–

w imieniu Südbrandenburger Nahverkehrs GmbH – A.-K. Pfeifer, M. Sandmaier oraz O. Grimm, Rechtsanwälte,

–

w imieniu OSL Bus GmbH – A. Braun oraz D. Ledwon, Rechtsanwälte,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – M. Kellerbauer oraz C. Hödlmayr, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 77/187/EWG z dnia 14 lutego 1977 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich, odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. 1977, L 61, s. 26).

2

Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu pomiędzy Reinerem Grafem i Jürgenem Pohlem a Südbrandenburger Nahverkehrs GmbH (zwanym dalej „SBN”) i OSL Bus GmbH (zwanym dalej „OSL”) dotyczącego rozwiązania przez SBN umów o pracę z R. Grafem i J. Pohlem.

3

Dyrektywą Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. 2001, L 82, s. 16 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 4, s. 98) dokonano, jak wskazano w jej motywie 1, konsolidacji dyrektywy 77/187.

4

Motyw 3 dyrektywy 2001/23 stanowi, że „[k]onieczne jest zapewnienie ochrony pracowników w przypadku zmiany pracodawcy, w szczególności zapewnienie przestrzegania ich praw”.

5

Zgodnie z motywem 8 tej dyrektywy „[w]zględy pewności prawnej i przejrzystości wymagały, aby pojęcie prawne przejęcia zostały wyjaśnione w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości” oraz „[w]yjaśnienie to nie zmienia zakresu stosowania dyrektywy [77/187], interpretowanej przez Trybunał Sprawiedliwości”.

6

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy 2001/23 przewiduje:

[…]”.

7

Artykuł 2 ust. 1 wspomnianej dyrektywy stanowi:

„Do celów niniejszej dyrektywy:

[…]

8

W chwili gdy Landkreis Oberspreewald-Lausitz (powiat Oberspreewald-Lausitz, Niemcy) ogłosił we wrześniu 2016 r. nowy przetarg na usługi publicznego autobusowego transportu pasażerskiego, SBN wykonywał te usługi transportowe na rzecz tego powiatu od dnia 1 sierpnia 2008 r.

9

SBN nie zdecydował się na wzięcie udziału w przetargu, uznając, że nie jest w stanie złożyć oferty akceptowalnej pod względem ekonomicznym. Zakończył on prowadzoną działalność i poinformował pracowników, że rozwiązuje z nimi umowy o pracę. W dniu 19 stycznia 2017 r. spółka ta zawarła z powołaną u niej radą zakładową porozumienie dotyczące reorganizacji oraz przyjęła plan socjalny. Plan ten przewidywał wypłatę odpraw w razie braku oferty przejęcia przez nowego wykonawcę lub – w razie zatrudnienia przez niego – gdyby nowy stosunek pracy wiązał się niższym wynagrodzeniem.

10

Zamówienie na rozpatrywane usługi autobusowego transportu publicznego zostało od dnia 1 sierpnia 2017 r. udzielone Kraftverkehrsgesellschaft Dreiländereck mbH. W celu świadczenia tych usług spółka ta utworzyła spółkę zależną, OSL, której jest wyłącznym właścicielem. OSL zatrudnił większość kierowców i kadry kierowniczej SBN.

11

W kwietniu 2017 r. Kraftverkehrsgesellschaft Dreiländereck poinformował SBN, że nie zamierza kupić ani wydzierżawić autobusów, zajezdni i innych urządzeń SBN ani korzystać z usług jego warsztatu.

12

Reiner Grafe był zatrudniony przez SBN, jak również jego poprzednika prawnego, od lipca 1978 r. jako kierowca autobusu i brygadzista w pełnym wymiarze czasu pracy. Pismem z dnia 27 stycznia 2017 r. SBN rozwiązał z nim umowę o pracę ze skutkiem od dnia 31 sierpnia 2017 r. Od dnia 1 września 2017 r. R. Grafe jest zatrudniony przez OSL jako kierowca. Ponieważ OSL nie uznał jego wcześniejszych okresów zatrudnienia, zaszeregował go do pierwszej grupy określonej w mającym zastosowanie układzie zbiorowym.

13

W takim kontekście R. Grafe kwestionuje rozwiązanie umowy o pracę przez SBN i podnosi, że OSL powinien uwzględnić przy zaszeregowaniu jego staż pracy w SBN. Wspomniany skarżący w postępowaniu głównym oraz jego poprzedni pracodawca uważają, że stosunek pracy skarżącego został przejęty przez OSL w ramach przejęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu dyrektywy 2001/23.

14

Jürgen Pohle również był zatrudniony przez SBN, od listopada 1979 r., jako kierowca autobusu i brygadzista w pełnym wymiarze czasu pracy. Pismem z dnia 27 stycznia 2017 r. spółka ta poinformowała go rozwiązaniu z nim umowy o pracę z dniem 31 sierpnia 2017 r. Nie został on zatrudniony przez nowego wykonawcę. W takim kontekście J. Pohle kwestionuje rozwiązanie z nim umowy o pracę oraz – subsydiarnie – domaga się wypłaty odprawy w wysokości 68034,56 EUR zgodnie z planem socjalnym wdrożonym przez SBN. SBN w powództwie wzajemnym podnosi, że umowa o pracę J. Pohlego została przejęta przez OSL przy przejęciu przedsiębiorstwa i w konsekwencji SBN nie ma obowiązku wypłaty odprawy.

15

OSL, powołując się na wyrok z dnia 25 stycznia 2001 r., Liikenne (C‑172/99, EU:C:2001:59), twierdzi, że ponieważ w niniejszej sprawie materialne środki produkcji, w szczególności autobusy, nie zostały przejęte, nie doszło do przejęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 2001/23.

16

SBN podnosi, że przejęcie autobusów przez nowego wykonawcę było wykluczone w świetle obowiązujących norm technicznych i środowiskowych. Warunki zamówienia wymagały bowiem, by wiek autobusów nie przekraczał 15 lat. Powinny one również spełniać wymogi normy środowiskowej „Euro 6”. Tymczasem w dniu udzielenia przedmiotowego zamówienia publicznego, które zostało udzielone na 10 lat, przeciętny wiek autobusów SBN wynosił, jak twierdzi ta spółka, 13 lat. Ponadto spełniały one jedynie wymogi norm „Euro 3” lub „Euro 4”. Nie spełniały one również wymagań dostępności dla osób niepełnosprawnych. SBN dodaje, że korzystanie z usług zajezdni autobusowych nie jest już konieczne, ponieważ utrzymanie i naprawę taboru można powierzyć specjalistycznym warsztatom.

17

Zdaniem SBN z przedmiotowego zaproszenia do składania ofert wynika, że kierowcy autobusów powinni posiadać ważne pozwolenie, mieć wiedzę z zakresu obowiązujących ram ustawowych oraz uregulowań zawodowych, być w stanie udzielać informacji pasażerom, odznaczać się dobrą znajomością sieci połączeń oraz dróg, tras i rozkładów jazdy w obsługiwanej strefie, linii autobusów regionalnych i możliwości przesiadki, a także linii kolejowych i warunków taryfowych. SBN dodaje, że na obszarach wiejskich kierowcy ci stanowią „trudno dostępny zasób”. Ich umiejętności i znajomość sieci połączeń powodowały, że kierowcy autobusów SBN byli gotowi do działania od dnia 1 sierpnia 2017 r. i w ten sposób zapewniona byłą ciągłość usług transportu publicznego w powiecie. SBN wywodzi stąd, że to kierowcy charakteryzują jednostkę gospodarczą.

18

W tym kontekście sąd odsyłający, który opis stanu prawnego i faktycznego przedstawiony przez SBN uważa za prawidłowy, zastanawia się, czy rozwiązanie przedstawione w wyroku z dnia 25 stycznia 2001 r., Liikenne (C‑172/99, EU:C:2001:59), ma zastosowanie w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym.

19

W tych okolicznościach Arbeitsgericht Cottbus – Kammern Senftenberg (sąd pracy w Chociebużu – wydział zamiejscowy w Senftenbergu, Niemcy) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

20

Tytułem wstępu należy zauważyć, że o ile pytanie dotyczy wykładni dyrektywy 77/187, o tyle aktem mającym zastosowanie dla stanu faktycznego w sprawie w postępowaniu głównym jest dyrektywa 2001/23, której celem jest właśnie – jak wskazano w jej motywie 8 – kodyfikacja dyrektywy 77/187 w celu wyjaśnienia pojęcia przejęcia przedsiębiorstwa w świetle orzecznictwa Trybunału.

21

Poprzez swe dwa pytania, które należy zbadać łącznie, sąd odsyłający zmierza w istocie do ustalenia, czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 2001/23 należy interpretować w ten sposób, że w ramach przejęcia działalności przez jednostkę gospodarczą zgodnie z procedurą udzielania zamówień publicznych brak przejęcia przez tę jednostkę środków trwałych, których właścicielem była jednostka gospodarcza poprzednio wykonująca tę działalność, stoi na przeszkodzie zakwalifikowaniu tej transakcji jako przejęcia przedsiębiorstwa.

22

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy przejęcie następuje wtedy, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, która zachowuje swoją tożsamość, oznaczająca zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa, czy pomocnicza. Pojęcie jednostki odsyła zatem do zorganizowanego połączenia osób i mienia umożliwiającego prowadzenie działalności gospodarczej, która realizuje określony cel.

23

Z orzecznictwa Trybunału wynika, że decydujące kryterium ustalenia, czy ma miejsce takie przejęcie, zasadza się w okoliczności, że jednostka gospodarcza zachowuje swą tożsamość, co wynika w szczególności z faktycznej kontynuacji działalności lub jej ponownego podjęcia (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2015 r., Ferreira da Silva e Brito i in., C‑160/14, EU:C:2015:565, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).

24

W celu ustalenia, czy warunek ten został spełniony, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne charakteryzujące daną transakcję, do których zalicza się w szczególności rodzaj przedsiębiorstwa lub zakładu, o który chodzi, przejęcie lub brak przejęcia składników majątkowych, takich jak budynki i ruchomości, wartość składników niematerialnych w chwili przejęcia, przejęcie lub brak przejęcia większości pracowników przez nowego pracodawcę, przejęcie lub brak przejęcia klienteli, a także stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed przejęciem i po przejęciu oraz czas ewentualnego zawieszenia tej działalności. Okoliczności te stanowią jednakże tylko cząstkowe elementy oceny, której należy dokonać całościowo, i stąd nie mogą być oceniane osobno (wyrok z dnia 9 września 2015 r., Ferreira da Silva e Brito i in., C‑160/14, EU:C:2015:565, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

25

Tak więc waga poszczególnych kryteriów nieuchronnie różni się zależnie od prowadzonej działalności, tj. metod produkcji lub eksploatacji, które wykorzystywane są w danym przedsiębiorstwie, zakładzie lub w części zakładu (wyrok z dnia 9 września 2015 r., Ferreira da Silva e Brito i in., C‑160/14, EU:C:2015:565, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

26

Należy również uściślić, że samo przejęcie przez jednostkę gospodarczą działalności gospodarczej innej jednostki gospodarczej nie pozwala uznać, iż zachowana została tożsamość tej drugiej. Nie można bowiem zredukować tożsamości takiej jednostki do działalności, którą się ona zajmuje. Tożsamość ta wynika z wielości nierozłącznych elementów, takich jak wchodzący w jej skład personel, kierownictwo, organizacja pracy, metody działania czy ewentualnie jej środki trwałe (wyroki: z dnia 20 stycznia 2011 r., CLECE, C‑463/09, EU:C:2011:24, pkt 41; z dnia 20 lipca 2017 r., Piscarreta Ricardo, C‑416/16, EU:C:2017:574, pkt 43).

27

Z powyższego wynika, że zakwalifikowanie jako przejęcia zakłada dokonanie pewnej liczby stwierdzeń natury faktycznej i kwestię tę powinien ocenić w konkretnym przypadku sąd krajowy w świetle kryteriów wypracowanych przez Trybunał (zob. podobnie wyrok z dnia 7 sierpnia 2018 r., Colino Siguënza, C‑472/16, EU:C:2018:646, pkt 45), a także celów dyrektywy 2001/23, wymienionych między innymi w jej motywie 3.

28

W tym kontekście sąd odsyłający zastanawia się bardziej szczegółowo nad stosowaniem w niniejszej sprawie rozwiązania zawartego w wyroku z dnia 25 stycznia 2001 r., Liikenne (C‑172/99, EU:C:2001:59), dotyczącym zamówienia na świadczenie usług transportu autobusowego polegających na obsłudze siedmiu regionalnych linii autobusowych przez okres trzech lat. Nowy przewoźnik odkupił ubrania robocze niektórych kierowców, którzy do niego przeszli, oraz – w oczekiwaniu na zamówione pojazdy – wydzierżawił od poprzedniego przewoźnika tylko dwa autobusy na okres kilku miesięcy.

29

Trybunał, do którego zwrócono się z pytaniem, czy doszło do przejęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 77/187, w pkt 39 wyroku z dnia 25 stycznia 2001 r., Liikenne (C‑172/99, EU:C:2001:59) podkreślił najpierw, że transportu autobusowego nie można uznać za rodzaj działalności, w którym przeważające znaczenie przypisać należy pracy ludzkiej, ponieważ wymaga on zaangażowania w znacznym zakresie zasobów materialnych i sprzętu. Trybunał dodał, że w związku z tym brak przejścia rzeczowych środków trwałych wykorzystywanych do obsługi linii autobusowych z poprzedniego wykonawcy na nowego wykonawcę stanowi okoliczność, którą należy wziąć pod uwagę przy kwalifikowaniu operacji jako przejęcia przedsiębiorstwa. Następnie, w pkt 42 wyroku, Trybunał orzekł, że ponieważ rzeczowe środki trwałe mają istotne znaczenie dla prowadzenia tej działalności, brak przeniesienia takich środków należących do poprzedniego wykonawcy na nowego wykonawcę zamówienia na autobusowy transport publiczny, które to środki są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania danej jednostki, powinien prowadzić do wniosku, że jednostka ta nie zachowała swojej tożsamości. Wreszcie w pkt 43 rzeczonego wyroku Trybunał orzekł, że w sytuacji takiej jak w tamtej sprawie dyrektywa 77/187 nie ma zastosowania w przypadku braku przejścia w znacznym zakresie rzeczowych środków trwałych z poprzedniego wykonawcy na nowego wykonawcę.

30

Należy jednak zauważyć, że skoro w pkt 39 wyroku z dnia 25 stycznia 2001 r., Liikenne (C‑172/99, EU:C:2001:59) Trybunał zatroszczył się o podkreślenie, że brak przeniesienia z poprzedniego wykonawcy na nowego wykonawcę zamówienia rzeczowych środków trwałych wykorzystywanych do obsługi danych linii autobusowych stanowi okoliczność, którą należy wziąć pod uwagę, nie można z tego punktu wywodzić, że przejęcie autobusów należy in abstracto traktować jako jedyny czynnik decydujący o przejęciu przedsiębiorstwa, którego działalność polega na publicznym autobusowym transporcie pasażerskim.

31

W związku z tym, w celu ustalenia, czy brak przejęcia środków trwałych jakimi są autobusy stoi na przeszkodzie zakwalifikowaniu przejęcia jako przejęcia przedsiębiorstwa, sąd odsyłający powinien wziąć pod rozwagę okoliczności właściwe sprawie, którą rozpatruje.

32

W tej kwestii z postanowienia odsyłającego wynika, że przestrzeganie wymaganych przez instytucję zamawiającą nowych norm technicznych i środowiskowych w odniesieniu do środków trwałych zarówno z ekonomicznego, jak i prawnego punktu widzenia nie pozwalało przedsiębiorstwu, które wygrało przetarg, na przejęcie środków trwałych przedsiębiorstwa, które było poprzednim wykonawcą rozpatrywanych w sprawie w postępowaniu główny usług transportu publicznego. Z ekonomicznego punktu widzenia nie byłoby bowiem dla nowego wykonawcy racjonalne przejęcie istniejącego taboru autobusowego złożonego z pojazdów, które nie nadawały się do użytku z uwagi na upływ dozwolonego okresu eksploatacji oraz niespełnianie wymagań nałożonych przez instytucję zamawiającą.

33

Innymi słowy – decyzja nowego podmiotu gospodarczego o nieprzejmowaniu środków trwałych rzeczonego przedsiębiorstwa wynikała z uwarunkowań zewnętrznych, podczas gdy – jak wskazała rzecznik generalna w pkt 54 opinii – z opisu stanu faktycznego w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 25 stycznia 2001 r., Liikenne (C‑172/99, EU:C:2001:59) w żaden sposób nie wynika, że było tak w tamtej sprawie.

34

Ponadto ze streszczonych w pkt 16 niniejszego wyroku informacji udzielonych przez sąd odsyłający wynika, że ze względu na wymagane przez instytucję zamawiającą normy techniczne i środowiskowe przedsiębiorstwo, które było poprzednim wykonawcą rozpatrywanych w sprawie w postępowaniu głównym usług transportu publicznego, samo byłoby zmuszone – gdyby udzielono mu zamówienia – do wymiany środków trwałych w bliskiej przyszłości.

35

W tym kontekście brak przejęcia środków trwałych, skoro wynika on z ograniczeń prawnych, środowiskowych lub technicznych, nie stoi zatem nieuchronnie na przeszkodzie zakwalifikowaniu przejęcia danej działalności jako „przejęcia przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 2001/23.

36

W konsekwencji zadaniem sądu odsyłającego jest ustalenie, czy inne okoliczności faktyczne spośród wspomnianych w pkt 24–26 niniejszego wyroku pozwalają na przyjęcie, że tożsamość jednostki została zachowana, a tym samym że doszło do przejęcia przedsiębiorstwa.

37

W tej kwestii należy, po pierwsze, wskazać, jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 40 opinii, że z postanowienia odsyłającego wynika, iż nowy przewoźnik świadczy usługi transportu autobusowego zasadniczo analogiczne do świadczonych przez poprzednie przedsiębiorstwo, które to usługi nie zostały przerwane i były wykonywane w znacznej mierze na tych samych liniach i dla tych samych pasażerów.

38

Po drugie, sąd odsyłający zaznacza, że na obszarze wiejskim, takim jak powiat Oberspreewald-Lausitz, obecność doświadczonych kierowców ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia jakości danej usługi transportu publicznego. Wskazuje on w szczególności, że powinni oni odznaczać się dostateczną znajomością tras, rozkładów jazdy w obsługiwanej strefie i warunków taryfowych, a także innych linii autobusów regionalnych, linii transportu kolejowego i istniejących możliwości przesiadki, by móc nie tylko zapewnić sprzedaż biletów, ale również udzielać pasażerom informacji niezbędnych do zrealizowania planowanego przez nich przejazdu.

39

W tym kontekście należy przypomnieć, że w zakresie, w jakim zespół pracowników, który prowadzi trwale wspólną działalność, może odpowiadać jednostce gospodarczej, jednostka taka może zachować tożsamość po dokonaniu jej przejęcia, jeśli nowy pracodawca nie tylko będzie kontynuował dotychczasową działalność, lecz przejmie także zasadniczą część, w znaczeniu liczebności i kompetencji, personelu, który jego poprzednik specjalnie przydzielił do tego zadania. W takim przypadku nowy pracodawca nabywa bowiem zorganizowaną całość składników, które pozwolą mu na kontynuowanie działalności lub pewnych elementów działalności przedsiębiorstwa zbywającego w sposób stabilny (wyrok z dnia 20 stycznia 2011 r., CLECE, C‑463/09, EU:C:2011:24, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

40

Tak więc w sprawie w postępowaniu głównym w zakresie, w jakim – jak wskazano w pkt 32 i 35 niniejszego wyroku – nieprzejęcie środków trwałych koniecznych do kontynuowania działalności nie stoi nieuchronnie na przeszkodzie zachowaniu tożsamości jednostki, której dotyczy sprawa w postępowaniu głównym, przejęcie zasadniczej części kierowców należy uznać za okoliczność faktyczną, którą trzeba uwzględnić do celów zakwalifikowania danej transakcji jako przejęcia przedsiębiorstwa. W tym względzie ze stanu faktycznego sprawy w postępowaniu głównym wynika, że personel przejęty przez nowego przewoźnika został przydzielony do identycznych lub podobnych zadań oraz że posiada on szczególne kwalifikacje i kompetencje niezbędne do tego, by odnośna działalność gospodarcza była kontynuowana w sposób nieprzerwany.

41

W świetle ogółu powyższych rozważań na przedłożone Trybunałowi pytania należy udzielić następującej odpowiedzi: art. 1 ust. 1 dyrektywy 2001/23 należy interpretować w ten sposób, że w ramach przejęcia przez jednostkę gospodarczą działalności, której wykonywanie, zgodnie z procedurą udzielania zamówień publicznych, wymaga znaczących środków trwałych, nieprzejęcie przez tę jednostkę owych środków, stanowiących własność jednostki gospodarczej poprzednio wykonującej tę działalność, z powodu ograniczeń prawnych, środowiskowych i technicznych nałożonych przez instytucję zamawiającą nie stoi nieuchronnie na przeszkodzie zakwalifikowaniu tego przejęcia działalności jako przejęcia przedsiębiorstwa, jeżeli inne okoliczności faktyczne, takie jak przejęcie większości pracowników oraz nieprzerwane kontynuowanie rzeczonej działalności, pozwalają na wykazanie, że została zachowana tożsamość danej jednostki gospodarczej. Dokonanie oceny w tej kwestii należy do sądu odsyłającego.

42

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów należy interpretować w ten sposób, że w ramach przejęcia przez jednostkę gospodarczą działalności, której wykonywanie, zgodnie z procedurą udzielania zamówień publicznych, wymaga znaczących środków trwałych, nieprzejęcie przez tę jednostkę owych środków, stanowiących własność jednostki gospodarczej poprzednio wykonującej tę działalność, z powodu ograniczeń prawnych, środowiskowych i technicznych nałożonych przez instytucję zamawiającą nie stoi nieuchronnie na przeszkodzie zakwalifikowaniu tego przejęcia działalności jako przejęcia przedsiębiorstwa, jeżeli inne okoliczności faktyczne, takie jak przejęcie większości pracowników oraz nieprzerwane kontynuowanie rzeczonej działalności, pozwalają na wykazanie, że została zachowana tożsamość danej jednostki gospodarczej. Dokonanie oceny w tej kwestii należy do sądu odsyłającego.