(1)

Rozporządzenie (EWG) nr 2821/71 upoważnia Komisję do stwierdzenia, w drodze rozporządzenia i zgodnie z art. 101 ust. 3 Traktatu, że art. 101 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do niektórych kategorii porozumień badawczo-rozwojowych.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1217/2010 (3) określono kategorie porozumień badawczo-rozwojowych, które zdaniem Komisji zwykle spełniają warunki określone w art. 101 ust. 3 Traktatu. Rozporządzenie to wygasa 31 grudnia 2022 r.

(3)

5 września 2019 r. Komisja rozpoczęła ocenę rozporządzenia (UE) nr 1217/2010. Z dowodów zebranych w ramach oceny wynika, że rozporządzenie (UE) nr 1217/2010 jest użytecznym instrumentem, a jego przepisy pozostają istotne dla zainteresowanych stron. Na podstawie wyników oceny 7 czerwca 2021 r. Komisja rozpoczęła ocenę skutków wariantów strategicznych dotyczących przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych w odniesieniu do porozumień badawczo-rozwojowych.

(4)

Aby dać Komisji odpowiedni czas na zakończenie procesu przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych w odniesieniu do porozumień badawczo-rozwojowych oraz zgodnie z uprawnieniami Komisji na mocy art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2821/71, okres stosowania rozporządzenia (UE) nr 1217/2010 należy przedłużyć o sześć miesięcy.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1217/2010,

(1)

Rozporządzenie (EWG) nr 2821/71 upoważnia Komisję do stwierdzenia, w drodze rozporządzenia i zgodnie z art. 101 ust. 3 Traktatu, że art. 101 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do niektórych kategorii porozumień specjalizacyjnych.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1218/2010 (3) określono kategorie porozumień specjalizacyjnych, które zdaniem Komisji zwykle spełniają warunki określone w art. 101 ust. 3 Traktatu. Rozporządzenie to wygasa 31 grudnia 2022 r.

(3)

5 września 2019 r. Komisja rozpoczęła ocenę rozporządzenia (UE) nr 1218/2010. Z dowodów zebranych w ramach oceny wynika, że rozporządzenie (UE) nr 1218/2010 jest użytecznym instrumentem, a jego przepisy pozostają istotne dla zainteresowanych stron. Na podstawie wyników oceny 7 czerwca 2021 r. Komisja rozpoczęła ocenę skutków wariantów strategicznych dotyczących przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych w odniesieniu do porozumień specjalizacyjnych.

(4)

Aby dać Komisji odpowiedni czas na zakończenie procesu przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych w odniesieniu do porozumień specjalizacyjnych oraz zgodnie z uprawnieniami Komisji na mocy art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2821/71, okres stosowania rozporządzenia (UE) nr 1218/2010 należy przedłużyć o sześć miesięcy.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1218/2010,

(1)

Kwoty połowowe na 2021 r. zostały ustanowione rozporządzeniami Rady (UE) 2020/1579 (2), (UE) 2021/90 (3), (UE) 2021/91 (4) i (UE) 2021/92 (5).

(2)

Kwoty połowowe na 2022 r. zostały ustanowione rozporządzeniami Rady (UE) 2021/91, (UE) 2021/1888 (6), (UE) 2022/109 (7) i (UE) 2022/110 (8).

(3)

Zgodnie z art. 105 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 Komisja dokonuje odliczeń od przyszłych kwot połowowych danego państwa członkowskiego, gdy ustali, że to państwo członkowskie przekroczyło kwoty połowowe, które zostały mu przyznane.

(4)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2022/1926 (9) ustanowiono odliczenia od kwot połowowych w roku 2022 dla niektórych stad ryb z powodu przełowienia tych stad w poprzednich latach.

(5)

W przypadku niektórych państw członkowskich, mianowicie Hiszpanii, Francji, Litwy i Polski nie można było wprowadzić na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2022/1926 pewnych odliczeń od kwot połowowych przyznanych w odniesieniu do przełowionych stad, ponieważ państwa te nie dysponują takimi kwotami w 2022 r.

(6)

Art. 105 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 stanowi, że jeżeli dokonanie odliczeń od kwoty dla danego stada w roku następującym po roku, w którym doszło do przełowienia, nie jest możliwe, ponieważ danemu państwu członkowskiemu nie przyznano stosownej kwoty dla tego stada, odliczenie może zostać dokonane w odniesieniu do innych stad w tym samym obszarze geograficznym lub o tej samej wartości handlowej, po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi państwami członkowskimi.

(7)

Zgodnie z komunikatem Komisji 2022/C 369/03 sprawie wytycznych dotyczących odliczania kwot na mocy art. 105 ust. 1, 2 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 (10) („wytyczne”), takie odliczenia powinny być dokonywane w odniesieniu do stad poławianych przez tę samą flotę, która dokonała przełowienia.

(8)

W kwestii pewnych odliczeń od kwot połowowych przyznanych w odniesieniu do stad innych niż przełowione zasięgnięto opinii zainteresowanych państw członkowskich. Należy zatem dokonać odliczeń od tych kwot połowowych przyznanych w odniesieniu do stad innych niż przełowione tym państwom członkowskim w roku 2022.

(9)

Biorąc pod uwagę, że występująca w obszarze 7d (RJC/07D.) raja nabijana jest podgatunkiem przynależnym do stada rajokształtnych w obszarze 7d (SRX/07D.), odliczenie należne od Irlandii z powodu przełowienia rai nabijanej w obszarze 7d zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2022/1926 zostaje dokonane w odniesieniu do kwoty na połowy rajokształtnych w obszarze 7d, udostępnionej dla Irlandii na 2022 r.

(10)

W 2021 r. Portugalia przełowiła kwotę na połowy sardeli europejskiej w obszarach 9 i 10, w wodach Unii obszaru CECAF 34.1.1 (ANE/9/3411). W dniu 22 sierpnia 2022 r. Portugalia zwróciła się o rozłożenie na trzy lata należnego odliczenia – z zastosowaniem mnożnika 1,4 na podstawie art. 105 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Zgodnie z pkt 3 lit. a) wytycznych można zaakceptować rozłożenie odliczenia na co najmniej dwa lata, jeżeli stado jest zarządzane w sposób zrównoważony na podstawie odpowiednich opinii naukowych dotyczących tego stada. Zgodnie z badaniami akustycznymi monitorującymi rozmieszczenie liczebności i biomasy oraz badaniem kilku parametrów biologicznych sardeli przeprowadzanym co roku, szacowana biomasa sardeli w 2022 r. wzrosła o 64 % w porównaniu z badaniami z 2021 r. Portugalski instytut naukowy IPMA (Instituto Português do Mar e da Atmosfera), we współpracy z hiszpańskim instytutem naukowym IEO (Instituto Español de Oceanografía), testuje nową zasadę kontroli odłowu za pomocą oceny strategii zarządzania. W oczekiwaniu na planowaną wartość odniesienia opracowywaną przez Międzynarodową Radę Badań Morza (ICES) dla tego stada można zaakceptować rozłożenie odliczenia na okres dwóch lat, a nie trzech.

(11)

Z ostatnich zaktualizowanych danych przekazanych przez Francję w dniu 9 września 2022 r. wynika, że wspólna kwota na 2021 r. w wysokości 1 tony przyznana w odniesieniu do marlina białego w Oceanie Atlantyckim (WHM/ATLANT_AMS) w ramach „Innych stad” zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/92 – w ramach której Francja mogła poławiać – została przekroczona. Biorąc pod uwagę, że Francja zgłosiła połowy wynoszące 2 972 kg w ramach tej kwoty dotyczącej „Innych stad”, należy dokonać odliczenia z powodu tego przełowienia – z zastosowaniem mnożnika wynoszącego 1,5 zgodnie z art. 105 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 – w odniesieniu do kwoty na połowy marlina białego w Oceanie Atlantyckim dostępnej dla Francji na 2022 r. Odpowiednie odliczenie należy zatem dodać do załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2022/1926.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2022/1926.

(13)

Dalsze aktualizacje lub korekty mogą nadal mieć miejsce w następstwie wykrycia błędów, pominięć lub błędnej sprawozdawczości w odniesieniu do danych liczbowych dotyczących połowów zgłoszonych przez państwa członkowskie na podstawie art. 33 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 w odniesieniu do bieżącego lub wcześniejszego roku budżetowego,

(1)

Zgodnie z art. 25a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 810/2009 Komisja dokonuje regularnie oceny współpracy państw trzecich w zakresie readmisji. W oparciu o ocenę dokonaną zgodnie z tym przepisem, współpracę ze strony Gambii w zakresie readmisji oceniono jako niewystarczającą. Biorąc pod uwagę działania podejmowane w celu podniesienia poziomu współpracy i poprawy ogólnych stosunków Unii z Gambią, uznano, że współpraca Gambii z Unią w kwestiach readmisji nie była wystarczająca i niezbędne stało się podjęcie przez Unię działań.

(2)

W dniu 7 października 2021 r., zgodnie z art. 25a ust. 5 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 810/2009, przyjęto decyzję wykonawczą Rady (UE) 2021/1781 (2), na podstawie której stosowanie niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 810/2009 zostało czasowo zawieszone wobec niektórych obywateli Gambii.

(3)

Zgodnie z art. 25a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 810/2009 po wejściu w życie decyzji wykonawczej (UE) 2021/1781 Komisja stale oceniała współpracę Gambii w zakresie readmisji. Z oceny tej wynika, że nie poczyniono znaczących postępów, ponieważ współpraca w zakresie identyfikacji i powrotów nadal jest trudna, nie przestrzegano ram czasowych określonych w porozumieniu o readmisji UE-Gambia, a moratorium na powroty lotami czarterowymi – wprowadzone jednostronnie przez Gambię – obowiązywało do marca 2022 r. Pomimo pewnych ograniczonych postępów, w szczególności wydania trzech zezwoleń na lądowanie w kontekście operacji powrotowych po zawieszeniu moratorium wprowadzonego przez Gambię, współpraca w zakresie readmisji pozostaje niewystarczająca i nadal potrzebne są znaczne i trwałe usprawnienia.

(4)

Komisja ocenia, że pomimo środków przyjętych decyzją wykonawczą (UE) 2021/1781 współpraca Gambii z Unią w kwestiach readmisji jest nadal niewystarczająca i konieczne są dalsze działania, bez wpływu na decyzję wykonawczą (UE) 2021/1781.

(5)

Stopniowe stosowanie podwyższonej opłaty wizowej wobec obywateli Gambii powinno wyraźnie zasygnalizować władzom Gambii, że podjęcie niezbędnych działań jest konieczne, aby poprawić współpracę w zakresie readmisji.

(6)

Opłata wizowa w wysokości 120 EUR, określona w rozporządzeniu (WE) nr 810/2009, powinna zatem mieć zastosowanie do obywateli Gambii podlegających obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1806 (3). Zgodnie z tym rozporządzeniem opłaty tej nie stosuje się wobec dzieci poniżej 12 roku życia. Nie stosuje się jej również do osób ubiegających się o wizę, w odniesieniu do których opłata wizowa została zniesiona lub obniżona zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 810/2009.

(7)

Niniejsza decyzja nie powinna mieć wpływu na stosowanie dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), w której rozszerzono prawo do swobodnego przemieszczania się na członków rodziny, niezależnie od ich obywatelstwa, dołączających do obywatela Unii lub mu towarzyszących. Niniejsza decyzja nie powinna mieć zatem zastosowania do członków rodziny obywatela Unii, wobec których ma zastosowanie dyrektywa 2004/38/WE, ani do członków rodziny obywatela państwa trzeciego korzystającego z prawa do swobodnego przemieszczania się równoważnego prawu przysługującemu obywatelom Unii na mocy umowy między Unią a państwem trzecim.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji powinny pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich wynikających z prawa międzynarodowego, w tym jako państw przyjmujących międzynarodowe organizacje międzyrządowe lub międzynarodowe konferencje zwołane przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub inne międzynarodowe organizacje międzyrządowe, których państwem przyjmującym są państwa członkowskie. A zatem stosowanie podwyższonej opłaty wizowej nie powinno mieć zastosowania do obywateli Gambii ubiegających się o wizę w zakresie, w jakim jest to konieczne do wypełnienia przez państwa członkowskie ich zobowiązań jako państw przyjmujących takie organizacje lub takie konferencje.

(9)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszej decyzji – podejmuje decyzję, czy dokona jej transpozycji do swego prawa krajowego.

(10)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(11)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (6), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE (7).

(12)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (9).

(13)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (10), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (11).

(14)

Niniejsza decyzja jest aktem stanowiącym rozwinięcie dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu, odpowiednio, art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2011 r.,

(1)

Decyzją 96/228/WE (1) Komisja zatwierdziła krajowy program pomocy długoterminowej dla rolnictwa w północnych regionach Szwecji („program pomocy nordyckiej”) zgłoszony przez Szwecję zgodnie z art. 143 Aktu przystąpienia w celu uzyskania zezwolenia zgodnie z art. 142 Aktu przystąpienia. Decyzję 96/228/WE zastąpiono decyzją Komisji C(2010) 6050 (2). Decyzja ta została zastąpiona decyzją Komisji (UE) 2018/479 (3).

(2)

Ponieważ zezwolenie Szwecji na wdrażanie programu pomocy nordyckiej określonego w decyzji (UE) 2018/479 wygasa w dniu 31 grudnia 2022 r., należy przyjąć nową decyzję.

(3)

Pismem z dnia 1 lipca 2022 r. Szwecja powiadomiła Komisję o swoim wniosku dotyczącym przedłużenia programu pomocy nordyckiej. Szwecja wystąpiła z wnioskiem, aby Komisja zmieniła decyzję (UE) 2018/479 w celu kontynuacji programu z przedłużonym o jeden rok okresem obowiązywania, zwiększenia całkowitej rocznej wartości odniesienia, co pociąga za sobą dostosowanie poziomów wsparcia, oraz w celu zmiany daty, z którą Szwecja powinna przedstawić wnioski dotyczące zmiany i przedłużenia programu.

(4)

Krajowa pomoc długoterminowa, o której mowa w art. 142 Aktu przystąpienia, ma na celu zapewnienie utrzymania działalności rolniczej w północnych regionach określonych przez Komisję.

(5)

Uwzględniając czynniki, o których mowa w art. 142 ust. 1 i 2 Aktu przystąpienia, należy określić jednostki administracyjne pogrupowane według podregionów, położone na obszarach na północ od 62. równoleżnika lub na obszarach przylegających do niego, na których występują porównywalne warunki klimatyczne, powodujące, że prowadzenie działalności rolniczej jest szczególnie utrudnione. W podregionach tych gęstość zaludnienia wynosi nie więcej niż 10 mieszkańców na kilometr kwadratowy, wykorzystywana powierzchnia użytków rolnych stanowi na ich obszarze 10 % lub mniej całkowitej powierzchni obszaru gminy, a część wykorzystywanej powierzchni użytków rolnych przeznaczonej pod rośliny polowe przeznaczone do spożycia przez ludzi stanowi 20 % lub mniej. Należy uwzględnić podregiony otoczone innymi podregionami leżącymi na takich obszarach, nawet jeśli nie spełniają one tych samych wymogów.

(6)

W celu ułatwienia zarządzania programem i skoordynowania go ze wsparciem udzielanym na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/2115 (4) na obszarach otrzymujących pomoc na podstawie niniejszej decyzji należy uwzględnić te same jednostki gminne co te, które należą do obszaru wyznaczonego na podstawie art. 32 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 (5) oraz art. 71 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/2115 w planie strategicznym WPR na rzecz wdrażania wspólnej polityki rolnej w Szwecji na lata 2023–2027.

(7)

Okresem odniesienia, który należy uwzględnić podczas dokonywania oceny rozwoju produkcji rolnej i ogólnego poziomu wsparcia, powinien – na podstawie dostępnych statystyk krajowych oraz w celu zapewnienia jednolitego stosowania we wszystkich sektorach produkcji – być rok 1993.

(8)

Zgodnie z art. 142 Aktu przystąpienia całkowita kwota przyznanej pomocy powinna być wystarczająca do utrzymania działalności rolniczej w północnych regionach Szwecji, ale nie może prowadzić do ogólnego wsparcia przekraczającego poziom wsparcia w przedakcesyjnym okresie odniesienia, który zostanie określony. W celu udzielenia wsparcia na podstawie art. 142 Aktu przystąpienia na odpowiednim poziomie, uwzględniając obecne koszty produkcji i nie przekraczając jednocześnie poziomu wsparcia w określonym przedakcesyjnym okresie odniesienia, przy określaniu maksymalnego dopuszczalnego poziomu pomocy na podstawie tego artykułu należy uwzględnić zmiany wskaźnika cen konsumpcyjnych w Szwecji w latach od 1993 do 2022.

(9)

W związku z tym, na podstawie danych z 1993 r. do końca kwietnia 2022 r., maksymalna kwota rocznej pomocy obliczona jako średnia w sześcioletnim okresie od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2028 r. powinna wynosić 473,75 mln SEK.

(10)

W celu uproszczenia programu pomocy nordyckiej i umożliwienia Szwecji elastycznego kierowania pomocy do różnych sektorów produkcji należy ustalić jedną maksymalną średnią roczną kwotę pomocy w odniesieniu do łącznego wsparcia, w tym odrębne maksymalne wsparcie w zakresie produkcji i transportu mleka krowiego w celu zapewnienia zrównoważonego podziału wsparcia.

(11)

Pomoc należy przyznawać corocznie na podstawie czynników produkcji (duże jednostki przeliczeniowe i hektary), z wyjątkiem mleka krowiego, w przypadku którego pomoc należy przyznawać na podstawie jednostek produkcji (kilogramów) w ramach całkowitych limitów ustanowionych w niniejszej decyzji.

(12)

Aby umożliwić szybkie reagowanie na zmienność cen produkcji rolnej i utrzymanie działalności rolniczej w północnych regionach Szwecji, należy umożliwić Szwecji ustalenie na każdy rok kalendarzowy kwoty pomocy na sektor w ramach kategorii pomocy i na jednostkę produkcji.

(13)

Szwecja powinna zróżnicować pomoc w swoich północnych regionach i ustalić roczne kwoty pomocy stosownie do stopnia nasilenia naturalnego utrudnienia oraz innych obiektywnych, przejrzystych i uzasadnionych kryteriów odnoszących się do celów określonych w art. 142 ust. 3 akapit trzeci Aktu przystąpienia, którymi są: zachowanie tradycyjnej produkcji produktów podstawowych i przetworzonych odpowiadających w szczególny sposób warunkom klimatycznym danych regionów, poprawa struktur produkcji, wprowadzania do obrotu i przetwarzania produktów rolnych, ułatwienie usuwania takich produktów oraz zapewnienie odpowiedniej ochrony środowiska i terenów wiejskich.

(14)

Pomoc należy wypłacać corocznie na podstawie rzeczywistej liczby kwalifikujących się czynników produkcji. Szwecja powinna mieć jednak prawo do wypłaty pomocy w zakresie mleka krowiego, kur niosek i świń przeznaczonych do uboju, a także transportu mleka krowiego w miesięcznych ratach. Pomoc w zakresie mleka krowiego opiera się na rzeczywistej produkcji w celu zapewnienia ciągłości produkcji.

(15)

Należy unikać nadmiernej rekompensaty dla producentów poprzez odzyskiwanie nienależnych płatności w sposób niezwłoczny, a najpóźniej przed dniem 1 czerwca następnego roku.

(16)

Zgodnie z art. 142 ust. 2 Aktu przystąpienia pomoc przyznana na podstawie niniejszej decyzji nie powinna prowadzić do zwiększenia całkowitej produkcji w stosunku do tradycyjnego poziomu produkcji na obszarze objętym programem pomocy nordyckiej.

(17)

W związku z tym konieczne jest ustalenie rocznej maksymalnej liczby kwalifikujących się czynników produkcji w odniesieniu do każdej kategorii pomocy oraz maksymalnej dopuszczalnej rocznej wielkości produkcji mleka krowiego na poziomie równym lub niższym niż w okresach odniesienia.

(18)

W przypadku gdy liczba czynników produkcji w kategorii lub wielkość produkcji mleka krowiego przekraczają maksymalny poziom w danym roku, w celu przestrzegania średnich pięcioletnich liczbę kwalifikujących się czynników produkcji lub ilość mleka krowiego należy zmniejszyć o odpowiednią liczbę czynników produkcji w latach kalendarzowych następujących po roku, w którym nastąpiło przekroczenie maksymalnej ilości, z wyjątkiem pomocy z tytułu transportu mleka krowiego, kur niosek i świń przeznaczonych do uboju oraz mleka krowiego, w odniesieniu do których ilość kwalifikująca się może zostać obniżona o ilość odpowiadającą nadwyżce w ostatnim miesiącu roku, w którym przekroczono maksymalną dopuszczalną ilość.

(19)

Ponieważ zgłaszanie do Komisji wniosków dotyczących przedłużenia i zmiany pomocy zatwierdzonej na podstawie niniejszej decyzji powinno umożliwić terminowe przygotowanie oceny programu, należy umożliwić dokonanie takiego zgłoszenia w tym samym roku, w którym składane jest pięcioletnie sprawozdanie, oraz przedłużyć okres obowiązywania zatwierdzenia programu pomocy nordyckiej z pięciu do sześciu lat.

(20)

Zgodnie z art. 143 ust. 2 Aktu przystąpienia Szwecja powinna przekazać Komisji informacje na temat wdrażania i skutków pomocy. W celu lepszej oceny długoterminowych skutków pomocy oraz aby ustalić poziomy pomocy jako średnie wieloletnie, należy co pięć lat składać sprawozdania o społeczno-gospodarczych skutkach pomocy i przekazywać coroczne sprawozdania zawierające informacje finansowe i inne informacje dotyczące wdrażania, niezbędne do zapewnienia przestrzegania warunków ustanowionych w niniejszej decyzji.

(21)

Należy określić zasady mające zastosowanie do zmian wprowadzonych w programie przez Komisję lub zaproponowanych przez Szwecję w celu ochrony uzasadnionych oczekiwań beneficjentów pomocy i zapewnienia ciągłości programu, aby można było skutecznie realizować cele zawarte w art. 142 Aktu przystąpienia.

(22)

Szwecja powinna zapewnić wprowadzenie odpowiednich środków kontroli w stosunku do beneficjentów pomocy. W celu zapewnienia skuteczności tych środków i przejrzystości wdrażania programu pomocy nordyckiej wspomniane środki kontroli należy w jak największym stopniu dostosować do środków stosowanych w ramach wspólnej polityki rolnej.

(23)

Aby osiągnąć cel, jakim jest utrzymanie produkcji, zgodnie z art. 142 Aktu przystąpienia i aby ułatwić zarządzanie wsparciem, niniejsza decyzja powinna obowiązywać od dnia 1 stycznia 2023 r.

(24)

W celu zapewnienia jasności należy uchylić decyzję (UE) 2018/479. Należy zapewnić środki przejściowe dotyczące sprawozdawczości w zakresie wsparcia udzielonego na podstawie art. 142 Aktu przystąpienia i wypłaconego w latach 2018–2022 na podstawie decyzji Komisji (UE) 2018/479,

(1)

W dyrektywie (UE) 2018/2001 ustanowiono wymogi dotyczące niektórych paliw, a mianowicie biopaliw, biopłynów, paliw z biomasy, odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych. Wymogi te gwarantują, że paliwa te mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w tej dyrektywie wyłącznie wtedy, gdy zostały wyprodukowane w sposób zrównoważony i znacznie ograniczają emisje gazów cieplarnianych w porównaniu z paliwami kopalnymi. W art. 29 tej dyrektywy ustanowiono kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy. Ponadto w art. 26 dyrektywy i w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/807 (2) określono kryteria ustalania: (i) które surowce do produkcji biopaliw, biopłynów lub paliw z biomasy wiążą się z wysokim ryzykiem spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów; oraz (ii) które biopaliwa, biopłyny lub paliwa z biomasy o wysokim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które spełniają określone warunki, mogą zostać certyfikowane jako wiążące się z niskim ryzykiem spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów. W art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001 ustanowiono kryteria ograniczania emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych stosowanych w transporcie. W art. 28 ust. 2 tej dyrektywy zobowiązano podmioty gospodarcze do wprowadzenia do unijnej bazy danych informacji o przeprowadzonych transakcjach oraz o właściwościach dotyczących zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do niektórych paliw odnawialnych (biopaliw, biogazu oraz odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego) oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych stosowanych w transporcie.

(2)

W dyrektywie (UE) 2018/2001 ustanowiono również zasady obliczania wkładu odnawialnej energii elektrycznej do celów w zakresie transportu. W szczególności w art. 27 ust. 3 tej dyrektywy określono zasady dokonywania obliczeń takich udziałów w przypadku, gdy energia elektryczna jest wykorzystywana bezpośrednio do napędu pojazdów elektrycznych, jak i gdy jest wykorzystywana do produkcji odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego, które są stosowane w transporcie.

(3)

Systemy dobrowolne odgrywają znaczącą rolę w dostarczaniu dowodów zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju i ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w przypadku biopaliw i biopłynów. Zgodnie z dyrektywą (UE) 2018/2001 systemy dobrowolne mogą być wykorzystywane do: (i) poświadczania zgodności wszystkich paliw produkowanych z biomasy, w tym paliw gazowych i stałych, z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w tej dyrektywie; (ii) dostarczania dokładnych danych na temat ograniczenia przez nie emisji gazów cieplarnianych; (iii) poświadczania zgodności odnawialnych ciekłych i gazowych paliw transportowych pochodzenia niebiologicznego oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych z odpowiadającymi im kryteriami ograniczania emisji gazów cieplarnianych; oraz (iv) wykazania zgodności z przepisami art. 27 ust. 3 tej dyrektywy dotyczącymi obliczania udziału energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w transporcie. Systemy dobrowolne mogą również służyć do wykazania, że podmioty gospodarcze wprowadzają dokładne informacje do unijnych lub krajowych baz danych na temat niektórych paliw odnawialnych i pochodzących z recyklingu paliw węglowych stosowanych w transporcie zgodnie z art. 28 ust. 4 dyrektywy (UE) 2018/2001. Ponadto systemy dobrowolne można wykorzystywać do certyfikowania biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Komisja może zdecydować, że dobrowolne systemy krajowe lub międzynarodowe mogą służyć wszystkim lub niektórym z tych celów.

(4)

Zgodnie z art. 30 ust. 9 dyrektywy (UE) 2018/2001 w przypadku gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane dotyczące zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych uzyskane w ramach dobrowolnego systemu uznanego przez Komisję, państwo członkowskie nie może wymagać od dostawcy, w zakresie objętym decyzją o uznaniu, przedstawiania dalszych dowodów.

(5)

W ramach dobrowolnego systemu „KZR INiG” w dniu 28 sierpnia 2020 r. przedłożono Komisji wniosek o zatwierdzenie na podstawie art. 30 ust. 4 dyrektywy (UE) 2018/2001. Na podstawie wniosku Komisja dokonała oceny tego systemu, w wyniku której zidentyfikowano pewne kwestie uniemożliwiające uznanie tego systemu za zgodny z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 29 dyrektywy (UE) 2018/2001. W ponownie złożonym wniosku z dnia 25 czerwca 2021 r. poprawnie odniesiono się do tych kwestii. W ocenie Komisji stwierdzono, że przedmiotowy system: (i) odpowiednio uwzględnia kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biomasy rolniczej określone w art. 29 ust. 2–5 dyrektywy (UE) 2018/2001; (ii) zawiera dokładne dane dotyczące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do celów art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001; oraz (iii) stosuje metodykę bilansu masy zgodnie z wymogami art. 30 ust. 1 i 2 dyrektywy (UE) 2018/2001. Komisja uznała jednak, że system nie uwzględnia odpowiednio kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biomasy leśnej, określonych w art. 29 ust. 6 i 7 dyrektywy (UE) 2018/2001. W związku z tym decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2022/603 (3) system „KZR INiG” uznano za zgodny wyłącznie z wymogami określonymi w art. 29 ust. 2–5 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.

(6)

W ramach systemu „KZR INiG” wprowadzono dalsze zmiany w celu zapewnienia odpowiedniego uwzględnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju dla biomasy leśnej określonych w art. 29 ust. 6 i 7 dyrektywy (UE) 2018/2001. Po dalszych zmianach, w ponownie złożonym wniosku z dnia 23 września 2022 r. poprawnie odniesiono się do wszystkich pozostałych kwestii, które zostały wcześniej zidentyfikowane.

(7)

System „KZR INiG” obejmuje następujące surowce: biomasę rolniczą, biomasę leśną oraz odpady i pozostałości. System ten obejmuje również wszystkie rodzaje paliw. Ma globalny zasięg geograficzny i obejmuje cały proces kontroli pochodzenia (w przypadku biometanu aż do jednostki produkcyjnej). Komisja dokonała ponownej oceny wniosku złożonego ponownie dnia 23 września 2022 r. i stwierdziła, że system ten: (i) odpowiednio uwzględnia kryteria zrównoważonego rozwoju określone w art. 29 ust. 2–7 dyrektywy (UE) 2018/2001; (ii) zawiera dokładne dane dotyczące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do celów art. 29 ust. 10 tej dyrektywy; oraz (iii) stosuje metodykę bilansu masy zgodnie z wymogami art. 30 ust. 1 i 2 tej dyrektywy.

(8)

W ocenie Komisji nie uwzględnia się aktu wykonawczego, który ma zostać przyjęty zgodnie z art. 29 ust. 8 dyrektywy (UE) 2018/2001 w sprawie wytycznych dotyczących wykazania zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 29 ust. 6 i 7 tej dyrektywy (4). System „KZR INiG” zostanie zatem poddany ponownej ocenie w tym zakresie.

(9)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/996 (5) będzie miało zastosowanie dopiero od dnia 30 grudnia 2023 r. System „KZR INiG” powinien zostać poddany ponownej ocenie w świetle nowego rozporządzenia wykonawczego.

(10)

W ocenie systemu „KZR INiG” Komisja wykazała, że spełnia on stosowne normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu, jak również wymogi dotyczące metodyki określone w załączniku VI do dyrektywy (UE) 2018/2001.

(11)

W celu zachowania przejrzystości i pewności prawa, w jednym akcie Komisji należy w kompleksowy sposób określić wszystkie kryteria zrównoważonego rozwoju i emisji gazów cieplarnianych, które w ocenie Komisji system „KZR INiG” odpowiednio uwzględnia. Należy zatem zastąpić decyzję wykonawczą (UE) 2022/603.

(12)

Zatwierdzony system „KZR INiG” powinien zostać udostępniony w części poświęconej systemom dobrowolnym na stronie internetowej Komisji „Europa”.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zrównoważonego Charakteru Biopaliw, Biopłynów i Paliw z Biomasy,

a)

zgodność partii biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 29 ust. 2–7 i 10 dyrektywy (UE) 2018/2001;

b)

przestrzeganie przez podmioty gospodarcze obowiązku wprowadzenia dokładnych informacji do unijnej lub krajowej bazy danych na temat paliw odnawialnych i pochodzących z recyklingu paliw węglowych stosowanych w transporcie zgodnie z art. 28 ust. 4 dyrektywy (UE) 2018/2001.

a)

jednoznacznie ustalono, że w dobrowolnym systemie „KZR INiG” nie wdrożono elementów uznanych za istotne z perspektywy niniejszej decyzji lub jeżeli miało miejsce poważne, strukturalne naruszenie tych elementów;

b)

w ramach dobrowolnego systemu „KZR INiG” nie zostaną przedłożone Komisji sprawozdania roczne, zgodnie z art. 30 ust. 5 dyrektywy (UE) 2018/2001;

c)

w ramach dobrowolnego systemu „KZR INiG” nie zostaną wdrożone standardy niezależnego audytu i inne wymogi określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 29 ust. 8 lub w art. 30 ust. 8 dyrektywy (UE) 2018/2001, lub udoskonalenia innych elementów systemu uważane za istotne dla dalszego uznania.

(1)

Art. 6 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1257/2013 zobowiązuje właścicieli statków do zapewnienia, aby statki przeznaczone do recyklingu były poddawane recyklingowi wyłącznie w zakładach recyklingu statków wymienionych w europejskim wykazie zakładów recyklingu statków („europejski wykaz”) opublikowanym zgodnie z art. 16 tego rozporządzenia.

(2)

Europejski wykaz jest ustanowiony w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/2323 (2).

(3)

Zezwolenie dla UAB Armar i Démonaval Recycling – zakładów recyklingu statków zlokalizowanych odpowiednio na Litwie i we Francji – wygasło odpowiednio w dniu 19 kwietnia 2022 r. i w dniu 11 grudnia 2022 r. Komisja otrzymała od Litwy i Francji informację, że przyznane tym zakładom zezwolenie na prowadzenie recyklingu statków zostało przedłużone przed jego wygaśnięciem, zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1257/2013. Należy zatem zaktualizować datę, od której wygasa włączenie tych zakładów do europejskiego wykazu.

(4)

Bułgaria poinformowała Komisję, że Ship and Industrial Service Ltd. – zakład recyklingu statków znajdujący się na jej terytorium – uzyskał zezwolenie właściwego organu zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1257/2013. Bułgaria przedstawiła Komisji wszystkie informacje niezbędne, aby zakład ten włączyć do europejskiego wykazu. Należy zatem zaktualizować europejski wykaz w celu włączenia tego zakładu.

(5)

Komisja została poinformowana o zmianach danych kontaktowych Dales Marine Services Ltd i Gardet & De Bezenac Recycling – zakładów recyklingu statków zlokalizowanych odpowiednio w Zjednoczonym Królestwie i we Francji. Należy zatem odpowiednio zaktualizować europejski wykaz.

(6)

Przedsiębiorstwo Kishorn Port Ltd poinformowało Komisję o zmianie licencji, która ogranicza zakres działalności i nakłada warunki na operatora tego zakładu. Zmiana zwiększa maksymalne dopuszczalne wymiary statku. Należy zatem odpowiednio zaktualizować europejski wykaz.

(7)

Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1257/2013 Komisja przeprowadziła przegląd śródokresowy Işıksan – zakładu recyklingu statków zlokalizowanego w Turcji – w wyniku którego nie udało się potwierdzić, że zakład ten nadal spełnia odpowiednie wymogi art. 13 ust. 1, w szczególności lit. b), f) oraz i) rozporządzenia (UE) nr 1257/2013. Ponadto ustalono, że przedmiotowy zakład nie spełnił wymogów dotyczących recyklingu statków pływających pod banderą państw członkowskich UE, określonych w art. 13 ust. 2 lit. a)–c) rozporządzenia (UE) nr 1257/2013. Poza tym dostępne informacje nie pozwalają na stwierdzenie, czy pewna liczba statków pływających pod banderą państw członkowskich UE, które miały zostać poddane recyklingowi w Işıksan, została ostatecznie zdemontowana w tym zakładzie, ale wskazują, że statki te zostały przekazane do pobliskich zakładów, które nie są ujęte w europejskim wykazie. Praktyka ta stanowi naruszenie wymogów określonych w art. 13 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1257/2013, zgodnie z którym operatorzy zakładów znajdujących się w europejskim wykazie muszą poddać recyklingowi statki pływające pod banderą państw członkowskich UE w swoim zakładzie zgodnie z planem recyklingu dla danego statku. Należy zatem zaktualizować europejski wykaz w celu usunięcia tego zakładu.

(8)

Komisja przeprowadziła ocenę badania wypadków i analizę pierwotnych przyczyn dwóch wypadków śmiertelnych, które miały miejsce w lutym 2021 r. i czerwcu 2022 r. w Simsekler – innym zakładzie recyklingu statków znajdującym się w Turcji. Z oceny wynika, że przyczyną wypadków były nie tylko indywidualne działania, ale raczej czynniki organizacyjne, na które stocznia powinna położyć nacisk, aby poprawić kontrolę ryzyka. Ponadto sprawozdanie na temat pierwszego wypadku śmiertelnego, przekazane do zakładu w czerwcu 2021 r., zawierało konkretne zalecenia dotyczące poprawy bezpieczeństwa pracowników. Zakład nie zastosował się do wniosku Komisji o informowanie jej o wprowadzonych w tym zakresie środkach. Przedmiotowy zakład nie spełnia zatem odpowiednich wymogów art. 13 ust. 1, w szczególności lit. b), f) oraz i) rozporządzenia (UE) nr 1257/2013. W związku z powyższym należy zaktualizować europejski wykaz w celu usunięcia tego zakładu.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2016/2323.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu utworzonego na podstawie art. 25 rozporządzenia (UE) nr 1257/2013,