Sprawa C‑409/03

Société d’exportation de produits agricoles SA (SEPA)

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg‑Jonas

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof)

Refundacje wywozowe – Mięso wołowe i cielęce – Specjalny ubój sanitarny – Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 – Artykuł 13 – Dobra, uczciwa i handlowa jakość – Charakter pozwalający na wprowadzenie do obrotu na normalnych warunkach

Opinia rzecznika generalnego P. Légera przedstawiona w dniu 3 lutego 2005 r. I‑0000

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 26 maja 2005 r. I‑0000

Streszczenie wyroku

Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Refundacje wywozowe – Przesłanki zastosowania – Produkty o dobrej, uczciwej i handlowej jakości – Pojęcie – Mięso, które może zostać wprowadzone do obrotu na normalnych warunkach – Wyłączenie

(rozporządzenie Komisji nr 3665/87, art. 13)

Artykuł 13 rozporządzenia nr 3665/87 ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych dla produktów rolnych należy interpretować w ten sposób, że mięso spełniające kryteria przydatności do spożycia, którego wprowadzenie do obrotu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi jest we Wspólnocie Europejskiej ograniczone przepisami prawa wspólnotowego do rynku lokalnego ze względu na fakt, iż pochodzi ono od zwierząt, które poddano ubojowi sanitarnemu, nie może zostać uznane za będące „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, co jest konieczną przesłanką dla przyznania refundacji wywozowej. Skoro bowiem takie mięso nie może być wprowadzone do obrotu na normalnych warunkach, to nawet jeśli spełnia kryteria przydatności do spożycia i jest przedmiotem transakcji handlowej, nie spełnia tej przesłanki przyznania refundacji wywozowej.

(por. pkt 22, 30, 32 i sentencja)

WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r. (*)

W sprawie C‑409/03

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) postanowieniem z dnia 15 lipca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 1 października 2003 r., w postępowaniu:

Société d’exportation de produits agricoles SA (SEPA)

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg‑Jonas,

TRYBUNAŁ (pierwsza izba),

w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts, N. Colneric, K. Schiemann i E. Juhász (sprawozdawca), sędziowie,

rzecznik generalny: P. Léger,

sekretarz: M.F. Contet, główny administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 18 listopada 2004 r.,

rozważywszy uwagi przedstawione:

– w imieniu SEPA przez D. Ehlego, Rechtsanwalt,

– w imieniu Hauptzollamt Hamburg‑Jonas przez M. Blaesinga, działającego w charakterze pełnomocnika,

– w imieniu rządu greckiego przez G. Kanellopoulosa, V. Kontolaimosa i E. Svolopoulou, działających w charakterze pełnomocników,

– w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez E. Paasivirtę i G. Brauna, działających w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 3 lutego 2005 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 13 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych dla produktów rolnych (Dz.U. L 351, str. 1).

2 Pytania prejudycjalne zostały przedłożone w ramach sporu pomiędzy Société d’exportation de produits agricoles SA (zwaną dalej „SEPA”) a Hauptzollamt Hamburg‑Jonas (głównym urzędem celnym w Hamburgu‑Jonas, zwanym dalej „Hauptzollamt”) w przedmiocie odmowy przyznania refundacji wywozowej na mięso wołowe i cielęce pochodzące od zwierząt będących przedmiotem specjalnego uboju sanitarnego i wywożonych przez SEPA do państw trzecich.

Ramy prawne

Uregulowania wspólnotowe

3 Rozporządzenie nr 3665/87 stanowi w motywie dziewiątym:

„produkty powinny być takiej jakości, która umożliwia ich wprowadzenie do obrotu na normalnych warunkach”.

4 Artykuł 13 tego rozporządzenia stanowi:

„Nie przyznaje się refundacji na produkty, które nie posiadają solidnej i właściwej jakości handlowej [nie są dobrej, uczciwej i handlowej jakości], ani na produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi, jeżeli ich użycie w tym celu jest wykluczone lub istotnie ograniczone z powodu ich cech charakterystycznych albo ich stanu”.

5 Rozporządzenie nr 3665/87 zostało z dniem 1 lipca 1999 r. zastąpione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiającym wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 102, str. 11), które w art. 11 ust. 1 stanowi:

„Refundacje przyznaje się tylko do produktów, które […] znajdują się w swobodnym obrocie we Wspólnocie […]”.

6 Artykuł 21 ust. 1 akapity pierwszy, drugi i trzeci tego rozporządzenia ma następujące brzmienie:

„1. Nie przyznaje się żadnej refundacji do produktów, których jakość handlowa nie jest solidna i właściwa [niebędących dobrej, uczciwej i handlowej jakości] w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego.

Produkty odpowiadają wymogowi ustanowionemu w akapicie pierwszym, jeżeli mogą być wprowadzone do obrotu na obszarze Wspólnoty na normalnych warunkach i zgodnie z opisem znajdującym się we wniosku o przyznanie refundacji oraz jeżeli produkty te są przeznaczone do spożycia przez ludzi, ich użycie w tym celu nie jest wykluczone lub istotnie ograniczone z powodu ich cech charakterystycznych albo ich stanu.

Zgodność produktów z wymogami ustanowionymi w akapicie pierwszym bada się zgodnie z normami lub praktykami obowiązującymi we Wspólnocie”.

7 Artykuł 2 lit. n) dyrektywy Rady 64/433/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. dotyczącej problemów sanitarnych wpływających na handel świeżym mięsem we Wspólnocie (Dz.U. 121, str. 2012), zmieniona i ujednolicona dyrektywą Rady 91/497/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. (Dz.U. L 268, str. 69), (zwanej dalej „dyrektywą 64/433”) podaje następującą definicję:

„»ubój z konieczności« [ubój sanitarny] oznacza każdy ubój zarządzony przez lekarza weterynarii w następstwie wypadku lub poważnych zaburzeń fizjologicznych i funkcjonalnych. Ubój z konieczności ma miejsce poza rzeźnią, gdy lekarz weterynarii uważa, że transport zwierzęcia byłby niemożliwy lub narażałby zwierzę na niepotrzebne cierpienie”.

8 Artykuł 6 ust. 1 tej dyrektywy brzmi następująco:

„Państwa członkowskie gwarantują, że:

[…]

e) zwierzęta, które były przedmiotem specjalnego uboju […] z konieczności, mogą być uznane za zdatne do spożycia przez ludzi tylko na rynku lokalnym i tylko, w przypadku gdy spełnione zostały następujące warunki […]”.

Uregulowania krajowe

9 Przepis § 13 niemieckiej ustawy o zasadach higieny dla mięsa z dnia 19 stycznia 1996 r. (Fleischhygienegesetz, BGBl. 1996 I, str. 59) brzmi następująco:

„§ 13 – Ubój w przypadku choroby

1. Zwierzęta, które:

1) podlegają ubojowi ze szczególnych względów lub

2) są źródłem czynników chorobotwórczych,

podlegają ubojowi jedynie w rzeźniach specjalnych (tj. w rzeźniach odizolowanych). Po każdym uboju przeprowadzonym w rzeźni odizolowanej lokale i wykorzystane urządzenia poddawane są czyszczeniu i dezynfekcji.

2. Mięso otrzymane z chorych zwierząt w drodze uboju może zostać wprowadzone do obrotu jako środki spożywcze jedynie przez punkty sprzedaży przy wspomnianych rzeźniach, które posiadają specjalne zezwolenie i zostały poddane w tym celu kontroli właściwych władz, jak również podlega ono szczególnemu oznakowaniu.

[…]

4. Federalne ministerstwo może, w drodze rozporządzenia zatwierdzonego przez Bundesrat, wydać odpowiednie przepisy w zakresie niezbędnym dla ochrony konsumentów lub dla celów stosowania aktów prawnych instytucji wspólnotowych, dotyczące następujących zagadnień:

1) podstawowe zasady higieny stosowane w rzeźniach odizolowanych w celu zapobieżenia wszelkiemu ryzyku rozprzestrzenienia się czynników chorobotwórczych,

2) etykietowanie przedmiotowego mięsa,

3) podstawowe zasady higieny w punktach sprzedaży, wydawane im zezwolenia i przeprowadzane kontrole oraz wymogi i procedura stosowana w celu wydania im lub zawieszenia zezwoleń,

4) podstawowe zasady higieny stosowane przez punkty sprzedaży przy magazynowaniu, transporcie i sprzedaży mięsa pochodzącego od chorych zwierząt poddanych ubojowi w wyżej określonych warunkach,

5) podstawowe zasady higieny stosowane przy przeprowadzaniu ubojów sanitarnych i przy sprzedaży mięsa pochodzącego z tego typu uboju”.

10 Przepisy wspomnianej ustawy zostały wprowadzone w życie rozporządzeniem w sprawie zasad higieny dla mięsa (Fleischhygieneverordnung, BGBl. 1997 I, str. 1138), którego § 10 stanowi, że mięso otrzymane w rzeźniach odizolowanych „[…] może być sprzedawane jedynie w punktach sprzedaży posiadających zezwolenie […] i wyłącznie konsumentom końcowym […]”.

Postępowanie przed sądem krajowym i pytania prejudycjalne

11 SEPA, przedsiębiorstwo francuskie, wywoziła do państw trzecich mięso pochodzące z niemieckich rzeźni odizolowanych, gdzie dokonuje się uboju chorych zwierząt z konieczności ze szczególnych względów (przykładowo na skutek wypadku). Do października 1997 r. z tytułu takiego wywozu przyznawano jej refundacje.

12 W listopadzie 1997 r. SEPA złożyła zgłoszenie wywozowe dotyczące wywozu mrożonego mięsa wołowego i cielęcego pochodzącego ze zwierząt poddanych ubojowi we wspomnianych rzeźniach, dla którego wniosła ona do Hauptzollamt o przyznanie refundacji. Refundacji jej odmówiono ze względu na fakt, że produkt ten nie był „uczciwej i handlowej jakości” w rozumieniu art. 13 rozporządzenia nr 3665/87, ponieważ na podstawie ustawodawstwa krajowego formy sprzedaży mięsa po uboju dokonanym w takich warunkach są ściśle ograniczone.

13 Skarga wniesiona przez SEPA do Finanzgericht Hamburg na odmowną decyzję została oddalona z uzasadnieniem, że warunki przyznania refundacji wywozowej nie zostały spełnione. Sąd ten stwierdził, że mięso nie było „uczciwej i handlowej jakości”, gdyż zgodnie z prawem niemieckim obrót mięsem pochodzącym z rzeźni odizolowanych podlega szczególnym ograniczeniom.

14 Ponieważ rzeźnie odizolowane dysponowały atestami weterynaryjnymi, zgodnie z którymi mięso nadawało się do spożycia przez ludzi i spełniało wymogi ustawodawstwa niemieckiego w przedmiocie zasad higieny, jak również dla celów formalności celnych wydane były inne świadectwa zdrowia, SEPA wniosła do Bundesfinanzhof rewizję od decyzji Finanzgericht Hamburg

15 Stwierdziwszy, że rozstrzygnięcie sporu wymaga dokonania wykładni prawa wspólnotowego, Bundesfinanzhof postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1) Czy poprzez pojęcie »uczciwej i handlowej jakości« art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 […] wymaga, ażeby produkcja i dystrybucja przedmiotowych towarów podlegały jedynie ogólnie obowiązującym przepisom prawa, które stosuje się do wszystkich towarów tego typu, i czy wyklucza on zatem przyznanie refundacji wywozowej dla towarów, do których stosuje się szczególne ograniczenia, w szczególności w zakresie ich pozyskiwania, przetwarzania lub dystrybucji, jak na przykład nakaz przeprowadzenia szczególnej kontroli w przedmiocie przydatności do spożycia lub ograniczenie pewnych form sprzedaży?

2) Czy poprzez pojęcie »uczciwej i handlowej jakości« art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 wymaga przeciętnej jakości wywożonego towaru i poprzez to wyklucza przyznanie refundacji na wywóz towaru niższej jakości, który jednakże zgodnie z opisem znajdującym się we wniosku o przyznanie refundacji stanowi zwyczajowo przedmiot sprzedaży? Czy ma to również miejsce, w przypadku gdy niższa jakość towaru nie miała żadnego wpływu na realizację transakcji handlowej?”.

W przedmiocie pytań prejudycjalnych

W przedmiocie pytania pierwszego

Uwagi przedłożone Trybunałowi

16 SEPA podnosi, że jedynym wymogiem dla przyznania refundacji wywozowej jest dostarczenie dla towaru świadectwa zdrowia. Jej zdaniem „uczciwą i handlową jakość” należy oceniać na podstawie obiektywnych cech samego towaru, które są mu właściwe i istnieją niezależnie od zagadnienia „nieograniczonej dystrybucji” lub „kanału dystrybucji”. W konsekwencji ograniczenie do pewnych form sprzedaży nie musi ograniczać charakteru pozwalającego na wprowadzenie towaru do obrotu. Podkreśla ona, że w rozumieniu art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 możliwość wprowadzenia produktu na rynek lokalny wystarcza, by przyznać „jakość handlową”. SEPA uściśla ponadto, że zasady równości traktowania i pewności prawa, które nabierają szczególnego znaczenia we wspólnotowym systemie refundacji, wymagają, ażeby akty prawne nakładające obowiązki były jasne i dokładne, tak by podmiot mający prawo do uzyskania refundacji mógł zapoznać się jednoznacznie ze swoimi obowiązkami i podjąć następnie właściwe kroki.

17 Hauptzollamt, który nie przedłożył uwag na piśmie, podniósł w trakcie rozprawy, że nawet jeśli mięso pochodzące od zwierząt, które poddano ubojowi sanitarnemu, samo w sobie nie jest niższej jakości i zostało uznane w wyniku kontroli weterynaryjnej za zdatne do spożycia przez ludzi, to z prawnego punktu widzenia może ono zostać dopuszczone do sprzedaży jedynie na rynku lokalnym i w określonych specjalnych punktach sprzedaży. Ze względu na właściwe przepisy wspólnotowe i przepisy prawa niemieckiego możliwości sprzedaży takiego mięsa są bardzo ograniczone, a zatem nie nadaje się ono ani do sprzedaży, ani do wprowadzenia do obrotu w rozumieniu art. 13 rozporządzenia nr 3665/87. W odniesieniu do charakterystycznego rynku możliwości zbytu, konkurencji i systemu dotyczącego mięsa, różnice pomiędzy tym mięsem a mięsem, które jest wprowadzane do obrotu bez ograniczeń, są tak liczne, że jedynym podobieństwem jest fakt, że chodzi tutaj o mięso. Utrzymuje on, że wspomniany art. 13 nie ma na celu jedynie ochrony zdrowia, ale także ograniczenie wypłaty refundacji wywozowych jedynie do towarów, które w jakikolwiek sposób na to zasługują.

18 Republika Grecka twierdzi, że „normalne warunki” sprzedaży produktów rolnych mogą stanowić sytuacje, które zostały uregulowane zarówno przez ogólne zasady stosowania odnoszące się do wytwarzania i dystrybucji tych produktów stosowane dla wszystkich produktów danej kategorii, jak również przez szczególne ograniczenia, dotyczące w szczególności wytwarzania, przetwarzania i dystrybucji określonych produktów. Ogólnie stosowane przepisy, z jednej strony, i ograniczenia szczególne, z drugiej strony, stanowią łącznie kryteria zgodności produktów rolnych z wymogiem „uczciwej i handlowej jakości” w taki sposób, że nie powstaje kwestia rozróżnienia w stosunku do „normalnych warunków” sprzedaży.

19 Zdaniem Komisji Wspólnot Europejskich pojęcie „dobrej, uczciwej i handlowej jakości” oznacza, że musi być możliwe wprowadzenie produktu do obrotu na normalnych warunkach. Twierdzi ona, że takie mięso jak w przypadku postępowania przed sądem krajowym, pochodzące z rzeźni odizolowanych, nie spełnia tego kryterium, gdyż jego sprzedaż jest ograniczona. Komisja utrzymuje zatem, że taki produkt, nawet jeśli jego przydatność do spożycia nie jest kwestionowana, nie spełnia wymogu „uczciwej i handlowej jakości”, ponieważ nie może on zostać wprowadzony do obrotu na normalnych warunkach.

Ocena Trybunału

20 Tym pytaniem sąd krajowy zmierza do ustalenia, czy, mając na uwadze okoliczności faktyczne postępowania przed sądem krajowym, art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 należy interpretować w ten sposób, że mięso, które spełnia kryteria przydatności do spożycia i którego sprzedaż mająca na celu spożycie przez ludzi jest we Wspólnocie ograniczona przez przepisy wspólnotowe do rynku lokalnego, ze względu na fakt, że pochodzi ono od zwierząt, które poddano ubojowi sanitarnemu, może zostać uznane za „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, który to warunek jest niezbędny dla przyznania refundacji wywozowej.

21 Rozporządzenie nr 3665/87 przewiduje w art. 13, że nie przyznaje się refundacji na produkty, które nie są „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, ani na produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi, jeżeli ich użycie w tym celu jest wykluczone lub istotnie ograniczone z powodu ich cech charakterystycznych albo ich stanu.

22 W tym względzie Trybunał orzekł już w przeszłości, w kontekście rozporządzenia Komisji nr 1041/67/EWG z dnia 21 grudnia 1967 r. w sprawie sposobów stosowania refundacji wywozowych w sektorze produktów objętych systemem cen jednolitych (Dz.U. 314, str. 9), że wymóg „dobrej, uczciwej i handlowej jakości” jest wymogiem ogólnym i obiektywnym dla przyznania refundacji, niezależnie od wymogów dotyczących rodzaju i jakości przewidzianych w rozporządzeniach ustalających wysokość refundacji dla każdego produktu. Produkt, który nie może być wprowadzony do obrotu na terytorium wspólnotowym na normalnych warunkach i zgodnie z opisem znajdującym się we wniosku o przyznanie refundacji, nie spełnia tych wymogów jakości (zob. wyrok z dnia 9 października 1973 r. w sprawie 12/73 Muras, Rec. str. 963, pkt 12).

23 Wykładnia ta została przejęta w motywie dziewiątym rozporządzenia nr 3665/87, który stanowi, że produkty powinny być takiej jakości, która umożliwia ich wprowadzenie do obrotu na normalnych warunkach (zob. wyrok z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie C‑235/97 Francja przeciwko Komisji, Rec. str. I‑7555, pkt 77).

24 Ponadto Trybunał orzekł w przeszłości, że w braku normy prawa wspólnotowego określającej pojęcie „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, to do państw członkowskich należy ustanowienie właściwych, bardziej szczegółowych przepisów, które to przepisy prawa krajowego nie mogą być sprzeczne z ogólną systematyką obowiązujących uregulowań wspólnotowych, które wymagają jakości pozwalającej na wprowadzenie do obrotu na normalnych warunkach (zob. w szczególności wyrok z dnia 8 czerwca 1994 r. w sprawie C‑371/92 Ellinika Dimitriaka, Rec. str. I‑2391, pkt 23 oraz ww. wyrok w sprawie Francja przeciwko Komisji, pkt 76 i 77).

25 W konsekwencji państwa członkowskie mają możliwość ustanowienia bardziej szczegółowych przepisów prawa krajowego dotyczących pojęcia prawa wspólnotowego „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, aczkolwiek ich uprawnienie ustawodawcze jest ograniczone przepisami prawa wspólnotowego, a w szczególności kryteriami ustanowionymi w art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 interpretowanego w świetle motywu dziewiątego tego rozporządzenia.

26 Fakt, że charakter pozwalający na wprowadzenie produktu do obrotu „na normalnych warunkach” jest elementem nierozerwalnie związanym z pojęciem „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, wynika zresztą wyraźnie z przepisów dotyczących refundacji wywozowych dla produktów rolnych, ponieważ od chwili wydania rozporządzenia nr 1041/67 wszystkie właściwe rozporządzenia przejęły zarówno pojęcie „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, jak i kryterium charakteru pozwalającego na wprowadzenie produktu do obrotu „na normalnych warunkach” jako wymogów przyznania refundacji wywozowej dla danego produktu.

27 W odniesieniu do rozporządzenia nr 800/1999 należy wskazać, że art. 21 ust. 1 akapity pierwszy i drugi tego rozporządzenia przewiduje, że nie przyznaje się refundacji do produktów, których „jakość nie jest dobra, uczciwa i handlowa” w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego, oraz że produkty odpowiadają temu wymogowi, „jeżeli mogą być wprowadzone do obrotu na obszarze Wspólnoty w normalnych warunkach”. Należy stwierdzić, że przepis ten, który wszedł w życie po zaistnieniu stanu faktycznego rozstrzyganego w postępowaniu przed sądem krajowym, powtarzając wyżej wymienione pojęcia, nie zmienił istniejącego stanu prawnego, a wręcz go potwierdził,.

28 Jeśli chodzi o wyrażenie „wprowadzenie do obrotu na normalnych warunkach”, teza, zgodnie z którą szczególne ograniczenia dotyczące wytwarzania, przetwarzania i dystrybucji produktów stanowią zakres sytuacji uregulowanych, a zatem należą do „normalnych warunków”, nie może zostać przyjęta, ponieważ pozbawia ona to ostatnie pojęcie treści. Przyjęcie takiego rozumowania prowadziłoby do uznania, że wszystkie produkty, które mogą stać się przedmiotem zgodnej z prawem transakcji handlowej, należałoby zakwalifikować jako „możliwe do wprowadzenia do obrotu na normalnych warunkach”.

29 W tym względzie należy powołać dyrektywę 64/433, która w art. 6 ust. 1 lit. e) stanowi, iż państwa członkowskie gwarantują, że mięso pochodzące od zwierząt, które były przedmiotem uboju sanitarnego, może zostać uznane za zdatne do spożycia przez ludzi tylko na rynku lokalnym i tylko, w przypadku gdy spełnione zostały różne warunki dodatkowe.

30 Mięso takie jak to, którego dotyczy postępowanie przed sądem krajowym, którego wytwarzanie, przetwarzanie i dystrybucja są w istotny sposób ograniczone, nawet jeśli spełnia kryteria przydatności do spożycia i jest przedmiotem transakcji handlowej, nie może zostać uznane za możliwe do wprowadzenia do obrotu „na normalnych warunkach”.

31 Ponadto w każdym razie nielogiczne jest wspieranie wywozu tych produktów do państw trzecich, skoro nawet w samej Wspólnocie mogą być one wprowadzone do obrotu jedynie na rynkach lokalnych.

32 Z powyższego wynika, że na pytanie pierwsze trzeba odpowiedzieć, iż art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 należy interpretować w ten sposób, że mięso spełniające kryteria przydatności do spożycia, którego wprowadzenie do obrotu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi jest we Wspólnocie Europejskiej ograniczone przepisami prawa wspólnotowego do rynku lokalnego ze względu na fakt, iż pochodzi ono od zwierząt, które poddano ubojowi sanitarnemu, nie może zostać uznane za będące „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, co jest warunkiem koniecznym dla przyznania refundacji wywozowej.

W przedmiocie pytania drugiego

33 Poprzez drugie pytanie sąd krajowy zasadniczo zmierza do ustalenia, czy art. 13 rozporządzenia nr 3665/87 należy interpretować w ten sposób, że wywieziony towar, który zwyczajowo jest przedmiotem handlu, może zostać uznany za będący „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, co jest warunkiem koniecznym dla przyznania refundacji wywozowej, jeżeli jego jakość jest niższa od przeciętnej jakości tego typu towarów.

34 Ze względu na odpowiedź udzieloną na pytanie pierwsze nie ma potrzeby udzielenia odpowiedzi na pytanie drugie.

W przedmiocie kosztów

35 Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż poniesione przez strony postępowania przed sądem krajowym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 13 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych dla produktów rolnych należy interpretować w ten sposób, że mięso spełniające kryteria przydatności do spożycia, którego wprowadzenie do obrotu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi jest we Wspólnocie Europejskiej ograniczone przepisami prawa wspólnotowego do rynku lokalnego ze względu na fakt, iż pochodzi ono od zwierząt, które poddano ubojowi sanitarnemu, nie może zostać uznane za będące „dobrej, uczciwej i handlowej jakości”, co jest warunkiem koniecznym dla przyznania refundacji wywozowej.

Podpisy

* Język postępowania: niemiecki.