–

w imieniu Energieversorgungscenter Dresden-Wilschdorf GmbH & Co. KG – T. Heymann i C. Telschow, Rechtsanwälte,

–

w imieniu Bundesrepublik Deutschland – I. Budde, J. Steegmann i A. Leskovar, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu niemieckiego – J. Möller i S. Eisenberg, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – G. Wils, B. De Meester i A.C. Becker, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 32), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. (Dz.U. 2009, L 140, s. 63) (zwanej dalej „dyrektywą 2003/87”), a w szczególności art. 2 ust. 1 i art. 3 lit. e) tej dyrektywy, „corrected eligibility ratio” („skorygowanej kwoty kwalifikowalności”), o której mowa w Data Collection Template (wzorze gromadzenia danych), dostępnym na stronie internetowej Komisji Europejskiej, a także decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2011, L 130, s. 1), a w szczególności art. 6 ust. 1 tej dyrektywy.

2

Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu pomiędzy Energieversorgungscenter Dresden‑Wilschdorf GmbH & Co. KG (zwaną dalej „EDW”) a Bundesrepublik Deutschland (Republiką Federalną Niemiec) w przedmiocie wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (zwanych dalej „uprawnieniami do emisji”) na rzecz przemysłowej elektrowni kogeneracyjnej zasilanej silnikami gazowymi, w skład której wchodzą, jako urządzenia pomocnicze, chłodziarki absorpcyjne.

3

Motyw 20 dyrektywy 2003/87 ma następujące brzmienie:

„Niniejsza dyrektywa będzie wspierała wykorzystanie bardziej energooszczędnych technologii, łącznie z produkcją energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu, wytwarzającą mniej emisji na jednostkę wydajności, podczas gdy przyszła dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie produkcji energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu w oparciu o użyteczne zapotrzebowanie na ciepło na wewnętrznym rynku energetycznym w szczególności będzie propagować technologię produkcji energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu”.

4

Artykuł 2 tej dyrektywy, zatytułowany „Zakres”, stanowi w ust. 1:

„Niniejszą dyrektywę stosuje się do emisji z działań wymienionych w załączniku I oraz gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II”.

5

Artykuł 3 wspomnianej dyrektywy, zatytułowany „Definicje”, stanowi:

„Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

[…]

[…]

[…]

6

Artykuł 8 dyrektywy 2003/87, zatytułowany „Koordynacja z dyrektywą 96/61/WE, stanowi:

„Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu zapewnienia, że [by] w przypadku gdy instalacje wykonują działania, które są objęte załącznikiem do dyrektywy [Rady] 96/61/WE [z dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (Dz.U. 1996, L 257, s. 26)], warunki oraz procedura wydawania pozwolenia na emisje gazów cieplarnianych są [były] skoordynowane z warunkami oraz procedurami w odniesieniu do pozwolenia przewidzianymi w tej dyrektywie. Wymogi art. 5, 6 oraz 7 niniejszej dyrektywy mogą zostać połączone z procedurami przewidzianymi w dyrektywie [96/61]”.

7

Zgodnie z art. 10a tej dyrektywy, zatytułowanym „Przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień w całej Wspólnocie”:

„1.   Do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja przyjmuje w pełni zharmonizowane w całej Wspólnocie przepisy wykonawcze dotyczące przydziału uprawnień […].

[…]

Przepisy, o których mowa w akapicie pierwszym, określają, w stopniu, w jakim jest to możliwe, wspólnotowe wskaźniki ex ante, tak aby zapewnić przydział uprawnień w sposób, który dostarcza zachęt do redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz do stosowania energooszczędnych technologii, uwzględniając najbardziej wydajne technologie, substytuty, alternatywne procesy produkcyjne, kogenerację o wysokiej sprawności, skuteczne odzyskiwanie energii gazów odlotowych, wykorzystanie biomasy oraz wychwytywanie i składowanie CO2, jeśli takie instalacje są dostępne, oraz w sposób, który nie dostarcza zachęt do zwiększenia emisji […].

[…]

3.   Z zastrzeżeniem ust. 4 oraz 8 i niezależnie od przepisów art. 10c nie przydziela się żadnych bezpłatnych uprawnień wytwórcom energii elektrycznej, instalacjom służącym do wychwytywania CO2, rurociągom służącym do transportu CO2 ani składowiskom CO2.

4.   Bezpłatne uprawnienia przydziela się sieciom ciepłowniczym, jak również kogeneracji o wysokiej sprawności, określonej w dyrektywie 2004/8/WE [Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie promowania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii oraz zmieniającej dyrektywę 92/42/EWG (Dz.U. 2004, L 52, s. 50)], w celu zaspokojenia ekonomicznie uzasadnionego popytu w odniesieniu do wytwarzania energii cieplnej lub chłodu [chłodzenia] […].

[…]

11.   Z zastrzeżeniem art. 10b w roku 2013 liczba bezpłatnych uprawnień przydzielonych na mocy ust. 4–7 niniejszego artykułu wynosi 80% liczby uprawnień określonej zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 1. Następnie liczba bezpłatnych uprawnień jest corocznie zmniejszana o taką samą wielkość aż do osiągnięcia poziomu 30% w roku 2020, w celu osiągnięcia całkowitej likwidacji przydziałów bezpłatnych uprawnień w roku 2027.

12.   Z zastrzeżeniem art. 10b w 2013 r. i w każdym kolejnym roku do 2020 r. instalacjom w sektorach lub w podsektorach narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji przydzielane są na podstawie ust. 1 bezpłatne uprawnienia w wysokości 100% liczby określonej zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 1.

[…]”.

8

Zgodnie z art. 13 ust. 1 wskazanej dyrektywy trzeci okres rozliczeniowy obejmuje osiem lat, od roku 2013 do roku 2020 (dalej jako „trzeci okres rozliczeniowy”).

9

Artykuł 3 decyzji 2011/278, zatytułowany „Definicje”, ma następujące brzmienie:

„Do celów niniejszej dyrektywy [decyzji] stosuje się następujące definicje:

[…]

[…]”.

10

Artykuł 6 tej decyzji, zatytułowany „Podział na podinstalacje”, stanowi w ust. 1:

„Do celów niniejszej decyzji państwa członkowskie dokonują podziału każdej instalacji kwalifikującej się do bezpłatnych przydziałów uprawnień do emisji na mocy art. 10a dyrektywy [2003/87] na co najmniej jedną z następujących podinstalacji zgodnie z wymogami:

Podinstalacje odpowiadają w możliwym zakresie fizycznym częściom instalacji.

W odniesieniu do podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na paliwie oraz podinstalacji wytwarzających emisje procesowe państwa członkowskie na podstawie kodów NACE i Prodcom stosują wyraźne rozróżnienie między przypadkami, w których dany proces wykorzystuje się w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji, a takimi, w których danego procesu nie wykorzystuje się w powyższym sektorze lub podsektorze, jak ustalono w decyzji [Komisji] 2010/2/UE [z dnia 24 grudnia 2009 r. ustalającej, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji (Dz.U. 2010, L 1, s. 10)].

Jeżeli instalacja objęta systemem unijnym wyprodukowała mierzalne ciepło i wyeksportowała je do instalacji lub innego odbiorcy nieobjętego systemem unijnym, państwa członkowskie uznają, że danego procesu podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple w odniesieniu do tego ciepła nie wykorzystuje się w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji, jak ustalono w decyzji [2010/2], chyba że właściwy organ jest przekonany, że konsument mierzalnego ciepła należy do sektora lub podsektora narażonego na znaczące ryzyko ucieczki emisji, jak ustalono w decyzji [2010/2]”.

11

Artykuł 7 wspomnianej decyzji, zatytułowany „Gromadzenie danych do określenia poziomu odniesienia”, stanowi:

„1.   W odniesieniu do każdej instalacji dotychczas działającej kwalifikującej się do bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji na mocy art. 10a dyrektywy [2003/87], w tym w odniesieniu do instalacji działających jedynie sporadycznie, a w szczególności do instalacji trzymanych w rezerwie lub w gotowości i instalacji działających sezonowo, państwa członkowskie gromadzą od prowadzącego instalację wszystkie stosowne informacje i dane dotyczące każdego parametru wymienionego w załączniku IV dla wszystkich lat w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. lub w stosownych przypadkach od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., w trakcie których działała instalacja.

[…]

5.   Państwa członkowskie uzyskują, odnotowują i dokumentują dane w sposób umożliwiający właściwemu organowi ich odpowiednie wykorzystanie.

Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację zastosowania wzoru elektronicznego lub mogą określić format pliku do zastosowania w celu dostarczenia danych. Akceptują jednak zastosowanie przez prowadzącego instalację każdej specyfikacji wzoru elektronicznego lub formatu pliku opublikowanej przez Komisję w celu gromadzenia danych na mocy niniejszego artykułu, chyba że w specyfikacji wzoru lub formatu pliku wyznaczonej przez państwo członkowskie wymaga się przynajmniej zamieszczenia tych samych danych.

[…]”.

12

Artykuł 9 decyzji 2011/278, zatytułowany „Historyczny poziom działalności”, przewiduje w ust. 3:

„Historyczny poziom działalności związanej z ciepłem odnosi się do średniego rocznego historycznego importu z instalacji objętej systemem unijnym mierzalnego ciepła zużywanego w granicach instalacji do wytwarzania produktów, do produkcji energii mechanicznej innej niż wykorzystywan[a] do produkcji energii elektrycznej, do ogrzewania lub chłodzenia, z wyjątkiem zużycia do produkcji energii elektrycznej, lub eksport[owanego] do instalacji lub innego odbiorcy nieobjętych systemem unijnym, z wyjątkiem eksportu w celu produkcji energii elektrycznej, lub do [średniej rocznej historycznej] produkcji tego ciepła, lub do jednego i drugiego, w okresie odniesienia, i jest wyrażony w teradżulach na rok”.

13

Zgodnie z art. 10 tej decyzji, zatytułowanym „Przydział na poziomie instalacji”:

„1.   W oparciu o dane zgromadzone zgodnie z art. 7 państwa członkowskie dla każdego roku obliczają liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych od 2013 r. dla każdej instalacji dotychczas działającej na swoim terytorium zgodnie z ust. 2–8.

2.   Na potrzeby tych obliczeń państwa członkowskie w pierwszej kolejności określają wstępną roczną liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych dla każdej podinstalacji oddzielnie w następujący sposób:

[…]

[…]”.

14

W pkt 1.4 załącznika do decyzji 2010/2 wśród sektorów narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji wymieniono produkcję elementów elektronicznych, odpowiadającą kodowi 3210 Ogólnej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnotach Europejskich (NACE).

15

W pkt 1.1 załącznika do decyzji Komisji 2014/746/UE z dnia 27 października 2014 r. ustalającej, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na lata 2015–2019 (Dz.U. 2014, L 308, s. 114), którą uchylono decyzję 2010/2, wśród sektorów narażonych na takie ryzyko również wymieniono produkcję elementów elektronicznych, odpowiadającą obecnie kodowi 2611 NACE.

16

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/331 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na podstawie art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2019, L 59, s. 8) zawiera załącznik VII, zatytułowany „Metody monitorowania danych”. Punkt 7 tego załącznika, zatytułowany „Zasady określania mierzalnego ciepła netto”, zawiera pkt 7.1, zatytułowany „Zasady”, którego akapit czwarty stanowi:

„W przypadku gdy ciepło jest zużywane do zapewnienia schładzania za pomocą absorpcyjnych procesów schładzania, procesy te uważa się za procesy zużywania ciepła”.

17

Artykuł 2 dyrektywy 96/61, która została uchylona i zastąpiona dyrektywą 2008/1, w art. 2, zatytułowanym „Definicje”, stanowił:

„Do celów niniejszej dyrektywy:

[…]

[…]

[…]”.

18

Z motywu 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. 2010, L 334, s. 17) wynika, że w akcie tym dokonano przekształcenia siedmiu dyrektyw, w tym dyrektywy 2008/1.

19

Artykuł 3 dyrektywy 2010/75, zatytułowany „Definicje”, stanowi:

„Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

[…]

[…]”.

20

Paragraf 4 Bundes-Immissionsschutzgesetz (federalnej ustawy o ochronie przed emisjami) z dnia 15 marca 1974 r. (BGBl. 1974 I, s. 721), w brzmieniu z dnia 17 maja 2013 r. (BGBl. 2013 I, s. 1274) (zwanej dalej „BImSchG”), zatytułowany „Pozwolenie”, stanowi w ust. 1:

„Budowa i eksploatacja instalacji, które ze względu na ich cechy lub sposób działania mogą szczególnie wywierać szkodliwy wpływ na środowisko naturalne, zagrażać społeczności lub sąsiedztwu, wyrządzać im znaczne szkody lub powodować szczególne niedogodności […], wymagają uzyskania pozwolenia […]”.

21

Paragraf 2 Treibhausgas-Emissionshandelsgesetz (ustawy o handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych) z dnia 21 lipca 2011 r. (BGBl. 2011 I, s. 1475, zwanej dalej „TEHG”), zatytułowany „Zakres stosowania”, stanowi:

„(1)   Niniejszą ustawę stosuje się do emisji gazów cieplarnianych wymienionych w części 2 załącznika 1 wynikających z wymienionych tam działań. Niniejszą ustawę stosuje się do instalacji wymienionych w części 2 załącznika I również wtedy, gdy są one częściami lub urządzeniami pomocniczymi instalacji, która nie jest wymieniona w części 2 załącznika I.

(2)   W przypadku instalacji wymienionych w pkt 2–31 części 2 załącznika I zakres zastosowania niniejszej ustawy obejmuje wszystkie:

1. części instalacji i etapy procesu niezbędne dla eksploatacji; oraz

2. urządzenia pomocnicze, które wykazują związek pod względem przestrzennym i operacyjnym z częściami instalacji i etapami procesu, o których mowa w pkt 1, i które mogą przyczyniać się do wytwarzania gazów cieplarnianych wymienionych w części 2 załącznika I.

Zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio do obiektów energetycznego spalania wymienionych w pkt 1 części 2 załącznika I.

[…]

(4)   Jeżeli instalacje wymienione w pkt 2–30 części 2 załącznika I wymagają pozwolenia zgodnie z § 4 ust. 1 zdanie trzecie BImSchG, wówczas w odniesieniu do granic instalacji, o których mowa w ust. 2 i 3, decydująca jest specyfikacja zawarta w pozwoleniu na instalację wydanym zgodnie z BImSchG. Zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio do obiektów energetycznego spalania wymienionych w pkt 1 części 2 załącznika I. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 zdanie drugie, zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio do specyfikacji zawartej w pozwoleniu wydanym zgodnie z BImSchG w odniesieniu do części instalacji lub urządzeń pomocniczych”.

22

Paragraf 4 TEHG, zatytułowany „Pozwolenie na emisje”, stanowi:

„(1)   Operator instalacji musi uzyskać pozwolenie na emisje gazów cieplarnianych pochodzące z działania wymienionego w pkt 1–32 części 2 załącznika I. Pozwolenie wydaje właściwy organ na wniosek operatora instalacji, jeżeli organ ten jest w stanie ustalić informacje, o których mowa w ust. 3, na podstawie dokumentów przedłożonych wraz z wnioskiem.

[…]

(4)   Dla instalacji, które uzyskały pozwolenie przed dniem 1 stycznia 2013 r. zgodnie z przepisami BImSchG, pozwolenie wydane zgodnie z prawem dotyczącym ochrony przed emisjami jest pozwoleniem wydanym zgodnie z ust. 1. Jednakże w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, operator instalacji może również wystąpić o odrębne pozwolenie zgodnie z ust. 1. W takim przypadku zdanie pierwsze stosuje się tylko do czasu udzielenia odrębnego pozwolenia”.

23

Paragraf 9 wspomnianej TEHG, zatytułowany „Przydział bezpłatnych uprawnień do emisji operatorom instalacji”, stanowi w ust. 2:

„Warunkiem uzyskania przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji jest złożenie wniosku we właściwym urzędzie […]”.

24

Paragraf 34 TEHG, w wersji z dnia 18 stycznia 2019 r. (BGBl. 2019 I, s. 37), zatytułowany „Przepis przejściowy dla operatorów instalacji”, stanowi w ust. 1:

„(1)   Do uwolnienia gazów cieplarnianych wskutek działań w rozumieniu załącznika nr 1 w odniesieniu do okresu rozliczeniowego 2013–2020 w dalszym ciągu znajdują zastosowanie przepisy § 1–36 w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 stycznia 2019 r.”.

25

Paragraf 2 Verordnung über die Zuteilung von Treibhausgas-Emissionsberechtigungen in der Handelsperiode 2013 bis 2020 (rozporządzenia w sprawie przydziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym 2013–2020) z dnia 26 września 2011 r. (BGBl. 2011 I, s. 1921), zatytułowany „Definicje”, w pkt 30, zatytułowanym „Element przydziału ze wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple”, stanowi:

„Wszystkie czynniki produkcji, produkty i związane z nimi emisje, nieobjęte zakresem pojęcia elementu przydziału w rozumieniu pkt 28, związane z produkcją mierzalnego ciepła lub importem tego ciepła z instalacji objętej zakresem stosowania [TEHG], pod warunkiem że ciepło nie zostało wytworzone ani z energii elektrycznej, ani przy produkcji kwasu azotowego, i nie zostało ani zużyte do produkcji energii elektrycznej, ani przesłane w celu wytworzenia energii elektrycznej, oraz pod warunkiem że owo ciepło

26

Paragraf 3 rozporządzenia w sprawie przydziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym 2013–2020, zatytułowany „Tworzenie elementów przydziału”, stanowi:

„[…]

(2)   Do celów określenia elementu przydziału, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dostawa mierzalnego ciepła do sieci dystrybucji ciepła jest równoznaczna z dostawą do innego urządzenia w rozumieniu § 2 pkt 30 lit. b) […].

(3)   Co się tyczy elementów przydziału, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, wnioskodawca powinien utworzyć odrębne elementy przydziału dla procesu wytwarzania towarów w sektorach narażonych na ryzyko ucieczki i dla innych procesów […].

(4)   W odniesieniu do elementów przydziału objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple przy zaliczaniu do oddzielnych elementów przydziałów w rozumieniu ust. 3 należy postępować w następujący sposób:

1. W przypadku bezpośredniej dostawy ciepła do odbiorcy, który nie jest objęty zakresem stosowania TEHG, ciepło to należy przypisać sektorom narażonym na ryzyko ucieczki emisji, jeżeli prowadzący instalację udowodni, że klient należy do sektora narażonego na ryzyko ucieczki emisji; w pozostałym zakresie ciepło należy przypisać sektorom nienarażonym na ryzyko ucieczki emisji.

2. W przypadku dostaw ciepła do sieci dystrybucji ciepła należy przypisać sektorom narażonym na ryzyko ucieczki emisji tę część całkowitej ilości dostarczonego ciepła, która odpowiada udziałowi energii cieplnej dostarczonej odbiorcom z sektorów narażonych na ryzyko ucieczki emisji w całkowitej ilości ciepła dostarczonego przez operatora sieci w danym okresie dostawy zgodnie z § 8 ust. 1; w pozostałym zakresie ciepło to należy przypisać sektorom nienarażonym na ryzyko ucieczki emisji.

[…]”.

27

EDW, skarżąca w postępowaniu głównym, prowadzi przemysłową elektrownię kogeneracyjną zasilaną silnikami gazowymi o bardzo dużej mocy, objętą systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych na poziomie Unii Europejskiej (zwanym dalej „EU ETS”). W skład tej elektrowni kogeneracyjnej wchodzą, jako urządzenia pomocnicze, chłodziarki, w tym chłodziarki absorpcyjne (zwane dalej „chłodziarkami”), które przekształcają ciepło w zimno. Wskazane chłodziarki nie emitują gazów cieplarnianych.

28

Wspomniana elektrownia kogeneracyjna zaopatruje wyłącznie zakład produkcji półprzewodników Global Foundries, który nie należy do EDW. Działalność Global Foundries, która nie jest objęta EU ETS, należy do sektora narażonego na znaczące ryzyko ucieczki emisji, w myśl decyzji 2010/2 i 2014/746.

29

Elektrownia kogeneracyjna wytwarza w szczególności gorącą wodę o temperaturze 80 °C oraz parę. Ta gorąca woda o temperaturze 80 °C jest dostarczana, po pierwsze, bezpośrednio do zakładu Global Foundries, a po drugie, wraz z parą, do chłodziarek elektrowni kogeneracyjnej. Chłodziarki te zaopatrują Global Foundries w zimno w postaci wody w temperaturze 5 °C lub 11 °C na potrzeby produkcji półprzewodnikowych. Chłodziarki absorpcyjne wytwarzają również ciepłą wodę o temperaturze 32 °C przy użyciu ciepła uwalnianego przez chłodziarki a także ciepła, które poprzez owe chłodziarki powraca do obiegu chłodzenia zakładu Global Foundries w postaci wody o temperaturze 11 °C lub 17 °C.

30

Na potrzeby wydania wymaganego przez BImSchG pozwolenia uznano, że elektrownia kogeneracyjna i jej urządzenia pomocnicze, ze względu na emisje dźwiękowe spowodowane działaniem tych ostatnich, stanowią jedną i tę samą instalację.

31

W dniu 19 stycznia 2012 r. EDW złożyła do Deutsche Emissionshandelsstelle (niemieckiego urzędu ds. handlu uprawnieniami do emisji, zwanego dalej „DEHSt”) wniosek o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji, a organ ten przyznał jej, na podstawie przepisów dotyczących podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, 63770 bezpłatnych uprawnień do emisji (decyzją z dnia 17 lutego 2014 r.) i 14497 dodatkowych uprawnień (decyzją z dnia 28 kwietnia 2017 r., wydaną po rozpoznaniu odwołania).

32

W decyzji o przydziale uprawnień i w decyzji wydanej po rozpoznaniu odwołania DEHSt uznał w szczególności, że chłodziarki absorpcyjne stanowią część instalacji EDW objętej EU ETS. Ponadto organ ten odmówił przyznania EDW możliwości korzystania z systemu mającego zastosowanie do sektorów lub podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji w odniesieniu do zimna dostarczanego do zakładu Global Foundries za pomocą chłodziarek. Ponadto DEHSt odmówił przyznania EDW praw do przepływu ciepła w postaci ciepłej wody o temperaturze 32 °C, ponieważ źródłem tego ciepła jest energia uwalniana w związku z eksploatacją chłodziarek. Organ ten odliczył również od ilości ciepła objętej wnioskiem EDW import ciepła z instalacji nieobjętej systemem EU ETS.

33

W skardze wniesionej w dniu 1 czerwca 2017 r. do Verwaltungsgericht Berlin (sądu administracyjnego w Berlinie, Niemcy) EDW podtrzymała swój wniosek o przydział dodatkowej liczby 121013 bezpłatnych uprawnień do emisji.

34

Sąd odsyłający uważa, że rozstrzygnięcie zawisłego przed nim sporu zależy przede wszystkim od tego, czy zgodny z dyrektywą 2003/87, a w szczególności z jej art. 2 ust. 1 i art. 3 lit. e) jest przepis krajowy, który przewiduje, iż w celu ustalania granic instalacji objętych EU ETS należy w stosownym wypadku wziąć pod uwagę specyfikację tych instalacji wskazaną w pozwoleniu wydanym na podstawie innego przepisu krajowego dotyczącego zanieczyszczenia, co może prowadzić do włączenia do granic rzeczonych instalacji urządzeń pomocniczych, takich jak nieemitujące gazów cieplarnianych chłodziarki, o których mowa w postępowaniu głównym. Sąd ten wskazuje, że kwestia, czy te chłodziarki pozostają w granicach instalacji objętej EU ETS, o której mowa w postępowaniu głównym, czy też poza jej granicami, ma wpływ na liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji, które należy przyznać EDW.

35

Następnie sąd odsyłający zastanawia się, w jaki sposób ustala się w stosownym wypadku liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych na rzecz podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple. Sąd ten dąży w szczególności do ustalenia, w jaki sposób – biorąc pod uwagę ciepło importowane z instalacji niepodlegających EU ETS – należy obliczyć i zastosować skorygowaną kwotę kwalifikowalności przewidzianą we wzorze gromadzenia danych, a w szczególności czy należy przyjąć ogólne podejście do przepływów ciepła z danej instalacji, czy też możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych przepływów na potrzeby przypisania tego importu ciepła.

36

Wreszcie sąd ten zastanawia się nad przesłankami stosowania systemu mającego zastosowanie do sektorów lub podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji, na podstawie art. 6 ust. 1 akapit trzeci decyzji 2011/278, w odniesieniu do zimna wytwarzanego przez chłodziarki EDW i dostarczanego do zakładu Global Foundries.

37

W tych okolicznościach Verwaltungsgericht Berlin (sąd administracyjny w Berlinie) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

38

Sąd odsyłający zwrócił się do Trybunału o rozpoznanie niniejszej sprawy w trybie przyspieszonym, na podstawie art. 105 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

39

Na poparcie swego wniosku sąd ten podniósł, że zgodnie z orzecznictwem sądów niemieckich prawa do bezpłatnych uprawnień do emisji zostaną utracone, jeżeli nie staną się one przedmiotem decyzji o przydziale uprawnień do emisji przed dniem 30 kwietnia roku następującego po upływie trzeciego okresu rozliczeniowego, ze względu na brak przepisów umożliwiając ich w przenoszenie w czwartym okresie rozliczeniowym. W związku z tym, jeśli taka wykładnia okaże się zgodna z prawem Unii, to w braku prawomocnego orzeczenia przed dniem 30 kwietnia 2021 r. EDW może definitywnie utracić dodatkowe bezpłatne uprawnienia do emisji, których przyznania się domaga. Ponadto sąd odsyłający powołuje się na okoliczność, że kwestia ta pojawia się w dość dużej liczbie zawisłych przed nim spraw.

40

Z art. 105 § 1 regulaminu postępowania wynika, że na wniosek sądu odsyłającego lub w wyjątkowych przypadkach z urzędu, jeżeli charakter sprawy wymaga niezwłocznego rozstrzygnięcia, prezes Trybunału może postanowić, po zapoznaniu się ze stanowiskiem sędziego sprawozdawcy i rzecznika generalnego, o rozpatrzeniu odesłania prejudycjalnego w trybie przyspieszonym, stanowiącym odstępstwo od przepisów rzeczonego regulaminu.

41

W dniu 22 stycznia 2020 r. prezes Trybunału postanowił, po zapoznaniu się ze stanowiskiem sędziego sprawozdawcy i rzecznika generalnego, oddalić wniosek sądu odsyłającego o rozpoznanie niniejszej sprawy w trybie przyspieszonym.

42

Orzeczenie to zostało uzasadnione tym, że powody wskazane przez sąd odsyłający nie pozwalały na ustalenie, czy przesłanki określone w art. 105 § 1 regulaminu postępowania zostały spełnione w ramach niniejszej sprawy [zob. analogicznie wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Gmina Wrocław (Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego), C‑604/19, EU:C:2021:132, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo].

43

Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że sam bez wątpienia uzasadniony interes jednostek w możliwie jak najszybszym ustaleniu zakresu uprawnień, jakie wywodzą one z prawa Unii, nie pozwala na wykazanie istnienia wyjątkowej okoliczności w rozumieniu art. 105 § 1 regulaminu postępowania [postanowienie prezesa Trybunału 18 stycznia 2019 r., VW (Prawo dostępu do obrońcy w wypadku braku stawiennictwa), C‑659/18, niepublikowane, EU:C:2019:45, pkt 7 i przytoczone tam orzecznictwo].

44

W tym względzie okoliczność, że EDW wystąpiła na drogę sądową w dniu 1 czerwca 2017 r., czyli ponad dwa i pół roku przed podjęciem przez sąd odsyłający decyzji o wystąpieniu do Trybunału z niniejszym wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, relatywizuje zresztą pilny charakter sporu w postępowaniu głównym (zob. analogicznie postanowienie prezesa Trybunału z dnia 18 stycznia 2019 r., Adusbef i in., C‑686/18, niepublikowane, EU:C:2019:68, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).

45

Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zwykłe interesy gospodarcze, niezależnie od tego, jak bardzo są istotne i uzasadnione, nie mogą same w sobie uzasadniać zastosowania trybu przyspieszonego [zob. podobnie wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Gmina Wrocław (Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego), C‑604/19, EU:C:2021:132, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo].

46

Co więcej, należy zaznaczyć, że znaczna liczba osób lub sytuacji prawnych, jakich może dotyczyć orzeczenie sądu odsyłającego, które ma zapaść w wyniku skierowania sprawy do Trybunału w trybie prejudycjalnym, sama w sobie nie stanowi wyjątkowej okoliczności uzasadniającej zastosowanie trybu przyspieszonego [zob. podobnie wyrok z dnia 8 grudnia 2020 r., Staatsanwaltschaft Wien (Sfałszowane polecenia przelewu), C‑584/19, EU:C:2020:1002, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo].

47

Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 2 ust. 1 i art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które pozwala na włączenie do granic instalacji objętej EU ETS jednostek pomocniczych, które nie emitują gazów cieplarnianych.

48

W niniejszej sprawie uregulowanie krajowe rozpatrywane w postępowaniu głównym przewiduje, że granice instalacji na potrzeby stosowania systemu EU ETS określa się zgodnie ze specyfikacją zawartą w pozwoleniu wydanym na rzecz tej instalacji na podstawie innego uregulowania krajowego dotyczącego zanieczyszczenia. W związku z tym chłodziarki, o których mowa w postępowaniu głównym, które nie emitują gazów cieplarnianych, zostały włączone do granic instalacji do celów tego pozwolenia ze względu na ich emisje dźwiękowe.

49

Należy przypomnieć, że w art. 3 lit. e) tej dyrektywy zdefiniowano „instalację” jako stacjonarną jednostkę techniczną, gdzie przeprowadzana jest jedna lub więcej czynności wymienionych w załączniku I oraz wszelkie inne czynności bezpośrednio z nimi związane, które mają techniczne powiązania z czynnościami prowadzonymi na danym miejscu i które mogą mieć wpływ na emisje i zanieczyszczenie środowiska.

50

W związku z tym, ponieważ chłodziarki, o których mowa w postępowaniu głównym, nie są wykorzystywane do prowadzenia żadnego z rodzajów działalności wskazanych w tym załączniku I, mogą one zostać włączone do instalacji objętej EU ETS tylko wtedy, gdy, przede wszystkim, ich działalność odnosi się bezpośrednio do działalności wskazanej we wspomnianym załączniku I i prowadzonej w ramach danej instalacji, a ów bezpośredni związek materializuje się poprzez istnienie powiązania technicznego w taki sposób, że połączenie pomiędzy odnośnymi rodzajami działalności przyczynia się do zachowania integralności całego procesu technologicznego działania objętego załącznikiem I do tej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2021 r., Granarolo, C‑617/19, EU:C:2021:338, pkt 42, 45).

51

Następnie, jeżeli kryteria te są spełnione, to należy zauważyć – w odniesieniu do kryterium trzeciego, dotyczącego okoliczności, iż dana działalność powinna mieć wpływ na emisje i zanieczyszczenie – że zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy 2003/87, który określa jej zakres stosowania, stosuje się ją do „emisji” gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy, wśród których znajduje się CO2, „[wynikających] z działań wymienionych w załączniku I” do tej dyrektywy (wyrok z dnia 20 czerwca 2019 r., ExxonMobil Production Deutschland, C‑682/17, EU:C:2019:518, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

52

I tak Trybunał orzekł, że działalność, o której mowa we wspomnianym załączniku I, jest objęta jej zakresem stosowania, a zatem EU ETS, wyłącznie wtedy, gdy przyczynia się ona do powstawania „emisji” gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II do dyrektywy (wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Trinseo Deutschland, C‑577/16, EU:C:2018:127, pkt 45).

53

W tym względzie należy zauważyć, że prawdą jest, iż stanowiąc, że do instalacji mogą zostać włączone działania bezpośrednio związane z prowadzoną działalnością wskazaną w załączniku I do dyrektywy 2003/87, prawodawca Unii przewidział, że EU ETS może obejmować działania, które nie spełniają warunków wyznaczających zakres stosowania tej dyrektywy, a w szczególności działania niewymienione w tym załączniku I (zob. podobnie wyrok z dnia 9 czerwca 2016 r., Elektriciteits Produktiemaatschappij Zuid‑Nederland EPZ, C‑158/15, EU:C:2016:422, pkt 28, 29).

54

Nie można jednak z tego wywnioskować, że trzecie kryterium przewidziane w art. 3 lit. e) rzeczonej dyrektywy jest spełnione, jeżeli dana działalność, mimo że generuje emisje i zanieczyszczenia, nie emituje gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy.

55

Zgodnie bowiem z art. 3 lit. b) dyrektywy 2003/87 do celów tej dyrektywy „emisje” oznaczają uwolnienie gazów cieplarnianych do powietrza ze źródła znajdującego się w jakiejkolwiek instalacji. Z samego brzmienia tego przepisu wynika zatem, że za emisje uważa się w nim uwolnienie gazu cieplarnianego do atmosfery (postanowienie z dnia 6 lutego 2019 r., Solvay Chemicals, C‑561/18, EU:C:2019:101, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).

56

W związku z powyższym w świetle takiej właśnie definicji należy interpretować emisje i zanieczyszczenie, o których mowa w art. 3 lit. e) tej dyrektywy, które mogą zatem odnosić się jedynie do gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy.

57

Wynika z tego, że emisje dźwiękowe spowodowane pracą chłodziarek, o których mowa w postępowaniu głównym, nie spełniają trzeciego kryterium dotyczącego wpływu na emisje i zanieczyszczenie wymaganego przez art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87. Nie można zatem stwierdzić, że z tego powodu owe chłodziarki i elektrownia kogeneracyjna EDW mogą zostać uznane za tworzące jedną i tę samą instalację do celów stosowania systemu EU ETS.

58

W konsekwencji nie można uznać, że chłodziarki tego rodzaju są włączone do instalacji objętej EU ETS z tego tylko powodu, że – jak przewidują przepisy krajowe będące przedmiotem postępowania głównego – z uwagi na owe emisje dźwiękowe uznaje się je za usytuowane w granicach instalacji na potrzeby pozwolenia wydanego na podstawie innego uregulowania krajowego dotyczącego zanieczyszczenia.

59

Należy uściślić, że wniosku tego nie można podważyć za pomocą argumentu przedstawionego przez rząd niemiecki, w myśl którego z uwagi na przyświecający prawodawcy Unii zamiar przyjęcia w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87 zasadniczo takiej samej definicji pojęcia „instalacji” w rozumieniu tej dyrektywy, jak ta, która obowiązuje w przepisach Unii dotyczących zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, w szczególności w dyrektywach 96/61 i 2010/75, do celów stosowania systemu handlu uprawnieniami do emisji dopuszczalne jest zachowanie granic danej instalacji, które zostały już ustalone na podstawie przepisów krajowych wdrażających te dyrektywy.

60

Po pierwsze, należy stwierdzić, że art. 8 dyrektywy 2003/87 przewiduje rzeczywiście, iż państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, by w przypadku gdy instalacje będą prowadziły działalność wymienioną w załączniku I do dyrektywy 96/61, zastąpionej po raz ostatni dyrektywą 2010/75, warunki i procedura wydawania zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych były skoordynowane z warunkami i procedurą dotyczącymi wydawania zezwolenia przewidzianymi w dyrektywie 96/61.

61

Jednakże ten przepis o charakterze proceduralnym nie może zmieniać materialnych przesłanek regulujących stosowanie systemu EU ETS, w szczególności w odniesieniu do określenia instalacji, które system ten obejmuje.

62

Po drugie, w tym względzie należy zauważyć, że skoro odpowiednio w art. 2 pkt 2 i 5 dyrektywy 96/61 oraz w art. 3 pkt 2 i 4 dyrektywy 2010/75 przewidziano, że z jednej strony pojęcie „zanieczyszczenia” oznacza bezpośrednie lub pośrednie wprowadzenie – w wyniku działalności człowieka – substancji, wibracji, ciepła lub hałasu do powietrza, wody lub ziemi, które może zagrażać zdrowiu ludzi lub jakości środowiska, spowodować szkody materialne albo obniżenie walorów środowiskowych lub kolizję z innymi uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska, i że z drugiej strony pojęcie „emisji” oznacza bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie substancji, wibracji, ciepła lub hałasu z punktowych lub rozproszonych źródeł w instalacji, do powietrza, wody lub ziemi, to oznacza to, iż dyrektywy te opierają się na szerszym rozumieniu tych pojęć niż to, które przyjmuje się na gruncie dyrektywy 2003/87.

63

W związku z tym uwzględnienie argumentu rządu niemieckiego przedstawionego w pkt 59 niniejszego wyroku skutkowałoby pozbawieniem skuteczności (effet utile) ustalonych przez prawodawcę Unii granic EU ETS – w niniejszym przypadku w zakresie, w jakim odnosi się on do emisji gazów cieplarnianych – a tym samym, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 49 opinii, pominięciem różnych celów, które ów prawodawca zamierzał realizować za pomocą, po pierwsze, dyrektywy 2003/87, a po drugie, dyrektyw 96/61 i 2010/75.

64

Niemniej jednak należy wyjaśnić, że z zastrzeżeniem tego ograniczenia do emisji i zanieczyszczeń związanych z gazami cieplarnianymi wymienionymi w załączniku II do dyrektywy 2003/87 z brzmienia art. 3 lit. e) tej dyrektywy wynika, iż nie należy dokonywać ścisłej wykładni warunków, w jakich trzecie kryterium, o którym mowa w tym przepisie, można uznać za spełnione.

65

Z jednej strony bowiem przepis ten nie wymaga, aby dane działania były same w sobie przyczyną emisji gazów cieplarnianych, lecz ogranicza się do ustanowienia wymogu, aby miały one wpływ na te emisje. Z drugiej strony, jako że dana działalność może jedynie być w stanie wywierać taki wpływ, kryterium to nie wymaga stwierdzenia rzeczywistego wpływu na emisje i zanieczyszczenie, lecz wymaga ono jedynie tego, aby możliwe było wykazanie potencjalnego wywarcia takiego wpływu.

66

Wynika z tego, że jeśli spełnione są pozostałe kryteria przewidziane w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87, to działanie, które może wpływać na poziom emisji gazów cieplarnianych pochodzących z działalności objętej załącznikiem I do tej dyrektywy, może zostać włączone do granic instalacji, w której prowadzona jest owa działalność.

67

Taka wykładnia znajduje ponadto potwierdzenie w celach realizowanych przez EU ETS. W tym względzie należy przypomnieć, że celem dyrektywy 2003/87 jest ustanowienie systemu handlu uprawnieniami do emisji, który ma służyć ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych do atmosfery do poziomu zapobiegającego zakłócaniu klimatu przez czynniki antropogeniczne i którego celem jest ochrona środowiska (wyrok z dnia 3 grudnia 2020 r., Ingredion Germany, C‑320/19, EU:C:2020:983, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

68

System ten jest oparty na logice gospodarczej, która zachęca wszystkich jego uczestników do emitowania ilości gazów cieplarnianych niższych niż wartość pierwotnego uprawnienia w celu przeniesienia nadwyżki na innego uczestnika systemu, który wyemitował ilość gazów przekraczającą przyznane mu uprawnienia (wyrok z dnia 3 grudnia 2020 r., Ingredion Germany, C‑320/19, EU:C:2020:983, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

69

W kontekście realizacji tych celów należy zauważyć, że – jak wynika z motywu 20 i art. 10a ust. 1 dyrektywy 2003/87 – ma ona zachęcać do redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz do poprawy wydajności energetycznej dzięki stosowaniu najbardziej wydajnych technologii (zob. podobnie wyroki: z dnia 18 stycznia 2018 r., INEOS, C‑58/17, EU:C:2018:19, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 kwietnia 2018 r., PPC Power, C‑302/17, EU:C:2018:245, pkt 27; a także z dnia 21 czerwca 2018 r., Polska/Parlament i Rada, C‑5/16, EU:C:2018:483, pkt 61).

70

Tymczasem w okolicznościach, w których poziom, na jakim prowadzący instalację prowadzi działalność wskazaną w załączniku I do tej dyrektywy, a w konsekwencji poziom emisji gazów cieplarnianych wynikającej z owej działalności, zależy od działalności nieobjętej tym załącznikiem, która zgodnie z innymi kryteriami z art. 3 lit. e) wspomnianej dyrektywy, przypomnianymi w pkt 50 niniejszego wyroku, odnosi się do niego bezpośrednio i ze względu na istnienie związku technicznego wchodzi w zakres jego całego procesu technologicznego, nie można wykluczyć, że mimo iż działalność nieobjęta rzeczonym załącznikiem sama w sobie nie generuje gazów cieplarnianych, uczestnik EU ETS zostanie zachęcony do poprawy swojej wydajności w celu zmniejszenia wymagań tej działalności związanych z działalnością objętą załącznikiem I, a w konsekwencji zmniejszenia emisji wynikających z tej drugiej działalności.

71

W niniejszym przypadku z informacji, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że część produkcji ciepła w przemysłowej elektrowni kogeneracyjnej EDW odbywa się w celu zaspokojenia potrzeb jej chłodziarek, wobec czego owe potrzeby wpływają na poziom działalności tej elektrowni, a tym samym poziom emisji gazów cieplarnianych będących efektem tej działalności.

72

Jak wskazał rzecznik generalny w pkt 65 opinii, można zatem uznać, że chłodziarki mogą mieć wpływ na emisje i zanieczyszczenie oraz że w związku z tym, o ile spełnione są pozostałe kryteria określone w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87, wskazane urządzenia i elektrociepłownia EDW stanowią jedną i tę samą instalację, przy czym wniosek ten powinien w razie potrzeby zostać zweryfikowany przez sąd odsyłający.

73

W świetle powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, że art. 2 ust. 1 i art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które pozwala na włączenie do granic instalacji objętej EU ETS jednostek pomocniczych, które nie emitują gazów cieplarnianych, o ile jednostki te spełniają kryteria przewidziane w art. 3 lit. e) wskazanej dyrektywy, a w szczególności mogą mieć wpływ na emisje gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy, oraz zanieczyszczenie, którego emisje te są źródłem.

74

Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy skorygowana kwota kwalifikowalności zawarta we wzorze gromadzenia danych opracowanym przez Komisję na podstawie art. 7 ust. 5 decyzji 2011/278 stanowi – nawet jeśli mierzalne ciepło importowane z instalacji nieobjętej systemem EU ETS można przypisać do konkretnego przepływu ciepła – jednolitą kwotę, która, w szczególności na potrzeby obliczenia liczby uprawnień do emisji przydzielanych bezpłatnie podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, powinna być obliczana i stosowana w ramach ogólnego podejścia do przepływów ciepła w tej podinstalacji.

75

W szczególności sąd ten dąży do ustalenia, czy w zakresie, w jakim chłodziarki, o których mowa w postępowaniu głównym, mieszczą się w granicach instalacji, należy przyjąć takie ogólne podejście, nawet jeśli import ciepła w postaci wody o temperaturze 11 °C lub 17 °C pochodzącej z zakładu Global Foundries może zostać przypisany do przepływu ciepła związanego z ciepłą wodą o temperaturze 32 °C, wytwarzanego przez chłodziarki elektrowni kogeneracyjnej.

76

Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 10a ust. 3 dyrektywy 2003/87, z zastrzeżeniem w szczególności ust. 4 tego artykułu, nie przydziela się żadnych bezpłatnych uprawnień wytwórcom energii elektrycznej w rozumieniu art. 3 lit. u) tej dyrektywy. Zgodnie ze wspomnianym ust. 4 bezpłatne uprawnienia przydziela się na rzecz kogeneracji o wysokiej sprawności, określonej w dyrektywie 2004/8, w celu zaspokojenia ekonomicznie uzasadnionego popytu, w odniesieniu do wytwarzania energii cieplnej lub zimna.

77

Z informacji dostarczonych przez sąd odsyłający wynika, że EDW eksploatuje bardzo wydajną przemysłową elektrownię kogeneracyjną, wobec czego – z zastrzeżeniem dokonania weryfikacji tego ustalenia przez sąd odsyłający – podlega ona w każdym wypadku uregulowaniom zawartym w art. 10a ust. 4 dyrektywy 2003/87.

78

W świetle tych uwag wstępnych należy stwierdzić, że art. 7 decyzji 2011/278 stanowi w ust. 1, że w odniesieniu do każdej dotychczas działającej instalacji kwalifikującej się do bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji na mocy art. 10a tej dyrektywy państwa członkowskie gromadzą od prowadzącego instalację wszystkie stosowne informacje i dane dotyczące każdego parametru wymienionego w załączniku IV do tej decyzji, dla wszystkich lat w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. lub w stosownych przypadkach od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., w trakcie których działała instalacja.

79

Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 5 akapit drugi tej decyzji rzeczone państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację zastosowania wzoru elektronicznego lub mogą określić format pliku, jaki ma być użyty w celu dostarczenia danych. Akceptują jednak zastosowanie przez prowadzącego instalację każdej specyfikacji wzoru elektronicznego lub formatu pliku opublikowanej przez Komisję w celu gromadzenia danych na mocy tego artykułu, chyba że w specyfikacji wzoru lub formatu pliku wyznaczonej przez państwo członkowskie wymaga się przynajmniej zamieszczenia tych samych danych.

80

W niniejszej sprawie z informacji, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że DEHSt przyjął wzór gromadzenia danych opublikowany przez Komisję, który odnosi się do kwoty kwalifikowalności skorygowanej w lit. j) sekcji II.2., zatytułowanej „Complete balance of measurable heat at the installation” („Całkowity bilans mierzalnego ciepła w instalacji”) karty E, która z kolei jest zatytułowana „»Energy Flows« –- Data on Energy Input, Measurable Heat and Electricity” („Przepływ energii – Dane dotyczące czynników produkcji energii, ciepła mierzalnego i energii elektrycznej”).

81

W celu udzielenia odpowiedzi na pytanie drugie należy zaznaczyć, po pierwsze, że art. 6 ust. 1 akapit pierwszy decyzji 2011/278 przewiduje, iż do celów tej decyzji państwa członkowskie, w zależności od potrzeb, wyróżniają w ramach każdej instalacji kwalifikującej się do bezpłatnych przydziałów uprawnień do emisji na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87 co najmniej jedną z podinstalacji wymienionych w tym przepisie, do których należy podinstalacja objęta wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, w odniesieniu do której to dokonano przydziału bezpłatnych uprawnień będącego przedmiotem sporu w postępowaniu głównym.

82

W tym kontekście w art. 3 lit. c) rzeczonej decyzji zdefiniowano pojęcie „podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple” jako oznaczające czynniki produkcji, produkty i odpowiadające im emisje, które nie są objęte zakresem podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów i które odnoszą się do wytwarzania lub importu z innej instalacji lub od innego odbiorcy objętego systemem unijnym – lub do obu tych sytuacji – mierzalnego ciepła, które jest zużywane w granicach instalacji do wytworzenia produktów, uzyskania energii mechanicznej innej niż wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej, do ogrzewania lub chłodzenia w obrębie instalacji, z wyjątkiem zużycia do produkcji energii elektrycznej, lub eksportowane do innej instalacji lub innego podmiotu nieobjętego systemem unijnym, z wyjątkiem eksportu w celu produkcji energii elektrycznej.

83

Ponadto, z zastrzeżeniem dokonania weryfikacji tego ustalenia przez sąd odsyłający, instalacja, o której mowa w postępowaniu głównym, jest „instalacją dotychczas działającą” w rozumieniu art. 3 lit. a) decyzji 2011/278, który należy interpretować w świetle art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87.

84

W tej sytuacji, zgodnie z art. 10 ust. 1 i art. 10 ust. 2 lit. b) ppkt (i) tej decyzji, obliczenie wstępnej rocznej liczby uprawnień do emisji przyznawanych bezpłatnie na rzecz podinstalacji dokonane na podstawie danych zgromadzonych zgodnie z art. 7 rzeczonej decyzji odpowiada wartości określonego w załączniku I wskaźnika emisyjności opartego na cieple mającego zastosowanie do mierzalnego ciepła pomnożonej przez historyczny poziom działalności związanej z ciepłem dla zużycia mierzalnego ciepła.

85

Zgodnie z art. 9 ust. 3 tej decyzji ów historyczny poziom działalności odnosi się co do zasady do średniego rocznego historycznego importu w okresie odniesienia z instalacji objętej systemem unijnym mierzalnego ciepła zużywanego w granicach instalacji do wytwarzania produktów, do produkcji energii mechanicznej innej niż wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej, do ogrzewania lub chłodzenia, z wyjątkiem zużycia do produkcji energii elektrycznej, lub eksportowanego do instalacji lub innego odbiorcy nieobjętych systemem unijnym, z wyjątkiem eksportu w celu produkcji energii elektrycznej, lub do średniej rocznej historycznej produkcji tego ciepła w okresie odniesienia, lub do jednego i drugiego.

86

Należy zatem stwierdzić, że w myśl tego przepisu przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji dokonuje się zgodnie z kryteriami konstytutywnymi pojęcia „podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple” w rozumieniu art. 3 lit. c) decyzji 2011/278, na podstawie całościowej, a nie odrębnej oceny przepływów ciepła z danej instalacji.

87

Po drugie, w świetle powyższych rozważań należy zauważyć, że wzór gromadzenia danych opublikowany przez Komisję jest zgodny z wymogami przewidzianymi w tej decyzji w celu określenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji, o które może ubiegać się operator podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple.

88

Ten wzór gromadzenia danych wymaga bowiem przede wszystkim, zgodnie z lit. a)–e) sekcji II.2 karty E, z jednej strony obliczenia całości mierzalnego ciepła dostępnego w instalacji, a z drugiej strony określenia „»ratio of ETS heat« to »Total heat«” (zwanego dalej „stosunkiem ciepła podlegającego EU ETS do całkowitej ilości ciepła”), który odpowiada stosunkowi ilości tego mierzalnego ciepła kwalifikującego się do przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji do całkowitej ilości dostępnego ciepła mierzalnego.

89

Zgodnie bowiem ze wspomnianą decyzją przy dokonywaniu tego przydziału można uwzględnić jedynie mierzalne ciepło wytworzone w danej instalacji i ciepło importowane z instalacji objętej EU ETS, z wyłączeniem mierzalnego ciepła importowanego z podmiotów niepodlegających temu systemowi. W niniejszym przypadku kwota ta jest ustalana w celu uwzględnienia ilości ciepła importowanego z zakładu Global Foundries, która nie może być brana pod uwagę przy obliczaniu liczby uprawnień do emisji, które należy przydzielić bezpłatnie, ponieważ Global Foundries nie podlega EU ETS.

90

Rzeczoną kwotę należy jednak skorygować, ponieważ w zależności od sposobu wykorzystania tego dostępnego ciepła mierzalnego należy przy obliczaniu przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji, zgodnie z przepisami decyzji 2011/278, określone jego ilości wykluczyć. I tak w lit. f)–h) sekcji II.2 karty E wzoru gromadzenia danych przewidziano obliczanie części mierzalnego ciepła wykorzystanej w instalacji do wytworzenia energii elektrycznej, części zużytej w ramach podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów oraz części eksportowanej do innej instalacji objętej EU ETS.

91

W stosownym wypadku należy również określić, czy i w jakim stopniu mierzalne ciepło, które jest wyłączone ze względu na sposób, w jaki ma ono zostać wykorzystane, pochodzi z ilości ciepła dającej prawo do bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji.

92

W tym celu, jeżeli ustalenia tego nie można dokonać na podstawie rzeczywistej oceny przepływów ciepła, należy wziąć pod uwagę stosunek ciepła podlegającego EU ETS do całkowitej ilości ciepła obliczony w lit. e) sekcji II.2 karty E wzoru gromadzenia danych, jak przewidziano to w szczególności w lit. f) sekcji II.2, w odniesieniu do ilości mierzalnego ciepła zużytego w instalacji do wytworzenia energii elektrycznej.

93

Na podstawie danych obliczonych w lit. f)–h) sekcji II.2 wzoru gromadzenia danych skorygowana kwota kwalifikowalności, o której mowa w lit. j) tego wzoru, umożliwia – przy uwzględnieniu ilości mierzalnego ciepła, które należy wyłączyć ze względu na sposób, w jaki ciepło to ma zostać wykorzystane, zgodnie z lit. j) owej sekcji II.2 – wyważenie ilości mierzalnego ciepła kwalifikowalnej ze względu na źródło, z jakiego pochodzi, z całkowitą ilością mierzalnego ciepła dostępnego w danej instalacji.

94

Wynika z tego, że skorygowana kwota kwalifikowalności stanowi jednolitą kwotę obliczoną i stosowaną w oparciu o ogólne podejście do przepływów ciepła w podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple.

95

Jak stwierdził bowiem rzecznik generalny w pkt 82 opinii, wzór gromadzenia danych przewiduje w lit. o) sekcji II.2 karty E, że, ostatecznie, do celów określenia ilości ciepła przypisywanej podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple skorygowana kwota kwalifikowalności ma zastosowanie do całkowitej ilości ciepła wchodzącej potencjalnie w skład podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, która to ilość odpowiada sumie mierzalnego ciepła zużywanego w instalacji i kwalifikującego się do bezpłatnego przydziału uprawnień z jednej strony i mierzalnego ciepła eksportowanego do instalacji lub podmiotów nieobjętych EU ETS z drugiej strony.

96

Wbrew temu, co twierdzi EDW, wniosku takiego nie podaje w wątpliwość dokument Guidance Document no 3 on the harmonised free allocation methodology for the EU‑ETS post 2012 (Data collection guidance) [Wytyczne nr 3 w sprawie zharmonizowanej metody przydziału bezpłatnych uprawnień w Unii Europejskiej po 2012 r. (Przewodnik w sprawie gromadzenia danych)] z dnia 14 kwietnia i 29 czerwca 2011 r., dostępny na stronie internetowej Komisji.

97

Jak bowiem wynika z pkt 91 i 92 niniejszego wyroku, jeden z etapów całościowego bilansu mierzalnego ciepła w instalacji polega na określeniu, czy i w jakim stopniu ilości mierzalnego ciepła, które są wyłączone ze względu na sposób, w jaki mają zostać wykorzystane, pochodzą z ilości ciepła dającej prawo do przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji. W ramach tego etapu należy przeprowadzić rzeczywistą ocenę przepływów ciepła lub – w braku takiej możliwości – posłużyć się stosunkiem ciepła podlegającego EU ETS do całkowitej ilości ciepła obliczonym w lit. e) sekcji II.2 karty E wzoru gromadzenia danych.

98

To właśnie w świetle tej operacji należy rozumieć informację zawartą na stronie 46 „Guidance Document no 3 on the harmonized free allocation methodology for the EU‑ETS post 2012 (Data collection guidance)” [Wytycznych nr 3 w sprawie zharmonizowanej metody przydziału bezpłatnych uprawnień w Unii Europejskiej po 2012 r. (Przewodnik w sprawie gromadzenia danych)], zgodnie z którą kwota ta jest niezbędna jedynie w przypadku, gdy nie można jasno określić, jakie części poszczególnych przepływów ciepła, rozpatrywane odrębnie, są wytwarzane w granicach instalacji podlegających EU ETS, a jakie części tych przepływów są wytwarzane poza granicami takich instalacji.

99

W związku z tym informacja ta odnosi się do ogólnego podejścia do przepływów ciepła w danej podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple i nie można z niej wywnioskować, że pozwala ona na przydział bezpłatnych uprawnień do emisji na postawie zindywidualizowanej oceny tych różnych przepływów ciepła, która, co więcej, naruszałaby wymogi decyzji 2011/278 przypomniane w pkt 86 niniejszego wyroku.

100

W świetle powyższych rozważań na pytanie drugie należy odpowiedzieć, że skorygowana kwota kwalifikowalności zawarta we wzorze gromadzenia danych opracowanym przez Komisję na podstawie art. 7 ust. 5 decyzji 2011/278 stanowi – nawet jeśli mierzalne ciepło importowane z instalacji nieobjętej systemem EU ETS można przypisać do konkretnego przepływu ciepła – jednolitą kwotę, która, w szczególności na potrzeby obliczenia liczby uprawnień do emisji przydzielanych bezpłatnie podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, powinna być obliczana i stosowana zgodnie z ogólnym podejściem do przepływów ciepła w tej podinstalacji.

101

Poprzez pytanie trzecie sąd odsyłający dąży zasadniczo do ustalenia, czy art. 6 ust. 1 akapit trzeci decyzji 2011/278 należy interpretować w ten sposób, że dany proces podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple jest wykorzystywany w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji, w wypadku gdy proces ten dotyczy ciepła wykorzystywanego do wytworzenia zimna eksportowanego do podmiotu – i zużywanego przez ten podmiot – który nie jest objęty EU ETS i który należy do sektora lub podsektora uznawanego za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

102

Należy przypomnieć, że w myśl art. 10b ust. 11 dyrektywy 2003/87 w 2013 r. liczba bezpłatnych uprawnień przydzielonych na mocy ust. 4–7 tego artykułu wynosi 80% liczby uprawnień określonej zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 1 tego artykułu. Następnie liczba bezpłatnych uprawnień jest corocznie zmniejszana o taką samą wielkość aż do osiągnięcia poziomu 30% w roku 2020 w celu osiągnięcia całkowitej likwidacji przydziałów bezpłatnych uprawnień w roku 2027.

103

Artykuł 10 ust. 12 wskazanej dyrektywy przewidywał wyjątek od tej zasady. I tak w roku 2013 i w każdym kolejnym roku do 2020 r. instalacjom w sektorach lub w podsektorach narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji przydzielano, na podstawie ust. 1 tego artykułu, liczbę bezpłatnych uprawnień stanowiącą 100% liczby określonej zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 1 wskazanego artykułu.

104

Artykuł 6 ust. 1 akapit drugi decyzji 2011/278 przewiduje w tym względzie, że w szczególności w odniesieniu do podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple państwa członkowskie stosują wyraźne rozróżnienie między przypadkami, w których dany proces wykorzystuje się w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji, a takimi, w których danego procesu nie wykorzystuje się w takim sektorze lub podsektorze, jak ustalono w decyzji 2010/2. Ponadto, jak stanowi akapit trzeci tego przepisu, jeżeli instalacja objęta EU ETS wyprodukowała mierzalne ciepło i wyeksportowała je do instalacji lub innego odbiorcy nieobjętego tym systemem, państwa członkowskie uznają, że danego procesu podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple w odniesieniu do tego ciepła nie wykorzystuje się w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji, chyba że właściwy organ jest przekonany, że konsument mierzalnego ciepła należy do takiego sektora lub podsektora.

105

Wynika z tego, że w każdym wypadku korzystanie z przepisów dotyczących sektorów lub podsektorów narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji wymaga, aby eksportowane ciepło mierzalne było zużywane przez podmiot należący do sektora lub podsektora narażonego na takie ryzyko.

106

Zgodnie z definicją pojęcia „podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple” przewidzianą w art. 3 lit. c) decyzji 2011/278 w zakres takiej podinstalacji wchodzi zużycie mierzalnego ciepła wykorzystywanego do chłodzenia.

107

Tak więc wbrew temu, co twierdzi EDW, i jak zauważył rzecznik generalny w pkt 91 i 92 opinii, należy wyciągnąć z tego wniosek, że zużycie zimna przez jednostkę należącą do sektora lub podsektora narażonego na takie ryzyko nie jest równoznaczne ze zużyciem ciepła. To zużycie ciepła odbywa się w instalacji, w której zimno wytwarza się w celu jego wyeksportowania do takiego podmiotu. W związku z tym nie można uznać, że proces dotyczący wykorzystanego w ten sposób ciepła jest stosowany w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit trzeci rzeczonej decyzji.

108

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że to w chłodziarkach EDW zużywane jest mierzalne ciepło konieczne do wytworzenia zimna eksportowanego do zakładu Global Foundries, w związku z czym przepisy dotyczące sektorów lub podsektorów narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji nie mogą mieć zastosowania do takiego zużycia.

109

Wbrew temu, co utrzymuje EDW, dokument Komisji zatytułowany „Frequently Asked Questions on Free Allocation Rules for the EU ETS post 2020” (Często zadawane pytania na temat zasad przydziału bezpłatnych uprawnień w Unii Europejskiej po 2020 r.) nie podaje w wątpliwość takiego wniosku. Jak bowiem zauważył rzecznik generalny w pkt 95–97 opinii, oprócz faktu, że dokument ten nie ma żadnej mocy wiążącej i że dotyczy on okresu rozliczeniowego następującego po okresie rozliczeniowym rozpatrywanym w postępowaniu głównym, należy stwierdzić, że ów dokument, który zawiera odesłanie do sekcji 7.1 załącznika VII do rozporządzenia delegowanego nr 2019/331, należy interpretować w ten sposób, że wynika z niego również, iż wykorzystanie ciepła do wytworzenia zimna w procesie schładzania za pomocą absorbcji, takim jak ten, który zachodzi w chłodziarkach EDW, stanowi proces, w ramach którego zużywane jest ciepło.

110

W świetle powyższych rozważań na pytanie trzecie należy odpowiedzieć, że art. 6 ust. 1 akapit trzeci decyzji 2011/278 należy interpretować w ten sposób, że dany proces podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple nie jest wykorzystywany w sektorze lub podsektorze narażonym na znaczące ryzyko ucieczki emisji, w wypadku gdy proces ten dotyczy ciepła wykorzystanego do wytworzenia zimna eksportowanego do podmiotu – i zużywanego przez ten podmiot – który nie jest objęty EU ETS i który należy do sektora lub podsektora uznawanego za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji, ponieważ ciepło nie jest wykorzystywane przez ten podmiot.

111

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje: