(1)

W rozporządzeniu (UE) 2019/1241 określono szczególne przepisy dotyczące środków technicznych ustanowionych na szczeblu regionalnym dla Morza Północnego oraz cieśnin Skagerrak i Kattegat, które to przepisy obejmują również zasady dotyczące rozmiarów oczka sieci, związanych z nimi warunków oraz przyłowów.

(2)

W uzgodnionym protokole konsultacji między Unią Europejską a Norwegią w sprawie środków technicznych w cieśninie Skagerrak, przyjętym w dniu 6 września 2018 r. (2), określono procedury i metodykę pobierania próbek do celów wprowadzania doraźnego zamknięcia łowisk krewetki północnej (Pandalus borealis) („krewetka północna”) w cieśninie Skagerrak („uzgodniony protokół”).

(3)

Belgia, Dania, Niemcy, Francja, Niderlandy i Szwecja („grupa Scheveningen”) mają bezpośredni interes w zarządzaniu połowami w Morzu Północnym i w dniu 7 marca 2019 r. przedłożyły wspólną rekomendację wdrażającą do prawa Unii środki określone w uzgodnionym protokole. We wspólnej rekomendacji określono doraźne zamknięcia łowisk krewetki północnej w celu ochrony młodocianych osobników i wykluczono dalsze narzędzia połowowe.

(4)

Po dokonaniu oceny tej wspólnej rekomendacji przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) (3) przyjęto rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/2201 z dnia 1 października 2019 r. (4).

(5)

Po opublikowaniu tego rozporządzenia zainteresowane państwa członkowskie zwróciły się do Komisji o skorygowanie niektórych błędów, które utrudniają prawidłowe wdrożenie tego aktu delegowanego.

(6)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/2201 zawarto definicję terminu „młodociane krewetki północne” w celu określenia rozmiaru ryb, których liczba w całkowitych połowach może spowodować doraźne zamykanie łowisk. Ze względu na pewność i przejrzystość prawa w rozporządzeniu tym należy stosować ten sam termin w odniesieniu do tego samego pojęcia. W związku z tym w całym akcie należy stosować termin „młodociane krewetki północne”, a nie jego synonimy, takie jak „krewetki »Pandalus« o długości mniejszej niż progowa” lub „niewymiarowe krewetki »Pandalus«”.

(7)

We wspólnej rekomendacji ustanowiono strategię opartą na analizie ryzyka w celu określenia obszarów i okresów, w których istnieje ryzyko połowu młodocianych krewetek północnych, które przekraczają poziom progowy. Ponieważ w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/2201 błędnie odniesiono się do progowego poziomu połowu wynoszącego 20 % masy w porównaniu z ogólnym połowem krewetki północnej, w zaciągu powinno ono odnosić się do 20 % liczby w porównaniu z ogólną liczbą w próbce, jak określono we wspólnej rekomendacji.

(8)

W rozporządzeniu (UE) 2019/1241 ustanowiono minimalny rozmiar oczek sieci wynoszący 35 mm w odniesieniu do połowów krewetki północnej w cieśninach Skagerrak i Kattegat. W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/2201 błędnie odniesiono się do minimalnego rozmiaru oczka sieci wynoszącego 32 mm, tj. minimalnego rozmiaru oczka dla połowów ukierunkowanych na krewetkę północną w Morzu Północnym. Należy zatem odpowiednio dostosować wspomnianą liczbę.

(9)

We wspólnej rekomendacji ustanowiono możliwość zamknięcia, jeżeli odsetek młodocianych krewetek północnych przekracza 40 %. Aby zapewnić zgodność ze wspomnianą wspólną rekomendacją, rozporządzenie delegowane (UE) 2019/2201 powinno odnosić się do odnośnej wartości procentowej związanej z liczbą w próbce, a nie do całkowitego połowu.

(10)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/2201 powiązano odpowiedni specjalny program monitorowania dla statków stosujących kratownicę Nordmøre sortującą według rozmiaru oraz dla włoków dennych wyposażonych w selektywne narzędzia połowowe z działaniami wyłącznie na obszarze podlegającym doraźnemu zamknięciu (obszar zamknięty). Rozporządzenie to należy dostosować do oceny STECF, który stwierdził, że statki wyposażone w takie selektywne narzędzia połowowe mają być objęte odpowiednim specjalnym programem monitorowania, niezależnie od obszaru, na którym prowadzą połowy.

(11)

We wspólnej rekomendacji i rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/2201 błędnie określono minimalną liczebność próbki w celu określenia, czy należy ustanowić doraźne zamknięcie, jako 2 kilogramy masy krewetek lub 1 litr objętości. Państwa członkowskie zwróciły się zatem o skorygowanie rozporządzenia zgodnie z uzgodnionym protokołem, w którym stwierdza się, że minimalna liczebność próbki wynosi 1 kilogram masy lub 2 litry objętości.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2019/2201.

(13)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowu statków unijnych oraz na powiązaną działalność gospodarczą, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

(1)

W październiku 2009 r. Rada nałożyła rozporządzeniem Rady (WE) nr 925/2009 (2) ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej („duże rolki”) pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) w następstwie dochodzenia antydumpingowego („pierwotne dochodzenie”). Środki przybrały formę cła ad valorem na poziomie od 6,4 % do 30,0 %.

(2)

W grudniu 2015 r. Komisja Europejska („Komisja”) utrzymała rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/2384 (3) ostateczne środki antydumpingowe („obowiązujące środki”) na przywóz z ChRL w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego („dochodzenie przeglądowe”).

(3)

W lutym 2017 r. Komisja rozszerzyła rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/271 (4) obowiązujące środki na przywóz nieznacznie zmienionych niektórych rodzajów folii aluminiowej z ChRL w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego („poprzednie dochodzenie w sprawie obejścia środków”).

(4)

Komisja otrzymała złożony na podstawie art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wniosek o zbadanie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych wprowadzonych wobec przywozu niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z ChRL poprzez przywóz wysyłany z Tajlandii, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Tajlandii, oraz o poddanie tego przywozu wymogowi rejestracji.

(5)

Wniosek złożono dnia 9 listopada 2020 r. Wnioskodawca zwrócił się o zachowanie anonimowości zarówno na etapie składania wniosku, jak i w czasie trwania dochodzenia. Wnioskodawca należycie uzasadnił swój wniosek, który został przyjęty przez Komisję, ponieważ uznała ona, że istnieją wystarczające podstawy do objęcia jego tożsamości klauzulą poufności.

(6)

Wniosek zawierał wystarczające dowody potwierdzające zmianę struktury handlu obejmującego wywóz z ChRL i Tajlandii do Unii, która nastąpiła po wprowadzeniu środków w odniesieniu do dużych rolek. Zmiana ta zdawała się wynikać z wysyłania dużych rolek poprzez Tajlandię do Unii po przeprowadzeniu operacji montażowych w Tajlandii. Wniosek zawierał również wystarczające dowody potwierdzające, że wspomniane operacje montażowe stanowią obejście środków, ponieważ wartość chińskich części stanowiła ponad 60 % łącznej wartości zmontowanych produktów, a wartość dodana w trakcie operacji montażowych była niższa niż 25 % kosztu produkcji.

(7)

Ponadto wniosek zawierał wystarczające dowody na to, że opisana powyżej praktyka osłabia skutki naprawcze obowiązujących środków antydumpingowych pod względem ilości i cen. Co więcej, istniały wystarczające dowody potwierdzające, że duże rolki wysyłane z Tajlandii były przywożone po cenach dumpingowych w stosunku do wartości normalnej ustalonej wcześniej w odniesieniu do dużych rolek.

(8)

Produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,008 mm i nie większej niż 0,018 mm, bez podłoża, walcowana, ale nieobrobiona więcej, w rolkach o szerokości nieprzekraczającej 650 mm i o masie przekraczającej 10 kg, w dniu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2384 objęta kodem CN ex 7607 11 19 (kod TARIC 7607111910), folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,007 mm i mniejszej niż 0,008 mm, o dowolnej szerokości rolki, nawet wyżarzona, w dniu wejście w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/271 objęta kodem CN ex 7607 11 19 (kod TARIC 7607111930), folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,008 mm i nie większej niż 0,018 mm, w rolkach o szerokości przekraczającej 650 mm, nawet wyżarzona, w dniu wejście w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/271 objęta kodem CN ex 7607 11 19 (kod TARIC 7607111940), folia aluminiowa o grubości większej niż 0,018 mm i mniejszej niż 0,021 mm, o dowolnej szerokości rolki, nawet wyżarzona, w dniu wejście w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/271 objęta kodem CN ex 7607 11 19 (kod TARIC 7607111950) i folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,021 mm i nie większej niż 0,045 mm, zawierająca przynajmniej dwie warstwy, o dowolnej szerokości rolki, nawet wyżarzona, w dniu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/271 objęta kodem CN ex 7607 11 90 (kody TARIC 7607119045 i 7607119080), pochodząca z Chińskiej Republiki Ludowej („produkt objęty postępowaniem”). Jest to produkt, w odniesieniu do którego obowiązujące środki mają obecnie zastosowanie.

(9)

Dochodzeniem objęty jest taki sam produkt jak ten określony w poprzednim motywie, obecnie objęty kodami CN ex 7607 11 19 (kody TARIC 7607111910, 7607111930, 7607111940, 7607111950) i ex 7607 11 90 (kody TARIC 7607119044, 7607119046, 7607119071, 7607119072), ale wysyłany z Tajlandii, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Tajlandii (dodatkowy kod TARIC C601) („produkt objęty dochodzeniem”).

(10)

Dochodzenie wykazało, że duże rolki wywożone z ChRL do Unii oraz te wysyłane z Tajlandii, pochodzące lub niepochodzące z Tajlandii, mają te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz te same zastosowania, a zatem są uważane za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(11)

Po ustaleniu i poinformowaniu państw członkowskich, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, Komisja wszczęła w dniu 21 grudnia 2020 r. dochodzenie rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/2162 (5) („rozporządzenie wszczynające”) i poddała rejestracji przywóz dużych rolek wysyłanych z Tajlandii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Tajlandii, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Po wszczęciu postępowania Dingheng New Materials Co., Ltd, Thai Ding Li New Materials Co., Ltd i ich powiązane przedsiębiorstwa (łącznie „grupa Dingsheng”) argumentowały, że wszczęcie dochodzenia było nieuzasadnione (6).

(13)

Według grupy Dingsheng wniosek, który stanowił podstawę wszczęcia dochodzenia, nie zawierał wymaganych dowodów prima facie. Twierdziła ona, że informacje zawarte we wniosku są nieaktualne, ponieważ opierają się na okresie do grudnia 2019 r., podczas gdy dochodzenie wszczęto w grudniu 2020 r. Grupa Dingsheng twierdziła, że jest to sprzeczne z art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że okres objęty dochodzeniem „co do zasady obejmuje nie mniej niż sześć miesięcy bezpośrednio poprzedzających wszczęcie postępowania”.

(14)

Ponadto grupa Dingsheng twierdziła, że statystyki dotyczące wywozu przedstawione we wniosku są niedokładne i niewiarygodne. Statystyki te opierały się na kodach CN i HS (7), które obejmują szereg różnych produktów innych niż te istotne dla dochodzenia, a zatem nie mogą być uznane za wystarczający dowód.

(15)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Jeśli chodzi o okres odniesienia zastosowany we wniosku, art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego odnosi się do okresu objętego dochodzeniem, który ma być zastosowany podczas dochodzenia, a nie okresu, na którym oparty jest wniosek. Grupa Dingsheng nie twierdziła, że wykorzystanie bardziej aktualnych danych doprowadziłoby do innych wniosków w odniesieniu do domniemanych praktyk obchodzenia środków antydumpingowych. W odniesieniu do statystyk celnych stanowiących podstawę wniosku wnioskodawca dostarczył te statystyki, które były dla niego dostępne do celów wniosku, zgodnie z wymogami art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W każdym razie, podczas analizy wniosku, Komisja skontrolowała krzyżowo dane dostarczone przez wnioskodawcę z danymi statystycznymi na poziomie 10-cyfrowego kodu TARIC, a także z danymi do września 2020 r. Analiza ta potwierdziła zarzuty zawarte we wniosku.

(16)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng powtórzyła swoje twierdzenie, że wniosek opiera się na nieaktualnych informacjach oraz że w art. 6 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zawarto wymóg, aby Komisja przeprowadziła ogólną analizę prawidłowości wniosku, w tym sprawdziła również, czy zawarte w nim informacje są aktualne. Dlatego też, według grupy Dingsheng, Komisja powinna była zwrócić się do wnioskodawcy o uaktualnienie danych zawartych we wniosku i przedstawienie bardziej aktualnych informacji. W przeciwnym razie „wnioskodawcy składający wniosek o wszczęcie dochodzenia w sprawie obejścia środków mogliby swobodnie oprzeć wniosek na okresie, który bardziej im odpowiada, bez żadnych ograniczeń”.

(17)

Ponadto grupa Dingsheng twierdziła, że chociaż Komisja skontrolowała krzyżowo informacje dostarczone przez wnioskodawcę z bardziej aktualnymi danymi na poziomie TARIC, w aktach sprawy nie ma śladu po takim porównaniu ani nie ma o nim żadnej wzmianki w rozporządzeniu wszczynającym, które odnosi się jedynie do dowodów przedstawionych we wniosku. Według grupy Dingsheng fakt, że zastosowanie bardziej aktualnych danych doprowadziłoby do takiego samego wniosku jest nieistotny do celów ustalenia, czy wniosek spełniał standardy dowodowe wymagane przez prawo na potrzeby wszczęcia postępowania.

(18)

Jak wyjaśniono w motywie 15 powyżej, odniesienie do art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie ma znaczenia dla danych wykorzystanych we wniosku, ponieważ odnosi się ono do okresu zastosowanego podczas dochodzenia, a nie do wniosku. Ponadto art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zawiera wymóg, aby wszczęcie dochodzenia opierało się na „wystarczających dowodach”, co do których Komisji przysługuje pewien zakres swobody, jeśli chodzi o ich ocenę. W każdym razie, jak wyjaśniono powyżej w motywach 6–7, kryteria te zostały spełnione. W art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zawarto wymóg, aby wnioskodawca w swoim wniosku zawarł dostępne mu statystyki. Nie umożliwia to wnioskodawcom wyboru najbardziej dogodnego okresu, jak sugerowała grupa Dingsheng. W wyniku kontroli krzyżowej nieco bardziej aktualnych i szczegółowych danych przeprowadzonej przez Komisję przed wszczęciem postępowania nie stwierdzono żadnych przesłanek wskazujących, że informacje wykorzystane we wniosku są nieaktualne, a wręcz przeciwnie, ponieważ zastosowanie bardziej aktualnych danych wykazałoby podobne tendencje i doprowadziłoby do takich samych wniosków. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(19)

Grupa Dingsheng twierdziła również, że dostępne dowody nie są wystarczające, aby wykazać istnienie praktyk obchodzenia środków. Z uwagi na domniemaną niewiarygodność statystyk, o których mowa w motywie 14, grupa Dingsheng twierdziła, że statystyki te nie mogą stanowić dowodu zmiany struktury handlu zgodnie z wymogami art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Ponadto argumentowała, że wymóg istnienia szkody pod względem zarówno ilości, jak i cen, podważający skutki naprawcze pierwotnego dochodzenia antydumpingowego, nie został spełniony, ponieważ leżąca u jego podstaw analiza opierała się na wyżej wspomnianych rzekomo niewiarygodnych danych, a zatem była niejednoznaczna. Ponadto obliczenia zawarte we wniosku opierały się tylko na jednym z dwóch odpowiednich kodów CN. Co więcej, margines szkody obliczony we wniosku był, według grupy Dingsheng nieznaczny, a zatem nie stanowił przekonującego dowodu na jakiekolwiek osłabienie skutków obowiązujących środków. Dodatkowe dowody przedstawione przez wnioskodawcę we wniosku, takie jak oferty producentów UE, zostały uznane za nieważną podstawę obliczeń szkody zawartych we wniosku.

(20)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. W odniesieniu do domniemanej niewiarygodności danych wykorzystanych do celów analizy wnioskodawca oparł swoją analizę na danych, które były dla niego dostępne, jak określono w motywie 15, a dowody dostarczone w ten sposób zostały uznane za wystarczające do wszczęcia dochodzenia. Fakt, że obliczenia opierały się tylko na jednym z kodów CN (7607 11 19) nie podważył prawidłowości wniosku. Jak wskazał wnioskodawca w odpowiedzi na uwagi grupy Dingsheng, Sąd stwierdził, że „rozporządzenie podstawowe nie zawiera wymogu, aby w przypadku gdy produkt objęty postępowaniem zawiera kilka rodzajów produktów, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, skarga zawierała informacje na temat wszystkich tych rodzajów produktów” (8). Grupa Dingsheng nie zakwestionowała faktu, że ten konkretny kod CN obejmował najbardziej reprezentatywne rodzaje produktów. W rzeczywistości dane dotyczące przywozu z Comext na poziomie 10-cyfrowego kodu TARIC wykazały, że w okresie objętym dochodzeniem w ogóle nie dokonywano przywozu produktów objętych drugim kodem CN (7607 11 90). Dlatego też uwzględnienie tego kodu CN nie zmieniłoby wyniku analizy zawartej we wniosku.

(21)

Jeśli chodzi o poziom marginesu szkody, margines ustalony przez wnioskodawcę w wysokości 3,2 % został uznany za wystarczający do stwierdzenia na etapie wszczęcia postępowania, że skutki naprawcze cła ulegają osłabieniu pod względem cen produktu podobnego. Jak wnioskodawca wskazał w swoich uwagach do informacji przekazanych przez grupę Dingsheng, produkt objęty dochodzeniem jest bardzo wrażliwy na ceny, a konkurencja w dużej mierze opiera się na cenie. W takim kontekście można uznać, że margines szkody wynoszący 3,2 % osłabia skutki naprawcze ceł pod względem cen, w szczególności w sytuacji, gdy znacznie wzrosły ilości przywożonych towarów.

(22)

W odniesieniu do danych wykorzystanych do obliczenia podcięcia cenowego wnioskodawca oparł swoje obliczenia na informacjach, które były dla niego dostępne, a w tym przypadku było to kilka ofert od dostawców oraz ceny Londyńskiej Giełdy Metali (London Metal Exchange, LME). W swoich uwagach grupa Dingsheng nie przedstawiła bardziej racjonalnej metodyki dokonywania obliczeń, która mogłaby być dostępna dla wnioskodawcy. Komisja uznała zatem, że zastosowana metodyka jest wystarczająco wiarygodna do przeprowadzenia niezbędnych obliczeń we wniosku.

(23)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng twierdziła, że Komisja, poprzez stwierdzenie, że „grupa Dingsheng nie przedstawiła bardziej racjonalnej metodyki dokonywania obliczeń”, próbowała przenieść ciężar dowodu na zainteresowane strony. Zamiast zbadać dokładność i adekwatność informacji dostarczonych przez wnioskodawcę „wydaje się, że Komisja przyjęła dane zawarte we wniosku w wartości nominalnej, bez dalszej analizy”.

(24)

Komisja odrzuciła te argumenty. Podobnie jak w przypadku wszystkich wniosków o wszczęcie dochodzenia Komisja dokładnie zbadała wszystkie dane i pozostałe dowody dostarczone przez wnioskodawcę i stwierdziła, że wykorzystane dane są wiarygodne i wystarczająco dokładne, aby uzasadnić wszczęcie dochodzenia. Ponadto Komisja zakwestionowała również stwierdzenie grupy Dingsheng, że usiłowała ona przenieść ciężar dowodu. Komisja zwróciła jedynie uwagę na fakt, że grupa Dingsheng nie przedstawiła alternatywnej metody, aby uzasadnić swoje twierdzenie, że metodyka zastosowana przez wnioskodawcę była niewiarygodna.

(25)

Grupa Dingsheng twierdziła również, że wartość normalną obliczono na podstawie wartości normalnej z dochodzenia przeglądowego, nie uwzględniając tym samym rozszerzonego zakresu produktu objętego poprzednim dochodzeniem w sprawie obejścia środków. Ponadto stwierdziła ona, że podstawę ceny eksportowej zastosowanej przez wnioskodawcę we wniosku stanowią statystyki Eurostatu dotyczące kodu CN, który nie obejmował dużych rolek, lecz odnosił się do małych rolek (9). Grupa Dingsheng twierdziła zatem, że margines dumpingu określony we wniosku był niewiarygodny, ponieważ opierał się na nieprawidłowych danych liczbowych.

(26)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Aby stwierdzić istnienie dumpingu, art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zawiera wymóg dokonania porównania z wartością normalną wcześniej ustaloną dla produktu podobnego. Zgodnie z tym przepisem wnioskodawca zastosował wartość normalną ustaloną w ramach dochodzenia przeglądowego. Ponadto uwzględnienie wartości normalnych z poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków zwiększyłoby jedynie margines dumpingu, ponieważ te wartości normalne były wyższe niż wartości zastosowane w dochodzeniu przeglądowym. W związku z tym Komisja uznała zastosowanie wartości normalnej ustalonej w ramach dochodzenia przeglądowego za ostrożny szacunek do obliczenia marginesu dumpingu.

(27)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng powtórzyła swoje twierdzenie, że rozszerzony zakres produktu powinien był zostać uwzględniony przy obliczaniu wartości normalnej we wniosku, ponieważ art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zawiera wymóg uwzględnienia wszystkich ustalonych wcześniej wartości normalnych, a nie tylko tych ustalonych w ramach ostatniego dochodzenia przeglądowego. Art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego odnosi się jednak do „normalnych wartości uprzednio ustalonych dla produktów podobnych”. Nie ma wymogu, aby musiały być brane pod uwagę wszystkie wartości normalne ze wszystkich wcześniejszych dochodzeń. W każdym razie, jak stwierdzono w motywie 26, istniały wystarczające dowody oparte na wartościach normalnych pochodzących tylko z dochodzenia przeglądowego, które reprezentują większość przywozu (zob. motyw 20) na potrzeby uzasadnienia wszczęcia dochodzenia. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(28)

Twierdzenie grupy Dingsheng o zastosowania statystyk Eurostatu dotyczących małych rolek do obliczenia ceny eksportowej dużych rolek było niezgodne ze stanem faktycznym. Wnioskodawca rzeczywiście błędnie powołał się na kod CN obejmujący małe rolki w załączniku 10 do wniosku, ale dokładniejsza analiza danych Eurostatu, które uwzględniono w załączniku 3 do wniosku, wykazała, że zastosowana cena eksportowa była prawidłowo oparta na danych dotyczących kodu CN 7607 11 19, który obejmuje duże rolki. Jak stwierdzono w motywie 20 powyżej, kod ten obejmuje najbardziej reprezentatywne rodzaje produktów.

(29)

W oparciu o uzasadnienia przedstawione w motywach 12–28 powyżej Komisja odrzuciła argumenty przedstawione przez grupę Dingsheng i uznała, że wniosek zawierał wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

(30)

Okres objęty dochodzeniem był to okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Dane dotyczące okresu objętego dochodzeniem zgromadzono w celu zbadania między innymi domniemanej zmiany struktury handlu po wprowadzeniu środków w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem oraz po rozszerzeniu tych środków na nieznacznie zmieniony produkt rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/271, jak również istnienie praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem. Za okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres sprawozdawczy” lub „OS”) zgromadzono bardziej szczegółowe dane w celu zbadania, czy przywóz osłabiał skutki naprawcze obowiązujących środków pod względem cen lub ilości oraz czy występował dumping.

(31)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu dochodzenia władze ChRL i Tajlandii, producentów eksportujących w tych państwach oraz znanych zainteresowanych importerów unijnych i przemysł unijny. Kwestionariusze/formularze dotyczące zwolnienia udostępniono producentom/eksporterom w Tajlandii i ChRL oraz importerom unijnym, którzy są znani Komisji lub którzy zgłosili się w terminie określonym w art. 3 rozporządzenia wszczynającego.

(32)

Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym. Wszystkie strony zostały poinformowane, że nieprzedłożenie wszystkich istotnych informacji lub przedłożenie niepełnych, nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji może prowadzić do zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego i oparcia ustaleń na dostępnych faktach.

(33)

Zgłosiły się jedna grupa przedsiębiorstw z Tajlandii, pięciu importerów niepowiązanych z Unii, jeden importer niepowiązany spoza Unii oraz Europejskie Stowarzyszenie Producentów Folii Aluminiowej. W trakcie dochodzenia nie zgłosił się żaden niepowiązany chiński producent eksportujący.

(34)

Kompletny formularz wniosku o zwolnienie przedłożyły następujące przedsiębiorstwa należące do chińskiej grupy Dingsheng:

(35)

Pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach przekazali następujący unijni importerzy niepowiązani należący do grupy SPHERE:

(36)

Z uwagi na wybuch pandemii COVID-19 i środki izolacji wprowadzone przez poszczególne państwa członkowskie, jak również przez poszczególne państwa trzecie, Komisja nie mogła przeprowadzić wizyt weryfikacyjnych zgodnie z art. 16 rozporządzenia podstawowego na terenie współpracujących podmiotów prawnych. Komisja przeprowadziła analizę przekazanych przez strony informacji, takich jak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach lub odpowiedzi na pisma w sprawie uzupełnienia braków, zgodnie z zawiadomieniem z dnia 16 marca 2020 r. w sprawie skutków, jakie pojawienie się COVID-19 ma na dochodzenia antydumpingowe i antysubsydyjne (10). W świetle kwestii przedstawionych w motywie 75 poniżej nie uznano za konieczne przeprowadzania zdalnej kontroli krzyżowej przekazanych informacji.

(37)

Dwóch importerów niepowiązanych w Unii – Cofresco Poland sp. z o.o. Manufacturing Sp. k. i Cuki Cofresco Srl. – przedstawiło w wyznaczonym terminie zdecydowanie niekompletne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Żadne z przedsiębiorstw nie przekazało odpowiedzi na dodatkowe pytania ani nie odpowiedziało na skierowane do nich pisma w sprawie uzupełnienia braków. Po poinformowaniu obu przedsiębiorstw, że ich niekompletne odpowiedzi nie zostaną wzięte pod uwagę zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego przedsiębiorstwa dostarczyły jednak pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i odpowiedziały na powiązane pytania dodatkowe. Niemniej jednak, ponieważ odpowiedzi te wpłynęły dopiero kilka miesięcy po upływie początkowych terminów i nie mogły zostać poddane pełnemu procesowi uzupełniania braków lub zdalnej kontroli krzyżowej, dostarczone informacje zostały uwzględnione w dochodzeniu tylko w takim zakresie, w jakim uznano je za kompletne i wiarygodne.

(38)

Jeden importer niepowiązany ze Szwajcarii, Transparent Paper Ltd. („TPL”), również zarejestrował się jako zainteresowana strona i przekazał uwagi. Wnioskodawca utrzymywał jednak, że importer niepowiązany spoza Unii nie powinien zostać zarejestrowany jako zainteresowana strona oraz że wszelkie uwagi przedstawione przez TPL należy pominąć z dwóch względów. Po pierwsze dlatego, że TPL twierdziło, że nie przywozi produktu objętego postępowaniem ani produktu objętego dochodzeniem, lecz folię aluminiową do dalszego przetwarzania. Po drugie ponieważ – zdaniem wnioskodawcy – mało prawdopodobne jest, aby TPL nie przywoziło produktu objętego postępowaniem ani produktu objętego dochodzeniem, ponieważ produkty przywożone przez TPL i produkt objęty dochodzeniem są w dużej mierze podobne. W związku z tym wnioskodawca stwierdził, że TPL powinno było zgłosić swoje zakupy.

(39)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. TPL ma prawnie uzasadniony interes w rozstrzygnięciu tej sprawy. W poprzednim dochodzeniu w sprawie obejścia środków ustalono, że często folię aluminiową do dalszego przetwarzania (produkt przywożony przez TPL) można odróżnić od dużych rolek (produkt objęty dochodzeniem) jedynie na podstawie ich końcowego przeznaczenia, tj. czy są przeznaczone do użytku domowego czy do innych zastosowań (takich jak dalsze przetwarzanie). W związku z tym ewentualne zwolnienie dużych rolek z ostatecznego cła antydumpingowego podlega warunkom ustanowionym w odpowiednich unijnych przepisach celnych dotyczących procedury końcowego przeznaczenia, w szczególności w art. 254 unijnego kodeksu celnego (11). Rozszerzenie ceł antydumpingowych obowiązujących w przypadku przywozu dużych rolek z ChRL na przywóz dużych rolek wysyłanych z Tajlandii oznacza również rozszerzenie zastosowania tej procedury końcowego przeznaczenia (12). Każdy importer folii aluminiowej do dalszego przetwarzania z Tajlandii, w tym TPL, który odprawi swoje produkty w Unii, będzie teraz musiał poddać się procedurze końcowego przeznaczenia albo opłacić rozszerzone cło antydumpingowe.

(40)

TPL, jako importer produktu innego niż produkt objęty dochodzeniem, nie miał obowiązku dostarczenia informacji wskazanych przez wnioskodawcę w jego odpowiedzi, takich jak informacje dotyczące zakupów folii aluminiowej do dalszego przetwarzania. Komisja również nie żądała tych informacji od TPL. TPL miało jednak prawo przedstawić uwagi jako zainteresowana strona.

(41)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, aby dokonać oceny występowania możliwego obchodzenia środków, należy kolejno poddać analizie następujące elementy:

(42)

W niniejszym dochodzeniu, jako że dowody dostarczone przez wnioskodawcę we wniosku wskazywały na operacje montażowe w Tajlandii, Komisja szczegółowo sprawdziła, czy spełnione były kryteria określone w art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, a w szczególności:

(43)

Współpracująca grupa przedsiębiorstw w Tajlandii, grupa Dingsheng, odpowiadała za ponad 95 % łącznego wywozu do UE w okresie sprawozdawczym. Poziom współpracy uznano zatem za wysoki. Poza przedsiębiorstwami w ChRL należącymi do grupy Dingsheng odnotowano brak współpracy ze strony producentów eksportujących w ChRL. W związku z tym ustalenia dotyczące przywozu dużych rolek z Chin do Unii oraz wywozu z Chin do Tajlandii oparto na dostępnym stanie faktycznym zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Informacje przekazane przez współpracującą grupę przedsiębiorstw uzupełniono danymi pozyskanymi z baz danych takich jak baza danych utworzona na podstawie sprawozdań określonych w art. 14 ust. 6, która przedstawia informacje na poziomie przedsiębiorstwa, Global Trade Atlas (13) i Eurostat, a także innymi publicznie dostępnymi informacjami.

(44)

W tabeli 1 poniżej przedstawiono zmiany w przywozie z ChRL i Tajlandii w okresie objętym dochodzeniem (14).

Tabela 1

Przywóz dużych rolek w okresie objętym dochodzeniem (w tonach)

Źródło: Eurostat.

(45)

W okresie pomiędzy 2016 r. a końcem okresu sprawozdawczego odnotowano duży wzrost przywozu z Tajlandii – z zaledwie 18 ton do 5 801 ton. Jednocześnie udział Tajlandii w łącznym przywozie wzrósł z 0,03 % do 8,53 %. Przywóz z ChRL również rósł, ale znacznie wolniej – odnotowano wzrost z 8 948 ton do 26 466 ton. Udział ChRL w łącznym przywozie także się zwiększył – z 16 % do 39 %.

(46)

Z dokładniejszej analizy bazy danych utworzonej na podstawie sprawozdań określonych w art. 14 ust. 6 wynika jednak, że znaczącej części tego przywozu dokonali chińscy producenci eksportujący, których zwolniono ze środków w poprzednim dochodzeniu w sprawie obejścia środków. W toku poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków ustalono, że wspomniani producenci eksportujący nie wywozili folii aluminiowej do użytku domowego, lecz raczej folię aluminiową do dalszego przetwarzania, która nie jest produktem objętym dochodzeniem (15).

(47)

Po wyłączeniu z analizy przywozu dokonanego przez wspomniane cztery przedsiębiorstwa dane liczbowe wskazują na znaczący spadek wielkości przywozu do zaledwie 307 ton w okresie sprawozdawczym. Fakt ten znajduje również potwierdzenie w odpowiedziach jednego ze współpracujących importerów niepowiązanych w Unii, który przekazał informacje wskazujące, że przed 2017 r. kupował duże rolki w ChRL. Począwszy od 2019 r. duże rolki pozyskiwano już jednak nie z ChRL, lecz z Tajlandii. Pozostali importerzy niepowiązani rozpoczęli przywóz z Tajlandii w latach 2019 i 2020.

(48)

W tabeli 2 przedstawiono zmiany wielkości wywozu surowców niezbędnych do produkcji dużych rolek z ChRL do Tajlandii w okresie objętym dochodzeniem.

Tabela 2

Wywóz surowców z ChRL do Tajlandii w okresie objętym dochodzeniem  (16) (w tonach)

Źródło: Global Trade Atlas.

(49)

Podstawowym surowcem do produkcji folii aluminiowej do użytku domowego jest aluminium pierwotne. To aluminium surowe przetwarza się następnie w celu wyprodukowania materiału foliowego, z którego powstają duże rolki. Z dostępnych Komisji dowodów pochodzących z wniosku oraz otrzymanych od współpracującego tajlandzkiego producenta eksportującego wynika, że duże rolki wywożone do Unii z Tajlandii produkuje się z materiału foliowego.

(50)

Tabela 2 pokazuje, że od 2016 r. odnotowywano stały wzrost wywozu materiału foliowego z ChRL do Tajlandii. W tym zakresie Komisja zauważyła, że materiał foliowy prawdopodobnie nie był wykorzystywany w Tajlandii wyłącznie do produkcji dużych rolek, lecz służył także do produkcji na przykład małych rolek. Ponadto materiał foliowy jest wykorzystywany jako surowiec w wielu innych sektorach, na przykład w przemyśle opakowaniowym czy w celach izolacyjnych. Dlatego też jedynie część tego przywożonego materiału foliowego wykorzystuje się w praktyce w procesach produkcji dużych rolek.

(51)

Znaczący wzrost wielkości przywozu materiału foliowego z ChRL do Tajlandii wskazywał jednak na zwiększony popyt na ten surowiec w Tajlandii. Można to, przynajmniej częściowo, wyjaśnić wzrostem produkcji dużych rolek w Tajlandii i ich wywozu z tego kraju. Wniosek ten potwierdzają również informacje przekazane przez współpracujące tajlandzkie przedsiębiorstwa.

(52)

Współpracująca grupa Dingsheng odpowiadała za niemal cały (ponad 95 %) przywóz produktu objętego dochodzeniem z Tajlandii w okresie sprawozdawczym. Tajlandzkie podmioty składają się z jednego producenta eksportującego (Dingheng) i jednego przedsiębiorstwa handlowego (Thai Dingli), które utrzymywało, że sprzedaje do Unii wyłącznie produkty wyprodukowane przez grupę Dingheng. Dingheng to chińskie przedsiębiorstwo, który utworzyło zakłady produkcyjne w Tajlandii w 2018 r. oraz sprzedało swoje pierwsze produkty do UE w pierwszej połowie 2019 r. W odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przedsiębiorstwo stwierdziło, że kupuje wszystkie surowce (materiał foliowy) z ChRL.

(53)

Wzrost wywozu dużych rolek z Tajlandii do Unii, równoległy spadek wywozu dużych rolek z ChRL do Unii oraz wzrost wywozu materiału foliowego z ChRL do Tajlandii w tym samym okresie stanowią zmianę struktury handlu między ChRL, Tajlandią a Unią w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Dotyczy to w szczególności współpracujących tajlandzkich przedsiębiorstw, które rozpoczęły przywóz surowca z ChRL oraz produkcję i wywóz dużych rolek do Unii dopiero po rozszerzeniu środków w następstwie poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków.

(54)

Art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zawiera wymóg, zgodnie z którym zmiana struktury handlu powinna wynikać z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem. Praktyka, proces lub prace polegają na wysyłce towaru objętego istniejącymi środkami za pośrednictwem państw trzecich oraz montażu części/wykończeniu w państwie trzecim zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(55)

Dingheng produkuje duże rolki z materiału foliowego. Proces produkcji – zgodnie z wnioskiem przedsiębiorstwa o zwolnienie – obejmuje takie operacje jak dalsze walcowanie, cięcie wzdłużne, wyżarzanie i pakowanie. Komisja uznała te operacje za stosunkowo mało znaczące.

(56)

Grupa Dingsheng utrzymywała, że wspomniane operacje nie są mało znaczące, ponieważ materiał foliowy poddaje się różnym procesom wymagającym różnych specjalistycznych maszyn, oraz argumentowała, że twierdzenie to dodatkowo potwierdza fakt, iż produkty wytwarzane przez przedsiębiorstwo Dingheng są klasyfikowane w ramach innej pozycji taryfowej niż materiał wsadowy.

(57)

Komisja przyznała, że materiał wsadowy poddaje się różnym procesom, zanim zostanie sprzedany jako produkt objęty dochodzeniem przez przedsiębiorstwo Dingheng. Procesów tych nie można jednak uznać za znaczące operacje, a przynajmniej nie w porównaniu z procesem produkcji, który odbywa się przed przywiezieniem materiału wsadowego do zakładu produkcyjnego przedsiębiorstwa Dingheng. Proces produkcji foliowego materiału wsadowego obejmuje topienie wlewków aluminiowych, odlewanie, piłowanie, skórowanie, podgrzewanie, kilkustopniowe walcowanie na gorąco i na zimno oraz wyżarzanie. Kolejne etapy przekształcania materiału foliowego w duże rolki mają zatem stosunkowo niewielki zakres i, jak wykazano w motywie 82 poniżej, stosunkowo ograniczoną wartość dodaną, co jest istotnym kryterium w tym zakresie. Ponadto zmiana pozycji taryfowej nie może być uważana za dowód wpływu operacji przeprowadzonych na materiale wsadowym. W art. 13 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego wyraźnie stwierdzono, że praktyką służącą obchodzeniu środków jest „nieznaczn[a] modyfikacj[a] przedmiotowego towaru, tak aby podlegał on zakwalifikowaniu pod takie regulacje celne, które zazwyczaj nie są objęte środkami”. W związku z tym twierdzenia grupy Dingsheng zostały odrzucone.

(58)

Jak określono w motywie 34, Dingheng jest spółką zależną chińskiego przedsiębiorstwa i jako taka stanowi część chińskiej grupy Dingsheng. Grupa ta składa się m.in. z przedsiębiorstw, które produkują folię aluminiową do użytku domowego i produkty powiązane, dostarczają surowce do takiej produkcji lub prowadzą handel takimi surowcami lub produktami końcowymi. W poprzednich dochodzeniach dotyczących dużych rolek ustalono, że niektóre chińskie podmioty wchodzące w skład grupy Dingsheng dokonywały wywozu dużych rolek po cenach dumpingowych (17) oraz obchodziły cła nałożone w dochodzeniach pierwotnym i przeglądowym, nieznacznie modyfikując produkt (18). Zgodnie z bazą danych utworzoną na podstawie sprawozdań określonych w art. 14 ust. 6 od czasu poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków nie dokonano żadnego przywozu od właściwego chińskiego producenta eksportującego z grupy Dingsheng, co zbiega się w czasie z rozpoczęciem przez Dingheng wywozu do Unii z Tajlandii. Informacje przekazane przez chińskie podmioty z grupy Dingsheng potwierdziły, że w tym okresie przedsiębiorstwa te nie prowadziły wywozu do Unii.

(59)

Dingheng wyjaśniło, że uzasadnieniem rozpoczęcia produkcji dużych rolek w Tajlandii było ustanowienie obecności grupy Dingsheng za granicą zgodnie z „jej misją globalizacji i ponadnarodowym planem rozwoju”. Wejście jednostki dominującej przedsiębiorstwa Dingheng na giełdę w 2018 r. zapewniło niezbędne środki finansowe umożliwiające ekspansję w Tajlandii. Ponadto utworzenie zakładu produkcyjnego w Tajlandii miało pozwolić grupie na zabezpieczenie ryzyka związanego z metalami na rynkach międzynarodowych, umożliwić zakup surowców aluminiowych po cenie LME zamiast po cenie na rynku w Szanghaju oraz rozszerzyć działalność na inne, bardziej dochodowe rynki niż ChRL. Dingheng wyjaśniło również, że chociaż w okresie objętym dochodzeniem produkowało duże rolki z foliowego materiału wsadowego, zgodnie z planem inwestycyjnym zamierzało utworzyć linię odlewniczą do produkcji z wlewków aluminiowych. Po uruchomieniu linii odlewniczej Dingheng będzie zaopatrywało się we wlewki aluminiowe na całym świecie i znacznie zmniejszy udział procentowy chińskich surowców, ograniczając tym samym ryzyko związane z niestabilnością surowca.

(60)

Komisja zauważyła, że sytuacja w okresie sprawozdawczym nie odzwierciedlała zamiarów przedsiębiorstwa określonych w jego planie inwestycyjnym. W praktyce w okresie sprawozdawczym Dingheng pozyskiwało wszystkie surowce z ChRL i produkowało wszystkie duże rolki z przywożonego foliowego materiału wsadowego. Ponadto Dingheng uzupełniało własną produkcję dużych rolek dużymi rolkami kupowanymi od swoich przedsiębiorstw powiązanych w ChRL, ponieważ jego własna produkcja nie była wystarczająca, aby zaspokoić popyt klientów w okresie sprawozdawczym. Mimo że Dingheng przedstawiło dowody na to, że planowana linia odlewnicza była w budowie, nie została ona ukończona ani nie była wykorzystywana w okresie sprawozdawczym.

(61)

Ponadto plan inwestycyjny przedsiębiorstwa jest w praktyce sprawozdaniem ze studium wykonalności, w którym przeanalizowano, czy zwiększenie mocy produkcyjnych w zakładzie produkcyjnym Dingheng, między innymi poprzez dodanie linii odlewniczej, byłoby ekonomicznie wykonalne. Sprawozdanie pochodzi z sierpnia 2019 r., czyli powstało po tym, jak Dingheng rozpoczęło już produkcję dużych rolek z przywożonego foliowego materiału wsadowego. Ponadto w sprawozdaniu wspomina się o przywozie surowców (wlewków aluminiowych) z ChRL również w przyszłości, co podważa argument przedsiębiorstwa o rozpoczęciu produkcji poza ChRL w celu zakupu surowców po niższej cenie. Chociaż przedsiębiorstwo mogłoby w praktyce istotnie zacząć kupować surowce poza ChRL, Komisja nie mogła wyciągnąć żadnych wniosków na temat nieznanej przyszłej sytuacji na podstawie faktów dostępnych w okresie sprawozdawczym.

(62)

Ponadto przedsiębiorstwo nie było w stanie przedstawić żadnych dowodów na istnienie racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia wywozu dużych rolek z Tajlandii do Unii innych niż wspomniane wyżej plany czy zamiary dotyczące przyszłych inwestycji lub produkcji. Sprawozdanie z wykonalności przedstawione jako plan inwestycyjny pochodzi z okresu po utworzeniu zakładu produkcyjnego w Tajlandii, a zatem nie można go przedstawić jako dowodu na ekonomiczne uzasadnienie wywozu dużych rolek z Tajlandii do Unii w okresie sprawozdawczym. Ponadto kwerenda internetowa wykazała, że unikanie płacenia ceł antydumpingowych było wykorzystywane przez Dingheng jako argument mający przyciągnąć klientów – na jednej ze stron internetowych pojawiła się następująca informacja: „Możemy dostarczyć Państwu folię aluminiową z naszej fabryki w Tajlandii lub we Włoszech, aby uniknąć podatku antydumpingowego” (19).

(63)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng przedstawiła sprawozdanie z 2018 r. („sprawozdanie z 2018 r.”), twierdząc, że jest to pierwsza wersja sprawozdania ze studium wykonalności z 2019 r. („sprawozdanie z 2019 r.”). Grupa Dingsheng podkreśliła również, że chociaż nazwano je sprawozdaniem ze studium wykonalności, a nie planem inwestycyjnym, zostało ono przeanalizowane przez zarząd głównego akcjonariusza przedsiębiorstwa Dingsheng w kontekście zatwierdzenia inwestycji w Tajlandii.

(64)

Komisja przeanalizowała sprawozdanie z 2018 r. i stwierdziła, że choć jest ono bardzo podobne do sprawozdania z 2019 r., jest znacznie bardziej ograniczone, jeżeli chodzi o zakres przewidywanej działalności. Podczas gdy w sprawozdaniu z 2018 r. wspomniano tylko o walcowni i wymieniono projektowane urządzenia, obejmujące maszyny przeznaczone tylko do walcowania, nawijania, cięcia wzdłużnego i wyżarzania, w sprawozdaniu z 2019 r. jest z kolei o linii do walcowania i odlewania. Linia odlewnicza ma zasadnicze znaczenie, ponieważ zgodnie z wcześniej przekazanymi przez przedsiębiorstwo informacjami jej utworzenie wyeliminowałoby potrzebę zamawiania materiału foliowego z Chin, ponieważ umożliwiłaby ona produkcję materiału foliowego w Tajlandii przy użyciu surowców (wlewków aluminiowych) pozyskiwanych na całym świecie (zob. również motyw 59 powyżej).

(65)

Jak wyjaśniono w motywie 61 powyżej, sprawozdanie z 2019 r. pochodzi z okresu po utworzeniu zakładu produkcyjnego przedsiębiorstwa Dingheng. Grupa Dingsheng twierdziła jednak, że sprawozdanie z 2019 r. było „niczym innym jak integracją i przeglądem pierwszego planu, który został przygotowany w 2018 r. i który nie mógł zostać wdrożony przez grupę Dingsheng”. Ponadto grupa Dingsheng twierdziła, że w sprawozdaniu z 2019 r. zasugerowano zmniejszenie wielkości pierwotnego projektu, przewidując zdolności produkcyjne na poziomie [40 000–60 000] ton rocznie zamiast [50 000–70 000] ton rocznie. Komisja uznała jednak to twierdzenie za niezgodne ze stanem faktycznym, biorąc pod uwagę, że w sprawozdaniu z 2019 r. w kilku miejscach wyraźnie wspomniano, że celem sprawozdania jest umożliwienie uzyskania dodatkowych mocy produkcyjnych rzędu [40 000–60 000] ton, aby osiągnąć roczną produkcję na poziomie [90 000–130 000] ton. Co więcej, tytuł sprawozdania brzmi: „Projekt dodania zdolności produkcji folii aluminiowej rzędu [40 000–60 000] ton”.

(66)

Grupa Dingsheng nie przedstawiła żadnych informacji wskazujących na to, że w czasie opublikowania sprawozdania z 2018 r. i podejmowania decyzji inwestycyjnej istniał jakikolwiek zamiar utworzenia zakładu produkcyjnego w Tajlandii, który nie wymagałby przywozu foliowego materiału wsadowego z Chin. Wręcz przeciwnie, przedstawione informacje wskazują na zamiar utworzenia zakładu do produkcji dużych rolek z przywożonego materiału foliowego poprzez wykonywanie jedynie stosunkowo mało znaczących operacji. Sytuacja w okresie sprawozdawczym w rzeczywistości odzwierciedlała zakład produkcyjny przewidziany w sprawozdaniu z 2018 r. Jedyny przedstawiony dokument, w którym wspomina się o możliwości utworzenia linii odlewniczej, pochodzi z 2019 r., czyli powstał już po utworzeniu zakładu produkcyjnego przedsiębiorstwa Dingheng.

(67)

Grupa Dingsheng twierdziła również, że fakt, iż w sprawozdaniu z 2019 r. wspomniano o przywozie surowców (wlewków aluminiowych) z Chin (jak wspomniano w motywie 61 powyżej), nie może być traktowany jako brak uzasadnienia ekonomicznego dla rozpoczęcia operacji w Tajlandii. W tym kontekście grupa Dingsheng wskazała na informacje dostarczone Komisji w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków, w której stwierdziła, że przywóz surowców z Chin byłby „nielogiczny z ekonomicznego punktu widzenia”, ponieważ na wlewki aluminiowe z Chin nakładany jest 30-proc. podatek wywozowy. Grupa Dingsheng twierdziła zatem, że surowiec ten będzie pozyskiwany z innych krajów. Ponadto grupa argumentowała, że wprowadzenie planowanej linii odlewniczej wyeliminuje potrzebę zakupu materiału foliowego z Chin.

(68)

Zarówno w sprawozdaniu z 2018 r., jak i w sprawozdaniu z 2019 r. wspomina się jednak o pozyskiwaniu surowców z Chin niezależnie od tego, czy chodzi o materiał foliowy czy o wlewki. W żadnym miejscu sprawozdania nie wspomniano o 30-proc. podatku wywozowym od wlewków z Chin, mimo że podatek ten (lub podobny) miał już istnieć w czasie przeprowadzania tych badań. Ponadto przewidywana produkcja foliowego materiału wsadowego w zakładzie produkcyjnym przedsiębiorstwa Dingheng nie jest wystarczająca do pokrycia planowanej produkcji folii aluminiowej. W sprawozdaniu z 2019 r. stwierdzono bowiem, że „Roczna produkcja arkuszy folii aluminiowej wymaga [70 000–90 000] ton materiału, z czego część jest produkowana przez nowo wybudowaną linię do odlewania i walcowania, a reszta jest przywożona z Chin”.

(69)

To, czy Dingheng będzie w przyszłości zaopatrywało się w surowce w Chinach czy w innych krajach oraz czy wybory te będą logiczne z ekonomicznego punktu widzenia, nie ma w żadnym wypadku decydującego znaczenia dla obecnego dochodzenia. Komisja musi oprzeć swoje wnioski na faktach i danych liczbowych odnoszących się do okresu objętego dochodzeniem. Jak już stwierdzono w motywie 61 powyżej, niemożliwe jest wyciągnięcie jakichkolwiek wniosków dotyczących nieznanej przyszłej sytuacji na podstawie faktów dostępnych w okresie sprawozdawczym.

(70)

Grupa Dingsheng argumentowała również, że reklama, w której wspomniano o uniknięciu ceł antydumpingowych, aby przyciągnąć klientów (zob. motyw 62 powyżej), z natury rzeczy jest „następstwem decyzji biznesowych grupy” oraz „zwykłym stwierdzeniem faktów”. Nie może ona zatem „w żaden sposób przyczynić się do wyjaśnienia domniemanego braku uzasadnienia ekonomicznego”. Grupa Dingsheng ma rację, twierdząc, że reklama jako taka nie może być postrzegana jako rozstrzygający samodzielny dowód potwierdzając przyczynę utworzenia zakładu produkcyjnego w Tajlandii. Reklama ta wskazuje jednak, że uniknięcie ceł antydumpingowych odegrało rolę w decyzjach ekonomicznych (marketingowych) grupy Dingsheng. Decyzje te dotyczyły na przykład tego, jak zapewnić, aby potencjalni klienci kupowali produkty grupy Dingsheng z któregokolwiek z jej zakładów produkcyjnych. Nie przedstawiono żadnych innych argumentów, takich jak jakość lub cena produktu, przemawiających za tym, aby klienci wybrali na swojego dostawcę tajlandzki zakład produkcyjny zamiast innych zakładów produkcyjnych. W reklamie, którą usunięto w okresie po ujawnieniu ustaleń, wspomniano jedynie o uniknięciu ceł antydumpingowych.

(71)

Ponadto grupa Dingsheng przedstawiła argumenty dotyczące racjonalnych przyczyn lub ekonomicznego uzasadnienia dla rozszerzenia swojej działalności z Chin na Tajlandię w 2018 r. Obejmowały one możliwość zwiększenia mocy produkcyjnych, mniej rygorystyczne przepisy w zakresie ochrony środowiska obowiązujące w Tajlandii, potrzebę ustanowienia obecności na innych rynkach z uwagi na nasycenie chińskiego rynku folii oraz konieczność przezwyciężenia niedawnych wahań na rynkach terminowych aluminium. Jak przyznała jednak sama grupa Dingsheng, argumenty te nie tłumaczą aktualnej sytuacji produkcyjnej i mogą okazać się istotne w kontekście przyszłej sytuacji wyłącznie w sytuacji domniemania, że Dingheng rozpocznie produkcję dużych rolek z pozyskiwanych globalnie wlewek aluminiowych.

(72)

Grupa Dingsheng stwierdziła ponadto, że Komisja nie powinna opierać swojej analizy na sytuacji tymczasowej, ale wziąć również pod uwagę przyszłą sytuację. Jak już jednak wspomniano w motywie 69 powyżej, Komisja jest prawnie zobowiązana do oparcia swojej analizy na faktach i danych liczbowych odnoszących się do okresu objętego dochodzeniem. Z faktów tych wynika, że Dingheng produkowało duże rolki z materiału foliowego przywożonego z Chin i sprzedawało je głównie klientom międzynarodowym. Pierwsza wzmianka o zmianie procesu produkcji w Tajlandii i o dodaniu linii odlewniczej w zakładzie produkcyjnym pojawiła się dopiero w 2019 r., po utworzeniu zakładu produkcyjnego. Większość spośród wskazanych powyżej powodów uzasadniających ustanowienie obecności poza Chinami jeszcze się nie zmaterializowała, a zatem nie można uznać ich za ekonomiczne uzasadnienie dla utworzenia przedmiotowego zakładu produkcyjnego w Tajlandii.

(73)

W związku z powyższym twierdzenia grupy Dingsheng zostały odrzucone. W toku dochodzenia nie stwierdzono wystarczających żadnych innych racjonalnych przyczyn ani żadnego innego wystarczającego ekonomicznego uzasadnienia dla opisanego powyżej utworzenia zakładu produkcyjnego w Tajlandii poza dążeniem do uniknięcia konieczności uiszczenia aktualnie obowiązujących ceł antydumpingowych. (20).

(74)

Zgodnie z wymogiem ustanowionym w art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego działalność montażowa musiała rozpocząć się lub znacznie się zwiększyć po lub tuż przed wszczęciem dochodzenia antydumpingowego, zaś części musiały pochodzić z kraju objętego środkami antydumpingowymi.

(75)

Choć informacje przekazane przez przedsiębiorstwa we wniosku o zwolnienie oraz w dwóch odpowiedziach na pisma w sprawie uzupełnienia braków nie były idealne pod każdym względem, Komisja uznała je za wystarczające do ustalenia, czy kryteria określone w art. 13 zostały spełnione.

(76)

Z tabeli 2 wynika, że przywóz dużych rolek z Tajlandii w 2016 i 2017 r. był nieznaczny. Po rozszerzeniu ceł antydumpingowych na nieznacznie zmodyfikowany produkt z ChRL w toku poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków w 2017 r. przywóz z Tajlandii zaczął się istotnie zwiększać w 2018 r. i od tej pory każdego roku ulegał podwojeniu w ujęciu ilościowym. Jak już wspomniano powyżej, ponad 95 % całego przywozu dużych rolek w okresie sprawozdawczym pochodziło z Dingheng i Thai Dingli, które utworzono w 2018 r.

(77)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng stwierdziła, że ustalenie Komisji, zgodnie z którym przywóz z Tajlandii wzrósł w 2018 r., oraz jej ustalenie, zgodnie z którym ponad 95 % całego przywozu dużych rolek w okresie sprawozdawczym pochodziło z Dingheng i Thai Dingli, były niezgodne ze stanem faktycznym. W opinii grupy Dingsheng przedsiębiorstwo Dingheng rozpoczęło produkcję komercyjną dopiero w 2019 r. i nie może być odpowiedzialne za 95 % przywozu w 2018 r.

(78)

Komisja zwróciła uwagę na fakt, że twierdzenie grupy Dingsheng opierało się na nieprawidłowej wykładni treści motywu 76 powyżej. Przedsiębiorstwa Dingheng i Thai Dingli odpowiadały za 95 % przywozu w okresie sprawozdawczym, a więc w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r., a nie w 2018 r. Jak wynika z wniosku o zwolnienie, w okresie sprawozdawczym zarówno Dingheng, jak i Thai Dingli dokonywały wywozu dużych rolek do Unii, co grupa Dingsheng potwierdziła w swoim piśmie. Z danych udostępnionych Komisji we wniosku, baz danych statystycznych i informacji przekazanych przez samą grupę Dingsheng wynika, że w okresie sprawozdawczym inne przedsiębiorstwa nie mogły odpowiadać za więcej niż 5 % przywozu do Unii. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(79)

Nawet przy założeniu, że w okresie sprawozdawczym do Unii wywożono wyłącznie duże rolki produkowane przez Dingheng (a nie duże rolki kupowane od ChRL), zgodnie z informacjami przekazanymi przez Dingheng 100 % wszystkich surowców (foliowy materiał wsadowy) zakupiono od (powiązanych i niepowiązanych) przedsiębiorstw chińskich. Dlatego też Komisja stwierdziła, że działalność montażowa rozpoczęła się po wszczęciu dochodzenia antydumpingowego, natomiast części pochodziły z kraju objętego środkami.

(80)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego w przypadku działalności montażowej innym warunkiem niezbędnym do stwierdzenia obchodzenia środków jest konieczność potwierdzenia, że części (w omawianym przypadku pochodzące z Chin) stanowią 60 % lub więcej łącznej wartości wszystkich części zmontowanego produktu i że wartość dodana do części wykorzystanych w trakcie montażu lub wykończenia nie przekracza 25 % kosztów produkcji.

(81)

Jak wspomniano w motywie 79, Dingheng produkowało duże rolki sprzedawane do Unii z surowców, które zostały zakupione w 100 % w ChRL, a zatem próg łącznej wartości części wynoszący 60 % został znacznie przekroczony. W związku z tym stwierdzono, że pierwsze kryterium ustanowione w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego zostało spełnione.

(82)

Na potrzeby przeprowadzenia analizy dotyczącej progu 25 % przyjęto, że wartość dodana do wykorzystanych części odpowiada sumie kosztów pracy i ogólnych kosztów wytworzenia poniesionych przez podmiot montujący w związku z tymi częściami. Do celów związanych z tym obliczeniem nie wzięto pod uwagę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych ani zysku. Ustaloną w ten sposób wartość dodaną wyrażono następnie jako odsetek kosztów produkcji, na które składa się wartość wszystkich części ustalona na podstawie fabrycznych, wolnorynkowych cen zakupu tych części powiększonych o wartość dodaną do tych części w trakcie montażu lub wykończenia. Stwierdzono, że ustalona w ten sposób średnia wartość dodana w okresie sprawozdawczym była znacznie niższa niż próg 25 % wyznaczony w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym uznano, że drugie kryterium ustanowione w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego również zostało spełnione.

(83)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz produktu objętego dochodzeniem osłabił, zarówno w odniesieniu do ilości, jak i cen, skutki naprawcze obecnie obowiązujących środków.

(84)

Jak wyjaśniono w motywach 44 i 45 powyżej, wzrost przywozu dużych rolek z Tajlandii był znaczący. Wielkość tego przywozu zwiększyła się z poziomu mniej niż 1 % łącznej wielkości przywozu dużych rolek w 2016 r. do niemal 9 % w okresie sprawozdawczym. W porównaniu przywóz od przedsiębiorstw chińskich, które nie zostały objęte zwolnieniem w toku ostatniego dochodzenia w sprawie obejścia środków, zmniejszył się z poziomu 13 % w 2016 r. do poziomu mniej niż 1 % w okresie sprawozdawczym.

(85)

Jeżeli chodzi o ceny, Komisja porównała średnią cenę niewyrządzającą szkody ustaloną w ramach poprzedniego przeglądu wygaśnięcia (21) ze średnimi ważonymi cenami eksportowymi CIF ustalonymi na podstawie informacji przekazanych przez współpracującego producenta, odpowiednio skorygowanymi w celu uwzględnienia zwykłych opłat celnych i kosztów ponoszonych po odprawie celnej. Po przeprowadzeniu tego porównania stwierdzono, że w omawianym przypadku dochodziło do zaniżania cen o 49 % i podcięcia cenowego wynoszącego 40 %.

(86)

Komisja stwierdziła, że obowiązujące środki były osłabiane pod względem ilości i cen na skutek przywozu z Tajlandii objętego niniejszym dochodzeniem.

(87)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng argumentowała, że nie otrzymała wystarczających informacji, aby zweryfikować prawidłowość dokonanych obliczeń, z uwagi na nieujawnienie ceny niewyrządzającej szkody oraz docelowego poziomu zysku, na podstawie których obliczono poziomy zaniżania cen i podcięcia cenowego.

(88)

Komisja odrzuciła to twierdzenie i uznała, że informacje ujawnione grupie Dingsheng były wystarczające, aby zapewnić jej możliwość skutecznego przekazania uwag dotyczących ustaleń Komisji przedstawionych w dokumentach ujawniających informacje. W tym względzie Komisja odnotowała, że analiza przeprowadzana w dochodzeniach w sprawie obejścia środków ogranicza się do ustalenia, czy skutki naprawcze cła ulegają osłabieniu pod względem cenowym lub ilościowym. Wspomnianą analizę przeprowadzono przy wykorzystaniu informacji na temat poziomu ceny niewyrządzającej szkody zgromadzonych w toku poprzedniego dochodzenia, in casu dochodzenia przeglądowego. W konkretnym ujawnieniu z dnia 24 czerwca 2021 r. grupie Dingsheng przekazano informacje na temat poziomu ceny niewyrządzającej szkody w formie przedziałów. Z informacji przedstawionych w konkretnym ujawnieniu łatwo można było również wywnioskować, że docelowy poziom zysku zastosowany w obliczeniach wynosił 6 %. Dlatego też przekazane informacje uznano za wystarczające do zweryfikowania dokładności i adekwatności obliczeń Komisji. Ponadto należy podkreślić, że jedno przedsiębiorstwo współpracujące w toku dochodzenia przeglądowego należy również do grupy Dingsheng, przy czym w omawianym okresie grupie tej przekazano znacznie większą ilość szczegółowych informacji. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(89)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała również, czy istnieją dowody na istnienie dumpingu w stosunku do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla produktu podobnego.

(90)

W tym celu ceny eksportowe współpracującego producenta eksportującego ustalono w sposób opisany w motywie 85 powyżej i porównano je z wartościami normalnymi ustalonymi w toku ostatniego przeglądu wygaśnięcia (dla pierwotnego produktu podobnego) i w toku dochodzenia w sprawie obejścia środków (dla produktu nieznacznie zmodyfikowanego), które należycie dostosowano do wahań cen na Londyńskiej Giełdzie Metali (LME). Zgodnie z obliczeniami przeprowadzonymi w toku ostatniego przeglądu wygaśnięcia i poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków wspomniane dostosowanie było konieczne z uwagi na fakt, że ceny wyrobów aluminiowych są powiązane z wahaniami cen podstawowego surowca, głównie aluminium. Ceny na LME były traktowane jako globalny punkt odniesienia dla aluminium pierwotnego.

(91)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Dingsheng stwierdziła, że dostosowanie wartości do cen na LME było nieprawidłowe. W jej opinii dokonana korekta w górę powinna być korektą w dół, ponieważ w okresie między dochodzeniem przeglądowym a okresem sprawozdawczym w odniesieniu do ceny na LME odnotowywano tendencję malejącą.

(92)

Zgodnie z wymogiem ustanowionym w art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego obliczenia opierały się na wartościach normalnych ustalonych uprzednio dla produktu podobnego. Dotyczy to również cen na LME, z których korzystano w toku tych dochodzeń. Ceny na LME w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przywołane przez grupę Dingsheng w jej piśmie są niezgodne z cenami, z których korzystano w poprzednich dochodzeniach, a zatem nie mogą posłużyć za podstawę porównania. Po użyciu cen ustalonych w toku poprzednich dochodzeń i porównaniu ich z danymi LME pochodzącymi z tego samego źródła danych co źródło, z którego pierwotnie skorzystano (Bloomberg) w okresie sprawozdawczym, tj. po zastosowaniu tej samej metody co w poprzednich dochodzeniach, stwierdzono, że dokonana przez Komisję korekta w górę była prawidłowa. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(93)

Po ujawnieniu ustaleń dwóch niepowiązanych importerów unijnych zwróciło się do Komisji o zbadanie, czy duże rolki są obecnie nadal przywożone po cenach dumpingowych, i przedstawiło pewne informacje dotyczące aktualnych cen importowych dużych rolek z ChRL do Zjednoczonego Królestwa. Zakres analizy przeprowadzonej przez Komisję ograniczał się jednak wyłącznie do informacji dotyczących dochodzenia i okresów sprawozdawczych, a nie do informacji odnoszących się do okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem, zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Ponadto informacje przekazane przez importerów niepowiązanych dotyczą bieżących cen importowych z ChRL, która nie jest państwem, którego dotyczy postępowanie, do Zjednoczonego Królestwa, które nie jest państwem członkowskim Unii. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten wniosek.

(94)

Porównanie wartości normalnych z cenami eksportowymi na poziomie rodzaju produktu wykazało, że w okresie sprawozdawczym przedsiębiorstwa współpracujące przywoziły duże rolki po cenach dumpingowych.

(95)

Jeden producent eksportujący w Tajlandii wystąpił z wnioskiem o przyznanie mu zwolnienia z możliwych rozszerzonych środków zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i przedłożył odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(96)

Jak jednak wspomniano powyżej, w toku dochodzenia potwierdzono, że przedmiotowy producent omijał obowiązujące środki. Dlatego też postanowiono odrzucić jego wniosek.

(97)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że cło antydumpingowe nałożone na przywóz dużych rolek pochodzących z ChRL jest obchodzone poprzez przywóz produktu objętego dochodzeniem wysyłanego z Tajlandii. Ponieważ wywóz przedsiębiorstwa współpracującego stanowi ponad 95 % łącznego przywozu produktu objętego dochodzeniem, a żaden inny producent eksportujący nie nawiązał współpracy z Komisją, poczynione ustalenie rozszerza się na całe państwo.

(98)

W związku z tym, zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, obowiązujące środki antydumpingowe powinny zostać rozszerzone na przywóz produktu objętego dochodzeniem.

(99)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia podstawowego środkiem podlegającym rozszerzeniu powinien być środek ustanowiony w art. 1 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2384 wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”, który został wcześniej rozszerzony na mocy art. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/271, czyli ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 30 % stosowane do ceny netto na granicy Unii przed ocleniem.

(100)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że wszelkie rozszerzone środki należy stosować do przywozu produktów wprowadzonych do Unii z zastrzeżeniem rejestracji wymaganej rozporządzeniem wszczynającym, cło pobiera się od zarejestrowanego przywozu produktu objętego dochodzeniem.

(101)

Jak wyjaśniono w motywie 39 powyżej, w toku poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków ustanowiono mechanizm końcowego przeznaczenia służący zapewnieniu rzeczywistym importerom folii aluminiowej do dalszego przetwarzania możliwości wystąpienia z wnioskiem o zwolnienie z obowiązku uiszczenia ceł antydumpingowych. TPL, niepowiązany importer folii aluminiowej do dalszego przetwarzania, argumentował, że nałożenie na rzeczywistych importerów folii aluminiowej do dalszego przetwarzania obowiązku postępowania zgodnie z taką procedurą końcowego przeznaczenia w toku obecnego dochodzenia skutkowałoby niesprawiedliwym karaniem importerów produktu wykraczającego poza zakres dochodzenia. W tym względzie TPL powołało się na niedawne utworzenie konkretnych kodów TARIC dla folii aluminiowej do dalszego przetwarzania, które utworzono po zakończeniu poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków.

(102)

Podjęcie decyzji w kwestii tego, czy należy ustanowić procedurę końcowego przeznaczenia w odniesieniu do przywozu dużych rolek z Tajlandii, czy też nie, wykracza jednak poza zakres obecnego dochodzenia. Celem niniejszego dochodzenia w sprawie obejścia środków jest ustalenie, czy należy rozszerzyć środki obowiązujące w odniesieniu do przywozu produktu podobnego z Tajlandii, czy też nie. W toku dochodzenia nie dopuszcza się możliwości zmiany ani poziomu, ani formy środków, a zatem nie może doprowadzić ono do zmiany decyzji w przedmiocie istnienia procedury końcowego przeznaczenia.

(103)

W każdym razie możliwość dokonania rozróżnienia między folią aluminiową do dalszego przetwarzania a folią aluminiową do użytku domowego obecnie nadal zależy od treści deklaracji dotyczącej jej końcowego przeznaczenia złożonej przez importera, którego dotyczy postępowanie, mimo że obecnie istnieją już konkretne kody TARIC dla folii aluminiowej do dalszego przetwarzania. Na przykład w opisie kodu TARIC 7607111960 zawarto sformułowanie „z innym przeznaczeniem niż do zastosowań jako folia aluminiowa do użytku domowego”. Przywóz objęty tym kodem, który utworzono specjalnie po to, aby objąć nim folię aluminiową do dalszego przetwarzania, podlega przepisom w zakresie końcowego przeznaczenia, aby zapewnić możliwość faktycznego zgłoszenia przywozu w ramach tego kodu. Utworzenie konkretnych kodów dla folii aluminiowej do dalszego przetwarzania i dla folii aluminiowej do użytku domowego nie doprowadziło zatem do zniesienia obowiązku zastosowania procedury końcowego przeznaczenia. Wydaje się zatem, że stosowanie obowiązujących procedur końcowego przeznaczenia jest nadal konieczne.

(104)

Po ujawnieniu ustaleń TPL ponowiło swój wniosek o nierozszerzanie procedury końcowego przeznaczenia ustanowionej w poprzednim dochodzeniu w sprawie obejścia środków. Zdaniem TPL stosowanie procedury końcowego przeznaczenia nie jest konieczne, ponieważ procedurę tę ustanowiono wyłącznie w celu zapewnienia, aby importerzy folii aluminiowej do dalszego przetwarzania przywozili autentyczną folię aluminiową do dalszego przetwarzania, a nie nieznacznie zmodyfikowaną folię aluminiową do użytku domowego. TPL argumentowało, że dokonanie takiego rozróżnienia w toku obecnego dochodzenia nie jest konieczne, ponieważ jego przedmiotem jest ustalenie, czy produkt wywożony z Tajlandii jest pochodzenia tajlandzkiego, czy też chińskiego.

(105)

Komisja nie zgodziła się z tą argumentacją. Rozszerzenie środków antydumpingowych nieodzownie wiąże się z jednoczesnym rozszerzeniem ustanowionej wcześniej procedury końcowego przeznaczenia. Podniesiony przez TPL argument, że procedura końcowego przeznaczenia nie jest środkiem, ale specjalną procedurą celną, pozostaje bez wpływu na fakt, że wprowadzenie środków w toku poprzedniego dochodzenia w sprawie obejścia środków zostało wyraźnie powiązane z zastosowaniem tej procedury końcowego przeznaczenia. Ponadto, ponieważ obecne dochodzenie obejmowało również nieznacznie zmodyfikowany produkt, rozróżnienie między folią aluminiową do dalszego przetwarzania a folią aluminiową do użytku domowego pozostaje istotne, również w odniesieniu do produktów przywożonych z Tajlandii. Jak wyjaśniono w motywie 103, różnica między tymi dwoma rodzajami produktu nadal zależy od końcowego przeznaczenia zadeklarowanego przez importera. Złożenie takiej deklaracji stanowi element nieodzowny do ustalenia, czy produkt może być przywożony w ramach konkretnego kodu TARIC dla folii aluminiowej do dalszego przetwarzania, czy też w ramach jednego z kodów TARIC dla folii aluminiowej do użytku domowego. W związku z powyższym Komisja odrzuciła wniosek TPL.

(106)

Po ujawnieniu ustaleń dwóch niepowiązanych importerów unijnych przedstawiło dowody świadczące o niedawnym wzroście kosztów surowców i kosztów przetworzenia, z którym musieli zmierzyć się producenci folii aluminiowej do użytku domowego w Unii, i wystąpiło z wnioskiem o zrównoważenie interesu unijnych producentów dużych rolek z interesem unijnych producentów folii aluminiowej do użytku domowego oraz z interesem odbiorców końcowych. Dane przedstawione przez tych importerów unijnych dotyczyły jednak okresu po okresie objętym obecnym dochodzeniem, dlatego też nie wzięto ich pod uwagę. Ponadto analiza dotycząca skutków środków nie wchodzi w zakres dochodzenia w sprawie obejścia środków, które ogranicza się wyłącznie do ustalenia, czy w danym przypadku dochodzi do osłabiania skutku naprawczego pierwotnych środków wskutek stosowania praktyk polegających na ich obchodzeniu. Pełną analizę obejmującą analizę wpływu środków na interes Unii można jednak przeprowadzić w toku innych rodzajów dochodzeń takich jak przegląd okresowy lub przegląd wygaśnięcia (22). W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten wniosek.

(107)

W dniu 24 czerwca 2021 r. Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony o najważniejszych faktach i względach prowadzących do powyższych wniosków oraz wezwała je do przedstawienia uwag. Komisja otrzymała uwagi od jednego producenta współpracującego z Tajlandii, dwóch importerów niepowiązanych z Unii i jednego importera niepowiązanego ze Szwajcarii – TPL. W stosownych przypadkach wzięto pod uwagę argumenty pisemne przedstawione przez strony, jak wyjaśniono powyżej.

(108)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

(1)

W marcu 2013 r. w następstwie dochodzenia antydumpingowego („pierwotne dochodzenie”) Rada nałożyła rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 217/2013 (2) ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej w rolkach („małe rolki”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). Środki przybrały formę stawki celnej ad valorem na poziomie od 14,2 % do 35,6 %.

(2)

W czerwcu 2019 r. w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego („dochodzenie przeglądowe”) Komisja Europejska („Komisja”) utrzymała rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2019/915 (3) środki ostateczne („obowiązujące środki”).

(3)

Do Komisji wpłynął złożony na podstawie art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wniosek o zbadanie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej w rolkach pochodzących z ChRL poprzez przywóz wysyłany z Tajlandii, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Tajlandii, oraz o poddanie tego przywozu rejestracji.

(4)

Wniosek złożono w dniu 9 listopada 2020 r. Wnioskodawca wystąpił o anonimowość zarówno na etapie składania wniosków, jak i na czas trwania dochodzenia. Komisja zaakceptowała właściwie umotywowane żądanie wnioskodawcy, ponieważ uznała, że istnieją wystarczające podstawy do zapewnienia poufności jego tożsamości.

(5)

Wniosek zawierał wystarczające dowody świadczące o zmianie w strukturze handlu obejmującej wywóz z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajlandii do Unii, która to zmiana nastąpiła po wprowadzeniu środków dotyczących małych rolek. Wydaje się, że zmiana ta wynikała z wysyłki małych rolek przez Tajlandię do Unii po przeprowadzeniu związanych z nimi operacji montażowych w Tajlandii. Wniosek zawierał również wystarczające dowody świadczące o tym, że tego rodzaju działalność montażowa stanowiła obejście przepisów, ponieważ chińskie części stanowiły ponad 60 % łącznej wartości wszystkich części zmontowanego produktu, podczas gdy wartość dodana w trakcie działalności montażowej wynosiła mniej niż 25 % kosztów produkcji.

(6)

Ponadto wniosek zawierał wystarczające dowody na to, że opisana powyżej praktyka osłabiała skutki naprawcze istniejących środków antydumpingowych pod względem ilości i cen. Dodatkowo wniosek zawierał wystarczające dowody na to, że ceny małych rolek wysyłanych z Tajlandii były dumpingowe w stosunku do wcześniej ustalonej wartości normalnej dla małych rolek.

(7)

Produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa o grubości 0,007 mm lub większej, ale mniejszej niż 0,021 mm, bez podłoża, walcowana, ale nieobrobiona więcej, nawet tłoczona, w lekkich rolkach o wadze nieprzekraczającej 10 kg, w dniu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/915 klasyfikowana do kodów CN ex 7607 11 11 i ex 7607 19 10 (kody TARIC 7607111110 i 7607191010) i pochodząca z ChRL („produkt objęty postępowaniem”). Jest to produkt, do którego stosuje się obecnie obowiązujące środki.

(8)

Dochodzeniem objęty jest taki sam produkt jak ten określony w poprzednim motywie, obecnie klasyfikowany do kodów CN ex 7607 11 11 i ex 7607 19 10, ale wysyłany z Tajlandii, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Tajlandii (kody TARIC 7607111111 i 7607191011) („produkt objęty dochodzeniem”).

(9)

Dochodzenie wykazało, że małe rolki wywożone z ChRL do Unii oraz rolki wysyłane z Tajlandii mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne, a także te same zastosowania, a zatem w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy je uznać za produkty podobne.

(10)

Po poinformowaniu państw członkowskich i ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia, Komisja zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wszczęła dochodzenie i w dniu 21 grudnia 2020 r. rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/2161 (4) („rozporządzenie wszczynające”) objęła rejestracją przywóz małych rolek wysyłanych z Tajlandii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Tajlandii.

(11)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Dane dotyczące OD zgromadzono między innymi w celu zbadania domniemanej zmiany w strukturze handlu po nałożeniu środków na produkt objęty postępowaniem oraz istnienia praktyki, procesu lub prac, dla których nie było wystarczających racjonalnych przyczyn lub ekonomicznego uzasadnienia innego niż nałożenie cła. Za okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres sprawozdawczy” lub „OS”) zgromadzono bardziej szczegółowe dane w celu zbadania, czy przywóz osłabiał skutki naprawcze obowiązujących środków pod względem cen lub ilości oraz czy występował dumping.

(12)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu dochodzenia władze ChRL i Tajlandii, producentów eksportujących w tych państwach, znanych zainteresowanych importerów w Unii oraz przemysł unijny. Kwestionariusze lub formularze wniosków o wyłączenie zostały udostępnione producentom/eksporterom w Tajlandii i ChRL oraz importerom w Unii znanym Komisji lub którzy zgłosili się w terminach określonych w art. 3 rozporządzenia wszczynającego.

(13)

Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym. Wszystkie strony zostały poinformowane, że nieprzedłożenie wszystkich istotnych informacji lub przedłożenie niepełnych, nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji może prowadzić do zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego i oparcia ustaleń na dostępnych faktach.

(14)

Dwóch producentów unijnych zgłosiło się w charakterze zainteresowanych stron, natomiast ze strony podmiotów w Tajlandii, ChRL czy innych państwach, nie otrzymano odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach/formularzach wniosku o zwolnienie.

(15)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, aby dokonać oceny występowania możliwego obchodzenia środków, należy kolejno poddać analizie następujące elementy:

(16)

Ponieważ dowody przedstawione przez wnioskodawców we wniosku wskazywały na działalność montażową w Tajlandii, w obecnym dochodzeniu Komisja bardziej szczegółowo przeanalizowała, czy spełniono kryteria określone w art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, w szczególności:

(17)

Przed wszczęciem dochodzenia rząd Tajlandii podał nazwy i adresy szeregu producentów folii aluminiowej do użytku domowego w Tajlandii. Jak wspomniano w motywie (14) powyżej, żaden z wymienionych lub innych tajlandzkich producentów/eksporterów nie zgłosił się ani nie złożył wniosku o zwolnienie.

(18)

Komisja poinformowała rząd Tajlandii notą werbalną z dnia 11 lutego 2021 r., że ze względu na brak współpracy ze strony eksporterów/producentów w Tajlandii zamierza zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego oprzeć na dostępnych faktach swoje ustalenia dotyczące istnienia praktyk obchodzenia środków. Komisja podkreśliła również, że ustalenie oparte na dostępnych faktach może być mniej korzystne dla zainteresowanej strony i zwróciła się do rządu Tajlandii o przedstawienie uwag.

(19)

Rząd Tajlandii odpowiedział Komisji, że został poinformowany o zamiarze współpracy Dingheng New Materials Co. Ltd. oraz że w przypadku braku współpracy ze strony tajlandzkich producentów eksportujących Komisja do celów ustaleń dotyczących praktyk obchodzenia środków w odniesieniu do producentów eksportujących w Tajlandii może wykorzystać dostępne fakty.

(20)

Komisja zauważyła, że przedsiębiorstwo wspomniane przez rząd Tajlandii nie współpracowało w tym dochodzeniu, lecz w dochodzeniu równoległym w sprawie obejścia środków, dotyczącym przywozu dużych rolek folii aluminiowej (5). W niniejszym dochodzeniu nie zgłosił się żaden tajlandzki producent produktu objętego dochodzeniem.

(21)

W związku z tym zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego przedstawione poniżej ustalenia dotyczące istnienia praktyk obchodzenia środków zostały oparte na dostępnych faktach. Komisja oparła się w szczególności na informacjach zawartych we wniosku, a także na innych źródłach informacji, takich jak statystyki handlowe dotyczące przywozu i wywozu (np. z Eurostatu i Global Trade Atlas („GTA”)) oraz publicznie dostępne dane.

(22)

Zmiany w przywozie z ChRL i Tajlandii w okresie objętym dochodzeniem przedstawiono poniżej w tabeli 1 (6).

Tabela 1

Przywóz małych rolek w okresie objętym dochodzeniem (w tonach)

(23)

Między 2016 r. a końcem okresu sprawozdawczego nastąpił znaczny wzrost przywozu z Tajlandii – wzrósł on z 70 ton do 1 069 ton. Jednocześnie jego udział w łącznym przywozie wzrósł z 2 % do 14 %. Przywóz z ChRL również wzrósł, ale w znacznie mniejszym tempie, z 299 do 414 ton. Udział Chin w łącznym przywozie zmniejszył się jednak z 8 % do 5 % lub z czterokrotnie większego od przywozu z Tajlandii do zaledwie jednej trzeciej jego wartości. Ponadto w czasie pierwotnego dochodzenia w 2013 r. wielkość przywozu z ChRL utrzymywała się na poziomie poniżej 610 ton.

(24)

Zmiany w wywozie surowców potrzebnych do produkcji małych rolek z ChRL do Tajlandii w okresie objętym dochodzeniem przedstawiono w tabeli 2.

Tabela 2

Wywóz surowców z ChRL do Tajlandii w okresie objętym dochodzeniem  (7) (w tonach)

(25)

Głównym surowcem wykorzystywanym do produkcji folii aluminiowej do użytku domowego jest aluminium pierwotne. Surowe aluminium jest następnie przetwarzane na surowiec foliowy, który z kolei poddawany jest obróbce prowadzącej do uzyskania folii aluminiowej do użytku domowego w rolkach o wadze powyżej 10 kilogramów („duże rolki”) lub w małych rolkach (o wadze równej lub mniejszej niż 10 kg). Z informacji dostępnych Komisji we wniosku wynika, że produkcja małych rolek wywożonych z Tajlandii do UE odbywa się głównie z pośredniego surowca foliowego lub z dużych rolek.

(26)

Z tabeli 2 wynika, że wywóz tych surowców z Chin do Tajlandii stale wzrastał od 2016 r. Komisja zauważyła jednak, że te dwa surowce są wykorzystywane nie tylko do produkcji małych rolek w Tajlandii. Surowiec foliowy wykorzystuje się również np. do produkcji dużych rolek w Tajlandii. Te duże rolki są następnie sprzedawane na tajlandzkim rynku krajowym lub wywożone do państw trzecich, w tym do UE. Ponadto surowiec foliowy jest wykorzystywany w szeregu innych gałęzi przemysłu, takich jak przemysł opakowaniowy, lub jako materiał izolacyjny. Oznacza to, że tylko część przywożonego surowca foliowego jest faktycznie wykorzystywana do produkcji małych rolek.

(27)

Ponadto dane w tabeli 2 dotyczące dużych rolek obejmują również duże rolki folii do dalszego przetwarzania, które są klasyfikowane do tych samych kodów towarów, ale nie są wykorzystywane do produkcji folii aluminiowej do użytku domowego. Nie wiadomo, jaki odsetek dużych rolek przywożonych do Tajlandii stanowi folię aluminiowej do dalszego przetwarzania, ponieważ takie szczegółowe dane dotyczące przywozu do Tajlandii nie są dostępne. Biorąc jednak pod uwagę brak dowodów przeciwnych, uzasadnione jest założenie, że stosunek produkcji folii do dalszego przetwarzania w stosunku do produkcji folii do użytku domowego w Tajlandii utrzymywał się na stałym poziomie przez cały OD. W świetle tendencji przedstawionej w tabeli 1 powyżej produkcja folii do użytku domowego nawet wzrosła. Oznacza to, że tendencja wzrostowa obserwowana w przypadku wszystkich rodzajów dużych rolek odnosi się również do dużych rolek folii do użytku domowego.

(28)

W każdym razie fakt znacznego wzrostu wielkości przywozu surowców z ChRL do Tajlandii wskazuje na wzrost popytu na przedmiotowe surowce w Tajlandii. Można to, przynajmniej częściowo, wyjaśnić wzrostem produkcji i wywozu małych rolek w Tajlandii i z Tajlandii.

(29)

Wzrost wywozu z Tajlandii do Unii, równoległy spadek przywozu z Chin w porównaniu z tajlandzkim przywozem małych rolek oraz wzrost chińskiego wywozu surowców do Tajlandii w tym samym okresie stanowią zmianę w strukturze handlu między Chinami, Tajlandią i Unią w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(30)

Art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zawiera wymóg, zgodnie z którym zmiana struktury handlu powinna wynikać z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem. Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego praktyka, proces lub prace obejmują przesyłkę produktu objętego istniejącymi środkami za pośrednictwem państw trzecich oraz montaż części/wykończenie w państwie trzecim.

(31)

Ponieważ żaden z producentów eksportujących nie brał udziału w dochodzeniu, ustalenia dotyczące istnienia i charakteru praktyk obchodzenia środków w Tajlandii oparto zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego na dostępnych faktach, co zostało wyjaśnione w sekcji 2.2 powyżej.

(32)

Wnioskodawca przedstawił we wniosku dowody świadczące o tym, że małe rolki były produkowane w Tajlandii w ramach nawijania dużych rolek pochodzących bezpośrednio z ChRL lub pośrednio od tajlandzkich producentów, którzy pozyskują surowce do produkcji dużych rolek z ChRL (8). Wnioskodawca wskazał, że:

(33)

Dochodzenie nie wykazało dowodów na istnienie racjonalnych przyczyn lub ekonomicznego uzasadnienia przywozu do Unii małych rolek z Tajlandii, innych niż unikanie płacenia obecnie obowiązujących ceł antydumpingowych. Istotnie, informacje dostarczone przez wnioskodawcę wskazują, że na stronie internetowej tajskiego producenta małych rolek wyraźnie wspomniano o unikaniu ceł antydumpingowych jako o jednym z powodów wybrania Tajlandii na miejsce produkcji (10).

(34)

Jeżeli chodzi o działalność montażową, art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby działalność montażowa rozpoczęła się lub znacznie wzrosła od wszczęcia dochodzenia antydumpingowego lub tuż przed wszczęciem dochodzenia antydumpingowego i aby części, których dotyczy postępowanie, pochodziły z kraju objętego środkami.

(35)

W 2015 i 2016 r. przywóz z Tajlandii do UE był znikomy. W 2017 r. odnotowano znaczny wzrost wywozu do 654 ton i od tego czasu wywóz wzrastał co roku. Z informacji dostarczonych przez wnioskodawcę na temat tajlandzkich producentów eksportujących, a także z publicznie dostępnych informacji wynika, że budowa zakładów produkcji małych rolek w Tajlandii rozpoczęła się w 2016 i 2017 r., a w przypadku jednego przedsiębiorstwa – w 2018 r. Oznacza to, że działalność montażowa rozpoczęła się od momentu wszczęcia dochodzenia antydumpingowego.

(36)

Ze względu na brak współpracy ze strony tajlandzkich producentów eksportujących Komisja w celu ustalenia pochodzenia surowców wykorzystanych do wytwarzania małych rolek w Tajlandii oparła się na dowodach przedstawionych przez wnioskodawcę we wniosku oraz na publicznie dostępnych informacjach. Wszyscy tajlandzcy producenci, o których wiadomo, że wywożą swoje produkty do Unii, są jednostkami zależnymi chińskich producentów folii aluminiowej do użytku domowego podlegających cłom antydumpingowym przy wywozie z ChRL. Ponadto z informacji przekazanych przez wnioskodawcę wynika, że jedno z tajlandzkich przedsiębiorstw twierdzi, że nabywa wszystkie swoje surowce od sąsiedniego przedsiębiorstwa Dingheng New Materials Co. Ltd., co, jak wykazano w równoległym dochodzeniu w sprawie dużych rolek (11), pozwala na obejście ceł antydumpingowych na duże rolki z Chin. Dochodzenie nie wykazało żadnych dowodów wskazujących na to, że surowce wykorzystywane przez tajlandzkich producentów eksportujących pochodzą z innych krajów niż Chiny. Oznacza to, że przedmiotowe części pochodzą z kraju objętego środkami.

(37)

Art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowi, że w przypadku działalności montażowej kolejnym warunkiem stwierdzenia obejścia środków jest to, że części (w tym przypadku pochodzenia chińskiego) stanowią 60 % lub więcej łącznej wartości wszystkich części zmontowanego produktu oraz że wartość dodana do części wykorzystanych w trakcie montażu lub wykończenia wynosi mniej niż 25 % kosztów produkcji. Ze względu na brak współpracy ze strony któregokolwiek z tajlandzkich producentów eksportujących Komisja, aby ustalić, czy progi 60 % i 25 % zostały spełnione, oparła się na dowodach przedstawionych przez wnioskodawcę.

(38)

Biorąc pod uwagę sprzęt używany przez znanych producentów eksportujących w swoich fabrykach, który został przedstawiony na ich stronach internetowych, oraz na podstawie informacji zawartych we wniosku, proces produkcji w Tajlandii może obejmować co najwyżej niektóre operacje wykończeniowe, takie jak nawijanie, nacinanie lub wyżarzanie.

(39)

Wnioskodawca wykazał, że w przypadku produkcji małych rolek z dużych rolek lub z surowca foliowego surowce te stanowią prawie 90 % łącznej wartości wszystkich części zmontowanego produktu. Wnioskodawca wykazał również, że w przypadku obu surowców wartość dodana przedmiotowych części wynosiła odpowiednio mniej niż 18 % i mniej niż 24 %.

(40)

Komisja stwierdziła zatem, że kryteria określone w art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione.

(41)

Do oceny ewentualnego osłabienia skutków naprawczych istniejących środków pod względem cen lub ilości Komisja wykorzystała ceny eksportowe i ilości podane przez Eurostat. Komisja porównała średnią cenę niewyrządzającą szkody określoną w dochodzeniu w sprawie przeglądu wygaśnięcia z 2019 r. z odpowiednio skorygowanymi o konwencjonalne cła i koszty ponoszone po odprawie celnej średnimi ważonymi cenami eksportowymi CIF, a różnica ta stanowi poziom zaniżania cen.

(42)

Porównanie cen wykazało istnienie zaniżania cen na poziomie 29 %.

(43)

Ponadto w toku dochodzenia ustalono, że ilości wywiezione i stanowiące obejście istniejących środków są znaczne i stanowią prawie 14 % całkowitej wielkości przywozu małych rolek w okresie sprawozdawczym.

(44)

Komisja stwierdziła zatem, że istniejące środki zostały osłabione pod względem ilości i cen przez przywóz z Tajlandii będący przedmiotem niniejszego dochodzenia.

(45)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy istnieją dowody na istnienie dumpingu w stosunku do wartości normalnej ustalonej w ostatnim przeglądzie wygaśnięcia dla produktu podobnego.

(46)

W celu ustalenia cen eksportowych z Tajlandii Komisja, powołując się na dane Eurostatu, wykorzystała średnią cenę eksportową małych rolek w okresie sprawozdawczym. W celu obiektywnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową uwzględniono w formie dostosowań różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Ustalone w ten sposób średnie ceny eksportowe były niższe od wartości normalnej ustalonej w ostatnim przeglądzie wygaśnięcia, co wykazało istnienie dumpingu.

(47)

Na podstawie przedmiotowych ustaleń Komisja stwierdziła, że cło antydumpingowe nałożone na przywóz małych rolek pochodzących z ChRL jest obchodzone poprzez przywóz produktu objętego dochodzeniem.

(48)

W związku z tym, zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, obowiązujące środki antydumpingowe powinny zostać rozszerzone na przywóz produktu objętego dochodzeniem.

(49)

Na podstawie art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia podstawowego rozszerzenie powinno obejmować środek ustanowiony w art. 1 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/915 w odniesieniu do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”, tj. ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 35,6 % ma zastosowanie do ceny netto CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(50)

Na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że wszelkie rozszerzone środki powinny mieć zastosowanie do przywozu wprowadzanego do Unii w ramach rejestracji nałożonej rozporządzeniem wszczynającym, od tego zarejestrowanego przywozu produktu objętego dochodzeniem należy pobrać cło antydumpingowe.

(51)

W dniu 24 czerwca 2021 r. Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony o najważniejszych faktach i względach prowadzących do powyższych wniosków oraz wezwała je do przedstawienia uwag. Nie otrzymano żadnych uwag.

(52)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Andorę. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń COVID-19 wydawanych przez Andorę obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 9 lipca 2021 r. Andora przekazała Komisji informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, wyniku testu i powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 w ramach systemu o nazwie „Andorra Health QR Server Module”. Andora poinformowała Komisję, że jej zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nią wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Andora przekazała Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Andorę zgodnie z systemem „Andorra Health QR Server Module” zawierają dane, o których mowa w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

Ponadto Andora poinformowała Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionek przeciwko COVID-19 Vaxzevria, Comirnaty i Spikevax.

(5)

Ponadto Andora poinformowała Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o wyniku testu tylko w odniesieniu do testów z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych (NAAT).

(6)

W dniu 23 lipca 2021 r. Andora poinformowała Komisję, że będzie uznawać zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydawane przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953. Andora poinformowała Komisję, że będzie uznawać dowód szczepienia w przypadku szczepionek, dla których wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu w całej UE, oraz szczepionek, w odniesieniu do których przeprowadzono procedurę WHO dotyczącą nadzwyczajnego pozwolenia na stosowanie. Andora poinformowała ponadto Komisję, że będzie uznawać zaświadczenia o wyniku testu w odniesieniu do testu z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych (NAAT) (takich jak RT-PCR) oraz szybkich testów antygenowych wymienionych we wspólnym i zaktualizowanym wykazie szybkich testów antygenowych na COVID-19, uzgodnionym przez Komitet ds. Bezpieczeństwa Zdrowia ustanowiony przepisami art. 17 decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE (3). Ponadto Andora poinformowała Komisję, że będzie uznawać zaświadczenia o powrocie do zdrowia na podstawie pozytywnego wyniku testu NAAT.

(7)

W dniu 23 lipca 2021 r. Andora także poinformowała Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydawanych przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953 dane osobowe zawarte w zaświadczeniach będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(8)

Komisja przeprowadziła w dniu 6 września 2021 r. testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19, wydawane przez Andorę zgodnie z jej systemem „Andorra Health QR Server Module”, są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953, co umożliwia weryfikację ich autentyczności, ważności i integralności. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Andorę zgodnie z systemem „Andorra Health QR Server Module” zawierają niezbędne dane.

(9)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Andorę zgodnie z systemem „Andorra Health QR Server Module” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(10)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Andorę zgodnie z systemem „Andorra Health QR Server Module” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 5 i art. 7 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(11)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Andora powinna zostać włączona do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(12)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(13)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Andory do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Republikę Albanii. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawanych przez Republikę Albanii obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 19 sierpnia 2021 r. Republika Albanii przekazała Komisji szczegółowe informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 w ramach systemu o nazwie „Albanian Covid 19 Test and Vaccine Registry”. Republika Albanii poinformowała Komisję, że jej zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nią wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Republika Albanii przekazała Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Republikę Albanii zgodnie z systemem „Albanian Covid 19 Test and Vaccine Registry” zawierają dane określone w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

W dniu 7 września 2021 r. na wniosek Republiki Albanii Komisja przeprowadziła testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19, są wydawane przez Republikę Albanii zgodnie z systemem „Albanian Covid 19 Test and Vaccine Registry”, który jest interoperacyjny z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i umożliwia weryfikację autentyczności, ważności i integralności tych zaświadczeń. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawane przez Republikę Albanii zgodnie z systemem „Albanian Covid 19 Test and Vaccine Registry” zawierają niezbędne dane.

(5)

Ponadto Republika Albanii poinformowała Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionek przeciwko COVID-19. Obecnie dotyczy to szczepionek Comirnaty, Vaxzevria, CoronaVac, Sputnik V, Spikevax, szczepionki Janssen przeciwko COVID-19 oraz Covishield.

(6)

Republika Albanii poinformowała również Komisję, że wydaje interoperacyjne zaświadczenia o wyniku testu w odniesieniu do testów z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych oraz do szybkich testów antygenowych wymienionych we wspólnym i zaktualizowanym wykazie szybkich testów antygenowych na COVID-19, uzgodnionym przez Komitet ds. Bezpieczeństwa Zdrowia ustanowiony przepisami art. 17 decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE (3), na podstawie zalecenia Rady z dnia 21 stycznia 2021 r. (4)

(7)

Ponadto Republika Albanii poinformowała Komisję, że wydaje interoperacyjne zaświadczenia o powrocie do zdrowia. Zaświadczenia te są ważne przez okres nie dłuższy niż 180 dni od daty pierwszego dodatniego wyniku testu.

(8)

Republika Albanii poinformowała również Komisję, że uznaje zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydane przez państwa członkowskie i kraje EOG zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(9)

Ponadto Republika Albanii poinformowała Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń w Albanii zawarte w tych zaświadczeniach dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(10)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Republikę Albanii zgodnie z systemem „Albanian Covid 19 Test and Vaccine Registry” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(11)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Republikę Albanii zgodnie z systemem „Albanian Covid 19 Test and Vaccine Registry” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 5 i art. 7 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(12)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Republika Albanii powinna zostać włączona do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(13)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(14)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Republiki Albanii do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Wyspy Owcze. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 wydawanych przez Wyspy Owcze obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 12 lipca 2021 r. Wyspy Owcze przekazały Komisji szczegółowe informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 w ramach systemu o nazwie „FODGC”. Wyspy Owcze poinformowały Komisję, że ich zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nie wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Wyspy Owcze przekazały Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Wyspy Owcze zgodnie z systemem „FODGC” zawierają dane określone w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

W dniu 23 sierpnia 2021 r. na wniosek Wysp Owczych Komisja przeprowadziła testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19, są wydawane przez Wyspy Owcze zgodnie z systemem „FODGC”, który jest interoperacyjny z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i umożliwia weryfikację autentyczności, ważności i integralności tych zaświadczeń. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 wydawane przez Wyspy Owcze zgodnie z systemem „FODGC” zawierają niezbędne dane.

(5)

Ponadto Wyspy Owcze poinformowały Komisję, że wydają interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionek przeciwko COVID-19. Obecnie dotyczy to szczepionki Comirnaty.

(6)

Wyspy Owcze poinformowały również Komisję, że wydają interoperacyjne zaświadczenia o wyniku testu tylko w odniesieniu do testów z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych.

(7)

Ponadto Wyspy Owcze poinformowały Komisję, że nie będą wydawać interoperacyjnych zaświadczeń o powrocie do zdrowia.

(8)

Wyspy Owcze poinformowały również Komisję, że uznają zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydane przez państwa członkowskie UE i kraje EOG zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(9)

Ponadto Wyspy Owcze poinformowały Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń na Wyspach Owczych zawarte w tych zaświadczeniach dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(10)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Wyspy Owcze zgodnie z systemem „FODGC” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(11)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Wyspy Owcze zgodnie z systemem „FODGC” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(12)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Wyspy Owcze powinny zostać włączone do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(13)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(14)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Wysp Owczych do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Monako. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń COVID-19 wydawanych przez Monako obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 29 lipca 2021 r. Monako przekazało Komisji informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, wyniku testu i powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 w ramach systemu „SUIVTST” („Suivi des tests biologiques”). Monako poinformowało Komisję, że jego zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nie wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Monako przekazało Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Monako zgodnie z systemem „SUIVTST” zawierają dane, o których mowa w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

Ponadto Monako poinformowało Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionki przeciwko COVID-19 Comirnaty.

(5)

Ponadto Monako poinformowało Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o wyniku testu tylko w odniesieniu do testów SARS-CoV-2 przez łańcuchową reakcję polimerazy z odwrotną transkrypcją (RT-PCR).

(6)

Komisja przeprowadziła w dniu 2 września 2021 r. testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19, wydawane przez Monako zgodnie z jego systemem „SUIVTST”, są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953, co umożliwia weryfikację ich autentyczności, ważności i integralności. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Monako zgodnie z systemem „SUIVTST” zawierają niezbędne dane.

(7)

W dniu 3 września 2021 r. Monako poinformowało Komisję, że będzie uznawać zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydawane przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953. Monako poinformowało Komisję, że będzie uznawać dowód szczepienia w przypadku szczepionek, dla których wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu w całej UE, jak również innych szczepionek zaakceptowanych przez Francję. Monako poinformowało ponadto Komisję, że będzie uznawać zaświadczenia o wyniku testu w odniesieniu do testów z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych (NAAT) (takich jak RT-PCR) oraz szybkich testów antygenowych wymienionych we wspólnym i zaktualizowanym wykazie szybkich testów antygenowych na COVID-19, uzgodnionym przez Komitet ds. Bezpieczeństwa Zdrowia ustanowiony przepisami art. 17 decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE (3). Ponadto Monako poinformowało Komisję, że będzie uznawać zaświadczenia o powrocie do zdrowia na podstawie pozytywnego wyniku testu NAAT.

(8)

W dniu 3 września 2021 r. Monako także poinformowało Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydawanych przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953 dane osobowe zawarte w zaświadczeniach będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(9)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Monako zgodnie z systemem „SUIVTST” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(10)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Monako zgodnie z systemem „SUIVTST” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 5 i art. 7 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(11)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Monako powinno zostać włączone do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(12)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(13)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Monako do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Republikę Panamy. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawanych przez Republikę Panamy obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 4 sierpnia 2021 r. Republika Panamy przekazała Komisji szczegółowe informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 w ramach systemu o nazwie „National Digital Vaccination Certificate (Certificado de Vacunación Digital Nacional)”. Republika Panamy poinformowała Komisję, że jej zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nią wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Republika Panamy przekazała Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Republikę Panamy zgodnie z systemem „National Digital Vaccination Certificate (Certificado de Vacunación Digital Nacional)” zawierają dane określone w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

W dniu 9 września 2021 r. na wniosek Republiki Panamy Komisja przeprowadziła testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19, są wydawane przez Republikę Panamy zgodnie z systemem „National Digital Vaccination Certificate (Certificado de Vacunación Digital Nacional)”, który jest interoperacyjny z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i umożliwia weryfikację autentyczności, ważności i integralności tych zaświadczeń. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawane przez Republikę Panamy zgodnie z systemem „National Digital Vaccination Certificate (Certificado de Vacunación Digital Nacional)” zawierają niezbędne dane.

(5)

Ponadto Republika Panamy poinformowała Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionek przeciwko COVID-19. Obecnie dotyczy to szczepionki Comirnaty przeciwko COVID-19 i szczepionki Vaxzevria przeciwko COVID-19.

(6)

Republika Panamy także poinformowała Komisję, że wydaje ona interoperacyjne zaświadczenia o wyniku testu tylko w odniesieniu do testów z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych, a nie w odniesieniu do szybkich testów antygenowych.

(7)

Ponadto Republika Panamy poinformowała Komisję, że wydaje interoperacyjne zaświadczenia o powrocie do zdrowia. Zaświadczenia te są ważne przez okres nie dłuższy niż 180 dni od daty pierwszego dodatniego wyniku testu.

(8)

Republika Panamy poinformowała również Komisję, że uznaje zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydane przez państwa członkowskie i kraje EOG zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(9)

Ponadto Republika Panamy poinformowała Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń w Panamie zawarte w tych zaświadczeniach dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(10)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Republikę Panamy zgodnie z systemem „National Digital Vaccination Certificate (Certificado de Vacunación Digital Nacional)” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(11)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Republikę Panamy zgodnie z systemem „National Digital Vaccination Certificate (Certificado de Vacunación Digital Nacional)” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 5 i art. 7 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(12)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Republika Panamy powinna zostać włączona do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(13)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(14)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Republiki Panamy do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Królestwo Marokańskie. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 wydawanych przez Królestwo Marokańskie obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 18 lipca 2021 r. Królestwo Marokańskie przekazało Komisji szczegółowe informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 w ramach systemu o nazwie „SGC’Cov”. Królestwo Marokańskie poinformowało Komisję, że jego zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nie wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Królestwo Marokańskie przekazało Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Królestwo Marokańskie zgodnie z systemem „SGC’Cov” zawierają dane określone w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

W dniu 7 września 2021 r. na wniosek Królestwa Marokańskiego Komisja przeprowadziła testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19, są wydawane przez Królestwo Marokańskie zgodnie z systemem „SGC’Cov”, który jest interoperacyjny z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i umożliwia weryfikację autentyczności, ważności i integralności tych zaświadczeń. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia o szczepieniu i o wyniku testu w związku z COVID-19 wydawane przez Królestwo Marokańskie zgodnie z systemem „SGC’Cov” zawierają niezbędne dane.

(5)

Ponadto Królestwo Marokańskie poinformowało Komisję, że będzie wydawać interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionek przeciwko COVID-19. Obecnie dotyczy to szczepionek COVILO (szczepionka BIBP przeciwko COVID-19), Vaxzevria, szczepionki Janssen przeciwko COVID-19 oraz szczepionki Comirnaty przeciwko COVID-19.

(6)

Królestwo Marokańskie poinformowało również Komisję, że planuje wydawać interoperacyjne zaświadczenia o wyniku testu tylko w odniesieniu do testów z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych, a nie w odniesieniu do szybkich testów antygenowych.

(7)

Ponadto Królestwo Marokańskie poinformowało Komisję, że nie planuje wydawać interoperacyjnych zaświadczeń o powrocie do zdrowia.

(8)

Królestwo Marokańskie poinformowało również Komisję, że uznaje zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydane przez państwa członkowskie i kraje EOG zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(9)

Ponadto Królestwo Marokańskie poinformowało Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń w Maroku zawarte w tych zaświadczeniach dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(10)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Królestwo Marokańskie zgodnie z systemem „SGC’Cov” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(11)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Królestwo Marokańskie zgodnie z systemem „SGC’Cov” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(12)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Królestwo Marokańskie powinno zostać włączone do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(13)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(14)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Królestwa Marokańskiego do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 („unijne cyfrowe zaświadczenie COVID”) w celu ułatwienia ich posiadaczom korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19. Przyczynia się ono również do ułatwienia stopniowego znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się wprowadzonych przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem Unii, w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, w skoordynowany sposób.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2021/953 umożliwia uznawanie zaświadczeń COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez państwa trzecie, jeżeli Komisja stwierdzi, że takie zaświadczenia COVID-19 są wydawane zgodnie z normami, które należy uznać za równoważne normom ustanowionym na podstawie tego rozporządzenia. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (2) państwa członkowskie muszą stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2021/953 do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci zakresem stosowania tego rozporządzenia, ale którzy legalnie przebywają lub zamieszkują na ich terytorium i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. W związku z tym wszelkie ustalenia dotyczące równoważności określone w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin przez Państwo Izrael. Podobnie na podstawie rozporządzenia (UE) 2021/954 takie ustalenia dotyczące równoważności powinny mieć również zastosowanie do zaświadczeń o szczepieniu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawanych przez Państwo Izrael obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytorium państw członkowskich na warunkach określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 19 lipca 2021 r. Państwo Izrael przekazało Komisji szczegółowe informacje na temat wydawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 w ramach systemu o nazwie „Ramzor”. Państwo Izrael poinformowało Komisję, że jego zdaniem zaświadczenia COVID-19 są przez nie wydawane zgodnie z normą i systemem technologicznym, które są interoperacyjne z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i które umożliwiają weryfikację autentyczności, ważności i integralności zaświadczeń. W tym kontekście Państwo Izrael przekazało Komisji informacje, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Państwo Izrael zgodnie z systemem „Ramzor” zawierają dane określone w załączniku do rozporządzenia (UE) 2021/953.

(4)

W dniu 6 września 2021 r. na wniosek Państwa Izrael Komisja przeprowadziła testy techniczne, które wykazały, że zaświadczenia o szczepieniu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19, są wydawane przez Państwo Izrael zgodnie z systemem „Ramzor”, który jest interoperacyjny z ramami zaufania ustanowionymi rozporządzeniem (UE) 2021/953 i umożliwia weryfikację autentyczności, ważności i integralności tych zaświadczeń. Komisja potwierdziła również, że zaświadczenia o szczepieniu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 wydawane przez Państwo Izrael zgodnie z systemem „Ramzor” zawierają niezbędne dane.

(5)

Ponadto Państwo Izrael poinformowało Komisję, że wydaje interoperacyjne zaświadczenia o szczepieniu w odniesieniu do szczepionek przeciwko COVID-19. Obecnie dotyczy to szczepionek Comirnaty i Spikevax.

(6)

Ponadto Państwo Izrael poinformowało Komisję, że wydaje interoperacyjne zaświadczenia o powrocie do zdrowia. Zaświadczenia te są ważne przez okres nie dłuższy niż 180 dni od daty pierwszego dodatniego wyniku testu.

(7)

Państwo Izrael poinformowało również Komisję, że uznaje zaświadczenia o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia wydawane przez państwa członkowskie i kraje EOG zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(8)

Państwo Izrael poinformowało również Komisję, że uznaje zaświadczenie o szczepieniu i znosi ograniczenia związane z podróżą w odniesieniu do osób zaszczepionych szczepionkami, dla których wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu w całej UE na mocy rozporządzenia (WE) nr 726/2004.

(9)

Państwo Izrael poinformowało ponadto Komisję, że uznaje zaświadczenia o wyniku testu na COVID-19 z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych (NAAT) (np. łańcuchowa reakcja polimerazy z odwrotną transkrypcją, RT-PCR) wydawane przez państwa członkowskie i kraje EOG. Państwo Izrael informuje jednak, że wszyscy podróżni, również posiadający lokalne wyniki testu, muszą powtórzyć test NAAT (np. RT-PCR) po wylądowaniu, co oznacza, że ograniczenia związane z podróżą nie są znoszone w związku z testem wykonanym przed wylotem oprócz prawa do przyjęcia na pokład. Ponadto Izrael nie uznaje szybkich testów antygenowych.

(10)

Ponadto Państwo Izrael poinformowało Komisję, że podczas weryfikacji zaświadczeń w Państwie Izrael zawarte w tych zaświadczeniach dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie w celu sprawdzenia i potwierdzenia szczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia posiadacza zaświadczenia i nie będą następnie przechowywane.

(11)

Spełnione są zatem elementy niezbędne do stwierdzenia, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Państwo Izrael zgodnie z systemem „Ramzor” należy uznać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(12)

W związku z tym zaświadczenia COVID-19 wydawane przez Państwo Izrael zgodnie z systemem „Ramzor” powinny być uznawane na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 5 i art. 7 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(13)

Aby niniejsza decyzja mogła wejść w życie, Państwo Izrael powinno zostać włączone do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953.

(14)

W celu ochrony interesów Unii, w szczególności w dziedzinie zdrowia publicznego, Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień do zawieszenia lub uchylenia niniejszej decyzji, jeżeli warunki określone w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 nie są już spełniane.

(15)

W związku z potrzebą jak najszybszego włączenia Państwa Izrael do ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID, ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/953,