(1)

Dnia 23 kwietnia 2007 r. Rada upoważniła Komisję do prowadzenia negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu z państwami członkowskimi Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN). W upoważnieniu tym przewidziano możliwość negocjacji dwustronnych.

(2)

Dnia 22 grudnia 2009 r. Rada upoważniła Komisję do prowadzenia negocjacji dwustronnych w sprawie umów o wolnym handlu z poszczególnymi państwami członkowskimi ASEAN. W czerwcu 2012 r. Komisja rozpoczęła negocjacje dwustronne w sprawie umowy o wolnym handlu z Wietnamem; negocjacje te miały być prowadzone zgodnie z istniejącymi wytycznymi negocjacyjnymi.

(3)

Dnia 15 października 2013 r. Rada upoważniła Komisję do rozszerzenia toczących się negocjacji dwustronnych z państwami ASEAN, aby objąć nimi również ochronę inwestycji.

(4)

Negocjacje w sprawie Umowy o ochronie inwestycji między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Socjalistyczną Republiką Wietnamu, z drugiej strony (zwanej dalej „Umową”) zostały zakończone.

(5)

Należy podpisać Umowę w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie,

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2019/124 (1) określono uprawnienia do połowów na 2019 r. w odniesieniu do niektórych stad ryb i grup stad ryb, mające zastosowanie w wodach Unii oraz, dla statków unijnych, w niektórych wodach nienależących do Unii.

(2)

W planie wieloletnim dotyczącym wód zachodnich (2), który wszedł w życie w dniu 26 marca 2019 r., uchylono plan odbudowy stad morszczuka nowozelandzkiego i homarca (3). Ograniczenia nakładu połowowego zawarte w załączniku IIA do rozporządzenia Rady (UE) 2019/124 zostały określone zgodnie z tym planem odbudowy stad. Ze względu na to, że przedmiotowe stada będą zarządzane zgodnie z przepisami planu wieloletniego dotyczącego wód zachodnich przez ustalenie limitów połowowych służących osiągnięciu docelowego wskaźnika śmiertelności połowowej zgodnie z przedziałami poziomu maksymalnego podtrzymywalnego połowu (FMSY), dalsze ustanawianie ograniczeń nakładu połowowego dla flot prowadzących połowy tych stad nie jest już konieczne. Należy zatem uchylić załącznik IIA do rozporządzenia Rady (UE) 2019/124.

(3)

Międzynarodowa Rada Badań Morza (ICES) wydała opinię naukową, w której zaleca niepoławianie witlinka (Merlangius merlangus) w rejonie ICES 7a (Morze Irlandzkie). W celu osiągnięcia właściwej równowagi między kontynuowaniem połowów w kontekście potencjalnie poważnych skutków społeczno-gospodarczych a potrzebą osiągnięcia dobrego stanu biologicznego tych stad ustalono całkowity dopuszczalny połów (TAC) dla przyłowów tych stad na 2019 r., uwzględniając trudności w prowadzeniu połowów wszystkich stad w ramach połowów wielogatunkowych przy równoczesnym zachowaniu maksymalnego podtrzymywalnego połowu. W zaktualizowanej opinii naukowej ICES dotyczącej stanu stad witlinka w rejonie ICES 7a i nieuniknionych przyłowów tych stad podczas połowów innych gatunków przewidziano scenariusz zakładający utrzymanie status quo, w którym odnośne połowy szacuje się na 1 385 ton. Zgodnie z tą analizą naukową należy zmienić poziom TAC, aby odzwierciedlał ilość, która zminimalizuje ryzyko wczesnego zamknięcia łowisk, a jednocześnie umożliwi dalsze odnawianie się biomasy stada tarłowego. Poziom TAC powinien również uwzględniać dążenie do tego, aby nie wzrosła śmiertelność tych stad i aby TAC zapewniał zachętę do poprawy selektywności i unikania przyłowów.

(4)

W grudniu 2018 r. zainteresowane państwa członkowskie uzgodniły, że będą ze sobą współpracować w ramach grupy państw członkowskich leżących nad wodami północno-zachodnimi i w ścisłej współpracy z Komitetem Doradczym ds. Wód Północno-Zachodnich w celu przygotowania wieloletniego planu zmniejszenia przyłowów. Plan ten powinien zapewnić zmniejszenie przyłowów pięciu przedmiotowych stad, w odniesieniu do których ICES wydała zalecenie dotyczące zerowych połowów w 2019 r., w tym stad witlinka w Morzu Irlandzkim, dzięki środkom w zakresie selektywności i unikania przyłowów. Komisja zaznaczyła, że zamierza przedłożyć ten plan w lipcu 2019 r. na sesji plenarnej Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF), aby ocenić jego skuteczność. Jeżeli ocena STECF wykaże, że plan zmniejszenia przyłowów nie przyniesie pożądanego efektu ograniczenia śmiertelności połowowej przy przyłowach, Komisja zaznaczyła, że rozważy alternatywne środki służące zmniejszeniu śmiertelności połowowej przedmiotowych stad.

(5)

Zgodnie z opinią ICES z dnia 28 marca 2019 r. połowy homarca (Nephrops norvegicus) w wodach jednostki funkcjonalnej 31 rejonu ICES 8c w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. nie powinny przekraczać 0,7 tony. Należy odpowiednio określić uprawnienia do połowów homarca w wodach jednostki funkcjonalnej 31 rejonu ICES 8c.

(6)

W dniu 28 marca 2019 r. ICES wydała opinię dotyczącą połowów krewetki północnej (Pandalus borealis) w rejonach ICES 3a i 4a w części wschodniej (cieśniny Skagerrak i Kattegat oraz północna część Morza Północnego w Rynnie Norweskiej). Na podstawie tej opinii oraz po konsultacjach z Norwegią należy ustalić kwotę Unii na połów krewetki północnej w rejonie ICES 3a na 2 304 ton, zgodnie z maksymalnym podtrzymywalnym połowem.

(7)

W dniu 22 lutego 2019 r. ICES wydała zaktualizowaną opinię dotyczącą połowów czarniaka (Pollachius virens) w Morzu Północnym. Na podstawie tej opinii oraz po konsultacjach z Norwegią należy odpowiednio zmienić TAC dla czarniaka, zgodnie z maksymalnym podtrzymywalnym połowem.

(8)

Zgodnie z opinią ICES wydaną dnia 12 kwietnia 2019 r. połowy szprota (Sprattus sprattus) w rejonie 3a (cieśniny Skagerrak i Kattegat) i w podobszarze 4 (Morze Północne) w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. nie powinny przekraczać 138 726 ton. TAC dla szprota w 3a ustalono na 26 624 tony. Uprawnienia do połowów szprota w wodach Unii rejonu ICES 2a i podobszaru 4 powinny zostać ustalone z uwzględnieniem TAC już ustalonego dla rejonu ICES 3a oraz zgodnie z maksymalnym podtrzymywalnym połowem. W celu zagwarantowania pełnego wykorzystania uprawnień do połowów należy w odniesieniu do szprota wprowadzić elastyczność między obszarami: z rejonu ICES 3a do podobszarów ICES 2a i 4.

(9)

TAC sardeli europejskiej (Engraulis encrasicolus) w podobszarach ICES 9 i 10 oraz wodach Unii obszaru Komitetu ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku (CECAF) 34.1.1 w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do 30 czerwca 2020 r. ustalono na poziomie zerowym w oczekiwaniu na opinię naukową dotyczącą tego okresu. ICES wyda swoją opinię dotyczącą tego stada dopiero pod koniec czerwca 2019 r., chociaż połowy będą kontynuowane również w okresie letnim. W celu zapewnienia kontynuacji działalności połowowej do czasu ustalenia TAC na podstawie najnowszych opinii naukowych należy ustalić tymczasowy TAC wynoszący 4 902 tony w oparciu o połowy w trzecim kwartale 2018 r. TAC zostałby zmieniony w przyszłości zgodnie z opinią naukową ICES.

(10)

W dniu 13 marca 2019 r. na podstawie wspólnego zalecenia grupy państw członkowskich leżących nad Morzem Północnym Komisja przyjęła rozporządzenie delegowane (UE) 2019/906 (4). Rozporządzenie to określa zmiany w zakresie wyłączeń de minimis z obowiązku wyładunku przewidzianego w art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (5) w odniesieniu do witlinka i dorsza atlantyckiego (Gadus morhua), ponieważ większe ilości przypadkowych połowów tych gatunków będą podlegały obowiązkowi wyładunku i nie będą objęte już wyłączeniem z tego obowiązku. Odpowiednie TAC powinny zatem zostać zmienione tak, aby odzwierciedlały te zmiany, oraz powinny być w dalszym ciągu ustalane zgodnie z maksymalnym podtrzymywalnym połowem. Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (6) państwa członkowskie mają zapewnić skuteczną kontrolę obowiązku wyładunku, zapobiegając w ten sposób zwiększeniu presji połowowej na przedmiotowe stada.

(11)

Na 21. posiedzeniu specjalnym w 2018 r. Międzynarodowa Komisja ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT) przyjęła zalecenie 18-02 dotyczące ustanowienia wieloletniego planu zarządzania zasobami tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym. Ten plan zarządzania jest zgodny z zaleceniem Stałego Komitetu ds. Badań Naukowych i Statystyki dotyczącym ustanowienia wieloletniego planu zarządzania tymi zasobami w 2018 r., ponieważ obecny stan stada nie wymaga już środków nadzwyczajnych wprowadzonych w ramach planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego (zalecenie 17-17 zmieniające zalecenie 14-04). W planie zarządzania uwzględniono specyfikę różnego rodzaju narzędzi i technik połowowych. W związku z tym należy zmienić przepisy dotyczące ograniczeń nakładu połowowego i maksymalnej ilości osobników tuńczyka wprowadzonych do hodowli.

(12)

Limity połowowe przewidziane w rozporządzeniu (UE) 2019/124 obowiązują od dnia 1 stycznia 2019 r. Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące limitów połowowych powinny zatem również obowiązywać od tego dnia. Takie stosowanie z mocą wsteczną nie narusza zasad pewności prawa ani ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ uprawnienia do połowów, których to dotyczy, nie zostały jeszcze wyczerpane.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2019/124,

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

(1)

W dniu 13 maja 2013 r. rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 412/2013 Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych („zastawy stołowe”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

Ze względu na dużą liczbę chińskich producentów eksportujących Komisja wybrała próbę do zbadania zgodnie z art. 17 rozporządzenia (UE) 2016/1036.

(3)

Rada nałożyła na przedsiębiorstwa objęte próbą indywidualne stawki cła na przywóz zastaw stołowych w wysokości od 13,1 % do 23,4 % oraz średnią ważoną stawkę cła w wysokości 17,9 % względem innych współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą. Na przywóz zastaw stołowych przez wszystkie inne chińskie przedsiębiorstwa nałożono stawkę cła w wysokości 36,1 %.

(4)

Wykaz współpracujących przedsiębiorstw eksportujących, znajdujący się w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 412/2013, został zmieniony rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 803/2014 (3) oraz rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/2207 (4).

(5)

Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013 art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia może zostać zmieniony poprzez przyznanie nowemu producentowi eksportującemu stawki cła mającej zastosowanie wobec współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą, czyli średniej ważonej stawki cła w wysokości 17,9 %, w przypadku gdy taki nowy producent eksportujący w ChRL dostarczy Komisji wystarczające dowody.

(6)

W maju 2018 r. przedsiębiorstwo Fujian Dehua Sanfeng Ceramics Co. Ltd („wnioskodawca”) złożyło wniosek o przyznanie mu statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, argumentując, że spełnia wszystkie trzy kryteria określone w art. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013.

(7)

Na poparcie swojego wniosku wnioskodawca przedłożył Komisji wypełniony kwestionariusz. Na podstawie analizy zawartych w nim odpowiedzi Komisja zwróciła się o dodatkowe informacje i dowody potwierdzające, które wnioskodawca przekazał.

(8)

Jeśli chodzi o warunek określony w art. 3 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013, dotyczący wykazania, że wnioskodawca nie prowadził wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem, wnioskodawca przedłożył miesięczne księgi sprzedaży obejmujące okres od 2011 r. do 2017 r. Z ksiąg tych wynika, że wnioskodawca wprowadził do obrotu produkt objęty postępowaniem dopiero po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem, tj. w marcu 2012 r. Informacje te znalazły potwierdzenie w księdze sprzedaży międzynarodowej, z której wynikało, że wnioskodawca zaczął wywozić produkt objęty postępowaniem w marcu 2012 r. do Stanów Zjednoczonych, a w lipcu 2012 r. do Unii (Francja).

(9)

Po zweryfikowaniu faktur i innych dokumentów sprzedaży nie znaleziono dowodów wskazujących na wywóz produktu objętego postępowaniem do Unii przed wymienionymi datami ani w trakcie okresu objętego dochodzeniem. W związku z tym w świetle dostępnych informacji i dokumentów Komisja stwierdziła, że wnioskodawca spełnia kryterium określone w art. 3 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013.

(10)

Jeśli chodzi o warunek określony w art. 3 lit. b) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013, Komisja stwierdziła, że do 2013 r. właściciel wnioskodawcy posiadał udziały w dwóch innych przedsiębiorstwach. Komisja uzyskała i zbadała dokumentację dotyczącą założenia tych dwóch przedsiębiorstw powiązanych oraz ich działalności, w tym ich sprawozdania finansowe, księgi sprzedaży i zakupu. Komisja uzyskała i zbadała dokumentację dotyczącą założenia tych dwóch przedsiębiorstw powiązanych oraz ich działalności, w tym sprzedaży i zakupu produktu objętego postępowaniem. Na podstawie przekazanych dokumentów nie stwierdziła istnienia innych powiązań handlowych ani operacyjnych z eksporterami ani producentami z ChRL objętymi środkami antydumpingowymi. Jedno z przedsiębiorstw powiązanych otrzymało natomiast w 2017 r. status podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący (5). Komisja stwierdziła zatem, że wnioskodawca spełnił warunek określony w art. 3 lit. b) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013.

(11)

Jeśli chodzi o warunek określony w art. 3 lit. c) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013, na podstawie udostępnionej dokumentacji Komisja ustaliła, że wnioskodawca rzeczywiście wywoził produkt objęty postępowaniem do Unii po okresie objętym dochodzeniem. Wnioskodawca przedstawił umowy sprzedaży zawarte z klientem z Niemiec oraz późniejszą dokumentację sprzedaży dotyczącą transakcji z października 2017 r. Komisja stwierdziła zatem, że wnioskodawca spełnił warunek określony w art. 3 lit. c) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013.

(12)

Przedstawiciele przemysłu unijnego nie przedstawili żadnych dowodów ani informacji świadczących o tym, że którekolwiek z trzech kryteriów nie zostało spełnione przez wnioskodawcę.

(13)

Komisja stwierdziła, że wnioskodawca spełnił wszystkie trzy kryteria wymagane do uznania go za nowego producenta eksportującego. W związku z tym postanowiła, że wnioskodawca powinien otrzymać status podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, a jego nazwa powinna zostać dodana do wykazu współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą wymienionych w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013.

(14)

Wnioskodawca oraz przedstawiciele przemysłu Unii zostali poinformowani o podstawowych faktach i argumentach, na podstawie których uznano, że należy przyznać przedsiębiorstwu Fujian Dehua Sanfeng Ceramics Co. Ltd stawkę cła antydumpingowego mającą zastosowanie wobec współpracujących chińskich producentów eksportujących nieobjętych próbą.

(15)

Strony otrzymały możliwość zgłoszenia komentarzy. Nie otrzymano żadnych uwag.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego,

(1)

Dyrektywą Komisji 2004/58/WE (2) włączono desmedifam jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)

Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)

Zatwierdzenie substancji czynnej desmedifam, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 lipca 2020 r.

(4)

Wniosek o odnowienie zatwierdzenia desmedifamu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)

Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)

Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 21 grudnia 2016 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)

Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(8)

W dniu 10 stycznia 2018 r. Urząd przekazał Komisji wnioski (6) dotyczące tego, czy desmedifam ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)

Urząd sformułował szereg konkretnych zastrzeżeń. W szczególności nie można było wykluczyć narażenia konsumentów i zwierząt gospodarskich na pozostałości zawierające wolną lub skoniugowaną anilinę (sklasyfikowaną jako mutagen kategorii 2 i substancja rakotwórcza kategorii 2) oraz narażenia konsumentów na pozostałości zawierające 4-aminofenol (sklasyfikowany jako mutagen kategorii 2) przez produkty pochodzenia zwierzęcego. Urząd stwierdził także, że w przypadku wszystkich reprezentatywnych zastosowań występuje wysokie długoterminowe ryzyko dla ssaków – z wyjątkiem ssaków owadożernych, jeśli wzorzec zastosowania przewiduje tylko jedno zastosowanie. Stwierdzono wysokie długoterminowe ryzyko dla ptaków w przypadku reprezentatywnych zastosowań na buraku cukrowym/buraku pastewnym, jeśli wzorzec zastosowania przewiduje dwa lub trzy zastosowania.

(10)

Ponadto Urząd nie był w stanie sfinalizować oceny dotyczącej właściwości powodujących zaburzanie funkcjonowania układu hormonalnego w oparciu o dostępne informacje.

(11)

Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, do projektu sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(12)

Argumenty przedstawione przez wnioskodawcę nie pozwoliły jednak wyeliminować zastrzeżeń wobec przedmiotowej substancji czynnej.

(13)

W związku z powyższym w odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin ustalono, że kryteria zatwierdzenia określone w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 nie zostały spełnione. W związku z powyższym nie należy odnawiać zatwierdzenia substancji czynnej desmedifam zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(15)

Państwom członkowskim należy przyznać wystarczający czas na cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające desmedifam.

(16)

Jeżeli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających desmedifam, okres ten powinien upłynąć najpóźniej z dniem 1 lipca 2020 r.

(17)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/707 (7) przedłużono okres zatwierdzenia desmedifamu do dnia 31 lipca 2020 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Jednakże z uwagi na fakt, że decyzję o nieodnowieniu zatwierdzenia podjęto przed tym przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej.

(18)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego zatwierdzenia desmedifamu na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Dyrektywą Komisji 2006/39/WE (2) włączono tolchlofos metylu jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)

Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)

Zatwierdzenie substancji czynnej tolchlofos metylu, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 30 kwietnia 2020 r.

(4)

Wniosek o odnowienie zatwierdzenia tolchlofosu metylu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule. Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(5)

Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 11 listopada 2016 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(6)

Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(7)

W dniu 8 grudnia 2017 r. Urząd przekazał Komisji wnioski (6) dotyczące tego, czy tolchlofos metylu ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Zmieniona wersja tych wniosków została przyjęta przez Urząd w dniu 5 października 2018 r. i ponownie opublikowana 15 listopada 2018 r. wraz z wyjaśnieniem dotyczącym częściowo dopuszczalnego ryzyka dla organizmów wodnych (jeden scenariusz FOCUS z trzech uważa się za dopuszczalny) w reprezentatywnych zastosowaniach na uprawach ozdobnych w konstrukcjach ochronnych. Wstępna wersja wniosków została usunięta z Dziennika EFSA. W dniu 24 października 2018 r. Komisja przedstawiła projekt sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia tolchlofosu metylu na forum Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz.

(8)

W odniesieniu do kryteriów identyfikacji właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego, wprowadzonych rozporządzeniem Komisji (UE) 2018/605 (7), we wnioskach Urzędu wskazano, że, biorąc pod uwagę brak dowodów na występowanie szkodliwych dla układu hormonalnego reakcji in vivo, jest bardzo mało prawdopodobne, by tolchlofos metylu był substancją zaburzającą funkcjonowanie układu hormonalnego. W związku z tym Komisja stwierdza, że tolchlofosu metylu nie należy uznawać za substancję mającą właściwości zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego.

(9)

Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do zmienionej wersji wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, do projektu sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(10)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego tolchlofos metylu ustalono, że kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione.

(11)

Należy zatem odnowić zatwierdzenie tolchlofosu metylu.

(12)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak przewidzieć pewne warunki i ograniczenia. Należy w szczególności ograniczyć stosowanie środków ochrony roślin zawierających tolchlofos metylu w celu zminimalizowania narażenia konsumentów na niektóre metabolity i zmniejszenia narażenia organizmów wodnych i dzikich ssaków na tę substancję poprzez zatwierdzenie jej stosowania tylko na uprawach ozdobnych i ziemniakach.

(13)

Ocena ryzyka dotycząca odnowienia zatwierdzenia tolchlofosu metylu opiera się na ograniczonej liczbie reprezentatywnych zastosowań, co jednak nie ogranicza zastosowań, w odniesieniu do których mogą zostać dopuszczone środki ochrony roślin zawierające tolchlofos metylu. Należy zatem znieść ograniczenie polegające na stosowaniu tej substancji wyłącznie w charakterze środka grzybobójczego.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011.

(15)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/168 (8) przedłużono do dnia 30 kwietnia 2020 r. termin wygaśnięcia zatwierdzenia tolchlofosu metylu, aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Jednakże z uwagi na to, że decyzję w sprawie odnowienia podjęto przed przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 września 2019 r.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Producent izomerycznej mieszaniny kwasu 2-(3,4-dimetylopirazol-1-ylo) bursztynowego oraz kwasu 2-(4,5-dimetylopirazol-1-ylo) bursztynowego („DMPSA”) wystąpił do Komisji – za pośrednictwem organów Republiki Czeskiej – z wnioskiem o dodanie DMPSA jako nowej pozycji w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003. DMPSA jest inhibitorem nitryfikacji, który stosowany łącznie z mineralnymi nawozami azotowymi ogranicza ryzyko strat azotu w postaci emisji N2O, co skutkuje wyższą wydajnością azotu w nawozach zawierających DMPSA.

(2)

DMPSA spełnia wymogi określone w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 2003/2003. Należy go zatem uwzględnić w wykazie typów nawozów w załączniku I do wspomnianego rozporządzenia.

(3)

Przepisy rozporządzenia (WE) nr 2003/2003 zawierają wymóg poddawania nawozu WE kontroli zgodnie z metodami pobierania próbek i analizy opisanymi w załączniku IV do tego rozporządzenia. Uwzględnienie DMPSA w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003 wymaga uzupełnienia załącznika IV do tego rozporządzenia o metodę analityczną, która ma być stosowana do celów kontroli urzędowych tego typu nawozu.

(4)

Ponadto metodę 1 dotyczącą przygotowania próbki do analizy należy dalej rozwinąć poprzez uwzględnienie dodatkowych europejskich norm w zakresie pobierania próbek ogółem, jak również pobierania próbek z hałd. Obecne metody 9 dotyczące mikroskładników pokarmowych o zawartości nie większej niż 10 % oraz metody 10 dotyczące mikroskładników pokarmowych o zawartości większej niż 10 %, które to metody określono w załączniku IV, nie są uznawane na szczeblu międzynarodowym i powinny zostać zastąpione przez normy europejskie opracowane w ostatnim czasie przez Europejski Komitet Normalizacyjny.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2003/2003.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 32 rozporządzenia (WE) nr 2003/2003,

(1)

Załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1210/2003 zawiera wykaz instytucji publicznych, korporacji i agend oraz osób fizycznych i prawnych, podmiotów byłego rządu Iraku objętych zamrożeniem funduszy i zasobów gospodarczych znajdujących się poza Irakiem w dniu 22 maja 2003 r. zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W dniu 24 czerwca 2019 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu siedemnastu wpisów z wykazu osób lub podmiotów, względem których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1210/2003,

(1)

W dniu 26 stycznia 2015 r. Rada przyjęła decyzję (UE) 2015/116 (1) w sprawie mianowania w szczególności członków i zastępców członków Komitetu Regionów z Estonii na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

Mihkel JUHKAMI (Mayor of Rakvere City) i Kurmet MÜÜRSEPP (Member of Antsla Rural Municipality Council) są członkami Komitetu Regionów od dnia 26 stycznia 2015 r.

(3)

Rait PIHELGAS (Mayor of Ambla Rural Municipality) i Jan TREI (Mayor of Viimsi Rural Municipality) są zastępcami członka Komitetu Regionów od dnia 26 stycznia 2015 r.

(4)

Pismem z dnia 4 czerwca 2019 r. rząd Estonii poinformował Radę o zmianach stanowisk zajmowanych w obecnej kadencji przez Mihkela JUHKAMIEGO, Kurmeta MÜÜRSEPPA, Raita PIHELGASA i Jana TREIEGO.

(5)

Należy odpowiednio zmienić decyzję (UE) 2015/116,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Giuseppego DI PANGRAZIO.

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Francesca PIGLIARU,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 16 grudnia 2015 r. decyzją Rady (UE) 2015/2397 (4) stanowisko zastępcy członka w miejsce Javiera GONZALEZA ORTIZA zajęła Maria Luisa de MIGUEL ANASAGASTI.

(2)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Marii Luisy de MIGUEL ANASAGASTI,

(1)

W dniu 31 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/512/WPZiB (1).

(2)

W dniu 19 marca 2015 r. Rada Europejska uzgodniła, że niezbędne środki zostaną podjęte, aby jednoznacznie powiązać czas obowiązywania środków ograniczających z pełną realizacją porozumień mińskich, mając na uwadze fakt, że ich pełna realizacja była przewidziana na dzień 31 grudnia 2015 r.

(3)

W dniu 21 grudnia 2018 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2018/2078 (2) przedłużającą stosowanie decyzji 2014/512/WPZiB do dnia 31 lipca 2019 r., aby umożliwić dalszą ocenę realizacji porozumień mińskich.

(4)

Po dokonaniu oceny realizacji porozumień mińskich Rada jest zdania, że należy przedłużyć stosowanie decyzji 2014/512/WPZiB o kolejne sześć miesięcy, aby umożliwić Radzie dalszą ocenę realizacji tych porozumień.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2014/512/WPZiB,

(1)

W dniu 28 września 2018 r. na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii spawanych rur, przewodów rurowych i profili drążonych, o kwadratowym lub prostokątnym przekroju poprzecznym, z żelaza innego niż żeliwo lub ze stali innej niż nierdzewna, z wyłączeniem rur przewodowych w rodzaju stosowanych do rurociągów ropy naftowej lub gazu oraz rur okładzinowych i przewodów rurowych w rodzaju stosowanych do wierceń ropy naftowej lub gazu („elementy drążone”), pochodzących z Republiki Macedonii Północnej, Rosji i Turcji („państwa, których dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 14 sierpnia 2018 r. przez Komitet Obrony Przemysłu Stalowych Rur Spawanych w Unii Europejskiej („skarżący”) w imieniu producentów unijnych. Przedsiębiorstwa reprezentowane przez skarżącego odpowiadały za ponad 40 % całkowitej unijnej produkcji elementów drążonych. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

W dniu 20 grudnia 2018 r. skarżący złożył wniosek o rejestrację przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Skarżący twierdził, że nastąpił znaczny wzrost przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, co wynika z porównania:

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, władze Macedonii Północnej, Rosji i Turcji, znanych importerów, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że wstępnie dokonała doboru próby producentów unijnych, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Komisja dokonała doboru próby na podstawie wielkości produkcji produktu podobnego w Unii w okresie od lipca 2017 r. do czerwca 2018 r. oraz na podstawie położenia geograficznego. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Jeden z wstępnie objętych próbą producentów poinformował Komisję, że nie jest w stanie wypełnić pełnego kwestionariusza i w związku z tym nie chce zostać włączony do próby producentów unijnych. W związku z tym Komisja postanowiła dokonać przeglądu próby producentów unijnych poprzez zastąpienie tego producenta kolejnym pod względem wielkości produkcji producentem unijnym. Ostateczna próba stanowiła ponad 30 % szacowanej produkcji unijnej produktu podobnego i została uznana za reprezentatywną dla przemysłu unijnego.

(8)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych w Unii o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(9)

Dwunastu niepowiązanych importerów zgłosiło się do Komisji; czterech z nich zadeklarowało przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, w okresie objętym dochodzeniem, przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby obejmującej trzech importerów na podstawie największej wielkości przywozu do Unii oraz ich położenia geograficznego w Unii. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych importerów, których dotyczy postępowanie. Nie przedstawiono uwag.

(10)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w Macedonii Północnej, Rosji i Turcji o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Ponadto Komisja zwróciła się do przedstawicielstw Macedonii Północnej, Rosji i Turcji przy Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących w swoich krajach, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(11)

Dziesięciu producentów eksportujących w Turcji, trzech w Macedonii Północnej i dwóch w Rosji dostarczyło wymaganych informacji i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby.

(12)

Ze względu na ograniczoną liczbę producentów eksportujących w Macedonii Północnej i Rosji, Komisja postanowiła, że dobór próby nie jest konieczny w tych dwóch krajach.

(13)

Jeżeli chodzi o producentów eksportujących w Turcji, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę złożoną z trzech producentów eksportujących, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz władz państw, których dotyczy postępowanie. Nie przedstawiono uwag.

(14)

Jeden producent eksportujący w Turcji zgłosił wniosek o badanie indywidualne na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Biorąc pod uwagę wnioski przedstawione w motywie 97, dalsze rozpatrywanie tego wniosku nie było konieczne.

(15)

W dniu wszczęcia postępowania Komisja udostępniła kwestionariusze on-line i zwróciła się do trzech współpracujących producentów eksportujących w Macedonii Północnej, dwóch współpracujących producentów eksportujących w Rosji, trzech objętych próbą producentów eksportujących w Turcji, czterech objętych próbą producentów unijnych oraz trzech niepowiązanych importerów objętych próbą o udzielenie na nie odpowiedzi.

(16)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od trzech współpracujących producentów eksportujących w Macedonii Północnej, jednego współpracującego producenta eksportującego w Rosji, trzech objętych próbą producentów eksportujących i jednego producenta eksportującego wnioskującego o indywidualne badanie w Turcji, czterech objętych próbą producentów unijnych oraz trzech objętych próbą importerów niepowiązanych. Jeden producent eksportujący w Rosji nie udzielił odpowiedzi i poinformował, że nie chce współpracować.

(17)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu stwierdzenia istnienia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(18)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2017 r. do dnia 30 czerwca 2018 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2015 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(19)

Produktem objętym postępowaniem są spawane rury, przewody rurowe i profile drążone, o kwadratowym lub prostokątnym przekroju poprzecznym, z żelaza innego niż żeliwo lub ze stali innej niż nierdzewna, z wyłączeniem rur przewodowych w rodzaju stosowanych do rurociągów ropy naftowej lub gazu oraz rur okładzinowych i przewodów rurowych w rodzaju stosowanych do wierceń ropy naftowej lub gazu, pochodzące z Macedonii Północnej, Rosji i Turcji, obecnie objęte kodami CN 7306 61 92 i 7306 61 99 („produkt objęty postępowaniem”).

(20)

Elementy drążone stosowane są w wielu różnych zastosowaniach, na przykład w strukturalnych i nośnych zastosowaniach w przemyśle budowlanym, urządzeniach przeładunkowych, obrabiarkach, przemyśle motoryzacyjnym, maszynach rolniczych, urządzeniach rolniczych i innych podobnych zastosowaniach.

(21)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(22)

Komisja uznała zatem, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(23)

Trzech producentów eksportujących w Macedonii Północnej współpracowało w dochodzeniu, mianowicie FZC 11 Oktomvri AD („FZC”), IGM-Trade Ilija I dr d.o.o. („IGM”) i Metalopromet Dooel („Metalopromet”).

(24)

Aby obliczyć wartość normalną, Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy łączna wielkość sprzedaży krajowej dla poszczególnych współpracujących producentów eksportujących jest reprezentatywna, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym na jednego producenta eksportującego stanowi co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego przeglądem do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(25)

W przypadku jednego z producentów eksportujących, mianowicie FZC, ogólna sprzedaż krajowa nie była reprezentatywna w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(26)

Ponieważ produktu podobnego nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja skonstruowała wartość normalną dla FZC zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(27)

W przypadku gdy nie było sprzedaży z zyskiem dla danego rodzaju produktu, wartość normalną dla tego rodzaju skonstruowano poprzez dodanie do średniego kosztu produkcji produktu podobnego wytwarzanego przez współpracującego producenta eksportującego w okresie objętym dochodzeniem następujących elementów:

W przypadku sprzedaży z zyskiem dla danego rodzaju produktu wartość normalną dla tego typu konstruowano w oparciu o koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zyski dla tego rodzaju produktu, a nie o średnią ważoną kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków.

(28)

W przypadku IGM i Metalopromet, na podstawie badania reprezentatywności opisanego w motywie 24, Komisja stwierdziła, że produkt podobny był sprzedawany w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym.

(29)

Następnie Komisja określiła udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywistą sprzedaż krajową.

(30)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej tego jednego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(31)

W tym przypadku wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w OD.

(32)

W przypadku gdy mniej niż 80 % sprzedaży krajowej przyniosło zysk lub średnia ważona cena sprzedaży była niższa niż koszty produkcji, wartość normalną obliczono jako średnią ważoną wyłącznie sprzedaży z zyskiem.

(33)

W przypadku gdy sprzedaż danego rodzaju produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, bądź gdy danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, jak opisano w motywie 27 powyżej.

(34)

W toku dochodzenia ustalono, że w przypadku IGM i Metalopromet, w odniesieniu do niektórych rodzajów produktu, sprzedaż niektórych rodzajów produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, lub też dany rodzaj produktu nie był sprzedawany w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym. Dla tych rodzajów produktu wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego. W pozostałych przypadkach wartość normalną ustalono na podstawie cen krajowych w zwykłym obrocie handlowym.

(35)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń skarżący twierdził, że opisana powyżej metoda obliczania wartości normalnej jest niespójna. Jego zdaniem Komisja powinna była zastosować konstruowaną wartość normalną (a nie sprzedaż krajową) dla wszystkich eksporterów w Macedonii Północnej, zwłaszcza ze względu na fakt, że rynek krajowy w Macedonii Północnej nie stanowiłby reprezentatywnego punktu odniesienia w celu porównania ze sprzedażą na rynek unijny ze względu na jego wielkość, możliwości finansowe i warunki konkurencji.

(36)

Komisja zauważa, że przy obliczaniu wartości normalnej konsekwentnie wykorzystywała metodę określoną w art. 2 rozporządzenia podstawowego. Pominięcie cen w przypadku dostatecznej sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym, zgodnie z sugestią skarżącego, byłoby sprzeczne z tym przepisem. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(37)

Wszyscy trzej producenci eksportujący w Macedonii Północnej dokonywali wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii. Cena eksportowa została w związku z tym ustalona na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem przy jego wywozie do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(38)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową na podstawie ceny ex-works.

(39)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dostosowań dokonano w odniesieniu do upustów, kosztów przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych, transportu, kosztów kredytu, opłat bankowych, kosztów pakowania i prowizji.

(40)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(41)

Poziom współpracy w przypadku Macedonii Północnej był wysoki, ponieważ przywóz od współpracujących producentów eksportujących stanowił prawie 100 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie marginesy dumpingu, wyrażone w postaci odsetka wartości importowej CIF, są następujące:

(42)

Ze względu na fakt, że marginesy dumpingu dla dwóch z trzech objętych próbą macedońskich producentów eksportujących znajdowały się poniżej progu de minimis określonego w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, Komisja sprawdziła, czy średni ważony ogólnokrajowy margines dumpingu był powyżej tego progu.

(43)

Ogólnokrajowy margines dumpingu został obliczony jako średnia ważona marginesów dumpingu ustalonych dla wszystkich współpracujących producentów eksportujących w Macedonii Północnej. Poziom dumpingu, wyrażony jako odsetek wartości CIF wywozu współpracujących producentów eksportujących, wyniósł 2,9 %, czyli powyżej określonego wyżej progu de minimis, który wynosił 2 %.

(44)

W Rosji jeden producent eksportujący współpracował w dochodzeniu, a mianowicie PAO Severstal („Severstal”).

(45)

Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy łączna wielkość sprzedaży krajowej Severstalu była reprezentatywna, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym na jednego producenta eksportującego stanowi co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie łączna sprzedaż produktu podobnego na rynku krajowym dokonana przez Severstal była reprezentatywna.

(46)

Następnie Komisja określiła udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywistą sprzedaż krajową.

(47)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej tego jednego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(48)

W tym przypadku wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w OD.

(49)

W przypadku gdy mniej niż 80 % sprzedaży krajowej przyniosło zysk lub średnia ważona cena sprzedaży była niższa niż koszty produkcji, wartość normalną obliczono jako średnią ważoną wyłącznie sprzedaży z zyskiem.

(50)

W przypadku gdy sprzedaż danego rodzaju produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, bądź gdy danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, jak opisano w motywie 27 powyżej.

(51)

W toku dochodzenia ustalono, że wartość normalną dla jedynego współpracującego producenta eksportującego oparto, w odniesieniu do niektórych rodzajów produktu, na średniej ważonej cen całej sprzedaży krajowej danego rodzaju produktu w OD, w odniesieniu do innych rodzajów produktu na cenach krajowych w zwykłym obrocie handlowym, a w odniesieniu do jeszcze innych rodzajów produktu wartość ta została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(52)

Przedsiębiorstwo Severstal wykorzystywało trzy kanały sprzedaży przy sprzedaży do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo to sprzedawało produkt objęty postępowaniem bezpośrednio pierwszemu niezależnemu klientowi w Unii, za pośrednictwem powiązanych importerów w Unii oraz za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Szwajcarii.

(53)

Jeżeli producent eksportujący dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii oraz w przypadkach, w których sprzedaż odbywała się za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Szwajcarii, cena eksportowa została ustalona na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem przy jego wywozie do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(54)

W przypadku sprzedaży za pośrednictwem powiązanych importerów, cena eksportowa została skonstruowana na podstawie ceny, po której produkt przywieziony został po raz pierwszy odsprzedany niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W takich przypadkach dokonano dostosowań ceny w odniesieniu do wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, w tym kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, oraz w odniesieniu do osiągniętych zysków.

(55)

W celu ustalenia odpowiedniego poziomu zysku Komisja oceniła informacje zebrane od trzech importerów objętych próbą. W toku dochodzenia ujawniono jednak, że dwóch importerów objętych próbą działało jako dystrybutorzy wielu różnych towarów zamawianych przede wszystkim w Unii, a przywóz produktu objętego postępowaniem stanowił jedynie niewielką część ich działalności. Żadne z obu przedsiębiorstw nie było w stanie oddzielić marży zysku związanej z działalnością w zakresie przywozu od swojej ogólnej działalności. W związku z tym marże zysku tych przedsiębiorstw nie odzwierciedlały ich działalności w zakresie przywozu i odsprzedaży produktu objętego postępowaniem. Głównymi obszarami działalności trzeciego niepowiązanego importera były przywóz i odsprzedaż produktu objętego postępowaniem, w związku z czym zgłoszona marża zysku należycie odzwierciedlała tę działalność. W związku z tym przy konstruowaniu ceny eksportowej zastosowano marżę zysku tego importera zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Marża zysku wynosiła [od 2 % do 6 %].

(56)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową jedynego producenta eksportującego na podstawie ceny ex-works.

(57)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dostosowań dokonano w odniesieniu do kosztów transportu, przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych, kosztów ubezpieczenia, pakowania i kredytu, opłat przywozowych, opłat bankowych, bonifikat i prowizji.

(58)

Współpracujący producent eksportujący wystąpił również o dostosowania ze względu na ujemny koszt kredytu na sprzedaż eksportową w euro na podstawie art. 2 ust. 10 lit. g) rozporządzenia podstawowego. Producent ten twierdził, że cała sprzedaż do Unii odbywała się w euro, a średnia stopa procentowa LIBOR dla euro w OD była ujemna. Komisja zauważa, że celem korekty kosztów kredytu na podstawie art. 2 ust. 10 lit. g) jest uwzględnienie warunków kredytu, które zostały uzgodnione przez sprzedawcę i kupującego w momencie zawarcia umowy lub sprzedaży. Jest to czynnik brany pod uwagę przy określaniu naliczanej ceny, niezależnie od rzeczywistych kosztów lub zysków ostatecznie poniesionych lub dokonanych w odniesieniu do tej sprzedaży, ponieważ koszty te lub zyski nie mogły zostać uwzględnione, w przypadku gdy cena została ustalona na podstawie umowy. W każdym przypadku i bez uszczerbku dla powyższego przedsiębiorstwo nie wykazało, że czynnik ten miał wpływ na ceny i porównywalność cen i w związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(59)

Jeżeli chodzi o sprzedaż eksportową dokonaną za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Szwajcarii, producent eksportujący twierdził, że szwajcarskie przedsiębiorstwo handlowe działało jako jego wewnętrzny dział sprzedaży, z którym tworzył jeden podmiot gospodarczy. Producent eksportujący wskazał, że szwajcarski przedsiębiorca jest jego przedsiębiorstwem zależnym w 100 %, który odpowiada za sprzedaż produktu objętego postępowaniem do Unii. Z tego powodu zdaniem współpracującego producenta eksportującego Komisja nie powinna była dostosować określonej przez siebie ceny eksportowej, uwzględniając prowizję.

(60)

W toku dochodzenia ustalono jednak, że w odniesieniu do sprzedaży do Unii między przedsiębiorstwem dominującym a przedsiębiorstwem handlowym w Szwajcarii nie istniały żadne wyłączne stosunki, a w grupie znajdowały się inne podmioty zajmujące się wywozem do Unii, w tym sam producent eksportujący, który sprzedawał również towary bezpośrednio. Jak wspomniano w motywie 52, spółka dominująca w Rosji wykorzystywała trzy różne kanały wywozu do Unii w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem. Z tych powodów Komisja stwierdziła, że związek między producentem eksportującym a jego przedsiębiorstwem powiązanym w Szwajcarii nie miał charakteru zintegrowanego i wewnętrznego działu sprzedaży, dzięki któremu oba podmioty prawne stanowiłyby jeden podmiot gospodarczy. Komisja uznała, że związek ten odpowiada funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym twierdzenie, zgodnie z którym producent eksportujący i jego powiązane przedsiębiorstwo handlowe w Szwajcarii stanowią jeden podmiot gospodarczy, zostało odrzucone. W rezultacie cena eksportowa została dostosowana zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego przez odliczenie prowizji. Obliczenia dotyczące prowizji opierały się na kosztach sprzedaży, kosztach ogólnych i administracyjnych przedsiębiorstwa handlowego oraz na uzasadnionej marży zysku, jak określono w motywie 55, na podstawie informacji dostarczonych przez niepowiązanych importerów w Unii.

(61)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(62)

Poziom współpracy w przypadku Rosji był wysoki, ponieważ wywóz współpracującego producenta eksportującego stanowił około 85 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie ustalono następujące marginesy dumpingu, wyrażone w postaci odsetka wartości importowej CIF:

(63)

Zważywszy na wysoki poziom współpracy w Rosji, ogólnokrajowy margines dumpingu ustalono na tym samym poziomie, co margines dumpingu ustalony dla współpracującego producenta eksportującego.

(64)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń skarżący twierdził, że Komisja nie powinna była ustalić ogólnokrajowego marginesu dumpingu na tym samym poziomie, co margines dumpingu ustalony dla jedynego współpracującego producenta eksportującego, lecz zamiast tego obliczyć margines ogólnokrajowy zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(65)

Twierdzenie skarżącego, zgodnie z którym niesprawiedliwe byłoby oparcie ogólnokrajowego marginesu na ustaleniach w odniesieniu do współpracującego producenta eksportującego nie zostało jednak szerzej opisane, ani też poparte dodatkowymi informacjami lub dowodami. Jak wspomniano w motywie 62, poziom współpracy w Rosji był wysoki, a dostarczone dane uznano za reprezentatywne, niezależnie od tego, czy przedmiotowy wywóz był dokonywany przez jednego eksportującego producenta w Rosji, czy większą ich liczbę. Ponadto nawet gdyby Komisja wykorzystała do obliczenia cła rezydualnego rodzaje produktu najczęściej wywożone przez współpracującego producenta eksportującego, margines ogólnokrajowy pozostałby poniżej progu de minimis. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(66)

Z uwagi na ujemny ogólnokrajowy margines dumpingu, zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, należy zakończyć dochodzenie w odniesieniu do przywozu elementów drążonych z Rosji bez wprowadzania środków.

(67)

Dziesięciu producentów eksportujących w Turcji współpracowało podczas dochodzenia. Jak wspomniano w motywie 13, Komisja wybrała próbę składającą się z trzech producentów, mianowicie Noksel Celik Boru Sanayi, Tosçelik Profil ve Sac Endüstrisi i Yücel Boru ve Profil Endüstrisi.

(68)

Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy łączna wielkość sprzedaży na rynku krajowym dla poszczególnych producentów eksportujących była reprezentatywna, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym na jednego producenta eksportującego stanowi co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Według tego kryterium łączna sprzedaż produktu podobnego dokonana na rynku krajowym była reprezentatywna dla każdego współpracującego producenta eksportującego.

(69)

Następnie Komisja określiła udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywistą sprzedaż krajową.

(70)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej tego jednego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(71)

W tym przypadku wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w OD.

(72)

W przypadku gdy mniej niż 80 % sprzedaży krajowej przyniosło zysk lub średnia ważona cena sprzedaży była niższa niż koszty produkcji, wartość normalną obliczono jako średnią ważoną wyłącznie sprzedaży z zyskiem.

(73)

W przypadku gdy sprzedaż danego rodzaju produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, bądź gdy danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, jak opisano w motywie 27 powyżej.

(74)

W toku dochodzenia ustalono, że wartość normalną dla trzech współpracujących producentów eksportujących oparto, w odniesieniu do niektórych rodzajów produktu, na średniej ważonej cen całej sprzedaży krajowej danego rodzaju produktu w OD, w odniesieniu do innych rodzajów produktu na cenach krajowych w zwykłym obrocie handlowym, a w odniesieniu do jeszcze innych rodzajów produktu wartość ta została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(75)

Wszyscy trzej producenci eksportujący w Turcji dokonywali wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii. Ceny eksportowe zostały w związku z tym ustalone na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem przy jego wywozie do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(76)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową trzech producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works.

(77)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Wprowadzono dostosowania uwzględniające różnice w kosztach transportu i przeładunku, kosztach kredytu, prowizji, pakowania, opłat bankowych oraz rabatach końcoworocznych.

(78)

Jeden producent eksportujący twierdził, że wartość normalna powinna zostać dostosowana na podstawie art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do systemu uszlachetniania czynnego, w ramach którego cło z tytułu przywozu nie jest płacone, jeżeli dokonuje się wywozu równoważnej ilości gotowego produktu. Producent ten wykazał, że nie uiścił cła na niektóre nakłady, które mogły zostać włączone do wywożonego produktu, jednak nie wykazał, że równoważne cło zostało zapłacone za nakłady, które zostały włączone do produktu gotowego przeznaczonego na rynek krajowy. Producent eksportujący nie wykazał więc, że zastosowanie procedury uszlachetniania czynnego ma wpływ na porównywalność cen i w związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(79)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń skarżący twierdził, że Komisja nie przedstawiła wystarczających wyjaśnień dotyczących stosowania przez eksportera systemów uszlachetniania czynnego i jego wpływu na marginesy dumpingu. Skarżący stwierdził, że istnieją inne nierozstrzygnięte kwestie, ale nie podał szczegółów.

(80)

Komisja zauważa, że jej celem w motywie 78 było wyjaśnienie wniosku o dostosowanie oraz uzasadnienie jego odrzucenia, a nie wyjaśnienie stosowania systemu uszlachetniania czynnego przez producentów eksportujących. Zastosowanie systemu uszlachetniania czynnego nie ma samo w sobie wpływu na obliczenia dotyczące dumpingu. Ma ono znaczenie tylko wówczas, gdy wpływa na porównywalność cen między wartością normalną a ceną eksportową. Jak wyjaśniono w motywie 78 powyżej, w omawianym przypadku było jednak inaczej. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(81)

W uwagach z dnia 26 marca 2019 r. skarżący argumentował, że istniały różnice fizyczne między rzekomo identycznymi rodzajami produktu sprzedawanymi w Unii oraz sprzedawanymi na rynku krajowym, ponieważ tureccy producenci eksportujący stosowali jego zdaniem różne normy przy sprzedaży do Unii (EN 10219) i przy sprzedaży na rynku krajowym (TS 5314). Zdaniem skarżącego norma turecka w sposób istotny różni się od normy unijnej, jeżeli chodzi o tolerancję dotyczącą ilości. Oznacza to, że nominalne ilości zgłoszone przez tureckich producentów eksportujących w istotny sposób odbiegały od faktycznych ilości, które zostały wysłane, a w konsekwencji zniekształcały podane ceny jednostkowe. Skutkowało to zdaniem skarżącego sztucznym zaniżeniem marginesów dumpingu. W związku z tym konieczne byłoby dostosowanie w górę wartości normalnej w celu wyeliminowania tych zniekształceń.

(82)

Argument skarżącego opiera się na dwóch założeniach: (i) że producenci eksportujący stosują normę TS 5314 do sprzedaży na rynku krajowym; oraz (ii) że obliczenie dumpingu było oparte na wadze nominalnej, a nie rzeczywistej. W uwagach z dnia 26 marca oraz z dnia 1 i 2 kwietnia 2019 r. producenci eksportujący zakwestionowali oba założenia, argumentując, że (i) nie stosowali normy TS 5314 w OD; oraz (ii) dane przedstawione w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu opierały się na rzeczywistej, a nie nominalnej wadze. Oba te elementy zostały zweryfikowane i potwierdzone przez Komisję.

(83)

W uwagach z dnia 5 kwietnia 2019 r. skarżący podtrzymał to twierdzenie, wskazując, że producenci eksportujący mogli stosować normę TS 5314 poza OD. Skarżący zakwestionował ustalenie, zgodnie z którym przedsiębiorstwa tureckie nie stosują norm tureckich przy sprzedaży na swoim rynku krajowym. Skarżący zakwestionował również sposób pomiaru lub obliczenia rzeczywistej wagi produktu.

(84)

Komisja potwierdziła, że zarówno kwestia stosowania norm, jak i kwestia wagi produktu zostały omówione z producentami eksportującymi oraz zweryfikowane podczas kontroli na miejscu. Kwestie te zostały zidentyfikowane w trakcie poprzednich dochodzeń dotyczących tego produktu, w związku z czym zwrócono na nie szczególną uwagę podczas dochodzenia. W związku z powyższym twierdzenie skarżącego zostało odrzucone.

(85)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń skarżący podtrzymał twierdzenie, że producenci eksportujący w Turcji stosują standardową konwersję wagi, co prowadzi do innej ostatecznej ceny za tonę (w zależności od stosowanego standardu). Skarżący twierdził, że Komisja nie przedstawiła wystarczających wyjaśnień na temat sposobu, w jaki zweryfikowano wykorzystanie przez producentów eksportujących rzeczywistej, a nie teoretycznej wagi na fakturach.

(86)

Jak wspomniano w motywie 84, Komisja upewniła się, że w swojej odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy producenci eksportujący objęci próbą podali rzeczywistą wagę produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego sprzedawanego na rynku unijnym i krajowym. Komisja dokonała doboru próby faktur wystawionych klientom na rynku krajowym i klientom w Unii oraz oceniła wagę na podstawie dokumentów przewozowych i faktur towarowych, jak również zgłoszeń celnych dokonywanych w ramach sprzedaży klientom w Unii. Weryfikacja potwierdziła, że producenci eksportujący zgłosili rzeczywistą wagę sprzedanego produktu, a nie wagę teoretyczną w oparciu o normę.

(87)

W uwagach z dnia 15 kwietnia 2019 r. skarżący twierdził również, że – zgodnie z badaniami rynkowymi – tureccy eksporterzy, pomimo iż wystawiają faktury podmiotom ze Zjednoczonego Królestwa na podstawie normy EN 10219, w rzeczywistości produkują oraz wysyłają do Zjednoczonego Królestwa elementy drążone produkowane zgodnie z normą BS 4848. Skarżący twierdził również, że jeżeli praktyka taka miała miejsce, to teoretyczna waga na fakturze byłaby błędna. Skarżący twierdził, że faktycznie pojawił się błąd, ponieważ: (i) masę nominalną oblicza się przez przemnożenie długości przez masę nominalną na jednostkę długości; oraz (ii) norma EN figurująca na fakturze dopuszcza mniejszą liczbę kilogramów na metr (3,30 kg) niż norma BS, zgodnie z którą wyprodukowano produkt (3,45 kg/m). Skarżący twierdził, że dostosowanie na skutek tego zniekształcenia wymaga obniżenia ceny sprzedaży w Zjednoczonym Królestwie średnio o 3,5 %.

(88)

Komisja zauważa, że skarżący nie dostarczył żadnych dowodów na stosowanie takiej praktyki. W trakcie dochodzenia Komisja nie pozyskała żadnych dowodów, które potwierdzałyby stosowanie takiej praktyki. Ponadto, jak wspomniano w motywie 82, Komisja stwierdziła, że w swojej odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy producenci eksportujący objęci próbą podali rzeczywistą wagę produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego sprzedawanego na rynku unijnym i krajowym. Przy obliczaniu dumpingu zastosowano tę rzeczywistą, a nie teoretyczną wagę. W związku z tym również powyższe twierdzenie skarżącego zostało odrzucone.

(89)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń skarżący powtórzył swoje twierdzenie streszczone w motywie 87 powyżej, dotyczące tego, że fakturowanie zgodnie z normą EN 10219 lecz sprzedawanie zgodnie z normą BS 4848 skutkowały różnicą w nominalnej wadze. Skarżący twierdził również, że dostarczył dowody potwierdzające taką praktykę.

(90)

Dowody, do których odnosi się skarżący, wskazują, że importerzy oferują sprzedaż zgodnie z normą BS 4848, natomiast nie wskazują, że wystawiają oni faktury zgodnie z normą EN 10219. Jednakże jak wyjaśniono powyżej, nawet gdyby tak było, obliczenie dumpingu było oparte na rzeczywistej, a nie na nominalnej wadze. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(91)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że struktura kosztów tureckich producentów jest inna niż w przypadku producentów unijnych i że różnicę tę należy wziąć pod uwagę przy obliczaniu marginesu dumpingu.

(92)

Należy przypomnieć, że przy ustalaniu marginesów dumpingu nie ma podstawy prawnej do uwzględnienia różnic w strukturze kosztów między producentami eksportującymi objętymi postępowaniem a przemysłem unijnym. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(93)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że na turecką wartość normalną ma wpływ różnica między ceną surowca podobnego wytwarzanego na potrzeby tureckiego rynku krajowego a ceną surowca dla produktu objętego postępowaniem wytwarzanego na rynek eksportowy. Strona ta twierdziła w szczególności, że na rynku krajowym tureccy eksporterzy korzystają z droższych surowców niż przy produkcji na eksport.

(94)

W odpowiedzi na te uwagi Komisja zauważyła, co następuje. Przypomniała, że dostosowania dokonane zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego można wprowadzić wyłącznie w odniesieniu do różnic, które mają wpływ na porównywalność cen, a nie porównywalność kosztów. W tym względzie Komisja zauważyła, że wspomniana zainteresowana strona nie przedstawiła dowodów na istnienie różnicy w kosztach wytwarzania produktu krajowego i wywożonego. W każdym przypadku Komisja stwierdziła, że dochodzenie nie ujawniło żadnych dowodów na poparcie tego twierdzenia, w związku z czym uwagi zainteresowanej strony pozostały nieuzasadnione. Zainteresowana strona nie przedstawiła również dowodu na to, że taka różnica kosztów (która nie ma miejsca w tym przypadku) byłaby odzwierciedlona w cenie sprzedaży produktu w sposób mający wpływ na porównywalność cen między wartością normalną a ceną eksportową. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(95)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(96)

Poziom współpracy w przypadku Turcji był wysoki, ponieważ przywóz od współpracujących producentów eksportujących stanowił prawie 100 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie marginesy dumpingu, wyrażone w postaci odsetka wartości importowej CIF, są następujące:

(97)

Ze względu na fakt, że margines dumpingu jednego z producentów eksportujących jest ujemny, a margines dumpingu drugiego producenta eksportującego znajduje się poniżej progu de minimis określonego w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, Komisja sprawdziła, czy średni ważony ogólnokrajowy margines dumpingu był powyżej tego progu.

(98)

Margines ogólnokrajowy został obliczony jako średnia ważona marginesów dumpingu ustalonych dla przedsiębiorstw objętych próbą. Obliczony w ten sposób margines dumpingu, wyrażony jako odsetek wartości CIF wywozu producentów objętych próbą, wyniósł – 0,03 %.

(99)

Biorąc pod uwagę ujemny ogólnokrajowy margines dumpingu, dochodzenie w odniesieniu do przywozu elementów drążonych z Turcji należy zakończyć bez wprowadzania środków.

(100)

Z uwagi na tę konkluzję wniosek o indywidualne badanie, o którym mowa w motywie 14, stał się bezprzedmiotowy.

(101)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że Rumunia, ze względu na swoją względną bliskość z Turcją, jest szczególnie narażona na przywóz z tego kraju. Zainteresowana strona twierdziła, że przy obliczaniu marginesu dumpingu należy zatem uwzględnić tę szczególną sytuację rynku rumuńskiego.

(102)

Zainteresowana strona nie wyjaśniła jednak, w jaki sposób można by przeprowadzić specjalną ocenę dla tego kraju w celu obliczenia marginesu dumpingu zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego. W istocie argumenty, które zainteresowana strona przedstawiła na poparcie swojego twierdzenia, dotyczyły szkody i interesu Unii, a nie dumpingu. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(103)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń jeden turecki producent eksportujący twierdził, że jego rzeczywisty margines dumpingu byłby poniżej progu de minimis, jeżeli Komisja stosowałaby bardziej szczegółową strukturę przy porównywaniu rodzajów produktu, w szczególności poprzez uwzględnienie faktycznego wymiaru i grubości elementów drążonych zamiast ich grupowania. Argument ten został już przedstawiony w trakcie dochodzenia. W pierwotnej wersji tego argumentu producent eksportujący stwierdził, że cena elementów drążonych różni się w zależności od wymiarów i grubości.

(104)

Komisja zauważyła, że cena elementów drążonych istotnie różni się znacząco pod względem wymiarów i grubości, jeżeli jest oparta na długości (tj. cena za metr bieżący). Czynniki te nie są jednak tak istotne, gdy elementy drążone sprzedawane są na wagę (tj. cena za kilogram). Obliczenie dumpingu było oparte na cenach za kilogram, a zatem zgrupowanie różnych wymiarów i grubości było uzasadnione. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(105)

W okresie objętym dochodzeniem produkt podobny był produkowany przez ponad 40 producentów w Unii. Producenci ci reprezentują przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(106)

Całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem została ustalona na podstawie dostępnych informacji dotyczących przemysłu unijnego, takich jak informacje zawarte w skardze oraz zweryfikowane dane zgromadzone przez Komitet Ochrony Przemysłu Stalowych Rur Bez Szwu Unii Europejskiej. Całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wyniosła około 3,4 mln ton.

(107)

Jak wskazano w motywie 7, do próby wybrano czterech producentów unijnych, reprezentujących ponad 30 % łącznej unijnej produkcji produktu podobnego.

(108)

Komisja ustaliła wielkość konsumpcji w Unii w oparciu o całkowitą sprzedaż producentów unijnych w Unii oraz całkowity przywóz z państw trzecich na podstawie danych Eurostatu. Konsumpcję w Unii ustalono na 4 251 597 ton w okresie objętym dochodzeniem.

(109)

Jak wyjaśniono w motywach 63 i 96 w toku dochodzenia określono ogólnokrajowy margines dumpingu de minimis w przypadku Rosji i Turcji, w związku z czym dochodzenie należy zakończyć w stosunku do tych państw.

(110)

W przypadku Macedonii Północnej ogólnokrajowy margines dumpingu wyniósł 2,9 %. Jednakże tylko przywóz z przedsiębiorstwa FZC można uznać za przywóz po cenach dumpingowych, ponieważ jak określono w motywach 41 i 42 marginesy dumpingu dla dwóch pozostałych przedsiębiorstw były poniżej progu de minimis wynoszącego 2 %, jak określono w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(111)

Wielkość przywozu po cenach dumpingowych z Macedonii Północnej w okresie objętym dochodzeniem wyniosła [od 15 000 do 25 000] ton. Przywóz ten stanowił [od 0,35 % do 0,59 %] konsumpcji w Unii oraz [od 1,60 % do 2,66 %] całego przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(112)

Zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, szkodę należy zwykle uznać za nieistotną, jeżeli wielkość przywozu jest mniejsza niż ilości określone w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Art. 5 ust. 7 stanowi z kolei, że w przypadku braku kumulacji, udział w rynku musi stanowić co najmniej 1 % unijnej konsumpcji produktu objętego postępowaniem.

(113)

W obecnym dochodzeniu, jak wskazano w motywie 109, udział w rynku przywozu objętego postępowaniem stanowił [od 0,35 % do 0,59 %] konsumpcji w Unii, czyli mniej niż wymóg w zakresie udziału w rynku określony w art. 9 ust. 3.

(114)

W związku z tym oraz przy braku dowodów przeciwnych Komisja stwierdziła, że szkodę należy uznać za nieistotną, ponieważ wielkość przywozu po cenach dumpingowych z Macedonii Północnej była niższa niż wielkość określona w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(115)

Z uwagi na nieistotną szkodę (jeżeli w ogóle ma ona miejsce), należy zakończyć dochodzenie w odniesieniu do przywozu elementów drążonych z Macedonii Północnej bez zastosowania środków, zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(116)

Biorąc pod uwagę powyższe, postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu elementów drążonych pochodzących z Republiki Macedonii Północnej, Rosji i Turcji, powinno zostać zakończone.

(117)

W świetle powyższych ustaleń wniosek o rejestrację złożony przez skarżącego stał się bezprzedmiotowy.

(118)

Wszystkie strony poinformowano o ustaleniach Komisji oraz wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi.

(119)

Komitet ustanowiony na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie wydał opinii,

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich, gdzie wystąpiły potwierdzone przypadki tej choroby u świń domowych lub zdziczałych („zainteresowane państwa członkowskie”). W częściach I–IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary zainteresowanych państw członkowskich w podziale według poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE był wielokrotnie zmieniany w celu uwzględnienia zmian sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń, które to zmiany należało odzwierciedlić w tym załączniku. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE został ostatnio zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2019/1031 (5) w następstwie przypadków afrykańskiego pomoru świń na Litwie, w Polsce i w Rumunii.

(2)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2019/1031 w Polsce odnotowano kolejny przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń, co należy również odzwierciedlić w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(3)

W czerwcu 2019 r. odnotowano przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń w powiecie tomaszowskim w Polsce na obszarze obecnie niewymienionym w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Ten przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniany obszar Polski, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien być wymieniony w części I i II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(4)

Aby uwzględnić niedawne zmiany sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w Unii oraz aby proaktywnie zwalczać ryzyko związane z rozprzestrzenianiem się tej choroby, w Polsce należy wyznaczyć nowe obszary podwyższonego ryzyka o odpowiedniej wielkości oraz uwzględnić je w części I i II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,