32001R2529

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2529/2001

z dnia 19 grudnia 2001 r.

w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa baraniego i koziego

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 36 i 37,

uwzględniając wniosek Komisji [1],

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [2],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [3],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Przepisy dotyczące wspólnej organizacji rynku mięsa baraniego i koziego ustanowiono w wielu rozporządzeniach. Dla jasności rozporządzenia te należy uchylić i zastąpić nowym rozporządzeniem. Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2644/80 z dnia 14 października 1980 r. ustanawiające ogólne zasady interwencji w sektorze mięsa baraniego i koziego [4], (EWG) nr 3901/89 z dnia 12 grudnia 1989 r. określające utuczone jagnięta jako tusze ciężkie [5], (EWG) nr 1323/90 z dnia 14 maja 1990 r. ustanawiające specjalną pomoc w odniesieniu do chowu owiec i kóz na niektórych mniej uprzywilejowanych obszarach rolnych Wspólnoty [6], (EWG) nr 3493/90 z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiające ogólne zasady przyznawania premii producentom mięsa baraniego i koziego [7], (EWG) nr 338/91 z dnia 5 lutego 1991 r. ustanawiające wspólnotową normę jakości świeżych lub schłodzonych tusz owczych [8] i rozporządzenie Rady (WE) nr 2467/98 z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa baraniego i koziego [9], zostają zastąpione nowymi ustaleniami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu i w związku z tym tracą moc.

(2) Zależnie od produktu wspólna organizacja rynków rolnych może przybierać różne formy.

(3) Aby osiągnąć cele określone w art. 33 Traktatu, w szczególności stabilizację rynku i odpowiedni poziom życia ludności wiejskiej, konieczne jest zapewnienie niektórych ustaleń ułatwiających dostosowanie podaży do wymagań rynkowych. Należy zapewnić środki dotyczące rynku wewnętrznego obejmujące w szczególności premie dla producentów mięsa baraniego i koziego oraz system prywatnego składowania.

(4) Kwota premii, która ma być przyznana producentom, musi uwzględniać różne specjalizacje systemów produkcji we Wspólnocie. Premia za kozy reproduktorki powinna być przyznawana producentom na określonych obszarach, na których hodowla kóz jest głównie nastawiona na produkcję mięsa koziego, a techniki hodowli kóz i owiec są w istocie podobne.

(5) Ponadto należy zabezpieczyć wypłatę premii dodatkowej producentom na obszarach, na których hodowla owiec i kóz stanowi działalność tradycyjną lub ma znaczny udział w gospodarce wiejskiej. Przyznanie premii dodatkowej należy ograniczyć do producentów, których gospodarstwa w co najmniej 50 % są wykorzystywane rolniczo na obszarach mniej uprzywilejowanych, jak określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 27 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), zmieniającym i uchylającym niektóre rozporządzenia [10].

(6) Do celów administracyjnych wskazane jest, by najwcześniejszy termin wypłaty premii zbiegał się w czasie z początkiem roku budżetowego. W celu uzyskania pożądanego wpływu na gospodarkę premie muszą być przyznawane w określonych terminach.

(7) Konieczne jest zapewnienie możliwości zmiany kwot premii w świetle rozwoju produkcji, produktywności i rynków.

(8) Aby uniknąć wspierania produkcji i wzrostu wydatków, właściwe jest utrzymanie dla producentów pułapów indywidualnych. Całkowita liczba praw do premii każdego Państwa Członkowskiego powinna być ustalana na podstawie poziomów już ustanowionych.

(9) Z praw do premii nie należy wykluczać obecnych i nowych producentów, których pułapy indywidualne z różnych powodów nie odpowiadają zmienionym warunkom ich stad. Dlatego należy przewidzieć, by rezerwy krajowe były wykorzystywane w taki sposób, w jaki są składowane i zarządzane zgodnie z kryteriami wspólnotowymi. Z tego samego względu przeniesienie praw do premii bez przekazania gospodarstwa powinno podlegać przepisom, na mocy których część przeniesionych praw zostaje wycofana bez płatności wyrównawczej i zostaje przydzielona do rezerwy krajowej.

(10) Aby zezwolić producentom na zmniejszenie produkcji na czas ograniczony, należy umożliwić Państwom Członkowskim uwzględnienie możliwości czasowego przeniesienia praw do premii.

(11) Należy utworzyć powiązanie pomiędzy strefami lub rejonami wrażliwymi a hodowlą owiec i kóz, tak by zapewnić utrzymanie takiej produkcji, szczególnie na obszarach, na których taka hodowla jest istotna dla gospodarki lokalnej.

(12) W różnych rejonach produkcyjnych Wspólnoty warunki hodowli owiec i kóz oraz dochody producentów są znacznie zróżnicowane. Dlatego właściwe jest zapewnienie elastycznych ram wspólnotowych płatności dodatkowych dla Państw Członkowskich, ustalanych i wypłacanych w granicach ustalonych całkowitych kwot i zgodnie z niektórymi wspólnymi kryteriami, tak by właściwie reagować na strukturalne i naturalne różnice oraz zróżnicowane potrzeby tego sektora. Całkowite kwoty należy przydzielić Państwom Członkowskim na podstawie ich udziału w wypłaconych premiach. Wspólne kryteria mają na celu, między innymi, zapobiec skutkom dyskryminacyjnym powodowanym przez płatności dodatkowe oraz w pełni uwzględnić odnośne wielostronne zobowiązania Wspólnoty. W szczególności istotne jest, by Państwa Członkowskie były zobowiązane działać wyłącznie w oparciu o obiektywne kryteria, bacznie i w pełni zważały na pojęcie równego traktowania i unikały zakłóceń rynku i konkurencji.

(13) Środki interwencyjne przybierają formę pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania, która najmniej wpływa na normalny obrót produktów. Celem zapewnienia właściwego stosowania takiej pomocy Komisja powinna być w pełni informowana o rozwoju cen na wspólnym rynku mięsa baraniego i koziego.

(14) Zgodnie z zasadą ogólną przyjmuje się, że w każdym przypadku, gdy niektóre kryteria związane z ceną rynkową są spełnione, decyzję o przyznaniu pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania należy podjąć w kontekście procedury przetargowej. Jednakże pomoc w odniesieniu do prywatnego składowania można by uczynić skuteczniejszą, gdyby z góry ustalono kwotę takiej pomocy, w przypadku gdy konieczne okazuje się pilne odwołanie się do prywatnego składowania w świetle szczególnie trudnej sytuacji rynkowej na jednym lub na kilku obszarach notowań. Dlatego konieczne jest upoważnienie Komisji do wcześniejszego ustalenia wysokości takiej pomocy, w przypadku gdy taka sytuacja rynkowa zaistnieje, nawet jeśli nie zostały spełnione przedmiotowe kryteria ceny rynkowej.

(15) Stabilizacji rynku wspólnotowego powinny służyć ustalenia handlowe w połączeniu z ustaleniami dotyczącymi cen, premii i ustaleniami interwencyjnymi, zawierające system należności celnych przywozowych.

(16) Właściwe organy powinny być w stanie nieustannie śledzić rozwój handlu, by oceniać rozwój sytuacji rynkowej i, stosownie do przypadku, ewentualne zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. W tym celu należy wydawać pozwolenia na przywóz i, stosownie do przypadku, odpowiadających im pozwoleń na wywóz, dających gwarancję wywiązania się z transakcji, w odniesieniu do których wnioskuje się o takie pozwolenia.

(17) Aby zapobiec lub przeciwdziałać niekorzystnym skutkom na rynku we Wspólnocie wynikającym z przywozu niektórych produktów rolnych, przywóz jednego lub więcej takich produktów musi podlegać, jeżeli spełnione są niektóre warunki, dodatkowym należnościom przywozowym.

(18) Stosowne jest, na określonych warunkach, upoważnienie Komisji do ustanawiania i zarządzania kontyngentami taryfowymi, wynikającymi z umów międzynarodowych zawartych zgodnie z postanowieniami Traktatu lub z innych aktów prawnych Rady.

(19) W uzupełnieniu opisanego powyżej systemu należy przewidzieć w stopniu niezbędnym do jego właściwego funkcjonowania całkowity lub częściowy zakaz stosowania zasad uszlachetniania czynnego lub biernego, w przypadku gdy wymaga tego sytuacja na rynku.

(20) Dzięki systemowi ceł nie jest konieczne stosowanie pozostałych środków ochronnych na granicach zewnętrznych Wspólnoty. Jednakże w wyjątkowych okolicznościach mechanizm wspólnych cen i ceł może okazać się nieodpowiedni. W takich przypadkach, aby uniknąć pozostawienia rynku Wspólnoty bez ochrony przed wynikającymi zakłóceniami w następstwie zniesienia barier przywozowych, Wspólnota powinna być zdolna do bezzwłocznego podjęcia wszelkich niezbędnych środków. Takie środki muszą być zgodne ze zobowiązaniami Wspólnoty, włącznie ze zobowiązaniami międzynarodowymi.

(21) Może istnieć konieczność podjęcia środków, gdy istotny wzrost lub spadek cen zakłóca rynek Wspólnoty lub powoduje ryzyko wystąpienia zakłóceń.

(22) Ograniczenia swobodnego przepływu wynikające z zastosowania środków mających na celu zapobieżenie rozprzestrzenianiu się chorób zwierząt mogą powodować trudności na rynku jednego lub więcej Państw Członkowskich. Aby zaradzić takim sytuacjom, może być konieczne wprowadzenie nadzwyczajnych środków wspierania rynku.

(23) Przyznanie niektórych rodzajów pomocy mogłoby zagrozić właściwemu funkcjonowaniu jednolitego rynku opartego na wspólnych cenach. Dlatego do mięsa baraniego i koziego należy stosować postanowienia Traktatu regulujące pomoc państwa.

(24) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji [11].

(25) Wydatki poniesione przez Państwa Członkowskie w trakcie wypełniania zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia wchodzą w zakres rozporządzenia Rady (WE) nr 1258/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej [12].

(26) Istnieją obawy wpływu hodowli owiec i kóz na środowisko naturalne w niektórych regionach Wspólnoty. Komisja powinna sporządzić sprawozdanie w tej sprawie w oparciu o nabyte doświadczenie, wraz z dołączonymi do niego propozycjami, w razie potrzeby.

(27) Zmiana ustaleń wynikających z rozporządzenia (WE) nr 2467/98 na ustalenia przewidziane w niniejszym rozporządzeniu może spowodować trudności, które nie są przewidziane w niniejszym rozporządzeniu. W celu pokonania takich trudności, należy umożliwić Komisji przyjęcie rozwiązań przejściowych. Komisja powinna być również upoważniona do rozwiązywania specyficznych problemów praktycznych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wspólna organizacja rynku mięsa baraniego i koziego składa się z systemu rynku wewnętrznego i systemu handlu oraz obejmuje następujące produkty:

| Kod CN | Wyszczególnienie |

a) | 01041030 | Jagnięta (do jednego roku życia) |

01041080 | Owce żywe inne niż zwierzęta hodowlane czystej krwi i jagnięta |

01042090 | Kozy żywe inne niż zwierzęta hodowlane czystej krwi |

0204 | Mięso baranie lub kozie: świeże, chłodzone lub mrożone |

02109921 | Mięso baranie lub kozie: z kością, solone, w solance, suszone lub wędzone |

02109929 | Mięso baranie lub kozie: bez kości, solone, w solance, suszone lub wędzone |

b) | 01041010 | Owce żywe – zwierzęta hodowlane czystej krwi |

01042010 | Kozy żywe – zwierzęta hodowlane czystej krwi |

02068099 | Jadalne podroby baranie i kozie: świeże lub chłodzone, inne niż przeznaczone do produkcji wyrobów farmaceutycznych |

02069099 | Jadalne podroby baranie i kozie: zamrożone, inne niż te przeznaczone do produkcji wyrobów farmaceutycznych |

02109960 | Jadalne podroby baranie i kozie: solone, w solance, suszone lub wędzone |

ex15020090 | Tłuszcze owcze i kozie, inne niż tłuszcze z pozycji 1503 |

c) | 16029072 | Pozostałe przetworzone lub konserwowane mięso lub podroby baranie lub kozie, niegotowane; mieszanki gotowanego i niegotowanego mięsa lub podrobów |

16029074 |

d) | 16029076 | Pozostałe przetworzone lub konserwowane mięso lub podroby baranie lub kozie, inne niż niegotowane albo mieszanki |

16029078 |

TYTUŁ I RYNEK WEWNĘTRZNY

Artykuł 2

W celu wsparcia działań podejmowanych przez organizacje handlowe i wspólne organizacje handlowe w celu ułatwienia dostosowania dostaw do wymagań rynku mogą być podjęte następujące środki wspólnotowe w odniesieniu do produktów wyszczególnionych w art. 1:

a) środki mające na celu poprawę hodowli owiec i kóz;

b) środki mające na celu wsparcie lepszej organizacji produkcji, przetwarzania i obrotu;

c) środki mające na celu poprawę jakości;

d) środki umożliwiające ustalanie prognoz krótkoterminowych i długoterminowych na podstawie zastosowanych środków produkcji;

e) środki ułatwiające odnotowywanie tendencji w zakresie cen rynkowych.

Ogólne zasady dotyczące tych środków przyjmuje się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 37 ust. 2 Traktatu.

ROZDZIAŁ I PŁATNOŚCI BEZPOŚREDNIE

Artykuł 3

Do celów niniejszego tytułu stosuje się następujące definicje:

a) "producent" oznacza indywidualnego rolnika, niezależnie, czy jest to osoba fizyczna czy prawna lub grupa osób fizycznych lub prawnych, bez względu na status prawny nadany przez prawo krajowe takim grupom lub ich członkom, którego gospodarstwo znajduje się na terytorium Wspólnoty i który zajmuje się hodowlą owiec lub kóz;

b) "gospodarstwo" oznacza wszystkie jednostki produkcji zarządzane przez producenta i znajdujące się na terytorium pojedynczego Państwa Członkowskiego;

c) "maciorka" oznacza owcę, która co najmniej raz miała jagnięta lub ma co najmniej 1 rok;

d) "koza reproduktorka" oznacza kozę, która co najmniej raz miała koźlęta lub ma co najmniej 1 rok.

Sekcja 1 Premia za owce maciorki i kozy reproduktorki

Artykuł 4

1. Producent hodujący w swoim gospodarstwie rolnym maciorki może kwalifikować się, na wniosek, do przyznania premii z tytułu utrzymywania tych owiec (premia za owce maciorki).

2. Producent hodujący kozy w swoim gospodarstwie może kwalifikować się, na wniosek, do przyznania premii z tytułu utrzymywania tych kóz (premia za kozy reproduktorki). Premię tę przyznaje się producentom na określonych obszarach, na których produkcja spełnia następujące dwa kryteria:

1) hodowla kóz jest zasadniczo nastawiona na produkcję mięsa koziego;

2) techniki hodowlane kóz i owiec są w istocie podobne.

Wykaz takich obszarów ustanawia się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

3. Premia za owce maciorki oraz premia za kozy reproduktorki przyznawane są w postaci rocznych wypłat za każde kwalifikujące się zwierzę, na rok kalendarzowy i na producenta w granicach indywidualnych pułapów. Minimalną liczbę zwierząt uprawniającą do składania wniosku o premię ustala dane Państwo Członkowskie. Takie minimum nie jest mniejsze niż 10 lub nie większe niż 50.

4. Kwota premii za owcę maciorkę wynosi 21 EUR. Jednakże dla producentów sprzedających mleko owcze lub produkty na bazie mleka owczego taka premia za owcę maciorkę wynosi 16,8 EUR.

5. Kwota premii za kozę reproduktorkę wynosi 16,8 EUR.

6. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Sekcja 2 Premia dodatkowa

Artykuł 5

1. Premię dodatkową wypłaca się na rzecz producentów na obszarach, na których hodowla owiec i kóz stanowi działalność tradycyjną lub ma znaczny udział w gospodarce wiejskiej. Obszary takie są określane przez Państwa Członkowskie. W każdym wypadku premia dodatkowa zostaje przyznana producentowi, którego gospodarstwo w co najmniej 50 % jest wykorzystywane rolniczo, znajduje się na obszarach mniej uprzywilejowanych określonych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1257/1999.

2. Premia dodatkowa zostaje przyznana producentowi prowadzącemu sezonowy wypas bydła, pod warunkiem że:

a) przynajmniej 90 % zwierząt, w odniesieniu do których składane są wnioski o przyznanie premii, wypasanych jest przez co najmniej 90 kolejnych dni na kwalifikującym się obszarze, ustanowionym zgodnie z ust. 1, oraz

b) siedziba takiego gospodarstwa rolnego znajduje się na wyraźnie określonym obszarze geograficznym, dla którego dane Państwo Członkowskie ustaliło, że przemieszczanie się zwierząt jest tradycyjną praktyką hodowli owiec i/lub kóz oraz że sezonowy wypas tych zwierząt jest koniecznością z powodu braku dostatecznej ilości paszy w okresie sezonowego wypasu bydła.

3. Kwotę premii dodatkowej ustala się na 7 EUR za owcę maciorkę i kozę reproduktorkę. Premię dodatkową przyznaje się na tych samych warunkach jak te ustanowione w przypadku przyznania premii za owce maciorki i kozy reproduktorki.

4. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Sekcja 3 Przepisy wspólne

Artykuł 6

1. Premie wypłacane są na rzecz producentów będących beneficjentami na podstawie liczby owiec i/lub kóz utrzymywanych w ich gospodarstwach przez minimalny okres, który ma zostać ustalony zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Wypłat dokonuje się jak najszybciej po przeprowadzeniu inspekcji przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3508/92 z dnia 27 listopada 1992 r. ustalającym zintegrowany system zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy [13], ale nie wcześniej niż dnia 16 października roku kalendarzowego, w odniesieniu do którego składano wniosek, i nie później niż dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

2. Gdy tylko zacznie obowiązywać rozporządzenie ustanawiające nowe zasady identyfikacji i rejestracji owiec i kóz kwalifikujące je do premii, zwierzę należy zidentyfikować i zarejestrować zgodnie z tymi zasadami.

Artykuł 7

Kwoty premii mogą się zmieniać w świetle rozwoju produkcji, produktywności i rynków, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 37 ust. 2 Traktatu.

Sekcja 4 Limity indywidualne

Artykuł 8

1. Z dniem 1 stycznia 2002 r. przypadający na producenta indywidualny pułap, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, równa się liczbie praw do premii, jakie posiadał on dnia 31 grudnia 2001 r. zgodnie z odnośnymi regułami wspólnotowymi.

2. Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, by z dniem 1 stycznia 2002 r. suma praw do premii na ich terytorium nie przekroczyła pułapów krajowych określonych w załączniku I oraz aby mogły być utrzymane rezerwy krajowe określone w art. 10.

3. W przypadku gdy środki podjęte zgodnie z ust. 2 wymagają obniżenia posiadanych przez producentów pułapów indywidualnych, obniżkę tę przeprowadza się bez wypłaty wyrównawczej i decyduje się o niej w oparciu o obiektywne kryteria.

Kryteria te obejmują:

a) stopę wykorzystania przez producentów ich pułapów indywidualnych w okresie trzech lat referencyjnych poprzedzających 2001 r.;

b) szczególne warunki naturalne lub nałożenie kar skutkujących niewypłaceniem lub wypłaceniem obniżonej premii za przynajmniej jeden rok referencyjny;

c) dodatkowe, wyjątkowe okoliczności powodujące, że dokonane wypłaty za co najmniej jeden rok referencyjny nie odpowiadają rzeczywistej sytuacji, ustalonej w latach poprzednich.

4. Uchyla się prawa do premii, wycofane zgodnie ze środkami podjętymi zgodnie z ust. 2.

5. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 9

1. W przypadku gdy producent sprzedaje lub w inny sposób przekazuje swoje gospodarstwo, może on także przenieść wszystkie swoje prawa do premii na osobę przejmującą jego gospodarstwo.

2. Producent może również przenieść, w całości lub w części, swoje prawa na innych producentów bez przekazywania swojego gospodarstwa.

W przypadku przekazania praw bez przekazania gospodarstwa część przekazanych praw do premii, nieprzekraczająca 15 %, zostanie odstąpiona bez rekompensaty na rzecz rezerwy krajowej danego Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się gospodarstwo, z przeznaczeniem do redystrybucji wolnej od opłat.

Państwa Członkowskie mogą nabyć prawa do premii od producentów, którzy dobrowolnie zgodzili się na odstąpienie swoich praw w części lub w całości. W takim wypadku płatności za nabycie takich praw mogą być takim producentom uiszczane albo z budżetów państwowych, albo w sposób przewidziany w art. 11 ust. 2 tiret piąte.

Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i w odpowiednio uzasadnionych przypadkach Państwa Członkowskie mogą postanowić, że w przypadku sprzedaży lub innego przekazania gospodarstwa, przeniesienia praw dokonuje się za pośrednictwem rezerwy krajowej.

3. Państwa Członkowskie mogą zastosować środki niezbędne do uniknięcia wyprowadzenia praw do premii ze stref lub regionów wrażliwych, w których hodowla owiec jest szczególnie istotna dla lokalnej gospodarki.

4. Państwa Członkowskie mogą zezwolić przed datą, którą ustalą, na czasowe przeniesienie części praw do premii, które nie są przeznaczone do wykorzystania przez posiadającego je producenta.

5. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Te szczegółowe zasady mogą w szczególności dotyczyć:

a) przepisów umożliwiających Państwom Członkowskim rozwiązywanie specyficznych problemów związanych z przekazaniem praw do premii przez producentów niebędących właścicielami obszarów, na których znajdują się ich gospodarstwa, oraz

b) szczególnych zasad odnoszących się do minimalnej liczby, która może stanowić przedmiot częściowego przekazania.

Artykuł 10

1. Każde Państwo Członkowskie zachowuje krajową rezerwę praw do premii.

2. Jakiekolwiek prawa do premii wycofane na podstawie art. 9 ust. 2 lub innych przepisów wspólnotowych dodaje się do rezerwy krajowej.

3. Państwa Członkowskie mogą przydzielać producentom prawa do premii w granicach limitów swoich rezerw krajowych. W trakcie takiego przydziału państwa te dają pierwszeństwo zwłaszcza nowym, młodym rolnikom lub innym priorytetowym producentom.

4. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu, w szczególności zasady dotyczące wycofania i ponowne przydzielenie niewykorzystanych praw do premii, są ustanawiane zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

ROZDZIAŁ II PŁATNOŚCI DODATKOWE

Artykuł 11

1. Corocznie Państwa Członkowskie dokonują płatności dodatkowych na łączne całkowite kwoty wymienione w załączniku II.

Państwa Członkowskie mogą decydować o uzupełnieniu przedstawionych w załączniku II całkowitych kwot obniżając kwoty płatności, określone w art. 4. Taka obniżka kwot, którą można zastosować na podstawie regionalnej, nie może przekraczać 1 EUR.

Płatności dokonuje się corocznie w oparciu o obiektywne kryteria, z uwzględnieniem w szczególności odpowiednich struktur i warunków produkcji, i w taki sposób, by zapewnić równe traktowanie producentów oraz uniknąć zakłóceń rynku i konkurencji. Płatności realizowane są w terminie przewidzianym w art. 6. Ponadto, takie płatności nie mogą mieć związku z fluktuacjami cen rynkowych. Przyznawane są one na podstawie regionalnej.

2. Płatności mogą obejmować w szczególności, co następuje:

- dopłaty dla producentów zatrudnionych w określonych rodzajach produkcji, odnoszące się w szczególności do jakości, które są ważne dla lokalnej gospodarki lub ochrony środowiska naturalnego;

- zwiększenie premii ustanowionej w art. 4. Dodatkowe kwoty mogą być uzależnione od zastosowania wymagań dotyczących obsady zwierząt, które mają być ustalone przez dane Państwo Członkowskie zgodnie z warunkami lokalnymi;

- wsparcie dla restrukturyzacji gospodarstw producentów lub rozwoju organizacji producentów;

- płatności obszarowe dla producentów, które mają być przyznane za hektar uprawy paszowej, dostępnej w danym roku kalendarzowym dla producenta i w odniesieniu do której w tym samym roku kalendarzowym nie wystąpiono o płatności w ramach systemu wspierania producentów niektórych roślin uprawnych, w ramach systemu wsparcia dla producentów suszu paszowego oraz w ramach wspólnotowego systemu pomocy dla innych stałych upraw lub upraw ogrodniczych;

- dopłaty dla producentów, którzy dobrowolnie zrzekli się swoich praw na podstawie art. 9 ust. 2;

- wsparcie dla poprawy i racjonalizacji przetwarzania mięsa baraniego i koziego i obrotu nim.

3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

ROZDZIAŁ III PRYWATNE SKŁADOWANIE

Artykuł 12

1. Komisja może zdecydować o przyznaniu pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania, gdy w jednym lub kilku obszarach notowań istnieje szczególnie trudna sytuacja rynkowa. Obszar notowań oznacza:

a) Wielką Brytanię;

b) Irlandię Północną;

c) każde inne, rozpatrywane osobno, Państwo Członkowskie.

Taka pomoc jest wprowadzana w ramach procedury przetargowej.

Jednakże można zdecydować o przyznaniu takiej pomocy w ramach procedury ustalania z góry, w przypadku gdy konieczne okazuje się pilne odwołanie się do prywatnego składowania.

2. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się i o przyznaniu pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania decyduje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

TYTUŁ II HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

Artykuł 13

1. Przywóz do Wspólnoty lub wywóz ze Wspólnoty któregokolwiek z produktów wymienionych w art. 1 jest objęty wymogiem przedstawienia pozwolenia na przywóz lub wywóz.

Pozwolenia na przywóz i wywóz są ważne w całej Wspólnocie.

Pozwolenia wydają Państwa Członkowskie każdemu wnioskodawcy bez względu na położenie jego siedziby we Wspólnocie oraz bez uszczerbku dla środków podejmowanych w związku ze stosowaniem przepisów art. 16.

Takie pozwolenia wydawane są po złożeniu zabezpieczenia gwarantującego, że produkty zostaną przywiezione lub wywiezione w okresie ważności pozwolenia; z wyjątkiem wystąpienia przypadków siły wyższej, zabezpieczenie zostaje utracone całkowicie lub częściowo, jeśli w danym okresie przywóz lub wywóz nie jest realizowany lub jeśli jest realizowany tylko częściowo.

2. Wykaz produktów objętych pozwoleniami na wywóz, okres ważności pozwoleń i pozostałe szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu ustala się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 14

Do produktów wymienionych w art. 1 stosuje się stawki celne Wspólnej Taryfy Celnej.

Artykuł 15

1. W celu zapobieżenia lub przeciwdziałania szkodliwemu oddziaływaniu na rynek na terenie Wspólnoty, które może wyniknąć z przywozu niektórych produktów wymienionych w art. 1, przywóz jednego lub kilku takich produktów po stawce celnej ustanowionej we Wspólnej Taryfie Celnej podlega obowiązkowi opłaty dodatkowej należności przywozowej, jeżeli spełnione są warunki, które ma ustalić Komisja zgodnie z art. 4, chyba że przywóz nie stwarza ryzyko zakłóceń na rynku Wspólnoty, lub skutki byłyby nieproporcjonalne do zamierzonego celu.

2. Przywóz po cenie poniżej poziomu zgłoszonego przez Wspólnotę do Światowej Organizacji Handlu ("cena spustowa") może podlegać dodatkowej należności przywozowej.

W przypadku gdy w dowolnym roku, w którym powstają skutki niepożądane określone w ust. 1 lub istnieje prawdopodobieństwo ich powstania, wielkość przywozu przekracza poziom oparty na możliwościach dostępu do rynku definiujących przywóz jako procent odnośnej konsumpcji krajowej w okresie poprzednich trzech lat ("wielkość spustowa"), można nałożyć dodatkowe należności przywozowe.

3. Ceny importowe, które będą uwzględniane przy nakładaniu dodatkowych należności przywozowych zgodnie z ust. 2 akapit pierwszy, są ustalane na podstawie cen importowych cif przesyłki, której to dotyczy.

Ceny importowe cif są w tym celu porównywane z cenami reprezentatywnymi produktu na rynku światowym lub wspólnotowym rynku importowym.

4. Komisja przyjmuje szczegółowe zasady stosowania przepisów niniejszego artykułu zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2. Zasady te przede wszystkim określają produkty, na które można nałożyć dodatkowe opłaty przywozowe.

Artykuł 16

1. Kontyngenty taryfowe na produkty wymienione w art. 1, wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu lub z jakichkolwiek innych postanowień Rady, ustanawia i zarządza się zgodnie ze szczegółowymi zasadami przyjętymi na podstawie procedury ustanowionej w art. 25 ust. 2.

2. Kontyngenty są zarządzane poprzez stosowanie jednej z poniżej wymienionych metod lub ich kombinacji:

a) metoda oparta na chronologicznej kolejności składania wniosków (zasada: "pierwszy zgłoszony, pierwszy obsłużony");;

b) metoda rozdysponowania proporcjonalnie do ilości podanych we wnioskach w chwili ich składania (z wykorzystaniem metody "równoczesnego analizowania wniosków");

c) metoda oparta na uwzględnianiu tradycyjnej struktury handlu (metoda "przywozów tradycyjnych lub nowych").

Można przyjąć inne odpowiednie metody. Nie mogą one wprowadzać dyskryminacji między danymi podmiotami.

3. Stosownie do przypadku, przyjęte metody zarządzania kontyngentami przykładają należytą wagę do wymagań podaży na rynku Wspólnoty i do konieczności ochrony równowagi tego rynku.

4. Szczegółowe zasady określone w ust. 1:

a) ustalają kontyngenty roczne, jeśli to konieczne, odpowiednio rozłożone w skali roku;

b) określają stosowaną metodę zarządzania;

c) obejmują, stosownie do przypadku, gwarancje obejmujące charakter, pochodzenie i źródło pozyskania produktu oraz, jeżeli jest to właściwe, utrzymywania tradycyjnej struktury handlu;

d) przewidują uznanie dokumentu używanego do weryfikacji gwarancji określonych w lit. c); oraz

e) ustanawiają warunki wydawania pozwolenia na przywóz oraz terminu ich ważności.

Artykuł 17

1. W zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania wspólnej organizacji rynku produktów określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia Rada, na wniosek Komisji, stanowiąc zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 37 ust. 2 Traktatu, może w szczególnych przypadkach zakazać w całości lub w części stosowania zasad uszlachetniania czynnego w odniesieniu do produktów wymienionych we wspomnianym art. 1.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, jeżeli nagle zaistnieje sytuacja określona w ust. 1 i rynek wspólnotowy zostanie zakłócony lub narażony na zakłócenie przez zasady uszlachetniania czynnego i biernego, Komisja na żądanie Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy podejmuje decyzję o zastosowaniu niezbędnych środków; Rada i Państwa Członkowskie zostają powiadomione o tych środkach, które obowiązują przez nie więcej niż sześć miesięcy i są stosowane natychmiast. Jeżeli Komisja otrzyma wniosek Państwa Członkowskiego, podejmuje wyżej wymienioną decyzję w ciągu tygodnia od wpłynięcia wniosku.

3. Środki przyjęte przez Komisję mogą być przedstawione Radzie przez Państwo Członkowskie w ciągu tygodnia od dnia, w którym Państwo Członkowskie zostało o nich powiadomione. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może potwierdzić, zmienić lub uchylić decyzję Komisji.

Jeżeli w ciągu trzech miesięcy Rada nie podejmie żadnego działania, decyzję Komisji uważa się za uchyloną.

Artykuł 18

1. Ogólne zasady dotyczące interpretacji Nomenklatury Scalonej, jak również szczegółowe zasady jej stosowania stosuje się w odniesieniu do klasyfikacji taryfowej produktów określonych w art. 1. Nomenklaturę taryfową wynikającą ze stosowania niniejszego rozporządzenia włącza się do Wspólnej Taryfy Celnej.

2. Chyba że niniejsze rozporządzenie lub przepisy przyjęte na jego mocy stanowią inaczej, w handlu z państwami trzecimi zabronione jest:

a) nakładanie jakiejkolwiek opłaty o skutku równoważnym do opłaty celnej;

b) stosowania jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub środków o skutku równoważnym.

Artykuł 19

1. Jeżeli, z powodu zwiększenia przywozu lub wywozu, wspólnotowy rynek jednego lub więcej produktów wymienionych w art. 1 zostaje dotknięty lub jest zagrożony poważnymi zakłóceniami mogącymi zagrozić realizacji celów określonych w art. 33 Traktatu, w handlu z krajami trzecimi można zastosować odpowiednie środki do czasu ustąpienia takiego zakłócenia lub groźby zakłócenia.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, przyjmuje ogólne zasady stosowania niniejszego ustępu i definiuje przypadki i ograniczenia, w ramach których Państwa Członkowskie mogą zastosować środki ochronne.

2. W razie zaistnienia sytuacji określonej w ust. 1, Komisja, na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, podejmuje decyzję o zastosowaniu niezbędnych środków. Powiadamia ona Państwa Członkowskie o wymienionych środkach, które stosuje się niezwłocznie. W przypadku gdy Komisja otrzymuje wniosek od Państwa Członkowskiego, podejmuje stosowną decyzję w ciągu trzech dni roboczych od otrzymania tego wniosku.

3. Każde z Państw Członkowskich może przedłożyć Radzie środek, o którym zadecydowała Komisja w terminie trzech dni roboczych następujących po dniu zawiadomienia ich o tej decyzji. Rada zbiera się bezzwłocznie. Może ona, stanowiąc większością kwalifikowaną, zmienić lub uchylić środek, o którym mowa.

4. Niniejszy artykuł stosuje się z uwzględnieniem zobowiązań Wspólnoty, z jej zobowiązaniami międzynarodowymi włącznie.

TYTUŁ III PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 20

Państwa Członkowskie rejestrują ceny owiec i ich mięsa w oparciu o zasady, które mają być ustanowione przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 21

1. W przypadku gdy na rynku Wspólnoty odnotowany jest znaczny wzrost cen i taka sytuacja prawdopodobnie będzie się utrzymywać, zakłócając rynek lub stwarzając zagrożenie zakłócenia rynku, mogą zostać podjęte niezbędne środki zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

2. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu zostają przyjęte przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 22

W celu uwzględnienia ograniczeń swobodnego przepływu, które mogą powstać wskutek zastosowania środków mających na celu zapobieżenie rozprzestrzenianiu się chorób zwierząt, można podjąć nadzwyczajne środki na podstawie procedury przewidzianej w art. 25 ust. 2 w celu wsparcia jakiegokolwiek rynku obciążonego takimi ograniczeniami, ale środki te stosuje się w takim zakresie i na taki okres, które są niezbędne dla wspierania takiego rynku.

Artykuł 23

Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów niniejszego rozporządzenia art. 87, 88 i 89 Traktatu stosuje się do produkcji i handlu produktami określonymi w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 24

Państwa Członkowskie i Komisja przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia.

Zasady przekazywania i rozpowszechniania takich informacji przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 25

1. Komisja wspierana jest przez Komitet Zarządzający ds. Owiec i Kóz, składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, na którego czele stoi przedstawiciel Komisji.

2. W przypadku dokonania odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Ustala się okres przewidziany w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 26

Środki, zarówno niezbędne, jak i odpowiednio uzasadnione w rozwiązywaniu, w razie nagłej konieczności, problemów praktycznych i szczególnych, przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Środki te mogą stanowić odstępstwo od przepisów niektórych części niniejszego rozporządzenia, ale tylko w takim stopniu i na taki okres, które są bezwzględnie konieczne.

Artykuł 27

Rozporządzenie (WE) nr 1258/1999 i przepisy przyjęte do jego wykonania stosuje się również do wydatków ponoszonych przez Państwa Członkowskie na wykonanie zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 28

Nie później niż do dnia 31 grudnia 2005 r. Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w sprawie skutków, jakie hodowla owiec i kóz wywarła na środowisku naturalnym w niektórych regionach Wspólnoty, jak również w sprawie wpływu systemu premii oraz w sprawie funkcjonowania systemu płatności dodatkowych, z uwzględnieniem skutków poprawy identyfikacji i rejestracji owiec oraz kóz. W stosownym przypadku, do sprawozdania dołącza się propozycje. W szczególności sprawozdanie uwzględnia sprawozdania Państw Członkowskich z wprowadzania w życie środków przewidzianych na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1259/1999.

Artykuł 29

Rozporządzenia (EWG) nr 2644/80, (EWG) nr 3901/89, (EWG) nr 1323/90, (EWG) nr 3493/90, (EWG) nr 338/91 i (WE) nr 2467/98 tracą moc.

Odniesienia do uchylonych rozporządzeń są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia oraz należy je odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku III.

Artykuł 30

Środki wymagane do ułatwienia przejścia od ustaleń przewidzianych w rozporządzeniach określonych w art. 29 do ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 31

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2002 r.

3. W odniesieniu do roku gospodarczego 2001 nadal mają zastosowanie rozporządzenia: (EWG) nr 2644/80, (EWG) nr 3901/89, (EWG) nr 1323/90, (EWG) nr 3493/90, (EWG) nr 338/91 i (WE) nr 2467/98.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 19 grudnia 2001 r.

W imieniu Rady

A. Neyts-Uyttebroeck

Przewodniczący

[1] Dz.U. C 213 E z 31.7.2001, str. 275.

[2] Opinia wydana dnia 25 października 2001 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

[3] Opinia wydana dnia 17 października 2001 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

[4] Dz.U. L 275 z 18.10.1980, str. 8.

[5] Dz.U. L 375 z 23.12.1989, str. 4. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1266/95 (Dz.U. L 123 z 3.6.1995, str. 3).

[6] Dz.U. L 132 z 23.5.1990, str. 17. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 193/98 (Dz.U. L 20 z 27.1.1998, str. 18).

[7] Dz.U. L 337 z 4.12.1990, str. 7. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2825/2000 (Dz.U. L 328 z 23.12.2000, str. 1).

[8] Dz.U. L 41 z 14.2.1991, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2536/97 (Dz.U. L 347 z 18.12.1997, str. 6).

[9] Dz.U. L 312 z 20.11.1998, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1669/2000 (Dz.U. L 193 z 29.7.2000, str. 8).

[10] Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 80.

[11] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

[12] Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 103.

[13] Dz.U. L 355 z 5.12.1992, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 495/2001 (Dz.U. L 72 z 14.3.2001, str. 6).

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK I

PRAWA INDYWIDUALNE DO PREMII ZA OWCE MACIORKI I KOZY REPRODUKTORKI

Państwo Członkowskie | Prawa (x 1000) |

Belgia | 70 |

Dania | 104 |

Niemcy | 2432 |

Grecja | 11023 |

Hiszpania | 19580 |

Francja | 7842 |

Irlandia | 4956 |

Włochy | 9575 |

Luksemburg | 4 |

Niderlandy | 930 |

Austria | 206 |

Portugalia | 2690 |

Finlandia | 80 |

Szwecja | 180 |

Zjednoczone Królestwo | 19492 |

Łącznie | 79164 |

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK II

CAŁKOWITE KWOTY OKREŚLONE W ART. 11

(wyrażone w tysiącach EUR) |

Belgia | 64 |

Dania | 79 |

Niemcy | 1793 |

Grecja | 8767 |

Hiszpania | 18827 |

Francja | 7083 |

Irlandia | 4875 |

Włochy | 6920 |

Luksemburg | 4 |

Niderlandy | 743 |

Austria | 185 |

Portugalia | 2275 |

Finlandia | 61 |

Szwecja | 162 |

Zjednoczone Królestwo | 20162 |

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK III

Rozporządzenie (EWG) nr 1323/90 | Niniejsze rozporządzenie |

art. 1 | art. 5 |

Rozporządzenie (EWG) nr 3493/90 | Niniejsze rozporządzenie |

art. 1 ust. 1 | – |

art. 1 ust. 2 | – |

art. 1 ust. 3 | – |

art. 1 ust. 4 | art. 3 lit. a) |

art. 1 ust. 5 | art. 3 lit. b) |

art. 2 | art. 5 |

art. 3 | – |

art. 4 | – |

Rozporządzenie (EWG) nr 2467/98 | Niniejsze rozporządzenie |

art. 1 | art. 1 |

art. 2 | art. 2 |

art. 3 | – |

art. 4 | art. 20 |

art. 5 ust. 1 | art. 4 ust. 1 |

art. 5 ust. 2 i 3 | art. 4 ust. 4 |

art. 5 ust. 4 | – |

art. 5 ust. 5 | art. 6 |

art. 5 ust. 6 | – |

art. 5 ust. 7, 8, 9 i 10 | – |

art. 6 ust. 1, 2 i 3 | – |

art. 6 ust. 4 lit. a) | – |

art. 6 ust. 4 lit. b) | art. 9 ust. 2 i 3 |

art. 6 ust. 4 lit. c) | art. 9 ust. 4 |

art. 6 ust. 4 lit. d) | – |

art. 6, ust. 4, lit. e) | – |

art. 6 ust. 4 lit. f) | – |

art. 6 ust. 5 | – |

art. 6 ust. 6 | – |

art. 7 | – |

art. 8 | – |

art. 9 | – |

art. 10 | – |

art. 11 | – |

art. 12 | – |

art. 13 | – |

art. 14 | art. 14 |

art. 15 | art. 15 |

art. 16 | art. 16 |

art. 17 | art. 17 |

art. 18 | art. 18 |

art. 19 | art. 19 |

art. 20 | art. 22 |

art. 21 | art. 23 |

art. 22 | art. 24 |

art. 23 | art. 25 |

art. 25 | – |

art. 26 | – |

art. 27 | – |

art. 28 | – |

--------------------------------------------------