(1)

Specyfikacja instrumentów odnoszących się do egzotycznego instrumentu bazowego określona w art. 325u ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 jest wystarczająco jasna, aby umożliwić instytucjom określenie, czym jest egzotyczny instrument bazowy do celów obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rezydualnego określonych w art. 325u. W związku z tym nie jest konieczne dalsze doprecyzowanie pojęcia egzotycznego instrumentu bazowego.

(2)

W szczególności ryzyko długowieczności, pogoda, klęski żywiołowe i przyszła zrealizowana zmienność spełniają wymogi specyfikacji egzotycznego instrumentu bazowego, zgodnie ze wskazaniami zawartymi w odpowiednich ramach międzynarodowych określonych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (BCBS).

(3)

Definicja instrumentów obciążonych ryzykiem rezydualnym określona w art. 325u ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nie jest wystarczająco jasna, aby umożliwić instytucjom identyfikację niektórych instrumentów obciążonych ryzykiem rezydualnym. W związku z tym należy określić wykaz instrumentów obciążonych ryzykiem rezydualnym, nawet niewyczerpujący, aby zapewnić pewien stopień harmonizacji i spójności w traktowaniu instrumentów obciążonych tym ryzykiem w całej Unii. Pozycje takiego wykazu powinny być wybierane z uwzględnieniem odpowiednich międzynarodowych ram Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. W przypadku innych instrumentów, co do których istnieje domniemanie obciążenia ryzykiem rezydualnym, instytucje powinny ocenić, czy instrumenty te odpowiadają definicji określonej w art. 325u ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia.

(4)

Biorąc pod uwagę niestandardowy charakter wielu instrumentów obciążonych ryzykiem rezydualnym, w celu zapewnienia większej pewności prawa i przejrzystości należy również określić niewyczerpujący wykaz rodzajów ryzyka, które same w sobie nie powinny powodować objęcia danego instrumentu definicją instrumentu obciążonego ryzykiem rezydualnym. Instytucje powinny jednak ocenić, czy instrument obciążony takimi rodzajami ryzyka można mimo tego uznać za instrument obciążony ryzykiem rezydualnym, jeżeli dany instrument spełnia jeden z pozostałych warunków, o których mowa w art. 325u ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(5)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(6)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o poradę do Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2),

(1)

W rozporządzeniu (UE) 2016/429, które stosuje się od dnia 21 kwietnia 2021 r., ustanowiono między innymi wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego. Zgodnie z jednym z tych wymagań w zakresie zdrowia zwierząt przesyłki te muszą pochodzić z państwa trzeciego, terytorium, bądź ich strefy lub kompartmentu, wymienionych w wykazie zgodnie z art. 230 ust. 1 wyżej wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/692 (2) uzupełnia rozporządzenie (UE) 2016/429 w odniesieniu do wymagań w zakresie zdrowia zwierząt na potrzeby wprowadzania do Unii przesyłek niektórych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich lub ich terytoriów, stref lub kompartmentów. Rozporządzenie delegowane (UE) 2020/692 stanowi, że zezwala się na wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego objętych zakresem tego rozporządzenia wyłącznie wówczas, gdy pochodzą one z państwa trzeciego lub terytorium, bądź ich strefy lub kompartmentu, wymienionych w wykazie odnośnie do poszczególnych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego zgodnie z wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt określonymi w tym rozporządzeniu delegowanym.

(3)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2021/404 (3) ustanawia się wykazy państw trzecich, terytoriów lub ich stref lub kompartmentów, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii tych gatunków i kategorii zwierząt, kategorii materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, które są objęte zakresem rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/692. Wykazy i niektóre ogólne zasady dotyczące wykazów znajdują się w załącznikach I–XXII do tego rozporządzenia delegowanego.

(4)

W załączniku IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404 ustanowiono wykaz państw trzecich, terytoriów lub ich stref, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii przesyłek koniowatych.

(5)

Turcja jest wymieniona w załączniku IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404, przydzielona do grupy sanitarnej E i zregionalizowana jako strefa TR-1 w odniesieniu do niektórych północno-zachodnich prowincji. W grudniu 2020 r. Turcja zwróciła się do Komisji z wnioskiem o rozszerzenie strefy TR-1, z której dozwolone jest wprowadzanie do Unii zarejestrowanych koni, o prowincje Bursa, Eskişehir i Kocaeli oraz przedstawiła gwarancje na poparcie tego wniosku.

(6)

Po dokonaniu oceny dokumentacji przedłożonej przez Turcję Komisja stwierdziła, że gwarancje przedstawione przez właściwy organ centralny Turcji są wystarczające, aby zezwolić na wprowadzanie do Unii i tranzyt przez jej terytorium, a także na ponowny wwóz po czasowym wywozie zarejestrowanych koni z nowej strefy TR-1 w Turcji.

(7)

Egipt jest wymieniony w załączniku IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404, przydzielony do grupy sanitarnej E i zregionalizowany jako strefa EG-1 w odniesieniu do niektórych północnych gubernatorstw. W grudniu 2021 r. Egipt zwrócił się do Komisji z wnioskiem o zezwolenie na wprowadzanie do Unii zarejestrowanych koni z nowej strefy i przedstawił Komisji gwarancje dotyczące ustanowienia strefy wolnej od chorób koniowatych w Policyjnej Kwarantannie Weterynaryjnej dla Koniowatych przy Desert Road CAIRO/SWISS na wschodnich obrzeżach Kairu, połączonej przez międzynarodowy port lotniczy w Kairze.

(8)

Po dokonaniu oceny dokumentacji przedłożonej przez Egipt Komisja stwierdziła, że gwarancje przedstawione przez właściwy organ centralny Egiptu są wystarczające, aby zezwolić na wprowadzanie do Unii i tranzyt przez jej terytorium, a także na ponowny wwóz po czasowym wywozie zarejestrowanych koni z tej strefy w Egipcie.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404.

(10)

Ponieważ rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/404 stosuje się od dnia 21 kwietnia 2021 r., ze względu na pewność prawa oraz w celu ułatwienia handlu, zmiany, które należy wprowadzić w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2021/404 niniejszym rozporządzeniem, powinny stać się skuteczne w trybie pilnym.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W dniu 3 czerwca 2016 r. przedsiębiorstwo Christiansen SARL złożyło, zgodnie z art. 43 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, wniosek do Europejskiej Agencji Chemikaliów („Agencja”) o udzielenie pozwolenia unijnego na pojedynczy produkt biobójczy o nazwie „Christiansen LD Bednet”, należący do grupy produktowej 18 zgodnie z opisem w załączniku V do tego rozporządzenia, z pisemnym potwierdzeniem, że właściwy organ Danii zgodził się dokonać oceny wniosku. Wniosek został zarejestrowany w rejestrze produktów biobójczych pod numerem BC-GK024706-40.

(2)

Produkt „Christiansen LD Bednet” zawiera permetrynę jako substancję czynną figurującą w unijnym wykazie zatwierdzonych substancji czynnych, o którym mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, dla grupy produktowej 18.

(3)

W dniu 7 grudnia 2020 r. właściwy organ oceniający przedłożył Agencji, zgodnie z art. 44 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, sprawozdanie i wnioski z oceny.

(4)

W dniu 5 lipca 2021 r. Agencja przedłożyła Komisji, zgodnie z art. 44 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, opinię (2), projekt charakterystyki produktu biobójczego dotyczącej „Christiansen LD Bednet” i ostateczne sprawozdanie z oceny dotyczące pojedynczego produktu biobójczego.

(5)

W opinii stwierdzono, że „Christiansen LD Bednet” jest pojedynczym produktem biobójczym w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. r) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, że kwalifikuje się on do pozwolenia unijnego zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 i że, z zastrzeżeniem zgodności z projektem charakterystyki produktu biobójczego, spełnia on warunki określone w art. 19 ust. 1 tego rozporządzenia.

(6)

W dniu 22 lipca 2021 r. Agencja przekazała Komisji projekt charakterystyki produktu biobójczego we wszystkich językach urzędowych Unii zgodnie z art. 44 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(7)

Agencja zaleca udzielenie pozwolenia na stosowanie produktu jedynie w pomieszczeniach ze względu na stwierdzone ryzyko dla elementów środowiska, jakimi są woda słodka i osady, oraz przy użyciu środków ograniczających ryzyko w celu ochrony środowiska. Środki te zapewniać będą brak wpływu produktu na środowisko.

(8)

W dniu 12 października 2021 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych zmienił sprawozdanie właściwego organu oceniającego dotyczące substancji czynnej permetryna, aby wprowadzić w życie wnioski swojej grupy roboczej ds. środowiska odnoszące się do trwałości tej substancji.

(9)

Ponieważ permetryna nie została jeszcze oficjalnie uznana za substancję kwalifikującą się do zastąpienia zgodnie z art. 10 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, nie jest wymagane przeprowadzenie oceny porównawczej na podstawie art. 23 tego rozporządzenia i można udzielić pozwolenia na wspomniany produkt na maksymalny okres wynoszący 10 lat. Nie uznano za konieczne wprowadzenia dodatkowych środków ograniczających ryzyko w celu uwzględnienia, że permetryna okazała się substancją trwałą.

(10)

Komisja zgadza się z opinią Agencji i uważa, że w związku z tym należy udzielić pozwolenia unijnego na „Christiansen LD Bednet”.

(11)

Komisja uważa również, że ponieważ ocena narażenia zdrowia ludzkiego i środowiska została przeprowadzona w oparciu o maksymalny rozmiar produktu biobójczego, w warunkach pozwolenia należy uwzględnić, iż produkt biobójczy o większych rozmiarach nie powinien być udostępniany na rynku.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

(1)

W dniu 28 września 2022 r. Komisja, po wysłuchaniu sesji plenarnej Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji („Jednolitej Rady”), przyjęła listy najlepszych kandydatów na stanowisko przewodniczącego i zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu członka Jednolitej Rady, po czym przekazała te listy Parlamentowi Europejskiemu.

(2)

Radę poinformowano również o listach najlepszych kandydatów przekazanych Parlamentowi Europejskiemu.

(3)

Zgodnie z art. 56 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 kadencja przewodniczącego i członka Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy wynosi pięć lat.

(4)

W dniu 12 października 2022 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący mianowania Dominique’a LABOUREIX na stanowisko przewodniczącego Jednolitej Rady, a także Tuiji TAOS na stanowisko zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu członka Jednolitej Rady, po czym przedłożyła ten wniosek Parlamentowi Europejskiemu do zatwierdzenia.

(5)

Parlament Europejski zatwierdził ten wniosek w dniu 10 listopada 2022 r.,

(1)

Art. 29 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) stanowi, że Rada może przyjmować decyzje, które określają podejście Unii do danego problemu o charakterze geograficznym lub przedmiotowym, w tym środki ograniczające.

(2)

Art. 215 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) umożliwia Radzie przyjęcie środków ograniczających wobec osób fizycznych lub prawnych, grup lub podmiotów innych niż państwa lub przyjęcie środków przewidujących zerwanie lub ograniczenie w całości lub w części stosunków gospodarczych i finansowych z jednym lub większą liczbą państw trzecich na podstawie decyzji wydanej zgodnie z art. 29 TUE. Państwa członkowskie powinny wprowadzić skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary za naruszenie rozporządzeń Rady w sprawie unijnych środków ograniczających.

(3)

Przedmiotem niniejszej decyzji są wyłącznie unijne środki ograniczające, które zostały przyjęte przez Unię na podstawie art. 29 TUE i art. 215 TFUE, takie jak środki dotyczące zabezpieczenia środków finansowych i zasobów gospodarczych, zakazu udostępniania środków finansowych i zasobów gospodarczych oraz zakazu wjazdu na terytorium państwa członkowskiego Unii, a także sektorowe środki gospodarcze i embargo na broń.

(4)

Konieczne jest, aby państwa członkowskie wprowadziły skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary za naruszenie unijnych środków ograniczających. Konieczne jest również, aby kary te dotyczyły obchodzenia unijnych środków ograniczających.

(5)

Komisja zapewnia koordynację między państwami członkowskimi i agencjami Unii w zakresie egzekwowania unijnych środków ograniczających przyjętych w kontekście rosyjskiej wojny napastniczej przeciwko Ukrainie; zbadała także wzajemne oddziaływanie między środkami ograniczającymi a środkami z zakresu prawa karnego.

(6)

Art. 83 ust. 1 TFUE nie przewiduje obecnie ustanawiania norm minimalnych odnoszących się do definicji naruszenia unijnych środków ograniczających i kar za takie naruszenie, ponieważ naruszenia unijnych środków ograniczających jako takiego nie uwzględniono jeszcze w dziedzinach przestępczości wymienionych w tym artykule. Dziedziny przestępczości wymienione obecnie w art. 83 ust. 1 akapit drugi TFUE to terroryzm, handel ludźmi oraz seksualne wykorzystywanie kobiet i dzieci, nielegalny handel narkotykami, nielegalny handel bronią, pranie pieniędzy, korupcja, fałszowanie środków płatniczych, przestępczość komputerowa i przestępczość zorganizowana. Naruszenie unijnych środków ograniczających może być jednak w niektórych przypadkach związane z przestępstwami objętymi niektórymi z wymienionych dziedzin przestępczości, takimi jak terroryzm i pranie pieniędzy.

(7)

W art. 83 ust. 1 akapit trzeci TFUE przewidziano specjalną procedurę, za pomocą której Rada może określić nowe dziedziny przestępczości. Można tego dokonać jedynie po dokładnej ocenie kryteriów określonych w Traktacie, co odzwierciedla wyjątkowy charakter tej procedury. Obserwowane coraz to nowe formy przestępczości w następstwie rosyjskiej wojny napastniczej przeciwko Ukrainie stanowią takie wyjątkowe okoliczności.

(8)

Kryteria, o których mowa w art. 83 ust. 1 akapit pierwszy TFUE, odnoszące się do transgranicznego wymiaru danej dziedziny przestępczości, a mianowicie rodzaj lub skutki przestępstw oraz szczególna potrzeba wspólnego ich zwalczania, są wzajemnie powiązane i nie należy ich oceniać oddzielnie.

(9)

W celu zapewnienia skutecznej realizacji polityki Unii w zakresie środków ograniczających naruszenie unijnych środków ograniczających należy określić jedną z dziedzin przestępczości. W większości państw członkowskich naruszenie środków ograniczających już teraz uznaje się za przestępstwo. Niektóre państwa członkowskie, które uznają naruszenie środków ograniczających za przestępstwo, stosują szerokie definicje, takie jak: „naruszenie sankcji ONZ lub UE” lub „naruszenie przepisów UE”, natomiast inne wprowadziły bardziej szczegółowe przepisy, na przykład przedstawienie wykazu niedozwolonych zachowań. Kryteria, zgodnie z którymi dane zachowanie wchodzi w zakres prawa karnego, są różne w poszczególnych państwach członkowskich, ale zazwyczaj są związane z jego ciężarem (poważnym charakterem) lub określane w kategoriach jakościowych (zamiar, poważne zaniedbanie) lub ilościowych (szkoda).

(10)

Naruszenie unijnych środków ograniczających jest szczególnie poważną dziedziną przestępczości, która pod względem jej ciężaru jest podobna do dziedzin przestępczości wymienionych w art. 83 ust. 1 TFUE, ponieważ może utrwalać zagrożenia dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, podważać umacnianie i wspieranie demokracji, praworządności i praw człowieka oraz powodować znaczne szkody w gospodarce, społeczeństwie i środowisku. Z powodu takich naruszeń osoby i podmioty, których mienie zabezpieczono lub których działalność ograniczono, mogą nadal uzyskiwać dostęp do swojego mienia i wspierać reżimy, przeciwko którym skierowane są unijne środki ograniczające, lub nadal posiadać dostęp do funduszy państwowych, które zostały sprzeniewierzone. Podobnie środki pieniężne pozyskane z wykorzystywania towarów i zasobów naturalnych będących przedmiotem wymiany handlowej z naruszeniem unijnych środków ograniczających mogą umożliwić reżimom, przeciwko którym skierowano te środki ograniczające, zakup broni i uzbrojenia, przy pomocy których reżimy te popełniają przestępstwa. Ponadto naruszenie unijnych środków ograniczających związanych z wymianą handlową może przyczynić się do nielegalnego wykorzystywania zasobów naturalnych w jurysdykcji, której dotyczą te środki ograniczające.

(11)

W rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1196 (1998) Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podkreśliła znaczenie wzmocnienia skuteczności embarga na broń jako środka zmniejszającego dostępność broni, przy pomocy której można prowadzić konflikty zbrojne. Zachęcała ona również państwa do rozważenia, jako sposobu realizacji swoich zobowiązań dotyczących wykonania decyzji Rady Bezpieczeństwa w sprawie embarga na broń, przyjęcia przepisów lub innych środków prawnych, na mocy których naruszenie embarga na broń ustanowionego przez Radę Bezpieczeństwa zostanie uznane za przestępstwo.

(12)

Fakt, że w prawie krajowym państw członkowskich określone zostały bardzo różne definicje naruszenia unijnych środków ograniczających i bardzo różne kary za takie naruszenie, przyczynia się do tego, że sankcje są egzekwowane w różnym stopniu, w zależności od państwa członkowskiego, w którym ścigane jest dane naruszenie. Podważa to cele Unii w zakresie ochrony międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz poszanowania wspólnych wartości Unii. W związku z tym istnieje szczególna potrzeba podjęcia wspólnych działań na poziomie Unii, pozwalających na przeciwdziałanie naruszaniu unijnych środków ograniczających za pomocą środków z zakresu prawa karnego.

(13)

Naruszenia unijnych środków ograniczających mają wyraźny, a niekiedy wręcz nieodłączny wymiar transgraniczny. Naruszenia takie nie tylko mogą być one popełniane przez osoby fizyczne lub z udziałem osób prawnych, które działają na skalę globalną, ale w niektórych przypadkach unijne środki ograniczające, takie jak ograniczenia dotyczące usług bankowych, wręcz zakazują prowadzenia operacji transgranicznych. Ich naruszenie oznacza zatem zachowanie o wymiarze transgranicznym, które wymaga wspólnej transgranicznej reakcji na poziomie Unii.

(14)

Różne definicje naruszenia unijnych środków ograniczających i różne kary za takie naruszenie w prawie krajowym państw członkowskich utrudniają spójne stosowanie polityki Unii w dziedzinie środków ograniczających. Mogą one wręcz prowadzić do wybierania przez sprawców sądu ze względu na możliwość korzystniejszego rozstrzygnięcia sprawy (ang. forum-shopping) i do formy bezkarności, ponieważ mogą oni zdecydować się na prowadzenie działalności w tych państwach członkowskich, które przewidują mniej surowe kary za naruszenie unijnych środków ograniczających. Harmonizacja kar za naruszenie unijnych środków ograniczających wzmocniłaby również skuteczność, proporcjonalność i odstraszający charakter takich kar.

(15)

Naruszenie unijnych środków ograniczających powinno zatem zostać określone jedną z dziedzin przestępczości do celów art. 83 ust. 1 TFUE, ponieważ spełnia ono kryteria określone w tym artykule.

(16)

Wspólne działanie na poziomie Unii przyczyniłoby się nie tylko do stworzenia równych warunków w państwach członkowskich i do zacieśnienia współpracy organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w zakresie przeciwdziałania naruszaniu unijnych środków ograniczających; wniosłoby ono również wkład w proces tworzenia równych warunków w skali globalnej w zakresie współpracy organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości z państwami trzecimi w odniesieniu do naruszania unijnych środków ograniczających.

(17)

Cel niniejszej decyzji, a mianowicie określenie naruszenia unijnych środków ograniczających jedną z dziedzin przestępczości spełniającą kryteria określone w art. 83 ust. 1 TFUE, musi zostać osiągnięty na poziomie Unii. W związku z tym jest on zgodny z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(18)

W pierwszej kolejności konieczne jest określenie naruszenia unijnych środków ograniczających jedną z dziedzin przestępczości do celów art. 83 ust. 1 TFUE, aby w drugiej kolejności umożliwić przyjęcie materialnego prawa wtórnego dotyczącego między innymi ustanowienia norm minimalnych dotyczących definicji przestępstw oraz kar za naruszenie unijnych środków ograniczających.

(19)

Niniejsza decyzja nie ma wpływu na działania podejmowane następnie zgodnie z procedurami ustawodawczymi ustanowionymi w Traktacie. W szczególności nie określa ona zakresu i treści prawa wtórnego, które może być przedmiotem dalszych wniosków będących skutkiem stosowania niniejszej decyzji, ani nie przesądza o takim zakresie i treści.

(20)

Istotne jest, aby każdy wniosek ustawodawczy dotyczący takiego prawa wtórnego został przygotowany zgodnie z zasadami lepszego stanowienia prawa.

(21)

W szczególności należy zwrócić należytą uwagę na różnorodność systemów krajowych i podstawowe aspekty systemów sądownictwa karnego w państwach członkowskich, w tym w odniesieniu do organizacji kar. Należy również zwrócić należytą uwagę na gwarancje praw podstawowych, zasadę niedziałania prawa wstecz w przypadku przestępstw, zasady legalności oraz proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary zapisane w art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także wymogi precyzji, jasności i zrozumiałości prawa karnego.

(22)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(23)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE, Irlandia powiadomiła, pismem z dnia 29 czerwca 2022 r., o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(24)

Aby umożliwić, w trybie pilnym, przyjęcie prawa wtórnego ustanawiającego normy minimalne dotyczące definicji przestępstwa polegającego na naruszeniu unijnych środków ograniczających oraz kar za takie przestępstwo, niniejsza decyzja powinna wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Ospa owiec i ospa kóz jest zakaźną chorobą wirusową występującą u owiec i kóz, która może mieć poważny wpływ na odnośną populację zwierząt i rentowność hodowli, powodując zakłócenia w przemieszczaniu przesyłek tych zwierząt i pozyskanych od nich lub z nich produktów w Unii oraz w wywozie do państw trzecich. W przypadku wystąpienia ogniska tej choroby u kóz i owiec istnieje poważne ryzyko jej rozprzestrzenienia się na inne zakłady, w których utrzymywane są te zwierzęta.

(2)

Ospę owiec i ospę kóz zdefiniowano w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/1882 (2) jako chorobę kategorii A. Ponadto rozporządzenie delegowane Komisji 2020/687 (3) uzupełnia przepisy dotyczące zwalczania chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) 2016/429, i zdefiniowanych jako choroby kategorii A, B i C w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/1882. W szczególności w art. 21 i 22 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 przewidziano ustanowienie obszaru objętego ograniczeniami w przypadku wystąpienia ogniska choroby kategorii A, w tym ospy owiec i ospy kóz, oraz przewidziano stosowanie na nim niektórych środków zwalczania chorób. Ponadto art. 21 ust. 1 tego rozporządzenia delegowanego stanowi, że obszar objęty ograniczeniami obejmuje obszar zapowietrzony, obszar zagrożony oraz, w razie potrzeby, obszary buforowe wokół lub w sąsiedztwie obszarów zapowietrzonego i zagrożonego.

(3)

Decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2022/1913 (4) przyjęto w ramach rozporządzenia (UE) 2016/429 i ustanowiono w niej środki nadzwyczajne dotyczące Hiszpanii w odniesieniu do ognisk ospy owiec i ospy kóz.

(4)

W szczególności w decyzji wykonawczej (UE) 2022/1913 przewiduje się, że obszary zapowietrzone i zagrożone ustanowione przez państwo członkowskie w następstwie wystąpienia ognisk ospy owiec i ospy kóz zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687, powinny obejmować co najmniej obszary wymienione w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej.

(5)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2022/1913 Hiszpania powiadomiła Komisję o wystąpieniu kolejnych siedmiu ognisk ospy owiec i ospy kóz w zakładach, w których utrzymuje się owce lub kozy, znajdujących się w regionach Andaluzja i Kastylia-La Mancha. W rezultacie obszary wymienione w załączniku do tej decyzji jako obszary zapowietrzone i zagrożone w Hiszpanii zostały zmienione decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2022/2004 (5).

(6)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2022/2004 Hiszpania powiadomiła Komisję o wystąpieniu kolejnych trzech ognisk ospy owiec i ospy kóz w zakładach, w których utrzymuje się owce lub kozy, znajdujących się w regionie Andaluzji. Wszystkie te ogniska znajdują się na obszarach objętych ograniczeniami już ustanowionych w prowincji Granada, zgodnie z decyzją wykonawczą (UE) 2022/1913, z wyjątkiem jednego, który znajduje się w prowincji Almeria. Ognisko to jest pierwszym w historii ogniskiem w prowincji Almeria i znajduje się poza już istniejącymi obszarami zapowietrzonymi i zagrożonymi.

(7)

Do tej pory Hiszpania zgłosiła w sumie 19 ognisk ospy owiec i ospy kóz, rozmieszczonych w dwóch oddzielnych skupiskach choroby, z których jedno znajduje się w regionie Andaluzji, a drugi w regionie Kastylia-La Mancha. W większości przypadków ogniska w tym samym skupisku choroby są połączone epidemiologicznie i mają co najmniej jedną wspólną cechę.

(8)

Właściwe organy Hiszpanii wprowadziły niezbędne środki zwalczania chorób wymagane zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół tych ognisk.

(9)

Hiszpania regularnie przekazuje Komisji aktualne informacje na temat sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do ospy owiec i ospy kóz. Aktualizacje te obejmują środki zwalczania chorób wprowadzone przez Hiszpanię, które Komisja poddaje przeglądowi w celu oceny ich skuteczności, biorąc pod uwagę rozwój choroby.

(10)

Ponadto Hiszpania poinformowała Komisję i Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, że wobec braku środków zmniejszających ryzyko ukierunkowanych szczególnie na ospę owiec i ospę kóz w załączniku VII do rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 i w oczekiwaniu na zmianę tego załącznika będzie stosować środki zmniejszające ryzyko określone w tym załączniku dla choroby guzowatej skóry bydła w odniesieniu do mięsa i mleka kóz i owiec pochodzących z obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych zgodnie z tym rozporządzeniem delegowanym. Hiszpania stwierdziła, że musi wprowadzić te środki zmniejszające ryzyko, które uwzględniają podobieństwo między wirusem ospy owiec i ospy kóz a wirusem choroby guzowatej skóry bydła, z których oba należą do rodziny Poxviridae i rodzaju Capripoxvirus.

(11)

W związku z tym należy dalej dostosować obszary wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2022/1913 jako obszary zapowietrzone i zagrożone w Hiszpanii, przestrzennie lub czasowo, oraz ustanowić obszar buforowy, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się tej choroby w Hiszpanii i w pozostałej części Unii. Dostosowanie to powinno uwzględniać zróżnicowany rozwój choroby w regionach Andaluzja i Kastylia-La Mancha.

(12)

Ponadto należy pogrupować obszary wymienione jako obszary zapowietrzone i zagrożone oraz ustalić wspólną datę, do której mają one zastosowanie, dla każdego skupiska choroby, z uwzględnieniem daty zakończenia ostatniego wstępnego czyszczenia i dezynfekcji, tak aby wszystkie ogniska choroby na tym samym obszarze zostały poddane wstępnemu oczyszczeniu i dezynfekcji, zarówno w Andaluzji, jak i w Kastylii-La Manchy.

(13)

Oprócz obszarów zapowietrzonych i zagrożonych należy ustanowić obszar buforowy, zgodnie z art. 21 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687, w regionie Andaluzji, gdzie rozwój choroby jest mniej korzystny i gdzie Hiszpania powinna zastosować pewne środki w odniesieniu do przemieszczania owiec i kóz poza ten obszar, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby na pozostałą część jej terytorium.

(14)

Biorąc pod uwagę rozwój sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do ospy owiec i ospy kóz w Hiszpanii oraz aby zapobiec niepotrzebnym zakłóceniom w przemieszczaniu przesyłek owiec i kóz na terytorium Unii, a także aby uniknąć nieuzasadnionych barier handlowych ze strony państw trzecich, konieczne jest, aby kontynuować niezwłoczne określanie na poziomie Unii obszarów objętych ograniczeniami w odniesieniu do ospy owiec i ospy kóz. Wspomniane obszary objęte ograniczeniami powinny obejmować obszary zapowietrzone i zagrożone, a także obszar buforowy w tym państwie członkowskim. W związku z tym w załączniku do niniejszej decyzji należy wymienić obszary wskazane jako obszary zapowietrzone, obszary zagrożone i obszar buforowy w Hiszpanii zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687 oraz ustalić czas trwania tego podziału na obszary. Ponadto decyzję wykonawczą (UE) 2022/1913 należy uchylić i zastąpić niniejszą decyzją.

(15)

Ze względu na pilny charakter sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do rozprzestrzeniania się ospy owiec i ospy kóz ważne jest, aby środki określone w niniejszej decyzji były stosowane jak najszybciej.

(16)

Ponadto, biorąc pod uwagę obecną sytuację epidemiologiczną w Unii w odniesieniu do ospy owiec i ospy kóz, niniejszą decyzję należy stosować do dnia 31 marca 2023 r.

(17)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,