(1)

W rozporządzeniu (UE) 2017/625 ustanowiono przepisy dotyczące kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy państw członkowskich w celu weryfikacji zgodności z prawodawstwem Unii mającym zastosowanie w obszarze żywności i bezpieczeństwa żywności na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji. Wspomniane kontrole urzędowe obejmują badanie przedubojowe zwierząt przeznaczonych do uboju.

(2)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/624 (2) ustanowiono kryteria i warunki pozwalające określić, kiedy badania przedubojowe mogą być przeprowadzane na terenie gospodarstwa pochodzenia.

(3)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2021/1374 (3) zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) zezwala się pod pewnymi warunkami na ubój bydła domowego i świń domowych oraz gospodarskich zwierząt jednokopytnych na terenie gospodarstwa pochodzenia. Zgodnie z art. 6 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/624 warunki te obejmują poddanie zwierząt badaniu przedubojowemu przed ubojem, przy czym wynik takiego badania należy potwierdzić w świadectwie urzędowym towarzyszącym tuszom zwierząt poddanych ubojowi w drodze do zatwierdzonej rzeźni.

(4)

Zakres stosowania art. 6 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/624 należy rozszerzyć, tak aby obejmował również bydło domowe i świnie domowe oraz gospodarskie zwierzęta jednokopytne, w celu zapewnienia, aby w przypadku uboju na terenie gospodarstwa pochodzenia bezpieczeństwo mięsa nie było zagrożone.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2019/624,

(1)

W art. 9 i 10 dyrektywy (UE) 2021/555 przewidziano wydawanie pozwoleń na nabycie lub posiadanie broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A lub B, w tym pozwoleń wydawanych w drodze potwierdzenia, odnowienia lub przedłużenia istniejącego pozwolenia. W rozdziale 2 tej dyrektywy przewidziano również okresowe przeglądy oraz cofnięcie takich pozwoleń.

(2)

W art. 18 ust. 4 dyrektywy (UE) 2021/555 wprowadzono wymóg, aby właściwe organy państw członkowskich wymieniały informacje o odmowach wydania pozwoleń na broń palną, o których mowa w art. 9 i 10 tej dyrektywy, ze względów bezpieczeństwa lub z powodów związanych z wiarygodnością danej osoby. Ponieważ w dyrektywie (UE) 2021/555 nie zdefiniowano „względów bezpieczeństwa” ani „powodów związanych z wiarygodnością danej osoby”, interpretując te pojęcia, państwa członkowskie powinny uwzględnić cele dyrektywy (UE) 2021/555, a w szczególności cele jej art. 6 ust. 1 lit. b).

(3)

Wymóg określony w art. 18 ust. 4 dyrektywy (UE) 2021/555 w odniesieniu do odmowy wydania pozwolenia należy rozumieć w ten sposób, że obejmuje on wszelkie decyzje administracyjne lub sądowe podjęte przez organ publiczny państwa członkowskiego, których przedmiotem lub skutkiem jest wykluczenie nabycia lub posiadania przez określoną osobę broni palnej objętej zakresem art. 9 lub 10 tej dyrektywy, niezależnie od tego, czy decyzje te zostały podjęte w następstwie wniosku o wydanie pozwolenia, czy dotyczą określonej broni palnej oraz czy zostały podjęte na podstawie uprawnień wynikających konkretnie z tej dyrektywy. Wymóg ten obejmuje ogólny zakaz nabywania lub posiadania broni palnej przez konkretną osobę, bez względu na to, czy osoba ta złożyła wcześniej wniosek o wydanie pozwolenia. Obejmuje on również wszelkie administracyjne lub sądowe decyzje o cofnięciu istniejącego pozwolenia lub o odmowie potwierdzenia, odnowienia lub przedłużenia istniejącego pozwolenia. W art. 18 ust. 4 dyrektywy (UE) 2021/555 wprowadzono wymóg, aby właściwe organy wymieniały informacje o wszelkich tego rodzaju decyzjach, o ile zostały one podjęte ze względów bezpieczeństwa lub z powodów związanych z wiarygodnością danej osoby.

(4)

Na mocy art. 18 ust. 5 dyrektywy (UE) 2021/555 Komisja jest zobowiązana do zapewnienia systemu wymiany informacji, o których mowa w tymże artykule. Obejmowałoby to zatem system wymiany informacji, o których mowa w ust. 4 tego artykułu, dotyczących odmów wydania pozwolenia.

(5)

Zawarte w art. 18 dyrektywy (UE) 2021/555 przepisy dotyczące współpracy administracyjnej odnoszące się do transferu broni palnej z jednego państwa członkowskiego do drugiego stanowią przedmiot projektu pilotażowego realizowanego na podstawie art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1024/2012 (2). System wymiany informacji na rynku wewnętrznym, który został ustanowiony tym rozporządzeniem, mógłby również stanowić skuteczne narzędzie wdrażania przepisów dotyczących współpracy administracyjnej określonych w art. 18 ust. 4 dyrektywy (UE) 2021/555 i odnoszących się do odmów wydania pozwolenia. W związku z powyższym przyjęto decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2021/1427 (3), na mocy której przepisy te podlegają przewidzianym w art. 4 rozporządzenia (UE) nr 1024/2012 uregulowaniom dotyczącym projektu pilotażowego. W celu ochrony danych osobowych osób fizycznych oraz ich prawa do prywatności w niniejszej decyzji wykonawczej określono, że system wymiany informacji na rynku wewnętrznym pozwala organom krajowym wyłącznie na sprawdzenie, czy informacje dotyczące konkretnych osób są zawarte w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym, nie zaś na wyszukiwanie według bardziej ogólnych kryteriów. Rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 zawiera również szczególne zabezpieczenia regulujące dostęp do danych osobowych w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym oraz przetwarzanie tych danych, np. przepisy art. 9 ust. 4, które umożliwiają dostęp wyłącznie na zasadzie ograniczonego dostępu. Należy zatem określić system wymiany informacji na rynku wewnętrznym jako system, z którego mają korzystać właściwe organy państw członkowskich do celów wymiany informacji o odmowach wydania pozwolenia na broń palną, oraz ustanowić szczegółowe zasady takiej wymiany.

(6)

Aby uniknąć nakładania niewspółmiernych obciążeń administracyjnych na państwa członkowskie, ustanowione w niniejszym rozporządzeniu szczegółowe rozwiązania dotyczące wymiany informacji za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym powinny mieć zastosowanie wyłącznie do decyzji odmownych wydanych przez krajowe organy administracyjne lub sądowe w dniu lub po dniu rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(7)

Aby uszanować prawa osób fizycznych, których dotyczy niniejsze rozporządzenie, do ochrony danych, informacje, które mają być wprowadzane do systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym przez właściwy organ, powinny ograniczać się do minimum niezbędnego, by umożliwić właściwym organom innych państw członkowskich sprawdzenie, czy dana osoba jest lub była przedmiotem decyzji o odmowie wydania pozwolenia ze względów bezpieczeństwa lub z powodów związanych z wiarygodnością tej osoby. Informacje te powinny zatem obejmować wyłącznie dane osobowe takie jak imię i nazwisko oraz miejsce i kraj urodzenia danej osoby, jak również jej obywatelstwo.

(8)

Z tych samych względów, a mianowicie ochrony danych osobowych osób fizycznych i ich prawa do prywatności, w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym nie powinny być rejestrowane informacje dotyczące konkretnych powodów wydania decyzji odmownej. W szczególności do systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym nie powinny być wprowadzane żadne informacje dotyczące uprzedniej karalności bądź stanu zdrowia lub stanu psychicznego danej osoby. W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego potrzebuje dodatkowych informacji na temat powodów wydania decyzji odmownej w innym państwie członkowskim, organ ten będzie miał możliwość skontaktować się z odpowiednim organem tego innego państwa członkowskiego poza systemem wymiany informacji na rynku wewnętrznym, korzystając z odpowiednich środków komunikacji oraz zachowując zgodność z odpowiednimi przepisami o ochronie danych. Odnotowując decyzję odmowną w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym, państwa członkowskie powinny zatem podać nazwę i dane kontaktowe organu administracyjnego lub sądowego, który wydał decyzję odmowną, oraz – jeżeli się różnią – nazwę i dane kontaktowe organu, z którym mogą się skontaktować właściwe organy innych państw członkowskich, gdy chcą uzyskać dodatkowe informacje na temat decyzji odmownej.

(9)

Decyzje odmowne powinny być rejestrowane w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym również wtedy, gdy można się od nich odwoływać na drodze administracyjnej lub sądowej. Jeżeli decyzja o odmowie wydania pozwolenia została anulowana lub w inny sposób uznana za nieważną po tym, jak informacje na jej temat wprowadzono do systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym, właściwy organ powinien mieć obowiązek usunąć wpis dotyczący tej decyzji w terminie 30 dni kalendarzowych po anulowaniu tej decyzji lub stwierdzeniu jej nieważności.

(10)

Aby zapewnić, by informacje zawarte w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym były zawsze pełne i dokładne, państwa członkowskie powinny mieć obowiązek aktualizowania swoich wpisów w przypadku wystąpienia istotnych zmian. Dla przykładu, jeżeli pięcioletni zakaz nabywania lub posiadania broni skrócono następnie do trzech lat, państwo członkowskie powinno zaktualizować wpis, aby zapisać nową datę zakończenia obowiązywania zakazu. W przypadku zakazów dłuższych niż 10 lat, w tym zakazów na czas nieokreślony, państwa członkowskie powinny również być zobowiązane do dokonania przeglądu wpisu co najmniej raz na 10 lat i potwierdzić, że pozostają one ważne (lub odpowiednio je zaktualizować).

(11)

Należy określić długość okresu, podczas którego informacje na temat danej decyzji odmownej mają pozostawać dostępne dla państw członkowskich w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym. Długość tego okresu powinna zapewniać równowagę między potrzebą zapewnienia możliwie jak największej skuteczności i użyteczności systemu wymiany informacji dla państw członkowskich oraz koniecznością ochrony danych osobowych osób fizycznych i ich prawa do prywatności. Odmowa może być zwykłą jednorazową decyzją w sprawie odrzucenia wniosku o wydanie pozwolenia i dawać wnioskodawcy możliwość ponownego ubiegania się o pozwolenie w dowolnym momencie w przyszłości, ale może też być decyzją wywierającą trwałe skutki, np. w przypadku decyzji odmownej, która – bezpośrednio lub pośrednio – uniemożliwia wnioskodawcy ponowne ubieganie się o pozwolenie przez określony okres, lub decyzji, która nakłada na osobę zakaz nabywania lub posiadania broni palnej przez czas określony lub nieokreślony. Uwzględniając bieżące praktyki w państwach członkowskich stosowane w odniesieniu do różnych rodzajów decyzji odmownych, które mogą być wydane, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć, by informacje o decyzjach odmownych pozostawały dostępne w systemie wymiany informacji na rynku wewnętrznym przez okres 10 lat od momentu wydania decyzji w przypadku zwykłych, jednorazowych decyzji, lub – w przypadku decyzji wywierających trwałe skutki – przez okres 10 lat od momentu, w którym decyzja odmowna przestała wywierać skutki.

(12)

Komisja powinna dokonać przeglądu niniejszego rozporządzenia w terminie dwóch lat od rozpoczęcia jego stosowania, aby uwzględnić ewentualne problemy związane z jego wykonaniem zgłaszane przez państwa członkowskie.

(13)

Rozpoczęcie stosowania niniejszego rozporządzenia należy odroczyć, tak aby dać państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na wprowadzenie niezbędnych procedur,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania oraz odnawiania takich zezwoleń.

(2)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 998/2010 (2) zezwolono na stosowanie przez 10 lat preparatu Enterococcus faecium DSM 7134 jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 posiadacz tego zezwolenia złożył wniosek o odnowienie zezwolenia na stosowanie preparatu Enterococcus faecium DSM 7134 jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, wnosząc o sklasyfikowanie go w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 14 ust. 2 tego rozporządzenia.

(4)

W opinii z dnia 27 stycznia 2021 r. (3) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że wnioskodawca przedstawił dowody, iż dodatek jest zgodny z obowiązującymi warunkami udzielenia zezwolenia. Urząd stwierdził ponadto, że preparat Enterococcus faecium DSM 7134 nie ma szkodliwych skutków dla zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa konsumentów ani dla środowiska. Urząd stwierdził również, że preparat nie działa drażniąco na skórę i oczy, ale należy go uznać za substancję potencjalnie działającą uczulająco na skórę i substancję działającą uczulająco na drogi oddechowe. W związku z tym Komisja uważa, że należy zastosować odpowiednie środki ochronne, aby zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzi, w szczególności w odniesieniu do użytkowników dodatku. Urząd zweryfikował także sprawozdanie dotyczące metod analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu Enterococcus faecium DSM 7134 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy odnowić zezwolenie na stosowanie tego dodatku.

(6)

W związku z odnowieniem zezwolenia na stosowanie preparatu Enterococcus faecium DSM 7134 jako dodatku paszowego należy uchylić rozporządzenie (UE) nr 998/2010.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie chelatu manganu z lizyną i kwasem glutaminowym. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu chelatu manganu z lizyną i kwasem glutaminowym jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków zwierząt celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki dietetyczne” i w grupie funkcjonalnej „związki pierwiastków śladowych”.

(4)

W opiniach z dnia 10 stycznia 2020 r. (2) i 27 stycznia 2021 r. (3) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”’) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania chelat manganu z lizyną i kwasem glutaminowym nie ma szkodliwych skutków dla zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa konsumentów ani środowiska. Urząd stwierdził, że postępowanie z dodatkiem stwarza ryzyko dla użytkowników poprzez wdychanie i że należy go uznać za substancję działającą drażniąco na oczy i uczulająco na skórę i drogi oddechowe. W związku z tym Komisja uważa, że należy zastosować odpowiednie środki ochronne, aby zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzi, w szczególności w odniesieniu do użytkowników dodatku. Urząd stwierdził, że dodatek jest skuteczny u kurcząt rzeźnych; wniosek ten można rozszerzyć na wszystkie pozostałe gatunki zwierząt. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował także sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena chelatu manganu z lizyną i kwasem glutaminowym dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie tego preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu proteazy seryny wytwarzanej przez Bacillus licheniformis (DSM 19670). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie proteazy seryny wytwarzanej przez Bacillus licheniformis (DSM 19670) jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne” i w grupie funkcjonalnej „substancje polepszające strawność”.

(4)

W opinii z dnia 27 stycznia 2021 r. (2) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania proteaza seryny wytwarzana przez Bacillus licheniformis DSM 19670 nie ma szkodliwych skutków dla zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa konsumentów ani środowiska. Urząd stwierdził, że dodatek ten należy uznać za substancję wywołującą podrażnienie skóry, potencjalne działającą uczulająco na skórę i działającą uczulająco na drogi oddechowe. W związku z tym Komisja uważa, że należy zastosować odpowiednie środki ochronne, aby zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzi, w szczególności w odniesieniu do użytkowników tego dodatku. Urząd stwierdził, że dodatek może być skuteczny u kurcząt rzeźnych. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował także sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena proteazy seryny wytwarzanej przez Bacillus licheniformis DSM 19670 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie tego preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

System wymiany informacji na rynku wewnętrznym („system IMI”), ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 1024/2012, jest aplikacją dostępną za pośrednictwem internetu, którą Komisja opracowała we współpracy z państwami członkowskimi, aby wesprzeć je w stosowaniu się do określonych w aktach Unii wymogów w zakresie wymiany informacji, poprzez udostępnienie scentralizowanego mechanizmu komunikacji służącego usprawnieniu wymiany informacji i świadczenia wzajemnej pomocy w wymiarze transgranicznym.

(2)

Art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2012 zezwala Komisji na realizację projektów pilotażowych w celu oceny skuteczności systemu IMI w zakresie wdrażania przepisów dotyczących współpracy administracyjnej ustanowionych w aktach Unii niewymienionych w załączniku do tego rozporządzenia.

(3)

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/555 (2) przewidziano współpracę administracyjną między państwami członkowskimi w odniesieniu do kontroli nabywania i posiadania broni palnej. Zgodnie z art. 18 tej dyrektywy Komisja jest zobowiązana ustanowić szczegółowe zasady systematycznej wymiany drogą elektroniczną określonych informacji, o których mowa w tym artykule. Komisja przyjęła rozporządzenie delegowane (UE) 2021/1423 (3) ustanawiające szczegółowe zasady systematycznej wymiany informacji, o których mowa w ust. 4 tego artykułu, dotyczących odmów wydania pozwolenia. System IMI mógłby być skutecznym narzędziem wdrażania przepisu dotyczącego współpracy administracyjnej wchodzącego w zakres tego rozporządzenia delegowanego. Przepis ten powinien zatem stanowić przedmiot projektu pilotażowego realizowanego na podstawie art. 4 rozporządzenia (UE) nr 1024/2012.

(4)

System IMI powinien zapewniać funkcje techniczne, w tym ustanowić repozytorium, umożliwiające właściwym organom państw członkowskich wypełnianie ich obowiązków określonych w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2021/1423.

(5)

System IMI powinien ułatwiać współpracę administracyjną między organami państw członkowskich poprzez umożliwienie im korzystania z repozytorium systemu w celu sprawdzenia, czy określona osoba fizyczna została objęta zakazem nabycia lub posiadania broni palnej. Aby uszanować prawa osób fizycznych do ochrony danych na ich temat, które są przechowywane w repozytorium, organy krajowe powinny mieć możliwość wglądu jedynie do informacji dotyczących danej osoby fizycznej. Nie powinny one mieć możliwości wyszukiwania według innych kryteriów, na przykład wszystkich odmów wydanych w danym okresie lub w danym państwie członkowskim.

(6)

Aby zapewnić, by dane osobowe wymieniane w ramach projektu pilotażowego były blokowane z chwilą, gdy nie są już potrzebne zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1024/2012, należy jednoznacznie określić datę, z którą uznaje się, że takie dane nie są już potrzebne do celów tego artykułu. Data ta powinna odpowiadać dacie określonej zgodnie z art. 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2021/1423 jako data, z którą informacje dotyczące decyzji o odmowie wydania pozwolenia przestają być dostępne w systemie IMI. Należy również sprecyzować, że po zablokowaniu danych muszą one zostać automatycznie usunięte z systemu IMI po trzech latach bez konieczności dokonywania formalnego zamknięcia.

(7)

Na podstawie art. 4 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1024/2012 Komisja jest zobowiązana przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ocenę wyników projektu pilotażowego. Należy określić datę, do której należy przedstawić taką ocenę.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu utworzonego na podstawie art. 24 rozporządzenia (UE) nr 1024/2012,