1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy dotyczące:

2.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do unijnego wsparcia finansowanego z EFRG i EFRROW na rzecz interwencji wymienionych w planach strategicznych WPR sporządzanych przez państwa członkowskie i zatwierdzanych przez Komisję, obejmujących okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2027 r. („okres realizacji planu strategicznego WPR”).

1.   Do wsparcia udzielanego na podstawie niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie rozporządzenie (UE) 2021/2116 oraz przepisy przyjęte na podstawie tego rozporządzenia.

2.   Do wsparcia finansowanego z EFRROW na podstawie niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie art. 19, tytuł III rozdział II – z wyjątkiem art. 28 akapit pierwszy lit. c) – oraz art. 46 i 48 rozporządzenia (UE) 2021/1060.

1.   Państwa członkowskie określają w swoich planach strategicznych WPR definicje „działalności rolniczej”, „użytków rolnych”, „kwalifikującego się hektara”, „rolnika aktywnego zawodowo”, „młodego rolnika” i „nowego rolnika”, jak również odpowiednie warunki zgodnie z niniejszym artykułem.

2.   „Działalność rolniczą” definiuje się w taki sposób, aby oznaczała działalność umożliwiającą przyczynianie się do dostarczania dóbr prywatnych i publicznych poprzez co najmniej jedno z poniższych działań:

3.   „Użytek rolny” definiuje się w taki sposób, aby oznaczał użytek, w którego skład wchodzą grunty orne, uprawy trwałe i trwałe użytki zielone, również w przypadku gdy stanowią one systemy rolno-leśne na danym obszarze. Państwa członkowskie doprecyzowują terminy „grunty orne”, „uprawy trwałe” i „trwałe użytki zielone” z zachowaniem następujących elementów:

4.   Do celów rodzajów interwencji w formie płatności bezpośrednich „kwalifikujący się hektar” definiuje się w taki sposób, aby obejmował obszary znajdujące się w dyspozycji rolnika i zawierał:

Obszary wykorzystywane do produkcji konopi stanowią kwalifikujące się hektary tylko wtedy, gdy stosowane odmiany zawierają maksymalnie 0,3 % tetrahydrokannabinolu;

5.   „Rolnika aktywnego zawodowo” definiuje się w taki sposób, aby zagwarantować, że wsparcie będzie przyznawane wyłącznie osobom fizycznym lub prawnym bądź grupom osób fizycznych lub prawnych prowadzącym działalność rolniczą na co najmniej minimalnym poziomie, przy czym niekoniecznie ze wsparcia należy wykluczyć rolników prowadzących działalność rolniczą i nierolniczą lub rolników prowadzących działalność rolniczą w niepełnym wymiarze godzin.

Określając, kto jest „rolnikiem aktywnym zawodowo”, państwa członkowskie stosują obiektywne i niedyskryminujące kryteria, takie jak: badanie dochodów, nakłady pracy w gospodarstwie, przedmiot działalności przedsiębiorstwa oraz włączenie działalności rolniczej tych osób do rejestrów krajowych lub regionalnych. Kryteria takie mogą zostać wprowadzone w jednej lub kilku formach wybranych przez państwa członkowskie, w tym w formie wykazu negatywnego wykluczającego uznanie rolnika za rolnika aktywnego zawodowo. Jeżeli państwa członkowskie uznają za rolników aktywnych zawodowo tych rolników, którzy w poprzednim roku nie otrzymali płatności bezpośrednich przekraczających określoną kwotę, kwota ta nie może być wyższa niż 5 000 EUR.

6.   „Młodego rolnika” definiuje się w taki sposób, aby uwzględnić:

7.   „Nowego rolnika” definiuje się w taki sposób, aby termin ten odnosił się do rolnika innego niż młody rolnik i niż „kierujący gospodarstwem” po raz pierwszy. Państwa członkowskie określają inne obiektywne i niedyskryminujące wymogi dotyczące odpowiedniego wyszkolenia i odpowiednich umiejętności.

8.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 152 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy uzależniające przyznanie płatności od wykorzystania kwalifikowanego materiału siewnego określonych odmian konopi oraz od stosowania procedury określania odmian konopi, jak również od weryfikacji zawartości w nich tetrahydrokannabinolu, o której mowa w ust. 4 akapit drugi niniejszego artykułu, w celu ochrony zdrowia publicznego.

1.   Cele ogólne osiąga się, realizując następujące cele szczegółowe:

2.   Cele określone w ust. 1 są uzupełniane i powiązane z przekrojowym celem polegającym na modernizacji rolnictwa i obszarów wiejskich poprzez sprzyjanie rozwojowi wiedzy, innowacji i cyfryzacji oraz ich upowszechnianie w rolnictwie i na obszarach wiejskich, a także zachęcanie rolników do ich wykorzystywania, poprzez ułatwienie dostępu do badań, innowacji, wymiany wiedzy i szkoleń.

3.   Dążąc do realizacji celów szczegółowych określonych w ust. 1 i 2 państwa członkowskie podejmują – przy wsparciu Komisji – stosowne środki służące ograniczeniu obciążenia administracyjnego i zapewnieniu uproszczenia wdrażania WPR.

1.   Realizacja celów, o których mowa w art. 5 i art. 6 ust. 1 i 2, jest oceniana na podstawie wspólnych wskaźników dotyczących produktu, rezultatu, oddziaływania i wskaźników kontekstowych przedstawionych w załączniku I. Te wspólne wskaźniki obejmują:

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 152 aktów delegowanych zmieniających załącznik I w celu skorygowania wspólnych wskaźników produktu, rezultatu, oddziaływania i wskaźników kontekstowych. Te akty delegowane są ściśle ograniczone do rozwiązywania technicznych problemów doświadczanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do stosowania tych wskaźników.

1.   W przypadku gdy państwa członkowskie przewidują interwencje obszarowe inne niż te, które są zgodne z postanowieniami załącznika 2 do Porozumienia w sprawie rolnictwa WTO, w tym wsparcie dochodów związane z produkcją na mocy tytułu III rozdział II sekcja 3 podsekcja 1 niniejszego rozporządzenia, oraz jeżeli interwencje te dotyczą niektórych lub wszystkich nasion oleistych, o których mowa w załączniku do protokołu ustaleń między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie nasion oleistych w ramach GATT, całkowity obszar objęty wsparciem na podstawie planowanych produktów włączony do planów strategicznych WPR odnośnych państw członkowskich nie może przekraczać maksymalnego obszaru objętego wsparciem dla całej Unii do celów zapewnienia zgodności z jej zobowiązaniami międzynarodowymi.

2.   Do dnia 8 czerwca 2022 r. Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustalające dla każdego państwa członkowskiego orientacyjny obszar odniesienia objęty wsparciem, obliczony na podstawie udziału każdego z państw członkowskich w średniej powierzchni upraw w Unii w okresie od 2016 do 2020 r. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 153 ust. 2.

3.   Każde państwo członkowskie, które zamierza przyznać wsparcie, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, określa w projekcie swojego planu strategicznego WPR, o którym mowa w art. 118 ust. 1, odnośne planowane produkty wyrażone w hektarach.

Jeżeli w powiadomieniach od państw członkowskich o wszystkich planowanych produktach wielkość maksymalnego obszaru objętego wsparciem dla całej Unii, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu zostanie przekroczona, Komisja oblicza dla każdego państwa członkowskiego, które zgłosiło nadwyżkę w stosunku do swojego obszaru odniesienia, współczynnik zmniejszenia, proporcjonalny do nadwyżki w stosunku do planowanych produktów tak, aby utrzymać maksymalny obszar objęty wsparciem w całej Unii. Każde państwo członkowskie, którego to dotyczy jest informowane o tym współczynniku zmniejszenia w uwagach Komisji do planu strategicznego WPR zgodnie z art. 118 ust. 3. Współczynnik zmniejszenia dla każdego państwa członkowskiego ustala się w decyzji wykonawczej, o której mowa w art. 118 ust. 6, którą Komisja zatwierdza ten plan strategiczny WPR.

Po upływie terminu, o którym mowa w art. 118 ust. 1, państwa członkowskie nie zmieniają z własnej inicjatywy swojego obszaru objętego wsparciem.

4.   Jeżeli państwo członkowskie zamierza zwiększyć swoje planowane produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, określonych w jego planie strategicznym WPR, zatwierdzone przez Komisję w planach strategicznych WPR, powiadamia Komisję o skorygowanych planowanych produktach w drodze wniosku o zmianę swoich planów strategicznych WPR zgodnie z art. 119 przed dniem 1 stycznia roku poprzedzającego dany rok składania wniosków.

5.   W stosownych przypadkach, w celu uniknięcia przekroczenia wielkości maksymalnego obszaru objętego wsparciem w całej Unii, o którym mowa w ust. 1, Komisja określa współczynniki zmniejszenia lub dokonuje korekty istniejących współczynników zmniejszenia, w przypadku gdy współczynniki te zostały ustalone zgodnie z ust. 3 akapit drugi, w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich, które przekroczyły wielkość swojego obszaru odniesienia objętego wsparciem w swoich planach strategicznych WPR.

Komisja informuje zainteresowane państwa członkowskie o współczynnikach zmniejszenia do dnia 31 stycznia roku poprzedzającego dany rok składania wniosków.

Każde państwo członkowskie, którego to dotyczy, przedstawia odpowiedni wniosek o zmianę swojego planu strategicznego WPR wraz ze współczynnikiem zmniejszenia, o którym mowa w akapicie drugim, do dnia 31 marca roku poprzedzającego dany rok składania wniosków. Współczynnik zmniejszenia dla tego państwa członkowskiego ustalany jest w decyzji wykonawczej, o której mowa w art. 119 ust. 10, którą Komisja zatwierdza zmianę tego planu strategicznego WPR.

6.   W odniesieniu do nasion oleistych objętych protokołem ustaleń, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie informują Komisję w rocznych sprawozdaniach z realizacji celów, o których to sprawozdaniach mowa w art. 134, o łącznej liczbie hektarów, za które faktycznie wypłacono wsparcie.

7.   Państwa członkowskie wyłączają uprawę nasion słonecznika konfekcyjnego z wszelkich interwencji obszarowych, o których mowa w ust. 1.

1.   Państwa członkowskie włączają do swoich planów strategicznych WPR system warunkowości, zgodnie z którym nakłada się kary administracyjne na rolników i innych beneficjentów, którzy otrzymują płatności bezpośrednie na podstawie rozdziału II lub płatności roczne na podstawie art. 70, 71 i 72, jeśli nie spełniają oni wymogów podstawowych w zakresie zarządzania określonych w prawie Unii lub norm dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska określonych w planie strategicznym WPR i wymienionych w załączniku III, w odniesieniu do następujących obszarów szczegółowych:

2.   Plany strategiczne WPR obejmują przepisy dotyczące skutecznego i proporcjonalnego systemu kar administracyjnych. Te przepisy są zgodne w szczególności z wymogami określonymi w tytule IV rozdział IV rozporządzenia (UE) 2021/2116.

3.   Akty prawne, o których mowa w załączniku III, dotyczące wymogów podstawowych w zakresie zarządzania, stosuje się w wersji mającej zastosowanie oraz – w przypadku dyrektyw – w wersji wdrożonej przez państwa członkowskie.

4.   Do celów niniejszej sekcji „wymóg podstawowy w zakresie zarządzania” oznacza każdy wymóg podstawowy w zakresie zarządzania wynikający z prawa Unii, wymienionego w załączniku III, w ramach danego aktu prawnego, różny co do istoty od wszelkich innych wymogów zawartych w tym samym akcie.

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby wszystkie użytki rolne, łącznie z gruntami, które nie są już wykorzystywane do celów produkcyjnych, były utrzymywane w dobrej kulturze rolnej zgodnej z ochroną środowiska. Państwa członkowskie ustalają na szczeblu krajowym lub regionalnym minimalne normy dla rolników i innych beneficjentów w odniesieniu do każdej normy dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska wymienionej w załączniku III, zgodnie z głównymi celami tych norm, o których mowa w tym załączniku. Ustalając swoje normy, państwa członkowskie uwzględniają, w stosownych przypadkach, cechy szczególne danych obszarów, włączając w to warunki glebowe i klimatyczne, istniejące systemy rolnicze, takie jak praktyki rolnicze, wielkość gospodarstw i strukturę gospodarstw, użytkowanie gruntów oraz specyfikę regionów najbardziej oddalonych.

2.   W odniesieniu do głównych celów określonych w załączniku III państwa członkowskie mogą ustalić normy dodatkowe w stosunku do norm określonych w tym załączniku dotyczących tych głównych celów. Takie normy dodatkowe są niedyskryminacyjne i proporcjonalne i odpowiadają zidentyfikowanym potrzebom.

Państwa członkowskie nie ustalają minimalnych norm dla głównych celów innych niż główne cele określone w załączniku III.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 152 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy zapewniające równe warunki działania w odniesieniu do współczynnika dotyczącego normy 1 dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska.

1.   Państwa członkowskie wskażą w swoich planach strategicznych WPR zasadę, zgodnie z którą najpóźniej od dnia 1 stycznia 2025 r. nakłada się kary administracyjne na rolników i innych beneficjentów otrzymujących płatności bezpośrednie na podstawie rozdziału II lub roczne płatności na podstawie art. 70, 71 i 72, jeśli nie spełniają oni wymogów dotyczących obowiązujących warunków pracy i zatrudnienia lub obowiązków pracodawcy wynikających z aktów prawnych, o których mowa w załączniku IV.

2.   Podczas włączania do swoich planów strategicznych WPR systemu kar administracyjnych, o którym mowa w ust. 1, państwa członkowskie – zgodnie ze swoimi przepisami instytucjonalnymi – konsultują się z odpowiednimi krajowymi partnerami społecznymi reprezentującymi kadrę zarządzającą i pracowników z sektora rolnictwa i w pełni szanują ich autonomię oraz ich prawo do negocjowania i zawierania porozumień zbiorowych. Taki system kar administracyjnych nie ma wpływu na prawa i obowiązki partnerów społecznych w przypadku gdy zgodnie z krajowymi ramami prawnymi i ramami dotyczącymi rokowań zbiorowych są oni odpowiedzialni za wdrażanie lub egzekwowanie aktów prawnych, o których mowa w załączniku IV.

3.   Plany strategiczne WPR obejmują przepisy dotyczące skutecznego i proporcjonalnego systemu kar administracyjnych. Przepisy te są zgodne z odpowiednimi wymogami określonymi w tytule IV rozdział V rozporządzenia (UE) 2021/2116.

4.   Akty prawne, o których mowa w załączniku IV, zawierające przepisy objęte systemem kar administracyjnych, o którym mowa w ust. 1, stosuje się w wersji mającej zastosowanie oraz wdrożonej przez państwa członkowskie.

1.   Państwa członkowskie włączają do swoich planów strategicznych WPR system świadczenia usług doradczych dla rolników i innych beneficjentów wsparcia w ramach WPR w zakresie gospodarowania gruntami oraz prowadzenia gospodarstwa (zwany dalej „usługami doradczymi dla rolników”). Państwa członkowskie mogą opierać się na istniejących systemach.

2.   Usługi doradcze dla rolników – świadczone z uwzględnieniem istniejących praktyk rolniczych – obejmują wymiar gospodarczy, środowiskowy i społeczny oraz dostarczają aktualnej wiedzy technologicznej i naukowej opierającej się na wynikach opracowanych badań naukowych i projektów innowacyjnych, w tym w odniesieniu do dostarczania dóbr publicznych.

W ramach usług doradczych dla rolników oferowana jest stosowna pomoc w całym cyklu rozwoju gospodarstwa, w tym w zakresie rozpoczynania działalności po raz pierwszy, konwersji systemów produkcji w odpowiedzi na potrzeby konsumentów, innowacyjnych praktyk, technik rolniczych służących zwiększaniu odporności na zmianę klimatu, w tym agroleśnictwa i agroekologii, poprawy dobrostanu zwierząt oraz w razie konieczności norm bezpieczeństwa i wsparcia społecznego.

Usługi doradcze dla rolników są zintegrowane z powiązanymi między sobą usługami świadczonymi przez podmioty świadczące usługi doradcze dla rolników, przez naukowców, organizacje rolników i inne odpowiednie zainteresowane strony tworzące AKIS.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby udzielane doradztwo było bezstronne oraz aby doradcy świadczący usługi doradcze byli odpowiednio wykwalifikowani i stosownie przeszkoleni i nie pozostawali w konflikcie interesów.

4.   Usługi doradcze dla rolników są dostosowane do różnych rodzajów produkcji i gospodarstw i obejmują co najmniej:

1.   Rodzaje interwencji, o których mowa w niniejszym rozdziale, mogą mieć formę płatności bezpośrednich niezwiązanych i związanych z produkcją.

2.   Wyróżnia się następujące płatności bezpośrednie niezwiązane z produkcją:

3.   Wyróżnia się następujące płatności bezpośrednie związane z produkcją:

1.   Państwa członkowskie mogą ograniczyć kwotę podstawowego wsparcia dochodów do celów zrównoważoności, która w danym roku kalendarzowym może zostać przyznana rolnikowi. Państwa członkowskie, które postanowią wprowadzić ograniczenia, zmniejszają o 100 % kwotę przekraczającą 100 000 EUR.

2.   Państwa członkowskie mogą zmniejszyć, maksymalnie o 85 % kwotę podstawowego wsparcia dochodów do celów zrównoważoności, która ma zostać przyznana rolnikowi za dany rok kalendarzowy i która przekracza 60 000 EUR.

Państwa członkowskie mogą ustalić dodatkowe transze powyżej 60 000 EUR i określić procentowe wartości zmniejszenia dla tych dodatkowych transz. Zapewniają one, aby zmniejszenie w każdej transzy było równe lub wyższe od zmniejszenia w poprzedniej transzy.

3.   Przed zastosowaniem ust. 1 lub 2 państwa członkowskie mogą odjąć od kwoty podstawowego wsparcia dochodów do celów zrównoważoności, która ma zostać przyznana rolnikowi w danym roku kalendarzowym:

W celu obliczenia kwot, o których mowa w ust. 1 lit. a), państwa członkowskie stosują koszty wynagrodzeń faktycznie poniesione przez rolnika. W należycie uzasadnionych przypadkach rolnicy mogą zwrócić się o zastosowanie kosztów standardowych, które zostaną określone przez zainteresowane państwo członkowskie zgodnie z metodą, która ma zostać doprecyzowana w jego planie strategicznym WPR w oparciu o średnie standardowe wynagrodzenie związane z działalnością rolniczą na poziomie krajowym lub regionalnym pomnożone przez liczbę rocznych jednostek roboczych zadeklarowanych przez danego rolnika.

W celu obliczenia kwot, o których mowa w ust. 1 lit. b), państwa członkowskie stosują koszty standardowe, które mają zostać określone przez zainteresowane państwo członkowskie zgodnie z metodą, która ma zostać doprecyzowana w jego planie strategicznym WPR w oparciu o średnie standardowe wynagrodzenie związane z działalnością rolniczą na poziomie krajowym lub regionalnym pomnożone przez liczbę rocznych jednostek roboczych zadeklarowanych przez danego rolnika.

4.   W przypadku osoby prawnej lub grupy osób fizycznych lub prawnych państwa członkowskie mogą stosować zmniejszenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, na poziomie członków tych osób prawnych lub grup, w przypadku gdy prawo krajowe przewiduje dla indywidualnych członków prawa i obowiązki porównywalne do praw i obowiązków rolników indywidualnych mających status kierujących gospodarstwem, w szczególności w zakresie ich statusu ekonomicznego, społecznego i podatkowego, pod warunkiem że przyczyniają się oni do wzmocnienia struktur rolnych danych osób prawnych lub danych grup.

5.   Szacunkowa kwota wynikająca ze zmniejszenia płatności jest wykorzystywana przede wszystkim jako wkład w finansowanie uzupełniającego redystrybucyjnego wsparcia dochodów do celów zrównoważoności, jeżeli jest to ustanowione w odpowiednim planie strategicznym WPR, a w dalszej kolejności w finansowanie innych interwencji należących do płatności bezpośrednich niezwiązanych z produkcją.

Państwa członkowskie mogą również wykorzystać całą tę kwotę lub jej część do finansowania rodzajów interwencji w ramach EFRROW, określonych w rozdziale IV, w drodze przesunięcia. Takie przesunięcie do EFRROW jest częścią zestawień finansowych planu strategicznego WPR i może zostać poddane przeglądowi w 2025 r. zgodnie z art. 103 Maksymalne limity przesunięć środków z EFRG do EFRROW ustanowione na podstawie tego artykułu nie mają zastosowania do tego przesunięcia.

6.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 152 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie o przepisy ustanawiające zharmonizowaną podstawę obliczania zmniejszenia płatności określonego w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, aby przewidzieć szczegółowe zasady rozdziału środków finansowych wśród rolników.

1.   Państwa członkowskie ustalają obszar minimalny i nie przyznają płatności bezpośrednich rolnikom aktywnym zawodowo, których kwalifikujący się obszar gospodarstwa, w odniesieniu do którego wystąpiono z wnioskiem o płatności bezpośrednie, jest mniejszy niż ten obszar minimalny.

Alternatywnie państwa członkowskie mogą ustalić kwotę minimalną płatności bezpośrednich, która może zostać wypłacona rolnikowi.

2.   W przypadku gdy państwo członkowskie postanowiło ustalić obszar minimalny, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy, dodatkowo ustala ono także kwotę minimalną, o której mowa w ust. 1 akapit drugi, dla tych rolników, którzy otrzymują wsparcie powiązane z produkcją zwierzęcą płatne na zwierzę w formie płatności bezpośrednich i posiadają mniej hektarów niż ten obszar minimalny.

Ustalając obszar minimalny lub kwotę minimalną, państwa członkowskie dążą do zapewnienia, aby płatności bezpośrednie były przyznawane rolnikom aktywnym zawodowo tylko wtedy, gdy:

3.   Grecja może postanowić o niestosowaniu niniejszego artykułu do mniejszych wysp Morza Egejskiego.

1.   Państwa członkowskie przewidują udzielanie podstawowego wsparcia dochodów do celów zrównoważoności („podstawowe wsparcie dochodów”) na warunkach określonych w niniejszej podsekcji i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

2.   Państwa członkowskie przewidują udzielanie podstawowego wsparcia dochodów w formie rocznej niezwiązanej z produkcją płatności na kwalifikujący się hektar.

3.   Bez uszczerbku dla art. 23–27 przyznaje się podstawowe wsparcie dochodów do każdego kwalifikującego się hektara zadeklarowanego przez rolnika aktywnego zawodowo.

1.   O ile państwa członkowskie nie postanowią o przyznaniu podstawowego wsparcia dochodów na podstawie uprawnień do płatności, o których mowa w art. 23, wsparcie wypłaca się jako jednolitą kwotę na hektar.

2.   Państwa członkowskie mogą postanowić o zróżnicowaniu kwoty podstawowego wsparcia dochodów na hektar dla różnych grup terytoriów cechujących się podobnymi warunkami społeczno-ekonomicznymi lub agronomicznymi, w tym tradycyjnymi, określonymi przez państwa członkowskie formami rolnictwa, takimi jak tradycyjny ekstensywny wypas na pastwiskach alpejskich. Zgodnie z art. 109 ust. 2 lit. d) kwota podstawowego wsparcia dochodów na hektar może zostać zmniejszona po uwzględnieniu wsparcia w ramach innych interwencji przewidzianych w danym planie strategicznym WPR.

1.   Państwa członkowskie, które zastosowały system płatności podstawowej ustanowiony w tytule III rozdział I sekcja 1 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, mogą postanowić o przyznaniu podstawowego wsparcia dochodów na podstawie uprawnień do płatności zgodnie z art. 24–27 niniejszego rozporządzenia.

2.   W przypadku gdy państwa członkowskie, które zastosowały system płatności podstawowej ustanowiony w tytule III rozdział I sekcja 1 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, postanowiły o zaprzestaniu przyznawania podstawowego wsparcia dochodów na podstawie uprawnień do płatności, uprawnienia do płatności przyznane na podstawie tego rozporządzenia wygasają z dniem 31 grudnia roku poprzedzającego rok, od którego ma być stosowana ta decyzja państw członkowskich.

1.   Państwa członkowskie określają wartość jednostkową uprawnień do płatności przed ujednoliceniem zgodnie z niniejszym artykułem poprzez dostosowanie wartości uprawnień do płatności proporcjonalnie do ich wartości ustalonej zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1307/2013 w odniesieniu do roku składania wniosków 2022 i powiązanych płatności z tytułu praktyk rolniczych korzystnych dla klimatu i środowiska przewidzianych w tytule III rozdział III tego rozporządzenia w odniesieniu do roku składania wniosków 2022.

2.   Państwa członkowskie mogą postanowić o zróżnicowaniu wartości uprawnień do płatności zgodnie z art. 22 ust. 2.

3.   Najpóźniej do roku składania wniosków 2026 każde państwo członkowskie wyznacza maksymalny poziom wartości poszczególnych uprawnień do płatności w odniesieniu do danego państwa członkowskiego lub każdej grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2.

4.   W przypadku gdy wartość uprawnień do płatności określona zgodnie z ust. 1 nie jest jednolita w obrębie państwa członkowskiego lub grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2, zainteresowane państwo członkowskie zapewnia ujednolicenie wartości uprawnień do płatności do jednakowej wartości jednostkowej najpóźniej do roku składania wniosków 2026.

5.   Do celów ust. 4 każde państwo członkowskie zapewnia, aby najpóźniej w roku składania wniosków 2026 wszystkie uprawnienia do płatności miały wartość odpowiadającą co najmniej 85 % średniej planowanej kwoty jednostkowej, o której mowa w art. 102 ust. 1, podstawowego wsparcia dochodów w roku składania wniosków 2026, określonej w jego planie strategicznym WPR w odniesieniu do danego państwa członkowskiego lub grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2.

6.   Państwa członkowskie finansują zwiększenie wartości uprawnień do płatności wymagane do zapewnienia zgodności z ust. 4 i 5 niniejszego artykułu, wykorzystując wszelkie ewentualne kwoty, które stają się dostępne dzięki zastosowaniu ust. 3 niniejszego artykułu oraz, w razie potrzeby, zmniejszając różnicę między wartością jednostkową uprawnień do płatności określoną zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu a planowaną kwotą jednostkową, o której mowa w art. 102 ust. 1, podstawowego wsparcia dochodów w roku składania wniosków 2026, określoną w planie strategicznym WPR w odniesieniu do danego państwa członkowskiego lub grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2.

Państwa członkowskie mogą postanowić o zastosowaniu takiego zmniejszenia do całości lub części uprawnień do płatności, o wartości określonej zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu i przekraczającej planowaną kwotę jednostkową, o której mowa w art. 102 ust. 1, podstawowego wsparcia dochodów w roku składania wniosków 2026, określoną w jego planie strategicznym WPR w odniesieniu do danego państwa członkowskiego lub grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2.

7.   Zmniejszenia, o których mowa w ust. 6, muszą być oparte na obiektywnych i niedyskryminujących kryteriach. Bez uszczerbku dla wartości minimalnej ustanowionej zgodnie z ust. 5, kryteria te mogą obejmować ustalenie maksymalnego obniżenia, które nie może być niższe 30 %.

8.   Państwa członkowskie zapewniają, aby korekta wartości uprawnień do płatności zgodnie z ust. 3–7 rozpoczęła się w roku 2023.

1.   Państwa członkowskie, które postanowiły o przyznaniu wsparcia na podstawie uprawnień do płatności, przyznają podstawowe wsparcie dochodów rolnikom aktywnym zawodowo posiadającym uprawnienia do płatności na własność lub w formie dzierżawy po aktywacji tych uprawnień do płatności. Państwa członkowskie zapewniają, aby do celów aktywacji uprawnień do płatności rolnik aktywny zawodowo deklarował kwalifikujące się hektary powiązane z każdym uprawnieniem do płatności.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby uprawnienia do płatności, w tym w przypadku faktycznego lub przewidywanego dziedziczenia, były aktywowane jedynie w państwie członkowskim lub w obrębie grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2, gdzie zostały przyznane.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby aktywowane uprawnienia do płatności dawały prawo do płatności na podstawie kwoty w nich określonej.

1.   Każde państwo członkowskie, które postanawia o przyznaniu podstawowego wsparcia dochodów na podstawie uprawnień do płatności, prowadzi rezerwę krajową.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, w przypadku gdy państwo członkowskie postanowi zróżnicować podstawowe wsparcie dochodów zgodnie z art. 22 ust. 2, może podjąć decyzję o ustanowieniu rezerwy dla każdej grupy terytoriów, o której mowa w tym artykule.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby uprawnienia do płatności z rezerwy były przyznawane tylko rolnikom aktywnym zawodowo.

4.   Państwa członkowskie wykorzystują swoje rezerwy w pierwszej kolejności do przyznawania uprawnień do płatności następującym rolnikom:

5.   państwo członkowskie przyznaje uprawnienia do płatności lub zwiększa wartość istniejących uprawnień do płatności przyznawanych rolnikom aktywnym zawodowo uprawnionym na mocy prawomocnego orzeczenia sądu lub prawomocnego aktu administracyjnego wydanego przez właściwy organ tego państwa członkowskiego. Zapewnia ono, aby rolnicy aktywni zawodowo otrzymywali uprawnienia do płatności w liczbie i o wartości określonych w takim orzeczeniu lub takim akcie w terminie ustalonym przez to państwo członkowskie.

6.   W przypadku gdy rezerwa nie wystarczy na pokrycie uprawnień do płatności przyznanych zgodnie z ust. 4 i 5, państwa członkowskie zapewniają, aby była ona uzupełniana przez liniowe zmniejszenie wartości wszystkich uprawnień do płatności.

7.   Państwa członkowskie mogą ustalić dodatkowe przepisy dotyczące wykorzystywania rezerwy, w tym dotyczące dodatkowych kategorii rolników, którzy mają otrzymać środki z rezerwy, o ile środki otrzymały grupy priorytetowe wskazane w ust. 4 i 5, i dotyczące przypadków, które mogłyby spowodować uzupełnienie rezerwy. Gdy rezerwa zostaje uzupełniona przez liniowe zmniejszenie wartości uprawnień do płatności, takie liniowe zmniejszenie ma zastosowanie do wszystkich uprawnień do płatności na poziomie krajowym lub, jeżeli państwa członkowskie stosują odstępstwo przewidziane w ust. 2, na poziomie stosownej grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2.

8.   Państwa członkowskie ustalają wartość nowych uprawnień do płatności przyznanych z rezerwy na poziomie krajowej średniej wartości uprawnień do płatności w roku przydziału lub na poziomie średniej wartości uprawnień do płatności dla każdej grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2, w roku przydziału.

9.   Państwa członkowskie mogą postanowić o zwiększeniu wartości istniejących uprawnień do płatności do poziomu krajowej średniej wartości w roku przydziału lub do poziomu średniej wartości dla każdej grupy terytoriów, o której mowa w art. 22 ust. 2.

1.   Z wyjątkiem przypadku przekazania w drodze faktycznego lub przewidywanego dziedziczenia, uprawnienia do płatności są przekazywane wyłącznie rolnikowi aktywnemu zawodowo prowadzącemu działalność w tym samym państwie członkowskim.

2.   W przypadku gdy państwa członkowskie postanowią o zróżnicowaniu podstawowego wsparcia dochodów zgodnie z art. 22 ust. 2, uprawnienia do płatności zostają przeniesione wyłącznie w obrębie grupy terytoriów, dla której zostały przyznane.

1.   Państwa członkowskie zapewniają uzupełniające redystrybucyjne wsparcie dochodu do celów zrównoważoności („redystrybucyjne wsparcie dochodów”) na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu lub od art. 98 państwa członkowskie mogą realizować potrzebę redystrybucji wsparcia dochodów za pomocą innych instrumentów i interwencji finansowanych z EFRG, dążąc do celu, jakim jest sprawiedliwsza dystrybucja oraz skuteczniejsze i efektywniejsze ukierunkowanie wsparcia dochodów, pod warunkiem że mogą wykazać w swoich planach strategicznych WPR, że taka potrzeba jest wystarczająco zaspokajana.

2.   Państwa członkowskie zapewniają redystrybucję płatności bezpośrednich od większych do mniejszych lub średnich gospodarstw przez udzielenie redystrybucyjnego wsparcia dochodów w formie płatności rocznej niezwiązanej z produkcją na kwalifikujący się hektar dla rolników uprawnionych do płatności w ramach podstawowego wsparcia dochodów, o którym mowa w art. 21.

3.   Państwa członkowskie ustalają na poziomie krajowym lub regionalnym, który to poziom mogą stanowić grupy terytoriów określone w art. 22 ust. 2, kwotę na hektar lub różne kwoty dla różnych przedziałów hektarowych, jak również maksymalną liczbę hektarów na rolnika, z tytułu których jest wypłacane redystrybucyjne wsparcie dochodów.

4.   Zaplanowana na dany rok składania wniosków kwota przypadająca na hektar nie przekracza średniej krajowej kwoty płatności bezpośrednich na hektar dla tego roku składania wniosków.

5.   Średnią krajową kwotę płatności bezpośrednich na hektar definiuje się jako stosunek pułapu krajowego dla płatności bezpośrednich na dany rok składania wniosków, ustanowionego w załączniku V, do całkowitych planowanych produktów, wyrażonych w liczbie hektarów, w odniesieniu do podstawowego wsparcia dochodów w tym roku składania wniosków.

6.   W przypadku osoby prawnej lub grupy osób fizycznych lub prawnych państwa członkowskie mogą stosować maksymalną liczbę hektarów, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, na poziomie członków tych osób prawnych lub grup, w przypadku gdy prawo krajowe przewiduje dla indywidualnych członków prawa i obowiązki porównywalne do praw i obowiązków rolników indywidualnych mających status kierujących gospodarstwem, w szczególności w zakresie ich statusu gospodarczego, społecznego i podatkowego, pod warunkiem że przyczynili się oni do umocnienia struktur rolnych tych osób prawnych lub tych grup.

W przypadku rolników należących do grupy stowarzyszonych podmiotów prawnych, zgodnie z warunkami określonymi przez państwa członkowskie, państwa członkowskie mogą stosować maksymalną liczbę hektarów, o której mowa w ust. 3, na poziomie tej grupy na warunkach przez nie określonych.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać uzupełniające wsparcie dochodów dla młodych rolników określone zgodnie z kryteriami ustanowionymi w art. 4 ust. 6, na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

2.   W ramach swoich zobowiązań polegających na przyciąganiu młodych rolników zgodnie z celem określonym w art. 6 ust. 1 lit. g) oraz na przeznaczeniu na ten cel zgodnie z art. 95 co najmniej kwoty określonej w załączniku XII, państwa członkowskie mogą udzielać uzupełniającego wsparcia dochodów dla młodych rolników, którzy w nieodległym czasie po raz pierwszy podjęli działalność i którzy są uprawnieni do płatności w ramach podstawowego wsparcia dochodów, o którym mowa w art. 21.

Państwa członkowskie mogą zdecydować o przyznaniu wsparcia na podstawie niniejszego artykułu rolnikom, którzy otrzymali wsparcie na podstawie art. 50 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, na pozostałą część okresu, o którym mowa w ust. 5 tego artykułu.

3.   Uzupełniające wsparcie dochodów dla młodych rolników przyznaje się na maksymalny okres pięciu lat, począwszy od pierwszego roku, w którym złożono wniosek o płatność dla młodych rolników, z zastrzeżeniem warunków, które zostaną określone w ramach prawnych WPR mających zastosowanie do okresu po 2027 r., jeżeli okres pięciu lat wykracza poza 2027 r. Państwa członkowskie zapewniają, aby nie powstały żadne oczekiwania prawne beneficjentów w odniesieniu do okresu po 2027 r.

Wsparcie to przyjmuje formę albo rocznej płatności niezwiązanej z wielkością produkcji na kwalifikujący się hektar albo płatności ryczałtowej na młodego rolnika.

Państwa członkowskie mogą zdecydować o przyznaniu wsparcia na podstawie niniejszego artykułu do określonej maksymalnej liczby hektarów na młodego rolnika.

4.   W przypadku osoby prawnej lub grupy osób fizycznych lub prawnych, takich jak grupa rolników, organizacje producentów lub spółdzielnie, państwa członkowskie mogą stosować maksymalną liczbę hektarów, o której mowa w ust. 3, na poziomie członków tych osób prawnych lub grup:

1.   Państwa członkowskie ustanawiają dobrowolne schematy na rzecz klimatu, środowiska i dobrostanu zwierząt (zwane dalej „ekoschematami”) oraz zapewniają im wsparcie na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

2.   Państwa członkowskie udzielają wsparcia na mocy niniejszego artykułu rolnikom aktywnym zawodowo lub grupom rolników aktywnych zawodowo, którzy zobowiązują się do przestrzegania praktyk rolniczych korzystnych dla klimatu, środowiska i dobrostanu zwierząt oraz zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.

3.   Państwa członkowskie ustanawiają wykaz praktyk rolniczych korzystnych dla klimatu, środowiska i dobrostanu zwierząt oraz zwalczających oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe, o których mowa w ust. 2. Praktyki te są zaprojektowane tak, aby spełniały jeden lub większą liczbę celów szczegółowych, określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f) oraz, w odniesieniu do poprawy dobrostanu zwierząt oraz zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, art. 6 ust. 1 lit. i);

4.   Każdy ekoschemat powinien zasadniczo obejmować co najmniej dwa następujące obszary działań na rzecz klimatu, środowiska, dobrostanu zwierząt i zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe:

5.   Na podstawie niniejszego artykułu państwa członkowskie zapewniają wyłącznie płatności z tytułu zobowiązań, które:

W odniesieniu do zobowiązań, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), w przypadku gdy prawo krajowe nakłada nowe wymogi, które wykraczają poza odpowiednie minimalne wymogi określone w prawie Unii, wsparcie na zobowiązania przyczyniające się do zgodności z tymi wymogami może zostać przyznane na okres nie dłuższy niż 24 miesiące od dnia, w którym stały się one obowiązkowe dla gospodarstwa.

6.   Zgodnie z ust. 5 państwa członkowskie mogą, do celów opisu zobowiązań, które mają zostać wypełnione przez beneficjenta ekoschematów, o których mowa w niniejszym artykule, oprzeć się na jednym wymogu lub normie lub większej liczbie wymogów i norm ustanowionych na mocy rozdziału I sekcja 2, pod warunkiem że obowiązki wynikające z ekoschematów wykraczają poza odpowiednie wymogi podstawowe w zakresie zarządzania oraz minimalne normy w zakresie dobrej kultury rolnej gruntów zgodnej z ochroną środowiska ustanowione przez państwa członkowskie na mocy rozdziału I sekcja 2.

Bez uszczerbku dla art. 87 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2021/2116, rolników aktywnych zawodowo lub grupy rolników aktywnych zawodowo uczestniczących w ekoschematach ustanowionych zgodnie z akapitem pierwszym uznaje się za spełniających odpowiednie wymogi i normy, o których mowa w załączniku III, pod warunkiem że spełniają oni zobowiązania w ramach danego ekoschematu.

Państwa członkowskie, które ustanawiają ekoschematy zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu, mogą zapewnić, aby ich systemy zarządzania i kontroli nie powielały kontroli, w przypadku gdy te same wymogi i normy mają zastosowanie zarówno w ramach tych ekoschematów, jak i obowiązków określonych w załączniku III.

7.   Wsparcie dla konkretnego ekoschematu ma formę płatności rocznej do wszystkich kwalifikujących się hektarów objętych zobowiązaniami. Płatności przydzielane są jako:

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego płatności przyznane zgodnie z lit. b) tego akapitu z tytułu zobowiązań dotyczących dobrostanu zwierząt, zobowiązań dotyczących zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz, w należycie uzasadnionych przypadkach, zobowiązań z tytułu praktyk rolniczych korzystnych dla klimatu mogą również przybrać formę rocznej płatności na dużą jednostkę przeliczeniową inwentarza.

8.   Państwa członkowskie wykazują, w jaki sposób praktyki rolnicze realizowane w ramach ekoschematów odpowiadają potrzebom, o których mowa w art. 108, oraz w jaki sposób przyczyniają się one do struktury środowiskowej i klimatycznej, o której mowa w art. 109 ust. 2 lit. a), oraz do dobrostanu zwierząt i zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe. Wykorzystują one system oceny lub system punktacji lub inną odpowiednią metodykę, aby zapewnić skuteczność i efektywność ekoschematów w realizacji wyznaczonych celów końcowych. Przy ustalaniu poziomu płatności z tytułu różnych zobowiązań w ramach ekoschematów na mocy ust. 7 akapit pierwszy lit. a) niniejszego artykułu państwa członkowskie uwzględniają poziom zrównoważoności i ambicji każdego ekoschematu w oparciu o obiektywne i przejrzyste kryteria.

9.   Państwa członkowskie zapewniają, aby interwencje objęte zakresem niniejszego artykułu były zgodne z interwencjami na podstawie art. 70.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie dochodów związane z produkcją rolnikom aktywnym zawodowo na warunkach określonych w niniejszej podsekcji i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

2.   Interwencje państw członkowskich stanowią pomoc dla wspieranych sektorów i rodzajów produkcji lub konkretnych typów rolniczych wymienionych w art. 33, mającą na celu pokonanie napotykanych trudności poprzez zwiększenie ich konkurencyjności, zrównoważonego charakteru lub poprawę ich jakości. Państwa członkowskie nie są zobowiązane do wykazywania napotykanych trudności w odniesieniu do roślin wysokobiałkowych.

3.   Wsparcie dochodów związane z produkcją ma formę płatności rocznej na hektar lub za zwierzę.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie dochodów związane z produkcją w formie płatności na hektar wyłącznie w odniesieniu do obszarów, które określiły jako kwalifikujące się hektary.

2.   W przypadku gdy wsparcie dochodów związane z produkcją dotyczy bydła lub owiec i kóz, jako warunki kwalifikowalności do otrzymania wsparcia państwa członkowskie ustanawiają wymogi w zakresie identyfikacji i rejestracji zwierząt zgodnie z częścią IV, tytuł I, rozdział 2 sekcja 1 rozporządzenia (UE) 2016/429. Jednakże, bez uszczerbku dla innych mających zastosowanie warunków kwalifikowalności, bydło lub owce i kozy są uznane za kwalifikujące się do wsparcia, po warunkiem że wymogi dotyczące identyfikacji i rejestracji są spełnione w terminie określonym przez państwa członkowskie na dany rok składania wniosków.

1.   Płatność specyficzna w odniesieniu do bawełny jest przyznawana na hektar kwalifikowalnego obszaru uprawy bawełny. Obszar jest kwalifikowalny, jeśli znajduje się na gruntach rolnych zatwierdzonych przez państwo członkowskie do produkcji bawełny, jest obsiany odmianami zatwierdzonymi przez państwo członkowskie i rzeczywiście zbierane są z niego plony w normalnych warunkach wzrostu.

2.   Płatność specyficzna w odniesieniu do bawełny jest wypłacana w odniesieniu do bawełny o dobrej, należytej i przyjętej w handlu jakości.

3.   Bułgaria, Grecja, Hiszpania i Portugalia, zatwierdzają grunty i odmiany, o których mowa w ust. 1, zgodnie z wszelkimi przepisami i warunkami przyjętymi na mocy ust. 5.

4.   W odniesieniu do interwencji objętych niniejszą podsekcją:

5.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 152 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy i warunki dotyczące zatwierdzania gruntów i odmian do celów płatności specyficznej w odniesieniu do bawełny.

6.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające przepisy dotyczące procedury zatwierdzania gruntów i odmian do celów płatności specyficznej w odniesieniu do bawełny oraz powiadamiania producentów w związku z tym zatwierdzaniem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 153 ust. 2.

1.   Ustanawia się następujące krajowe obszary bazowe:

2.   Ustanawia się następujące stałe wielkości plonów w okresie referencyjnym:

3.   Kwotę płatności specyficznej na hektar obszaru kwalifikowalnego oblicza się przez pomnożenie wielkości plonów ustanowionej w ust. 2 przez następujące kwoty referencyjne:

4.   Jeżeli w danym roku powierzchnia obszaru kwalifikowalnego uprawy bawełny w danym państwie członkowskim przekracza powierzchnię obszaru bazowego ustanowioną w ust. 1, kwotę, o której mowa w ust. 3, dla tego państwa członkowskiego zmniejsza się proporcjonalnie do wielkości, o jaką przekroczono obszar bazowy.

5.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 152 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy dotyczące warunków przyznawania płatności specyficznej w odniesieniu do bawełny, wymogów kwalifikowalności i praktyk agronomicznych.

6.   Komisja może przyjmować akty wykonawcze ustanawiające przepisy dotyczące obliczania zmniejszenia przewidzianego w ust. 4. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 153 ust. 2.

1.   Do celów niniejszej podsekcji „zatwierdzona organizacja międzybranżowa” oznacza podmiot prawny, który zrzesza rolników produkujących bawełnę i co najmniej jeden podmiot zajmujący się odziarnianiem bawełny, oraz prowadzi taką działalność, jak:

2.   Państwo członkowskie, na którego terytorium mają siedzibę podmioty zajmujące się odziarnianiem bawełny, zatwierdza organizacje międzybranżowe spełniające wszelkie kryteria ustanowione zgodnie z ust. 3.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 152 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy dotyczące:

1.   Płatność specyficzna w odniesieniu do bawełny przyznawana jest rolnikom na hektary, które kwalifikują się zgodnie z art. 38.

2.   W przypadku rolników, którzy są członkami zatwierdzonej organizacji międzybranżowej, płatność specyficzna w odniesieniu do bawełny na hektary, które kwalifikują się w ramach obszaru bazowego określonego w art. 38 ust. 1, zostaje zwiększona o 2 EUR.

1.   Art. 101 i 1052 oraz tytuł VII, z wyjątkiem rozdziału III nie mają zastosowania do płatności specyficznej w odniesieniu do bawełny ustanowionej w niniejszej podsekcji.

2.   Płatność specyficzna w odniesieniu do bawełny nie jest uwzględniana w żadnej z sekcji planu strategicznego WPR, o których mowa w art. 108–114, z wyjątkiem art. 112 ust. 2 lit. a), odnoszącej się do planu finansowego.

3.   Art. 55 ust. 1 akapit drugi i trzeci rozporządzenia (UE) 2021/2116 nie ma zastosowania do interwencji, o których mowa w niniejszej podsekcji.

1.   Rodzaje interwencji w sektorze owoców i warzyw, o których mowa w art. 42 lit. a), są obowiązkowe dla państw członkowskich posiadających w tym sektorze organizacje producentów uznane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

W przypadku gdy państwo członkowskie nieposiadające uznanych organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw w momencie przedłożenia swojego planu strategicznego WPR uznaje w okresie planu strategicznego WPR organizację producentów w tym sektorze na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, to państwo to składa wniosek o zmianę planu strategicznego WPR zgodnie z art. 119 w celu uwzględnienia interwencji w sektorze owoców i warzyw.

2.   Rodzaje interwencji w sektorze pszczelarskim, o których mowa w art. 42 lit. b), są obowiązkowe dla wszystkich państw członkowskich.

3.   Rodzaje interwencji w sektorze wina, o których mowa w art. 42 lit. c), są obowiązkowe dla państw członkowskich wymienionych w załączniku VII.

4.   Państwa członkowskie mogą zdecydować w swoich planach strategicznych WPR o wdrażaniu rodzajów interwencji, o których mowa w art. 42 lit. d), e) i f).

5.   Niemcy mogą wdrożyć rodzaje interwencji, o których mowa w art. 42 lit. f), w sektorze chmielu tylko jeśli zdecydują w swoim planie strategicznym WPR, że nie będą wdrażać rodzajów interwencji, o których mowa w art. 42 lit. d).

6.   Grecja, Francja i Włochy mogą wdrożyć rodzaje interwencji, o których mowa w art. 42 lit. f), w sektorze oliwy z oliwek i oliwek stołowych, tylko jeśli zdecydują one w swoich planach strategicznych WPR, że nie będą wdrażać rodzajów interwencji, o których mowa w art. 42 lit. e).

1.   W sektorach, o których mowa w art. 42, wsparcie może przyjmować następujące formy:

2.   Kwoty dotyczące form wsparcia, o których mowa w ust. 1 lit. b), c) i d), ustala się w jeden z następujących sposobów:

1.   W odniesieniu do każdego z celów wybranych spośród tych, o których mowa w art. 46 lit. a)–i) i k), państwa członkowskie wybierają w swoich planach strategicznych WPR jeden lub większą liczbę spośród następujących rodzajów interwencji w sektorach, o których mowa w art. 42 lit. a), d), e) i f):

2.   W odniesieniu do celu, o którym mowa w art. 46 lit. j)–i), państwa członkowskie wybierają w swoich planach strategicznych WPR jeden lub większą liczbę spośród następujących rodzajów interwencji w sektorach, o których mowa w art. 42 lit. a), d), e) i f):

1.   Cele, o których mowa w art. 46, oraz interwencje w sektorze owoców i warzyw określone przez państwa członkowskie w ich planach strategicznych WPR realizowane są za pomocą zatwierdzonych programów operacyjnych organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów uznanych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, lub obu, na warunkach ustanowionych w niniejszym artykule.

2.   Programy operacyjne trwają minimalnie trzy lata, a maksymalnie siedem lat.

3.   Programy operacyjne realizują co najmniej cele, o których mowa w art. 46 lit. b), e) i f).

4.   W odniesieniu do każdego z wybranych celów opisuje się w programach operacyjnych interwencje wybrane spośród interwencji określonych przez państwa członkowskie w ich planach strategicznych WPR.

5.   Organizacje producentów lub zrzeszenia organizacji producentów uznane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, przedkładają państwom członkowskim do zatwierdzenia programy operacyjne, a jeśli zostaną one zatwierdzone, wdrażają te programy.

6.   Programy operacyjne zrzeszeń organizacji producentów nie obejmują tych samych interwencji co programy operacyjne ich organizacji członkowskich. Państwa członkowskie rozpatrują programy operacyjne zrzeszeń organizacji producentów wraz z programami operacyjnymi ich organizacji członkowskich.

W tym celu państwa członkowskie zapewniają, aby:

7.   Państwa członkowskie zapewniają, aby, dla każdego programu operacyjnego:

W przypadku gdy co najmniej 80 % członków danej organizacji producentów podlega jednemu lub większej liczbie jednakowych zobowiązań rolno-środowiskowo-klimatycznych lub w zakresie rolnictwa ekologicznego przewidzianych w rozdziale IV, każde z tych zobowiązań liczy się jako jedno działanie z minimalnej liczby trzech działań, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b).

8.   Programy operacyjne mogą określać proponowane działania w celu zapewnienia pracownikom sektora sprawiedliwych i bezpiecznych warunków pracy.

1.   Organizacje producentów działające w sektorze owoców i warzyw lub zrzeszenia takich organizacji producentów mogą tworzyć fundusze operacyjne. Fundusz operacyjny jest finansowany:

2.   Fundusze operacyjne wykorzystywane są wyłącznie do finansowania programów operacyjnych zatwierdzonych przez państwa członkowskie.

1.   Pomoc finansowa Unii jest równa faktycznie wpłaconej kwocie składek, o których mowa w art. 51 ust. 1 lit. a), i jest ograniczona do 50 % faktycznie poniesionych wydatków.

2.   Unijna pomoc finansowa jest ograniczona do:

Te limity mogą zostać podwyższone o 0,5 punktu procentowego, o ile kwota przekraczająca odpowiedni odsetek określony w akapicie pierwszym jest wykorzystywana wyłącznie na jedną interwencję lub kilka interwencji związanych z realizacją celów, o których mowa w art. 46 lit. d), e), f), h), i) oraz j). W przypadku zrzeszeń organizacji producentów, w tym zrzeszeń międzynarodowych, interwencje te mogą być wdrażane przez zrzeszenie w imieniu jego członków.

3.   Na wniosek organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów limit 50 %, przewidziany w ust. 1, podwyższa się do 60 % w odniesieniu do programu operacyjnego lub jego części, jeśli ma zastosowanie co najmniej jeden z następujących warunków:

4.   Limit 50% przewidziany w ust. 1 zwiększa się do 80% dla wydatków powiązanych z celem, o którym mowa w art. 46 lit. d), jeśli wydatki te obejmują co najmniej 5% wydatków w ramach danego programu operacyjnego.

5.   Limit 50% przewidziany w ust. 1 zwiększa się do 80% dla wydatków powiązanych z celami, o którym mowa w art. 46 lit. e) i f), jeśli wydatki te pokrywają co najmniej 20% wydatków w ramach danego programu operacyjnego.

6.   Limit 50 %, przewidziany w ust. 1, podwyższa się do 100 % w następujących przypadkach:

1.   W regionach państw członkowskich, w których stopień zorganizowania producentów w sektorze owoców i warzyw jest znacząco niższy od średniej unijnej, państwa członkowskie mogą przyznawać organizacjom producentów uznanych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 krajową pomoc finansową wynoszącą maksymalnie 80 % składek, o których mowa w art. 51 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, oraz do 10 % wartości produkcji sprzedanej przez każdą taką organizację producentów. Krajowa pomoc finansowa stanowi uzupełnienie funduszu operacyjnego.

2.   Stopień zorganizowania producentów w regionie państwa członkowskiego uznaje się za znacząco niższy od średniej unijnej w przypadku, gdy średni stopień zorganizowania jest mniejszy niż 20 % przez trzy kolejne lata poprzedzające wdrożenie programu operacyjnego. Stopień zorganizowania oblicza się jako wartość produkcji owoców i warzyw uzyskanej w danym regionie i sprzedanej przez organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów uznane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, podzieloną przez całkowitą wartość produkcji owoców i warzyw uzyskanej w tym regionie.

3.   Państwa członkowskie, które przyznają krajową pomoc finansową zgodnie z ust. 1, informują Komisję o regionach spełniających kryteria, o których mowa w ust. 2, oraz o krajowej pomocy finansowej przyznanej organizacjom producentów w tych regionach.

1.   W planach strategicznych WPR państwa członkowskie w odniesieniu do każdego wybranego celu szczegółowego określonego w art. 6 ust. 1 wybierają jeden lub większą liczbę spośród następujących rodzajów interwencji w sektorze pszczelarskim:

2.   Państwa członkowskie uzasadniają w planach strategicznych WPR swój wybór celów szczegółowych i rodzajów interwencji. Państwa członkowskie określają interwencje w obrębie wybranych rodzajów interwencji.

3.   Państwa członkowskie określają w swoich planach strategicznych WPR środki finansowe przeznaczone przez nie na wybrane w planach strategicznych WPR rodzaje interwencji.

4.   Państwa członkowskie zapewniają co najmniej takie same kwoty finansowania jak unijna pomoc finansowa, którą wykorzystują na podstawie art. 88 ust. 2 na wspieranie rodzajów interwencji, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

5.   Całkowita kwota pomocy finansowej udzielonej przez Unię i państwa członkowskie nie przekracza wydatków poniesionych przez beneficjenta.

6.   Przy opracowywaniu planów strategicznych WPR państwa członkowskie współpracują z przedstawicielami organizacji pszczelarskich.

7.   Państwa członkowskie co roku powiadamiają Komisję o liczbie uli znajdujących się na ich terytorium.

1.   W odniesieniu do każdego celu wybranego spośród celów określonych w art. 57 państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, wybierają w swoich planach strategicznych WPR jeden lub większą liczbę spośród następujących rodzajów interwencji:

Akapit pierwszy lit. k) stosuje się wyłącznie do win opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym lub win, na których podana jest nazwa odmiany winorośli. Działania promocyjne i komunikacyjne mające na celu konsolidację rynków zbytu oraz działalność w tym zakresie są ograniczone do maksymalnego, niepodlegającego przedłużeniu okresu trzech lat i dotyczą wyłącznie unijnych systemów jakości obejmujących nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne;

2.   Państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, w planach strategicznych WPR uzasadniają swój wybór celów i rodzajów interwencji w sektorze wina. Państwa członkowskie wyszczególniają interwencje w obrębie wybranych rodzajów interwencji.

Państwa członkowskie, które wybrały rodzaje interwencji przewidziane w ust. 1 akapit pierwszy lit. k) niniejszego artykułu, ustanawiają przepisy szczegółowe dotyczące działań informacyjnych i promocyjnych i takich rodzajów działalności, w szczególności w odniesieniu do ich maksymalnego czasu trwania.

3.   Oprócz wymogów określonych w tytule V państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, określają w swoich planach strategicznych WPR harmonogram wdrażania wybranych rodzajów interwencji, poszczególne interwencje i ogólne zestawienie finansowe przedstawiające zasoby, które należy uruchomić, oraz przewidywany przydział zasobów na wybrane rodzaje interwencji oraz na poszczególne interwencje, zgodnie z przydziałem środków określonym w załączniku VII.

1.   Unijna pomoc finansowa na restrukturyzację i przekształcanie winnic, o których mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. a), nie przekracza 50 % rzeczywistych kosztów restrukturyzacji i przekształcenia winnic lub 75 % rzeczywistych kosztów restrukturyzacji i przekształcenia winnic w regionach słabiej rozwiniętych.

Jednak ta pomoc finansowa może, w przypadku stromych zboczy i tarasów w strefach, w których nachylenie przekracza 40 %, wynosić do 60 % faktycznych kosztów restrukturyzacji i przekształcenia winnic lub do 80 % faktycznych kosztów restrukturyzacji i przekształcenia winnic w regionach słabiej rozwiniętych.

Pomoc może być udzielana wyłącznie w formie rekompensaty dla producentów za utratę dochodów spowodowaną wdrażaniem interwencji, a także wkładu w koszty restrukturyzacji i przekształcenia. Rekompensata dla producentów za utratę dochodów spowodowaną wdrażaniem interwencji może obejmować do 100 % odnośnej utraty i przyjąć jedną z następujących form:

2.   Unijna pomoc finansowa na inwestycje, o których mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. b), nie przekracza:

Maksymalna stawka unijnej pomocy finansowej określonej w akapicie pierwszym, jest przyznawana tylko mikroprzedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (43). Można ją jednak przyznawać wszystkim przedsiębiorstwom z regionów najbardziej oddalonych i mniejszych wysp Morza Egejskiego.

W przypadku przedsiębiorstw, które nie są objęte art. 2 pkt 1 załącznika do zalecenia 2003/361/WE, zatrudniają mniej niż 750 pracowników lub których roczny obrót nie przekracza 200 mln EUR, maksymalne poziomy unijnej pomocy finansowej określone w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zmniejsza się o połowę.

Unijnej pomocy finansowej nie przyznaje się przedsiębiorstwom znajdującym się w trudnej sytuacji w rozumieniu komunikatu Komisji zatytułowanego: „Wytyczne dotyczące pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw niefinansowych znajdujących się w trudnej sytuacji”.

3.   Unijna pomoc finansowa na zielone zbiory, o których mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. c), nie może przekroczyć 50 % sumy bezpośrednich kosztów zniszczenia lub usunięcia kiści winogron i związanej z tym zniszczeniem lub usunięciem utraty dochodów.

4.   Unijna pomoc finansowa na interwencje, o których mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. i), j) i m), nie przekracza 50 % kosztów bezpośrednich lub kwalifikowalnych.

5.   Unijna pomoc finansowa na ubezpieczenie zbiorów, o którym mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. d), nie przekracza:

Unijna pomoc finansowa na ubezpieczenie zbiorów może być przyznana w sytuacji, gdy odnośne wypłaty z ubezpieczenia nie kompensują więcej niż 100 % utraconych przez producentów dochodów, przy uwzględnieniu wszelkich ewentualnych rekompensat, jakie producenci mogli uzyskać w ramach innych programów wsparcia związanych z ubezpieczonym ryzykiem. Umowy ubezpieczenia muszą wymagać od beneficjentów przyjęcia niezbędnych środków zapobiegania ryzyku.

6.   Unijna pomoc finansowa na innowacje, o których mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. e), nie przekracza:

Maksymalna stawka unijnej pomocy finansowej określonej w akapicie pierwszym, jest przyznawana tylko mikroprzedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom w rozumieniu zalecenia 2003/361/WE; można ją jednak przyznawać wszystkim przedsiębiorstwom z regionów najbardziej oddalonych i mniejszych wysp Morza Egejskiego.

W przypadku przedsiębiorstw, które nie są objęte art. 2 pkt 1 załącznika do zalecenia 2003/361/WE, zatrudniają mniej niż 750 pracowników lub których roczny obrót nie przekracza 200 mln EUR, maksymalne poziomy unijnej pomocy finansowej określone w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zmniejsza się o połowę.

7.   Unijna pomoc finansowa na działania informacyjne i promocję, o których mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. h) i k), nie przekracza 50 % wydatków kwalifikowalnych.

Ponadto państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, mogą przyznać krajowe płatności w wysokości do 30% wydatków kwalifikowalnych, ale unijna pomoc finansowa i płatności państw członkowskich nie mogą łącznie przekraczać 80% wydatków kwalifikowalnych.

8.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustalające unijną pomoc finansową na destylację produktów ubocznych produkcji wina, o której mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. g), zgodnie z przepisami szczegółowymi określonymi w art. 60 ust. 3. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 153 ust. 2.

1.   Państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, zapewniają, aby unijna pomoc finansowa na ubezpieczenie zbiorów nie zakłócała konkurencji na rynku ubezpieczeń.

2.   Państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, ustanawiają oparty na obiektywnych kryteriach system wykluczający możliwość wypłaty indywidualnym producentom rekompensaty za zielone zbiory przekraczającej limit określony w art. 59 ust. 3.

3.   Kwotę unijnej pomocy na destylację produktów ubocznych produkcji wina, o której mowa w art. 58 ust. 1 akapit pierwszy lit. g), ustala się w odniesieniu do procentowej zawartości i liczby hektolitrów wyprodukowanego alkoholu. Nie wypłaca się żadnej unijnej pomocy finansowej w odniesieniu do zawartości alkoholu w produktach ubocznych przeznaczonych do destylacji, która przekracza 10 % zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie.

Państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, zapewniają, aby unijna pomoc finansowa na destylację produktów ubocznych produkcji wina była wypłacana destylarniom przetwarzającym produkty uboczne wyrobu wina dostarczone w celu destylacji z przeznaczeniem na produkcję surowego spirytusu o minimalnej zawartości alkoholu wynoszącej 92 %.

Unijna pomoc finansowa obejmuje płatność ryczałtową przeznaczoną na zrekompensowanie kosztów zbiórki produktów ubocznych produkcji wina. Kwota ta jest przekazywana przez destylarnię producentowi w przypadkach gdy to on ponosi odpowiednie koszty.

Państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, zapewniają, aby alkohol będący wynikiem destylacji produktów ubocznych produkcji wina, na którą przyznano unijną pomoc finansową, był stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, które nie zakłócają konkurencji.

4.   Państwa członkowskie, o których mowa w art. 88 ust. 1, zapewniają w swoich planach strategicznych WPR, aby przeznaczono co najmniej 5 % wydatków i przyjęto co najmniej jedno działanie z myślą o osiągnięciu celów w zakresie ochrony środowiska, przystosowania się do zmiany klimatu, poprawy zrównoważoności systemów i procesów produkcji, zmniejszenia wpływu unijnego sektora wina na środowisko, oszczędności energii i poprawy ogólnej efektywności energetycznej w sektorze wina, zgodnie z celami określonymi w art. 57 lit. b), d) i h).

1.   Niemcy dążą w sektorze chmielu do jednego lub większej liczby celów przedstawionych w art. 46 lit. a)–h), j) i k).

2.   Niemcy w swoim planie strategicznym WPR wybierają co najmniej jeden z rodzajów interwencji, o których mowa w art. 47, aby realizować wybrane cele określone w ust. 1niniejszego artykułu. Niemcy określają interwencje w obrębie wybranych rodzajów interwencji. Niemcy uzasadniają w swoim planie strategicznym WPR wybór celów, rodzajów interwencji oraz interwencji służących realizacji tych celów.

3.   Interwencje określone przez Niemcy, są wdrażane przez zatwierdzone programy operacyjne organizacji producentów lub ich zrzeszeń uznane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013.

4.   Programy operacyjne, o których mowa w ust. 3, spełniają warunki ustanowione w art. 50 ust. 2, 4, 5, 6 i 8.

5.   Niemcy zapewniają, aby pomoc finansowa Unii dla każdej organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów na podstawie niniejszego artykułu dotycząca rodzajów interwencji, o których mowa w art. 47 ust. 2 lit. f), g) i h), nie przekraczała, średnio w ciągu trzech kolejnych lat, jednej trzeciej całkowitej pomocy finansowej Unii otrzymanej na ich odpowiednie programy operacyjne w tym samym okresie.

1.   W ramach przydziału finansowego określonego w art. 88 ust. 3 Niemcy przydzielają maksymalną unijną pomoc finansową organizacjom producentów lub ich zrzeszeniom realizującym programy operacyjne, o których mowa w art. 61 ust. 3, proporcjonalnie do liczby hektarów upraw chmielu reprezentowanych przez każdą organizację producentów.

2.   W ramach maksymalnych kwot przydzielonych każdej organizacji producentów lub zrzeszeniu organizacji producentów zgodnie z ust. 1 unijna pomoc finansowa na programy operacyjne, o których mowa w art. 61, jest ograniczona do 50 % rzeczywistych wydatków poniesionych na rodzaje interwencji, o których mowa w tym artykule. Pozostałą część wydatków ponosi organizacja producentów lub zrzeszenie korzystające z pomocy finansowej Unii.

Unijna pomoc finansowa jest wypłacana funduszom operacyjnym utworzonym przez organizacje producentów lub ich zrzeszenia uznane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 realizujące programy operacyjne. W tym celu stosuje się odpowiednio art. 51 niniejszego rozporządzenia.

3.   Limit 50 %, przewidziany w ust. 2, podwyższa się do 100 % w przypadku:

1.   Aby osiągnąć cele, o których mowa w art. 63, Grecja, Francja i Włochy wybierają w swoich planach strategicznych WPR co najmniej jeden z rodzajów interwencji, o których mowa w art. 47. Państwa członkowskie określają interwencje w obrębie wybranych rodzajów interwencji.

2.   Interwencje określone przez Grecję, Francję i Włochy są realizowane za pośrednictwem zatwierdzonych programów operacyjnych organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów uznanych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. W tym celu stosuje się odpowiednio art. 50 ust. 2, 4, 5, 6 i 8 oraz art. 51 niniejszego rozporządzenia, bez uszczerbku dla art. 65 ust. 3.

1.   Unijna pomoc finansowa na pokrycie kosztów kwalifikowalnych nie może przekroczyć:

2.   Unijna pomoc finansowa jest ograniczona do 30 % wartości produkcji sprzedanej przez każdą organizację producentów lub zrzeszenie organizacji producentów w 2023 r. i 2024 r., 15 % – w 2025 r. i 2026 r. oraz 10 % – od 2027 r.

3.   Grecja, Francja i Włochy mogą zapewniać finansowanie uzupełniające funduszy operacyjnych, o których mowa w art. 51, do wysokości 50 % kosztów niepokrytych z unijnej pomocy finansowej.

4.   Grecja, Francja i Włochy zapewniają, aby wydatki na rodzaje interwencji, o których mowa w art. 47 ust. 1 lit. f), g) i h) nie przekraczały jednej trzeciej całkowitych wydatków w ramach każdego programu operacyjnego, jak określono w ich planach strategicznych WPR.

1.   W odniesieniu do każdego sektora wybranego zgodnie z art. 66 państwa członkowskie wybierają co najmniej jeden rodzaj interwencji, o których mowa w art. 47 i które mają być wdrażane za pośrednictwem zatwierdzonych programów operacyjnych sporządzonych przez:

2.   Państwa członkowskie ustanawiają kryteria uznawania danych grup za grupy producentów oraz określają rodzaje działalności i cele grup producentów, o których mowa w ust. 1 lit. b), tak by te grupy producentów mogły spełniać warunki uznawania ich za organizacje producentów na podstawie art. 152–154 lub art. 161 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub na podstawie ust. 7 niniejszego artykułu.

3.   Grupy producentów, o których mowa w ust. 1 lit. b), poza programem operacyjnym sporządzają i przedkładają plan dochodzenia do uznania, tak aby w okresie przejściowym, o którym mowa w tej literze, spełnić wymogi ustanowione w art. 152–154 lub art. 161 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub ust. 7 niniejszego artykułu do celów uznania ich za organizacje producentów.

Plan dochodzenia do uznania określa rodzaje działalności i cele końcowe, tak by zapewnić postępy w dochodzeniu do uzyskania takiego uznania.

Wsparcie przyznane grupie producentów, która do końca okresu przejściowego nie zostanie uznana za organizację producentów, podlega zwrotowi.

4.   Państwa członkowskie uzasadniają swój wybór rodzajów interwencji, o którym mowa w ust. 1.

Państwa członkowskie, które podejmują decyzję o wdrożeniu rodzajów interwencji przewidzianych w niniejszej sekcji w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku VI, określają dla każdego wybranego sektora wykaz produktów, które on obejmuje.

5.   Rodzaje interwencji, o których mowa w art. 47 ust. 2 lit. c) oraz f)–i), nie mają zastosowania do bawełny, nasion rzepaku i rzepiku, nasion słonecznika i nasion soi uwzględnionych w załączniku VI.

6.   Programy operacyjne, o których mowa w ust. 1, spełniają warunki ustanowione w art. 50 ust. 2, 4, 5, 6 i 8.

7.   Państwa członkowskie, które zdecydują się na wdrożenie rodzajów interwencji, o których mowa w art. 42 lit. f), w sektorze bawełny, uznają organizacje producentów i zrzeszenia takich organizacji producentów zgodnie z wymogami i przy wykorzystaniu procedur ustanowionych w art. 152 ust. 1 i art. 153–156 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Do celów niniejszej sekcji grupy producentów bawełny i federacje takich grup producentów uznane przez państwa członkowskie zgodnie z protokołem nr 4 do Aktu przystąpienia Republiki Greckiej z 1979 r. przed rozpoczęciem stosowania niniejszego rozporządzenia uznaje się odpowiednio za organizacje producentów lub zrzeszenia organizacji producentów.

8.   Państwa członkowskie zapewniają, by wydatki na rodzaje interwencji, o których mowa w art. 47 ust. 2 lit. f), g) i h), nie przekraczały jednej trzeciej całkowitych wydatków w ramach każdego programu operacyjnego, jak określono w ich planach strategicznych WPR.

1.   Unijna pomoc finansowa jest ograniczona do 50 % rzeczywiście poniesionych wydatków na rodzaje interwencji, o których mowa w art. 67. Pozostałą część wydatków ponoszą beneficjenci.

Unijna pomoc finansowa jest wypłacana funduszom operacyjnym utworzonym przez organizacje producentów lub ich zrzeszenia uznane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub art. 67 ust. 7 niniejszego rozporządzenia lub przez grupy producentów, o których mowa w art. 67 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia. Do tego celu stosuje się odpowiednio art. 51 i art. 52 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2.   Pułap wynoszący 50 % przewidziany w ust. 1 zwiększa się do 60 % dla organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów uznanych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub art. 67 ust. 7 niniejszego rozporządzenia– przez pierwszych pięć lat następujących po roku, w którym zostały one uznane.

3.   Unijna pomoc finansowa jest ograniczona do 6 % wartości produkcji sprzedanej przez:

1.   Państwa członkowskie uwzględniają wśród interwencji przewidzianych w swoich planach strategicznych WPR zobowiązania rolno-środowiskowo-klimatyczne i mogą w nich uwzględnić inne zobowiązania w dziedzinie zarządzania. Płatności na te zobowiązania przyznawane są na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w planach strategicznych WPR.

2.   Państwa członkowskie przyznają płatności wyłącznie rolnikom lub innym beneficjentom, którzy dobrowolnie podejmują zobowiązania w dziedzinie zarządzania, uznawane za korzystne dla osiągnięcia jednego lub większej liczby celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2.

3.   Na podstawie niniejszego artykułu państwa członkowskie zapewniają wyłącznie płatności z tytułu zobowiązań, które:

W odniesieniu do zobowiązań, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), w przypadku gdy prawo krajowe nakłada nowe wymogi, które wykraczają poza odpowiednie minimalne wymogi określone w prawie Unii, wsparcie może zostać przyznane na zobowiązania przyczyniające się do zgodności z tymi wymogami na okres nie dłuższy niż 24 miesiące od dnia, w którym stały się one obowiązkowe dla gospodarstwa.

4.   Państwa członkowskie ustalają płatności, które mają być dokonane, na podstawie poniesionych dodatkowych kosztów i dochodów utraconych w wyniku podjętych zobowiązań, z uwzględnieniem wyznaczonych celów końcowych. Płatności te przyznawane są corocznie i mogą również pokrywać koszty transakcyjne. W należycie uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie w formie płatności jednorazowej na jednostkę.

5.   Państwa członkowskie mogą promować i wspierać systemy zbiorowe i systemy płatności oparte na rezultatach w celu zachęcania rolników lub innych beneficjentów do znaczącej poprawy jakości środowiska na większą skalę lub w wymierny sposób.

6.   Zobowiązania podejmowane są na okres od pięciu do siedmiu lat.

Jednak państwa członkowskie mogą określić w swoich planach strategicznych WPR:

7.   Państwa członkowskie zapewniają, by w odniesieniu do operacji wdrażanych w ramach rodzaju interwencji, o którym mowa w niniejszym artykule, przewidziano klauzulę przeglądową, aby zapewnić ich dostosowanie w wyniku zmian odpowiednich obowiązkowych norm, wymogów lub obowiązków, o których mowa w ust. 3, poza zakres których muszą wykroczyć te zobowiązania, lub w celu zapewnienia zgodności z akapitem pierwszym lit. d) w tym samym ustępie. Jeżeli beneficjent nie zaakceptuje takiego dostosowania, zobowiązanie traci ważność, a w odniesieniu do okresu, w którym zobowiązanie było ważne, nie wymaga się zwrotu płatności na podstawie niniejszego artykułu.

Państwa członkowskie zapewniają również, by w odniesieniu do operacji wdrażanych w ramach rodzaju interwencji, o którym mowa w niniejszym artykule, które wykraczają poza okres planu strategicznego WPR, przewidziano klauzulę przeglądową w celu umożliwienia ich dostosowania do ram prawnych mających zastosowanie w kolejnym okresie.

8.   W przypadku gdy wsparcie na podstawie niniejszego artykułu jest przyznawane na zobowiązania rolno-środowiskowo-klimatyczne lub zobowiązania do konwersji lub utrzymania praktyk i metod rolnictwa ekologicznego określonych w rozporządzeniu (UE) 2018/848, państwa członkowskie ustanawiają płatność na hektar. W przypadku innych zobowiązań państwa członkowskie mogą stosować jednostki inne niż hektary. W należycie uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na podstawie niniejszego artykułu w formie płatności ryczałtowej.

9.   Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby przeprowadzające operacje w ramach tego rodzaju interwencji miały dostęp do odpowiedniej wiedzy i informacji wymaganych do realizacji takich operacji oraz aby, w celu udzielenia pomocy rolnikom zobowiązującym się do zmiany systemu produkcji, zapewniono odpowiednie szkolenie osobom potrzebującym go, a także dostęp do wiedzy eksperckiej.

10.   Państwa członkowskie zapewniają, aby interwencje objęte zakresem niniejszego artykułu były zgodne z interwencjami na podstawie art. 31.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać płatności z tytułu ograniczeń naturalnych lub innych szczególnych ograniczeń dla danego obszaru na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR, aby przyczynić się do osiągnięcia jednego lub większej liczby celów szczegółowych, o których mowa w art. 6 ust. 1 i 2.

2.   Płatności na podstawie niniejszego artykułu są przyznawane rolnikom aktywnym zawodowo w odniesieniu do obszarów wyznaczonych zgodnie z art. 32 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013.

3.   Państwa członkowskie mogą przeprowadzić procedurę zawężenia wyboru zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 32 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1305/2013.

4.   Państwa członkowskie mogą przyznawać płatności na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie w celu rekompensowania beneficjentom na danym obszarze całości lub części dodatkowych kosztów i utraconych dochodów związanych z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami dla danego obszaru.

5.   Dodatkowe koszty i utracone dochody, o których mowa w ust. 4, oblicza się w odniesieniu do ograniczeń naturalnych lub innych szczególnych ograniczeń dla danego obszaru przez porównanie z obszarami, które nie charakteryzują się ograniczeniami naturalnymi ani inne szczególnymi ograniczeniami dla danego obszaru.

6.   Płatności na podstawie niniejszego artykułu przyznaje się corocznie na hektar użytków rolnych.

1.   Aby przyczynić się do osiągnięcia jednego lub większej liczby celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2, państwa członkowskie mogą przyznawać na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR płatności z tytułu niedogodności szczególnych dla danego obszaru powstałych z uwagi na wymogi wynikające z wdrożenia dyrektyw 92/43/EWG, 2009/147/WE lub 2000/60/WE.

2.   Płatności na podstawie niniejszego artykułu przyznaje się rolnikom, posiadaczom lasów i ich stowarzyszeniom, a także innym osobom gospodarującym gruntami.

3.   Przy określaniu obszarów, na których występują niedogodności, państwa członkowskie mogą uwzględnić jeden z następujących obszarów lub większą ich liczbę:

4.   Państwa członkowskie mogą przyznawać płatności na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie w celu rekompensowania beneficjentom całości lub części dodatkowych kosztów i utraconych dochodów związanych z niedogodnościami szczególnymi dla danego obszaru, łącznie z kosztami transakcyjnymi.

5.   Dodatkowe koszty i utracone dochody, o których mowa w ust. 4, oblicza się w następujący sposób:

6.   Płatności na podstawie niniejszego artykułu przyznaje się corocznie na hektar.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na inwestycje na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

2.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie na te inwestycje w aktywa materialne i niematerialne, które przyczyniają się do osiągnięcia jednego lub większej liczby celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2.

W przypadku gospodarstw przekraczających pewną określoną wielkość, ustalaną przez państwa członkowskie w ich planach strategicznych WPR, wsparcie dla sektora leśnictwa uzależnione jest od przedstawienia stosownych informacji z planu urządzenia lasu lub równoważnego instrumentu zgodnie ze zrównoważoną gospodarką leśną, zdefiniowaną w Ogólnych wytycznych trwale zrównoważonego zagospodarowania lasów w Europie, przyjętych podczas drugiej konferencji ministerialnej w sprawie ochrony lasów w Europie odbywającej się w Helsinkach w dniach 16–17 czerwca 1993 r.

3.   Państwa członkowskie ustanawiają wykaz niekwalifikowalnych inwestycji i kategorii wydatków obejmujący co najmniej następujące elementy:

Akapit pierwszy lit. a), b), d) i f) nie mają zastosowania, jeżeli wsparcie udzielane jest w postaci instrumentów finansowych.

4.   Państwa członkowskie ograniczają wsparcie do jednego lub większej liczby poziomów nieprzekraczających 65 % kosztów kwalifikowalnych.

Maksymalne poziomy wsparcia można zwiększyć:

5.   W przypadku gdy z prawa Unii wynika konieczność nałożenia na rolników nowych wymogów, wsparcie na inwestycje mające na celu spełnienie tych wymogów może być przyznawane przez okres nie dłuższy niż 24 miesiące, licząc od dnia, w którym stają się one obowiązkowe dla danego gospodarstwa.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na inwestycje w nawadnianie na nowych i istniejących obszarach nawadnianych, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w art. 73 i w niniejszym artykule.

2.   Inwestycje w nawadnianie są wspierane tylko wtedy, gdy dane państwo członkowskie przesłało Komisji plan gospodarowania wodami w dorzeczu, jak określono w dyrektywie 2000/60/WE dla całego obszaru, w którym ma być dokonana inwestycja, a także dla wszelkich innych obszarów, w których inwestycja może mieć wpływ na środowisko. Działania wchodzące w życie w ramach planu gospodarowania wodami w dorzeczu zgodnie z art. 11 tej dyrektywy, które mają znaczenie dla sektora rolnictwa, określa się w odpowiednim programie działań.

3.   W ramach inwestycji jest lub ma zostać zainstalowany system pomiaru wody umożliwiający mierzenie zużycia wody na poziomie wspieranej inwestycji.

4.   Państwa członkowskie mogą przyznać wsparcie na inwestycje w poprawę istniejącej instalacji nawadniającej lub elementu infrastruktury nawadniającej tylko wtedy, gdy:

Państwa członkowskie ustalają wartości procentowe potencjalnych oszczędności wody i efektywnego ograniczenia zużycia wody jako warunek kwalifikowalności w swoich planach strategicznych WPR zgodnie z art. 111 lit. d). Takie oszczędności wody odzwierciedlają potrzeby określone w planach gospodarowania wodami w dorzeczu wynikających z dyrektywy 2000/60/WE, wymienione w załączniku XIII do tego rozporządzenia.

Żaden z warunków określonych w niniejszym ustępie nie ma zastosowania do inwestycji w istniejącą instalację, która wpływa jedynie na efektywność energetyczną, lub do inwestycji w utworzenie zbiornika, lub do inwestycji w wykorzystywanie odzyskanej wody, która nie wpływa na jednolitą część wód podziemnych lub wód powierzchniowych.

5.   Państwa członkowskie mogą przyznać wsparcie na inwestycje w wykorzystanie odzyskanej wody jako alternatywnego źródła zaopatrzenia w wodę tylko wtedy, gdy dostarczanie i wykorzystywanie takiej wody jest zgodne z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/741 (45).

6.   Państwa członkowskie mogą przyznać wsparcie na inwestycje, które doprowadzą do powiększenia netto nawadnianego obszaru, mające wpływ na daną jednolitą część wód podziemnych lub wód powierzchniowych, tylko jeśli:

7.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na inwestycje w tworzenie lub rozbudowę zbiornika do celów nawadniania wyłącznie, jeżeli nie prowadzi to do znaczącego negatywnego wpływu na środowisko.

8.   Państwa członkowskie ograniczają dofinansowanie do jednego lub większej liczby poziomów nieprzekraczających:

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na rozpoczynanie działalności przez młodych rolników i zakładanie przedsiębiorstw wiejskich, w tym rozpoczynanie działalności przez nowych rolników, na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR, aby przyczynić się do osiągnięcia jednego lub większej liczby celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2.

2.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie w celu udzielania pomocy na:

3.   Państwa członkowskie określają warunki dotyczące składania i zawartości biznesplanu, które beneficjenci muszą przedstawić, aby otrzymać wsparcie na podstawie niniejszego artykułu.

4.   Państwa członkowskie przyznają wsparcie w formie płatności ryczałtowych lub instrumentów finansowych lub połączenia obu tych środków. Wsparcie ogranicza się do maksymalnej kwoty pomocy w wysokości 100 000 EUR i można je zróżnicować zgodnie z obiektywnymi kryteriami.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznać wsparcie na narzędzia zarządzania ryzykiem na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR.

2.   Wsparcie na podstawie niniejszego artykułu może być przyznawane w celu promowania narzędzi zarządzania ryzykiem, które pomagają rolnikom aktywnym zawodowo w zarządzaniu ryzykiem związanym z produkcją i ryzykiem utraty dochodów w ich działalności rolniczej, będącym poza ich kontrolą, i przyczyniają się do osiągnięcia przynajmniej jednego z celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2.

3.   Państwa członkowskie, zgodnie ze swoją oceną potrzeb, mogą udzielać wsparcia różnym rodzajom narzędzi zarządzania ryzykiem, w tym narzędziom stabilizacji dochodów, w szczególności:

4.   Zapewniając wsparcie, o którym mowa w ust. 3, państwa członkowskie ustanawiają następujące warunki kwalifikowalności:

5.   Państwa członkowskie zapewniają, aby wsparcie było przyznawane wyłącznie na pokrycie strat, których wartość przekracza próg co najmniej 20 % średniej produkcji rocznej lub średniego rocznego dochodu rolnika z poprzednich trzech lat, lub średniej z trzech lat obliczonej na podstawie pięciu wcześniejszych lat, z wyłączeniem wartości najwyższej i najniższej. Sektorowe narzędzia zarządzania ryzykiem dotyczącym produkcji obliczają straty na poziomie gospodarstwa lub na poziomie działalności gospodarstwa w odnośnym sektorze.

Państwa członkowskie mogą udzielać wsparcia w formie finansowania samodzielnego kapitału obrotowego w ramach instrumentów finansowych, o których mowa w art. 80 ust. 3, w celu rekompensaty strat, o których mowa w akapicie pierwszym tego ustępu, rolnikom, którzy nie uczestniczą w narzędziu zarządzania ryzykiem.

6.   Państwa członkowskie ograniczają dofinansowanie do jednego lub większej liczby poziomów nieprzekraczających 70 % kosztów kwalifikowalnych.

Niniejszego ustępu nie stosuje się w odniesieniu do wkładów, o których mowa w art. 19.

7.   Państwa członkowskie zapewniają, aby nie wystąpiła jakakolwiek nadwyżka rekompensaty wynikająca z połączenia interwencji na podstawie niniejszego artykułu z innymi publicznymi lub prywatnymi systemami zarządzania ryzykiem.

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na cele współpracy na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR w celu:

2.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie w celu promowania nowych form współpracy, w tym już istniejących, w przypadku rozpoczęcia nowego działania. Współpraca ta obejmuje co najmniej dwa podmioty i przyczynia się do osiągnięcia co najmniej jednego celu szczegółowego określonego w art. 6 ust. 1 i 2.

3.   Państwa członkowskie mogą pokrywać na podstawie niniejszego artykułu koszty związane ze wszystkimi aspektami współpracy.

4.   Państwa członkowskie mogą na mocy niniejszego artykułu przyznawać wsparcie w postaci ogólnej kwoty pokrywającej koszty współpracy i koszty wdrożonych operacji lub mogą pokryć jedynie koszty współpracy i wykorzystać do wdrożenia operacji zasoby finansowe z innych rodzajów interwencji związanych z rozwojem obszarów wiejskich, lub z innych krajowych lub unijnych instrumentów wsparcia, aby pokryć koszty wdrożenia operacji.

W przypadku gdy wsparcie jest wypłacane jako kwota ogólna, państwa członkowskie zapewniają, aby wdrażana operacja była zgodna z odpowiednimi przepisami i wymogami określonymi w art. 70–76 i 78.

W przypadku inicjatywy LEADER, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu:

5.   Państwa członkowskie nie udzielają wsparcia na podstawie niniejszego artykułu na współpracę, w którą zaangażowane są wyłącznie jednostki badawcze.

6.   W przypadku współpracy w kontekście dziedziczenia gospodarstw, w szczególności w zakresie wymiany pokoleń na poziomie gospodarstw, państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie wyłącznie rolnikom, którzy osiągnęli wiek emerytalny, lub osiągną wiek emerytalny przed końcem operacji, zgodnie z warunkami określonymi przez dane państwo członkowskie w jego prawie krajowym.

7.   Państwa członkowskie ograniczają wsparcie do maksymalnie siedmiu lat. Warunek ten nie ma zastosowania do inicjatywy LEADER i – w odpowiednio uzasadnionych przypadkach – zbiorowych działań w dziedzinie środowiska i klimatu, niezbędnych do osiągnięcia celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f).

8.   Państwa członkowskie ograniczają wsparcie na:

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie na rzecz wymiany wiedzy i upowszechniania informacji na warunkach określonych w niniejszym artykule i doprecyzowanych w ich planach strategicznych WPR w celu przyczynienia się do realizacji co najmniej jednego z celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2, przy jednoczesnym szczególnym ukierunkowaniu na ochronę przyrody, środowiska i klimatu, w tym na działania w zakresie edukacji i podnoszenia wiedzy w dziedzinie środowiska oraz na rozwój przedsiębiorczości i społeczności wiejskich.

2.   Wsparcie na podstawie niniejszego artykułu może pokrywać koszty wszelkich stosownych działań zmierzających do wspierania innowacji, szkoleń i doradztwa oraz innych form wymiany wiedzy i upowszechniania informacji, w tym poprzez sporządzanie i uaktualnianie planów i analiz z myślą o wymianie wiedzy i upowszechnianiu informacji. Takie działania muszą przyczyniać się do osiągnięcia co najmniej jednego z celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2.

3.   Wsparcia usługi doradczych przydziela się jedynie w odniesieniu do usług doradczych zgodnych z art. 15 ust. 3.

4.   W przypadku rozpoczynania usług doradczych państwa członkowskie mogą przyznawać wsparcie w formie ustalonej kwoty w maksymalnej wysokości 200 000 EUR. Zapewniają one, aby wsparcie było ograniczone w czasie.

5.   Państwa członkowskie zapewniają, aby działania wspierane w ramach tego rodzaju interwencji opierały się na opisie systemu AKIS przewidzianym w ich planach strategicznych WPR zgodnie z art. 114 lit. a) ppkt (i), i były z nim spójne.

1.   Po konsultacji z komitetem monitorującym, o którym mowa w art. 124 (zwanym dalej „komitetem monitorującym”, krajowa instytucja zarządzająca, w stosownych przypadkach, regionalne organy zarządzające – lub wyznaczone jednostki pośredniczące określają kryteria wyboru interwencji w odniesieniu do następujących rodzajów interwencji: inwestycje, rozpoczynanie działalności przez młodych rolników i nowych rolników oraz zakładanie przedsiębiorstw wiejskich, współpraca, wymiana wiedzy i upowszechnianie informacji. Celem kryteriów wyboru jest zapewnienie równego traktowania wnioskodawców, lepszego wykorzystania zasobów finansowych i ukierunkowania wsparcia zgodnie z celem interwencji.

Państwa członkowskie mogą zdecydować o niestosowaniu kryteriów wyboru w odniesieniu do interwencji inwestycyjnych wyraźnie ukierunkowanych na cele środowiskowe lub przeprowadzanych w związku z odbudową ekosystemów.

Na zasadzie odstępstwa od przepisów akapitu pierwszego, w należycie uzasadnionych przypadkach można ustanowić inną metodę wyboru po zasięgnięciu opinii komitetu monitorującego.

2.   Odpowiedzialność instytucji zarządzających lub wyznaczonych jednostek pośredniczących określona w ust. 1pozostaje bez uszczerbku dla zadań lokalnych grup działania, o których mowa w art. 33 rozporządzenia (UE) 2021/1060.

3.   Ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli wsparcie udzielane jest w postaci instrumentów finansowych.

4.   Państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu kryteriów wyboru, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do operacji, które otrzymały certyfikat „pieczęci doskonałości” w ramach programu „Horyzont 2020” ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291/2013 (46), w ramach programu „Horyzont Europa” lub w ramach Programu działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE), ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/783 (47), pod warunkiem że te operacje są zgodne z planem strategicznym WPR.

5.   Całość lub część operacji może być wdrażana poza terytorium danego zainteresowanego państwa członkowskiego, w tym poza terytorium Unii, pod warunkiem że operacja przyczynia się do realizacji celów planu strategicznego WPR.

1.   Wsparcia w postaci instrumentów finansowych, o których mowa w art. 58 rozporządzenia (UE) 2021/1060 można udzielić w ramach rodzajów interwencji, o których mowa w art. 73–78 niniejszego rozporządzenia.

2.   W przypadku gdy wsparcie przyznawane jest w formie instrumentów finansowych, zastosowanie mają definicje „instrumentu finansowego”, „produktu finansowego”, „ostatecznego odbiorcy”, „funduszu zarządzającego”, „funduszu szczegółowego”, „efektu dźwigni”, „współczynnika mnożnikowego”, „kosztów zarządzania” i „opłat za zarządzanie” ustanowione w art. 2 rozporządzenia (UE) 2021/1060 oraz przepisy tytułu V rozdział II sekcja II tego rozporządzenia.

Ponadto stosuje się przepisy ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu.

3.   Zgodnie z art. 58 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/1060 kapitał obrotowy, w tym samodzielny kapitał obrotowy, może być wydatkiem kwalifikowalnym na mocy art. 73, 74, 76, 77 i 78 niniejszego rozporządzenia, jeżeli przyczynia się do osiągnięcia co najmniej jednego celu szczegółowego związanego z daną interwencją. Wsparcie na finansowanie samodzielnego kapitału obrotowego na mocy któregokolwiek z tych artykułów może być udzielane bez wymogu, aby ostateczny odbiorca otrzymywał wsparcie na inne wydatki na mocy tego samego artykułu.

W przypadku działań objętych zakresem stosowania art. 42 TFUE całkowita kwota wsparcia z tytułu kapitału obrotowego udzielonego ostatecznemu odbiorcy nie przekracza ekwiwalentu dotacji brutto wynoszącego 200 000 EUR w okresie trzech lat obrotowych.

4.   Na zasadzie odstępstwa od art. 73, 74, 76, 77 i 78 poziomy wsparcia określone w tych artykułach nie mają zastosowania do finansowania samodzielnego kapitału obrotowego.

5.   Wydatki kwalifikowalne w ramach instrumentu finansowego stanowi łączna kwota poniesionych kwalifikowalnych wydatków publicznych, z wyłączeniem dodatkowego finansowania krajowego, o którym mowa w art. 115 ust. 5, lub, w przypadku gwarancji – przeznaczona na umowy gwarancyjne z instrumentu finansowego w okresie kwalifikowalności. Kwota ta odpowiada:

W przypadku gdy instrument finansowy jest wdrażany w trakcie kolejnych okresów programowania, można udzielić wsparcia ostatecznym odbiorcom lub na ich rzecz, obejmującego m.in. koszty zarządzania i opłaty za zarządzanie, w oparciu o ustalenia zawarte w ramach poprzedniego okresu programowania, pod warunkiem że takie wsparcie jest zgodne z zasadami kwalifikowalności obowiązującymi w kolejnym okresie programowania. W takich przypadkach kwalifikowalność wydatków przedstawionych w deklaracjach wydatków jest określana zgodnie z zasadami danego okresu programowania.

Do celów akapitu pierwszego lit. b) jeżeli podmiot korzystający z gwarancji nie wypłacił ostatecznym odbiorcom planowanej kwoty w odniesieniu do nowych pożyczek, inwestycji kapitałowych lub quasi-kapitałowych zgodnie ze współczynnikiem mnożnikowym, wydatki kwalifikowalne pomniejsza się proporcjonalnie. Współczynnik mnożnikowy można zmienić, w przypadku gdy jest to uzasadnione późniejszymi zmianami warunków rynkowych. Taka zmiana nie ma mocy wstecznej.

Do celów niniejszego ustępu akapit pierwszy lit. d) opłaty za zarządzanie są oparte na realizacji celów. W przypadku gdy podmioty wdrażające fundusz powierniczy wybierane są w drodze bezpośredniego udzielenia zamówienia zgodnie z art. 59 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2021/1060, kwota kosztów zarządzania i opłat za zarządzanie wypłacana tym podmiotom, którą można zadeklarować jako wydatki kwalifikowalne, nie przekracza progu wynoszącego 5 % łącznej kwoty kwalifikowalnych wydatków publicznych wypłaconej ostatecznym odbiorcom w formie pożyczek lub przeznaczonej na umowy gwarancyjne oraz do 7 % łącznej kwoty kwalifikowalnych wydatków publicznych wypłaconej ostatecznym odbiorcom w formie inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych.

W przypadku gdy podmioty wdrażające fundusz szczegółowy wybierane są w drodze bezpośredniego udzielenia zamówienia zgodnie z art. 59 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2021/1060, kwota kosztów zarządzania i opłat za zarządzanie wypłacana tym podmiotom, którą można zadeklarować jako wydatki kwalifikowalne, nie przekracza progu wynoszącego do 7 % łącznej kwoty kwalifikowalnych wydatków publicznych wypłaconej ostatecznym odbiorcom w formie pożyczek lub przeznaczonej na umowy gwarancyjne oraz do 15 % łącznej kwoty kwalifikowalnych wydatków publicznych wypłaconej ostatecznym odbiorcom w formie inwestycji kapitałowych lub quasi-kapitałowych.

Do celów akapitu pierwszego lit. d), w przypadku gdy podmioty wdrażające fundusz powierniczy lub fundusze szczegółowe są wybierane w drodze procedury przetargowej zgodnie z mającym zastosowanie prawem, kwota kosztów zarządzania i opłat za zarządzanie jest ustalana w umowie o finansowaniu i odzwierciedla wynik procedury przetargowej.

W przypadku gdy opłaty manipulacyjne lub dowolna ich część są pobierane od ostatecznych odbiorców, nie mogą one być deklarowane jako wydatki kwalifikowalne.

1.   Państwa członkowskie mogą przydzielić w projekcie planu strategicznego WPR, o którym mowa w art. 118, lub we wniosku o zmianę planu strategicznego WPR, o którym mowa w art. 119, kwotę w wysokości do 3 % początkowej całkowitej alokacji z EFRROW i na dany plan strategiczny WPR, na wkład do InvestEU do przekazania poprzez gwarancje UE i na rzecz Centrum Doradztwa InvestEU. Plan strategiczny WPR zawiera uzasadnienie wykorzystania InvestEU i jego wkładu w osiągnięcie co najmniej jednego z celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2 oraz wybranych w ramach tego planu strategicznego WPR.

Kwota wniesiona do InvestEU jest wdrażana zgodnie z przepisami ustanowionymi w rozporządzeniu (UE) 2021/523.

2.   Państwa członkowskie określają łączną kwotę wkładu na każdy rok. W odniesieniu do wniosków o zmianę planu strategicznego WPR można wskazywać wyłącznie zasoby przyszłych lat.

3.   Kwota, o której mowa w ust. 1 jest wykorzystywana do tworzenia rezerw na część gwarancji UE w ramach modułu państw członkowskich i na rzecz Centrum Doradztwa InvestEU, po zawarciu umowy o przyznanie wkładu, o której mowa w art. 10 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2021/523. Zobowiązania budżetowe Unii w odniesieniu do każdej umowy o przyznanie wkładu mogą być zaciągane przez Komisję w ratach rocznych w okresie od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2027 r.

4.   W przypadku gdy umowa o przyznanie wkładu, o której mowa w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/523 na kwotę, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przydzieloną w planie strategicznym WPR, nie została zawarta w terminie czterech miesięcy od decyzji Komisji zatwierdzającej dany plan strategiczny WPR, o której mowa w art. 118 niniejszego rozporządzenia, odpowiadająca jej kwota zostaje przeniesiona w planie strategicznym WPR po zatwierdzeniu wniosku o zmianę złożonego przez państwo członkowskie zgodnie z art. 119 niniejszego rozporządzenia.

Umowa o przyznanie wkładu na kwotę, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przydzieloną we wniosku o zmianę planu strategicznego WPR przedłożonym zgodnie z art. 119 niniejszego rozporządzenia, zostaje zawarta jednocześnie z przyjęciem decyzji wykonawczej Komisji zatwierdzającej tę zmianę planu strategicznego WPR.

5.   Jeśli umowa w sprawie gwarancji, o której mowa w art. 10 ust. 4, akapit drugi rozporządzenia (UE) 2021/523, nie zostanie zawarta w terminie dziewięciu miesięcy od daty zatwierdzenia umowy o przyznanie wkładu, umowa o przyznanie wkładu jest rozwiązywana lub też przedłużana za porozumieniem stron.

W przypadku zakończenia udziału danego państwa członkowskiego w InvestEU odnośne kwoty wpłacone do wspólnego funduszu rezerw jako rezerwa zostają odzyskane jako wewnętrzne dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z art. 21 ust. 5 rozporządzenia finansowego, a państwo członkowskie składa wniosek o zmianę planu strategicznego WPR, by wykorzystać kwoty odzyskane i kwoty przyznane na przyszłe lata kalendarzowe, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

Zakończenie lub zmiana umowy o przyznanie wkładu następuje jednocześnie z przyjęciem decyzji wykonawczej Komisji zatwierdzającej zmianę planu strategicznego WPR oraz najpóźniej do dnia 31 grudnia 2026 r.

6.   Jeśli umowa w sprawie gwarancji, o której mowa w art. 10 ust. 4, akapit trzeci rozporządzenia (UE) 2021/523, nie zostanie należycie wykonana w terminie uzgodnionym w umowie o przyznanie wkładu, ale nieprzekraczającym czterech lat od daty podpisania umowy w sprawie gwarancji, umowa o przyznanie wkładu jest zmieniana. Państwo członkowskie może wystąpić z wnioskiem o to, by kwoty wniesione do gwarancji UE na mocy ust. 1 niniejszego artykułu i pokryte zobowiązaniem w umowie w sprawie gwarancji, lecz nieobejmujące potwierdzonych gwarancją pożyczek, inwestycji kapitałowych ani innych instrumentów obarczonych ryzykiem, były traktowane zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu.

7.   Zasoby wygenerowane przez kwoty wniesione do gwarancji UE lub zasoby związane z takimi kwotami udostępnia się państwu członkowskiemu, zgodnie z art. 10 ust. 5 lit. a) rozporządzenia (UE) 2021/523 i wykorzystuje na potrzeby wsparcia w ramach tego samego celu lub celów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w formie instrumentów finansowych lub gwarancji budżetowych.

8.   Termin automatycznego umorzenia przewidziany w art. 34 rozporządzenia (UE) 2021/2116 w odniesieniu do kwot, które mają być ponownie wykorzystane w planie strategicznym WPR zgodnie z ust. 4, 5 i 6 niniejszego artykułu, rozpoczyna się w roku, w którym zaciągane są odnośne zobowiązania budżetowe.

1.   Bez uszczerbku dla art. 70, 71, 72 i 75, dotacje przyznane na podstawie niniejszego rozdziału mogą przyjmować następujące formy:

2.   Kwoty dotyczące form dotacji, o których mowa w ust. 1 lit. b), c) i d), ustala się w jeden z następujących sposobów:

3.   Państwa członkowskie mogą udzielać beneficjentom dotacji warunkowych, które podlegają pełnemu lub częściowemu zwrotowi, zgodnie z dokumentem określającym warunki wsparcia i zgodnie z następującymi warunkami:

1.   Z EFRG finansowane są rodzaje interwencji związanych z:

2.   Z EFRROW finansuje się rodzaje interwencji, o których mowa w tytule III rozdział IV, oraz pomoc techniczną z inicjatywy państw członkowskich, o której mowa w art. 94.

1.   Wydatki kwalifikują się:

2.   Wydatki, które stają się kwalifikowalne w wyniku zmiany planu strategicznego WPR, kwalifikują się do wkładu z EFRG po zatwierdzeniu tej zmiany przez Komisję i od dnia wejścia w życie tej zmiany ustalonej przez dane państwa członkowskie zgodnie z art. 119 ust. 8.

3.   Wydatki, które stają się kwalifikowalne w wyniku zmiany planu strategicznego WPR, kwalifikują się do wkładu z EFRROW od dnia przedłożenia Komisji wniosku o zmianę, lub od dnia zgłoszenia modyfikacji, o której mowa w art. 119 ust. 9.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu oraz od ust. 4 akapit drugi, plan strategiczny WPR może stanowić, że w przypadku środków nadzwyczajnych związanych z klęskami żywiołowymi, katastrofami lub niekorzystnymi zjawiskami klimatycznymi lub ze znaczną i nagłą zmianą warunków społeczno-ekonomicznych danego państwa członkowskiego lub regionu, kwalifikowalność wydatków finansowanych z EFRROW związanych ze zmianami planu strategicznego WPR może rozpocząć się od dnia wystąpienia tego zdarzenia.

4.   Wydatki kwalifikują się do wkładu z EFRROW, jeżeli zostały poniesione przez beneficjenta i zapłacone do dnia 31 grudnia 2029 r. Ponadto wydatki kwalifikują się do otrzymania wkładu z EFRROW tylko wtedy, gdy odnośna pomoc została rzeczywiście wypłacona przez agencję płatniczą do dnia 31 grudnia 2029 r.

Państwa członkowskie ustalają datę początkową kwalifikowalności kosztów poniesionych przez beneficjenta. Data ta nie może przypadać przed dniem 1 stycznia 2023 r.

Operacje nie kwalifikują się do otrzymania wsparcia, jeśli zostały fizycznie ukończone lub w pełni zrealizowane przed skierowaniem wniosku o wsparcie do instytucji zarządzającej, niezależnie od tego, czy dokonano wszystkich powiązanych płatności.

Jednakże operacje związane z czyszczeniem wczesnym w okresie uprawy i czyszczeniem młodników zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki leśnej i służące realizacji co najmniej jednego z celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f), określonych przez państwo członkowskie, mogą kwalifikować się do wsparcia nawet, jeżeli zostały fizycznie ukończone przed złożeniem wniosku o wsparcie do instytucji zarządzającej.

5.   Wkłady niepieniężne i koszty amortyzacji mogą się kwalifikować do wsparcia w ramach EFRROW, z zastrzeżeniem warunków określonych przez państwa członkowskie.

1.   Bez uszczerbku dla art. 17 rozporządzenia (UE) 2021/2116, łączna kwota na rodzaje interwencji w formie płatności bezpośrednich, którą można przyznać w danym państwie członkowskim na podstawie tytułu III rozdział II niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do danego roku kalendarzowego, nie może przekraczać przydziału środków tego państwa członkowskiego określonego w załączniku V.

Bez uszczerbku dla art. 17 rozporządzenia (UE) 2021/2116, maksymalna kwota, którą można przyznać w danym państwie członkowskim w roku kalendarzowym na podstawie tytułu III rozdział II sekcja 3 podsekcja 2 niniejszego rozporządzenia i przed zastosowaniem art. 17 niniejszego rozporządzenia, nie może przekraczać przydziału środków tego państwa członkowskiego, który określono w załączniku VIII.

Do celów art. 96, 97 i 98 w załączniku IX określono przydział środków państwa członkowskiego określony w załączniku V w załączniku V, po odliczeniu kwot określonych w załączniku VIII i przed wszelkimi przesunięciami na podstawie art. 17.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 152 aktów delegowanych zmieniających przydziały państw członkowskich określone w załącznikach V i IX w celu uwzględnienia zmian całkowitych maksymalnych kwot płatności bezpośrednich, które mogą zostać przyznane, w tym przesunięć, o których mowa w art. 17 i 103, przesunięć przydziału środków, o których mowa w art. 88 ust. 5, i wszelkich odliczeń, potrzebnych do sfinansowania rodzajów interwencji w pozostałych sektorach, o których mowa w art. 88 ust. 6.

Jednak przy dostosowaniu załącznika IX nie bierze się pod uwagę żadnych przesunięć zgodnie z art. 17.

3.   Kwota orientacyjnych przydziałów środków, o których mowa w art. 101, w podziale na interwencje w odniesieniu do rodzajów interwencji w formie płatności bezpośrednich określonych w art. 16, które mają zostać przyznane w państwie członkowskim w odniesieniu do danego roku kalendarzowego, może przekroczyć przydział środków tego państwa członkowskiego określony w załączniku V o szacunkową kwotę zmniejszenia płatności uwzględnioną w planie strategicznym WPR zgodnie z art. 112 ust. 3 lit. a) akapit drugi.

1.   Unijna pomoc finansowa na rodzaje interwencji w sektorze wina jest przydzielana państwom członkowskim zgodnie z załącznikiem VII.

2.   Unijna pomoc finansowa na rodzaje interwencji w sektorze pszczelarskim jest przydzielana państwom członkowskim zgodnie z załącznikiem X.

3.   Unijna pomoc finansowa na rodzaje interwencji w sektorze chmielu przydzielona Niemcom wynosi 2 188 000 EUR na rok budżetowy.

4.   Unijna pomoc finansowa na rodzaje interwencji w sektorze oliwy z oliwek i oliwek stołowych na rok budżetowy jest przydzielana w następujący sposób:

5.   Odnośne państwa członkowskie mogą zdecydować w swoich planach strategicznych WPR o przesunięciu łącznych przydziałów środków, o których to przydziałach mowa w ust. 3 i 4, do swoich przydziałów na płatności bezpośrednie. Decyzja ta nie podlega zmianie.

Przydziały środków państw członkowskich przesunięte do przydziałów na płatności bezpośrednie stają się niedostępne do wykorzystania na rodzaje interwencji, o których mowa w ust. 3 i 4.

6.   Państwa członkowskie mogą zdecydować w swoich planach strategicznych WPR o wykorzystaniu do 3 % swoich przydziałów środków na płatności bezpośrednie określonych w załączniku V, po odliczeniu w stosownych przypadkach przydzielonych środków w odniesieniu do bawełny, określonych w załączniku VIII, na rodzaje interwencji w pozostałych sektorach, o których mowa w tytule III rozdział III sekcja 7.

Państwa członkowskie mogą postanowić o zwiększeniu do maksymalnie 5 % wartości procentowej, o której mowa w akapicie pierwszym. W takim przypadku kwotę odpowiadającą temu zwiększeniu odlicza się od maksymalnej kwoty określonej w art. 96 ust. 1, 2 lub 5 i nie jest już ona dostępna dla przydziału środków na określone tam rodzaje interwencji na rzecz wsparcia dochodów związanego z produkcją, o którym mowa w tytule III rozdział II sekcja 3 podsekcja 1.

Kwotę odpowiadającą wartości procentowej przydziałów środków państw członkowskich na płatności bezpośrednie, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim niniejszego ustępu, i wykorzystaną na rodzaje interwencji w innych sektorach za określony rok budżetowy uznaje się za przydziały środków państw członkowskich za rok budżetowy, dla rodzajów interwencji w innych sektorach.

7.   W 2025 r. państwa członkowskie mogą zmienić swoje decyzje, o których mowa w ust. 6, w ramach wniosków o zmianę swoich planów strategicznych WPR sporządzonych zgodnie z art. 119.

8.   Kwoty określone w zatwierdzonym planie strategicznym WPR, wynikające z zastosowania ust. 6 i 7, są wiążące w odnośnym państwie członkowskim.

1.   Całkowita kwota unijnego wsparcia na rodzaje interwencji związane z rozwojem obszarów wiejskich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem na okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2027 r. wynosi 60 544 439 600 EUR w cenach bieżących zgodnie z wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2021–2027, określonymi w rozporządzeniu (UE, Euratom) 2020/2093.

2.   0,25 % zasobów, o których mowa w ust. 1, przeznacza się na finansowanie realizowanej z inicjatywy Komisji działalności w zakresie pomocy technicznej, o której mowa w art. 7 rozporządzenia (UE) 2021/2116, w tym europejskiej sieci WPR, o której mowa w art. 126 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, EPI, o którym mowa w art. 127 niniejszego rozporządzenia. Działalność ta może dotyczyć poprzednich okresów programowania i kolejnych okresów obowiązywania planów strategicznych WPR.

3.   Podział kwoty, o której mowa w ust. 1, na poszczególne lata według państw członkowskich, po odliczeniu kwoty, o której mowa w ust. 2, przedstawiony jest w załączniku XI.

4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 152 aktów delegowanych zmieniających załącznik XI w celu zmiany podziału na poszczególne lata według państw członkowskich, w celu: uwzględnienia istotnych zmian, w tym przesunięć, o których mowa w art. 17 i 103, dokonania dostosowań technicznych bez zmiany ogólnych przydziałów środków lub uwzględnienia wszelkich innych zmian przewidzianych w aktach ustawodawczych po przyjęciu niniejszego rozporządzenia.

1.   W planach strategicznych WPR ustala się na poziomie regionalnym lub krajowym jednolitą stawkę wkładu EFRROW mającą zastosowanie do wszystkich interwencji.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, maksymalna stawka wkładu EFRROW wynosi:

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 maksymalna stawka wkładu EFRROW, jeżeli stawka określona w planie strategicznym WPR zgodnie z ust. 2 jest niższa, wynosi:

4.   Minimalny poziom wkładu z EFRROW wynosi 20 % kwalifikowalnych wydatków publicznych.

5.   Kwalifikowalne wydatki publiczne, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, nie obejmują dodatkowego finansowania krajowego, o którym mowa w art. 115 ust. 5.

1.   Co najmniej 5 % określonego w załączniku XI całkowitego wkładu EFRROW w plan strategiczny WPR rezerwuje się na projekt LEADER.

2.   W całym okresie realizacji planu strategicznego WPR całkowite wydatki EFRROW na rozwój obszarów wiejskich inne niż na projekt LEADER określone w planie finansowym zgodnie z art. 112 ust. 2 lit. a) nie przekraczają 95 % całkowitego wkładu EFRROW w plan strategiczny WPR określonego w załączniku XI. Ten pułap finansowy, po zatwierdzeniu przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119 stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

1.   Co najmniej 35 % określonego w załączniku XI całkowitego wkładu EFRROW w plan strategiczny WPR rezerwuje się na interwencje służące osiągnięciu celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f) oraz, w odniesieniu do dobrostanu zwierząt, określonych w art. 6 ust. 1 lit. i).

2.   Do celów określenia wkładu w wartość procentową określoną w ust. 1 państwa członkowskie uwzględniają wydatki na następujące interwencje:

3.   W całym okresie realizacji planu strategicznego WPR całkowite wydatki EFRROW na rozwój obszarów wiejskich inne niż na interwencje, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, określone w planie finansowym zgodnie z art. 112 ust. 2 lit. a) nie przekraczają 65 % całkowitego wkładu EFRROW w plan strategiczny WPR określonego w załączniku XI. Ten pułap finansowy zatwierdzony przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119 stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

4.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do wydatków dotyczących regionów najbardziej oddalonych.

1.   Maksymalnie 4 % określonego w załączniku XI całkowitego wkładu EFRROW w plan strategiczny WPR może być wykorzystane do finansowania działań z zakresu pomocy technicznej, podejmowanych z inicjatywy państw członkowskich, o których to działaniach mowa w art. 125.

Wkład EFRROW może zostać zwiększony do 6 % w odniesieniu do planów strategicznych WPR, gdy całkowita kwota unijnego wsparcia na rozwój obszarów wiejskich wynosi do 1,1 mld EUR.

2.   Pomoc techniczna jest zwracana jako finansowanie według stawek ryczałtowych zgodnie z art. 125 ust. 1 lit. e) rozporządzenia finansowego w ramach płatności okresowych na podstawie art. 32 rozporządzenia (UE) 2021/2116. Ta stawka ryczałtowa odpowiada określonej w planie strategicznym WPR wartości procentowej pomocy technicznej w stosunku do całkowitej kwoty zadeklarowanych wydatków.

1.   W odniesieniu do każdego państwa członkowskiego kwotę minimalną określoną w załączniku XII rezerwuje się na wkład w osiągnięcie celu szczegółowego określonego w art. 6 ust. 1 lit. g). Na podstawie analizy mocnych i słabych stron oraz szans i zagrożeń (zwanej dalej „analizą SWOT”) oraz określenia potrzeb, które należy zaspokoić, kwota ta jest wykorzystywana na jeden lub większą liczbę następujących rodzajów interwencji:

2.   Oprócz rodzajów interwencji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą wykorzystać minimalną kwotę, o której mowa w tym ustępie, na interwencje dotyczące inwestycji dla młodych rolników, o których mowa w art. 73, o ile ma zastosowanie wyższy poziom wsparcia zgodnie z art. 73 ust. 4 akapit drugi lit. a) ppkt (ii). W przypadku korzystania z tej możliwości maksymalnie 50 % wydatków na inwestycje, o których mowa w zdaniu pierwszym, wlicza się do minimalnej kwoty, która ma zostać zarezerwowana.

3.   W przypadku każdego roku kalendarzowego całkowite wydatki na rodzaje interwencji w formie płatności bezpośrednich innych niż uzupełniające wsparcie dochodów dla młodych rolników, określone w art. 30, nie przekraczają przydziału środków na płatności bezpośrednie na dany rok kalendarzowy, jak określono w załączniku V, pomniejszonego o określoną w załączniku XII część zarezerwowaną w ramach uzupełniającego wsparcia dochodów dla młodych rolników na dany rok kalendarzowy ustaloną przez państwa członkowskie w ich planach finansowych zgodnie z art. 112 ust. 2 lit. a) i zatwierdzoną przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119. Ten pułap finansowy stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

4.   W całym okresie realizacji planu WPR całkowite wydatki EFRROW na rozwój obszarów wiejskich inne niż na rozpoczynanie działalności przez młodych rolników, o którym mowa w art. 75 ust. 2 lit. a), nie przekraczają całkowitego wkładu EFRROW w plan strategiczny WPR określonego w załączniku XI, pomniejszonego o część załącznika XII zarezerwowaną na rozpoczynanie działalności przez młodych rolników, o której mowa w art. 75 ust. 2 lit. a), na cały okres realizacji planu strategicznego WPR, ustaloną przez państwa członkowskie w ich planach finansowych zgodnie z art. 112 ust. 2 lit. a) i zatwierdzoną przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119. Ten pułap finansowy stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

5.   W przypadku gdy państwo członkowskie zdecyduje się skorzystać z możliwości przewidzianej w ust. 2 niniejszego artykułu, udział wydatków na interwencje dotyczące inwestycji dla młodych rolników o wyższym poziomie wsparcia zgodnie z art. 73 ust. 4 akapit drugi lit. a) ppkt (ii), nieprzekraczający 50 %, określony przez to państwo członkowskie w jego planie finansowym zgodnie z art. 112 ust. 2 lit. a) i zatwierdzony przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119, jest wliczany do celów ustanowienia pułapu finansowego, o którym mowa w ust. 4 niniejszego artykułu.

1.   Orientacyjne przydziały środków na interwencje wsparcia dochodów związanego z produkcją, o którym mowa w tytule III rozdział II sekcja 3 podsekcja 1, ograniczone są maksymalnie do 13 % kwot określonych w załączniku IX.

2.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 państwa członkowskie, które zgodnie z art. 53 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, wykorzystały na dobrowolne wsparcie związane z produkcją ponad 13 % swojego rocznego pułapu krajowego określonego w załączniku II do tego rozporządzenia, mogą podjąć decyzję o przeznaczeniu na wsparcie dochodów związane z produkcją ponad 13 % kwoty określonej w załączniku IX do niniejszego rozporządzenia. Wynikający z tego odsetek nie przekracza wartości procentowej zatwierdzonej przez Komisję do celów dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją na rok składania wniosków 2018.

3.   Wartość procentową, o której mowa w ust. 1, można zwiększyć maksymalnie o 2 punkty procentowe, pod warunkiem że kwota odpowiadająca odsetkowi przekraczającemu poziom 13 %, jest przydzielona na wsparcie z tytułu upraw roślin wysokobiałkowych na podstawie tytułu III rozdział II sekcja 3 podsekcja 1.

4.   Nie można przekraczać kwoty ujętej w zatwierdzonym planie strategicznym WPR, wynikającej z zastosowania ust. 1, 2 i 3.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1 i 2, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wykorzystaniu do 3 mln EUR rocznie na finansowanie wsparcia dochodów związanego z produkcją.

6.   Bez uszczerbku dla art. 17 rozporządzenia (UE) 2021/2116, maksymalna kwota, którą można przyznać w danym państwie członkowskim przed zastosowaniem art. 17 niniejszego rozporządzenia na podstawie tytułu III rozdział II sekcja 3 podsekcja 1 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do danego roku kalendarzowego, nie może przekraczać kwot ustalonych w planie strategicznym WPR zgodnie z niniejszym artykułem.

1.   Co najmniej 25 % przydziałów określonych w załączniku IX rezerwuje się na każdy rok kalendarzowy w okresie od 2023–2027 na ekoschematy, o których mowa w tytule III rozdział II sekcja 2 podsekcja 4.

2.   W przypadku gdy kwota całkowitego wkładu EFRROW zarezerwowanego przez państwo członkowskie na interwencje zgodnie z art. 70, 72, 73 i 74, o ile interwencje te służą osiągnięciu celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f) oraz, w odniesieniu do dobrostanu zwierząt, określonych w art. 6 ust. 1 lit. i, przekracza 30 % całkowitego wkładu EFRROW określonego w załączniku XI w okresie planu strategicznego WPR, państwa członkowskie mogą zmniejszyć sumę kwot, które mają zostać zarezerwowane na mocy ust. 1 niniejszego artykułu. Całkowita obniżka nie może być wyższa niż wartość procentowa, o której mowa w zdaniu pierwszym.

3.   Obniżka, o której mowa w ust. 2, nie może prowadzić do zmniejszenia rocznej kwoty, która ma zostać zarezerwowana na ekoschematy planu strategicznego WPR na podstawie ust. 1 o więcej niż 50 %.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 3, państwa członkowskie mogą zmniejszyć roczną kwotę, która ma zostać zarezerwowana zgodnie z ust. 1, o maksymalnie 75 %, w przypadku gdy całkowita kwota przewidziana na interwencje na mocy art. 70 planu strategicznego WPR w danym okresie wynosi ponad 150 % sumy kwot, które mają zostać zarezerwowane zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu przed zastosowaniem ust. 2.

5.   Państwa członkowskie mogą, w latach kalendarzowych 2023 i 2024, zgodnie z art. 101 ust. 3, wykorzystać kwoty zarezerwowane zgodnie z niniejszym artykułem na ekoschematy, na finansowanie w tym roku innych interwencji, o których mowa w tytule III rozdział II sekcja 2, pod warunkiem że wszystkie możliwości wykorzystania tych środków na ekoschematy zostały wyczerpane,

6.   Stosując ust. 5 lit. b), państwa członkowskie zmieniają swoje plany strategiczne WPR zgodnie z art. 119, by:

7.   Jeżeli państwo członkowskie, stosując ust. 5 lit. a), wykorzysta na łączny okres 2023 i 2024 kwotę przekraczającą 2,5 % sumy przydziałów środków określonych w załączniku IX na lata 2023 i 2024, na finansowanie innych interwencji, o których mowa w tytule III rozdział II sekcja 2, państwo to kompensuje kwoty przekraczające 2,5 % sumy przydziałów środków określonych w załączniku IX na lata 2023 i 2024 i wykorzystanych do finansowania w tych latach innych interwencji, o których mowa w tytule III rozdział II sekcja 2, poprzez zmianę swojego planu strategicznego WPR zgodnie z art. 119, by:

8.   Państwa członkowskie mogą, w latach kalendarzowych 2025 i 2026, zgodnie z art. 101 ust. 3, wykorzystać kwotę do wysokości progu odpowiadającego 2 % kwot określonych w załączniku IX na dany rok kalendarzowy i zarezerwowaną zgodnie z niniejszym artykułem na ekoschematy, na finansowanie w tym roku innych interwencji, o których mowa w tytule III rozdział II sekcja 2, pod warunkiem że wszystkie możliwości wykorzystania tych środków na ekoschematy zostały wyczerpane, a warunki określone w ust. 9 zostały spełnione.

9.   Stosując ust. 8, państwa członkowskie zmieniają plan WPR zgodnie z art. 119, by:

10.   W odniesieniu do każdego roku kalendarzowego, począwszy od roku kalendarzowego 2025, łączne wydatki na rodzaje interwencji w formie płatności bezpośrednich inne niż ekoschematy, nie przekraczają przydziału środków na płatności bezpośrednie na odpowiedni rok kalendarzowy, określonego w załączniku V, pomniejszonego o kwotę odpowiadającą 23 % kwoty zarezerwowanej zgodnie z załącznikiem IX na ekoschematy zgodnie z niniejszym ustępem na lata kalendarzowe 2025 i 2026 i 25 % kwoty zarezerwowanej zgodnie z załącznikiem IX na ekoschematy zgodnie z niniejszym ustępem na 2027 r., w stosownych przypadkach skorygowaną o kwotę wynikającą z zastosowania ust. 2, 3, 4, 6, 7 i 9 niniejszego artykułu oraz zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez państwa członkowskie w ich planach finansowych, o których mowa w art. 112 ust. 2 lit. a), i zatwierdzonymi przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119. Ten pułap finansowy stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

11.   W przypadku stosowania ust. 2, 3, 4, 6, 7 i 9 niniejszego artykułu w całym okresie planu strategicznego WPR całkowite wydatki EFRROW na rozwój obszarów wiejskich inne niż kwoty zarezerwowane na interwencje zgodnie z art. 70, 72, 73 i 74, o ile interwencje te odnoszą się do celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f) oraz, w odniesieniu do dobrostanu zwierząt, określonych w art. 6 ust. 1 lit. i), nie przekraczają całkowitego wkładu EFRROW w rozwój obszarów wiejskich przez cały okres objęty planem strategicznym WPR określonego w załączniku XI, pomniejszonego o kwoty zarezerwowane na interwencje zgodnie z art. 70, 72, 73 i 74, o ile interwencje te służą osiągnięciu celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f) oraz, w odniesieniu do dobrostanu zwierząt, określonych w art. 6 ust. 1 lit. i), po zastosowaniu ust. 2, 6, 7 i 9 niniejszego artykułu oraz zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez państwa członkowskie w ich planach finansowych, o których mowa w art. 112 ust. 2 lit. a), zatwierdzonymi przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119. Ten pułap finansowy stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

1.   Co najmniej 10 % przydziałów określonych w załączniku IX rezerwuje się corocznie na redystrybucyjne wsparcie dochodów, o którym mowa w art. 29.

2.   W przypadku każdego roku kalendarzowego całkowite wydatki na rodzaje interwencji w formie płatności bezpośrednich innych niż redystrybucyjne wsparcie dochodów, nie przekraczają przydziału środków na płatności bezpośrednie na dany rok kalendarzowy określonego w załączniku V, pomniejszonego o kwotę odpowiadającą 10 % przydziału środków na płatności bezpośrednie na odpowiedni rok kalendarzowy, określonego w załączniku IX, w stosownych przypadkach skorygowanego po zastosowaniu art. 29 ust. 1 akapit drugi, zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez państwa członkowskie w ich planach finansowych zgodnie z art. 112 ust. 2 lit. a) i zatwierdzonymi przez Komisję zgodnie z art. 118 lub 119. Ten pułap finansowy stanowi pułap finansowy określony w prawie Unii.

1.   Na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie Komisja dokonuje ewaluacji, za pomocą prostej i wspólnej metody, wkładu polityki w realizację celów dotyczących zmiany klimatu.

2.   Wkład w realizację celu dotyczącego wydatków jest szacowany przy zastosowaniu szczegółowych wskaźników korygujących, zróżnicowanych w zależności od tego, czy wsparcie przyczynia się w znacznym, czy w umiarkowanym stopniu do osiągnięcia celów związanych ze zmianą klimatu. Wskaźniki korygujące są następujące:

3.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania po dniu 31 grudnia 2025 r. zgodnie z art. 152 aktów delegowanych zmieniających ust. 2 niniejszego artykułu w celu zmiany współczynników korygujących tam określonych, w przypadku gdy taka modyfikacja jest uzasadniona w celu dokładniejszego śledzenia wydatków na cele związane ze środowiskiem i klimatem.

1.   Państwa członkowskie określają w swoim planie strategicznym WPR orientacyjny przydział środków na każdą interwencję i na każdy rok. Ten orientacyjny przydział środków odzwierciedla oczekiwany poziom płatności w ramach planu strategicznego WPR na interwencje w odnośnym roku finansowym, z wyłączeniem oczekiwanych płatności na podstawie dodatkowego finansowania krajowego, o którym mowa w art. 115 ust. 5.

2.   Bez uszczerbku dla ust. 1 w przypadku rodzajów interwencji w sektorach, o których mowa w art. 42 lit. a), d), e) i f), państwa członkowskie określają w swoim planie strategicznym WPR orientacyjny przydział środków dla każdego sektora i na każdy rok, odzwierciedlający oczekiwany poziom płatności z tytułu tej interwencji dla tego sektora w danym roku budżetowym, z wyłączeniem spodziewanych płatności w ramach krajowej pomocy finansowej, o której mowa w art. 53.

3.   Orientacyjne przydziały środków określone przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają tym państwom członkowskim wykorzystania środków finansowych z tych orientacyjnych przydziałów środków jako środków finansowych na inne interwencje bez zmiany ich planów strategicznych WPR zgodnie z art. 119, z zastrzeżeniem zgodności z niniejszym rozporządzeniem, a w szczególności z jego art. 87, 88, 89, 90, 92–95 i 102, oraz z rozporządzeniem (UE) 2021/2116, a w szczególności z jego art. 32 ust. 6 lit. b) a także z zastrzeżeniem następujących warunków:

Do celów akapitu pierwszego lit. a) państwa członkowskie, które podjęły decyzję o przyznaniu podstawowego wsparcia dochodów w oparciu o uprawnienia do płatności zgodnie z art. 23, mogą liniowo zwiększyć lub zmniejszyć kwoty do wypłaty na podstawie wartości uprawnień aktywowanych w danym roku kalendarzowym, w granicach minimalnych i maksymalnych planowanych kwot jednostkowych ustalonych do celów interwencji w ramach podstawowego wsparcia dochodów zgodnie z art. 102 ust. 2.

1.   Państwa członkowskie ustalają jedną planowaną kwotę jednostkową lub większą ich liczbę dla każdej interwencji uwzględnionej w ich planach strategicznych WPR. Planowana kwota jednostkowa może być jednolita lub średnia, zgodnie z warunkami określonymi przez państwa członkowskie. „Planowana jednolita kwota jednostkowa" oznacza wartość, która – według oczekiwań – zostanie wypłacona z tytułu każdego odnośnego produktu. „Planowana średnia kwota jednostkowa” oznacza średnią wartość różnych kwot jednostkowych, które – według oczekiwań – zostaną wypłacone z tytułu odnośnych produktów.

W odniesieniu do interwencji objętych systemem zintegrowanym, o którym mowa w art. 65 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/2116, ustala się jednolite kwoty jednostkowe, z wyjątkiem przypadków, gdy zastosowanie jednolitych kwot jednostkowych nie jest możliwe lub odpowiednie z uwagi na charakter lub zakres interwencji. W takim przypadku ustala się średnie kwoty jednostkowe.

2.   W odniesieniu do interwencji w formie płatności bezpośrednich państwa członkowskie mogą ustalić maksymalne lub minimalne planowane kwoty jednostkowe, lub oba ich rodzaje, dla każdej kwoty jednostkowej planowanej dla każdej interwencji.

„Maksymalna planowana kwota jednostkowa” i „minimalna planowana kwota jednostkowa” oznaczają maksymalne i minimalne kwoty jednostkowe, które według oczekiwań – planuje się wypłacić z tytułu odnośnych produktów.

Ustalając maksymalne lub minimalne kwoty jednostkowe, lub oba ich rodzaje, państwa członkowskie mogą uzasadnić ich wartość elastycznością niezbędną dla ponownego przydzielania środków, mającą zapobiec ich niewykorzystaniu.

Zrealizowana kwota jednostkowa, o której mowa w art. 134 ust. 5 akapit pierwszy lit. c), może być niższa niż planowana kwota jednostkowa lub minimalna planowana kwota jednostkowa, o ile została ona określona, wyłącznie w celu zapobieżenia nadwyżce środków przydzielonych na rodzaje interwencji w formie płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 87 ust. 1.

3.   Państwa członkowskie mogą ustalić maksymalną planowaną średnią kwotę jednostkową w odniesieniu do rodzajów interwencji, w których stosowane są średnie kwoty jednostkowe, związanych z rozwojem obszarów wiejskich.

„Maksymalna planowana średnia kwota jednostkowa” oznacza maksymalną średnią kwotę, którą – według oczekiwań – planuje się wypłacić z tytułu odnośnych produktów.

4.   Jeżeli dla jednej interwencji ustalane są różne kwoty jednostkowe, do każdej odnośnej kwoty jednostkowej w ramach tej interwencji mają zastosowanie ust. 2 i 3.

5.   Państwa członkowskie określają ilościowo planowane roczne produkty w ramach każdej interwencji w odniesieniu do każdej jednolitej lub średniej kwoty jednostkowej. W ramach jednej interwencji planowane roczne produkty mogą być przedstawione w sposób zagregowany dla wszystkich kwot jednostkowych lub grup kwot jednostkowych.

1.   W projekcie swojego planu strategicznego WPR, o którym mowa w art. 118 ust. 1, państwo członkowskie może podjąć decyzję o przesunięciu:

2.   Wartość procentowa przesunięcia z przydziału państwa członkowskiego na płatności bezpośrednie do przydziału państwa członkowskiego na EFRROW, o którym mowa w ust. 1 lit. a), może zostać zwiększona o:

3.   Wartość procentowa przesunięcia z przydziału państwa członkowskiego na EFRROW do jego przydziału na płatności bezpośrednie, o której mowa w ust. 1 lit. b), może zostać zwiększona do 30 % w przypadku państw członkowskich, w których płatności bezpośrednie na hektar są niższe niż 90 % średniej unijnej. Warunek ten jest spełniony w przypadku Bułgarii, Estonii, Hiszpanii, Łotwy, Litwy, Polski, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Finlandii i Szwecji.

4.   W decyzjach o których mowa w ust. 1, określa się wartość procentową, o której mowa w ust. 1, 2 i 3, i która może różnić się w zależności od roku kalendarzowego.

5.   Państwa członkowskie mogą w 2025 r. zmienić swoje decyzje, o których mowa w ust. 1, w ramach wniosku o zmianę swoich planów strategicznych WPR, o których mowa w art. 119.

1.   Państwa członkowskie ustanawiają plany strategiczne WPR zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w celu wdrożenia unijnego wsparcia finansowanego z EFRG lub EFRROW, aby osiągnąć cele szczegółowe określone w art. 6 ust. 1 i 2.

2.   Każde państwo członkowskie ustanawia jeden plan strategiczny WPR dla całego swojego terytorium, z uwzględnieniem swoich przepisów konstytucyjnych i instytucjonalnych.

W przypadku gdy elementy planu strategicznego WPR są ustanawiane na poziomie regionalnym, państwo członkowskie zapewnia spójność i zgodność z elementami planu strategicznego WPR na poziomie krajowym. Elementy ustalone na poziomie regionalnym są odpowiednio odzwierciedlone w odpowiednich sekcjach planu strategicznego WPR, jak określono w art. 107.

3.   W oparciu o analizę SWOT, o której mowa w art. 115 ust. 2, i ocenę potrzeb, o której mowa w art. 108, w planach strategicznych WPR państwa członkowskie określają strategię interwencji, o której mowa w art. 109, wyznaczając w niej ilościowe cele końcowe i cele pośrednie, prowadzące do realizacji celów szczegółowych, określonych w art. 6 ust. 1 i 2. Cele końcowe wyznacza za pomocą wspólnego zestawu wskaźników rezultatu, określonych w załączniku I.

Aby osiągnąć te cele końcowe państwa członkowskie dobierają interwencje w oparciu o rodzaje interwencji określone w tytule III.

4.   Każdy plan strategiczny WPR obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2027 r.

1.   Za pośrednictwem planów strategicznych WPR, a w szczególności za pośrednictwem elementów strategii interwencji, o której mowa w art. 109 ust. 2 lit. a), państwa członkowskie dążą do wniesienia – poprzez wsparcie w ramach EFRG i EFRROW w okresie 2014–2020 – większego ogólnego wkładu w osiągnięcie określonych w art. 6 ust. 1 lit. d), e) i f) celów szczegółowych, w porównaniu z ogólnym wkładem w realizację celu określonego w art. 110 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

2.   Państwa członkowskie wyjaśniają w swych planach strategicznych WPR, na podstawie dostępnych informacji, w jaki sposób zamierzają osiągnąć cel wniesienia większego wkładu określony w ust. 1. Podstawą tego wyjaśnienia muszą być istotne informacje, takie jak elementy, o których mowa w art. 107 ust. 1 lit. a)–f) oraz w art. 107 ust. 2 lit. b) oraz oczekiwana poprawa w stosunku do odpowiednich wskaźników oddziaływania określonych w załączniku I.

1.   Państwa członkowskie sporządzają plany strategiczne WPR w oparciu o przejrzyste procedury, w stosownych przypadkach we współpracy ze swoimi regionami, zgodnie ze swoimi ramami instytucjonalnymi i prawnymi.

2.   Organ państwa członkowskiego odpowiedzialny za sporządzenie planu strategicznego WPR zapewnia, aby:

3.   Każde państwo członkowskie organizuje partnerstwo z właściwymi organami regionalnymi i lokalnymi. Partnerstwo obejmuje co najmniej następujących partnerów:

Państwa członkowskie skutecznie angażują tych partnerów w przygotowanie planów strategicznych WPR i konsultują się w stosownych przypadkach z odpowiednimi zainteresowanymi stronami, w tym w odniesieniu do minimalnych norm, o których mowa w art. 13.

4.   Państwa członkowskie, w tym w stosownych przypadkach ich regiony, i Komisja współpracują w celu zapewnienia skutecznej koordynacji we wdrażaniu planów strategicznych WPR, z uwzględnieniem zasad proporcjonalności i zarządzania dzielonego.

5.   Organizacja i wdrażanie partnerstwa odbywają się zgodnie z aktem delegowanym przyjętym na podstawie art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

1.   Każdy plan strategiczny WPR zawiera sekcje dotyczące następujących zagadnień:

2.   Każdy plan strategiczny WPR zawiera następujące załączniki:

3.   Szczegółowe przepisy dotyczące zawartości poszczególnych sekcji i załączników do planów strategicznych WPR, o których mowa w ust. 1 i 2, określono w art. 108–115.

1.   W strategii interwencji, o której mowa w art. 107 ust. 1 lit. b), dla każdego celu szczegółowego określonego w art. 6 ust. 1 i 2 i uwzględnionego w planie strategicznym WPR określa się:

2.   W strategii interwencji należy wykazać spójność strategii i komplementarność interwencji w ramach poszczególnych celów szczegółowych określonych w art. 6 ust. 1 i 2, przedstawiając:

3.   W przypadku gdy elementy planu strategicznego WPR są ustanawiane na poziomie regionalnym, strategia interwencji zapewnia spójność i zgodność tych elementów z elementami planu strategicznego WPR ustanawianymi na poziomie krajowym.