(1)

W dniu 31 stycznia 2020 r. Zjednoczone Królestwo wystąpiło z Unii Europejskiej na podstawie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej („umowa o wystąpieniu”). Umowa o wystąpieniu określa okres przejściowy, który ma dobiec końca dnia 31 grudnia 2020 r. Do tego dnia do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie nadal mają mieć zastosowanie wszystkie przepisy prawa Unii dotyczące podatku od wartości dodanej („VAT”). Po tym okresie przejściowym przepisy prawa Unii dotyczące VAT nie mają mieć już zastosowania do Zjednoczonego Królestwa ani w Zjednoczonym Królestwie.

(2)

Zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej („protokół”), który stanowi integralną część umowy o wystąpieniu, po okresie przejściowym w Irlandii Północnej (3) mają mieć jednak nadal zastosowanie przepisy Unii dotyczące VAT wymienione w załączniku 3 do protokołu w odniesieniu do towarów, aby uniknąć twardej granicy między Irlandią a Irlandią Północną.

(3)

W związku z tym podatnicy i niektóre osoby prawne niebędące podatnikami będą podlegać przepisom Unii dotyczącym VAT w odniesieniu do transakcji w zakresie towarów w Irlandii Północnej, natomiast w odniesieniu do wszystkich innych transakcji w Zjednoczonym Królestwie, w tym w odniesieniu do Irlandii Północnej, będą podlegać przepisom prawa Zjednoczonego Królestwa dotyczącym VAT.

(4)

Aby unijny system VAT funkcjonował prawidłowo, konieczne jest nadanie odrębnego numeru identyfikacyjnego VAT każdemu podatnikowi, który dokonuje dostaw towarów w Irlandii Północnej i każdemu podatnikowi, lub osobie prawnej niebędącej podatnikiem, którzy dokonują wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wymienionych w art. 214 ust. 1 lit. a), b) i c) dyrektywy Rady 2006/112/WE (4), lub podatnikowi w celu skorzystania z fakultatywnych procedur szczególnych dotyczących podatników prowadzących sprzedaż towarów na odległość.

(5)

W Irlandii Północnej należy zatem wprowadzić odrębne numery identyfikacyjne VAT zawierające indywidualny prefiks, aby dokonać rozróżnienia między podatnikami i osobami prawnymi niebędącymi podatnikami, których transakcje w zakresie towarów znajdujących się w Irlandii Północnej podlegają przepisom Unii dotyczącym VAT, a osobami dokonującymi innych transakcji, w odniesieniu do których są one zidentyfikowane do celów VAT w Zjednoczonym Królestwie.

(6)

Prefiksy numerów identyfikacyjnych VAT w Unii oparte są z reguły na kodzie ISO – 3166 alpha 2 umożliwiającym identyfikację państwa członkowskiego, które go nadało. Irlandia Północna nie ma w tym systemie indywidualnego kodu, ale ISO przewiduje możliwość stosowania kodów „X” dla terytoriów, które nie posiadają indywidualnego kodu. W związku z tym dla Irlandii Północnej należy zaproponować kod „XI”.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

(1)

Międzynarodowa umowa w sprawie cukru z 1992 r. (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię decyzją Rady 92/580/EWG (1) i weszła w życie w dniu 1 stycznia 1993 r. Umowa została początkowo zawarta na okres trzech lat.

(2)

Zgodnie z art. 45 ust. 2 umowy Międzynarodowa Rada ds. Cukru ma możliwość każdorazowo przedłużyć okres obowiązywania umowy o kolejne okresy nieprzekraczające dwóch lat. Od czasu jej zawarcia okres obowiązywania umowy był regularnie przedłużany o kolejne dwa lata. Okres obowiązywania umowy przedłużono ostatnio dnia 10 lipca 2019 r. i pozostaje on w mocy do dnia 31 grudnia 2021 r.

(3)

Art. 41 umowy stanowi, że rządy wszystkich państw mogą przystąpić do umowy na warunkach określonych przez Międzynarodową Radę ds. Cukru.

(4)

W dniu 2 października 2020 r. Zjednoczone Królestwo złożyło formalny wniosek o przystąpienie do umowy z dniem 1 stycznia 2021 r.

(5)

Podczas 57. sesji Międzynarodowej Rady ds. Cukru zaplanowanej na dzień 27 listopada 2020 r. Międzynarodowa Rada ds. Cukru ma określić warunki przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do umowy.

(6)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno być zajęte w imieniu Unii na forum Międzynarodowej Rady ds. Cukru.

(7)

Zjednoczone Królestwo jest ważnym producentem cukru. Zatwierdzenie przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do umowy leży w interesie Unii.

(8)

Przystąpienie Zjednoczonego Królestwa do umowy powinno stać się skuteczne dopiero po zakończeniu okresu przejściowego, o którym mowa w art. 126 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (2). Umowa nie powinna być tymczasowo stosowana w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa przed końcem tego okresu,