E-handel — standaardregels binnen de EU

SAMENVATTING VAN:

Richtlijn 2000/31/EG — elektronische handel in de EU

SAMENVATTING

WAT DOET DEZE RICHTLIJN?

Deze richtlijn stelt standaardregels in de EU vast voor verschillende zaken die verband houden met elektronische handel.

KERNPUNTEN

Onlinediensten die onder de richtlijn vallen, zijn o.a.:

• nieuwsdiensten (zoals nieuwswebsites)
• verkoop (boeken, financiële diensten, reisdiensten, enz.)
• reclame
• professionele diensten (advocaten, artsen, makelaars in onroerende goederen)
• amusement
• intermediaire basisdiensten (internettoegang, overdracht en hosting van informatie)
• gratis diensten die worden gefinancierd door reclame, sponsorschap, enz.

De richtlijn stelt het beginsel vast dat aanbieders van deze diensten uitsluitend onderworpen zijn aan regelgeving (met betrekking tot het afnemen en aanbieden van de diensten) in het EU-land waar zij hun statutaire hoofdkantoor hebben — en niet in het land waar de servers, e-mailadressen of postbussen die zij gebruiken, gevestigd zijn.

Nationale overheden moeten ervoor zorgen dat aanbieders basisinformatie publiceren over hun activiteiten (naam, adres, handelsregisternummer, etc.) in een permanente en gemakkelijk toegankelijke vorm.

Reclame

Nationale overheden moeten ervoor zorgen dat reclame bepaalde regels volgt:

• het is duidelijk identificeerbaar als reclame
• de persoon of onderneming die daarvoor verantwoordelijk is, is duidelijk identificeerbaar
• reclameaanbiedingen, spellen of wedstrijden zijn duidelijk identificeerbaar, en de voorwaarden zijn gemakkelijk toegankelijk en worden in heldere en eenvoudige bewoordingen geformuleerd.

Spam

Ongevraagde e-mails („spam”) moet tevens duidelijk identificeerbaar zijn. Ondernemingen die spamberichten versturen, moeten regelmatig de „opt-out-registers” raadplegen en respecteren, waarvoor mensen die geen spamberichten willen ontvangen zich kunnen opgeven.

Onlinecontracten

In ieder EU-land moeten elektronische contracten een juridische status hebben die gelijkwaardig is aan papieren contracten.

Deze contracten moeten tevens, in duidelijke en begrijpelijke bewoordingen, het volgende bevatten:

• de technische stappen die consumenten moeten nemen om het contract aan te gaan
• of een contract al dan niet door de dienstverlener wordt gearchiveerd en of consumenten het contract kunnen bekijken in een later stadium
• hoe consumenten typefouten kunnen herkennen en corrigeren alvorens een order te plaatsen
• de talen waarin het contract ondertekend kan worden.

Consumenten moeten in staat worden gesteld om contracten en algemene voorwaarden op te slaan en uit te printen.

Zie ook Richtlijn 2011/83/EU inzake consumentenrechten.

Onlinebestellingen

Deze bestellingen zijn aan de volgende vereisten gebonden:

• de dienstverlener moet de ontvangst van de bestelling zonder onnodig uitstel en elektronisch (e-mail, ander elektronisch bericht) bevestigen
• de bestelling (of ontvangstbevestiging) wordt geacht ontvangen te zijn wanneer de koper (consument) daartoe toegang heeft.

Zie ook Verordening (EU) nr. 910/2014 inzake elektronische identificatie en vertrouwensdiensten.

Toezien op naleving van de bestaande wetgeving

De richtlijn moedigt zowel zelfregulering door aanbieders als co-regulerende initiatieven met overheden aan. Voorbeelden zijn o.a.:

• gedragscodes op EU-niveau
• onlinesystemen voor buitengerechtelijke geschillenbeslechting, met name wanneer de verkoper en de koper zich in verschillende landen bevinden.

EU-landen moeten tevens zorgen voor snelle, doeltreffende oplossingen van juridische problemen in de online-omgeving, en zij moeten ervoor zorgen dat sancties doeltreffend, evenredig en afschrikkend zijn.

Aansprakelijkheid van dienstverleners

Onlinedienstverleners die diensten verlenen als doorgifte, caching en hosting zijn niet aansprakelijk voor de informatie die zij doorsturen of hosten indien zij aan bepaalde voorwaarden voldoen. In het geval van hostingdienstverleners zijn zij van aansprakelijkheid vrijgesteld zolang:

• zij geen daadwerkelijke kennis hebben van illegale activiteiten of informatie, en
• indien zij van illegale activiteiten of informatie op de hoogte zijn gesteld, zij onmiddellijk in actie komen om deze informatie te verwijderen of toegang tot deze informatie te blokkeren.

Nationale overheden kunnen geen algemene verplichting tot bewaking opleggen bij deze tussenpersonen met betrekking tot de informatie die zij versturen of opslaan, om illegale activiteiten op te sporen en te voorkomen.

ACHTERGROND

Richtlijn e-handel

BESLUIT

Richtlijn 2000/31/EG van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2000 betreffende bepaalde juridische aspecten van de diensten van de informatiemaatschappij, met name de elektronische handel, in de interne markt („Richtlijn inzake elektronische handel”)

GERELATEERDE BESLUITEN

Verordening (EG) nr. 2006/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 27 oktober 2004 betreffende samenwerking tussen de nationale instanties die verantwoordelijk zijn voor handhaving van de wetgeving inzake consumentenbescherming (verordening betreffende samenwerking met betrekking tot consumentenbescherming)(PB L 364 van 9.12.2004, blz. 1-11)

Laatste bijwerking 13.10.2015