16.3.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 88/24

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2022/433

z dnia 15 marca 2022 r.

nakładające ostateczne cło wyrównawcze na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji i zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/2012 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

Uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (1) („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 15 i art. 24 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. PROCEDURA

1.1. Wszczęcie postępowania

(1)

W dniu 17 lutego 2021 r. Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antysubsydyjne dotyczące przywozu płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno („produkt objęty dochodzeniem”) pochodzących z Indii i Indonezji (zwanych łącznie „państwami, których dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 4 stycznia 2021 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („Eurofer” lub „skarżący”) w imieniu przemysłu Unii, w rozumieniu art. 10 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, zajmującego się płaskimi wyrobami ze stali nierdzewnej walcowanymi na zimno. W skardze przedstawiono dowody na subsydiowanie i wynikającą z niego szkodę, co uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd Indii („rząd Indii”) (3) i rząd Indonezji („rząd Indonezji”) (4) o wpłynięciu należycie udokumentowanej skargi oraz zaprosiła rząd Indii i rząd Indonezji do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W dniu 10 lutego 2021 r. odbyły się konsultacje z rządem Indii, a w dniu 15 lutego 2021 r. z rządem Indonezji. Z żadnym z rządów nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(4)

W dniu 18 listopada 2021 r. Komisja nałożyła ostateczne cło antydumpingowe i ustanowiła ostateczne pobranie cła tymczasowego nałożonego na przywóz tego samego produktu pochodzącego z Indii i z Indonezji (5) („rozporządzenie antydumpingowe”) w toku dochodzenia, które wszczęto zawiadomieniem o wszczęciu postępowania opublikowanym w dniu 30 września 2020 r. („odrębne dochodzenie antydumpingowe”) (6).

(5)

Analizy szkody, związku przyczynowego i interesu Unii przeprowadzone w ramach niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego i w ramach odrębnego dochodzenia antydumpingowego stosuje się odpowiednio, ponieważ definicje przemysłu Unii, objętych próbą producentów unijnych, okresu badanego i okresu objętego dochodzeniem są takie same dla obu dochodzeń.

1.2. Rejestracja

(6)

W dniu 7 kwietnia 2021 r. skarżący złożył wniosek o rejestrację przywozu. Komisja przeanalizowała wniosek, ale stwierdziła, że na przestrzeni stosunkowo krótkiego okresu nie miał miejsca masowy przywóz produktu objętego subsydiami stanowiącymi podstawę środków wyrównawczych w państwach, których dotyczy postępowanie. Na przestrzeni siedmiu miesięcy po wszczęciu postępowania przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno z Indii i Indonezji spadł o 46 % w porównaniu z przywozem w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym nie zostały spełnione warunki poddania przywozu rejestracji, zgodnie z art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, i Komisja nie poddała przywozu produktu objętego postępowaniem wymogowi rejestracji.

1.3. Okres objęty dochodzeniem i okres badany

(7)

Dochodzenie dotyczące subsydiów i szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres objęty dochodzeniem”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”). Oba okresy są takie same jak w przypadku odrębnego dochodzenia antydumpingowego.

1.4. Zainteresowane strony

(8)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, rząd Indii, rząd Indonezji, znanych producentów eksportujących w państwach, których dotyczy postępowanie, znanych importerów i użytkowników w Unii o wszczęciu dochodzenia i zwróciła się do tych podmiotów o wzięcie w nim udziału.

(9)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Przeprowadzono przesłuchania, w których uczestniczyły Eurofer i inne przedsiębiorstwo.

(10)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała również władze Chińskiej Republiki Ludowej („rząd ChRL”) do udziału w dochodzeniu w charakterze zainteresowanej strony. Komisja poinformowała ponadto rząd ChRL o wszczęciu postępowania i nawiązała w szczególności do zawartego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania zaproszenia do udziału w nim w charakterze zainteresowanej strony. Rząd ChRL poinformował następnie Komisję o zarejestrowaniu się w charakterze zainteresowanej strony w tym dochodzeniu.

(11)	W dniu 11 października 2021 r. Komisja skierowała do rządu ChRL wezwanie do udzielenia informacji.

(12)	Rząd ChRL nie udzielił odpowiedzi na wezwanie Komisji do udzielenia informacji i zamiast tego w dniu 21 października 2021 r. przedstawił swoje uwagi dotyczące samego wezwania do udzielenia informacji.

(13)	Z jednej strony w uwagach tych rząd ChRL stwierdził, że procedury Komisji mogą naruszać zasady WTO i prawo Unii.

(14)

Po pierwsze, rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie poinformowała go o złożeniu skargi, nie odbyła z nim konsultacji poprzedzających wszczęcie postępowania, nie poinformowała go o wszczęciu postępowania ani nie zaprosiła bezpośrednio do udziału w dochodzeniu w charakterze zainteresowanej strony. W związku z tym, że rząd ChRL nie jest państwem wywozu, rząd ChRL nie jest zainteresowanym członkiem ani stroną w rozumieniu zasad WTO i zaproszenie nie ma podstawy prawnej ani nie spełnia podstawowych wymogów proceduralnych.

(15)

Komisja zauważyła, że te zarzuty są niezgodne ze stanem faktycznym. W rzeczywistości po włączeniu do zawiadomienia o wszczęciu postępowania, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 17 lutego 2021 r., zaproszenia do uczestnictwa w charakterze zainteresowanej strony Komisja wysłała w tym samym dniu zawiadomienie o wszczęciu postępowania do rządu ChRL, wyraźnie zwracając uwagę rządu ChRL na zaproszenie. Początkowo rząd ChRL zwrócił się w dniu 19 lutego 2021 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej o dostęp do dokumentacji udostępnionej do wglądu. W odpowiedzi udzielonej w tym samym dniu na tę wiadomość e-mail Komisja wyraźnie zapytała rząd ChRL, czy w związku ze zwróceniem się o dostęp do dokumentacji udostępnionej do wglądu, zamierza on zarejestrować się jako zainteresowana strona. W tym samym dniu rząd ChRL potwierdził, że zarejestrował się jako zainteresowana strona. Cała wymiana wiadomości e-mail jest dostępna w dokumentacji udostępnionej do wglądu. W związku z tym Komisja poinformowała rząd ChRL bezpośrednio o zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i zaprosiła go nawet dwa razy, aby został zainteresowaną stroną. Ponadto Komisja nie zaprosiła rządu ChRL do odbycia konsultacji poprzedzających wszczęcie postępowania, ponieważ oczekiwała, że rząd Indonezji wyjaśni udział rządu ChRL w zapewnianiu pośredniego wsparcia finansowego producentom eksportującym w Indonezji. Biorąc więc pod uwagę, że Komisja nie zamierzała badać potencjalnych subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych przyznanych przez ChRL, lecz tylko subsydia zapewnione przez rząd Indonezji dzięki wsparciu finansowemu rządu ChRL, nie było wymogu prawnego przeprowadzenia z rządem ChRL konsultacji poprzedzających wszczęcie postępowania.

(16)

Po drugie, rząd ChRL stwierdził, że wnioskował o śledzenie postępu sprawy z obawy to, że Komisja może naruszyć zasady WTO i prawo Unii, lecz rząd ChRL nie podlega niniejszemu dochodzeniu i nie jest zobowiązany do przedstawiania jakichkolwiek informacji w dochodzeniu. W rzeczywistości, według rządu ChRL, Komisja już naruszyła Porozumienie WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („porozumienie SCM”) oraz rozporządzenie podstawowe w toku dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego przywozu niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” albo „Chiny”) i Egiptu wszczętego w dniu 16 maja 2019 r. (7), którego wynikiem było nałożenie ostateczne cła wyrównawczego opublikowane w dniu 15 czerwca 2020 r. (8) („dochodzenie antysubsydyjne dotyczące materiałów z włókna szklanego”), włączając normalną dwustronną współpracę gospodarczą i handlową między Chinami a Egiptem w zakres tzw. subsydiowania skrośnego między krajami.

(17)

Komisja przypomniała, że to nie rząd ChRL zwrócił się o śledzenie przebiegu sprawy, lecz sama Komisja, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, zaprosiła rząd ChRL do zarejestrowania się jako zainteresowana strona. Jeżeli chodzi o zarzuty związane z dochodzeniem antysubsydyjnym dotyczącym materiałów z włókna szklanego, Komisja uznała je za ogólne i niepoparte dowodami, a poza tym nie są one przedmiotem niniejszego dochodzenia. W każdym razie Komisja odnotowała, że wsparcie finansowe udzielone przez rząd ChRL w zakresie, w jakim wsparcie to przyznano rządowi Indonezji, wchodzi w zakres niniejszego dochodzenia. Informacja dotycząca wsparcia finansowego udzielonego przez rząd ChRL jest zatem potrzebna w tym kontekście.

(18)

Po trzecie, rząd ChRL zwrócił uwagę, że wbrew wymogowi WTO stanowiącemu, że organy prowadzące dochodzenie powinny niezwłocznie przedstawić informacje wymagane od zainteresowanych stron, Komisja nie skierowała do niego wezwania do udzielenia informacji w ciągu pierwszych ośmiu miesięcy po wszczęciu postępowania,, a także zwrócił uwagę że termin udzielenia odpowiedzi ustalono na 10 dni zamiast 37 dni przewidzianych w art. 12 ust. 1 pkt 1 porozumienia SCM i art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(19)

Komisja zauważyła, że czas wysłania wezwania do udzielenia informacji do rządu ChRL związany był z przebiegiem dochodzenia. Elementy, o które zapytano rząd ChRL, nie były w pełni oczywiste na początku dochodzenia, a informacje, o które się zwrócono, opierały się na aspektach wymagających dalszego dochodzenia po pierwszym spotkaniu ze stronami indonezyjskimi w ramach zdalnej kontroli krzyżowej. Komisja odpowiedziała ponadto, że skierowała do rządu ChRL „wezwanie do udzielenia informacji”, a nie „kwestionariusz”. Wymogi dotyczące ram czasowych, przywołane przez rząd ChRL, dotyczą tylko kwestionariuszy. Ramy czasowe przewidziane w wezwaniu do udzielenia informacji były wystarczające na przekazanie wymaganych informacji. W każdym razie, gdyby rząd ChRL uznał ramy czasowe za zbyt rygorystyczne, mógłby wystąpić o przedłużenie terminu, czego nie uczynił.

1.5. Uwagi dotyczące wszczęcia postępowania

1.5.1. Uwagi rządu Indii dotyczące wszczęcia postępowania

(20)	Rząd Indii nie przedłożył uwag na piśmie przed konsultacjami poprzedzającymi wszczęcie postępowania, ani po nich. Podczas konsultacji rząd Indii argumentował jednak, że skarga generalnie nie zawiera wystarczających dowodów na istnienie domniemanych programów subsydiowania.

(21)

Komisja uwzględniła uwagi rządu Indii. Jak przedstawiono jednak szczegółowo w memorandum w sprawie wystarczających dowodów („memorandum”) (9), po zbadaniu zarzutów dotyczących subsydiowania Komisja stwierdziła, że skarga wraz z dowodami dostępnymi dla Komisji i wyszczególnionymi w memorandum zawierała wystarczające dowody wskazujące na istnienie subsydiowania pochodzącego z Indii produktu objętego postępowaniem.

1.5.2. Uwagi rządu rząd Indonezji dotyczące wszczęcia postępowania

(22)

W dniu 15 lutego 2021 r. rząd Indonezji przekazał pisemną wersję oświadczeń złożonych w trakcie konsultacji poprzedzających wszczęcie postępowania, które odbyły się w tym samym dniu. W złożonych oświadczeniach argumentowano, że skarga ogólnie nie zawiera wystarczających dowodów na istnienie domniemanych programów subsydiowania.

(23)

Komisja wzięła pod uwagę złożone oświadczenia na etapie przygotowywania memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów i, szanując uwagi rządu Indonezji, nie zgodziła się z nimi. W istocie Komisja stwierdziła, że skarga, wraz z dowodami dostępnymi dla Komisji i wyszczególnionymi w memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów, zawierała wystarczające dowody wskazujące na istnienie subsydiowania. W każdym razie w toku dochodzenia zwrócono szczególną uwagę na elementy, które podkreślił rząd Indonezji.

1.6. Kontrola wyrywkowa

(24)	W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

1.6.1. Kontrola wyrywkowa producentów unijnych

(25)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że podjęła decyzję o ograniczeniu dochodzenia do rozsądnej liczby producentów unijnych, dokonując kontroli wyrywkowej, oraz że dokonała wstępnego doboru próby producentów unijnych. Komisja dokonała doboru wstępnej próby na podstawie wielkości produkcji i sprzedaży w Unii zgłoszonych przez producentów unijnych w kontekście analizy stałej oceny poprzedzającej wszczęcie dochodzenia, mając również na uwadze ich położenie geograficzne. Dobrana w ten sposób wstępna próba obejmowała trzech producentów unijnych, których produkcja i sprzedaż stanowią ponad 60 % produkcji i 70 % sprzedaży produktu podobnego w Unii i którzy mają swoje siedziby w czterech różnych państwach członkowskich. Szczegółowe informacje dotyczące wstępnego doboru próby dołączono do akt do wglądu dla zainteresowanych stron, zapewniając zainteresowanym stronom możliwość przedstawienia uwag. Nie otrzymano żadnych uwag.

(26)

W związku z tym, że w wyznaczonym terminie nie przedstawiona żadnych uwag, dobór wstępnej próby producentów unijnych został potwierdzony. Próba obejmowała przedsiębiorstwa Acciai Speciali Terni S.p.A., Aperam Stainless Europe i Outokumpu Stainless OY. Ostateczna próba jest reprezentatywna dla przemysłu Unii. Próba ta pokrywała się z próbą producentów unijnych w odrębnym dochodzeniu antydumpingowym.

1.6.2. Kontrola wyrywkowa importerów

(27)	Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich znanych importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(28)	Jeden importer niepowiązany zgłosił się jako zainteresowana strona i przedstawił wymagane informacje. Z uwagi na niewielką liczbę uzyskanych odpowiedzi kontrola wyrywkowa nie była konieczna. Nie przedstawiono żadnych uwag w sprawie tej decyzji. Importera poproszono o wypełnienie kwestionariusza.

1.6.3. Kontrola wyrywkowa producentów eksportujących w państwach, których dotyczy postępowanie

(29)

Z uwagi na potencjalnie dużą liczbę producentów eksportujących w państwach, których dotyczy postępowanie, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrolę wyrywkową w Indiach i Indonezji. Aby zatem podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich znanych producentów eksportujących w Indiach i Indonezji do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(30)	Ponadto Komisja zwróciła się do misji Indii przy Unii Europejskiej oraz do Ambasady Republiki Indonezji w Brukseli o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub o skontaktowanie się z nimi.

1.6.3.1. Indie

(31)

Dwie grupy przedsiębiorstw indyjskich przedłożyły odpowiedź w ramach kontroli wyrywkowej w wyznaczonym terminie. Przedmiotowi producenci eksportujący: Chromeni Steels Private Limited („Chromeni”) i Grupa Jindal odpowiadali w okresie objętym dochodzeniem za 100 % wielkości indyjskiego wywozu płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno z Indii do Unii. Komisja zrezygnowała zatem z przeprowadzania kontroli wyrywkowej w odniesieniu do Indii.

(32)	Część Grupy Jindal (Indie) zajmująca się produkcją i sprzedażą płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno składa się z dwóch producentów eksportujących, dwóch przedsiębiorstw handlowych, jednego usługodawcy i jednego dostawcy surowców.

(33)	Grupa Jindal jest zintegrowana pionowo, począwszy od produkcji koksu, gazu i żelazochromu przez produkcję ciekłej stali nierdzewnej, płyt, zwojów walcowanych na gorąco, aż po produkcję płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno.

(34)	Przedsiębiorstwo Chromeni nie jest zintegrowane pionowo. Rozpoczyna wytwarzanie płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno ze zwojów stali nierdzewnej walcowanych na gorąco.

1.6.3.2. Indonezja

(35)

Trzech producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących w Indonezji przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę złożoną z dwóch grup producentów eksportujących, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu z Indonezji do Unii w okresie objętym dochodzeniem, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie: PT Indonesia Ruipu Nickel and Chrome Alloy („IRNC”) i PT. Jindal Stainless Indonesia („Jindal Indonesia”). Objęte próbą grupy producentów eksportujących odpowiadały za 71 % szacunkowej łącznej wielkości wywozu płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno z Indonezji do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(36)

IRNC jest przedsiębiorstwem zintegrowanym pionowo. Przedsiębiorstwo rozpoczyna wytwarzanie płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno z rudy niklu, a zatem posiada własne huty. Ponadto IRNC jest częścią grupy przedsiębiorstw wytwarzających różne rodzaje wyrobów ze stali, które są również zintegrowane pionowo (rozpoczynają produkcję od rudy niklu, a zatem posiadają własne huty) i dostarczają IRNC wyjściowe wyroby ze stali do produkcji płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno. Przedsiębiorstwami tymi (zwanymi dalej łącznie z IRNC „Grupą IRNC”) są PT. Indonesia Guang Ching Nickel and Stainless Steel Industry („GCNS”), PT Indonesia Tsingshan Stainless Steel („ITSS”), PT. Sulawesi Mining Investment („SMI”) i PT. Tsingshan Steel Indonesia („TSI”). Wszystkie są zlokalizowane w kompleksie przemysłowym Morowali w Indonezji.

(37)	Przedsiębiorstwo Jindal Indonesia nie jest zintegrowane pionowo. Rozpoczyna wytwarzanie płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno ze zwojów stali nierdzewnej.

(38)	Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby Komisja zasięgnęła opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz rządu Indonezji. Nie otrzymano żadnych uwag, tak więc próba została potwierdzona.

1.7. Indywidualne badanie

(39)

Trzeci indonezyjski producent eksportujący, który zwrócił formularz dotyczący kontroli wyrywkowej, poinformował Komisję, że nie zamierza wnioskować o indywidualne badanie na mocy art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Komisja poinformowała jednak nieobjętego próbą producenta eksportującego o konieczności udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, jeżeli chce zostać objęty indywidualnym badaniem. Producent ten nie przekazał jednak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym przeprowadzenie jakichkolwiek indywidualnych badań było niemożliwe.

1.8. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu

(40)

Komisja rozesłała kwestionariusze do trzech objętych próbą producentów unijnych, skarżącego, jednego importera niepowiązanego, który się zgłosił, oraz czterech producentów eksportujących w państwach, których dotyczy postępowanie. Kwestionariusze te udostępniono również w internecie (10) w dniu wszczęcia postępowania.

(41)	Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od trzech objętych próbą producentów unijnych objętych próbą, skarżącego, jednego importera niepowiązanego oraz dwóch objętych próbą producentów eksportujących z Indii.

(42)	Komisja wysłała również kwestionariusz do rządu Indii i rządu Indonezji.

(43)

Kwestionariusz przeznaczony rządu Indii obejmował specjalne kwestionariusze dla (i) wszelkich instytucji finansowych udzielających kredytów albo kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym dochodzeniem albo ich nabywcom (w kontekście kredytów eksportowych dla nabywców), (ii) 10 największych producentów i dystrybutorów materiałów wsadowych (rudy chromu i rudy żelaza), które rzekomo dostarczano dwóm indyjskim producentom eksportującym do celów produkcji produktu objętego dochodzeniem za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(44)

Kwestionariusz przeznaczony dla rządu Indonezji zawierał specjalny kwestionariusz dla Lembaga Pembiayaan Ekspor Indonesia („Indonesia Eximbank”). Na tę instytucję finansową zwrócono szczególną uwagę w skardze jako na podmiot publiczny lub podmiot, któremu rząd Indonezji powierzył lub wyznaczył zadanie udzielania subsydiów. Ze względów organizacyjnych zwrócono się ponadto do rządu Indonezji o przekazanie specjalnych kwestionariuszy (i) wszelkim instytucjom finansowym udzielających kredytów albo kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą albo ich nabywcom (w kontekście kredytów eksportowych dla nabywców) (11), (ii) 10 największym producentom i dystrybutorom podstawowych materiałów wsadowych do produktu objętego dochodzeniem, a także wszelkim innym producentom materiałów wsadowych i dystrybutorom tych materiałów, którzy dostarczali materiały wsadowe dwóm przedsiębiorstwom objętym próbą oraz (iii) PT. Asuransi Asei Indonesia („ASEI”), które to przedsiębiorstwo bezpośrednio wymieniono w skardze, jako podmiot oferujący ubezpieczenia kredytów eksportowych na warunkach preferencyjnych, potencjalnie również producentom produktu objętego dochodzeniem.

(45)

Kwestionariusz skierowany do rządu Indonezji obejmował również specjalny kwestionariusz dla PT. Indonesia Morowali Industrial Park („IMIP”), przedsiębiorstwa eksploatującego kompleks przemysłowy, w którym znajduje się IRNC, jeden z producentów eksportujących objętych próbą. W związku z tym, że IMIP jest przedsiębiorstwem powiązanym z IRNC, zwrócono się również do IRNC o przekazanie IMIP tego samego kwestionariusza.

(46)	Do rządu Indonezji zwrócono się o zebranie wszelkich odpowiedzi przekazanych przez te podmioty i o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(47)

Komisja otrzymała od rządu Indii odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, które nie zawierały jednak odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnych kwestionariuszach, o których mowa w motywie 43, a także otrzymała odpowiedzi od rządu Indonezji, które zawierały odpowiedzi udzielone przez Indonesia Eximbank, trzy inne instytucje finansowe, 11 dostawców środków produkcji: cztery kopalnie węgla (PT. Sungai Danau Jaya, PT. Tanah Bumbu Resources, PT. Wahana Baratama Mining i PT. Bukit Asam Tbk), trzy kopalnie rudy niklu (PT. GAG Nikel, PT. Ceria Nugraha Indotama i PT. Tiran Indonesia), cztery przedsiębiorstwa handlowe prowadzące obrót rudą niklu i węglem (PT. Ekasa Yad Resouces, PT. Batu Bara Global Energy, PT. Rwood Resources Indonesia i PT. Bumi Nusantara Jaya), ASEI i IMIP. Komisja otrzymała również od IRNC takie same odpowiedzi udzielone przez IMIP na pytania zawarte w kwestionariuszu.

1.9. Wizyty weryfikacyjne

(48)

Z uwagi na wybuch pandemii COVID-19 i środki izolacji wprowadzone przez poszczególne państwa członkowskie, jak również przez poszczególne państwa trzecie, Komisja nie mogła przeprowadzić wizyt weryfikacyjnych zgodnie z art. 16 rozporządzenia podstawowego na etapie tymczasowym. Zamiast wizyt weryfikacyjnych Komisja przeprowadziła zdalne kontrole krzyżowe wszystkich informacji uznanych za niezbędne, aby dokonać tymczasowych ustaleń zgodnie z zawiadomieniem w sprawie skutków, jakie pojawienie się COVID-19 ma na dochodzenia antydumpingowe i antysubsydyjne (12).

(49)

Bez uszczerbku dla stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego Komisja przeprowadziła za pośrednictwem wideokonferencji zdalne kontrole krzyżowe odpowiedzi udzielonych przez rząd Indii i rząd Indonezji na pytania zawarte w kwestionariuszach. Urzędnicy z odpowiednich ministerstw uczestniczyli w zdalnych kontrolach krzyżowych. Zdalna kontrola krzyżowa rządu Indonezji obejmowała również zdalną kontrolę krzyżową informacji przekazanych przez Indonesia Eximbank oraz przez dwóch dostawców materiałów wsadowych, mianowicie PT. Gag Nikel i PT. Sungai Danau Jaya.

(50)

Komisja przeprowadziła ponadto zdalne kontrole krzyżowe następujących przedsiębiorstw/stron:

Stowarzyszenia unijnego reprezentującego trzech objętych próbą producentów unijnych:

—	Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („Eurofer”), Bruksela, Belgia.

Producentów eksportujących w Indiach:

—	Chromeni Steels Private Limited, („Chromeni”), Ahmedabad,

—

Jindal Stainless Limited („JSL”), New Delhi and Jindal Stainless Hisar Limited („JSHL”), Nowe Delhi, oraz ich przedsiębiorstwa powiązane, w szczególności powiązane przedsiębiorstwa handlowe: Jindal Stainless Steelway Limited („JSS”), Gurugram and Jindal Steelitalia Limited („JSI”), Gurgaon, usługodawca: Jindal United Steel Limited („JUSL”), Nowe Delhi i dostawca surowców: Jindal Coke Limited („JCL”), Nowe Delhi, zwane dalej łącznie „Grupą Jindal”).

Producentów eksportujących w Indonezji:

—

PT. Indonesia Ruipu Nickel and Chrome Alloy („IRNC”), Dżakarta, i jego przedsiębiorstwa powiązane, w szczególności jego czterej główni powiązani dostawcy materiałów wsadowych PT. Indonesia Guang Ching Nickel and Stainless Steel Industry („GCNS”), Dżakarta, PT. Indonesia Tsingshan Stainless Steel („ITSS”), Dżakarta, PT. Sulawesi Mining Investment („SMI”), Dżakarta i PT. Tsingshan Steel Indonesia („TSI”), Dżakarta (zwane dalej łącznie z IRNC „Grupą IRNC”), oraz powiązany kompleks przemysłowy, w którym mieści się Grupa IRNC, PT. Indonesia Morowali Industrial Park („IMIP”), Dżakarta,

—	PT. Jindal Stainless Indonesia („Jindal Indonesia”), Gresik.

1.10. Niewprowadzanie środków tymczasowych i dalsze postępowanie

(51)	W dniu 20 października 2021 r., na podstawie art. 29a ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja poinformowała zainteresowane strony o swoim zamiarze nienakładania środków tymczasowych oraz kontynuacji dochodzenia.

(52)	Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do celów sformułowania ostatecznych ustaleń.

1.11. Ostateczne ujawnienie

(53)

W dniu 17 grudnia 2021 r. Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antysubsydyjne na przywóz produktu objętego postępowaniem („ostateczne ujawnienie”). Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi w tej sprawie. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(54)

Następnie w dniu 21 stycznia 2022 r. zainteresowane strony otrzymały dodatkowe ostateczne ujawnienie („dodatkowe ostateczne ujawnienie”) i wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi w tej sprawie. Zainteresowanym stronom dano możliwość zgłoszenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(55)	Uwagi otrzymano od skarżącego, rządu Indii, rządu Indonezji, rządu ChRL, producentów eksportujących objętych próbą, importera niepowiązanego LSI oraz konsorcjum składającego się z importerów i dystrybutorów Euranimi.

(56)	Stronom, które wystąpiły z odpowiednim wnioskiem, również umożliwiono przedstawienie swoich argumentów. W posiedzeniach wyjaśniających wzięli udział Grupa IRNC i Euranimi.

(57)	Uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu.

(58)

Grupa IRNC twierdziła, że naruszono jej prawo do obrony, ponieważ nie dano jej wystarczająco dużo czasu na przygotowanie uwag dotyczących ostatecznego ujawnienia. W odpowiedzi Komisja podkreśliła, że Grupie IRNC na przedstawienie uwag wyznaczono początkowo termin 18 dni, co znacznie przekracza ustawowy termin 10 dni, który Komisja jest zobowiązana zapewnić zainteresowanym stronom po ostatecznym ujawnieniu. Ponadto Komisja, na wniosek przedsiębiorstwa, przedłużyła mu termin o trzy dni. W związku z tym Komisja uznała, że Grupa IRNC miała wystarczająco dużo czasu na przedstawienie swoich uwag dotyczących ostatecznego ujawnienia, a argument został odrzucony.

(59)	Grupa Jindal i Jindal Indonesia zwróciły się do Komisji o zapewnienie, aby nie łączono proponowanych ceł wyrównawczych i środków ochronnych dotyczących stali, jak to miało miejsce w rozporządzeniu antydumpingowym.

(60)	Kwestię tę omówiono w motywach 1083 i 1084.

(61)	Ze względu na pewność prawa Grupa Jindal i Jindal Indonesia zwróciły się również do Komisji o włączenie proponowanego rozporządzenia nakładającego cła antysubsydyjne do rozporządzenia (UE) 2019/1382 (13).

(62)

Komisja zauważyła, że w art. 3 uwzględniono już kwestię relacji między cłami pobieranymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem a cłami pobieranymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2019/159 (14). W ostatniej zmianie rozporządzenia (UE) 2019/1382 Komisja ogłosiła już, że w przyszłości każde rozporządzenie nakładające środki antydumpingowe lub antysubsydyjne dotyczące wyrobów ze stali również objętych środkiem ochronnym będzie zawierać przepisy szczegółowe zapobiegające ich równoczesnemu stosowaniu z cłem ochronnym za ilości powyżej kontyngentu (15).

(63)	Po ostatecznym ujawnieniu Euranimi i LSI stwierdziły, że Komisja powinna zawiesić środki zgodnie z art. 24 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(64)

Komisja potwierdziła otrzymanie informacji dostarczonych przez te strony i przypomniała im, że jeżeli Komisja uznałaby to za stosowne, może podjąć decyzję o zawieszeniu środków w przypadku, gdyby warunki rynkowe tymczasowo uległy zmianie w takim zakresie, że wskutek zawieszenia szkoda nie powinna wystąpić ponownie, oraz gdyby leżało to w interesie Unii.

2. PRODUKT OBJĘTY POSTĘPOWANIEM I PRODUKT PODOBNY

2.1. Produkt objęty postępowaniem

(65)

Produktem objętym niniejszym dochodzeniem są płaskie wyroby walcowane ze stali nierdzewnej, nieobrobione więcej niż walcowane na zimno, obecnie objęte kodami CN 7219 31 00, 7219 32 10, 7219 32 90, 7219 33 10, 7219 33 90, 7219 34 10, 7219 34 90, 7219 35 10, 7219 35 90, 7219 90 20, 7219 90 80, 7220 20 21, 7220 20 29, 7220 20 41, 7220 20 49, 7220 20 81, 7220 20 89, 7220 90 20 i 7220 90 80 i pochodzące z Indii i Indonezji. Powyższe kody CN podano jedynie w celach informacyjnych.

2.2. Produkt podobny

(66)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

—	produkt objęty postępowaniem,

—	produkt wytwarzany i sprzedawany na rynkach krajowych państw, których dotyczy postępowanie, oraz

—	produkt wytwarzany i sprzedawany w Unii przez przemysł Unii.

(67)	Komisja stwierdziła, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

2.3. Argumenty dotyczące zakresu produktu

(68)

Jeden producent unijny, działający również jako importer i użytkownik końcowy, zwrócił się o wyłączenie z zakresu produktu wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno wykonanych ze gatunków stali 200 i 201. W toku dochodzenia ustalono, że produkty te są wymienne pod względem właściwości. Komisja stwierdziła również, że uwzględnienie tego wniosku o wyłączenie nakładałoby rzeczywiście nieuzasadnione obciążenie na organy celne, które musiałyby przeprowadzać badanie laboratoryjne i sprawdzać końcowe przeznaczenie każdej przesyłki. Ponadto z danych, które przedsiębiorstwo przedstawiło w odniesieniu do swoich zakupów produktów wykonanych ze gatunków stali 200 i 201 oraz innych produktów z państw, których dotyczy postępowanie, wynika, że kupowało ono od tych państw inne produkty wchodzące w zakres produktu objętego obecnym dochodzeniem, co z natury rzeczy wiąże się z ryzykiem wzajemnej kompensacji. Ponadto, chociaż przedsiębiorstwo twierdzi, że te serie stali mają tylko jedno zastosowanie końcowe, nie można wykluczyć, że mogą one mieć również inne zastosowania.

(69)	Komisja stwierdziła zatem, że uwzględnienie tego wniosku o wyłączenie produktu nie byłoby właściwe, i w związku z tym został on odrzucony.

3. SUBSYDIOWANIE: INDIE

3.1. Subsydia i programy subsydiowania wchodzące w zakres prowadzonych dochodzeń

(70)

Na podstawie informacji zawartych w skardze, zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i odpowiedziach udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszach Komisji zbadano domniemane subsydiowanie w postaci następujących subsydiów udzielanych przez rząd Indii:

bezpośrednie i potencjalne bezpośrednie przekazywanie środków finansowych:

—	finansowanie kredytowe przed wysyłką i po wysyłce,

—	program odsetek wyrównawczych na rzecz finansowania eksportu,

—	zachęty zapewniane przez agencje kredytów eksportowych,

—	preferencyjne pożyczki udzielane przez State Bank of India („SBI”) i fundusz na rzecz rozwoju przemysłu stalowego („SDF”),

—	dotacje na badania i rozwój („R&D”) przyznawane przez SDF i Ministerstwo ds. Stali.

ii.

Utracone lub niepobrane należne dochody sektora instytucji rządowych i samorządowych:

—

programy zwolnień z ceł i umorzeń należności celnych

a)	program „Advance Authorisation” („AAS”),

b)	program „Duty Free Import Authorisation” („DFIA”),

c)	system zwrotu ceł przywozowych („DDS”),

d)	program „Export Promotion Capital Goods” („EPCGS”),

e)	program „Merchandise Export from India” („MEIS”),

f)	promocja wywozu za pomocą zwolnień z ceł i podatków – kategorie „uznane za wywóz”,

—	zachęty dla jednostek ukierunkowanych na wywóz („EOU”) i specjalnych stref ekonomicznych („SSE”),

—	zwolnienia z podatku dochodowego.

iii.

Dostarczanie towarów lub świadczenie usług za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia („LTAR”):

—	dostarczanie rudy chromu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

—	dostarczanie rudy żelaza za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

iv.	Zakup towarów w ramach rządowych polityk zamówień publicznych

v.	Zachęty zapewniane przez Exim Bank w formie kredytów kupieckich

vi.	Zachęty zapewniane w ramach lokalnych programów subsydiowania stanu Gudźarat.

3.2. Programy, w odniesieniu do których nie udowodniono subsydiowania

– finansowanie kredytowe przed wysyłką i po wysyłce

(71)

Skarżący twierdził, że indyjskie banki zapewniają finansowanie eksportu przed wysyłką eksporterom, którzy wymagają płatności za sprzedany towar przed jego wysyłką. Podobnie finansowanie eksportu po wysyłce stanowi kredyt udzielany eksporterom przez instytucje finansowe. Programem zarządza Reserve Bank of India (RBI) – bank centralny Indii. Stwierdzono ponadto, że rząd Indii powierza lub wyznacza prywatnym bankom indyjskim zapewnianie wkładu finansowego w formie bezpośredniego przekazania środków finansowych (art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego). Aby skorzystać z tych programów, eksporter musi jedynie okazać dowód wywozu, przy czym nie jest wymagana żadna ocena ryzyka. Korzyścią na rzecz eksportera jest zatem różnica między uzyskanym w ten sposób preferencyjnym oprocentowaniem, a oprocentowaniem rynkowym podobnych pożyczek w Indiach.

(72)	Jeden z indyjskich producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem korzystał w ograniczonym zakresie z kredytów przed wysyłką.

(73)

Przedsiębiorstwo korzystało z kredytów przed wysyłką w ramach finansowania kapitału obrotowego (linii kredytowych) udzielanego przez banki publiczne i prywatne. Stosowana stopa procentowa była ustalona zgodnie z warunkami rynkowymi i na poziomie żądanym przez inne banki publiczne i prywatne (w tym banki międzynarodowe), w których przedsiębiorstwo miało otwarte linie kredytowe. Stopa procentowa była oparta na stopie Benchmark Prime Lending Rate („BPLR”) – w przypadku kredytów eksportowych w INR albo na stopie LIBOR – w przypadku kredytów eksportowych w USD. W obu przypadkach dodawano spread oparty na ocenie ratingu kredytowego przedsiębiorstwa. Z tych samych linii kredytowych korzystano również na potrzeby krótkoterminowego finansowania krajowego.

(74)	Dwóch indyjskich producentów eksportujących nie korzystało w okresie objętym dochodzeniem z kredytów eksportowych po wysyłce.

(75)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tych programów.

– program odsetek wyrównawczych na rzecz finansowania eksportu

(76)

Skarżący twierdził, że program odsetek wyrównawczych („IES”) zapewnia eksporterom wkład finansowy w formie bezpośredniego przekazania środków finansowych, przez co kredytodawcy tych eksporterów uzyskują rekompensatę odpowiadającą 3–5 % wartości odsetek, które w przeciwnym razie byłyby należne z tytułu określonych pożyczek.

(77)	Dwóch indyjskich producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem nie korzystało z programu odsetek wyrównawczych.

(78)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tego programu.

– zachęty zapewniane przez agencje kredytów eksportowych

(79)

Rząd Indii jest w pełni właścicielem dwóch agencji kredytów eksportowych: Export Credit Guarantee Corporation of India Ltd (ECGC) i Exim Bank of India. Głównym celem obu agencji jest promowanie wywozu z Indii. Skarżący twierdził, że zachęty, jakich dostarczają te agencje, przynoszą korzyść eksporterom, ponieważ zapewniają ubezpieczenie, gwarancje kredytowe, linie kredytowe i kredyty eksportowe na warunkach mniej rygorystycznych niż warunki rynkowe.

(80)	Dwóch indyjskich producentów eksportujących nie korzystało z gwarancji kredytowych, kredytów eksportowych ani linii kredytowych zapewnianych przez ECGC lub Exim Bank.

(81)

Dwóch producentów należących do Grupy Jindal było jednak objętych polisami ubezpieczeniowymi ECGC. Komisja nie stwierdziła jednak, aby te umowy ubezpieczeniowe odbiegały od normalnych warunków rynkowych. Opłaty z tytułu składek były zależne od pokrycia maksymalnej wysokości straty, krajów i nabywców objętych polisą oraz wcześniejszej „historii roszczeń”, tj. profilu ryzyka przedsiębiorstw. Komisja sprawdziła, że uiszczono wszystkie opłaty z tytułu składek i opłaty z tytułu należności.

(82)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tego programu.

– preferencyjne pożyczki udzielane przez State Bank of India („SBI”) i fundusz na rzecz rozwoju przemysłu stalowego („SDF”)

(83)	Skarżący twierdził, że rząd Indii udziela producentom stali nierdzewnej preferencyjnych pożyczek specyficznych dla sektora za pośrednictwem State Bank of India („SBI”) i funduszu na rzecz rozwoju przemysłu stalowego („SDF”).

(84)

SBI był jednym z banków udzielających Grupie Jindal pożyczek długoterminowych, lecz Komisja nie uznała tych pożyczek za specyficzne dla sektora czy preferencyjne. Stopę procentową ustalono na podstawie stopy BLPR powiększonej o spread. W rzeczywistości stopa procentowa stosowana przez SBI była nieznacznie wyższa od stóp procentowych stosowanych przez banki prywatne udzielające Grupie Jindal pożyczek długoterminowych na podobny okres.

(85)	Dwóch indyjskich producentów eksportujących nie otrzymało pożyczek od funduszu na rzecz rozwoju przemysłu stalowego w okresie objętym dochodzeniem.

(86)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tego programu.

– dotacje na badania i rozwój przyznawane przez SDF i Ministerstwo ds. Stali

(87)	Skarżący twierdził, że rząd Indii przekazuje producentom stali dotacje na badania i rozwój za pośrednictwem SDF. Dotacje na badania i rozwój można również otrzymywać bezpośrednio od Ministerstwa ds. Stali.

(88)	Dwóch indyjskich producentów eksportujących nie otrzymało w okresie objętym dochodzeniem dotacji na badania i rozwój ani dotacji, które mogłyby zostać przypisane do okresu objętego dochodzeniem.

(89)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tego programu.

– programy zwolnień z ceł i umorzeń należności celnych

(90)

Skarżący twierdził, że producenci produktu objętego dochodzeniem korzystają z kilku systemów zwrotu ceł przywozowych, przed wywozem i po wywozie, w ramach których przywożone surowce lub dobra kapitałowe mogą być zwolnione z należności celnych i należności celnych przywozowych. W ramach tych programów producentom eksportującym zostaje przyznana korzyść w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego o wartości równej kwocie należnego dochodu utraconego przez władze publiczne, a zatem równej kwocie niepobranych ceł lub podatków.

(91)	Jak wyjaśniono w motywach 117–205 poniżej jeden z indyjskich producentów eksportujących lub obaj korzystali z niektórych zwolnień z należności celnych i programów umorzeń, mianowicie: AAS, DDS, EPCGS i MEIS.

(92)

Żaden z dwóch producentów eksportujących nie odniósł jednak korzyści w okresie objętym dochodzeniem z programu DFIA, ani nie przeprowadzał transakcji sprzedaży krajowej klasyfikowanych jako kategorie „uznane za wywóz”. W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego dwóch ostatnich programów.

– zachęty dla jednostek ukierunkowanych na wywóz („EOU”) i specjalnych stref ekonomicznych („SSE”)

(93)	Skarżący twierdził, że producenci produktu objętego dochodzeniem korzystają z kilku bodźców podatkowych w związku z zarejestrowaniem jako jednostki zorientowane na wywóz lub lokalizacją w SSE.

(94)

Żaden z dwóch indyjskich producentów eksportujących nie był jednak w okresie objętym dochodzeniem zarejestrowany jako EOU, ani nie korzystał jako EOU z żadnych wcześniejszych subsydiów na dobra kapitałowe, które mogłyby być przypisane do okresu objętego dochodzeniem. Żaden z dwóch eksportujących producentów indyjskich nie ma też siedziby w SSE.

(95)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tych programów.

– zwolnienia z podatku dochodowego

(96)

Skarżący twierdził, że producenci produktu objętego dochodzeniem korzystają z ulg lub zwolnień w zakresie podatku dochodowego wynikających z kilku programów, w tym:

—	obniżonej stawki podatku dochodowego dla nowoutworzonych przedsiębiorstw,

—	odliczeń od podatku dochodowego kosztów badań i rozwoju,

—	odliczeń od podatku dochodowego zysków z dużych projektów przemysłowych (ITES),

—	odliczeń od podatku dochodowego zysków przedsiębiorstw należących do szczególnych kategorii,

—	odliczeń od podatku dochodowego inwestycji w nowe maszyny i urządzenia.

(97)	Dwaj indyjscy producenci eksportujący w okresie objętym dochodzeniem nie korzystali z żadnych zwolnień, odliczeń ani obniżonych stawek podatkowych.

(98)	W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tego programu.

– dostarczanie rudy żelaza za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(99)

Skarżący twierdził, że rząd Indii wdrożył politykę nakładania wysokich podatków wywozowych na rudę żelaza. W ten sposób rząd zapewnił wzrost podaży krajowej tych produktów i zagwarantował utrzymanie się cen żelaza na poziomie znacznie niższym od poziomów międzynarodowych. Te należności celne wywozowe, wraz z innymi elementami, oznaczały powierzenie lub wyznaczenie przez rząd Indii producentom surowców dostarczanie materiałów do produkcji producentom indyjskim za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(100)

Żaden z dwóch indyjskich producentów eksportujących nie używa jednak rudy żelaza w procesie produkcji. Komisja nie musiała zatem dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tego programu.

– zakup towarów w ramach rządowych polityk zamówień publicznych

(101)

Skarżący twierdził, że rząd Indii wspierał indyjski przemysł stali nierdzewnej walcowanej na zimno w ramach rządowych zamówień publicznych. Twierdzono, że agencje rządowe zobowiązane są do wykorzystywania w swoich zamówieniach publicznych pewnego minimalnego udziału procentowego indyjskiej stali i żelaza (15–50 %). Ponadto gdy najniższą cenę oferuje zagraniczny oferent, może on otrzymać maksymalnie połowę ilości zamówienia. Druga część musi zostać przyznana lokalnemu dostawcy, który może zaproponować cenę w przedziale o 20 % wyższym od ceny zagranicznego oferenta. Bardziej efektywny zagraniczny oferent może otrzymać pozostałą część zamówienia tylko wówczas, gdy żaden lokalny dostawca nie jest w stanie zaproponować ceny w przedziale o 20 % wyższym od najniższej ceny (co jest mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę szeroki margines).

(102)

Jeden z indyjskich producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wygrywał przetargi w rządowych postępowaniach o udzielenie zamówień publicznych.

(103)

Komisja zweryfikowała wszystkie postępowania o udzielanie zamówień publicznych i przetargi w okresie objętym dochodzeniem dotyczące odnośnego indyjskiego przedsiębiorstwa. Nie znaleziono jednak żadnych elementów konkretnego subsydiowania.

(104)

Ogłoszenia o przetargach publikowane są internecie na stronach odpowiednich indyjskich jednostek administracji, instytucji lub przedsiębiorstw publicznych (np. Indian Railways) i przedsiębiorstwa mogą swobodnie wysyłać oferty. Podział wielkości zamówienia pomiędzy dwa przedsiębiorstwa stanowi standardową praktykę. Przedsiębiorstwu, które zaoferowało najniższą cenę, udziela się 60 % zamówienia, a przedsiębiorstwu, które zaoferowało drugą najniższą cenę, udziela się pozostałe 40 % zamówienia pod warunkiem, że dostosuje swoją cenę do poziomu oferowanego przez zwycięzcę przetargu. Przepis ten ma również zastosowanie w przypadku, gdy jedno lub oba przedsiębiorstwa są oferentami zagranicznymi.

(105)

Niektóre postępowania o udzielenie zamówienia publicznego są co prawda dostępne tylko dla przedsiębiorstw krajowych. Jeżeli jednak postępowanie dostępne jest dla oferentów zagranicznych, nie ma dyskryminacji cenowej, jak utrzymywał skarżący. Preferencja cenowa (20 %) dla dostawców krajowych istnieje tylko w przypadku udzielania zamówień publicznych dotyczących dóbr kapitałowych (16).

(106)

Komisja zweryfikowała, że we wszystkich zamówieniach publicznych udzielonych w okresie objętym dochodzeniem indyjskiemu producentowi płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno, niezależnie to tego, czy były one dostępne dla oferentów zagranicznych, czy nie, wybrane przedsiębiorstwo zaoferowało najniższą cenę eksportową albo, jako przedsiębiorstwo z drugą najlepszą ofertą, musiało dostosować swoją cenę do najniższej oferowanej ceny.

(107)

Po ostatecznym ujawnieniu skarżący stwierdził, że wykluczenie zagranicznych oferentów z niektórych postępowań o udzielenie zamówień publicznych doprowadziło do ograniczenia konkurencji, a zatem spowodowało ogólny wzrost cen, co równało się wkładowi finansowemu poprzez zakup towarów za kwotę wyższą niż odpowiednie wynagrodzenie.

(108)

Ponadto skarżący zauważył, że wykluczając z niektórych przetargów przywóz, indyjskie przepisy dotyczące zamówień publicznych gwarantują producentom indyjskim określone wielkości zakupów, co samo w sobie stanowi dla nich korzyść.

(109)

Komisja zgadza się, że wykluczenie zagranicznych oferentów potencjalnie zmniejsza konkurencję i może prowadzić do powstania rynku tylko dla oferentów krajowych. Wielkości sprzedaży Grupy Jindal w drodze udzielenia zamówienia w ramach przetargu publicznego były jednak nieznaczne w porównaniu z całkowitą sprzedażą krajową przedsiębiorstwa w OD. Ponadto w analizie zamówień publicznych przyznanych indyjskiemu producentowi płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno w OD Komisja nie zauważyła znaczących różnic w poziomach cen między zwycięskimi ofertami w przetargach otwartych dla przedsiębiorstw zagranicznych a tymi, w których przedsiębiorstwa te nie uczestniczyły. W rezultacie w tym konkretnym przypadku Komisja nie stwierdziła żadnej korzyści materialnej w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

– zachęty w postaci kredytów kupieckich dostarczane przez Exim Bank

(110)

Skarżący twierdził, że Exim Bank oferuje linie kredytowe i kredyt kupiecki. Zachęty te nie są kierowane do eksporterów, tylko do zagranicznych rządów, zagranicznych banków rozwoju i zagranicznych instytucji finansowych, banków komercyjnych za granicą lub innych podmiotów. Finansowanie to umożliwia im kupowanie od indyjskich eksporterów na warunkach kredytu z odroczoną spłatą.

(111)

Żadna sprzedaż eksportowa przeprowadzona przez producentów eksportujących objętych dochodzeniem w okresie objętym dochodzeniem nie była objęta liniami kredytowymi ani kredytem kupieckim udzielonymi przez Exim Bank.

(112)

W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tych programów.

– zachęty zapewniane w ramach lokalnych programów subsydiowania stanu Gudźarat

(113)

Skarżący twierdził, że niektórzy producenci płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno mogą – oprócz subsydiów przyznawanych przez rząd Indii – korzystać z programów subsydiowania na szczeblu państwowym zapewnianym przez rządu stanu Gudźarat. W skardze wymieniono cztery programy lokalne:

—	program „Zachęta dla przemysłu 2016–2021” (ang. Incentive to Industries 2016–2021), który zapewnia zachętę podatkową dla nowych przedsiębiorstw zakładanych w stanie Gudźarat,

—	program umorzenia VAT wdrożony w stanie Gudźarat: przedsiębiorstwo z siedzibą w stanie Gudźarat może odzyskać zapłacony VAT od zakupionych środków produkcji w formie ulgi podatkowej od naliczonego podatku,

—	ustawę o specjalna strefie ekonomicznej: zwolnienia od podatku dotyczące opłaty skarbowej i opłaty rejestracyjnej,

—	zwolnienie od podatku obrotowego i innych podatków państwowych z tytułu zakupu środków produkcji na rzecz SSE lub jednostki w obrębie SSE.

(114)

Tylko jeden indyjski producent eksportujący objęty dochodzeniem ma siedzibę w stanie Gudźarat i mógłby potencjalnie korzystać z wymienionych powyżej lokalnych programów subsydiowania. Stwierdzono jednak, że przedsiębiorstwo nie odniosło korzyści w okresie objętym dochodzeniem z żadnego z tych programów.

(115)

W konsekwencji Komisja nie musiała dalej prowadzić dochodzenia dotyczącego tych programów.

– ulga podatkowa od opłat skarbowych od energii elektrycznej (rząd stanu Gudźarat)

(116)

Komisja ustaliła, że jeden producent eksportujący skorzystał z tego środka w okresie objętym dochodzeniem. Jak się jednak okazało, korzyść przyznana temu przedsiębiorstwu było nieznaczna (0,02 %), Komisja postanowiła nie prowadzić dalszego dochodzenia dotyczącego tego środka.

3.3. Programy, w odniesieniu do których udowodniono subsydiowanie

3.3.1. Programy zwolnień z ceł i umorzeń należności celnych

(117)

Programy AA, EPCGS i MEIS oparte są na ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („ustawa o handlu zagranicznym”). W ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się rząd Indii do publikowania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Foreign Trade Policy”, które ministerstwo handlu z reguły wydaje co pięć lat i regularnie aktualizuje.

(118)

Dokument „Foreign Trade Policy” właściwy dla okresu objętego dochodzeniem to „Foreign Trade Policy 2015–20” [Polityka handlu zagranicznego] („FTP 2015–20”). Rząd Indii przedstawił ponadto procedury regulujące FTP 2015–20 w „Handbook of Procedures, 2015–20” [Podręcznik procedur, 2015–2020] („HOP 2015–20”).

(119)

Podstawę programu DDS stanowią: dział 75 ustawy o cłach z 1962 r., dział 37 ustawy o podatku akcyzowym z 1944 r., działy 93A i 94 ustawy o finansach z 1994 oraz przepisy dotyczące ceł, podatków akcyzowych oraz zwrotu podatku od usług z 1995 r. Stawki zwrotu ceł są regularnie publikowane.

(120)

Odnotowuje się jako uwagę ogólną, że Komisja nie była w stanie zakończyć w rozsądnym terminie zdalnej kontroli krzyżowej określonych dokumentów związanych z transakcjami wywozu lub przywozu w ramach opisanego w niniejszej podsekcji systemu zwrotu ceł przywozowych, jak wnioskowano i uzgodniono podczas zdalnej kontroli krzyżowej. W tym względzie w przypadku stwierdzenia rozbieżności między danymi liczbowymi zgłoszonymi przez przedsiębiorstwa, a zgłoszonymi przez rząd Indii, Komisja wykorzystała najlepszy dostępny stan faktyczny, działając w oparciu o art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(121)

Po ostatecznym ujawnieniu jeden z indyjskich producentów eksportujących stwierdził, że celem programów AA, DDS i MEIS jest zrównoważenie ceł, które przedsiębiorstwo płaci z tytułu przywozu surowców wykorzystywanych w wywożonych produktach, a zatem te trzy programy nie przynoszą korzyści przedsiębiorstwu.

(122)

Wbrew temu stwierdzeniu korzyści otrzymane przez przedsiębiorstwa w ramach programów DDS i MEIS nie mają żadnego bezpośredniego związku z należnymi cłami z tytułu przywozu surowców wykorzystywanych przez przedsiębiorstwo w wywożonych produktach.

(123)

W przypadku programu DDS przedsiębiorstwo eksportujące otrzymuje płatności gotówkowe, które są powiązane wyłącznie z wartością FOB jego wywozu. Przedmiotowe przedsiębiorstwo nie jest zobowiązane do przywozu jakichkolwiek surowców.

(124)

W przypadku programu MEIS producent eksportujący otrzymuje świadectwa, które może sprzedać na rynku lub wykorzystać do skompensowania przyszłych należności celnych przywozowych, ale kompensowanie to nie jest ograniczone do surowców wykorzystanych do produkcji wywożonych produktów, w odniesieniu do których otrzymano świadectwa w ramach programu MEIS. Świadectwa w ramach programu MEIS można zatem wykorzystać do skompensowania wszelkich należności celnych przywozowych, w tym należności celnych przywozowych dotyczących dóbr kapitałowych. Można je zrealizować, nawet jeżeli przedsiębiorstwo nie dokonuje żadnego przywozu.

(125)

Jedynie w przypadku programu AA istnieje bezpośredni związek między zwolnieniem z należności celnych przywozowych w odniesieniu do surowców przywożonych przez przedsiębiorstwo a wywożonymi produktami. Komisja nie traktuje zatem zwolnienia z ceł jako korzyści dla przedsiębiorstwa, pod warunkiem że może ono wykazać rzeczywiste zużycie surowców przywożonych w ramach AAS do produkcji wywożonych produktów końcowych.

– program „Advance Authorisation” („AA”)

(126)

Komisja ustaliła, że jeden indyjski producent eksportujący korzystał w okresie objętym dochodzeniem z programu AA.

a) Podstawa prawna

(127)

Szczegółowy opis programu zawarto w pkt 4.03–4.24 FTP 2015–20 oraz w rozdziałach 4.04–4.52 HOP 2015–20 i w zaktualizowanym HOP 2015–20.

b) Kwalifikowalność

(128)

Na program AA składa się sześć podprogramów, które bardziej szczegółowo opisano w następującej sekcji. Podprogramy te różnią się m.in. zakresem kwalifikowalności. Producenci eksportujący i eksportujące podmioty handlowe „powiązane” z producentami pomocniczymi kwalifikują się do podprogramów AA dotyczących wywozu fizycznego oraz zapotrzebowań rocznych. Producenci eksportujący realizujący dostawy do eksportera końcowego kwalifikują się do udziału w programie AA z tytułu dostaw pośrednich. Główni wykonawcy dokonujący dostaw na potrzeby kategorii „uznanych za wywóz” wymienionych w pkt 7.02 FTP 2015-20, tacy jak dostawcy jednostek zorientowanych na wywóz („export oriented unit”, „EOU”), kwalifikują się do udziału w podprogramie AA dotyczącym kategorii „uznanych za wywóz”. Ponadto dostawcom pośrednim producentów eksportujących przysługują korzyści z tytułu kategorii „uznanych za wywóz” w ramach podprogramów „Advance Release Order” oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej).

c) Zastosowanie w praktyce

(129)

Program AA może być stosowany w sytuacjach opisanych poniżej:

(130)

wywozu fizycznego: jest to główny podprogram. Umożliwia on bezcłowy przywóz materiałów wsadowych do produkcji określonego wywożonego produktu końcowego. Termin „fizyczny” oznacza w tym kontekście, że produkt przeznaczony na wywóz musi opuścić terytorium Indii. W zezwoleniu wyszczególniona jest ulga przywozowa i obowiązek wywozu wraz z rodzajem wywożonego produktu.

(131)

zapotrzebowania rocznego: takie zezwolenie nie jest związane z konkretnym wywożonym produktem, ale z szerszą grupą produktów (np. z produktami chemicznymi i produktami pokrewnymi). Posiadacz zezwolenia może – do pewnego progu wartości ustalonego na podstawie jego wyników wywozu z poprzednich okresów – przywozić bezcłowo wszelkie materiały, które zostaną wykorzystane do produkcji wszelkich artykułów wchodzących w skład takiej grupy produktów. Może on zadecydować o wywozie otrzymanego produktu wchodzącego w skład określonej grupy produktów i powstałego przy użyciu takiego materiału zwolnionego z cła.

(132)

dostaw pośrednich: ten podprogram obejmuje przypadki, w których dwóch producentów zamierza wspólnie wytwarzać jeden produkt przeznaczony na wywóz, dzieląc między siebie proces produkcji. Producent eksportujący, który wytwarza produkt pośredni, może dokonywać bezcłowego przywozu materiałów do produkcji oraz uzyskać na ten cel wsparcie w ramach programu AA przeznaczonego na dostawy pośrednie. Eksporter końcowy finalizuje produkcję i zobowiązany jest dokonać wywozu produktu końcowego.

(133)

kategorii „uznanych za wywóz”: ten podprogram umożliwia głównemu wykonawcy bezcłowy przywóz środków produkcji, które są niezbędne do produkcji towarów sprzedawanych jako „uznane za wywóz”. Według rządu Indii sprzedaż „uznana za wywóz” odnosi się do tych transakcji, w których dostarczone towary nie opuszczają kraju. Szereg kategorii dostaw traktuje się jako „uznane za wywóz”, pod warunkiem że towar wyprodukowany jest w Indiach, np. dostawa towarów do EOU lub do przedsiębiorstwa znajdującego się w specjalnej strefie ekonomicznej („SSE”).

(134)

programu „Advance Release Order” („ARO”): posiadacz zezwolenia w ramach programu AAS zamierzający pozyskiwać materiały do produkcji ze źródeł krajowych zamiast przywozu bezpośredniego ma możliwość nabycia ich, korzystając z ARO. W takich przypadkach zezwolenia zaliczkowe poświadcza się jako ARO i przyznaje się je lokalnemu dostawcy po dostawie wymienionych w nich towarów. Akceptacja ARO upoważnia krajowego dostawcę do korzyści z tytułu kategorii uznanych za wywóz zgodnie z pkt 7.03 FTP 2015–20 (mianowicie AAS na dostawy pośrednie/kategorie uznane za wywóz, zwrotu za kategorie uznane za wywóz i zwrotu ostatecznego podatku akcyzowego). W ramach mechanizmu ARO podatki i cła są zwracane dostawcy zamiast zwracania ich eksporterowi końcowemu w postaci zwrotu/refundacji ceł. Zwrot podatków/ceł można uzyskać zarówno w odniesieniu do krajowych materiałów do produkcji, jak i pochodzących z przywozu.

(135)

krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej): podprogram ten, podobnie jak wymieniony wyżej, obejmuje dostawy ze źródeł lokalnych na rzecz posiadacza zezwolenia zaliczkowego. Posiadacz zezwolenia zaliczkowego może zwrócić się do banku o otwarcie krajowej akredytywy na rzecz krajowego dostawcy. W przypadku przywozu bezpośredniego zezwolenie zostanie zatwierdzone przez bank jedynie w odniesieniu do wartości i ilości towaru pochodzącego ze źródeł krajowych, a nie z przywozu. Krajowy dostawca będzie uprawniony do korzyści z tytułu kategorii uznanych za wywóz zgodnie z pkt 7.03 FTP 2015–20 (a mianowicie z AAS na dostawy pośrednie/kategorie uznane za wywóz, zwrotu za kategorie uznane za wywóz oraz zwrotu ostatecznego podatku akcyzowego).

(136)

Komisja ustaliła, że jeden producent eksportujący korzystający z programu otrzymał koncesje w ramach pierwszego podprogramu, tj. programu AA, obejmującego wywóz fizyczny w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym nie ma potrzeby zastosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do pozostałych niewykorzystanych podprogramów.

(137)

W celu umożliwienia przeprowadzenia kontroli przez władze Indii posiadacz zezwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia „zgodnej z prawdą i odpowiedniej dokumentacji dotyczącej zużycia i wykorzystania towarów przywożonych bezcłowo/pozyskiwanych w kraju” w określonym formacie (rozdział 4.51 i dodatek 4H do HOP 2015-20), tj. rejestru rzeczywistej konsumpcji. Rejestr ten musi być weryfikowany przez zewnętrznego biegłego rewidenta/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednie dokumenty zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z dodatkiem 4H są prawdziwe i poprawne pod każdym względem.

(138)

W odniesieniu do podprogramu, z którego skorzystało przedsiębiorstwo objęte postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem, tj. wywozu fizycznego, zarówno ulga przywozowa, jak i obowiązek wywozu są ustalane pod względem wielkości i wartości przez rząd Indii oraz są udokumentowane w treści zezwolenia. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu zezwolenia. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach programu AA ustala rząd Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników (ang. Standard Input Output Norms, „SION”), obejmujących większość produktów, w tym produkt objęty dochodzeniem.

(139)

Przywożone materiały do produkcji nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia końcowego produktu przeznaczonego na wywóz. Obowiązek wywozu musi być spełniony w określonych ramach czasowych od wydania zezwolenia (18 miesięcy z możliwością dwukrotnego przedłużenia każdorazowo o 6 miesięcy).

(140)

Nie istnieje żaden ścisły związek między przywożonymi środkami produkcji a wywożonymi produktami końcowymi. Kwalifikowalne materiały do produkcji można przywozić i wykorzystywać również do wytwarzania produktów innych niż produkt objęty dochodzeniem. Ponadto można łączyć zezwolenia na różne produkty. Oznacza to, że wywóz na podstawie zezwolenia AAS jednego produktu może uprawniać do bezcłowego przywozu materiałów do produkcji na podstawie zezwolenia AAS dla innego produktu.

(141)

Dochodzenie wykazało, że nie cofnięto żadnego zezwolenia AAS stosowanego przez producenta eksportującego. Producent eksportujący nie był zatem w stanie przedstawić żadnych dodatków 4H do swoich zezwoleń AAS. Producent eksportujący przyznał ponadto, że jego rejestr konsumpcji nie pozwala na ustalenie rzeczywistego zużycia przywożonych surowców i powiązania tego zużycia z produkowanymi i wywożonymi produktami końcowymi. Należy zauważyć, że producent ten jest zintegrowany pionowo na wielu poziomach:

etap 1: produkcja koksu i żelazochromu,

etap 2: produkcja ciekłej stali nierdzewnej,

etap 3: produkcja płyt,

etap 4: produkcja zwojów walcowanych na gorąco,

etap 5: produkcja wyrobów płaskich walcowanych na zimno (produkt objęty postępowaniem)

a przywożone surowce wykorzystywane są w etapie 2, na którym mieszane są z surowcami wyprodukowanymi w etapie 1 lub zakupionymi w kraju.

d) Wnioski dotyczące programu AA

(142)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, a mianowicie stanowi wkład finansowy rządu Indii, jako że zrzeka się on wpływów z cła, które w przeciwnym wypadku byłoby należne, i przyznaje korzyść eksporterowi objętemu dochodzeniem, gdyż poprawia to jego płynność finansową.

(143)

Dodatkowo program wywozu fizycznego w ramach programu AA jest prawnie uwarunkowany wynikami wywozu i w związku z tym uznaje się go za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tego programu.

(144)

Podprogramu zastosowanego w rozpatrywanym przypadku nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł przywozowych czy system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on przepisom określonym w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego oraz w załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) i załączniku III (definicja i przepisy dotyczące zwrotu ceł za składniki zastępcze) do rozporządzenia podstawowego. Rząd Indii nie zastosował skutecznie systemu weryfikacji ani procedury w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie materiały do produkcji wykorzystano do produkcji wywożonego produktu (pkt 4 załącznika II do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów substytucji ceł zwrotnych – część II pkt 2 załącznika III do rozporządzenia podstawowego). Uznaje się również, że same normy SION dotyczące produktu objętego dochodzeniem nie były wystarczająco precyzyjne oraz że nie mogą same w sobie być uznane za system weryfikacji rzeczywistej konsumpcji, ponieważ struktura tych standardowych norm nie pozwala rządowi Indii zweryfikować z dostateczną dokładnością ilości materiałów do produkcji zużytych w produkcji przeznaczonej na wywóz. Ponadto rząd Indii nie przeprowadził dalszego badania opartego na rzeczywiście wykorzystanych materiałach do produkcji, mimo że badanie takie powinno się przeprowadzić w przypadku braku skutecznego systemu weryfikacji (pkt 5 załącznika II do rozporządzenia podstawowego oraz część II pkt 3 załącznika III do tego rozporządzenia).

(145)

Wymieniony podprogram stanowi zatem podstawę środków wyrównawczych.

e) Obliczanie kwoty subsydiów

(146)

Wobec braku dozwolonych systemów zwrotu ceł przywozowych i braku możliwości weryfikacji rzeczywistej stawki zużycia odnośnych materiałów do produkcji całkowitą kwotę utraconych należności celnych (cła podstawowego i podatku w ramach cła) uznaje się za nadmierne umorzenie będące subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(147)

W piśmie z dnia 22 listopada 2021 r. Komisja poinformowała producenta eksportującego o zamiarze zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego oraz oparcia ustaleń dochodzenia na dostępnym stanie faktycznym.

(148)

Wbrew dalszym twierdzeniom przedsiębiorstwa, że taka metodyka obliczania korzyści w ramach programu AA stanowi odejście od wcześniejszej praktyki Komisji i opiera się na jedynie na założeniach i nieudowodnionych wnioskach, powtarza się niniejszym argument, że przedsiębiorstwo nie dostarczyło żadnych danych pozwalających na obliczenie nadmiernego umorzenia.

(149)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego opłaty poniesione przez przedsiębiorstwo w celu uzyskania subsydium odliczano od całkowitej kwoty subsydium w przypadkach, gdy wystąpiono o takie odliczenie.

(150)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego nadmierne umorzenie należy zestawić z łączną kwotę obrotów wywozu jako właściwym mianownikiem, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu.

(151)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu w okresie objętym dochodzeniem wynosiła 0,05 %.

(152)

Po ostatecznym ujawnieniu przedmiotowy indyjski producent eksportujący powtórzył swoje argumenty w odniesieniu do nieuzasadnionego zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego i zastosowanej przez Komisję metodyki obliczania korzyści dla przedsiębiorstw w ramach tego programu.

(153)

Nie zostały jednak przedstawione żadne nowe argumenty. Należy przypomnieć, że Komisja nie miała innej możliwości niż odwołanie się do najlepszego dostępnego stanu faktycznego, ponieważ przedsiębiorstwo nie dostarczyło żadnych danych pozwalających na standardowe obliczenie nadmiernego umorzenia w ramach tego programu. W każdym razie, biorąc pod uwagę ustaloną stopę subsydiowania, jak wskazano w motywie 151 powyżej, Komisja postanowiła nie obejmować nieznacznej korzyści przyznanej Grupie Jindal w ramach programu AA środkami wyrównawczymi.

– system zwrotu ceł przywozowych („DDS”),

(154)

Komisja ustaliła, że jeden indyjski producent eksportujący korzystał w okresie objętym dochodzeniem z DDS.

a) Podstawa prawna

(155)

Podstawą prawną mającą zastosowanie w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym były przepisy dotyczące zwrotu ceł i podatku akcyzowego z 1995 r. („przepisy DDS z 1995 r.”), z późniejszymi zmianami z 2006 r. (17), które zostały następnie zastąpione przepisami dotyczącymi zwrotu ceł i podatku akcyzowego z 2017 r. (18) („przepisy z 2017 r.”), które weszły w życie w dniu 1 października 2017 r. Przepis 3 ust. 2 zawarty w zbiorze przepisów DDS z 1995 r. określa metodę obliczania tego systemu zwrotu ceł przywozowych. Przepis 12 ust. 1 lit. a) pkt (ii) wspomnianych przepisów DDS reguluje kwestię deklaracji, którą producenci eksportujący muszą złożyć w celu skorzystania z programu. Przepisy te są identyczne w przypadku przepisów DDS z 2017 r. i odpowiadają, odpowiednio, przepisowi 3 ust. 2 i zasadzie 13 ust. 1 lit. a) pkt (ii).

(156)

Ponadto okólnik nr 24/2001 (19) zawiera szczegółowe instrukcje dotyczące sposobu wdrożenia przepisu 3 ust. 2 oraz deklarację, które eksporterzy muszą złożyć na podstawie przepisu 12 ust. 1 lit. a) pkt (ii).

(157)

Przepis 4 zbioru zasad DDS z 1995 r. stanowi, że rząd centralny może dokonać korekty kwoty lub stawek określonych na podstawie zasady 3. Rząd wprowadził szereg zmian; ostatnie zmiany, którymi wprowadzono korekty stawek, opublikowano w formie zawiadomień nr 95/2018 – CUSTOMS (N.T.) oraz nr 07/2020 – CUSTOMS. W związku z tym w przypadku produktu objętego dochodzeniem stawki DDS w pierwszej i drugiej części okresu objętego dochodzeniem (20) wynosiły odpowiednio 1,8 % i 1,6 % wartości FOB wywożonych produktów. Te same stawki DDS zastosowano do wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na gorąco wywożonych przez przedmiotowe indyjskie przedsiębiorstwo.

b) Kwalifikowalność

(158)

Do korzystania z tego systemu kwalifikuje się każdy producent eksportujący lub każdy eksportujący podmiot handlowy.

c) Zastosowanie w praktyce

(159)

W ramach tego programu każde przedsiębiorstwo dokonujące wywozu produktów kwalifikowalnych jest uprawnione do otrzymania kwoty odpowiadającej określonej wartości procentowej deklarowanej wartości FOB wywożonego produktu. W przepisie 3 ust. 2 zbioru przepisów dotyczących zwrotu ceł i podatku akcyzowego określono, w jaki sposób oblicza się kwotę subsydium:

„2)

Ustalając kwotę lub stawkę zwrotu na podstawie niniejszej zasady, rząd centralny uwzględnia:

a)	średnią ilość lub wartość każdej klasy lub opisu materiałów, z których zwykle produkowana lub wytwarzana jest dana klasa towarów w Indiach;

b)	średnią ilość lub wartość przywożonych materiałów lub materiałów objętych podatkiem akcyzowym wykorzystywanych do produkcji lub wytwarzania w Indiach określonej klasy towarów;

c)	średnią kwotę ceł zapłaconych za przywożone materiały lub materiały objęte podatkiem akcyzowym, wykorzystywane do produkcji komponentów i półproduktów używanych do produkcji towarów;

średnią kwotę ceł zapłaconych za materiały odpadowe z procesów produkcyjnych i katalizatory: jeżeli takie odpady lub katalizatory zostaną ponownie wykorzystane w dowolnym procesie produkcyjnym lub zostaną sprzedane, odejmuje się również średnią kwotę ceł od ponownie wykorzystanych lub sprzedanych odpadów lub katalizatorów;

e)	średnią kwotę ceł zapłaconych za materiały przywożone lub materiały objęte podatkiem akcyzowym używane do przechowywania lub pakowania towarów wywożonych;

f)	wszelkie inne informacje, które rząd centralny może uznać za istotne lub przydatne do tego celu”.

(160)

Innymi słowy, rząd Indii ustalił kwotę podlegającą zwrotowi na podstawie uśrednionych dla całej branży wartości odpowiednich ceł zapłaconych za przywożone surowce oraz średniego wskaźnika konsumpcji w przemyśle; rząd Indii zebrał przedmiotowe dane od producentów kwalifikujących się produktów przeznaczonych na wywóz, których uważa za reprezentatywnych dla branży. Rząd Indii określa następnie kwotę do zwrotu jako odsetek średniej wartości wywozu kwalifikujących się wywożonych produktów.

(161)

Rząd Indii wykorzystuje ten odsetek do obliczania kwoty zwrotu cła, do otrzymania której uprawnieni są wszyscy kwalifikujący się eksporterzy. Stawka w przypadku tego programu jest określana przez rząd Indii w zależności od produktu.

(162)

Aby kwalifikować się do odniesienia korzyści z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. Z chwilą wprowadzenia danych o przesyłce do serwera celnego odnotowane zostaje, że wywóz odbywa się w ramach DDS i kwota DDS zostaje nieodwołalnie ustalona. Po przedłożeniu przez przedsiębiorstwo przewozowe informacji wywozowej (ang. Export General Manifest – EGM) i porównaniu tego dokumentu z danymi w dokumencie przewozowym przez urząd celny zostają spełnione wszystkie warunki do udzielenia zgody na wypłatę kwoty zwrotu w drodze płatności bezpośredniej na rachunek bankowy eksportera albo polecenia zapłaty.

(163)

Eksporter musi również przedstawić dowód na uzyskanie wpływów z wywozu w postaci zaświadczenia banku o uzyskaniu wpływów (BRC). Dokument ten można dostarczyć po wypłaceniu kwoty zwrotu, ale rząd Indii odzyska wypłaconą kwotę, jeżeli eksporter nie przedstawi zaświadczenia banku o uzyskaniu wpływów w podanym terminie.

(164)

Kwota zwrotu może być wykorzystana na dowolny cel i zgodnie z zasadami rachunkowości obowiązującymi w Indiach kwota może być księgowana w ujęciu memoriałowym jako dochód na kontach handlowych po wywiązaniu się ze zobowiązania wywozowego.

(165)

Właściwe przepisy i instrukcje administracyjne stanowią, że indyjska administracja celna nie powinna wymagać żadnych dowodów na to, że eksporter występujący z wnioskiem o zwrot ceł musiał ponieść lub poniesie zobowiązania w zakresie należności celnych z tytułu przywozu surowców potrzebnych do wytworzenia wywożonego produktu. Rząd Indii potwierdził ponadto podczas zdalnej kontroli krzyżowej, że przedsiębiorstwa nabywające wszystkie surowce ze źródeł krajowych nadal korzystają z pełnej stawki obliczonej zgodnie z przepisem 3 ust. 2, o którym mowa powyżej.

d) Wnioski dotyczące DDS

(166)

W ramach DDS udzielane są subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego. Tzw. kwota zwrotu ceł stanowi wkład finansowy rządu Indii ponieważ ma postać bezpośredniego przekazania przez rząd Indii środków finansowych. Nie ma ograniczeń co do sposobu wykorzystania tych środków. Ponadto kwota zwrotu ceł stanowi korzyść na rzecz eksportera, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(167)

Stawka zwrotu ceł za wywóz jest określana przez rząd Indii w zależności od produktu. Mimo że subsydium określa się jako zwrot ceł, system nie posiada jednak wszystkich cech dopuszczalnego systemu zwrotu ceł przywozowych czy systemu zwrotu ceł za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego; nie odpowiada on też przepisom określonym w części I załącznika I do rozporządzenia podstawowego oraz w załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) i załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł za składniki zastępcze) do tego rozporządzenia. Płatności w gotówce na rzecz eksportera niekoniecznie są związane z rzeczywistymi płatnościami należności celnych za przywóz surowców i nie stanowią kredytu celnego służącego skompensowaniu ceł przywozowych od przeszłych lub przyszłych przywozów surowców. Ponadto nie istnieje żaden system ani procedura mające na celu potwierdzenie, które materiały są wykorzystywane do produkcji wywożonych produktów i w jakiej ilości. Ponadto rząd Indii nie przeprowadził dalszego badania opartego na rzeczywiście wykorzystanych materiałach do produkcji, mimo że badanie takie powinno się przeprowadzić w przypadku braku skutecznego systemu weryfikacji (pkt 5 załącznika II do rozporządzenia podstawowego oraz część II pkt 3 załącznika III do tego rozporządzenia).

(168)

Płatność ze strony rządu Indii po dokonaniu wywozu przez eksporterów jest uwarunkowana wynikami wywozu, a zatem program ten uważa się za szczególny i podlegający środkom wyrównawczym zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(169)

W świetle powyższego stwierdza się, że DDS stanowi podstawę środków wyrównawczych.

e) Obliczanie kwoty subsydiów

(170)

(171)

W świetle powyższego Komisja uznała za właściwe dokonanie wyceny korzyści płynącej z DDS jako sumy kwot zwrotu przyznanych z tytułu transakcji wywozowych dokonanych w ramach tego programu w okresie objętym dochodzeniem. Komisja uwzględniła kwoty zwrotu ceł uzyskane na wszystkich transakcjach wywozowych indyjskiego producenta eksportującego, ponieważ przedsiębiorstwo wywozi tylko produkt objęty dochodzeniem oraz wyroby ze stali walcowane na gorąco, które stanowią półprodukty do wyrobu produktu objętego dochodzeniem objętymi tymi samymi stawkami DDS.

(172)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zestawiła te kwoty subsydiów z łączną wartością obrotów z wywozu przedsiębiorstwa w okresie objętym dochodzeniem jako właściwym mianownikiem, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu i nie zostało udzielone w odniesieniu do wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości.

(173)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do Grupy Jindal wynosiła w okresie objętym dochodzeniem 1,65 %.

– program wspierania przywozu dóbr kapitałowych promujący wywóz (Export Promotion Capital Goods Scheme, dalej program EPCGS)

(174)

Komisja ustaliła, że dwóch indyjskich producentów eksportujących uzyskało koncesje w ramach programu EPCGS, które mogły zostać przydzielone do produktu objętego postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem.

a) Podstawa prawna

(175)

Szczegółowy opis programu EPCGS zawarto w rozdziale 5 „FTP 2015–20” oraz w rozdziale 5 HOP 2015–20.

b) Kwalifikowalność

(176)

Do korzystania z tego środka kwalifikują się producenci eksportujący oraz eksportujące podmioty handlowe „powiązane” z producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

c) Zastosowanie w praktyce

(177)

Pod warunkiem spełnienia zobowiązania wywozowego przedsiębiorstwo może dokonywać przywozu dóbr kapitałowych (nowych oraz używanych dóbr kapitałowych mających do 10 lat) po obniżonej stawce celnej. W tym celu rząd Indii wystawia zezwolenie w ramach programu EPCGS po otrzymaniu stosownego wniosku i uiszczeniu opłaty. W programie przewidziano obniżoną stawkę należności celnych przywozowych, która ma zastosowanie do wszystkich dóbr kapitałowych przywożonych w ramach tego programu. Aby zobowiązanie wywozowe zostało spełnione, przywożone dobra kapitałowe muszą zostać wykorzystane do wyprodukowania w danym okresie określonej ilości towarów uznanych za wywóz. Zgodnie z FTP 2015–20 i zaktualizowaną FTP 2015–20 dobra kapitałowe mogą być przywożone w ramach EPCGS ze stawką celną 0 %. Jednak w przypadku dóbr kapitałowych przywożonych przed 2015 r. występowała również alternatywa stosowania 3 % stawki celnej – w takim przypadku termin spełnienia zobowiązania wywozowego był dłuższy. Zobowiązanie wywozowe, które stanowi sześciokrotność kwoty zaoszczędzonego cła, musi zostać spełnione w ciągu maksymalnie sześciu lat.

(178)

Posiadacze zezwolenia w ramach programu EPCGS mogą również zaopatrywać się w dobra kapitałowe lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr kapitałowych może sam skorzystać z bezcłowego przywozu komponentów potrzebnych do produkcji takich dóbr kapitałowych. Lokalny producent może również wystąpić o uzyskanie korzyści z tytułu kategorii uznanych za wywóz w związku z dostarczeniem dóbr kapitałowych posiadaczowi zezwolenia w ramach programu EPCGS.

d) Wnioski dotyczące programu EPCGS

(179)

W ramach programu EPCGS zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego. Redukcja ceł stanowi wkład finansowy rządu Indii, ponieważ ulga ta zmniejsza wpływy rządu Indii z cła, które byłoby w przeciwnym razie należne. Dodatkowo obniżenie cła przynosi korzyść eksporterowi, gdyż kwoty cła zaoszczędzone na przywozie poprawiają płynność przedsiębiorstwa.

(180)

Ponadto program EPCGS jest prawnie uwarunkowany wynikami wywozu, ponieważ takich zezwoleń nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten został zatem uznany za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych w myśl art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(181)

Programu EPCGS nie można zatem uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł czy systemu substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów, jak określono w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie są one wykorzystywane do produkcji wywożonych produktów.

e) Obliczanie kwoty subsydiów

(182)

Kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych obliczono, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconych należności celnych od przywiezionych dóbr kapitałowych, rozłożonych na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji dla takiej kategorii dóbr kapitałowych w danym przemyśle. Tak obliczona kwota, którą można przyporządkować do okresu objętego dochodzeniem, została skorygowana przez dodanie odsetek z tego okresu w celu odzwierciedlenia pełnej wartości pieniądza w czasie. Uznano, że komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie objętym dochodzeniem jest właściwa dla tego celu.

(183)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego opłaty poniesione przez przedsiębiorstwa w celu uzyskania subsydium odliczano od całkowitej kwoty subsydium w przypadku zażądania takiego odliczenia.

(184)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została zestawiona z właściwą kwotą obrotów z wywozu uzyskanych w okresie objętym dochodzeniem jako właściwym mianownikiem, ponieważ subsydium jest uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy transportowanych ilości. W przypadku jednego z przedsiębiorstw indyjskich zastosowano jako mianownik obrót z wywozu produktu objętego dochodzeniem, gdyż przedsiębiorstwo wykorzystuje maszyny zakupione w ramach EPCG tylko do celów produkcji produktu objętego postępowaniem.

(185)

Jeden z indyjskich producentów eksportujących zażądał korekty obrotu z wywozu zastosowanego jako mianownik w obliczeniach. Przedsiębiorstwo argumentowało, że w okresie objętym dochodzeniem dopiero rozpoczynało produkcję i osiągnęło tylko 15 % zdolności produkcyjnych. Przedsiębiorstwo zwróciło się z prośbą o ekstrapolowanie jego obrotów z wywozu, aby uwzględnić pełne wykorzystanie zdolności produkcyjnych.

(186)

Obliczanie stóp subsydiowania opiera się jednak zawsze na faktycznych obrotach. Nie można zakładać, że po zakończeniu fazy rozruchu przedsiębiorstwo wykorzysta w pełni swoje zdolności produkcyjne. Oprócz tego proporcja przyszłego podziału między obrotami krajowymi a obrotami z wywozu byłaby jedynie spekulacją. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(187)

Po ostatecznym ujawnieniu przedsiębiorstwo powtórzyło ten argument, podkreślając fakt, że EPCGS jest subsydium niepowtarzającym się, a zatem obliczenie bez zastosowania korekty mianownika nie odzwierciedla w prawidłowy sposób korzyści przyznanej przedsiębiorstwu, które jest w fazie rozruchu działalności.

(188)

EPCGS jest rzeczywiście subsydium niepowtarzającym się i Komisja potraktowała je jako takie: kwotę korzyści w ramach programu przypisano do OD, uwzględniając okres amortyzacji przedmiotowych dóbr kapitałowych. Komisja nie może jednak korygować mianownika, przyjmując założenia dotyczące potencjalnego obrotu z wywozu przedsiębiorstwa, jak już podkreślono w motywie 186 powyżej. W związku z tym metodyka obliczania zostaje podtrzymana.

(189)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu i przypisana do okresu objętego dochodzeniem wynosiła 5,69 % w przypadku Chromeni i 0,36 % w przypadku Grupy Jindal.

– program „Merchandise Export from India” („MEIS”),

(190)

Komisja ustaliła, że dwóch indyjskich producentów eksportujących korzystało w okresie objętym dochodzeniem z programu MEIS.

a) Podstawa prawna

(191)

Szczegółowy opis programu MEIS zawarto w rozdziale 3 FTP 2015–20 i zaktualizowanej FTP 2015–20 oraz w rozdziale 3 HOP 2015–20 i zaktualizowanego HOP 2015–20.

b) Kwalifikowalność

(192)

Do korzystania z tego systemu kwalifikuje się każdy producent eksportujący lub każdy eksportujący podmiot handlowy.

c) Zastosowanie w praktyce

(193)

Kwalifikujące się przedsiębiorstwa mogą uzyskać korzyści w ramach programu MEIS, wywożąc określone produkty do określonych państw należących do następujących kategorii: grupa A („rynki tradycyjne”, w tym wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej), grupa B („rynki wschodzące i docelowe”) i grupa C („inne rynki”). Państwa zaklasyfikowane do poszczególnych grup oraz wykaz produktów ze wskazaniem stawki zwrotu wymieniono w dodatku 3B do zaktualizowanego HOP.

(194)

Korzyść przyjmuje formę kredytu celnego w wysokości odpowiadającej odsetkowi wartości FOB wywozu. Stawka MEIS w okresie objętym dochodzeniem wynosiła 2 % (21).

(195)

Zgodnie z pkt 3.06 FTP 2015–20 niektóre rodzaje wywozu są wyłączone z programu, na przykład wywóz towarów przywiezionych lub przeładowanych, uznanych za wywóz, eksport usług oraz obroty z wywozu podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych/jednostkach eksportowych.

(196)

Kredyty celne w ramach programu MEIS są zbywalne bez ograniczeń i zachowują ważność przez okres 18 miesięcy od daty przyznania, natomiast świadectwa dotyczące kredytu celnego wydane w dniu 1 stycznia 2016 r. lub po tej dacie są ważne przez okres 24 miesięcy od daty wydania zgodnie z pkt 3.13 zaktualizowanego HOP 2015–20.

(197)

Można je wykorzystać do celów: (i) opłacenia cła z tytułu przywozu dowolnych materiałów do produkcji lub towarów, w tym dóbr kapitałowych; (ii) opłacenia akcyzy od zamówienia krajowego na środki produkcji lub towary, w tym dobra kapitałowe, oraz płatności; (iii) opłacenia podatku od usług w odniesieniu do zamówień na usługi.

(198)

Wniosek o przyznanie korzyści w ramach programu MEIS należy wypełnić w internecie na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu Zagranicznego. Do wniosku składanego przez internet należy dołączyć odpowiednią dokumentację (dokumenty przewozowe, zaświadczenie banku o uzyskaniu wpływów i list załadunkowy). Właściwy organ regionalny rządu Indii przyznaje kredyt celny po weryfikacji tych dokumentów. Jeśli eksporter dostarczy odpowiednią dokumentację, organ regionalny nie może już decydować według własnego uznania o przyznaniu kredytów celnych.

d) Wnioski dotyczące programu MEIS

(199)

W ramach programu MEIS zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt celny w ramach programu MEIS stanowi wkład finansowy rządu Indii, gdyż ostatecznie jest on wykorzystywany jako kompensowanie należności celnych przywozowych płaconych od dóbr kapitałowych, tym samym zmniejszając dochody rządu Indii z cła, które w przeciwnym przypadku byłoby należne. Ponadto kredyt celny w ramach programu MEIS przyznaje korzyść eksporterowi, który nie jest zobowiązany do płacenia tych należności celnych przywozowych.

(200)

Poza tym korzyści w ramach programu MEIS są prawnie uwarunkowane wynikami wywozu i tym samym uważa się je za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(201)

Należy zwrócić uwagę, że program MEIS wygasł po okresie objętym dochodzeniem z dniem 1 stycznia 2021 r. Do końca 2021 r. przedsiębiorstwa mogą jednak nadal ubiegać się w ramach programu MEIS o świadectwa w odniesieniu do transakcji wywozowych przeprowadzonych w 2020 r. Do dnia 15 września 2023 r. przedsiębiorstwa mogą ponadto nadal korzystać ze świadectwa uzyskanego w 2021 r. w ramach programu MEIS w celu równoważenia należności celnych przywozowych. Korzyści w ramach tego programu uzyskano zatem w okresie objętym dochodzeniem i będą one kontynuowane nawet po wprowadzeniu środków.

e) Obliczanie kwoty subsydiów

(202)

Zgodnie z art. 3 pkt 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja obliczyła kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych w kategoriach świadczenia przyznanego odbiorcy, których istnienie stwierdzono w okresie objętym dochodzeniem. W tym względzie Komisja ustaliła, że korzyść przyznawana jest odbiorcy w chwili przeprowadzenia transakcji wywozowej w ramach tego systemu. Obecnie rząd Indii wystawia kredyt celny, który jest księgowany przez producenta eksportującego jako niespłacony dług, który może zostać w każdej chwili skompensowany przez producenta eksportującego. Stanowi to wkład finansowy w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Z chwilą wystawienia przez organy celne wywozowego dokumentu przewozowego rząd Indii nie może już decydować według własnego uznania o przyznaniu subsydium. W świetle powyższego Komisja uznała za właściwe dokonanie wyceny korzyści w ramach programu MEIS jako sumy kwot zwrotu przyznanych na transakcje wywozowe dokonane w ramach tego programu w okresie objętym dochodzeniem. Komisja uwzględniła kwoty zwrotu w ramach programu MEIS uzyskane na wszystkich transakcjach wywozowych indyjskich producentów eksportujących, ponieważ przedsiębiorstwa wywożą tylko produkt objęty dochodzeniem oraz wyroby ze stali walcowane na gorąco, które stanowią półprodukty do celów wytwarzania produktu objętego dochodzeniem objęte tymi samymi stawkami MEIS.

(203)

(204)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego Komisja zestawiła tę kwotę subsydium z wartością obrotów z wywozu przedsiębiorstw w okresie objętym dochodzeniem jako właściwym mianownikiem, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu i nie zostało udzielone w odniesieniu do wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości.

(205)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu tego programu wynosiła w okresie objętym dochodzeniem 1,87 % w przypadku Chromeni i 1,92 % w przypadku Grupy Jindal.

3.3.2. Dostarczanie rudy chromu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

3.3.2.1. Skarga i program subsydiowania

(206)

Skarżący twierdził, że rząd Indii zapewnia sztuczne obniżenie kosztu podstawowych środków produkcji lokalnego przemysłu, zachęcając wydobywające rudę chromu przedsiębiorstwa górnicze w Indiach za pomocą szeregu środków regulacyjnych, w tym ograniczeń wywozowych (takich jak podatek wywozowy, pozwolenia na wywóz oraz uczestnictwo państwowych przedsiębiorstw handlowych w wywozie) do dostarczania rudy chromu indyjskiemu przemysłowi niższego szczebla płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(207)

Skarżący twierdził dalej, że rząd Indii sprawuje pełną kontrolę nad sektorem górnictwa w Indii w odniesieniu do rudy chromu. Rząd Indii w drodze ustaw i przepisów stanowi, kto wydobywa chrom (przedsiębiorstwa górnicze zobowiązane do uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin). Wśród przedsiębiorstw górniczych występuje również własność lub obecność państwowa. Rząd Indii powierza zatem przedsiębiorstwom górniczym uprawnienia do realizacji celów jego polityki.

(208)

W związku z tym, że ruda chromu stosowana jest głównie do produkcji żelazochromu, który jest zasadniczo wykorzystywany w produkcji stali nierdzewnej, świadczenie to przyznano indyjskim producentom płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno produkującym zarówno żelazochrom, jak i stal nierdzewną.

3.3.2.2. Podstawa prawna

(209)

Polityką wydobywczą rudy chromu zarządza Ministerstwo Górnictwa. Wywozem zasobów mineralnych zarządza również Ministerstwo Handlu i Przemysłu

(210)

Zarówno rząd centralny jak i władze regionalne odgrywają kluczową rolę w przemyśle wydobywczym, w tym w wydobyciu rudy chromu, ze względu na ustalanie krajowych polityk, norm, wytycznych i kryteriów wydobywczych, a także decydowanie o procedurach dotyczących zezwoleń na działalność wydobywczą.

(211)

Podstawy prawne odnośnych przepisów i uregulowań są następujące:

—	ustawa w sprawie kopalń i zasobów mineralnych (rozwój i regulacje prawne), 1957 (22),

—	przepisy dotyczące zasobów mineralnych (dokumentowanie zawartości minerałów), 2015 (23),

—	przepisy dotyczące zasobów mineralnych (aukcje), 2015 (24),

—	przepisy dotyczące zasobów mineralnych (niewyłączne zezwolenia na poszukiwanie), 2015 (25),

—	przepisy krajowego funduszu powierniczego poszukiwania minerałów (ang. The National Mineral Exploration Trust), 2015 (26),

—	przepisy dotyczące zasobów mineralnych (wydobycie prowadzone przez przedsiębiorstwo państwowe), 2015 (27),

—	przepisy dotyczące kopalń i minerałów (składki na rzecz okręgowej fundacji ds. zasobów mineralnych), 2015 (28),

—	przepisy dotyczące koncesji górniczych w zakresie zasobów mineralnych do produkcji energii jądrowej, 2016 (29),

—	przepisy dotyczące koncesji górniczych w zakresie zasobów mineralnych (innych niż zasoby mineralne do produkcji energii jądrowej i energii z węglowodorów), 2016 (30),

—	przepisy dotyczące ochrony i zagospodarowania zasobów mineralnych, 2017 (31),

—	krajowa polityka w zakresie zasobów mineralnych, 2019 (32).

3.3.2.3. Ustalenia wynikające z dochodzenia

(212)

Komisja ustaliła, że jeden zintegrowany pionowo indyjski producent eksportujący płaskie wyroby ze stali nierdzewnej walcowane na zimno kupował na rynku krajowym rudę chromu do produkcji żelazochromu; producent ten stosował żelazochrom do produkcji płyt, następnie zwojów walcowanych na gorąco, a ostatecznie do produkcji wyrobów płaskich walcowanych na zimno.

(213)

Przeważającą większość rudy chromu w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwo zakupiło od przedsiębiorstwa państwowego Odisha Mining Corporation („OMC”). Zgłoszono również dokonanie niewielkich zakupów od dwóch rzekomo prywatnych przedsiębiorstw górniczych i od jednego przedsiębiorstwa handlowego.

a) Stosowanie przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego

(214)

Komisja powiadomiła rząd Indii, że przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznanych przemysłowi płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno, obejmującego dostarczanie rudy chromu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, może być zmuszona do wykorzystania dostępnego stanu faktycznego zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(215)

W swoim kwestionariuszu, w piśmie w sprawie uzupełnienia braków oraz podczas zdalnej kontroli krzyżowej Komisja wezwała rząd Indii do przekazania pewnych informacji dotyczących dostawców oraz funkcjonowania krajowego rynku rudy chromu w Indiach. Wezwania do przekazania informacji obejmowały m.in. pytanie dotyczące ram prawnych i instytucjonalnych, organizacji rynku rudy chromu, producentów rudy chromu w Indiach, mechanizmów ustalania cen oraz cen, a także udziałów w przedsiębiorstwach.

(216)

Na etapie wszczęcia postępowania Komisja zwróciła się do rządu Indii o przekazanie dodatku B załączonego do kwestionariusza dotyczącego środków antysubsydyjnych (kwestionariusz dla dostawców rudy chromu) dziesięciu największym producentom i dystrybutorom rudy chromu, którzy dostarczali rudę chromu producentom eksportującym. Dodatek B składał się z dokumentu programu Word („Appendix B_Input supplier”) oraz pliku Excel („Appendix B - Input suppliers tables”). Nie otrzymano żadnych odpowiedzi dotyczących dodatku B.

(217)

W piśmie w sprawie uzupełnienia braków do rządu Indii z dnia 25 sierpnia 2021 r. Komisja odnotowała fakt, że nie otrzymała żadnej odpowiedzi dotyczącej dodatku B do kwestionariusza.

(218)

W trakcie zdalnej kontroli krzyżowej i po jej zakończeniu Komisja poinformowała rząd Indii, że wciąż brakuje jej informacji dotyczących całkowitej produkcji i zużycia rudy chromu na rynku indyjskim. Rząd Indii wskazał również, że nie jest w stanie dostarczyć statystyk cenowych dotyczących indyjskich cen krajowych przedmiotowego surowca. Ponadto pozostały otwarte pytania dotyczące struktury rynku i uczestników rynku oraz tego, czy ci ostatni są przedsiębiorstwami państwowymi czy prywatnymi. Komisji wciąż brakuje ponadto właściwej podstawy prawnej dotyczącej podatków wywozowych nakładanych na rudę chromu.

(219)

W związku z tym Komisja powiadomiła w dniu 8 grudnia 2021 r. rząd Indii, że zamierza wykorzystać dostępne fakty, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W następstwie tego pisma rząd Indii najpierw dostarczył bardzo niewielką część brakujących informacji, dotyczących głównie struktury rynku, własności niektórych przedsiębiorstw górniczych oraz podstawy prawnej podatku wywozowego. Złożone informacje składały się z zaledwie kilku stron i brakowało dowodów potwierdzających. Następnie rząd Indii wysłał dodatkowe pismo wyrażające sprzeciw wobec zastosowania art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w sposób ogólny argumentując, że Komisja powinna uwzględnić przekazane dodatkowe informacje, a zatem powstrzymać się od wykorzystania dostępnych faktów.

(220)

W odpowiedzi Komisja zauważyła po pierwsze, że rząd Indii nie przekazywał tych informacji, gdy był do tego wielokrotnie wzywany w trakcie dochodzenia oraz że dodatkowe informacje otrzymano na bardzo późnym etapie dochodzenia, więc nie mogły one zostać uwzględnione. W międzyczasie Komisja uzyskała ze źródeł publicznych odpowiednie brakujące informacje dotyczące własności przedsiębiorstw górniczych oraz podatków wywozowych nakładanych na rudę chromu. W związku z tym Komisja stwierdziła, że rząd Indii nie zapewnił dostępu do niezbędnych informacji zgodnie z art. 28 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego oraz że informacje, które rząd Indii dostarczył na tak późnym etapie dochodzenia nie mogły być wykorzystane, w myśl warunków określonych w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W każdym razie Komisja musiała jeszcze uzupełnić bardzo skąpe informacje przekazane przez rząd Indii, korzystając z innych dostępnych faktów dotyczących brakujących części, głównie w odniesieniu do ustalania cen, a także roli rządu Indii i jego wpływu na dostawców (w tym podmioty prywatne) na rynku rudy chromu. W związku z tym Komisja stwierdziła, że musiała oprzeć się na art. 28 ust. 1 i wykorzystać dostępne fakty.

(221)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd Indii podtrzymał swoje stanowisko, że zastosowanie art. 28 rozporządzenia podstawowego było nieuzasadnione, ponieważ przedstawiono wszystkie informacje, o których udzielenie zwróciła się Komisja.

(222)

Jak wyjaśniono szczegółowo w motywie 220, informacje te dotarły jednak do Komisji na bardzo późnym etapie dochodzenia lub były niekompletne. Dotyczyło to w szczególności tak istotnych elementów, jak struktura rynku rudy chromu, metodyka ustalania cen lub konsumpcja własna rudy chromu. W związku z tym, pomimo że Komisja wykorzystała informacje przedstawione przez rząd Indii w możliwym zakresie, musiała również odwołać się do dodatkowych źródeł i najlepszego dostępnego stanu faktycznego.

b) Analiza

(223)

W celu ustalenia istnienia subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych, na podstawie art. 3 i 4 rozporządzenia podstawowego, obecne muszą być trzy elementy: (i) wkład finansowy, b) korzyść oraz c) szczególny charakter (art. 3 rozporządzenia podstawowego).

(i) Wkład finansowy

Przedsiębiorstwa górnicze działające w charakterze organów publicznych

(224)

W dochodzeniu oceniono najpierw, czy rząd Indii dostarczał producentom stali nierdzewnej rudę chromu za pośrednictwem przedsiębiorstw górniczych działających w charakterze „organu publicznego”. Odnośna norma prawna oraz interpretacja służące do przeprowadzenia tej oceny na podstawie art. 3 pkt 1 lit. a) i pkt 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego wynikają z orzecznictwa WTO na temat „organów publicznych”.

(225)

Według odpowiedniego orzecznictwa WTO (33) organ publiczny jest podmiotem, który „posiada, wykonuje lub któremu powierzono uprawnienia władzy publicznej”. Dochodzenie dotyczące organu publicznego należy prowadzić indywidualnie dla każdego przypadku z należytym uwzględnieniem „podstawowych cech i funkcji danego podmiotu”, jego „związku z rządem” oraz „środowiska prawnego i gospodarczego panującego w państwie, w którym funkcjonuje podmiot objęty dochodzeniem”. W zależności od szczególnych okoliczności każdej sprawy istotne dowody mogą obejmować: (i) dowód świadczący o tym, że „dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe”, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód „wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę”; (ii) dowód dotyczący „zakresu i treści polityk rządowych dotyczących sektora, w którym prowadzi działalność podmiot objęty dochodzeniem”; oraz (iii) dowód na to, że rząd sprawuje „znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem”. Przeprowadzając dochodzenie dotyczące organu publicznego organ prowadzący dochodzenie musi „ocenić i należycie uwzględnić wszystkie istotne cechy charakterystyczne podmiotu” oraz zbadać wszystkie rodzaje dowodów, które mogą być istotne dla tej oceny; w ramach tego działania organ prowadzący dochodzenie powinien unikać „skupiania się wyłącznie lub nadmiernie na jednej cesze charakterystycznej, nie poświęcając należytej uwagi innym cechom, które mogą być istotne”.

(226)

W ramach właściwego scharakteryzowania podmiotu jako organu publicznego w określonym przypadku, istotne może być rozważenie „czy funkcje lub postępowanie [podmiotu] należą do takich, które są zazwyczaj klasyfikowane jako rządowe w porządku prawnym danego członka”, oraz generalnie w ramach klasyfikacji i funkcji podmiotów na terytorium członków WTO. Rozważenie czy funkcje lub postępowanie są rodzaju, który jest zazwyczaj klasyfikowany jako rządowy w porządku prawnym danego członka, może być istotne w celu ustalenia, czy konkretny podmiot jest organem publicznym.

(227)

Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt nadania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę.

(228)

Dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem, może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, że podmiot ten posiada władzę publiczną i sprawuje taką władzę w ramach pełnienia funkcji rządowych. Własność państwowa podmiotu, mimo że nie jest kryterium decydującym, może służyć jako dowód w połączeniu z innymi elementami. Mało prawdopodobne jest jednak, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem, w wąskim znaczeniu tego słowa, wystarczyło do ustalenia sprawowania władzy publicznej. Zatem, przykładowo, sam fakt, że rząd sam w sobie jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną”.

(229)

Głównym przedmiotem dochodzenia dotyczącego organu publicznego nie jest to, czy postępowanie, co do którego istnieje domniemanie, że prowadzi do przyznania wkładu finansowego, jest logicznie powiązane z określoną „funkcją rządową”. W tym względzie w normie prawnej dotyczącej ustaleń organu publicznego na podstawie art. 1.1 lit. a) pkt 1 porozumienia SCM nie określono powiązania o szczególnym zakresie lub charakterze, które należy koniecznie ustalić między określoną funkcją rządową a konkretnym przedmiotowym wkładem finansowym. Stosowne dochodzenie dotyczy raczej podmiotu, który dopuszcza się takiego postępowania, jego podstawowych cech oraz jego związku z rządem. To skupienie się na podmiocie, a nie na postępowaniu, co do którego istnieje domniemanie, że prowadzi do przyznania wkładu finansowego, odpowiada faktowi, że „rząd” (w wąskim znaczeniu) i „organ publiczny” charakteryzują się pewnym „stopniem uwspólnienia lub pokrywania się ich zasadniczych cech” – tj. oba te podmioty mają charakter „rządowy”.

(230)

Charakter postępowania lub praktyki danego podmiotu mogą z pewnością stanowić dowód istotny dla dochodzenia dotyczącego organu publicznego. W rzeczywistości postępowanie podmiotu – w szczególności gdy wskazuje na „stałą i regularną praktykę” – stanowi jeden z rozmaitych rodzajów dowodów, które, w zależności od okoliczności każdego dochodzenia, mogą dostarczyć informacji dotyczących podstawowych cech podmiotu i jego związku z rządem w wąskim rozumieniu tego słowa. Ocena takich dowodów ma jednak na celu znalezienie odpowiedzi na zasadnicze pytanie, czy sam podmiot posiada podstawowe cechy i funkcje, które kwalifikowałyby go jako organ publiczny. Na przykład dla oceny, czy dany podmiot jest organem publicznym w kontekście chińskich banków komercyjnych będących własnością państwa w sprawie DS379, istotne były informacje, z których wynika, że: (i) „[d]yrektorzy generalni placówek banków komercyjnych będących własnością państwa są mianowani przez rząd, a [KPCh] zachowuje znaczny wpływ na ich wybór” oraz (ii) banki komercyjne będące własnością państwa „nadal nie posiadają odpowiednich umiejętności w zakresie zarządzania ryzykiem i umiejętności analitycznych”. Dowody te nie były ograniczone do działań kredytowych banków komercyjnych będących własnością państwa jako takich, ale dotyczyły raczej ich cech organizacyjnych, struktur organu decyzyjnego i ogólnego związku z rządem ChRL. Organ Apelacyjny zauważył więc w sprawie DS379, że chociaż Departament Handlu USA uwzględnił dowody dotyczące postępowania banków komercyjnych będących własnością państwa („udzielanie kredytów”), uczynił to w ramach dochodzenia w sprawie podstawowych cech tych podmiotów i ich związku z rządem ChRL. Te banki komercyjne będące własnością państwa pełniły funkcje rządowe w imieniu rządu chińskiego.

(231)

Ponadto Organ Apelacyjny zwrócił również uwagę na fakt, że przedmiotowy rząd nie współpracował w toku dochodzenia. W sprawie DS379 Organ Apelacyjny potwierdził ustalenie Departament Handlu USA, że banki komercyjne będące własnością państwa objęte dochodzeniem w sprawie papieru powlekanego bezdrzewnego stanowiły „organy publiczne” z następujących względów: (i) niemal całkowita własność państwowa sektora bankowego w Chinach; (ii) art. 34 ustawy o bankach komercyjnych stanowi, że banki są zobowiązane do „prowadzenia działalności kredytowej zgodnie z zapotrzebowaniem krajowej gospodarki i rozwojem społecznym oraz zgodnie z wytycznymi polityki przemysłowej państwa”; (iii) zgromadzone dowody wskazują, że banki komercyjne będące własnością państwa nadal nie posiadają odpowiednich umiejętności w zakresie zarządzania ryzykiem i umiejętności analitycznych oraz (iv) fakt, że „podczas [tego] dochodzenia [Departament Handlu USA] nie otrzymał dowodów niezbędnych do udokumentowania w kompleksowy sposób procesu, w ramach którego wnioskowano o przyznanie pożyczek dla przemysłu papierniczego, udzielano ich i je oceniano” (34).

(232)

Ponadto, aby przedmiotowe przedsiębiorstwa państwowe można było uznać za organy publiczne, niekoniecznie musiały być kontrolowane przez rząd ChRL przy każdej sprzedaży materiałów do produkcji producentom na rynku niższego szczebla.

(233)

Podsumowując, kwestię, czy przedsiębiorstwa górnicze w Indiach zajmujące się dostawą rudy chromu są „organami publicznymi”, należy ocenić, analizując podstawowe cechy i funkcje tych przedsiębiorstw oraz ich związek z rządem Indii. Dowody potwierdzające własność państwową, bezpośrednią kontrolę państwa, interwencję rządu Indii na rynku w celu osiągnięcia niektórych celów polityki mogą wskazywać, również w kontekście braku współpracy ze strony przedmiotowego rządu, że przedsiębiorstwa górnicze pełnią funkcje rządowe w imieniu rządu Indii.

Podstawowe cechy przedsiębiorstw górniczych i ich związek z rządem Indii

(234)

Po pierwsze, Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do państwowych przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy chromu. W tym celu Komisja mogła opierać się jedynie na informacjach dostarczonych przez OMC – jedyne przedsiębiorstwo górnicze, które współpracowało w dochodzeniu, przynajmniej na etapie weryfikacji w drodze zdalnych kontroli krzyżowych, i które było prawie wyłącznym dostawcą indyjskiego producenta eksportującego płaskie wyroby ze stali nierdzewnej walcowane na zimno, który kupował rudę chromu na rynku krajowym w OD, jak wspomniano w motywie 212.

(235)

Rząd Indii stwierdził, że w OD istniało dwóch prowadzących działalność państwowych producentów rudy chromu, OMC i Industrial Development Corporation of Orissa Ltd., którzy odpowiadali za 21 % całkowitej produkcji. Produkcja drugiego publicznego przedsiębiorstwa górniczego wydobywającego rudę chromu w OD była jednak minimalna.

(236)

Dane rządu Indii odnosiły się również do sześciu prywatnych przedsiębiorstw górniczych, a mianowicie Misrilal Mines Ltd., B.C. Mohanty & Sons Ltd., Ferro Alloys Corporation Ltd., Indian Metals and Ferro Alloys Ltd., Balasore Alloys Ltd. oraz Tata Steel Mining. Zgodnie z publicznie dostępnymi informacjami cztery z nich produkują rudę chromu w celu wytwarzania żelazochromu na użytek własny, a zatem nie prowadzą działalności na wolnym rynku. Ponadto w OD dwóch pozostałym przedsiębiorstwom górniczym wygasła licencja na wydobycie. Ich licencję wykupiło Tata Steel Mining w celu uzupełnienia rozwoju własnej produkcji żelazochromu. Pierwsze z tych przedsiębiorstw nadal prowadziło ograniczoną produkcję w OD (9 % całkowitej produkcji).

(237)

W rezultacie rynek sprzedaży rudy chromu innej niż sprzedaż wewnętrzna w Indiach ogranicza się do dwóch państwowych przedsiębiorstw górniczych, z których jedno jest podmiotem nieznaczącym (0,1 % całkowitej produkcji), co w rzeczywistości czyni OMC jedynym dostawcą rudy chromu na wolnym rynku.

(238)

W toku dochodzenia ujawniono, że OMC jest w całości własnością państwa. Ponadto, zgodnie ze statutem spółki, prezes zarządu, dyrektor zarządzający i jeden z dyrektorów są członkami indyjskiej służby administracyjnej (departament rządowych przedsiębiorstw publicznych), a jeden z dyrektorów reprezentuje departament finansów publicznych. Co więcej, zgodnie ze statutem spółki, wszyscy dyrektorzy są mianowani i opłacani przez gubernatora stanu Orisa.

(239)

Ponadto zgodnie z art. 54A statutu OMC, „gubernator może okresowo wydawać dyrektywy i wytyczne, jakie uzna za stosowne, w odniesieniu do finansów oraz prowadzenia działalności i spraw przedsiębiorstwa, a dyrektorzy są zobowiązani do należytego przestrzegania i wprowadzania w życie takich dyrektyw lub wytycznych”.

(240)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że rynek sprzedaży rudy chromu innej niż sprzedaż wewnętrzna jest zdominowany przez jedno przedsiębiorstwo, OMC, które jest w całości własnością państwa, a także jest przez nie zarządzane i kontrolowane. Przez swoją własność, obecność w zarządzaniu przedsiębiorstwem oraz kierowanie jego decyzjami biznesowymi rząd Indii sprawuje znaczącą kontrolę nad OMC i jego postępowaniem.

Funkcje przedsiębiorstw górniczych w Indiach

(241)

Komisja oceniła, czy przedsiębiorstwa górnicze, a w szczególności OMC, dysponują władzą publiczną i czy wykorzystują tę władzę w ramach pełnienia funkcji rządowych.

(242)

Silny wpływ rządu Indii oraz znacząca kontrola rządu nad OMC znajduje również odzwierciedlenie w wysoce uregulowanym środowisku w odniesieniu do rudy chromu stworzonym przez rząd Indii w ubiegłych latach, które to środowisko obejmuje ograniczenia wywozowe połączone z wymogami dotyczącymi koncesji na wydobywanie kopalin, sprzyjającymi wydobyciu na własne potrzeby, oraz sprawowanie kontroli nad dostawami i cenami sprzedaży na rynku krajowym za pośrednictwem podmiotów gospodarczych będących własnością państwa. Dowody wykazały, że przedsiębiorstwa górnicze, w tym OMC w odniesieniu do rudy chromu, stosują się do celów polityki rządu Indii, a tym samym pełnią funkcje rządowe.

(243)

Już w 2005 r. grupa ekspertów utworzona przez Ministerstwo ds. Stali w celu sformułowania wytycznych dla preferencyjnego przyznawania licencji na wydobycie, przedstawiła sprawozdanie (tzw. „sprawozdanie Danga”) (35) zawierające wiele ustaleń i zaleceń.

(244)

Zauważono wówczas, że:

„Ruda żelaza, ruda manganu i ruda chromu są surowcami krytycznymi dla przemysłu stalowego. Ich terminowa i zapewniona dostępność w odpowiedniej ilości i jakości w perspektywie długoterminowej jest warunkiem sine qua non szybkiego i prawidłowego rozwoju przemysłu stalowego i żelaznego, który jest podstawowym sektorem gospodarki krajowej” (36).

„Porównanie kosztu wydobycia z zyskami netto z wywozu po tych cenach ujawnia nieoczekiwane zyski niewielkiej liczby indyjskich eksporterów chromu kosztem ochrony rzadkich nieodnawialnych surowców mineralnych. Chociaż Indie posiadają mniej niż 1 % znanych światowych rezerw rudy chromu, ich udział w globalnym handlu rudą chromu osiąga wysoce nieproporcjonalną wartość 35 %. W Indiach pięciu głównych producentów – M/s. TISCO, M/s. Orissa Mining Corporation Ltd., Balasore Alloys Ltd., Ferro Alloys Corporation Ltd., Jindal Strips Ltd. odpowiadają za ponad 90 % produkcji [...] Ze względu na bardzo ograniczone rezerwy rudy chromu wysokiego gatunku niezbędne wydaje się ograniczenie wywozu tej naturalnej rudy, na którą istnieje duże zapotrzebowanie wśród krajowych producentów stali i stopów [...]” (37).

(podkreślenie dodano).

„Posiadając zaledwie 1% z 122 rezerw światowych, indyjscy eksporterzy rudy chromu odpowiadają obecnie za 35 % światowego handlu, co jest wartością wysoce nieproporcjonalną. Jest to wyraźna aberracja spowodowana dużymi marżami zysku między kosztami wydobycia a zyskami netto z wywozu. Należy całkowicie wstrzymać wywóz naturalnej rudy chromu” (38).

(podkreślenie dodano).

„Ze względu na dużą różnicę między kosztami wydobycia a cenami eksportowymi rząd powinien rozważyć nałożenie stopniowanych należności celnych wywozowych na cały wywóz chromu, w tym koncentratów, o ile jest to w ogóle dozwolone” (39).

„Zgodnie z celami ustawy MMDR i tak jak w przypadku rudy żelaza, krajowe zakłady, które potrzebują rudy chromu do produkcji żelazostopów/stali chromowych o wartości dodanej, muszą mieć absolutne pierwszeństwo w przyznawaniu licencji na wydobycie chromu” (40).

„Po zapewnieniu pierwszeństwa producentom stali przez kopalnie dokonujące wydobycia na własne potrzeby/w połowie na własne potrzeby, istotne jest wdrożenie środków z zakresu polityki w celu wspierania konkurencyjnego na skalę światową przemysłu wydobywczego samego w sobie, działającego zgodnie ze światowymi poziomami odniesienia dla górnictwa naukowego, optymalnego wykorzystania całego wydobytego materiału, wzbogacania, systematycznego i ograniczonego w czasie poszukiwania oraz ochrony środowiska i różnorodności biologicznej. Takie profesjonalne przedsiębiorstwa górnicze, niezależnie od tego, czy należą do sektora publicznego czy prywatnego, muszą w pierwszej kolejności przeznaczyć pewną minimalną część produkcji (np. 70 %) na zaspokojenie potrzeb użytkowników krajowych” (41).

(podkreślenie dodano).

(245)

Ze sprawozdania Danga wynika zatem, że rudę chromu uważano za istotny surowiec dla krajowego przemysłu stalowego, że ceny eksportowe uważano za zbyt wysokie w porównaniu z cenami krajowymi oraz że w celu utrzymania rozsądnych cen krajowych uzasadnione było połączenie ograniczeń wywozowych z preferencyjnymi umowami na wydobycie w celu produkcji na wewnętrzne potrzeby. Ze sprawozdania Danga wynika ponadto zamiar rządu Indii dotyczący ścisłego uregulowania sektora rud chromu jako „podstawowego sektora gospodarki narodowej”.

(246)

Ponadto sprawozdanie grupy roboczej w sprawie przemysłu stalowego dotyczące dwunastego planu pięcioletniego, wydane w listopadzie 2011 r. (42) wyraźnie wskazuje, że:

„Chromit wykorzystuje się głównie w przemyśle metalurgicznym do produkcji żelazostopów, np. żelazochromu, chromu o niskiej zawartości węgla i krzemochromu, które są stosowane jako dodatki do produkcji stali nierdzewnej i specjalnej stali stopowej” (43).

„Przemysł stalowy dążył do wprowadzenia ograniczeń na wywóz rud chromitu. Rząd wprowadził ramy fiskalne w celu zniechęcenia do nadmiernego wywozu rud chromitu” (44).

(podkreślenie dodano).

„Poniżej znajdują się główne zalecenia dotyczące rozwoju sektora chromitu w Indiach: [...] v) Zasoby chromitu w kraju nie są obfite. Kraj posiada tylko 1,8 % całkowitych światowych zasobów rudy chromitu, ale jego eksport stanowi 30–35 % światowego handlu. W związku z tym istnieje pilna potrzeba zachowania tego kluczowego czynnika produkcji na użytek przemysłu krajowego i wprowadzenia środków polityki fiskalnej przeciwko wywozowi” (45).

(247)

Ponadto krajowa polityka rządu Indii w zakresie zasobów mineralnych z 2019 r. stanowi również, że należy dołożyć starań w zakresie promowania przemysłu krajowego, a także w odniesieniu do licencji na wydobycie, aby zapewnić nieprzerwaną dostawę rudy dla przemysłu niższego szczebla.

(248)

Komisja oceniła następnie, w jaki sposób zrealizowano ten zamiar polityczny pod względem legislacyjnym i regulacyjnym. Po pierwsze, w odniesieniu do ograniczeń wywozowych, rząd Indii wprowadził szereg środków mających zniechęcić do wywozu rudy chromu, które można sprawdzić na stronie internetowej Ministerstwa ds. Stali (46) oraz w bazie danych OECD dotyczącej ograniczeń wywozowych względem surowców („baza danych OECD”) (47).

(249)

Głównym środkiem jest podatek wywozowy nałożony pierwotnie w 2008 r. w formie cła specyficznego w wysokości 2 000 INR za tonę (48). Formę tego podatku zmieniono na stawkę celną ad valorem w wysokości 30 % za tonę w 2012 r. z chwilą wdrożenia 12. planu pięcioletniego, a stawka pozostaje na tym poziomie do chwili obecnej (49). Zgodnie z bazą danych OECD deklarowanym celem tego środka jest „Zabezpieczenie dostaw krajowych; wspieranie dalszego przetwarzania/wartości dodanej”.

(250)

Inne ograniczenia wywozowe obejmują wymogi dotyczące wydawania licencji oraz wykaz kwalifikowanych eksporterów (w praktyce ograniczony do państwowego przedsiębiorstwa handlowego Metal and Mineral Trading Corporation) w odniesieniu do niektórych gatunków rudy chromu, jak również dopłatę z tytułu nadmiernego natężenia ruchu pobieraną od podstawowych stawek frachtowych kolei indyjskich w transporcie kolejowym rudy chromu do Bangladeszu i Pakistanu (jedynych krajów posiadających połączenie kolejowe z Indiami).

(251)

Najbardziej widocznym wpływem tej polityki był ogromny spadek wielkości wywozu rudy chromu po wprowadzeniu ukierunkowanych ograniczeń wywozu w 2008 r. i następne spadki wynikające z rozszerzenia tych środków w 2012 r. Rozwój wywozu rudy chromu zilustrowano na poniższym wykresie:

IND, wywóz chromu (HS 261000)

(252)

Ukierunkowane ograniczenia wywozu osiągnęły więc cel wyznaczony przez rząd Indii, polegający na zniechęcaniu do wywozu i przeznaczaniu rudy chromu dla krajowego przemysłu niższego szczebla.

(253)

Wielkość wywozu należy rozpatrywać w kontekście krajowej konsumpcji rudy chromu. Rząd Indii przedstawił w swojej odpowiedzi jedynie ograniczone dane dotyczące wywozu rudy chromu (rok budżetowy 18/19 (50)–20/21), natomiast dane dotyczące krajowej produkcji i konsumpcji przedstawiono w odniesieniu do roku budżetowego 16/17–19/20. Oba zestawy tych danych przedstawiono jako poufne. Na tej podstawie można jednak dokonać porównania wielkości wywozu i konsumpcji krajowej w roku budżetowym 19/20 (obejmującym 9 miesięcy OD) i w poprzednim roku budżetowym 18/19. W obu latach budżetowych wielkość wywozu nie przekroczyła 1,5 % konsumpcji krajowej. Należy zauważyć, że udział przywozu w rynku krajowym był również nieznaczny.

(254)

Rynek indyjski wykazywał również stałą i nieracjonalną nadwyżkę mocy produkcyjnych w stosunku do sumy konsumpcji krajowej i wywozu pomniejszonej o przywóz. Rząd Indii nie potrafił wyjaśnić tej nadwyżki mocy produkcyjnych. Taką nadwyżkę mocy produkcyjnych można zatem wytłumaczyć jedynie faktem, że przedsiębiorstwa górnicze, w tym OMC w sektorze rudy chromu, pełniły funkcje rządowe (w szczególności zapewniając odpowiednie dostawy rudy chromu zgodnie z celami polityki rządu Indii w zakresie wspierania przemysłu niższego szczebla i zwiększania wartości łańcucha dostaw).

(255)

Po drugie, Komisja ustaliła, że zgodnie z przepisami rządu Indii dotyczącymi koncesji górniczych w zakresie zasobów mineralnych z 2016 r. kopalnie dokonujące wydobycia na własne potrzeby dysponują prawem odmowy w przypadku wygaśnięcia ich licencji na wydobycie. W art. 8a ustawa w sprawie rozwoju kopalń i zasobów mineralnych z 1957 r. (zmienionej w 2015 r.) również przewidziano przedłużone okresy obowiązywania licencji na wydobycie dla użytkowników dokonujących wydobycia na własne potrzeby i powtórzono prawo odmowy na aukcjach dotyczących licencji na wydobycie w przypadku użytkowników dokonujących wydobycia na własne potrzeby. Dzięki temu licencje na wydobycie mogą pozostać w przeważającej mierze własnością producentów żelazochromu niższego szczebla dokonujących wydobycia na własne potrzeby, zgodnie z twierdzeniami w motywie 244 powyżej. Faktycznie Komisja ustaliła również, jak wspomniano w motywie 236 powyżej, że wszyscy prywatni posiadacze licencji na wydobycie rudy chromu faktycznie wykorzystywali rudę do produkcji na wewnętrzne potrzeby. W wyniku zamknięcia granic zewnętrznych i preferencyjnego przydziału licencji na wydobycie na użytek własny na rynku pozostał zatem zaledwie jeden dominujący podmiot będący własnością państwa, OMC, który tym samym posiada kontrolę nad ilościami i cenami rudy chromu dostępnej na krajowym rynku sprzedaży innej niż sprzedaż wewnętrzna. Jako dominujący dostawca rudy chromu na rynku indyjskim OMC musi realizować cele polityki rządu Indii polegające na wspieraniu przemysłu niższego szczebla za pośrednictwem niskich cen, jak wyjaśniono w następnej sekcji, a zatem pełni funkcje rządowe.

Dostarczanie rudy chromu przez przedsiębiorstwa górnicze za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(256)

Na kolejnym etapie Komisja sprawdziła, czy w praktyce ruda chromu była zapewniana za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, w szczególności przez OMC.

(257)

Jak wyjaśniono w motywie 213, rząd Indii nie był w stanie dostarczyć informacji na temat ustalania cen lub statystyk cenowych dotyczących indyjskich cen krajowych rudy chromu. Zdecydowanej większości sprzedaży rudy chromu na indyjskim rynku sprzedaży innej niż sprzedaż wewnętrzna dokonuje OMC – dotyczy to również zdecydowanej większości zakupów dokonywanych przez Grupę Jindal. Sprzedaż tę uznano zatem za reprezentatywną dla całego indyjskiego wolnego rynku.

(258)

OMC sprzedaje tę rudę chromu w drodze e-aukcji. W toku dochodzenia ustalono jednak, że OMC ograniczyła dostęp do tych e-aukcji: 70 % miesięcznej produkcji jest gwarantowane dla tak zwanych „nabywców długoterminowych” mających siedzibę w stanie Orisa. Jedynie producenci żelazochromu niższego szczebla kwalifikują się jako nabywcy długoterminowi, a gwarantowane kontyngenty nie mogą przekraczać określonych zdolności produkcyjnych żelazochromu danego przedsiębiorstwa. Wynika stąd, że OMC, w ramach pełnienia funkcji rządowych, w praktyce stosuje w innej formie preferencyjny przydział ilości rudy chromu producentom żelazochromu niższego szczebla, podobnie jak dzieje się to już na poziomie przydzielania licencji na wydobycie. Pozostałe 30 % jest również zarezerwowane dla krajowych producentów niższego szczebla spoza stanu Orisa (z wyłączeniem przedsiębiorstw handlowych).

(259)

OMC kontroluje więc podaż rudy chromu na wolnym rynku i kieruje ją głównie do przemysłu niższego szczebla zgodnie z ogólnym zamiarem rządu Indii oraz ramami legislacyjnymi, jak podkreślono w motywach 242–255 powyżej.

(260)

Istniały jednak dowody wskazujące na to, że ustalenie cen małych ilości oferowane w drodze e-aukcji nie opiera się na ofertach składanych przez przedsiębiorstwa w ramach wolnych przetargów. Aukcja rozpoczyna się od ceny bazowej ustalanej arbitralnie przez zarząd OMC. Rząd Indii wyjaśnił, że w okresie po OD wspomnianą cenę bazową ustalano jako ułamek (odpowiadający 13,5 %) międzynarodowej ceny produktu niższego szczebla, tj. żelazochromu. Rząd Indii nie był jednak w stanie wyjaśnić, w jaki sposób obliczono ten ułamek/czynnik korygujący. Po przeprowadzeniu dodatkowej analizy Komisja stwierdziła, że wartość czynnika korygującego stosowanego w odniesieniu do cen po OD bazowała w rzeczywistości na historycznej średniej cen rudy chromu wyznaczonej na mocy uchwały zarządu OMC. Komisja nie uzyskała dostępu do wcześniejszych uchwał zarządu, a rząd Indii nie był w stanie wyjaśnić zasad leżących u podstaw tych uchwał. Komisja nie zdołała również znaleźć żadnego obiektywnego związku między czynnikiem korygującym a kosztem przetworzenia rudy chromu w żelazochrom. W związku z tym, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu ceny rudy chromu Komisja musiała oprzeć się na dostępnym stanie faktycznym.

(261)

W tym względzie Komisja odnotowała, że – jak przyznał rząd Indii – cenę bazową ustalono na arbitralnie niskim poziomie w porównaniu z cenami międzynarodowymi bez żadnego powodu. Takie sztucznie zaniżone ceny zdają się być zgodne z realizowaną przez rząd Indii polityką polegającą na dostarczaniu przemysłowi niższego szczebla taniej, wytwarzanej na rynku krajowym rudy chromu. Ponadto Komisja zbadała dowody empiryczne. Analizując informacje na temat cen zakupu przedmiotowego surowca przekazane przez OMC Grupie Jindal, Komisja stwierdziła, że były one – w zależności od rodzaju rudy chromu – o 15–40 % niższe niż odpowiadające im ceny eksportowe rudy chromu pochodzenia tureckiego (która jest rudą w największym stopniu zbliżoną do indyjskiej rudy chromu) na ich głównym rynku eksportowym, tj. na rynku chińskim. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że cenę bazową rudy chromu sprzedawanej w drodze e-aukcji ustalono na sztucznie zaniżonym poziomie w porównaniu z cenami rynkowymi rudy chromu. Ceny rudy chromu były również zbyt niskie w zestawieniu z cenami produktu niższego szczebla (żelazochromu). Z tego względu odrzucono twierdzenia rządu Indii i OMC, zgodnie z którymi ceny żelazochromu zostały ustalone na odpowiednim poziomie względem cen rudy chromu.

(262)

W związku z powyższym ze zgromadzonych dowodów wynikało, że OMC – główny dostawca rudy chromu na wolnym rynku, od którego indyjski producent eksportujący kupował ten surowiec w celu jego późniejszego wykorzystania w procesie produkcji płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno – nie zachowywał się jak uczestnik rynku; wręcz przeciwnie, realizując dostawy rudy chromu OMC pełnił funkcje rządowe w imieniu rządu Indii i realizował cele prowadzonej przez rząd Indii polityki polegającej na faworyzowaniu przemysłu niższego szczebla.

Wnioski

(263)

Otoczenie prawne i gospodarcze w Indiach świadczy o tym, że przedsiębiorstwa górnicze realizujące dostawy rudy chromu – a w szczególności przedsiębiorstwo państwowe OMC – posiadają władzą publiczną, wykonują taką władzę lub taka władza została im powierzona. Ruda chromu, podobnie jak inne minerały w Indiach, jest zasobem naturalnym, którego wydobyciem zarządza rząd Indii, ponieważ sektor wydobycia rudy chromu jest jednym z podstawowych sektorów krajowej gospodarki indyjskiej. Rząd Indii wdrożył w szczególności zestaw środków (tj. nałożenie ograniczenia wywozowe, co doprowadziło do nadwyżki podaży i niskich cen krajowych, i ustalenie sztucznie zaniżonej ceny bazowe na aukcjach rud dla tych producentów) świadczących o tym, że dostawcy rudy chromu, a w szczególności OMC, są w znaczący sposób kontrolowani przez rząd Indii i pełnią funkcje rządowe. W związku z powyższym, na podstawie dostępnych dowodów, Komisja stwierdziła, że rząd Indii dostarczał rudę chromu przemysłowi stali nierdzewnej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia podstawowego, zgodnie z wykładnią przewidzianą w odpowiednim standardzie WTO i przy zastosowaniu standardu WTO na mocy art. 1 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) porozumienia SCM.

(264)

Po ostatecznym ujawnieniu Grupa Jindal zauważyła, że celem systemu aukcyjnego nie jest dostarczanie rudy chromu po niskiej cenie, ale maksymalizacja dochodu uzyskiwanego przez rząd z tytułu sprzedaży rudy chromu po możliwie jak najwyższej cenie. Ponadto przedsiębiorstwo stwierdziło, że rząd Indii nie kształtuje ceny rudy chromu, ale jedynie wyznacza cenę minimalną w ramach aukcji.

(265)

Przedsiębiorstwo powołało się również na fakt, że indyjskie ceny eksportowe żelazochromu były wyższe niż ceny eksportowe żelazochromu pochodzącego z Republiki Południowej Afryki, Kazachstanu i Turcji, co w jego opinii oznacza, że Grupa Jindal nie odnosi korzyści z tytułu wykorzystywania subsydiowanej rudy chromu do produkcji żelazochromu.

(266)

Pierwsze dwa argumenty, które przedstawiło przedsiębiorstwo, nie unieważniają jednak najważniejszego wniosku wyciągniętego przez Komisję w odniesieniu do aukcji rudy chromu, który omówiono w motywach 258–261, mianowicie że dostęp do aukcji i wielkości sprzedaży podlegają ograniczeniu, cena minimalna jest ustalana arbitralnie przez zarząd OMC, a poziom tej ceny jest sztucznie zaniżony. Wszystkie te czynniki sprawiają, że ostateczna cena aukcyjna, która rzeczywiście przekracza cenę minimalną, wciąż nie jest ceną rynkową, o czym wyraźnie świadczy jej porównanie z cenami tureckimi (zob. motyw 261).

(267)

Należy również podkreślić, że fakt dostarczania Grupie Jindal rudy chromu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia wywiera wpływ na koszt produkcji żelazochromu, który przedsiębiorstwo na dalszym etapie wykorzystuje na własny użytek w procesie produkcji stali nierdzewnej. Niezależnie od powyższego, rząd Indii wnosi swój wkład finansowy na poziomie rudy chromu, a nie na poziomie produktu niższego szczebla, czyli żelazochromu. W związku z tym porównanie cen eksportowych indyjskiego żelazochromu z cenami eksportowymi żelazochromu pochodzącego z innych państw pozostaje bez znaczenia w omawianej sytuacji.

(268)

W związku z powyższym wniosek wyciągnięty w motywie 263 zostaje podtrzymany.

ii) Korzyść i obliczanie kwoty subsydiów

(269)

Zgodnie z art. 3 pkt 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja potwierdziła przyznanie świadczenia i obliczyła kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych w kategoriach korzyści przyznanych odbiorcy, których istnienie stwierdzono w okresie objętym dochodzeniem.

(270)

Tylko jeden indyjski producent eksportujący objęty dochodzeniem (Grupa Jindal) kupował rudę chromu do produkcji żelazochromu i – ostatecznie – płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno.

(271)

W pierwszej kolejności Komisja ustaliła ilość i średnią ważoną cenę całej rudy chromu zakupionej przez Grupę Jindal w OD, w podziale na poszczególne rodzaje rudy wskazane przez przedsiębiorstwo w formularzu (na przykład ruda krucha lub koncentrat) i zawartość trójtlenku dwuchromu. Te dwa parametry wpływają na różnice w cenie między różnymi rodzajami rudy chromu.

(272)

Następnie Komisja zastąpiła ceny rzeczywiste każdego rodzaju zakupionej rudy chromu odpowiednią ceną referencyjną.

(273)

Komisja zwróciła uwagę na fakt, że struktura rynku wywiera wpływ na wszystkie warunki rynkowe panujące w Indiach. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 257, jeden podmiot o dominującej pozycji – dysponujący zasadniczo 100 % udziałem rynkowym na wolnym rynku – działający w charakterze organu publicznego narzuca innym podmiotom cenę rudy chromu. Niemożliwe zatem było ustalenie niezniekształconej ceny rudy chromu w odniesieniu do indyjskiego producenta płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno lub w innych przypadkach na rynku indyjskim. Innymi słowy żadna cena krajowa w Indiach nie mogła zostać użyta jako odpowiednia wartość odniesienia.

(274)

W związku z tym – zgodnie z art. 6 lit. d) akapit drugi rozporządzenia podstawowego – Komisja wykorzystała dane dotyczące sytuacji rynkowej w innym państwie w charakterze zewnętrznej wartości odniesienia, po ich odpowiednim dostosowaniu do warunków rynkowych panujących w Indiach.

(275)

Komisja starała się zidentyfikować niezakłóconą cenę rudy chromu wydobywanej w kopalni innego reprezentatywnego państwa oraz przeprowadzić symulację, jak rozwijałaby się sytuacja, gdyby taka kopalnia faktycznie znajdowała się w Indiach. Większość rudy chromu w skali globalnej wywozi się z Republiki Południowej Afryki do Chin. W związku z tym Komisja uznała cenę eksportową z Republiki Południowej Afryki do Chin za potencjalną cenę referencyjną. Stwierdzono jednak, że ruda chromu pochodząca z Republiki Południowej Afryki różni się bardzo istotnie od rudy chromu pochodzącej z Indii pod względem dwóch najistotniejszych parametrów: zawartości trójtlenku dwuchromu oraz stosunku chromu do żelaza („współczynnik Cr:Fe”) (51).

(276)

Alternatywną wartością odniesienia zaproponowaną przez skarżącego była cena eksportowa rudy chromu z Turcji (która również jest jednym z jej największych producentów na świecie) do Chin. Komisja zwróciła uwagę na fakt, że dwa parametry wskazane w motywie 275 są do siebie znacznie bardziej zbliżone w przypadku porównania rudy chromu z Turcji z rudą chromu z Indii niż w przypadku porównania rudy chromu z Republiki Południowej Afryki z rudą chromu z Indii (52).

(277)

Po ostatecznym ujawnieniu Grupa Jindal zakwestionowała ustalenia Komisji, z których wynikało, że parametry takie jak zawartość trójtlenku dwuchromu i współczynnik Cr:Fe sprawiają, iż ruda chromu z Indii jest bardziej podobna do rudy chromu z Turcji niż do rudy chromu z Republiki Południowej Afryki. Przedsiębiorstwo wskazało, że wartość współczynnika Cr:Fe rud chromu należy porównywać w rudach chromu o zbliżonej zawartości trójtlenku dwuchromu. W opinii przedsiębiorstwa turecka ruda chromu o zawartości trójtlenku dwuchromu na poziomie 40–42 % charakteryzuje się współczynnikiem Cr:Fe na poziomie 2,6–2,8 – współczynnik ten jest znacznie wyższy niż analogiczny współczynnik obliczony dla indyjskiej lub południowoafrykańskiej rudy o tej samej zawartości trójtlenku dwuchromu.

(278)

Jak wyjaśniono w motywie 281, Komisja nie ustaliła podstawowej wartości odniesienia w oparciu o zawartość trójtlenku dwuchromu w rudzie chromu na poziomie 40–42 %, o której wspomniała Grupa Jindal. Podstawowa wartość odniesienia wybrana przez Komisję charakteryzuje się zawartością trójtlenku dwuchromu w rudzie chromu na poziomie 46–48 % i współczynnikiem Cr:Fe wynoszącym 2,5 (53). W związku z powyższym parametry tej rudy są bardzo podobne do parametrów rudy indyjskiej o zbliżonej zawartości trójtlenku dwuchromu, co potwierdziła sama Grupa Jindal w swoim piśmie:

„Indyjska ruda chromu będzie charakteryzowała się współczynnikiem Cr:Fe wynoszącym 2,4 wyłącznie przy zawartości Cr2O3 na poziomie 46 %” (54).

„Aby współczynnik Cr:Fe indyjskiej rudy chromu mógł wynieść 2,6–2,8, ruda ta musiałaby charakteryzować się znacznie wyższą zawartością Cr2O3 – na poziomie 48–50 % lub wyższym” (55).

Powyższe cytaty potwierdzają, że ruda indyjska jest znacznie bardziej zbliżona do rudy tureckiej niż do rudy południowoafrykańskiej, w przypadku której współczynnik Cr:Fe oscyluje w granicach 1,3–1,5 (56).

(279)

Ponadto, zgodnie ze specyfikacją Urzędu Indyjskim Norm IS:10818-1984 dla chromitu wykorzystywanego w przemyśle metalurgicznym (57), standardowa wartość współczynnika Cr:Fe na potrzeby wytwarzania żelazochromu o wysokiej zawartości węgla w procesie produkcji stali nierdzewnej wynosi około 2,8. Oznacza to, że wartość odniesienia wybrana przez Komisję jest również bardziej reprezentatywna niż południowoafrykańska alternatywa z punktu widzenia zastosowania końcowego rudy chromu przez Grupę Jindal: mianowicie jej przekształcenia w żelazochrom o wysokiej zawartości węgla wykorzystywany w procesie produkcji stali nierdzewnej.

(280)

Ponadto Komisja wzięła pod uwagę twierdzenia indyjskiego producenta eksportującego dotyczące różnic, które jeszcze występują między turecką a indyjską rudą chromu, jeżeli chodzi o jej postać fizyczną, jak i zawartość trójtlenku dwuchromu. Do wspomnianych różnic odniesiono się jednak dokonując dostosowań opisanych w motywie 289.

(281)

Następnie Komisja wykorzystała średnią ważoną cenę eksportową tureckiej rudy chromu do Chin w OD jako podstawową cenę odniesienia (58). Podstawowa cena odniesienia w wysokości 209 USD za tonę odnosiła się do rudy chromu o zawartości trójtlenku dwuchromu na poziomie 46–48 % w postaci koncentratu dostarczanej na podstawie CIF.

(282)

Komisja była również świadoma decyzji Organu Apelacyjnego, zgodnie z którą korekty dotyczące opłat za dostawę muszą odzwierciedlać ogólnie stosowane opłaty za dostawę przedmiotowego towaru w kraju dostawy (59). Ceny zakupu rudy chromu zgłoszone przez Grupę Jindal opierały się w 99,96 % na cenach ex-works w warunkach dostawy z kopalni.

(283)

Dlatego też Komisja dostosowała podstawową cenę referencyjną do cen ex-works. Cenę CIF obniżono o koszty frachtu morskiego i koszty ubezpieczenia (60) oraz krajowe koszty transportu w Turcji (61).

(284)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd Indii zwrócił uwagę na fakt, że dane OECD, na podstawie których Komisja dostosowała cenę CIF wywozu z Turcji do Chin do cen ex-works, były dostępne tylko do 2016 r. Rząd Indii stwierdził również, że ekstrapolowania odpowiedniego wskaźnika na OD nie można uznać za obiektywną ocenę poziomu cen.

(285)

Komisja nie ekstrapolowała jednak po prostu współczynnika CIF – FOB przedstawionego przez OECD za 2016 r. Dostosowanie do OD bazowało na faktycznych różnicach między kosztami frachtu a kosztami ubezpieczeniami w okresie od 2016 r. do OD obliczonych na podstawie Bałtyckiego Indeksu Suchego („BDI”) dla dwudziestu głównych dróg morskich. Szczegółowy opis sposobu obliczania podstawowej ceny referencyjnej ex-works przedstawiono Grupie Jindal w konkretnym ujawnieniu.

(286)

W uwagach przedstawionych po ujawnieniu informacji Grupa Jindal zakwestionowała również metodę obliczania dokonanych przez Komisję korekt dotyczących kosztów frachtu i ubezpieczenia. Przedsiębiorstwo przedstawiło alternatywne źródło danych, na podstawie którego można byłoby dostosować cenę CIF wywozu z Turcji do Chin do FOB (62). W opinii Grupy Jindal to źródło danych ujmowało faktyczne koszty frachtu między Turcją a Chinami w OD precyzyjniej niż dane OECD i BDI, które stanowią „średnią ważoną kosztów ponoszonych na wszystkich szlakach żeglugowych”.

(287)

Notowanie przedstawione przez Grupę Jindal obejmuje jednak tylko jeden miesiąc OD, odnosi się do transportu między Turcją a ogólnie rozumianą „Azją Północno-Wschodnią” i dotyczy węglanu sodu, a nie rudy chromu. Podstawowy współczynnik CIF – FOB przedstawiony przez OECD, na którym oparła się Komisja, uwzględnia cały rok, odnosi się do konkretnej drogi morskiej (Turcja – Chiny) i dotyczy konkretnego produktu (ruda chromu i jej koncentraty). Jedynym elementem bazującym na średniej ważonej kosztów ponoszonych w ramach szeregu dróg morskich jest korekta kosztów BDI w okresie między 2016 r. a OD.

(288)

W związku z powyższym metoda zastosowana w celu dostosowania podstawowej ceny referencyjnej do ceny ex-works zostaje podtrzymana.

(289)

Komisja dostosowała również podstawową cenę referencyjną ex-works pod kątem postaci fizycznej rudy i zawartości trójtlenku dwuchromu w rudzie, aby ustalić konkretne ceny referencyjne poszczególnych rodzajów rudy kupowanych przez Grupę Jindal w OD. Dostosowania pod kątem postaci fizycznej dokonano na podstawie kosztów brykietowania (ruda krucha) oraz kosztów granulowania powiększonych o koszty spiekania (koncentrat rudy) przedstawionych przez Grupę Jindal. Dostosowania pod kątem zawartości trójtlenku dwuchromu dokonano na podstawie współczynnika kosztu topienia chromu przedstawionego przez skarżącego (63). Nie dokonano żadnego dostosowania pod kątem różnic w wartości współczynnika Cr:Fe, ponieważ wartość tego parametru jest bardzo podobna zarówno w przypadku rudy tureckiej, jak i w przypadku rudy indyjskiej. Podejście to było podejściem konserwatywnym, ponieważ w rzeczywistości ruda indyjska charakteryzuje się nieco wyższym współczynnikiem Cr:Fe, co w normalnych warunkach skutkowałoby wyższą ceną rudy w tej samej postaci i o takiej samej zawartości trójtlenku dwuchromu.

(290)

Ponieważ na turecką rudę chromu nie mają wpływu środki rządowe zakłócające sytuację na rynku indyjskim i ponieważ warunki rynkowe panujące w obydwu tych państwach – uwzględniając jakość, dostępność, zbywalność, warunki transportu oraz inne warunki kupna lub sprzedaży – są porównywalne, Komisja uznała, że cena rudy chromu w Turcji jest porównywalna z ceną, która utrzymywałaby się na rynku indyjskim przy braku środków zakłócających wprowadzonych przez rząd Indii.

(291)

Komisja porównała również rzeczywisty koszt zakupu krajowej rudy chromu przez Grupę Jindal w OD z kosztem, jaki musiałby zostać poniesiony w przypadku, gdyby ceny poszczególnych rodzajów rudy zastąpiono odpowiednimi cenami referencyjnymi.

(292)

Całkowita kwota różnicy stanowi „oszczędność” uzyskaną przez producenta indyjskiego, który kupował rudę chromu na zakłóconym rynku indyjskim, w porównaniu z ceną, jaką zapłaciłby w przypadku braku zakłóceń. Ostatecznie ta całkowita kwota stanowi korzyść przyznaną przez rząd Indii producentowi indyjskiemu w OD.

(293)

W ramach konkretnego ujawnienia wspomnianemu indyjskiemu producentowi eksportującemu przekazano szczegółowe obliczenia wartości odniesienia i przyznanej korzyści.

(294)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wspomnianą kwotę subsydium Komisja podzieliła na łączną wartość obrotów przedsiębiorstwa w OD jako właściwy mianownik, gdyż subsydium przyniosło korzyść całej produkcji produktu objętego postępowaniem i powiązanego z nim produktu rynku wyższego szczebla (zwoje walcowane na gorąco), a nie tylko produkcji przeznaczonej do wywozu.

(iii) Szczególność

(295)

Interwencja rządu Indii polegająca na dostarczaniu rudy chromu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia ma na celu przyniesienie korzyści niektórym gałęziom przemysłu, w szczególności przemysłowi stali nierdzewnej, uwzględniając producentów płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno. Subsydium jest zatem szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Właściwości rudy chromu ograniczają możliwość korzystania z subsydium do konkretnej gałęzi przemysłu, ale nie oznacza to, że aby miało ono charakter szczególny, subsydium musi zostać jeszcze bardziej ograniczone do podzbioru danej gałęzi przemysłu (64).

(296)

W świetle powyższego Komisja uznała, że interwencje rządu Indii są szczególne wobec producentów płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

c) Wnioski dotyczące dostarczania rudy chromu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(297)

Biorąc pod uwagę wszystkie kwestie omówione powyżej, Komisja stwierdziła, że dostarczanie rudy chromu przez rząd Indii należy uznać za subsydium szczególne w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w formie zapewniania towarów, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami.

(298)

Kwota subsydium ustalona dla Grupy Jindal wyniosła 0,45 %.

3.3.3. Przenoszenie subsydiów na dalsze etapy procesu produkcji

(299)

Po ostatecznym ujawnieniu skarżący zwrócił uwagę na fakt, że ustalenia Komisji ujawniły, iż zdecydowana większość zidentyfikowanych subsydiów przyznanych na rzecz zintegrowanych producentów eksportujących wywiera wpływ na dalsze etapy procesu produkcji płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno. W opinii skarżącego oznacza to, że niezintegrowany indyjski producent płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno – Chromeni – mógł również odnieść korzyść z tytułu subsydiów przyznanych indyjskim lub indonezyjskim producentom wyższego szczebla. Do takiej sytuacji mogłoby dojść w przypadku sprzedaży krajowej produktów rynku wyższego szczebla wytworzonych przez Grupę Jindal (Indie) przedsiębiorstwu Chromeni lub w przypadku zakupu przez przedsiębiorstwo Chromeni subsydiowanych produktów rynku wyższego szczebla pochodzenia indonezyjskiego.

(300)

Na podstawie wyników analizy procesu produkcji Chromeni i zakupów surowców zrealizowanych przez to przedsiębiorstwo w OD Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwo Chromeni nie mogło uzyskać korzyści z tytułu zakupu subsydiowanych produktów rynku wyższego szczebla pochodzenia indyjskiego.

(301)

Przedsiębiorstwo Chromeni kupowało jednak produkty rynku wyższego szczebla – mianowicie zwoje walcowane na gorąco – od przedsiębiorstwa powiązanego w Indonezji, które mogło odnieść korzyść z tytułu dostarczania przez rząd Indonezji rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia (zob. sekcja 4.3). W tym zakresie Komisja nie była w stanie dokonać żadnych ustaleń, gdyż dokumentacja nie zawierała żadnych elementów umożliwiających ocenę tej kwestii.

3.4. Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych

(302)

Kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych zostały ustalone w sposób następujący:

Przedsiębiorstwo	DDS	EPCG	MEIS	Łącznie subsydia wywozowe	Ruda chromu LTAR	OGÓŁEM
Chromeni	-	5,69 %	1,87 %	7,56 %	-	7,56 %
Grupa Jindal	1,65 %	0,36 %	1,92 %	3,93 %	0,45 %	4,37 %

(303)

Biorąc pod uwagę wysoki poziom współpracy ze strony producentów indyjskich (100 %), Komisja uznała, że wysokość pozostałego subsydium dla Indii należy ustalić na poziomie najwyższej stawki indywidualnego subsydium, czyli 7,56 %.

4. SUBSYDIOWANIE: INDONEZJA

4.1. Subsydia i programy subsydiowania wchodzące w zakres prowadzonych dochodzeń

(304)

(i)

bezpośrednie przekazanie środków finansowych:

—	udzielanie preferencyjnych pożyczek;

(ii)

dostarczanie towarów lub świadczenie usług za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia („LTAR”):

—	dostarczanie rudy niklu i złomu stali nierdzewnej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

—	dostarczanie węgla kamiennego za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

—	dostarczanie gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

—	dostarczanie gazu ziemnego za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

—	dostarczanie energii elektrycznej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia,

(iii)

utracone lub niepobrane należne dochody sektora instytucji rządowych i samorządowych:

—	zwolnienia z podatku dochodowego,

—	zwolnienie z ceł przywozowych,

—	zwolnienie z VAT dotyczące środków produkcji i maszyn,

—	podatek od gruntów i budynków w przemyśle wydobywczym,

—	zwolnienie z podatku dochodowego (przywóz);

(iv)	subsydia związane z rozwojem przemysłu Indonezji z wykorzystaniem chińskich inwestycji.

4.2. Wskaźniki przeniesienia

(305)

W uwagach przedstawionych po ostatecznym ujawnieniu Grupa IRNC twierdziła, że do obliczenia wskaźników przeniesienia w odniesieniu do dwóch przedsiębiorstw powiązanych użyto nieprawidłowych danych dotyczących sprzedaży.

(306)

Stwierdzono, że argument ten jest uzasadniony i w związku z tym Komisja odpowiednio skorygowała właściwe wskaźniki przeniesienia.

4.3. Informacje ogólne dotyczące preferencyjnej polityki wspierania krajowego przemysłu stali nierdzewnej

(307)

Indonezja posiada znaczne zasoby niklu. Zgodnie ze stanem na 2020 r. jej zasoby szacowano na 21 mln ton niklu (65) (1,1 mld ton rudy niklu), czyli około 20 % znanych światowych rezerw rudy niklu.

(308)

W przeszłości Indonezja była jednym z najważniejszych producentów rudy niklu. Ze względu jednak na ograniczone krajowe zdolności przetwarzania rudy niklu (zaledwie dwie huty, jak wyjaśniono w motywie 315) Indonezja tradycyjnie większość rudy niklu przeznaczała na wywóz, głównie do Chin.

(309)

W Indonezji nastąpił znaczny wzrost wskaźnika wydobycia rudy niklu z około 5 mln ton w 1996 r. do około 10 mln ton w 2007 r. i do 70 mln ton w 2013 r. Takie przyspieszenie wynikało z popytu ze strony chińskich zakładów/hut produkujących surówkę hutniczą niklu. Surówka hutnicza niklu jest stopem żelaza i niklu o niskiej zawartości niklu. Indonezyjska ruda niklu szczególnie nadaje się do wykorzystania w chińskiej technologii produkcji surówki hutniczej niklu.

Tabela 1

Wywóz rudy niklu z Indonezji (w tonach)

	2005	2006	2007	2008	2009
Chiny	73 353	660 206	5 432 401	6 594 319	7 604 354
Wywóz ogółem	3 703 515	4 394 125	9 026 850	10 592 151	10 437 126
Źródło: Global Trade Atlas („GTA”).

(310)

Rząd Indonezji stopniowo zrozumiał zatem, że wywóz znacznej większości krajowych rezerw rudy niklu powodował ograniczenie potencjalnych korzyści dla państwa związanych z tym rzadkim surowcem. Państwo mogłoby czerpać znacznie większe korzyści, gdyby rządowi Indonezji udało się zwiększyć krajową wartość dodaną wynikającą z rezerw rudy niklu. Aby osiągnąć ten cel, rząd Indonezji skoncentrował się na krajowym rozwoju całego przemysłowego łańcucha wartości z wykorzystaniem rudy niklu aż po przemysł niższego szczebla, tj. huty i przemysł stali nierdzewnej będące ostatecznym użytkownikiem tego surowca. W ten sposób, zamiast jedynie wywozić rudę niklu, Indonezja mogłaby czerpać znaczenie większe korzyści.

(311)

Indonezji trudno było jednak osiągnąć ten cel w pojedynkę. Rząd Indonezji musiał zmierzyć się przede wszystkim ze znacznym zapotrzebowaniem na sfinansowanie tworzenia hut i przemysłu niższego szczebla (tj. początkowe inwestycje o wartości kilku miliardów euro) oraz z relatywnym brakiem wiedzy specjalistycznej i technologii produkcji stali nierdzewnej z surówki hutniczej niklu odpowiadającej jakości rudy niklu wydobywanej w Indonezji. Rząd Indonezji zwrócił się zatem do potencjalnych krajów partnerskich, które mogłyby pomóc mu w osiągnięciu tego celu (66). Oczywistym wyborem były Chiny, co wynikało z historycznych powiązań i bliskości geograficznej oraz, co ważniejsze, z faktu, że chińscy producenci stali nierdzewnej już używali indonezyjskiej rudy niklu. Ponadto dla rządu Indonezji Chiny były idealnym kandydatem do stworzenia preferencyjnych ram dwustronnych w celu maksymalizacji krajowej wartości dodanej wynikającej z indonezyjskich rezerw rudy niklu, gdyż Chiny dysponowały znacznymi dostępnymi środkami finansowymi i prowadziły konkretną preferencyjną politykę wspomagającą przemysł stali nierdzewnej, w tym zachęcającą do inwestycji zagranicznych w ramach długofalowej polityki pozyskiwania nowych rynków, a także wymaganą technologię i wiedzę specjalistyczną umożliwiające skuteczne wykorzystanie indonezyjskiej rudy niklu. W rezultacie stworzono utrwalone ramy współpracy, które funkcjonują do dzisiaj. W kolejnych motywach posumowano główne cele pośrednie i odpowiednie dokumenty urzędowe.

(312)

Rząd Indonezji starał się przyciągnąć chińskie inwestycje w indonezyjski przemysł niklu co najmniej od 2005 r., kiedy to Indonezja zobowiązała się do stworzenia „sprzyjających warunków inwestycyjnych” (67) dla inwestorów z Chin. W czerwcu 2005 r. w trakcie wizyty w Pekinie indonezyjski Minister Koordynujący Gospodarkę zaproponował chińskiej wicepremier perspektywy inwestycji w czterech sektorach indonezyjskiej gospodarki, w tym w obszarze zasobów naturalnych, oraz „wyraził również nadzieję, że więcej chińskich przedsiębiorstw uda się do Indonezji w celach inwestycyjnych, wskazując, że rząd Indonezji stworzy korzystne warunki wspomagające chińskich inwestorów” (68). W odpowiedzi na tę ofertę chińska wicepremier zwróciła się do Indonezji o zagwarantowanie rentowności chińskich inwestycji w Indonezji (69). Ponadto indonezyjscy urzędnicy podziękowali również Chinom za zapewnienie „nieoprocentowanych i preferencyjnych pożyczek Indonezji” (70).

(313)

W rezultacie w 2005 r. rząd Indonezji i rząd ChRL podpisały wspólną deklarację i tym samym rozpoczęły współpracę w sektorze górnictwa i metalurgii. Na podstawie tej wspólnej deklaracji w 2010 r. rząd Indonezji i rząd ChRL podpisały plan działania obejmujący plan sprzyjający chińskim inwestycjom w oparte na zasobach branże w Indonezji, w tym górnictwo, jak wyjaśniono bardziej szczegółowo w motywach 563 i 584. Już na podstawie tych początkowych uzgodnień można zauważyć, jakie są główne warunki szczególnych ram współpracy między tymi dwoma rządami oraz fakt, że rządy te planowały zrealizować swoją strategię w oparciu o inwestorów prywatnych, którzy skorzystaliby z wielu preferencyjnych elementów polityki oraz wsparcia pod ścisłym nadzorem ze strony tych rządów.

(314)

W 2007 r. rząd Indonezji wprowadził ustawę nr 27 o długoterminowym krajowym planie rozwoju na lata 2005–2025. W długoterminowym krajowym planie rozwoju ten sektor przemysłu jest motorem wzrostu na potrzeby umocnienia struktury gospodarczej. Cel ten miał wspierać m.in. sektor górnictwa. Zwiększenie wartości dodanej generowanej przez sektor pierwotny, w tym górnictwo, wskazano jako główny cel w zakresie propagowania lokalnej i międzynarodowej konkurencyjności oraz umocnienia krajowej bazy przemysłowej.

(315)

W sektorze niklu zwiększenie wartości dodanej oznaczało budowę hut w Indonezji. W tym czasie (i do 2016 r.) w Indonezji istniały tylko dwie huty: należąca do PT Vale huta kamieni niklowych o zdolnościach produkcyjnych wynoszących około 80 000 ton niklu oraz należąca do państwowego przedsiębiorstwa PT. Aneka Tambang („Antam”) huta żelazoniklu o mocach produkcyjnych wynoszących 26 000 ton niklu.

(316)

Sam koszt budowy huty może sięgać 1 mld EUR, w zależności od technologii i zdolności produkcyjnych. Jak wskazano powyżej, Indonezja nie dysponowała ani środkami finansowymi, ani odpowiednią technologią, które umożliwiłyby budowę hut, natomiast Chiny posiadały oba te czynniki, a ponadto potrzebowały indonezyjskiej rudy niklu do produkcji wyrobów ze stali nierdzewnej.

(317)

Jednym z głównych środków pozwalających na przypieczętowanie tych ram współpracy między rządem Indonezji a rządem ChRL oraz umożliwiających rządowi Indonezji osiągnięcie jego celu było wprowadzenie w 2009 r. ustawy nr 4 z 2009 r. o wydobyciu minerałów i węgla kamiennego („Prawo górnicze z 2009 r.), która zastąpiła ustawę nr 11 z 1967 r. o górnictwie (71). Tradycyjnie sektor górnictwa pozostawał pod ścisłą kontrolą rządu Indonezji. Już w art. 1 ustawy nr 11 z 1967 r. o górnictwie rządowi Indonezji przyznano główną rolę i uprawnienia do regulowania tego sektora, wskazując, że „[w]szystkie minerały znajdujące się w obrębie indonezyjskiej jurysdykcji wydobywczej w postaci zasobów naturalnych z woli Boga Wszechmogącego stanowią bogactwo narodowe ludu Indonezji i w związku z tym pozostają pod kontrolą Państwa i są wykorzystywane przez państwo dla najwyższego dobra ludu”. Preambuła Prawa górniczego z 2009 r. stanowi również, że „minerały i węgiel kamienny na terenie wydobywczej jurysdykcji Indonezji to nieodnawialne bogactwo naturalne, które stanowi dar od Pana i pełni ważną rolę w zaspokajaniu życiowych potrzeb wielu ludzi, przez co państwo musi kontrolować gospodarowanie tymi zasobami, aby generować realną wartość dodaną na potrzeby krajowej gospodarki z myślą o zapewnieniu dobrobytu i bogactwa społeczeństwa na sprawiedliwych zasadach”. W szczególności art. 4 Prawa górniczego z 2009 r. stanowi, że „1) Minerały i węgiel kamienny jako nieodnawialne zasoby naturalne stanowią bogactwo narodowe kontrolowane przez państwo dla zapewnienia dobrobytu ludu” oraz „2) Kontrola państwa w zakresie minerałów i węgla kamiennego, o której mowa w ust. 1, jest sprawowana przez rząd lub władze regionalne”. Co ważne, w art. 103 Prawa górniczego z 2009 r. wprowadzono wymóg, zgodnie z którym przetwarzanie minerałów jako wartość dodana minerałów musi odbywać się w Indonezji. W wyjaśnieniu tego art. 103 ust. 1 wskazano, że obowiązek przeprowadzania przetwarzania i rafinacji w kraju ma na celu m.in. a) zwiększenie wartości wydobycia za sprawą uzyskanych wyrobów, b) zapewnienie surowców na potrzeby przemysłu, c) zapewnienie zatrudnienia oraz d) zwiększenie dochodów państwa. Innymi słowy, w przepisach tych na wszystkie przedsiębiorstwa wydobywające rudę niklu nałożono obowiązek budowy własnego zakładu przetwarzania/oczyszczania niklu albo sprzedaży posiadanej rudy niklu, co ma służyć osiągnięciu nadrzędnego celu, jakim jest zwiększenie krajowej wartości dodanej rudy niklu w drodze preferencyjnej polityki adresowanej do przemysłu stali nierdzewnej niższego szczebla. Ponadto w art. 170 Prawa górniczego z 2009 r. przewidziano dodatkowy okres pięciu lat. W tym czasie przemysł wydobywczy ma przygotować się do spełnienia obowiązku przetwarzania w kraju i umożliwić przedsiębiorstwom budowę zakładów oczyszczania umożliwiających obsługę dostaw rudy niklu.

(318)

W kontekście Prawa górniczego z 2009 r., a w szczególności określonego w nim obowiązku przetwarzania w kraju, nastąpił bardzo gwałtowny wzrost indonezyjskiego wywozu rudy niklu, którego większość wchłonęły Chiny, jak widać w tabeli poniżej.

Tabela 2

Wywóz rudy niklu z Indonezji (w tonach)

	2010	2011	2012	2013	2014	2015
Chiny	14 346 464	36 142 281	43 095 682	58 604 652	3 989 894	0
Wywóz ogółem	17 566 047	40 792 165	48 449 392	64 802 857	4 160 121	0
Źródło: GTA.

(319)

Ponieważ cel rządu Indonezji polegający na stworzeniu mocy przetwórczych w Indonezji nie został osiągnięty, w dniu 11 stycznia 2014 r., w drodze kilku uregulowań, zakazano wywozu rudy niklu z Indonezji (aby uzyskać więcej informacji na temat ograniczeń wywozowych i zakazu wywozu rudy niklu, zob. motywy 405–413).

(320)

W 2017 r. rząd Indonezji nieco poluzował zakaz wywozu, dopuszczając wywóz pewnych ilości rudy niklu o zawartości niklu poniżej 1,7 %. Na taki wywóz nałożono należności celne wywozowe w wysokości 10 %, a eksporterzy musieli ponadto udowodnić, że budowa ich zakładu przetwórstwa przebiega zgodnie z harmonogramem. Wynikało to z faktu, że w tamtym czasie Indonezja nie dysponowała technologią pozwalającą na przetwarzanie na wyroby o wartości dodanej rudy niklu o zawartości niklu poniżej 1,7 %, która bardziej nadawała się do baterii do pojazdów elektrycznych niż do produkcji stali (zob. poniżej w sekcji 4.4). W 2020 r. rząd Indonezji wprowadził jednak całkowity zakaz wywozu całej rudy niklu. Zakaz w odniesieniu do rudy o niskiej zawartości niklu wprowadzono ponownie, gdyż chińskie przedsiębiorstwa planowały budowę hut na potrzeby przetwarzania tego rodzaju rudy niklu, który można wykorzystywać do produkcji baterii do pojazdów elektrycznych.

(321)

Z biegiem lat dzięki wymogowi przetwarzania w kraju i ograniczeniom wywozowym wprowadzonym przez rząd Indonezji wobec wywozu rudy niklu wybudowano kilka hut rudy niklu. Nastąpił również wzrost krajowego popytu na rudę niklu dzięki działaniom rządu Indonezji zmierzającym do przeniesienia do Indonezji mocy produkcyjnych w zakresie wytopu wcześniej zlokalizowanych w Chinach. W praktyce w drodze rocznych planów prac i budżetu, jak wyjaśniono w motywie 414, rząd Indonezji kontroluje produkcję rudy niklu. Rząd Indonezji utrzymuje ponadto cenę krajową na poziomie znacznie niższym niż ceny na rynkach światowych z korzyścią dla hut i producentów stali nierdzewnej.

Tabela 3

Indonezyjska ruda niklu (w mln tonach)

	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020
Produkcja	7,81	7,84	20,92	26,0	32,0	61,0	48,0
Wywóz	4,16	0	0	4,88	19,7	32,3	0
Źródło: Odpowiedzi rządu Indonezji na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz https://www.statista.com/statistics/707267/production-of-nickel-ore-in-indonesia/.

(322)

Zainicjowana przez rząd Indonezji współpraca dwustronna z rządem ChRL w zakresie traktowania preferencyjnego z myślą o ustanowieniu indonezyjskiego krajowego przemysłu stali nierdzewnej oraz sprzyjaniu jego utworzeniu i rozwojowi sięga początku dwudziestego pierwszego wieku. Współpraca ta opiera się na szeregu dwustronnych dokumentów ustanawiających ramy prawne i ramy polityki, na podstawie których przyjęto szereg szczególnych strategii wsparcia i programów preferencyjnych zapewniających subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych, objęte przedmiotowym dochodzeniem (zob. główne dokumenty dwustronne w motywie 548).

(323)

Współpracę dwustronną prowadzono w szczególności w indonezyjskim kompleksie przemysłowym Morowali („kompleks Morowali”). Jest to kompleks przemysłowy położony na Celebes, w którym Indonezja i Chiny postanowiły rozwinąć przemysł stali nierdzewnej.

(324)

Przedsiębiorstwem zarządzającym odpowiedzialnym za prowadzenie współpracy dwustronnej w kompleksie Morowali jest chińsko-indonezyjskie przedsiębiorstwo IMIP. Przedsiębiorstwo formalnie rozpoczęło działalność w październiku 2013 r.

4.4. Dostarczanie rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

4.4.1. Skarga i program subsydiowania

(325)

Skarżący stwierdził, że rząd Indonezji kontroluje sektor rudy niklu, której ceny są zniekształcone w Indonezji z powodu interwencji rządu Indonezji. Nikiel zawarty w rudzie niklu stanowi główny składnik stali nierdzewnej i główny czynnik odpowiedzialny za jej cenę. Według skarżącego, interweniując na rynku rudy niklu, rząd Indonezji zapewnił, aby cena surowców do produkcji stali nierdzewnej utrzymywała się na znacznie niższym poziomie w porównaniu z cenami na rynkach światowych z korzyścią dla producentów eksportujących płaskie wyroby ze stali nierdzewnej walcowane na zimno w Indonezji.

4.4.2. Podstawa prawna

(326)

Polityką wydobywczą obejmującą rudę niklu zarządza Ministerstwo Energii i Zasobów Mineralnych („MEZM”) reprezentowane przez Dyrektora Generalnego ds. Zasobów Mineralnych i Węgla Kamiennego. Wywozem zasobów mineralnych zarządza również Ministerstwo Handlu reprezentowane przez Dyrektora Generalnego ds. Handlu Zagranicznego.

(327)

Zarówno rząd centralny jak i władze regionalne odgrywają kluczową rolę w przemyśle wydobywczym, polegającą na ustalaniu krajowych polityk, norm, wytycznych i kryteriów wydobywczych, a także decydowaniu o procedurach dotyczących zezwoleń na działalność wydobywczą. Rząd Indonezji aktywnie uczestniczy ponadto w rozwoju, kontroli, ocenie i rozwiązywaniu konfliktów w tym sektorze.

(328)

W Indonezji przemysł wydobywczy jest ściśle uregulowany. Jak ukazano poniżej, każdy aspekt sektora wydobywczego podlega monitorowaniu i nadzorowi w drodze wielu stale zmienianych uregulowań wydawanych przez różne organy rządowe. Podstawy prawne odnośnych przepisów i uregulowań są następujące:

—	ustawa nr 27 o długoterminowym krajowym planie rozwoju na lata 2005–2025,

—	ustawa nr 4 z 2009 r. o wydobyciu minerałów i węgla kamiennego („Prawo górnicze z 2009 r.), zmienione ustawą nr 3 z 2020 r. („Prawo górnicze z 2020 r.”),

—	rozporządzenie rządu nr 55 z 2010 r. w sprawie wytycznych i nadzoru w zakresie wdrażania zarządzania działalnością związaną z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie rządu nr 23 z 2010 r. zmienione rozporządzeniem rządu nr 24 z 2012 r. w odniesieniu do prowadzenia działalności związanej z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 27 z 2013 r. w sprawie procedur i ustalania cen zbycia udziałów lub akcji oraz zmian inwestycji kapitałowych w sektorach węgla kamiennego i górnictwa (rozporządzenie MEZM nr 27 z 2013 r.),

—	rozporządzenie rządu nr 1 z 2014 r. dotyczące drugiej zmiany rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. zmienionego dalej rozporządzeniem rządu nr 24 z 2012 r. w odniesieniu do realizacji działalności związanej z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 1 z 2014 r. dotyczące zwiększenia wartości dodanej minerałów poprzez przetwarzanie i rafinację minerałów w kraju,

—	rozporządzenie rządu nr 77 z 2014 r. – trzecia zmiana rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r.,

—	rozporządzenie rządu nr 1 z 2017 r. – czwarta zmiana rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. odnosząca się do działalności związanej z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie Ministerstwa Handlu nr 01/M-DAG/PER/1/2017 dotyczące zapewniania wywozu przetworzonych i oczyszczonych produktów górnictwa,

—	rozporządzenie MEZM nr 5 z 2017 r. dotyczące zwiększenia wartości dodanej minerałów poprzez przetwarzanie i rafinację minerałów w kraju,

—	rozporządzenie MEZM nr 7 z 2017 r. dotyczące procedury ustalania referencyjnej ceny sprzedaży minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 9 z 2017 r. dotyczące procedur zbycia i mechanizmu ustalania ceny zbycia udziałów lub akcji przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem minerałów i węgla kamiennego zmienione rozporządzeniem MEZM nr 43 z 2018 r.,

—	rozporządzenie rządu nr 48 z 2017 r.,

—	rozporządzenie Ministerstwa Finansów PMK nr 13/PMK.010/2017 i rozporządzenie Ministerstwa Finansów PMK nr 164/PMK.010/2018 ustanawiające stawki należności celnych wywozowych dla poszczególnych postaci przetworzonych minerałów metalicznych,

—	dekret MEZM nr 2946 K/ 30/ MEM/ 2017 dotyczący wzoru obliczeń stosowanego do ustalenia referencyjnej ceny metali i minerałów,

—	rozporządzenie MEZM nr 25 z 2018 r. dotyczące przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego (uchylające rozporządzenie MEZM nr 5 z 2017 r.),

—	rozporządzenie MEZM nr 26 z 2018 r. dotyczące wdrażania dobrych praktyk górniczych i nadzoru nad wydobyciem minerałów i węgla kamiennego,

—

rozporządzenie MEZM nr 11 z 2018 r. dotyczące procedury przydzielania terenu, udzielania koncesji i sprawozdawczości w przypadku działalności gospodarczej w zakresie wydobycia minerałów i węgla kamiennego, zastąpione rozporządzeniem MEZM nr 7 z 2020 r. dotyczącym procedur przydzielania terenu (przydzielania obszaru wydobycia), udzielania koncesji i sprawozdawczości w przypadku działalności gospodarczej w zakresie wydobycia minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 22 z 2018 r. dotyczące zmiany rozporządzenie MEZM nr 11 z 2018 r. w sprawie procedury przydzielania terenu, udzielania koncesji i sprawozdawczości w przypadku działalności gospodarczej w zakresie wydobycia minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 11 z 2019 r. – druga zmiana rozporządzenia MEZM nr 25 z 2018 r. dotyczącego przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 7 z 2020 r. dotyczące procedur przydzielania terenu (przydzielania obszaru wydobycia), udzielania koncesji i sprawozdawczości w przypadku działalności gospodarczej w zakresie wydobycia minerałów i węgla kamiennego,

—	rozporządzenie MEZM nr 11 z 2020 r. dotyczące trzeciej zmiany rozporządzenie MEZM nr 7 z 2017 r. dotyczącego procedury ustalania referencyjnych cen sprzedaży minerałów i węgla kamiennego; oraz

—	decyzja MEZM nr 84 K/32/MEM/2020 w sprawie wytycznych dotyczących procesu oferowania, oceny i obliczania cen zbycia udziałów lub akcji w przemyśle wydobycia minerałów i węgla kamiennego.

4.4.3. Ustalenia wynikające z dochodzenia

(329)

Na początku Komisja zauważyła, że jeden producent eksportujący płaskie wyroby ze stali nierdzewnej walcowane na zimno kupował rudę niklu na rynku krajowym od przedsiębiorstw powiązanych albo niepowiązanych w celu jej stopienia i wykorzystania do produkcji płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno.

(330)

Dostarczanie rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia stanowi jeden z kluczowych środków przyjętych przez rząd Indonezji w kontekście współpracy z rządem ChRL w celu zapewnienia rozwoju całego przemysłowego łańcucha wartości przemysłu stali nierdzewnej w Indonezji.

(331)

W 2007 r. rząd Indonezji wprowadził ustawę nr 27 o długoterminowym krajowym planie rozwoju (72) na lata 2005–2025. W długoterminowym krajowym planie rozwoju ten sektor przemysłu jest motorem wzrostu na potrzeby umocnienia struktury gospodarczej. Cel ten miał wspierać m.in. sektor górnictwa, w tym górnictwa rudy niklu. Zwiększenie wartości dodanej generowanej przez sektor pierwotny, w tym górnictwo, wskazano jako główny cel w zakresie propagowania lokalnej i międzynarodowej konkurencyjności oraz umocnienia krajowej bazy przemysłowej. W długoterminowym krajowym planie rozwoju wyraźnie jest mowa o rozwoju łańcucha wartości w drodze przetwarzania i dywersyfikacji produktów (rozwój przemysłu niższego szczebla), rozwoju strukturalnym (rozwój przemysłu wyższego szczebla) oraz integracji pionowej (rozwój przemysłów niższego i wyższego szczebla). Rozwój sektora produkcji koncentrowałby się na podsektorach spełniających szereg kryteriów m. in. przetwarzających zasoby naturalne w kraju i wykazujące potencjał rozwoju wywozu.

(332)

Jak opisano w motywach 317 i nast., zgodnie z celem polegającym na zwiększeniu wartości dodanej minerałów w Indonezji w 2009 r. rząd Indonezji wprowadził Prawo górnicze z 2009 r. Dążąc do osiągnięcia celów określonych w Prawie górniczym z 2009 r. rząd Indonezji wydał szereg rozporządzeń wykonawczych. W Prawie górniczym z 2009 r. wprowadzono szereg istotnych zmian regulacyjnych systemu udzielania koncesji, opłat licencyjnych, własności zagranicznej i wywozu surowców. W 2020 r. Prawo górnicze z 2009 r. zmieniono w drodze Prawa górniczego z 2020 r. przyjętego w dniu 10 czerwca 2020 r. W ramach tych nowych przepisów – które mają ograniczone znaczenie dla przedmiotowego dochodzenia, gdyż stały się skuteczne tuż przed końcem okresu objętego dochodzeniem – potwierdzono lub rozszerzono niektóre wymogi nałożone na przedsiębiorstwa górnicze.

(333)

W Prawie górniczym z 2009 r. uprawnienia do udzielania koncesji przyznano rządowi centralnemu i władzom regionalnym w zależności od lokalizacji obszaru wydobycia, pochodzenia koncesji i charakteru inwestycji dokonywanej przez przedsiębiorstwo górnicze.

(334)

W Prawie górniczym z 2009 r. wprowadzono nowy system udzielania koncesji, który zastąpił stary system zamówień na roboty oraz lokalny system Kuasa Pertambangan lub prawa do wydobycia. W ramach nowego systemu obowiązują dwa rodzaje ważnych pod względem handlowym pozwoleń na działalność wydobywczą:

koncesja na działalność górniczą („IUP”) – jest to pozwolenie, które musi posiadać przedsiębiorstwo górnicze, aby prowadzić działalność wydobywczą na określonym obszarze objętym koncesją IUP. Koncesje te dzielą się na: (i) koncesję IUP na poszukiwania, której okres ważności wynosi maksymalnie 8 lat w przypadku kopalni minerałów metalicznych; (ii) koncesję IUP na działalność produkcyjną („IUP-OP”), której okres ważności wynosi maksymalnie 20 lat w przypadku kopalni minerałów metalicznych, określonych kopalni minerałów niemetalicznych i kopalni węgla kamiennego, przy czym okres ten można przedłużyć o dwa dodatkowe dziesięcioletnie okresy. Tym samym w Prawie górniczym z 2009 r. zagwarantowano, aby posiadacze pozwoleń na poszukiwania otrzymali pozwolenia na produkcję;

specjalna koncesja na działalność wydobywczą („IUPK”) – jest to specjalne pozwolenie wydawane przedsiębiorstwom górniczym przez MEZM w przypadku obszarów uznanych za obszary rezerw państwowych. Koncesje te dzielą się na: (i) koncesję IUPK na poszukiwania, której okres ważności wynosi maksymalnie 8 lat w przypadku kopalni minerałów metalicznych oraz (ii) koncesję IUP na działalność produkcyjną („IUPK-OP”), której okres ważności wynosi maksymalnie 20 lat w przypadku kopalni minerałów metalicznych. Zgodnie z Prawem górniczym z 2009 r. koncesje IUPK należy w pierwszej kolejności oferować w drodze przetargu przedsiębiorstwom będącym własnością państwa lub regionu. Jeżeli podmioty te nie są zainteresowane uzyskaniem takiej koncesji, wówczas można zorganizować koncesji IUPK można udzielić w drodze przetargu podmiotom z sektora prywatnego. Koncesje IUPK są wydawane wyłącznie w odniesieniu do jednego konkretnego rodzaju minerału, a jeżeli na tym samym obszarze objętym pozwoleniem ma być wydobywany inny rodzaj minerału, wówczas trzeba posiadać oddzielne IUP.

(335)

W Prawie górniczym z 2009 r. nie stosuje się rozróżnienia na koncesje IUP/IUPK na działalność produkcyjną związane z hutą/zakładami przetwórstwa oraz na koncesje IUP na działalność produkcyjną niezwiązane z takimi zakładami. Wszystkie koncesje IUP na działalność produkcyjną wydano na maksymalny okres 20 lat, który można było przedłużyć dwukrotnie, za każdym razem o dodatkowe 10 lat.

(336)

Zgodnie z uregulowaniami przemysłowymi zasadniczo uznano, że główną koncesją wydawaną przedsiębiorstwom przemysłowym produkującym dowolny rodzaj wyrobów jest „koncesja na działalność przemysłową” („IUI”). Za udzielanie i zarządzanie IUI odpowiada Ministerstwo Przemysłu. W 2013 r. rząd centralny wprowadził nowy rodzaj koncesji – IUP na działalność produkcyjną w zakresie przetwarzania i rafinacji (huta) – w drodze rozporządzeń ministerialnych (ostatnio w drodze rozporządzenia MEZM nr 7 z 2020 r.). Koncesja ta obejmuje budowę i eksploatację zakładów hutniczych i jest wydawana z upoważnienia MEZM. W związku z powyższym przedsiębiorstwa zajmujące się przetwórstwem prowadzą działalność na podstawie dwóch koncesji.

(337)

W Prawie górniczym z 2009 r. przewidziano ponadto kary administracyjne nakładane na posiadaczy IUP, koncesji na działalność górniczą prowadzoną na małą skalę (IPR) lub IUPK, którzy naruszyli przepisy m.in. art. 102 i 103. Takie kary administracyjne mają formę: „a) pisemnego upomnienia; b) czasowego zawieszenia części lub całej działalności w zakresie poszukiwania lub produkcji; lub c) cofnięcia IUP, IPR lub IUPK” (art. 151 Prawa górniczego z 2009 r.). Ponadto w Prawie górniczym przewidziano sankcje karne nakładane na przedsiębiorstwa, które nie przestrzegają poszczególnych przepisów tego aktu prawnego, obejmujące karę pozbawienia wolności do lat 10 (dziesięciu) i maksymalną kwotę grzywny wynoszącą 10 000 000 000 IDR (dziesięć mld rupii) za fałszywe zgłoszenie działalności górniczej i działalności w zakresie sprzedaży (art. 159) oraz sprzedaż lub przetwarzanie minerałów jednostek, które nie posiadają ważnej koncesji (zob. art. 161).

4.4.3.1. Stosowanie przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego

(338)

Komisja powiadomiła rząd Indonezji, że przy ocenie istnienia i zakresu domniemanego wsparcia dla przemysłu stalowego, obejmującego dostarczanie rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, może być zmuszona do wykorzystania dostępnego stanu faktycznego zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(339)

W swoim kwestionariuszu, w piśmie w sprawie uzupełnienia braków oraz podczas zdalnej kontroli krzyżowej Komisja zwróciła się do rządu Indonezji o przekazanie pewnych informacji dotyczących dostawców (tj. przedsiębiorstw górniczych) oraz funkcjonowania krajowego rynku rudy niklu w Indonezji. Prośby o przekazanie informacji obejmowały m.in. pytania dotyczące ram prawnych i instytucjonalnych, organizacji rynku rudy niklu, producentów rudy niklu w Indonezji, mechanizmów ustalania cen krajowych i eksportowych oraz cen, a także udziałów w przedsiębiorstwach.

(340)

Na etapie wszczęcia postępowania Komisja zwróciła się do rządu Indonezji o przekazanie dodatku B załączonego do kwestionariusza dotyczącego środków antysubsydyjnych (kwestionariusz dla dostawców rudy niklu) 10 największym producentom i dystrybutorom rudy niklu, a także wszelkich pozostałym producentom i dystrybutorom rudy niklu, którzy dostarczali rudę niklu producentom eksportującym. Dodatek B składał się z dokumentu programu Word („Appendix B_Input supplier”) oraz pliku Excel („Appendix B - Input suppliers tables”). Rząd Indonezji przekazał specjalny kwestionariusz przeznaczony dla dostawców materiałów do produkcji znanym dostawcom w Indonezji.

(341)

W piśmie w sprawie uzupełnienia braków do rządu Indonezji z dnia 4 października 2021 r. Komisja odnotowała fakt, że nie otrzymała żadnej odpowiedzi dotyczącej dodatku B do kwestionariusza od żadnego spośród największych indonezyjskich dostawców rudy niklu. Odpowiedzi nie udzielili także powiązani dostawcy rudy niklu.

(342)

W rezultacie, pomimo, że w Indonezji istnieje ponad 290 przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu, jak wskazano w motywie 378, Komisja otrzymała odpowiedź jedynie od powiązanego przedsiębiorstwa handlowego prowadzącego obrót rudą niklu (PT. Ekasa Yad Resources), które i tak przedstawiło odpowiedź jako przedsiębiorstwo powiązane z Grupą IRNC, oraz od tylko jednego niepowiązanego producenta rudy niklu (PT GAG Nikel). W odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków rząd Indonezji przekazał zaledwie dwie dodatkowe odpowiedzi odnoszące się do producentów rudy niklu (PT Tiran Indonesia i PT Ceria Nugraha Indotama).

(343)

Odpowiedzi trzech przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu zawierały wiele braków. Przedsiębiorstwo PT GAG Nikel odmówiło przedstawienia egzemplarza posiadanej koncesji i protokołu walnego zgromadzenia i posiedzenia zarządu, twierdząc, że są to informacje poufne.

(344)

Przedsiębiorstwo PT Ceria Hugraha przedstawiło umowę spółki i certyfikat przedsiębiorstwa wyłącznie w języku indonezyjskim. Chociaż przedstawiono kilka wersji umowy spółki, wszystkie one były sporządzone w języku indonezyjskim i w formacie obrazu niemożliwym do przetłumaczenia komputerowo, w związku z czym Komisja nie była w stanie ich przeczytać.

(345)

Przedsiębiorstwo PT Tiran Indonesia nie przedstawiło nawet dokumentu programu Word Appendix B_Input supplier. Przedstawiło jedynie prezentację przedsiębiorstwa w języku indonezyjskim, wersję roboczą sprawozdania finansowego za lata 2019 i 2020 oraz plik programu Excel Appendix B - Input suppliers tables. Przedsiębiorstwo to nie przedstawiło ani umowy spółki, ani koncesji.

(346)

Jeżeli chodzi o przedsiębiorstwo objęte kontrolą krzyżową – PT. GAG Nikel, rząd Indonezji nie przedstawił jego rocznego planu prac i budżetu na lata 2019 i 2020 ani kwartalnych, półrocznych i rocznych sprawozdań z produkcji i sprzedaży przedstawionych MEZM za lata 2019 i 2020. Po przeprowadzeniu zdalnej kontroli krzyżowej przedsiębiorstwa GAG Nikel rząd Indonezji przedstawił akt założycielski GAG Nikel, ale jedynie w języku indonezyjskim i w formacie uniemożliwiającym tłumaczenie komputerowe, w związku z czym Komisja nie mogą wykorzystać tego dokumentu.

(347)

Rząd Indonezji ponadto twierdził, że wielkość produkcji wskazaną w rocznych planach prac i budżecie, jak wyjaśniono w motywie 414–424, ustalono zgodnie z wielkością wskazaną studiach wykonalności. Dostarczył jednak zaledwie kilka stron studiów wykonalności i oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu przedsiębiorstw, dla których przedstawił roczne plany prac i budżet zawierające pewne dane liczbowe, przy czym tekst dotyczący tych liczb został zaciemniony bez podania jakichkolwiek wyjaśnień, co świadczy o tym, że rząd Indonezji celowo utrudniał Komisji ocenienie, w jaki sposób przedsiębiorstwa górnicze ustalają roczne wielkości produkcji.

(348)

Komisja odnotowała również rozbieżności dotyczące całkowitego zużycia rudy niklu na rynku indonezyjskim. Komisja nie była w stanie uzgodnić tych danych z danymi dotyczącymi rudy niklu zakupionej przez producentów eksportujących płaskie wyroby ze stali nierdzewnej walcowane na zimno. Rząd Indonezji nie przedstawił ponadto statystyk dotyczących indonezyjskich krajowych cen rudy niklu, chociaż z obowiązujących przepisów wynika, że gromadzi takie informacje.

(349)

Po otrzymaniu pisma dotyczącego ewentualnego zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego („pismo w sprawie art. 28”) rząd Indonezji zinterpretował pismo w sprawie art. 28 jako pismo w sprawie uzupełnienia braków i przedstawił kilka dodatkowych dokumentów GAG Nikel, takich jak roczne plany prac i budżet GAG Nikel na lata 2019 i 2020, wniosek/sprawozdanie w sprawie otrzymania rocznego planu prac i budżetu na lata 2019 i 2020 oraz kwartalne sprawozdania z produkcji i sprzedaży niklu za lata 2019 i 2020. Wszystkie te dokumenty również były sporządzone wyłącznie w języku indonezyjskim. Rząd Indonezji przedstawił również odpowiedź do dodatku B odnoszącą się do Antam.

(350)

Dokumentów tych nie można było wykorzystać w przedmiotowym dochodzeniu, ponieważ: zostały one przedstawione bardzo późno, nie dostarczono ich angielskich wersji językowych, kontekst prawny stanowiła procedura określona w art. 28, a nie proces uzupełniania braków, a także ponieważ w żadnym wypadku Komisja nie byłaby w stanie zweryfikować tych informacji i poprosić o przedstawienie wyjaśnień dotyczących tych dokumentów. W związku z tym Komisja postanowiła nie uwzględniać tych informacji, jak przewidziano w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, i w zamian zastosować dostępny stan faktyczny.

(351)

Jeżeli chodzi o niespójne dane dotyczące zużycia rudy niklu w Indonezji, rząd Indonezji utrzymywał, że dane te były prawidłowe, i twierdził, że opierał się na ilości rudy niklu zużytej przez Grupą IRNC, która była jedynym producentem stali nierdzewnej wykorzystującym rudę niklu jako materiał wsadowy. Należy zauważyć, że rząd Indonezji poproszono o przedstawienie danych dotyczących całkowitego zużycia rudy niklu w Indonezji, a nie jedynie zużycia rudy niklu przez producentów stali nierdzewnej. Jak jednak wskazano w piśmie w sprawie art. 28 skierowanym do rządu Indonezji, dane te nie są zgodne z wykorzystanymi w kontroli krzyżowej danymi dotyczącymi zakupów rudy niklu Grupy IRNC.

(352)

Ponadto w przeciwieństwie do twierdzenia rządu Indonezji, iż nie dysponował on danymi dotyczącymi cen rudy niklu w Indonezji, co innego wynika ze sprawozdań kwartalnych przedstawionych przez GAG Nikel i wniosku w sprawie rocznych planów prac i budżetu. W dokumentach tych przedsiębiorstwo GAG Nikel przedstawiło rządowi Indonezji dane dotyczące całej sprzedaży rudy niklu z podziałem na transakcje, w ten sposób ujawniając rządowi Indonezji wielkość sprzedaży, ceny sprzedaży rudy niklu, a także nazwy swoich klientów.

(353)

Brak wystarczającej współpracy nie pozwolił Komisji na zebranie wszystkich informacji, które uważała za istotne dla swoich ustaleń w ramach przedmiotowego dochodzenia. Ze względu na brak współpracy ze strony przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem niklu Komisja nie mogła ponadto zebrać dodatkowych dokumentów ani zwrócić się o udzielenie dodatkowych informacji, tj. informacji dotyczących umów koncesyjnych między przedsiębiorstwami górniczymi a rządem Indonezji, w tym warunków bazowych, opłat licencyjnych i odniesień do odpowiednich uregulowań prawnych. W związku z tym w odniesieniu do domniemanego zapewniania przez rząd dostaw rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia rząd Indonezji nie dostarczył niezbędnych informacji i dowodów, o które Komisja zwróciła się w kwestionariuszu oraz podczas zdalnej kontroli krzyżowej.

(354)

Wobec braku innych informacji od rządu Indonezji Komisja w swoich ustaleniach dotyczących tych aspektów dochodzenia częściowo oparła się zatem na dostępnym stanie faktycznym zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(355)

W uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia rząd Indonezji wyjaśnił, że przedstawił umowę spółki GAG Nikel w ramach aktu założycielskiego pismem z dnia 19 listopada 2021 r. Komisja potwierdziła, że umowa spółki stanowi element aktu założycielskiego. Komisja odnotowała jednak, że umowę tę przedstawiono na bardzo późnym etapie dochodzenia, i, co ważniejsze, wyłącznie w języku indonezyjskim. W związku z tym Komisja nie była w stanie jej wykorzystać.

(356)

Rząd Indonezji stwierdził ponadto, że tłumaczenie umowy spółki PT. Ceria Hugraha wymagało czasu. W każdym razie rząd Indonezji twierdził, że Komisja nie wymagała, aby wszystkie dokumenty były przetłumaczone na język angielski i sam brak tłumaczenie nie powinien utrudniać dochodzenia. Jeżeli chodzi o format plików, rząd Indonezji twierdził, że wskazano, w jakim formacie należy przesyłać pliki.

(357)

Komisja odnotowała, że instrukcja do kwestionariusza dotyczącego środków antysubsydyjnych, do którego dołączono załącznik dla dostawcy środków produkcji, zawiera następujące wyraźne wskazanie: „Proszę dostarczyć angielską wersję językową wszystkich dokumentów i materiałów źródłowych, które przedstawiają Państwo w odpowiedzi na pytania zawarte w niniejszym kwestionariuszu”. Ponadto kwestionariusz dotyczący środków antysubsydyjnych przesłano rządowi Indonezji w dniu 18 maja 2021 r., a zatem miał on zdecydowanie wystarczająco dużo czasu na przetłumaczenie umowy spółki PT. Ceria Hugraha. Jeżeli chodzi o format pliku, Komisja przedstawiła uwagę dotyczącą formatu dokumentu w motywie 344, jako że format tego dokumentu uniemożliwiał przeprowadzenie tłumaczenia komputerowego, przez co nie można było wykorzystać tego dokumentu. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(358)

Jeżeli chodzi o roczne plany prac i budżet, rząd Indonezji przypomniał, że przedstawił je w załącznikach do pisma z dnia 8 grudnia 2021 r. Komisja przypomniała, że w piśmie z dnia 19 listopada 2021 r. (czyli z dnia, w którym upływał termin na przekazanie przez rząd Indonezji dowodów rzeczowych zabezpieczonych w ramach zdalnej kontroli krzyżowej) rząd Indonezji poinformował Komisję, że w drodze decyzji wewnętrznej przedsiębiorstwo GAG Nickel zdecydowało, że nie przedstawi rocznych planów prac i budżetu. Pismo z dnia 8 grudnia 2021 r. przesłano w odpowiedzi na pismo w sprawie art. 28. Komisja odnotowała, że na tak późnym etapie dochodzenia Komisja nie mogła uwzględnić nowych dokumentów. Co ważniejsze, proces określony w art. 28 i potencjalne uwagi od zainteresowanych stron wiążą się z brakiem przedstawienia informacji i na tym etapie strony nie mogą przedstawiać nowych informacji, które należało przedstawić na wcześniejszym etapie dochodzenia lub w ramach procesu uzupełniania braków. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(359)

Rząd Indonezji wyjaśnił również, że zaciemnił tekst niezwiązany z danymi dotyczącymi wielkości produkcji, aby tekst łatwiej się czytało.

(360)

Komisja zauważyła, że rząd Indonezji miał przedstawić kompletne dokumenty bez zaciemnionych fragmentów tekstu. Komisja potrzebowałaby dostępu do całego tekstu, aby móc odpowiednio ocenić kompletność informacji zawartych w rocznych planach prac i budżecie na potrzeby dokonania ustaleń. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(361)

Jeżeli chodzi o dane statystyczne dotyczące zużycia, rząd Indonezji twierdził, że ponieważ Komisja zastosowała kontrolę wyrywkową, nie mogła uzgodnić krajowych danych dotyczących zużycia z danymi dotyczącymi rudy niklu nabytej przez IRNC. Komisja podkreśliła i wyjaśniła, że ilość rudy niklu nabyta przez IRNC znacznie przewyższała dane dotyczące krajowego zużycia zgłoszone przez rząd Indonezji. Wydaje się zatem, że w danych przedstawionych przez rząd Indonezji znacznie zaniżono krajową produkcję rudy niklu. Rząd Indonezji nie przedstawił żadnych faktów podważających te ustalenia. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(362)

Rząd Indonezji wyjaśnił również, że w czasie, w którym upłynął termin, nadal próbował przedstawić informacje i dane, w związku z tym, że w piśmie w sprawie art. 28 Komisja wskazała, że rozważy zastosowanie art. 28. Rząd Indonezji twierdził, że ani rząd, ani przedsiębiorstwo GAG Nikel nie miały wystarczająco dużo czasu, aby przetłumaczyć dokumenty, a w toku zdalnej kontroli krzyżowej Komisja nie wskazała na konieczność przetłumaczenia dokumentów na język angielski. Jeżeli chodzi o tłumaczenie, Komisja odniosła się do instrukcji zawartej w kwestionariuszu i przypomniała, że nie musi każdorazowo powtarzać w odniesieniu do poszczególnych dokumentów, że należy je przetłumaczyć. Brak informacji w języku angielskim może skutkować zastosowaniem dostępnego stanu faktycznego ze względu na brak możliwości wykorzystania dostarczonych dokumentów. Komisja przypomina, że rząd Indonezji nie złożył żadnego wniosku o przedłużenie terminu ani nie poinformował o trwających pracach w przypadku dokumentów, które później przedstawiono w ramach odpowiedzi na pismo w sprawie art. 28. Komisja przypomina ponadto, że rząd Indonezji uczestniczył w szeregu dochodzeń antysubsydyjnych więc doskonale zdawał sobie sprawę, że w takich dochodzeniach dokumenty należy przedstawiać w języku angielskim. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(363)

Rząd Indonezji powtórzył treść swojego pisma z dnia 8 grudnia 2021 r. w związku z kwestią danych dotyczących zużycia rudy niklu w Indonezji, twierdząc, że przedstawił dane dotyczące zużycia rudy niklu w sektorze stali nierdzewnej. Jak wyjaśniono w motywie 361, Komisja ponownie przypomniała, że rząd Indonezji poproszono o przedstawienie danych dotyczących całkowitego zużycia rudy niklu w Indonezji, a nie jedynie zużycia rudy niklu przez producentów stali nierdzewnej.

(364)

Rząd Indonezji twierdził również, że ani rząd, ani przedsiębiorstwa górnicze nigdy nie odmówiły przedstawienia dowodów dotyczących udziałów, kontroli i procesów decyzyjnych państwa. Rząd Indonezji przyznał, że przedsiębiorstwo Antam przejęło akcjonariusza GAG Nikel, ale przypomniał, że przedsiębiorstwo GAG Nikel nadal jest notowane jako podmiot zagraniczny, jak wyjaśniono w toku zdalnej kontroli krzyżowej.

(365)

Komisja uznała, że w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu nie przedstawiono żadnych dowodów świadczących o państwowej własności przedsiębiorstwa będącego właścicielem większościowym GAG Nikel, o czym wspomniano dopiero w toku zdalnej kontroli krzyżowej. Ponadto fakt, że przedsiębiorstwo GAG Nikel to podmiot zagraniczny, nie ma znaczenia w świetle udziału własności państwa w tej spółce. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(366)

Rząd Indonezji wyjaśnił również, że przedsiębiorstwo PT. Vale nie znalazło się w wykazie 10 największych producentów materiałów do produkcji, ponieważ rząd przesłał kwestionariusz dla dostawców materiałów wsadowych współpracujących producentów eksportujących. W wykazie dziesięciu największych producentów materiałów do produkcji nie widniało zatem przedsiębiorstwo PT. Vale.

(367)

Komisja przypomina, że w instrukcji zawartej w kwestionariuszu dotyczącej wykazu dziesięciu największych producentów materiałów wsadowych wyraźnie zwrócono się do rządu Indonezji o „przekazanie wykazu zawierającego następujące informacje dotyczące 10 największych producentów każdego z tych materiałów wsadowych”. W instrukcji tej nie było mowy o dostawie materiałów wsadowych do producentów eksportujących, w związku z czym w wykazie powinno znaleźć się dziesięciu największych producentów spośród wszystkich producentów w Indonezji.

(368)

W związku z powyższym wszystkie te argumenty te zostały odrzucone. Komisja odnotowała, że w żadnym razie jakiekolwiek z tych uwag, czy to osobno czy łącznie, nie skutkowałyby zmianą ustaleń dotyczących braku współpracy lub jakichkolwiek innych aspektów dochodzenia, i tym samym ustalenia te zostały potwierdzone.

4.4.3.2. Analiza

(369)

W celu ustalenia istnienia subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych, na podstawie art. 3 i 4 rozporządzenia podstawowego, obecne muszą być trzy elementy: a) wkład finansowy ze strony rządu Indonezji wnoszony za pośrednictwem organu publicznego lub poprzez powierzenie lub zlecenie podmiotom prywatnym dostarczania rudy niklu w kraju; b) świadczenie na rzecz odbiorcy oraz c) szczególność.

4.4.3.2.1. Wkład finansowy

(370)

W odniesieniu do pierwszego elementu Komisja przeanalizowała, czy zestaw środków przyjętych przez rząd Indonezji doprowadził do zaistnienia wkładu finansowego w postaci zapewniania przez rząd dostaw rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia indonezyjskim eksportującym producentom płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno za pośrednictwem organu publicznego lub poprzez powierzenie lub wyznaczenie zadań podmiotom prywatnym, zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

i) Przedsiębiorstwa górnicze działające w charakterze organów publicznych

(371)

W dochodzeniu oceniono najpierw, czy rząd Indonezji dostarczał producentom stali nierdzewnej rudę niklu za pośrednictwem przedsiębiorstw górniczych działających w charakterze „organu publicznego”. Odnośna norma prawna oraz interpretacja służące do przeprowadzenia tej oceny na podstawie art. 3 pkt 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego wynikają z orzecznictwa WTO na temat „organów publicznych”, jak wyjaśniono w motywach 225–232.

(372)

Podsumowując, kwestię, czy przedsiębiorstwa górnicze w Indonezji są „organami publicznymi”, należy ocenić, analizując podstawowe cechy i funkcje tych przedsiębiorstw oraz ich związek z rządem Indonezji.

Podstawowe cechy i funkcje przedsiębiorstw górniczych w Indonezji

(373)

Rząd Indonezji ustanowił mechanizm regulacyjny, w ramach którego przedsiębiorstwom zajmującym się wydobyciem rudy niklu powierza się uprawnienia do wykonywania funkcji rządowych.

(374)

Wydobycie minerałów i gospodarowanie nimi w Indonezji to działalność sklasyfikowana w Indonezji jako działalność rządowa. W tym zakresie w art. 33 ust. 3 konstytucji z 1945 r. potwierdzono, że ziemia, woda i zasoby naturalne znajdujące się pod powierzchnią ziemi kontroluje państwo i są wykorzystywane z myślą o jak największym dobrobycie społeczeństwa. Jak wskazano w preambule Prawa górniczego z 2009 r. „państwo musi kontrolować gospodarowanie tymi zasobami, aby generować realną wartość dodaną na potrzeby krajowej gospodarki z myślą o zapewnieniu dobrobytu i bogactwa społeczeństwa na sprawiedliwych zasadach”. Wszystkie minerały w Indonezji stanowią zatem publiczne zasoby naturalne kontrolowane i wykorzystywane przez państwo.

(375)

W drodze szeregu przepisów ustawowych i wykonawczych rząd Indonezji decyduje, które przedsiębiorstwo może wydobywać rudę niklu i na jakim obszarze (tj. na jakim obszarze wydobycia). Aby móc wydobywać rudę niklu, przedsiębiorstwa górnicze muszą posiadać koncesję. Rząd Indonezji ustala również, jaką ilość rudy niklu mogą wydobywać przedsiębiorstwa górnicze. Na podstawie art. 5 ust. 3 Prawa górniczego z 2009 r. rząd Indonezji „jest uprawniony do ustalania rocznej wielkości produkcji każdego wyrobu w każdej prowincji”. Podobnie na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 5 ust. 5 Prawa górniczego z 2009 r. rząd Indonezji może w interesie państwa kontrolować produkcję i wywóz minerałów. Rząd Indonezji wymaga również od przedsiębiorstw górniczych zwiększenia wartości dodanej minerałów poprzez obowiązkowe dalsze przetwarzanie i oczyszczanie rudy niklu oraz określa, komu przedsiębiorstwa górnicze mogą sprzedawać rudę niklu do celów takiego dalszego przetwarzania (art. 102–104 Prawa górniczego z 2009 r.). Art. 119 Prawa górniczego z 2009 r. stanowi również, że koncesję „może cofnąć minister, gubernator, regent/burmistrz w ramach posiadanych uprawnień, jeżeli: a) posiadacz [koncesji] nie wywiązuje się z nałożonych na niego obowiązków określonych w [koncesji] i przepisach ustawowych i wykonawczych”.

(376)

Z panujących w Indonezji warunków prawnych i gospodarczych, których dalszy opis znajduje się w motywach 396–400, wynika więc, że przedsiębiorstwa górnicze wydobywające rudę niklu są ściśle powiązane z rządem w ramach pełnienia funkcji rządowych. W szczególności celem przedsiębiorstw górniczych, które często stanowią własność państwa, jest realizacja indonezyjskich strategii w zakresie zarządzania zasobami naturalnymi tak, aby wnieść jak największy i najbardziej odpowiedni wkład w rozwój kraju.

Związek z rządem Indonezji: własność rządu Indonezji i formalne znamiona kontroli rządu Indonezji

(377)

Po pierwsze, Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do państwowych przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu. W tym celu Komisja była zmuszona oprzeć się niemal zupełnie na dostępnym stanie faktycznym, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, ze względu na odmowę przekazania przez rząd Indonezji i przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem niklu dowodów dotyczących własności, kontroli i procesu decyzyjnego, które to elementy doprowadziły do dostarczenia rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, jak określono w motywach 338–354.

(378)

Rząd Indonezji stwierdził, że w okresie objętym dochodzeniem w Indonezji istniało więcej 290 producentów rudy niklu. Rząd Indonezji przekazał wykaz dziesięciu największych producentów rudy niklu i wskazał, że przedsiębiorstwem państwowym tylko jeden z nich, tj. Antam. Rząd Indonezji twierdził również, że nie posiada praw własności do przedsiębiorstw sklasyfikowanych jako przedsiębiorstwa prywatne, nie sprawuje nad nimi kontroli ani nie ma z nimi żadnego związku. Ponadto rząd Indonezji twierdził, że żaden urzędnik państwowy nie jest członkiem zarządu PT Aneka Tambang. Należy zauważyć, że przedsiębiorstwo Antam nie przedstawiło w wyznaczonym terminie odpowiedzi do dodatku B wskazanego w motywie 340. Rząd Indonezji przekazał odpowiedź do dodatku B w odniesieniu do Antam po uzyskaniu informacji o zastosowaniu art. 28, jak wskazano w motywie 349, i tym samym informacji tych nie można było sprawdzić w drodze kontroli krzyżowej.

(379)

Ponadto rząd Indonezji stwierdził, że udział przedsiębiorstw państwowych w krajowej produkcji niklu w latach 2019 i 2020 wynosi odpowiednio 6 % i 4 %.

(380)

W piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja zwróciła się do rządu Indonezji o przedstawienie udziału w rynku każdego z dziesięciu największych producentów rudy niklu lub, jeżeli dane te są niedostępne, obrotów tych przedsiębiorstw. W odpowiedzi na to pytanie rząd Indonezji w praktyce przedstawił inny wykaz 10 największych przedsiębiorstw produkujących rudę niklu na podstawie ich wielkości produkcji rudy niklu w latach 2019 i 2020. Łącznie przedsiębiorstwa te odpowiadały odpowiednio za 37 % i 42 % całkowitej produkcji krajowej. Jedynie dwóch producentów występowało w obu wykazach 10 największych producentów rudy niklu.

(381)

W piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja zwróciła się również do rządu Indonezji o przedstawienie struktury własnościowej dziesięciu największych producentów rudy niklu wskazanych w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Komisja zwróciła się również do rządu Indonezji o przedstawienie struktury własnościowej dziesięciu producentów rudy niklu, które zidentyfikował jako dużych dostawców IRNC.

(382)

Rząd Indonezji odpowiedział, że oprócz przedsiębiorstwa Antam, które jest spółką giełdową, pozostałe przedsiębiorstwa to spółki nienotowane na indonezyjskiej giełdzie, przez co nie mógł uzyskać informacji dotyczących ich struktury własnościowej. Ponadto rząd Indonezji przedstawił strukturę własnościową dwóch przedsiębiorstw z drugiego wykazu 10 największych producentów rudy niklu, z których to informacji wynikało, że są to spółki prywatne. Ponadto w odniesieniu do przedsiębiorstw widniejących w wykazie przekazanym przez Komisję rząd Indonezji przedstawił strukturę własnościową sześciu przedsiębiorstw wskazanych jako spółki prywatne. Rząd Indonezji stwierdził ponadto, że jedyny eksportujący producent, który kupował rudę niklu w Indonezji, dostarczał rudę niklu pochodzącą włącznie od dostawców prywatnych.

(383)

W toku dochodzenia ustalono, że oświadczenie rządu Indonezji, iż nie dysponował on informacjami dotyczącymi struktury własnościowej przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem niklu, jest sprzeczne ze stanem faktycznym. Wręcz przeciwnie – Komisja ustaliła, że rząd Indonezji ściśle monitoruje strukturę własnościową przedsiębiorstw górniczych. Po pierwsze, ubiegając się o uzyskanie koncesji na wydobywanie kopalin (takich jak IUP lub IUPK), przedsiębiorstwo musi przedstawić strukturę własnościową odpowiednim indonezyjskim organom ze względu na obowiązywanie określonych ograniczeń dotyczących własności zagranicznej. Zgodnie z rozporządzeniem rządu nr 77 z 2014 r. (73) w przypadku IUP i IUPK na poszukiwania dopuszcza się udział własności zagranicznej na poziomie do 75 %. Udział własności zagranicznej w przypadku IUP/IUPK wynosi od 49 % i stopniowo wzrasta do 60 %, jeżeli eksploatacja obejmuje działalność przetwórczą lub rafinacyjną, i ponownie do 70 %, jeżeli eksploatacja obejmuje działania prowadzone pod ziemią. Po drugie, rząd Indonezji musi znać strukturę własnościową również po to, aby móc wdrożyć wymóg zbycia na podstawie Prawa górniczego z 2009 r., stosowany w drodze rozporządzenia rządu nr 1 z 2017 r. i rozporządzenia MEZM nr 9 z 2017 r. (zmienionego rozporządzeniem MEZM nr 43 z 2018 r.), jak wyjaśniono w motywach 425–433. Ponadto od czasu uchwalenia Prawa górniczego z 2009 r. rząd Indonezji wydał szereg rozporządzeń wymagających zatwierdzenia rządu centralnego lub władz regionalnych w celu zmiany udziałowców i członków zarządu przedsiębiorstw górniczych. Rozporządzenie MEZM nr 27 z 2013 r. stanowiło pierwsze rozporządzenie, w którym wprowadzono wymogi dotyczące zatwierdzenia zmiany udziałowców i członków zarządu w przypadku posiadaczy koncesji IUP. Zasadniczo rozporządzenie to zawiera wymóg, zgodnie z którym zmiana udziałowców i członków zarządu przedsiębiorstw górniczych posiadających koncesję IUP musi zostać zatwierdzona przez MEZM lub szefów władz regionalnych (w zależności od ich uprawnień). Najnowszym uregulowaniem w tym zakresie jest rozporządzenie rządu nr 48 z 2017 r. (74). Ponadto strukturę własnościową GAG Nikel przedstawiono we wniosku/sprawozdaniu w sprawie uzyskania rocznego planu prac i budżetu dla GAG Nikel przedstawionym przez rząd Indonezji w odpowiedzi na zastosowanie art. 28, jak wskazano w motywie 349. W związku z tym każdego roku, kiedy przedsiębiorstwo górnicze występuje z wnioskiem o uzyskanie obowiązkowego rocznego planu prac i budżetu, w ramach pakietu informacji przedstawianego w tym zakresie musi przedstawić strukturę własnościową Ministerstwu Energii i Zasobów Mineralnych. Ze względu na brak współpracy ze strony rządu Indonezji w kwestii własności przedsiębiorstw górniczych i kontroli nad nimi Komisja musi zatem zastosować dostępny stan faktyczny na podstawie art. 28 rozporządzenia podstawowego, aby uzupełnić brakujące informacje.

(384)

Po pierwsze, Komisja zbadała bardzo ograniczone informacje na temat własności przedsiębiorstw górniczych i kontroli nad nimi przedstawione w toku dochodzenia. W odpowiedzi do dodatku B w odniesieniu do PT GAG Nickel wskazano, że Antam jest udziałowcem mniejszościowym, a większość udziałów znajduje się w posiadaniu innego przedsiębiorstwa. W przedstawionej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu rząd Indonezji nie podał żadnych szczegółowych informacji na temat publicznego charakteru udziałowców tego przedsiębiorstwa. Z publicznych źródeł informacji ustalonych przez Komisję (75) wynika jednak, że faktycznym udziałowcem tego przedsiębiorstwa był w rzeczywistości rząd Indonezji posiadający wyłączną własność. Zostało to później potwierdzone w toku zdalnej kontroli krzyżowej dotyczącej PT GAG Nickel. W rezultacie jasne stało się, że rząd Indonezji nie udzielił pełnych i prawidłowych informacji dotyczących rzeczywistej ostatecznej własności tego przedsiębiorstwa.

(385)

Należy ponadto zauważyć, że rząd Indonezji nie uwzględnił PT Vale w wykazie największych przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu w Indonezji. Z dostępnych publicznie informacji wynika jednak, że w 2019 r. przedsiębiorstwo PT Vale wydobyło około 4,2 mln (76) ton rudy niklu, co przekraczało ilość rudy niklu wydobytą w 2019 r. przez największe przedsiębiorstwo zajmujące się wydobyciem rudy niklu według danych przekazanych przez rząd Indonezji. Ponadto za pośrednictwem PT Indonesia Asahan Aluminium (Inalum) (77) państwo posiada również 20 % udziałów w PT Vale Indonesia (78). Rząd Indonezji stał się udziałowcem PT Vale w 2020 r. w związku z wymogiem rządu Indonezji dotyczącym zbycia udziałów przez przedsiębiorstwa będące w posiadaniu kapitału zagranicznego. Ponadto w odpowiedzi na pismo w sprawie art. 28 rząd Indonezji stwierdził, że PT Vale nie jest przedsiębiorstwem państwowym (ale nie wspomniał nic o 20 % udziałów, które państwo indonezyjskie posiada w PT Vale) i zajmuje się produkcją i sprzedażą kamieni niklowych, a nie rudy niklu. Przedsiębiorstwo PT Vale faktycznie jest producentem kamieni niklowych, ale również posiada kopalnię rudy niklu w Indonezji (79) i wydobywa rudę niklu na użytek własny.

(386)

Wynika z tego, że rząd Indonezji przedstawił nieprawidłowe informacje dotyczące największych dostawców niklu, a ponadto informacje, jakie przedstawił w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, były sprzeczne z informacjami, jakie przedstawił w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków, i z wyjaśnieniami, jakie udzielił w toku zdalnej kontroli krzyżowej. Ponadto niewiarygodne były nie tylko dane dotyczące zużycia rudy niklu przedstawione przez rząd Indonezji, jak wyjaśniono w motywie 351, ale również dane dotyczące wielkości produkcji rudy niklu, gdyż rząd Indonezji nie uwzględnił w nich produkcji rudy niklu na potrzeby konsumpcji własnej. Ze względu na te jawne niespójności należy podać w wątpliwość dokładność i wiarygodność danych przedstawianych przez rządu Indonezji w odniesieniu do tych aspektów dochodzenia.

(387)

W związku z tym, że rząd Indonezji przedstawił ograniczone i niespójne informacje, Komisja przeprowadziła analizę na podstawie publicznie dostępnych źródeł informacji, aby uzupełnić wszystkie istotne brakujące informacje dotyczące własności państwowej i sprawowania kontroli nad przedsiębiorstwami górniczymi produkującymi rudę niklu. Niestety niewiele informacji na temat własności i kontroli przedsiębiorstw górniczych, nawet dużych przedsiębiorstw, było dostępnych publicznie. Niemniej jednak w wyniku analizy ujawnione zostało, że oprócz udziałów w Antam (80) państwo posiada również udziały w PT GAG Nickel i PT WEDA Bay Nickel (81) za pośrednictwem Antam, chociaż rząd Indonezji twierdził, że nie dysponuje informacjami na temat struktury własnościowej PT WEDA Bay Nickel.

(388)

Ponadto z analizy Komisji wynika, że inne przedsiębiorstwo państwowe, tj. PT Timah TbK, prowadzi działalność w zakresie wydobycia niklu za pośrednictwem jednostki zależnej – PT Tim Nikel Sejahtera w Celebes Południowo-Wschodnim (82). Akcjonariuszem PT Tonia Mitra Sejahtera, jednego z przedsiębiorstw wymienionych przez rząd Indonezji, jest indonezyjskie Ministerstwo Handlu.

(389)

Komisja obliczyła udział przedsiębiorstw państwowych na podstawie procentowych udziałów w produkcji krajowej przedstawionych przez rząd Indonezji w toku dochodzenia. Nawet biorąc pod uwagę publicznie dostępne informacje odnoszące się do bardzo ograniczonej liczby przedsiębiorstw (pięć) w porównaniu z łączną liczbą przedsiębiorstw państwowych zgłoszonych przez rząd Indonezji (ponad 290), można utwierdzić, że udział przedsiębiorstw państwowych w całkowitej produkcji w 2020 r. przekraczał 27 % (83) (informacje przekazane przez rząd Indonezji nie zawierały informacji na temat udziału PT Vale i PT Tim Nikel Sejahtera). Podane wartości świadczą o znacznym udziale w rynku przedsiębiorstw państwowych, przy czym należy uznać, że jest on zaniżony, gdyż najprawdopodobniej wśród wielu pozostałych przedsiębiorstw górniczych, których informacje są niedostępne publicznie, znajdują się inne przedsiębiorstwa publiczne. Na podstawie art. 28 Komisja mogła zatem wywnioskować, że znaczna część przedsiębiorstw górniczych produkujących rudę niklu w praktyce stanowiła własność państwa. Ten udział procentowy może jedynie wzrosnąć, biorąc pod uwagę obowiązek zbycia udziałów, jak wyjaśniono w motywach 425–434.

(390)

Ze względu na brak współpracy ze strony rządu Indonezji Komisja musiała polegać na własnej analizie również w kwestii zarządzania przedsiębiorstwami górniczymi i ich kontroli. Ponownie informacje dostępne publicznie były ograniczone. Jeżeli chodzi o Antam, na podstawie rocznych sprawozdań tego przedsiębiorstwa Komisja ustaliła, że rada komisarzy liczy pięciu członków, a zarząd – czterech. Wygląda na to, że bezpośredni udział rządu Indonezji w Antam obejmuje wyłącznie akcje serii A powiązane z „własnością Dwiwarna”. Wszyscy pozostali akcjonariusze posiadają akcje serii B. Akcjonariusze/pełnomocnicy Dwiwarna mają wyłączne prawo do mianowania członków zarządu i członków rady komisarzy. W 2018 r. dwóch z pięciu członków rady komisarzy oraz trzech z czterech członków zarządu zostało odwołanych i zastąpionych na wniosek rządu Indonezji i jego „pełnomocnika”. Podobnie w 2019 r. na wniosek rządu Indonezji i jego „pełnomocnika” odwołano i zastąpiono przewodniczącego rady komisarzy i przewodniczącego zarządu oraz pozostałych dwóch członków zarządu. Ponadto obecny przewodniczący rady komisarzy w przeszłości należał do sił zbrojnych, a inny członek rady komisarzy obecnie jest członkiem Państwowej Agencji Wywiadowczej, a jeszcze inny – urzędnikiem MEZM. Jedynie dwóch z pięciu członków rady komisarzy uznaje się za „niezależnych członków rady komisarzy”. Ponadto jeden członek zarządu jest byłym pracownikiem GAG Nikel, kolejny członek jest byłym pracownikiem Inalum, a kolejny – również byłym pracownikiem innego przedsiębiorstwa państwowego. Tylko jeden członek zarządu pochodzi z sektora prywatnego.

(391)

Ponadto rada komisarzy GAG Nikel składa się z dwóch członków, a zarząd – z dwóch członków zgodnie z odpowiedzią na pytania zawarte w kwestionariuszu udzieloną przez GAG Nikel albo z trzech członków zgodnie z rocznym sprawozdaniem Antam za 2020 r. Jednym obecnym członkiem rady komisarzy GAG Nikel jest były Dyrektor MEZM ds. Dochodów z Minerałów i Węgla Kamiennego, natomiast były (od dnia 20 czerwca 2020 r.) przewodniczący rady komisarzy był pracownikiem Antam. Obecny przewodniczący zarządu GAG Nikel i inny członek zarządu są pracownikami Antam, a trzeci członek zarządu jest pracownikiem Inalum.

(392)

Zarząd PT Vale liczy pięciu członków, a rada komisarzy – dziesięciu. Obecnym wiceprzewodniczącym rady komisarzy jest obecny Dyrektor ds. Usług Strategicznych w Inalum (84). Kolejnym członkiem rady komisarzy jest były Minister ds. Komunikacji i Informacji Indonezji i zastępca dyrektora generalnego indonezyjskiego państwowego przedsiębiorstwa energetycznego PT. PLN. Kolejnym członkiem rady komisarzy jest były Dyrektor Generalny MEZM i były przewodniczący rady komisarzy Antam a obecny doradca Ministra Przemysłu ds. Metali, Gaz Ziemnego i Zasobów Naturalnych.

(393)

Na podstawie informacji zawartych w dokumentacji i w wyniku analizy własnej przeprowadzonej w związku z powszechnym brakiem współpracy ze strony rządu Indonezji Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa górnicze odpowiadające za znaczną część produkcji rudy niklu stanowią częściowo lub w całości własność państwa, a ponadto są zarządzane lub kontrolowane przez państwo i utrzymują bliskie stosunki z rządem Indonezji.

Władza publiczna i sprawowanie znacznej kontroli przez rząd Indonezji

(394)

Oprócz własności państwa i formalnych powiązań między państwem a przedsiębiorstwem górniczymi Komisja oceniła, czy przedsiębiorstwa górnicze dysponują władzą publiczną i czy wykorzystują tę władzę w ramach pełnienia funkcji rządowych.

(395)

W toku dochodzenia potwierdzono, że wszystkie przedsiębiorstwa górnicze, niezależnie od ich własności, podlegają szeregowi nałożonych przez rząd środków dotyczących dostarczania rudy niklu i muszą wdrożyć te środki; są to: 1) obowiązek przetwarzania w kraju, 2) ograniczenia wywozowe lub zakaz wywozu, 3) obowiązkowy roczny plan prac i budżet, 4) obowiązek zbycia udziałów, 5) obowiązkowy mechanizm ustalania cen. Z obowiązków tych jasno wynika, że przedsiębiorstwa górnicze pełnią funkcje rządowe.

(396)

Jako odpowiedni kontekst wszystkich tych środków, Komisja przypomina, że zgodnie z art. 4 Prawa górniczego z 2009 r. minerały są objęte kontrolą państwa. Ponadto podstawowym celem Prawa górniczego z 2009 r. jest osiągnięcie jak największej wartości dodanej rezerw rudy niklu na rzecz indonezyjskiej gospodarki. Aby to osiągnąć, w przepisach przewidziano kontrolę państwa nad działalnością związaną z wydobyciem minerałów i węgla kamiennego. Art. 2 ust. 2 stanowi, że „Rząd lub władze regionalne sprawują kontrolę nad minerałami i węglem kamiennym, o których mowa w ust. 1”. Ponadto rząd Indonezji może określać politykę dotyczącą minerałów, w ramach której priorytetowo traktuje się interesy krajowe, w szczególności w drodze kontroli produkcji i wywozu. Art. 5 ust. 2 stanowi, że „Działania prowadzone w interesie państwa, o których mowa w ust. 1, mogą obejmować kontrolę nad produkcją i wywozem”. Rząd Indonezji jest uprawniony do ustalania wysokości rocznej produkcji każdego wyrobu w odniesieniu do każdej prowincji. Art. 5 ust. 3 stanowi, że „Sprawując kontrolę, o której mowa w ust. 2, rząd jest uprawniony do ustalania wysokości rocznej produkcji każdego wyrobu w odniesieniu do każdej prowincji”. Na podstawie art. 144 rząd Indonezji ściśle nadzoruje zarządzanie przedsiębiorstwami górniczymi. W ramach wdrażania tego artykułu rząd Indonezji uchwalił rozporządzenie rządu nr 55 z 2010 r. w sprawie wytycznych i nadzoru w zakresie wdrażania zarządzania działalnością związaną z wydobyciem. Art. 22 stanowi, że rząd Indonezji nadzoruje m.in. „realizację produkcji i sprzedaży, w tym jakość i ilość oraz cenę minerałów i węgla kamiennego”.

(397)

Ponadto w ramach wykonania Prawa górniczego z 2009 r. rząd Indonezji uchwalił rozporządzenie rządu nr 23 z 2010 r. zmienione rozporządzeniem rządu nr 24 z 2012 r. Art. 89 ust. 1 stanowi, że „Minister kontroluje wydobycie minerałów i węgla kamiennego prowadzoną przez posiadaczy pozwolenia na wydobycie minerałów i węgla kamiennego oraz posiadaczy specjalnego pozwolenia na wydobycie minerałów i węgla kamiennego”, a art. 89 ust. 2 stanowi, że „celem kontroli produkcji minerałów i węgla kamiennego, o której mowa w ust. 1, jest: a) zapewnienie zgodności z wymogami środowiskowymi; b) ochrona zasobów minerałów i węgla kamiennego; c) kontrola cen minerałów i węgla kamiennego”. Ponadto zgodnie z art. 90 ust. 1 „[m]inister ustala krajową ilość minerałów i węgla kamiennego produkowana na poziomie prowincji”, a zgodnie z art. 90 ust. 2 „[m]inister może przekazać gubernatorom uprawnienie do ustalania produkowanej ilości minerałów i węgla kamiennego na szczeblu okręgowym/miejskim. Ponadto art. 84 stanowi, że „1) Posiadacze pozwolenia na działalność wydobywczą oraz posiadacze specjalnego pozwolenia na działalność wydobywczą nadrzędne znaczenie przywiązują do zapotrzebowania krajowego na minerały lub węgiel kamienny. 2) Minister określa zapotrzebowanie krajowe na minerały lub węgiel kamienny, jak wskazano w ust. 1, w tym zapotrzebowanie w zakresie branży przetwórczej i bezpośredniego wykorzystania krajowego”.

(398)

Kontroli produkcji towarzyszy również kontrola sprzedaży krajowej i cen minerałów. W art. 92 ust. 1 tego rozporządzenia ministrowi powierzono uprawnienie do „kontroli sprzedaży minerałów i węgla kamiennego prowadzonej przez posiadaczy pozwolenia na działalność wydobywczą w zakresie minerałów i węgla kamiennego oraz posiadaczy specjalnego pozwolenia na działalność wydobywczą w zakresie minerałów i węgla kamiennego”. Ponadto art. 92 ust. 2 stanowi, że „[c]elem kontroli sprzedaży minerałów i węgla kamiennego, jak określono w ust. 1, jest: a) preferencyjne traktowanie zaspokajania krajowego zapotrzebowania na minerały i węgiel kamienny; oraz b) stabilizacja cen minerałów i węgla kamiennego”.

(399)

Oprócz wielkości produkcji rząd Indonezji ściśle nadzoruje wszystkie transakcje sprzedaży na rynku krajowym. Art. 10 rozporządzenia MEZM nr 7 z 2017 r. stanowi, że „posiadacze IUP na działalność w zakresie produkcji minerałów metalowych, IUP na działalność w zakresie produkcji węgla kamiennego, IUPK na działalność w zakresie wydobycia minerałów metalicznych oraz IUPK na działalność w zakresie wydobycia węgla kamiennego muszą przedstawić każdą umowę sprzedaży minerałów metalicznych lub węgla kamiennego ministrowi za pośrednictwem dyrektora generalnego lub gubernatora zgodnie zakresem ich uprawnień”. Ponadto art. 11 stanowi, co następuje: „1) Posiadacze IUP na działalność w zakresie wydobycia minerałów metalicznych, IUP na działalność w zakresie wydobycia węgla kamiennego, IUPK na działalność w zakresie wydobycia minerałów metalicznych oraz IUPK na działalność w zakresie wydobycia węgla kamiennego muszą przedstawiać sprawozdania z realizacji działalności w zakresie sprzedaży minerałów metalicznych lub węgla kamiennego co miesiąc nie później niż w terminie 5 (pięciu) dni kalendarzowych od zakończenia każdego miesiąca ministrowi za pośrednictwem dyrektora generalnego lub gubernatora zgodnie zakresem ich uprawnień”. 2) Sprawozdanie ze sprzedaży minerałów metalicznych lub węgla kamiennego, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej informacje na temat ceny sprzedaży, wielkości sprzedaży, ilości sprzedanych minerałów metalicznych i węgla kamiennego, punktu sprzedaży oraz państwa lub regionu sprzedaży”.

(400)

Już same te środki wskazują na znaczną ingerencję i kontrolę rządu centralnego w sektorze górnictwa, w tym w zakresie wydobycia rudy niklu, m.in. pod względem docelowej produkcji i sprzedaży, kontroli cen, oraz nadrzędne znaczenie krajowego zapotrzebowania na minerały wydobywane w Indonezji. Nie są to zwykłe ramy regulacyjne dotyczące działalności górniczej, a raczej ramy, w których przedsiębiorstwom górniczym przyznaje się uprawnienia umożliwiające im pełnienie funkcji rządowych związanych z wprowadzaniem do obrotu i dostarczaniem produktów górnictwa z myślą o osiągnięciu stosownych celów rządu. Ponadto następujące środki dotyczące konkretnie sektora rudy niklu wskazują sposób, w jaki rząd Indonezji sprawuje władzę i kontrolę nad przedsiębiorstwami górniczymi.

Obowiązek przetwarzania w kraju

(401)

Zgodnie z art. 102 Prawa górniczego z 2009 r. „posiadacz IUP i IUPK jest zobowiązany do zwiększenia wartości dodanej zasobów minerałów lub węgla kamiennego w drodze realizacji procesów przygotowywania, przetwarzania i oczyszczania, a także w ramach wykorzystania minerałów i węgla kamiennego”. Ponadto zgodnie z art. 103 ust. 1 „posiadacz IUP i IUPK na działalność produkcyjną jest zobowiązany do prowadzenia działalności w zakresie przetwarzania i oczyszczania krajowych kopalin” oraz zgodnie z art. 103 ust. 2 „Posiadacz IUP i IUPK, o których mowa w ust. 1, może przetwarzać i oczyszczać kopaliny innych posiadaczy IUP i IUPK”.

(402)

Obowiązek przetwarzania i rafinacji w kraju ma na celu m.in. a) zwiększenie wartości wydobycia za sprawą uzyskanych wyrobów, b) zapewnienie surowców na potrzeby przemysłu, c) zapewnienie zatrudnienia oraz d) zwiększenie dochodów państwa. Innymi słowy, w przepisach tych na wszystkie przedsiębiorstwa wydobywające rudę niklu nałożono obowiązek budowy własnego zakładu przetwarzania/oczyszczania niklu albo sprzedaży swojego produktu takiemu zakładowi krajowemu.

(403)

Ponadto w art. 170 Prawa górniczego z 2009 r. przewidziano dodatkowy okres pięciu lat: „Posiadacz zamówienia na roboty [...], który już rozpoczął produkcję, musi zacząć proces oczyszczania, jak wskazano w art. 103 ust. 1, nie później niż po upływie 5 (pięciu) lat od przyjęcia niniejszej ustawy”. W art. 112 ust. 4 rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. zmienionym rozporządzeniem rządu nr 24 z 2012 r. potwierdzono, że posiadacze koncesji na działalność wydobywczą muszą rozpocząć prowadzenie krajowej działalności w zakresie przetwarzania i rafinacji nie później niż po upływie pięciu lat od przyjęcia Prawa górniczego z 2009 r.: „Pozwolenia na wydobycie, regionalne pozwolenia na wydobycie i pozwolenia na wydobycie na małą skalę przyznane na podstawie przepisów ustawowych i wykonawczych przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia rządu pozostają ważne do końca ich okresu obowiązywania, a ich posiadacze muszą: [...] c) podjąć krajową działalność przetwórczą lub rafinacyjną/hutniczą najpóźniej w terminie 5 (pięciu) lat od wejścia w życie ustawy nr 4 z 2009 r. dotyczącej wydobycia minerałów i węgla kamiennego”.

(404)

Z obowiązków tych wynika, że przedsiębiorstwa górnicze nie mogą swobodnie organizować swojej działalności produkcyjnej i przetwórczej na podstawie względów wynikających z sytuacji rynkowej. Muszą one natomiast przestrzegać tych obowiązków dotyczących produkcji i przetwarzania rudy w kraju w celu zwiększenia wartości dodanej w Indonezji. Powierzono im zatem władzę publiczną, w związku z czym wykonują one działania zlecone przez rząd.

Ograniczenia wywozowe

(405)

W dniu 11 stycznia 2014 r. rząd Indonezji przyjął rozporządzenie rządu nr 1 z 2014 r. zmieniające art. 112 rozporządzenia rządu nr 24 z 2012 r. i wprowadzające nowy art. 112C. Kluczowa zmiana art. 112 polegała na uchyleniu art. 112 ust. 4 lit. c) rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r., zgodnie z którym posiadacz koncesji na wydobywanie kopalin („IUP”) lub koncesji na wydobywanie kopalin prowadzone na małą skalę (IPR) musiał rozpocząć przetwarzanie i rafinację minerałów w kraju w terminie pięciu lat od uchwalenia Prawa górniczego z 2009 r., co wynikało z upływu tego terminu. W tym dodatkowym art. 112C określono następujące kluczowe warunki: 1) Posiadacze zamówień na roboty, o których mowa w art. 170 Prawa górniczego z 2009 r., muszą dokonywać rafinacji swoich produktów górnictwa w kraju oraz 2) posiadacze koncesji na operacyjną i produkcyjną działalność górniczą (IUPOP), o której mowa w art. 112 ust. 4 lit. a) niniejszego rozporządzenia, muszą przetwarzać i rafinować swoje produkty górnictwa w kraju (85).

(406)

W tym samym dniu wydano rozporządzenie MEZM nr 1 z 2014 r. (86) jako rozporządzenie wykonawcze do rozporządzenia rządu nr 1 z 2014 r. Rozporządzenie MEZM nr 1 z 2014 r. zawiera wytyczne dotyczące poziomu przetwarzania lub rafinacji, który należy osiągnąć przed wywozem. W rozporządzeniu MEZM nr 1 z 2014 r. określono 11 minerałów metalicznych, których wywozu zakazano począwszy od stycznia 2014 r. Dopuszczono wywóz sześciu metali, w tym niklu, ale wyłącznie w postaci przetworzonej.

(407)

Chcąc złagodzić wpływ zakazu wywozu nieprzetworzonych lub niewystarczająco przetworzonych minerałów na przedsiębiorstwa górnicze i dochody państwa z wywozu, rząd Indonezji wydał rozporządzenie rządu nr 1 z 2017 r., zgodnie z którym przedsiębiorstwa górnicze mogły kontynuować wywóz produktów częściowo przetworzonych i niektórych rodzajów rudy przez pięć lat od dnia 11 stycznia 2017 r., z zastrzeżeniem warunków określonych w rozporządzeniach wykonawczych. Art. 4 rozporządzenia Ministerstwa Handlu nr 01/M-DAG/PER/1/2017 stanowi, co następuje: „Produkty górnictwa wymienione w dodatku III, jak określono w art. 3 ust. 1, można wywozić jedynie z zastrzeżeniem, że: a) przedsiębiorstwo posiadające IUP w zakresie produkcji niklu lub IUPK w zakresie produkcji niklu: 1. korzysta z rudy o zawartości niklu <1,7 % (poniżej jeden i siedem dziesiątych procent) w ramach co najmniej 30 % (trzydziestu procent) całkowitej mocy przetwórczej zakładu przetwarzającego i oczyszczającego posiadany nikiel; oraz 2. wybudowało lub jest w trakcie budowy zakładu oczyszczającego samodzielnie albo we współpracy z innymi podmiotami”.

(408)

Na podstawie rozporządzenia MEZM nr 25 z 2018 r. w odniesieniu do minerałów metalicznych obowiązywały przepisy szczegółowe zawierające określone kryteria (tj. zawartość niklu < 1,7 %). Art. 46 ust. 1 stanowi, że „Posiadacze koncesji na działalność górniczą (IUP) w zakresie produkcji lub specjalnej koncesji na działalność górniczą (IUPK) w zakresie produkcji mogą prowadzić sprzedaż rudy o zawartości niklu <1,7 % (poniżej jeden i siedem dziesiątych procent) lub przemytego boksytu o zawartości Al2O3 >= 42 % (co najmniej czterdzieści dwa procent) za granicę w określonych ilościach, korzystając z taryfy pocztowej/HS (systemu zharmonizowanego) zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi najpóźniej do dnia 11 stycznia 2022 r.”, a art. 46 ust. 2 stanowi, że „sprzedaż rudy o zawartości niklu <1,7 % (poniżej jeden i siedem dziesiątych procent) lub przemytego boksytu o zawartości Al2O3 > 42 % (co najmniej czterdzieści dwa procent), o których mowa w ust. 1, prowadzi się z zastrzeżeniem, że: a) przedsiębiorstwo posiada lub buduje zakład oczyszczania; oraz b) przedsiębiorstwo uiszcza należności celne wywozowe zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi”. Zakład rafinacyjny/hutniczy mógł prowadzić budowę samodzielnie lub wspólnie z innymi podmiotami.

(409)

Wywóz tych produktów można było prowadzić po przeprowadzeniu procesu oceny przez inspektora i zatwierdzeniu przez Dyrekcję Generalną ds. Handlu Zagranicznego w związku z zaleceniem MEZM. Celem oceny było zapewnienie, aby produkty górnictwa spełniały minimalny wymóg dotyczący przetwarzania lub rafinacji.

(410)

W lutym 2017 r. Ministerstwo Finansów wydało rozporządzenie Ministerstwa Finansów PMK nr 13/PMK.010/2017 (87) (później zmienione rozporządzeniem Ministerstwa Finansów PMK nr 164/PMK.010/2018) ustanawiające stawki należności celnych wywozowych dla poszczególnych postaci przetworzonych minerałów metalicznych. W przypadku rudy niklu o zawartości niklu poniżej 1,7 % obowiązywała 10 % stawka należności celnych wywozowych.

(411)

Na podstawie rozporządzenia MEZM nr 11 z 2019 r. termin nałożenia zakazu wywozu rudy niklu o zawartości niklu poniżej 1,7 % skrócono i wyznaczono na dzień 31 grudnia 2019 r. Ważność zachowało każde zalecenie dotyczące wywozu, które MEZM wydało w odniesieniu do wywozu rudy niklu o zawartości niklu poniżej 1,7 % przed uchwaleniem rozporządzenia MEZM nr 11 z 2019 r. Zalecenie to straciło jednak ważność w dniu 31 grudnia 2019 r. Rozporządzenie MEZM nr 11 z 2019 r. stało się skuteczne w dniu 1 stycznia 2020 r. MEZM nadał mógł wydać zalecenie dotyczące wywozu rudy niklu o zawartości niklu poniżej 1,7 % do dnia 31 grudnia 2019 r.

(412)

Od dnia 1 stycznia 2020 r. obowiązuje zatem zakaz wywozu wszystkich rodzajów rudy niklu.

(413)

Te ograniczenia wywozowe i zakaz wywozu rudy niklu w szczególności ograniczają swobodę przedsiębiorstw górniczych, jeżeli chodzi o sprzedaż rudy niklu nabywcom oferującym najwyższą cenę na świecie. Takie przedsiębiorstwa mogą prowadzić sprzedaż wyłącznie na rynku indonezyjskim z korzyścią dla przemysłu niższego szczebla, głównie przemysłu stali nierdzewnej, pomimo ubogich zasobów rudy niklu na świecie i faktu, że Indonezja jest bardzo dużym producentem. Ograniczenia te skutkują bardzo ograniczoną liczbą klientów krajowych należących do sektorów działalności użytkowników, a także niskimi krajowymi cenami rudy niklu. Ponownie świadczy to o tym, że przedsiębiorstwa górnicze zdecydowanie nie są uczestnikami wolnego rynku i w praktyce są „podmiotami publicznymi” w praktyce prowadzącymi działalność rządową.

Roczne plany prac i budżet

(414)

Zgodnie z art. 101 rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. zmienionego rozporządzeniem rządu nr 24 z 2012 r. „Posiadacze pozwolenia na działalność wydobywczą i posiadacze specjalnego pozwolenia na działalność wydobywczą muszą przekazać wszystkie dane uzyskane z działalności poszukiwawczej i wydobywczej właściwemu ministrowi, gubernatorowi lub regentowi/burmistrzowi”. Ponadto zgodnie z art. 103 „Sprawozdania, o których mowa w art. 101, to sprawozdania z postępu prac w określonych ramach czasowych i określonej działalności przedstawione przez posiadaczy pozwolenia na działalność poszukiwawczą i specjalnego pozwolenia na działalność poszukiwawczą, a także posiadaczy pozwolenia na działalność wydobywczą i posiadaczy specjalnego pozwolenia na działalność wydobywczą”. Co więcej, „Roczne plany prac i budżet, o których mowa w art. 101, przedstawia się właściwemu ministrowi, gubernatorom lub regentom/burmistrzom co najmniej 45 (czterdzieści pięć) dni roboczych przed końcem każdego roku kalendarzowego”.

(415)

W rozporządzeniu MEZM nr 11 z 2018 r. (88) (zmienionym rozporządzeniem MEZM nr 22 z 2018 r. i rozporządzeniem MEZM nr 51 z 2018 r.) wskazano, że roczny plan prac i budżet oznacza „roczny plan prac i budżetu przedsiębiorstwa zajmującego się wydobyciem minerałów i węgla kamiennego określający techniczne i środowiskowe elementy działalności”. W drodze rozporządzenia MEZM nr 11 z 2018 r. posiadaczy koncesji na wydobywanie kopalin zobowiązano do sporządzenia rocznego planu prac i budżetu i przekazania go ministrowi lub gubernatorowi zgodnie z ich uprawnieniami w celu uzyskania zatwierdzenia (art. 61 ust. 1 lit. b)). Oprócz tego obowiązku w rozporządzeniu MEZM nr 11 z 2018 r. określono, że posiadacze koncesji na wydobywanie kopalin nie mogą prowadzić działalności w zakresie budowy, wydobycia, przetwarzania lub rafinacji, a także transportu i sprzedaży, dopóki ich roczny plan prac i budżet nie zostanie zatwierdzony.

(416)

Posiadacze koncesji na działalność wydobywczą i posiadacze specjalnych koncesji na działalność wydobywczą muszą przedstawić roczne plany prac i budżet w terminie co najmniej 90 dni kalendarzowych i nie później niż 45 dni kalendarzowych przed końcem danego roku budżetowego, co dotyczy również uzyskania zatwierdzenia przedstawionego rocznego planu prac i budżetu.

(417)

W imieniu MEZM lub gubernatora Dyrekcja Generalna ds. Minerałów i Węgla Kamiennego przeprowadza ocenę rocznego planu prac i budżetu i udziela zgody lub odpowiedzi na ten plan w terminie nieprzekraczającym 14 dni roboczych od dnia wpłynięcia kompletnego i prawidłowo złożonego rocznego planu prac i budżetu. Posiadacze IUP muszą dostarczyć zmienioną wersję rocznego planu prac i budżet, w której należy uwzględnić odpowiedź Dyrekcja Generalna ds. Minerałów i Węgla Kamiennego, w terminie nieprzekraczającym pięciu dni od dnia otrzymania tejże odpowiedzi. Dyrekcja Generalna ds. Minerałów i Węgla Kamiennego zatwierdza zmienioną wersję rocznego planu prac i budżetu w terminie nieprzekraczającym 14 dni roboczych od dnia wpłynięcia kompletnego i prawidłowo złożonego zmienionego rocznego planu prac i budżetu. Posiadacze IUP i IUPK na działalność poszukiwawczą, IUP-OP, IUPK-OP lub też IUP-OP konkretnie w odniesieniu do przetwarzania lub rafinacji mogą ubiegać się o jedną zmianę rocznego planu prac i budżetu w roku bieżącym, jeżeli zmienią się ich zdolności produkcyjne. Wniosek o zmianę rocznego planu prac i budżetu należy przedstawić najpóźniej do 31 lipca bieżącego roku i po przedłożeniu przez posiadacza IUP drugiego sprawozdania kwartalnego. Posiadacze IUP-OP i IUPK-OP muszą przedstawić zmiany sprawozdań ze studium wykonalności, jeżeli zmienią się zmienne techniczne, ekonomiczne lub środowiskowe, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi. Posiadacze IUP i IUPK na działalność poszukiwawczą, IUP-OP, IUPK-OP lub też IUP-OP konkretnie w odniesieniu do przetwarzania lub rafinacji muszą zgłaszać wszelkie zmiany, jakie nastąpiły danym roku w zakresie prowadzenia działalności w zakresie usług górniczych.

(418)

Rozporządzenie MEZM nr 11 z 2018 r. uchylono i zastąpiono rozporządzeniem MEZM nr 7 z 2020 r. (89). Przepisy rozporządzenia MEZM nr 7 z 2020 r. są zbliżone do przepisów rozporządzenia MEZM nr 11 z 2018 r. dotyczących wymogu posiadania rocznego planu prac i budżetu.

(419)

W toku dochodzenia rząd Indonezji przedstawił cztery roczne plany prac i budżety w odniesieniu do przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu. Komisja zwróciła uwagę, że roczny plan prac i budżet zawiera szczegółowe ilościowe, jakościowe i finansowe informacje dotyczące działalności poszukiwawczej, zasobów i rezerw, działalności wydobywczej, wielkości przetwarzanych i rafinowanych, sprzedaży i transportu na wywóz, a także rynków krajowych, środowiska, bezpieczeństwa, siły roboczej oraz szacunkowe dane finansowe (sprzedaż, opłaty licencyjne, dochody, podatek dochodowy).

(420)

Niestety rząd Indonezji nie przedstawił rzeczywistych studiów wykonalności i unikał angażowania się w dyskusje na temat sposobu ustalania celów produkcyjnych dla każdego przedsiębiorstwa, a następnie sposobu monitorowania i działania rządu Indonezji w odniesieniu do produkcji faktycznie osiągniętej w okresie objętym studium wykonalności. Ze względu na brak współpracy w tej ważnej kwestii Komisja musiała oprzeć się na wnioskach wyciągniętych po zastosowaniu art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(421)

Rząd Indonezji przedstawił wielkość produkcji rudy niklu w Indonezji w latach 2017–2020, a także krajowe zużycie rudy niklu w tym samym okresie. Dane te świadczą o znacznej rozbieżności między wielkością produkcji a wielkością zużycia rudy niklu. Ponadto danych dotyczących wielkości krajowego zużycia rudy niklu przedstawionych przez rząd Indonezji nie można było uzgodnić z danymi dotyczącymi wielkości nabytej rudy niklu IRNC, które zastosowano w toku zdalnej kontroli krzyżowej, w związku z czym wydaje się, że rząd Indonezji przedstawił błędne informacje dotyczące zużycia rudy niklu.

(422)

Ponadto odnotowuje się, że oprócz wymogu dotyczącego przedstawiania rocznego planu prac i budżetu, jak wyjaśniono w motywach 414–419, rozporządzenie MEZM nr 11 z 2018 r. zawiera również wymóg, zgodnie z którym posiadacze IUP muszą przedkładać trzy dodatkowe sprawozdania: a) sprawozdanie okresowe; b) sprawozdanie końcowe; oraz c) sprawozdanie specjalne o różnych poziomach wymogów w zależności od posiadanego rodzaju koncesji IUP. Jeżeli chodzi o rodzaje obowiązkowo przekazywanych informacji, posiadacze IUP muszą m.in. przekazać informacje na temat działalności w zakresie produkcji i sprzedaży.

(423)

W toku zdalnej kontroli krzyżowej przedsiębiorstwo GAG Nickel potwierdziło, że składał kwartalne, półroczne i roczne sprawozdania dotyczące wielkości wydobycia, a także ilości i wartości sprzedaży rudy niklu. Komisja zwróciła się do tego przedsiębiorstwa o przedstawienie tych sprawozdań za okres objęty dochodzeniem. Komisja wymagała od rządu Indonezji przekazania tych informacji w terminie kilku dni od zakończenia zdalnej kontroli krzyżowej. Rząd Indonezji przedstawił jednak te dane dopiero wówczas gdy został poinformowany przez Komisję o zastosowaniu art. 28 rozporządzenia podstawowego, jak wyjaśniono w motywie 349.

(424)

Przepisy dotyczące rocznego planu prac i budżetu wskazują na jeszcze jeden aspekt sprawowania przez rząd Indonezji znacznej i ścisłej kontroli w szczególności nad celami produkcyjnymi wyznaczanymi każdego roku dla poszczególnych przedsiębiorstw górniczych. Komisja stwierdziła, że w związku z obowiązywaniem tych przepisów dotyczących rocznych planów prac i budżetu podstawowe cechy i funkcje przedsiębiorstw górniczych obejmują dostarczanie rudy niklu zgodnie z celem rządu polegającym na wsparciu przemysłu stali nierdzewnej niższego szczebla. Stopień, w jakim podstawowe cechy przedsiębiorstw górniczych są wspólne i pokrywają się z celami i funkcjami rządu Indonezji w sektorze minerałów, świadczy o tym, że przedsiębiorstwa górnicze sprawują, wykonują władzę publiczną lub zostaje im ona powierzona.

Obowiązek zbycia

(425)

Zgodnie z Prawem górniczym z 2009 r. zagraniczne przedsiębiorstwa górnicze są zobowiązane do zbycia swoich udziałów podmiotom indonezyjskim, aby promować krajowe inwestycje w sektor górnictwa. W Prawie górniczym z 2009 r. nie określono poziomu udziałów, które należy zbyć, a kwestię tę pozostawiono do dalszego uregulowania w drodze odpowiednich rozporządzeń wykonawczych wydawanych przez rząd centralny.

(426)

Od czasu przyjęcia Prawa górniczego z 2009 r. rząd centralny stopniowo zmienia minimalny wymagany procentowy poziom zbywanych udziałów. Obecnie obowiązujący minimalny wymóg zbycia wynoszący 51 % wprowadzono w ramach czwartej zmiany rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. w 2017 r. (rozporządzenie rządu nr 1 z 2017 r. (90) i rozporządzenie MEZM nr 9 z 2017 r. (91) (zmienione rozporządzeniem MEZM nr 43 z 2018 r. (92))).

(427)

Zgodnie z art. 97 „Jeżeli chodzi o inwestycje zagraniczne, po upływie 5 (pięciu) lat produkcji posiadacze pozwolenia na działalność wydobywczą i posiadacze specjalnego pozwolenia na działalność wydobywczą muszą stopniowo zbyć posiadane udziały, tak aby w dziesiątym roku co najmniej 51 % (pięćdziesiąt jeden procent) ich udziałów znajdowało się w posiadaniu uczestników indonezyjskich.” Ponadto „Zbycia udziałów, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się na rzecz uczestników indonezyjskich, w tym rządu, władz prowincji, lub władz okręgowych/miejskich, podmiotów państwowych, podmiotów będących własnością regionu lub krajowych podmiotów prywatnych”.

(428)

Sprzedaż udziałów należących do zagranicznych inwestorów indonezyjskim przedsiębiorstwom prywatnym jest możliwa dopiero, gdy rząd, władze prowincji lub władze okręgowe/miejskie, podmioty państwowe lub podmioty będące własnością regionu w pierwszej kolejności odmówią nabycia udziałów. Zbycia można dokonać w drodze emisji nowych udziałów lub akcji, lub też w sposób bezpośredni lub pośredni w drodze przeniesienia lub sprzedaży istniejących już udziałów. Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do przedsiębiorstw górniczych przedsiębiorstwa hutnicze nie podlegają obowiązkowi zbycia udziałów.

(429)

Rozporządzenie MEZM nr 9 z 2017 r. stanowi, że cena zbycia udziałów opiera się na „rynkowej wartości godziwej” bez uwzględnienia wartości rezerw minerałów w czasie dokonywania zbycia udziałów. Ten przepis dotyczący ceny zbycia udziałów zmieniono w drodze rozporządzenia MEZM nr 43 z 2018 r., które stanowi, że w rynkowej wartości godziwej nie uwzględnia się rezerw minerałów lub węgla kamiennego z wyjątkiem tych rezerw, które można wydobywać w okresie obowiązywania IUP-OP lub IUPK-OP. Ponadto rynkową wartość godziwą oblicza się według metody zdyskontowanych przepływów pieniężnych, stosując korzyści gospodarcze w okresie od realizacji zbycia do końca obowiązywania IUP-OP lub IUPK-OP, lub według analizy porównawczej danych rynkowych.

(430)

Na podstawie rozporządzenia MEZM nr 9 z 2017 r. uregulowaną cenę zbycia udziałów stanowiłaby: a) maksymalna cena oferowana rządowi centralnemu, władzom prowincji lub władzom kabupatenu/władzom miejskim; b) minimalna cena oferowana przedsiębiorstwu państwowemu, przedsiębiorstwu będącemu własnością regionu lub krajowemu przedsiębiorstwu prywatnemu.

(431)

Powyższy przepis zmieniono rozporządzeniem ESDM nr 43 z 2018 r. stanowiącym, że uregulowaną cenę zbycia udziałów będzie stanowić: a) maksymalna cena oferowana rządowi centralnemu, władzom prowincji lub władzom kabupatenu/władzom miejskim, przedsiębiorstwu państwowemu, przedsiębiorstwu będącemu własnością regionu lub spółce celowej utworzonej lub wyznaczonej przez rząd za pośrednictwem MEZM, wraz z władzami prowincji lub władzami kabupatenu/władzami miejskimi, przedsiębiorstwem państwowym lub przedsiębiorstwem będącym własnością regionu; lub b) minimalna cena oferowana krajowemu przedsiębiorstwu prywatnemu w drodze przetargu.

(432)

Rząd (za pośrednictwem MEZM) może zlecić niezależnemu oceniającemu przeprowadzenie ewaluacji ceny zbycia udziałów. Jeżeli nie można osiągnąć porozumienia w sprawie ceny zbycia udziałów, rozporządzenie MEZM nr 9 z 2017 r. stanowi, że zbywane udziały należy oferować według ceny zbycia udziałów obliczonej na podstawie odniesienia do oceny przeprowadzonej przez rząd. Przepis ten obecnie uchylono w drodze rozporządzenia MEZM nr 43 z 2018 r.

(433)

W Prawie górniczym z 2020 r. zachowano wymóg zbycia udziałów podmiotów zagranicznych i w szczególności przewidziano, że inwestorzy zagraniczni muszą zbyć udziały, w ilości zapewniającej, aby co najmniej 51 % wszystkich udziałów przedsiębiorstwa znajdowało się w posiadaniu indonezyjskich inwestorów. Ten minimalny wymóg zbycia udziałów jest spójny z obecnie obowiązującymi wymogami dotyczącymi zbycia udziałów stosowanymi na podstawie rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. Jeżeli chodzi o harmonogram i procedury takiego zbycia udziałów, Prawo górnicze z 2020 r. stanowi, że kwestie te są uregulowane w odpowiednich rozporządzeniach rządu (obecnie z rozporządzeniu rządu nr 23 z 2010 r.), zgodnie z którymi proces zbycia udziałów musi rozpocząć się po pięciu latach prowadzenia produkcji w danej kopalni.

(434)

Z przepisów tych wynika, że rząd Indonezji dąży do zwiększenia znacznej kontroli, jaką sprawuje nad przedsiębiorstwami górniczymi, poprzez zwiększenie swojej obecności i wyparcie przedsiębiorstw górniczych w posiadaniu kapitału zagranicznego. Aby zapewnić osiągnięcie nadrzędnego celu, jakim jest dostarczanie rudy niklu krajowemu przemysłowi niższego szczebla, po upływie stosunkowo krótkiego okresu podmioty te są zobowiązane do zrzeczenia się własności i nadanie prawa pierwszeństwa nabycia rządowi i innym przedsiębiorstwom publicznym. Obowiązują również przepisy szczegółowe dotyczące określania wartości udziałów, które to przepisy wydają się niezgodne ze zwykłymi negocjacjami rynkowymi, jakie uczestnicy rynku prowadziliby, gdyby przepisy te nie obowiązywały. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że obowiązki zbycia udziałów wskazują na sposób, w jaki rząd Indonezji utrzymuje znaczną kontrolę nad własnością przedsiębiorstw górniczych i zarządzaniem nimi w celu zapewnienia, aby stale pełniły one funkcje rządowe zgodnie z celami strategicznymi rządu Indonezji.

Obowiązkowy mechanizm ustalania cen

(435)

Dochodzenie wykazało, że ustalanie cen rudy niklu podlegało mechanizmowi rządowemu, który uniemożliwiał określenie ceny na podstawie normalnej dynamiki rynkowej popytu i podaży. Zmiany stosownych przepisów dotyczących ustalania cen wskazują, że począwszy od 2010 r. rząd Indonezji aktywnie monitoruje ceny rudy niklu, stosując szczególne środki. Rząd Indonezji twierdził, że początkowo mechanizm ustalania cen stosowano głównie w kontekście poboru opłat licencyjnych. Następnie z biegiem lat rząd Indonezji coraz bardziej ingerował w ceny, aż w końcu w przepisach formalnie wprowadzono konkretny obowiązkowy mechanizm ustalania cen ujednolicający sposób ustalania cen, który faktycznie już istniał. Na przestrzeni lat, a w szczególności od 2017 r., celem tego mechanizmu zawsze było ustalenie ceny znacznie poniżej obowiązującej międzynarodowej ceny rynkowej, aby wspierać rozwój przemysłu stali nierdzewnej zgodnie z umową i współpracą dwustronną z rządem ChRL.

(436)

Głównym celem mechanizmu ustalania cen jest zapewnienie dostaw rudy niklu ze znaczną zniżką w stosunku do ceny międzynarodowej z korzyścią dla przemysłu stali nierdzewnej. Jednocześnie rząd stara się, aby ta uregulowana cena uwzględniała również interesy przedsiębiorstw górniczych, aby zapewnić ciągłość dostaw po tej obniżonej cenie oraz uniknąć bankructw i niepokojów społecznych. Ponadto zapewnia minimalny poziom dochodów państwa, jakkolwiek znacznie niższy niż w przypadku braku zniżki w porównaniu z ceną międzynarodową. Potwierdził to pełniący obowiązki dyrektora generalnego ds. minerałów i węgla kamiennego, który stwierdził, że zamierzał „dochodzić sprawiedliwości dla hut, które chcą jak najniższych cen. Ale z drugiej strony, musiał zagwarantować, by działalność górnicza niklu zapewniała wystarczającą marżę dla górnictwa” (93).

(437)

Na podstawie wszystkich dostępnych dowodów Komisja stwierdziła, że regulując cenę, rząd Indonezji zamierzał konkretnie zapewnić znacznie niższą cenę rudy niklu w porównaniu z międzynarodowymi cenami rynkowymi z korzyścią dla przemysłu stali nierdzewnej. Stosując ten mechanizm, rząd Indonezji sprawował znaczną kontrolę nad przedsiębiorstwami górniczymi, które nie miały możliwości ustalenia ceny na innym poziomie na podstawie normalnych warunków rynkowych w zakresie podaży i popytu.

Uznanie przedsiębiorstw górniczych za „podmioty o żywotnym znaczeniu dla kraju”

(438)

Dodatkowym dowodem świadczącym o przekazaniu przedsiębiorstwom górniczym władzy publicznej jest fakt, że są one formalnie uznane za „podmioty o żywotnym znaczeniu dla kraju”.

(439)

W toku dochodzenia ustalono, że przedsiębiorstwa wydobywające nikiel T. Antam TBK UPBN Southeast Sulawesi, PT. Ceria Nugraha Indotama, PT Vale formalnie uznaje się za obiekty o żywotnym znaczeniu dla kraju w sektorze minerałów i węgla kamiennego (94). Należy przypomnieć, że Antam jest przedsiębiorstwem państwowym, a państwo posiada również udziały PT Vale, natomiast PT Ceria Nugraha Indotama jest przedsiębiorstwem prywatnym.

(440)

Podstawą tego statusu jest dekret MEZM nr 202.K/HK.02/MEM.S/2021 dotyczący drugiej zmiany dekretu Ministra Energii i Zasobów Mineralnych nr 77 K/90/MEMILIKI/2019 dotyczącego podmiotów o żywotnym znaczeniu dla kraju w sektorze energii i zasobów mineralnych z dnia 18 października 2021 r. (95) Status podmiotów o żywotnym znaczeniu dla kraju posiada 34 przedsiębiorstw z sektorów minerałów i węgla kamiennego.

(441)

Taki status mogą otrzymać przedsiębiorstwa o żywotnym znaczeniu dla rozwoju gospodarczego państwa lub przedsiębiorstwa zapewniające źródła dochodów państwowych o znaczeniu strategicznym dla sektora minerałów i węgla kamiennego. Indonezyjskie Państwowe Służby Policyjne priorytetowo traktują podmioty o żywotnym znaczeniu dla kraju, jeżeli chodzi o zapewnienie ochrony w przypadku wszelkich zakłóceń działalności lub zagrożeń. Zgodnie z rozporządzeniem nr 63 z 2004 r. o bezpieczeństwie podmiotów o żywotnym znaczeniu dla kraju „podmiot chroniący podmioty o żywotnym znaczeniu dla kraju odpowiada za zapewnienie bezpieczeństwa każdego podmiotu o żywotnym znaczeniu dla kraju zgodnie z zasadą bezpieczeństwa wewnętrznego”. Ponadto „Państwowa Policja Republiki Indonezji jest zobowiązana do zapewnienia bezpieczeństwa podmiotów o żywotnym znaczeniu dla kraju” oraz „Państwowa Policja Republiki Indonezji dokonuje rozmieszczenia sił zabezpieczających podmioty o żywotnym znaczeniu dla kraju w zależności od zapotrzebowania i oszacowania możliwego zagrożenia lub zakłócenia porządku”. Ingerencję państwa zapewnia się również w przypadku działań podejmowanych przez związki zawodowe (96).

(442)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że fakt, iż przedsiębiorstwa górnicze prowadzące działalność w zakresie wydobycia rudy niklu – niezależnie, czy są to podmioty prywatne czy publiczne – mogą zostać formalnie uznane za „podmioty o żywotnym znaczeniu dla kraju”, ponownie świadczy o tym, że przedsiębiorstwa te sprawują, wykonują władzę publiczną lub zostaje im ona powierzona.

Wnioski

(443)

Na podstawie powyższych warunków prawnych i oceny można stwierdzić, że przedsiębiorstwa górnicze dostarczające rudę niklu stanowią „podmioty publiczne”. Warunki prawne i gospodarcze panujące w Indonezji świadczą o tym, że przedsiębiorstwa górnicze pełnią funkcje rządowe, dostarczając rudę niklu w imieniu rządu Indonezji. W praktyce ruda niklu, podobnie jak pozostałe minerały w Indonezji, należy do zasobów naturalnych w pełni kontrolowanych i zarządzanych przez rząd Indonezji. Pomimo daleko idącego braku współpracy ze strony rządu Indonezji w wyniku dochodzenia wykazano, że szereg przedsiębiorstw górniczych odpowiadających za znaczną część krajowej produkcji rudy niklu stanowią częściowo lub w całości własność państwa lub są zarządzane lub kontrolowane przez rząd Indonezji.

(444)

Oprócz tego, że występują formalne znamiona kontroli rządu Indonezji, utworzył on kompletne ramy normatywne, które przedsiębiorstwa górnicze są zobowiązane przestrzegać. Z samych podstawowych cech przedsiębiorstw górniczych wynika, że przedsiębiorstwa górnicze zajmujące się wydobyciem niklu nie są zwykłymi uczestnikami rynku, tylko realizują ramy działań określone przez rząd Indonezji, pełniąc funkcje rządowe w odniesieniu do sektora płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno. Wszystkie środki przyjęte przez rząd Indonezji mają trwały i systemowy charakter i obejmują wszystkie aspekty produkcji i przetwarzania, sprzedaży, ograniczenia wywozu i ustalanie cen rudy niklu, a także ścisłą kontrolę nad przedsiębiorstwami zagranicznymi w drodze obowiązków zbycia udziałów i formalnego wyznaczenia krajowych przedsiębiorstw górniczych jako podmiotów o strategicznym znaczeniu dla kraju.

(445)

Komisja stwierdziła zatem, że rząd Indonezji wnosi wkład finansowy w formie dostarczania rudy niklu hutom powiązanym z producentami stali nierdzewnej za pośrednictwem krajowych przedsiębiorstw górniczych działających w charakterze podmiotów publicznych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia podstawowego.

ii) Przedsiębiorstwa górnicze, którym rząd Indonezji powierzył lub wyznaczył zadania

(446)

Oprócz ustaleń dotyczących pełnienia roli „organów publicznych” przez przedsiębiorstwa górnicze na potrzeby art. 3 pkt 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego Komisja oceniła również, czy alternatywnie rząd Indonezji przekazał wkład finansowy poprzez powierzenie lub wyznaczenie przedsiębiorstwom zajmującym się wydobyciem rudy niklu (działającym jako podmioty prywatne) sprzedaży rudy niklu producentom stali nierdzewnej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, jak wskazano w art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

Norma prawna

(447)

W art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret drugie rozporządzenia podstawowego stwierdzono, że wkład finansowy istnieje, jeżeli władze publiczne: „powierzają lub wyznaczają prywatnej jednostce wykonywanie jednej lub wielu rodzajów funkcji określonych w ppkt (i), (ii) oraz (iii), które zazwyczaj są przyznane władzy publicznej, a praktyka nie różni się pod żadnym względem od praktyk zazwyczaj stosowanych przez władzę publiczną”. Rodzaj funkcji opisanych w art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia podstawowego występuje, gdy „władze publiczne zapewniają towary i usługi inne niż ogólna infrastruktura bądź też nabywają towary […]”. Te przepisy odzwierciedlają postanowienia art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (iii) i (iv) porozumienia SCM oraz powinny być interpretowane i stosowane zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO.

(448)

Zespół orzekający WTO orzekł w sprawie USA – Ograniczenia wywozu, że zgodnie ze zwyczajowym znaczeniem dwóch słów „upoważnia” i „wyznacza” w art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (iv) porozumienia SCM działanie rządu musi wiązać się z delegowaniem (w przypadku upoważnienia) lub nakazywaniem (w przypadku wyznaczania). Odrzucił on argument USA dotyczący przyczyny i skutku oraz zażądał jawnego i pozytywnego działania związanego z delegowaniem lub nakazywaniem. W kolejnej sprawie (USA – cła wyrównawcze wobec DRAMS) Organ Apelacyjny stwierdził jednak, że zastąpienie słów „powierza” i „wyznacza” przez „delegowanie” i „nakazywanie” jest zbyt restrykcyjne jako norma. Zdaniem Organu Apelacyjnego „powierzenie” następuje, gdy rząd przekazuje odpowiedzialność jednostce prywatnej, a „wyznaczanie” odnosi się do sytuacji, w której rząd sprawuje władzę nad jednostką prywatną. W obu przypadkach rząd przypisuje organowi prywatnemu rolę pełnomocnika do wprowadzenia wkładu finansowego, a „w większości przypadków można oczekiwać, że powierzenie takiej roli organowi prywatnemu lub wyznaczenie go do takiej roli będzie się wiązało z jakąś formą zagrożenia lub zachętą”.

(449)

Jednocześnie zgodnie z art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (iv) porozumienia SCM członkowie nie mogą nakładać środków wyrównawczych na produkty, „gdy rząd korzysta jedynie ze swoich ogólnych uprawnień regulacyjnych” lub gdy interwencja rządu „może, ale nie musi mieć określone skutki, opierając się jedynie na konkretnych okolicznościach faktycznych i korzystaniu przed podmioty działające na rynku ze swobody wyboru”. Powierzenie i wyznaczenie oznacza raczej „bardziej aktywną rolę rządu niż zwykłe działania zachęcające”. Ponadto WTO nie uznała, że „pozostawienie swobody uznania jednostce prywatnej jest z konieczności sprzeczne z powierzaniem lub wyznaczaniem odnoszącym się do tej jednostki prywatnej […]. Chociaż mogą istnieć przypadki, w których zakres swobody uznania pozostawionej jednostce prywatnej jest na tyle szeroki, że staje się niemożliwe właściwe stwierdzenie, że jednostce prywatnej powierzono lub wyznaczono (wykonanie określonego zadania), jest to kwestia faktów/dowodów, którą należy rozpatrywać w poszczególnych przypadkach”. Zgodnie z orzeczeniami WTO nie wszystkie środki rządowe mogące przynosić korzyści są równoznaczne z wkładem finansowym zgodnie z art. 3 rozporządzenia podstawowego i art. 1.1 lit. a) porozumienia SCM.

(450)

Krótko mówiąc, odpowiednie orzeczenia WTO stanowią, że:

(i)

ustalenie występowania „finansowego wkładu” na podstawie art. 1.1 lit. a) pkt 1 porozumienia SCM powinno koncentrować się raczej na charakterze działania rządu niż na skutkach lub wynikach działania rządu. Innymi słowy, dobrze znany jest fakt, że rządy interweniują na rynku jako organy regulacyjne, a gdy to czynią, wywołują skutki dla rynku i jego uczestników. W tym sensie rząd może legalnie nakładać podatki wywozowe w celu generowania dochodów w przypadku bardzo konkurencyjnego towaru na rynkach międzynarodowych. Nie ma natomiast takiego uzasadnionego nakładania ograniczeń wywozowych, gdy staje się oczywiste, że stosowanie takiego instrumentu w połączeniu z innymi mechanizmami mającymi na celu zatrzymanie towarów na rynku krajowym i zmuszenie dostawców do sprzedaży po cenach niższych niż ceny rynkowe jest częścią szerszego programu opracowanego przez rząd w celu wspierania konkretnej branży lub grupy branż, aby zwiększyć ich konkurencyjność. Charakter działania rządu, w tym jego kontekst, przedmiot i cel, jest zatem istotny dla oceny elementu „finansowego wkładu”;

(ii)

„powierzenie” lub „wyznaczenie” wiązałoby się z jawnym i pozytywnym działaniem ukierunkowanym na konkretną stronę w związku z określonym zadaniem lub obowiązkiem, co znacznie różni się od sytuacji, w której rząd interweniuje na rynku w pewien sposób, który niekoniecznie może przynieść konkretny wynik ze względu na okoliczności faktyczne i dokonywanie wolnego wyboru przez podmioty na danym rynku. Ostatecznie kluczową kwestią leżącą u podstaw koncepcji powierzenia lub wyznaczenia jest to, czy dane postępowanie, tj. wkład finansowy w postaci dostarczenia towarów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, można przypisać rządowi, czy też nadal jest to swobodny wybór podmiotów prywatnych wynikający ze względów rynkowych takich jak ograniczenia regulacyjne;

(iii)

art. 1.1 lit. a) pkt 1) ppkt (iv) porozumienia SCM jest zasadniczo przepisem przeciwdziałającym obchodzeniu przepisów, a zatem ustalenie powierzenia lub wyznaczenia wymaga, aby rząd nałożył obowiązek na jednostkę prywatną lub sprawował władzę nad jednostką prywatną w celu dokonania wkładu finansowego. W większości przypadków można spodziewać się, że powierzanie lub wyznaczanie odnoszące się do jednostki prywatnej wiąże się z pewną formą groźby lub nakłaniania, co z kolei może stanowić dowód powierzenia lub wyznaczenia. Rządy mogą jednak dysponować innymi środkami sprawowania władzy nad podmiotem prywatnym, przy czym niektóre z nich mogą być „bardziej subtelne” niż nakaz lub mogą nie wiązać się z takim samym stopniem przymusu;

(iv)

musi istnieć „dający się wykazać związek” między działaniem rządu a postępowaniem jednostki prywatnej. Nie ma powodu, dla którego przypadek powierzenia lub wyznaczenia przez rząd nie powinien być oparty na poszlakach (takich jak dorozumiane i nieformalne działania polegające na delegowaniu lub nakazywaniu), pod warunkiem że takie dowody mają wartość dowodową i są przekonujące. W tym względzie dowody potwierdzające zamiar wspierania przez rząd przemysłu przetwórczego (np. poprzez publicznie ogłoszone politykę lub decyzje rządu, lub inne działania rządu) lub istnienie innych środków rządowych zapewniających określony wynik na rynku (np. ograniczenie wywozu w połączeniu ze środkiem rządowym uniemożliwiającym podmiotom podlegającym temu ograniczeniu gromadzenie zapasów swoich produktów lub regulowanie cen przez rząd w celu utrzymania niskich cen krajowych w przypadku produktu objętego postępowaniem) mogą być istotne dla ustalenia istnienia „finansowego wkładu” na podstawie art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (iv) porozumienia SCM (w szczególności stanowiącego pośredni sposób dostarczania towarów przez rząd, zgodnie z ppkt (iii)). W pewnych okolicznościach „wytyczne” rządu mogą stanowić wyznaczenie. Ponadto w zależności od okoliczności jednostka prywatna może podjąć decyzję o niewykonywaniu funkcji, którą jej powierzono lub wyznaczono, pomimo ewentualnych negatywnych konsekwencji, które mogą wynikać z takiej decyzji. Samo w sobie nie dowodzi to jednak, że jednostce prywatnej nie powierzono ani nie wyznaczono funkcji.

(451)

Zgodnie z tym orzecznictwem Komisja zbadała charakter interwencji rządu Indonezji, tj. kwestię, czy interwencja rządu Indonezji obejmuje powierzenie lub wyznaczenie producentom rudy niklu dostarczania rudy niklu hutom za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia; charakter jednostek, którym powierzono lub wyznaczono to zdanie, tj. kwestię, czy producenci rudy niklu są jednostkami prywatnymi w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego oraz działania podmiotów, którym powierzono lub wyznaczono wykonywanie funkcji, tj. kwestię, czy producenci rudy niklu, którym powierzono lub wyznaczono wykonywanie funkcji, dostarczają rudę niklu indonezyjskim hutom za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia i tym samym działają jako pełnomocnicy rządu Indonezji. Ponadto Komisja oceniła, czy wykonywana funkcja zazwyczaj jest przyznana władzy publicznej, tj. czy zapewnienie dostaw rudy niklu hutom w Indonezji należy do zwyczajnej działalności rządowej, oraz czy w praktyce taka funkcja nie różni się pod żadnym względem od praktyk zazwyczaj stosowanych przez rządy, tj. czy faktyczne dostarczenie rudy niklu przez producentów/przedsiębiorstwa górnicze różni się w rzeczywistości od działań, jakie podjąłby sam rząd.

Ocena

(452)

Mając na uwadze orzecznictwo WTO, o którym mowa w poprzedniej sekcji, Komisja przeanalizowała po pierwsze, czy wsparcie udzielane przez rząd Indonezji indonezyjskiemu przemysłowi stalowemu w postaci dostarczania rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia jest rzeczywiście celem poszczególnych przedmiotowych środków rządowych, czy też jedynie „efektem ubocznym” wykonywania ogólnych uprawnień regulacyjnych. W toku dochodzenia zbadano zwłaszcza, czy stwierdzone niższe ceny rudy niklu stanowiły część celów rządowych, czy też stanowiły one „niezamierzony” efekt uboczny ogólnych regulacji rządowych. Komisja stwierdziła, że poszczególne interwencje rządu Indonezji służyły wsparciu przemysłu stali nierdzewnej, a niższe ceny rudy niklu stanowiły zamierzony cel zastosowanych środków.

(453)

Aby osiągnąć cen cel strategiczny, na przestrzeni lat rząd Indonezji wprowadził szereg środków. W sekcji 4.4 przedstawiono stosowne informacje ogólne i kontekstowe, które doprowadziły do podjęcia przez rząd Indonezji decyzji o maksymalizacji wartości dodanej wynikającej ze znacznych rezerw rudy niklu poprzez rozwój przemysłu hutniczego i przemysłu stali nierdzewnej niższego szczebla. Elementem tej ogólnej polityki rządu Indonezji było zachęcenie hut do budowy i utrzymania zdolności hutniczych w Indonezji, przy czym taką zachętą miało być m.in. zapewnienie hutom niskich cen rudy niklu oraz w szczególności stosowanie ograniczeń wywozowych w połączeniu z dodatkowymi środkami rządowymi, zwłaszcza z wymogami dotyczącymi przetwarzania w kraju i obowiązkowym mechanizmem ustalania cen w sztuczny sposób utrzymującym ceny na niskim poziomie.

(454)

W szczególności w Prawie górniczym z 2009 r. na wszystkie przedsiębiorstwa wydobywające rudę niklu nałożono obowiązek budowy własnego zakładu przetwarzania/oczyszczania niklu albo sprzedaży swojego wyboru takiemu zakładowi krajowemu. Faktycznie jest to zakaz wywozu nieprzetworzonej rudy niklu. Jednym z kluczowych ustalonych celów Prawa górniczego z 2009 r. w tym zakresie jest: „wspieranie i kontynuowanie rozwoju zdolności na rzecz zwiększenia możliwości konkurowania na poziomie krajowym, regionalnym i międzynarodowym” (art. 3 lit. d)). Prawo górnicze z 2009 r. stanowi potwierdzenie celu rządu Indonezji polegającego na stworzeniu przemysłu przetwarzania minerałów niższego szczebla i zapewnieniu jego przewagi konkurencyjnej na szczeblu międzynarodowym. Ponieważ rudę niklu wykorzystuje się głównie do produkcji stali nierdzewnej, nie ma wątpliwości, że głównymi beneficjentami Prawa górniczego z 2009 r. są producenci eksportujący.

(455)

Jak szczegółowo wyjaśniono w poprzedniej sekcji dotyczącej działania przedsiębiorstw górniczych w charakterze podmiotów publicznych, w odniesieniu do rudy niklu rząd Indonezji wprowadził w szczególności następujące środki stosowane wobec wszystkich przedsiębiorstw górniczych niezależnie, czy są to przedsiębiorstwa publiczne czy prywatne:

(i)	obowiązek przetwarzania w kraju (zob. motywy 401–404);

(ii)	ograniczenia wywozowe do 2019 r. i pełny zakaz wywozu od 1 stycznia 2020 r. (zob. motywy 405–413);

(iii)

obowiązkowy mechanizm ustalania cen (zob. motywy 435–437).

(456)

Podsumowując, zgodnie z obowiązkiem przetwarzania huty musiały przetwarzać rudę niklu w kraju, co świadczy o tym, że rząd Indonezji zamierzał zapewnić, aby rudy niklu nie przeznaczano na wywóz, tylko aby była ona wydobywana i przetwarzana w kraju. Zapewnieniu braku możliwości wywozu rudy niklu, oprócz obowiązku przetwarzania w kraju, służyły w szczególności późniejsze formalne lub faktyczne ograniczenia wywozowe i zakazy wywozu rudy niklu stosowane od 2014 r., po zakończeniu okresu przejściowego, który rozpoczął się w 2009 r., a w szczególności pełny zakaz wywozu obowiązujący od 1 stycznia 2020 r. Zastosowane środki służyły obowiązkowemu zatrzymaniu rudy niklu na rynku krajowym z korzyścią dla przemysłu stali nierdzewnej oraz skutkowały obniżeniem krajowych cen rudy niklu.

(457)

W ramach dalszego wsparcia niskich cen rudy niklu wynikających z ograniczeń wywozowych (i obowiązku przetwarzania w kraju) w 2020 r. wprowadzono obowiązkowy mechanizm ustalania cen.

(458)

Rząd Indonezji zaczął regulować niektóre aspekty cen rudy niklu już w 2010 r., wykorzystując do tego celu art. 85 rozporządzenia rządu nr 23 z 2010 r. W przepisach tych określono cenę referencyjną głównie do celów obliczania poziomu opłat licencyjnych należnych rządowi Indonezji. Nie regulowały one jeszcze cen transakcyjnych między przedsiębiorstwami górniczymi a hutami. Ponadto na początku cena referencyjna miała zastosowanie jedynie do krajowych transakcji dotyczących rudy niklu. Rząd Indonezji chciał zagwarantować, że biorąc pod uwagę potencjalnie niski poziom cen krajowych w porównaniu z cenami eksportowymi, rząd będzie w stanie pobierać odpowiednie opłaty licencyjne od sprzedaży krajowej. Mechanizm ustalania cen określony w art. 85 został zmieniony w sposób istotny w 2017 r. w drodze rozporządzenia rządu nr 1 z 2017 r., na mocy którego rząd Indonezji zaczął regulować nie tylko cenę rudy niklu w odniesieniu do opłat licencyjnych, ale rzeczywistą cenę transakcyjną. Zmieniona wersja art. 85 w rozporządzeniu rządu nr 1 z 2017 r. brzmi następująco: „(1) Posiadacze koncesji IUP na działalność wydobywczą, zarówno w zakresie minerałów, jak i węgla kamiennego, którzy sprzedają minerały i węgiel kamienny muszą odwoływać się do ceny referencyjnej. (2) Cena, o której mowa w punkcie (1) jest ustalana przez: a. ministra ds. metali i węgla kamiennego; b. gubernatora lub regenta/burmistrza, w zależności od jego roli, w przypadku minerałów i skał niemetalicznych i skał. (3) Cena, o której mowa w punkcie (1), jest ustalana przez mechanizm rynkowy lub w zależności od ceny akceptowanej na rynku międzynarodowym. (4) Szczegóły dotyczące ustalania cen minerałów metalicznych i węgla kamiennego określa rozporządzenie ministra” (97).

(459)

Rząd Indonezji ustanowił faktyczny mechanizm ustalania cen referencyjnych dla transakcji między przedsiębiorstwami górniczymi a hutami za pośrednictwem swoich szczegółowych regulacji, aby osiągnąć znaczną zniżkę ceny rudy niklu na rynkach międzynarodowych. Cenę referencyjną rud mineralnych w odniesieniu do niklu (HPM) określono na podstawie wzoru zawartego w dekrecie MEZM nr 2946K/30/MEM/2017, w następujący sposób: Cena referencyjna rud mineralnych w odniesieniu do rudy niklu = % Ni x CF x cena odniesienia rudy niklu „1. Cena referencyjna rud mineralnych w odniesieniu do rudy niklu jest ceną referencyjną minerału metalicznego w postaci rudy niklu w USD/DMT. 2. % Ni oznacza zawartość Ni w rudzie niklu. 3. CF oznacza współczynnik korygujący, czyli wielkość procentową, która uwzględnia wartość rabatu lub premii w stosunku do jakości sprzedawanego towaru, przy założeniu, że: a. współczynnik korygujący dla rudy niklu z zawartością Ni na poziomie 1,9 % = 20 %; oraz b. współczynnik korygujący będzie rósł/malał o 1 % w przypadku każdego wzrostu zawartości Ni o 0,1 %”. W rozporządzeniu MEZM nr 7 z 2017 r. HPM zdefiniowano jako „cenę minerałów metalicznych, określonych w punkcie sprzedaży, dostarczonych na statek w odniesieniu do każdego towaru górniczego zawierającego minerały metaliczne” zaś HMA jako „cenę uzyskaną na podstawie średnich opublikowanych cen minerałów metalicznych w poprzednim miesiącu lub cenę w tym samym dniu co transakcja zgodnie z wartością z opublikowanej ceny minerałów metalicznych”. Kwota średniej ceny rud mineralnych jest ustalana co miesiąc przez ministra i odnosi się do cen międzynarodowych, takich jak cena niklu na Londyńskiej Giełdzie Metali (LME).

(460)

Chociaż rzeczywiście wzór na obliczenie regulowanej ceny referencyjnej rud mineralnych w odniesieniu do rudy niklu jest powiązany z międzynarodową ceną rudy niklu, wzór ten zawiera znaczny współczynnik korygujący, który gwarantuje, że indonezyjska krajowa cena rudy niklu jest znacznie niższa od cen międzynarodowych.

(461)

W rozporządzeniu dotyczącym ustalania cen również wyraźnie wskazano na zamiar rządu Indonezji, aby regulować ceny na korzyść krajowego przemysłu stali nierdzewnej na poziomie niższym od normalnych warunków rynkowych. Mechanizm ten miał na celu osiągnięcie ceny ze znaczną zniżką w stosunku do międzynarodowej ceny rynkowej. Zostało to potwierdzone w różnych oświadczeniach rządu Indonezji. Ten mechanizm ustalania cen miał również zasadnicze znaczenie dla realizacji celów polityki rządu Indonezji, ponieważ zapewniał przedsiębiorstwom górniczym możliwość kontynuowania wydobycia i dostaw dla przemysłu niższego szczebla, ponieważ stronniczość polityki rządu Indonezji na korzyść hut zagrażała egzystencji kilku kopalniom.

(462)

Komunikacie prasowym MEZM nr 253.Pers/04/SJI/2020 w sprawie nowego rozporządzenia w sprawie ceny referencyjnej rud mineralnych (98) potwierdzono fakt, że poprzez mechanizm cen regulowanych rząd Indonezji zamierza utrzymać niski poziom ceny rudy niklu z korzyścią dla krajowego przemysłu hutniczego, traktując to jako swój główny cel, przy jednoczesnym zapewnieniu, że cena ta pozwoli na kontynuację wydobycia rudy niklu. Pełniący obowiązki dyrektora generalnego ds. minerałów i węgla kamiennego otwarcie wyjaśnia, że „rząd ustalił cenę referencyjną rud mineralnych poniżej ceny międzynarodowej w celu zwiększenia korzyści skali hut” oraz że „im niższa jest cena referencyjna rud mineralnych, tym bardziej ekonomiczne są huty. Zawsze ustalamy cenę referencyjną rud mineralnych poniżej międzynarodowej ceny rynkowej”. Dyrektor ds. promowania minerałów i przedsiębiorstw, Yunus Saefulhak, podał przykład ustalenia ceny referencyjnej rud mineralnych poniżej ceny międzynarodowej. „Np. jeżeli cena międzynarodowa wynosi 60 USD (za mokrą tonę metryczną), nasza (indonezyjska) cena wynosi 30 USD (za mokrą tonę metryczną)”. (99).

(463)

Inni komentatorzy donoszą również, że rząd Indonezji uważnie przyglądał się interesom hutników przy ustalaniu ceny rudy niklu. Pełniący obowiązki dyrektora generalnego ds. minerałów i węgla kamiennego potwierdził, że zamierzał „dochodzić sprawiedliwości dla hut, które chcą jak najniższych cen. Ale z drugiej strony musiał zagwarantować, że działalność wydobywcza rud niklu zapewnia wystarczającą marżę dla górnictwa” (100) i dodał: „Oczywiście, proszę zauważyć, że po obliczeniu średnia cena minerałów jest nadal poniżej ceny międzynarodowej o około 30 %. Ma to na celu stworzenie klimatu inwestycyjnego dla hut do budowy zakładów przetwarzania i rafinerii w Indonezji”. (101) Regulowana cena rudy niklu oderwana od warunków rynkowych może działać tylko z równoległym wdrożeniem zakazu wywozu, który uniemożliwi kopalniom korzystanie z innych możliwości sprzedaży i możliwości obejścia ograniczeń cenowych poprzez sprzedaż swoich produktów za granicą po wyższej cenie.

(464)

Nakładając na przedsiębiorstwa górnicze ograniczenia wywozowe w odniesieniu do rudy niklu, w połączeniu z innymi środkami rządowymi, w tym w szczególności z (i) regulacją cen, która utrzymywała ceny rudy niklu na sztucznie zaniżonym poziomie, oraz (ii) wymogami w zakresie przetwarzania krajowego skutkującymi nadwyżką podaży i zaniżonymi cenami, rząd Indonezji postawił przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem rudy niklu w sytuacji nieracjonalnej pod względem gospodarczym, zmuszając je do sprzedaży rudy niklu na rynku krajowym po sztucznie zaniżonych cenach w porównaniu ze znacznie wyższymi cenami, które mogłyby uzyskać w przeciwnym razie od znacznie większej liczby potencjalnych klientów w przypadku braku obowiązku koncesyjnego i mechanizmu ustalania cen. Przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem rudy niklu są zatem pozbawione racjonalnego wyboru handlowego i są nakłaniane do przestrzegania celu polityki rządu Indonezji, jakim jest sprzyjanie przemysłowi stali nierdzewnej.

(465)

W oparciu o dane dostarczone przez rząd Indonezji dotyczące produkcji i zużycia rudy niklu w Indonezji, zakładając, że dane te są dokładne, jak twierdzi rząd Indonezji (zob. motywy 348 i 351), produkcja rudy niklu znacznie przewyższa zużycie rudy niklu.

(466)

Innymi słowy, środki te razem wzięte stanowią wyraźne i potwierdzone działanie rządu Indonezji polegające na delegowaniu uprawnień lub nakazów do przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu celem skłonienia ich do dostarczania hutom rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Rola rządu Indonezji znacznie wykraczała poza zwykłą interwencję jako regulatora rynku w sektorze górniczym. Stosowne środki nie tylko regulowały ogólne aspekty rynku, lecz także narzucały określone zachowanie przedsiębiorstwom górniczym, zobowiązując je do przetwarzania rudy w kraju, zamykając rynki eksportowe oraz ustalając cenę ze znaczną zniżką w stosunku do rynku międzynarodowego. Wszystkie te środki podjęto, aby umożliwić przedsiębiorstwom górniczym dostarczanie rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia z korzyścią dla przemysłu niższego szczebla. Zamiar ten został jasno wyrażony w licznych deklaracjach politycznych i działaniach.

(467)

Zobowiązując przedsiębiorstwa górnicze do przestrzegania tych środków (w tym poprzez kary i cofnięcie koncesji (zob. motywy 337–375)), rządu Indonezji pozbawił je możliwości swobodnego wyboru strategii produkcji i sprzedaży zgodnie z uwarunkowaniami rynkowymi. Innymi słowy, środki te wyraźnie świadczą o istnieniu „dającego się wykazać związku” między działaniem rządu a zachowaniem prywatnych przedsiębiorstw górniczych. Rząd Indonezji wykorzystał przedsiębiorstwa górnicze jako pełnomocnika do wspierania hut i producentów stali nierdzewnej. Ponadto Komisja odnotowała już, że rząd Indonezji, w ramach wykonywanych przez siebie funkcji, zarządza wydobyciem zasobów naturalnych, w tym rudy niklu, oraz kontroluje ich wydobycie (zob. motyw 374). Dostarczanie rudy niklu można zatem traktować jako funkcję zwykle powierzaną rządowi w ramach wykonywanych przez niego uprawnień regulacyjnych.

(468)

W istocie, zamiast dostarczać rudę niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia bezpośrednio przemysłowi stali nierdzewnej, aby osiągnąć cele polityki publicznej rządu Indonezji, polegające na przyciągnięciu zdolności produkcyjnych w zakresie wytopu przez niskie ceny rudy niklu, rząd Indonezji skłonił przedsiębiorstwa górnicze, w drodze pakietu starannie ukierunkowanych przepisów ustawowych i wykonawczych, do uczynienia tego w jego imieniu.

(469)

W uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia rząd Indonezji zgłosił sprzeciw, po pierwsze, wobec odniesienia do konstytucji z 1945 r. w motywie 374 jako całkowicie nieistotnego w kontekście ustalania wkładu finansowego. W tym względzie rząd Indonezji przypomniał o zasadzie suwerenności państwa, która obejmuje zasadę suwerenności w zakresie zasobów krajowych, uznaną przez zespół orzekający WTO w sprawie Chiny – Surowce (102).

(470)

Komisja zauważyła na wstępie, że odniesienie do konstytucji z 1945 r. pozostaje bez uszczerbku dla zasady suwerenności państwa, w tym zasady suwerenności w zakresie zasobów naturalnych. W istocie Komisja nie kwestionowała możliwości ani zdolności rządu Indonezji do podejmowania decyzji politycznych i regulacyjnych. Jedynym ustaleniem, jakie w motywie 374 Komisja zaczerpnęła z konstytucji z 1945 r., wraz z Prawem górniczym z 2009 r., jest to, że wszystkie minerały w Indonezji stanowią publiczne zasoby naturalne, które są kontrolowane i wykorzystywane przez państwo. Komisja nie ustaliła, wyłącznie na podstawie cytatu z konstytucji z 1945 r. ograniczonego do art. 33 ust. 2, że rząd Indonezji wniósł wkład finansowy w kontekście dostarczania rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Znaczenie konstytucji z 1945 r. jest uzasadnione faktem, że art. 33 jest dwukrotnie wymieniony w preambule Prawa górniczego z 2009 r., która faktycznie reguluje sektor górnictwa i stanowi wdrożenie zasady zapisanej w konstytucji z 1945 r. Ponadto Komisja zauważyła, że zasada suwerenności państwa nie wyklucza, że niektóre wybory w zakresie polityki i regulacji, swobodnie podejmowane przez rząd Indonezji, mogą zostać zakwalifikowane, przy uwzględnieniu wszystkich pozostałych dostępnych dowodów, jako stanowiące wkład finansowy do celów realizacji zobowiązań rządu Indonezji zgodnie z WTO. W sprawie Chiny – Surowce zespół orzekający, uznając, że „zdolność do zawierania umów międzynarodowych – takich jak Porozumienie WTO – jest podstawowym przykładem wykonywania suwerenności” (103), przypomniał, że „członkowie muszą wykonywać swoją suwerenność w zakresie zasobów naturalnych zgodnie ze swoimi zobowiązaniami w ramach WTO” (104). W związku z tym, co do istoty sprawy, w sprawie Chiny – Surowce zespół orzekający zalecił (105), a Organ Apelacyjny podtrzymał (106), że Chiny muszą dostosować swoje należności celne wywozowe i kontyngent wywozowy na niektóre surowce do swoich zobowiązań w ramach WTO. W związku z tym Komisja uznała odniesienie do konstytucji za istotne dla zrozumienia kontekstu prawnego i odrzuciła ten zarzut.

(471)

Rząd Indonezji twierdził również, że przepisy ustawowe, wykonawcze i polityczne dotyczące górnictwa cytowane przez Komisję są nieistotne w kontekście ustalania wkładu finansowego, ponieważ nie wpływają na transakcje handlowe między podmiotami gospodarczymi. Rząd Indonezji twierdził, że Komisja błędnie zinterpretowała znaczenie słowa „kontrola”, zawartego w wielu przepisach, które w rzeczywistości odnosi się do działalności polegającej na zarządzaniu przedsiębiorstwami górniczymi lub działaniami mającymi na celu zwalczanie nielegalnego wydobycia, zapobieganie szkodom dla środowiska spowodowanym działalnością górniczą oraz zagwarantowanie, że działalność poszukiwawcza jest w pełni zgodna z dobrymi praktykami górniczymi, a także na nadzorowaniu tych przedsiębiorstw i działań. W tym względzie rząd Indonezji odniósł się do definicji kierowania, nadzoru, ochrony publicznej i wytycznych wykonawczych zawartych w rozdziale XIX Prawa górniczego z 2009 r. oraz w art. 3 rozporządzenia rządu nr 55 z 2010 r., wzywając Komisję do uwzględnienia całego prawodawstwa, w tym środków wykonawczych, zwłaszcza rozporządzenia rządu nr 55 z 2010 r. Rząd Indonezji był zdania, że przepisy te nie dowodzą, iż ingeruje on w prywatne transakcje gospodarcze i nakazuje przedsiębiorstwom zajmującym się wydobyciem rudy niklu dostarczanie rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(472)

W szczególności rząd Indonezji zakwestionował rolę przypisaną mu przez Komisję w motywie 327 na rynku rudy niklu, odnosząc się do preambuły rozporządzenia MEZM nr 26 2018 r. dotyczącej wdrożenia dobrych zasad górniczych i nadzoru nad wydobyciem minerałów i węgla kamiennego, która wdraża rozporządzenie rządu nr 55 z 2010 r. i stanowi, że zadaniem rządu Indonezji jest jedynie nadzorowanie i zapewnianie wytycznych w zakresie wdrażania dobrych zasad i praktyk górniczych.

(473)

Rząd Indonezji zareagował również na stwierdzenie zawarte w motywie 374, że wszystkie zasoby naturalne są przez niego kontrolowane, twierdząc, że musi kontrolować sektor górniczy, aby zapobiegać negatywnym skutkom działalności górniczej, takim jak degradacja środowiska i zanieczyszczenie związane z obszarami górniczymi.

(474)

Komisja uznała przede wszystkim, że aby dojść do wniosku dotyczącego wkładu finansowego w kontekście dostarczania rudy niklu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, musi wziąć pod uwagę każdy istotny akt ustawodawczy lub wykonawczy dotyczący sektora górniczego, w tym rozporządzenie wykonawcze. Ocena prawna oparta jedynie na częściowych informacjach i dowodach znajdujących się w aktach sprawy, w której pominięto potencjalnie istotne informacje i dowody, podważyłaby dokładność i adekwatność ustaleń Komisji. W związku z tym zobowiązaniem prawnym Komisji było przeanalizowanie wszystkich istotnych dowodów, sprzecznych z twierdzeniem rządu Indonezji. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(475)

Jeżeli chodzi o pozostałe twierdzenia, zarzuty, że Komisja błędnie zrozumiała znaczenie słowa „kontrola” oraz częściowe, ograniczone cytaty niektórych aktów prawnych, same w sobie nie są w stanie zmienić ustaleń Komisji.

(476)

W istocie Komisja nie kwestionuje faktu, że kontrola sprawowana przez rząd Indonezji poprzez zarządzanie i nadzór jest wykonywana również w celu zwalczania nielegalnego wydobycia, zapobiegania szkodom w środowisku i zapewnienia dobrych praktyk górniczych. Kontrola sprawowana przez rząd Indonezji nie ogranicza się jednak wyłącznie do tych działań. Jak wykazało dochodzenie i dowody, kontrola sprawowana przez rząd Indonezji została również wdrożona na potrzeby realizacji nadrzędnego celu, jakim jest rozwój krajowego przemysłu przetwórczego, między innymi poprzez kontrolę produkcji i cen sprzedaży rudy niklu. Fakt, iż kontrola może mieć inne równoległe lub pomocnicze cele nie zmienia tego stanu rzeczy. Już to wystarczyłoby do oddalenia tego zarzutu.

(477)

Dla pełności wywodu Komisja przeanalizowała również definicje kierowania, nadzoru i ochrony publicznej zawarte w rozdziale XIX Prawa górniczego z 2009 r. Komisja zauważyła, że odnoszą się one do działalności w zakresie kierowania i nadzoru, którą centralny rząd Indonezji sprawuje nad władzami szczebla prowincjonalnego i okręgowego/miejskiego w ramach ich kompetencji w zakresie zarządzania sektorem górniczym. Wynika to jasno z ustępów wprowadzających definicje zgłoszone przez rząd Indonezji, a mianowicie art. 139: „minister wydaje polecenia dotyczące zarządzania działalnością górniczą prowadzoną przez rządy prowincji oraz rządy okręgowe/miejskie w ramach jego kompetencji” oraz art. 140 ust. 1: „minister sprawuje nadzór nad działalnością górniczą prowadzoną przez rządy prowincji oraz rządy okręgowe/miejskie w ramach jego kompetencji”. Potwierdzają to również przypisania centralnemu rządowi Indonezji w art. 6 ust. 1 Prawa górniczego z 2009 r., gdzie lit. n) obejmuje „kierowanie zarządzaniem wydobycia minerałów i węgla kamiennego prowadzonym przez władze regionalne oraz nadzór nad wydobyciem”. W związku z tym działalność związana z kierowaniem i nadzorem oraz jej definicje dotyczą kierowania i nadzoru centralnego sprawowanych przez rząd Indonezji w odniesieniu do władz lokalnych. Stanowi to jednak wyłącznie jedno z przypisań do centralnego rządu Indonezji. Komisja zauważa np., że rząd Indonezji nie odniósł się w swoich argumentach do rozdziału III Prawa górniczego z 2009 r., wyraźnie zatytułowanego „Kontrola minerałów i węgla kamiennego”. Kontrola ta jest sprawowana na wszystkich szczeblach rządu Indonezji (art. 4 ust. 2: „jest sprawowana przez rząd lub władze regionalne”), w przeciwieństwie do kierowania i nadzoru, o których mowa w rozdziale XIX, sprawowanych konkretnie przez Ministra Energii i Surowców Mineralnych. Ponadto w art. 5 Prawa górniczego z 2009 r. dalej rozwinięto pojęcie kontroli, stwierdzając, że „w interesie narodowym [...] rząd [...] może przyjąć politykę preferencji w odniesieniu do krajowych potrzeb w zakresie minerałów lub węgla kamiennego” (ust. 1), że „interesy narodowe [...] mogą być realizowane poprzez nadzór nad produkcją i wywozem” (ust. 2) oraz że „w ramach nadzoru [...] rząd jest uprawniony do ustalania rocznej wielkości produkcji każdego towaru dla każdej prowincji” (ust. 3). Nadzór, o którym mowa w art. 5, bardzo różni się od nadzoru, o którym mowa w rozdziale XIX. W definicji nadzoru zgłoszonej przez rząd Indonezji, zawartej w art. 141 w rozdziale XIX Prawa górniczego z 2009 r., nie można znaleźć żadnego odniesienia do produkcji i wywozu. Rząd Indonezji nie przedstawił żadnych dowodów na to, że pojęcie kontroli jest zdefiniowane jako nadzór w art. 141, ani że nadzór, o którym mowa w art. 5, jest zdefiniowany w art. 141. W rzeczywistości definicja nadzoru w art. 141 wyraźnie odnosi się do „nadzoru zgodnie z art. 140”, tj. do nadzoru centralnego sprawowanego przez rząd Indonezji nad władzami lokalnymi w zakresie zarządzania sektorem górniczym.

(478)

Ponadto również w odniesieniu do art. 3 rozporządzenia rządu nr 55 z 2010 r. rząd Indonezji dokonuje częściowej interpretacji przepisów. Chociaż Komisja nie kwestionuje definicji wytycznych zawartej w art. 3, zauważa, że nie jest ona istotna dla oceny kontroli. Istotny jest np. fakt, że „minister, gubernator lub regent/burmistrz zgodnie ze swoimi uprawnieniami sprawują nadzór nad realizacją zarządzania przedsiębiorstwami górniczymi [...]” (art. 13 ust. 2), że „nadzór, o którym mowa w art. 13 ust. 2, sprawowany jest w następujących dziedzinach: [...] b. wprowadzanie do obrotu” (art. 16 lit. b)) i wreszcie, że „nadzór nad wprowadzaniem do obrotu, o którym mowa w art. 16 lit. b, powinien obejmować co najmniej następujące dziedziny: a. realizację produkcji i sprzedaży, w tym jakość i ilość oraz cenę minerałów i węgla kamiennego” (art. 22). Rząd Indonezji nie odniósł się do żadnej z tych wyraźnych podstaw prawnych kontroli sprawowanej przez rządu Indonezji i jego interwencji w ustalanie cen rudy niklu.

(479)

Ponadto w odniesieniu do rozporządzenia MEZM nr 26/2018 Komisja nie zakwestionowała faktu, że zgodnie z jego preambułą zadaniem rządu Indonezji jest jedynie nadzorowanie i zapewnianie wytycznych w zakresie wdrażania dobrych zasad i praktyk górniczych. Komisja uważa, że samo to stwierdzenie nie jest wystarczające, aby opisać rolę rządu Indonezji. Wręcz przeciwnie, należy zauważyć, że definicja dobrych praktyk górniczych „obejmuje [...] b. zarządzanie działalnością górniczą” (art. 3 ust. 2 lit. b)), które z kolei „obejmuje wdrożenie: a. wprowadzania do obrotu” (art. 3 ust. 4 lit. a)). Te przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu są wdrażane przez posiadaczy koncesji IUP i IUPK w odniesieniu do działalności produkcyjnej i „obejmują co najmniej: [...] c. cenę sprzedaży minerałów i węgla kamiennego opartą na cenie referencyjnej minerałów, cenie referencyjnej węgla kamiennego lub cenie sprzedaży określonej przez ministra; d. ustalanie cen w odpowiednich umowach sprzedaży na podstawie ceny referencyjnej minerałów lub ceny referencyjnej węgla kamiennego” (art. 30, ust. 1, lit. c) i d)). Również w tym przypadku rządu Indonezji opierał się na wybiórczych cytatach i celowo nie odniósł się do najistotniejszych przepisów aktów prawnych, które przytoczył w swoim oświadczeniu. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(480)

Rząd Indonezji utrzymywał ponadto, że przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem rudy niklu i huty mają pełną swobodę i niezależność od rządu Indonezji w zakresie negocjowania swoich transakcji handlowych, w tym ceny rudy niklu. Według rządu Indonezji ustalenie ceny referencyjnej rud mineralnych miało na celu zapewnienie (i) opłat licencyjnych oraz (ii) uczciwości w interesach, przy czym cena referencyjna rud mineralnych służyła również jako obowiązkowa cena minimalna dla rudy niklu.

(481)

Komisja zauważyła na początku, że samo w sobie sprzeczne jest twierdzenie rządu Indonezji z jednej strony, że przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem rudy niklu i huty mają pełną swobodę w negocjowaniu ceny rudy niklu, a z drugiej strony utrzymywanie, że cena referencyjna rud mineralnych działa jako obowiązkowa cena minimalna. Samo istnienie ceny referencyjnej rud mineralnych i jej rola pokazuje, że przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem rudy niklu i huty nie mają pełnej swobody w negocjowaniu cen rudy niklu. Ponadto twierdzeniu, że cena referencyjna rud mineralnych jest ceną minimalną przeczą przytłaczające dowody zawarte w aktach sprawy, z których wynika, że ceny rudy niklu w praktyce odpowiadały cenie referencyjnej rud mineralnych w transakcjach między stronami powiązanymi i niepowiązanymi w całym okresie (zob. motyw 518). Pokazuje to, że cena referencyjna rud mineralnych była regulowanym i obowiązkowym mechanizmem cenowym, do którego stosowały się wszystkie strony, oraz że jego działanie poprzez arbitralny współczynnik korygujący zostało opracowane i wdrożone w celu zapewnienia znacznej zniżki w porównaniu z międzynarodowymi cenami rudy niklu. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(482)

W odpowiedzi na ustalenie, że indonezyjska cena krajowa jest utrzymywana na poziomie znacznie niższym od cen międzynarodowych, rząd Indonezji twierdził, że żadne przepisy nie oddziałują w taki sposób. Rząd Indonezji twierdził, że przeciwnie, zgodnie z rozporządzeniem MEZM nr 7 z 2017 r., cenę referencyjną rud mineralnych określono w oparciu o dominującą cenę rynkową, a jej obowiązkowe wprowadzenie zgodnie z rozporządzeniem MEZM nr 11 z 2020 r. pokazuje, w jaki sposób rząd Indonezji utrzymuje cenę międzynarodową, ponieważ cena referencyjna rud mineralnych obejmuje średnią cenę rud mineralnych, która zawiera element ceny międzynarodowej. Pomimo to rząd Indonezji utrzymywał, że decyzje handlowe w ramach transakcji były w pełni zależne od stron, bez jakiejkolwiek interwencji ze strony rządu Indonezji.

(483)

Komisja stanowczo odrzuciła twierdzenie rządu Indonezji jako bezpodstawne. Chociaż prawdą jest, że cena referencyjna rud mineralnych odnosi się do średniej ceny rud mineralnych, która odzwierciedla międzynarodową cenę niklu według Londyńskiej Giełdy Metali, średnią cenę rud mineralnych dostosowuje się następnie za pomocą arbitralnego współczynnika korygującego, jak wyjaśniono w motywie 460. Ten współczynnik korygujący wprowadza znaczną „wartość zniżki lub premii w stosunku do jakości sprzedawanego towaru” (załącznik do dekretu MEZM nr 2946 K/30/MEM/2017), co skutkuje tym, że krajowe ceny rudy niklu są zawsze utrzymywane poniżej poziomów międzynarodowych. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(484)

Jeżeli chodzi o rolę przedsiębiorstw górniczych, działających jako organ publiczny, rząd Indonezji twierdził, w odniesieniu do motywu 373, że nigdy nie upoważnił tych przedsiębiorstw do wykonywania funkcji rządowych i nie ma na to dowodów w aktach sprawy.

(485)

W odpowiedzi na motyw 375 rząd Indonezji sprecyzował również, że nigdy nie ustalał, komu przedsiębiorstwa górnicze powinny były sprzedawać rudę niklu do dalszego przetwarzania. W szczególności rząd Indonezji odniósł się do art. 104 ust. 1 Prawa górniczego z 2009 r., w którym sformułowanie „może współpracować z” oznacza, że przedsiębiorstwa górnicze mogą swobodnie współpracować z innymi podmiotami gospodarczymi.

(486)

Komisja zauważyła, że ustalenie, iż przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem rudy niklu działają jako organy publiczne, wynika z przytłaczającej liczby dowodów i wynikających z nich ustaleń przedstawionych w motywach 371–445. W odniesieniu do instrukcji dotyczących tego, komu przedsiębiorstwa górnicze powinny sprzedawać rudę niklu, Komisja przyznała, że rząd Indonezji nie zmusza bezpośrednio przedsiębiorstw górniczych do współpracy z innymi posiadaczami pozwoleń na działalność wydobywczą lub specjalnych pozwoleń na działalność wydobywczą. Przedsiębiorstwa górnicze są jednak zobowiązane do zwiększenia wartości dodanej swojej produkcji zgodnie z art. 102 Prawa górniczego z 2009 r. Jeżeli nie mogą tego zrobić samodzielnie, muszą współpracować z innymi posiadaczami pozwoleń na działalność wydobywczą lub specjalnych pozwoleń na działalność wydobywczą. Po podjęciu decyzji o współpracy Prawo górnicze z 2009 r. znacznie ogranicza liczbę potencjalnych współpracujących stron, stanowiąc w art. 103, że urobek musi być przetwarzany w kraju, w Indonezji, i ograniczając udział w przetwarzaniu urobku do posiadaczy pozwoleń na działalność wydobywczą lub specjalnych pozwoleń na działalność wydobywczą. Ponadto pozwolenia na wydobycie lub specjalne pozwolenia na działalność wydobywczą są wydawane przez rząd Indonezji. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(487)

Rząd Indonezji twierdził ponadto, że nigdy nie określał, które przedsiębiorstwa i obszary mogą wydobywać rudę niklu. Stwierdził on, że pozwolenia na działalność wydobywczą pełnią funkcję kontrolną i regulacyjną w celu zapewnienia, aby poszczególne działalności nie były ze sobą sprzeczne oraz aby nie dochodziło do niewłaściwego wykorzystywania przyznanych pozwoleń. Na poparcie tego rząd Indonezji odniósł się do rozporządzenia MEZM nr 7 z 2020 r., w którym stwierdza się, że celem pozwoleń na działalność wydobywczą jest zagwarantowanie pewności prawa, zapewnienie skuteczności i wydajności w działalności górniczej oraz zachęcanie do rozwoju działalności gospodarczej. Ponadto rząd Indonezji zwrócił się do Komisji, aby przyjrzała się również rozporządzeniom wykonawczym, takim jak rozporządzenie MEZM nr 25 z 2018 r. dotyczące przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem minerałów i węgla kamiennego, w którym wyjaśniono planowanie i kroki administracyjne związane z wydobyciem rudy niklu. W szczególności, w odniesieniu do rocznych planów prac i budżetu, rząd Indonezji przypomniał, że ilość rudy niklu do wydobycia zależy od wyników poszukiwań i studium wykonalności przygotowanych przez przedsiębiorstwa. Rząd Indonezji zatwierdza roczne plany prac i budżet, o ile są one zgodne ze studium wykonalności, i wymaga od przedsiębiorstw górniczych jedynie dalszego przetwarzania minerałów do określonego stopnia oczyszczenia. Rząd Indonezji argumentował, że wymóg ten jest normalny i nie jest związany z przemysłem stali nierdzewnej.

(488)

Komisja zauważyła, że poszczególne cele wydania pozwolenia na działalność wydobywczą nie mają wpływu na ustalenie, że rząd Indonezji poprzez pozwolenia na działalność wydobywczą określa, które przedsiębiorstwa mają prawo do wydobywania rudy niklu. Ponadto Komisja zauważa, że rząd Indonezji nie zakwestionował ustalenia, że poprzez swoje decyzje dotyczące planowania na szczeblu krajowym i lokalnym określa, na których obszarach można wydobywać rudę niklu. Komisja potwierdziła również, że w swojej analizie uwzględniła rozporządzenie MEZM nr 25 z 2018 r. i że nie doprowadziło to do ustaleń innych niż te zawarte w niniejszym rozporządzeniu. Ponadto w odniesieniu do rocznych planów prac i budżetu, Komisja zauważyła, że rząd Indonezji nie przedstawił pełnych studiów wykonalności i unikał angażowania się w dyskusje na temat sposobu ustalania celów produkcyjnych dla każdego przedsiębiorstwa, a następnie sposobu monitorowania i działania w odniesieniu do produkcji faktycznie osiągniętej w okresie objętym studium wykonalności. Ze względu na brak współpracy w tej ważnej kwestii Komisja musiała oprzeć się na wnioskach wyciągniętych po zastosowaniu art. 28 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym powyższe argumenty, nie poparte dalszymi dowodami, zostały odrzucone.

(489)

W odpowiedzi na wniosek zawarty w motywie 393, zgodnie z którym duża część przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem rudy niklu jest własnością rządu Indonezji, rząd Indonezji przypomniał, że zgodnie z art. 2 ustawy nr 19 z 2003 r. przedsiębiorstwa państwowe są ustanawiane w celu maksymalizacji zysków w ramach ich działalności gospodarczej.

(490)

W tym względzie rząd Indonezji stwierdził, że ustanowienie powierzenia i wyznaczenia w odniesieniu do przedsiębiorstw górniczych wymagałoby pisemnego prawodawstwa, którego w tym przypadku nie ma. Jako przykład rząd Indonezji wskazał sektor węglowy, w którym dekretem MEZM nr 261 z 2019 r. wprowadzono cenę maksymalną dla węgla przeznaczonego do publicznej produkcji energii elektrycznej. Rząd Indonezji twierdził jednak, że taki pułap nie istnieje w przypadku rudy niklu lub przemysłu stali nierdzewnej. Rząd Indonezji powtórzył, że jedynym wymogiem jest dodatkowe przetworzenie rudy niklu w celu osiągnięcia określonego minimalnego stopnia oczyszczenia, zgodnie z rozporządzeniem MEZM nr 25 z 2018 r.

(491)

Następnie utrzymywał, że w omawianej sprawie nie występuje żaden z trzech elementów wymaganych do stwierdzenia powierzenia i wyznaczenia, określonych przez zespół orzekający w sprawie Stany Zjednoczone – Ograniczenia wywozu (107). Dodał on, że powierzenia i wyznaczenia nie można nawet stwierdzić na podstawie skutków gospodarczych środka rządowego, odwołując się do stanowiska zespołu orzekającego w sprawie Stany Zjednoczone – Środki wyrównawcze dotyczące drewna iglastego z Kanady (108).

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 88

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 65 16 marca 2022

Spis treści		I Akty ustawodawcze	Strona
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/431 z dnia 9 marca 2022 r. zmieniająca dyrektywę 2004/37/WE w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagenów podczas pracy	1

	II Akty o charakterze nieustawodawczym
	ROZPORZĄDZENIA
*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/432 z dnia 15 marca 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do świadectwa zwolnienia z VAT lub podatku akcyzowego	15
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/433 z dnia 15 marca 2022 r. nakładające ostateczne cło wyrównawcze na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji i zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/2012 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji	24
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/434 z dnia 15 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie (UE) 2019/159 nakładające ostateczne środki ochronne w odniesieniu do przywozu niektórych wyrobów ze stali	181
	DECYZJE
*	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2022/435 z dnia 8 marca 2022 r. zmeniająca decyzję 2010/275/UE w sprawie zarządzania łączonymi pożyczkami dwustronnymi na rzecz Republiki Greckiej (EBC/2022/9)	196