1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy dotyczące:

2.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do produktów, o których mowa w ust. 1, wprowadzanych do obrotu w Unii, niezależnie od tego, czy zostały one wytworzone w Unii czy w państwach trzecich, oraz do produktów wytworzonych w Unii i przeznaczonych do wywozu.

3.   W odniesieniu do ochrony oznaczeń geograficznych, rozdział III niniejszego rozporządzenia ma również zastosowanie do towarów wprowadzanych na obszar celny Unii bez dopuszczenia ich tam do swobodnego obrotu.

1.   Alkohol etylowy i destylaty wykorzystywane przy produkcji napojów spirytusowych muszą być wyłącznie pochodzenia rolniczego, w rozumieniu załącznika I do Traktatu.

2.   Do rozcieńczania lub rozpuszczania barwników, środków aromatyzujących lub jakichkolwiek innych dozwolonych składników wykorzystywanych przy produkcji napojów alkoholowych wykorzystuje się wyłącznie alkohol etylowy pochodzenia rolniczego, destylaty pochodzenia rolniczego lub napoje spirytusowe kategorii od 1 do 14 w załączniku I. Taki alkohol wykorzystywany do rozcieńczania lub rozpuszczania barwników, środków aromatyzujących lub jakichkolwiek innych dozwolonych składników używa się wyłącznie w ilościach ściśle niezbędnych do tego celu.

3.   Napoje alkoholowe nie mogą zawierać alkoholu pochodzenia syntetycznego ani jakiegokolwiek innego alkoholu pochodzenia nierolniczego w rozumieniu załącznika I do Traktatu.

1.   Napoje spirytusowe są zaliczane do poszczególnych kategorii zgodnie z przepisami ogólnymi określonymi w niniejszym artykule oraz szczegółowymi przepisami określonymi w załączniku I.

2.   Bez uszczerbku dla szczegółowych przepisów określonych dla każdej z kategorii napojów spirytusowych od 1 do 14 w załączniku I, napoje spirytusowe w ramach tych kategorii:

3.   Bez uszczerbku dla szczegółowych przepisów określonych dla każdej z kategorii napojów spirytusowych od 15 do 44 w załączniku I, napoje spirytusowe w ramach tych kategorii mogą:

4.   Bez uszczerbku dla szczegółowych przepisów określonych w załączniku II, napoje spirytusowe, które nie spełniają wymogów szczegółowych przepisów określonych dla każdej z kategorii w załączniku I, mogą:

1.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 46, zmieniających niniejsze rozporządzenie poprzez wprowadzenie zmian do definicji i wymogów technicznych określonych w art. 2 lit. f) oraz art. 4 i 5.

Akty delegowane, o których mowa w akapicie pierwszym, muszą być ściśle ograniczone do zaspokojenia wykazanego zapotrzebowania wynikającego ze zmieniających się wymagań konsumentów, postępu technicznego lub zapotrzebowania w zakresie innowacyjności produktów.

Komisja przyjmuje odrębny akt delegowany w odniesieniu do każdej definicji technicznej lub wymogu, o których mowa w akapicie pierwszym.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 46, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie, w wyjątkowych przypadkach, gdy wymaga tego prawo przywożącego państwa trzeciego, odstępstw od wymogów określonych w art. 2 lit. f) oraz art. 4 i 5, wymogów dla poszczególnych kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I oraz szczegółowych przepisów dotyczących niektórych napojów spirytusowych określonych w załączniku II.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 46, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie, które inne substancje naturalne lub surowce rolnicze mające skutek podobny do produktów, o których mowa w art. 4 ust. 9 lit. a)–e), są dozwolone w Unii jako produkty słodzące w produkcji napojów spirytusowych.

4.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, przyjąć jednolite przepisy dotyczące stosowania innych substancji naturalnych lub surowców rolnych dozwolonych na mocy aktów delegowanych jako produkty słodzące w produkcji napojów spirytusowych, zgodnie z ust. 3, określające w szczególności odpowiednie współczynniki konwersji służące do przeliczania produktów słodzących. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

1.   Nazwa napoju spirytusowego musi być jego nazwą prawną.

Napoje spirytusowe opatruje się nazwami prawnymi w opisie, prezentacji i etykietowaniu.

Nazwę prawną wskazuje się w wyraźny sposób w widocznym miejscu na etykiecie napoju spirytusowego i nie może ona być zastępowana ani zmieniana.

2.   Napoje spirytusowe spełniające wymogi kategorii napojów spirytusowych określonej w załączniku I stosują nazwę tej kategorii jako swoją nazwę prawną, chyba że ta kategoria zezwala na stosowanie innej nazwy prawnej.

3.   Napój spirytusowy niespełniający wymogów określonych dla którejkolwiek z kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I stosuje nazwę prawną „napój spirytusowy”.

4.   W przypadku gdy napój spirytusowy spełnia wymogi więcej niż jednej kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I, można go wprowadzać do obrotu pod jedną lub większą liczbą nazw prawnych przewidzianych dla tych kategorii w załączniku I.

5.   Niezależnie od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, nazwa prawna napoju spirytusowego może zostać:

6.   Bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 oraz szczegółowych przepisów dotyczących kategorii napojów spirytusowych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, nazwę prawną napoju spirytusowego można uzupełnić o:

7.   Bez uszczerbku dla art. 11 i 12, art. 13 ust. 2, 3 i 4 zakazuje się stosowania nazw prawnych, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, lub oznaczeń geograficznych w opisie, prezentacji lub etykietowaniu jakiegokolwiek napoju niespełniającego wymogów odnośnej kategorii określonych w załączniku I lub odnośnego oznaczenia geograficznego. Zakaz ten ma również zastosowanie w przypadku, gdy takie nazwy prawne lub oznaczenia geograficzne są stosowane w połączeniu z wyrazami lub sformułowaniami takimi jak: „rodzaju”, „typu”, „w stylu”, „produkcji”, „o smaku” lub jakimikolwiek innymi podobnymi określeniami.

Bez uszczerbku dla art. 12 ust. 1, środki aromatyzujące imitujące napój spirytusowy lub ich stosowanie do produkcji środka spożywczego innego niż napój mogą zawierać w ich prezentacji lub etykietowaniu odniesienia do nazw prawnych, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, pod warunkiem że takie nazwy prawne są uzupełnione określeniem „o smaku” lub jakimikolwiek innymi podobnymi określeniami. Oznaczeń geograficznych nie używa się do opisu takich środków aromatyzujących.

1.   W opisie, prezentacji i etykietowaniu napojów alkoholowych stosowanie w wyrażeniu złożonym nazwy prawnej przewidzianej dla kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I albo oznaczenia geograficznego dla napojów spirytusowych jest dozwolone, pod warunkiem że:

2.   Bez uszczerbku dla nazw prawnych przewidzianych w art. 10, określenia „alkohol”, „spirytusowy”, „napój”, „napój spirytusowy” i „woda” nie są częścią wyrażenia złożonego opisującego napój alkoholowy.

3.   Wyrażenia złożone opisujące napój alkoholowy:

1.   W prezentacji i etykietowaniu środków spożywczych innych niż napoje alkoholowe, odniesienie do nazw prawnych przewidzianych w jednej lub większej liczbie kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I lub jednego lub większej liczby oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, są dozwolone pod warunkiem że alkohol wykorzystany do produkcji środka spożywczego pochodzi wyłącznie z napoju spirytusowego lub napojów spirytusowych, o których mowa w odniesieniu do, z wyjątkiem alkoholu, który może być obecny w środkach aromatyzujących, barwnikach lub innych dozwolonych składnikach wykorzystywanych do produkcji tego środka spożywczego.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu oraz bez uszczerbku dla rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (20) i (UE) nr 251/2014 (21) w prezentacji i etykietowaniu napoju alkoholowego innego niż napój spirytusowy odniesienie do nazw prawnych przewidzianych w jednej lub większej liczbie kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia lub do jednego lub większej liczby oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych są dozwolone pod warunkiem że:

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu i art. 13 ust. 4, w opisie, prezentacji i etykietowaniu napoju spirytusowego, który spełnia wymogi kategorii 33–40 w załączniku I, odniesienie do nazw prawnych przewidzianych w jednej lub większej liczbie kategorii napojów spirytusowych określonych w tym załączniku lub do jednego lub większej liczby oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych jest dozwolone pod warunkiem że:

4.   Odniesienia, o których mowa w ust. 2 i 3:

1.   Opis, prezentacja lub etykietowanie napoju spirytusowego mogą odnosić się do surowców użytych do produkcji alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego lub destylatów pochodzenia rolniczego użytych do produkcji tego napoju spirytusowego tylko w przypadku gdy ten alkohol etylowy lub te destylaty otrzymano wyłącznie z tych surowców. W takim przypadku wymienia się każdy rodzaj alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego lub destylat pochodzenia rolniczego w porządku malejącym według ilości objętościowej czystego alkoholu.

2.   Nazwy prawne, o których mowa w art. 10, można włączać do wykazu składników środków spożywczych, pod warunkiem że wykaz ten jest zgodny z art. 18–22 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011.

3.   W przypadku mieszaniny lub napoju spirytusowego poddanego kupażowaniu, nazwy prawne przewidziane w kategoriach napojów spirytusowych określonych w załączniku I lub oznaczenia geograficzne napojów spirytusowych mogą być wskazane jedynie w wykazie składników alkoholowych w tym samym polu widzenia co nazwa prawna napoju spirytusowego.

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym, wykazowi składników alkoholowych musi towarzyszyć co najmniej jedno z określeń, o których mowa w art. 10 ust. 6 lit. d) i e). Zarówno wykaz składników alkoholowych, jak i określenie towarzyszące umieszcza się w tym samym polu widzenia co nazwa prawna napoju spirytusowego, przy zastosowaniu jednolitej czcionki tego samego kroju i koloru, przy czym rozmiar czcionki nie może być większy niż połowa rozmiaru czcionki zastosowanej do nazwy prawnej.

Ponadto zawartość każdego składnika alkoholowego w wykazie składników alkoholowych wyraża się przynajmniej raz w procentach, w porządku malejącym według użytych ilości. Zawartość ta musi być równa stosunkowi objętości czystego alkoholu, jaki ma dany składnik, do całkowitej objętości czystego alkoholu w danej mieszaninie.

Niniejszy ustęp nie ma zastosowania do napojów spirytusowych poddanych kupażowaniu wyprodukowanych z napojów spirytusowych posiadających to samo oznaczenie geograficzne, lub do napojów spirytusowych poddanych kupażowaniu, w których żaden napój spirytusowy nie posiada oznaczenia geograficznego.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 niniejszego artykułu, jeżeli mieszanina spełnia wymogi jednej z kategorii napojów spirytusowych określonych w załączniku I, mieszanina ta musi być opatrzona nazwą prawną przewidzianą w odpowiedniej kategorii.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1, w opisie, prezentacji lub etykietowaniu mieszaniny mogą widnieć nazwy prawne określone w załączniku I lub oznaczenia geograficzne odpowiadające napojom spirytusowym, które zostały wymieszane, pod warunkiem że nazwy te widnieją:

Ponadto zawartość każdego składnika alkoholowego w wykazie składników alkoholowych wyraża się przynajmniej raz w procentach, w porządku malejącym według użytych ilości. Zawartość ta musi być równa stosunkowi objętości czystego alkoholu, jaki ma dany składnik, do całkowitej objętości czystego alkoholu w danej mieszaninie.

5.   Stosowanie nazw surowców roślinnych, których używa się jako nazw prawne niektórych napojów spirytusowych, musi pozostawać bez uszczerbku dla stosowania nazw tych surowców roślinnych w prezentacji i etykietowaniu innych środków spożywczych. Nazwy takich surowców można stosować w opisie, prezentacji lub etykietowaniu innych napojów spirytusowych, pod warunkiem że takie użycie nie wprowadza konsumenta w błąd.

6.   W opisie, prezentacji lub etykietowaniu napoju spirytusowego można podawać okres leżakowania lub dojrzewania, tylko w przypadku gdy odnosi się on do najmłodszego składnika alkoholowego napoju spirytusowego, a w każdym razie pod warunkiem że wszystkie czynności związane z dojrzewaniem napoju spirytusowego odbywały się pod nadzorem skarbowym państwa członkowskiego lub nadzorem zapewniającym równoważne gwarancje. Komisja ustanawia publiczny rejestr organów wyznaczanych przez każde państwo członkowskie do nadzorowania procesów dojrzewania.

7.   Nazwę prawną napoju spirytusowego wskazuje się w elektronicznym dokumencie administracyjnym, o którym mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 684/2009 (22). W przypadku gdy w opisie, prezentacji lub etykietowaniu podany jest okres leżakowania lub dojrzewania napoju spirytusowego, podaje się go również w tym elektronicznym dokumencie towarzyszącym.

1.   W przypadku wskazania miejsca pochodzenia napoju spirytusowego innego niż oznaczenie geograficzne lub znaki towarowe w opisie, prezentacji lub etykietowaniu, informacja ta musi odnosić się do miejsca lub regionu, w którym następuje etap procesu produkcji decydujący o cechach gotowego napoju spirytusowego oraz jego istotnych właściwościach końcowych.

2.   W odniesieniu do napojów spirytusowych nie jest wymagane wskazanie państwa pochodzenia lub miejsca pochodzenia podstawowego składnika, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011.

1.   Określeń pisanych kursywą w załącznikach I i II oraz oznaczeń geograficznych nie tłumaczy się na etykiecie ani w opisie i prezentacji napojów spirytusowych.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku napojów spirytusowych wytworzonych w Unii i przeznaczonych do wywozu, określeniom, o których mowa w ust. 1, oraz oznaczeniom geograficznym mogą towarzyszyć tłumaczenia, transkrypcje lub transliteracje, pod warunkiem że takie określenia i oznaczenia geograficzne w języku oryginalnym nie są ukryte.

1.   W przypadku gdy alkohol etylowy pochodzenia rolniczego, destylaty pochodzenia rolniczego lub napoje spirytusowe mają być analizowane w celu kontroli, czy są one zgodne z niniejszym rozporządzeniem, taka analiza musi być zgodna z unijnymi referencyjnymi metodami analizy w celu określenia składu chemicznego i składu fizycznego oraz właściwości organoleptycznych.

Dozwolone są inne metody analizy, na odpowiedzialność dyrekcji laboratorium, pod warunkiem że dokładność, powtarzalność oraz odtwarzalność metod są przynajmniej równoważne dokładności, powtarzalności i odtwarzalności odnośnych unijnych referencyjnych metod analizy.

2.   W przypadku gdy unijne metody analizy nie zostały ustanowione w celu wykrywania i oznaczania ilościowego substancji zawartych w konkretnym napoju spirytusowym, można stosować jedną lub większą liczbę następujących metod:

1.   Aby uwzględnić stosowany w państwach członkowskich tradycyjny dynamiczny proces dojrzewania brandy znany jako system „criaderas y solera” lub „solera e criaderas” określony w załączniku III, Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 46 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez:

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 46 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie, dotyczących ustanowienia publicznego rejestru organów wyznaczonych przez każde państwo członkowskie do monitorowania procesów dojrzewania, o których mowa w art. 13 ust. 6.

1.   Oznaczenia geograficzne chronione na mocy niniejszego rozporządzenia mogą być wykorzystywane przez wszelkie podmioty gospodarcze wprowadzające do obrotu napoje spirytusowe produkowane zgodnie z odpowiednią specyfikacją produktu.

2.   Oznaczenia geograficzne chronione na mocy niniejszego rozporządzenia podlegają ochronie przed:

3.   Oznaczenia geograficzne chronione na mocy niniejszego rozporządzenia nie mogą stać się w Unii nazwami rodzajowymi.

4.   Ochrona, o której mowa w ust. 2, ma również zastosowanie w odniesieniu do towarów wprowadzanych na obszar celny Unii bez dopuszczenia ich tam do swobodnego obrotu.

1.   Oznaczenie geograficzne chronione na mocy niniejszego rozporządzenia musi być zgodne ze specyfikacją produktu, która zawiera co najmniej następujące informacje:

W stosownych przypadkach wymogi dotyczące pakowania włącza się do specyfikacji produktu, wraz z uzasadnieniem, dlaczego pakowanie musi odbywać się na określonym obszarze geograficznym w celu zagwarantowania jakości, zapewnienia pochodzenia lub kontroli, z uwzględnieniem prawa Unii, w szczególności prawa Unii w zakresie swobodnego przepływu towarów i swobodnego świadczenia usług.

2.   Dokumentację techniczną złożoną jako część jakiegokolwiek wniosku przed dniem 8 czerwca 2019 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 110/2008 uznaje się za specyfikację produktu zgodnie z niniejszym artykułem.

1.   Wniosek o rejestrację oznaczenia geograficznego zgodnie z art. 24 ust. 5 lub 8, zawiera co najmniej następujące informacje:

Wniosek, o którym mowa w art. 24 ust. 8, zawiera również odesłanie do publikacji specyfikacji produktu oraz dowód świadczący o tym, że nazwa danego produktu jest chroniona w jego kraju pochodzenia.

2.   Dokumentacja wniosku, o której mowa w art. 24 ust. 7, obejmuje:

1.   Wnioski o rejestrację oznaczenia geograficznego zgodnie z niniejszym rozdziałem mogą składać wyłącznie grupy, które pracują z napojem spirytusowym, którego nazwa ma być zarejestrowana.

2.   Organ wyznaczony przez państwo członkowskie można uznać za grupę do celów niniejszego rozdziału, jeżeli utworzenie grupy przez zainteresowanych producentów nie jest wykonalne z powodu ich liczby, położenia geograficznego lub cech organizacyjnych. W takim przypadku w dokumentacji wniosku, o której mowa w art. 23 ust. 2, wskazuje się te powody.

3.   Jedną osobę fizyczną lub prawną można uznać za grupę do celów niniejszego rozdziału, jeżeli spełnione są oba następujące warunki:

4.   W przypadku oznaczenia geograficznego odnoszącego się do transgranicznego obszaru geograficznego większa liczba grup z różnych państw członkowskich lub państw trzecich może złożyć wspólny wniosek o rejestrację.

W przypadku złożenia wspólnego wniosku, zostaje on przedłożony Komisji przez zainteresowane państwo członkowskie lub grupę składają wniosek w odnośnym państwie trzecim, bezpośrednio lub za pośrednictwem organów tego państwa trzeciego po konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi organami i grupami wnioskodawców. Wspólny wniosek zawiera oświadczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 2 lit. c), ze wszystkich zainteresowanych państw członkowskich. Wymogi określone w art. 23 muszą być spełnione we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich i odnośnych państwach trzecich.

W przypadku wspólnych wniosków odpowiednie krajowe procedury sprzeciwu przeprowadzane są we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich.

5.   W przypadku gdy wniosek dotyczy obszaru geograficznego znajdującego się w danym państwie członkowskim, składa się go organom tego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie rozpatruje wniosek przy wykorzystaniu właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi niniejszego rozdziału.

6.   Państwo członkowskie – w ramach rozpatrywania wniosku, o którym mowa w ust. 5 akapit drugi – wszczyna krajową procedurę sprzeciwu, która zapewnia odpowiednie opublikowanie wniosku, o którym mowa w ust. 5, oraz zapewnia rozsądny termin, w którym każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes oraz mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na jego terytorium może wnieść sprzeciw wobec wniosku.

Państwo członkowskie bada dopuszczalność każdego sprzeciwu otrzymanego zgodnie z kryteriami, o których mowa w art. 28.

7.   Jeżeli – po dokonaniu oceny każdego otrzymanego sprzeciwu – państwo członkowskie uzna, że wymogi niniejszego rozdziału są spełnione, może podjąć decyzję pozytywną i przekazać dokumentację wniosku Komisji. W takim przypadku informuje ono Komisję o dopuszczalnych sprzeciwach otrzymanych od osób fizycznych lub prawnych, które w sposób zgodny z prawem wprowadziły dane produkty na rynek, używając danych nazw nieprzerwanie przez co najmniej pięć lat poprzedzających datę publikacji, o której mowa w ust. 6. Państwa członkowskie informują również Komisję o wszelkich krajowych postępowaniach sądowych, które mogą mieć wpływ na procedurę rejestracji.

Państwo członkowskie zapewnia, aby w przypadku gdy podejmie decyzję pozytywną zgodnie z akapitem pierwszym decyzja ta została podana do wiadomości publicznej, oraz aby każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes miały możliwość odwołania.

Państwo członkowskie zapewnia publikację wersji specyfikacji produktu, na której oparta jest jego pozytywna decyzja, oraz zapewnia elektroniczny dostęp do specyfikacji produktu.

Państwo członkowskie zapewnia również odpowiednią publikację wersji specyfikacji produktu, na podstawie której Komisja podjęła swoją decyzję zgodnie z art. 26 ust. 2.

8.   W przypadku gdy wniosek dotyczy obszaru geograficznego w państwie trzecim, wniosek składa się do Komisji, bezpośrednio albo za pośrednictwem organów danego państwa trzeciego.

9.   Dokumenty, o których mowa w niniejszym artykule, przesyłane do Komisji, sporządza się w jednym z języków urzędowych Unii.

1.   Państwo członkowskie może – wyłącznie na zasadzie tymczasowej – przyznać nazwie ochronę na poziomie krajowym na podstawie niniejszego rozdziału, ze skutkiem od dnia, w którym wniosek o rejestrację został złożony Komisji.

2.   Taka ochrona krajowa ustaje z dniem podjęcia decyzji w sprawie rejestracji na podstawie niniejszego rozdziału albo wycofania wniosku.

3.   W przypadku gdy nazwa nie zostanie zarejestrowana na podstawie niniejszego rozdziału, za konsekwencje takiej ochrony krajowej odpowiada wyłącznie zainteresowane państwo członkowskie.

4.   Środki podejmowane przez państwa członkowskie na podstawie ust. 1 wywołują skutki jedynie na poziomie krajowym i nie mogą mieć wpływu na handel wewnątrzunijny lub międzynarodowy.

1.   Komisja rozpatruje każdy wniosek otrzymany na podstawie art. 24 przy wykorzystaniu właściwych środków, aby sprawdzić, czy jest on uzasadniony, spełnia wymogi niniejszego rozdziału, a także czy uwzględniono interesy zainteresowanych stron spoza państwa członkowskiego, w którym złożono wniosek. Takie rozpatrywania wniosku opiera się na jednolitym dokumencie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 lit. c), obejmuje sprawdzenie, czy we wniosku nie występują oczywiste błędy, i co do zasady nie może trwać dłużej niż sześć miesięcy. Jednakże w przypadku gdy termin ten zostanie przekroczony, Komisja natychmiast pisemnie powiadamia wnioskodawcę o powodach opóźnienia.

Co najmniej raz w miesiącu Komisja podaje do wiadomości publicznej wykaz nazw, w odniesieniu do których złożono jej wnioski o rejestrację, wraz z datą ich przedłożenia. Wykaz zawiera również nazwę państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, z którego pochodzi wniosek.

2.   W przypadku gdy po rozpatrzeniu wniosku zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy Komisja uzna, że wymogi niniejszego rozdziału są spełnione, publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument, o którym mowa w art. 23 ust. 1 lit. c), oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu.

1.   W terminie trzech miesięcy od dnia publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej organy państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, lub osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes oraz mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie trzecim może przedłożyć Komisji zawiadomienie o sprzeciwie.

Każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes oraz mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym złożono wniosek, może przedłożyć zawiadomienie o sprzeciwie w państwie członkowskim, w którym osoba ta ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, w terminie pozwalającym na zgłoszenie sprzeciwu zgodnie z akapitem pierwszym.

Zawiadomienie o sprzeciwie zawiera oświadczenie, że wniosek mógłby naruszać wymogi niniejszego rozdziału.

Zawiadomienie o sprzeciwie, które nie zawiera takiego oświadczenia, uznaje się za nieważne.

Komisja bezzwłocznie przekazuje zawiadomienie o sprzeciwie organowi lub jednostce, która złożyła wniosek.

2.   Jeśli Komisji przedłożono zawiadomienie o sprzeciwie, a następnie w terminie dwóch miesięcy uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie, Komisja sprawdza dopuszczalność tego uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

3.   W terminie dwóch miesięcy od otrzymania dopuszczalnego uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie Komisja wzywa organ lub osobę, które przedłożyły sprzeciw, oraz organ lub jednostkę, która złożyła wniosek, do podjęcia odpowiednich konsultacji przez okres czasu, który nie może przekroczyć trzech miesięcy. Termin ten rozpoczyna bieg w dniu, w którym zainteresowane strony otrzymają wezwanie drogą elektroniczną.

Organ lub osoba, która przedłożyła sprzeciw oraz organ lub jednostka, która złożyła wniosek, bez zbędnej zwłoki rozpoczynają takie odpowiednie konsultacje. Przekazują sobie wzajemnie odnośne informacje, aby ocenić, czy wniosek o rejestrację jest zgodny z wymogami niniejszego rozdziału. W przypadku braku porozumienia informacje te przekazuje się również Komisji.

Gdy zainteresowane strony osiągną porozumienie, organy państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, z którego złożono wniosek, powiadamiają Komisję o wszystkich czynnikach, które umożliwiły osiągnięcie tego porozumienia, w tym o opiniach wnioskodawcy i organów państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, lub innych osób fizycznych i prawnych, które przedłożyły sprzeciw.

Bez względu na to, czy porozumienie zostało osiągnięte, Komisję powiadamia się w ciągu miesiąca od zakończenia konsultacji.

W każdym momencie w ciągu tych trzech miesięcy Komisja na wniosek wnioskodawcy może przedłużyć termin konsultacji maksymalnie o trzy miesiące.

4.   W przypadku gdy w wyniku odpowiednich konsultacji, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, dokonano znacznych zmian w szczegółowych informacjach opublikowanych zgodnie z art. 26 ust. 2, Komisja powtarza rozpatrywanie wniosku, o którym mowa w art. 26.

5.   Zawiadomienie o sprzeciwie, uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie oraz związane z nimi dokumenty przesyłane do Komisji zgodnie z ust. 1–4 sporządza się w jednym z języków urzędowych Unii.

1.   Uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie, o którym mowa w art. 27 ust. 2, jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy Komisja otrzyma je w terminie określonym w tym artykule oraz jeżeli wykaże ono, że:

2.   Podstawy sprzeciwu podlegają ocenie w odniesieniu do terytorium Unii.

1.   Komisja może przyjmować akty wykonawcze przyznające okres przejściowy do pięciu lat, aby w przypadku napojów spirytusowych pochodzących z państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, których nazwa pozostaje w sprzeczności z art. 21 ust. 2, umożliwić dalsze stosowanie oznaczenia, z którym zostały wprowadzone do obrotu, pod warunkiem wykazania w dopuszczalnym oświadczeniu o sprzeciwie na podstawie art. 24 ust. 6 lub art. 27, że nazwa zagrażałaby istnieniu:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

2.   Bez uszczerbku dla art. 36, Komisja może przyjmować akty wykonawcze przedłużające okres przejściowy przyznany na mocy ust. 1 niniejszego artykułu na okres nieprzekraczający 15 lat, lub zezwolić na dalsze stosowanie przez okres nieprzekraczający 15 lat w należycie uzasadnionych przypadkach, pod warunkiem wykazania, że:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

3.   Przy stosowaniu oznaczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, wskazanie kraju pochodzenia musi być wyraźnie i jasno podane w etykietowaniu.

1.   W przypadku gdy – na podstawie informacji dostępnych Komisji w ramach rozpatrywania wniosku zgodnie z art. 26 ust. 1 akapit pierwszy – Komisja uzna, że nie spełniono wymogów rejestracji proponowanego oznaczenia geograficznego, informuje zainteresowane państwo członkowskie lub zainteresowane wnioskujące państwo trzecie o powodach odrzucenia i przewiduje dwa miesiące na przedłożenie przez nie uwag. Jeżeli Komisja nie otrzyma uwag lub pomimo otrzymania uwag nadal uważa, że warunki rejestracji nie są spełnione, odrzuca wniosek w drodze aktów wykonawczych, chyba że wniosek został wycofany. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

2.   Jeżeli Komisja nie otrzyma żadnego zawiadomienia o sprzeciwie lub żadnego dopuszczalnego uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie na podstawie art. 27, przyjmuje akty wykonawcze, bez stosowania procedury, o której mowa w art. 47 ust. 2, w celu rejestracji nazwy.

3.   Jeżeli Komisja otrzyma dopuszczalne uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie, po przeprowadzeniu właściwych konsultacji, o których mowa w art. 27 ust. 3, oraz uwzględniając wyniki tych konsultacji:

4.   Akty rejestracji oraz decyzje o odrzuceniu publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Akt rejestracji udziela ochrony, o której mowa w art. 21, oznaczenia geograficznego.

1.   Każda grupa mająca uzasadniony interes może złożyć wniosek o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu.

Wnioski zawierają opis i uzasadnienie zmian, o które wystąpiono.

2.   Zmiany w specyfikacji produktu klasyfikuje się w ramach dwóch kategorii z uwagi na ich wagę:

3.   Zmianę uznaje się za zmianę na poziomie Unii, jeżeli:

Wszelkie inne zmiany uznaje się za zmiany standardowe.

Za zmianę standardową uznaje się również tymczasową zmianę w przypadku tymczasowej zmiany specyfikacji produktu wynikającej z nałożenia obowiązkowych środków sanitarnych i fitosanitarnych przez organy publiczne lub związanej z katastrofami naturalnymi lub niekorzystnymi warunkami pogodowymi formalnie uznanymi przez właściwe organy.

4.   Zmiany na poziomie Unii zatwierdza Komisja. Procedura zatwierdzenia opiera się odpowiednio na procedurze określonej w art. 24 i art. 26–30. Wnioski o zmiany na poziomie Unii złożone przez państwo trzecie lub przez producentów z państwa trzeciego muszą zawierać dowód, że wnioskowana zmiana jest zgodna z przepisami mającymi zastosowanie w tym państwie trzecim do ochrony oznaczeń geograficznych.

5.   Zmiany standardowe zatwierdza państwo członkowskie, na terytorium którego znajduje się obszar geograficzny danego produktu. W odniesieniu do państw trzecich zmiany zatwierdza się zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w danym państwie trzecim.

6.   Rozpatrywanie wniosku o zmianę obejmuje wyłącznie proponowaną zmianę.

1.   Komisja może – z własnej inicjatywy lub na wniosek każdej osoby fizycznej lub prawnej mającej uzasadniony interes – przyjmować akty wykonawcze, aby cofnąć rejestrację oznaczenia geograficznego w którymkolwiek z następujących przypadków:

Do procedury cofnięcia stosuje się odpowiednio art. 24, 26, 27, 28 i 30.

2.   Niezależnie od ust. 1 Komisja może – na wniosek producentów napoju spirytusowego wprowadzanego na rynek pod danym zarejestrowanym oznaczeniem geograficznym – przyjmować akty wykonawcze, aby cofnąć odpowiednią rejestrację.

3.   W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, przed przyjęciem aktu wykonawczego Komisja konsultuje się z organami państwa członkowskiego, organami państwa trzeciego lub, w miarę możliwości, z producentem z państwa trzeciego, który pierwotnie złożył wniosek o rejestrację danego oznaczenia geograficznego, chyba że wniosek o cofnięcie złożyli bezpośrednio ci pierwotni wnioskodawcy.

4.   Akty wykonawcze, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

1.   Do dnia 8 czerwca 2021 r. Komisja przyjmie zgodnie z art. 46 akty delegowane uzupełniające niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie powszechnie dostępnego elektronicznego rejestru oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych uznanych w ramach niniejszego systemu (zwanego dalej „rejestrem”), który będzie aktualizowany.

2.   Nazwę oznaczenia geograficznego rejestruje się w pisowni oryginalnej. W przypadku gdy oryginalnym alfabetem nie jest alfabet łaciński, wraz z nazwą w pisowni oryginalnej rejestruje się jej transkrypcję lub transliterację w alfabecie łacińskim.

W odniesieniu do oznaczeń geograficznych zarejestrowanych na mocy niniejszego rozdziału rejestr zapewnia bezpośredni dostęp do jednolitych dokumentów i zawiera również odniesienie do publikacji specyfikacji produktu.

W przypadku oznaczeń geograficznych zarejestrowanych przed dniem 8 czerwca 2019 r. rejestr zapewnia bezpośredni dostęp do głównych specyfikacji dokumentacji technicznej określonych w art. 17 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 46 uzupełniające niniejszy ustęp poprzez ustanowienie dodatkowych szczegółowych przepisów dotyczących formy i treści tego rejestru.

3.   Oznaczenia geograficzne odnoszące się do napojów spirytusowych wytworzonych w państwach trzecich, które podlegają ochronie w Unii na mocy umów międzynarodowych, których Unia jest umawiającą się stroną, można włączać do rejestru jako oznaczenia geograficzne.

1.   Jeżeli nazwa, w odniesieniu do której złożono wniosek, jest homonimiczna lub częściowo homonimiczna w stosunku do nazwy już zarejestrowanej na podstawie niniejszego rozporządzenia, rejestruje się ją z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz wszelkiego ryzyka błędnego zrozumienia.

2.   Nazwa homonimiczna prowadząca do błędnego przekonania konsumenta, że produkty pochodzą z innego terytorium, nie podlega rejestracji nawet w przypadku, gdy nazwa jest poprawna w odniesieniu do rzeczywistego terytorium, regionu lub miejsca pochodzenia tych produktów.

3.   Stosowanie zarejestrowanej nazwy homonimicznej uwarunkowane jest wyraźnym rozróżnieniem w praktyce między nazwą już zamieszczoną w rejestrze, a zarejestrowaną następnie nazwą homonimiczną, z uwzględnieniem potrzeby sprawiedliwego traktowania zainteresowanych producentów i niewprowadzania konsumenta w błąd.

4.   Ochrona oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, o której mowa w art. 21 niniejszego rozporządzenia, pozostaje bez uszczerbku dla chronionych oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów zgodnie z rozporządzeniami (UE) nr 1308/2013 i (UE) nr 251/2014.

1.   Nazw rodzajowych nie obejmuje się ochroną jako oznaczeń geograficznych.

W celu ustalenia, czy nazwa stała się nazwą rodzajową, czy też nie, bierze się pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, w szczególności:

2.   Nazwy nie obejmuje się ochroną jako oznaczenia geograficznego w przypadku gdy w związku z reputacją i renomą znaku towarowego ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do identyfikacji napoju spirytusowego.

3.   Nazwę obejmuje się ochroną jako oznaczenie geograficzne wyłącznie w przypadku, gdy etapy produkcji, którym napój spirytusowy zawdzięcza daną jakość, renomę lub inną cechę towaru zasadniczo wynikającą z jego pochodzenia geograficznego, mają miejsce na danym obszarze geograficznym.

1.   Odmawia się rejestracji znaku towarowego lub unieważnia się ją, jeżeli jego użycie odpowiada lub odpowiadałoby jednej lub większej liczbie sytuacji, o których mowa w art. 21 ust. 2.

2.   Znak towarowy, którego używanie odpowiada jednej lub większej liczbie sytuacji, o których mowa w art. 21 ust. 2, zgłoszony, zarejestrowany lub – o ile jest to przewidziane w odnośnych przepisach – nabyty poprzez używanie w dobrej wierze na terytorium Unii, przed dniem złożenia Komisji wniosku o ochronę oznaczenia geograficznego, może być dalej stosowany lub może zostać odnowiony, niezależnie od rejestracji oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że nie ma podstaw do stwierdzenia nieważności lub wygaśnięcia znaku towarowego na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 (24) lub rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 (25).

1.   Państwa członkowskie sporządzają i aktualizują wykaz podmiotów produkujących napoje spirytusowe z oznaczeniem geograficznym zarejestrowanym na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2.   W odniesieniu do oznaczeń geograficznych odnoszących się do napojów spirytusowych pochodzących z Unii zarejestrowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia kontrolę zgodności ze specyfikacją produktu, o której mowa w art. 22, przed wprowadzeniem produktu do obrotu przeprowadza:

W przypadku gdy państwo członkowskie stosuje art. 24 ust. 2, kontrolę zgodności ze specyfikacją produkty zapewnia organ inny niż ten, który uznaje się za grupę zgodnie z tym ustępem.

Niezależnie od prawa krajowego państw członkowskich koszty takich kontroli zgodności ze specyfikacją produktu mogą ponosić podmioty, które podlegają tym kontrolom.

3.   W odniesieniu do oznaczeń geograficznych odnoszących się do napojów spirytusowych pochodzących z państwa trzeciego zarejestrowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia kontrolę zgodności ze specyfikacją produktu przed wprowadzeniem produktu do obrotu przeprowadza:

4.   Państwo członkowskie podaje do wiadomości publicznej nazwę i adres właściwych organów i jednostek, o których mowa w ust. 2, oraz okresowo aktualizuje te dane.

Komisja podaje do wiadomości publicznej nazwę i adres właściwych organów i jednostek, o których mowa w ust. 3, oraz okresowo aktualizuje te dane.

5.   Organy kontrolne, o których mowa w ust. 2 lit. b), oraz jednostki certyfikujące produkty, o których mowa w ust. 3 lit. b), muszą spełniać i być akredytowane zgodnie z europejską normą ISO/IEC 17065:2012 lub każdym mającym zastosowanie przyszłym przeglądem lub zmienioną wersją tej normy.

6.   Właściwe organy, o których mowa w ust. 2 i 3, które dokonują kontroli zgodności oznaczenia geograficznego chronionego na podstawie niniejszego rozporządzenia ze specyfikacją produktu muszą być obiektywne i bezstronne. Muszą dysponować wykwalifikowanym personelem i zasobami niezbędnymi do wykonywania swoich zadań.

1.   Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole, oparte na analizie ryzyka, w odniesieniu do stosowania w obrocie oznaczeń geograficznych zarejestrowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie niezbędne środki w przypadku naruszenia wymogów niniejszego rozdziału.

2.   Państwa członkowskie podejmują odpowiednie kroki administracyjne i sądowe w celu zapobieżenia niezgodnemu z prawem stosowaniu nazw produktów lub usług, które są wytwarzane lub wprowadzane do obrotu na ich terytorium i które są objęte oznaczeniami geograficznymi zarejestrowanymi na podstawie niniejszego rozporządzenia, lub w celu powstrzymania takiego niezgodnego z prawem stosowania.

W tym celu państwa członkowskie wyznaczają organy odpowiedzialne za podejmowanie tych kroków, zgodnie z procedurami określonymi przez każde z państw członkowskich.

Organy te muszą oferować odpowiednie gwarancje obiektywności i bezstronności oraz dysponować wykwalifikowanym personelem i zasobami niezbędnymi do wykonywania swoich zadań.

3.   Państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy i adresy właściwych organów odpowiedzialnych za kontrole w odniesieniu do stosowania nazw w obrocie, wyznaczonych zgodnie z art. 43. Komisja podaje do wiadomości publicznej nazwy i adresy tych organów.

1.   Procedury i wymogi określone w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 stosuje się odpowiednio do kontroli przewidzianych w art. 38 i 39 niniejszego rozporządzenia.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby działania kontrolne dotyczące obowiązków wynikających z niniejszego rozdziału zostały wyraźnie uwzględnione w oddzielnej sekcji w ramach wieloletnich krajowych planów kontroli, zgodnie z art. 41–43 rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

3.   Sprawozdania roczne, o których mowa w art. 44 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, muszą zawierają w oddzielnej sekcji informacje, o których mowa w tym przepisie, dotyczące kontroli obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

1.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 46 uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie dalszych warunków, jakie należy spełnić, w tym w przypadku gdy obszar geograficzny obejmuje więcej niż jedno państwo, w odniesieniu do:

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 46 uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie warunków i wymogów proceduralnych dotyczących zmian na poziomie Unii i zmian standardowych, w tym zmian tymczasowych, w specyfikacjach produktu, o których mowa w art. 31.

1.   Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające szczegółowe przepisy dotyczące:

2.   Do dnia 8 czerwca 2021 r. Komisja przyjmie akty wykonawcze ustanawiające szczegółowe przepisy dotyczące procedur, formy i przedstawiania wniosków, o których mowa w art. 23 i 24, w tym wniosków odnoszących się do więcej niż jednego terytorium krajowego.

3.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 i 2, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

1.   Państwa członkowskie odpowiadają za kontrolę napojów spirytusowych. Podejmują środki niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem oraz wyznają właściwe organy odpowiedzialne za zapewnianie zgodności z niniejszym rozporządzeniem.

2.   Komisja zapewnia jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia oraz, w razie konieczności, przyjmuje w drodze aktów wykonawczych przepisy dotyczące kontroli administracyjnych i kontroli bezpośrednich, które mają być przeprowadzane przez państwa członkowskie w odniesieniu do przestrzegania obowiązków wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

1.   Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do stosowania niniejszego rozporządzenia.

2.   Komisja może przyjmować akty wykonawcze dotyczące charakteru i rodzaju wymienianych informacji oraz metod wymiany informacji.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 47 ust. 2.

1.   Stosując politykę w zakresie jakości w odniesieniu do napojów spirytusowych wytwarzanych na swoim własnym terytorium, w szczególności w odniesieniu do oznaczeń geograficznych wymienionych w rejestrze lub do ochrony nowych oznaczeń geograficznych, państwa członkowskie mogą w odniesieniu do produkcji, opisu, prezentacji i etykietowania ustanawiać przepisy bardziej surowe niż przepisy określone w załącznikach I i II, pod warunkiem że będą one zgodne z prawem Unii.

2.   Niezależnie od ust. 1 państwa członkowskie nie mogą zakazać lub ograniczyć przywozu, sprzedaży lub spożywania napojów spirytusowych wytwarzanych w innych państwach członkowskich lub w państwach trzecich, spełniających wymogi niniejszego rozporządzenia.