7.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 38/39

(1)

Z każdym cyklem rozmnażania sadzeniaki stopniowo akumulują choroby. Właściwe funkcjonowanie systemów produkcji sadzeniaków wymaga zatem zdrowego materiału wyjściowego, rozmnażanego przy minimalnym stopniu degeneracji.

(2)

Różne krajowe normy produkcji sadzeniaków przedbazowych stanowią przeszkodę dla wprowadzania takich ziemniaków do obrotu w Unii i utrudniają funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Należy zatem określić minimalne warunki, na jakich sadzeniaki przedbazowe można wprowadzać do obrotu w Unii. Warunki te powinny dotyczyć chorób, objawów, wad i wymogów dotyczących produkcji sadzeniaków przedbazowych, oraz partii tych sadzeniaków, co zapewni produkcję i wprowadzanie do obrotu zdrowych sadzeniaków przedbazowych wysokiej jakości.

(3)

W świetle postępu technicznego i naukowego w warunkach tych należy uwzględnić normę Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) dotyczącą wprowadzania do obrotu i kontroli jakości handlowej sadzeniaków oraz stosowne normy Międzynarodowej konwencji ochrony roślin (IPPC) i Europejskiej i Śródziemnomorskiej Organizacji Ochrony Roślin (EPPO). Normy te przyczyniają się do ułatwiania międzynarodowego handlu, wspierania wysokiej jakości produkcji, poprawy rentowności i ochrony interesów konsumentów.

(4)

Ze względu na praktyki produkcyjne dostawców oraz wymogi użytkowników sadzeniaków przedbazowych w minimalnych warunkach dla tych ziemniaków należy także uwzględnić możliwość wprowadzania ich do obrotu w ramach unijnych klas. Do sadzeniaków przedbazowych zastosowanie powinny mieć dwie unijne klasy („unijna klasa PBTC” i „unijna klasa PB”), zgodnie z dotychczasowymi praktykami produkcyjnymi dotyczącymi sadzeniaków przedbazowych klasy PBTC i sadzeniaków przedbazowych klasy PB. W odniesieniu do poszczególnych klas należy zatem przyjąć różne warunki dotyczące chorób, objawów, wad, wymogów produkcyjnych i pokoleń.

(5)

Aby zasady te były skuteczne, powinny one również określać przepisy dotyczące urzędowego badania i urzędowych ocen polowych.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

1)

„roślina mateczna” oznacza zidentyfikowaną roślinę, z której pobiera się materiał przeznaczony do rozmnażania roślin;

2)

„mikrorozmnażanie” oznacza praktykę polegającą na szybkim rozmnażaniu materiału roślinnego w celu wytworzenia dużej liczby roślin, z wykorzystaniem kultury in vitro zróżnicowanych pąków liściowych lub merystemów pobranych od danej rośliny.

a)

pochodzą od roślin matecznych wolnych od następujących organizmów szkodliwych: Pectobacterium spp., Dickeya spp., wirus liściozwoju, wirus A ziemniaka, wirus M ziemniaka, wirus S ziemniaka, wirus X ziemniaka i wirus Y ziemniaka;

b)

są wolne od oznak czarnej nóżki;

c)

liczba uprawianych roślin niezgodnych z odmianą i liczba roślin należących do innej odmiany nie przekraczają łącznie 0,01 %;

d)

w bezpośrednim potomstwie liczba roślin wykazujących oznaki infekcji wirusowej nie przekracza 0,5 %;

e)

liczba uprawianych roślin wykazujących oznaki mozaiki lub oznaki spowodowane przez wirusa liściozwoju nie przekracza 0,1 %;

f)

maksymalna liczba pokoleń w polu wynosi cztery.

a)

ziemia i substancje obce nie przekraczają 1,0 % wagowo;

b)

liczba ziemniaków porażonych zgniliznami innymi niż bakterioza pierścieniowa lub śluzak nie przekracza 0,2 % wagowo;

c)

liczba ziemniaków z wadami zewnętrznymi, w tym z bulwami uszkodzonymi lub zniekształconymi, nie przekracza 3,0 % wagowo;

d)

liczba ziemniaków porażonych parchem zwykłym występującym na ponad jednej trzeciej ich powierzchni nie przekracza 5,0 % wagowo;

e)

liczba ziemniaków porażonych rizoktoniozą występującą na ponad 10,0 % ich powierzchni nie przekracza 1,0 % wagowo;

f)

liczba ziemniaków porażonych parchem prószystym występującym na ponad 10,0 % ich powierzchni nie przekracza 1,0 % wagowo;

g)

bulwy pomarszczone z powodu nadmiernego odwodnienia lub odwodnienia spowodowanego przez parch srebrzysty nie przekraczają 0,5 % wagowo;

h)

łączna liczba ziemniaków, o których mowa w lit. b)–g), nie przekracza 6,0 % wagowo.