1

Με απόφαση της 31ης Οκτωβρίου 1973, που περιήλθε στη γραμματεία του Δικαστηρίου στις 28 Δεκεμβρίου 1973, το TRIBUNAL D'ARRONDISSEMENT του Λουξεμβούργου υπέβαλε, δυνάμει του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΟΚ, δύο προδικαστικά ερωτήματα ως προς την ερμηνεία των άρθρων 5, 30, 36 και 85 της Συνθήκης, σε συνδυασμό με το δίκαιο σημάτων.

2

Με το πρώτο ερώτημα ερωτάται αν οι κοινοτικοί κανόνες του ανταγωνισμού ή οι κανόνες περί της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων απαγορεύουν στο δικαιούχο σήματος που προστατεύεται νόμιμα σ' ένα κράτος μέλος να αντιταχτεί στην εισαγωγή προϊόντων που φέρουν νόμιμα «το ίδιο σήμα» σ' άλλο κράτος μέλος εφόσον, αρχικά, τα δύο σήματα ανήκαν στον ίδιο δικαιούχο.

3

Από τη δικογραφία προκύπτει ότι ο αρχικός δικαιούχος, που ήταν εγκατεστημένος στη γερμανική επικράτεια, εκχώρησε το σήμα του, όσον αφορά το Βέλγιο, σε θυγατρική εταιρία που ίδρυσε και ελέγχει ο ίδιος, η οποία όμως ανεξαρτητοποιήθηκε κατόπιν πράξεως της δημοσίας εξουσίας.

4

Σύμφωνα με το ερώτημα, μεταξύ των σημερινών δύο δικαιούχων δεν υφίσταται «κανένας νομικός, τεχνικός ή χρηματοοικονομικός δεσμός».

5

Δεδομένου ότι υπ' αυτές τις συνθήκες η εφαρμογή του άρθρου 85 αποκλείεται, το ερώτημα πρέπει να εξεταστεί μόνο σε σχέση με τις διατάξεις περί ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων.

6

Οι διατάξεις της Συνθήκης περί της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και, ιδίως του άρθρου 30, απαγορεύουν μεταξύ των κρατών μελών τα περιοριστικά των εισαγωγών μέτρα και όλα τα μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος.

7

Σύμφωνα με το άρθρο 36, αυτές οι διατάξεις δεν αντιτίθενται πάντως στις απαγορεύσεις ή στους περιορισμούς εισαγωγών που δικαιολογούνται από λόγους προστασίας της βιομηχανικής και εμπορικής ιδιοκτησίας.

8

Από το ίδιο αυτό άρθρο προκύπτει όμως, κυρίως από το δεύτερο εδάφιό του και από τα συμφραζόμενα, ότι αν και η Συνθήκη δεν επηρεάζει την ύπαρξη δικαιωμάτων βιομηχανικής και εμπορικής ιδιοκτησίας, που αναγνωρίζονται από τη νομοθεσία κράτους μέλους, εντούτοις η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων δυνατόν να επηρεαστεί, κατά τις περιστάσεις, από τις απαγορεύσεις της Συνθήκης.

9

Δεδομένου ότι δημιουργεί εςαιρεση σε θεμελιώδη αρχή της κοινής αγοράς, το άρθρο 36 δέχεται πράγματι παρεκκλίσεις στην ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων μόνο στο μέτρο που οι παρεκκλίσεις αυτές δικαιολογούνται από την εξασφάλιση των δικαιωμάτων, τα οποία αποτελούν το ειδικό αντικείμενο αυτής της ιδιοκτησίας.

10

Εν πάση περιπτώσει, η εφαρμογή της νομοθεσίας περί προστασίας των σημάτων προστατεύει το νόμιμο δικαιούχο του σήματος κατά παραποιήσεων από πρόσωπα που στερούνται νομίμου τίτλου.

11

Η άσκηση του δικαιώματος επί του σήματος δυνατόν να συμβάλλει στη στεγανοποίηση των αγορών και να θίγει την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων μεταξύ κρατών μελών, πολύ περισσότερο αφού δεν υπόκειται σε χρονικούς περιορισμούς, αντίθετα με άλλα δικαιώματα βιομηχανικής και εμπορικής ιδιοκτησίας.

12

Δεν μπορεί επομένως να γίνει δεκτό ότι η αποκλειστικότητα του δικαιώματος επί του σήματος, που μπορεί να είναι συνέπεια του εδαφικού περιορισμού των εθνικών νομοθεσιών, μπορεί να προβάλλεται από το δικαιούχο με σκοπό να απαγορευτεί η εμπορία σε κράτος μέλος εμπορευμάτων που έχουν νόμιμα παραχθεί σ' άλλο κράτος μέλος με ακριβώς το ίδιο σήμα της ίδιας προέλευσης.

13

Πράγματι, μια τέτοια απαγόρευση, που καθιερώνει την απομόνωση των εθνικών αγορών, θα προσέκρουε σ' ένα από τους ουσιώδεις σκοπούς της Συνθήκης, η οποία τείνει στη συγχώνευση των εθνικών αγορών σε μια ενιαία αγορά.

14

Αν και σε μια τέτοια αγορά, η ένδειξη της προέλευσης ενός προϊόντος με σήμα είναι χρήσιμη, η ενημέρωση σχετικά των καταναλωτών μπορεί πάντως να εξασφαλιστεί με άλλα μέσα που δεν θίγουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων.

15

Συνεπώς, η απαγόρευση της εμπορίας, σ' ένα κράτος μέλος, προϊόντος που φέρει νόμιμα σήμα σ' άλλο κράτος μέλος, για μόνο το λόγο ότι ακριβώς το ίδιο σήμα, με την ίδια προέλευση, υπάρχει στο πρώτο κράτος, είναι ασυμβίβαστη με τις διατάξεις περί ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων στο εσωτερικό της κοινής αγοράς.

16

Με το δεύτερο ερώτημα ερωτάται αν αυτό ισχύει και σε περίπτωση που η εμπορία του προϊόντος με το σήμα πραγματοποιείται όχι από το δικαιούχο του σήματος στο άλλο κράτος μέλος, αλλά από τρίτο που απέκτησε κανονικά το προϊόν σ' αυτό το κράτος.

17

Αν ο δικαιούχος του σήματος σ' ένα κράτος μέλος μπορεί ο ίδιος να πωλήσει το προϊόν που φέρει το σήμα σ' άλλο κράτος μέλος, το ίδιο ισχύει και για τον τρίτο που απέκτησε κανονικά αυτό το προϊόν στο πρώτο κράτος.

Για τους λόγους αυτούς,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

κρίνοντας επί των ερωτημάτων που του υπέβαλε το Tribunal d'Arrondissement του Λουξεμβούργου, με απόφαση της 31ης Οκτωβρίου 1973, αποφασίζει: