–

w imieniu rządu czeskiego przez M. Smolka, J. Vláčila oraz J. Pavliša, działających w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu hiszpańskiego przez A. Gavelę Llopis, działającą w charakterze pełnomocnika,

–

w imieniu Komisji Europejskiej przez M. Šimerdovą oraz T. Scharfa, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) oraz art. 3 pkt 7 lit. a) dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. 2005, L 309, s. 15).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między CORPORATE COMPANIES s.r.o. (zwaną dalej „Corporate Companies”) i Ministerstvo financí ČR (ministerstwem finansów, Republika Czeska) w przedmiocie wszczętej przez to ministerstwo kontroli spełniania przez Corporate Companies zobowiązań ustanowionych przez prawo krajowe transponujące dyrektywę 2005/60.

3

Motywy 1, 2, 5, 9, 10, 15 i 46 dyrektywy 2005/60 mają następujące brzmienie:

[…]

[…]

[…]

[…]

4

Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 2005/60 w następujący sposób wyznacza grupę osób objętych zakresem stosowania tego przepisu:

„Niniejszą dyrektywę stosuje się wobec:

5

Zgodnie z art. 3 owej dyrektywy:

„Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

[…]

[…]”.

6

Ustawa nr 253/2008 w sprawie niektórych środków zwalczania legalizacji przychodów z działalności przestępczej oraz zwalczania finansowania terroryzmu, z późniejszymi zmianami (zwana dalej „ustawą o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy”), dokonała transpozycji dyrektywy 2005/60 do prawa czeskiego.

7

Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. h) pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy, który stanowi transpozycję do prawa krajowego art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy 2005/60 w związku z art. 3 pkt 7 lit. a) tej dyrektywy, „osoba podlegająca obowiązkom” oznacza do celów tej ustawy „[…] każdą osobę, która świadczy […] na rzecz innej osoby usługi polegające na tworzeniu osób prawnych”.

8

Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy:

„Do osób podlegających obowiązkom nie należą – z wyjątkiem osób, o których mowa w ust. 2 lit. c) i d) – osoby, których przedmiotem działalności gospodarczej nie jest wykonywanie czynności wymienionych w ust. 1”.

9

Corporate Companies jest osobą prawną z siedzibą w Pradze (Republika Czeska), której przedmiotem działalności jest sprzedaż spółek „ready‑made”, to znaczy spółek już wpisanych do rejestru handlowego. Corporate Companies przeprowadza sprzedaż, przekazując swym klientom swoje udziały w kapitale tych spółek.

10

Na podstawie powiadomienia z dnia 18 sierpnia 2015 r. ministerstwo finansów wszczęło kontrolę przestrzegania przez Corporate Companies zobowiązań ustanowionych w szczególności w ustawie o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy.

11

Mając na uwadze, że nie była ona „osobą zobowiązaną”, o której mowa w tej ustawie, Corporate Companies wniosła do Městský soud v Praze (sądu miejskiego w Pradze, Republika Czeska) skargę mającą na celu stwierdzenie niezgodności z prawem kontroli wszczętej przez ministerstwo finansów.

12

W wyroku z dnia 25 maja 2016 r. Městský soud v Praze (sąd miejski w Pradze) orzekł, że Corporate Companies podlegała art. 2 ust. 1 lit. h) pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy. W tym względzie sąd ten podkreślił, że ów przepis ma zastosowanie do osób, które w ramach swej działalności gospodarczej tworzą osoby prawne dla swych klientów, niezależnie od tego, czy odbywa się to na wniosek klienta lub czy są one tworzone w celu włączenia do puli ofert dla potencjalnych klientów. W konsekwencji Městský soud v Praze (sąd miejski w Pradze) oddalił skargę Corporate Companies.

13

Rzeczona spółka wniosła skargę kasacyjną od tego orzeczenia do sądu odsyłającego, twierdząc, że prowadzi ona działalność w zakresie tworzenia spółek dla siebie samej i na własny koszt. Twierdzi ona, że ponieważ przy tworzeniu spółek nie rozporządza mieniem należącym do innych osób, to nie może być „osobą podlegającą obowiązkom” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. h) pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy. Ponadto nie tylko przedmiotem działalności Corporate Companies nie jest sensu stricto zakładanie spółek na rzecz jej klientów, lecz również nawet gdyby uznać, że jest ona zaangażowana w podobną działalność, spółki tej nie można byłoby uważać za „osobę podlegającą obowiązkom” w rozumieniu tej ustawy, ponieważ nie tworzy ona tych spółek handlowych w imieniu lub na rachunek klienta, z uwagi na co nie można jej stawiać zarzutu, iż działa jako „słup” na rzecz swoich klientów.

14

W tych okolicznościach Nejvyšší správní soud (najwyższy sąd administracyjny, Republika Czeska) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy zakresem zastosowania art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy 2005/60 w związku z art. 3 pkt 7 lit. a) tej dyrektywy są objęte osoby, które w ramach działalności gospodarczej sprzedają spółki handlowe wpisane już do rejestru spółek i utworzone w celu sprzedaży (tzw. spółki ready‑made), a sprzedaż ta polega na zbyciu udziałów w sprzedawanej spółce zależnej?”.

15

Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy 2005/60 w związku z art. 3 pkt 7 lit. a) tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przepisami tymi objęta jest osoba, taka jak rozważana w postępowaniu głównym, której działalność gospodarcza polega na sprzedaży spółek utworzonych przez nią samą, bez żadnego uprzedniego wniosku ze strony jej potencjalnych klientów, w celach sprzedania ich tym klientom, w drodze zbycia swoich udziałów w kapitale spółki będącej przedmiotem sprzedaży.

16

W niniejszym przypadku z postanowienia odsyłającego wynika, że Corporate Companies tworzy osoby prawne, włącza je do swojego portfela w celu zbycia ich na rzecz potencjalnych klientów oraz, w przypadku nabycia, przekazuje kupującemu swoje udziały w kapitale sprzedawanej spółki. Utworzone w ten sposób spółki nie prowadzą żadnej działalności. Chodzi tu zatem o „puste skorupy”, znajdujące się jedynie w portfelu utworzonym przez Corporate Companies, w oczekiwaniu na sprzedaż.

17

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy 2005/60 akt ten stosuje się wobec podmiotów świadczących usługi na rzecz trustów lub przedsiębiorstw nieobjętych art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. a) lub b). Artykuł 3 pkt 7 lit. a) tej dyrektywy stanowi, że „podmiot świadczący usługi na rzecz trustów i przedsiębiorstw” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która poprzez swoją działalność świadczy osobom trzecim usługi polegające na tworzeniu spółek lub innych osób prawnych.

18

Tak oto z samego brzmienia art. 3 pkt 7 lit. a) dyrektywy 2005/60 wynika, że obowiązkom nałożonym przez tę dyrektywę podlega każda osoba fizyczna lub prawna, której działalność polega na świadczeniu na rzecz klienta określonej usługi, a mianowicie usługi tworzenia spółek lub innych osób prawnych.

19

Tymczasem, jak podniósł rząd hiszpański w uwagach na piśmie, taka usługa jest świadczona zarówno w przypadku, gdy osoba trzecia zleca osobie fizycznej lub prawnej utworzenie spółki w swym imieniu i na własny rachunek, jak też gdy osoba trzecia nabywa spółkę, która została wcześniej utworzona przez tę osobę fizyczną lub prawną wyłącznie w celu dokonania jej sprzedaży.

20

Wbrew twierdzeniom Corporate Companies okoliczność, że taka spółka została utworzona przez tę osobę na wniosek klienta lub że osoba ta utworzyła ją w celu jej późniejszej sprzedaży na rzecz potencjalnego klienta, nie ma znaczenia dla celów stosowania tego przepisu.

21

W istocie, przede wszystkim art. 3 pkt 7 lit. a) dyrektywy 2005/60 nie czyni rozróżnienia między tymi dwoma przypadkami.

22

Następnie żaden przepis tej dyrektywy nie pozwala na stwierdzenie, że zamiarem prawodawcy Unii było wyłączenie z zakresu stosowania wspomnianego art. 3 pkt 7 lit. a) osób zaangażowanych w działalność gospodarczą taką jak działalność prowadzona przez Corporate Companies.

23

Wreszcie, wyłączenie takie nie byłoby zgodne z celem rzeczonej dyrektywy.

24

W tym względzie należy zaznaczyć, że jak wynika zarówno z tytułu, jak i z motywów tej dyrektywy, jej celem jest przeciwdziałanie korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (zob. podobnie wyrok z dnia 25 kwietnia 2013 r., Jyske Bank Gibraltar, C‑212/11, EU:C:2013:270, pkt 46).

25

Jak bowiem wynika z motywów 1 i 2 owej dyrektywy, takie działania mogą mieć poważne negatywne skutki dla solidności, uczciwości, stabilności i wiarygodności sektora finansowego oraz, w ostateczności, jednolitego rynku.

26

Przepisy dyrektywy 2005/60 mają charakter wyraźnie prewencyjny w zakresie, w jakim zmierzają one do ustanowienia, zgodnie z podejściem opartym na ryzyku, szeregu środków zapobiegawczych i odstraszających mających na celu skuteczne zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a także zapewnienie kondycji i wiarygodności systemu finansowego. Środki te mają na celu zapobieżenie tym działaniom, a przynajmniej utrudnienie ich w możliwie największym zakresie poprzez utworzenie w tym celu barier na wszystkich etapach, które działania te mogą obejmować, w odniesieniu do osób zajmujących się praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.

27

W tym kontekście dyrektywa 2005/60 ma na celu nałożenie na określone osoby, z uwagi na ich udział w wykonywaniu transakcji lub działalności finansowej, szeregu obowiązków, a mianowicie między innymi obowiązków w zakresie identyfikacji i weryfikacji tożsamości klienta i rzeczywistego beneficjenta, uzyskania informacji na temat celu i planowanego charakteru stosunku gospodarczego, a także obowiązku zgłaszania właściwym organom wszelkich przypadków, w których zachodzi podejrzenie prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

28

Tymczasem ze względu na to, że po pierwsze, spółka stanowi odpowiednią strukturę do celów zarówno prania pieniędzy, jak i finansowania terroryzmu, gdyż pozwala na ukrywanie środków otrzymanych niezgodnie z prawem, które mają zostać zalegalizowane poprzez wykorzystanie tej spółki oraz do celów finansowania terroryzmu za jej pośrednictwem, i że po drugie, identyfikacja klienta stanowi podstawowy element zapobiegania takiej działalności, jak stanowi motyw 9 dyrektywy 2005/60, wydaje się racjonalne, że prawodawca Unii poddał tworzenie takiej struktury przez osobę lub przedsiębiorstwo w imieniu osoby trzeciej kontroli przewidzianej w tej dyrektywie, ustanawiając w ten sposób pierwszą barierę, służącą zniechęceniu każdego, kto zamierzałby wykorzystać spółkę do ułatwienia działań tego rodzaju.

29

Kontrola taka okazuje się tym bardziej istotna, że utworzenie spółki samo w sobie stanowi operację, która ze swej natury wiąże się z wysokim ryzykiem prania pieniędzy i finansowania terroryzmu z uwagi na transakcje finansowe, jakie zwykle obejmuje ta operacja, takie jak wniesienie kapitału oraz, w stosownych przypadkach, aktywów przez osobę tworzącą spółkę. W rzeczywistości takie transakcje mogą ułatwić wprowadzanie przez tę osobę nielegalnych dochodów do systemu finansowego, w związku z czym istotne jest, aby tożsamość klienta i każdego rzeczywistego beneficjenta tej operacji były sprawdzane i w konsekwencji żeby osoby, które w ramach swojej działalności tworzą spółkę na rzecz osób trzecich, podlegały obowiązkom nałożonym przez dyrektywę 2005/60.

30

Należy podkreślić, że takie zagrożenia występują nie tylko wtedy, gdy spółka została utworzona przez daną osobę, w ramach jej działalności, na rzecz i w imieniu osoby trzeciej, lecz również wtedy, gdy, jak w niniejszym przypadku, spółka utworzona wcześniej przez daną osobę, w ramach jej działalności, jedynie w celu sprzedania jej potencjalnym klientom, zostaje rzeczywiście sprzedana klientowi w drodze przeniesienia na jego rzecz udziałów owej osoby w kapitale tej spółki.

31

Tymczasem wykładnia art. 3 pkt 7 lit. a) dyrektywy 2005/60 w sposób sugerowany przez Corporate Companies, a mianowicie taki, że osoba, której działalność gospodarcza polega na sprzedaży tego rodzaju wcześniej utworzonych spółek, nie jest objęta tym przepisem, zapewniałaby osobom zajmujących się praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu idealne narzędzie do obchodzenia pierwszej bariery, o której ustanowienie prawodawca Unii zadbał, aby zapobiec wykorzystywaniu tych spółek do celów takich działań.

32

Brak obowiązków w zakresie zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu spoczywających na osobie takiej jak Corporate Companies, w szczególności obowiązku sprawdzenia tożsamości klienta i rzeczywistego beneficjenta, po pierwsze, sprzyjałby anonimowości rzeczywistych nabywców sprzedawanych spółek lub osób działających na ich rachunek, i po drugie, umożliwiałby ukrycie źródła i celu przesunięć majątkowych przepływających przez te spółki.

33

Innymi słowy, taka wykładnia art. 3 pkt 7 lit. a) dyrektywy 2005/60 ostatecznie wzmacniałaby skutki, którym dyrektywa 2005/60 ma na celu właśnie zapobiegać.

34

Mając na względzie powyższe rozważania, na pytanie prejudycjalne należy odpowiedzieć, że art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy 2005/60 w związku z art. 3 pkt 7 lit. a) tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przepisami tymi objęta jest osoba, taka jak rozważana w postępowaniu głównym, której działalność gospodarcza polega na sprzedaży spółek utworzonych przez nią samą, bez żadnego uprzedniego wniosku ze strony jej potencjalnych klientów, w celach sprzedania ich tym klientom, w drodze zbycia swoich udziałów w kapitale spółki będącej przedmiotem sprzedaży.

35

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu w związku z art. 3 pkt 7 lit. a) tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przepisami tymi objęta jest osoba, taka jak rozważana w postępowaniu głównym, której działalność gospodarcza polega na sprzedaży spółek utworzonych przez nią samą, bez żadnego uprzedniego wniosku ze strony jej potencjalnych klientów, w celach sprzedania ich tym klientom, w drodze zbycia swoich udziałów w kapitale spółki będącej przedmiotem sprzedaży.