I. Wprowadzenie

II. Ramy prawne

III. Kontekst sprawy

A. Okoliczności faktyczne i postępowanie administracyjne

B. Postępowanie sądowe w pierwszej instancji

IV. Postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej

V. Ocena

A. W przedmiocie zarzutów związanych z uprawnieniami Komisji w zakresie kontroli w ramach postępowania antymonopolowego (zarzuty odwołania od pierwszego do trzeciego)

1. W przedmiocie przebiegu kontroli w niniejszej sprawie

2. W przedmiocie sporządzenia kopii bez uprzedniego sprawdzenia kopiowanych danych jako części kompetencji Komisji w zakresie kontroli (pierwszy zarzut odwołania)

a) W przedmiocie dopuszczalności i znaczenia pierwszego zarzutu odwołania dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie

b) W przedmiocie zasadności pierwszego zarzutu odwołania

3. W przedmiocie terytorialnego ograniczenia uprawnień Komisji w zakresie kontroli (drugi i trzeci zarzut odwołania)

a) W przedmiocie wykładni art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1/2003 (drugi zarzut odwołania)

b) W przedmiocie utrzymywanego terytorialnego ograniczenia kontroli na mocy samej decyzji w sprawie kontroli (trzeci zarzut odwołania)

B. W przedmiocie zarzutów związanych z grzywną (czwarty i piąty zarzut odwołania)

1. W przedmiocie wykonywania przez Sąd nieograniczonego prawa orzekania w kwestii grzywny (zarzut czwarty odwołania)

2. W przedmiocie oceny europejskiej konfiguracji kartelu w odniesieniu do grzywny (piąty zarzut odwołania)

C. Podsumowanie

VI. Koszty

VII. Wnioski

1.

Czy w ramach kontroli przeprowadzanej na podstawie prawa antymonopolowego zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 ( 2 ) Komisja Europejska może sporządzać w danym przedsiębiorstwie kopie danych bez uprzedniego upewnienia się, czy są one istotne z punktu widzenia przedmiotu i celu danej kontroli, a następnie zabierać te kopie ze sobą, aby później w swoich pomieszczeniach w Brukseli (Belgia) wyszukiwać w nich dane istotne z tych punktów widzenia? Stanowi to istotę kwestii prawnej, którą Trybunał ma zająć się w niniejszym postępowaniu odwoławczym ( 3 ).

2.

Problem ten pojawia się w kontekście postępowania antymonopolowego w sektorze kabli elektrycznych, w ramach którego Komisja decyzją z dnia 2 kwietnia 2014 r. (zwaną dalej „sporną decyzją”) ukarała wiodących europejskich, japońskich i południowokoreańskich producentów podmorskich i podziemnych kabli elektrycznych (bardzo) wysokiego napięcia, w tym Nexans France SAS i Nexans SA, wnoszące odwołanie w niniejszym postępowaniu (zwane dalej łącznie „Nexans” lub „wnoszącymi odwołanie”), za udział w niemal ogólnoświatowym kartelu ( 4 ).

3.

Sąd oddalił skargę wniesioną na sporną decyzję przez Nexans w pierwszej instancji w drodze wyroku z dnia 12 lipca 2018 r. (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”) ( 5 ). Nexans zarzuca Sądowi, że nie tylko naruszył prawo poprzez dokonanie błędnej wykładni kompetencji Komisji w ramach kontroli, lecz także poprzez niezgodne z prawem i w niewystarczającym zakresie wykonał przysługujące mu nieograniczone prawo orzekania w przedmiocie grzywny nałożonej przez Komisję.

4.

Wyrok Trybunału w niniejszym postępowaniu odwoławczym będzie miał niemałe znaczenie dla przyszłej praktyki administracyjnej Komisji w odniesieniu do kontroli przeprowadzanych na podstawie prawa antymonopolowego.

5.

Ramy prawne niniejszej sprawy określa art. 101 TFUE oraz rozporządzenie nr 1/2003.

6.

Artykuł 20 rozporządzenia nr 1/2003 nosi tytuł „Uprawnienia Komisji do przeprowadzania kontroli” i przewiduje w ust. 1, 2 i 4, co następuje:

„1.   W celu wypełnienia obowiązków wyznaczonych niniejszym rozporządzeniem Komisja może prowadzić wszelkie konieczne kontrole przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw.

2.   Urzędnicy i inne towarzyszące osoby upoważnione przez Komisję do prowadzenia kontroli mają prawo do:

4.   Przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw są zobowiązane do podporządkowania się kontroli nakazanej przez Komisję w drodze decyzji. Decyzja zawiera określenie przedmiotu i celu kontroli, termin jej rozpoczęcia i pouczenie o karach przewidzianych w art. 23 i 24 oraz o prawie do wniesienia odwołania od decyzji do Trybunału Sprawiedliwości. Komisja podejmuje [wydaje] takie decyzje po zasięgnięciu opinii organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego, na którego terytorium ma być przeprowadzona kontrola”.

7.

Artykuł 21 rozporządzenia nr 1/2003 nosi tytuł „Kontrola innych pomieszczeń” i przewiduje w ust. 1 i 4, co następuje:

„1.   Jeżeli zaistnieje uzasadnione podejrzenie, że księgi lub inne rejestry dotyczące spraw przedsiębiorstwa, będące przedmiotem kontroli, które mogą mieć znaczenie dla udowodnienia poważnego naruszenia art. 81 lub 82 traktatu, są przechowywane w innych pomieszczeniach, na innym terenie lub w środkach transportu, w tym w miejscach zamieszkania dyrektorów, menedżerów lub innych pracowników przedsiębiorstwa lub związków przedsiębiorstw, Komisja może w drodze decyzji nakazać przeprowadzenie kontroli takich pomieszczeń, terenu i środków transportu […].

4.   Urzędnicy i inne towarzyszące osoby upoważnione przez Komisję do prowadzenia kontroli nakazanej zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu posiadają uprawnienia, o których mowa w art. 20 ust. 2 lit. a), b) i c) […]”.

8.

W październiku 2008 r. przedsiębiorstwo ABB zgłosiło Komisji antykonkurencyjne praktyki na rynku podmorskich i podziemnych kabli elektrycznych ( 6 ).

9.

W konsekwencji decyzją C(2009) 92/1 z dnia 9 stycznia 2009 r. (zwaną dalej „decyzją w sprawie kontroli”) Komisja nakazała Nexans i wszystkim kontrolowanym przez nią przedsiębiorstwom podporządkowanie się kontroli na podstawie art. 20 ust. 4 rozporządzenia nr 1/2003 ( 7 ). Następnie w okresie od 28 do 30 stycznia 2009 r. oraz w dniu 3 lutego 2009 r. Komisja przeprowadziła kontrolę w pomieszczeniach Nexans France ( 8 ), kopiując przy tej okazji określone dane, których oceny dokonała dopiero później w Brukseli ( 9 ).

10.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 r., Nexans France i Nexans/Komisja ( 10 ) Sąd stwierdził częściową nieważność decyzji w sprawie kontroli skierowanej do Nexans w zakresie, w jakim dotyczyła ona kabli elektrycznych innych niż podmorskie i podziemne kable elektryczne wysokiego napięcia oraz osprzętu związanego z tymi innymi kablami, a w pozostałej części oddalił skargę. Odwołanie od tego wyroku wniesione przez Nexans nie zostało uwzględnione ( 11 ). Wyroki te nie dotyczyły podniesionych w niniejszym postępowaniu kwestii związanych ze zgodnością z prawem działań Komisji w toku kontroli ( 12 ).

11.

W dniu 2 kwietnia 2014 r. Komisja wydała sporną decyzję. Zgodnie z nią wiodący europejscy, japońscy i południowokoreańscy producenci podmorskich i podziemnych kabli elektrycznych uczestniczyli w różnych okresach od lutego 1999 r. do końca stycznia 2009 r. w kartelu w sektorze podziemnych lub podmorskich kabli elektrycznych (bardzo) wysokiego napięcia, który to kartel przejawiał się w dwóch konfiguracjach – z jednej strony „konfiguracji A/R”, która obejmowała przedsiębiorstwa europejskie, japońskie oraz południowokoreańskie i której celem było przydzielanie terytoriów i klientów między tymi producentami, a z drugiej strony „konfiguracji europejskiej”, która dotyczyła podziału terytoriów i klientów przez producentów europejskich na ich „terytoriach krajowych” ( 13 ).

12.

W celu obliczenia kwoty podstawowej grzywien Komisja przyjęła współczynnik 15% odnośnej wartości sprzedaży, uwzględniając wagę naruszenia polegającego na podziale rynku. Ponadto w odniesieniu do wszystkich adresatów grzywny zastosowała podwyżkę współczynnika wagi naruszenia o 2% ze względu na ich łączny udział w rynku oraz niemal ogólnoświatowy zasięg geograficzny kartelu, obejmujący między innymi całe terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Wreszcie Komisja uznała, że zachowanie przedsiębiorstw europejskich było jeszcze bardziej szkodliwe niż zachowanie pozostałych przedsiębiorstw, gdyż poza uczestnictwem w konfiguracji A/R przedsiębiorstwa europejskie rozdzielały między sobą projekty również w ramach europejskiej konfiguracji kartelu. Z tego względu w odniesieniu do przedsiębiorstw europejskich Komisja zwiększyła jeszcze o kolejne 2% część wartości sprzedaży, jaką należy uwzględnić z tytułu wagi naruszenia ( 14 ).

13.

W dniu 17 czerwca 2014 r. Nexans wniosła do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji w pierwszej instancji. Sąd na mocy zaskarżonego wyroku oddalił tę skargę w dniu 12 lipca 2018 r. obciążając skarżące kosztami postępowania.

14.

Pismem z dnia 24 września 2018 r. Nexans wniosła odwołanie od zaskarżonego wyroku.

15.

Nexans wnosi o:

16.

Komisja ze swojej strony wnosi o:

17.

Odwołanie w sprawie było rozpatrywane przed Trybunałem w ramach pisemnego etapu postępowania, a w dniu 16 października 2019 r. odbyła się rozprawa.

18.

Nexans podnosi w ramach odwołania łącznie pięć zarzutów, z których pierwsze trzy dotyczą uprawnień kontrolnych Komisji w postępowaniu w sprawie kartelu (zob. w tej kwestii najpierw część A). Ponadto dwa kolejne zarzuty odwołania dotyczą nałożenia grzywny (zob. w tej kwestii następnie część B).

19.

O ile wiadomo, w niniejszym odwołaniu podniesiono najpierw kwestię tego, czy rozporządzenie nr 1/2003 przyznaje Komisji kompetencję do przeglądania i oceniania danych w ramach kontroli przeprowadzanej na podstawie prawa antymonopolowego nie tylko w oryginale na miejscu w pomieszczeniach danego przedsiębiorstwa, ale również do ich kopiowania, a następnie do wyszukiwania w nich w swoich pomieszczeniach w Brukseli dokumentów istotnych dla przedmiotu i celu danej kontroli, które zostaną potem włączone do akt sprawy.

20.

Odpowiadało to postępowaniu Komisji w niniejszej sprawie, którego prawidłowość Sąd potwierdził w zaskarżonym wyroku. W ramach zarzutów odwołania od pierwszego do trzeciego Nexans zarzuca Sądowi różne naruszenia prawa w tym zakresie.

21.

Po pierwsze, Nexans krytykuje fakt, że Komisja skopiowała dane, nie zbadawszy ich pod kątem istotnego znaczenia z punktu widzenia przedmiotu i celu kontroli (pierwszy zarzut odwołania). Po drugie, Nexans uważa, że ze względu na brak podstawy prawnej Komisja nie była uprawniona do kontynuowania kontroli w Brukesli poza pomieszczeniami przedsiębiorstwa (drugi zarzut odwołania). Ponadto, zdaniem Nexans, działanie to nie było objęte samą decyzją w sprawie kontroli (trzeci zarzut odwołania).

22.

Przed rozważeniem tych zarzutów odwołania zasadne będzie najpierw krótkie naszkicowanie konkretnego w niniejszej sprawie przebiegu kontroli Komisji i późniejszego badania skopiowanych przy tej okazji danych.

23.

Zgodnie z ustaleniami faktycznymi Sądu zawartymi w pkt 42–47 zaskarżonego wyroku ( 15 ), które nie zostały zakwestionowane przez Nexans w niniejszym postępowaniu odwoławczym, kontrola przeprowadzona przez Komisję w pomieszczeniach Nexans France w okresie od środy, 28 stycznia, do piątku, 30 stycznia, oraz we wtorek, 3 lutego 2009 r., a także późniejsze badanie w pomieszczeniach Komisji w Brukseli danych skopiowanych w ramach tej kontroli miały następujący przebieg:

24.

Po przybyciu do Nexans inspektorzy wyrazili chęć zbadania dokumentów oraz komputerów określonych pracowników, a mianowicie R., B. i J. J. był jednak na razie na urlopie. Za pomocą legalnej technologii dochodzenia cyfrowego Komisja sporządziła następnie kopie binarne dysków twardych komputerów R., B. i D. w udostępnionej jej sali konferencyjnej, aby móc wyszukać dane według słów kluczowych na podstawie indeksacji. Indeksacja miała się zakończyć drugiego dnia kontroli. Pod koniec pierwszego dnia kontroli Komisja opieczętowała gabinet J. i salę konferencyjną. W drugim dniu kontroli Komisja kontynuowała wyszukiwanie informacji na kopiach. Pod koniec dnia udostępniona Komisji sala konferencyjna ponownie została opieczętowana.

25.

Dostęp do komputera J. można było uzyskać dopiero po jego powrocie z urlopu w trzecim dniu kontroli, tj. w piątek, 30 stycznia 2009 r. Początkowo nie sporządzono żadnej kopii zawartości tego komputera. Uruchomienie legalnej technologii dochodzenia cyfrowego pozwoliło jednak uzyskać dostęp do plików, dokumentów i korespondencji elektronicznej, które zostały usunięte z dysku twardego tego komputera, i stwierdzić, że dokumenty te mają znaczenie dla dochodzenia. Inspektorzy postanowili sporządzić kopię binarną również tego dysku twardego, jednak na tym etapie dochodzenia nie mieli oni już na to wystarczająco dużo czasu. W związku z tym skopiowano wybrane dane i umieszczono je na informatycznych nośnikach danych, które zostały następnie schowane do kopert, opieczętowane i zabrane do Brukseli. Komputer J., jak również informatyczny nośnik danych znaleziony w jego gabinecie pozostawiono w opieczętowanej szafie w siedzibie Nexans France. Dyski twarde komputerów Komisji wykorzystanych do celów przeszukiwania zostały następnie wyczyszczone i po tej operacji nie zawierały już żadnych plików pobranych w trakcie kontroli.

26.

Przedstawiciele Komisji powrócili następnie do pomieszczeń spółki Nexans France we wtorek, 3 lutego 2009 r., otworzyli opieczętowaną szafę i sporządzili kopie binarne dysku twardego komputera J., po czym wzięli je ze sobą do Brukseli w opieczętowanych kopertach.

27.

Następnie, w dniu 2 marca 2009 r., Komisja otworzyła opieczętowane koperty w swoich pomieszczeniach w Brukseli w obecności adwokatów Nexans. Komisja badała znajdujące się w nich informatyczne nośniki danych przez osiem dni roboczych, aż do dnia 11 marca 2009 r. włącznie. Każdego dnia pomieszczenie, w którym badano dane, odpieczętowywano przed rozpoczęciem kontroli i ponownie opieczętowywano po jej zakończeniu. Adwokaci Nexans byli przy tym zawsze obecni. Dokumenty zapisane na informatycznych nośnikach danych zostały zbadane i inspektorzy wydrukowali na papierze te, które uznali za istotne dla dochodzenia. Drugą papierową kopię oraz wykaz tych dokumentów przekazano adwokatom Nexans. Po zakończeniu tych czynności dyski twarde komputerów, na których pracowali inspektorzy Komisji, zostały wyczyszczone.

28.

W ramach niniejszego postępowania odwoławczego wnoszące odwołanie przyznają, że Komisja nie włączała do akt sprawy żadnych danych ani dokumentów bez ich uprzedniego zbadania. Nie podnoszą również naruszenia swojego prawa do obrony i nie kwestionują, że w toku kontroli w pomieszczeniach Komisji w Brukseli danych skopiowanych w pomieszczeniach Nexans zapewniono te same gwarancje proceduralne (na przykład w odniesieniu do pieczętowania wszystkich przedmiotów kontroli i obecności adwokatów), jakie zagwarantowano by w przypadku przeprowadzenia badania w ich własnych pomieszczeniach. Wnoszące odwołanie wychodzą jednak z założenia, że postępowanie Komisji nie było objęte kompetencjami przyznanymi jej na mocy rozporządzenia nr 1/2003. W związku z tym Komisja miała działać ultra vires, w czym nic nie zmienia fakt, że in concreto nie doszło do naruszenia prawa do obrony.

29.

Pierwsze trzy zarzuty odwołania Nexans koncentrują się w istocie wszystkie wokół kwestii, czy Komisja może w ramach kontroli sporządzać kopie dysków twardych bez ich uprzedniego sprawdzenia i wybrania wyłącznie danych istotnych dla dochodzenia, a następnie zabrać te kopie do własnych pomieszczeń w Brukseli i tam je zbadać. W ramach pierwszego zarzutu odwołania Nexans kwestionuje najpierw w szczególności uprawnienia Komisji do sporządzania kopii danych, których nie sprawdzono wcześniej pod kątem istotnego znaczenia dla danego dochodzenia.

30.

W tym kontekście jak najbardziej celowe wydaje się odrębne przeanalizowanie tych operacji, tj. z jednej strony sporządzenia kopii danych bez ich uprzedniego sprawdzenia oraz z drugiej strony późniejszego zbadania tych danych w pomieszczeniach Komisji, chociaż operacje te są bez wątpienia ściśle ze sobą powiązane. Można sobie bowiem jak najbardziej wyobrazić, że Komisja sporządza kopie danych bez ich uprzedniego sprawdzenia, aby następnie zbadać je od razu na miejscu. Postąpiła tak zresztą częściowo również w niniejszej sprawie ( 16 ). Taki sposób postępowania umożliwia w szczególności ponowne udostępnienie miejsc i środków pracy w toku kontroli.

31.

Przed rozważeniem zasadności pierwszego zarzutu odwołania należy jednak najpierw zbadać trzy zarzuty podnoszone przez Komisję w odniesieniu do jego dopuszczalności i znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie.

32.

Komisja kwestionuje dopuszczalność pierwszego zarzutu odwołania najpierw dlatego, że ma on zmierzać jedynie do ponownego zbadania skargi wniesionej do Sądu.

33.

Zarzut ten nie jest jednak przekonujący, ponieważ w sytuacji, gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie przez Sąd prawa Unii, kwestie prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą być ponownie rozważane w postępowaniu odwoławczym ( 17 ).

34.

W niniejszej sprawie pierwszy zarzut odwołania, związany z kwestią, czy Komisja może sporządzać kopie dysków twardych, których wcześniej nie zbadała, dotyczy zakresu kompetencji tej instytucji w świetle art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, a zatem stanowi problem prawny. Wnoszące odwołanie są więc zmuszone powtórzyć swój zarzut podniesiony w tym względzie w pierwszej instancji i oprzeć się na przedstawionych tam już argumentach, aby poddać to pytanie interpretacyjne ocenie Trybunału.

35.

Następnie Komisja podnosi, że wnoszące odwołanie w niniejszym postępowaniu odwoławczym po raz pierwszy podniosły zarzut naruszenia poufności komunikacji między adwokatem a klientem.

36.

Również ten zarzut Komisji nie zasługuje na uwzględnienie.

37.

Zgodnie z art. 127 ust. 1 w związku z art. 190 regulaminu postępowania przed Trybunałem podnoszenie nowych zarzutów w postępowaniu odwoławczym jest co prawda niedozwolone, jednak przepisy te mają jedynie na celu uniknięcie sytuacji, w której przedmiot sporu zostałby rozszerzony poza zarzuty rozpatrywane w pierwszej instancji ( 18 ). Zarzut jest więc dopuszczalny, jeżeli jest on rozszerzeniem argumentacji przedstawionej już w skardze wniesionej w pierwszej instancji ( 19 ).

38.

W niniejszej sprawie argument, zgodnie z którym kopiowanie dokumentów bez ich uprzedniego zbadania może skutkować naruszeniem zasady poufności w stosunkach między adwokatem a jego klientem, ponieważ przy tej okazji mogłoby dojść do skopiowania również dokumentów objętych ochroną na mocy tej zasady, tak ściśle wiąże się z pierwszym zarzutem odwołania, że nie stanowi nowego, odrębnego zarzutu. Argumentacja ta uzupełnia raczej zakwestionowanie procedury, w ramach której sporządza się kopie danych bez ich uprzedniego zbadania, przedstawiając konsekwencje, jakie mogą się z tym wiązać.

39.

Wreszcie Komisja uważa, że pierwszy zarzut odwołania jest nieskuteczny, ponieważ wnoszące odwołanie nie kwestionują ustaleń Sądu poczynionych w pkt 52–59 zaskarżonego wyroku. W myśl tych ustaleń kopiowanie danych stanowi jedynie niezbędny pod względem technicznym etap pośredni w odniesieniu do indeksacji tych danych, a Komisja i tak nie włączyła do akt dochodzenia żadnych dokumentów bez uprzedniego zbadania ich istotności dla przedmiotu kontroli. W związku z tym Komisja uważa, że nawet stwierdzenie, iż uprzednie kopiowanie było niedopuszczalne, nie mogłoby prowadzić do niemożności wykorzystania danego materiału dowodowego.

40.

Zarzut ten również należy oddalić.

41.

Z jednej strony kwestia tego, czy odwołanie jest w całości albo częściowo nieskuteczne („inopérant”), dotyczy bowiem zasadności tego odwołania, dlatego nie może ona być rozważana w oderwaniu od zasadności poszczególnych zarzutów podnoszonych w odwołaniu ( 20 ).

42.

Z drugiej strony stwierdzenie, że Komisja nie była uprawniona do kopiowania danych bez ich uprzedniego zbadania, jak najbardziej może wpłynąć na utrzymanie w mocy zarówno zaskarżonego wyroku, jak i spornej decyzji. Nawet jeśli Komisja ostatecznie włączyła do akt dochodzenia wyłącznie zbadane dokumenty, nie zmienia to bowiem nic w tym, że dopiero obszerne kopiowanie dysków twardych umożliwiło zabranie kopii do Brukseli i ustalenie tam istotnego materiału dowodowego. Jeżeli pierwotne kopiowanie miałoby nie być objęte zakresem kompetencji Komisji, prowadziłoby to nieuchronnie do pytania o możliwość wykorzystania materiału dowodowego, na którym oparto sporną decyzję.

43.

Pierwszy zarzut odwołania jest zatem dopuszczalny i – jeżeli okazałby się zasadny – mógłby jak najbardziej skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku oraz spornej decyzji.

44.

Główne zastrzeżenie Nexans w ramach pierwszego zarzutu odwołania opiera się na tym, że zarówno z brzmienia, jak i z ogólnej systematyki art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 wynika obowiązkowa kolejność czynności, jakie wykonuje się w toku kontroli. Zgodnie z tą kolejnością wszelkie dane i dokumenty, do których uzyskano wgląd w przedsiębiorstwie, należy najpierw w ramach pierwszego kroku zbadać pod kątem istotności dla danego dochodzenia, a dopiero następnie w ramach drugiego kroku sporządzić kopie wyłącznie tych danych i dokumentów, które uznano za istotne i które w związku z tym podlegają włączeniu do akt postępowania.

45.

Sąd oddalił tę argumentację w pkt 52–59 zaskarżonego wyroku, uzasadniając to co do zasady tym, że z art. 20 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia nr 1/2003 nie wynika, że uprawnienie Komisji do sporządzania kopii z ksiąg i dokumentów dotyczących działalności kontrolowanego przedsiębiorstwa ogranicza się do ksiąg i dokumentów, które zostały już poddane kontroli. Sporządzanie kopii bez uprzedniego sprawdzenia kopiowanych danych ma być objęte zakresem kompetencji wynikających z art. 20 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia nr 1/2003, jeżeli sporządzenie tych kopii służy celowi przeprowadzenia dochodzenia, a w szczególności indeksacji danych przy zastosowaniu technologii dochodzenia cyfrowego, a ostatecznie do akt dochodzenia nie zostają włączone żadne dokumenty, których nie zbadano by uprzednio pod kątem istotności dla przedmiotu danej kontroli.

46.

Nie dostrzegam w tym wywodzie naruszenia prawa.

47.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że chociaż podniesiony przez Nexans argument oparty na brzmieniu art. 20 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia nr 1/2003 funkcjonuje w odniesieniu do wersji tego rozporządzenia w języku niniejszego postępowania odwoławczego, tj. w języku angielskim, oraz kilku innych wersji językowych, nie może się jednak ostać w przypadku całościowego przeglądu wszystkich wersji językowych rozporządzenia nr 1/2003.

48.

Nexans twierdzi bowiem, iż z użycia w pewnych wersjach językowych art. 20 ust. 2 lit. c) rozporządzenia 1/2003 słów „tych ksiąg lub rejestrów” wynika, że unormowane tam uprawnienie do pobierania kopii odnosi się wyłącznie do ksiąg i rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo sprawdzonych już zgodnie z lit. b) tego samego ustępu i wspomnianych w tym przepisie.

49.

W odpowiedzi Komisja podnosi natomiast, że użycie słów „tych ksiąg lub rejestrów” w pewnych wersjach językowych art. 20 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 1/2003 wynika raczej z tego, że chciano odwołać się do wymienionych pod lit. b) tego samego ustępu „ksiąg i innych rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo”.

50.

Dokładniejsza analiza pokazuje jednak, że zarówno pierwsza, jak i druga argumentacja znajduje potwierdzenie wyłącznie w niektórych, nie zaś we wszystkich wersjach językowych art. 20 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia nr 1/2003, oraz że z całościowego przeglądu tych wersji językowych ogólnie wyłania się raczej niespójny obraz odniesień zawartych w tym przepisie. Z jednej strony większość ( 21 ) wersji językowych art. 20 ust. 2 lit. c) – choć właśnie nie wszystkie ( 22 ) – zawiera bowiem odniesienie do poprzedzającej ją lit. b) tego samego ustępu ze względu na użycie słowa „tych” lub innego podobnego, a z drugiej strony w niektórych wersjach językowych lit. c) użyte pod poprzedzającą ją lit. b) wyrażenie „rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo” zostaje po prostu powtórzone ( 23 ).

51.

Wykładnia, zgodnie z którą na podstawie art. 20 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 1/2003 można by kopiować wyłącznie dokumenty, które zostały uprzednio sprawdzone zgodnie z lit. b) tego samego ustępu – o ile wiadomo – znajduje wyraźne potwierdzenie jedynie w brzmieniu portugalskiej wersji art. 20 ust. 2 lit. c), ponieważ jest tam mowa o „sprawdzonych dokumentach” ( 24 ). Jednak jako że wszystkie pozostałe wersje językowe są pod tym względem niejasne, nie można wyciągać wniosków co do intencji autora tego przepisu wyłącznie na podstawie brzmienia wersji portugalskiej ( 25 ).

52.

W tych okolicznościach należy raczej stwierdzić, że z samego brzmienia art. 20 ust. 2 lit. b) i c) nie wynika po prostu, czy unormowane pod lit. c) uprawnienie do kopiowania odnosi się jedynie do dokumentów sprawdzonych już na podstawie lit. b), czy też nie. Przy ustalaniu odnośnej intencji autora przepisu należy zatem uwzględniać ogólną systematykę, w jaką wpisuje się ten przepis, i kontekst oraz cele regulacji, której część stanowi ( 26 ).

53.

W tej kwestii trzeba z jednej strony podkreślić, że Komisja dysponuje uprawnieniami kontrolnymi przewidzianymi w rozporządzeniu nr 1/2003 w celu umożliwienia jej realizacji zadania polegającego na ochronie wspólnego rynku wewnętrznego przed zakłóceniami konkurencji oraz na karaniu naruszeń reguł konkurencji na tym rynku ( 27 ).

54.

Z drugiej strony trzeba przypomnieć, że choć w prawie antymonopolowym sporne postępowanie rozpoczyna się dopiero w momencie otrzymania pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, Trybunał wyraźnie stwierdził, iż praw do obrony danych przedsiębiorstw powinno się również przestrzegać już w toku dochodzenia wstępnego. Jak bowiem Sąd słusznie zauważył w pkt 80 zaskarżonego wyroku, nie wolno dopuścić do nieodwracalnego naruszenia prawa do obrony na etapie dochodzenia wstępnego. Dotyczy to w szczególności kontroli, które mogą mieć determinujące znaczenie dla zabezpieczenia dowodów nielegalnego charakteru zachowań przedsiębiorstw ( 28 ). Uprawnienia, którymi Komisja dysponuje w ramach kontroli, są zatem ściśle ograniczone ( 29 ).

55.

W związku z powyższym wydawane przez Komisję decyzje w sprawie kontroli podlegają surowym wymogom w zakresie uzasadnienia. Na tym etapie Komisja nie musi jeszcze co prawda przedstawiać pełnej i ostatecznej oceny prawnej czynów zarzucanych danym przedsiębiorstwom ( 30 ) oraz przysługuje jej również prawo poszukiwania źródeł informacji, które nie są jeszcze znane ani w pełni określone ( 31 ), jednak w swoich decyzjach w sprawie kontroli musi ona wskazać przedmiot i cel danej kontroli, aby umożliwić zainteresowanym przedsiębiorstwom określenie zakresu ich zobowiązania do współpracy, przy jednoczesnym zabezpieczeniu ich prawa do obrony ( 32 ). Komisja jest zatem zobowiązana wskazać możliwie dokładnie to, co jest poszukiwane, i elementy, których powinna dotyczyć kontrola, i nie wolno jej przeprowadzać przypadkowych kontroli bez konkretnego podejrzenia – tak zwanych „fishing expeditions” ( 33 ).

56.

W konsekwencji Komisja może w toku kontroli szukać jedynie dokumentów, które są istotne dla przedmiotu i celu podanych w decyzji w sprawie kontroli, i wyłącznie takie dokumenty włączać do akt sprawy i wykorzystywać później jako środek dowodowy. Jest to bowiem jedyny sposób zagwarantowania, by w późniejszym postępowaniu antymonopolowym nie zostały wykorzystane środki dowodowe, które uzyskano w wyniku naruszenia prawa do obrony danych przedsiębiorstw ( 34 ). Dlatego również przypadkowe ustalenia, na które Komisja trafia w toku kontroli i które dotyczą przedmiotu innego niż odnoszący się do danej kontroli, można wykorzystać jedynie w celu uzasadnienia początkowego podejrzenia i wszczęcia nowego dochodzenia o innym przedmiocie ( 35 ).

57.

W takim kontekście nie ulega rzeczywiście wątpliwości, że Komisja w żadnym razie nie może włączać do akt, a tym samym w konsekwencji wykorzystywać jako środka dowodowego dokumentów, nie sprawdziwszy ich uprzednio pod kątem istotnego znaczenia dla przedmiotu danej kontroli. W przeciwnym razie wszystkie gwarancje proceduralne przysługujące zainteresowanym przedsiębiorstwom zostałyby bowiem pozbawione istoty i nic nie stałoby już na przeszkodzie wykorzystywaniu bezprawnie uzyskanych środków dowodowych.

58.

W tym względzie z ogólnej systematyki art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 rzeczywiście wynika logiczna kolejność kroków proceduralnych, jakie należy podjąć w ramach kontroli, a mianowicie to, że w każdym wypadku należy najpierw sprawdzić dane i dokumenty pod kątem ich istotności dla przedmiotu danej kontroli, zanim trafią do prowadzonych przez Komisję akt postępowania. Wbrew argumentacji Nexans z art. 20 ust. 2 nie wynika natomiast konieczna chronologia działań, zgodnie z którą dane zawsze trzeba by najpierw sprawdzić, zanim będą one mogły zostać skopiowane. Dotyczy to w szczególności sytuacji, w której kopie sporządzane są najpierw wyłącznie w celach czysto kontrolnych.

59.

W takim przypadku nieproporcjonalnym ograniczeniem uprawnień Komisji wydaje się odmówienie jej możliwości kopiowania danych bez ich uprzedniego sprawdzenia, jeżeli zapewni się, że stanowi to jedynie techniczny etap pośredni w ramach analizy tych danych, a w efekcie nie włącza się do akt żadnych dokumentów bez ich uprzedniego sprawdzenia. Wnoszące odwołanie nie kwestionują tego, że miało to miejsce w niniejszej sprawie ( 36 ).

60.

Prawdą jest, że kontrola wiąże się z ingerencją w sferę prywatną przedsiębiorstwa, a wymóg ochrony przed arbitralnymi lub dysproporcjonalnymi ingerencjami władzy publicznej w sferę prywatnej działalności osoby, zarówno fizycznej, jak i prawnej, stanowi ogólną zasadę prawa Unii, która została już skodyfikowana w art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej ( 37 ).

61.

Nie oznacza to jednak, że uprawnienia Komisji wynikające z art. 20 rozporządzenia nr 1/2003 – jak podnosi Nexans – per se podlegają wykładni zawężającej. Uprawnienia te należy raczej interpretować i traktować w ten sposób, że wymagają one zapewnienia ścisłego przestrzegania praw zainteresowanych przedsiębiorstw. Ograniczenia, którym podlega wykonywanie uprawnień Komisji w tych ramach, nie są bowiem celem samym w sobie, lecz służą zagwarantowaniu przestrzegania tych praw ( 38 ).

62.

Prawo do obrony oraz ochrona praw takich jak prawo do poufności w stosunkach między adwokatem a jego klientem, na które powołuje się Nexans, czy też podniesione w równoległej sprawie Prysmian i Prysmian Cavi e Sistemi/Komisja prawo do ochrony życia prywatnego są jednak gwarantowane, jeśli Komisja – jak w niniejszym przypadku – sporządza co prawda kopię danych bez ich uprzedniego sprawdzenia, ale analizuje je następnie – przestrzegając ściśle odpowiednich gwarancji, jakie przysługują zainteresowanym przedsiębiorstwom w zakresie obrony, tj. w szczególności wyłącznie w obecności ich adwokatów – pod kątem istotności dla przedmiotu kontroli, zanim zostaną one włączone do akt postępowania jako dokumenty uznane pod tym kątem za istotne, a pozostałe skopiowane dane zostaną usunięte ( 39 ).

63.

Nawet bowiem jeżeli na służbowych twardych dyskach znajdowałyby się również dane prywatne lub chronione na mocy zasady poufności w stosunkach między adwokatem a jego klientem i zostałyby one pierwotnie skopiowane wraz z innym danymi, w przypadku takiej procedury przy przeglądaniu danych następującym zaraz po sporządzeniu kopii oddziela się dokumenty mogące służyć jako materiał dowodowy od pozostałych danych, które zostają usunięte, jak miało to również miejsce w niniejszym przypadku ( 40 ). Dlatego takie kopiowanie do celów przeglądania nie stanowi większej ingerencji niż samo przeglądanie.

64.

Ponadto wbrew podprogowym zarzutom wnoszących odwołanie Komisja, jak bez sprzeciwu z ich strony podnosi ona w niniejszym postępowaniu odwoławczym, nie pobrała w żadnym razie w arbitralny i przypadkowy sposób, nie dokonując żadnego rozróżnienia, wszystkich danych znajdujących się na wszelkich nośnikach danych i dyskach Nexans, zasysając je dosłownie, jakby posługiwała się ogromnym odkurzaczem do danych. Przeciwnie, Komisja skopiowała tylko te dane, które zostały wcześniej uznane za potencjalnie istotne dla przedmiotu dochodzenia, ponieważ znajdowały się na komputerach lub nośnikach danych osób, które odegrały decydującą rolę w domniemanym naruszeniu podlegającym badaniu w ramach kontroli ( 41 ).

65.

Jak ponadto słusznie zauważa Komisja, indeksowanie danych przy zastosowaniu technologii dochodzenia cyfrowego i następujący po nim przegląd zindeksowanych w ten sposób danych może zająć znaczną ilość czasu, tym bardziej że przedsiębiorstwa przechowują obecnie znaczne ilości danych w formie elektronicznej. Dlatego też jak najbardziej uzasadnione wydaje się ich kopiowanie, aby móc bezpośrednio po tym ponownie udostępnić urządzenia lub nośniki, na których dane te były pierwotnie przechowywane, bez blokowania tych urządzeń przez cały czas trwania kontroli.

66.

W tym kontekście ogólny zakaz kopiowania danych bez ich uprzedniego sprawdzenia wydaje się stanowić niecelowe i w efekcie nieuzasadnione utrudnienie wykonywania przez Komisję uprawnień w zakresie kontroli, które wykraczałoby poza to, co jest konieczne w celu ochrony praw zainteresowanych przedsiębiorstw. Zakaz taki nadmiernie ograniczałby zatem praktyczną skuteczność kontroli jako jednego z narzędzi wykorzystywanych przez Komisję w celu wykonywania zadania związanego z funkcją strażniczki traktatu w obszarze konkurencji ( 42 ).

67.

Podsumowując, należy więc stwierdzić, że zgodnie z art. 20 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 1/2003 Komisja jest uprawniona do sporządzania kopii danych w ramach etapu pośredniego oceny określonych danych, jeżeli wydaje się to celowe w odniesieniu do przeprowadzenia danej kontroli, w efekcie nie włącza się do akt żadnych danych, których nie sprawdzono uprzednio pod kątem ich istotnego znaczenia dla przedmiotu danej kontroli, a wszelkie pozostałe dane zostają po przejrzeniu usunięte. Jeżeli jest to zapewnione, nie wydaje się konieczne, aby żądać od Komisji wykazania, że kopiowanie danych było nie tylko celowe, ale też niezbędne, ponieważ bez ich uprzedniego skopiowania nie byłoby możliwe przeprowadzenie kontroli.

68.

W świetle powyższych rozważań pierwszy zarzut odwołania należy oddalić jako bezzasadny.

69.

Powyższe rozważania nie dają jednak jeszcze odpowiedzi na pytanie, czy Komisja musi następnie sprawdzić skopiowane dane w pomieszczeniach przedsiębiorstwa, czy też może to zrobić we własnych pomieszczeniach w Brukseli.

70.

Wnoszące odwołanie w ramach drugiego i trzeciego zarzutu odwołania sprzeciwiają się sprawdzaniu danych w pomieszczeniach Komisji, powołując się w szczególności na brzmienie art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1/2003, niespójności systemowe w przypadku wykładni rozszerzającej oraz treść samej decyzji w sprawie kontroli.

71.

Sąd oddalił przedstawioną przez Nexans argumentację, zgodnie z którą Komisja nie jest uprawniona, aby po skopiowaniu danych w ramach kontroli w przedsiębiorstwie badać je następnie w swoich pomieszczeniach w Brukseli, w pkt 60–64 zaskarżonego wyroku, uzasadniając to co do zasady tym, że z art. 20 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 1/2003 nie wynika, iż sprawdzanie ksiąg i innych rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo może odbywać się wyłącznie w jego pomieszczeniach. Sąd uznał, że w myśl tego przepisu w toku kontroli dokumentów w swoich pomieszczeniach Komisja musi jedynie zapewnić kontrolowanym przedsiębiorstwom te same gwarancje, których musi przestrzegać w toku kontroli na miejscu w przedsiębiorstwie, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

72.

Również ten wywód nie jest dotknięty naruszenia prawa.

73.

Należy najpierw zauważyć, że wbrew stanowisku Nexans z brzmienia art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, zgodnie z którym Komisja „może prowadzić wszelkie konieczne kontrole przedsiębiorstw”, nie wynika, że cała kontrola musi koniecznie odbyć się w pomieszczeniach przedsiębiorstwa.

74.

Brzmienie art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, ze względu na użycie wyrażenia „przedsiębiorstw”, stanowi co prawda odniesienie do pomieszczeń kontrolowanych przedsiębiorstw, jest to jednak po prostu logiczne, ponieważ kontrola musi rozpocząć się w pomieszczeniach przedsiębiorstwa. Sformułowanie to nie wyklucza natomiast, by skopiowane w pomieszczeniach przedsiębiorstwa dane były następnie sprawdzane w pomieszczeniach Komisji pod kątem tego, czy są istotne dla przedmiotu danej kontroli.

75.

To samo dotyczy ogólnej systematyki regulacji, której część stanowi art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Z systematyki tej wynika co prawda, że prawodawca chciał na mocy tego przepisu przewidzieć konieczne uprawnienia w zakresie przeprowadzania kontroli przez Komisję w pomieszczeniach danego przedsiębiorstwa (wchodzenie do pomieszczeń, sprawdzanie dokumentów, pobieranie kopii, pieczętowanie pomieszczeń i dokumentów oraz zadawania pytań przedstawicielom przedsiębiorstwa), jednak również to nie wyklucza kontynuowania kontroli rozpoczętej w pomieszczeniach przedsiębiorstwa już w pomieszczeniach Komisji.

76.

Nic nie wskazuje bowiem na to, że takie kontynuowanie kontroli w pomieszczeniach Komisji w porównaniu z przeprowadzeniem kontroli w pomieszczeniach przedsiębiorstwa samo w sobie stanowiłoby dodatkową ingerencję w prawa danych przedsiębiorstw, która byłaby na tyle poważna, że uprawnienie w tym zakresie musiałoby być wyraźnie przewidziane i nie mogłoby wynikać w sposób dorozumiany z uprawnień przewidzianych w art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1/2003 wykładanych w świetle konieczności ochrony praw zainteresowanych przedsiębiorstw.

77.

Jest tak tym bardziej, że jak już wspomniano, uprawnienia przewidziane w rozporządzeniu nr 1/2003 mają na celu umożliwienie Komisji skutecznego zwalczania praktyk antykonkurencyjnych ( 43 ). Właśnie ze względu na istotne zwiększenie zakresu wytwarzanych i przechowywanych przez przedsiębiorstwa danych elektronicznych, które nastąpiło po wejściu w życie rozporządzenia nr 1/2003, jak najbardziej uzasadnione wydaje się zatem umożliwienie Komisji czasochłonnego sprawdzania takich danych w jej własnych pomieszczeniach, aby nie zmuszać pracowników Komisji do zbyt długiego przebywania w pomieszczeniach kontrolowanych przedsiębiorstw, co może wiązać się ponadto również z wysokimi kosztami.

78.

W związku z powyższym ograniczenie uprawnienia Komisji do sprawdzania danych we własnych pomieszczeniach do przypadków, w których na przykład z przyczyn technicznych sprawdzenie określonych danych na miejscu w przedsiębiorstwie nie jest możliwe, nie wydaje się rzeczywiście wskazane. Sprawdzanie danych przez Komisję we własnych pomieszczeniach, a nie w pomieszczeniach danego przedsiębiorstwa, musi być jednak celowe i uzasadnione w świetle okoliczności konkretnej sprawy, na przykład w sytuacji, w której Komisja poświęciła już pewien czas na kontrolę na miejscu, a mimo to trzeba jeszcze sprawdzić bardzo dużo danych.

79.

W niniejszej sprawie uzasadnienie wynika również z faktu, że przedmiotowe dane zostały udostępnione dopiero pod koniec kontroli w przedsiębiorstwie ( 44 ). Podobnie sprawdzanie danych w pomieszczeniach Komisji wydaje się raczej uzasadnione, jeżeli dane przedsiębiorstwo – jak w niniejszej sprawie – jest już reprezentowane przez adwokatów z siedzibą w Brukseli, którzy bez większego trudu mogą być obecni przy sprawdzaniu danych.

80.

Wnoszące odwołanie nie podnoszą natomiast żadnych okoliczności, które mogłyby wykazać, że kontynuowanie kontroli w pomieszczeniach Komisji nie było w niniejszej sprawie celowe, lecz służyło jedynie „wygodzie” Komisji.

81.

Podobnie jak w przypadku omówionego powyżej kopiowania danych ( 45 ), również w przypadku ich sprawdzania w pomieszczeniach Komisji decydujące jest jednak to, aby procedura ta nie wiązała się z naruszeniem prawa zainteresowanych przedsiębiorstw do obrony.

82.

Jak słusznie stwierdził Sąd w pkt 60 zaskarżonego wyroku, w tym zakresie podczas kontroli dokumentów przeprowadzanej w biurach Komisji należy jedynie przestrzegać takich samych gwarancji proceduralnych dla zainteresowanych przedsiębiorstw jak podczas kontroli w ich własnych pomieszczeniach. Jak wyjaśniono powyżej, w toku kontroli decydujące znaczenie ma bowiem to, aby do akt sprawy włączano wyłącznie dokumenty, co do których wykazano, że są one istotne dla przedmiotu i celu podanych w decyzji w sprawie kontroli, ponieważ tylko w ten sposób można zagwarantować, że na późniejszym etapie postępowania nie zostaną wykorzystane żadne środki dowodowe, które uzyskano z naruszeniem praw zainteresowanych przedsiębiorstw ( 46 ). W tym celu konieczne jest, aby adwokaci tych przedsiębiorstw byli zawsze obecni przy przeglądaniu przez Komisję wszelkich danych i dokumentów oraz mogli sprawdzić, które dokumenty Komisja uznała za istotne.

83.

Fakt, że Komisja zabiera skopiowane w danym przedsiębiorstwie dane do swoich pomieszczeń w Brukseli i tam dokonuje ich sprawdzenia, nie może w związku z tym w żadnym razie prowadzić do tego, że dane przedsiębiorstwo straci kontrolę nad tymi danymi i będą one dowolnie przeglądane przez Komisję według jej własnego uznania. Przeciwnie, należy zapewnić, by Komisja przetransportowała dane w postaci opieczętowanej, a następnie przeglądała je wyłącznie w obecności adwokatów danego przedsiębiorstwa, co miało miejsce w niniejszej sprawie ( 47 ). Taki transport opieczętowanych danych – jak słusznie podniosła Komisja podczas rozprawy – zapewnia także ciągłość kontroli rozpoczętej w pomieszczeniach przedsiębiorstwa i kontynuowanej w pomieszczeniach Komisji.

84.

Ponadto wymóg przestrzegania prawa kontrolowanych przedsiębiorstw do obrony naruszałaby również sytuacja, w której przeprowadzenie kontroli w pomieszczeniach Komisji w Brukseli wiązałoby się dla tych przedsiębiorstw z nieproporcjonalnymi obciążeniami lub kosztami. Przedsiębiorstwa są bowiem co prawda zobowiązane do współpracy przy kontroli przeprowadzanej przez Komisję, zobowiązanie to musi jednak ograniczać się do odpowiednich żądań Komisji w zakresie współpracy i nie może skutkować nadmiernym obciążeniem przedsiębiorstw ( 48 ).

85.

W tym kontekście Nexans podnosi, że jeżeli Komisja zgodnie z art. 20 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia nr 1/2003 mogłaby sprawdzać skopiowane w danym przedsiębiorstwie dane w swoich pomieszczeniach w Brukseli, w pomieszczeniach Komisji musiałoby znajdować zastosowanie również prawo Komisji do zadawania pytań pracownikom kontrolowanego przedsiębiorstwa na podstawie lit. e) tego samego ustępu. Wydaje się to jednak niezgodne z ostatecznym uregulowaniem uprawnień dochodzeniowych Komisji.

86.

W porównaniu z poprzednim przepisem zawartym w art. 14 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 17 ( 49 ) należy zauważyć, że znajdujący się tam jeszcze fragment, zgodnie z którym można żądać ustnych wyjaśnień „na miejscu”, nie został już powtórzony w art. 20 ust. 2 lit. e) rozporządzenia nr 1/2003. W związku z powyższym zadawanie pytań pracownikom przedsiębiorstwa w Brukseli na podstawie tego przepisu nie wydaje się per se wykluczone jednak tylko przy założeniu, że związane z tym nakłady obciążające przedsiębiorstwo nie są nieproporcjonalne.

87.

Podobnie konieczność zapewnienia obecności adwokatów zainteresowanych przedsiębiorstw w Brukseli podczas trwania kontroli w pomieszczeniach Komisji, a w szczególności związane z tym koszty nie mogą stanowić dla tych przedsiębiorstw nieproporcjonalnego obciążenia w porównaniu z kontrolą przeprowadzaną w ich pomieszczeniach.

88.

W niniejszej sprawie Nexans nie przedstawia jednak żadnych okoliczności, z których wynikałoby, że kontrola w pomieszczeniach Komisji miałaby stanowić nieproporcjonalne obciążenie dla tego przedsiębiorstwa. Na istnienie takich okoliczności nie wskazuje też żadne inne źródło.

89.

Wreszcie – wbrew argumentacji Nexans – wykładnia art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1/2003, zgodnie z którą Komisja może kontynuować kontrolę w swoich pomieszczeniach, nie jest również sprzeczna z pozostałymi przepisami tego rozporządzenia.

90.

Według Nexans art. 21 ust. 4 rozporządzenia nr 1/2003, który w kwestii „kontroli innych pomieszczeń” odsyła do uprawnień przewidzianych w art. 20 ust. 2 lit. a)–c) rozporządzenia nr 1/2003, nie miałby sensu, jeżeli już z samego art. 20 chciano by wywieść, że Komisja jest uprawniona do kontroli dokumentów poza pomieszczeniami przedsiębiorstwa.

91.

Jak słusznie zauważa Komisja, art. 21 rozporządzenia nr 1/2003 dotyczy jednak zupełnie innej sytuacji niż kontrola przeprowadzana zgodnie z art. 20 tego samego rozporządzenia. Artykuł 21 upoważnia bowiem Komisję do przeprowadzania kontroli i gromadzenia materiału dowodowego w pomieszczeniach innych niż pomieszczenia przedsiębiorstwa, np. w miejscach zamieszkania lub środkach transportu pracowników przedsiębiorstwa, i odsyła w tym celu do uprawnień przewidzianych w art. 20 ust. 2 lit. a)–c). Wykładnia art. 20 ust. 2 lit. b), zgodnie z którą poza pomieszczeniami przedsiębiorstwa można kontynuować kontrolę danych skopiowanych tam na podstawie lit. c) tego samego ustępu, nie ma zatem żadnego wpływu na zakres stosowania art. 21 rozporządzenia nr 1/2003.

92.

Podsumowując, należy zatem stwierdzić, że zgodnie z art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1/2003 Komisja jest uprawniona do późniejszego sprawdzania w swoich pomieszczeniach danych skopiowanych w pomieszczeniach przedsiębiorstwa w toku kontroli, jeżeli wydaje się to celowe w odniesieniu do przeprowadzenia danej kontroli, a kontrolowanym przedsiębiorstwom zapewnia się te same gwarancje w zakresie prawa do obrony co w przypadku kontroli przeprowadzanej w ich własnych pomieszczeniach. Jeżeli zostało to zapewnione, wydaje się, że nie należy żądać od Komisji wykazania, iż przeprowadzenie kontroli w pomieszczeniach przedsiębiorstwa byłoby całkowicie niemożliwe.

93.

W związku z powyższym również drugi zarzut odwołania jest bezzasadny i podlega oddaleniu.

94.

Wnoszące odwołanie podnoszą w ramach trzeciego zarzutu odwołania, że Sąd naruszył prawo, oddalając ich argument, zgodnie z którym ograniczenie kompetencji Komisji w zakresie kontroli do pomieszczeń Nexans wynika również z brzmienia samej decyzji w sprawie kontroli. Stanowi ona bowiem, że „[k]ontrola może odbyć się we wszystkich miejscach kontrolowanych przez dane przedsiębiorstwo, a w szczególności w biurach znajdujących się pod następującym adresem: […]” ( 50 ).

95.

Sąd oddalił tę argumentację w pkt 67 zaskarżonego wyroku, uzasadniając to tym, iż z decyzji w sprawie kontroli wynika co prawda, że mogła ona odbywać się we wskazanych miejscach, ale już nie że miała ona być przeprowadzana jedynie tam, z wyłączeniem możliwości kontynuowania przez Komisję tej kontroli w Brukseli.

96.

Wbrew stanowisku Nexans stwierdzenie to nie narusza prawa.

97.

Jak słusznie zauważa Komisja, powołując się na wyrok Sądu w sprawie Minoan Lines/Komisja, który cytują same Nexans, cel takiej informacji polega mianowicie wyłącznie na tym, aby upoważnić Komisję do wchodzenia do pomieszczeń wskazanego podmiotu prawnego, ale właśnie tylko do nich. Oznacza to, że Komisja nie może na podstawie takiej decyzji wchodzić do pomieszczeń innego podmiotu prawnego niż ten, który wskazano, i przeprowadzać tam kontroli ( 51 ).

98.

W związku z tym decyzja w sprawie kontroli nie wyklucza późniejszego sprawdzania przez Komisję we własnych pomieszczeniach danych skopiowanych w przedsiębiorstwie wskazanym w tej decyzji, jeżeli również w tym przypadku zapewnia się, że przedsiębiorstwo to w żadnym momencie nie traci kontroli nad swoimi danymi, co miało miejsce w niniejszej sprawie ( 52 ).

99.

Ponadto błędne jest również twierdzenie wnoszących odwołanie, że decyzję w sprawie kontroli należało wydać na podstawie art. 21, a nie art. 20 rozporządzenia nr 1/2003, aby obejmowała ona również kontrolę przeprowadzaną w pomieszczeniach Komisji. Jak wyjaśniono już bowiem powyżej ( 53 ), art. 21 dotyczy kontroli przeprowadzanych w pomieszczeniach innych niż pomieszczenia przedsiębiorstwa, np. w miejscach zamieszkania lub środkach transportu pracowników przedsiębiorstwa, a tym samym zupełnie innej sytuacji niż ta, w której kontrola rozpoczęta na podstawie art. 20 w pomieszczeniach przedsiębiorstwa jest kontynuowana w pomieszczeniach Komisji.

100.

W konsekwencji trzeci zarzut odwołania również należy oddalić jako bezzasadny.

101.

W ramach czwartego i piątego zarzutu odwołania wnoszące odwołanie kwestionują stwierdzenia Sądu odnoszące się do obliczenia kwoty grzywny. Zarzut czwarty odwołania dotyczy przysługującego Sądowi nieograniczonego prawa orzekania w przedmiocie grzywny nałożonej przez Komisję, a piąty – domniemanego błędu w ocenie, którego miał dopuścić się Sąd.

102.

W ramach czwartego zarzutu odwołania wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył zakres swojego nieograniczonego prawa orzekania w kwestii grzywny nałożonej przez Komisję w świetle art. 261 TFUE w związku z art. 31 rozporządzenia nr 1/2003.

103.

W tym względzie należy zaznaczyć na wstępie, że Sąd jako jedyny jest właściwy do kontrolowania sposobu, w jaki Komisja ocenia w każdym poszczególnym przypadku wagę zachowań niezgodnych z prawem. Przedmiotem kontroli przeprowadzanej przez Trybunał w ramach odwołania jest z jednej strony zbadanie, w jakim stopniu Sąd uwzględnił, w sposób prawnie właściwy, wszystkie czynniki istotne dla dokonania oceny wagi określonego zachowania w świetle art. 101 TFUE i art. 23 rozporządzenia nr 1/2003, oraz z drugiej strony zweryfikowanie, czy Sąd odniósł się w stopniu wymaganym przez prawo do wszystkich argumentów powołanych w celu poparcia żądania uchylenia albo obniżenia wysokości grzywny ( 54 ).

104.

W niniejszej sprawie wnoszące odwołanie uważają, że należało obniżyć kwotę podstawową grzywny ustaloną na 15% odnośnej części wartości sprzedaży, ponieważ w świetle ich argumentacji naruszenie nie miało żadnego wpływu na odnośny rynek lub też wpływ ten był jedynie niewielki. Tymczasem w pkt 156 zaskarżonego wyroku Sąd odesłał jedynie do pkt 22 wytycznych z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (zwanych dalej „wytycznymi z 2006 r.”), gdzie nie wskazano wpływu naruszenia na rynek wśród czynników determinujących wysokość grzywny ( 55 ). Sąd miał zatem naruszyć prawo, ponieważ nie zbadał argumentu wnoszących odwołanie ani nie wykonał swojego nieograniczonego prawa orzekania w przedmiocie decyzji Komisji.

105.

Szanse powodzenia tego zarzutu zależą od tego, czy podstawę stanowi brzmienie pkt 156 zaskarżonego wyroku w języku postępowania, czyli w języku angielskim, czy raczej brzmienie tego punktu w języku roboczym Sądu, czyli w języku francuskim, jak również w pozostałych wersjach językowych zaskarżonego wyroku.

106.

Za punkt wyjścia należy przyjąć, że nieograniczone prawo orzekania, które zgodnie z art. 261 TFUE zostało przyznane sądom Unii w art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, upoważnia Sąd, poza zwykłą kontrolą zgodności sankcji z prawem, do zastąpienia oceny Komisji własną oceną i w konsekwencji uchylenia, zmniejszenia lub podwyższenia nałożonej grzywny lub okresowej kary pieniężnej ( 56 ).

107.

Chociaż wykonywanie tego nieograniczonego prawa orzekania nie jest równoznaczne z przeprowadzeniem kontroli z urzędu ( 57 ), sąd Unii, aby spełniać wymogi związane z przeprowadzaniem kontroli w ramach wykonywania nieograniczonego prawa orzekania w rozumieniu art. 47 karty w zakresie dotyczącym grzywny, jest przy wykonaniu uprawnień określonych w art. 261 i 263 TFUE zobowiązany ponadto do przeanalizowania wszystkich zarzutów natury prawnej czy faktycznej, za pomocą których podnoszący je chcą wykazać, iż kwota grzywny nie jest dostosowana do wagi i czasu trwania naruszenia ( 58 ).

108.

W wypadku gdy podstawą analizy ma być wersja w języku francuskim, jak również pozostałe wersje językowe zaskarżonego wyroku, poza wersją angielską, wywód Sądu zawarty w pkt 156 zaskarżonego wyroku – wbrew argumentacji wnoszącej odwołanie – spełnia wymogi wynikające z tego orzecznictwa.

109.

To prawda, że w pkt 156 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił argument, zgodnie z którym Komisja miałaby być zobowiązana do uwzględnienia domniemanego braku wpływu naruszenia na rynek, odsyłając do pkt 22 wytycznych z 2006 r. i stwierdzając w tym względzie, że Komisja nie musi koniecznie w ich świetle uwzględniać rzeczywistego wpływu na rynek lub braku takiego wpływu jako okoliczności obciążającej lub łagodzącej.

110.

Ponadto Sąd stwierdził jednak w wersji francuskiej, jak również w pozostałych wersjach językowych zaskarżonego wyroku, z wyjątkiem wersji angielskiej, że wystarczy, aby – tak jak w tym wypadku – ustalona przez Komisję wielkość części wartości sprzedaży, którą należy uwzględnić, była uzasadniona w świetle innych elementów mogących mieć wpływ na określenie wagi naruszenia na podstawie tego ostatniego przepisu, takich jak sam charakter naruszenia, łączny udział w rynku wszystkich uczestniczących w naruszeniu podmiotów i zasięg geograficzny naruszenia.

111.

Z powyższego wywodu wynika, że wbrew twierdzeniom Nexans Sąd nie oddalił argumentu dotyczącego domniemanego braku wpływu na rynek wyłącznie na podstawie ogólnego odesłania do wytycznych z 2006 r. Dodanie wyrażenia „tak jak w tym wypadku” świadczy o tym, że zgodnie ze stanowiskiem i oceną Sądu w konkretnej sprawie wysokość części wartości sprzedaży, którą Komisja uwzględniła przy ustalaniu kwoty podstawowej grzywny, niezależnie od ewentualnego braku wpływu na rynek, była uzasadniona innymi okolicznościami wskazanymi w wytycznych z 2006 r., na przykład charakterem naruszenia. Ponieważ język francuski jest językiem roboczym Sądu, należy stanąć na stanowisku, że Sąd świadomie dodał istniejący w wersji francuskiej fragment „jak w niniejszej sprawie” („comme en l’occurrence”) i tym samym fragment ten oddaje ocenę niniejszej sprawy przez Sąd.

112.

W związku z tym nie można zarzucić Sądowi, że nie zbadał on w wystarczającym stopniu argumentacji Nexans podniesionej w pierwszej instancji i nie wykonał w wystarczającym zakresie swojego nieograniczonego prawa orzekania w przedmiocie decyzji Komisji w sprawie grzywny. Poprzez brak umieszczenia fragmentu „jak w niniejszej sprawie” w pkt 156 wersji angielskiej zaskarżonego wyroku jest on jednak dotknięty w wersji w języku postępowania naruszeniem prawa, które w zasadzie powinno prowadzić do uchylenia tego wyroku. Bez tego fragmentu nie jest bowiem jasne, czy Sąd w dostatecznym zakresie skorzystał z przysługującego mu prawa do nieograniczonego orzekania w przedmiocie grzywny. Tym samym sprawę należałoby skierować do ponownego rozpoznania przez Sąd. Ponieważ jednak brak analizowanego fragmentu w wersji angielskiej zaskarżonego wyroku wynika ewidentnie jedynie z błędu w tłumaczeniu, Sąd mógłby – jeszcze przed wydaniem orzeczenia Trybunału – usunąć to naruszenie prawa w drodze sprostowania w trybie art. 164 swojego regulaminu postępowania. Byłoby to bardziej preferowane niż uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, ponieważ to ostatnie rozwiązanie niepotrzebnie spowodowałoby wydłużenie postępowania i powstanie dodatkowych kosztów i w efekcie nie zmieniłoby niczego, gdyż Sąd po skierowaniu sprawy w końcu oddaliłby skargę z tym samym uzasadnieniem – z tym że poprawnie przetłumaczonym. W celu uniknięcia naruszenia ochrony prawnej Nexans należałoby wraz ze sprostowaniem wersji angielskiej zaskarżonego wyroku rozpocząć bieg nowego terminu do wniesienia odwołania od części wyroku objętej sprostowaniem. Alternatywnie Trybunał mógłby przyznać stronom w niniejszym postępowaniu termin do zmiany zarzutów ( 59 ).

113.

W wypadku gdyby Sąd wcześniej dokonał sprostowania zaskarżonego wyroku w wersji w języku postępowania i tym samym Trybunał mógł oprzeć się tym, że Sąd skorzystał przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, jego ocena w odniesieniu do wagi naruszenia w niniejszej sprawie mogłaby wydać się jeszcze bardziej uzasadniona, jako że w świetle orzecznictwa Trybunału stawka 15% w przypadku porozumienia w sprawie podziału rynków może być uzasadniona ze względu na samą wagę naruszenia, ponieważ zalicza się ono do najpoważniejszych ograniczeń konkurencji w rozumieniu pkt 23 wytycznych z 2006 r., a taka stawka jest najniższą stawką na skali kar za takie naruszenia na podstawie tych wytycznych ( 60 ). Trybunał wyjaśnił zatem – choć dopiero po ogłoszeniu zaskarżonego wyroku – w wyroku z dnia 26 września 2018 r., Philips i Philips France/Komisja, że zarzut nierozpoznania przez Sąd argumentu dotyczącego wagi naruszenia jest nieskuteczny, jeżeli współczynnik wagi wybrany przez Komisję można uzasadnić już na podstawie samego charakteru naruszenia ( 61 ).

114.

Wreszcie powyższego wywodu nie kwestionuje również mocno akcentowany przez wnoszące odwołanie wyrok Trybunału w sprawie Infineon Technologies/Komisja ( 62 ).

115.

W wyroku tym Trybunał stwierdził rzeczywiście, że Sąd nie mógł bez naruszenia zakresu nieograniczonego prawa orzekania odstąpić od udzielenia odpowiedzi na argument Infineon, zgodnie z którym Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności poprzez ustalenie kwoty grzywny bez uwzględnienia ograniczonej liczby antykonkurencyjnych kontaktów, w których uczestniczyła Infineon ( 63 ).

116.

Sprawa Infineon wyróżnia się jednak tym, że – inaczej niż w przywołanej w pkt 113 niniejszej opinii sprawie Philips ( 64 ) oraz w niniejszej sprawie – chodziło tam o uwzględnienie zakresu indywidualnego udziału Infineon w omawianym naruszeniu, w szczególności w odniesieniu do uwzględnienia wystąpienia okoliczności łagodzących, które mogą uzasadniać obniżenie grzywny ( 65 ). Dlatego też, jak wyraźnie stwierdził Trybunał, wyrok Infineon Technologies/Komisja nie kwestionuje odtworzonego w pkt 113 niniejszej opinii wywodu zawartego w wyroku Philips i Philips France/Komisja ( 66 ).

117.

Z powyższych rozważań wynika zatem, że – z zastrzeżeniem wcześniejszego sprostowania przez Sąd wersji angielskiej zaskarżonego wyroku – również zarzut czwarty odwołania należy oddalić.

118.

Podniesiony przez Nexans piąty zarzut odwołania dotyczy wreszcie oceny „europejskiej konfiguracji kartelu” w odniesieniu do ustalenia grzywny. Jak już wspomniano, Komisja podwyższyła kwotę podstawową grzywny o 2% w stosunku do przedsiębiorstw europejskich, ponieważ oprócz podziału rynków między przedsiębiorstwami europejskimi, japońskimi i południowokoreańskimi („konfiguracja kartelu A/R”) dokonały one dodatkowego podziału między sobą ( 67 ).

119.

W postępowaniu przed Sądem Nexans zakwestionowały to, że w wyniku europejskiej konfiguracji kartelu wystąpiła dodatkowa szkoda, która mogłaby uzasadnić to podwyższenie. Sąd oddalił ten argument.

120.

W niniejszym postępowaniu odwoławczym Nexans kwestionują teraz odnośne stwierdzenie Sądu zawarte w pkt 182 zaskarżonego wyroku. W myśl tego stwierdzenia, wbrew temu, co twierdzi Nexans, nie ulega wątpliwości, że podział projektów dotyczących podziemnych i podmorskich kabli elektrycznych wysokiego napięcia w ramach „konfiguracji europejskiej” kartelu zaostrzył zakłócenie konkurencji, które spowodowała w obrębie EOG „konfiguracja A/R”.

121.

Zdaniem Nexans ustalenie to dotknięte jest zarówno oczywistym błędem w ocenie, jak i brakiem w zakresie uzasadnienia. Zarówno Komisja, jak i Sąd uznały bowiem, że Nexans przedstawiły dowody na to, że naruszenie nie miało wpływu na całą sprzedaż w Europie. W związku z powyższym uzasadnienie podwyższenia grzywny, zgodnie z którym nie ulega wątpliwości, że europejska konfiguracja kartelu zaostrzyła zakłócenie konkurencji, nie jest wystarczające. Potwierdzając zgodność z prawem tego podwyższenia, Sąd miał dopuścić się zatem błędu w ocenie.

122.

Argument ten nie jest przekonujący. Opiera się w części również na ewidentnie błędnym odczytaniu zaskarżonego wyroku.

123.

Przede wszystkim Sąd w żadnym razie nie wyszedł bowiem z założenia, że wnoszące odwołanie wykazały brak wpływu naruszenia na całą sprzedaż w Europie. W pkt 181 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że „europejska konfiguracja kartelu” obejmowała dodatkowe zobowiązanie, które wykraczało poza reguły przydziału istniejące w ramach „konfiguracji A/R” kartelu.

124.

W związku z tym w pkt 182 zaskarżonego wyroku, jak już wspomniano, Sąd doszedł do wniosku, iż nie ulega wątpliwości, że „konfiguracja europejska” kartelu zaostrzyła zakłócenie konkurencji, które spowodowała „konfiguracja A/R” tego kartelu. Nexans nie kwestionuje tych ustaleń Sądu w postępowaniu odwoławczym i nic nie wskazuje też na to, by ustalenia te były oparte na wypaczeniu ewentualnych dowodów przedstawionych przez Nexans w pierwszej instancji.

125.

W związku z powyższym z jednej strony nie wiadomo, w jakim zakresie ustalenie Sądu zawarte w pkt 182 zaskarżonego wyroku miałoby być obarczone brakiem w uzasadnieniu.

126.

Z drugiej strony Sąd również co do istoty sprawy słusznie uznał, że dokonany przez przedsiębiorstwa europejskie podział projektów między sobą stanowi dodatkowe zakłócenie w stosunku do podziału rynków między przedsiębiorstwami europejskimi, japońskimi i południowokoreańskimi. Ścisłe powiązanie omawianych dwu konfiguracji nie zmienia bowiem nic w kwestii tego, że „konfiguracja europejska” kartelu stanowiła porozumienie o odrębnym znaczeniu, niezawarte w „konfiguracji A/R” kartelu. Ten wewnątrzeuropejski podział należałoby uznać za ograniczenie konkurencji również niezależnie od podziału rynków między przedsiębiorstwami europejskimi, japońskimi i południowokoreańskimi. Stwierdzenie Sądu, zgodnie z którym to „dodatkowe” naruszenie mogło zgodnie z prawem zostać obłożone podwyższoną grzywną, nie stanowi zatem błędu w ocenie.

127.

W związku z tym piąty zarzut odwołania również podlega oddaleniu.

128.

Ponieważ żaden z zarzutów odwołania podniesionych przez Nexans nie zasługuje na uwzględnienie, odwołanie należy oddalić w całości.

129.

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania Trybunał rozstrzyga o kosztach, jeżeli oddala odwołanie.

130.

Z art. 138 § 1 i 2 w związku z art. 184 § 1 regulaminu postępowania wynika, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę; jeżeli więcej niż jedna strona przegrała sprawę, Trybunał rozstrzyga o podziale kosztów. Ponieważ Komisja wniosła odpowiednie żądanie, a wnoszące odwołanie przegrywają sprawę, powinny one zostać obciążone kosztami. Powinny one ponieść te koszty solidarnie, ponieważ wniosły odwołanie wspólnie. Niemniej jednak byłoby niesłuszne obciążenie wnoszących odwołanie kosztami powstałymi w związku z zarzutem czwartym odwołania, ponieważ zarzut ten wynika z błędu w tłumaczeniu Trybunału. W tym zakresie każda ze stron powinna w pierwszej kolejności pokryć własne koszty. Następnie mogą one zbadać możliwość podniesienia w tym zakresie roszczeń o odszkodowania od Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

131.

W świetle powyższych rozważań proponuję, aby Trybunał orzekł, co następuje: