1.

W niniejszej sprawie Rada Unii Europejskiej popierana przez Komisję Europejską wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2016 r., Growth Energy i Renewable Fuels Association/Rada (T‑276/13, EU:T:2016:340), w którym Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 157/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki ( 2 ) w zakresie, w jakim dotyczyło ono czterech producentów bioetanolu reprezentowanych przez stowarzyszenia Growth Energy i Renewable Fuels Association.

2.

Natomiast Growth Energy (zwana dalej „GE”) i Renewable Fuels Association (zwana dalej „RFA”) wniosły odwołanie wzajemne dotyczące stwierdzenia przez Sąd częściowej niedopuszczalności ich skargi.

3.

Jak wykażę w ramach analizy pierwszej części zarzutu pierwszego odwołania głównego, stoję na stanowisku, że Sąd niesłusznie stwierdził, iż skarga GE i RFA w pierwszej instancji była dopuszczalna, gdyż została wniesiona przez czterech amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą. W związku z tym moim zdaniem należy uchylić zaskarżony wyrok i odrzucić w tym zakresie skargę wniesioną w pierwszej instancji.

4.

Rzeczone rozwiązanie nie zwalnia jednak Trybunału z obowiązku analizy odwołania wzajemnego. W tym względzie wykażę, że Sąd moim zdaniem niesłusznie stwierdził, iż GE i RFA nie miały legitymacji do występowania w imieniu dwóch amerykańskich przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem bioetanolu, to jest spółek Murex i CHS. Zaskarżony wyrok wymaga uchylenia także z tego względu.

5.

Wreszcie, pragnę podkreślić, że jeśli Trybunał nie zgodzi się z moją analizą i uzna, iż skarga w pierwszej instancji jest w pełni i całkowicie dopuszczalna, wymagana będzie analiza zarzutów merytorycznych przedstawionych przez Radę na poparcie odwołania głównego, dotyczących błędnej wykładni i stosowania art. 9 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej ( 3 ) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) w świetle przepisów porozumienia o stosowaniu art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) ( 4 ) (zwanego dalej „porozumieniem antydumpingowym WTO”). Wprawdzie w tym względzie zaskarżony wyrok pozostawia pewne wątpliwości co do stosunku „zamiaru prawodawcy Unii w zakresie wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach” porozumienia antydumpingowego WTO względem „wykładni zgodnej” rozporządzenia podstawowego z tym porozumieniem, jednak uważam, że co do istoty Sąd dokonał prawidłowej wykładni art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

6.

W pkt 1–18 zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił okoliczności powstania sporu. Poniżej przedstawiam jedynie elementy niezbędne dla zrozumienia argumentów przedstawionych przez strony w ramach odwołania wniesionego przez Radę oraz odwołania wzajemnego wniesionego przez GE i RFA.

7.

W związku z otrzymaną skargą Komisja opublikowała w dniu 25 listopada 2011 r. zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki ( 5 ), w którym to zawiadomieniu zapowiedziała, że zamierza skorzystać z metody kontroli wyrywkowej w celu dokonania wyboru objętych dochodzeniem producentów eksportujących ze Stanów Zjednoczonych.

8.

W dniu 16 stycznia 2012 r. Komisja poinformowała pięć spółek, członków GE i RFA, to jest Marquis Energy LLC ( 6 ), Patriot Renewable Fuels LLC, Plymouth Energy Company LLC, POET LLC i Platinum Ethanol LLC, że zostały wybrane do próby producentów eksportujących.

9.

W dniu 24 sierpnia 2012 r. Komisja przekazała GE i RFA dokument w przedmiocie ujawnienia tymczasowych ustaleń, informując o dalszym prowadzeniu postępowania bez nałożenia ceł tymczasowych oraz o rozszerzeniu go na przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem. W dokumencie tym wskazano, że na tym etapie nie jest możliwa ocena, czy wywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych odbywał się po cenach dumpingowych, ze względu na to, że producenci objęci próbą nie dokonywali rozróżnienia pomiędzy sprzedażą krajową a sprzedażą eksportową oraz że cała ich sprzedaż była realizowana przez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem mające siedzibę w Stanach Zjednoczonych, które następnie mieszały bioetanol z benzyną i go odsprzedawały.

10.

W dniu 6 grudnia 2012 r. Komisja wysłała do GE i RFA dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, w którym na podstawie danych niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem analizowała istnienie dumpingu powodującego szkodę dla przemysłu Unii Europejskiej i rozważała nałożenie ostatecznych ceł według ogólnokrajowej stawki w wysokości 9,6% na okres trzech lat.

11.

W dniu 18 lutego 2013 r. na podstawie rozporządzenia podstawowego Rada przyjęła sporne rozporządzenie nakładające cło antydumpingowe na bioetanol, zwany „etanolem paliwowym”, według ogólnokrajowej stawki w wysokości 9,5% na okres pięciu lat.

12.

Sąd wskazał także, że po pierwsze, w motywach 12–16 zaskarżonego rozporządzenia Rada stwierdziła, iż dochodzenie wykazało, że żaden z producentów objętych próbą nie wywoził bioetanolu na rynek unijny i to nie amerykańscy producenci bioetanolu, ale przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem wywoziły ten produkt do Unii, w związku z czym, aby przeprowadzić dochodzenie, Rada oparła się na danych dwóch przedsiębiorstw handlowych/zajmujących się mieszaniem, które zgodziły się współpracować w dochodzeniu (pkt 16 zaskarżonego wyroku). Po drugie, Sąd podniósł, że w motywach 62–64 zaskarżonego rozporządzenia Rada wyjaśniła, iż uznała za stosowne ustalenie ogólnokrajowego marginesu dumpingu, gdyż z uwagi na strukturę sektora bioetanolu i na sposób, w jaki produkt objęty postępowaniem był produkowany, sprzedawany na rynku Stanów Zjednoczonych i wywożony do Unii, ustalenie indywidualnych marginesów dumpingu dla producentów w Stanach Zjednoczonych było niewykonalne (pkt 17 zaskarżonego wyroku).

13.

W dalszej kolejności Sąd orzekł w przedmiocie dopuszczalności skargi wniesionej przez GE i RFA, będących stowarzyszeniami zawodowymi. Co do zasady Sąd przedstawił trzy hipotezy, w których skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez stowarzyszenie zajmujące się obroną grupowych interesów swoich członków jest dopuszczalna, mianowicie, po pierwsze, gdy przepis prawny wyraźnie to przyznaje, po drugie, gdy reprezentowane przez to stowarzyszenie przedsiębiorstwa lub niektóre z nich mają prawo do wniesienia skargi indywidualnie, lub po trzecie, gdy owo stowarzyszenie może wskazać na własny interes (pkt 45 zaskarżonego wyroku).

14.

W następstwie stwierdzenia, że GE i RFA nie wskazały żadnego przepisu prawnego przyznającego im szczególne prawo do wniesienia skargi, Sąd w dalszej kolejności zbadał drugą hipotezę, to jest czy GE i RFA miały prawo do wniesienia indywidualnej skargi w imieniu ich członków.

15.

Z rozumowania Sądu przedstawionego w pkt 51–62 zaskarżonego wyroku zasadniczo wynika, że po pierwsze, skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez GE i RFA jest niedopuszczalna ze względu na to, że rzeczone przedsiębiorstwa reprezentowały Marquis Energy, które złożyło odrębną skargę o stwierdzenie nieważności (pkt 51 zaskarżonego wyroku) ( 7 ), a po drugie, że stowarzyszenia te nie mogły skutecznie reprezentować Murexu i CHS, dwóch przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem i wywozem bioetanolu, ze względu na to, że pierwsze z wymienionych przedsiębiorstw jest jedynie członkiem „stowarzyszonym” GE, a drugie członkiem „stowarzyszonym” RFA, bez prawa głosu; w konsekwencji nie mają one możliwości zapewnienia pierwszeństwa dla ochrony swoich interesów przy ich ewentualnej reprezentacji przez dane stowarzyszenie (zob. pkt 53–55 zaskarżonego wyroku). Ponadto Sąd wykluczył również, aby GE i RFA mogły być uprawnione do występowania w imieniu wszystkich swoich członków oprócz czterech amerykańskich producentów poddanych kontroli wyrywkowej na mocy spornego rozporządzenia. Sąd orzekł bowiem, że nie zostało udowodnione, iż cło antydumpingowe ustanowione przez zaskarżone rozporządzenie bezpośrednio dotyczyło tych członków (zob. pkt 151–153 zaskarżonego wyroku).

16.

Natomiast w oparciu o analizę przeprowadzoną w pkt 90–149 zaskarżonego wyroku Sąd w pkt 150 tego wyroku podsumował, że na podstawie drugiej hipotezy przewidzianej w art. 263 akapit czwarty TFUE GE i RFA były uprawnione do wniesienia skargi w zakresie, w jakim miała ona na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do czterech amerykańskich producentów objętych próbą. Na podstawie analizy w pkt 92–117 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, po pierwsze, że sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio czterech producentów objętych próbą. Po drugie, Sąd również stwierdził, że owo rozporządzenie dotyczyło tych producentów indywidualnie (zob. pkt 123–145 zaskarżonego wyroku).

17.

W odniesieniu do trzeciej hipotezy wymienionej w pkt 13 niniejszej opinii, zgodnie z którą stowarzyszenie może wnieść skargę, jeżeli wykaże własny interes, Sąd zbadał to zagadnienie w pkt 77–86 zaskarżonego wyroku i orzekł, że GE i RFA mogły wnieść indywidualne skargi jedynie w zakresie, w jakim skarga w zarzucie dziesiątym dotyczyła ochrony gwarancji procesowych, które zostały im przyznane przez odpowiednie przepisy rozporządzenia podstawowego (zob. pkt 85, 87 i pkt 162 tiret drugie zaskarżonego wyroku).

18.

Podsumowując, Sąd uznał za dopuszczalną skargę wniesioną przez GE i RFA tylko w zakresie: a) w jakim została ona wniesiona w imieniu czterech amerykańskich producentów objętych próbą, których rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio i indywidualnie; oraz b) indywidualnie w granicach dziesiątego zarzutu dotyczącego naruszenia indywidualnych praw procesowych tych producentów w postępowaniu antydumpingowym.

19.

Co do meritum, Sąd oddalił zarzut dziesiąty wniesiony przez GE i RFA (zob. pkt 250–343 zaskarżonego wyroku), natomiast uwzględnił drugą część zarzutu pierwszego wniesionego przez GE i RFA w imieniu czterech producentów objętych próbą oraz stwierdził nieważność spornego rozporządzenia bez przeprowadzenia analizy innych części wspomnianego zarzutu ani pozostałych ośmiu zarzutów przedstawionych na poparcie skargi (zob. pkt 246 zaskarżonego wyroku).

20.

Co do zasady Sąd orzekł, że Rada błędnie uznała, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego była ona upoważniona do przyjęcia ogólnokrajowego marginesu dumpingu i nie była zatem zobowiązana obliczyć indywidualnego margines dumpingu dla każdego producenta amerykańskiego objętego próbą w spornym rozporządzeniu.

21.

Podsumowując ten wątek, Sąd stwierdził, po pierwsze, że poprzez art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego prawodawca Unii zamierzał wykonać szczególne zobowiązanie podjęte w ramach WTO, w tym wypadku zawarte w art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO; a zatem art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego powinien być interpretowany zgodnie ze wspomnianymi artykułami (zob. pkt 180 i 184 zaskarżonego wyroku).

22.

Po drugie, Sąd uznał, że na podstawie art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Rada co do zasady była zobowiązana do obliczenia indywidualnych marginesów dumpingu oraz ustanowienia indywidualnych ceł antydumpingowych dla każdego z czterech producentów objętych próbą, ponieważ pozostawiając ich w składzie próby producentów i eksporterów amerykańskich, instytucje uznały, iż są oni „dostawcami” produktu będącego przedmiotem dumpingu w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego (zob. pkt 194 i 201 zaskarżonego wyroku).

23.

Wreszcie, po trzecie, Sąd stwierdził, że jakkolwiek zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego istnieje wyjątek od obliczania kwoty indywidualnego cła, jeżeli „jest to niewykonalne”, co z kolei umożliwia po prostu wskazanie nazwy kraju dostawcy, a tym samym nałożenie ogólnokrajowego cła antydumpingowego, to jednak wykładni pojęcia „niewykonalne” należy dokonywać zgodnie z analogicznym terminem użytym w art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO (zob. podobnie pkt 228 i 232 zaskarżonego wyroku). Tymczasem na podstawie ostatnich z wymienionych przepisów Sąd orzekł, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie zezwala na żaden wyjątek od obowiązku ustanowienia indywidualnego cła antydumpingowego wobec producenta objętego próbą, który współpracował przy dochodzeniu, jeżeli instytucje uznają, że nie są w stanie określić dla niego indywidualnej ceny eksportowej (zob. pkt 232 zdanie ostatnie zaskarżonego wyroku). Sąd wywnioskował z tego zatem, że w świetle wyjaśnień przedstawionych przez instytucje Rada błędnie uznała, iż ustanowienie indywidualnych ceł antydumpingowych dla objętych próbą eksporterów amerykańskich było „niewykonalne” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego (pkt 241 zaskarżonego wyroku), przy czym fakt, że instytucje miały trudności z indywidualnym ustaleniem wszystkich zakupów lub z porównaniem normalnych wartości z odnośnymi cenami eksportowymi producentów objętych próbą, nie mógł być wystarczający, aby uzasadnić stosowanie tego wyjątku (zob. podobnie pkt 242–244 zaskarżonego wyroku). W związku z tym Sąd stwierdził nieważność spornego rozporządzenia z powodu naruszenia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim dotyczyło ono reprezentowanych przez GE i RFA czterech amerykańskich producentów objętych próbą.

24.

W odwołaniu głównym Rada tytułem żądania głównego wnosi do Trybunału o:

25.

Tytułem żądania ewentualnego Rada wnosi do Trybunału o:

26.

Tytułem żądania głównego Komisja wnosi do Trybunału o:

27.

Tytułem żądania ewentualnego Komisja wnosi do Trybunału o:

28.

GE i RFA wnoszą do Trybunału o:

29.

W odwołaniu wzajemnym tytułem żądania głównego GE i RFA wnoszą do Trybunału o:

30.

Tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania nie pozwala na wydanie orzeczenia, GE i RFA wnoszą do Trybunału o:

31.

Rada wnosi do Trybunału o:

32.

Komisja wnosi do Sądu o:

33.

Jak już wskazałem w uwagach wstępnych, obydwa odwołania zawisłe przed Trybunałem, główne i wzajemne, sprawiają wiele trudności zarówno w odniesieniu do dopuszczalności, jak i co do istoty sporu. Zważywszy na złożoność poruszonych kwestii oraz na stanowisko Sądu, jest dosyć zaskakujące, że Sąd nie postanowił orzekać w tych sprawach w składzie powiększonym.

34.

Mając na uwadze powyższe, a także rozważania poświęcone analizie odwołania głównego, które to wykażą, jestem zdania, że argumenty przedstawione przez Radę i Komisję na poparcie zarzutu pierwszego, dotyczącego zasadniczo błędnej wykładni art. 263 akapit czwarty TFUE, a co za tym idzie, niedopuszczalności skargi GE i RFA w pierwszej instancji, są na tyle poważne, że należy z tego powodu uchylić zaskarżony wyrok.

35.

Rada, popierana przez Komisję, podnosi trzy zarzuty na poparcie odwołania głównego. Pierwszy z nich, jak już wspomniano, dotyczy dopuszczalności skargi w pierwszej instancji wniesionej przez GE i RFA w imieniu czterech amerykańskich producentów objętych próbą, natomiast dwa pozostałe zarzuty dotyczą istoty sporu, a mianowicie wykładni i stosowania przez Sąd art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Niemniej Komisja dodała w swojej odpowiedzi na odwołanie, że Sąd powinien był uznać skargę wniesioną w pierwszej instancji za niedopuszczalną, ponieważ GE i RFA nie mogły, z uwagi na ich cel statutowy, skutecznie reprezentować swoich członków.

36.

W odwołaniu wzajemnym GE i RFA przedstawiają dwa zarzuty proceduralne, w których krytykują Sąd za to, że po pierwsze, ograniczył zakres ich legitymacji procesowej do występowania we własnym imieniu do ochrony gwarancji procesowych wynikających z rozporządzenia podstawowego, i po drugie, zanegował legitymację procesową GE i RFA do występowania w imieniu swoich członków innych niż czterej amerykańscy producenci objęci próbą.

37.

Kolejność omawiania zagadnień podniesionych w odwołaniach będzie następująca. W pierwszej kolejności zbadam zarzut Komisji skierowany do Sądu, zgodnie z którym Sąd błędnie nie stwierdził braku reprezentatywności GE i RFA, co powinno wpłynąć na dopuszczalność ich skargi w pierwszej instancji (część A). W drugiej kolejności zbadam część pierwszą zarzutu pierwszego Rady, podniesionego na poparcie odwołania głównego opartego na błędnej wykładni art. 263 akapit czwarty TFUE i naruszeniu obowiązku uzasadnienia (część B), która moim zdaniem powinna zostać uwzględniona. Po trzecie, po szybkim oddaleniu zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję w odniesieniu do niedopuszczalności odwołania wzajemnego GE i RFA rozpatrzę podniesione w nim dwa zarzuty (część C), przy czym w moim przekonaniu jeden z nich należy także uwzględnić. Wreszcie, po czwarte i posiłkowo, przeanalizuję po kolei dwa zarzuty odwołania głównego wynikające z błędnej wykładni i z błędnego stosowania art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego (części D i F).

38.

Komisja utrzymuje, że skarga w pierwszej instancji powinna była zostać uznana za niedopuszczalną na tej podstawie, iż statut GE i RFA nie pozwalał im na obronę interesów handlowych danego sektora lub ich członków, co stanowi podstawę niedopuszczalności, którą Trybunał powinien zresztą zbadać z urzędu.

39.

W tym względzie Komisja wyjaśnia, że opisując GE i RFA jako „stowarzyszenia reprezentujące amerykańskich producentów bioetanolu” (pkt 1 zaskarżonego wyroku), a następnie jako „stowarzyszenia reprezentujące interesy amerykańskiego sektora bioetanolu” (pkt 42 zaskarżonego wyroku), Sąd przeinaczył fakty. W rzeczywistości te dwie organizacje nie mogą, jako stowarzyszenia nienastawione na zysk utworzone zgodnie z District of Columbia Non-Profit Corporation Act (ustawą o stowarzyszeniach typu non-profit w dystrykcie Kolumbii), podejmować działań w zakresie ochrony interesów handlowych danego sektora lub ich członków.

40.

Ponadto tego rodzaju działalność jest zdaniem Komisji niezgodna z konkretnym celem GE, którym jest „promocja etanolu jako odnawialnego źródła energii, czystego i zrównoważonego”, a także z przedmiotem działalności RFA, którym jest „wspieranie i wspomaganie rozwoju przemysłu krajowego paliw odnawialnych w kierunku ich żywotności i konkurencyjności”, co tym samym wyklucza obronę interesów handlowych ich członków na terytorium innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego. Ponadto, mimo że stowarzyszenia GE i RFA w żaden sposób nie starały się uprawdopodobnić, że ich skarga w pierwszej instancji wpisywała się w realizację celów statutowych, Sąd stwierdził w pkt 75 zaskarżonego wyroku, że celem ich skargi była „ochrona amerykańskiego przemysłu etanolu”.

41.

GE i RFA odpowiedziały, że Komisja, będąc „drugą stroną” postępowania odwoławczego, nie mogła na tym etapie skutecznie podnieść argumentu dotyczącego przeinaczenia dowodów, który nie został przedstawiony w tym zakresie przez Radę. Stowarzyszenia te dodają, że fakt, iż mają one charakter niekomercyjny, nie oznacza w żaden sposób, że nie mogą chronić interesów handlowych danego sektora lub ich członków. Co się tyczy RFA, stowarzyszenia te wyjaśniają, że Komisja w sposób arbitralny przyjęła, iż przedmiot działalności tego stowarzyszenia ograniczał się do kwestii krajowych i wykluczał ochronę interesów handlowych ich członków w państwach trzecich. Tymczasem promowanie przemysłu krajowego wiąże się także z jego wzrostem, w tym również ze wzrostem eksportu, co wchodzi w zakres misji RFA.

42.

Pragnę przypomnieć, że zgodnie z art. 174 regulaminu postępowania przed Trybunałem żądania zawarte w odpowiedzi na odwołanie mają na celu uwzględnienie lub oddalenie, w całości lub w części, odwołania. Poza tym zgodnie z art. 172 i 176 tego regulaminu strony uprawnione do złożenia odpowiedzi na odwołanie mogą złożyć odrębnym od odpowiedzi na odwołanie pismem odwołanie wzajemne, które zgodnie z art. 178 § 1 i art. 178 § 3 zdanie drugie tego regulaminu ma mieć na celu uchylenie, w całości lub w części, zaskarżonego wyroku w oparciu o zarzuty i argumenty prawne odrębne od podniesionych w odpowiedzi na odwołanie.

43.

Trybunał miał już okazję orzec, że z łącznej interpretacji tych przepisów wynika, iż odpowiedź na odwołanie nie może mieć na celu uchylenia zaskarżonego wyroku na podstawie zarzutów odrębnych i niezależnych od tych, które zostały przywołane w odwołaniu, gdyż takie powody mogą zostać podniesione tylko w ramach odwołania wzajemnego ( 8 ).

44.

W swojej odpowiedzi na odwołanie Komisja zarzuca Sądowi, że w pkt 45 zaskarżonego wyroku uznał on prawo do wniesienia skargi przez GE i RFA w imieniu amerykańskich producentów bioetanolu, co stanowiło oczywiste naruszenie statutu obu stowarzyszeń.

45.

Wprawdzie Rada kwestionuje legitymację czynną GE i RFA do występowania w imieniu czterech amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą, jednak jej zarzuty dotyczą uznania przez Sąd bezpośredniego i indywidualnego oddziaływania, w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, na tych czterech producentów, a nie, jak twierdzi Komisja w odpowiedzi na odwołanie, zdolności GE i RFA do reprezentowania amerykańskiego przemysłu bioetanolu.

46.

W odpowiedzi na odwołanie Komisja jasno przedstawiła niezależną i odrębną podstawę częściowego uchylenia zaskarżonego wyroku w porównaniu do podstawy podniesionej w odwołaniu głównym ( 9 ). W konsekwencji wskazana podstawa częściowego uchylenia zaskarżonego wyroku powinna zostać podniesiona w odrębnym piśmie w ramach odwołania wzajemnego na podstawie art. 176 i 178 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

47.

Jednakże podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności skargi obu stowarzyszeń w pierwszej instancji stanowi niewątpliwie bezwzględną przeszkodę procesową. Argument ten może, a nawet powinien zostać podniesiony z urzędu przez sąd Unii ( 10 ).

48.

W związku z tym uważam, że Trybunał nie może odrzucić i uznać za niedopuszczalne krytycznych uwag Komisji wobec zaskarżonego wyroku dotyczących przeinaczenia przez Sąd statutu GE i RFA poprzez przyznanie co do zasady, że ochrona interesów zbiorowych amerykańskich producentów bioetanolu stanowiła przedmiot działalności tych stowarzyszeń.

49.

Mając to na uwadze, stoję na stanowisku, że Komisja nie wykazała, iż Sąd przeinaczył w tym przypadku fakty w odniesieniu do przedmiotu działalności GE i RFA.

50.

Po pierwsze, sama okoliczność, na którą powołuje się Komisja, że stowarzyszenia na podstawie ich statutów nie prowadzą działalności nastawionej na zysk, nie oznacza, że nie wolno im reprezentować interesów przemysłu, w tym w postępowaniach sądowych, co zostało potwierdzone przez Sąd. Brak celu zarobkowego stowarzyszenia odnosi się ogólnie do zakazu osiągania zysków i ich dystrybucji pomiędzy swoich członków, a Komisja nie wykazała, że w przypadku GE i RFA było inaczej, na co zwróciły uwagę wskazane stowarzyszenia w swojej replice złożonej w ramach odwołania wzajemnego.

51.

Po drugie, nie mogę zgodzić się z argumentem Komisji, zgodnie z którym „oczywiste jest, że ochrona amerykańskiego przemysłu etanolu przeciwko środkom ochrony handlu podjętym przez [Unię] nie stanowi przedmiotu działalności [wynikającego ze statutu tych dwóch stowarzyszeń]”, ponieważ ich przedmiot działalności ograniczony jest do kwestii krajowych. W istocie, przedmiot działalności każdego z tych stowarzyszeń, po części przywołany przez Komisję w jej odpowiedzi na odwołanie, został sformułowany na tyle szeroko, aby w jego zakres wchodziło występowanie przed sądami w imieniu amerykańskich producentów bioetanolu, w tym wnoszenie skargi do Sądu. Jest tak z pewnością w przypadku statutu GE, który stanowi, że stowarzyszenie jest uprawnione do podejmowania wszelkich koniecznych działań służących odpowiednio osiągnięciu celu, a także innych działań pomocniczych i związanych z osiągnięciem celu. Co się tyczy RFA, uważam, że przeinaczenia faktów, o którym mówi Komisja, nie można wywnioskować z tego, że przedmiot działalności tego stowarzyszenia stanowi promowanie i wspieranie rozwoju konkurencyjnego przemysłu krajowego paliw odnawialnych. Przeciwnie, moim zdaniem ochrona tego przemysłu przed środkami antydumpingowymi przyjmowanymi przez osobę trzecią, na przykład Unię, które mogą mieć wpływ na ten przemysł, najprawdopodobniej przyczynia się do rozwoju konkurencyjnego amerykańskiego przemysłu paliw odnawialnych, np. bioetanolu, i stanowi przedmiot działalności tego stowarzyszenia.

52.

Proponuję zatem oddalić podniesiony w odpowiedzi na odwołanie zarzut Komisji dotyczący braku reprezentatywności i legitymacji GE i RFA do występowania w imieniu amerykańskich producentów bioetanolu jako w każdym razie bezzasadny.

53.

Co do zasady, zarzut ten dzieli się na dwie części. W pierwszej części zarzutu pierwszego Rada podnosi, że stwierdzając, iż sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio czterech producentów objętych próbą reprezentowanych przez GE i RFA, Sąd dokonał nieprawidłowej wykładni tej przesłanki zawartej w art. 263 akapit czwarty TFUE. W drugiej części zarzutu Rada zarzuca Sądowi błędną wykładnię przesłanki indywidualnego oddziaływania, o której mówi art. 263 akapit czwarty TFUE, bez wyjaśnienia lub wykazania, z jakich powodów czterech producentów objętych próbą posiadało cechy odróżniające ich od innych amerykańskich producentów bioetanolu.

54.

Jak już wspomniałem, jestem zdania, że pierwsza część zarzutu Rady powinna zostać uwzględniona, co z uwagi na wymóg kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek dopuszczalności określonych w art. 263 akapit czwarty TFUE powoduje, że analiza drugiego zarzutu staje się zbędna.

55.

Rada, popierana przez Komisję, podnosi, że Sąd błędnie ocenił przesłankę bezpośredniego oddziaływania ustanowioną w art. 263 akapit czwarty TFUE w zestawieniu z wykładnią dokonywaną przez Trybunał, nie tyle stwierdzając, że sporne rozporządzenie wywierało bezpośrednie skutki na sytuację prawną reprezentowanych przez GE i RFA czterech producentów objętych próbą, ile wykazując co najwyżej pośredni skutek na sytuację gospodarczą tych podmiotów, które nie eksportują swoich produktów na rynek Unii. Tymczasem zdaniem wspomnianych instytucji w szczególności w wyroku z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja (C‑456/13 P, EU:C:2015:284), Trybunał oddalił tezę, że aby spełnić warunek bezpośredniego oddziaływania, wystarczy wykazać, że sporny środek wywiera skutki czysto gospodarcze lub stawia podmioty gospodarcze w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej. W niniejszej sprawie naruszenia prawa przez Sąd dotyczą w szczególności pkt 110, 111, 114, 116 i 117 zaskarżonego wyroku. Komisja dodaje, że w ramach stosowania orzecznictwa dotyczącego przesłanki bezpośredniego oddziaływania w pkt 93–104 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie uznał, iż aby ustalić taki wpływ, wystarczy, aby czterech producentów objętych próbą wytwarzało produkt, który w przypadku wywozu przez osobę trzecią do Unii podlegał cłu antydumpingowemu. Takie podejście myli to, co bezpośrednie, z pośrednim, a prawne z gospodarczym. Zdaniem Komisji podjęte w pismach do Trybunału próby zagmatwania przez GE i RFA faktów opisanych w zaskarżonym wyroku nie wpływają w żaden sposób na tę analizę.

56.

GE i RFA odpowiedziały, że po pierwsze, Rada zwróciła się do Trybunału o ponowną ocenę ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd, co nie należy do właściwości sądu rozpoznającego odwołanie. A zatem zarzuty dotyczące ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd w pkt 103 i 114 zaskarżonego wyroku są niedopuszczalne. Po drugie, GE i RFA uważają, że fakt, iż znaczące ilości bioetanolu produkowane przez czterech producentów objętych próbą były wywożone do Unii i że owi producenci zostali zidentyfikowani jako producenci/eksporterzy w spornym rozporządzeniu, wystarcza, aby Sąd stwierdził, iż rozporządzenie to dotyczyło ich bezpośrednio. Sąd słusznie uznał, że czterech producentów objętych próbą to amerykańscy producenci bioetanolu eksportujący swoje towary do Unii i że – z uwagi na to, iż cła antydumpingowe obciążyły ich produkcję – wpłynęło to na sytuację prawną tych przedsiębiorstw. W każdym razie, ponieważ producenci objęci próbą wiedzieli, że ich sprzedaż była przeznaczona na wywóz do Unii za cenę eksportową, fakt, że nie była to sprzedaż bezpośrednia, nie miał znaczenia. Zdaniem GE i RFA oddziaływanie byłoby podobnie bezpośrednie w sytuacji potencjalnego eksportera produktu objętego postępowaniem w Unii. Ponadto orzecznictwo Trybunału przytoczone przez instytucje na poparcie ich twierdzeń nie ma znaczenia dla sprawy, ponieważ nie obejmuje kryterium bezpośredniego oddziaływania i dotyczy nieporównywalnych stanów faktycznych.

57.

Jak Sąd słusznie przypomniał w pkt 67 zaskarżonego wyroku, co jest zresztą bezsporne w niniejszej sprawie, pojęcie bezpośredniego oddziaływania, o którym mowa w art. 263 akapit czwarty TFUE, wymaga łącznego spełnienia dwóch kryteriów. Po pierwsze, sporny akt powinien mieć bezpośredni wpływ na sytuację prawną osoby wnoszącej o stwierdzenie jego nieważności. Po wtóre, rzeczony akt nie powinien pozostawiać żadnego zakresu swobodnego uznania adresatom, których obowiązkiem jest jego wdrażanie, co powinno mieć charakter czysto automatyczny i powinno wynikać z samego uregulowania prawa Unii, bez potrzeby stosowania innych przepisów pośrednich ( 11 ).

58.

W niniejszej sprawie samo stosowanie pierwszego kryterium, czyli bezpośredniego wpływu spornego rozporządzenia na sytuację prawną czterech producentów objętych próbą, stanowi przedmiot zarzutów Rady i Komisji wobec zaskarżonego wyroku.

59.

W tym względzie należy na wstępie oddalić twierdzenia GE i RFA, zgodnie z którymi pierwsza część zarzutu pierwszego odwołania wniesionego przez Radę zmierza do podważenia przed Trybunałem ustaleń i ocen w zakresie okoliczności faktycznych dokonanych przez Sąd.

60.

Jak bowiem wyjaśnię bardziej szczegółowo, Rada całkiem poprawnie zrozumiała założenia faktyczne, na których Sąd oparł swoją ocenę prawną, że sporne rozporządzenie bezpośrednio dotyczyło czterech producentów objętych próbą, a która to ocena została zakwestionowana przez instytucje. Przeciwnie, to raczej GE i RFA kilkakrotnie próbowały w swoich pismach przeinaczać twierdzenia i oceny okoliczności faktycznych dokonywane przez Sąd w zaskarżonym wyroku.

61.

Wyjaśnię, co mam na myśli.

62.

Strony sporu przed Sądem długo debatowały, czy czterech producentów objętych próbą w trakcie dochodzenia wywoziło bioetanol do Unii, czy przeciwnie, wywozu dokonywały niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem.

63.

Jak przypomniał Sąd w pkt 94 zaskarżonego wyroku, sporne rozporządzenie uściślało, że ponieważ żaden z czterech producentów objętych próbą sam nie wywoził bioetanolu na rynek unijny, to sprzedawali go oni na rynku wewnętrznym (amerykańskim) niepowiązanym przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem, które następnie mieszały bioetanol z benzyną i odsprzedawały na rynku krajowym oraz na wywóz, w szczególności do Unii.

64.

Ze swoich rozważań w pkt 95–102 zaskarżonego wyroku, które nie zostały zakwestionowane w rozważanym tu odwołaniu, Sąd wywiódł w pkt 103 tego wyroku wniosek, że „w dostateczny sposób wykazano, iż znaczne ilości bioetanolu, które zostały nabyte w okresie objętym dochodzeniem przez osiem przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem od [czterech] amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą, w znacznej części zostały wywiezione do Unii […]”.

65.

Przy wykorzystaniu formy bezosobowej i pośredniej, obecnej zresztą wcześniej w pkt 97 zaskarżonego wyroku („[…] znaczna ilość bioetanolu pochodzącego od czterech producentów objętych próbą była regularnie wywożona do Unii w okresie objętym dochodzeniem”), Sąd nie orzekł nawet w sposób dorozumiany, wbrew twierdzeniom GE i RFA przed Trybunałem, że przedsiębiorstwa te same prowadziły wywóz do Unii.

66.

Jak bowiem wynika niewątpliwie z pkt 103 zaskarżonego wyroku, Sąd uznał, że bioetanol produkowany przez czterech producentów objętych próbą został „nabyty” przez objęte dochodzeniem niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem, przed jego wywozem przez te przedsiębiorstwa w dużej części do Unii. Jak podnosi Komisja, Sąd jedynie stwierdził, że bioetanol produkowany przez czterech producentów objętych próbą został przewieziony w sposób pośredni na rynek Unii, to jest za pośrednictwem niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem, po zmieszaniu go z benzyną.

67.

Z żadnego fragmentu zaskarżonego wyroku nie wynika, by Sąd przyznał amerykańskim producentom bioetanolu status eksportera. Brak uznania takiego statusu wynika w sposób wyraźny z pkt 110 zaskarżonego wyroku, w którym Sąd uznał, że nałożenie ceł antydumpingowych na dany produkt przywieziony do Unii może mieć „istotny wpływ” na producenta, „nawet jeśli nie ma on statusu eksportera tych produktów”. Takie podejście znajduje dalej potwierdzenie w pkt 111 tego wyroku, na podstawie którego czterej producenci objęci próbą „produkowali bioetanol w stanie czystym w okresie objętym dochodzeniem i to ich produkty przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem mieszały z benzyną i wywoziły do Unii”.

68.

Wynika z tego, że wbrew temu, co twierdzą GE i RFA, Rada, podobnie jak Komisja, w żaden sposób nie zwraca się do Trybunału o ponowną ocenę okoliczności faktycznych. Przeciwnie, wskazane instytucje dokonują rzetelnej lektury istotnych punktów zaskarżonego wyroku.

69.

Krytyka Rady oraz Komisji ogranicza się do zakwestionowania wywodu prawnego dokonanego przez Sąd, zgodnie z którym nałożenie ceł antydumpingowych przewidziane przez sporne rozporządzenie wywarło w istocie bezpośrednie skutki na sytuację prawną czterech producentów objętych próbą ze względu na ich status amerykańskiego producenta bioetanolu, którego część produkcji była wywożona do Unii.

70.

Otóż uważam, że krytyka tej treści jest uzasadniona, ponieważ powody, dla których Sąd stwierdził, iż sporne rozporządzenie wywiera bezpośredni wpływ na sytuację prawną tych czterech przedsiębiorstw, były moim zdaniem niewystarczające i błędne.

71.

Przypominam przede wszystkim, że Sąd w pkt 104 zaskarżonego wyroku wywiódł z oceny zawartej w pkt 97–103 rzeczonego wyroku, że sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio czterech producentów objętych próbą, w szczególności w rozumieniu orzecznictwa wskazanego w pkt 67 tego wyroku, podczas gdy w pkt 106–117 tego wyroku Sąd po kolei oddalił zarzuty przedstawione wobec tego twierdzenia przez Radę i Komisję.

72.

Punkty 97–102 zaskarżonego wyroku dotyczą jedynie kwestii miejsca przeznaczenia, objętości i cech bioetanolu produkowanego przez czterech amerykańskich producentów objętych próbą. Jak już wspomniano, w pkt 103 zaskarżonego wyroku Sąd wywnioskował z powyższych rozważań, że w dostateczny sposób zostało wykazane, iż duża ilość bioetanolu zakupiona od producentów objętych próbą przez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem w znacznej części została wywieziona do Unii.

73.

Nawet jeżeli tego rodzaju oceny natury ekonomicznej nie są nieprawidłowe, a w każdym razie nie zostały podważone przez Radę, to są one niewystarczające, aby wykazać, co zasadniczo przyznał Sąd w pkt 104 zaskarżonego wyroku, że cła antydumpingowe nałożone w spornym rozporządzeniu wpływają bezpośrednio na sytuację prawną czterech producentów objętych próbą.

74.

W istocie twierdzenie, zgodnie z którym przed ustanowieniem cła antydumpingowego bioetanol wyprodukowany przez producentów objętych próbą znalazł się na rynku unijnym za pośrednictwem niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem, które zmieszały go z benzyną, nie oznacza jeszcze, że zostało wykazane, iż sytuacja prawna czterech producentów objętych próbą uległa zmianie wraz z nałożeniem tego cła.

75.

W takim razie można by przyjąć, że każdego producenta z państwa trzeciego, którego produkty trafiają na rynek unijny, bezpośrednio dotyczą – w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE i zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał – cła antydumpingowe nałożone na te produkty.

76.

Tymczasem należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału rozporządzenia ustanawiające cła antydumpingowe mają ze względu na swoją naturę i treść charakter normatywny, gdyż mają zastosowanie do ogółu podmiotów gospodarczych, a zatem to wyłącznie z powodu szczególnych okoliczności niektóre przepisy tych rozporządzeń mogą dotyczyć bezpośrednio (i indywidualnie) tych producentów i eksporterów danego produktu, którym zarzucane są praktyki dumpingowe na podstawie danych wynikających z ich działalności handlowej ( 12 ).

77.

Sama okoliczność, że dany produkt znajduje się na rynku unijnym nawet w dużej ilości, nie wystarcza do stwierdzenia, iż w przypadku ustanowienia dla tego produktu cła antydumpingowego owo cło wpływa bezpośrednio na sytuację prawną danego producenta.

78.

Gdyby tak było, normatywny charakter rozporządzeń antydumpingowych pozbawiony byłby wszelkich podstaw. Innymi słowy, rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe dotyczyłoby wtedy automatycznie i domyślnie każdego producenta produktu objętego cłem antydumpingowym z uwagi na jego obiektywny status producenta tegoż produktu.

79.

Fakt, że dany producent uczestniczył w dochodzeniu w charakterze producenta objętego próbą wykorzystaną w postępowaniu, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, nie zmienia tej oceny. Objęcie danego przedsiębiorstwa reprezentatywną próbą w ramach dochodzenia prowadzonego przez Komisję może co najwyżej wskazywać na indywidualne oddziaływanie na podmiot ( 13 ). Nie oznacza to, że ustanowienie ostatecznych ceł antydumpingowych w konsekwencji przeprowadzonego dochodzenia wpłynęło bezpośrednio na sytuację prawną danego producenta.

80.

Wniosek, do którego doszedł przedwcześnie Sąd w pkt 104 zaskarżonego wyroku, tym bardziej podlega krytyce, że jednocześnie Sąd nigdy nie podważał zawartego w spornym rozporządzeniu twierdzenia, które zostało przypomniane w pkt 94 zaskarżonego wyroku, a zgodnie z którym rzeczeni producenci dokonywali sprzedaży na rynku wewnętrznym (w Stanach Zjednoczonych) dla niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem w celu odsprzedaży przez te przedsiębiorstwa, zarówno na wewnętrzny rynek amerykański, jak i na wywóz, oraz twierdzenia zawartego w pkt 102 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym porównanie normalnych wartości z odnośnymi cenami eksportowymi nie było możliwe. Są to twierdzenia, które potwierdzają stanowisko instytucji, według którego producenci objęci próbą sprzedawali swoje produkty na rynku krajowym Stanów Zjednoczonych wspomnianym przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem i nie mieli żadnego wpływu na przeznaczenie produktu i na ustalanie jego ceny eksportowej.

81.

Ocena Sądu przedstawiona w pkt 107–110 i 114–117 zaskarżonego wyroku, oddalająca argumenty przedstawione przez Radę i Komisję, także nie jest przekonująca.

82.

Po pierwsze, rozważania Sądu przedstawione w pkt 107–110 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi co do zasady bezpośrednie oddziaływanie na przedsiębiorcę rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe nie zależy od jego statusu producenta lub eksportera, bowiem na niebędącego eksporterem producenta wywiezionych produktów podlegających cłu antydumpingowemu mogą wywierać „istotny wpływ” nałożone na odnośny produkt cła, nie odpowiadają ostatecznie na pytanie dotyczące bezpośredniego wpływu na sytuację prawną czterech producentów objętych próbą w wyniku nałożenia ceł antydumpingowych w spornym rozporządzeniu.

83.

Oczywiście jestem gotów przyznać, że posiadanie samego statusu producenta przez dane przedsiębiorstwo nie wystarcza, aby wykluczyć ipso iure spełnienie warunku bezpośredniego oddziaływania na to przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

84.

Jednakże Sąd nie wyjaśnił, dlaczego sytuacja prawna producenta z państwa trzeciego, sprzedającego swoje produkty wyłącznie na rynku krajowym tego państwa innym przedsiębiorstwom, które po dodaniu innej substancji następnie odsprzedają ten produkt na rynku wewnętrznym oraz na rynkach eksportowych, może bezpośrednio ulec zmianie w wyniku nałożenia na ten produkt ceł antydumpingowych obowiązujących na rynku unijnym. W tym względzie okoliczność, że w pkt 110 zaskarżonego wyroku Sąd użył zwrotu „istotny wpływ”, który odnosi się do przesłanki indywidualnego oddziaływania, nie zaś do przesłanki bezpośredniego oddziaływania, zdaje się wskazywać nie tylko na przybliżoną ocenę terminologiczną, lecz, co bardziej istotne, również na brak rzeczywistej oceny wpływu nałożenia cła antydumpingowego na sytuację prawną amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą, która odnosi się do przesłanki bezpośredniego oddziaływania ustanowionej w art. 263 akapit czwarty TFUE, a także argumentu instytucji, zgodnie z którym sporne rozporządzenie wywiera jedynie pośredni wpływ o charakterze gospodarczym na sytuację tych producentów.

85.

Po wtóre, podobne rozważania odnoszą się także do oceny Sądu zawartej w pkt 114–116 zaskarżonego wyroku.

86.

W pierwszej kolejności w pkt 114 tego wyroku, który warto przytoczyć w całości, Sąd wyjaśnił, że „[…] nawet przy założeniu, że przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem ponoszą cło antydumpingowe i okazuje się, że łańcuch handlowy bioetanolu zostaje przerwany w taki sposób, iż nie są one w stanie odzyskać cła antydumpingowego od producentów, trzeba jednak przypomnieć, że ustanowienie cła antydumpingowego zmienia warunki prawne, na jakich będzie się odbywał obrót bioetanolem produkowanym przez czterech producentów objętych próbą na rynku unijnym. Zatem w każdym wypadku będzie miało miejsce bezpośrednie i istotne oddziaływanie na pozycję prawną danych producentów na rynku unijnym”. Ponadto w pkt 115 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił również argument Komisji dotyczący jedynie pośredniego wpływu nałożenia cła antydumpingowego na sytuację czterech producentów objętych próbą, stwierdzając, że Komisja niesłusznie „kwestionuje fakt, iż przedsiębiorstwo w łańcuchu handlowym inne niż […] ostatni eksporter, co do którego wykazano, że uczestniczy w dumpingu, może zaskarżyć cło antydumpingowe […]”.

87.

Wymienione punkty zaskarżonego wyroku zawierają moim zdaniem dwa błędy co do prawa.

88.

Z jednej strony Sąd nie wyjaśnił, w jaki sposób na sytuację prawną producenta z państwa trzeciego – czyli na przykład na każdego z czterech producentów objętych próbą, którzy sprzedają swój produkt wyłącznie na rynku krajowym tego państwa niepowiązanym przedsiębiorstwom, w przypadku których stwierdzono stosowanie dumpingu – może bezpośrednio wpływać nałożenie ceł antydumpingowych obejmujących produkt eksportowany przez te niepowiązane przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy przedsiębiorstwa te nie mogą przenieść cła antydumpingowego na tego producenta.

89.

Innymi słowy, jeżeli w przypadku analizowanym przez Sąd w pkt 114 i 115 zaskarżonego wyroku niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem uczestniczą w dumpingu oraz w całości ponoszą koszty cła antydumpingowego nałożonego w zaskarżonym rozporządzeniu na rynku unijnym, to nie wyobrażam sobie, w jaki sposób zapłata cła może bezpośrednio oddziaływać na sytuację prawną producentów danego produktu, którzy sprzedają ten produkt wyłącznie na amerykańskim rynku krajowym.

90.

W takim przypadku jest oczywiście możliwe, jak twierdzi Komisja, że nałożenie ceł antydumpingowych będzie oddziaływać na wielkość sprzedaży producentów bioetanolu na amerykańskim rynku krajowym niepowiązanym przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem; zakupy tych przedsiębiorstw przeznaczone na wywóz do Unii mogą bowiem ulec zmniejszeniu bez możliwości zrekompensowania im takiego spadku zwiększeniem dostaw na amerykański rynek krajowy lub na rynki eksportowe inne niż unijny. Jednakże są to konsekwencje ekonomiczne, a zatem moim zdaniem nie wystarczają one, aby wykazać, że nałożenie ceł antydumpingowych bezpośrednio zmienia sytuację prawną odnośnych producentów na rynku unijnym. W rzeczywistości w takim przypadku, i wbrew temu, co Sąd wskazał w pkt 76 zdanie drugie zaskarżonego wyroku, amerykańscy producenci bioetanolu nie mają „pozycji prawnej” na rynku unijnym.

91.

Z drugiej strony zdaje się, że przynajmniej w sposób dorozumiany Sąd uznał za istotny fakt, iż odnośni producenci uczestniczyli w dochodzeniu prowadzonym przez Komisję. Tymczasem, jak już wspomniałem w pkt 84 niniejszej opinii, udział w dochodzeniu może co najwyżej mieć znaczenie przy badaniu spełnienia przesłanki dotyczącej indywidualnego oddziaływania na dane przedsiębiorstwo, a nie przesłanki oddziaływania bezpośredniego w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

92.

W drugiej kolejności ocena dokonana przez Sąd w pkt 116 zaskarżonego wyroku także nie prowadzi do podważenia dotychczasowych twierdzeń ani do konieczności stwierdzenia, że Sąd słusznie orzekł, iż sporne rozporządzenie dotyczy bezpośrednio czterech producentów objętych próbą.

93.

Z jednej strony moim zdaniem błędem jest twierdzenie, że „struktura porozumień umownych pomiędzy podmiotami gospodarczymi w łańcuchu handlowym bioetanolu nie ma żadnego wpływu na kwestię, czy producenta bioetanolu bezpośrednio dotyczy [sporne] rozporządzenie” i że wniosek przeciwny „prowadziłby do uznania, że tylko producenta, który sprzedaje swój produkt bezpośrednio importerowi w Unii, może bezpośrednio dotyczyć [rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe] […], co w żaden sposób nie wynika z rozporządzenia podstawowego”.

94.

Otóż z orzecznictwa Trybunału, zresztą prawidłowo przytoczonego przez Sąd w pkt 70 i 71 zaskarżonego wyroku, wynika, że sytuacje, w których Trybunał uznał za dopuszczalne skargi wnoszone przez podmioty gospodarcze na rozporządzenia ustanawiające cła antydumpingowe, charakteryzowało w szczególności uwzględnienie specyfiki stosunków handlowych z innymi podmiotami, w szczególności przy ustalaniu ceny eksportowej do Unii.

95.

Nie pojmuję zatem, dlaczego specyfika struktury porozumień umownych pomiędzy amerykańskimi producentami bioetanolu a niepowiązanymi przedsiębiorstwami handlowymi/przedsiębiorstwami zajmującymi się mieszaniem miałaby zostać wyłączona z tej logiki, nawet jeśli takie uwzględnienie miałoby prowadzić do zanegowania bezpośredniego oddziaływania na tych producentów.

96.

Ponadto nie mogę zgodzić się z twierdzeniem, że powyższy wniosek oznaczałby przyznanie bezpośredniego oddziaływania na danego producenta, tylko gdyby sprzedawał on swoje produkty bezpośrednio na rynek Unii. Można bowiem założyć wystąpienie innych przypadków, w zależności od konkretnych porozumień handlowych, takich jak sprzedaż pośrednikom/eksporterom powiązanym z danym producentem. W każdym razie, jak zauważył Sąd, fakt, że rozporządzenie podstawowe milczy w tej kwestii, jest bez znaczenia, ponieważ przesłanki dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności, takiej jak ta w niniejszej sprawie, uregulowane są w art. 263 akapit czwarty TFUE.

97.

Z drugiej strony, wbrew temu, co wskazał Sąd w pkt 116 zdanie ostatnie zaskarżonego wyroku, stanowisko instytucji, do którego zasadniczo się przyłączam, nie „skutkuje ograniczeniem ochrony prawnej producentów produktów objętych cłami antydumpingowymi tylko na podstawie struktury handlowej wywozów”.

98.

Podejście to opiera się, jak wskazałem powyżej, na badaniu przesłanek dotyczących bezpośredniego oddziaływania na tych producentów, które zostały uregulowane w art. 263 akapit czwarty TFUE.

99.

Ponadto, jeżeli zgodnie z moją sugestią miałoby zostać stwierdzone, że Sąd naruszył prawo, uznając bezpośrednie oddziaływanie spornego rozporządzenia na czterech producentów objętych próbą, nie oznaczałoby to, że producenci ci są pozbawieni ochrony prawnej.

100.

W rzeczywistości bowiem nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby podmiot gospodarczy, w odniesieniu do którego stwierdzono, że rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe bez wątpienia nie dotyczy go bezpośrednio i indywidualnie, podniósł, moim zdaniem również w ramach dopuszczenia go do udziału w sprawie, jego nieważność przed sądami państwa członkowskiego rozpoznającymi spór dotyczący zapłaty ceł dla organów celnych lub podatkowych ( 14 ).

101.

Uważam zatem, że Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył kilkakrotnie prawo, stwierdzając, że sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio czterech producentów objętych próbą.

102.

W związku z tym proponuję, aby Trybunał uwzględnił pierwszą część pierwszego zarzutu odwołania Rady i uchylił zaskarżony wyrok bez konieczności badania części drugiej omawianego zarzutu. W pkt 251 niniejszej opinii odniosę się do konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z uchylenia wyroku dla postępowania w pierwszej instancji.

103.

Pragnę jednak podkreślić, że proponuję jedynie częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku. Powinno ono objąć tylko dopuszczalność skargi GE i RFA wniesionej w pierwszej instancji w imieniu czterech amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą, nie zaś skargi wniesionej we własnym imieniu lub w imieniu członków tych stowarzyszeń innych niż producenci objęci próbą.

104.

Ponieważ ustalenia Sądu dotyczące innych aspektów dopuszczalności skargi wniesionej przez GE i RFA są przedmiotem odwołania wzajemnego wniesionego przez te podmioty, należy zatem na tym etapie rozważyć ich zasadność.

105.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów na poparcie odwołania wzajemnego złożonego przez GE i RFA należy zbadać zarzuty zgłoszone przez Komisję w odniesieniu do dopuszczalności tego odwołania.

106.

W odpowiedzi na odwołanie wzajemne i w odnoszącej się do niego duplice Komisja, po pierwsze, twierdzi, że odwołanie to jest niedopuszczalne w zakresie, w jakim zostało wniesione przez adwokata subdelegowanego przez adwokata upoważnionego przez GE i RFA, co jest niezgodne z art. 44 § 1 lit. b) regulaminu postępowania przed Trybunałem. Zdaniem Komisji rzeczony artykuł regulaminu postępowania przed Trybunałem nie zezwala na taką subdelegację, która w każdym razie nie obejmuje pełnomocnictwa przyznanego przez GE i RFA adwokat P. Vander Schueren w zakresie ich reprezentacji w ramach niniejszego sporu.

107.

Po drugie, Komisja twierdzi, że odwołanie wzajemne wniesione przez GE i RFA jest niedopuszczalne ze względu na to, że ze statutów tych stowarzyszeń nie wynika skuteczne uprawnienie do reprezentacji interesów handlowych ich członków.

108.

GE i RFA podważają te argumenty.

109.

Niezależnie od tego, czy Komisja – która w niniejszej sprawie nie jest ani stroną składającą odwołanie główne, ani instytucją, która wydała sporne rozporządzenie, a tym samym nie jest, w przeciwieństwie do Rady, „drugą stroną postępowania” w ramach odwołania wzajemnego – jest uprawniona, na autonomicznych podstawach, do podniesienia zarzutu niedopuszczalności, którego nie podniosła Rada, jej zarzuty co do dopuszczalności odwołania wzajemnego powinny zostać moim zdaniem oddalone.

110.

W odniesieniu do pierwszego argumentu pragnę przypomnieć, że zgodnie z art. 119 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, mającym zastosowanie do odwołania wzajemnego na podstawie art. 177 § 2 tego regulaminu, adwokaci lub radcowie prawni są zobowiązani złożyć w sekretariacie stosowny dokument urzędowy lub pełnomocnictwo udzielone przez stronę, którą reprezentują. Podobnie art. 173 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem uściśla, że art. 119 § 2 tego regulaminu stosuje się także do odpowiedzi na odwołanie w kontekście odwołania. Ponadto, zgodnie z art. 44 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem, w celu skorzystania z przywilejów, immunitetów i ułatwień określonych w art. 43 wspomnianego regulaminu, przed wniesieniem skargi adwokaci lub radcy prawni muszą przedstawić umocowanie udzielone przez stronę, którą reprezentują, jeżeli jest ona osobą prawną prawa prywatnego.

111.

Wynika z tego, że w celu skutecznego reprezentowania strony przed Trybunałem, w tym w ramach odwołania i odwołania wzajemnego, adwokat musi posiadać stosowny dokument urzędowy lub pełnomocnictwo udzielone przez stronę.

112.

Bez podważania ważności pełnomocnictwa udzielonego przez GE i RFA P. Vander Schueren w celu reprezentacji tych stowarzyszeń w ramach niniejszego sporu Komisja twierdzi, że adwokat ta subdelegowała reprezentację obydwu stron M. Peristeraki.

113.

Otóż argument ten opiera się na błędnym rozumieniu dokumentów przedłożonych w postępowaniu przed Trybunałem. Jeżeli rzeczywiście M. Peristeraki złożyła drogą elektroniczną dokument wszczynający postępowanie w sprawie odwołania wzajemnego za pomocą konta dającego jej dostęp do aplikacji „e‑Curia” ( 15 ), nie zmienia to faktu, że to P. Vander Schueren podpisała oryginał odwołania wzajemnego, podobnie zresztą jak odpowiedź na odwołanie główne. Adwokat ta nie subdelegowała zatem pełnomocnictwa przyznanego jej przez GE i RFA w celu reprezentowania tych stowarzyszeń przed Trybunałem.

114.

Moim zdaniem nie można także uwzględnić drugiego argumentu podniesionego przez Komisję, gdyż mógłby on co najwyżej spowodować niedopuszczalność drugiego zarzutu przedstawionego na poparcie odwołania wzajemnego, lecz nie niedopuszczalność całego odwołania wzajemnego. W istocie zarzut Komisji jest oczywiście bezskuteczny w zakresie, w jakim dotyczy on zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego, dotyczącego oceny Sądu odnoszącej się do legitymacji procesowej GE i RFA nie w imieniu ich członków, lecz w imieniu własnym. Co się tyczy zarzutu niedopuszczalności w ramach drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, pokrywa się on z zarzutem niedopuszczalności przedstawionym w odpowiedzi na odwołanie Komisji w sprawie braku reprezentatywności i legitymacji GE i RFA do występowania w imieniu amerykańskich producentów bioetanolu przed Sądem, którego oddalenie zaproponowałem w pkt 50 i 51 niniejszej opinii. W związku z tym, że rozważania te dotyczą w podobnym stopniu dopuszczalności odwołania wzajemnego wniesionego przez GE i RFA, pozwalam sobie do nich odesłać.

115.

W konsekwencji proponuję, aby Trybunał oddalił podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności dotyczący dopuszczalności odwołania wzajemnego.

116.

Należy zatem zbadać oba zarzuty odwołania wzajemnego. Ponieważ drugi z tych zarzutów, podobnie jak zarzut pierwszy odwołania głównego Rady, dotyczy dopuszczalności skargi w pierwszej instancji wniesionej w imieniu członków GE i RFA (tym razem w zakresie, w jakim dotyczy ona członków tych stowarzyszeń innych niż czterej amerykańscy producenci bioetanolu objęci próbą), proponuję odwrócić kolejność badania tych zarzutów i zacząć od zarzutu drugiego.

117.

GE i RFA twierdzą, że Sąd naruszył prawo, negując ich legitymację do występowania w imieniu ich członków innych niż amerykańscy producenci bioetanolu objęci próbą, to jest, po pierwsze, w imieniu przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem Murex i CHS, a po drugie, w imieniu innych członków nieobjętych próbą.

118.

Na wstępie w pkt 52–55 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie uznał, że ochrona interesów Murexu i CHS nie mogła uzasadniać dopuszczalności skargi, ponieważ miały one jedynie status członka „stowarzyszonego” GE i RFA, a co za tym idzie, nie posiadały prawa głosu. Otóż według GE i RFA orzecznictwo Trybunału uznaje legitymację procesową stowarzyszeń i nie dokonuje rozróżnienia pomiędzy członkami stowarzyszonymi a pozostałymi członkami, co, przeciwnie, miałoby ewidentnie potwierdzać stanowisko, że dopuszczalna jest skarga wniesiona przez stowarzyszenie występujące w miejsce jednego lub kilku jego członków, którym przysługiwałaby legitymacja czynna do wniesienia własnej skargi.

119.

W pkt 152–154 zaskarżonego wyroku Sąd także błędnie orzekł, że sporne rozporządzenie nie dotyczyło bezpośrednio pozostałych członków GE i RFA, którzy nie zostali objęci próbą producentów eksportujących.

120.

GE i RFA dodają, że Sąd nie zbadał także kwestii indywidualnego oddziaływania na te podmioty. A dołączyły one do postępowania w charakterze przedstawicieli wszystkich swoich członków.

121.

Rada twierdzi, że zarzut drugi odwołania wzajemnego jest niedopuszczalny, a w każdym razie bezpodstawny. Rada podkreśla przede wszystkim, że analiza zmierzająca do ustalenia, po pierwsze, czy stopień przynależności członków stowarzyszonych GE i RFA jest wystarczający, aby te dwa stowarzyszenia mogły reprezentować członków, oraz po drugie, czy sporne rozporządzenie wywiera skutki na członków stowarzyszeń nieobjętych próbą producentów eksportujących, należy do kwestii faktycznych, a nie prawnych. Tymczasem dwa wymienione stowarzyszenia nie wykazały, że dokonana przez Sąd w pkt 52–55 zaskarżonego wyroku ocena dotycząca ich powiązania z ich członkami stowarzyszonymi wynika z przeinaczenia dowodów. Podobnie w pkt 152–154 zaskarżonego wyroku Sąd dokonał wyłącznie oceny okoliczności faktycznych bez zbadania kwestii prawnych.

122.

W każdym razie zdaniem Rady Sąd nie popełnił błędu co do prawa, odmawiając legitymacji procesowej dwóm wymienionym stowarzyszeniom do występowania w imieniu Murexu i CHS. W tym względzie Rada podkreśla, że GE i RFA nie wskazały żadnego dowodu, który pozwalałby wykazać, iż rozróżnienie między członkami „stowarzyszonymi” a innymi członkami stowarzyszenia jest bez znaczenia w celu stwierdzenia ich legitymacji procesowej. Rada zauważa, że w przeciwnym razie członek stowarzyszony stowarzyszenia, który nie jest w stanie wpływać na jego decyzje, mógłby zostać zaangażowany w postępowanie negatywnie wpływające na jego interesy stowarzyszenia. A zatem Sąd również nie naruszył prawa, negując legitymację procesową dwóch stowarzyszeń do występowania w imieniu swoich członków nieobjętych próbą.

123.

Komisja popiera argumentację Rady.

124.

Jeśli chodzi o część drugą tego zarzutu odwołania wzajemnego, w której GE i RFA kwestionują ustalenia Sądu dotyczące niedopuszczalności skargi w pierwszej instancji wniesionej w imieniu producentów amerykańskich nieobjętych próbą, logiczne jest moim zdaniem, że należy ją oddalić bez potrzeby orzekania w przedmiocie jej dopuszczalności.

125.

Jeżeli bowiem, zgodnie z moją propozycją, Trybunał uzna, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, iż sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio czterech amerykańskich producentów bioetanolu objętych, i, co proponuję w pkt 251 niniejszej opinii, że Sąd powinien był stwierdzić niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji, to stwierdzenie to jest tym bardziej uzasadnione w odniesieniu do skargi GE i RFA wniesionej w imieniu amerykańskich producentów bioetanolu nieobjętych próbą. Nie można zatem uwzględnić zarzutów odnoszących się do pkt 151–154 zaskarżonego wyroku.

126.

Natomiast trudniejsza do rozstrzygnięcia jest pierwsza część drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, w której zarzuca się Sądowi, że w pkt 52–55 zaskarżonego wyroku stwierdził niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji wniesionej przez GE i RFA w imieniu dwóch przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem, które uczestniczyły w dochodzeniu, to jest Murexu i CHS, i koniec końców, jest ona według mnie zasadna.

127.

Przede wszystkim, jakkolwiek nie odpowiada to Radzie, ta część zarzutu jest moim zdaniem dopuszczalna.

128.

Wbrew bowiem temu, co twierdzi Rada, GE i RFA nie podważają w żaden sposób ustaleń faktycznych Sądu, zgodnie z którymi Murex i CHS są zaledwie członkami bez prawa głosu na forum tych organizacji. Natomiast stowarzyszenia te zarzucają Sądowi, że w celu badania dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez stowarzyszenie reprezentujące interesy ich członków Sąd wprowadził arbitralne i w rezultacie nieprawidłowe kryterium rozróżnienia, oparte na posiadaniu prawa głosu członków lub jego braku w organach stowarzyszenia. Kwestia ta, która dotyczy także zakresu kontroli sprawowanej przez sąd pierwszej instancji w przedmiocie dopuszczalności wniesionych skarg, stanowi niewątpliwie kwestię prawną należącą do właściwości Trybunału orzekającego w postępowaniu odwoławczym.

129.

Mając na względzie powyższe rozważania, punktem wyjścia dla analizy merytorycznej niniejszej części zarzutu powinno być moim zdaniem przypomnienie, że zgodnie z rozpatrywaną hipotezą dopuszczalność skargi wniesionej przez stowarzyszenie zawodowe zajmujące się obroną grupowych interesów swoich członków zależy od legitymacji procesowej przedsiębiorstw reprezentowanych przez dane stowarzyszenie lub niektóre spośród tych przedsiębiorstw do wniesienia skargi indywidualnie ( 16 ).

130.

Na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE dopuszczalna jest więc skarga wniesiona przez stowarzyszenie działające w miejsce jednego lub kilku jego członków, którym przysługiwałaby legitymacja czynna do wniesienia własnej dopuszczalnej skargi ( 17 ) i gdy członkowie takiego stowarzyszenia nie wnieśli własnej skargi mającej na celu ochronę ich interesów ( 18 ).

131.

GE i RFA nie podważają tego orzecznictwa, które zostało także prawidłowo przytoczone przez Sąd w pkt 45 i 51 zaskarżonego wyroku. Stowarzyszenia te opierają się zresztą na tym orzecznictwie, aby z niego wywnioskować, że w związku z tym, iż posiadanie statusu członka tych stowarzyszeń, choćby „stowarzyszonego”, przez Murex i CHS nie zostało zakwestionowane, Sąd powinien był jedynie sprawdzić, czy sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio i indywidualnie Murexu i CHS, aby móc stwierdzić, czy skarga wniesiona przez GE i RFA odpowiednio w ich imieniu była dopuszczalna.

132.

W świetle poszczególnych ustaleń dokonanych przez Sąd skłaniam się do uznania, że GE i RFA mają rację.

133.

Na wstępie pragnę przypomnieć, że w pkt 42 i 78 zaskarżonego wyroku Sąd słusznie orzekł, że GE i RFA reprezentowały „interesy amerykańskiego przemysłu bioetanolu”. Innymi słowy, jak zostało wyjaśnione w pkt 50 i 51 niniejszej opinii, Sąd słusznie uznał, że przedmiot działalności każdego z tych stowarzyszeń upoważniał je do działania w celu ochrony wspólnych interesów ich członków.

134.

Następnie bezsporne jest, że nawet jeśli Murex i CHS mają status członka „stowarzyszonego”, to należą, odpowiednio, do kategorii „członków” GE i RFA i uczestniczą w posiedzeniach tych stowarzyszeń.

135.

Wreszcie, żaden punkt zaskarżonego wyroku nie wskazuje, że GE i RFA, które uczestniczyły w dochodzeniu prowadzonym przez Komisję i których zadania statutowe obejmują ochronę zbiorowych interesów ich członków, musiały uzyskać specjalne pełnomocnictwo wymagające przegłosowania przez ich członków w celu reprezentowania ich przed sądem.

136.

W pkt 55 zaskarżonego wyroku Sąd jednak stwierdził, że „bez prawa głosu CHS i Murex nie mają możliwości zapewnienia pierwszeństwa swoich interesów przy ich ewentualnej reprezentacji przez dane stowarzyszenie. W tych okolicznościach i w braku innych elementów mogących wykazać, że członek »stowarzyszony« miałby taką możliwość zapewnienia pierwszeństwa swoich interesów, należy dojść do wniosku, że w niniejszym wypadku [RFA] nie ma legitymacji procesowej w zakresie, w jakim podnosi, iż reprezentuje CHS, oraz że [GE] nie ma legitymacji procesowej w zakresie, w jakim podnosi, iż reprezentuje Murex” ( 19 ).

137.

W ten sposób Sąd ostatecznie wprowadził więc dodatkowe kryterium do przesłanek wymaganych w orzecznictwie wymienionym w pkt 129 i 130 niniejszej opinii, czyli że GE i RFA, aby występować, odpowiednio, w imieniu Murexu i CHS, musiały nie tylko wykazać, iż sporne rozporządzenie dotyczyło tych ostatnich bezpośrednio i indywidualnie, ale także wcześniej powinny wykazać, że podmioty te miały możliwość „zapewnienia pierwszeństwa” przed organami tych organizacji swoich interesów indywidualnych, pod rygorem niedopuszczalności powództwa GE i RFA, i to przed podjęciem jakichkolwiek działań w celu obrony wspólnych interesów, które wspomniane stowarzyszenia mają obowiązek chronić.

138.

Tymczasem dodanie w orzecznictwie takiego kryterium do przesłanek dopuszczalności przewidzianych w art. 263 akapit czwarty TFUE, które i tak są wystarczająco rygorystyczne, stanowi moim zdaniem naruszenie tego przepisu i zostało niewystarczająco uzasadnione.

139.

Co więcej, podejście przyjęte przez Sąd może stanowić źródło braku pewności prawa dla osób prawnych, a zdaniem GE i RFA może być nawet arbitralne.

140.

Otóż takie podejście rodzi nieuchronnie pytanie o granice i sposób postępowania w podobnych sytuacjach. I tak, czy skarga wniesiona przez stowarzyszenie zawodowe uprawnione do ochrony wspólnych interesów jego członków byłaby dopuszczalna, w przypadku gdy jeden z tych członków na przykład nie bierze udziału w procesie podejmowania decyzji w przedmiocie wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności przed sądem Unii, nie podpisuje się pod nią lub wstrzymuje się od głosu? Albo co by się stało z dopuszczalnością skargi stowarzyszenia wniesionej w imieniu jego członków, którzy mogą wykonywać jedynie częściowo swoje prawa głosu w odniesieniu do niektórych decyzji stowarzyszenia?

141.

Ponadto w kontekście stowarzyszeń, których statut reguluje prawo państwa trzeciego, tak jak w niniejszym przypadku, nie jest wykluczone, że gdyby przyjąć stanowisko Sądu, to względy praktyczne, takie jak naruszenie prawa tego państwa lub trudności w zrozumieniu jego języka lub języków, doprowadziłyby do traktowania sytuacji identycznych w różny sposób. A zatem czy instytucje, a za nimi Sąd byłyby w stanie ocenić w ten sam sposób statut stowarzyszenia zawodowego reprezentującego na przykład tajski przemysł regulowany prawem Tajlandii?

142.

W konsekwencji w świetle powyższych rozważań uważam, że uzależniając dopuszczalność skargi GE i RFA wniesionej w imieniu Murexu i CHS od wcześniejszego spełnienia kryterium dodatkowego w odniesieniu do przesłanek przewidzianych w art. 263 akapit czwarty TFUE, Sąd naruszył prawo, co powinno skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku.

143.

W pkt 252 niniejszej opinii odniosę się do tego, jakie konsekwencje dla sporu w pierwszej instancji należy wyciągnąć z uchylenia wyroku.

144.

Po pierwsze, GE i RFA kwestionują twierdzenie Sądu z pkt 79 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym sporne rozporządzenie nie zmienia ich sytuacji prawnej, ich praw i obowiązków. Stowarzyszenia te uważają, że rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe może wpłynąć na sytuację prawną danego podmiotu nie tylko przez samą zapłatę cła antydumpingowego. Podkreślają one również, że czynnie uczestniczyły w procedurze administracyjnej w celu odpowiedniej reprezentacji ich członków przed instytucjami Unii. Ponadto GE i RFA twierdzą, że Sąd naruszył prawo, oddalając w pkt 86 zaskarżonego wyroku znaczenie dla sprawy wyroku z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja (C‑313/90, EU:C:1993:111), ze względu na to, że pozycja skarżących jako stowarzyszeń reprezentujących nie jest porównywalna z pozycją negocjatora działającego formalnie w imieniu swoich członków w przytoczonej sprawie.

145.

Po drugie, GE i RFA podważają wnioski Sądu przedstawione w pkt 85 i 87 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi można było uznać, że sporne rozporządzenie dotyczyło ich bezpośrednio i indywidualnie tylko w ramach zarzutu dziesiątego ich skargi, mającego na celu ochronę gwarancji proceduralnych przyznanych im w art. 6 ust. 4, art. 19 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 2, 4 i 5 rozporządzenia podstawowego.

146.

Wymienione stowarzyszenia podkreślają, że dwa wyroki, na które Sąd się powołuje w tym zakresie, a mianowicie wyroki z dnia 4 października 1983 r., Fediol/Komisja (191/82, EU:C:1983:259, pkt 31), i z dnia 17 stycznia 2002 r., Rica Foods/Komisja (T‑47/00, EU:T:2002:7, pkt 55), nie uzasadniają twierdzenia Sądu. Wprawdzie można z nich wywieść, że dany akt dotyczy indywidualnie danego podmiotu tylko wtedy, „gdy mające zastosowanie uregulowanie Unii przyznaje mu określone gwarancje proceduralne”, jednak nie można za ich pomocą potwierdzić tezy, zgodnie z którą legitymacja procesowa powinna być ograniczona jedynie do zarzutów dotyczących naruszenia praw procesowych.

147.

GE i RFA uważają, że jeżeli zostało stwierdzone bezpośrednie i indywidualne oddziaływanie na dany podmiot, to skargę tego podmiotu należy uznać za dopuszczalną w całości. Wszystkie zainteresowane strony w rozumieniu rozporządzenia podstawowego, czyli eksporterzy, producenci, importerzy lub stowarzyszenia ich reprezentujące na mocy tego rozporządzenia, korzystają z tych samych praw.

148.

Rada, do której dołącza się Komisja, twierdzi, że Sąd nie naruszył prawa, ograniczając prawo do wniesienia skargi indywidualnej przez obydwa stowarzyszenia do zarzutu dziesiątego dotyczącego naruszenia przysługujących im gwarancji proceduralnych.

149.

Na wstępie pragnę przypomnieć, że odnosząc się do własnego interesu GE i RFA, Sąd uznał w pkt 85 i 87 zaskarżonego wyroku, że sporne rozporządzenie dotyczyło tych stowarzyszeń bezpośrednio i indywidualnie, ponieważ jako strony zainteresowane w postępowaniu korzystały one z gwarancji proceduralnych przyznanych w art. 6 ust. 7, art. 19 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 2, 4 i 5 rozporządzenia podstawowego. Sąd wywiódł z tego, że jedynym zarzutem, na który GE i RFA mogą zatem skutecznie się powoływ, jest zarzut dziesiąty skargi w pierwszej instancji, który jako jedyny miał na celu ochronę ich praw proceduralnych.

150.

Należy zauważyć, że żadna ze stron obecnie nie kwestionuje, iż Sąd słusznie uznał dopuszczalność zarzutu dziesiątego skargi w pierwszej instancji, podobnie jak nie kwestionuje oceny Sądu, że jedynie ten zarzut zmierzał do ochrony praw proceduralnych przysługujących w niniejszej sprawie GE i RFA, zgodnie z wyżej wymienionymi przepisami rozporządzenia podstawowego.

151.

Natomiast GE i RFA zarzucają Sądowi, że ograniczył zakres dopuszczalności ich skargi wniesionej we własnym imieniu do tego zarzutu, podczas gdy ich zdaniem, uznawszy ich prawo do wniesienia skargi, stowarzyszeniom tym powinno przysługiwać uprawnienie do zakwestionowania legalności spornego rozporządzenia co do meritum.

152.

Na poparcie tej argumentacji GE i RFA podnoszą zasadniczo trzy zarzuty dotyczące oceny Sądu, zawarte w pkt 79, 81 i 85–87 zaskarżonego wyroku, ale żaden z nich nie wydaje mi się zasadny.

153.

Po pierwsze, według mnie należy oczywiście oddalić krytykę pkt 79 zaskarżonego wyroku, jakoby to Sąd błędnie wywnioskował, że sporne rozporządzenie nie dotyczyło bezpośrednio GE i RFA w zakresie, w jakim nakłada ono cła antydumpingowe. W istocie niezależnie od stwierdzonego powyżej naruszenia prawa moim zdaniem jest oczywiste, że jak stwierdził Sąd, nałożenie ceł antydumpingowych nie zmieniło indywidualnie sytuacji prawnej GE i RFA, ponieważ nie nakłada ono żadnego obowiązku na te stowarzyszenia, które nie były indywidualnie zobowiązane do zapłaty tego cła.

154.

Po drugie, co się tyczy zarzutu skierowanego do pkt 81 i 85–87 zaskarżonego wyroku, przede wszystkim należy podkreślić, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału słusznie przypomnianym przez Sąd w pkt 81 zaskarżonego wyroku okoliczność, iż dana osoba wzięła udział w procesie wydawania aktu Unii, może indywidualizować ją w odniesieniu do tego aktu jedynie w przypadku, gdy gwarancje proceduralne zostały ustanowione na rzecz danej osoby zgodnie z przepisami unijnymi ( 20 ).

155.

Prawdziwe są twierdzenia GE i RFA, że z wyroku z dnia 4 października 1983 r., Fediol/Komisja (191/82, EU:C:1983:259, pkt 31), nie wynika wprost, iż uznanie gwarancji proceduralnych na rzecz stowarzyszeń takich jak GE i RFA oznacza, że jedynym dopuszczalnym zarzutem miałby być zarzut dotyczący rzekomego naruszenia tych gwarancji.

156.

Jednakże Trybunał miał już okazję orzec, powołując się na ten wyrok i oddalając odwołanie jako oczywiście bezzasadne, że osobie lub podmiotowi, którym przysługuje takie prawo procesowe, co do zasady nie przysługuje, niezależnie od jakiejkolwiek gwarancji procesowej, legitymacja do wszczynania postępowań w celu zakwestionowania materialnej legalności aktu prawa Unii ( 21 ). Jak bowiem wynika w szczególności z wyroku z dnia 4 października 1983 r., Fediol/Komisja (191/82, EU:C:1983:259, pkt 31), dokładny zakres przysługującego jednostce prawa do zaskarżania aktów prawa Unii zależy od sytuacji prawnej tej jednostki, określonej w prawie Unii w celu ochrony jej przyznanych w ten sposób uzasadnionych interesów.

157.

Wynika z tego, że sam fakt powoływania się na istnienie gwarancji proceduralnych, nawet jeżeli wnoszące odwołanie wzajemne mogłyby indywidualnie skorzystać z tych gwarancji proceduralnych, nie oznacza, że skarga zostanie uznana za dopuszczalną w zakresie, w jakim podniesione w niej zostały zarzuty dotyczące naruszenia przepisów materialnych ( 22 ).

158.

Tymczasem w niniejszej sprawie ani GE, ani RFA nie twierdziły ani tym bardziej nie wykazały na poparcie swojego odwołania wzajemnego, że rozporządzenie podstawowe przyznawało stowarzyszeniom reprezentatywnym działającym we własnym imieniu prawa materialne lub nakładało na nie bezpośrednio obowiązki materialne, które przekraczałyby gwarancje proceduralne przyznane im w tym rozporządzeniu, co uzasadniałoby konieczność zbadania przez Sąd pozostałych zarzutów podniesionych indywidualnie przez wspomniane stowarzyszenia w pierwszej instancji w przedmiocie ważności spornego rozporządzenia co do istoty.

159.

W konsekwencji podniesiony przez GE i RFA zarzut drugi moim zdaniem nie może zostać uwzględniony.

160.

Po trzecie, GE i RFA zarzucają Sądowi, że w niniejszej sprawie odrzucił rozwiązanie wynikające z wyroku z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja, C‑313/90, EU:C:1993:111, pkt 28–30), oddalając ich tezę, jakoby miały one podobny status do statusu negocjatora w rozumieniu tego wyroku, co powodowałoby zatem przyznanie im legitymacji procesowej.

161.

Prawdą jest, że rola odgrywana przez stowarzyszenie w ramach postępowania, które doprowadziło do wydania aktu w rozumieniu art. 263 TFUE, może uzasadniać dopuszczalność skargi wniesionej przez to stowarzyszenie, mimo że ów akt nie dotyczy bezpośrednio i indywidualnie jego członków, zwłaszcza gdy akt ten wpłynął na pozycję negocjacyjną tego stowarzyszenia ( 23 ).

162.

Jednakże biorąc pod uwagę, że wyrok z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja (C‑313/90, EU:C:1993:111), nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, nie uważam, że Sąd w jakikolwiek sposób naruszył prawo.

163.

Warto bowiem przypomnieć, że w sprawie zakończonej ww. wyrokiem, CIRFS był partnerem Komisji w ramach wprowadzania „dyscypliny” z dziedziny pomocy w sektorze przemysłu włókien syntetycznych, a także jej przedłużania i stosowania, oraz brał czynny udział w negocjacjach z Komisją w ramach postępowania poprzedzającego spór, w szczególności przedstawiając uwagi na piśmie i utrzymując kontakt z właściwymi służbami tej instytucji ( 24 ).

164.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału sprawa, która doprowadziła do wydania wyroku z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja (C‑313/90, EU:C:1993:111), dotyczyła zatem szczególnej sytuacji, w jakiej skarżący zajmował jasno określoną pozycję negocjatora, ściśle związaną z samym przedmiotem decyzji, która stawiała go w sytuacji odróżniającej go od innych osób ( 25 ) – był to stan faktyczny przewidziany w ramach postępowania na podstawie art. 108 ust. 2 TFUE, który sam Trybunał uznał za szczególny, a nawet wyjątkowy ( 26 ).

165.

Tymczasem GE i RFA w żaden sposób nie dowiodły, że jako profesjonalni przedstawiciele branży, wobec której Rada może przyjąć środki antydumpingowe, znajdowały się one w sytuacji podobnej do wyjątkowej sytuacji negocjatora, którego dotyczyła sprawa prowadząca do wydania wyroku z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja (C‑313/90, EU:C:1993:111), co Sąd słusznie stwierdził w pkt 86 zaskarżonego wyroku.

166.

Proponuję zatem oddalić zarzut trzeci, jak również zarzut pierwszy odwołania wzajemnego w całości.

167.

Na tym etapie, gdyby Trybunał, wbrew temu, co proponuję, zdecydował się oddalić zarzut pierwszy odwołania głównego Rady, należy zbadać pomocniczo drugi i trzeci z zarzutów odwołania, dotyczące istoty sprawy zawisłej przed Sądem.

168.

Na wstępie Rada podnosi, że w świetle analizy przeprowadzonej w pkt 174–246 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż instytucje były zobowiązane bez żadnego wyjątku obliczyć indywidualną stawkę cła antydumpingowego dla każdego producenta objętego próbą. Rada uważa, że ani porozumienie antydumpingowe WTO, ani art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie wymagają od instytucji niemożliwego, bowiem struktura i sposób funkcjonowania sektora bioetanolu nie dostarczają narzędzi do obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu dla czterech reprezentowanych przez GE i RFA producentów objętych próbą.

169.

Zarzut drugi odwołania składa się zasadniczo z trzech części. Część pierwsza dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Sąd niesłusznie uznał, iż art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wdraża art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO i powinien podlegać wykładni zgodnej z tymi przepisami, która byłaby contra legem. W drugiej części zarzutu drugiego Rada zarzuca Sądowi, że ten przeinaczył pojęcie „dostawcy” użyte w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, rozszerzając je na czterech amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą. Wreszcie, w trzeciej części tego zarzutu Rada podnosi, że Sąd dokonał błędnej wykładni terminu „niewykonalne” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

170.

Zdaniem Rady Sąd dopuścił się szeregu naruszeń przy dokonywaniu wykładni art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w świetle art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, opierając się w tym względzie na zamiarze prawodawcy Unii wyrażonym poprzez zmianę tego rozporządzenia w 2012 r. w celu wdrożenia decyzji organu odwoławczego Organu Rozstrzygania Sporów WTO z dnia 15 lipca 2011 r. w sprawie CE-Elementy złączne (WT/DS397/AB/R) (zwanej dalej „sprawozdaniem w sprawie »elementów złącznych«”).

171.

Przede wszystkim Sąd niesłusznie uznał w pkt 174–184 zaskarżonego wyroku, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wdrażał zarówno art. 9.2, jak i art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO. Tymczasem to przepisy art. 9 ust. 6 i art. 17 rozporządzenia podstawowego, a nie jego art. 9 ust. 5, miały na celu wdrożenie art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO. Rada podkreśla, że Sąd w pkt 178 i 179 zaskarżonego wyroku oparł się w tym względzie na tym, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 765/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej ( 27 ) zmieniło art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego z uwagi na jego niezgodność z art. 6.10, 9.2 i 18.4 porozumienia antydumpingowego WTO, co zostało stwierdzone w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych”. Jednakże zdaniem Rady marginalna zmiana art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przez rozporządzenie nr 765/2012 nie może prowadzić do wniosku, że wersja oryginalna tego przepisu odzwierciedlała zobowiązanie Unii do wdrożenia artykułów 6.10, 9.2 i 18.4 porozumienia antydumpingowego WTO do swojego porządku prawnego.

172.

Następnie Rada podnosi, że istnieje różnica między brzmieniem art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego a art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, bowiem ostatni z wymienionych przepisów ogranicza się do ustanowienia obowiązku „określenia” dostawcy, a nie „określenia wysokości cła”. W związku z tym nie można powoływać się na naruszenie porozumienia antydumpingowego WTO stwierdzonego w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych”, które dotyczyło jedynie przywozu z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej na podstawie wyroku z dnia 7 maja 1991 r., Nakajima/Rada (C‑69/89, EU:C:1991:186, pkt 26–31).

173.

Wreszcie, Rada podnosi, że wykładnia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego zgodna z art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO dokonana przez Sąd w pkt 227–233 zaskarżonego wyroku byłaby contra legem. W istocie, z systematyki, genezy i brzmienia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego jasno wynika, że prawodawca Unii chciał umożliwić organowi prowadzącemu dochodzenie ustalenie stawki na poziomie krajowym zamiast stawek indywidualnych w przypadkach, w których ustalenie stawek ceł indywidualnych było „niewykonalne”, a nie tylko w przypadku kontroli wyrywkowej. Orzekając w pkt 227–233 zaskarżonego wyroku, że treść art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie sprzeciwia się interpretacji terminu „niewykonalne” zgodnie z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, Sąd przekroczył zdaniem Rady granice wykładni zgodnej.

174.

Komisja podziela argumentację Rady, jednocześnie wskazując na „istotne podobieństwo” między brzmieniem art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO. Komisja dodaje w replice, że w wyroku z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International i Puma (C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74, pkt 85–92), Trybunał orzekł, iż art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie ma na celu wykonania zasad WTO, w związku z czym cała argumentacja stowarzyszeń byłaby skazana na niepowodzenie.

175.

Po pierwsze, GE i RFA twierdzą, że orzekając, iż prawodawca Unii, przyjmując art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, miał zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach porozumienia antydumpingowego WTO, Sąd stwierdził fakt, którego podważanie przez Radę jest niedopuszczalne na etapie odwołania.

176.

Po wtóre, stowarzyszenia te twierdzą, że Sąd słusznie orzekł, iż art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wdraża art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO w świetle rozporządzenia nr 765/2012. Gdyby tak nie było, dopuszczalne byłoby jedynie wyraźne odesłanie.

177.

GE i RFA kwestionują również, jakoby wykładnia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego zgodna z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO była contra legem. Z pkt 339 sprawozdania w sprawie „elementów złącznych” wyraźnie wynika, że wyjątki od obowiązku nakładania indywidualnych marginesów dumpingu odnoszą się do sytuacji, w której organ prowadzący dochodzenie korzysta z kontroli wyrywkowej.

178.

Należy przede wszystkim przypomnieć, że art. 9 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, w wersji znajdującej zastosowanie w niniejszej sprawie, stanowi, że „cło antydumpingowe nakłada się w odpowiedniej wysokości dla każdego przypadku w sposób niedyskryminujący na przywóz towarów ze wszystkich źródeł, co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę, z wyjątkiem przywozu ze źródeł, z których zobowiązania na podstawie [tego rozporządzenia] zostały przyjęte. Rozporządzenie nakładające cło określa wysokość cła dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne oraz ogólnie, w przypadku zastosowania art. 2 ust. 7 lit. a) [tegoż rozporządzenia], dla danego państwa dostawcy” ( 28 ).

179.

Artykuł 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO stanowi, że „władze będą określać z reguły margines dumpingu w sposób indywidualny dla każdego znanego eksportera lub producenta produktu objętego dochodzeniem. W przypadkach gdy liczba eksporterów, producentów, importerów lub kategorii towarów jest na tyle duża, że taki sposób określenia marginesu dumpingu jest praktycznie niemożliwy, władze mogą ograniczyć badanie […] do odpowiedniej liczby zainteresowanych stron lub produktów przy zastosowaniu normalnych prób […]”.

180.

Artykuł 9.2 tego porozumienia stanowi, że „jeśli cło antydumpingowe jest nałożone na jakiś produkt, będzie ono pobierane we właściwej wysokości w każdym przypadku, w sposób niedyskryminacyjny, w imporcie tego towaru ze wszystkich źródeł uznanych za stosujące dumping i wyrządzające szkodę, z wyłączeniem importu z tych źródeł, z których przyjęto zobowiązania cenowe w rozumieniu niniejszego porozumienia. Władze określą dostawcę lub dostawców danych produktów. Jeśli jednak wielu dostawców z jednego kraju jest objętych postępowaniem i jest praktycznie niemożliwe określenie wszystkich dostawców, władze mogą ograniczyć się do określenia kraju dostawcy”.

181.

W pierwszej części zarzutu pierwszego Rada, popierana przez Komisję, zarzuca Sądowi, że w pkt 180 zaskarżonego wyroku orzekł on, iż przyjmując art. 9 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, prawodawca Unii zamierzał wykonać szczególne zobowiązanie podjęte w ramach WTO, a mianowicie wynikające z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO w rozumieniu orzecznictwa „Nakajima” (wyrok z dnia 7 maja 1991 r., Nakajima/Rada, C‑69/89, EU:C:1991:186). W istocie, zgodnie z rozumowaniem Sądu, z którym nie zgodziły się instytucje, (pierwotny) zamiar prawodawcy Unii można wywieść ze zmiany treści art. 9 ust. 5 akapity pierwszy i drugi rozporządzenia nr 765/2012 w następstwie sprawozdania w sprawie „elementów złącznych”.

182.

Instytucje zarzucają także Sądowi, że na podstawie powyższego rozumowania w szczególności w pkt 184 zaskarżonego wyroku uznał on, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego należy interpretować w zgodzie z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, pomimo że instytucje wyraźnie przyznają, iż istnieje analogia lub, jak nazywa to Komisja, „silne podobieństwo” pomiędzy odpowiednimi przepisami art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

183.

Do argumentacji Rady i Komisji przychylam się jedynie częściowo.

184.

Wprawdzie zwykłe porównanie brzmienia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, który dotyczy nałożenia cła antydumpingowego, i art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO, który odnosi się do procedury kontroli wyrywkowej do celów określenia marginesu dumpingu w przypadku w szczególności zbyt wielu producentów i eksporterów, wyraźnie uwidacznia, że pierwszy z tych artykułów nie ma w żadnym razie na celu transpozycji szczególnego zobowiązania wymienionego w drugim z wymienionych artykułów.

185.

Okoliczność, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim jego przepisy dotyczą krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, został uznany za niezgodny zwłaszcza z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych”, nie oznacza w żaden sposób, że prawodawca Unii zamierzał wykonać szczególne zobowiązanie podjęte na mocy art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO.

186.

Analogiczne rozumowanie wynika też z wyroku Trybunału z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International i Puma (C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74), ogłoszonego zaledwie kilka miesięcy przed zaskarżonym wyrokiem, który jednak nie został przytoczony w ostatnim z wymienionych wyroków. Wprawdzie Trybunał zbadał w tym wyroku między innymi sprawozdanie w sprawie „elementów złącznych”, przypominając, że Organ Rozstrzygania Sporów WTO stwierdził, iż część przepisów art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego znajdującego wtedy zastosowanie była niezgodna z niektórymi zasadami WTO, to jednak nie stanęło mu to na przeszkodzie w uznaniu, iż dany podmiot nie może powoływać się na porozumienie antydumpingowe WTO w celu podważenia zgodności z prawem rozporządzenia nakładającego ostateczne cło antydumpingowe. Co do zasady Trybunał stwierdził, że w zakresie, w jakim przepisy art. 9 ust. 5 akapity pierwszy i drugi rozporządzenia podstawowego odsyłają do art. 2 ust. 7 tego rozporządzenia, który ustanawia specjalny system szczegółowych zasad dotyczących obliczania wartości normalnej w odniesieniu do przywozu z państw nieposiadających gospodarki rynkowej, przepisy te stanowią integralną część tego systemu, a tym samym wyrażają wolę prawodawcy Unii w zakresie przyjęcia podejścia właściwego dla porządku prawnego Unii w odniesieniu do tych państw, oddzielnie od zasad porozumienia antydumpingowego WTO ( 29 ).

187.

Mimo to nie mogę przychylić się do argumentu Komisji, zgodnie z którym wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International i Puma (C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74), powinien stanowić jako taki podstawę uchylenia zaskarżonego wyroku ze względu na to, iż Trybunał stwierdził w nim, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie wykonuje szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach porozumienia antydumpingowego WTO. Po pierwsze, Trybunał w zaskarżonym wyroku orzekł jedynie w przedmiocie przepisów art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego obowiązującego w tamtym czasie, który odsyłał do specjalnego systemu dotyczącego krajów nieposiadających gospodarki rynkowej ustanowionego w art. 2 ust. 7 tego rozporządzenia, o którym mowa powyżej. Wyrok C & J Clark International i Puma (C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74) nie dotyczy zatem pozostałych przepisów wciąż obowiązującego art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, w szczególności meritum jego akapitu pierwszego, zgodnie z którym rozporządzenie nakładające cło antydumpingowe określa wysokość cła dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne, państwo dostawcy, w przypadku państw trzecich posiadających gospodarkę rynkową, który to przypadek jest rozpatrywany w niniejszej sprawie.

188.

Chociaż moim zdaniem Sąd niesłusznie stwierdził, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego stanowi wykonanie szczególnego zobowiązania podjętego na mocy art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO, to ocena dokonana przez Trybunał w wyroku z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International i Puma (C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74), nie powinna oznaczać jednak, że Sąd naruszył prawo, uznając, że przez przyjęcie art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego prawodawca unijny zamierzał wykonać szczególne zobowiązania podjęte na mocy art. 9.2 wspomnianego porozumienia.

189.

Jednakże błąd ten wynika według mnie z rozumowania przedstawionego w pkt 178–183 zaskarżonego wyroku. Z tych punktów zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że ze zmiany art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wprowadzonej rozporządzeniem nr 765/2012 Sąd wywiódł, w szczególności w następstwie przyjęcia sprawozdania w sprawie „elementów złącznych”, że prawodawca Unii zamierzał wykonać szczególne zobowiązania zawarte w art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, przyjmując art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnej wersji.

190.

Tymczasem, po pierwsze, retroaktywne ustalenie zamiaru wykonania przez prawodawcę Unii szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach porozumienia antydumpingowego WTO w chwili przyjęcia rozporządzenia podstawowego w 2009 r. wyłącznie na podstawie zmiany wprowadzonej do tego rozporządzenia w 2012 r. z punktu widzenia prawa zdaje mi się trudno wykonalne. Przeciwnie, konieczne jest, aby z konkretnego zaskarżonego przepisu Unii można było wywnioskować, że ma on na celu wdrożenie do prawa Unii szczególnego zobowiązania wynikającego z porozumienia WTO ( 30 ).

191.

Po drugie, zmiany wprowadzone w 2012 r. do art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego dotyczyły, jak już wskazałem, przepisów pierwszego i drugiego akapitu tego artykułu, dotyczących specjalnego systemu stosowanego do dumpingu z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej zgodnie z art. 2 ust. 7 tegoż rozporządzenia. A zatem zmiany te nie dotyczą rozpatrywanych w niniejszej sprawie przepisów art. 9 ust. 5 akapit pierwszy.

192.

Przytoczony przez Sąd w pkt 182 i 183 zaskarżonego wyroku na poparcie jego argumentacji fakt, że zmiany te nie dotyczyły właśnie przepisów art. 9 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, w żaden sposób nie dowodzi, iż zamiarem prawodawcy Unii w chwili przyjmowania wspomnianego artykułu było wykonanie szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach porozumienia antydumpingowego WTO. Jestem raczej zdania, że okoliczność ta potwierdza tezę przeciwną.

193.

A więc moim zdaniem Sąd w pkt 178–183 błędnie orzekł, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wykonywał szczególne zobowiązania podjęte w ramach art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

194.

Według mnie błąd ten nie jest jednak wystarczający dla stwierdzenia nieważności zaskarżonego wyroku.

195.

Jak bowiem wynika z kolejnych punktów uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w szczególności z pkt 184, 193, 227 tego wyroku, moim zdaniem Sąd słusznie uznał, że odpowiednie przepisy art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego należy interpretować w sposób zgodny z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, w szczególności w świetle brzmienia co do zasady analogicznego art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

196.

Co się tyczy zasad, należy przypomnieć, że niewywieranie bezpośredniego skutku przez przepis umowy międzynarodowej nie stoi na przeszkodzie, aby powoływać się na ten przepis w celu dokonania wykładni zgodnej z prawem wtórnym Unii. Trybunał miał już okazję orzec, że pierwszeństwo umów międzynarodowych zawartych przez Unię przed przepisami prawa wtórnego wymaga, by te ostatnie interpretowane były w miarę możliwości zgodnie z tymi umowami ( 31 ), nawet wtedy, gdy postanowienia tych umów nie wywierają skutku bezpośredniego ( 32 ). Rada i Komisja zgadzają się z takim podejściem.

197.

Stosowanie wykładni zgodnej aktu prawa wtórnego Unii w świetle umowy międzynarodowej zakłada jednak spójność hermeneutyczną między różnymi normami, którą ogranicza sformułowanie „w miarę możliwości”.

198.

Oznacza to, że norma prawa wtórnego Unii podlegająca wykładni musi być otwarta na kilka możliwych interpretacji. Natomiast jeżeli jej sens jest jednoznaczny i sprzeczny z zakresem przepisu wyższej rangą umowy międzynarodowej, to nie będzie ona mogła podlegać wykładni zgodnej z tym przepisem, ponieważ osiągnięcie skutku zgodnego z tą umową możliwe jest jedynie przez dokonanie wykładni contra legem, co się równa zredukowaniu jej treści normatywnej do zera ( 33 ). W takim przypadku wykładni normy prawa wtórnego Unii należy dokonać bez względu na normę prawa międzynarodowego.

199.

Pragnę także dodać, że w odniesieniu do wykładni niektórych przepisów porozumień WTO, w świetle których należy w miarę możliwości dokonywać wykładni prawa Unii, Trybunał na poparcie tej wykładni odnosił się wielokrotnie do sprawozdań zespołu orzekającego lub organu odwoławczego WTO ( 34 ).

200.

Na tym etapie analizy niniejszej sprawy, gdzie nie ma potrzeby przeprowadzania głębszej analizy brzmienia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, po pierwsze, należy stwierdzić, że na poparcie zarzutu, iż Sąd dokonał wykładni contra legem art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ani Rada, ani Komisja nie udowodniły, że przepisy i właściwe pojęcia art. 9 ust. 5 tegoż rozporządzenia powinny być interpretowane w sposób sprzeczny z tymi samymi przepisami oraz pojęciami z art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO. Przeciwnie, twierdząc zasadniczo, że te przepisy i pojęcia zastosowane w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego powinny być interpretowane inaczej – raczej zawężająco, jeżeli chodzi o pojęcie „dostawcy”, i rozszerzająco, jeżeli chodzi o przymiotnik „niewykonalne” – niż czyni to Sąd, instytucje ostatecznie przyznały, że wspomniany artykuł może podlegać kilku możliwym wykładniom ( 35 ). W takim przypadku pierwszeństwo umów międzynarodowych nad normami prawa wtórnego Unii nakazuje wykładnię zgodną z przepisami mającego pierwszeństwo porozumienia międzynarodowego.

201.

Po drugie, warto zauważyć, że w pkt 222 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał o „silnym podobieństwie” – na które wskazano w pkt 344 sprawozdania w sprawie „elementów złącznych” – pomiędzy art. 9.2 i art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO w zakresie, w jakim ten ostatni przewiduje ustalenie indywidualnych marginesów dumpingu, co skutkuje zobowiązaniem władz do nałożenia ceł antydumpingowych indywidualnie, tak jak jest to przewidziane w art. 9.2 tego porozumienia.

202.

Nie sugerując w żaden sposób, że Sąd przeinaczył sprawozdanie w sprawie „elementów złącznych”, instytucje, a zwłaszcza Komisja, zdają się kwestionować rozumowanie dotyczące brzmienia spornych przepisów w oparciu o kontekst historyczny, systematykę i cel tych przepisów jako całość.

203.

W tym względzie należy zauważyć, że na poparcie powyższego argumentu Komisja przytoczyła długie fragmenty swojego memorandum złożonego przed organem odwoławczym w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych”, odwołując się do wykładni art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, w którym co do zasady wskazuje ona, iż fakt, że artykuł ten pozostał niezmieniony nawet po dodaniu, w następstwie rundy urugwajskiej, „scenariusza” kontroli wyrywkowej, o którym mowa w art. 6.10 tego porozumienia, oznacza, że znaczenie tych przepisów, a w szczególności pojęcia „niewykonalne”, nie mogło zostać zmienione w drodze przyjęcia wspomnianego art. 6.10.

204.

Tymczasem takie rozumowanie wynikające z wykładni przepisów art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO w żaden sposób nie pokazuje moim zdaniem, że pomimo analogicznego brzmienia do przepisów art. 9.2 odpowiednie przepisy art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego musiałyby być interpretowane w sposób na tyle odmienny od wykładni art. 9.2, że możliwa by była jedynie wykładnia, która nie godziłaby między sobą normy prawa wtórnego Unii z normą prawa międzynarodowego.

205.

Ponadto, co przeanalizuję dokładniej w pkt 231 niniejszej opinii, jakkolwiek organ odwoławczy WTO w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych” zachował ostrożność co do znaczenia przepisów art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, nie zmienia to faktu, że odrzucił on argumentację instytucji. W szczególności, na co słusznie zwrócono uwagę w pkt 223 zaskarżonego wyroku, organ odwoławczy WTO wyjaśnił w pkt 354 sprawozdania w sprawie „elementów złącznych”, że art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO zobowiązuje władze do określenia ceł nałożonych na każdego dostawcę, chyba że jest to niewykonalne, jeżeli w grę wchodzi wielu dostawców. Rada i Komisja, podobnie jak w przypadku ich działań przed Sądem, znowu starają się podważyć wykładnię tego porozumienia przyjętą przez organ odwoławczy. Tymczasem prezentowana linia rozumowania nie potwierdza w żaden sposób ich argumentu, że dokonując wykładni art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w sposób zgodny z art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO, Sąd popełnił błąd, przyjmując wykładnię contra legem normy prawa wtórnego Unii.

206.

W tych okolicznościach należy przyznać, że pomimo naruszeń prawa stwierdzonych w pkt 184–193 niniejszej opinii Sąd słusznie uznał, iż odpowiednie przepisy art. 9 pkt 5 rozporządzenia podstawowego należało interpretować w sposób zgodny z art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO.

207.

Proponuję zatem oddalić część pierwszą zarzutu drugiego odwołania głównego.

208.

Rada przyznaje, że w pkt 187 zaskarżonego wyroku Sąd zastosował odpowiednie kryterium prawne, uznając, że zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO indywidualne cło antydumpingowe powinno być zasadniczo nałożone na każdego „dostawcę”. Jednakże Rada uważa za błędne z prawnego punktu widzenia ustalenie Sądu zawarte w pkt 201 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym amerykańscy producenci objęci próbą powinni zostać uznani za dostawców, ponieważ zostali utrzymani przez instytucje w próbie producentów/eksporterów. Po pierwsze, Rada podtrzymuje swoje stanowisko przedstawione w ramach pierwszej części niniejszego zarzutu, zgodnie z którym art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie może być interpretowany w świetle art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO. Po drugie, Rada twierdzi, że zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego jedynie „źródło [przywozu], co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę”, może zostać uznane za „dostawcę”. Tymczasem objętych próbą amerykańskich producentów, którym dumping nie został przypisany, nie można uznać za dostawców, ponieważ nie decydowali oni, która część ich produkcji będzie eksportowana, ani nie posiadali cen eksportowych. Rada przypomina, że jeżeli producenci ci zostali na początku objęci próbą producentów/eksporterów przez organ prowadzący dochodzenie, to tylko dlatego, że błędnie wskazali w swoich formularzach dotyczących kontroli wyrywkowej, że wywozili bioetanol.

209.

Komisja podziela stanowisko Rady. Komisja dodaje, że ocena Sądu zawarta w pkt 207–210 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą instytucje mogły oprzeć się na art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, jest błędna pod względem prawnym. Przepis ten dotyczy bowiem przypadku „istnienia powiązania lub istnienia porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią”, co w konsekwencji powoduje brak ceny eksportowej lub jej niewiarygodność, czyli sytuację, w której producent faktycznie eksportuje produkt. Twierdzenie to potwierdza art. 9.5 porozumienia antydumpingowego WTO oraz art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, które dotyczą indywidualnych praw „producentów w kraju wywozu, którzy nie wywieźli produktu do przywożącego członka w okresie objętym dochodzeniem”, to jest sytuacji czterech amerykańskich producentów objętych próbą.

210.

GE i RFA twierdzą, że argumenty Rady dotyczące wykładni pojęcia „dostawcy” są niedopuszczalne w zakresie, w jakim podważają wniosek Sądu, zgodnie z którym poprzez utrzymanie czterech amerykańskich producentów w próbie „producentów eksportujących” instytucja sama uczyniła z nich „dostawców produktu będącego przedmiotem dumpingu”. Co do istoty, GE i RFA uważają, że wbrew temu, co twierdzi Rada, która celowo zaciemnia rzeczywiste znaczenie art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, przepis ten nie może być interpretowany w ten sposób, że „jedynie źródło [przywozu], co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę, może zostać uznane za dostawcę”.

211.

Podniesiony przez GE i RFA zarzut niedopuszczalności niniejszej części zarzutu drugiego odwołania należy przede wszystkim oddalić z uwagi na to, że Rada miałaby dążyć do podważenia oceny okoliczności faktycznych dokonanej przez Sąd. Otóż Rada wcale nie zamierzała zwracać się do Trybunału o dokonanie ponownej oceny okoliczności faktycznych sporu, ale zarzuciła Sądowi, że ten błędnie uznał czterech amerykańskich producentów bioetanolu za „dostawców” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego interpretowanego w świetle art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO. Kwalifikacja prawna okoliczności faktycznych leży oczywiście w kompetencji Trybunału w ramach odwołania.

212.

Następnie należy zauważyć, że Rada nie kwestionuje, iż na mocy zarówno art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego jak i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO indywidualne cło antydumpingowe należy co do zasady nałożyć na każdego „dostawcę” przywożonego towaru – niezależnie od tego, z jakiego źródła ów towar pochodzi – co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę, jak wskazał Sąd w pkt 187 zaskarżonego wyroku.

213.

Sam status „dostawcy” czterech amerykańskich producentów objętych próbą stwierdzony przez Sąd został zakwestionowany przez instytucje. Uważają one bowiem, że wbrew temu, co stwierdził Sąd, status „dostawcy” nie może wynikać jedynie z faktu, że producent został objęty próbą w celu dochodzenia i współpracował w jego ramach.

214.

W istocie zdaniem tych instytucji podmioty, które nie eksportują swoich towarów i które nie posiadają ceny eksportowej, nie mogą być uważane za „dostawców” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

215.

Argumentacja ta jest ściśle powiązana z argumentacją przedstawioną przez instytucje w ramach badania bezpośredniego oddziaływania na czterech amerykańskich producentów. Ponadto w pkt 198 zaskarżonego wyroku sam Sąd odesłał do swojej oceny, przedstawionej w pkt 93–104 zaskarżonego wyroku w ramach badania bezpośredniego oddziaływania na tych producentów, gdzie stwierdził on w istocie występowanie przywozu do Unii bioetanolu pochodzącego w części z produkcji omawianych producentów objętych cłem antydumpingowym ustanowionym w spornym rozporządzeniu.

216.

Wynika z tego, że jeżeli Trybunał potwierdzi analizę Sądu w przedmiocie dopuszczalności skargi w pierwszej instancji wniesionej w imieniu czterech amerykańskich producentów objętych próbą, oddalając zarzut pierwszy odwołania Rady, to powinien on również wzmocnić wniosek Sądu, że tych czterech producentów należy zakwalifikować jako „dostawców” przywożących bioetanol będący przedmiotem dumpingu w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, dla każdego z których Rada była zasadniczo zobowiązana do obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu i nałożenia indywidualnych ceł antydumpingowych. Otóż w takiej sytuacji jest moim zdaniem oczywiste, że producenci ci stanowią „źródła” przywozu produktu objętego cłem antydumpingowym ustanowionym w spornym rozporządzeniu, jak stwierdził Sąd w pkt 198 zaskarżonego wyroku.

217.

Co do krytyki Komisji dotyczącej przyjętej przez Sąd wykładni art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego (zob. pkt 207 i 210 zaskarżonego wyroku), w moim przekonaniu należy ją oddalić. Wbrew twierdzeniu Komisji przepis ten nie ogranicza się wyłącznie do przypadku „istnienia powiązania lub istnienia porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią”, co w konsekwencji skutkuje brakiem ceny eksportowej lub jej niewiarygodnością, czyli sytuacją, w której producent faktycznie eksportuje produkt. Jak Sąd wskazał w pkt 207 i 210 zaskarżonego wyroku, art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego reguluje również przypadek braku ceny eksportowej poprzez umożliwienie konstrukcji tego rodzaju ceny ( 36 ). W każdym razie, jak Sąd orzekł w pkt 210 zaskarżonego wyroku, trudności przy ustalaniu ceny eksportowej nie mają wpływu na istnienie obowiązku zastosowania indywidualnego cła antydumpingowego wobec niektórych podmiotów.

218.

W tych okolicznościach, jeżeli Trybunał oddali zarzut pierwszy odwołania głównego w zakresie, w jakim Rada powołuje się na niedopuszczalność skargi wniesionej w pierwszej instancji przez GE i RFA w imieniu czterech amerykańskich producentów objętych próbą, konieczne będzie moim zdaniem oddalenie drugiej części zarzutu drugiego odwołania głównego.

219.

Zdaniem Rady Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia „niewykonalne” użytego w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i w art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

220.

Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 225 zaskarżonego wyroku, że „z porozumienia antydumpingowego WTO nie wynika, aby istniał wyjątek od obowiązku ustanowienia indywidualnego cła antydumpingowego wobec producenta objętego próbą, który współpracował przy dochodzeniu, jeżeli instytucje uznają, że nie są w stanie ustalić dla niego indywidualnej ceny eksportowej”. Analiza Sądu w tym względzie opiera się na wykładni art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO przyjętej w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych”. Tymczasem taka wykładnia byłaby nieistotna, w sytuacji gdy art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie transponuje tego przepisu.

221.

To samo dotyczy wniosku Sądu zawartego w pkt 233 zaskarżonego wyroku.

222.

Komisja zauważa, że Sąd nie ustosunkował się do argumentu merytorycznego przedstawionego przez instytucje, zgodnie z którym niewykonalne jest określenie ceny eksportowej w sytuacji, w której producent nie eksportuje, uznając przy tym, iż taka interpretacja byłaby sprzeczna z art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO. Tymczasem taka wykładnia byłaby niezgodna z przepisami art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Komisja przypomina, że Rada już wyjaśniła, dlaczego wykładnia pojęcia „niewykonalne” przyjęta przez Sąd w pkt 213–244 zaskarżonego wyroku jest sprzeczna z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, oraz wyjaśnia dlaczego jest ona również niezgodna z art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO. Jeżeli termin „niewykonalne” miał być ograniczony do dostawców nieobjętych próbą, to przepis ten zostałby pozbawiony skuteczności, co Komisja podniosła już w swoim komunikacie przedstawionym w ramach postępowania, które doprowadziło do wydania sprawozdania w sprawie „elementów złącznych”. Natomiast wspomniane argumenty nie zostały przez Sąd oddalone. Przeciwna teza, której Sąd broni w pkt 222–225 zaskarżonego wyroku, jest pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej.

223.

GE i RFA stoją na stanowisku, że Sąd nie popełnił błędu w wykładni pojęcia „niewykonalne” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

224.

Jak już zwracałem uwagę, art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że rozporządzenie nakładające cło antydumpingowe określa wysokość cła dla każdego dostawcy, chyba że jest to „niewykonalne” – w którym to przypadku wymagane jest jedynie określenie nazwy kraju danego dostawcy.

225.

Zgodnie z art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, jeśli cło antydumpingowe zostało nałożone, władze (prowadzące dochodzenie) określą dostawcę lub dostawców danego produktu, chyba że postępowaniem objętych jest wielu dostawców z jednego kraju i że określenie wszystkich dostawców jest praktycznie niemożliwe – w którym to przypadku władze mogą ograniczyć się do określenia kraju dostawcy.

226.

Ponadto art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO z reguły wymaga, aby władze określały margines dumpingu w sposób indywidualny dla każdego znanego eksportera lub producenta, chyba że liczba eksporterów lub producentów jest na tyle duża, iż taki sposób określenia marginesu dumpingu jest praktycznie „niemożliwy” – w którym to przypadku władze mogą ograniczyć badanie do odpowiedniej liczby zainteresowanych stron lub produktów przy wykorzystaniu kontroli wyrywkowej.

227.

W niniejszej części zarzutu Rada i Komisja zarzucają zasadniczo Sądowi, że: a) uznał, iż pojęcie „niemożliwy” („impracticable” w języku angielskim) zastosowane w art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO miało wpływ na zakres tego samego pojęcia występującego w art. 9.2 tego porozumienia; i b) dokonał wykładni pojęcia „niewykonalne” użytego w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w sposób analogiczny do wykładni tego samego pojęcia użytego w powyższych artykułach porozumienia antydumpingowego WTO. Zdaniem instytucji poprzez takie podejście Sąd pozbawił wszelkiej skuteczności art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ograniczając przypadki, w których ustalenie cła antydumpingowego i indywidualnych marginesów dumpingu jest niewykonalne, jedynie do sytuacji producentów nieobjętych próbą.

228.

Krytyka instytucji w przedmiocie argumentacji Sądu dotyczącej wykładni i zakresu pojęcia „niewykonalne” nie jest przekonująca.

229.

Co się tyczy, po pierwsze, analizy przepisów art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, przede wszystkim przypominam, że w pkt 217–224 zaskarżonego wyroku Sąd ograniczył się do powtórzenia istotnych punktów sprawozdania w sprawie „elementów złącznych”. Ani Rada, ani Komisja nie zarzucają Sądowi, że wypaczył on wymienione punkty sprawozdania, to jest że nieprawidłowo zrozumiał treść tego dokumentu ( 37 ) czy też pominął lub wybrał niektóre fragmenty tego sprawozdania, wskutek czego powstał oczywiście mylny i błędny obraz jego treści ( 38 ).

230.

Ponadto zwracam uwagę, że Sąd wiernie streścił omawiane punkty sprawozdania w sprawie „elementów złącznych”. W szczególności w pkt 220 zaskarżonego wyroku Sąd absolutnie słusznie podniósł, że każdy wyjątek od ogólnej zasady ustanowionej w art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO powinien być przewidziany w odnośnych porozumieniach. Podobnie w pkt 222 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał, że organ odwoławczy WTO wyjaśnił, iż istnieje „silne podobieństwo” pomiędzy art. 6.10 a art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, i że używając jednocześnie tych samych terminów „niemożliwe” lub „niemożliwy” dla opisania przypadków, w których ma zastosowanie wyjątek, rzeczone pojęcia wskazują, że te dwa wyjątki dotyczą sytuacji, w której władze ustalają marginesy dumpingu, korzystając z próby.

231.

Z pewnością, jak ponownie stwierdził Sąd w pkt 222 zaskarżonego wyroku, organ odwoławczy WTO zauważył również, że zawisłe przed nim pytanie nie dotyczyło ani zakresu wyjątku przewidzianego w art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, ani kwestii, czy wyjątek ten i wyjątek przewidziany w art. 6.10 tegoż porozumienia dokładnie się pokrywają ( 39 ). Jak zwrócił uwagę Sąd w pkt 223 zaskarżonego wyroku, organ odwoławczy WTO w pkt 354 sprawozdania w sprawie „elementów złącznych” wywnioskował jednak, że art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO zobowiązuje władze do dokładnego określenia ceł nałożonych na każdego dostawcę, chyba że jest to niemożliwe, jeżeli dotyczy wielu dostawców. Ponadto Sąd słusznie przypomniał, że w pkt 376 sprawozdania w sprawie „elementów złącznych” organ odwoławczy uściślił, iż art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO nie stoją na przeszkodzie, aby organ prowadzący dochodzenie ustalił wspólny margines dumpingu i wspólne cło antydumpingowe dla określonej liczby eksporterów, jeżeli stwierdzi, że stanowią oni jeden podmiot w celu stosowania tych artykułów.

232.

W pkt 225 zaskarżonego wyroku Sąd wywiódł ostatecznie skutki prawne z wykładni art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO przyjętej przez organ odwoławczy w sprawie „elementów złącznych”. I tak, Sąd stwierdził, że ze sprawozdania w sprawie „elementów złącznych” wynika, iż „gdy władza [prowadząca dochodzenie] korzysta z kontroli wyrywkowej, jak w niniejszej sprawie, porozumienie antydumpingowe ustanawia obowiązek ustalenia indywidualnych marginesów dumpingu i ustalenia indywidualnych ceł antydumpingowych dla każdego dostawcy współpracującego przy dochodzeniu, a obowiązek ten co do zasady jako wyjątki zawiera, po pierwsze, przypadek producentów lub eksporterów nieobjętych próbą, […] i po drugie, przypadek przedsiębiorców stanowiących jeden podmiot. Jednak z porozumienia antydumpingowego WTO nie wynika, aby istniał wyjątek od obowiązku ustanowienia indywidualnego cła antydumpingowego wobec producenta objętego próbą, który współpracował przy dochodzeniu, jeżeli instytucje uznają, że nie są w stanie ustalić dla niego indywidualnej ceny eksportowej”.

233.

Chociaż instytucje sprzeciwiają się w sposób oczywisty takiej ocenie, to w żaden sposób nie wykazały, że wniosek, do którego doszedł Sąd w przedmiocie rozumienia wykładni przyjętej przez organ odwoławczy w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych”, przeinacza analizę lub przynajmniej prowadzi do błędnej wykładni art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO. Należy oczywiście oddalić argument podniesiony przez Radę, wedle którego art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO jest bez znaczenia, ponieważ ma on po prostu na celu zakwestionowanie oceny przyjętej przez organ odwoławczy w sprawozdaniu w sprawie „elementów złącznych” w odniesieniu do powiązań tego artykułu z art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO. To samo dotyczy zarzutu Komisji, w którym zarzuca ona Sądowi nieuwzględnienie analizy art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, w szczególności pojęcia „niemożliwe”, przedstawionej w memorandum dla organu odwoławczego w sprawie „elementów złącznych”. Otóż w szczególności, jak wynika zwłaszcza z pkt 346–348 sprawozdania organu odwoławczego, teza Komisji, zgodnie z którą „niemożliwe” („impracticable” w języku angielsku) miałoby oznaczać nieskuteczne („ineffective” w języku angielskim), została ewidentnie oddalona przez organ odwoławczy ( 40 ). Jak przypomniał Sąd w pkt 222 zaskarżonego wyroku, organ odwoławczy stwierdził silne podobieństwo pomiędzy art. 9.2 i art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO, co może w mojej ocenie uzasadniać wniosek, do którego Sąd doszedł w pkt 225 zaskarżonego wyroku.

234.

Po drugie, w odniesieniu do wykładni art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Sąd co do zasady odrzucił tezę, za którą opowiada się Rada, a zgodnie z którą przymiotnik „niewykonalne” powinien być rozumiany szeroko, tak aby instytucje miały margines uznania co do możliwości odstąpienia od ustanowienia indywidualnych ceł antydumpingowych. Sąd przypomniał, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego należy interpretować zgodnie z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, a co za tym idzie, pojęcie „niewykonalne” użyte w tych trzech artykułach ma podobne znaczenie, natomiast wyjątek od ustalenia indywidualnego marginesu dumpingu oraz od ustanowienia indywidualnego cła antydumpingowego obejmujący to pojęcie, w przypadku gdy instytucje skorzystały z kontroli wyrywkowej, tak jak w niniejszej sprawie, jest możliwy tylko w odniesieniu do przedsiębiorstw, które nie są objęte próbą i które w innym razie nie mają prawa do odrębnego indywidualnego cła antydumpingowego (zob. pkt 227–232 zaskarżonego wyroku).

235.

Jednak ze względu na fakt, że po pierwsze – jak wskazałem w odpowiedzi na część pierwszą zarzutu drugiego odwołania głównego – Sąd słusznie orzekł, iż wykładni art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego należy dokonywać zgodnie z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, a po drugie, że instytucje w żaden sposób nie wykazały, iż znaczenie i zakres przymiotnika „niewykonalne” z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego mogły być wyłącznie diametralnie odmienne od znaczenia i zakresu tego samego przymiotnika użytego w art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO, co miałoby prowadzić do tego, że Sąd dokonał wykładni contra legem normy prawa wtórnego Unii, uważam, że argumentację instytucji należy odrzucić.

236.

Pragnę dodać, wbrew twierdzeniu Komisji, że przyjmując ścisłą wykładnię wyjątku obejmującego użycie terminu „niewykonalne”, Sąd w żaden sposób nie pozbawił wszelkiej skuteczności art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Otóż jak Sąd sam zauważył w pkt 232 zaskarżonego wyroku, wyjątek od ustalenia indywidualnych marginesów dumpingu oraz indywidualnych ceł antydumpingowych z uwagi na swoją niewykonalność znajduje zastosowanie nie tylko do producentów lub eksporterów nieobjętych próbą, lecz również do tych, którzy stanowią jeden podmiot. Ponadto ścisła wykładnia wyjątku od zasady ustanowionej normą prawa Unii, która przyznaje prawa osobom fizycznym lub prawnym, jest zgodna z metodą wykładni wyjątków przyjętą przez sąd Unii. W tym względzie zwracam szczególną uwagę na argument Sądu przedstawiony w pkt 228 zaskarżonego wyroku, który nie został poddany krytyce ze strony instytucji, a zgodnie z którym poparcie dla „ogólniejszej” interpretacji pojęcia „niewykonalne”, jak proponowała Rada, przyznałoby Radzie niezmiernie szeroki zakres uznania co do możliwości odstąpienia od ustanowienia indywidualnych ceł antydumpingowych.

237.

W konsekwencji uważam, że instytucje nie wykazały, iż przyjmując wykładnię pojęcia „niewykonalne” znajdującego się w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego analogiczną do wykładni tego samego pojęcia z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO, Sąd naruszył w zaskarżonym wyroku prawo.

238.

W tych okolicznościach proponuję oddalić część trzecią zarzutu drugiego odwołania głównego, a w konsekwencji oddalić cały ten zarzut.

239.

Rada podkreśla, że w pkt 202–211 i 242–245 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych nie jest niewykonalne, ponieważ Komisja mogła odtworzyć ceny stosowane przez amerykańskich producentów objętych próbą. Sąd popełnił w ten sposób istotne błędy w zakresie ustaleń faktycznych i wypaczył przedstawione mu dowody. Skoro bowiem bioetanol pochodzący od kilku producentów amerykańskich został wymieszany przez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem przed jego wywozem, dotarcie do wartości normalnej ani do ceny eksportowej dla każdego producenta nie było możliwe, co zostało wykazane przez instytucje. Z uwagi na to, że dane dostarczone przez producentów były bezużyteczne przy obliczaniu marginesu dumpingu, Sąd naruszył prawo, nie uwzględniając tego dowodu wskazującego na oczywistą niewykonalność takich obliczeń.

240.

Komisja uważa, że Rada wyraźnie i precyzyjnie określiła, w jaki sposób Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne. Z uwagi na to, że niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem mieszały bioetanol od różnych producentów krajowych w celu uzyskania jednej mieszanki, niemożliwe było ustalenie indywidualnych cen eksportowych. Ponadto ustalenie ceny eksportowej i indywidualnego marginesu dumpingu nie miałoby żadnego sensu z praktycznego punktu widzenia, ponieważ organy celne nie mogłyby go zastosować.

241.

GE i RFA twierdzą, że trzeci zarzut Rady jest niedopuszczalny, gdyż nie zawiera on zrozumiałego opisu okoliczności faktycznych i prawnych, na których Rada się opiera, naruszając w ten sposób art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Rada ograniczyła się bowiem do przypomnienia, że obliczanie indywidualnych marginesów dumpingu dla amerykańskich producentów objętych próbą było niewykonalne bez wyjaśnienia, w jaki sposób Sąd przeinaczył dowody, dochodząc do przeciwnego wniosku. Fakt, że bioetanol był mieszany przed eksportem, nie udowadnia sam w sobie, iż takie obliczenie jest oczywiście niewykonalne lub niemożliwe.

242.

Następnie GE i RFA stwierdziły, że Sąd wyjaśnił w sposób jasny i prosty w pkt 242 i 243 zaskarżonego wyroku, jak konkretnie obliczać marginesy dumpingu w przypadku trudności przy ustalaniu wartości normalnej lub ceny eksportowej dla niektórych producentów lub eksporterów. Skoro Rada nie zakwestionowała tych argumentów ani nie wyjaśniła, w jaki sposób Sąd jej zdaniem przeinaczył dowody stowarzyszenia, GE i RFA wnoszą o oddalenie zarzutu jako bezzasadnego.

243.

Rada, popierana przez Komisję, zarzuca Sądowi, że ten przeinaczył okoliczności faktyczne, stwierdzając w pkt 242–245 zaskarżonego wyroku, iż Rada błędnie uznała, że ustanowienie indywidualnych ceł antydumpingowych dla amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą było „niewykonalne” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

244.

Argument ten mnie nie przekonuje.

245.

Należy przede wszystkim przypomnieć, że rozumowanie, które doprowadziło Sąd do stwierdzenia błędu Rady, przebiegało w dwóch etapach. W pierwszej kolejności Sąd stwierdził w pkt 239 i 240 zaskarżonego wyroku, że Rada z jednej strony uzasadniła wyjątek od zasady polegający na ustalaniu indywidualnych marginesów dumpingu i nakładaniu indywidualnych ceł antydumpingowych innymi względami niż wyjątek dotyczący producentów lub eksporterów nieobjętych próbą lub przedsiębiorców stanowiących jeden podmiot, a z drugiej strony nie wskazała, że zastosowany przez nią wyjątek opierał się na innym wyjątku wynikającym z odnośnych porozumień WTO. W drugiej kolejności, poprzez ocenę zawartą w pkt 242–245 zaskarżonego wyroku, Sąd ponownie wyjaśnił w szczególności odsyłając do pkt 202–211 zaskarżonego wyroku, dlaczego argumenty instytucji dotyczące trudności związanych z ustaleniem wartości normalnej i ceny eksportowej dla niektórych producentów oraz argumenty związane z możliwością odtworzenia ścieżki produktów czterech amerykańskich producentów objętych próbą nie pozwalają na zwolnienie tych instytucji z obowiązku obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu i indywidualnego cła antydumpingowego dla tych producentów. W świetle tych rozważań Sąd stwierdził zatem, że nie ma podstaw, aby instytucje mogły stwierdzić, iż w niniejszej sprawie nałożenie indywidualnych ceł antydumpingowych było „niewykonalne” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

246.

Rozumowanie Sądu przedstawione na początkowym etapie dowodzenia w pkt 239–240 zaskarżonego wyroku, które nie było przedmiotem krytyki ze strony Rady lub które było przedmiotem krytyki w dużym stopniu pokrywającej się z uwagami przedstawionymi w ramach zarzutu drugiego odwołania głównego, powinno moim zdaniem zostać oddalone, natomiast ocena zawarta w tych dwóch punktach zaskarżonego wyroku jest według mnie wystarczająca, aby oddalić trzeci zarzut odwołania.

247.

W każdym razie poza tym, że trzeci zarzut odwołania głównego ma przede wszystkim na celu stwierdzenie błędu w rozumowaniu lub w wykładni przepisów rozporządzenia podstawowego, a nie przeinaczenia faktów przez Sąd, jestem zdania, że przedstawione w pkt 242 zaskarżonego wyroku rozważania Sądu dotyczące trudności przy obliczaniu wartości normalnej i ceny eksportowej nie zawierają, jak już wskazałem w pkt 217 niniejszej opinii, takiego błędu. W związku z tym ocena przedstawiona w pkt 239–242 zaskarżonego wyroku moim zdaniem nieuchronnie pociąga za sobą konieczność oddalenia podnoszonego przez Radę przeinaczenia okoliczności faktycznych w ramach zarzutu trzeciego odwołania głównego.

248.

W konsekwencji proponuję oddalić ten zarzut.

249.

Jak wskazałem, odpowiednio, w pkt 102 i 142 niniejszej opinii, uważam, że część pierwsza zarzutu pierwszego odwołania głównego, jak również część druga zarzutu drugiego odwołania wzajemnego powinny zostać uwzględnione. Moim zdaniem zaskarżony wyrok należy zatem uchylić w tym zakresie.

250.

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, lub skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.

251.

Uważam, że Trybunał jest w stanie orzec w przedmiocie dopuszczalności skargi w pierwszej instancji wniesionej przez GE i RFA w imieniu czterech amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą, która to dopuszczalność została zakwestionowana przez Radę. W tym względzie wystarczy moim zdaniem stwierdzić, że skarga GE i RFA jest niedopuszczalna, bowiem stowarzyszenia te nie wykazały, iż cło antydumpingowe nałożone w spornym rozporządzeniu bezpośrednio oddziaływało na tych producentów w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

252.

Natomiast jeśli chodzi o legitymację procesową GE i RFA do wniesienia skargi w imieniu Murexu i CHS, z uwagi na to, że strony nie przedstawiły kompletnego stanowiska w tej kwestii w postępowaniu w pierwszej instancji, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii, czy sporne rozporządzenie bezpośrednio i indywidualnie dotyczyło tych dwóch niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem, spór nie może zostać w tym zakresie rozstrzygnięty.

253.

W związku z tym uważam, że należy odesłać niniejszą sprawę do Sądu, aby orzekł on w przedmiocie dopuszczalności skargi GE i RFA wniesionej w imieniu Murexu i CHS i, w razie potrzeby, w przedmiocie istotnych zarzutów merytorycznych.

254.

W tych okolicznościach rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

255.

W świetle powyższych rozważań proponuję, aby Trybunał orzekł w następujący sposób: