(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 904/2010 (3) ustanowiono między innymi przepisy dotyczące przechowywania i wymiany drogą elektroniczną określonych informacji w dziedzinie podatku od wartości dodanej (VAT).

(2)

Rozwój handlu elektronicznego (zwanego dalej „e-handlem”) ułatwia transgraniczną sprzedaż towarów i świadczenie usług konsumentom końcowym w państwach członkowskich. W tym kontekście pojęcie „transgranicznego e-handlu” odnosi się do dostaw towarów lub świadczenia usług, w przypadku których VAT jest należny w jednym państwie członkowskim, lecz dostawca lub usługodawca mają siedzibę w innym państwie członkowskim, na terytorium trzecim lub w państwie trzecim. Możliwości wynikające z e-handlu są jednak wykorzystywane przez nieuczciwe przedsiębiorstwa, mające siedzibę w państwie członkowskim, na terytorium trzecim albo w państwie trzecim, które uchylają się od obowiązków w zakresie VAT, aby uzyskać w nieuczciwy sposób przewagę rynkową. W przypadku gdy zastosowanie ma zasada opodatkowania w miejscu przeznaczenia, zważywszy że konsumenci nie podlegają obowiązkom księgowym, państwa członkowskie konsumpcji potrzebują odpowiednich narzędzi w celu wykrywania i kontrolowania takich nieuczciwych przedsiębiorstw. Istotne jest zwalczanie transgranicznych oszustw w dziedzinie VAT spowodowanych nieuczciwym zachowaniem niektórych przedsiębiorstw w obszarze transgranicznego e-handlu.

(3)

Współpraca między organami podatkowymi państw członkowskich (zwanymi dalej „organami podatkowymi”) w celu zwalczania oszustw w dziedzinie VAT była dotąd zazwyczaj oparta na ewidencji prowadzonej przez przedsiębiorstwa bezpośrednio uczestniczące w transakcjach podlegających opodatkowaniu. W transgranicznych transakcjach dostaw towarów i świadczenia usług przez przedsiębiorstwa na rzecz konsumentów, które są typowe dla e-handlu, możliwe jest, że takie informacje nie są bezpośrednio dostępne. W związku z tym potrzebne są nowe narzędzia, aby umożliwić organom podatkowym skuteczne zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT.

(4)

W przypadku zdecydowanej większości transgranicznych zakupów internetowych dokonywanych przez konsumentów w Unii płatności są realizowane za pośrednictwem dostawców usług płatniczych. Aby świadczyć usługi płatnicze, dostawca usług płatniczych dysponuje określonymi informacjami służącymi identyfikacji odbiorcy lub odbiorcy płatności transgranicznej oraz szczegółami dotyczącymi daty, kwoty i państwa członkowskiego pochodzenia płatności. Informacje takie są niezbędne organom podatkowym do wykonywania ich podstawowych zadań w zakresie wykrywania nieuczciwych przedsiębiorstw oraz określania zobowiązań z tytułu VAT w odniesieniu do transgranicznych transakcji dostaw towarów i świadczenia usług przez przedsiębiorstwa na rzecz konsumentów. W związku z tym konieczne i proporcjonalne jest udostępnianie państwom członkowskim informacji związanych z VAT będących w posiadaniu dostawców usług płatniczych oraz przechowywanie ich przez państwa członkowskie w krajowych systemach elektronicznych, a także przekazywanie ich do centralnego elektronicznego systemu informacji o płatnościach w celu wykrywania i zwalczania transgranicznych oszustw w dziedzinie VAT, w szczególności w odniesieniu do transakcji dostaw towarów i świadczenia usług przez przedsiębiorstwa na rzecz konsumentów.

(5)

Zapewnienie państwom członkowskim narzędzi w celu gromadzenia, przechowywania i przekazywania informacji dostarczonych przez dostawców usług płatniczych oraz udzielenie urzędnikom łącznikowym Eurofisc dostępu do tych informacji, gdy ma to związek z dochodzeniem w sprawie podejrzenia popełnienia oszustwa w dziedzinie VAT lub mającym na celu wykrycie oszustwa w dziedzinie VAT, jest zatem koniecznym i proporcjonalnym środkiem skutecznego zwalczania oszustw w dziedzinie VAT. Narzędzia te mają zasadnicze znaczenie, ponieważ organy podatkowe potrzebują tych informacji do celów kontroli VAT, aby chronić dochody publiczne, a także przedsiębiorstwa w państwach członkowskich działające zgodnie z prawem, co z kolei zapewnia ochronę zatrudnienia oraz obywateli Unii.

(6)

Ważne jest, aby przetwarzanie przez państwa członkowskie informacji dotyczących płatności było proporcjonalne do celu, jakim jest zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT. W związku z tym państwa członkowskie nie powinny gromadzić, przechowywać ani przekazywać informacji na temat konsumentów lub płatników oraz płatności, które prawdopodobnie nie są związane z działalnością gospodarczą.

(7)

Aby osiągnąć cel, jakim jest skuteczniejsze zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT, należy utworzyć centralny elektroniczny system informacji o płatnościach (zwany dalej „CESOP”), do którego państwa członkowskie przekazują informacje o płatnościach, które gromadzą i mogą przechowywać na poziomie krajowym. CESOP powinien służyć do przechowywania, agregowania i analizowania – w odniesieniu do poszczególnych odbiorców płatności – wszystkich przekazywanych przez państwa członkowskie informacji mających znaczenie dla VAT i dotyczących płatności. CESOP powinien umożliwiać pełny przegląd płatności otrzymanych przez odbiorców płatności od płatników znajdujących się w państwach członkowskich oraz udostępniać urzędnikom łącznikowym Eurofisc wyniki szczegółowych analiz informacji. CESOP powinien być w stanie rozpoznawać powtarzające się wpisy dotyczące tych samych płatności - na przykład ta sama płatność mogłaby zostać zgłoszona zarówno przez bank, jak i wydawcę karty danego płatnika - aby porządkować informacje otrzymywane od państw członkowskich, na przykład usuwać duplikaty i korygować błędy w danych itp., oraz powinien umożliwiać urzędnikom łącznikowym Eurofisc porównywanie danych o płatnościach z informacjami o VAT, które posiadają, kierować zapytania w celu prowadzenia dochodzeń w sprawie podejrzenia popełnienia oszustw w dziedzinie VAT lub w celu wykrywania oszustw w dziedzinie VAT, a także dodawać informacje uzupełniające.

(8)

Opodatkowanie stanowi ważny cel leżący w ogólnym interesie publicznym Unii i państw członkowskich, co zostało uznane w odniesieniu do ograniczeń, które mogą zostać nałożone na obowiązki i prawa przewidziane w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (4) oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (5). Ograniczenia dotyczące praw do ochrony danych są konieczne ze względu na charakter i ilość informacji pochodzących od dostawców usług płatniczych oraz powinny opierać się na szczegółowych warunkach określonych w dyrektywie Rady (UE) 2020/284 (6). Ponieważ informacje dotyczące płatności są szczególnie wrażliwe, na wszystkich etapach przetwarzania danych należy jasno określić, kto jest administratorem lub podmiotem przetwarzającym zgodnie z rozporządzeniami (UE) 2016/679 i (UE) 2018/1725.

(9)

W związku z tym konieczne jest zastosowanie ograniczeń praw osób, których dane dotyczą, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 904/2010. Pełne zastosowanie praw i obowiązków osób, których dane dotyczą, poważnie naruszyłoby bowiem cel skutecznej walki z oszustwami w dziedzinie VAT i mogłoby pozwolić osobom, których dane dotyczą, na blokowanie trwających analiz i dochodzeń ze względu na ogromną ilość informacji przekazywanych przez dostawców usług płatniczych oraz na możliwość pojawienia się dużej liczby wniosków kierowanych przez osoby, których dane dotyczą, do państw członkowskich, Komisji lub państw członkowskich i Komisji jednocześnie. Zmniejszyłoby to zdolność organów podatkowych do realizacji celu niniejszego rozporządzenia poprzez utrudnianie zapytań, analiz, dochodzeń i procedur prowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W związku z tym, przy przetwarzaniu informacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zastosowanie ograniczenia praw osób, których dane dotyczą. Celu zwalczania oszustw w dziedzinie VAT nie można osiągnąć za pomocą innych, mniej restrykcyjnych środków o równoważnej skuteczności.

(10)

Dostęp do informacji o płatnościach przechowywanych w CESOP powinni mieć jedynie urzędnicy łącznikowi Eurofisc i to wyłącznie w celu zwalczania oszustw w dziedzinie VAT. Poza ustalaniem wymiaru VAT, informacji tych można by używać do ustalania innych opłat, ceł i podatków, jak określono w rozporządzeniu (UE) nr 904/2010. Informacje te nie powinny być wykorzystywane do innych celów, na przykład do celów handlowych.

(11)

Przetwarzając informacje o płatnościach zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, każde państwo członkowskie powinno działać w granicach tego, co jest proporcjonalne i konieczne do celów dochodzeń w sprawie podejrzenia popełnienia oszustw w dziedzinie VAT lub celów celu wykrywania oszustw w dziedzinie VAT.

(12)

W celu ochrony praw i obowiązków wynikających z rozporządzenia (UE) 2016/679 ważne jest, aby informacje dotyczące płatności nie były wykorzystywane do automatycznego podejmowania decyzji w indywidualnych przypadkach i były w związku z tym zawsze weryfikowane poprzez odniesienie do innych informacji podatkowych dostępnych organom podatkowym.

(13)

Aby pomóc państwom członkowskim w zwalczaniu oszustw podatkowych oraz wykrywaniu ich sprawców, konieczne i proporcjonalne jest, aby dostawcy usług płatniczych przechowywali ewidencję informacji dotyczących odbiorców płatności oraz płatności związanych z usługami płatniczymi przez okres trzech lat kalendarzowych. Okres ten zapewnia państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na skuteczne prowadzenie kontroli oraz prowadzenie dochodzeń w sprawie podejrzenia popełnienia oszustw w dziedzinie VAT lub wykrywanie oszustw w dziedzinie VAT, a także jest proporcjonalny, biorąc pod uwagę ogromną ilość informacji o płatnościach oraz ich wrażliwość w kontekście ochrony danych osobowych.

(14)

Podczas gdy urzędnicy łącznikowi Eurofisc powinni mieć możliwość dostępu do informacji dotyczących płatności przechowywanych w CESOP w celu zwalczania oszustw związanych z VAT, należycie akredytowane osoby z Komisji powinny mieć dostęp do tych informacji wyłącznie w celu opracowania i utrzymywania CESOP. Wszystkie osoby korzystające z dostępu do tych informacji są związane zasadami poufności określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 904/2010.

(15)

Ponieważ wdrożenie CESOP będzie wymagało nowych rozwiązań technologicznych, konieczne jest odroczenie stosowania niniejszego rozporządzenia, aby umożliwić państwom członkowskim i Komisji opracowanie tych technologii.

(16)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do środków technicznych służących ustanowieniu i utrzymaniu CESOP, zadań Komisji w zakresie zarządzania CESOP pod względem technicznym, szczegółów technicznych gwarantujących połączenia i ogólną operacyjność między CESOP i krajowymi systemami elektronicznymi, elektronicznych standardowych formularzy służących do gromadzenia informacji od dostawców usług płatniczych, szczegółów technicznych i innych szczegółów dotyczących dostępu do informacji przez urzędników łącznikowych Eurofisc, praktycznych ustaleń dotyczących identyfikacji urzędników łącznikowych Eurofisc mających dostęp do CESOP, procedur umożliwiających przyjęcie odpowiednich technicznych i organizacyjnych środków bezpieczeństwa do celów opracowania i funkcjonowania CESOP, ról i obowiązków państw członkowskich i Komisji w odniesieniu do funkcji administratora i podmiotu przetwarzającego na mocy rozporządzeń (UE) 2016/679 i (UE) nr 2018/1725 oraz w odniesieniu do uzgodnień proceduralnych związanych z Eurofisc. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (7).

(17)

Oszustwa w dziedzinie VAT są wspólnym problemem dla wszystkich państw członkowskich. Same państwa członkowskie nie dysponują informacjami niezbędnymi do zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów dotyczących VAT w transgranicznym e-handlu lub zwalczania oszustw w dziedzinie VAT w transgranicznym e-handlu. Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie w przypadku transgranicznego e-handlu, natomiast ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(18)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawem do ochrony danych osobowych. W związku z tym niniejsze rozporządzenie ściśle ogranicza ilość danych osobowych, które mają być udostępniane państwom członkowskim. Przetwarzanie informacji o płatnościach zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinno odbywać się wyłącznie w celu zwalczania oszustw w dziedzinie VAT.

(19)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1725 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 14 marca 2019 r. (8).

(20)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 904/2010,

(1)

Dyrektywa Rady 2006/112/WE (3) ustanawia ogólne obowiązki podatników w zakresie rozliczania podatku od wartości dodanej (VAT).

(2)

Rozwój handlu elektronicznego (zwanego dalej „e-handlem”) ułatwia transgraniczną sprzedaż towarów i świadczenie usług konsumentom końcowym w państwach członkowskich. W tym kontekście pojęcie „transgranicznego e-handlu” odnosi się do dostaw towarów lub świadczenia usług, z tytułu których VAT jest należny w jednym państwie członkowskim, lecz dostawca lub usługodawca mają siedzibę w innym państwie członkowskim, na terytorium trzecim lub w państwie trzecim. Możliwości wynikające z e-handlu są jednak wykorzystywane przez nieuczciwe przedsiębiorstwa, które uchylają się od obowiązków w zakresie VAT, aby uzyskać w nieuczciwy sposób przewagę rynkową. W przypadku gdy zastosowanie ma zasada opodatkowania w miejscu przeznaczenia, zważywszy że konsumenci nie podlegają obowiązkom księgowym, państwa członkowskie konsumpcji potrzebują odpowiednich narzędzi w celu wykrywania i kontrolowania takich nieuczciwych przedsiębiorstw. Istotne jest zwalczanie transgranicznych oszustw w dziedzinie VAT spowodowanych nieuczciwym zachowaniem niektórych przedsiębiorstw w obszarze transgranicznego e-handlu.

(3)

W przypadku zdecydowanej większości zakupów internetowych dokonywanych przez konsumentów w Unii płatności są realizowane za pośrednictwem dostawców usług płatniczych. Aby świadczyć usługi płatnicze, dostawca usług płatniczych dysponuje określonymi informacjami służącymi identyfikacji odbiorcy, lub odbiorcy płatności, oraz szczegółami dotyczącymi daty, kwoty i państwa członkowskiego pochodzenia płatności, a także tego, czy płatność inicjowana była w fizycznym lokalu akceptanta. Te szczegółowe informacje są szczególnie istotne w kontekście płatności transgranicznych, w przypadku których płatnik znajduje się w jednym państwie członkowskim, a odbiorca płatności – w innym państwie członkowskim, na terytorium trzecim lub w państwie trzecim. Informacje takie są niezbędne organom podatkowym państw członkowskich (zwanych dalej „organami podatkowymi”) do wykonywania ich podstawowych zadań w zakresie wykrywania nieuczciwych przedsiębiorstw oraz kontroli zobowiązań z tytułu VAT. Konieczne jest zatem, aby dostawcy usług płatniczych udostępniali te informacje organom podatkowym, aby pomóc im w wykrywaniu i zwalczaniu transgranicznych oszustw w dziedzinie VAT.

(4)

Aby zwalczać oszustwa w dziedzinie VAT ważne jest, aby wymagać od dostawców usług płatniczych prowadzenia i zgłaszania wystarczająco szczegółowej ewidencji niektórych płatności transgranicznych, opartej na lokalizacji płatnika i lokalizacji odbiorcy płatności. W związku z tym niezbędne jest zdefiniowanie pojęć lokalizacji płatnika i lokalizacji odbiorcy płatności, a także określenie sposobów identyfikacji tych lokalizacji. Lokalizacja płatnika i odbiorcy płatności powinna pociągać za sobą obowiązek prowadzenia ewidencji i obowiązek sprawozdawczy jedynie w przypadku dostawców usług płatniczych z siedzibą w Unii i obowiązki te powinny pozostawać bez uszczerbku dla przepisów określonych w dyrektywie 2006/112/WE i rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 (4) w odniesieniu do miejsca transakcji podlegającej opodatkowaniu.

(5)

Na podstawie już posiadanych informacji dostawcy usług płatniczych są w stanie zidentyfikować lokalizację odbiorcy płatności i płatnika w związku z usługami płatniczymi, które świadczą, wykorzystując identyfikator rachunku płatniczego płatnika lub odbiorcy płatności lub jakikolwiek inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje płatnika lub odbiorcę płatności oraz podaje ich lokalizację. W przypadku gdy takie identyfikatory nie są dostępne, lokalizacja płatnika lub odbiorcy płatności powinna być określana za pomocą kodu identyfikacyjnego instytucji dostawcy usług płatniczych działającego w imieniu płatnika lub odbiorcy płatności, w sytuacjach gdy środki pieniężne są przekazywane odbiorcy płatności bez tworzenia jakiegokolwiek rachunku płatniczego w imieniu płatnika, gdy środki pieniężne nie są zapisywane na jakimkolwiek rachunku płatniczym płatnika lub gdy nie istnieje jakikolwiek inny identyfikator płatnika lub odbiorcy płatności.

(6)

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (5) ważne jest, aby spoczywający na dostawcy usług płatniczych obowiązek przechowywania i przekazywania informacji w odniesieniu do płatności transgranicznej był proporcjonalny i ograniczał się do tego, co jest niezbędne państwom członkowskim do zwalczania oszustw w dziedzinie VAT. Ponadto w odniesieniu do płatnika należy przechowywać wyłącznie informację o jego lokalizacji. W odniesieniu do odbiorcy płatności i samej płatności dostawcy usług płatniczych powinni być zobowiązani do przechowywania i przekazywania organom podatkowym wyłącznie takich informacji, które są niezbędne organom podatkowym do wykrywania potencjalnych sprawców oszustw i do przeprowadzania kontroli podatkowych. Dlatego też dostawcy usług płatniczych powinni być zobowiązani do przechowywania ewidencji dotyczącej jedynie płatności transgranicznych, które mogą wskazywać na prowadzenie działalności gospodarczej. Wprowadzenie pułapu opartego na liczbie płatności otrzymanych przez odbiorcę płatności w trakcie kwartału kalendarzowego zapewniłoby wskazówkę, czy płatności te zostały otrzymane w ramach działalności gospodarczej, wykluczając w ten sposób płatności niemające charakteru handlowego. Osiągnięcie takiego pułapu nakładałoby na dostawcę usług płatniczych obowiązek prowadzenia ewidencji i obowiązek sprawozdawczy.

(7)

Możliwe jest, że w realizacji jednej płatności od płatnika do odbiorcy płatności uczestniczy szereg dostawców usług płatniczych. Ta jedna płatność może prowadzić do szeregu transferów środków pieniężnych między poszczególnymi dostawcami usług płatniczych. O ile nie ma zastosowania szczególne wyłączenie, wszyscy dostawcy usług płatniczych uczestniczący w danej płatności powinni mieć obowiązek prowadzenia ewidencji i obowiązek sprawozdawczy. Ta ewidencja i przekazywane dane powinny zawierać informacje o płatności od inicjującego ją płatnika na rzecz końcowego odbiorcy płatności, a nie o pośrednich transferach środków pieniężnych między dostawcami usług płatniczych.

(8)

Obowiązki w zakresie prowadzenia ewidencji i sprawozdawczości powinny mieć zastosowanie nie tylko w przypadku gdy dostawca usług płatniczych przekazuje środki pieniężne lub wydaje instrumenty płatnicze na rzecz płatnika, ale także w przypadku gdy dostawca usług płatniczych otrzymuje środki pieniężne lub rozlicza transakcje płatnicze w imieniu odbiorcy płatności.

(9)

Obowiązki określone w niniejszej dyrektywie nie powinny mieć zastosowania do dostawców usług płatniczych nieobjętych zakresem stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 (6). W związku z tym, w przypadku gdy dostawcy usług płatniczych odbiorcy płatności nie znajdują się w państwie członkowskim, obowiązek prowadzenia ewidencji i obowiązek sprawozdawczy w odniesieniu do płatności transgranicznej powinien spoczywać na dostawcach usług płatniczych płatnika. Z kolei, aby zapewnić proporcjonalność obowiązków w zakresie prowadzenia ewidencji i sprawozdawczości, w przypadku gdy dostawcy usług płatniczych zarówno płatnika, jak i odbiorcy płatności znajdują się w państwie członkowskim, ewidencja w tym zakresie powinna być prowadzona wyłącznie przez dostawców usług płatniczych odbiorcy płatności. Do celów wywiązywania się z obowiązków w zakresie prowadzenia ewidencji i sprawozdawczości, należy uznać, że dany dostawca usług płatniczych znajduje się w państwie członkowskim, gdy jego kod identyfikacyjny instytucji (BIC) lub unikatowy kod identyfikacyjny instytucji odnosi się do tego państwa członkowskiego.

(10)

Ze względu na znaczącą ilość informacji i ich wrażliwość w kontekście ochrony danych osobowych konieczne i proporcjonalne jest, aby dostawcy usług płatniczych przechowywali ewidencję dotyczącą płatności transgranicznych przez okres trzech lat kalendarzowych, aby pomóc państwom członkowskim w zwalczaniu oszustw w dziedzinie VAT oraz wykrywaniu ich sprawców. Okres ten zapewnia państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na skuteczne prowadzenie kontroli oraz prowadzenie dochodzeń w sprawie podejrzenia popełnienia oszustw w dziedzinie VAT lub wykrywanie oszustw w dziedzinie VAT.

(11)

Informacje, które mają być przechowywane przez dostawców usług płatniczych, powinny być gromadzone przez państwa członkowskie i wymieniane między nimi zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 904/2010 (7), w którym ustanowiono zasady współpracy administracyjnej i wymiany informacji w celu zwalczania oszustw w dziedzinie VAT.

(12)

Oszustwa w dziedzinie VAT są wspólnym problemem dla wszystkich państw członkowskich, ale poszczególne państwa członkowskie nie dysponują informacjami niezbędnymi do zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów dotyczących VAT w transgranicznym e-handlu lub zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT w transgranicznym e-handlu. Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez poszczególne państwa członkowskie w przypadku istnienia elementu transgranicznego oraz z uwagi na potrzebę pozyskiwania informacji od innych państw członkowskich, natomiast ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(13)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawem do ochrony danych osobowych. Informacje o płatnościach przechowywane i przekazywane zgodnie z niniejszą dyrektywą powinny być przetwarzane wyłącznie przez ekspertów organów podatkowych ds. zwalczania nadużyć finansowych w takim zakresie, w jakim jest to proporcjonalne i niezbędne do osiągnięcia celu niniejszej dyrektywy, a mianowicie zwalczania oszustw w dziedzinie VAT. Niniejsza dyrektywa nie narusza także przepisów określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/679 oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (8).

(14)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1725 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał swoją opinię w dniu 14 marca 2019 r. (9)

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

(1)

Dyrektywa Rady 2006/112/WE (3) zezwala państwom członkowskim na dalsze stosowanie procedur szczególnych dla małych przedsiębiorstw, zgodnie ze wspólnymi przepisami oraz z myślą o ściślejszej harmonizacji. Niemniej jednak przepisy te są przestarzałe i nie zmniejszają obciążeń małych przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem przepisów, ponieważ zostały zaprojektowane na potrzeby wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (VAT) opartego na opodatkowaniu w państwie członkowskim pochodzenia.

(2)

W planie działania w sprawie VAT Komisja zapowiedziała kompleksowy pakiet uproszczeń dla małych przedsiębiorstw, które mają na celu zmniejszenie ich obciążeń administracyjnych oraz pomoc w stworzeniu otoczenia fiskalnego sprzyjającego ich wzrostowi i rozwojowi handlu transgranicznego. Pakiet uproszczeń wymaga dokonania przeglądu procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw, zgodnie z komunikatem w sprawie działań następczych w odniesieniu do planu działania w sprawie VAT. Przegląd procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw stanowi zatem istotny element pakietu reform określonych w planie działania w sprawie VAT.

(3)

Aby zająć się kwestią nieproporcjonalnego obciążenia związanego z przestrzeganiem przepisów, z którym borykają się zwolnione małe przedsiębiorstwa, powinny one mieć również dostęp do pewnych środków upraszczających.

(4)

Procedura szczególna dla małych przedsiębiorstw zezwala obecnie na przyznawanie zwolnienia jedynie przedsiębiorstwom mającym siedzibę w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny. Ma to negatywny wpływ na konkurencję w ramach rynku wewnętrznego w odniesieniu do przedsiębiorstw niemających siedziby w tym państwie członkowskim. W celu rozwiązania tego problemu oraz uniknięcia dalszych zakłóceń należy zezwolić na korzystanie ze zwolnienia również przez małe przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwach członkowskich innych niż to, w którym VAT jest należny.

(5)

W przypadku gdy podatnik jest objęty zwykłym systemem VAT w państwie członkowskim siedziby, ale korzysta ze zwolnienia z VAT dla małych przedsiębiorstw w innym państwie członkowskim, odliczenie podatku naliczonego powinno odzwierciedlać powiązanie z opodatkowanymi dostawami towarów lub świadczeniem usług dokonywanymi przez tego podatnika. A zatem w przypadku gdy tacy podatnicy nabywają w państwie członkowskim siedziby towary lub usługi, które są powiązane z dokonywanymi przez nich dostawami towarów lub świadczeniem usług zwolnionymi w innych państwach członkowskich, nie powinni oni mieć możliwości odliczenia naliczonego VAT.

(6)

Małe przedsiębiorstwa mogą korzystać ze zwolnienia jedynie w przypadku, gdy ich roczny obrót znajduje się poniżej progu stosowanego przez państwo członkowskie, w którym VAT jest należny. Przy ustalaniu swojego progu państwa członkowskie powinny przestrzegać przepisów dotyczących progów określonych w dyrektywie 2006/112/WE. Przepisy te, których większość wprowadzono w 1977 r., nie są już odpowiednie.

(7)

Z myślą o uproszczeniu wiele państw członkowskich zostało tymczasowo upoważnionych do stosowania progu wyższego niż próg dozwolony na mocy dyrektywy 2006/112/WE. Ponieważ nie jest wskazane, aby kontynuować zmienianie zasad ogólnych poprzez stosowanie środków przyznanych na zasadzie odstępstwa, przepisy dotyczące progów powinny zostać uaktualnione.

(8)

Państwa członkowskie powinny móc ustalać krajowy próg zwolnienia na poziomie najlepiej odpowiadającym ich sytuacji gospodarczej i politycznej, z zastrzeżeniem górnego progu przewidzianego w niniejszej dyrektywie. W tym względzie należy uściślić, że w przypadku gdyby państwa członkowskie stosowały zróżnicowane progi w odniesieniu do różnych sektorów działalności gospodarczej, musiałoby to być oparte na obiektywnych kryteriach. W przypadku gdy podatnik kwalifikuje się do korzystania z więcej niż jednego progu sektorowego, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby taki podatnik miał możliwość zastosowania tylko jednego z tych progów. Powinny również zapewnić, aby ustalone przez nie progi nie wprowadzały rozróżnienia między podatnikami mającymi siedzibę i podatnikami niemającymi siedziby.

(9)

Na próg rocznego obrotu, który stanowi podstawę zwolnienia wprowadzonego w ramach procedury szczególnej ustanowionej niniejszą dyrektywą, składa się wyłącznie całkowita wartość dokonanych dostaw towarów i świadczonych usług przez dane małe przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, w którym przyznaje się zwolnienie. Zakłócenia konkurencji mogłyby pojawić się w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo niemające siedziby w tym państwie członkowskim mogłoby korzystać z takiego zwolnienia niezależnie od obrotów, jakie generuje w innych państwach członkowskich. Aby ograniczyć takie zakłócenia konkurencji oraz zabezpieczyć dochody podatkowe, jedynie te przedsiębiorstwa, których roczny obrót w Unii znajduje się poniżej określonego progu powinny się kwalifikować do zwolnienia w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby. Przedsiębiorstwa, których obrót w państwie członkowskim, w którym mają siedzibę, znajduje się poniżej progu krajowego, powinny mieć możliwość dalszego dokonywania zwolnionych dostaw towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim niezależnie od obrotu, jaki generują w innych państwach członkowskich nawet, jeżeli ich całkowity obrót przekracza próg obrotu w Unii.

(10)

Aby umożliwić skuteczną kontrolę stosowania zwolnienia oraz zapewnić państwom członkowskim dostęp do niezbędnych informacji, podatnicy, którzy chcą skorzystać ze zwolnienia w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby, powinni być zobowiązani do dokonania uprzedniego powiadomienia w państwie członkowskim, w którym mają siedzibę. W celu uproszczenia i obniżenia kosztów przestrzegania przepisów tacy podatnicy powinni być zidentyfikowani za pomocą indywidualnego numeru identyfikacyjnego jedynie w państwie członkowskim siedziby. Numer ten może, ale nie musi, być indywidualnym numerem identyfikacyjnym VAT.

(11)

Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie i monitorowanie zwolnienia, a także terminowe przekazywanie informacji, należy wyraźnie określić obowiązki sprawozdawcze podatników korzystających ze zwolnienia w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby. Dzięki temu podatnicy przestrzegający przepisów mogliby zostać zwolnieni z takich obowiązków, a także z obowiązku rejestracji w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie siedziby. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość wymagania – w przypadku gdy tacy niemający siedziby podatnicy nie wypełniają obowiązków sprawozdawczych, które zostały określone specjalnie dla nich – aby podatnicy ci wypełniali ogólne obowiązki w zakresie rejestracji do celów VAT i obowiązki sprawozdawcze określone w krajowych przepisach dotyczących VAT.

(12)

Aby uniknąć niespójności w obliczaniu rocznego obrotu w danym państwie członkowskim – stanowiącego punkt odniesienia do celów stosowania zwolnienia – oraz rocznego obrotu w Unii, należy określić elementy obrotu, które mają być brane pod uwagę.

(13)

Aby zapobiec obchodzeniu przepisów dotyczących zwolnienia dla małych przedsiębiorstw oraz utrzymać cel tego zwolnienia, podatnik – niezależnie od tego, czy ma siedzibę w państwie członkowskim przyznającym zwolnienie – nie powinien mieć możliwości korzystania z tego zwolnienia w przypadku, gdy krajowy próg określony w tych przepisach został przekroczony w poprzednim roku kalendarzowym. Z tych samych powodów podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim przyznającym zwolnienie nie powinien mieć możliwości korzystania z tego zwolnienia w przypadku, gdy w poprzednim roku kalendarzowym przekroczył próg rocznego obrotu w Unii.

(14)

Aby zapewnić stopniowe przechodzenie małych przedsiębiorstw od sytuacji, w której były one objęte zwolnieniem, do sytuacji, w której podlegają opodatkowaniu, podatnicy powinni mieć możliwość dalszego korzystania ze zwolnienia dla małych przedsiębiorstw przez ograniczony okres czasu w przypadku, gdy ich obrót nie przekracza krajowego progu zwolnienia o więcej niż określoną wielkość procentową tego progu. W związku z tym że poziomy stosowanych progów mogą być różne w poszczególnych państwach członkowskich, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru jednej z dwóch proponowanych wielkości procentowych, o ile zastosowanie danej wielkości procentowej nie prowadzi do sytuacji, w której obrót podatnika objętego zwolnieniem przekroczy pewną określoną kwotę. W przypadku gdy w trakcie danego roku kalendarzowego próg rocznego obrotu w Unii zostanie przekroczony, zwolnienie takie – ze względu na funkcję zabezpieczenia dochodów podatkowych, jaką pełni ten próg – powinno przestać mieć zastosowanie od tego momentu.

(15)

W przypadku gdy zwolnienie ma zastosowanie, małe przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnienia w państwie członkowskim siedziby powinny przynajmniej mieć możliwość dokonania rejestracji do celów VAT w określonym terminie. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedłużenia tego terminu w szczególnych przypadkach wymagających dogłębnej kontroli w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania.

(16)

Małe przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnienia w państwie członkowskim siedziby powinny co najmniej mieć możliwość stosowania uproszczonych obowiązków sprawozdawczych.

(17)

Oprócz przyznania zwolnienia z VAT procedury szczególne umożliwiają również stopniowe obniżanie podatku. Stopniowe obniżanie podatku powoduje utrudnienia i w niewielkim stopniu przyczynia się do zmniejszenia obciążeń małych przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem przepisów. Środek ten powinien zatem zostać wycofany.

(18)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia podatnikom prawa wyboru pomiędzy ogólnym systemem VAT a procedurą szczególną dla małych przedsiębiorstw. W przypadku gdy dany podatnik korzysta z tego prawa, państwom członkowskim należy pozostawić możliwość ustanawiania szczegółowych przepisów i warunków dotyczących dokonywania takiego wyboru.

(19)

Niniejsza dyrektywa nie powinna pociągać za sobą nowych obowiązków dotyczących rejestracji lub sprawozdawczości dla małych przedsiębiorstw, które korzystają ze zwolnienia wyłącznie w państwie członkowskim siedziby.

(20)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zmniejszenie obciążeń małych przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem przepisów, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(21)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (4) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(22)

Aby zapewnić możliwość prawidłowego monitorowania stosowania środków upraszczających określonych w dyrektywie 2006/112/WE w zakresie procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw, należy wprowadzić zmiany w rozporządzeniu Rady (UE) nr 904/2010 (5), tak aby właściwe organy państw członkowskich miały automatyczny dostęp do danych zbieranych od podatników korzystających ze zwolnienia z VAT dla małych przedsiębiorstw.

(23)

Aby zapewnić małym przedsiębiorstwom łatwy dostęp do przepisów dotyczących procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw w każdym państwie członkowskim, przepisy te należy opublikować na stronie internetowej Komisji.

(24)

Komitet Regionów wydał opinię w dniu 10 października 2018 r. (6)

(25)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE oraz rozporządzenie (UE) nr 904/2010,

(1)

Konwencja Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z 1988 r. (zwana dalej „konwencją”) weszła w życie w dniu 11 listopada 1990 r. i została zawarta w imieniu Unii na mocy decyzji Rady 90/611/EWG (1).

(2)

Zgodnie z art. 12 ust. 2–7 konwencji w tabelach załączonych do konwencji, w których wymienione są prekursory narkotyków, można dodawać kolejne substancje.

(3)

Na 63. sesji, która odbędzie się w dniach 2–6 marca 2020 r. w Wiedniu, Komisja ds. Środków Odurzających podejmie decyzję w sprawie dodania jednej substancji do tabeli I załączonej do konwencji.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Komisji ds. Środków Odurzających, ponieważ decyzja taka będzie miała skutek prawny w Unii oraz będzie mogła w istotny sposób wywrzeć wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na rozporządzenie Rady (WE) nr 111/2005 (2) oraz rozporządzenie (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(5)

Z oceny Międzynarodowego Organu Kontroli Środków Odurzających wynika, że substancja alfa-acetylofenylooctan metylu (MAPA) jest często wykorzystywana do nielegalnej produkcji amfetaminy i metamfetaminy. Istnieją dowody na to, że wielkość i zakres nielegalnej produkcji tych środków odurzających i substancji psychotropowych stanowi poważny problem w zakresie zdrowia publicznego lub poważny problem społeczny, co uzasadnia objęcie alfa-acetylofenylooctanu metylu (MAPA) kontrolą międzynarodową. Nielegalna produkcja amfetaminy i metamfetaminy powoduje w Unii znaczące problemy związane ze zdrowiem publicznym oraz problemy społeczne. Incydenty związane z handlem alfa-acetylofenylooctanem metylu (MAPA) są coraz częstsze i dotyczą coraz większych ilości tej substancji, a zorganizowane grupy przestępcze w Unii nielegalnie wywożą amfetaminę i metamfetaminę do państw trzecich.

(6)

Stanowisko Unii powinno zostać wyrażone przez państwa członkowskie Unii będące członkami Komisji ds. Środków Odurzających,

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 97/836/WE (1) Unia przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych („EKG ONZ”) dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (zwanego dalej „Zrewidowanym Porozumieniem z 1958 r.”). Zrewidowane Porozumienie z 1958 r. weszło w życie w dniu 24 marca 1998 r.

(2)

Decyzją Rady 2000/125/WE (2) Unia przystąpiła do Porozumienia dotyczącego ustanowienia ogólnych przepisów technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być montowane lub wykorzystywane w pojazdach kołowych (zwanego dalej „Porozumieniem Równoległym”). Porozumienie Równoległe weszło w życie w dniu 15 lutego 2000 r.

(3)

Zgodnie z art. 1 Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. i art. 6 Porozumienia Równoległego Światowe Forum EKG ONZ na rzecz Harmonizacji Przepisów Dotyczących Pojazdów (WP.29) może przyjąć, w stosownych przypadkach, wnioski dotyczące modyfikacji regulaminów ONZ przyjętych na mocy Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. (zwanych dalej „regulaminami ONZ”) nr 10, 26, 28, 46, 48, 51, 55, 58, 59, 62, 79, 90, 106, 107, 110, 117, 121, 122, 128, 144, 148, 149, 150, 151 i 152, wnioski dotyczące modyfikacji ogólnych przepisów technicznych (GTR) nr 3, 6 i 16, wniosek dotyczący poprawek do ujednoliconej rezolucji R.E.5, a także wnioski dotyczące upoważnień do opracowania poprawek do ogólnych przepisów technicznych nr 6 oraz do opracowania nowych ogólnych przepisów technicznych w sprawie określania mocy pojazdu z napędem elektrycznym (DEVP).

(4)

Podczas 180. sesji Światowego Forum, która odbędzie się w dniach 10–12 marca 2020 r., WP.29 ma przyjąć powyższe akty w odniesieniu do przepisów administracyjnych i jednolitych wymagań technicznych dotyczących zharmonizowanych regulaminów technicznych ONZ oraz GTR dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być montowane lub wykorzystywane w pojazdach kołowych.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii w ramach WP.29 w odniesieniu do przyjęcia wniosków dotyczących regulaminów ONZ, ponieważ regulaminy te będą wiążące dla Unii oraz mogą mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii w dziedzinie homologacji typu pojazdów.

(6)

Dyrektywą 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) zastąpiono systemy homologacji państw członkowskich unijną procedurą homologacji oraz ustanowiono zharmonizowane ramy obejmujące przepisy administracyjne i ogólne wymagania techniczne odnoszące się do wszystkich nowych pojazdów, układów, części i oddzielnych zespołów technicznych. Dyrektywą tą włączono regulaminy ONZ do unijnego systemu homologacji typu, jako wymagania dotyczące homologacji typu albo jako przepisy alternatywne wobec prawa Unii. Od czasu przyjęcia dyrektywy 2007/46/WE regulaminy ONZ w coraz większym stopniu są włączane do prawodawstwa Unii.

(7)

W świetle zdobytego doświadczenia i rozwoju technicznego wymagania odnoszące się do niektórych elementów lub cech objętych regulaminami ONZ nr 10, 26, 28, 46, 48, 51, 55, 58, 59, 62, 79, 90, 106, 107, 110, 117, 121, 122, 128, 144, 148, 149, 150, 151 i 152 muszą zostać zmienione lub uzupełnione. Ponadto należy zmodyfikować niektóre GTR nr 3, 6 i 16. Należy także przyjąć poprawki do ujednoliconej rezolucji R.E.5, wnioski dotyczące upoważnień do opracowania poprawek do ogólnych przepisów technicznych nr 6 oraz do opracowania nowych GTR w sprawie DEVP.

(8)

Dokument roboczy WP.29 ECE/TRANS/WP.29/2020/25 dotyczy wniosku w sprawie suplementu 2 do regulaminu ONZ nr 144 (systemy szybkiego powiadamiania o wypadku), który nie jest gotowy do poddania pod głosowanie w ramach WP.29.

(9)

Dokument roboczy WP.29 ECE/TRANS/WP.29/2020/2 dotyczy wniosku w sprawie suplementu 1 do serii poprawek 08 do regulaminu ONZ nr 9 (emisja hałasu z pojazdów trójkołowych). Biorąc pod uwagę, że Unia nie stosuje jednolitych przepisów regulaminu ONZ nr 9, nie jest konieczne ustalanie stanowiska Unii w odniesieniu do wniosku ECE/TRANS/WP.29/2020/2,