WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)
z dnia 4 lipca 2007 r.
Sprawa T‑502/04
Stéphane Lopparelli
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2003 r. – Przyznanie punktów pierwszeństwa
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji w sprawie przyznania skarżącemu punktów pierwszeństwa w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r. oraz stwierdzenia nieważności decyzji o niewpisaniu go na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A5 w ramach tego samego postępowania.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Sposoby
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 43, 45)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Sposoby
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 45)
1. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu osiągnięć i corocznym przyznawaniu urzędnikom punktów różnego rodzaju oraz konieczności osiągnięcia, począwszy od postępowania w sprawie awansowania za 2003 r., pewnego progu, odpowiadającego zgromadzonej ilości punktów w celu uzyskania awansu, przepis przejściowy, polegający na automatycznym przyznawaniu ograniczonej liczby punktów pierwszeństwa ze względu na staż pracy w danej grupie zaszeregowania w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r., jest po pierwsze uzasadniony bezwzględną potrzebą związaną z przejściem do nowego systemu awansowania, a po drugie nie jest nieproporcjonalny, ponieważ wcale nie przykłada zasadniczej wagi do stażu pracy w danej grupie zaszeregowania. Tym samym nie można uznać, by przepis ten stanowił przekroczenie uprawnień, z których korzysta organ powołujący w odniesieniu do tymczasowej organizacji zmian zasad dotyczących awansowania urzędników, i był tym samym sprzeczny z art. 43 i 45 regulaminu pracowniczego.
(zob. pkt 51–54)
2. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu osiągnięć i corocznym przyznawaniu urzędnikom punktów różnego rodzaju, spośród których „punkty za osiągnięcia” są efektem przekształcenia oceny otrzymanej przez urzędnika podczas oceny okresowej na podstawie art. 43 regulaminu pracowniczego, zaś „punkty pierwszeństwa” mają na celu wyróżnienie urzędników o największych osiągnięciach celem zwiększenia ich szans na awans, oraz który to system opiera się na konieczności oczekiwania na osiągnięcie pewnego progu, odpowiadającego zgromadzonej ilości punktów w celu uzyskania awansu, ani istnienie progu awansu, ani ograniczonej liczby punktów pierwszeństwa, które mogą zostać przyznane w ramach każdej dyrekcji generalnej, ani też wskazanie średniej docelowej w odniesieniu do punktów za osiągnięcia, nie mogą uniemożliwić porównania osiągnięć w sposób sprzeczny z art. 45 regulaminu pracowniczego, zasadą równego traktowania czy ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej. Wprost przeciwnie, jak się wydaje, mechanizmy te ułatwiają skuteczne dokonanie oceny oddającej osiągnięcia urzędnika, przy jednoczesnym zapewnieniu najwyższego możliwego poziomu porównywalności ocen we wszystkich dyrekcjach generalnych Komisji, a w konsekwencji, równego traktowania urzędników. W tym zakresie należy przypomnieć, że w praktyce porównanie osiągnięć musi odbywać się na zasadzie równości i w oparciu o porównywalne źródła informacji.
Jeżeli chodzi o ograniczoną liczbę punktów pierwszeństwa w ramach każdej dyrekcji generalnej, to odpowiada ona ogólnemu celowi punktów tego rodzaju, służąc wyróżnieniu pośród urzędników tych, których osiągnięcia są największe, aby zwiększyć ich szanse na awans. Takie ograniczenie możliwych do rozdysponowania punktów skłania bowiem dyrekcje generalne do dokonania selekcji. Cel ten jest sam w sobie zgodny z art. 45 regulaminu pracowniczego, z zasadą równego traktowania i z ekpektatywą rozwoju kariery zawodowej. Okoliczność, że przyznanie punktów tego rodzaju może w danym przypadku prowadzić do sytuacji, gdy tylko jeden urzędnik w danej dyrekcji generalnej zostanie awansowany, jest logiczną konsekwencją celu selekcji. Ponadto równie logiczne i proporcjonalne jest to, że dyrekcja generalna o niedużych rozmiarach ma mniejszą liczbę urzędników, którzy otrzymują punkty tego rodzaju, w porównaniu z dyrekcją generalną liczącą większą liczbę urzędników, którzy mają być awansowani. W każdym przypadku argument, że ograniczone liczby punktów pierwszeństwa mogą być niekorzystne dla niedużych dyrekcji generalnych, ponieważ możliwe jest awansowanie przez nie tylko jednego urzędnika, nie może być uwzględniony, gdyż liczba takich punktów pierwszeństwa przyznanych urzędnikowi nie jest sama w sobie decydująca dla osiągnięcia progu awansu, jako że organ powołujący może przyznawać punkty pierwszeństwa innego rodzaju, aby umożliwić urzędnikowi osiągnięcie tego progu.
Wreszcie tak skonstruowany system nie jest sprzeczny ani z duchem, ani z brzmieniem art. 45 regulaminu pracowniczego w zakresie, w jakim przewiduje brak porównania osiągnięć urzędników z różnych dyrekcji generalnych w momencie przyznawania punktów pierwszeństwa w ramach każdej dyrekcji generalnej, ponieważ dyrektor generalny nie może przeprowadzić wcześniejszego porównania osiągnięć w danej dyrekcji generalnej w odniesieniu do osiągnięć urzędników z innych dyrekcji generalnych. Po pierwsze bowiem, różnorodność zadań wykonywanych przez urzędników z różnych dyrekcji generalnych w instytucji takiej jak Komisja powoduje, że obowiązki, jakie spoczywają na urzędnikach z tej samej grupy zaszeregowania w ramach instytucji, nie są równoważne i wobec tego ich osiągnięcia są trudno porównywalne. Z uwagi na ograniczoną ilość punktów pierwszeństwa pozostających w dyspozycji dyrekcji generalnej każdy urzędnik mający prawo do ubiegania się o awans konkuruje z innymi urzędnikami ze swojej dyrekcji lub służby o ograniczoną ilość punktów do awansu. Po drugie, przyznanie punktów pierwszeństwa w ramach każdej dyrekcji generalnej konkretyzuje się przez sporządzenie listy osiągnięć, nieokreślającej w ostateczny sposób kolejności awansowania urzędników znajdujących lub nieznajdujących się na liście, gdyż organ powołujący decyduje o tym, którzy urzędnicy zostaną awansowani do danej grupy zaszeregowania w oparciu o załączone do tej listy propozycje komitetów ds. awansu, niewiążące dla tego organu. Organ powołujący podejmuje decyzję o awansowaniu urzędnika zgodnie z art. 45 regulaminu pracowniczego po przeprowadzeniu porównania osiągnięć wszystkich urzędników instytucji, którzy mają być awansowani według tej listy. Przestrzega więc zasady równego traktowania i ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej urzędników w ramach ich grup zaszeregowania.
(zob. pkt 111, 112, 147–152)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑76/92 Tsirimokos przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. str. II‑1281, pkt 21; sprawa T‑157/98 Oliveira przeciwko Parlamentowi, 21 września 1999 r., RecFP str. I‑A‑163, II‑851, pkt 35