30.8.2007   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 226/9

(1)

Bij Verordening (EG) nr. 800/1999 van de Commissie van 15 april 1999 houdende gemeenschappelijke uitvoeringsbepalingen van het stelsel van restituties bij uitvoer van landbouwproducten (3) is met name bepaald dat bepaalde documenten moeten worden overgelegd als bewijs dat de producten waarvoor een uitvoerrestitutie wordt gevraagd, in ongewijzigde staat in een bepaald derde land zijn ingevoerd, wanneer voor dat derde land een gedifferentieerde restitutie geldt. De procedures met betrekking tot het overleggen van de nodige bewijsstukken moeten worden vereenvoudigd zonder dat afbreuk wordt gedaan aan de financiële belangen van de Gemeenschap. De Commissie en de lidstaten moeten toezien op het gebruik van de vereenvoudigde procedures en de nodige maatregelen nemen indien misbruik wordt vastgesteld.

(2)

In de praktijk liggen de derde landen waarvoor uitvoerrestituties voor een bepaald product worden gedifferentieerd tot een niveau beneden het gemiddelde of tot nul, gewoonlijk dicht bij de Gemeenschap, terwijl het restitutieniveau in de regel op een hoger, identiek niveau wordt vastgesteld voor landen die verder van de Gemeenschap af liggen. In vele gevallen hebben exporteurs problemen om in die perifere landen een bewijs van invoer te verkrijgen.

(3)

De landen waarvoor de hogere, identieke restitutieniveaus zijn vastgesteld, kunnen worden beschouwd als een „perifere restitutiezone” voor het betrokken product. Perifere landen evenwel waarvoor het gedifferentieerde gedeelte van de restitutie lager is dan het gemiddelde of gelijk is aan nul, moeten van een dergelijke zone worden uitgesloten. Ook landen waarvoor het gevaar reëel is dat handelsstromen worden verlegd, of alle landen met betrekking tot sectoren waarvoor het gevaar reëel is dat handelsstromen worden verlegd, moeten eveneens van een dergelijke zone worden uitgesloten.

(4)

Wanneer een aangifte ten uitvoer wordt gedaan voor een land in een perifere restitutiezone en de uitvoer plaatsvindt door middel van containervervoer over zee, kan, op basis van de combinatie van commercieel containerbeheer, vervoersdocumenten en de weinig flexibele wijze van vervoer, met een redelijke mate van waarschijnlijkheid worden geconcludeerd dat de producten daadwerkelijk in het bepaalde derde land zijn ingevoerd. In dergelijke gevallen kan het bewijs dat de producten zijn vervoerd naar en gelost in een land in de perifere restitutiezone, worden verstrekt aan de hand van een combinatie van een document betreffende het vervoer naar de haven in het land van bestemming of de haven die wordt gebruikt voor het hinterland van bestemming, en een verklaring van lossing.

(5)

Indien het commerciële, gecomputeriseerde volg- en opsporingssysteem van een zeecontainervervoerder voldoet aan de operationele veiligheidsnormen die zijn vastgesteld in bijlage I bij Verordening (EG) nr. 885/2006 van de Commissie van 21 juni 2006 houdende uitvoeringsbepalingen van Verordening (EG) nr. 1290/2005 van de Raad met betrekking tot de erkenning van de betaalorganen en andere instanties en de goedkeuring van de rekeningen inzake het ELGF en het ELFPO (4), en informatie oplevert die gelijkwaardig is aan die in de vervoersdocumenten, kunnen de lidstaten besluiten dergelijke informatie te gebruiken in de plaats van papieren documenten als bewijs van het vervoer naar het land van bestemming.

(6)

Artikel 17 van Verordening (EG) nr. 800/1999 voorziet in afwijkingen wanneer het gedifferentieerde gedeelte van de restitutie ten hoogste gelijk is aan 2 400 EUR, respectievelijk 12 000 EUR, voor nabijgelegen, respectievelijk perifere bestemmingen. Het wordt dienstig geacht te voorzien in een nieuwe afwijking voor containervervoer over zee naar perifere restitutiezones, door te bepalen dat een vervoersdocument en een van de in artikel 16, lid 2, onder a), b) en c), bedoelde verklaringen van lossing moeten worden overgelegd. Een dergelijke afwijking kan alleen worden toegestaan indien informatie wordt verstrekt over het lossen in de haven in de perifere restitutiezone. Om de betrouwbaarheid van de krachtens deze afwijkingen overgelegde bewijsstukken te garanderen, mag een dergelijke afwijking slechts worden toegestaan aan de hand van een herroepbare vergunning.

(7)

Om het substitutierisico te verminderen, moeten alle transportmiddelen of verpakkingen worden verzegeld, behoudens in uitzonderlijke gevallen wanneer het product op een andere wijze kan worden geïdentificeerd overeenkomstig de artikelen 340 bis en 357 van Verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie van 2 juli 1993 houdende vaststelling van enkele bepalingen ter uitvoering van Verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad tot vaststelling van het communautair douanewetboek (5). Deze eis is vastgelegd in artikel 7 van Verordening (EG) nr. 2090/2002 van de Commissie van 26 november 2002 houdende uitvoeringsbepalingen van Verordening (EEG) nr. 386/90 van de Raad ten aanzien van de fysieke controle bij de uitvoer van landbouwproducten waarvoor een restitutie wordt toegekend (6). Aangezien deze eis deel uitmaakt van de formaliteiten betreffende de aangifte ten uitvoer en van de algemene formaliteiten, dient de desbetreffende bepaling uit Verordening (EG) nr. 2090/2002 te worden geschrapt en dient een overeenkomstige bepaling te worden opgenomen in Verordening (EG) nr. 800/1999.

(8)

Het douanekantoor van uitgang moet uit het controle-exemplaar T5 kunnen opmaken of de aangeboden producten in aanmerking komen voor een substitutiecontrole op grond van artikel 10 van Verordening (EG) nr. 2090/2002. Aangezien een controle-exemplaar T5 ook kan worden gebruikt voor producten die niet in aanmerking komen voor substitutiecontroles, dient in vak 107 van het controle-exemplaar T5 te worden vermeld of de producten worden uitgevoerd met recht op restitutie.

(9)

De Verordeningen (EG) nr. 800/1990 en (EG) nr. 2090/2002 moeten derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(10)

De bepalingen van deze verordening die betrekking hebben op het bewijs van aankomst ter bestemming, dienen van toepassing te zijn met betrekking tot restitutieaanvragen die worden ingediend vanaf de datum van inwerkingtreding van deze verordening. Aangezien deze verordening ten doel heeft het beheer van de regeling voor zowel de marktdeelnemers als de lidstaten te vereenvoudigen, dient het ook mogelijk te zijn om, op verzoek van de exporteur, de verordening toe te passen met betrekking tot restitutieaanvragen die vóór die datum worden ingediend, voor zover de termijn voor indiening van het bewijs niet is verstreken.

(11)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van de betrokken comités van beheer,

1)

Aan artikel 2, lid 1, worden de volgende punten toegevoegd:

2)

Aan artikel 5 wordt het volgende lid 8 toegevoegd:

„8.   Goederen waarvoor een uitvoerrestitutie wordt gevraagd, moeten worden verzegeld door of onder controle van het douanekantoor van uitvoer. Artikel 340 bis en artikel 357, leden 2, 3 en 4, van Verordening (EEG) nr. 2454/93 zijn van overeenkomstige toepassing.”.

3)

Aan artikel 8 wordt de volgende alinea toegevoegd:

„Indien een restitutie wordt aangevraagd, moet in vak 107 een van de in bijlage XII vastgestelde vermeldingen worden aangebracht.”.

4)

Artikel 15, lid 1, wordt vervangen door:

„1.   Het product moet binnen twaalf maanden na de datum waarop de aangifte ten uitvoer is aanvaard:

Onder de in artikel 49 vastgestelde voorwaarden kunnen evenwel aanvullende termijnen worden toegekend.”.

5)

Artikel 16 wordt gewijzigd als volgt:

6)

Artikel 17 wordt vervangen door:

„Artikel 17

1.   De lidstaten kunnen de exporteur van de verplichting ontslaan om de andere in artikel 16 bedoelde bewijsstukken dan het vervoersdocument of het elektronische equivalent daarvan zoals bedoeld in artikel 16, lid 3, over te leggen, indien het een aangifte ten uitvoer betreft die recht geeft op een restitutie, voor zover:

2.   De in lid 1, onder b), bedoelde uitzondering is alleen van toepassing indien aan de volgende voorwaarden wordt voldaan:

Op verzoek van de exporteur kan een lidstaat, in geval van containervervoer over zee, ermee instemmen dat het in de eerste alinea, onder c), bedoelde bewijs van lossing wordt vervangen door informatie die gelijkwaardig is aan de in de vervoersdocumenten vervatte informatie, op voorwaarde dat zij verkregen is met een informatiesysteem dat wordt beheerd door een derde partij die verantwoordelijk is voor het vervoer van de containers naar en het lossen van de containers op de plaats van bestemming, op voorwaarde dat die derde partij gespecialiseerd is in dergelijke activiteiten en dat de lidstaat heeft geconstateerd dat de beveiliging van het informatiesysteem voldoet aan de criteria die zijn vastgesteld in de in de betrokken periode geldende versie van een van de internationaal aanvaarde normen die zijn vermeld in punt 3, onder B, van bijlage I bij Verordening (EG) nr. 885/2006.

Het bewijs van lossing kan worden geleverd overeenkomstig het bepaalde in de eerste alinea, onder c), of overeenkomstig het bepaalde in de tweede alinea zonder dat de exporteur moet bewijzen dat hij de nodige stappen heeft gezet om in het bezit te geraken van het in artikel 16, lid 1, onder a) of b), bedoelde document.

3.   De in lid 1, onder a), bedoelde uitzonderingen worden automatisch toegepast, behoudens in geval van toepassing van lid 4.

De in lid 1, onder b), bedoelde uitzondering kan, op verzoek van de exporteur, worden toegestaan voor een periode van drie jaar door middel van een vóór de uitvoer te verstrekken schriftelijke vergunning. Exporteurs die van deze vergunning gebruikmaken, dienen in de betalingsaanvraag het nummer van de toestemming te vermelden.

4.   Indien de lidstaat van oordeel is dat producten waarvoor de exporteur aanspraak maakt op toepassing van een uitzondering op grond van dit artikel, zijn uitgevoerd naar een ander land dan het in de aangifte ten uitvoer vermelde land of, naar gelang van het geval, naar een land buiten de betrokken perifere restitutiezone waarvoor de restitutie wordt vastgesteld, dan wel dat de exporteur op kunstmatige wijze een uitvoertransactie heeft opgesplitst met de bedoeling gebruik te maken van een uitzondering, bepaalt de lidstaat onmiddellijk dat de betrokken exporteur niet meer in aanmerking komt voor enige uitzondering op grond van dit artikel.

De betrokken exporteur komt gedurende twee jaar, te rekenen vanaf de datum van intrekking, niet meer in aanmerking voor enige uitzondering op grond van dit artikel.

Indien wordt bepaald dat een exporteur niet meer in aanmerking komt voor enige uitzondering, vervalt zijn recht op de uitvoerrestitutie voor de betrokken producten en moet de restitutie worden terugbetaald, tenzij de exporteur voor de betrokken producten het bij artikel 16 voorgeschreven bewijs levert.

Bovendien vervalt het recht op uitvoerrestituties voor producten waarvoor een aangifte ten uitvoer is gedaan na de datum van de verrichting die heeft geleid tot intrekking van het recht op een uitzondering, en moeten de restituties worden terugbetaald, tenzij de exporteur voor de betrokken producten het bij artikel 16 voorgeschreven bewijs levert.”.

7)

De titel van bijlage IV wordt vervangen door:

8)

De tekst van de bijlage bij de onderhavige verordening wordt toegevoegd als bijlage XI en XII.