(1)

In zijn conclusies van 10 oktober 2014, getiteld “Maatregelen nemen om de migratiestromen beter te beheersen”, onderkende de Raad dat “hoewel rekening moet worden gehouden met de inspanningen van de lidstaten die te maken krijgen met migratiestromen, alle lidstaten op een billijke en evenwichtige manier tot hervestiging moeten bijdragen”.

(2)

Deze verordening stoelt op de volledige en inclusieve toepassing van het Verdrag van de Verenigde Naties betreffende de status van vluchtelingen van 28 juli 1951, zoals aangevuld bij het Protocol van New York van 31 januari 1967 (het “Verdrag van Genève”).

(3)

Er moet worden voorzien in een Uniekader voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden (het “Uniekader”) ter aanvulling van andere legale migratiemogelijkheden. Het Uniekader moet de kwetsbaarste onderdanen van derde landen of staatlozen die internationale bescherming behoeven, toegang bieden tot een duurzame oplossing in overeenstemming met het Unierecht en het nationale recht.

(4)

Op 19 september 2016 drong de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (VN) er bij de staten op aan hun hervestigingsinspanningen op te voeren en beoogde zij een alomvattend reactiekader voor vluchtelingen waarbinnen staten trachten te voorzien in hervestigingsplaatsen en andere legale migratiemogelijkheden op een schaal waardoor aan de jaarlijkse door het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (UNHCR) vastgestelde hervestigingsnoden kan worden voldaan. Het mondiaal pact inzake vluchtelingen, dat op 17 december 2018 door de Algemene Vergadering van de VN is aangenomen, voorziet in het vragen om vrijwillige bijdragen van de staten om hervestigingsprogramma's op te zetten of het toepassingsgebied, de omvang en de kwaliteit van programma's te vergroten.

(5)

In haar mededeling van 13 mei 2015 over de Europese migratieagenda heeft de Commissie gewezen op de behoefte aan een gemeenschappelijke aanpak om ontheemden die bescherming nodig hebben, bescherming te bieden door middel van hervestiging.

(6)

In haar aanbeveling aan de lidstaten van 8 juni 2015 over een Europese hervestigingsregeling beval de Commissie aan dat hervestiging gebaseerd moet zijn op een billijke verdeelsleutel. Daarop volgden de conclusies van de vertegenwoordigers van de regeringen van de lidstaten, in het kader van de Raad bijeen, van 20 juli 2015, betreffende het hervestigen middels multilaterale en nationale regelingen van 22 504 personen die duidelijk internationale bescherming nodig hadden. De hervestigingsplaatsen werden verdeeld over de lidstaten en IJsland, Liechtenstein, Noorwegen en Zwitserland overeenkomstig de in de bijlage bij de conclusies opgenomen toezeggingen.

(7)

Op 15 december 2015 richtte de Commissie tot de lidstaten en de geassocieerde staten een aanbeveling inzake een vrijwillige regeling voor toelating op humanitaire gronden met Turkije, waarin zij de deelnemende staten aanbeval personen toe te laten die door het conflict in Syrië ontheemd waren geraakt en internationale bescherming behoefden.

(8)

In haar mededeling van 6 april 2016, getiteld “Naar een hervorming van het gemeenschappelijk Europees asielstelsel en een verbetering van de legale mogelijkheden om naar Europa te komen”, kondigde de Commissie een voorstel aan voor een gestructureerd hervestigingssysteem dat als kader voor het hervestigingsbeleid van de Unie zou gaan fungeren en zou voorzien in een gemeenschappelijke aanpak voor de veilige en legale binnenkomst in de Unie van personen die internationale bescherming nodig hebben.

(9)

In zijn resolutie van 12 april 2016 over de situatie in het Middellandse Zeegebied en de behoefte aan een holistische EU-aanpak van migratie onderstreepte het Europees Parlement dat er een permanent, voor de hele Unie geldend hervestigingsprogramma nodig is dat voorziet in hervestiging van een beduidend aantal vluchtelingen, gelet op het totale aantal vluchtelingen dat bescherming zoekt in de Unie.

(10)

Op 27 september 2017 richtte de Commissie een aanbeveling tot de lidstaten inzake de uitbreiding van legale migratiemogelijkheden voor personen die internationale bescherming nodig hebben. In reactie daarop zegden de lidstaten 50 039 hervestigingsplaatsen toe.

(11)

Er moet, in het verlengde van bestaande initiatieven en binnen de bestaande internationale architectuur, een stabiel en betrouwbaar Uniekader voor de toelating van onderdanen van derde landen of staatlozen die internationale bescherming nodig hebben, worden opgezet dat moet worden uitgevoerd overeenkomstig een Unieplan voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden (het “Unieplan”) waarin de concrete aanwijzingen van de lidstaten ten aanzien van hun toezeggingen volledig in acht moeten worden genomen.

(12)

Het Uniekader is te situeren in de context van de internationale inspanningen voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden. De bijdrage van het Uniekader aan het vervullen van de mondiale behoeften aan hervestiging en toelating op humanitaire gronden, moet het partnerschap van de Unie met derde landen in de context van migratie helpen versterken teneinde solidariteit te tonen met landen in regio's waarnaar een groot aantal internationale bescherming behoevende personen zijn verplaatst, door het helpen verlichten van de druk op die landen, door het bevorderen van de capaciteit van die landen voor betere opvang- en internationale beschermingsvoorwaarden, en door het verminderen van het irreguliere en gevaarlijke doorreizen van onderdanen van derde landen en staatlozen die internationale bescherming nodig hebben.

(13)

Teneinde de inspanningen inzake hervestiging en toelating op humanitaire gronden te helpen opvoeren en de verschillen tussen de nationale praktijken en procedures inzake hervestiging te verkleinen, moet een gemeenschappelijke procedure in combinatie met gemeenschappelijke toelatingscriteria en gronden voor weigering van toelating worden vastgesteld, alsook gemeenschappelijke beginselen betreffende de aan toegelaten personen te verlenen status.

(14)

De gemeenschappelijke toelatingsprocedure dient voort te bouwen op de bestaande ervaringen en normen van de lidstaten en, indien van toepassing, van de UNHCR, op het gebied van hervestiging en toelating op humanitaire gronden.

(15)

De toelating van gezinsleden van onderdanen van derde landen of staatlozen die legaal in een lidstaat verblijven, of van burgers van de Unie, dient de rechten die zijn vastgesteld in Richtlijn 2003/86/EG van de Raad (4), Richtlijn 2004/38/EG van het Europees Parlement en de Raad (5) of het nationale recht inzake gezinshereniging, onverlet te laten. Die toelating moet daarom gericht zijn op de gezinsleden die buiten het toepassingsgebied van de genoemde richtlijnen of het relevante nationale recht vallen, of die om andere redenen niet met hun gezin konden worden herenigd.

(16)

Met het oog op de eenheid van het gezin, moeten alle gezinsleden ten aanzien van wie een lidstaat voornemens is een toelatingsprocedure te voeren, mits zij in aanmerking komen en op hen geen weigeringsgronden van toepassing zijn, in de regel en voor zover mogelijk samen worden toegelaten. Indien dat onmogelijk is, moeten niet samen toegelaten gezinsleden in een later stadium zo spoedig mogelijk worden toegelaten. Bij het bepalen van de parameters van een bepaald gezin waarvan een onderdaan van een derde land of een staatloze afhankelijk is, zoals bedoeld in deze verordening, moeten de lidstaten erkennen dat de bredere familie het laatste vangnet kan zijn voor personen die alleen op hun familie zijn aangewezen om te overleven en om psychologische steun en emotionele zorg te krijgen.

(17)

De lidstaten moeten kunnen kiezen ten aanzien van wie ze een toelatingsprocedure voeren, onder meer op grond van overwegingen die verband houden met de gezinssamenstelling. Wanneer de lidstaten die keuze maken, moeten ze rekening houden met het beginsel van eenheid van het gezin. De lidstaten moeten kunnen eisen dat onderdanen van derde landen of staatlozen aantonen dat er een gezinsband is.

(18)

Het begrip “gevaar voor de volksgezondheid” wordt opgevat als een potentieel epidemische ziekte in de zin van de Internationale Gezondheidsregeling van de Wereldgezondheidsorganisatie.

(19)

Een toelatingsprocedure omvat de volgende fasen: voordracht, indien van toepassing, identificatie, registratie, beoordeling en een conclusie over toelating, alsook, in het geval van hervestiging, een beslissing over het verlenen van internationale bescherming of, indien het gaat om toelating op humanitaire gronden, een beslissing over het verlenen van internationale bescherming of van een humanitaire status naar nationaal recht.

(20)

Een positieve conclusie over toelating betekent dat een persoon ten aanzien van wie door een lidstaat de toelatingsprocedure is uitgevoerd met het oog op hervestiging of toelating op humanitaire gronden, door de lidstaat die tot die conclusie is gekomen, voor toelating is aanvaard. Een negatieve conclusie over toelating betekent dat die persoon door die lidstaat niet voor toelating is aanvaard.

(21)

Voordat internationale bescherming wordt verleend, moet een volledige beoordeling van de behoefte aan internationale bescherming van de onderdaan van een derde land of de staatloze worden uitgevoerd.

(22)

In het geval van een spoedeisende toelating moet de beoordeling van de in het kader van deze verordening vastgestelde toelatingseisen worden versneld. Spoedeisende toelating hoeft niet noodzakelijkerwijs verbonden te zijn met de regio's of derde landen van waaruit toelating op grond van deze verordening moet plaatsvinden. Alle lidstaten moeten worden aangemoedigd plaatsen voor spoedeisende toelating aan te bieden.

(23)

Een toelatingsprocedure moet zo snel mogelijk worden afgerond, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat de lidstaten voldoende tijd hebben om elk geval adequaat te onderzoeken. De lidstaten moeten alles in het werk stellen opdat een onderdaan van een derde land of een staatloze ten aanzien van wie tot een positieve conclusie over de toelating tot hun grondgebied werd gekomen, uiterlijk twaalf maanden na de datum van die conclusie hun grondgebied binnenkomt.

(24)

Persoonsgegevens van personen aan wie internationale bescherming of een nationale humanitaire status is verleend, moeten worden bewaard gedurende vijf jaar vanaf de datum van registratie op nationaal niveau. Die termijn van vijf jaar moet worden geacht te volstaan met betrekking tot de toelatingsprocedure, aangezien de meerderheid van de betrokken personen al verscheidene jaren in de Unie zal hebben verbleven en het staatsburgerschap van een lidstaat zal hebben verkregen. Gelet op het feit dat onderdanen van derde landen of staatlozen die gedurende de drie jaar vóór de toelating de toelating tot een lidstaat geweigerd was omdat er gegronde redenen waren om hen te beschouwen als een gevaar voor de gemeenschap, de openbare orde, de veiligheid of de volksgezondheid van de lidstaat die het toelatingsdossier behandelt of omdat zij gesignaleerd staan in het Schengeninformatiesysteem of in een nationale databank van een lidstaat met het oog op het weigeren van toegang, de toelating op grond van deze verordening moet worden geweigerd, moeten hun gegevens worden opgeslagen gedurende een periode van drie jaar vanaf de datum waarop tot de negatieve conclusie over toelating werd gekomen. Aangezien onderdanen van derde landen die gedurende de drie jaar vóór de toelating niet hebben ingestemd met hun toelating tot een bepaalde lidstaat of hun instemming daarmee hebben ingetrokken, de toelating kan worden geweigerd uit hoofde van deze verordening, dienen de gegevens te worden opgeslagen gedurende een periode van drie jaar vanaf de datum van beëindiging. Die bewaartermijn moet korter zijn in bepaalde bijzondere omstandigheden waarin het bewaren van persoonsgegevens voor een zo lange duur onnodig is. Persoonsgegevens van een onderdaan van een derde land of een staatloze moeten onmiddellijk en definitief worden gewist zodra die persoon het staatsburgerschap van een lidstaat verkrijgt.

(25)

Er is geen recht te verzoeken om toelating of te worden toegelaten door een lidstaat. Ook rust er op grond van deze verordening geen verplichting op de lidstaten om iemand toe te laten.

(26)

Hervestiging zou de voornaamste soort toelating moeten zijn, aangevuld met eventuele toelating op humanitaire gronden en spoedeisende toelating om rekening te houden met specifieke omstandigheden.

(27)

Het Uniekader moet ertoe leiden dat alle lidstaten bijdragen aan de uitvoering van het Unieplan en hun inspanningen voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden opvoeren, teneinde significant bij te dragen aan het vervullen van de mondiale hervestigingsnoden, inclusief spoedeisende gevallen.

(28)

Daartoe moet het Fonds voor asiel, migratie en integratie, dat is opgericht bij Verordening (EU) 2021/1147 van het Europees Parlement en de Raad (6), gerichte steun bieden in de vorm van financiële stimulansen voor elke persoon die wordt toegelaten overeenkomstig het Uniekader, en ook voor acties ten behoeve van passende infrastructuur en diensten voor de tenuitvoerlegging van het Uniekader.

(29)

Het bij Verordening (EU) 2021/2303 van het Europees Parlement en de Raad (7) opgerichte Asielagentschap van de Europese Unie (het “Asielagentschap”) moet de lidstaten op hun verzoek en overeenkomstig zijn eigen mandaat ondersteuning bieden bij de uitvoering van het Unieplan, bijvoorbeeld door hen bij te staan bij de uitvoering van bepaalde onderdelen van de toelatingsprocedure en door technische samenwerking te coördineren en het onderling delen van infrastructuur te vergemakkelijken.

(30)

De uitwisseling van goede praktijken tussen actoren inzake hervestiging en toelating op humanitaire gronden op relevante fora, inclusief in het overleg inzake hervestiging en aanvullende trajecten, moet worden bevorderd.

(31)

Om eenvormige voorwaarden te waarborgen voor de uitvoering van het Uniekader, moeten aan de Raad uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend voor het vaststellen en wijzigen van het tweejarig Unieplan, met daarin het totale toe te laten aantal personen, en met vermelding van het deel daarvan dat bestemd is voor hervestiging, toelating op humanitaire gronden en spoedeisende toelating, details inzake de deelname van de lidstaten aan het Unieplan en hun respectieve bijdragen aan het aantal toe te laten personen, een beschrijving van de specifieke groep of groepen van personen op wie het Unieplan van toepassing moet zijn, evenals de specificatie van de regio's of derde landen van waaruit toelating moet plaatsvinden.

(32)

De toekenning van dergelijke uitvoeringsbevoegdheden aan de Raad is gerechtvaardigd aangezien zij betrekking hebben op nationale uitvoeringsbevoegdheden inzake de toelating van onderdanen van derde landen op het grondgebied van de lidstaten.

(33)

Wijzigingen van het Unieplan om rekening te houden met nieuwe omstandigheden kunnen bijdragen aan nieuwe regio's of derde landen omvatten, met volledige inachtneming van de vrijwillige indicaties van de lidstaten in het Comité op hoog niveau inzake hervestiging en toelating op humanitaire gronden (Comité op hoog niveau), door middel van herverdeling van bestaande of nieuwe bijdragen.

(34)

Die uitvoeringsbevoegdheden moeten worden uitgeoefend op grond van een voorstel van de Commissie inzake het totale toe te laten aantal personen en de specificatie van de regio's of derde landen van waaruit toelating moet plaatsvinden, met volledige inachtneming van de vrijwillige indicaties van de lidstaten in het Comité op hoog niveau. De Commissie dient haar voorstel voor het Unieplan tegelijk te presenteren met haar voorstel voor het ontwerp van de jaarlijkse begroting van de Unie in het jaar dat voorafgaat aan de periode van twee jaar waarin het Unieplan ten uitvoer gelegd moet worden. Zo nodig moet de Commissie haar voorstel voor een wijziging van het Unieplan tegelijk met een overeenkomstig voorstel voor het ontwerp van gewijzigde begroting indienen. De Raad dient ernaar te streven het voorstel binnen twee maanden goed te keuren.

(35)

De in het asielacquis opgenomen bepalingen inzake de inhoud van internationale bescherming dienen van toepassing te zijn vanaf het moment waarop een toegelaten persoon aan wie internationale bescherming wordt verleend, op het grondgebied van de desbetreffende lidstaat aankomt of, indien internationale bescherming wordt verleend nadat de betrokken persoon op het grondgebied van de lidstaat aankomt, vanaf het moment waarop aan die persoon internationale bescherming wordt verleend.

(36)

De integratie van toegelaten personen in hun gastsamenleving is belangrijk voor een succesvolle toelatingsprocedure. Toegelaten personen moeten dezelfde toegang tot integratiemaatregelen hebben als personen die internationale bescherming genieten overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1347 van het Europees Parlement en de Raad (8). De lidstaten moeten deelname aan dergelijke integratiemaatregelen uitsluitend verplicht kunnen stellen indien die integratiemaatregelen gemakkelijk toegankelijk, beschikbaar en kosteloos zijn. De lidstaten moeten onderdanen van derde landen of staatlozen, indien dat haalbaar wordt geacht, ook een oriëntatieprogramma voorafgaand aan vertrek aanbieden. Een dergelijk programma kan informatie bevatten over hun rechten en verplichtingen, taalles en informatie over de maatschappelijke, culturele en politieke situatie van de lidstaat. Dergelijke informatie kan ook na binnenkomst op het grondgebied van de betrokken lidstaat worden verstrekt of in integratiemaatregelen worden opgenomen, waarbij rekening moet worden gehouden met de bijzondere kwetsbaarheden van de toegelaten persoon. De lidstaten moeten ook kunnen voorzien in oriëntatieprogramma's na aankomst die zijn afgestemd op de behoeften van toegelaten personen, teneinde die personen te begeleiden op het gebied van, met name, het leren van de taal van het gastland, onderwijs, toegang tot de arbeidsmarkt, waarbij rekening moet worden gehouden met hun specifieke kwetsbaarheden. In regelingen die door de lidstaten moeten worden bepaald, moeten de betrokken instanties en personen, zoals lokale overheden en reeds toegelaten personen, voor zover mogelijk, een rol spelen bij de tenuitvoerlegging van die programma's.

(37)

De secundaire bewegingen van alle personen die uit hoofde van deze verordening zijn toegelaten, ook als een humanitaire status naar nationaal recht is verleend, moeten worden ontmoedigd. De lidstaten moeten in het kader van het Unierecht en het Uniebeleid doeltreffend samenwerken en de op grond deze verordening toegelaten personen die worden aangetroffen in een lidstaat waar zij geen recht op verblijf hebben, zonder onnodige vertraging terugnemen.

(38)

Onverminderd het recht te verzoeken om internationale bescherming, kunnen de lidstaten, in het geval van toelating op humanitaire gronden, tot een conclusie komen over de toelating van een onderdaan van een derde land of een staatloze op hun grondgebied op basis van een initiële evaluatie en aan die persoon een humanitaire status naar nationaal recht toekennen.

(39)

De humanitaire status naar nationaal recht moet voorzien in rechten en verplichtingen die gelijkwaardig zijn aan die van de artikelen 20 tot en met 26 en 28 tot en met 35 van Verordening (EU) 2024/1347 voor personen die subsidiaire bescherming genieten. Een dergelijke status dient slechts te worden ingetrokken indien er nieuwe omstandigheden of nieuwe bewijzen zijn in verband met het in aanmerking komen van de persoon op grond van de beslissing betreffende het verlenen van de status.

(40)

Overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1351 van het Europees Parlement en de Raad (9) moet, teneinde alle inspanningen van elke lidstaat in aanmerking te nemen, het aantal onderdanen van derde landen dat door de lidstaten is toegelaten in het kader van Unie- en nationale hervestigings- of humanitaire toelatingsregelingen in aanmerking worden genomen bij de beoordeling van de algemene situatie van de Unie als onderdeel van het Europees jaarverslag over asiel en migratie.

(41)

Gelet op de expertise van de UNHCR wat betreft het faciliteren van de verschillende vormen van toelating van personen die internationale bescherming nodig hebben vanuit derde landen, waar zij als ontheemden verblijven, tot lidstaten die bereid zijn hen toe te laten, dient de UNHCR een belangrijke rol te blijven spelen uit hoofde van het Uniekader. Behalve op de UNHCR moet ook een beroep kunnen worden gedaan op andere internationale actoren, zoals de Internationale Organisatie voor Migratie, om de lidstaten bij te staan bij de uitvoering van het Uniekader.

(42)

Er moet een Comité op hoog niveau worden opgericht voor overleg met de belanghebbenden over de uitvoering van het Uniekader. Het Comité op hoog niveau moet de Commissie adviseren over aangelegenheden in verband met de uitvoering van het Uniekader, waaronder een aanbevolen aantal toe te laten personen en de regio's of derde landen van waaruit toelating moet geschieden, gelet op de prognoses van de UNHCR over de wereldwijde hervestigingsnoden. Het Comité op hoog niveau moet aanbevelingen kunnen doen. De Commissie moet de lidstaten verzoeken om tijdens de vergadering van het Comité op hoog niveau, op vrijwillige basis, de details van hun deelname aan te geven, met inbegrip van het soort toelating en de landen van waaruit toelating moet plaatsvinden, en hun bijdragen aan het totale aantal toe te laten personen uit hoofde van het Unieplan.

(43)

De inspanningen voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden die de lidstaten leveren in het kader van deze verordening, dienen te worden ondersteund met toereikende financiering uit de algemene begroting van de Unie. Ten behoeve van een adequaat en duurzaam functioneren van het Uniekader moet Verordening (EU) 2021/1147 worden gewijzigd.

(44)

Deze verordening laat onverlet dat de lidstaten nationale hervestigingsregelingen kunnen vaststellen of uitvoeren, bijvoorbeeld als die leiden tot een extra aantal toelatingsplaatsen boven op het totale aantal toe te laten personen uit hoofde van het Unieplan.

(45)

Er dient te worden gezorgd voor complementariteit met lopende, binnen het Uniekader genomen initiatieven inzake hervestiging en toelating op humanitaire gronden.

(46)

Deze verordening is in overeenstemming met de grondrechten en met de beginselen die met name in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie zijn vastgesteld, en dient derhalve te worden toegepast op een wijze die strookt met die rechten en beginselen, met name wat betreft de rechten van het kind, het recht op eerbiediging van het familie- en gezinsleven en het algemene beginsel van non-discriminatie.

(47)

Elke verwerking van persoonsgegevens door de autoriteiten van de lidstaten in het kader van deze verordening moet worden verricht in overeenstemming met Verordening (EU) 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad (10).

(48)

Elke verwerking van persoonsgegevens door het Asielagentschap in het kader van deze verordening dient te worden verricht overeenkomstig Verordening (EU) 2018/1725 van het Europees Parlement en de Raad (11) en Verordening (EU) 2021/2303 en in overeenstemming te zijn met de beginselen van noodzakelijkheid en evenredigheid.

(49)

Daar de doelstelling van deze verordening, namelijk het vaststellen van een Uniekader voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen van het Uniekader beter door de Unie kan worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.

(50)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 en artikel 4 bis, lid 1, van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het VEU en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU), en onverminderd artikel 4 van dat protocol, neemt Ierland niet deel aan de vaststelling van deze verordening en is deze niet bindend voor, noch van toepassing op Ierland.

(51)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze verordening; deze is bijgevolg niet bindend voor, noch van toepassing op Denemarken,

1)

“hervestiging”: de toelating, na een voordracht van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (UNHCR), van een onderdaan van een derde land of een staatloze tot het grondgebied van een lidstaat vanuit een derde land waarnaar die persoon is verplaatst, die:

2)

“internationale bescherming”: internationale bescherming als gedefinieerd in artikel 3, punt 3), van Verordening (EU) 2024/1347;

3)

“toelating op humanitaire gronden”: de toelating, na, op verzoek van een lidstaat, een voordracht van het Asielagentschap van de Europese Unie (het “Asielagentschap”), van de UNHCR, of van een ander relevant internationaal orgaan, van een onderdaan van een derde land of een staatloze vanuit een derde land waarnaar die persoon gedwongen is verplaatst, tot het grondgebied van een lidstaat, en die, ten minste op basis van een initiële evaluatie:

4)

“spoedeisende toelating”: de toelating door middel van hervestiging of toelating op humanitaire gronden van personen met een dringende behoefte aan juridische of fysieke bescherming of die onmiddellijke medische zorg behoeven.

a)

voorziet in de legale en veilige aankomst op het grondgebied van de lidstaten van onderdanen van derde landen of staatlozen die voor toelating in aanmerking komen en niet onder de weigeringsgronden uit hoofde van deze verordening vallen, teneinde hun internationale bescherming overeenkomstig deze verordening, dan wel een in artikel 2, punt 3), c), bedoelde humanitaire status naar nationaal recht te verlenen en moedigt alle lidstaten aan hun inspanningen daarvoor op te voeren;

b)

helpt de Unie meer bij te dragen aan internationale initiatieven voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden, teneinde het totale aantal beschikbare plaatsen voor hervestiging en toelating op humanitaire gronden te verhogen;

c)

draagt bij tot het versterken van de partnerschappen van de Unie met derde landen in regio's waarnaar een groot aantal internationale bescherming behoevende personen is verplaatst.

a)

de prognoses van de UNHCR over de wereldwijde hervestigingsnoden;

b)

de mogelijkheid tot verbetering van het beschermingsklimaat en tot vergroting van de beschermingscapaciteit in derde landen;

c)

de omvang en de inhoud van toezeggingen door derde landen in verband met hervestiging of toelating op humanitaire gronden, teneinde gezamenlijk bij te dragen aan het vervullen van de door de UNHCR geprognosticeerde wereldwijde hervestigingsnoden.

1)

Artikel 2 wordt als volgt gewijzigd:

2)

In artikel 19 worden de leden 1, 2 en 3 vervangen door: