1

W swoim odwołaniu Salvatore Aniello Pappalardo, Pescatori La Tonnara Soc. coop., Fedemar Srl, Testa Giuseppe & C. Snc, Pescatori San Pietro Apostolo Srl, Camplone Arnaldo & C. Snc di Camplone Arnaldo & C. i Valentino Pesca Sas di Ciaccio Luciano e Camplone Arnaldo & C. wnoszą o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 27 kwietnia 2016 r., Pappalardo i in./Komisja (T‑316/13, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym Sąd oddalił ich skargę zmierzającą do uzyskania naprawienia szkody poniesionej rzekomo w wyniku wydania rozporządzenia Komisji (WE) nr 530/2008 z dnia 12 czerwca 2008 r. ustanawiającego środki nadzwyczajne w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą prowadzących połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym (Dz.U. 2008, L 155, s. 9).

2

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. 2002, L 358, s. 59) ma na celu ustanowienie wieloletniego podejścia do zarządzania rybołówstwem, aby zapewnić długotrwałą żywotność tego sektora.

3

Artykuł 7 rozporządzenia nr 2371/2002, zatytułowany „Środki nadzwyczajne Komisji”, stanowi, co następuje:

„1.   Jeżeli istnieje dowód poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów wodnych lub dla ekosystemu morskiego, wynikającego z działalności połowowej i wymagającego natychmiastowego działania, Komisja, na uzasadniony wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może zadecydować o zastosowaniu środków nadzwyczajnych, trwających nie dłużej niż sześć miesięcy. Komisja może podjąć nową decyzję o przedłużeniu obowiązywania środków nadzwyczajnych na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy.

2.   Państwo członkowskie przekazuje wniosek jednocześnie Komisji, pozostałym państwom członkowskim i zainteresowanym regionalnym komitetom doradczym. Mogą one przedłożyć swoje uwagi na piśmie Komisji w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania żądania.

Komisja podejmuje decyzję w terminie 15 dni roboczych od otrzymania żądania określonego w ust. 1.

3.   Środki nadzwyczajne mają skutek natychmiastowy. Powiadamia się o nich zainteresowane państwa członkowskie i publikuje się je w [Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej].

4.   Zainteresowane państwa członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w terminie 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia.

5.   Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w terminie miesiąca od daty otrzymania odwołania”.

4

Artykuł 1 rozporządzenia nr 530/2008 przewiduje:

„Z dniem 16 czerwca 2008 r. zakazuje się połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej oraz w Morzu Śródziemnym przez statki rybackie do połowów okrężnicą pływające pod banderą Grecji, Francji, Włoch, Cypru i Malty lub zarejestrowane w tych państwach.

[…]”.

5

Artykuł 2 tego rozporządzenia ma następujące brzmienie:

„Z dniem 23 czerwca 2008 r. zakazuje się połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej oraz w Morzu Śródziemnym przez statki rybackie do połowów okrężnicą pływające pod banderą Hiszpanii lub zarejestrowane w tym państwie.

[…]”.

6

W 2008 r. skarżącym, jako właścicielom statków rybackich pływających pod banderą włoską, zostały przyznane kwoty połowowe tuńczyka błękitnopłetwego na połowy okrężnicą.

7

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 530/2008 z dniem 16 czerwca 2008 r. połowy te zostały zakazane statkom rybackim do połowów okrężnicą pływającym pod banderą Grecji, Francji, Włoch, Cypru i Malty. Natomiast w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą pływających pod banderą Hiszpanii zakaz ów wszedł w życie z dniem 23 czerwca 2008 r., zgodnie z art. 2 owego rozporządzenia.

8

W wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), Trybunał stwierdził, że rozporządzenie nr 530/2008 jest nieważne w zakresie, w jakim przewiduje zakazy obowiązujące od dnia 23 czerwca 2008 r. w odniesieniu do statków rybackich do połowu okrężnicą pływających pod banderą hiszpańską oraz wspólnotowych podmiotów gospodarczych, które zawarły z nimi umowy, podczas gdy w stosunku do statków do połowu okrężnicą pływających pod banderą grecką, francuską, włoską, cypryjską lub maltańską oraz wspólnotowych podmiotów gospodarczych, które zawarły z nimi umowy, przewiduje zakazy obowiązujące od dnia 16 czerwca 2008 r., mimo że takie odmienne traktowanie nie jest obiektywnie uzasadnione w świetle celów przewidzianych przez art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 2371/2002.

9

Ponadto Sąd, postanowieniem z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanym, EU:T:2012:70), umorzył postępowanie w sprawie skargi Republiki Włoskiej o stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia nr 530/2008, ponieważ wobec stwierdzenia przez Trybunał, że owo rozporządzenie jest w całości nieważne, skarga tego państwa członkowskiego stała się bezprzedmiotowa.

10

W tym samym dniu Sąd, postanowieniem z dnia 14 lutego 2012 r., Federcoopesca i in./Komisja (T‑366/08, niepublikowanym, EU:T:2012:74), odrzucił jako niedopuszczalną wniesioną między innymi przez skarżących skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 530/2008.

11

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 czerwca 2013 r. skarżący, uznawszy, że ponieśli szkodę wskutek niezgodności z prawem zachowania Komisji z powodu przyjęcia rozporządzenia nr 530/2008, wnieśli skargę o odszkodowanie mającą na celu naprawienie szkody, którą w swojej opinii ponieśli, w kwocie odpowiadającej różnicy pomiędzy teoretycznymi przychodami, które uzyskaliby z połowów tuńczyka błękitnopłetwego, wykorzystując kwoty przyznane im na 2008 r., a przychodami, które faktycznie uzyskali w wyniku przedwczesnego zakazu połowów tuńczyka błękitnopłetwego.

12

Postanowieniem z dnia 30 września 2013 r. prezes trzeciej izby Sądu zarządził zawieszenie badania skargi do czasu wydania w szczególności rozstrzygnięć Trybunału dotyczących odwołań wniesionych w międzyczasie w sprawach Giordano/Komisja (C‑611/12 P) i Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P).

13

Wyrokiem z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284, pkt 59, 60), Trybunał, do którego wniesione zostało odwołanie od wyroku z dnia 7 listopada 2012 r., Syndicat des thoniers méditerranéens i in./Komisja (T‑574/08, niepublikowanego, EU:T:2012:583), orzekł, że w owym wyroku Sąd przyjął błędną interpretację wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), uznając, że w owym wyroku Trybunał stwierdził, iż rozporządzenie nr 530/2008 jest nieważne w całości. W tym względzie Trybunał wskazał, że ów ostatni wyrok stwierdził nieważność tego rozporządzenia jedynie w zakresie, w jakim korzystniej traktowało ono statki rybackie pływające pod banderą hiszpańską, zachowując ważność daty wejścia w życie zakazu połowów tuńczyka błękitnopłetwego ustanowioną w art. 1 rozporządzenia nr 530/2008 w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą pływających pod banderą grecką, francuską, włoska, cypryjską lub maltańską.

14

Przed wydaniem rozstrzygnięcia w kwestii skargi o odszkodowanie dla skarżących Sąd wezwał ich do zajęcia stanowiska w przedmiocie owych wyroków Trybunału. Komisja i skarżący przedstawili swoje uwagi w pismach złożonych w sekretariacie Sądu w dniach, odpowiednio, 6 i 10 listopada 2014 r.

15

W zaskarżonym wyroku, po przypomnieniu wymaganych przesłanek pozaumownej odpowiedzialności Unii Europejskiej, Sąd skupił się na zbadaniu w szczególności wymogu dotyczącego niezgodności z prawem zachowania zarzucanego w niniejszym przypadku Komisji.

16

I tak, w pkt 24–26 zaskarżonego wyroku Sąd w istocie stwierdził, że badanie tego wymogu było w szczególności związane z kwestią ważności rozporządzenia nr 530/2008, rozpatrzoną przez Trybunał w wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), i uszczegółowioną w jego wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284), który zdaniem Sądu podważył rozumowanie przyjęte przez Sąd w postanowieniu z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanym, EU:T:2012:70).

17

W tym kontekście Sąd stwierdził w pkt 27 zaskarżonego wyroku, że skarżący nie mogą opierać się na wspomnianym postanowieniu w celu powołania się na nieważność rozporządzenia nr 530/2008 w całości i że art. 1 tego rozporządzenia jest w odniesieniu do nich ważny.

18

Uznając jednak, że odrzucenie tego argumentu nie mogło samo w sobie przesądzać w sprawie zasadności skargi skarżących, Sąd w pkt 34–40 zaskarżonego wyroku zbadał, czy przy wydawaniu rozporządzenia nr 530/2008 Komisja nie przekroczyła w sposób oczywisty i poważny granic przysługującego jej swobodnego uznania.

19

W tym względzie Sąd przypomniał, że Komisja dysponuje w dziedzinie rybołówstwa szerokim zakresem swobodnego uznania, że należy wziąć pod uwagę cele zamierzone przez tę instytucję przy wydaniu rozporządzenia nr 530/2008 i że ustalenie dwóch różnych dat wejścia w życie zakazu połowów mogło być uzasadnione, jeżeli umożliwiało lepsze osiągnięcie owych celów.

20

Sąd w pkt 38 i 39 zaskarżonego wyroku wskazał też, że dyskryminacja objęta sankcją na mocy wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), dotyczyła wyłącznie statków rybackich do połowów okrężnicą pływających pod banderą hiszpańską.

21

Na tej podstawie Sąd uznał, że skarżący nie zdołali wykazać, iż Komisja przekroczyła w sposób oczywisty i poważny przysługujące jej swobodne uznanie, i bez badania pozostałych przesłanek odpowiedzialności pozaumownej Unii oddalił skargę w całości.

22

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

23

Komisja wnosi do Trybunału o:

24

Na poparcie swoich żądań wnoszący odwołanie podnoszą dwa zarzuty, dotyczące, odpowiednio, naruszeń prawa przy ocenie zasady powagi rzeczy osądzonej oraz przy zastosowaniu wymogu odnoszącego się do niezgodnego z prawem zachowania Komisji.

25

Co się tyczy zarzutu pierwszego, wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd pominął powagę rzeczy osądzonej postanowienia z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanego, EU:T:2012:70), ograniczając nieważność rozporządzenia nr 530/2008 do jego art. 2.

26

W owym postanowieniu Sąd umorzył postępowanie w sprawie skargi Republiki Włoskiej o stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia nr 530/2008, ponieważ w następstwie wydania wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), skutek zamierzony przez owo państwo członkowskie został osiągnięty. Tym samym Sąd rozstrzygnął kwestię ważności tego rozporządzenia, wskazując, że zostało ono uznane za nieważne w całości.

27

Chociaż w wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284), Trybunał wskazał, że owa nieważność obejmowała jedynie art. 2 wspomnianego rozporządzenia, to jednak skutki tego wyroku, który dotyczył skargi o odszkodowanie, są według wnoszących odwołanie ograniczone, ponieważ owa skarga nie miała na celu stwierdzenia nieważności aktu.

28

Co więcej, system zmiany rozstrzygnięć Sądu poprzez mechanizm odwołania nie może uzasadniać tego, że wyrokowi, który stał się ostateczny, nie przysługuje powaga rzeczy osądzonej tylko dlatego, że został on wydany przez sąd niższej instancji.

29

Ponadto Sąd nie uwzględnił zasady uzasadnionych oczekiwań, dając pierwszeństwo wykładni wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), opartej na wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284), zamiast odwołać się do stwierdzeń, które poczynił w kontekście swojego postanowienia z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanego, EU:T:2012:70), tym bardziej że, w odróżnieniu od owego wyroku, postanowienie to zostało wydane przed wniesieniem skargi wnoszących odwołanie.

30

Komisja wnosi o oddalenie zarzutu pierwszego odwołania.

31

Na poparcie zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd niesłusznie dał pierwszeństwo wyjaśnieniom przedstawionym przez Trybunał w wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284), w odniesieniu do zakresu stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 530/2008 orzeczonego w wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), na niekorzyść wykładni tego ostatniego wyroku przyjętej przez Sąd zgodnie z postanowieniem z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanym, EU:T:2012:70), z naruszeniem zasady powagi rzeczy osądzonej.

32

Trybunał wielokrotnie przypominał o wadze, jaką w porządku prawnym Unii ma zasada powagi rzeczy osądzonej (wyrok z dnia 29 marca 2011 r., ThyssenKrupp Nirosta/Komisja, C‑352/09 P, EU:C:2011:191, pkt 123 i przytoczone tam orzecznictwo).

33

W niniejszym przypadku, jak w istocie przypomniał Sąd w pkt 25 zaskarżonego wyroku, Trybunał orzekł w wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), w odpowiedzi na wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczący ważności rozporządzenia nr 530/2008, że owo rozporządzenie jest nieważne w zakresie, w jakim przewiduje zakazy połowów obowiązujące od dnia 23 czerwca 2008 r. jedynie w odniesieniu do statków rybackich do połowu okrężnicą pływających pod banderą hiszpańską, natomiast jeśli chodzi o statki do połowu okrężnicą pływające pod banderą grecką, francuską, włoską, cypryjską, oraz maltańską, przewiduje zakazy obowiązujące od dnia 16 czerwca 2008 r., mimo że takie odmienne traktowanie nie jest obiektywnie uzasadnione. Jak zostało wyjaśnione w pkt 13 niniejszego wyroku, Trybunał w wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284, pkt 59, 60), wydanym w wyniku odwołania od wyroku Sądu w sprawie żądania naprawienia szkody wniesionego przez rybaków francuskich, wskazał, że nieważność owego rozporządzenia dotyczyła wyłącznie jego art. 2, odnoszącego się do rybaków hiszpańskich, i że wobec tego art. 1 wspomnianego rozporządzenia zachowywał ważność w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą pływających pod banderą grecką, francuską, włoską, cypryjską oraz maltańską lub zarejestrowanych w tych państwach członkowskich.

34

Po pierwsze, na mocy powagi rzeczy osądzonej przysługującej orzeczeniom Trybunału dotyczącym ważności aktu Unii, orzeczenia te mają pełny i całkowity skutek niezależnie od ewentualnych różnic interpretacyjnych, które mogą powodować.

35

Zatem nawet przy uwzględnieniu okoliczności, że pewne wątpliwości związane z dokładnym zakresem wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), zostały ostatecznie rozstrzygnięte dopiero dzięki wyjaśnieniom przedstawionym w wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284), nie zmienia to faktu, że ów pierwszy wyrok należy uważać za mający od momentu jego wydania zakres doprecyzowany zgodnie z tym drugim wyrokiem (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 lutego 2008 r., Kempter, C‑2/06, EU:C:2008:78, pkt 35).

36

Po drugie, bezsporne jest, że zgodnie z postanowieniem z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanym, EU:T:2012:70), Sąd umorzył postępowanie w sprawie skargi Republiki Włoskiej o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 530/2008.

37

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że powaga rzeczy osądzonej dotyczy jednak tylko tych kwestii faktycznych i prawnych, które rzeczywiście lub siłą rzeczy zostały rozstrzygnięte w orzeczeniu sądowym (wyrok z dnia 29 marca 2011 r., ThyssenKrupp Nirosta/Komisja, C‑352/09 P, EU:C:2011:191, pkt 123).

38

Zatem, jako że Sąd nie orzekł w przedmiocie wniesionej przez Republikę Włoską skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 530/2008, nie można mu zarzucić, że naruszył prawo poprzez rozpatrzenie w zaskarżonym wyroku żądania odszkodowawczego wnoszących odwołanie w oparciu o wyroki z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), i z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284).

39

Co się tyczy twierdzenia wnoszących odwołanie dotyczącego uzasadnionych oczekiwań, które oparli oni na postanowieniu Trybunału z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowanym, EU:T:2012:70), należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału prawo powoływania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której instytucja Unii, udzielając konkretnych zapewnień, wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje. Zapewnieniami takimi są, niezależnie od formy, w jakiej zostały przekazane, dokładne, bezwarunkowe i spójne informacje (wyrok z dnia 16 grudnia 2010 r., Kahla Thüringen Porzellan/Komisja, C‑537/08 P, EU:C:2010:769, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo). Natomiast w braku wspomnianych zapewnień nie można powoływać się na naruszenie owej zasady [wyrok z dnia 16 grudnia 2008 r., Masdar (UK)/Komisja, C‑47/07 P, EU:C:2008:726, pkt 81].

40

Jednak nawet przy założeniu, że orzeczenie sądowe może samo w sobie być podstawą uzasadnionych nadziei w rozumieniu tego orzecznictwa, wystarczy wskazać, że wnoszący odwołanie nie mogą, niezależnie od wszystkiego, żywić dokładnych oczekiwań co do zakresu orzecznictwa Trybunału na podstawie postanowienia, w którym Sąd umorzył postępowanie, takiego jak postanowienie z dnia 14 lutego 2012 r., Włochy/Komisja (T‑305/08, niepublikowane, EU:T:2012:70).

41

Z powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy odwołania należy oddalić jako bezzasadny.

42

Na poparcie zarzutu drugiego wnoszący odwołanie twierdzą, że w pkt 40 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, iż odmienne traktowanie stwierdzone przez Komisję w wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), nie stanowiło poważnego i oczywistego naruszenia przez Komisję zasady niedyskryminacji.

43

Zdaniem wnoszących odwołanie zarówno z opinii rzecznik generalnej V. Trstenjak w sprawie AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2010:500), jak i z wyroku Trybunału w tej samej sprawie (wyrok z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna, C‑221/09, EU:C:2010:153) wynika, że rozpatrywane w owej sprawie odmienne traktowanie nie było obiektywnie uzasadnione i wobec tego stanowiło poważne i oczywiste naruszenie zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową.

44

Według nich argument ten nie może zostać podważony z powodów, które przyjął Sąd w pkt 36–39 zaskarżonego wyroku, aby stwierdzić, że Komisja nie naruszyła zasady niedyskryminacji w sposób wystarczająco istotny.

45

Komisja wnosi o oddalenie zarzutu drugiego. W tej kwestii podnosi ona w istocie, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 34 zaskarżonego wyroku, iż na poparcie swojej skargi skarżący mogli powołać się na niezgodność z prawem obarczającą rozporządzenie nr 530/2008, chociaż, jak słusznie stwierdził Sąd, owa niezgodność z prawem ich nie dotyczyła, ponieważ w stosunku do nich rozporządzenie pozostało ważne. Ponieważ jednak to naruszenie prawa nie ma wpływu na sentencję owego wyroku, Komisja wnosi do Trybunału o dokonanie zmiany uzasadnienia.

46

W zarzucie drugim wnoszący odwołanie wskazują w istocie, że Sąd niesłusznie stwierdził, iż naruszenia zasady niedyskryminacji wynikające z faktu, że rybakom hiszpańskim przysługiwał zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 530/2008 jeden tydzień połowu tuńczyka błękitnopłetwego więcej niż statkom rybackim do połowu okrężnicą pływającym pod banderą grecką, francuską, włoską, cypryjską i maltańską lub zarejestrowanym w tych państwach członkowskich, nie było wystarczająco poważne ani wystarczająco oczywiste, aby stanowiło istotne naruszenie tej zasady przez Komisję. W odpowiedzi Komisja, aczkolwiek uważa, że sentencja zaskarżonego wyroku powinna zostać utrzymana, podnosi, że zaskarżony wyrok jest obarczony naruszeniem prawa w zakresie, w jakim Sąd stwierdził, że skarżący mogli podnieść na poparcie swojej skargi wspomniane naruszenie zasady niedyskryminacji.

47

Na wstępie należy zbadać argument Komisji.

48

W pkt 16, 17 i 23 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał, że z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, po pierwsze, iż powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii jest uzależnione od łącznego spełnienia zbioru przesłanek, do których należy niezgodność z prawem zachowania zarzucanego instytucjom z powodu wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej, która przyznaje jednostkom określone uprawnienia (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2008 r., FIAMMi in./Rada i Komisja, C‑120/06 P i C‑121/06 P, EU:C:2008:476, pkt 106, 172, 173).

49

Po drugie, Sąd wskazał, że zgodnie z tym samym orzecznictwem, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona, skarga powinna zostać oddalona bez potrzeby badania pozostałych przesłanek wspomnianej odpowiedzialności [wyroki: z dnia 19 kwietnia 2007 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, C‑282/05 P, EU:C:2007:226, pkt 57; z dnia 30 kwietnia 2009 r., CAS Succhi di Frutta/Komisja, C‑497/06 P, niepublikowany, EU:C:2009:273, pkt 40].

50

W pkt 34 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że w niniejszym przypadku nastąpiło naruszenia takiej normy prawnej, ponieważ rozporządzenie nr 530/2008 było obarczone nieuwzględnieniem zasady niedyskryminacji, stanowiącej ogólną zasadę prawa Unii służącą ochronie jednostek. W pkt 35–40 owego wyroku Sąd zbadał więc, czy w niniejszym przypadku zasada ta została naruszona w sposób wystarczająco istotny, i stwierdził, że nie miało to miejsca.

51

W ten sposób Sąd, w sposób domyślny, ale nieulegający wątpliwości, stwierdził, że na poparcie swojej skargi skarżący mogli powołać się na niezgodność z prawem obarczającą rozporządzenie nr 530/2008.

52

Jednak, jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału, zasada równego traktowania musi pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem legalności, w związku z czym nikt nie może przywoływać na swój użytek bezprawności popełnionej na korzyść osoby trzeciej (wyrok z dnia 10 listopada 2011 r., The Rank Group, C‑259/10 i C‑260/10, EU:C:2011:719, pkt 62).

53

W pkt 31 i 32 zaskarżonego wyroku Sąd słusznie przypomniał zaś, że w wyroku z dnia 17 marca 2011 r., AJD Tuna (C‑221/09, EU:C:2011:153), Trybunał stwierdził nieważność rozporządzenia nr 530/2008 jedynie w zakresie, w jakim statki rybackie do połowu okrężnicą pływające pod banderą hiszpańską skorzystały z dodatkowego tygodnia połowów, zachowując ważność tego rozporządzenia w zakresie, w jakim przewidywało ona zakaz połowów tuńczyka błękitnopłetwego przez statki greckie, francuskie, włoskie, cypryjskie i maltańskie od dnia 16 czerwca 2008 r.

54

Zatem, jak stwierdził Trybunał w wyroku z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja (C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284), naruszenie zasady niedyskryminacji wynikające z art. 2 rozporządzenia nr 530/2008 nie miało żadnych konsekwencji dla ważności art. 1 tego rozporządzenia w odniesieniu w szczególności do sytuacji skarżących.

55

W tych okolicznościach, jak podnosi Komisja, Sąd nie mógł, nie naruszając prawa, stwierdzić w pkt 34 zaskarżonego wyroku, że skarżący jednak mogli podnieść naruszenie tej zasady na poparcie swoich skarg, z zastrzeżeniem, że owo naruszenie jest wystarczająco istotne. Ponieważ nieważność obarczająca rozporządzenie nr 530/2008, popełniona na korzyść statków hiszpańskich, nie dotyczyła sytuacji skarżących, nie mogli oni powołać się, na potrzeby owej skargi, na tę nieważność.

56

Jak z tego wynika, Sąd naruszył prawo, stwierdzając inaczej.

57

Niemniej jednak, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, jeśli w uzasadnieniu orzeczenia Sądu dopuszczono się naruszenia prawa Unii, lecz sentencję tego wyroku należy uznać za zasadną w świetle innych względów prawnych, to tego rodzaju naruszenie nie może doprowadzić do uchylenia tego orzeczenia oraz należy zastąpić jego uzasadnienie (wyrok z dnia 26 stycznia 2017 r., Mamoli Robinetteria/Komisja, C‑619/13 P, EU:C:2017:50, pkt 107 i przytoczone tam orzecznictwo).

58

Z rozważań przedstawionych w pkt 52–56 niniejszego wyroku wynika zaś, że wnoszący odwołanie nie mogli doprowadzić do stwierdzenia odpowiedzialności pozaumownej Unii w okolicznościach niniejszej sprawy. Jak z tego wynika, naruszenie prawa obarczające zaskarżony wyrok nie może powodować jego uchylenia w zakresie, w jakim wyrok ów oddalił skargę wnoszących odwołanie zmierzającą do uznania tej odpowiedzialności.

59

W świetle powyższych rozważań zarzut drugi należy oddalić jako bezskuteczny.

60

Wobec tego odwołanie powinno zostać oddalone w całości.

61

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne lub jeśli jest zasadne i Trybunał wydaje orzeczenie kończące postępowanie w sprawie, rozstrzyga on również o kosztach. Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja zażądała obciążenia wnoszących odwołanie kosztami, a ci ostatni przegrali sprawę, należy obciążyć ich kosztami postępowania odwoławczego.

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje: