Sprawa T‑264/03
Jürgen Schmoldt i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin do wniesienia skargi – Osoby fizyczne lub prawne – Akty, które dotyczą ich indywidualnie – Decyzja – Normy w zakresie izolacji termicznych – Niedopuszczalność
Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 25 maja 2004 r. II‑0000
Streszczenie postanowienia
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Kompetencja sądu wspólnotowego – Wnioski o wydanie nakazu wobec instytucji – Niedopuszczalność
(art. 230 WE i 233 WE)
2. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów
(Statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy i art. 53 akapit pierwszy; regulamin Sądu, art. 44 § 1 lit. c))
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin – Rozpoczęcie biegu – Dzień powzięcia wiadomości o akcie – Kryterium uboczne – Publikacja stanowiąca stałą praktykę instytucji – Warunek, który nie jest konieczny dla uznania, że data publikacji powoduje rozpoczęcie biegu
(art. 230 akapit piąty WE)
4. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja w sprawie publikacji odniesień do norm izolacji cieplnej – Skarga wniesiona przez przewodniczącego komitetu – Niedopuszczalność
(art. 230 akapit czwarty WE; dyrektywa Rady 89/106, art. 5 ust. 1; decyzja Komisji 2003/312)
5. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja w sprawie publikacji odniesień do norm izolacji cieplnej – Obowiązek wzięcia pod uwagę szczególnej sytuacji skarżącego w oparciu o przepis wyższej rangi – Brak – Niedopuszczalność
(art. 230 akapit czwarty WE; dyrektywa Rady 89/106, art. 5 ust. 1)
6. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga wniesiona przez stowarzyszenie – Rzekoma rola negocjatora pełniona przez stowarzyszenie lub jednego z jego członków – Niedopuszczalność
(art. 230 akapit czwarty WE; dyrektywa Rady 89/106, art. 5 ust. 1)
7. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Oczywista sprzeczność z prawem zaskarżonego aktu – Brak wpływu na ocenę indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność
(art. 220 WE i 230 akapit drugi i czwarty WE)
8. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Wykładnia contra legem wymogu, by dotyczyły one indywidualnie – Niedopuszczalność
(art. 230 akapit czwarty WE)
1. W zakresie kompetencji sądu wspólnotowego nie leży wydawanie nakazów wobec instytucji w ramach dokonywanej przezeń kontroli legalności. Zgodnie z art. 233 WE podjęcie działań, które zapewnią wykonanie wyroku stwierdzającego taką nieważność należy do instytucji, która wydała akt, którego nieważność została stwierdzona.
(por. pkt 42)
2. Z abstrakcyjnej wypowiedzi, według której zaskarżony komunikat „pozbawiony jest podstawy prawnej i uzasadnienia”, nie wynika zarzut skargi, i tym samym nie spełnia ona wymogów art. 21 akapit pierwszy Statutu Trybunału, który znajduje zastosowanie do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego Statutu oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu, zgodnie z którymi skarga powinna zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów, na które powołuje się skarżący.
(por. pkt 43)
3. Z redakcji przepisu art. 230 akapit piąty WE wynika, że kryterium polegające na przyjęciu za dzień rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi dnia otrzymania wiadomości o danym akcie jest kryterium ubocznym w stosunku do kryteriów opartych na dacie publikacji lub doręczenia aktu.
Wprawdzie fakt, że publikacja aktu – mimo iż nie jest ona warunkiem jego wejścia w życie – należy do stałej praktyki danej instytucji, brany był pod uwagę zarówno przez Trybunał, jak i przez Sąd, by stwierdzić, że to data publikacji decyduje o rozpoczęciu biegu terminu, to jednak nie należy stąd wyciągać wniosku, że istnienie takiej praktyki stanowi konieczny warunek uznania, że dzień publikacji aktu decyduje o rozpoczęciu biegu terminu do wniesienia skargi. Przeciwnie, sama publikacja aktu jest pod tym względem wystarczająca, a istnienie stałej praktyki w tym zakresie stanowi jedynie dodatkowy argument.
(por. pkt 52, 58–59)
4. Okoliczność, że decyzja 2003/312 w sprawie publikacji odniesień do norm dotyczących wyrobów do izolacji cieplnej, geotekstyliów, stałych urządzeń gaśniczych oraz płyt gipsowych zgodnie z dyrektywą 89/106 ze swej natury i ze względu na krąg jej adresatów ma charakter ogólny, nie wystarcza do wyłączenia możliwości wniesienia przez jednostkę skargi o stwierdzenie jej nieważności. Jednak akt prawny o charakterze ogólnym nie może dotyczyć indywidualnie osób fizycznych lub prawnych, chyba że dotyczy ich z powodu cech, które są dla nich charakterystyczne lub też z powodu sytuacji faktycznej, która wyróżnia je spośród innych osób i która identyfikuje je tak, jakby były adresatami danego aktu prawnego.
Jednakże okoliczność, iż dany podmiot w taki czy inny sposób uczestniczy w procedurze zmierzającej do wydania aktu wspólnotowego, tylko wówczas stanowi element, dzięki któremu można zindywidualizować ten podmiot w odniesieniu do przedmiotowego aktu, gdy właściwa regulacja wspólnotowa przewiduje jakieś gwarancje procesowe wobec tego podmiotu. W tym względzie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych, ze zmianami, przewiduje gwarancje na korzyść Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego oraz Stałego Komitetu ds. Budownictwa, nie zaś na korzyść niektórych spośród ich członków, czy też przewodniczącego osobiście. Nawet przyjąwszy, że skarżący może osobiście powoływać się na tego rodzaju gwarancje proceduralne, domniemany uszczerbek na reputacji tego skarżącego wynikający z naruszenia tych gwarancji sam w sobie nie powoduje indywidualizacji skarżącego w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Gwarancje przewidziane w art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 nie mają na celu zapewnienia ochrony reputacji członków komitetów przewidzianych tym przepisem, nawet jeśli chodzi o przewodniczącego, lecz służą jedynie uzyskaniu opinii na temat wniosku o wycofanie zharmonizowanej normy złożonego przez Komisję lub Państwo Członkowskie.
(por. pkt 95–96, 100–101, 103)
5. Prawdą jest, że zarówno Trybunał, jak i Sąd orzekały o dopuszczalności skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności aktów prawnych o charakterze ogólnym, o ile istniał wyższy rangą przepis nakazujący twórcy tych aktów uwzględnić szczególną sytuację strony skarżącej, stwierdzając, że istnienie umów zawartych przez stronę skarżącą, na które wpływ ma zakwestionowany akt, może w niektórych przypadkach indywidualizować taką szczególną sytuację. Jednak art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych, ze zmianami, nie nakłada na Komisję obowiązku wzięcia pod uwagę szczególnej sytuacji skarżących, czy też sytuacji Państwa Członkowskiego, które wniosło sprzeciw wobec zharmonizowanej normy, lecz ogranicza się do wskazania procedury mającej zastosowanie w razie wniesienia takiego sprzeciwu.
(por. pkt 116–117)
6. Występowanie szczególnych okoliczności, takich jak rola odgrywana przez stowarzyszenie w ramach procedury, która doprowadziła do przyjęcia aktu w rozumieniu art. 230 WE, może uzasadniać legitymację do wniesienia skargi po stronie stowarzyszenia, którego członków zakwestionowany akt nie dotyczy bezpośrednio i indywidualnie, w szczególności wtedy, gdy akt taki dotyczył danego stowarzyszenia jako negocjatora.
W tym względzie z treści dyrektywy 89/106 w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych, ze zm., nie wynika nic innego poza tym, że przed wydaniem decyzji w oparciu o art. 5 ust. 1 wspomnianej dyrektywy Komisja obowiązana jest przestrzegać procedury, w ramach której krajowe stowarzyszenia, takie jak skarżąca, mogą dochodzić ewentualnych praw i przedstawiać stanowisko. Powyższego wniosku nie zmienia również domniemana rola negocjatora czy interlokutora odegrana przez innego skarżącego w tym postępowaniu, członka wspomnianego wcześniej skarżącego stowarzyszenia. Taka okoliczność, zakładając, że zostałaby udowodniona, nie pozwala na stwierdzenie, że skarżąca legitymuje się, jako stowarzyszenie, własnym interesem prawnym uprawniającym ją do wniesienia skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności na podstawie art. 230 akapit czwarty WE. W istocie legitymacja do wniesienia skargi przedmiotowych stowarzyszeń oparta jest na ich funkcji negocjatorów, nie zaś na indywidualnej roli odgrywanej przez jednego z ich członków.
(por. pkt 131, 134, 140–141)
7. Analiza meritum sprawy nie ma żadnego wpływu na ocenę indywidualnego wpływu aktu na skarżących, ponieważ badanie kwestii dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną oraz kontrola legalności w odniesieniu do meritum aktu zakwestionowanego w treści takiej skargi powinna być dokonywana w świetle, odpowiednio, art. 230 akapit czwarty WE oraz art. 230 akapit drugi WE.
Zresztą ewentualna oczywista sprzeczność z prawem zaskarżonego aktu nie pozwoliłaby uzasadnić dokonania poprzez wykładnię sądową zmiany środków zaskarżenia i procedur ustanowionych w treści Traktatu, z tej przyczyny, że na podstawie art. 220 WE Sąd ma obowiązek czuwać nad poszanowaniem prawa w wykładni i stosowaniu Traktatu WE. W każdym razie okoliczność ta nie pozwala na uznanie za dopuszczalną sporządzonej przez osobę fizyczną lub prawną skargi o stwierdzenie nieważności, która nie spełnia wymogów określonych w art. 230 akapit czwarty WE.
(por. pkt 148–149)
8. O ile prawdą jest, iż wymóg wykazania indywidualnego interesu prawnego, o którym mowa w art. 230 akapit czwarty WE, należy interpretować w świetle zasady zapewnienia skutecznej ochrony procesowej, mając na uwadze różne okoliczności, które pozwalają na indywidualizację skarżącego, o tyle wykładnia taka nie może doprowadzić do wyłączenia wymogu, o którym mowa, przewidzianego expressis verbis w Traktacie, bez przekroczenia kompetencji przyznanych przez tenże Traktat sądom wspólnotowym. Ewentualny brak środka zaskarżenia, o ile zostanie wykazany, nie uzasadnia zatem zmiany w drodze wykładni sądowej przewidzianego Traktatem systemu środków zaskarżenia oraz procedury. W każdym razie okoliczność ta nie pozwala na uznanie za dopuszczalną skargi sporządzonej przez osobę fizyczną lub prawną, która nie spełnia wymogów zawartych w art. 230 akapit czwarty WE.
(por. pkt 156–157)
POSTANOWIENIE SĄDU (trzecia izba)
z dnia 25 maja 2004 r. (*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin do wniesienia skargi – Osoby fizyczne lub prawne – Akty, które dotyczą ich indywidualnie – Decyzja – Normy w zakresie izolacji termicznych – Niedopuszczalność
W sprawie T‑264/03
Jürgen Schmoldt, zamieszkały w Dallgow‑Döberitz (Niemcy),
Kaefer Isoliertechnik GmbH & Co. KG, z siedzibą w Bremie (Niemcy),
Hauptverband der Deutschen Bauindustrie eV, z siedzibą w Berlinie (Niemcy),
reprezentowani przez adwokata H.‑P. Schneidera,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez K. Wiednera, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokata A. Böhlkego, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności art. 1, w związku z tabelą 1 zawartą w Załączniku do decyzji Komisji 2003/312/WE z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie publikacji odniesień do norm dotyczących wyrobów do izolacji cieplnej, geotekstyliów, stałych urządzeń gaśniczych oraz płyt gipsowych zgodnie z dyrektywą Rady 89/106/EWG (Dz.U. L 114, str. 50),
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (trzecia izba),
w składzie: J. Azizi, prezes, M. Jaeger i F. Dehousse, sędziowie,
sekretarz: H. Jung,
wydaje niniejsze
Postanowienie
Ramy prawne
1 Celem dyrektywy Rady 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych (Dz.U. 1989, L 40, str. 12), zmienionej dyrektywą Rady 93/68/EWG z dnia 22 lipca 1993 r. zmieniającą dyrektywy 87/404/EWG (proste zbiorniki ciśnieniowe), 88/378/EWG (bezpieczeństwo zabawek), 89/106/EWG (wyroby budowlane), 89/336/EWG (kompatybilność elektromagnetyczna), 89/392/EWG (maszyny), 89/686/EWG (środki ochrony osobistej), 90/384/EWG (wagi nieautomatyczne), 90/385/EWG (urządzenia medyczne aktywnego osadzania), 90/396/EWG (urządzenia spalania paliw gazowych), 91/263/EWG (wyposażenie terminali telekomunikacyjnych), 92/42/EWG (nowe kotły wody gorącej opalane paliwem płynnym lub gazowym) i 73/23/EWG (wyposażenie elektryczne przewidziane do stosowania w pewnych granicach napięcia) (Dz.U. L 220, str. 1) (zwanej dalej „dyrektywą 89/106”) jest między innymi zniesienie przeszkód w swobodnym przepływie wyrobów budowlanych.
2 Zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 89/106 dla celów tej dyrektywy „wyrób budowlany” oznacza „każdy wyrób wyprodukowany w celu wbudowania go na stałe w obiekty budowlane obejmujące zarówno budowle naziemne, jak i budowle podziemne”.
3 Zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy 89/106 wyroby budowlane mogą być wprowadzane na rynek tylko wówczas, gdy są użyteczne, to znaczy, wykazują takie cechy, że obiekty, w których mają być wbudowane, wmontowane, wykorzystane lub instalowane, zakładając, że obiekty te są prawidłowo zaprojektowane i wykonane, mogą spełniać pewne zasadnicze wymogi, w tych przypadkach i tam, gdzie dla określonych obiektów obowiązują przepisy zawierające takie wymagania.
4 Zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy 89/106 te zasadnicze wymogi wymienione są w postaci celów w załączniku I do dyrektywy 89/106. Wymogi te dotyczą pewnych cech obiektów budowlanych jeśli chodzi o nośność i stateczność, bezpieczeństwo pożarowe, higienę, zdrowie i środowisko, bezpieczeństwo wykorzystania, ochronę przed hałasem, oszczędność energii i izolację termiczną.
5 Dyrektywa 89/106 przewiduje ponadto przyjęcie wspólnotowych „specyfikacji technicznych”. Artykuł 4 ust. 1 akapit drugi przewiduje, że Europejski Komitet Normalizacyjny (zwany dalej „CEN”) lub Europejski Komitet Normalizacji Elektrotechnicznej mogą ustanawiać „normy” lub „zatwierdzenia techniczne” mające zastosowanie do wyrobów budowlanych. Te normy i zatwierdzenia techniczne określane są łącznie jako „normy zharmonizowane”.
6 CEN/TC 88 jest komórką CEN odpowiedzialną za wyroby izolacji termicznej.
7 Normy zharmonizowane ustanawiane są na podstawie upoważnienia udzielonego przez Komisję zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz.U. L 204, str. 37), i na podstawie opinii wydanej przez Stały Komitet ds. Budownictwa, o którym mowa w art. 19 dyrektywy 89/106.
8 Po ustanowieniu norm przez europejskie organizacje normalizacyjne Komisja, stosując art. 7 ust. 3 dyrektywy 89/106, publikuje ich wykaz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
9 Domniemywa się, że wyroby zgodne z normami krajowymi, które stanowią transpozycję norm zharmonizowanych, zgodne są z zasadniczymi wymogami. A zatem, zgodnie z treścią art. 4 ust. 2 dyrektywy 89/106 wyroby budowlane uznaje się za nadające się do wykorzystania, o ile umożliwiają obiektom, w których są wykorzystane, spełnianie zasadniczych wymogów, pod warunkiem że obiekty te są prawidłowo zaprojektowane i wykonane oraz że wyroby te posiadają znak „CE”. Znak „CE” świadczy między innymi o tym, że są one zgodne ze stosowanymi normami krajowymi stanowiącymi transpozycję norm zharmonizowanych, których wykaz opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
10 Wreszcie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 przewiduje możliwość zakwestionowania norm zharmonizowanych przez Państwo Członkowskie, jeśli uzna ono, że nie spełniają zasadniczych wymogów. W takim przypadku Państwo Członkowskie powiadamia Stały Komitet ds. Budownictwa, przedstawiając motywy swojego sprzeciwu. Wówczas Stały Komitet ds. Budownictwa wydaje opinię w trybie pilnym, w świetle której i po konsultacji z komitetem powołanym zgodnie z dyrektywą 98/34 Komisja informuje Państwa Członkowskie, czy stosowne normy lub zatwierdzenia powinny być wycofane z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
11 W dniu 23 maja 2001 r. CEN ustanowił dziesięć norm dotyczących wyrobów izolacji termicznej o numerach od EN 13162:2001 do EN 13171:2001 (zwanych dalej „zakwestionowanymi normami”).
12 W dniu 15 grudnia 2001 r. zakwestionowane normy zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich w postaci komunikatu Komisji w ramach wprowadzania w życie dyrektywy 89/106 (Dz.U. C 358, str. 9, zwanego dalej „komunikatem z dnia 15 grudnia 2001 r.”). Komunikat ten przewidywał, że zakwestionowane normy wejdą w życie jako normy zharmonizowane począwszy od dnia 1 marca 2002 r. Jednakże przewidywał on też okres „współistnienia norm zharmonizowanych oraz krajowych specyfikacji technicznych”, który miał trwać do dnia 1 marca 2003 r.
13 Ten sam komunikat przewidywał zresztą w drugim przypisie, że, po pierwsze, z upływem okresu współistnienia domniemanie zgodności z prawem wyrobów budowlanych będzie opierało się na normach zharmonizowanych, po drugie zaś, że data upływu tego okresu będzie jednocześnie datą wygaśnięcia mocy prawnej krajowych specyfikacji technicznych sprzecznych z tymi normami.
14 Pismem z dnia 9 sierpnia 2002 r. Republika Federalna Niemiec zgłosiła na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 sprzeciw dotyczący między innymi zakwestionowanych norm. W treści wymienionego pisma Republika Federalna Niemiec twierdziła w szczególności, że zakwestionowane normy nie pozwalają domniemywać, że obiekty, w których zainstalowano wyroby, są całkowicie zgodne z zasadniczymi wymogami.
15 W dniu 22 listopada 2002 r. grupa ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa sporządziła raport, w którym stwierdziła, że przeanalizowała między innymi zakwestionowane normy i sformułowała pewne zalecenia. Grupa ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa stwierdzała, z jednej strony, że zakwestionowane normy prawdopodobnie mogłyby być ulepszone, z drugiej jednak uznała, że żadne przyczyny nie uzasadniały ich zawieszenia, jeśli chodzi o używanie znaku „CE”.
16 W dniach 28 i 29 stycznia 2003 r. zebrał się komitet utworzony na mocy dyrektywy 98/34 i wydał pozytywną opinię w sprawie projektu decyzji Komisji oddalającej sprzeciw Republiki Federalnej Niemiec.
17 W dniu 9 kwietnia 2003 r. Komisja wydała decyzję 2003/312/WE w sprawie publikacji odniesień do norm dotyczących wyrobów do izolacji cieplnej, geotekstyliów, stałych urządzeń gaśniczych oraz płyt gipsowych zgodnie z dyrektywą Rady 89/106/EWG (Dz.U. L 114, str. 50, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), mocą której oddaliła sprzeciw Republiki Federalnej Niemiec zgłoszony na podstawie art. 5 ust. 1 wymienionej wyżej dyrektywy.
18 W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza między innymi, że informacje otrzymane w trakcie konsultacji z CEN i władzami krajowymi na forum Stałego Komitetu ds. Budownictwa oraz na forum komitetu powołanego dyrektywą 98/34/WE nie ujawniły żadnych dowodów potwierdzających ryzyko, na które powoływała się Republika Federalna Niemiec. W związku z powyższym w art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja zdecydowała, że zaskarżone normy ujęte w tabeli 1 Załącznika nie zostaną wycofane z wykazu norm opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
19 W dniu 8 maja 2003 r. zaskarżona decyzja została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
20 W dniu, który nie wynika z akt sprawy, Republika Federalna Niemiec zażądała od Stałego Komitetu ds. Budownictwa przedłużenia okresu współistnienia zakwestionowanych norm oraz norm krajowych do dnia 31 grudnia 2003 r.
21 W dniach 13 i 14 maja 2003 r. na 57. posiedzeniu Stałego Komitetu ds. Budownictwa żądanie to zostało oddalone. W trakcie tego posiedzenia postanowiono jednak, że okres współistnienia zakwestionowanych norm oraz norm krajowych zostanie przedłużony z mocą wsteczną do dnia 13 maja 2003 r.
22 W dniu 22 maja 2003 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w komunikacie Komisji w ramach wprowadzania w życie dyrektywy 89/106 (Dz.U. C 120, str. 17, zwanym dalej „komunikatem z dnia 22 maja 2003 r.”) opublikowano ponownie zakwestionowane normy, jak również nową datę upływu okresu współistnienia zakwestionowanych norm oraz norm krajowych.
Przebieg postępowania i żądania i stron
23 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 28 lipca 2003 r. skarżący J. Schmoldt (zwany dalej „pierwszym skarżącym”), Kaefer Isoliertechnik GmbH & Co. KG (zwana dalej „drugą skarżącą”) oraz Hauptverband der Deutschen Bauindustrie eV (zwana dalej „trzecią skarżącą”) wniosły niniejszą skargę o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Pierwszy skarżący jest przewodniczącym komitetu CEN/TC 88, członkiem grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa oraz osobą zarządzającą trzecią skarżącą. Druga skarżąca jest przedsiębiorstwem niemieckim będącym użytkownikiem izolacji termicznej, które jest członkiem trzeciej skarżącej. Trzecia skarżąca jest stowarzyszeniem reprezentującym interesy przemysłu budowlanego w Niemczech.
24 W tym samym dniu skarżący złożyli również w oddzielnym piśmie wniosek o zastosowanie środków tymczasowych na podstawie art. 243 WE, w którym zwrócili się o nakazanie Komisji przedłużenia okresu współistnienia norm krajowych i zakwestionowanych norm do czasu wydania przez Sąd wyroku.
25 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 sierpnia 2003 r. Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności skargi na podstawie art. 114 § 1 regulaminu Sądu. Skarżący złożyli uwagi w przedmiocie tego zarzutu w dniu 20 października 2003 r.
26 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 listopada 2003 r. Fachvereinigung Mineralfaserindustrie eV zażądała dopuszczenia do sprawy w charakterze interwenienta na poparcie żądań strony pozwanej.
27 Postanowieniem z dnia 28 listopada 2003 r. prezes Sądu oddalił wniosek o zastosowanie środków tymczasowych złożony przez skarżących (postanowienie Prezesa Sądu z dnia 28 listopada 2003 r. w sprawie T‑264/03 R Schmoldt i in. przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze).
28 Skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji w związku z tabelą 1 Załącznika do tej decyzji i wycofanie z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej komunikatu z dnia 15 grudnia 2001 r. oraz komunikatu z dnia 22 maja 2003 r.;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
29 W podniesionym zarzucie niedopuszczalności Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
30 Zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu na wniosek jednej ze stron Sąd może orzec o niedopuszczalności skargi bez konieczności rozpoznawania sprawy co do istoty. Zgodnie z § 3 tego artykułu, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania w przedmiocie wniosku odbywa się ustnie. W niniejszym przypadku Sąd uznaje, że analiza akt sprawy jest wystarczająca, aby orzec w przedmiocie wniosku Komisji bez konieczności otwierania postępowania ustnego.
31 Podnosząc zarzut niedopuszczalności skargi, Komisja wskazuje, z jednej strony, na fakt, że niniejsza skarga została wniesiona po terminie, z drugiej zaś, na fakt, że zaskarżony akt nie dotyczy skarżących bezpośrednio i indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.
32 Tytułem wprowadzenia należy jednak określić przedmiot skargi, będący kwestią sporną między stronami.
W przedmiocie skargi
Argumenty stron
33 Komisja twierdzi, że przedmiot sporu nie może obejmować komunikatu z dnia 15 grudnia 2001 r. i dnia 22 maja 2003 r., których wycofanie jest nieuchronną pośrednią konsekwencją skargi, nie zaś jej przedmiotem, który koncentruje się na żądaniu stwierdzenia nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji.
34 Zdaniem skarżących, celem przedmiotowej skargi jest wycofanie zakwestionowanych norm opublikowanych w dniu 15 grudnia 2001 r., co obejmuje również wycofanie komunikatu z dnia 22 maja 2003 r., mocą którego Komisja wyznaczyła na dzień 13 maja 2003 r. koniec okresu współistnienia norm krajowych i wspólnotowych.
35 Skarżący przypominają, że przedmiot skargi dotyczy przede wszystkim art. 1 zaskarżonej decyzji w związku z tabelą 1 Załącznika do tej decyzji, mocą której Komisja, oddalając na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 sprzeciw Republiki Federalnej Niemiec, zadecydowała, że zakwestionowane normy nie zostaną wycofane z listy norm opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
36 Jednakże skarżący podkreślają, że następnie Komisja ponownie opublikowała zakwestionowane normy w komunikacie z dnia 22 maja 2003 r., który zastąpił pierwszy komunikat z dnia 15 grudnia 2001 r.
37 Skarżący wyjaśniają, że powołanie się w piśmie na komunikat z dnia 15 grudnia 2001 r. miało na celu bliższe wyjaśnienie sprawy. Gdyby domagano się, by w razie uwzględnienia żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji wycofano jedynie normy zawarte w komunikacie z dnia 22 maja 2003 r., można byłoby uznać, że wycofanie to nie obejmowałoby komunikatu z dnia 15 grudnia 2001 r. i że normy w nim zawarte byłyby prawnie wiążące.
38 Skarżący stoją na stanowisku, że komunikat z dnia 22 maja 2003 r. stanowi nie tylko konsekwencję prawną zaskarżonej decyzji, ale także nową publikację wymaganą przez art. 7 ust. 3 dyrektywy 89/106.
Ocena Sądu
39 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja zadecydowała, że zakwestionowane normy, zawarte w tabeli 1 Załącznika do tej decyzji, nie zostaną wycofane z listy norm opublikowanych w komunikacie z dnia 15 grudnia 2001 r.
40 Faktem niezaprzeczalnym jest, że jeśli chodzi o zakwestionowane normy, lista opublikowana w komunikacie z dnia 22 maja 2003 r. jest, z wyjątkiem zmiany daty upływu okresu współistnienia tych norm oraz norm krajowych, tożsama z listą opublikowaną w Załączniku do zaskarżonej decyzji oraz w komunikacie z dnia 15 grudnia 2001 r.
41 W zakresie, w jakim skarżący zażądali stwierdzenia nieważności komunikatu z dnia 22 maja 2003 r. w części, w której publikuje się w nim ponownie zakwestionowane normy, skarga pokrywa się z ich żądaniem stwierdzenia nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji i z tego względu będzie ona rozpatrywana w tym kontekście.
42 Jednak w części, w której skarżący domagają się usunięcia z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej komunikatów z dnia 15 grudnia 2001 r. oraz z dnia 22 maja 2003 r. w razie stwierdzenia nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji, żądanie to podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne. Zgodnie z orzecznictwem w zakresie kompetencji sądu wspólnotowego nie leży wydawanie nakazów wobec instytucji w ramach dokonywanej przezeń kontroli legalności. Zgodnie z art. 233 WE podjęcie działań, które zapewnią wykonanie wyroku należy do instytucji wydającej akt, którego nieważność została stwierdzona (zob. między innymi wyrok Trybunału z dnia 22 stycznia 2004 r. w sprawie C‑353/01 P Mattila przeciwko Radzie i Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 15 oraz postanowienie Sądu z dnia 15 października 2003 r. w sprawie T‑372/02 Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 48 i 49).
43 Ponadto stwierdzić należy, że w zakresie, w jakim skarżący podważają zmianę daty upływu okresu współistnienia zaskarżonych norm oraz norm krajowych przewidzianych w treści komunikatu z dnia 22 maja 2003 r., ograniczają się oni do stwierdzenia, że powołany komunikat „pozbawiony jest podstawy prawnej i uzasadnienia”. Należy stwierdzić, że tego rodzaju abstrakcyjna wypowiedź, z której nie wynika zarzut skargi, nie spełnia wymogów art. 21 akapit pierwszy Statutu Trybunału, który znajduje zastosowanie do postępowania przez Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego Statutu oraz na mocy art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu, zgodnie z którymi skarga powinna zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów, na które powołuje się skarżący (wyroki Sądu z dnia 5 marca 2003 r. w sprawie T‑293/01 Ineichen przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 84 oraz z dnia 17 czerwca 2003 r. w sprawie T‑385/00 Seiller przeciwko EBI, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 40). Stąd również w tej części skarga jest niedopuszczalna.
44 W konsekwencji rozpatrzeniu podlega tylko ta część skargi, która dotyczy żądania stwierdzenia nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji.
Co do przekroczenia terminu do wniesienia skargi
Argumenty stron
45 Komisja wskazuje, że w świetle orzecznictwa data powzięcia wiadomości o danym akcie jako dzień rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi jest kryterium uzupełniającym w stosunku do daty ogłoszenia lub doręczenia tego aktu (wyrok Trybunału z dnia 10 marca 1998 r. w sprawie C‑122/95 Niemcy przeciwko Radzie, Rec. str. I‑973, pkt 35). Tak będzie szczególnie, w przypadku gdy publikacja danego aktu jest elementem stałej praktyki, tak że skarżący mogą zasadnie oczekiwać, że akt ten zostanie opublikowany (ww. wyrok w sprawie Niemcy przeciwko Radzie, pkt 37).
46 Zdaniem Komisji, w niniejszym przypadku chwila otrzymania wiadomości o zaskarżonej decyzji nie jest kryterium uzupełniającym z uwagi na to, że jej publikacja w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie była obowiązkowa. W związku z tym termin do wniesienia skargi na powyższą decyzję rozpoczął formalnie bieg w dniu, w którym skarżący powzięli wiadomość o tej decyzji, nie zaś w dniu jej publikacji. Powyższa okoliczność wyłącza zatem zastosowanie art. 102 § 1 regulaminu, zgodnie z którym, w przypadku gdy termin do zaskarżenia aktu wydanego przez instytucję biegnie od dnia opublikowania tego aktu, termin ten jest liczony, na podstawie art. 101 § 1 lit. a), począwszy od upływu czternastego dnia następującego po dniu publikacji tego aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
47 Zdaniem Komisji, ponieważ zaskarżona decyzja, wydana w dniu 9 kwietnia 2003 r., została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dnia 8 maja 2003 r., najpóźniej z tym dniem skarżący powzięli o niej wiadomość. W konsekwencji skarga, którą złożono w dniu 28 lipca 2003 r., wniesiona została dziesięć dni po terminie, nawet uwzględniając przedłużenie terminu ze względu na odległość, o którym mowa w regulaminie.
48 Zdaniem skarżących, nie doszło do wniesienia skargi po terminie.
49 Skarżący wskazują, że Komisja nie zaprzeczyła twierdzeniu, że zaskarżona decyzja nigdy nie została podana do wiadomości skarżących. Tak więc powzięli oni wiadomość o istnieniu przedmiotowej decyzji dopiero po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 8 maja 2003 r. Wobec powyższego złożenie skargi w dniu 28 lipca 2003 r., przy uwzględnieniu 10‑dniowego terminu ze względu na odległość, oznaczało złożenie jej z zachowaniem terminu dwumiesięcznego, liczonego od upływu czternastego dnia następującego po dniu opublikowania tego aktu, o którym mowa w art. 102 § 1 regulaminu.
50 Zdaniem skarżących, nie istnieje faktyczna publikacja jakiegokolwiek aktu lub decyzji organów wspólnotowych, która nie powodowałaby rozpoczęcia biegu terminu, o którym mowa w art. 102 § 1 regulaminu.
Ocena Sądu
51 Zgodnie z art. 230 akapit piąty WE, skargi przewidziane w tym artykule powinny być wnoszone w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji aktu lub jego notyfikowania skarżącemu, lub, w razie ich braku, od daty otrzymania przez niego wiadomości o tym akcie.
52 W świetle orzecznictwa z samej redakcji przepisu wynika, że kryterium polegające na przyjęciu za dzień rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi dnia otrzymania wiadomości o danym akcie jest kryterium uzupełniającym w stosunku do kryteriów opartych na dacie publikacji lub doręczenia aktu (ww. w pkt 45 wyrok w sprawie Niemcy przeciwko Radzie, pkt 35; wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 2000 r. w sprawie T‑296/97 Alitalia przeciwko Komisji, Rec. str. II‑3871, pkt 61).
53 W związku z tym w niniejszej sprawie to data publikacji decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 8 maja 2003 r., nie zaś dzień, w którym skarżący mogli powziąć wiadomość o tej decyzji, będzie dla skarżących datą rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi.
54 Zgodnie z art. 102 § 1 regulaminu, w przypadku gdy termin do zaskarżenia aktu wydanego przez instytucję biegnie od dnia publikacji tego aktu, termin ten jest liczony, w rozumieniu art. 101 § 1 lit. a), począwszy od upływu czternastego dnia następującego po dniu publikacji tego aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
55 Wbrew twierdzeniu Komisji nie należy odrzucać zastosowania tego dodatkowego terminu na tej podstawie, że skoro publikacja zaskarżonej decyzji nie była obowiązkowa i nie stanowiła stałej praktyki instytucji, data publikacji może być brana pod uwagę jedynie jako data powzięcia wiadomości o zaskarżonej decyzji.
56 Z treści powołanego wyżej wyroku w sprawie Niemcy przeciwko Radzie, pkt 45, wynika, że kryterium dnia otrzymania wiadomości o akcie jako początku biegu terminu do wniesienia skargi jest kryterium ubocznym w stosunku do kryterium daty publikacji aktu. W konsekwencji sam fakt publikacji zaskarżonej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przesądza o tym, że kryterium dnia otrzymania o niej wiadomości nie znajdzie zastosowania.
57 Poza tym sposób obliczania terminu do wniesienia skargi na podstawie art. 230 WE został ustanowiony po to, by zapewnić jasność i bezpieczeństwo sytuacji prawnej i by uniknąć wszelkiej dyskryminacji czy arbitralnego traktowania ze strony administracji sądowej (wyrok Trybunału z dnia 15 stycznia 1987 r. w sprawie 152/85 Misset przeciwko Radzie, Rec. str. 223, pkt 11 oraz wyrok Trybunału z dnia 23 stycznia 1997 r. w sprawie C‑246/95 Coen, Rec. str. I‑403, pkt 21, a także wyrok Sądu z dnia 18 września 1997 r. w sprawach połączonych T‑121/96 i T‑151/96 Mutual Aid Administration Services przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1355, pkt 38) i dlatego określenie momentu rozpoczęcia biegu wymienionego wyżej terminu nie może zależeć od tego, czy praktyka danej instytucji w tej kwestii ma charakter stały, czy też nie.
58 Wprawdzie z powołanego wyżej orzecznictwa wynika, iż fakt, że publikacja aktu, mimo iż nie jest ona warunkiem jego wejścia w życie, należy do stałej praktyki danej instytucji, brany był pod uwagę zarówno przez Trybunał, jak i przez Sąd, by stwierdzić, że to data publikacji decyduje o rozpoczęciu biegu terminu, z uwagi na to, że w takim przypadku skarżący może zasadnie oczekiwać publikacji tego aktu (ww. w pkt 45 wyrok w sprawie Niemcy przeciwko Radzie, pkt 36–38 oraz ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Alitalia przeciwko Komisji, pkt 62).
59 Niemniej jednak nie należy stąd wyciągać wniosku, że istnienie takiej praktyki stanowi konieczny warunek uznania, że dzień publikacji aktu decyduje o rozpoczęciu biegu terminu do wniesienia skargi. Przeciwnie, z dotychczasowego orzecznictwa wynika, że sama publikacja aktu jest pod tym względem wystarczająca, a stała praktyka w tym zakresie stanowi jedynie dodatkowy argument (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 15 września 1998 r. w sprawie T‑11/95 BP Chemicals przeciwko Komisji, Rec. str. II‑3235, pkt 49; z dnia 6 października 1999 r. w sprawie T‑123/97 Salomon przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2925, pkt 43 oraz z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie T‑190/00 Regione Siciliana przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 30 i 31). W tym miejscu należy przypomnieć, że postanowień Traktatu dotyczących legitymacji procesowej zainteresowanych osób nie należy poddawać wykładni zawężającej (wyrok Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. str. 197 i 222).
60 Poza tym należy zauważyć, że dodatkowy 14‑dniowy termin przewidziany w art. 102 § 1 regulaminu zgodnie z treścią tego przepisu znajduje zastosowanie, „gdy termin do zaskarżenia aktu wydanego przez instytucję biegnie od dnia opublikowania tego aktu”, a nie jedynie wówczas, gdy publikacja aktu jest warunkiem koniecznym do jego wejścia w życie lub gdy wynika ze stałej praktyki danej instytucji.
61 Z tych względów Komisja nie ma racji, twierdząc, że art. 102 § 1 regulaminu nie ma zastosowania do niniejszego stanu faktycznego.
62 Podsumowując, należy stwierdzić, że wobec faktu, iż uwzględniając dodatkowy termin 14‑dniowy oraz dodatkowy termin 10‑dniowy z uwagi na odległość, o których mowa, odpowiednio, w art. 102 § 1 i 2 regulaminu, należy uznać, że przedmiotowa skarga, złożona w dniu 28 lipca 2003 r., została wniesiona w wyznaczonym terminie dwumiesięcznym, licząc od daty jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 8 maja 2003 r., zatem zarzut niedopuszczalności z uwagi na upływ terminu do wniesienia skargi należy uznać za bezpodstawny.
W kwestii, czy akt dotyczy skarżących indywidualnie
Argumenty stron
63 Komisja twierdzi, że zaskarżona decyzja nie dotyczy skarżących indywidualnie.
64 Komisja wskazuje, że pierwszy skarżący wniósł skargę nie tyle jako oficjalny przedstawiciel CEN/TC 88, lecz w imieniu własnym, zaś jeśli chodzi o drugą skarżącą, że, mimo iż zaskarżona decyzja dotyczy jej w znacznym stopniu, nie dotyczy jej ona indywidualnie, i wreszcie, że trzecia skarżąca nie może wywodzić legitymacji procesowej ani z uprawnień przysługujących drugiej skarżącej, której decyzja nie dotyczy indywidualnie, ani z faktu uczestnictwa w przygotowaniu sprzeciwu złożonego przez Republikę Federalną Niemiec na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106.
65 Zdaniem skarżących, zaskarżona decyzja dotyczy ich indywidualnie.
66 Skarżący wskazują przede wszystkim, iż wobec oczywistej zasadności przedmiotowej skargi zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję stanowi nadużycie prawa.
67 Skarżący podnoszą, że od czasu wejścia w życie Traktatu z Nicei w dniu 1 lutego 2003 r. zasada państwa prawa stała się jasno wyrażonym fundamentem Unii Europejskiej (art. 6 UE). Ponadto Karta praw podstawowych Unii Europejskiej proklamowana w Nicei w dniu 7 grudnia 2000 r. (Dz.U. C 364, str. 1) przyznaje każdemu prawo do bezstronnego i rzetelnego załatwienia jego sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i agencje Unii (art. 41), zaś każda osoba, której prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem (art. 47).
68 W świetle powyższego skarżący podkreślają, że zgodnie z art. 220 WE jednym z głównych zadań Sądu jest czuwanie nad poszanowaniem prawa w wykładni i stosowaniu Traktatu WE.
69 Skarżący twierdzą, że zaskarżoną decyzją Komisja wymusza, z rażącym naruszeniem reguł w zakresie procedury i formy, stosowanie norm europejskich, które z powodu dużej liczby błędów, wewnętrznych sprzeczności i braków uniemożliwiają jednolite ich stosowanie w Unii Europejskiej.
70 Po drugie, skarżący podnoszą, że ponieważ nie istnieje żadna – choćby teoretyczna – możliwość sądowej kontroli zaskarżonego aktu wspólnotowego będącego aktem prawnym o charakterze ogólnym, mogą oni realizować prawo do ochrony sądowej jedynie posługując się skargą indywidualną na podstawie art. 230 akapit czwarty WE i w związku z powyższym należy uznać, że zaskarżony akt dotyczy ich indywidualnie.
71 Skarżący podkreślają, że zwrócenie się do Sądu jest jedyną możliwością zakwestionowania zaskarżonej decyzji, jako że nie jest możliwe wszczęcie żadnego postępowania przed sądami krajowymi.
72 Z wyroku wydanego przez Trybunał w dniu 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. I‑6677, wynika, że w tych szczególnych przypadkach, w których dany akt wspólnotowy, będący aktem prawnym o charakterze ogólnym, dotyczy bezpośrednio danej osoby fizycznej lub prawnej i w której obiektywnie wyłączona jest możliwość uzyskania jakiejkolwiek skutecznej ochrony sądowej przeciwko takiemu aktowi, z wyjątkiem przewidzianej w art. 230 akapit czwarty WE, czy to ze względu na to, że prawo wspólnotowe nie przewiduje w takich przypadkach żadnej możliwości zaskarżenia, czy też stosownej procedury, czy też dlatego, że przedmiotowy akt ze swej istoty znajduje się poza jurysdykcją sądów krajowych Państw Członkowskich i nie można stworzyć możliwości takiego zaskarżenia poprzez zmianę krajowego prawa procesowego, toteż nie można orzec o niedopuszczalności skargi indywidualnej na tej podstawie, że zaskarżony akt nie dotyczy skarżącego indywidualnie. W związku z powyższym skarżący stoją na stanowisku, że jeżeli dany podmiot jest w stanie wykazać, że akt wspólnotowy dotyczy bezpośrednio jego praw lub prawnie chronionych interesów, należy uznać, że akt ten dotyczy go indywidualnie z uwagi na to, że nawet przy próbie odpowiedniej interpretacji lub też modyfikacji prawa krajowego nie ma on żadnej innej możliwości zaskarżenia tego aktu z przyczyn leżących w samej naturze tego aktu.
73 Zdaniem skarżących, uznanie takiej skargi za dopuszczalną przed Sądem nie powoduje wyeliminowania warunku polegającego na konieczności wykazania, że akt dotyczy skarżącego indywidualnie, lecz, przeciwnie, stanowi dowód użyteczności i znaczenia tego wymogu. Dopuszczalność takiej skargi będzie ważna właśnie w sytuacjach, gdy dana osoba fizyczna lub prawna, której bezpośrednio dotyczy działanie organów wspólnotowych nie może w inny sposób uzyskać jakiejkolwiek ochrony prawnej z przyczyn, które obiektywnie nie mogą być zmienione ani przez tę osobę, ani przez Państwo Członkowskie, ani przez sądy tego Państwa Członkowskiego.
74 Skarżący są zdania, że tylko w taki sposób można zapewnić skuteczną ochronę sądową na poziomie europejskim, jak również zupełny system środków zaskarżenia oraz procedur mających na celu zapewnienie kontroli legalności aktów instytucji wspólnotowych, jak stwierdził Trybunał w ww. w pkt 72 wyroku w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 39 i 40.
75 Po trzecie, skarżący twierdzą, że zaskarżona decyzja dotyczy każdego z nich indywidualnie.
76 Przede wszystkim, jeśli chodzi o pierwszego skarżącego, skarżący z jednej strony wskazują na fakt, że pomimo piastowania przez niego funkcji przewodniczącego CEN/TC 88, nie poproszono go o wzięcie udziału w przyjmowaniu zaskarżonej decyzji w ramach grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa, z drugiej zaś twierdzą, że jego udział w sporządzaniu sprawozdania grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa był symulowany.
77 Skarżący wyjaśniają, że grupa ad hoc powinna była sporządzić specjalistyczną opinię dotyczącą sprzeciwu zgłoszonego przez Republikę Federalną Niemiec na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106, lecz powołany wyżej komitet w ogóle się nie zebrał. Pomimo to Komisja zaprezentowała sprawozdanie wymienionej wyżej grupy ad hoc w tej sprawie, wprowadzając w błąd co do rzekomego istnienia zgody CEN/TC 88, do którego w rzeczywistości się nie zwrócono.
78 W związku z powyższym skarżący twierdzą, że gdyby CEN/TC 88 uczestniczyło regularnie w sporządzaniu sprawozdania grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa, procedura ta dotyczyłaby pierwszego skarżącego bezpośrednio jako przewodniczącego CEN/TC 88. Podkreślają oni ponadto, że pierwszy skarżący został powołany na członka grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa oraz że był jedynym członkiem grupy uprawnionym do przekazywania ewentualnego stanowiska CEN/TC 88.
79 W związku z powyższym pierwszy skarżący uprawniony jest do podejmowania działań skierowanych przeciwko zaskarżonej decyzji z uwagi na to, że nie tylko dotyczyła ona go w zakresie jego uprawnień proceduralnych, lecz również rzekoma konsultacja z CEN/TC 88 wpłynęła na jego reputację międzynarodowego eksperta uznanego w dziedzinie normalizacji termicznych materiałów izolacyjnych, naruszając w ten sposób jego dobra osobiste.
80 Ponadto skarżący wskazują na fakt, że pierwszy skarżący jest osobą zarządzającą federalną służbą techniczną ds. izolacji termicznej, izolacji cieplnej, izolacji akustycznej i przeciwpożarowej trzeciej skarżącej.
81 Jeśli zaś chodzi o drugą skarżącą, skarżący podnoszą, że jest ona znaczącym użytkownikiem wyrobów izolacji termicznej, tak w Niemczech, jak i w Europie, gdzie jest, odpowiednio, pierwszym i drugim głównym użytkownikiem, toteż zaskarżona decyzja znacząco wpływa na wiążące ją umowy i nie uwzględnia specyficznych zobowiązań prawnych tej skarżącej, która znalazła się w sytuacji konfliktu normatywnego pomiędzy prawem niemieckim a prawem wspólnotowym. Oprócz tego druga skarżąca narażona została na to, że jej klienci skorzystają z udzielonej im gwarancji. To z kolei postawiło ją w niekorzystnej sytuacji w porównaniu do jej konkurentów z innych Państw Członkowskich. Nadto w świetle art. 95 ust. 3 WE to właśnie na użytkownikach materiałów w szczególności ciąży obowiązek zapewnienia właściwego wykonania prac, tak by zapewnić wysoki poziom ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumentów.
82 Według skarżących druga skarżąca, jako członek federalnej służby technicznej ds. izolacji termicznej, izolacji cieplnej, izolacji akustycznej i przeciwpożarowej trzeciej skarżącej, miała decydujący głos przy podejmowaniu przez niemiecki komitet przygotowujący do harmonizacji wspólnotowej decyzji o złożeniu w trybie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 sprzeciwu wobec zakwestionowanych norm.
83 Wreszcie, jeśli chodzi o trzecią skarżącą, skarżący podkreślają, że jest ona, z jednej strony, członkiem krajowych komitetów normalizacyjnych i z tego powodu uczestniczy bezpośrednio w pracach CEN/TC 88, z drugiej zaś, jest ona członkiem niemieckiego komitetu przygotowującego do harmonizacji wspólnotowej, w ramach którego właściwe niemieckie ministerstwo ustala na poziomie krajowym, jakie będzie jego stanowisko na forum Stałego Komitetu ds. Budownictwa.
84 Zdaniem skarżących, z powodu zaskarżonej decyzji trzecia skarżąca traci możliwość interwencji w interesie przedsiębiorstw, które reprezentuje, na rzecz nowej koncepcji lub przynajmniej ulepszenia wspólnotowych norm dotyczących wyrobów izolacji termicznej. Zresztą, nawet gdyby uznać, że reprezentowane przez trzecią skarżącą przedsiębiorstwa nie udzieliły jej stosownych pełnomocnictw, to i tak decyzja dotyczyłaby jej indywidualnie z uwagi na to, że poprzez pierwszego skarżącego, pełniącego u niej funkcje zarządcze, jest ona bezpośrednio zaangażowana w procedurę prowadzącą do wydania zaskarżonej decyzji. Pierwszy skarżący, który przewodniczy CEN/TC 88, podkreślał w piśmie z dnia 28 listopada 2002 r. skierowanym do Komisji, że działa nie tylko jako członek grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa, aby domagać się regularnego uczestnictwa w jego obradach, lecz również jako osoba zarządzająca federalnej służby technicznej ds. izolacji termicznej, izolacji cieplnej, izolacji akustycznej i przeciwpożarowej trzeciej skarżącej. Zdaniem skarżących, jeżeli pierwszy skarżący w swojej podwójnej roli – jako członek grupy ad hoc oraz osoba zarządzająca trzecią skarżącą nie tylko prowadził negocjacje z Komisją, lecz powinien był być przez nią wezwany osobiście do wzięcia udziału w szczególnej formalnej procedurze, trzecia skarżąca powinna być uznana za podmiot, którego zaskarżona decyzja dotyczy bezpośrednio i indywidualnie.
85 Z tych względów, zdaniem skarżących, są oni uprawnieni do wniesienia przedmiotowej skargi.
Ocena Sądu
86 Zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE „każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść […] skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie”.
87 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem kryterium rozróżnienia pomiędzy rozporządzeniem a decyzją powinno polegać na ustaleniu, czy dany akt jest aktem prawnym o charakterze ogólnym, czy też nie (postanowienia Trybunału z dnia 23 listopada 1995 r. w sprawie C‑10/95 P Asocarne przeciwko Radzie, Rec. str. I‑4149 pkt 28 oraz z dnia 24 kwietnia 1996 r. w sprawie C‑87/95 P CNPAAP przeciwko Radzie, Rec. str. I‑2003 pkt 33; postanowienia Sądu z dnia 26 marca 1999 r. w sprawie T‑114/96 Biscuiterie‑confiserie LOR i Confiserie du Tech przeciwko Komisji, Rec. str. II‑913, pkt 26 oraz z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie T‑45/02 DOW AgroSciences przeciwko Parlamentowi i Radzie, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 31).
88 Dany akt ma charakter ogólny, jeżeli znajduje zastosowanie do sytuacji określonych obiektywnie oraz jeżeli wywołuje skutki prawne w odniesieniu do grup adresatów zdefiniowanych w sposób generalny i abstrakcyjny (zob. wyrok Sądu z dnia 10 lipca 1996 r. w sprawie T‑482/93 Weber przeciwko Komisji, Rec. str. II‑609 pkt 55 oraz powoływane tam orzecznictwo).
89 W tym miejscu należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem okoliczność, że w chwili przyjmowania aktów Komisja znała tożsamość podmiotów ekonomicznych, wobec których znajdą one zastosowanie, nie jest wystarczająca do zakwestionowania natury normatywnej tych aktów, tak długo, jak długo stosowanie tych aktów odbywa się na podstawie obiektywnego stanu faktycznego lub prawnego zdefiniowanego w danym akcie w połączeniu z celami tej regulacji (wyrok Trybunału z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C‑309/89 Codorniu przeciwko Radzie, Rec. str. I‑1853, pkt 18; wyrok Sądu z dnia 14 września 1995 r. w sprawach T‑480/93 i T‑483/93 Antillean Rice Mills i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2305, pkt 65 oraz postanowienie Sądu z dnia 30 kwietnia 2003 r. w sprawie T‑154/02 Villiger Söhne przeciwko Radzie, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 49).
90 W niniejszej sprawie zaskarżona decyzja adresowana jest do Państw Członkowskich i dotyczy oddalenia złożonego przez Państwo Członkowskie żądania wycofania pewnych zharmonizowanych norm przyjętych na podstawie dyrektywy 89/106 z listy norm opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
91 Zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 89/106 to między innymi opierając się na normach krajowych stanowiących transpozycję norm zharmonizowanych, których miejsce publikacji zostało podane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, można domniemywać, że wyroby budowlane nadają się do użytku i mogą w związku z tym wejść na rynek w Unii Europejskiej.
92 Zharmonizowane normy przyjęte na podstawie dyrektywy 89/106 mają zatem na celu określenie cech wyrobów, które mogą być wprowadzane do obrotu i nabywane przez podmioty ekonomiczne. Wywołują one zatem skutki szczególnie wobec producentów i użytkowników wyrobów budowlanych w Unii Europejskiej.
93 Dlatego też zaskarżona decyzja, której przedmiotem jest odmowa wycofania zharmonizowanych norm, znajduje zastosowanie w sytuacjach określonych w sposób obiektywny i wywołuje skutki prawne w stosunku do grup podmiotów zdefiniowanych w sposób generalny i abstrakcyjny, a mianowicie do producentów i użytkowników wyrobów budowlanych w Unii Europejskiej.
94 A zatem należy uznać, że zaskarżona decyzja, z samej swej natury i uwzględniając krąg jej adresatów, jest aktem prawnym o charakterze ogólnym.
95 Niemniej jednak okoliczność, że zaskarżona decyzja ze swej natury i ze względu na krąg jej adresatów ma charakter ogólny, nie wystarcza do wyłączenia możliwości wniesienia przez jednostkę skargi o stwierdzenie jej nieważności (wyrok Trybunału z dnia 16 maja 1991 r. w sprawie C‑358/89 Extrament Industrie przeciwko Radzie, Rec. str. I‑2501, pkt 13 oraz ww. w pkt 98 wyrok w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, pkt 66; postanowienie Trybunału z dnia 21 marca 2003 r. w sprawie T‑167/02 Établissements Toulorge przeciwko Parlamentowi i Radzie, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 26 oraz ww. w pkt 89 postanowienie w sprawie Villiger Söhne przeciwko Radzie, pkt 40).
96 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt prawny o charakterze ogólnym nie może dotyczyć indywidualnie osób fizycznych lub prawnych, chyba że dotyczy ich z powodu cech, które są dla nich charakterystyczne, lub też z powodu sytuacji faktycznej, która wyróżnia je spośród innych osób i która identyfikuje je tak, jakby były adresatami danego aktu prawnego (ww. w pkt 72 wyrok Trybunału w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 36, a także wyrok Trybunału z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawie C‑142/00 P Komisja przeciwko Antylom Holenderskim, Rec. str. I‑3483, pkt 65; postanowienie Trybunału z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie C‑258/02 P Bactria przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 34; ww. w pkt 89 postanowienie w sprawie Villiger Söhne przeciwko Radzie, pkt 44, a także wyrok Sądu z dnia 21 października 2003 r. w sprawie T‑392/02 Solvay Pharmaceuticals przeciwko Radzie, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 78).
97 A zatem należy ustalić, czy w niniejszej sprawie zaskarżona decyzja dotyczy skarżących z powodu pewnych cech, które są im właściwe, lub czy istnieje sytuacja faktyczna, która w świetle wymienionej wyżej decyzji wyróżnia skarżących w stosunku do pozostałych osób.
W przedmiocie dopuszczalności skargi wniesionej przez pierwszego skarżącego
98 Aby wykazać, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie pierwszego skarżącego, skarżący wskazują przede wszystkim na jego funkcję przewodniczącego CEN/TC 88 i na fakt, że powinien on był brać udział w grupie ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa.
99 Należy przy okazji podkreślić, że w piśmie skierowanym do Komisji dnia 11 sierpnia 2003 r. sekretarz generalny CEN powiadomił Komisję, że pierwszy skarżący nie ma uprawnień do reprezentowania tej jednostki w ramach, co nigdy nie było kwestionowane przez żadnego ze skarżących. Dlatego też należy uznać, że pierwszy skarżący złożył przedmiotową skargę wyłącznie w imieniu własnym i w związku z tym przedmiotem analizy zmierzającej do ustalenia, czy posiada on legitymację procesową do wniesienia skargi przeciwko zaskarżonej decyzji powinny być wyłącznie jego cechy osobiste, bez konieczności ustalania istnienia takiej legitymacji po stronie CEN.
100 W tym miejscu należy przypomnieć, że okoliczność, iż dany podmiot w taki czy inny sposób uczestniczy w procedurze zmierzającej do wydania aktu wspólnotowego, stanowi element, dzięki któremu można zindywidualizować ten podmiot w odniesieniu do przedmiotowego aktu tylko wówczas, gdy właściwa regulacja wspólnotowa przewiduje jakieś gwarancje procesowe wobec tego podmiotu (postanowienia Sądu z dnia 3 czerwca 1997 r. w sprawie T‑60/96 Merck i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑849, pkt 73 oraz z dnia 15 września 1998 r. w sprawie T‑109/97 Molkerei Groβbraunshain i Bene Nahrungsmittel przeciwko Komisji, Rec. str. II‑3533, pkt 67 i 68 oraz z dnia 29 kwietnia 2002 r. w sprawie T‑339/00 Bactria przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2287, pkt 51; wyrok Sądu z dnia 7 lutego 2001 r. w sprawach połączonych od T‑38/99 do T‑50/99 Sociedade Agrícola dos Arinhos i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑585, pkt 46).
101 Należy zauważyć, że w niniejszej sprawie gwarancje przewidziane w art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 chronią CEN oraz Stały Komitet ds. Budownictwa, nie zaś indywidualnie niektórych spośród ich członków, czy też przewodniczącego.
102 W konsekwencji bez konieczności stwierdzania na tym etapie, czy gwarancje przewidziane w art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 są tego rodzaju, że można na ich podstawie wskazać na ich beneficjentów, należy stwierdzić, że pierwszy skarżący nie może powoływać się osobiście na jakąkolwiek gwarancję proceduralną ani na żaden inny przepis dyrektywy 89/106, którego naruszenie mogłoby spowodować jego indywidualizację jako, z jednej strony, przewodniczącego CEN/TC 88 w czasie, gdy doszło do przyjęcia zaskarżonej decyzji, z drugiej zaś, członka grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa.
103 W każdym razie, nawet przyjąwszy, że pierwszy skarżący może osobiście powoływać się na tego rodzaju gwarancje proceduralne, należy podkreślić, że domniemany uszczerbek na reputacji tego skarżącego wynikający z naruszenia tych gwarancji sam w sobie nie powoduje indywidualizacji skarżącego w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Gwarancje przewidziane w art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 nie mają na celu zapewnienia ochrony reputacji członków komitetów przewidzianych tym przepisem, nawet jeśli chodzi o przewodniczącego, lecz służą jedynie uzyskaniu opinii na temat żądania wycofania danej normy zharmonizowanej, skierowanego przez Komisję lub Państwo Członkowskie.
104 Dlatego też należy uznać, że pierwszy skarżący nie ma osobistej legitymacji procesowej do wniesienia przedmiotowej skargi, ani jako przewodniczący CEN/TC 88, ani jako członek grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa.
105 W drugiej kolejności skarżący powołują się na okoliczność, iż pierwszy skarżący jest osobą zarządzającą trzecią skarżącą, by wykazać, że zaskarżona decyzja dotyczy go indywidualnie.
106 Jednakże w zakresie, w jakim legitymacja procesowa wynikająca ze wskazanej wyżej podstawy – zakładając, że zostanie ona wykazana – pokrywa się z legitymacją trzeciej skarżącej, pierwszy skarżący będzie mógł ewentualnie twierdzić, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie również jego tylko w przypadku ustalenia, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie ostatniej ze skarżących. A zatem kwestia ta zbadana zostanie w ramach badania legitymacji procesowej trzeciej skarżącej.
107 W związku z powyższym, z zastrzeżeniem wyniku badania legitymacji procesowej trzeciej skarżącej, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie dotyczy indywidualnie pierwszego skarżącego w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.
W przedmiocie dopuszczalności skargi wniesionej przez drugą skarżącą
108 Skarżący twierdzą przede wszystkim, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie drugiej skarżącej z uwagi na to, że jest ona ważnym użytkownikiem wyrobów budowlanych, oraz ze względu na to, że jest odpowiednio pierwszym i drugim największym przedsiębiorstwem w sektorze prac izolacyjnych w Niemczech i w Europie.
109 Mając powyższe na uwadze, należy przypomnieć, że skutkiem zaskarżonej decyzji jest odmowa wycofania zakwestionowanych zharmonizowanych norm przyjętych w wykonaniu dyrektywy 89/106. Te zharmonizowane normy, mające za zadanie definiowanie cech wyrobów budowlanych, stosują się do wszystkich producentów i użytkowników w Unii Europejskiej.
110 W związku z powyższym należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja odnosi się do drugiej skarżącej tylko i wyłącznie jako do podmiotu gospodarczego działającego w sektorze produkcji towarów, o których mowa, na tej samej zasadzie, na jakiej odnosi się ona do każdego innego podmiotu znajdującego się w takiej samej sytuacji. Jak wynika z orzecznictwa, nie wystarczy to, by uznać, że przedmiotowa decyzja dotyczy indywidualnie drugiej skarżącej (wyroki Trybunału z dnia 17 stycznia 1985 r. w sprawie 11/82 Piraiki‑Patraiki i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 207, pkt 14 i z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C‑451/98 Antillean Rice Mills przeciwko Radzie, Rec. str. I‑8949, pkt 51 oraz ww. w pkt 89 postanowienie w sprawie Villiger Söhne przeciwko Radzie, pkt 47).
111 Odnosząc się do powoływanej okoliczności, że druga skarżąca jest na danym rynku ważnym użytkownikiem, należy podkreślić, że zgodnie z istniejącym orzecznictwem okoliczność, że akt prawny o charakterze ogólnym może wywoływać różne skutki wobec różnych podmiotów prawnych, do których znajduje zastosowanie, nie jest sama w sobie wystarczająca do ich wyróżnienia w stosunku do wszystkich innych zainteresowanych podmiotów, skoro zastosowanie takiego aktu prawnego odbywa się w oparciu o obiektywnie określoną sytuację (zob. w szczególności wyrok Sądu z dnia 22 lutego 2000 r. w sprawie T‑138/98 ACAV i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑341, pkt 66 oraz powoływane tam orzecznictwo; ww. w pkt 95 postanowienie w sprawie Établissements Toulorge przeciwko Parlamentowi i Radzie, pkt 63). A zatem w omawianym przypadku zaskarżona decyzja dotyczy drugiej skarżącej z racji jej obiektywnej sytuacji użytkownika wyrobów budowlanych.
112 Podobnie fakt, że druga skarżąca należy do grupy 62 niemieckich przedsiębiorstw z sektora budownictwa korzystających z wyrobów izolacyjnych, zgrupowanych na poziomie krajowym w ramach federalnej służby technicznej ds. izolacji termicznej, izolacji cieplnej, izolacji akustycznej i przeciwpożarowej również jej nie indywidualizuje. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, o którym mowa w pkt 89 powyżej, możliwość określenia z mniejszą lub większą precyzją ilości bądź nawet tożsamości podmiotów prawa, wobec których stosuje się określony akt prawny, wcale nie oznacza, że akt ten dotyczy ich indywidualnie, jeżeli wiadomo, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, że zastosowanie tego aktu prawnego odbywa się na podstawie obiektywnej sytuacji faktycznej lub prawnej zdefiniowanej w danym akcie prawnym. Poza tym, jak podkreślają to sami skarżący, zakwestionowane normy stosuje się nie tylko wobec użytkowników wyrobów budowlanych, lecz także wobec Państw Członkowskich, wytwórców wyrobów budowlanych oraz wobec podmiotów kontrolujących.
113 Jeśli chodzi o argument, że skutkiem przyjęcia zaskarżonej decyzji jest postawienie drugiej skarżącej w niekorzystnej sytuacji w stosunku do jej konkurentów w innych Państwach Członkowskich, w szczególności ze względu na rzekome ryzyko skorzystania przez klientów z udzielonej przez nią gwarancji, a nawet jej odpowiedzialność karną, należy stwierdzić, że nawet gdyby stwierdzono nieuchronność tego ryzyka, które na pierwszy rzut oka wydaje się być mało prawdopodobne, nie spowoduje to indywidualizacji tej skarżącej w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, zważywszy, że wszyscy konkurenci drugiej skarżącej w Niemczech znajdują się w takiej samej sytuacji.
114 Podobnie przytaczana okoliczność, zgodnie z którą na mocy art. 95 ust. 3 WE to właśnie na użytkownikach materiałów w szczególności ciąży obowiązek zapewnienia właściwego wykonania prac, tak by zapewnić wysoki poziom ochrony środowiska i ochrony konsumentów, nie pozwala na indywidualizację drugiej skarżącej, skoro, zakładając istnienie takiego obowiązku, skarżąca ta znajduje się pod tym względem w takiej samej sytuacji jak wszyscy jej konkurenci w Niemczech i innych Państwach Członkowskich Unii Europejskiej.
115 Wreszcie, jeśli chodzi o argument, że zaskarżona decyzja wpływa znacząco na wiążące umowy, których stroną jest druga skarżąca, należy stwierdzić nie tylko, że okoliczność ta nie została poparta żadnymi dowodami i w związku z tym nie można uznać, że została wykazana, lecz również, że nie stanowi ona okoliczności faktycznej, która charakteryzowałaby tę skarżącą w stosunku do innych użytkowników wyrobów budowlanych, którzy również związani są takimi umowami.
116 Prawdą jest, że zarówno Trybunał, jak i Sąd orzekły o dopuszczalności skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności aktów prawnych o charakterze ogólnym, o ile istniał wyższy rangą przepis nakazujący twórcy tych aktów uwzględnić szczególną sytuację strony skarżącej, stwierdzając, że istnienie umów zawartych przez stronę skarżącą, na które wpływ ma zakwestionowany akt, może w niektórych przypadkach indywidualizować taką szczególną sytuację (ww. w pkt 96 wyrok w sprawie Komisja przeciwko Antylom Holenderskim, pkt 72 i 75 oraz ww. w pkt 89 wyrok w sprawie Antillean Rice Mills i in. przeciwko Komisji, pkt 67 i 74).
117 Jednakże niniejsza sprawa tym różni się od spraw, w których wydano ww. dwa wyroki, że nie mamy w niej do czynienia z tego rodzaju obowiązkiem wynikającym z przepisu wyższej rangi (ww. w pkt 100 wyrok w sprawie Sociedade Agrícola dos Arinhos i in. przeciwko Komisji, pkt 51). Należy w związku z powyższym zauważyć, że wbrew temu, co twierdzą skarżący, art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 nie nakłada na Komisję obowiązku wzięcia pod uwagę ich szczególnej sytuacji, czy też sytuacji Państwa Członkowskiego, które wniosło sprzeciw wobec zharmonizowanej normy, lecz ogranicza się do wskazania procedury mającej zastosowanie w razie wniesienia takiego sprzeciwu.
118 Dlatego też nie można uwzględnić argumentu skarżących wywodzonego z istnienia wiążących umów, by zindywidualizować drugą skarżącą.
119 Z powyższego wynika, że zaskarżona decyzja nie dotyczy indywidualnie drugiej skarżącej jako ważnego użytkownika wyrobów budowlanych.
120 Dalej skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie drugiej skarżącej ze względu na rolę, jaką odegrała ona jako członek federalnej służby technicznej ds. izolacji termicznej, izolacji cieplnej, izolacji akustycznej i przeciwpożarowej trzeciej skarżącej w podjęciu przez Republikę Federalną Niemiec decyzji o złożeniu na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 sprzeciwu wobec do zakwestionowanych norm.
121 Jak zostało wskazane w pkt 100 powyżej, należy przypomnieć, że fakt zaangażowania danej osoby w taki czy inny sposób w procedurę zmierzającą do wydania aktu wspólnotowego nie pozwala sam w sobie na indywidualizację tej osoby w odniesieniu do danego aktu, chyba że właściwe wspólnotowe przepisy przewidują dla tej osoby pewne gwarancje proceduralne.
122 W niniejszym przypadku dyrektywa 89/106 przewiduje jedynie, że przed wydaniem decyzji na podstawie art. 5 ust. 1 wymienionej wyżej dyrektywy Komisja powinna zastosować procedurę, w ramach której przedsiębiorstwa takie jak druga skarżąca lub też krajowe stowarzyszenia kompetentne w sprawie normalizacji mogą dochodzić ewentualnych praw lub przedstawić stanowisko.
123 W istocie, jak zostało wskazane w pkt 101 powyżej, gwarancje z art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 przewidziane zostały wyłącznie na korzyść CEN oraz Stałego Komitetu ds. Budownictwa, nie zaś na korzyść poszczególnych przedsiębiorstw czy też krajowych stowarzyszeń.
124 Dlatego też zaskarżona decyzja nie dotyczy indywidualnie drugiej skarżącej jako członka federalnej służby technicznej ds. izolacji termicznej, izolacji cieplnej, izolacji akustycznej i przeciwpożarowej trzeciej skarżącej.
125 W konsekwencji należy uznać, że zaskarżona decyzja nie dotyczy indywidualnie drugiej skarżącej w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.
Co do dopuszczalności skargi wniesionej przez trzecią skarżącą
126 W kwestii, czy zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie trzeciej skarżącej, skarżący twierdzą, że trzecia skarżąca reprezentuje przemysł budowlany w Niemczech i że jej legitymacja do podejmowania działań przeciwko zaskarżonej decyzji wynika, z jednej strony, z legitymacji do działania drugiej skarżącej, z drugiej zaś, z jej uczestnictwa w procedurze zmierzającej do przyjęcia zaskarżonej decyzji za pośrednictwem pierwszego skarżącego.
127 Po pierwsze, jeśli chodzi o legitymację procesową trzeciej skarżącej, która miałaby wynikać z legitymacji procesowej jej członków, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt prawny wpływający na ogólne interesy grupy podmiotów skupionej w stowarzyszeniu utworzonym celem promowania wspólnych interesów tej grupy nie dotyczy indywidualnie tego stowarzyszenia i w związku z tym stowarzyszenie takie nie ma legitymacji do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności w imieniu swoich członków, jeśli sami w sobie nie są oni indywidualnie uprawnieni do wniesienia takiej skargi (wyrok Trybunału z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑321/95 P Greenpeace i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑1651, pkt 14 i 29; wyrok Sądu z dnia 6 lipca 1995 r. w sprawach połączonych od T‑447/93 do T‑449/93 AITEC i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1971, pkt 62, postanowienia Sądu z dnia 24 stycznia 2001 r. w sprawach połączonych T‑112/00 i T‑122/00 Iberotam i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑97, pkt 74 oraz z dnia 14 stycznia 2002 r. w sprawie T‑84/01 Association contre l'heure d'été przeciwko Parlamentowi i Radzie, Rec. str. II‑99, pkt 25).
128 W związku z powyższym należy stwierdzić, że zgodnie z tym, co zostało ustalone w pkt 125 powyżej, nie istnieją okoliczności pozwalające uznać skargę wniesioną przez drugą skarżącą za dopuszczalną.
129 Należy dodać, że skarżący nie powołali się na okoliczności, które pozwoliłyby stwierdzić, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie innych członków trzeciej skarżącej.
130 Należy zatem uznać, że trzecia skarżąca nie może skutecznie twierdzić, iż zaskarżona decyzja dotyczy jej indywidualnie z tego względu, że sami jej członkowie są legitymowani do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji.
131 Po drugie, jeśli chodzi o uczestnictwo trzeciej skarżącej w procedurze zmierzającej do przyjęcia zaskarżonej decyzji, prawdą jest, że występowanie szczególnych okoliczności, takich jak rola odgrywana przez stowarzyszenie w ramach procedury, która doprowadziła do przyjęcia aktu w rozumieniu art. 230 WE, może uzasadniać legitymację do wniesienia skargi po stronie stowarzyszenia, którego członków zakwestionowany akt nie dotyczy bezpośrednio i indywidualnie, między innymi, gdy akt taki dotyczył danego stowarzyszenia w jego sytuacji negocjatora (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 2 lutego 1988 r. w sprawach połączonych 67/85, 68/85 i 70/85 Van der Kooy i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 219, pkt 21–24 oraz z dnia 24 marca 1993 r. w sprawie C‑313/90 CIRFS i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑1125, pkt 28–30).
132 Z orzecznictwa wynika, że w takich okolicznościach stowarzyszenie, które nie jest adresatem zaskarżonego aktu prawnego, ma interes prawny we wniesieniu skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności takiego aktu, nawet jeżeli poszczególni jego członkowie nie byliby indywidualnie uprawnieni do wniesienia takiej skargi (wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 1995 r. w sprawach połączonych T‑481/93 oraz T‑484/93 Exporteurs in Levende Varkens i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2941, pkt 64; ww. w pkt 127 postanowienia w sprawie Iberotam i in. przeciwko Komisji, pkt 75 oraz w sprawie Association contre l'heure d'été przeciwko Parlamentowi i Radzie, pkt 25).
133 Wobec powyższego należy zbadać, czy podnoszona okoliczność uczestniczenia przez trzecią skarżącą, za pośrednictwem pierwszej skarżącej, w przygotowaniu sprzeciwu złożonego przez Republikę Federalną Niemiec, stanowi szczególną okoliczność, która pozwala na przyznanie jej legitymacji procesowej jako profesjonalnemu stowarzyszeniu reprezentującemu interesy swoich członków w rozumieniu powołanych wyżej orzeczeń.
134 Należy stwierdzić, że, jak ustalono w pkt 122 i 123 powyżej, z treści dyrektywy 89/106 nie wynika nic innego poza tym, że przed wydaniem decyzji w oparciu o art. 5 ust. 1 wspomnianej dyrektywy Komisja obowiązana jest przestrzegać procedury, w ramach której krajowe stowarzyszenia takie jak trzecia skarżąca mogą dochodzić ewentualnych praw i przedstawiać stanowisko.
135 W tych warunkach trzecia skarżąca nie może powoływać się na istnienie własnego indywidualnego interesu, odrębnego od interesu jej członków, celem wykazania swojej legitymacji do działania.
136 Należy dodać, że pismo przesłane do Komisji przez trzecią skarżącą za pośrednictwem pierwszego skarżącego w dniu 28 listopada 2002 r. miało charakter jedynie informacyjny, zważywszy, że w ramach procedury przewidzianej treścią art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 Komisja nie miała obowiązku ani skonsultować się z trzecią skarżącą ani też jej wysłuchać (zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 9 sierpnia 1995 r. w sprawie T‑585/93 Greenpeace i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2205, pkt 63).
137 Poza tym skarżący nie mogą skutecznie dowodzić w swoich pismach, że w ww. w pkt 131 wyroku w sprawie Van der Kooy i in. przeciwko Komisji, aby uznać istnienie legitymacji procesowej po stronie skarżącego stowarzyszenia, Trybunał oparł się na pełnionej przezeń roli wyraziciela stanowiska grupy interesów tworzącej stowarzyszenie, które przedstawiło pisemne uwagi Komisji i które pozostawało z nią w kontakcie w trakcie całej procedury. W powołanym wyroku w pkt 23 Trybunał podkreślił również i przede wszystkim, że, z jednej strony, skarżące stowarzyszenie figurowało wśród sygnatariuszy porozumienia, w którym ustalono zakwestionowaną w zaskarżonym akcie preferencyjną taryfę dotyczącą reguł wspólnotowych dotyczących pomocy państwa, z drugiej zaś, że z tego powodu stowarzyszenie to zmuszone zostało do rozpoczęcia z właściwym operatorem nowych negocjacji w sprawie taryf oraz do zawarcia nowego porozumienia celem wprowadzenia tego aktu w życie. Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie występują takie okoliczności (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 11 lutego 1999 r. w sprawie T‑86/96 Arbeitsgemeinschaft Deutscher Luftfahrt‑Unternehmen i Hapag‑Lloyd przeciwko Komisji, Rec. str. II‑179, pkt 62).
138 Podobnie nie należy porównywać sytuacji trzeciej skarżącej z sytuacją skarżącej w ww. w pkt 131 wyroku w sprawie CIRFS i in. przeciwko Komisji. Faktycznie, skarżąca jest, z jednej strony, członkiem komitetów krajowych dotyczących normalizacji i z tego tytułu uczestniczy w pracach CEN/TC 88, z drugiej zaś, jest członkiem niemieckiego komitetu przygotowującego do harmonizacji wspólnotowej, w ramach którego właściwe niemieckie ministerstwo ustala na poziomie krajowym, jakie będzie jego stanowisko na forum Stałego Komitetu ds. Budownictwa. Jednakże takie pośrednie uczestnictwo krajowego stowarzyszenia we wspólnotowej procedurze zmierzającej do ustalenia zharmonizowanych norm jest tylko jednym z możliwych łączników z przedmiotem zaskarżonej decyzji. Pozycji tego stowarzyszenia nie należy jednak w żaden sposób porównywać z pozycją stowarzyszenia skupiającego w sobie najważniejszych międzynarodowych wytwórców z danego sektora gospodarki, takiego jak to występujące w sprawie zakończonej powoływanym w pkt 131 powyżej wyrokiem CIRFS i in. przeciwko Komisji, posiadające jasno określoną pozycję negocjatora, ściśle związanego z samym przedmiotem decyzji, która stawiała go w sytuacji faktycznej odróżniającej go od pozostałych podmiotów (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 23 maja 2000 r. w sprawie C‑106/98 P Comité d'entreprise de la Société française de production i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑3659, pkt 45 i 53; ww. w pkt 137 wyrok w sprawie Arbeitsgemeinschaft Deutscher Luftfahrt‑Unternehmen i Hapag‑Lloyd przeciwko Komisji, pkt 63). W związku z powyższym należy podkreślić, że skarżący w każdym razie nie przytoczyli żadnego argumentu pozwalającego na wyróżnienie trzeciej skarżącej spośród zrzeszeń krajowych innych Państw Członkowskich biorących udział na tych samych zasadach we wspólnotowej procedurze ustalania zharmonizowanych norm (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 17 czerwca 1998 r. w sprawie T‑135/96 UEAPME przeciwko Radzie, Rec. str. II‑2335, pkt 111).
139 Dlatego też skarżący niesłusznie twierdzą, że w ramach procedury stosowania art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 trzecia skarżąca posiada wobec Komisji pozycję negocjatora czy też interlokutora, którego zaskarżona decyzja dotyczy w rozumieniu powołanego wyżej orzecznictwa.
140 Powyższego wniosku nie zmienia domniemana rola negocjatora czy interlokutora odegrana przez pierwszego skarżącego z tytułu uczestnictwa tego ostatniego, będącego przewodniczącym CEN/TC 88, w przygotowaniu sprzeciwu złożonego przez Republikę Federalną Niemiec na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106, w jego podwójnej roli członka grupy ad hoc Stałego Komitetu ds. Budownictwa oraz osoby zarządzającej trzecią skarżącą.
141 W istocie powyższa okoliczność, zakładając, że zostałaby udowodniona, nie pozwala na stwierdzenie, że trzecia skarżąca legitymuje się, jako stowarzyszenie, własnym interesem prawnym uprawniającym ją do wniesienia skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności na podstawie art. 230 akapit czwarty WE. W tym kontekście, wbrew temu, co twierdzą skarżący, należy zauważyć, że w ww. w pkt 131 wyrokach w sprawie Van der Kooy i in. przeciwko Komisji (pkt 21–24) oraz w sprawie CIRFS i in. przeciwko Komisji (pkt 29 i 30) Trybunał, orzekając o istnieniu legitymacji do wniesienia skargi występujących w tych sprawach stowarzyszenia, oparł się na ich funkcji negocjatorów, nie zaś na indywidualnej roli odgrywanej przez jednego z ich członków.
142 Ponadto należy przypomnieć, że w pkt 101 powyżej zostało już ustalone, że gwarancje przewidziane w art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106 chronią CEN oraz Stały Komitet ds. Budownictwa, nie zaś indywidualnie niektórych spośród ich członków, czy też przewodniczącego.
143 Z powyższych względów nie można uznać, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie trzeciej skarżącej z powodu jej uczestnictwa w przygotowaniu sprzeciwu złożonego przez Republikę Federalną Niemiec na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/106.
144 W konsekwencji należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie dotyczy indywidualnie trzeciej skarżącej w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Z powyższego wynika, że przedmiotowa decyzja nie dotyczy indywidualnie pierwszego skarżącego jako osoby zarządzającej trzecią skarżącą.
145 Z powyższych ustaleń wynika, że w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału i Sądu żaden ze skarżących nie ma legitymacji do wniesienia przedmiotowej skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności.
146 Niemniej jednak należy jeszcze rozważyć, czy, jak twierdzą skarżący, wniosek powyższy może być jeszcze zrewidowany, z jednej strony, z powodu oczywistej zasadności skargi, z drugiej zaś, ze względu na konieczność zapewnienia skutecznej ochrony sądowej.
147 Po pierwsze, jeśli chodzi o kwestię oczywistej zasadności skargi, skarżący twierdzą w istocie, że mając na uwadze oczywistą sprzeczność z prawem zaskarżonej decyzji, zarzut niedopuszczalności skargi podniesiony przez Komisję stanowi nadużycie prawa.
148 Wystarczy w tym miejscu zauważyć, że argument, zgodnie z którym przedmiotowa skarga jest oczywiście zasadna, pozbawiony jest jakiegokolwiek znaczenia w kontekście badania dopuszczalności skargi. Analiza meritum sprawy nie ma żadnego wpływu na ocenę indywidualnego wpływu aktu na skarżących, ponieważ badanie kwestii dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną oraz kontrola legalności w odniesieniu do meritum aktu zakwestionowanego w treści takiej skargi powinna być dokonywana w świetle, odpowiednio, art. 230 akapit czwarty WE oraz art. 230 akapit drugi WE (zob. podobnie ww. w pkt 100 postanowienie z dnia 29 kwietnia 2002 r. w sprawie Bactria przeciwko Komisji, pkt 53).
149 Należy ponadto podkreślić, że nawet gdyby założyć istnienie ewentualnej oczywistej sprzeczności z prawem zaskarżonego aktu, nie pozwoliłoby to uzasadnić dokonania poprzez wykładnię sądowa zmiany środków zaskarżenia i procedur ustanowionych w treści Traktatu, z tej przyczyny, że na podstawie art. 220 WE Sąd ma obowiązek czuwać nad poszanowaniem prawa w wykładni i stosowaniu Traktatu WE. W każdym razie okoliczność ta nie pozwala na uznanie za dopuszczalną sporządzonej przez osobę fizyczną lub prawną skargi o stwierdzenie nieważności, która nie spełnia wymogów określonych w art. 230 akapit czwarty WE (zob., podobnie, ww. w pkt 72 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 44; ww. w pkt 111 wyrok w sprawie ACAV i in. przeciwko Radzie, pkt 68 oraz ww. w pkt 100 postanowienie z dnia 29 kwietnia 2002 r. w sprawie Bactria przeciwko Komisji, pkt 54).
150 Dlatego też należy odrzucić argumenty skarżących oparte na oczywistej zasadności skargi.
151 Po drugie, jeśli chodzi o konieczność zapewnienia skutecznej ochrony sądowej, należy przypomnieć, że w ww. w pkt 72 wyroku w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie Trybunał stwierdził, że Traktat WE ustanowił za pośrednictwem art. 230 i 241, z jednej strony, oraz art. 234, z drugiej, kompletny system środków odwoławczych oraz procedur służących zapewnieniu zupełnego systemu kontroli legalności aktów przyjmowanych przez instytucje, powierzając go sądom wspólnotowym. W ramach tego systemu osoby fizyczne lub prawne niemogące, z powodu warunków dopuszczalności, o których mowa w art. 230 akapit czwarty WE, zaskarżyć bezpośrednio aktów wspólnotowych o charakterze ogólnym, mogą podnieść kwestię nieważności tego aktu, w zależności od przypadku, albo przed sądem wspólnotowym w postępowaniu incydentalnym na podstawie art. 241 WE, albo przed sądami krajowymi, powodując zwrócenie się przez te sądy, jako nieposiadające kompetencji do stwierdzenia nieważności takich aktów, z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału.
152 Zdaniem Trybunału, to na Państwach Członkowskich ciąży obowiązek stworzenia zupełnego systemu środków zaskarżenia, który pozwalałby na zapewnienie poszanowania prawa do skutecznej ochrony sądowej (ww. w pkt 72 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 41).
153 Wbrew temu, co twierdzą skarżący, z powyższego nie wynika, by przy orzekaniu w przedmiocie dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności przez sądy wspólnotowe należało brać pod uwagę rzekomy brak środków zaskarżenia, które byłyby dostępne przed sądami krajowymi.
154 Przeciwnie, w pkt 43 ww. w pkt 72 wyroku w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie Trybunał orzekł, że nie jest możliwa taka wykładnia reguł dotyczących dopuszczalności wymienionych w art. 230 WE, zgodnie z którą skarga o stwierdzenie nieważności uznana będzie za dopuszczalną, o ile wykazane zostanie, po przeprowadzonej przez sąd wspólnotowy w każdej indywidualnej sprawie analizie i wykładni krajowych przepisów proceduralnych, że nie upoważniają one jednostki do złożenia skargi, która pozwoliłaby zakwestionować ważność wspólnotowego aktu prawnego.
155 W opinii Trybunału nie ma możliwości wniesienia bezpośredniej skargi o stwierdzenie nieważności przed sąd wspólnotowy, nawet jeśli wykazane zostanie w wyniku dokonanego przez ten sąd ad casum badania krajowych przepisów proceduralnych, że nie upoważniają one jednostki do złożenia skargi umożliwiającej zakwestionowanie zakwestionowanego aktu wspólnotowego (powołane w pkt 96 powyżej postanowienie z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie Bactria przeciwko Komisji, pkt 58). System taki wymagałby dokonywania każdorazowej analizy i wykładni krajowego prawa procesowego przez sąd wspólnotowy, co wykracza poza jego kompetencje w ramach przeprowadzanej kontroli legalności aktów wspólnotowych (ww. w pkt 72 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 43).
156 Ponadto Trybunał stwierdził wyraźnie (ww. w pkt 72 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 44), odnosząc się do kwestii wymogu wykazania indywidualnego interesu prawnego, o którym mowa w art. 230 akapit czwarty WE, że o ile prawdą jest, iż przepis ten należy interpretować w świetle zasady zapewnienia skutecznej ochrony procesowej, mając na uwadze różne okoliczności, które pozwalają na indywidualizację skarżącego, wykładnia taka nie może doprowadzić do wyłączenia tego wymogu przewidzianego expressis verbis w Traktacie, bez przekroczenia kompetencji przyznanych przez tenże Traktat sądom wspólnotowym.
157 Ewentualny brak środka zaskarżenia, o ile zostanie wykazany, nie uzasadnia zatem zmiany w drodze wykładni sądowej przewidzianego Traktatem systemu środków zaskarżenia oraz procedury. W każdym razie okoliczność ta nie pozwala na uznanie za dopuszczalną skargi sporządzonej przez osobę fizyczną lub prawną, która nie spełnia wymogów zawartych w art. 230 akapit czwarty WE (postanowienie Trybunału z dnia 1 lutego 2001 r. w sprawie C‑301/99 P Area Cova i in. przeciwko Radzie i Komisji, Rec. str. I‑1005, pkt 47 oraz powoływane tam orzecznictwo; ww. w pkt 111 wyrok w sprawie ACAV i in., pkt 68; ww. w pkt 100 postanowienie z dnia 29 kwietnia 2002 r. w sprawie Bactria przeciwko Komisji, pkt 54 oraz ww. w pkt 89 postanowienie w sprawie Villiger Söhne przeciwko Radzie, pkt 61).
158 W związku z powyższym skarżący nie mogą powoływać się na okoliczność, że w razie orzeczenia o niedopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności zostaliby pozbawieni wszelkich możliwości obrony swoich praw przed organem sądowym, która to okoliczność nie została nawet przez nich udowodniona.
159 A zatem konieczność zapewnienia skutecznej ochrony sądowej nie uzasadnia podważania wniosku o niedopuszczalności skargi wywodzonego z faktu, że zaskarżony akt nie dotyczy skarżących indywidualnie.
160 Mając powyższe na uwadze i w związku z tym, że nie ma konieczności badania, czy zaskarżona decyzja dotyczy skarżących bezpośrednio, należy skargę odrzucić jako niedopuszczalną.
161 W związku z powyższym Sąd nie musi wypowiadać się w kwestii żądania dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze interwenienta zgłoszonego przez Fachvereinigung Mineralfaserindustrie.
W przedmiocie kosztów
162 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie skarżących kosztami postępowania, a ci przegrali sprawę, należy obciążyć ich kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego w sprawie T‑264/03 R.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
postanawia:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Skarżący ponoszą własne koszty oraz koszty strony pozwanej, w tym koszty postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego w sprawie T‑264/03 R.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 25 maja 2004 r.
|
Sekretarz |
Prezes |
|
H. Jung |
J. Azizi |
* Język postępowania: niemiecki.