WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (czwarta izba)
z dnia 11 lipca 2007 r.
Sprawa T‑93/03
Spyros Konidaris
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy – Zatrudnienie – Zatrudnienie dyrektora w grupie zaszeregowania A2 – Odrzucenie kandydatury – Skarga o stwierdzenie nieważności – Obowiązek uzasadnienia – Prawidłowość porównania kandydatur – Ocena kwalifikacji powołanego kandydata
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odrzucającej kandydaturę skarżącego na stanowisko dyrektora w dyrekcji generalnej „Społeczeństwo informacyjne”.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Komisja pokryje własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez skarżącego.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Odrzucenie kandydatury – Obowiązek uzasadnienia najpóźniej na etapie oddalenia zażalenia
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 25 akapit drugi, art. 90 ust. 2)
2. Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Określenie minimalnych kwalifikacji wymaganych na stanowisko dyrektora
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 29)
3. Urzędnicy – Wakat – Obsadzenie stanowiska w drodze awansu – Porównanie osiągnięć kandydatów
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 29 ust. 1, art. 45)
4. Urzędnicy – Wakat – Porównanie osiągnięć kandydatów
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 5 ust. 3, art. 29)
5. Urzędnicy – Wakat – Porównanie osiągnięć kandydatów
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 4, 29)
1. O ile organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniania decyzji o awansie w odniesieniu do urzędników, którzy nie zostali awansowani, o tyle ma natomiast obowiązek uzasadnienia decyzji o oddaleniu zażalenia nieawansowanego urzędnika, złożonego zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, jako że domniemywa się, że uzasadnienie tej decyzji o oddaleniu pokrywa się z uzasadnieniem decyzji, na którą wniesiono zażalenie. W tym zakresie wystarczy, że uzasadnienie decyzji odrzucającej kandydaturę urzędnika na stanowisko do obsadzenia w drodze awansu odnosi się do spełnienia warunków prawnych, od których regulamin uzależnia prawidłowość postępowania.
O ile wyjaśnienia złożone przez organ powołujący po wniesieniu skargi do sądu nie sanują całkowitego braku uzasadnienia decyzji odrzucającej kandydaturę urzędnika na stanowisko do obsadzenia w drodze awansu, o tyle zwykłe braki w uzasadnieniu przedstawionym w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi nie są wystarczającą podstawą do stwierdzenia nieważności wydanej decyzji, jeśli administracja przedstawi w trakcie postępowania dodatkowe wyjaśnienia. W ten sposób pierwotnie niewystarczające uzasadnienie może zostać uzupełnione o dodatkowe wyjaśnienia złożone nawet w trakcie postępowania, o ile przed wniesieniem skargi zainteresowany miał do dyspozycji informacje stanowiące zalążek uzasadnienia.
(zob. pkt 51, 53, 54, 58)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 188/73 Grassi przeciwko Radzie, 30 października 1974 r., Rec. str. 1099, pkt 14; sprawa C‑115/92 P Parlament przeciwko Volger, 9 grudnia 1993 r., Rec. str. I‑6549, pkt 22; sprawa C‑316/97 P Parlament przeciwko Gaspari, 19 listopada 1998 r., Rec. str. I‑7597, pkt 29
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑52/90 Volger przeciwko Parlamentowi, 12 lutego 1992 r., Rec. str. II‑121, pkt 40 (wyrok utrzymany w mocy przez SPI, sprawa Parlament przeciwko Volger, pkt 22?24); sprawy połączone T‑178/95 i T‑179/95 Picciolo i Caló przeciwko Komitetowi Regionów, 18 marca 1997 r., RecFP str. I‑A‑51, II‑155, pkt 34; sprawa T‑86/98 Gouloussis przeciwko Komisji, 26 stycznia 2000 r., RecFP str. I‑A‑5, II‑23, pkt 73?77; sprawa T‑117/01 Roman Parra przeciwko Komisji, 20 lutego 2002 r., RecFP str. I‑A‑27, II‑121, pkt 26, 30; sprawa T‑135/00 Morello przeciwko Komisji, 12 grudnia 2002 r., RecFP str. I‑A‑265, II‑1313, pkt 34, 37; sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑253, II‑1169, pkt 36
2. Organ powołujący korzysta z szerokiego zakresu uznania przy określaniu umiejętności wymaganych na podlegających obsadzeniu stanowiskach i dopiero oczywisty błąd w ocenie przy określaniu warunków minimalnych wymaganych do obsadzenia danego stanowiska może prowadzić do niezgodności z prawem ogłoszenia o wolnym stanowisku pracy.
W odniesieniu do stanowiska dyrektora, instytucja może, nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie, uznać, że posiadanie doświadczenia lub wiedzy specjalistycznej z obszaru danej dyrekcji generalnej odgrywa mniej istotną rolę, niż posiadanie ogólnych zdolności kierowniczych, analitycznych i ocennych na wysokim poziomie, gdyż doświadczenie i wiedza techniczna już się w tej dyrekcji znajdują.
(zob. pkt 72, 74)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑132/89 Gallone przeciwko Radzie, 16 października 1990 r., Rec. str. II‑549, pkt 27; sprawa T‑58/91 Booss i Fischer przeciwko Komisji, 3 marca 1993 r., Rec. str. II‑147, pkt 69; sprawa T‑6/96 Contargyris przeciwko Radzie, 29 maja 1997 r., RecFP str. I‑A‑119, II‑357, pkt 100; ww. sprawa Morello przeciwko Komisji, pkt 69
3. Sprawozdanie z oceny stanowi niezbędny element oceny zawsze wtedy, gdy przełożeni biorą pod uwagę karierę zawodową urzędnika. Postępowanie w sprawie awansu jest nieprawidłowe, gdy organ powołujący nie mógł dokonać porównania osiągnięć kandydatów z uwagi na istotne opóźnienie, zawinione przez administrację, w sporządzeniu sprawozdania z oceny dla jednego lub większej liczby kandydatów. Taka nieprawidłowość może prowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie powołania jedynie wówczas, gdy brak sprawozdania z oceny mógł mieć decydujące znaczenia dla postępowania.
W tym zakresie występują różnice między postępowaniem w sprawie obsadzenia wolnego stanowiska w drodze przeniesienia lub awansu, które odbywa się zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a) regulaminu pracowniczego, a postępowaniem w sprawie awansu, przewidzianym w art. 45 regulaminu pracowniczego. O ile to ostatnie postępowanie ma na celu kształtowanie kariery urzędnika zgodnie z włożonym wysiłkiem i osiągnięciami wykazanymi w trakcie pełnienia obowiązków, a więc wynagrodzenie urzędników, którzy w przeszłości wykazali się ogólnie wyróżniającymi się osiągnięciami, to postępowanie w sprawie obsadzenia wolnego stanowiska ma na celu znalezienie urzędnika, w największym stopniu zdolnego – wyłącznie z punktu widzenia interesu służby – do pełnienia obowiązków nierozłącznie związanych ze stanowiskiem do obsadzenia. Dlatego też przy porównywaniu osiągnięć organ powołujący nie ma obowiązku oparcia swojej oceny na sprawozdaniach z oceny, lecz może wziąć pod uwagę inne informacje dotyczące osiągnięć kandydata, takie jak informacje odnoszące się do ich sytuacji administracyjnej lub osobistej. Informacje tego rodzaju mogą doprowadzić do zrelatywizowania ocen wynikających ze sprawozdań z oceny.
(zob. pkt 88, 90–92)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 263/81 List przeciwko Komisji, 27 stycznia 1983 r., Rec. str. 103, pkt 25, 26; sprawa 233/85 Bonino przeciwko Komisji, 12 lutego 1987 r., Rec. str. 739, pkt 5
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑25/92 Vela Palacios przeciwko KES, 3 marca 1993 r., Rec. str. II‑201, pkt 40, 43; sprawy połączone T‑89/91, T‑21/92 i T‑89/92 X przeciwko Komisji, 25 listopada 1993 r., Rec. str. II‑1235, pkt 49, 50; sprawa T‑221/96 Manzo-Tafaro przeciwko Komisji, 5 marca 1998 r., RecFP str. I‑A‑115, II‑307, pkt 18; sprawa T‑82/98 Jacobs przeciwko Komisji, 24 lutego 2000 r., RecFP str. I‑A‑39, II‑169, pkt 36; sprawa T‑202/99 Rappe przeciwko Komisji, 5 października 2000 r., RecFP str. I‑A‑201, II‑911, pkt 40; ww. sprawa Morello przeciwko Komisji, pkt 89
4. W ramach swobodnego uznania przysługującego organowi powołującemu w odniesieniu do określenia sposobu porównania kandydatów, organ ten, jak również przełożeni, z którymi przeprowadza się konsultacje w trakcie postępowania w sprawie awansu lub przeniesienia, muszą na każdym etapie badania kandydatur ocenić, czy istnieje potrzeba zebrania na danym etapie dodatkowych informacji lub danych do oceny poprzez rozmowę ze wszystkimi kandydatami lub jedynie z częścią z nich, aby móc wypowiedzieć się z pełną znajomością rzeczy. Żaden przepis regulaminu pracowniczego nie przyznaje kandydatowi prawa do odbycia rozmowy w ramach postępowania w sprawie naboru z potencjalnym przełożonym. Tym samym obowiązek organu powołującego do zorganizowania rozmowy z kandydatami na dane stanowisko istnieje tylko o tyle i w takim zakresie, w jakim obowiązek taki wynika z ustalonych przez niego ram prawnych.
5. Niemniej jednak uprawnienia dyskrecjonalne przyznane administracji w zakresie określania trybu postępowania lub metodologii stosowanej przy porównywaniu kandydatur ograniczone są przez wymóg przeprowadzenia takiego porównania w sposób staranny i bezstronny, w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania, która w ogólny sposób ujęta jest w art. 5 ust. 3 regulaminu pracowniczego. W praktyce porównanie osiągnięć kandydatów musi odbywać się na zasadzie równości i w oparciu o porównywalne źródła informacji.
(zob. pkt 107, 108, 110)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 282/81 Ragusa przeciwko Komisji, 21 kwietnia 1983 r., Rec. str. 1245, pkt 21
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑78/92 Perakis przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. str. II‑1299, pkt 15; sprawa T‑76/92 Tsirimokos przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. str. II‑1281, pkt 20; sprawa T‑240/01 Cougnon przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 5 listopada 2003 r., RecFP str. I‑A‑263, II‑1283, pkt 67, 70
6. W odniesieniu do oceny, czy kandydat spełnia wymogi wskazane w ogłoszeniu o wolnym stanowisku, organ powołujący korzysta, w szczególności gdy do obsadzenia jest stanowisko w grupie zaszeregowania A1 lub A2, z szerokiego zakresu uznania przy porównywaniu osiągnięć kandydatów na to stanowisko. Korzystanie z tego szerokiego zakresu uznania zakłada jednakże skrupulatną analizę akt kandydatów i sumienne przestrzeganie wymogów wskazanych w ogłoszeniu o wolnym stanowisku w taki sposób, że organ ten ma obowiązek wykluczenia z postępowania kandydata, który tych wymogów nie spełnia. Ogłoszenie o wolnym stanowisku określa bowiem ramy prawne, jakie organ powołujący sam sobie narzuca i których musi skrupulatnie przestrzegać.
(zob. pkt 120, 121)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑158/01 Tilgenkamp przeciwko Komisji, 9 lipca 2002 r., RecFP str. I‑A‑111, II‑595, pkt 50, 51; sprawa T‑248/02 Faita przeciwko KES, 11 listopada 2003 r., RecFP str. I‑A‑281, II‑1365, pkt 70