(1)

Art. 25d rozporządzenia (UE) nr 648/2012 zobowiązuje Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych („ESMA”) do pobierania od kontrahentów centralnych („CCP”) z państw trzecich opłat związanych z wnioskami o uznanie, zgodnie z art. 25 wymienionego rozporządzenia, oraz opłat rocznych związanych z wykonywaniem przez ESMA zadań zgodnie z wymienionym rozporządzeniem w odniesieniu do uznanych CCP z państw trzecich. Zgodnie z art. 25d ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 wymaga się, aby takie opłaty były proporcjonalne do obrotów danego CCP i pokrywały wszystkie koszty poniesione przez ESMA w związku z procesem uznawania i z wykonywaniem jego zadań wobec CCP z państwa trzeciego, zgodnie ze wspomnianym rozporządzeniem.

(2)

Opłaty związane z wnioskami o uznanie („opłaty za uznanie”) powinny być pobierane od CCP z państw trzecich w celu pokrycia kosztów rozpatrywania przez ESMA wniosków o uznanie, w tym kosztów sprawdzania kompletności wniosków, zwracania się o dodatkowe informacje, sporządzania projektów decyzji i kosztów związanych z oceną systemowego znaczenia CCP z państw trzecich („klasyfikacja”). W przypadku CCP, którzy mają lub mogą mieć systemowe znaczenie dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich i którzy zostali uznani przez ESMA zgodnie z art. 25 ust. 2b rozporządzenia (UE) nr 648/2012 („CCP Tier II”), dodatkowe koszty ponosi ESMA. ESMA ponosi wspomniane dodatkowe koszty podczas przeprowadzania oceny zgodności z warunkami uznania określonymi w art. 25 ust. 2b rozporządzenia (UE) nr 648/2012 oraz oceny, czy spełniając mające zastosowanie ramy prawne państwa trzeciego, CCP może zostać uznany za spełniający wymogi określone w art. 16 i tytułach IV i V rozporządzenia (UE) nr 648/2012 („spełnienie porównywalnych wymogów”). Koszty związane z wnioskami składanymi przez CCP Tier II będą zatem wyższe niż koszty związane z wnioskami składanymi przez CCP z państw trzecich, których nie uznaje się za mających systemowe znaczenie ani za mogących nabrać systemowego znaczenia dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich („CCP Tier I”).

(3)

Chociaż podstawową opłatę za uznanie należy nałożyć na wszystkich CCP z państw trzecich ubiegających się o uznanie na podstawie art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, na CCP Tier II należy nałożyć dodatkową opłatę w celu pokrycia dodatkowych kosztów poniesionych przez ESMA podczas procedury składania wniosków. Dodatkową opłatą za uznanie należy również obciążyć już uznanych CCP przy pierwszym ustaleniu przez ESMA, czy na podstawie analizy ich systemowego znaczenia zgodnie z art. 25 ust. 5 lub art. 89 ust. 3c rozporządzenia (UE) nr 648/2012 mają oni zostać sklasyfikowani jako CCP Tier II.

(4)

Opłaty roczne mają być również pobierane od uznanych CCP z państw trzecich w celu pokrycia kosztów ESMA związanych z wykonywaniem jego zadań na podstawie rozporządzenia (UE) nr 648/2012 wobec takich CCP. Zarówno w przypadku CCP Tier I, jak i CCP Tier II zadania te obejmują okresowy przegląd systemowego znaczenia CCP na podstawie art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, wdrażanie i utrzymywanie porozumień o współpracy z organami państw trzecich oraz monitorowanie zmian w zakresie regulacji i nadzoru w państwach trzecich. W przypadku CCP Tier II ESMA ma również obowiązek bieżącego nadzorowania spełnienia przez tych CCP wymogów określonych w art. 16 oraz tytułach IV i V rozporządzenia (UE) nr 648/2012, w tym poprzez spełnianie porównywalnych wymogów, o ile zostanie uznane ich spełnienie. Właściwe jest zatem stosowanie różnych opłat rocznych wobec CCP Tier I i CCP Tier II.

(5)

Opłaty za uznanie i opłaty roczne ustanowione w niniejszym rozporządzeniu powinny pokrywać koszty, które ESMA – w oparciu o swoje doświadczenie w wykonywaniu zadań związanych z CCP z państw trzecich i innymi podmiotami nadzorowanymi, a także w oparciu o oczekiwane koszty określone w jego rocznym budżecie zadaniowym – spodziewa się ponieść podczas rozpatrywania wniosków o uznanie.

(6)

Zadania wykonywane przez ESMA na mocy rozporządzenia (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do uznanych CCP Tier I będą w dużej mierze takie same dla każdego CCP Tier I, niezależnie od ich wielkości. Właściwe jest zatem, aby koszty poniesione przez ESMA w odniesieniu do uznanych CCP Tier I były pokrywane poprzez nałożenie opłaty rocznej w tej samej kwocie na każdego uznanego CCP Tier I. Jeżeli chodzi o uznanych CCP Tier II, aby zapewnić sprawiedliwy podział opłat, który jednocześnie odzwierciedla rzeczywisty wysiłek administracyjny ze strony ESMA związany z wykonywaniem jego zadań w odniesieniu do każdego CCP Tier II, opłaty roczne powinny również uwzględniać obroty CCP Tier II.

(7)

Opłaty roczne nakładane na CCP z państw trzecich za pierwszy rok, w którym zostały one uznane na podstawie art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, powinny być proporcjonalne do tej części tego roku, w której ESMA wykonuje zadania w odniesieniu do tych CCP zgodnie z wymienionym rozporządzeniem. Ta sama zasada powinna mieć zastosowanie do roku, w którym CCP uznany za CCP Tier I, zostaje po raz pierwszy sklasyfikowany jako CCP Tier II, zgodnie z art. 25 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia.

(8)

Aby zapewnić terminowe finansowanie kosztów ponoszonych przez ESMA w związku z wnioskami o uznanie złożonymi zgodnie z art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, opłaty za uznanie należy uiszczać na rzecz ESMA przed rozpatrzeniem wniosków o uznanie lub przed przeprowadzeniem przez ESMA oceny, czy CCP Tier II spełniają wymogi dotyczące uznania określone w art. 25 ust. 2b rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Aby zapewnić terminowe finansowanie kosztów ponoszonych przez ESMA w związku z wykonywaniem zadań w odniesieniu do uznanych CCP z państw trzecich, opłaty roczne należy uiszczać na początku roku kalendarzowego, za który są uiszczane. Opłaty roczne w pierwszym roku uznania należy uregulować wkrótce po przyjęciu decyzji o uznaniu.

(9)

W celu zniechęcenia do składania powtarzających się lub nieuzasadnionych wniosków opłaty za uznanie nie powinny być zwracane w przypadku wycofania wniosku przez wnioskodawcę. Z uwagi na fakt, że prace administracyjne wymagane w przypadku odrzucenia wniosku o uznanie są takie same jak prace wymagane w przypadku wniosku, który został przyjęty, opłaty za uznanie nie powinny podlegać zwrotowi w przypadku odmowy uznania.

(10)

Wszelkie koszty poniesione przez ESMA po wejściu w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2099 (2) w odniesieniu do CCP z państw trzecich, którzy zostali już uznani zgodnie z art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 przed dniem 22 września 2020 r., powinny być pokryte środkami z opłat. Od tego rodzaju CCP z państw trzecich należy zatem wymagać uiszczania tymczasowej opłaty rocznej za 2020 r. i każdy kolejny rok do momentu przeprowadzenia przeglądu ich systemowego znaczenia na podstawie art. 89 ust. 3c rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(11)

Niniejsze rozporządzenie delegowane powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby zapewnić finansowanie ESMA w odpowiednim czasie i we właściwy sposób po wejściu w życie rozporządzenia (UE) 2019/2099,

(1)

Podczas oceny stopnia ryzyka systemowego, jakie CCP z państwa trzeciego stwarza dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich, ESMA powinien wziąć pod uwagę szereg obiektywnych aspektów ilościowych i jakościowych, które uzasadniają jego decyzję o uznaniu CCP z państwa trzeciego za CCP Tier I lub CCP Tier II. Powinien on również wziąć pod uwagę wszelkie warunki, w jakich Komisja mogła przyjąć decyzję o równoważności. W szczególności podczas oceny profilu ryzyka CCP z państwa trzeciego ESMA musi wziąć pod uwagę obiektywne i przejrzyste ilościowe wskaźniki aktywności w odniesieniu do działalności prowadzonej w stosunku do uczestników rozliczających mających siedzibę w Unii lub wyrażonej w walutach unijnych, ustalone dla momentu dokonywania oceny. ESMA musi uwzględnić działalność prowadzoną przez CCP w sposób całościowy, jego ocena powinna jednak odzwierciedlać ryzyko, jakie dany CCP może stanowić dla stabilności finansowej Unii.

(2)

Określając kryteria, które ESMA ma uwzględniać podczas ustalania klasyfikacji CCP z państwa trzeciego, należy wziąć pod uwagę charakter transakcji rozliczanych przez CCP, w tym ich złożoność, profil ryzyka i średni termin zapadalności, a także przejrzystość i płynność danych rynków oraz stopień, w jakim działalność rozliczeniowa CCP jest wyrażona w euro lub w innych walutach unijnych. Pod tym względem szczególne cechy pewnych produktów, takich jak produkty rolne, notowanych i będących przedmiotem obrotu na rynkach regulowanych w państwach trzecich, odnoszące się do rynków, które w dużej mierze obsługują krajowych kontrahentów niefinansowych w danym państwie trzecim, którzy to kontrahenci zarządzają poprzez takie kontrakty swoimi ryzykami handlowymi, mogą stwarzać znikome ryzyko dla członków rozliczających i systemów obrotu w Unii, ponieważ cechują się niskim stopniem wzajemnych powiązań systemowych z resztą systemu finansowego.

(3)

Do obiektywnych wskaźników złożoności działalności CCP zalicza się państwa, w których działa CCP, zakres usług, jakie świadczy, właściwości instrumentów finansowych, które rozlicza, a także rozliczone wolumeny. Podczas uwzględniania kryterium określonego w art. 25 ust. 2a lit. a) rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ESMA powinien zatem przeanalizować strukturę własności, strukturę biznesową i korporacyjną CCP, a także zakres, charakter i złożoność usług rozliczeniowych oferowanych przez danego CCP oraz stopień, w jakim usługi te mają znaczenie dla członków rozliczających i klientów („uczestników rozliczających”) mających siedzibę w Unii. Chociaż systemowe znaczenie CCP należy oceniać w sposób całościowy, ESMA powinien uwzględnić w szczególności część działalności CCP prowadzoną w walutach unijnych, a także część działalności CCP zainicjowaną przez uczestników rozliczających mających siedzibę w Unii. W przypadku CCP, w przypadku którego istnieje większe prawdopodobieństwo, że ma on systemowe znaczenie dla Unii, ważne jest, by ESMA ocenił strukturę i własność grupy, której dany CCP może być częścią, aby ustalić, czy interesy Unii są zagrożone. Ponadto należy również ocenić głębokość, płynność i przejrzystość rynków obsługiwanych przez takiego CCP, aby ESMA był w stanie lepiej określić ryzyko dla członków rozliczających mających siedzibę w Unii w prowadzeniu postępowania w sprawie zarządzania skutkami niewykonania zobowiązania.

(4)

Kapitał CCP i zasoby finansowe wniesione przez uczestników rozliczających, a także rodzaj i charakter zabezpieczenia, jakiego udzielają, stanowią podstawowe elementy, które należy przeanalizować podczas oceny zdolności CCP do przetrzymania jakiejkolwiek niekorzystnej zmiany. Uwzględniając kryterium określone w art. 25 ust. 2a lit. b) rozporządzenia (UE) nr 648/2012, ESMA powinien zatem dysponować przeglądem zasobów finansowych dostępnych CCP w przypadku niewykonania lub wykonania zobowiązania. ESMA powinien również przeanalizować zabezpieczony, niezabezpieczony, zaangażowany, niezaangażowany, finansowany lub niefinansowany charakter tych zasobów, a także środki stosowane przez CCP w celu zapewnienia pewności prawa i zaufania co do rozliczenia płatności, których dokonuje, oraz zabezpieczenia, które musi zapewnić. Ponadto ESMA powinien przeanalizować istnienie, charakter i skutek ram naprawy i restrukturyzacji dla CCP w jurysdykcji państwa, w którym działa CCP ubiegający się o uznanie. Takie ramy naprawy i restrukturyzacji należy ocenić pod kątem wytycznych uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym i kluczowych atrybutów. Podczas analizy ryzyka rozliczenia i ryzyka płynności ESMA powinien zwrócić szczególną uwagę na stopień bezpieczeństwa, z jakim CCP mają dostęp do płynności, a także problemy z płynnością dotyczące walut unijnych w odniesieniu do tych CCP, w przypadku których istnieje duże prawdopodobieństwo, że mają systemowe znaczenie. Biorąc pod uwagę, że bezpieczeństwo płatności i rozliczeń można wzmocnić, stosując technologię rozproszonego rejestru lub inne najnowsze technologie, ESMA powinien wziąć pod uwagę dodatkowe ryzyko, jakie technologie te mogą stanowić dla CCP, w szczególności ryzyko w cyberprzestrzeni.

(5)

Charakter warunków nałożonych przez CCP, które uczestnicy rozliczający muszą spełnić, aby uzyskać dostęp do jego usług, oraz wzajemne powiązania między tymi uczestnikami rozliczającymi mają swoje konsekwencje, jeżeli chodzi o sposób, w jaki niekorzystne zdarzenie dotyczące tych uczestników może wywierać wpływ na CCP. W związku z tym, uwzględniając kryterium określone w art. 25 ust. 2a lit. c) rozporządzenia (UE) nr 648/2012, ESMA powinien ustalić w miarę możliwości tożsamość uczestników rozliczających CCP, w szczególności jeżeli dany CCP świadczy usługi na rzecz uczestników rozliczających mających siedzibę w Unii. ESMA powinien również określić stosowny udział w rynku lub względne znaczenie uczestników rozliczających lub grup uczestników rozliczających dla tego CCP. W zakresie, w jakim jest to konieczne, aby ocenić możliwy wpływ tych aspektów na strukturę członków rozliczających, ESMA powinien ocenić warunki i warianty, zgodnie z którymi CCP zapewnia dostęp do swoich usług rozliczeniowych. W odniesieniu do CCP, w przypadku którego istnieje prawdopodobieństwo, że ma znaczenie systemowe dla Unii, ESMA powinien ocenić, czy wymogi prawne i ostrożnościowe, jakie dany CCP stawia swoim członkom rozliczającym, są wystarczająco restrykcyjne.

(6)

W przypadku zakłócenia działalności CCP może się okazać, że uczestnicy rozliczający będą musieli skorzystać, czy to bezpośrednio, czy też pośrednio, z podobnych lub identycznych usług świadczonych przez innych CCP. Aby ocenić względne znaczenie CCP ubiegającego się o uznanie, ESMA powinien zatem określić, uwzględniając kryterium określone w art. 25 ust. 2a lit. d) rozporządzenia (UE) nr 648/2012, czy uczestnicy rozliczający mogą zastąpić część lub całość usług rozliczeniowych świadczonych przez danego CCP usługami świadczonymi przez innych CCP, w szczególności w przypadku gdy ci alternatywni CCP posiadają zezwolenie lub zostali uznani w Unii. W przypadku gdy członkowie rozliczający i klienci mający siedzibę w Unii mogą rozliczać niektóre produkty podlegające obowiązkowi rozliczania jedynie u jednego CCP z państwa trzeciego, ESMA powinien przeanalizować systemowe znaczenie tego CCP ze szczególną uwagą.

(7)

CCP mogą być powiązani na wiele sposobów z innymi elementami infrastruktury rynku finansowego takimi jak inni CCP lub centralne depozyty papierów wartościowych. Zakłócenie tych powiązań może mieć negatywny wpływ na sprawne funkcjonowanie CCP. W związku z tym, uwzględniając kryterium określone w art. 25 ust. 2a lit. e) rozporządzenia (UE) nr 648/2012, ESMA powinien ocenić stopień powiązania CCP z innymi elementami infrastruktury rynku finansowego lub instytucjami finansowymi, który może mieć wpływ na stabilność finansową Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich. W ramach tego działania ESMA powinien zwrócić szczególną uwagę na powiązania i współzależności z podmiotami znajdującymi się w Unii. Ponadto ESMA powinien określić i ocenić charakter usług zlecanych przez CCP na zasadzie outsourcingu oraz ryzyko, jakie takie uzgodnienia mogą stanowić dla CCP w przypadku, gdyby zostały one w jakikolwiek sposób przerwane lub ograniczone.

(8)

W przypadku gdy określona przy użyciu obiektywnych wskaźników ilościowych ekspozycja członków rozliczających i klientów mających siedzibę w Unii wobec CCP jest znacząca, ESMA powinien ocenić dodatkowe elementy w odniesieniu do każdego kryterium. Im więcej wskaźników osiąga CCP, tym większe jest prawdopodobieństwo stwierdzenia przez ESMA, że dany CCP ma systemowe znaczenie dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich.

(9)

Niniejsze rozporządzenie delegowane powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby zapewnić jak najszybsze wdrożenie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2099 (2),

(1)

Zgodnie z art. 25a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 CCP z państwa trzeciego, który ma lub może mieć systemowe znaczenie dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich (CCP Tier II), może zwrócić się do Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) o ocenę, czy w przypadku spełnienia przez dany CCP Tier II wymogów mających zastosowanie ram prawnych państwa trzeciego można uznać, że ten CCP Tier II spełnia wymogi określone w art. 16 oraz tytułach IV i V rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (spełnienie porównywalnych wymogów), oraz o przyjęcie odpowiedniej decyzji.

(2)

Spełnienie porównywalnych wymogów pozwala na utrzymanie stabilności finansowej Unii i zapewnia równe warunki działania dla CCP Tier II i CCP posiadających zezwolenie wydane w Unii, przy jednoczesnym zmniejszeniu obciążeń administracyjnych i regulacyjnych dla tych CCP Tier II. W ramach oceny spełnienia porównywalnych wymogów należy zatem sprawdzić, czy w przypadku spełnienia przez CCP Tier II wymogów ram prawnych państwa trzeciego skutecznie spełnia on część wymogów określonych w art. 16 oraz tytułach IV i V rozporządzenia (UE) nr 648/2012 lub wszystkie te wymogi. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem wskazać elementy, które muszą zostać ocenione przez ESMA podczas oceny wniosku CCP Tier II w sprawie spełnienia porównywalnych wymogów. W trakcie tej oceny ESMA powinien również wziąć pod uwagę spełnianie przez CCP wszelkich wymogów zawartych w aktach delegowanych lub wykonawczych, które doprecyzowują te elementy, w tym wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego i kontroli ryzyka utraty płynności oraz wymogów dotyczących zabezpieczenia.

(3)

Oceniając, czy w przypadku spełnienia przez CCP wymogów mających zastosowanie ram prawnych państwa trzeciego spełnia on wymogi określone w art. 16 oraz tytułach IV i V rozporządzenia (UE) nr 648/2012, ESMA może również uwzględnić zalecenia opracowane przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozrachunku oraz Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych.

(4)

ESMA powinien przeprowadzić szczegółową ocenę w celu ustalenia, czy CCP Tier II spełnia porównywalne wymogi określone w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Każda ewentualna odmowa uznania spełnienia porównywalnych wymogów w odniesieniu do tego tytułu IV może mieć wpływ na ocenę równoważności przeprowadzaną przez Komisję zgodnie z art. 25 ust. 6 tego rozporządzenia. W związku z tym ESMA powinien poinformować Komisję, jeżeli jego zdaniem nie spełniono porównywalnych wymogów w odniesieniu do tego tytułu.

(5)

Jeżeli CCP Tier II zawarł uzgodnienie interoperacyjne z CCP posiadającym zezwolenie na mocy art. 14 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, uzgodnienie to stanowi bezpośrednie połączenie z CCP w Unii, a zatem otwiera bezpośrednią drogę do zaistnienia efektu domina. W przypadku takich uzgodnień ESMA powinien przeprowadzić szczegółową ocenę w celu ustalenia, czy spełniono porównywalne wymogi określone w tytule V tego rozporządzenia. Uzgodnienie interoperacyjne między CCP Tier II a innym CCP z państwa trzeciego nie stanowi bezpośredniego połączenia z CCP w Unii, ale może, w określonych okolicznościach, stanowić pośrednią drogę do zaistnienia efektu domina. W przypadku takich uzgodnień ESMA powinien przeprowadzić szczegółową ocenę jedynie wówczas, gdy jest to uzasadnione wpływem tego uzgodnienia na stabilność finansową Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich.

(6)

Ponieważ jednym z celów spełnienia porównywalnych wymogów jest zmniejszenie obciążeń administracyjnych i regulacyjnych dla CCP Tier II, nie należy odmawiać uznania spełnienia porównywalnych wymogów wyłącznie ze względu na stosowanie przez CCP Tier II, na mocy mających zastosowanie ram prawnych państwa trzeciego, zwolnień porównywalnych do zwolnień określonych w art. 1 ust. 4 i 5 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Ocena spełnienia porównywalnych wymogów powinna również uwzględniać zakres, w jakim stwierdzenie niespełnienia tych wymogów może skutkować niemożnością jednoczesnego spełnienia przez CCP Tier II wymogów unijnych i wymogów państw trzecich.

(7)

Decyzja ESMA dotycząca stwierdzenia, że spełniono porównywalne wymogi, powinna opierać się na ocenie przeprowadzonej w momencie przyjęcia tej decyzji. Aby umożliwić ESMA przeprowadzenie ponownej oceny swojej decyzji za każdym razem, gdy wystąpią istotne zmiany, w tym zmiany w wewnętrznych zasadach i procedurach CCP, CCP Tier II powinien powiadomić ESMA o wszelkich takich zmianach.

(8)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2099 (2), na mocy którego do rozporządzenia (UE) nr 648/2012 dodano art. 25a, zaczęło być stosowane od dnia 1 stycznia 2020 r. Aby zapewnić pełną operacyjność tego artykułu, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym,

(1)

Art. 129 ust. 1 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (2) (zwanaje dalej „umową o wystąpieniu”) stanowi, że w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo jest związane zobowiązaniami wynikającymi z umów międzynarodowych zawartych przez Unię, przez państwa członkowskie działające w jej imieniu lub przez Unię i państwa członkowskie działające wspólnie.

(2)

Art. 129 ust. 3 umowy o wystąpieniu stanowi, że zgodnie z zasadą lojalnej współpracy w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo powstrzymuje się od wszelkich działań lub inicjatyw, które mogłyby zaszkodzić interesom Unii, szczególnie w ramach wszelkich organizacji międzynarodowych, agencji, konferencji lub forów, których Zjednoczone Królestwo jest stroną na podstawie własnego uprawnienia.

(3)

Zgodnie z art. 129 ust. 4 umowy o wystąpieniu w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo może negocjować, podpisywać i ratyfikować umowy międzynarodowe w imieniu własnym w obszarach należących do wyłącznej kompetencji Unii, pod warunkiem że takie umowy nie wejdą w życie ani nie będą stosowane w okresie przejściowym, chyba że Unia wyrazi na to zgodę.

(4)

W decyzji (UE) 2020/135 określono warunki i procedury udzielania takich zezwoleń.

(5)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 decyzji (UE) 2020/135 Rada może upoważnić Zjednoczone Królestwo do wyrażenia zgody, w imieniu własnym, na związanie się umową międzynarodową, która ma wejść w życie lub ma być stosowana w okresie przejściowym, w obszarze należącym do wyłącznej kompetencji Unii.

(6)

W dniu 3 kwietnia 2020 r. Zjednoczone Królestwo powiadomiło Komisję o swoim zamiarze wyrażenia zgody, w imieniu własnym, na związanie się pięcioma umowami międzynarodowymi – ustanawiającymi pięć regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem (RFMO) – które mają być stosowane w okresie przejściowym, w obszarze należącym do wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii w zakresie rybołówstwa. Te umowy to: Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (3) ustanawiająca Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC); Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku (4) ustanawiająca Organizację Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO); Międzynarodowa konwencja o ochronie tuńczyka atlantyckiego (5) ustanawiająca Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT); Umowa o utworzeniu Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (6) (IOTC); oraz Konwencja w sprawie ochrony łososia w północnym Oceanie Atlantyckim (7) ustanawiająca Organizację do Spraw Ochrony Łososia Atlantyckiego (NASCO).

(7)

Zjednoczone Królestwo uzasadnia swoje zainteresowanie przystąpieniem do tych umów w okresie przejściowym w świetle art. 63 i 64 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (8) (zwanej dalej „konwencją UNCLOS”) oraz art. 7 i 8 Porozumienia Narodów Zjednoczonych w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących oraz zarządzania nimi (9) (zwanego dalej „porozumieniem UNFSA”), w szczególności zobowiązania Unii i Zjednoczonego Królestwa do współpracy za pośrednictwem odpowiednich organizacji regionalnych w zakresie ochrony wspólnych zasobów i zarządzania nimi. Zjednoczone Królestwo uważa, że ani ono, ani Unia nie mogą w pełni wywiązać się z tych zobowiązań, chyba że w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo będzie w stanie współpracować niezależnie z Unią i innymi odnośnymi państwami w kwestiach dotyczących Zjednoczonego Królestwa jako niezależnego państwa nadbrzeżnego i państwa prowadzącego połowy po zakończeniu okresu przejściowego. W związku z tym Zjednoczone Królestwo chce w okresie przejściowym uczestniczyć w dyskusjach dotyczących decyzji odnoszących się do zarządzania rybołówstwem, które staną się skuteczne po zakończeniu okresu przejściowego.

(8)

W piśmie z dnia 3 kwietnia 2020 r. Zjednoczone Królestwo wykazało istnienie szczególnego interesu związanego ze stosowaniem odnośnych umów międzynarodowych już w okresie przejściowym. Warunek określony w art. 3 ust. 1 lit. a) decyzji (UE) 2020/135 został zatem spełniony.

(9)

Odnośne pięć umów międzynarodowych jest zgodnych z prawem Unii mającym zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium zgodnie z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu oraz ze zobowiązaniami, o których mowa w art. 129 ust. 1 umowy o wystąpieniu. Warunek określony w art. 3 ust. 1 lit. b) decyzji (UE) 2020/135 został zatem spełniony.

(10)

Zjednoczone Królestwo potwierdziło również, że przystąpienie do tych umów międzynarodowych ustanawiających RFMO nie zaszkodzi interesom Unii. Zjednoczone Królestwo zamierza uczestniczyć w posiedzeniach dotyczących wyłącznie spraw odnoszących się do kwestii będących przedmiotem środków, które staną się skuteczne po zakończeniu okresu przejściowego. W szczególności członkostwo Zjednoczonego Królestwa w tych RFMO w imieniu własnym, w okresie przejściowym, nie zagraża osiągnięciu celów działań zewnętrznych Unii w obszarze wspólnej polityki rybołówstwa ani w inny sposób nie zaszkodzi interesom Unii. Warunek określony w art. 3 ust. 1 lit. c) decyzji (UE) 2020/135 został zatem spełniony.

(11)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji (UE) 2020/135 takie upoważnienie może być warunkowe. Upoważnienie powinno zostać udzielone pod warunkiem, że Zjednoczone Królestwo uczestniczy wyłącznie w kwestiach będących przedmiotem środków, które mają być stosowane lub stać się skuteczne po zakończeniu okresu przejściowego.

(12)

Zjednoczone Królestwo jest związane zobowiązaniami wynikającymi z konwencji UNCLOS i porozumienia UNFSA, w związku z czym musi w sposób zrównoważony zarządzać żywymi zasobami morza i je chronić. Cele te są zgodne z celem Unii, jakim jest zapewnienie zrównoważoności i zagwarantowanie dalszego odpowiedzialnego rybołówstwa, które zapewnia długoterminową ochronę i zrównoważoną eksploatację żywych zasobów morza.

(13)

W związku z tym, zgodnie z art. 129 ust. 4 umowy o wystąpieniu, w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo może podpisać i ratyfikować w imieniu własnym pięć umów międzynarodowych stanowiących podstawę pięciu RFMO, do których Zjednoczone Królestwo chce przystąpić. Miałoby to na celu ułatwienie i umożliwienie Zjednoczonemu Królestwu wywiązania się w pełni ze zobowiązań wynikających z konwencji UNCLOS, w szczególności z jej art. 63 i 64, w momencie, gdy zakończy się okres przejściowy i prawo Unii przestanie mieć do niego zastosowanie.

(14)

Należy zatem upoważnić Zjednoczone Królestwo do wyrażenia zgody, w imieniu własnym, na związanie się umowami międzynarodowymi, które mają być stosowane w okresie przejściowym.

(15)

W celu zapewnienia dobrego funkcjonowania wspólnej polityki rybołówstwa Unii w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo nie powinno uczestniczyć w sprawach, które mają mieć zastosowanie lub stać się skuteczne w okresie przejściowym. Ponadto, aby nie narazić na uszczerbek trwających negocjacji w sprawie rybołówstwa w kontekście przyszłej umowy o partnerstwie między Unią a Zjednoczonym Królestwem – w szczególności w odniesieniu do uprawnień do połowów, w przypadku których kwota Unii obejmuje obecnie udział Zjednoczonego Królestwa – Zjednoczone Królestwo powinno rozpocząć konsultacje z Unią przed rozpoczęciem dyskusji dotyczących takiej kwoty,

(1)

Ramy Bazylea III wprowadziły prosty, przejrzysty wskaźnik dźwigni nieoparty na ryzyku, mający stanowić wiarygodny środek uzupełniający wymogi kapitałowe oparte na ryzyku. Zgodnie ze standardem dotyczącym wskaźnika dźwigni, opublikowanym przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego w grudniu 2017 r. (zwanym dalej „standardem dotyczącym wskaźnika dźwigni”), w celu ułatwienia realizacji polityki pieniężnej dana jurysdykcja może, według swojego uznania, tymczasowo zwolnić rezerwy banku centralnego z miary ekspozycji wskaźnika dźwigni w wyjątkowych okolicznościach makroekonomicznych.

(2)

Standard dotyczący wskaźnika dźwigni został po raz pierwszy wdrożony do prawa Unii rozporządzeniem (UE) nr 575/2013. Art. 430 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nakłada na instytucje obowiązek przedkładania właściwym organom określonych informacji dotyczących wskaźnika dźwigni i jego elementów, natomiast art. 451 tego rozporządzenia nakłada na instytucje obowiązek ujawniania określonych informacji na temat swojego wskaźnika dźwigni oraz zarządzania ryzykiem nadmiernej dźwigni.

(3)

Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 zostało zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 (3) m.in. w celu uwzględnienia zmian standardu dotyczącego wskaźnika dźwigni, co ma zapewnić równe warunki konkurencji międzynarodowej dla instytucji z siedzibą w Unii prowadzących działalność poza Unią oraz aby wskaźnik dźwigni pozostał skutecznym uzupełnieniem wymogów w zakresie funduszy własnych opartych na ryzyku. Rozporządzenie (UE) 2019/876 wprowadziło wymóg dotyczący wskaźnika dźwigni jako uzupełnienie systemu sprawozdawczości i ujawniania wskaźnika dźwigni. Rozporządzenie to wprowadziło również możliwość tymczasowego wyłączenia niektórych ekspozycji wobec banków centralnych z obliczania miary ekspozycji całkowitej danej instytucji w wyjątkowych okolicznościach i w celu usprawnienia implementacji polityki pieniężnej. Opisane zmiany zasad dotyczących wskaźnika dźwigni, w tym możliwość wyłączenia niektórych ekspozycji z wobec banków centralnych z miary ekspozycji całkowitej, wejdą w życie 28 czerwca 2021 r.

(4)

Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 zostało następnie zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/873 (4) m.in. poprzez umożliwienie tymczasowego wyłączenia niektórych ekspozycji wobec banków centralnych z obliczania z obliczania miary ekspozycji całkowitej danej instytucji również przed 28 czerwca 2021 r., tj. przed wejściem w życie zmian wymogów dotyczących wskaźnika dźwigni wprowadzonych rozporządzeniem (UE) 2019/876. W szczególności art. 500b rozporządzenia (UE) nr 575/2013 pozwala instytucjom na tymczasowe wyłączenie niektórych ekspozycji wobec banków centralnych z miary ekspozycji całkowitej w przypadku gdy organ właściwy dla danej instytucji stwierdził, po konsultacji z odpowiednim bankiem centralnym, oraz publicznie ogłosił, że istnieją wyjątkowe okoliczności, które uzasadniają wyłączenie w celu ułatwienia wdrażania polityki pieniężnej. Artykuł 500b rozporządzenia (UE) nr 575/2013 stosuje się od 27 czerwca 2020 r.

(5)

Jakkolwiek sytuacja na rynkach finansowych ustabilizowała się od kwietnia 2020 r., to jednak warunki finansowania w strefie euro są gorsze niż na początku roku z powodu wyższej rentowności obligacji i niższych cen akcji. Sytuacja spowodowana pandemią koronawirusa (COVID-19), jak również wynikająca z niej ciągła potrzeba wysokiego stopnia łagodzenia polityki pieniężnej oraz słabość i brak odporności gospodarek strefy euro i opartego na sektorze bankowym kanału transmisji polityki pieniężnej – wszystko to uzasadnia stanowisko Radzie Prezesów Europejskiego Banku Centralnego (EBC), iż istnieją wyjątkowe okoliczności uzasadniające tymczasowe wyłączenie do 27 czerwca 2021 r. określonych ekspozycji wobec banków centralnych Eurosystemu z obliczania miary ekspozycji całkowitej instytucji w celu ułatwienia realizacji polityki pieniężnej, zgodnie z art. 500b rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(6)

Ekspozycje, które mogą podlegać wyłączeniu, obejmują monety i banknoty stanowiące legalną walutę w jurysdykcji banku centralnego oraz aktywa stanowiące należności od banków centralnych, w tym rezerwy obowiązkowe utrzymywane w banku centralnym, o ile ekspozycje te mają znaczenie dla transmisji – a co za tym idzie, realizacji – polityki pieniężnej. Ekspozycje takie obejmują depozyty w banku centralnym oraz salda na rachunkach rezerw w Eurosystemie, w tym środki utrzymywane w celu wypełnienia wymogów w zakresie rezerw obowiązkowych. Z miary ekspozycji całkowitej nie powinny być wyłączone ekspozycje stanowiące należności od banków centralnych niezwiązane z realizacją polityki pieniężnej.

(7)

Oczekuje się, że wyłączenie na podstawie art. 500b rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do dnia 27 czerwca 2021 r. określonych ekspozycji wobec banku centralnego z miary ekspozycji całkowitej będzie wspierać instytucje kredytowe w dalszym wypełnianiu ich roli w finansowaniu gospodarki realnej, zachowując jednocześnie kluczowe elementy ostrożnościowych ram regulacyjnych. Wyłączenie takie może zmniejszyć potencjalne ograniczenia związane z wprowadzeniem nowych wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, które zostały wdrożone w Unii w drodze nowelizacji rozporządzenia (UE) nr 575/2013 rozporządzeniem (UE) 2019/876 w celu odzwierciedlenia standardu dotyczącego całkowitej zdolności do pokrycia strat i które stosuje się od dnia 28 czerwca 2019 r. Ponadto, chociaż wskaźnik dźwigni nie będzie miał zastosowania do 28 czerwca 2021 r., wyłączenie określonych ekspozycji wobec banku centralnego z miary ekspozycji całkowitej do tej daty może być korzystne z perspektywy jasnego przekazywania informacji finansowych. W szczególności, instytucje będą miały możliwość ujawniania swojego wskaźnika dźwigni zarówno z uwzględnieniem wpływu wyłączonych ekspozycji, jak i bez niego. Informacje takie mogą być przydatne dla uczestników rynku finansowego do oceny potencjalnych przyszłych wskaźników dźwigni instytucji od momentu, w którym rozpocznie się stosowanie wskaźnika dźwigni, tj. od 28 czerwca 2021 r.

(8)

EBC, jako organ prowadzący politykę pieniężną, został skonsultowany zgodnie z art. 500b ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w przedmiocie stwierdzenia istnienia wyjątkowych okoliczności, które uzasadniają wyłączenie na podstawie art. 500B ust. 1 tego rozporządzenia (5),

(1)

Kryzys związany z COVID-19 pokazał, że łączność jest niezbędna dla obywateli i przedsiębiorstw w Unii. Sieci łączności elektronicznej, w szczególności sieci o bardzo dużej przepustowości, odgrywają kluczową rolę w reagowaniu na kryzys, umożliwiając zdalną pracę i naukę szkolną, opiekę zdrowotną oraz komunikację osobistą i rozrywkę. Rozpowszechnione połączenia gigabitowe są podstawą zastosowań wymagających dużej przepustowości w dziedzinie zdrowia, edukacji, transportu, logistyki i mediów, co może odegrać kluczową rolę w odbudowie europejskiej gospodarki. Ogólniej rzecz biorąc, łączność stacjonarna i bezprzewodowa znacznie przyczynia się do zapewnienia dostępu do usług po przystępnej cenie oraz zmniejszenia przepaści cyfrowej. Stanowi ona ważne narzędzie, które umożliwia informowanie społeczeństwa, zapewnia wsparcie właściwym organom publicznym w ograniczaniu rozprzestrzeniania się wirusa oraz pozwala organizacjom opieki zdrowotnej na wymianę danych i świadczenie teleusług.

(2)

Pandemia zmieniła perspektywy gospodarcze na nadchodzące lata. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebne są inwestycje i reformy, aby zapewnić konwergencję oraz zrównoważone, przyszłościowe i trwałe ożywienie gospodarcze. Inwestycje w obszarach stanowiących wspólne priorytety Unii, szczególnie w dziedzinie polityki ekologicznej, cyfrowej i społecznej, zwiększą odporność Unii oraz przyczynią się do tworzenia miejsc pracy i zrównoważonego wzrostu gospodarczego, a jednocześnie do modernizacji gospodarek państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny zatem w pełni wykorzystać potencjał proponowanego Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności, zapewniając efektywne wydatki publiczne i tworząc warunki najbardziej sprzyjające inwestycjom prywatnym. W tym celu w niniejszym zaleceniu zawarto wytyczne dla państw członkowskich, które są w trakcie opracowywania projektów swoich planów odbudowy i zwiększania odporności. Wskazano w nim, w jaki sposób państwa członkowskie mogą wdrożyć proste i realistyczne środki służące przydzielaniu widma radiowego na potrzeby sieci piątej generacji (5G) na warunkach sprzyjających inwestycjom oraz w jaki sposób mogą one ułatwić wprowadzanie sieci stacjonarnych i bezprzewodowych o bardzo dużej przepustowości, na przykład przez usunięcie zbędnych barier administracyjnych i usprawnienie procedur udzielania pozwoleń.

(3)

W tym kontekście społeczno-ekonomicznym konieczne jest opracowanie wspólnego podejścia unijnego – „zestawu narzędzi” – opartego na najlepszych praktykach. Celem jest wspieranie terminowego wprowadzania sieci o bardzo dużej przepustowości, w tym sieci światłowodowych i bezprzewodowych nowej generacji. Takie podejście sprzyjałoby pojawiającym się i przyszłym procesom i aplikacjom cyfrowym oraz przyczyniałoby się bezpośrednio do wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w ramach ożywienia gospodarczego w Unii.

(4)

W konkluzjach Rady w sprawie kształtowania cyfrowej przyszłości Europy z dnia 9 czerwca 2020 r. (1) podkreślono, że pandemia COVID-19 uwidoczniła potrzebę szybkiej i powszechnej łączności. Sytuacja ta wymaga, aby państwa członkowskie, w ścisłej współpracy z Komisją, opracowały zestaw najlepszych praktyk w celu zmniejszenia kosztów wprowadzania sieci i ułatwienia rozwoju infrastruktury o bardzo dużej przepustowości, w tym światłowodów i 5G.

(5)

Sieci ruchome 5G zapewnią użytkownikom urządzeń mobilnych łączność o bardzo dużej przepustowości. Sieci te będą odgrywały zasadniczą rolę w tworzeniu podstaw transformacji cyfrowej i ekologicznej w obszarach takich, jak: transport, energetyka, produkcja, zdrowie, rolnictwo i media. Powodzenie szeregu zastosowań sieci 5G wymaga ciągłości świadczenia usług na znacznych obszarach, w tym w wymiarze transgranicznym. Ważne jest zatem, aby państwa członkowskie podjęły odpowiednie kroki w celu promowania wprowadzania sieci 5G na całym swoim terytorium, w tym na obszarach wiejskich i w regionach oddalonych, i współpracowały ze sobą w zakresie wprowadzania sieci 5G na obszarach transgranicznych.

(6)

Działania związane z widmem, o których mowa w niniejszym zaleceniu, mogą stanowić wsparcie w procesie przygotowania przyszłego zaktualizowanego planu działania Komisji dla Europy w zakresie 5G i 6G, zapowiedzianego w komunikacie Komisji „Kształtowanie cyfrowej przyszłości Europy” (2). Ten zaktualizowany plan zawierałby podsumowanie poczynionych postępów, określałby środki pozwalające wyeliminować obecne braki w procesie wprowadzania sieci oraz wyznaczałby nowy poziom ambicji w odniesieniu do wprowadzania w przyszłości sieci 5G na szczeblu UE, aby zapewnić wykorzystanie w pełni potencjału łączności 5G, by wspomóc osiągnięcie długoterminowych celów UE dotyczących cyfrowej transformacji gospodarki.

(7)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/61/UE (3) („dyrektywa w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych”) ma na celu ułatwianie i wspieranie wprowadzania szybkich sieci łączności elektronicznej. W swoim sprawozdaniu w sprawie wdrożenia tej dyrektywy (4) Komisja wskazała szereg problemów związanych z jej skutecznością, w tym fakt, że państwa członkowskie nie w pełni wykorzystują niektóre środki fakultatywne. W odpowiedzi w niniejszym zaleceniu należy zaproponować środki zachęcające do odpowiednio szybkiego wprowadzania zrównoważonych sieci łączności elektronicznej o bardzo dużej przepustowości, w tym sieci 5G.

(8)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 (5), którą państwa członkowskie muszą transponować i która musi być stosowana od dnia 21 grudnia 2020 r., promuje łączność i dostęp do sieci o bardzo dużej przepustowości oraz korzystanie z tych sieci przez wszystkich obywateli Unii i wszystkie unijne przedsiębiorstwa. Niniejsze zalecenie ma przyczynić się do osiągnięcia tego celu, a zatem skupiono się w nim na wprowadzaniu sieci o bardzo dużej przepustowości.

(9)

Państwa członkowskie powinny współpracować ze sobą oraz z Komisją, aby pilnie opracować zestaw narzędzi zawierający najlepsze praktyki w zakresie stosowania dyrektywy w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych, oparty na minimalnych wymogach ustanowionych w tej dyrektywie i służący wprowadzeniu ulepszeń w następujących obszarach: (i) usprawnienie procedur udzielania pozwoleń w kontekście szerszych starań na rzecz poprawy skuteczności i przejrzystości funkcjonowania administracji publicznej oraz przyczynienia się do ułatwienia prowadzenia działalności gospodarczej; (ii) zwiększenie przejrzystości i wzmocnienie pojedynczego punktu informacyjnego; (iii) rozszerzenie prawa dostępu do istniejącej infrastruktury technicznej kontrolowanej przez podmioty sektora publicznego oraz (iv) usprawnienie mechanizmu rozstrzygania sporów. Ponadto państwa członkowskie powinny wskazać środki, które pomogłyby zmniejszyć wpływ sieci łączności elektronicznej na środowisko i zapewnić ich zrównoważony charakter.

(10)

Zgodnie z art. 7 dyrektywy w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych państwa członkowskie muszą zapewnić, aby właściwe organy podejmowały decyzje dotyczące wszystkich pozwoleń na niezbędne roboty budowlane w celu wdrożenia elementów szybkich sieci łączności elektronicznej w terminie 4 miesięcy, który to termin może wyjątkowo ulec przedłużeniu, gdy jest to należycie uzasadnione lub gdy konieczne jest dochowanie innych terminów lub obowiązków określonych w prawie krajowym w celu właściwego przeprowadzenia procedury. Aby uniknąć niespójnych praktyk w całej Unii, państwa członkowskie powinny zatem dążyć do stworzenia warunków, które sprzyjałyby dotrzymywaniu tego 4-miesięcznego terminu na udzielenie lub odmowę udzielenia wszystkich niezbędnych pozwoleń, a także powinny wspólnie określić najlepsze praktyki, które jeszcze bardziej usprawnią procedury udzielania pozwoleń, takie jak dorozumiane zatwierdzenie i uproszczone procedury udzielania pozwoleń.

(11)

W przypadku określonych rodzajów wprowadzanych sieci niektóre państwa członkowskie ustanowiły uproszczone procedury udzielania pozwoleń jako sposób znacznego zmniejszenia obciążeń administracyjnych zarówno dla operatorów, jak i dla administracji krajowych. Państwa członkowskie powinny rozważyć stosowanie uproszczonych procedur udzielania pozwoleń lub stosowanie zwolnień z wymogu uzyskania pozwolenia wykraczających poza art. 57 Europejskiego kodeksu łączności elektronicznej, jak również określenie scenariuszy wprowadzania sieci, w przypadku których można by korzystać z tych rozwiązań (np. w przypadku tymczasowych wdrożeń niezbędnych do zapewnienia ciągłości świadczenia usług łączności elektronicznej lub w przypadku prostych modernizacji istniejących sieci, w tym modernizacji istniejących stacji bazowych telefonii komórkowej do standardu 5G).

(12)

Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne i usprawnić procedury udzielania pozwoleń, należy ułatwić stosowanie procedur elektronicznych oraz zwiększyć rolę pojedynczego punktu informacyjnego. W tym celu państwa członkowskie powinny rozważyć, w jaki sposób pojedynczy punkt informacyjny mógłby stać się faktycznym punktem kompleksowej obsługi umożliwiającym składanie drogą elektroniczną wniosków o udzielenie pozwolenia na wszystkich szczeblach administracji.

(13)

Kolejny krok mogłoby stanowić zintegrowane podejście do udzielania pozwoleń w ramach kompetencji pojedynczego punktu informacyjnego, co przyniosłoby znaczną wartość dodaną. Rozwiązanie to mogłoby funkcjonować w oparciu o w pełni skoordynowaną procedurę, w przypadku gdy zaangażowany jest więcej niż jeden właściwy organ. Państwa członkowskie powinny zatem rozważyć powierzenie pojedynczemu punktowi informacyjnemu czynnej roli w koordynowaniu i monitorowaniu procedur udzielania pozwoleń przez różne właściwe organy oraz zapewnianiu odpowiedniej wymiany istotnych informacji.

(14)

Aby uniknąć niepożądanych opóźnień, procedury dotyczące pozwoleń i praw do umieszczania na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym wzdłuż tras komunikacyjnych (np. dróg, linii kolejowych), na podstawie art. 43 Europejskiego kodeksu łączności elektronicznej powinny toczyć się równolegle. Państwa członkowskie powinny zbadać możliwość przyznania wspomnianych praw do umieszczania obiektów i urządzeń jak najszybciej, a w każdym razie w maksymalnym terminie przewidzianym na udzielenie pozwoleń wynoszącym 4 miesiące, dostosowując w ten sposób tę procedurę do przepisów art. 7 ust. 3 dyrektywy w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych.

(15)

Biorąc pod uwagę rosnącą liczbę pozwoleń na wprowadzenie sieci łączności elektronicznej oraz ich głównie lokalny charakter, opłaty za pozwolenia na roboty budowlane mogą znacznie różnić się między poszczególnymi państwami członkowskimi i w obrębie samych państw. Mogą one również stanowić znaczną część kosztów wprowadzenia sieci, zwłaszcza na obszarach wiejskich i w regionach oddalonych, gdzie koszt wprowadzenia sieci na użytkownika jest najwyższy. Byłoby zatem bardzo przydatne, gdyby państwa członkowskie wymieniały się informacjami i porozumiały się co do sposobów utrzymania kosztów udzielania pozwoleń na poziomie, który by nie zniechęcał do inwestycji, biorąc pod uwagę mnogość pozwoleń, które często są wymagane.

(16)

Dostęp do wyczerpujących, dokładnych i aktualnych informacji jest zasadniczym warunkiem zapewnienia efektywnego wykorzystania istniejącej infrastruktury technicznej i odpowiedniej koordynacji robót budowlanych. W tym względzie kluczową rolę odgrywa pojedynczy punkt informacyjny. Poprawa przejrzystości w odniesieniu do istniejącej infrastruktury i planowanych robót budowlanych stanowi kluczowy krok wstępny w kierunku umożliwienia dostępu do tej infrastruktury i poprawy koordynacji robót budowlanych, co z kolei przyniesie dodatkowe korzyści środowisku i społeczeństwu. Należy zatem zachęcać państwa członkowskie do zastanowienia się nad przekazywaniem do pojedynczego punktu informacyjnego wszystkich informacji na temat infrastruktury technicznej dostępnej na danym obszarze pochodzących z różnych źródeł, a także do udzielania pomocy w przekazywaniu informacji georeferencyjnych.

(17)

Należy zachęcać państwa członkowskie do przeanalizowania sposobów poprawy przejrzystości w odniesieniu do istniejącej infrastruktury technicznej przez zwiększenie ilości i podniesienie jakości informacji dostępnych za pośrednictwem pojedynczego punktu informacyjnego. Obejmuje to informacje przekazywane dwustronnie między operatorami na podstawie art. 4 ust. 2 i 4 dyrektywy w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych na stosowny wniosek lub informacje na temat infrastruktury technicznej kontrolowanej przez podmioty sektora publicznego.

(18)

Oprócz wymogów dotyczących dostępu do istniejącej infrastruktury technicznej zawartych w dyrektywie w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych wprowadzanie sieci o bardzo dużej przepustowości można dodatkowo ułatwić przez umożliwienie operatorom uzyskania dostępu do odpowiedniej infrastruktury technicznej kontrolowanej przez podmioty sektora publicznego na warunkach podobnych do tych, które określono w art. 3 tej dyrektywy. Taka infrastruktura techniczna obejmuje budynki, w szczególności dachy, oraz elementy infrastruktury ulicznej, np. latarnie, znaki uliczne, sygnalizację świetlną, billboardy, przystanki autobusowe i tramwajowe oraz stacje metra.

(19)

W dyrektywie w sprawie zmniejszenia kosztów sieci szerokopasmowych przewidziano możliwość zastosowania procedur rozstrzygania sporów, w przypadku gdy negocjacje w sprawie dostępu do infrastruktury zakończą się niepowodzeniem. Państwa członkowskie powinny zwiększyć wysiłki mające na celu wspólne określenie najlepszych praktyk w zakresie skutecznych i efektywnych mechanizmów rozstrzygania sporów oraz sprawnego funkcjonowania organów rozstrzygających spory w całej Unii. W celu zapewnienia przejrzystości praktyki te powinny obejmować terminową publikację decyzji podejmowanych przez organy odpowiedzialne za rozstrzyganie sporów.

(20)

Ślad środowiskowy sektora łączności elektronicznej zwiększa się i konieczne jest rozważenie wszelkich możliwych sposobów przeciwdziałania tej tendencji. Zachęty do wprowadzania sieci charakteryzujących się – na przykład – zmniejszonym śladem węglowym mogą przyczynić się do zrównoważoności tego sektora oraz do łagodzenia zmiany klimatu i przystosowywania się do niej. Wzywa się państwa członkowskie, aby w ścisłej współpracy z Komisją określiły i promowały takie zachęty, mogące obejmować przyspieszone procedury udzielania pozwoleń lub obniżone opłaty za wydanie pozwolenia i za dostęp w przypadku sieci spełniających pewne kryteria środowiskowe.

(21)

Aby uniknąć nadmiernego opóźniania procesów udzielania pozwoleń na użytkowanie widma i procesów instalacji bezprzewodowych sieci łączności, państwa członkowskie powinny wymieniać się najlepszymi praktykami dotyczącymi sposobu uwzględniania wyników oceny oddziaływania na środowisko, gdy jest to wymagane, a w szczególności gdy organy przygotowują ramy dla przyszłego zezwolenia na inwestycję dotyczącego projektów, przy pełnym poszanowaniu prawodawstwa Unii, w szczególności dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) („dyrektywa w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko”), dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE (7) („dyrektywa w sprawie oceny oddziaływania na środowisko”) i dyrektywy Rady 92/43/EWG (8) („dyrektywa siedliskowa”). Ocena oddziaływania na środowisko powinna odbywać się na etapie, na którym można określić i ocenić wpływ na środowisko.

(22)

W Europejskim kodeksie łączności elektronicznej wyznaczono państwom wspólny termin, przypadający na koniec 2020 r., przed upływem którego państwa członkowskie muszą umożliwić wykorzystanie zakresu częstotliwości 3,4–3,8 GHz oraz co najmniej 1 GHz z pionierskiego pasma częstotliwości 24,25–27,5 GHz na potrzeby 5G. Ponadto w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/899 (9) wyznaczono państwom członkowskim wspólny termin – do dnia 30 czerwca 2020 r. – przed upływem którego muszą umożliwić wykorzystanie pionierskiego pasma częstotliwości 700 MHz na potrzeby sieci 5G. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby widmem zarządzano w sposób promujący wysokiej jakości łączność dla przedsiębiorstw i społeczeństwa w wymiarze transgranicznym, a także cyfryzację przemysłu, co przyniesie korzyści gospodarce i całemu społeczeństwu, w tym pod względem dostępności, równych szans i inkluzywności. Osiągnięcie tego celu można by ułatwić dzięki terminowej wymianie poglądów i najlepszych praktyk jeszcze przed rozpoczęciem procesu wzajemnej oceny ustanowionego w Europejskim kodeksie łączności elektronicznej, jak również w jego trakcie.

(23)

Aby zapewnić szybkie i bezpieczne wprowadzanie sieci 5G i upowszechnienie innowacyjnych usług począwszy od 2020 r. zgodnie z planem działania dotyczącym sieci 5G (10), a także z uwzględnieniem zestawu instrumentów, który określono w zaleceniu Komisji dotyczącym cyberbezpieczeństwa sieci 5G (11), państwa członkowskie powinny unikać wszelkich opóźnień – których źródłem może być kryzys związany z COVID-19 – w umożliwianiu wykorzystania pionierskich pasm częstotliwości na potrzeby sieci 5G lub też powinny minimalizować takie opóźnienia.

(24)

Biorąc pod uwagę znaczenie bezpiecznej i odpornej infrastruktury 5G dla ożywienia i wzrostu gospodarczego, procedury udzielania pozwoleń na użytkowanie widma powinny w stosownych przypadkach wspierać inwestycje w infrastrukturę poprzez zmniejszanie obciążeń finansowych spoczywających na użytkownikach widma radiowego, w szczególności na operatorach, zgodnie z zasadami pomocy państwa. Ma to jeszcze większe znaczenie w kontekście kryzysu związanego z COVID-19. W tym celu należy zachęcać państwa członkowskie do określenia takich zasad udzielania pozwoleń na użytkowanie widma, które służą stosowaniu metodyki ustalania cen widma sprzyjającej inwestycjom. Praktyki takie mogą obejmować w stosownych przypadkach zachęty do oferowania wysokiej jakości zasięgu bezprzewodowego w celu zapewniania szeroko dostępnych usług, również w kontekście transgranicznym.

(25)

Aby uniknąć ograniczonej dostępności widma prowadzącej do wyższych ofert na aukcjach, najlepsze praktyki mogą obejmować środki zakładające nierezerwowanie – w miarę możliwości – do celów bezpieczeństwa publicznego i obronności pionierskich pasm częstotliwości widma przeznaczonych na potrzeby sieci 5G lub środki, które dopuszczają rezerwowanie zharmonizowanego na szczeblu UE widma radiowego na potrzeby usług łączności elektronicznej dla prywatnych użytkowników widma radiowego, zarówno w odniesieniu do ilości widma, jak i wyboru określonego pasma częstotliwości, tylko w należycie uzasadnionych przypadkach.

(26)

Sieci 5G wymagają rozmieszczenia znacznie gęstszej sieci nadajników w pasmach wyższych częstotliwości w porównaniu z technologiami poprzednich generacji. Współużytkowanie infrastruktury pasywnej i aktywnej oraz uruchamianie wspólnie infrastruktury bezprzewodowej może zmniejszyć koszty takiego wprowadzania (w tym koszty przyrostowe) – w szczególności w przypadku użytkowania zakresów częstotliwości 3,4–3,8 GHz i 24,25–27,5 GHz – a tym samym zwiększyć tempo tego procesu, sprzyjać większemu zasięgowi sieci oraz umożliwić skuteczniejsze i efektywniejsze wykorzystanie widma radiowego z korzyścią dla konsumentów. Właściwe organy powinny zatem pozytywnie traktować to rozwiązanie, w szczególności na obszarach o ograniczonej rentowności ekonomicznej.

(27)

Wprowadzaniu gęstych sieci bezprzewodowych 5G sprzyjałyby również elastyczne systemy pozwoleń, które pobudzają inwestycje w sieci bezprzewodowe i zapewniają efektywne wykorzystanie widma. Pasma wysokich częstotliwości powyżej 24 GHz („zakresy fal milimetrowych”), takie jak zakres częstotliwości 24,25–27,5 GHz, oferują dużą ilość widma radiowego o ograniczonych geograficznie cechach propagacyjnych. Chociaż na potrzeby przyznawania praw użytkowania w odniesieniu do pasm częstotliwości, których dotyczy problem ograniczonej dostępności, państwa członkowskie na ogół powinny stosować konkurencyjne procedury wyboru takie jak aukcje, procedury takie mogą w pewnych przypadkach ograniczać możliwości inwestowania w gęste sieci bezprzewodowe 5G, jak również elastyczność i wynikającą z tego efektywność użytkowania widma. Za najlepszą praktykę można uznać udzielanie indywidualnych pozwoleń na użytkowanie zharmonizowanych zakresów fal milimetrowych w drodze przyspieszonej procedury administracyjnej, która jest otwarta, obiektywna, proporcjonalna, niedyskryminująca i oparta na przejrzystych kryteriach i procedurach.

(28)

Aby uniknąć rozbieżnych rozwiązań w przypadku przyznawania praw do użytkowania widma radiowego w celu świadczenia transgranicznych usług bezprzewodowych, państwa członkowskie powinny lepiej koordynować przydzielanie widma radiowego, tak aby promować łączność bezprzewodową, która będzie wspierała transformację przemysłową Unii i suwerenność cyfrową w oparciu o elastyczną infrastrukturę 5G zdolną do obsługi wielu usług. Skoordynowane przydzielanie widma ma szczególne znaczenie dla spełnienia wymogów dotyczących łączności w odniesieniu do nowych zastosowań, które przyczyniają się do cyfryzacji operacji w obszarze mobilności i transportu drogowego i kolejowego oraz produkcji przemysłowej. Warunki te dotyczą w szczególności jakości usług wyrażonej za pomocą parametrów takich jak zdolność, przepustowość, opóźnienie, niezawodność oraz bezpieczeństwo i odporność sieci.

(29)

W tym celu państwa członkowskie powinny przyczynić się do opracowania zestawu najlepszych praktyk i uzgodnić go, działając w ścisłej współpracy z Komisją i przy wsparciu ze strony Zespołu ds. Polityki Spektrum Radiowego, na potrzeby ważnych innowacyjnych zastosowań w sektorach przemysłu o wymiarze transgranicznym, takich jak transport drogowy lub kolejowy (w tym korytarze transgraniczne na potrzeby współpracującej, opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności) oraz inteligentne fabryki. W praktykach tych można by uwzględnić wyniki projektów pilotażowych i testów finansowanych przez UE w sektorach wertykalnych, w tym w transgranicznych korytarzach 5G. W praktykach takich należy określić odpowiednie wspólne zakresy częstotliwości, systemy pozwoleń i warunki świadczenia przez operatorów specjalnych (sektorowych) usług bezprzewodowych. Wspólne systemy pozwoleń mogłyby dotyczyć indywidualnych pozwoleń dla operatorów i zainteresowanych stron z sektora przemysłu, w tym wspólnego użytkowania widma. Wspólne warunki udzielania pozwoleń mogłyby dotyczyć realizacji, jakości usług, wspólnego użytkowania widma, współistnienia systemów bezprzewodowych, przetrzymywania widma, cyberbezpieczeństwa oraz wynegocjowanych umów między operatorami sieci ruchomych a zainteresowanymi stronami z sektora przemysłu, a także środków służących ochronie niezbędnej łączności na potrzeby transportu lotniczego. W tym względzie Zespół ds. Polityki Spektrum Radiowego powinien pomóc Komisji w ustaleniu, czy istnieje potrzeba powierzenia Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych zadania opracowania zharmonizowanych warunków technicznych dotyczących użytkowania widma.

(30)

Wdrażając zestaw najlepszych praktyk opracowanych we współpracy z Komisją, państwa członkowskie powinny koordynować proces udzielania pozwoleń na użytkowanie widma, a w szczególności korzystać z procedury wspólnego udzielania pozwoleń zgodnie z art. 37 Europejskiego kodeksu łączności elektronicznej. Proces taki może obejmować przydzielanie wspólnego specjalnego zakresu częstotliwości na podstawie wspólnych warunków udzielania pozwoleń.

(31)

Wdrażaniu zestawu narzędzi sprzyjałyby jasny proces, odpowiednie monitorowanie, większa przejrzystość oraz zintensyfikowany dialog na szczeblu krajowym i unijnym.

(32)

W celu opracowania zestawu narzędzi państwa członkowskie powinny współpracować ze sobą i działać w ścisłej współpracy z Komisją. W stosownych przypadkach w proces ten należy zaangażować Zespół ds. Polityki Spektrum Radiowego, Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej i krajowe organy regulacyjne, sieć biur kompetencji w zakresie łączności szerokopasmowej, organy odpowiedzialne za rozstrzyganie sporów oraz właściwe organy odpowiedzialne za funkcje pojedynczego punktu informacyjnego.

(33)

Niniejsze zalecenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania prawa konkurencji i zasad pomocy państwa,

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

Państwa członkowskie powinny zgłaszać w szczególności wszelkie odpowiednie środki, których celem jest:

21.

22.

23.

24.