1

Met hun hogere voorziening verzoeken Nexans France SAS en Nexans SA om vernietiging van de beschikking van de president van het Gerecht van 23 november 2017, Nexans France en Nexans/Commissie (T‑423/17 R, niet gepubliceerd, EU:T:2017:835; hierna: „bestreden beschikking”), waarbij hun verzoek is afgewezen dat ertoe strekte, ten eerste, dat de tenuitvoerlegging van besluit C(2017) 3051 final van de Europese Commissie van 2 mei 2017 betreffende een verzoek om vertrouwelijke behandeling (zaak COMP/AT.39610 – Stroomkabels; hierna: „litigieus besluit”) werd opgeschort voor zover dat verzoek is afgewezen met betrekking tot de gegevens bedoeld in de punten 7 en 8 van het litigieuze besluit, die voortkomen uit een inbeslagneming bij rekwirantes en een andere marktdeelnemer (hierna: „litigieuze informatie”), en, ten tweede, dat de Europese Commissie werd gelast zich ervan te onthouden een versie van haar besluit C(2014) 2139 final van 2 april 2014 (zaak COMP/AT.39610 – Stroomkabels; hierna: „besluit stroomkabels”) met de litigieuze gegevens bekend te maken.

2

De voorgeschiedenis van het geding en de procedure bij het Gerecht zijn in de punten 1 tot en met 16 van de bestreden beschikking als volgt samengevat:

3

Na in de punten 18 tot en met 22 van de bestreden beschikking de rechtspraak van het Hof en het Gerecht over de voorwaarden voor de vaststelling van voorlopige maatregelen in herinnering te hebben gebracht, heeft de president van het Gerecht in punt 23 van die beschikking opgemerkt dat in casu eerst moest worden onderzocht of was voldaan aan de voorwaarde inzake de spoedeisendheid.

4

In dit verband heeft de president van het Gerecht in de punten 24 tot en met 31 van die beschikking de beginselen in herinnering gebracht die op dat gebied in de rechtspraak van het Hof en het Gerecht zijn ontwikkeld. In het licht van deze beginselen heeft hij in de punten 32 tot en met 48 van de bestreden beschikking het volgende overwogen:

5

In de punten 48 tot en met 81 van de bestreden beschikking heeft de president van het Gerecht aldus onderzocht of rekwirantes erin waren geslaagd de spoedeisendheid van hun verzoek aan te tonen, waardoor de toekenning van voorlopige maatregelen gerechtvaardigd zou zijn. Daartoe heeft hij de drie oorzaken van de schade onderzocht die rekwirantes stelden te zullen lijden indien de tenuitvoerlegging van het litigieuze besluit niet zou worden opgeschort, te weten de in de punten 54 tot en met 67 van die beschikking onderzochte schade als gevolg van de aantasting van hun reputatie en van het risico te worden geconfronteerd met schadevorderingen, alsmede de in de punten 68 tot en met 81 van die beschikking onderzochte schade als gevolg van het risico dat hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte wordt ondermijnd, daar de eventuele nietigverklaring van het besluit stroomkabels geen „volle werking” zou hebben.

6

In het kader van het onderzoek van deze derde schadeoorzaak heeft de president van het Gerecht in de punten 69 tot en met 78 van de bestreden beschikking het argument van rekwirantes onderzocht dat het voor de inachtneming van hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte noodzakelijk was dat opschorting van de tenuitvoerlegging van het litigieuze besluit werd gelast tot de rechtmatigheid van de inbeslagneming van de litigieuze informatie zou zijn getoetst. Vervolgens heeft hij, ten overvloede, in de punten 79 tot en met 81 van die beschikking het volgende overwogen:

7

Op basis van dit onderzoek heeft de president van het Gerecht het verzoek in kort geding van rekwirantes afgewezen en zijn beschikking van 12 juli 2017 ingetrokken.

8

Met hun hogere voorziening verzoeken rekwirantes het Hof:

9

Bij afzonderlijke akte, neergelegd ter griffie van het Hof op 31 januari 2018, hebben rekwirantes een verzoek in kort geding ingediend.

10

Overeenkomstig artikel 160, lid 7, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof is bij beschikking van de vicepresident van het Hof van 2 februari 2018, Nexans France en Nexans/Commissie [C‑65/18 P(R)-R, niet gepubliceerd, EU:C:2018:62], die is vastgesteld zonder dat andere partijen in de procedure waren gehoord, de tenuitvoerlegging van het litigieuze besluit opgeschort en de Commissie gelast geen niet-vertrouwelijke versie van het besluit stroomkabels met daarin de in de punten 7 en 8 van het litigieuze besluit genoemde gegevens bekend te maken, tot de vaststelling van de beschikking die het eerst van beide wordt gegeven, ofwel die waarbij de kortgedingprocedure wordt beëindigd ofwel die waarbij uitspraak wordt gedaan over de onderhavige hogere voorziening.

11

In haar memorie van antwoord, neergelegd ter griffie van het Hof op 6 maart 2018, verzoekt de Commissie:

12

De hogere voorziening steunt op twee middelen, elk gebaseerd op een onjuiste rechtsopvatting van het Gerecht, doordat het, ten eerste, heeft geweigerd uit te gaan van de premisse dat de litigieuze informatie onder de geheimhoudingsplicht viel en, ten tweede, het recht van rekwirantes op een doeltreffende voorziening in rechte verkeerd heeft beoordeeld.

13

Tot staving van hun eerste middel van de hogere voorziening betogen rekwirantes dat het Gerecht in de punten 33 tot en met 37 van de bestreden beschikking ten onrechte heeft vastgesteld dat de onderhavige procedure zich onderscheidt van de zaken die hebben geleid tot de beschikkingen van de vicepresident van het Hof van 10 september 2013, Commissie/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], en 2 maart 2016, Evonik Degussa/Commissie (C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142), waarin de kortgedingrechter zijn analyse had gebaseerd op de premisse dat de informatie die in die zaken aan de orde was, vertrouwelijk was. Net zoals de rekwirantes in die zaken, hebben rekwirantes in de onderhavige zaak in hun beroep tot nietigverklaring immers de beoordeling van de Commissie betwist dat de litigieuze informatie niet onder de geheimhoudingsplicht viel, en ook al hebben zij daartoe niet beweerd dat deze informatie zakengeheimen vormde, hebben zij niettemin omstandig gesteld dat deze informatie vertrouwelijk van aard was en derhalve ingevolge de in de rechtspraak van het Hof en het Gerecht geformuleerde criteria onder de geheimhoudingsplicht diende te vallen. Anders dan de president van het Gerecht in de punten 46 en 47 van de bestreden beschikking heeft geoordeeld, had bovendien de omstandigheid dat deze kwestie en het onderzoek van de voorwaarde van fumus boni juris elkaar overlappen, hem niet moeten beletten om uit te gaan van deze premisse.

14

Ter afdoening van dit middel moet eraan worden herinnerd dat artikel 156, lid 3, van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht bepaalt dat verzoeken in kort geding een duidelijke omschrijving moeten bevatten van het voorwerp van het geschil en van de omstandigheden waaruit het spoedeisend karakter van het verzoek blijkt, alsmede de middelen, zowel feitelijk als rechtens, op grond waarvan de voorlopige maatregel waartoe wordt geconcludeerd, aanvankelijk gerechtvaardigd voorkomt. Volgens vaste rechtspraak van het Hof kunnen de opschorting van de tenuitvoerlegging en de andere voorlopige maatregelen dus worden toegekend door de kortgedingrechter indien vaststaat dat zij op het eerste gezicht feitelijk en rechtens gerechtvaardigd voorkomen (fumus boni juris) en spoedeisend zijn in die zin dat het ter voorkoming van een ernstige en onherstelbare aantasting van de belangen van de verzoeker noodzakelijk is dat zij reeds vóór de beslissing op het beroep ten gronde worden gelast en effect sorteren. Deze voorwaarden zijn cumulatief, zodat een verzoek om voorlopige maatregelen moet worden afgewezen wanneer aan een van deze voorwaarden niet wordt voldaan. De kortgedingrechter kan eventueel ook de betrokken belangen afwegen [zie met name beschikkingen van de vicepresident van het Hof van 10 september 2013, Commissie/Pilkington Group, C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558, punt 35, en 4 oktober 2017, Wall Street Systems UK/ECB, C‑576/17 P(R)-R, niet gepubliceerd, EU:C:2017:735, punten 22 en 23].

15

In dit verband heeft het Gerecht in punt 46 van de bestreden beschikking terecht overwogen, in essentie, dat wanneer moet worden beoordeeld of het spoedeisend is dat voorlopige maatregelen worden toegekend teneinde de openbaarmaking van vermeend vertrouwelijke informatie te beletten, deze beoordeling en het onderzoek van het bestaan van de fumus boni juris in verband met de vertrouwelijkheid van die gegevens, waarop de partij die deze maatregelen vraagt zich beroept, elkaar in een zekere mate overlappen.

16

Zoals rekwirantes overigens zelf aanvoeren, is in punt 38 van de beschikking van de vicepresident van het Hof van 10 september 2013, Commissie/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], waarin de schade die Pilkington aanvoerde, teweeg zou zijn gebracht door de openbaarmaking van de vermeend vertrouwelijke informatie, immers geoordeeld dat de president van het Gerecht bij de beoordeling van het bestaan van ernstige en onherstelbare schade, noodzakelijkerwijs, overeenkomstig hetgeen Pilkington daarover stelde, diende uit te gaan van de premisse dat de informatie waarvan werd gesteld dat zij vertrouwelijk was, dat ook daadwerkelijk was.

17

In datzelfde punt 38 heeft de vicepresident van het Hof echter tevens gepreciseerd dat het in aanmerking nemen van een dergelijke premisse niet vooruitliep op het onderzoek van de fumus boni juris, dat gekoppeld is aan de beoordeling van het bestaan van ernstige en onherstelbare schade, maar er tegelijkertijd van dient te worden onderscheiden.

18

In punt 45 van de beschikking van de president van het Gerecht van 11 maart 2013, Pilkington Group/Commissie (T‑462/12 R, EU:T:2013:119), waartegen een hogere voorziening was ingesteld, die heeft geleid tot de beschikking van de vicepresident van het Hof van 10 september 2013, Commissie/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], had de president van het Gerecht zelf uitdrukkelijk gepreciseerd dat het bestaan van ernstige en onherstelbare schade in die zaak was vastgesteld onder het voorbehoud van een onderzoek of was voldaan aan de voorwaarde inzake de fumus boni juris. Pas nadat de president van het Gerecht in de punten 67 tot en met 72 van die eerste beschikking had onderzocht of deze voorwaarde inzake de fumus boni juris was vervuld – welk onderzoek overigens niet in twijfel was getrokken in de hogere voorziening – had hij daadwerkelijk kunnen uitgaan van de premisse dat de betrokken informatie vertrouwelijk was, teneinde de gevraagde voorlopige maatregelen te kunnen toekennen.

19

Dit was ook het geval in de zaak die heeft geleid tot de beschikking van de vicepresident van het Hof van 2 maart 2016, Evonik Degussa/Commissie (C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142), waarin de vicepresident van het Hof was aangezocht met een verzoek in kort geding dat samenhing met een hogere voorziening tegen een arrest van het Gerecht. In deze zaak had de kortgedingrechter – alvorens in punt 85 van die beschikking te beslissen dat ter beoordeling van de spoedeisendheid in de onderhavige zaak moest worden uitgegaan van de premisse dat de in die zaak aan de orde zijnde informatie onder de geheimhoudingsplicht viel – in punt 84 van die beschikking opgemerkt dat het niet alleen zo was dat de rekwirante in die zaak in het kader van haar hogere voorziening was opgekomen tegen de beoordeling van het Gerecht dat die informatie geen zakengeheimen betrof en evenmin onder de geheimhoudingsplicht viel, maar dat tevens uit een prima-facieonderzoek van de argumenten die ter onderbouwing van de ter zake dienende middelen in hogere voorziening waren aangevoerd, niet kon worden geconcludeerd dat die informatie kennelijk niet vertrouwelijk was.

20

In zijn beschikking van 14 januari 2016, AGC Glass Europe e.a./Commissie (C‑517/15 P-R, EU:C:2016:21), kon de vicepresident van het Hof, eveneens aangezocht met een verzoek in kort geding dat samenhing met een hogere voorziening tegen het arrest van het Gerecht van 15 juli 2015, AGC Glass Europe e.a./Commissie (T‑465/12, EU:T:2015:505), daarentegen niet uitgaan van diezelfde premisse, zoals volgt uit punt 33 van die beschikking, aangezien het Gerecht in de zaak die tot die beschikking had geleid, in de punten 22 tot en met 54 van dat arrest het zesde middel had onderzocht en afgewezen, dat de rekwirantes in die zaak ter ondersteuning van hun beroep tot nietigverklaring hadden aangevoerd, in het kader waarvan zij de beoordeling van de raadadviseur-auditeur betwistten dat de in die zaak aan de orde zijnde informatie geen zakengeheimen vormde en dat de door rekwirantes ingestelde hogere voorziening niet was gericht tegen dat deel van dat arrest, zodat moest worden aangenomen dat definitief was geoordeeld dat deze informatie geen zakengeheimen vormde.

21

Dus alleen wanneer, ten eerste, de verzoeker in kort geding stelt dat de informatie waarvan hij voorlopig de openbaarmaking wil beletten, een zakengeheim vormt of anderszins onder de geheimhoudingsplicht valt, en, ten tweede, deze stelling voldoet aan de voorwaarde van de fumus boni juris, is de kortgedingrechter in beginsel in het kader van zijn onderzoek van de voorwaarde inzake de spoedeisendheid gehouden om uit te gaan van de premisse dat deze informatie een zakengeheim is respectievelijk onder de geheimhoudingsplicht valt.

22

Anders dan rekwirantes lijken te betogen, volstaat het dus niet, om voorlopige maatregelen toegewezen te krijgen, dat zij hebben gesteld dat de informatie die openbaar zou worden gemaakt, vertrouwelijk is, wanneer een dergelijke stelling niet voldoet aan de voorwaarde van de fumus boni juris. In casu blijkt uit de punten 37 tot en met 46 van de bestreden beschikking dat de stelling van rekwirantes dat de litigieuze informatie vertrouwelijk is, niet voldeed aan de voorwaarde van de fumus boni juris.

23

In dit verband moet worden opgemerkt dat, zoals de president van het Gerecht in punt 21 van de bestreden beschikking in herinnering brengt, de kortgedingrechter in het kader van het algehele onderzoek van alle cumulatieve voorwaarden waaraan de toekenning van een opschorting van de tenuitvoerlegging en andere voorlopige maatregelen moet voldoen, over een ruime beoordelingsbevoegdheid beschikt en hij, in het licht van de bijzonderheden van de zaak, vrij kan bepalen hoe en in welke volgorde deze verschillende voorwaarden moeten worden onderzocht, aangezien geen enkele rechtsregel hem voor de beoordeling van de noodzaak van voorlopige maatregelen een vooraf vastgesteld onderzoekschema voorschrijft [beschikking van 19 juli 2012, Akhras/Raad, C‑110/12 P(R), niet gepubliceerd, EU:C:2012:507, punt 23en aldaar aangehaalde rechtspraak].

24

In casu heeft de president van het Gerecht er in punt 23 van de bestreden beschikking op gewezen dat hij in de eerste plaats bedoelt te onderzoeken of is voldaan aan de voorwaarde inzake de spoedeisendheid. In het kader van zijn onderzoek heeft hij echter in de punten 37 tot en met 46 van die beschikking een analyse gemaakt van de gegrondheid van de stellingen van rekwirantes over de vraag of de litigieuze informatie onder de geheimhoudingsplicht viel, zonder daaruit expliciet conclusies te trekken over de vraag of deze stellingen al dan niet voldoen aan de voorwaarde van de fumus boni juris.

25

Ondanks een weinig coherente analysestructuur, blijkt niettemin met voldoende helderheid uit de bestreden beschikking dat de president van het Gerecht heeft vastgesteld dat in casu de stelling van rekwirantes dat die informatie vertrouwelijk was, niet voldeed aan de voorwaarde van de fumus boni juris.

26

In dit verband heeft de president van het Gerecht in punt 42 van de bestreden beschikking, ten eerste, met name de rechtspraak van het Hof in herinnering gebracht, volgens welke informatie die geheim of vertrouwelijk is geweest, maar minstens vijf jaar oud is, door het verstrijken van die periode in beginsel als niet meer actueel moet worden aangemerkt en daardoor wordt geacht niet langer geheim of vertrouwelijk te zijn, tenzij de partij die aanvoert dat de informatie nog steeds geheim of vertrouwelijk is, bij wijze van uitzondering aantoont dat deze informatie ondanks de ouderdom ervan nog steeds een wezenlijk onderdeel van haar commerciële positie of van die van een betrokken derde is. Deze overwegingen, die tot een weerlegbaar vermoeden leiden, gelden zowel in de context van verzoeken tot vertrouwelijke behandeling ten aanzien van interveniënten in het kader van beroepen bij de Unierechter, als in de context van verzoeken tot vertrouwelijke behandeling met het oog op de bekendmaking door de Commissie van een beschikking houdende vaststelling van een inbreuk op het mededingingsrecht (arrest van 14 maart 2017, Evonik Degussa/Commissie, C‑162/15 P, EU:C:2017:205, punt 64).

27

Ten tweede heeft de president van het Gerecht in punt 43 van de bestreden beschikking overwogen dat in casu de litigieuze informatie was verzameld tijdens de inspectie in 2009 door de diensten van de Commissie en dat rekwirantes niet hadden getracht te bewijzen waarom de litigieuze informatie naar haar aard, niettegenstaande het tijdsverloop, nog steeds geheim of vertrouwelijk is.

28

Zelfs op enkel deze grondslag kon de president van het Gerecht terecht aannemen dat niet was voldaan aan de voorwaarde van de fumus boni juris. Bijgevolg zijn de andere gronden van de bestreden beschikking, die zijn vervat in de punten 37 tot en met 41 en 44 tot en met 46 ervan en ertoe strekken elke vertrouwelijkheid van die informatie uit te sluiten, ten overvloede geformuleerd.

29

In het kader van hun hogere voorziening hebben rekwirantes enkel bezwaar gemaakt tegen deze laatste punten van de bestreden beschikking, zonder de vaststelling in punt 43 ervan te betwisten, zodat de door rekwirantes tegen deze gronden aangevoerde argumenten moeten worden afgewezen als niet ter zake dienend.

30

Bijgevolg heeft de president van het Gerecht geen blijk gegeven van onjuiste rechtsopvattingen door vast te stellen dat de onderhavige zaak zich onderscheidt van de zaken die hebben geleid tot de beschikkingen van de vicepresident van het Hof van 10 september 2013, Commissie/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], en 2 maart 2016, Evonik Degussa/Commissie (C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142).

31

Om die redenen is het eerste middel van de hogere voorziening ongegrond.

32

Met het tweede middel van hun hogere voorziening betwisten rekwirantes de beoordeling van president van het Gerecht in de punten 68 tot en met 81 van de bestreden beschikking, op grond waarvan hij hun argument heeft afgewezen dat het litigieuze besluit hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte schendt.

33

Daartoe heeft de president van het Gerecht, ten eerste, in de punten 69 tot en met 78 van die beschikking het argument van rekwirantes onderzocht en afgewezen dat het noodzakelijk was, teneinde hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte in acht te nemen, de opschorting van de tenuitvoerlegging van het litigieuze besluit te gelasten tot de rechtmatigheid van de inbeslagneming van de litigieuze informatie zou zijn getoetst. Ten tweede en ten overvloede heeft de president van het Gerecht in de punten 79 tot en met 81 van die beschikking overwogen dat rekwirantes hoe dan ook niet hadden aangetoond dat de schade die concreet voor hen zou voortvloeien uit de vermeende schending van het recht op een doeltreffende voorziening in rechte, kon worden onderscheiden van de schade die zou voortvloeien uit het feit dat zij werden geconfronteerd met een aantasting van hun reputatie en met schadevorderingen, terwijl het bestaan van deze tweede schade door hem in de punten 62 en 67 van die beschikking was afgewezen.

34

Rekening gehouden met de structuur van de redenering van de president van het Gerecht, moet derhalve allereerst worden nagegaan of rekwirantes er in hun hogere voorziening in zijn geslaagd aan te tonen dat hij blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting in de punten die in zijn motivering ten overvloede zijn geformuleerd.

35

Dit is echter niet het geval.

36

Voor zover om te beginnen rekwirantes betogen dat de vermeende schending van hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte hun op zich ernstige en onherstelbare schade kan toebrengen, kan immers worden volstaan met op te merken, zoals de Commissie heeft gedaan en zoals de president van het Gerecht in punt 79 van de bestreden beschikking in herinnering heeft gebracht – tegen welk punt rekwirantes niet zijn opgekomen in hun hogere voorziening –, dat de stelling dat schade per definitie ernstig en onherstelbaar is wanneer zij raakt aan de grondrechten, niet kan worden aanvaard, aangezien het niet voldoende is om in abstracto een schending van grondrechten aan te voeren om aan te tonen dat de schade die hieruit zou kunnen voortvloeien, noodzakelijkerwijs ernstig en onherstelbaar is [beschikking van de vicepresident van het Hof van 10 september 2013, Commissie/Pilkington Group, C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558, punt 40en aldaar aangehaalde rechtspraak].

37

Wat vervolgens het argument van rekwirantes betreft dat de openbaarmaking van de litigieuze informatie aan rekwirantes ernstige en onherstelbare schade kan toebrengen die voortvloeit uit schadevorderingen als gevolg van die openbaarmaking, moet worden opgemerkt dat deze schadeoorzaak is onderzocht door de president van het Gerecht, die in de punten 60 en 61 van de bestreden beschikking heeft geoordeeld dat, gesteld al dat het litigieuze besluit de beslissende oorzaak van de gestelde schade zou zijn en dat deze financiële schade onherstelbaar zou zijn, rekwirantes geen gegevens hadden verstrekt waarmee kon worden aangetoond dat de schade waarvan zij stellen dat deze reëel was, ernstig was.

38

Hetzelfde geldt met betrekking tot de schade die zou voortvloeien uit een aantasting van de reputatie van rekwirantes. In punt 67 van die beschikking was de president van het Gerecht immers tevens tot de slotsom gekomen dat rekwirantes geen enkel gegeven hadden aangedragen op basis waarvan kon worden vastgesteld of en in welke mate de bekendmaking van het besluit stroomkabels als gevolg van het litigieuze besluit de aantasting van hun reputatie zou kunnen verergeren.

39

Derhalve heeft de president van het Gerecht geen blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in punt 81 van de bestreden beschikking te verwijzen naar de conclusies waartoe hij in de punten 62 en 67 van die beschikking was gekomen teneinde het argument van rekwirantes af te wijzen dat de schending van hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte hun ernstige schade had berokkend als gevolg van de aantasting van hun reputatie en van het risico te worden geconfronteerd met schadevorderingen.

40

Wat ten slotte het argument van rekwirantes betreft dat punt 81 van de bestreden beschikking ten onrechte berust op de vaststelling dat de „beslissende oorzaak” van elk van de schadeoorzaken niet de openbaarmaking van de litigieuze informatie was, maar de onderliggende inbreuk die was vastgesteld in het besluit stroomkabels – aangezien, indien deze nietig zou worden verklaard, de beslissende schadeoorzaak niet dat besluit zou zijn maar de openbaarmaking van de litigieuze informatie op zich – kan worden volstaan met vast te stellen dat rekwirantes geen enkel gegeven hebben aangedragen op basis waarvan kan worden begrepen waarom, gesteld al dat hun argument gegrond is, dit zou afdoen aan de beslissing van de president van het Gerecht dat rekwirantes geen toereikende gegevens hadden verstrekt om aan te tonen dat de vermeende schade als gevolg van de aantasting van hun reputatie en van het risico te worden geconfronteerd met schadevorderingen, ernstig was.

41

Daaruit volgt dat aangezien de president van het Gerecht in punt 81 van de bestreden beschikking geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting, de argumenten ter ondersteuning van het onderhavige middel die zijn gericht tegen de punten 68 tot en met 78 van die beschikking, gelet op de gronden in de punten 33 en 34 van de onderhavige beschikking, moeten worden beschouwd niet ter zake dienend te zijn.

42

Daar het tweede middel van de hogere voorziening evenmin gegrond is, dient de hogere voorziening in haar geheel te worden afgewezen.

43

Volgens artikel 138, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof, dat ingevolge artikel 184, lid 1, van dit Reglement van toepassing is op de procedure in hogere voorziening, wordt de in het ongelijk gestelde partij verwezen in de kosten, voor zover dit is gevorderd.

44

Aangezien rekwirantes in het ongelijk zijn gesteld, dienen zij overeenkomstig de vordering van de Commissie te worden verwezen in de kosten die zijn gemaakt in de onderhavige hogere voorziening en in de kortgedingprocedure in zaak C‑65/18 P(R)-R.

De vicepresident van het Hof beschikt: