzecz poprawy spójności różnych zewnętrznych strategii politycznych UE, a przejawem tej spójności w terenie powinni być podlegający jej specjalni przedstawiciele / szefowie delegatur obdarzeni koniecznym autorytetem u zainteresowanych stron i wspólnoty międzynarodowej;

18.

popiera ustanowienie Dyrekcji ds. Zarządzania Kryzysowego i Planowania (ang. Crisis Management and Planning Directorate – CMPD) odpowiedzialnej za zarządzanie kryzysowe pod kątem strategicznego planowania cywilnych i wojskowych operacji UE oraz uczestnictwa w opracowywaniu WPBiO, zwłaszcza jeżeli chodzi o potencjał cywilny i wojskowy; wyraża jednak ubolewanie z powodu znacznych opóźnień w tworzeniu tej nowej struktury; zwraca się o bliską koordynację w ramach ESDZ między, z jednej strony, strukturami CMPD i innymi strukturami WPBiO, a z drugiej strony, platformą kryzysową i innymi odnośnymi służbami Komisji, które powinny być włączone do ESDZ w celu zbudowania skoordynowanego potencjału planowania strategicznego dla wypracowania kompleksowego podejścia europejskiego;

19.

wzywa Wysoką Przedstawiciel / Wiceprzewodniczącą Komisji, Radę i państwa członkowskie do opanowania braku równowagi między cywilnym i wojskowym potencjałem w zakresie planowania oraz do zapewnienia w ramach misji EPBiO odpowiednich i wystarczających kompetencji w dziedzinach takich jak wymiar sprawiedliwości, administracja cywilna, służby celne i mediacja;

20.

ponownie opowiada się za utworzeniem stałego centrum operacyjnego UE pod zwierzchnictwem wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, którego zadaniem byłoby operacyjne planowanie i prowadzenie operacji wojskowych; zwraca się o przyłączenie centrum operacyjnego do ESDZ; podkreśla, że podział obecnego systemu na siedem sztabów powoduje utratę skuteczności i zdolności reagowania, a także ogromne koszty, oraz że do koordynacji cywilno-wojskowej w terenie konieczny jest jeden stały rozmówca w dziedzinie wojskowości; uważa, że stałe centrum operacyjne można by zatem uznać za element potencjału planowania i prowadzenia operacji wojskowych oraz usytuować w tym samym miejscu co CPCC, aby umożliwić synergię niezbędną do skutecznej koordynacji cywilno-wojskowej; ponownie stwierdza, że centrum operacyjne UE ułatwiłoby współpracę z NATO, nie naruszając autonomii decyzji obu organizacji;

21.

podkreśla potrzebę szybkiego wprowadzenia stałej uporządkowanej współpracy w oparciu o możliwie jak najbardziej inkluzywne kryteria, co powinno doprowadzić do zwiększonego zaangażowania państw członkowskich w ramach WPBiO;

22.

podkreśla, że postępy w ramach WPBiO i jej rozwijanie muszą odbywać się w pełnym poszanowaniu dla neutralności i nieangażowania się niektórych państw członkowskich UE, nie naruszając w żaden sposób tych zasad;

23.

podkreśla znaczenie wspomnianych reform dla realizacji ambitnych celów postawionych przed WPBiO, ponowionych w grudniu 2008 r. i zatwierdzonych przez Radę Europejską, oraz dla zwiększenia skuteczności i wartości dodanej WPBiO, jako że rośnie zapotrzebowanie na to narzędzie;

24.

przyjmuje z zadowoleniem dorobek EPBiO/WPBiO z okazji jej dziesiątej rocznicy i przypomina, że Unia podejmuje operacje cywilne i wojskowe w ramach WPBiO w odpowiedzi na zagrożenia dla bezpieczeństwa międzynarodowego i europejskiego; odnotowuje, że większość tych misji dotyczyła cywilnego zarządzania kryzysowego; wyraża uznanie dla ok. 70 tys. członków personelu zaangażowanych w 23 misje i operacje EPBiO – już zakończone, jak i trwające; składa wyrazy uznania dla Javiera Solany, dotychczasowego sekretarza generalnego Rady / wysokiego przedstawiciela ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, za podjęte wysiłki na rzecz rozwoju EPBiO; ponownie wzywa państwa członkowskie do określenia kryteriów rozmieszczania misji WPBiO oraz zastanowienia się nad kwestią krajowych zastrzeżeń wobec tych operacji;

25.

przyjmuje z zadowoleniem operację morską Unii Europejskiej w Somalii EUNAVFOR Somalia – operacja „Atalanta”, stanowiącą skuteczny wkład w walkę z piractwem w Zatoce Adeńskiej i wzdłuż wybrzeży Somalii, mającą szczególnie na celu dopilnowanie, aby pomoc humanitarna dotarła do wszystkich potrzebujących w tym kraju; podkreśla, że operacja „Atalanta” stała się kluczowym narzędziem w walce z piractwem, m.in. poprzez Centrum Bezpieczeństwa Morskiego w Rogu Afryki; przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady w sprawie przedłużenia misji o kolejny rok do grudnia 2010 r. i odnotowuje poszerzenie mandatu tej operacji, która odpowiada bezpośredniemu interesowi UE w zakresie bezpieczeństwa (bezpieczeństwo obywateli i dostaw, ochrona statków narażonych na ataki) i stanowi reakcję na pilne potrzeby humanitarne i operacyjne (eskortowanie statków wyczarterowanych przez Światowy Program Żywnościowy i dostarczających żywność przeznaczoną dla ludności somalijskiej oraz statków dostarczających wsparcie logistyczne wojskowej misji obserwacyjnej Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM)); pochwala jednocześnie jej wkład we wzmocnienie współpracy sił morskich w Europie i rozwój morskiego wymiaru WPBiO; przyjmuje również z zadowoleniem udział krajów trzecich (Norwegia, Chorwacja i Czarnogóra) w tej operacji, a także dobrą współpracę z innymi siłami morskimi obecnymi w regionie, zwłaszcza w ramach mechanizmu SHADE (Shared Awareness and Deconfliction); ubolewa jednak z powodu nieustających problemów ze ściganiem osób podejrzanych o piractwo i rozbój z bronią w ręku, zatrzymanych w strefie działań operacyjnych, co podważa wiarygodność międzynarodowych wysiłków przeciwko aktom piractwa;

26.

podkreśla konieczność zajęcia się przyczynami zjawiska piractwa, które mają korzenie w niestabilności i ubóstwie panującym w Somalii, i uważa w związku z tym, że UE powinna wspierać tymczasowy rząd federalny poprzez działania mające na celu przywrócenie bezpieczeństwa, stabilności politycznej i praworządności oraz promowanie zrównoważonego rozwoju, w ramach partnerstwa z Unią Afrykańską i Organizacją Narodów Zjednoczonych, a także powinna opracować wspólną strategię w celu zainicjowania regionalnego procesu pokojowego;

27.

apeluje o uwzględnienie w podejściu UE do Somalii faktu, że jedynie szeroko zakrojone długofalowe działania na rzecz budowy państwowości, wykraczające poza rozbudowę sił bezpieczeństwa tymczasowego rządu federalnego, przyczynią się do osiągnięcia w trwały sposób pokoju i bezpieczeństwa w tym kraju; wzywa zatem Radę i Komisję do zaproponowania ambitnej, wspólnej i kompleksowej strategii UE na rzecz Somalii;

28.

podkreśla w szczególności potrzebę pilnego działania, aby umożliwić utrzymanie się tymczasowego rządu federalnego i rozszerzenie jego kontroli na terytorium somalijskim; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w dniu 25 stycznia 2010 r. Rada zgodziła się powołać misję wojskową WPBiO (misja szkoleniowa UE – EUTM Somalia), która ma przyczynić się do szkolenia somalijskich sił bezpieczeństwa w Ugandzie, w bliskiej koordynacji z partnerami UE, w tym z tymczasowym rządem federalnym, Ugandą, Unią Afrykańską, Organizacją Narodów Zjednoczonych i Stanami Zjednoczonymi; wzywa wysoką przedstawiciel do informowania w związku z tym Parlamentu Europejskiego i konsultowania się z nim;

29.

podkreśla również znaczenie zwiększenia potencjału w zakresie obserwacji morza w regionie, zwłaszcza poprzez szkolenia i utworzenie sieci straży przybrzeżnych krajów regionu, i uważa, że UE musi wziąć udział w tych staraniach, wspierając kodeks postępowania z Dżibuti i związany z nim plan wdrożeniowy opracowany przez Międzynarodową Organizację Morską, w formie uzgodnionej przez państwa regionu (ośrodek wymiany informacji w Jemenie i ośrodek szkolenia załóg statków w Dżibuti);

30.

w odniesieniu do sytuacji w Jemenie przypomina o swojej rezolucji z dnia 10 lutego 2010 r. i wzywa Komisję i Radę oraz partnerów międzynarodowych, w tym państwa sąsiadujące z Jemenem, do wsparcia rządu poprzez kompleksowe podejście obejmujące reformę sektora bezpieczeństwa, przeciwdziałanie terroryzmowi, a także dialog polityczny, pomoc humanitarną i gospodarczą oraz edukację;

31.

przypomina o znaczeniu stabilizacji bezpieczeństwa i sytuacji politycznej w Afganistanie i Pakistanie w celu powstrzymania globalnych zagrożeń bezpośrednio dotyczących bezpieczeństwa Europejczyków (terroryzm, handel narkotykami, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia) i w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem plan działania UE na rzecz Afganistanu i Pakistanu, przyjęty przez Radę w dniu 27 października 2009 r.; ponownie przypomina o potrzebie wypracowania kompleksowego podejścia do rozwiązywania tych kwestii, ściślej wiążącego bezpieczeństwo z rozwojem, praworządnością i poszanowaniem praw człowieka, a także zagadnieniami związanymi z płcią; zwraca się zatem do Rady i Komisji o podjęcie bardziej konkretnych kroków w tym kierunku, w tym poprzez zwiększenie wkładu UE i zapewnienie poprawy spójności poszczególnych działań UE, państw członkowskich i wspólnoty międzynarodowej;

32.

uważa, że zwiększenie potencjału instytucyjnego i administracyjnego państwa afgańskiego, zwłaszcza systemu wymiaru sprawiedliwości i organów stojących na straży praworządności innych niż policja, musi stanowić priorytet we wdrażaniu nowej strategii europejskiej;

33.

wzywa Radę i Komisję do znaczącego zwiększenia środków przeznaczonych na zaangażowanie cywilne w Afganistanie w celu uwiarygodnienia w oczach Afgańczyków i partnerów międzynarodowych cywilnego charakteru priorytetów UE i zwiększenia ich widoczności; podkreśla znaczenie ustanowienia skutecznej i niezawodnej policji cywilnej dla budowy praworządności w Afganistanie i wyraża uznanie dla pracy misji EUPOL w Afganistanie; zwraca się do Rady o pilne zaradzenie stałemu niedoborowi personelu misji EUPOL oraz o ułatwienie jej rozmieszczania w prowincjach poprzez dostarczenie dodatkowych miejsc zakwaterowania i adekwatnego wsparcia logistycznego misji; wzywa NATO do ściślejszej współpracy z misją i do koordynacji swoich działań policyjnych z EUPOL pod auspicjami międzynarodowej rady ds. koordynacji sił policyjnych (IPCB);

34.

popiera propozycję Rady dotyczącą zbadania ewentualności misji wsparcia Pakistanu w reformie sektora bezpieczeństwa i w budowie potencjału walki z terroryzmem, tak aby pomóc temu krajowi w określeniu strategii zapobiegania terroryzmowi obejmującej dialog na temat praworządności i praw człowieka;

35.

wyraża uznanie w związku z powodzeniem rozmieszczenia misji EULEX Kosowo na całym terytorium Kosowa i podkreśla, że wszystkie elementy misji (policja, wymiar sprawiedliwości, organy celne) powinny bez przeszkód móc funkcjonować na całym jego terytorium, w tym na północy;

36.

w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem podpisanie protokołu o współpracy policyjnej między misją EULEX Kosowo a Serbią i przypomina o ściśle technicznym charakterze tego protokołu, którego celem jest ułatwienie walki z zorganizowaną przestępczością;

37.

potępia wszelkie wrogie działania wobec misji EULEX Kosowo, której zadaniem jest współpraca z władzami Kosowa na rzecz ustanowienia i wzmocnienia praworządności z korzyścią dla wszystkich społeczności w Kosowie;

38.

zwraca się do Rady o rozważenie uruchomienia operacji wojskowej WPBiO celem zastąpienia KFOR;

39.

w odniesieniu do Bośni i Hercegowiny przypomina, że mimo utrzymujących się trudności politycznych sytuacja w zakresie bezpieczeństwa pozostaje stosunkowo spokojna i stabilna, oraz podkreśla wkład operacji wojskowej UE (EUFOR ALTHEA) w tej dziedzinie; popiera decyzję Rady dotyczącą skoncentrowania działań misji policyjnej Unii Europejskiej (EUPM) na walce z zorganizowaną przestępczością i korupcją oraz podkreśla znaczenie kompleksowego podejścia do dziedziny praworządności (policja – wymiar sprawiedliwości – więziennictwo); zachęca Radę do szybkiego podjęcia decyzji na rzecz zmiany charakteru operacji wojskowej ALTHEA i skoncentrowaniu jej na szkoleniu bośniackich sił zbrojnych; ubolewa nad brakiem zgodnej decyzji politycznej dotyczącej przyszłości sił międzynarodowych w Bośni i Hercegowinie, co prowadzi do jednostronnego wycofywania się niektórych państw uczestniczących w siłach i grozi podważeniem wiarygodności i spójności europejskich działań w Bośni i Hercegowinie; przypomina Radzie o utrzymaniu w mocy uzgodnionej w Salonikach w 2003 r. perspektywy przystąpienia do UE;

40.

przypomina o decydującej roli UE w uniknięciu eskalacji konfliktu między Gruzją a Rosją, zwłaszcza dzięki szybkiemu uruchomieniu misji obserwacyjnej mającej na celu nadzór wdrażania porozumień z dni 12 sierpnia i 8 września 2008 r.; ubolewa, że Federacja Rosyjska nie wypełniła dotychczas swoich zobowiązań w związku z tymi porozumieniami; podkreśla, że rola misji obserwacyjnej UE w Gruzji jest szczególnie istotna po wycofaniu misji OBWE i Narodów Zjednoczonych;

41.

opowiada się za przedłużeniem misji o kolejny rok i apeluje o poprawę jej zdolności prowadzenia obserwacji, w tym wyposażenia technicznego; ubolewa, że rosyjskie i lokalne siły uniemożliwiają członkom personelu misji udanie się do separatystycznych regionów Osetii Południowej i Abchazji;

42.

uważa, że UE musi rozszerzyć działania na terytoriach palestyńskich; wyraża uznanie dla pracy wykonanej przez misję policyjną EUPOL COPPS oraz zwraca się do Rady o rozważenie wzmocnienia tej misji i zaproponowanie nowej formy utrzymania i zwiększenia skuteczności misji wsparcia na posterunku granicznym w Rafah (EUBAM Rafah), a także sposobów złagodzenia dramatycznego kryzysu humanitarnego w Strefie Gazy;

43.

w odniesieniu do misji EUJUST LEX w Iraku popiera stopniową realizację działań na terytorium Iraku w zależności od lokalnej sytuacji w zakresie bezpieczeństwa;

44.

uznaje konieczność zaangażowania się UE w reformę sektora bezpieczeństwa w szeregu krajów afrykańskich, jak Demokratyczna Republika Konga i Gwinea Bissau, i zwraca się do Rady o prowadzenie działań w oparciu o kompleksowe podejście do reformy sektora bezpieczeństwa oraz o regularną ocenę skuteczności i oddziaływania tych misji;

45.

w odniesieniu do sytuacji na Haiti podkreśla znaczenie koordynacji europejskich środków wsparcia; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem wspólny wkład UE, w liczbie co najmniej 300 funkcjonariuszy policji, w zapewnienie tymczasowego wzmocnienia sił policyjnych Misji Stabilizacyjnej ONZ na Haiti (MINUSTAH) oraz decyzję Rady w sprawie utworzenia w Brukseli komórki EUCO Haiti, która będzie koordynowała udział zasobów wojskowych i bezpieczeństwa państw członkowskich, tak aby zaspokoić potrzeby określone przez ONZ, uzupełniając w ten sposób Ośrodek Monitorowania i Informacji (MIC); wyraża jednak ubolewanie z powodu braku koordynacji między państwami członkowskimi i Unią Europejską w odniesieniu do Haiti; zwraca się do wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej, aby stanęła na czele europejskich wysiłków w tym obszarze;

46.

podkreśla znaczenie procesów gromadzenia doświadczeń z operacji UE i wzywa Radę do refleksji nad mechanizmem umożliwiającym zaangażowanie go w te procesy; w związku z tym pragnie być informowany o pierwszym sprawozdaniu rocznym na temat określenia i wdrażania wniosków z doświadczeń z misji cywilnych; nalega, aby wysoka przedstawiciel / wiceprzewodnicząca zainicjowała dogłębną i transparentną kontrolę przeszłych i obecnych misji EPBiO/WPBiO w celu określenia ich mocnych i słabych punktów;

47.

przyjmuje z zadowoleniem udane zastąpienie unijnej operacji EUFOR w Czadzie i Republice Środkowoafrykańskiej przez misję ONZ w Republice Środkowoafrykańskiej i Czadzie (MINURCAT), a obecnie pragnie być informowany o trwającym procesie gromadzenia doświadczeń, w szczególności w odniesieniu do kwestii, w jaki sposób można zapobiec w przyszłych misjach istniejącym brakom i problemom związanym z konkretną współpracą z ONZ i Unią Afrykańską;

48.

podkreśla, że planowanie i prowadzenie ćwiczeń UE w obszarze WPBiO, będących elementem ambitniejszej polityki ćwiczeń UE – w tym możliwość prowadzenia przez UE ćwiczeń praktycznych (LIVEX) – przyczyniłoby się znacznie do skuteczniejszej koordynacji potencjału państw członkowskich, pobudzając poprawę interoperacyjności i wymianę doświadczeń;

49.

przypomina o znaczeniu systematycznego ujmowania aspektów dotyczących praw człowieka i płci na wszystkich etapach operacji WPBiO, zarówno na etapie planowania, jak i wdrażania; zwraca się o uwzględnienie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) i nr 1889 (2009) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa zarówno podczas szkolenia personelu, jak i w trakcie operacji, oraz apeluje, aby większy odsetek personelu wysyłanego na misje stanowiły kobiety; zaleca rozszerzenie szkolenia personelu w zakresie praw człowieka i wiedzy o społeczeństwie obywatelskim;

50.

przyjmuje z zadowoleniem rezolucję nr 1887 (2009) Rady Bezpieczeństwa ONZ i w pełni popiera zawarte w niej apele o zaprzestanie rozprzestrzeniania broni jądrowej oraz o zintensyfikowanie działań na rzecz rozbrojenia pod ścisłą i skuteczną kontrolą międzynarodową; wzywa państwa członkowskie do sformułowania zdecydowanego wspólnego stanowiska na konferencję przeglądową układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, która odbędzie się w 2010 r., oraz przypomina o swoim zaleceniu dla Rady z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie nierozprzestrzeniania broni jądrowej oraz przyszłości układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) (8), w którym podkreślono konieczność dalszego umocnienia wszystkich trzech filarów układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, a mianowicie nierozprzestrzeniania, rozbrojenia i współpracy w zakresie wykorzystania energii atomowej do celów cywilnych; wzywa ponadto do ratyfikacji i wprowadzenia w życie traktatu o całkowitym zakazie prób jądrowych;

51.

podkreśla znaczenie opracowania międzynarodowego systemu bezpiecznych i gwarantowanych dostaw paliwa jądrowego (tj. międzynarodowego systemu banku paliwa podlegającego kontroli MAEA) i mechanizmów lepszego egzekwowania tzw. klauzuli BMR, która jest częścią porozumień o współpracy zawieranych między UE a państwami trzecimi;

52.

przyjmuje z zadowoleniem oświadczenia i zadeklarowane cele nowej administracji amerykańskiej oraz jej zobowiązanie do dokonania postępów w dziedzinie rozbrojenia jądrowego i wzywa do ścisłej współpracy między UE i USA w zakresie propagowania nierozprzestrzeniania broni jądrowej; wzywa obie europejskie potęgi jądrowe, aby w zdecydowany sposób wyraziły poparcie dla tego zobowiązania i przedstawiły nowe środki niezbędne do jego realizacji; jednocześnie przyjmuje z zadowoleniem zobowiązanie Federacji Rosyjskiej i Stanów Zjednoczonych do kontynuowania negocjacji w celu zawarcia nowego, kompleksowego i prawnie wiążącego porozumienia, zastępującego układ o redukcji i ograniczeniu zbrojeń strategicznych (START I), który wygasł w grudniu 2009 r.; oczekuje konkretnych wyników w tym zakresie w możliwie najkrótszym czasie;

53.

zwraca uwagę na porozumienie koalicji niemieckiej z dnia 24 października 2009 r. w sprawie wycofania amerykańskiej broni jądrowej z obszaru Niemiec w kontekście poparcia dla polityki prezydenta Baracka Obamy na rzecz świata wolnego od broni jądrowej, potrzebę etapów pośrednich w osiąganiu tego celu oraz konieczność nadania nowej dynamiki procesowi kontroli zbrojeń i rozbrojenia podczas konferencji przeglądowej NPT w 2010 r.; zachęca inne państwa członkowskie, na terytorium których znajduje się amerykańska broń jądrowa, aby również przyjęły podobne, wyraźne zobowiązanie; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje pismo skierowane dnia 26 lutego 2010 r. przez ministrów spraw zagranicznych Niemiec, Holandii, Belgii, Luksemburga i Norwegii do Sekretarza Generalnego NATO wzywające do wszechstronnej dyskusji w ramach tej organizacji na temat sposobu realizacji ogólnego celu politycznego stworzenia świata bez broni jądrowej;

54.

ponownie wyraża zaniepokojenie sytuacją w Iranie i w Korei Północnej, przypominając o podjętym przez UE zobowiązaniu do wykorzystania wszelkich dostępnych jej instrumentów w celu podjęcia działań zapobiegających, odstraszających, blokujących, a w razie potrzeby udaremniających wobec programów rozprzestrzeniania, które wywołują obawy na całym świecie; przypomina jednak, że rozbrojenie, którego podjęły się niektóre państwa, nie ma bezpośredniego związku z chęcią zatrzymania lub kontynuowania swoich programów rozprzestrzeniania przez inne państwa, co musi prowadzić do stanowczej polityki wobec państw lub organizacji gotowych do zaangażowania się lub już biorących udział w procesie rozprzestrzeniania broni masowego rażenia; podkreśla znaczenie konsekwentnego działania wszystkich państw członkowskich zgodnego z podejściem Unii Europejskiej do tej kwestii;

55.

wskazuje, w odniesieniu do konwencjonalnego rozbrojenia, że należy zwrócić szczególną uwagę na dalsze prowadzenie rozmów dotyczących międzynarodowej umowy regulującej handel bronią;

56.

ponawia pełne poparcie dla rozbrojenia na szerszą skalę i całkowitego zakazu używania broni, takiej jak broń chemiczna i biologiczna, miny przeciwpiechotne, amunicja kasetowa i amunicja zawierająca zubożony uran, które powodują ogromne cierpienie osób cywilnych; wzywa w związku z tym do wzmożenia wielostronnych działań w celu zapewnienia pełnej realizacji konwencji o zakazie broni chemicznej (CWC), konwencji o broni biologicznej i toksycznej (BTWC), konwencji o broni kasetowej (CCM) i konwencji o zakazie stosowania min przeciwpiechotnych (APMC) oraz do dalszego rozwijania międzynarodowego systemu skierowanego przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania podjęte przez wszystkie państwa członkowskie UE oraz przyjęcie przez UE wspólnego stanowiska w sprawie wywozu broni wraz z postanowieniem art. 28B ust. 1 Traktatu z Lizbony, na mocy którego powierza się UE wspólne działania rozbrojeniowe;

57.

przypomina, że w perspektywie spełnienia rosnących wymogów operacyjnych i profesjonalizacji zarządzania kryzysowego Unia musi rozwinąć swój potencjał cywilny i wojskowy; w tym celu zachęca Radę do określenia nowego ogólnego celu, który mógłby obejmować wymiar cywilny i wojskowy oraz powinien być ukierunkowany przede wszystkim na skuteczne budowanie potencjału;

58.

podkreśla potrzebę poszukiwania synergii między potencjałem cywilnym i wojskowym oraz określenia obszarów, w których państwa członkowskie mogłyby łączyć wysiłki i potencjał na szczeblu UE w trudnym kontekście gospodarczym, co jest kluczowe dla przezwyciężenia łącznych skutków rosnących kosztów wyposażenia obronnego i istniejących limitów wydatków obronnych, wykorzystując również możliwości wynikające z utworzenia ESDZ, która powinna posiadać jedną jednostkę nadzorującą rozwój potencjału cywilnego i wojskowego;

59.

ponawia poparcie dla ambitnych celów wzmocnienia potencjału cywilnego i wojskowego określonych podczas Rady Europejskiej w grudniu 2008 r.; zwraca się do Rady, aby pomimo obecnego kryzysu gospodarczego dokonała postępów we wdrażaniu projektów zaproponowanych w tych ramach; zwraca się do Rady o regularne informowanie go o staraniach podjętych w tym celu przez państwa członkowskie;

60.

podkreśla liczne zidentyfikowane przeszkody w szybkim uruchamianiu misji cywilnych; wzywa państwa członkowskie, aby zachęciły resorty sprawiedliwości i spraw wewnętrznych do przejęcia odpowiedzialności w tej dziedzinie; w związku z tym popiera wysiłki Rady mające na celu łatwiejsze udostępnianie i rozmieszczanie wykwalifikowanego, odpowiednio przeszkolonego i zrównoważonego pod względem płci personelu cywilnego (przyjmowanie krajowych strategii i wspólnych norm, poprawa procesu konstytuowania sił i szkolenia przed rozmieszczeniem, przegląd koncepcji cywilnych zespołów reagowania (CRT)) oraz szybkie udostępnianie wyposażenia dla nowych misji cywilnych (ustanawianie umów ramowych i projekt stałego magazynowania); w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem decyzję w sprawie utworzenia tymczasowego magazynu wyposażenia w ramach misji policyjnej UE w Bośni i Hercegowinie;

61.

podkreśla potrzeby misji cywilnych w zakresie dysponowania zintegrowanymi i bezpiecznymi narzędziami komunikacji zgodnymi z wojskowymi systemami komunikacji;

62.

zwraca się do Rady o wyposażenie ESDZ w stałą strukturę skupiającą funkcje pomocnicze wspólne dla misji cywilnych i operacji wojskowych (procedury rekrutacji i udzielania zamówień), tak aby misje te mogły skoncentrować się na swoim pierwotnym zadaniu;

63.

podkreśla potrzebę ścisłej koordynacji pomiędzy cywilnymi misjami WPBiO a innymi instrumentami UE w celu racjonalizacji wykorzystania zasobów; zwraca się do wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej, aby uzgodniła z Komisją planowanie wspólnie z ESDZ swoich działań w podobnych dziedzinach; wzywa do stałej wymiany informacji między misjami cywilnymi WPBiO a podmiotami odpowiedzialnymi za wewnątrzeuropejską współpracę policyjną i sądową, w szczególności Europolem, zwłaszcza w dziedzinie zwalczania zorganizowanej przestępczości;

64.

odnotowuje, że grupy bojowe, mimo ich znacznego kosztu, nie zostały dotychczas wykorzystane – z powodów politycznych, lecz także z uwagi na bardzo rygorystyczne warunki ich rozmieszczenia; opowiada się za bardziej skutecznym i elastycznym użyciem grup bojowych, tak aby można je wykorzystywać jako siły rezerwowe lub częściowy substytut w przypadku niezadowalającego procesu konstytuowania sił, jednocześnie biorąc zawsze pod uwagę wolę państw współtworzących określone grupy; zwraca się o przedłużenie tymczasowego porozumienia w sprawie pokrycia kosztów związanych ze strategicznym rozmieszczeniem grup bojowych, a także o poszerzenie wspólnych kosztów związanych z wykorzystaniem grup bojowych; zwraca się do Rady o rozmieszczenie ich w ramach pełnowymiarowych ćwiczeń wojskowych; wyraża uznanie dla prac podjętych z inicjatywy szwedzkiej prezydencji dotyczących warunków i elastyczności wykorzystania grup bojowych i na tej podstawie wzywa państwa członkowskie do wdrożenia przyjętych zaleceń;

65.

wyraża uznanie w związku z postępami dokonanymi w dziedzinie potencjału wojskowego i cywilnego oraz wzywa do szybkich postępów w zakresie: