Bezpieczeństwo statków pasażerskich typu ro-ro i szybkich jednostek pasażerskich

 

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Dyrektywa (UE) 2017/2110 w sprawie systemu inspekcji na potrzeby bezpiecznej eksploatacji statków pasażerskich typu ro-ro i szybkich jednostek pasażerskich uprawiających żeglugę na linii regularnej

JAKIE SĄ CELE DYREKTYWY?

Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy dotyczące systemu inspekcji oraz bezpiecznej eksploatacji statków pasażerskich typu ro-ro oraz szybkich jednostek pasażerskich uprawiających żeglugę na linii regularnej.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Zakres i definicje

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do następujących rodzajów statków przewożących przynajmniej 12 pasażerów:

• statków pasażerskich typu ro-ro, określonych jako statki wyposażone w urządzenia umożliwiające wtaczanie na statek i wytaczanie ze statku pojazdów drogowych lub szynowych w porcie;
• szybkich jednostek pasażerskich, określonych jako statki osiągające maksymalną prędkość 3,7 x v^0,1667 w metrach na sekundę, (gdzie v = wyporność statku w metrach sześciennych), lecz z wyłączeniem wodolotów;
• żegluga na linii regularnej odbywa się, gdy statek wykonuje przeprawy między tymi samymi dwoma portami lub większą liczbą tych samych portów, lub serię rejsów z tego samego portu i z powrotem bez zawijania do portów pośrednich, zgodnie z opublikowanym rozkładem rejsów; lub w taki sposób, że te systematyczne połączenia są regularne lub częste.

Inspekcje

Państwa członkowskie przeprowadzają następujące inspekcje:

• inspekcje wstępne zanim statek zacznie uprawiać żeglugę na linii regularnej;
• Inspekcje późniejsze co 12 miesięcy;
• inspekcje w trakcie uprawiania żeglugi na linii regularnej 4-8 miesięcy po przeprowadzeniu corocznych inspekcji;
• inspekcje po przeprowadzeniu napraw o większym zakresie, lub gdy zachodzi zmiana przedsiębiorstwa zarządzającego.

Inspekcje te powinny spełniać wymogi ustawowe danego państwa członkowskiego oraz obejmować kwestie dotyczące niezatapialności i stateczności, urządzeń maszynowych i instalacji elektrycznych, załadunku i stateczności, ochrony przeciwpożarowej, maksymalnej liczby pasażerów, środków ratunkowych oraz przewozu towarów niebezpiecznych, radiokomunikacji i nawigacji.

Weryfikuje się zgodność z następującymi elementami:

• czy kapitanowi przekazano odpowiednie informacje o dostępności zlokalizowanych na wybrzeżu nawigacyjnych systemów wspomagania żeglugi;
• czy wywieszona jest tabela z rozkładem pracy na statku, zawierająca harmonogram służby na morzu i służby w porcie; oraz maksymalną liczbę godzin pracy lub minimalną liczbę godzin wypoczynku wymaganą dla wachtowych;
• czy kapitan nie jest ograniczany w podejmowaniu decyzji niezbędnych do bezpiecznej żeglugi i pracy, szczególnie przy niesprzyjającej pogodzie i wzburzonym morzu;
• czy kapitan prowadzi zapisy czynności nawigacyjnych oraz zdarzeń ważnych z punktu widzenia bezpieczeństwa;
• czy wszelkie uszkodzenia furt oraz uchybienia w układach zabezpieczających takie furty są niezwłocznie naprawiane;
• czy przed wyruszeniem w rejs dostępny jest aktualny plan podróży;
• czy przekazywane są do wiadomości ogólne informacje o usługach i pomocy dostępnej na pokładzie dla osób starszych i niepełnosprawnych.

Lista kontrolna inspekcji obejmuje również następujące elementy:

• uruchamianie generatora awaryjnego;
• światła awaryjne;
• awaryjne źródła zasilania instalacji radiowych;
• publiczny system powiadamiania;
• ćwiczenie pożarowe, obejmujące zademonstrowanie umiejętności użycia ekwipunku strażackiego;
• funkcjonowanie awaryjnej pompy pożarowej z dwoma wężami strażackimi przyłączonymi do głównej linii pożarowej w działaniu;
• sprawdzenie działania urządzeń sterujących zdalne odcięcie dopływu paliwa do kotłów, silników głównych i pomocniczych oraz silników wentylatorów;
• sprawdzenie działania urządzeń sterujących zamykaniem klap pożarowych;
• sprawdzenie działania systemów wykrywania pożaru i alarmowych;
• sprawdzenie działania zamykania drzwi pożarowych;
• działanie pomp zęzowych;
• zamykanie wodoszczelnych wrót grodziowych, z miejsca, jak i zdalnie;
• sprawdzenie znajomości planu zabezpieczenia niezatapialności statku przez głównych członków załogi;
• uruchomienie oraz podniesienie co najmniej jednej łodzi ratowniczej i jednej łodzi ratunkowej, sprawdzając działania ich systemu napędowego i sterowania;
• sprawdzenie, czy łodzie ratunkowe i łodzie ratownicze odpowiadają spisowi inwentarza;
• sprawdzenie działania głównego i pomocniczego urządzenia sterowego.

Należy również wykazać, że załoga przeszła szkolenie z zakresu:

• panowania nad tłumem;
• szkolenia bezpieczeństwa dla personelu udzielającego w sytuacjach zagrożenia bezpośredniej pomocy pasażerom, a w szczególności osobom starszym i niepełnosprawnym; oraz
• zarządzania kryzysowego i zachowań ludzkich.

Przeprowadzając inspekcje w trakcie uprawiania żeglugi na linii regularnej, sprawdza się następujące elementy:

• informacje dotyczące pasażerów;
• informacje o ładunku i stateczności;
• procedury dotyczące „bezpieczeństwa na morzu”;
• ogłoszenia dotyczące bezpieczeństwa;
• zapisy w dzienniku okrętowym;
• towary niebezpieczne;
• zabezpieczanie przewożonych pojazdów;
• pokłady pojazdowe;
• zamknięcie furt wodoszczelnych;
• patrole przeciwpożarowe;
• komunikację w sytuacji awaryjnej;
• wspólny język roboczy członków załogi;
• wyposażenie bezpieczeństwa;
• sprzęt nawigacyjny i radiowy;
• dodatkowe oświetlenie awaryjne;
• środki ewakuacji;
• czystość pomieszczeń maszynowni;
• usuwanie śmieci;
• planową konserwację;
• odbywanie rejsu.

Usuwanie uchybień

Inspektor przygotowuje protokół wraz z kopią, która zostaje przekazana kapitanowi statku. Państwa członkowskie zapewniają, aby wszelkie uchybienia zostały usunięte. Armatorzy mają prawo do odwołania. W przypadku uchybień, które stwarzają wyraźne zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa, lub które stwarzają bezpośrednie niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia dany statek zostaje objęty zakazem wyjścia w morze dopóki uchybienie i zagrożenie nie zostaną usunięte.

Koszty

W przypadku gdy w trakcie inspekcji zostaną potwierdzone uchybienia prowadzące do zakazu wyjścia w morze wszystkie koszty związane z inspekcjami pokrywa armator.

OD KIEDY DYREKTYWA MA ZASTOSOWANIE?

Niniejsza dyrektywa weszła w życie z dniem 20 grudnia 2017 r. Do dnia 21 grudnia 2019 r. Państwa członkowskie zobowiązane są do transpozycji tego prawodawstwa do prawa krajowego, a następnie do jego stosowania.

KONTEKST

Dyrektywa zastępuje i uchyla dyrektywę 1999/35/WE. Dyrektywa zmienia również dyrektywę 2009/16/WE w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, rozszerzając jej zakres.

Zobacz również:

• Bezpieczeństwo statków pasażerskich (Komisja Europejska)
• Normy bezpieczeństwa statków (Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego).

GŁÓWNY DOKUMENT

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2110 z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie systemu inspekcji na potrzeby bezpiecznej eksploatacji statków pasażerskich typu ro-ro i szybkich jednostek pasażerskich uprawiających żeglugę na linii regularnej oraz zmieniająca dyrektywę 2009/16/WE i uchylająca dyrektywę Rady 1999/35/WE (Dz.U. L 315 z 30.11.2017, s. 61–77)

DOKUMENT POWIĄZANY

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/16/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (Dz.U. L 131 z 28.5.2009, s. 57–100)

Kolejne zmiany dyrektywy 2009/16/WE zostały włączone do tekstu pierwotnego. Tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentacyjną.

Ostatnia aktualizacja: 22.05.2019