ISSN 1977-0766

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

L 125

European flag  

Wydanie polskie

Legislacja

Rocznik 62
14 maja 2019


Spis treści

 

II   Akty o charakterze nieustawodawczym

Strona

 

 

ROZPORZĄDZENIA

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2019/757 z dnia 13 maja 2019 r. dotyczące wykonania art. 17 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 224/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej

1

 

*

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/758 z dnia 31 stycznia 2019 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny zakres działań oraz rodzaj dodatkowych środków, które instytucje kredytowe i finansowe muszą wdrożyć, aby ograniczyć ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w niektórych państwach trzecich ( 1 )

4

 

*

Rozporządzenie Komisji (UE) 2019/759 z dnia 13 maja 2019 r. ustanawiające środki przejściowe dotyczące stosowania wymogów w zakresie zdrowia publicznego w odniesieniu do przywozu żywności zawierającej zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego (produkty złożone) ( 1 )

11

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/760 z dnia 13 maja 2019 r. zezwalające na wprowadzenie na rynek biomasy drożdży Yarrowia lipolytica jako nowej żywności zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2283 oraz zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470 ( 1 )

13

 

 

DECYZJE

 

*

Decyzja Rady (WPZiB) 2019/761 z dnia 13 maja 2019 r. zmieniająca decyzję 2014/486/WPZiB w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine)

16

 

*

Decyzja Rady (WPZiB) 2019/762 z dnia 13 maja 2019 r. zmieniająca decyzję 2014/219/WPZiB w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali)

18

 

*

Decyzja wykonawcza Rady (WPZiB) 2019/763 z dnia 13 maja 2019 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/798/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej

21

 

 

Sprostowania

 

*

Sprostowanie do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/1926 z dnia 31 maja 2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/40/UE w odniesieniu do świadczenia ogólnounijnych usług w zakresie informacji o podróżach multimodalnych ( Dz.U. L 272 z 21.10.2017 )

24

 


 

(1)   Tekst mający znaczenie dla EOG.

PL

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.


II Akty o charakterze nieustawodawczym

ROZPORZĄDZENIA

14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/1


ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2019/757

z dnia 13 maja 2019 r.

dotyczące wykonania art. 17 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 224/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 224/2014 z dnia 10 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej (1), w szczególności jego art. 17 ust. 3,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 10 marca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 224/2014.

(2)

W dniu 18 kwietnia 2019 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych powołany na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 2127 (2013) uaktualnił informacje dotyczące jednej osoby objętej środkami ograniczającymi.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 maja 2019 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca


(1)  Dz.U. L 70 z 11.3.2014, s. 1.


ZAŁĄCZNIK

W części A (Osoby) załącznika I do rozporządzeniu (UE) nr 224/2014 wpis dotyczący wymienionej poniżej osoby zastępuje się następującym wpisem:

„12.   Abdoulaye HISSENE (alias: a) Abdoulaye Issène; b) Abdoulaye Hissein; c) Hissene Abdoulaye; d) Abdoulaye Issène Ramadane; e) Abdoulaye Issene Ramadan; f) Issene Abdoulaye)

Data urodzenia: a) 1967 r.; b) 1 stycznia 1967 r.

Miejsce urodzenia: a) Ndele, Bamingui-Bangoran, Republika Środkowoafrykańska; b) Haraze Mangueigne, Czad

Obywatelstwo: a) Republika Środkowoafrykańska b) Czad

Paszport nr: paszport dyplomatyczny Republiki Środkowoafrykańskiej nr D00000897, wydany w dniu 5 kwietnia 2013 r. (ważny do dnia 4 kwietnia 2018 r.)

Krajowy numer identyfikacyjny: Nr krajowego dowodu tożsamości (Czad): 103-00653129-22, wydany 21 kwietnia 2009 r. (ważny do 21 kwietnia 2019 r.)

Adres: a) KM5, Bangi, Republika Środkowoafrykańska; b) Nana-Grebizi, Republika Środkowoafrykańska; c) Dżarid, Ndżamena, Czad

Data umieszczenia w wykazie ONZ:17 maja 2017 r.

Pozostałe informacje: Hissène pełnił funkcję ministra ds. młodzieży i sportu jako członek rządu byłego prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej Michela Djotodii. Przedtem był szefem partii politycznej Convention of Patriots for Justice and Peace (Konwent Patriotów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju). Obwołał się również przywódcą zbrojnych bojówek w Bangi, w szczególności w dzielnicy »PK5« (3. dystrykt). Imię i nazwisko ojca: Abdoulaye. Imię i nazwisko matki: Absita Moussa. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/6098910.

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Abdoulaye Hissène został umieszczony w wykazie w dniu 17 maja 2017 r. na mocy pkt 16 i pkt 17 lit. g) rezolucji 2339 (2017) jako osoba »odpowiedzialna za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym aktów zagrażających procesowi przemian politycznych lub procesowi stabilizacji i pojednania lub utrudniających je, lub aktów podsycających przemoc« oraz osoba »uczestnicząca w planowaniu, kierowaniu, sponsorowaniu lub przeprowadzaniu zamachów na misje ONZ lub międzynarodowe siły bezpieczeństwa, w tym misję MINUSCA, misje Unii Europejskiej i operacje francuskie, które je wspierają«.

Informacje dodatkowe:

Abdoulaye Hissène i inni członkowie byłej koalicji Séléka współpracowali z bandytami z Antybalaki, w sojuszu z byłym prezydentem Republiki Środkowoafrykańskiej François Bozizém, w tym z Maxime'em Mokomem, aby nakłaniać do gwałtownych protestów i starć we wrześniu 2015 r. w związku z nieudanym zamachem stanu mającym na celu obalenie rządu, podczas gdy ówczesna prezydent okresu przejściowego, Catherine Samba-Panza, uczestniczyła w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w 2015 r. Mokom, Hissène i inni zostali oskarżeni przez rząd Republiki Środkowoafrykańskiej o różne przestępstwa, w tym zabójstwo, podpalenie, tortury i grabież, dokonane w związku z nieudanym zamachem stanu.

Od 2015 r. Hissène stał się jednym z głównych przywódców zbrojnych bojówek działających w dzielnicy »PK5« w Bangi; bojówki te liczą ponad 100 mężczyzn. W tej roli zakłócał swobodę przemieszczania się i powrotu władz państwowych na tym obszarze, w tym poprzez nielegalne opodatkowanie transportu i działalności handlowej. W drugiej połowie 2015 r. Hissène pełnił rolę przedstawiciela »Nairobistów« byłej koalicji Séléka w Bangi, działając w porozumieniu z bojówkarzami Antybalaki pod przywództwem Mokoma. Uzbrojeni mężczyźni pod kontrolą Harouna Gaye'a i Hissène'a uczestniczyli w brutalnych wydarzeniach, które miały miejsce w Bangi od dnia 26 września do dnia 3 października 2015 r.

Członkowie ugrupowania Hissène'a są podejrzewani o uczestnictwo w ataku przeprowadzonym w dniu 13 grudnia 2015 r. – w dniu referendum konstytucyjnego – na pojazd Mohameda Moussy Dhaffane'a, przywódcy byłej koalicji Séléka. Hissène jest oskarżony o zaplanowanie aktów przemocy w dzielnicy KM5 w Bangi, w wyniku których zginęło pięć osób, dwadzieścia zostało rannych, a mieszkańcom uniemożliwiono oddanie głosu w referendum konstytucyjnym. Hissène naraził na ryzyko proces wyborczy poprzez uruchomienie cyklu ataków odwetowych między różnymi ugrupowaniami.

W dniu 15 marca 2016 r. Hissène został zatrzymany przez policję w porcie lotniczym M'poko w Bangi i przekazany do sekcji badań i dochodzeń żandarmerii krajowej. Następnie został uwolniony przez swoje bojówki z użyciem siły i ukradł jedną sztukę broni przekazaną uprzednio przez misję MINUSCA w ramach wniosku o wyłączenie zatwierdzonego przez Komitet.

W dniu 19 czerwca 2016 r., w następstwie aresztowania muzułmańskich przedsiębiorców przez wewnętrzne siły bezpieczeństwa w»PK 12«, bojówki Gaye'a i Hissène'a porwały pięciu policjantów sił krajowych w Bangi. W dniu 20 czerwca misja MINUSCA podjęła próby uwolnienia tych policjantów. Doszło do wymiany ognia między uzbrojonymi mężczyznami kierowanymi przez Gaye'a i Hissène'a a siłami pokojowymi usiłującymi uwolnić zakładników. W rezultacie zginęło co najmniej sześć osób, a jeden członek sił pokojowych został ranny.

W dniu 12 sierpnia 2016 r. Hissène objął przywództwo nad konwojem składającym się z sześciu pojazdów z silnie uzbrojonymi osobnikami. Uciekający z Bangi konwój został przechwycony przez misję MINUSCA na południe od Sibutu. W drodze na północ doszło do wymiany ognia między konwojem a wewnętrznymi siłami bezpieczeństwa w kilku punktach kontrolnych. Konwój został ostatecznie zatrzymany przez misję MINUSCA 40 km na południe od Sibutu. Po wielokrotnej wymianie ognia misja MINUSCA ujęła jedenastu mężczyzn, ale Hissène i kilku innych uciekło. Aresztowani osobnicy wyjaśnili misji MINUSCA, że Hissène był przywódcą konwoju, który miał na celu dojechanie do miejscowości Bria i uczestniczenie w zgromadzeniu ugrupowań byłej koalicji Séléka organizowanym przez Nourredine'a Adama.

W sierpniu i we wrześniu 2016 r. panel ekspertów dwukrotnie udał się do Sibutu w celu przeprowadzenia inspekcji obiektów znalezionych przy konwoju Hissène'a, Gaye'a i Hamita Tidjaniego, zajętym przez misję MINUSCA w dniu 13 sierpnia. Panel przeprowadził również inspekcję amunicji przechwyconej w domu Hissène'a w dniu 16 sierpnia. Śmiercionośny i nieśmiercionośny sprzęt wojskowy znaleziono w sześciu pojazdach oraz przy zatrzymanych osobach. W dniu 16 sierpnia 2016 r. żandarmeria centralna dokonała przeszukania w domu Hissène'a w Bangi. Znaleziono ponad 700 sztuk broni.

W dniu 4 września 2016 r. grupa złożona z członków byłej koalicji Séléka przybywająca z Kaga-Bandoro na sześciu motocyklach po Hissène'a i jego popleczników otworzyła ogień do misji MINUSCA niedaleko miejscowości Dékoa. W trakcie tego incydentu zginął jeden bojownik byłej koalicji Séléka, raniono dwóch członków sił pokojowych i jedną osobę cywilną.”.


14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/4


ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2019/758

z dnia 31 stycznia 2019 r.

uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny zakres działań oraz rodzaj dodatkowych środków, które instytucje kredytowe i finansowe muszą wdrożyć, aby ograniczyć ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w niektórych państwach trzecich

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (1), w szczególności jej art. 45 ust. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Instytucje kredytowe i instytucje finansowe mają obowiązek zidentyfikowania i oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, na które są narażone, oraz zarządzania tym ryzykiem, w szczególności jeżeli mają oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem posiadające siedzibę w państwach trzecich lub rozważają ustanowienie oddziałów lub jednostek zależnych z większościowym udziałem w państwach trzecich. W związku z tym w dyrektywie (UE) 2015/849 przewidziano standardy skutecznej oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu oraz zarządzania tym ryzykiem na szczeblu grupy.

(2)

Spójne wdrażanie strategii i procedur na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu obejmujących całą grupę ma kluczowe znaczenie dla solidnego i skutecznego zarządzania ryzykiem związanym z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w ramach grupy.

(3)

Istnieją jednak sytuacje, w których grupa prowadzi w państwie trzecim oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, ale prawo tego państwa uniemożliwia wdrożenie strategii i procedur na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu obejmujących całą grupę. Może mieć to miejsce np. wtedy, gdy przepisy państwa trzeciego w zakresie ochrony danych lub tajemnicy bankowej ograniczają zdolność grupy do uzyskiwania, przetwarzania lub wymiany informacji dotyczących klientów oddziałów lub jednostek zależnych z większościowym udziałem znajdujących się w tym państwie trzecim.

(4)

W takiej sytuacji oraz jeżeli właściwe organy nie mogą skutecznie nadzorować spełnienia przez grupę wymogów, o których mowa w dyrektywie (UE) 2015/849, ponieważ organy te nie mają dostępu do istotnych informacji będących w posiadaniu oddziałów lub jednostek zależnych z większościowym udziałem w państwach trzecich, należy wdrożyć dodatkowe strategie i procedury, aby skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. Tego rodzaju dodatkowe strategie i procedury mogą obejmować uzyskanie zgody klientów, co może się przyczynić do pokonania niektórych przeszkód prawnych we wdrażaniu obejmujących całą grupę strategii i procedur na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu w państwach trzecich, w przypadku których inne możliwości są ograniczone.

(5)

Konieczność zapewnienia spójnej reakcji na szczeblu unijnym na przeszkody prawne we wdrażaniu strategii i procedur obejmujących całą grupę uzasadnia wskazanie konkretnego minimalnego zakresu działań, do których podjęcia instytucje kredytowe i finansowe powinny być zobowiązane w podobnych sytuacjach. Takie dodatkowe strategie i procedury należy jednak oprzeć na analizie ryzyka.

(6)

Instytucje kredytowe i instytucje finansowe powinny być w stanie wykazać przed właściwym organem, że zakres dodatkowych środków, które wdrożyły, jest odpowiedni w świetle ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. Jeżeli jednak właściwy organ uzna, że dodatkowe środki, które wdrożyła instytucja kredytowa lub instytucja finansowa, są niewystarczające, aby zarządzać tym ryzykiem, powinien on mieć możliwość nakazania instytucji kredytowej lub instytucji finansowej zastosowania szczególnych środków w celu zapewnienia, by ta instytucja kredytowa lub instytucja finansowa wywiązała się ze swoich zobowiązań w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

(7)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2), rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (3) i rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (4) uprawniono odpowiednio Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB), Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) i Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) do wydawania wspólnych wytycznych, aby zapewnić powszechne, jednolite i spójne stosowanie prawa Unii. Przy spełnianiu wymogów niniejszego rozporządzenia instytucje kredytowe i instytucje finansowe powinny uwzględniać wspólne wytyczne wydane na podstawie art. 17 i art. 18 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/849 dotyczących uproszczonych i wzmocnionych środków należytej staranności wobec klienta oraz czynników, które instytucje kredytowe i finansowe powinny wziąć pod uwagę przy ocenie ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które niosą za sobą indywidualne stosunki gospodarcze i sporadyczne transakcje, oraz dołożyć wszelkich starań w celu zapewnienia zgodności z tymi wytycznymi.

(8)

Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny pozostawać bez uszczerbku dla obowiązku prowadzenia dodatkowych czynności nadzorczych przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 45 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/849, jeżeli wdrożenie dodatkowych środków określonych w niniejszym rozporządzeniu okaże się niewystarczające.

(9)

Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny pozostawać bez uszczerbku również dla wzmocnionych środków należytej staranności, które instytucje kredytowe i instytucje finansowe powinny/muszą wdrożyć w relacjach z osobami fizycznymi zamieszkującymi lub osobami prawnymi mającymi siedzibę w państwach, które Komisja zidentyfikowała jako kraje wysokiego ryzyka zgodnie z art. 9 dyrektywy (UE) 2015/849.

(10)

Instytucje kredytowe i instytucje finansowe powinny mieć wystarczająco dużo czasu, aby dostosować swoje strategie i procedury do wymogów niniejszego rozporządzenia. W świetle tego celu właściwym rozwiązaniem jest odroczenie stosowania niniejszego rozporządzenia o trzy miesiące od dnia jego wejścia w życie.

(11)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych opracowany i przekazany Komisji przez europejskie urzędy nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).

(12)

Europejskie urzędy nadzoru przeprowadziły otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonały analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnęły opinii Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

W niniejszym rozporządzeniu określono zbiór dodatkowych środków, w tym minimalny zakres działań, które instytucje kredytowe i instytucje finansowe muszą wdrożyć, by skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, gdy prawo państwa trzeciego uniemożliwia wdrożenie obejmujących całą grupę strategii i procedur, o których mowa w art. 45 ust. 1 i 3 dyrektywy (UE) 2015/849, na szczeblu oddziałów lub jednostek zależnych z większościowym udziałem, które stanowią część grupy i mają siedzibę w państwie trzecim.

Artykuł 2

Ogólne zobowiązania w odniesieniu do każdego państwa trzeciego

W odniesieniu do każdego państwa trzeciego, w którym instytucje kredytowe i instytucje finansowe ustanowiły oddział lub w którym posiadają większościowy udział w jednostce zależnej, instytucje te podejmują co najmniej następujące działania:

a)

oceniają ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, na które narażona jest ich grupa, sporządzają dokumentację tej oceny, aktualizują ją i przechowują, aby móc ją udostępnić właściwemu organowi;

b)

zapewniają, by ryzyko, o którym mowa w lit. a), zostało właściwie odzwierciedlone w obejmujących całą grupę strategiach i procedurach na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;

c)

uzyskują zgodę kadry kierowniczej wyższego szczebla na poziomie grupy na przeprowadzenie oceny ryzyka, o której mowa w lit. a), oraz na wdrożenie strategii i procedur na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu obejmujących całą grupę, o których mowa w lit. b);

d)

przeprowadzają ukierunkowane szkolenie właściwych pracowników w państwie trzecim, aby umożliwić im identyfikację wskaźników ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, oraz zapewniają skuteczność tego szkolenia.

Artykuł 3

Indywidualne oceny ryzyka

1.   Jeżeli przepisy państwa trzeciego zakazują stosowania strategii i procedur, które są konieczne do właściwej identyfikacji i oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które niesie za sobą stosunek gospodarczy lub sporadyczna transakcja, lub ograniczają możliwość ich stosowania, wprowadzając ograniczenia w dostępie do stosownych informacji o klientach lub beneficjentach rzeczywistych bądź ograniczenia w wykorzystywaniu takich informacji do celów dochowania należytej staranności wobec klienta, instytucje kredytowe lub instytucje finansowe podejmują co najmniej następujące działania:

a)

bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż w terminie 28 dni kalendarzowych od dnia zidentyfikowania państwa trzeciego, informują właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o:

(i)

nazwie danego państwa trzeciego;

(ii)

sposobie, w jaki wdrażanie prawa państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza stosowanie strategii i procedur, które są konieczne do identyfikacji i oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, odnoszącego się do klienta;

b)

zapewniają, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, określały, czy zgodę ich klientów oraz, w stosownych przypadkach, beneficjentów rzeczywistych ich klientów można wykorzystać do legalnego przezwyciężenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w lit. a) ppkt (ii);

c)

zapewniają, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, wymagały od swoich klientów oraz, w stosownych przypadkach, beneficjentów rzeczywistych swoich klientów udzielenia zgody w celu przezwyciężenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w lit. a) ppkt (ii), w stopniu, w jakim jest to zgodne z prawem państwa trzeciego.

2.   Jeżeli udzielenie zgody, o której mowa w ust. 1 lit. c), jest niemożliwe, w celu zarządzania ryzykiem związanym z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu instytucje kredytowe i instytucje finansowe wprowadzają dodatkowe środki, a także standardowe środki na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

Tego rodzaju dodatkowe środki obejmują dodatkowy środek określony w art. 8 lit. c) oraz co najmniej jeden ze środków określonych w lit. a), b), d), e) i f) tego artykułu.

W przypadku gdy instytucja kredytowa lub instytucja finansowa nie jest w stanie skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z praniem pieniędzy lub finansowaniem terroryzmu poprzez stosowanie środków, o których mowa w ust. 1 i 2, podejmuje ona następujące działania:

a)

zapewnia, by oddział lub jednostka zależna z większościowym udziałem zakończyły stosunki gospodarcze;

b)

zapewnia, by oddział ani jednostka zależna z większościowym udziałem nie przeprowadziły sporadycznej transakcji;

c)

zamyka niektóre lub wszystkie operacje prowadzone przez oddział oraz jednostkę zależną z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim.

3.   Instytucje kredytowe i instytucje finansowe określają zakres dodatkowych środków, o których mowa w ust. 2 i 3, z uwzględnieniem ryzyka, i są w stanie wykazać przed właściwym organem, że zakres dodatkowych środków jest odpowiedni w świetle ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.

Artykuł 4

Udostępnianie i przetwarzanie danych klientów

1.   W przypadku gdy przepisy państwa trzeciego uniemożliwiają lub ograniczają udostępnianie lub przetwarzanie danych klientów do celów przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu w ramach grupy, instytucje kredytowe i instytucje finansowe podejmują co najmniej następujące działania:

a)

bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż w terminie 28 dni od dnia zidentyfikowania państwa trzeciego, informują właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o:

(i)

nazwie danego państwa trzeciego;

(ii)

sposobie, w jaki wdrażanie prawa państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza udostępnianie lub przetwarzanie danych klientów do celów przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;

b)

zapewniają, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, określały, czy zgodę ich klientów oraz, w stosownych przypadkach, beneficjentów rzeczywistych ich klientów można wykorzystać do legalnego przezwyciężenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w lit. a) ppkt (ii);

c)

zapewniają, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, wymagały od swoich klientów oraz, w stosownych przypadkach, beneficjentów rzeczywistych swoich klientów udzielenia zgody w celu przezwyciężenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w lit. a) ppkt (ii), w stopniu, w jakim jest to zgodne z prawem państwa trzeciego.

2.   Jeżeli udzielenie zgody, o której mowa w ust. 1 lit. c), jest niemożliwe, w celu zarządzania ryzykiem instytucje kredytowe i instytucje finansowe wprowadzają dodatkowe środki, a także standardowe środki na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Tego rodzaju dodatkowe środki obejmują dodatkowy środek określony w art. 8 lit. a) lub dodatkowy środek określony w lit. c) tego artykułu. W przypadkach, w których ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu jest wystarczające, aby nałożyć obowiązek wprowadzenia dalszych dodatkowych środków, instytucje kredytowe i finansowe wprowadzają co najmniej jeden z pozostałych dodatkowych środków określonych w art. 8 lit. a)–c).

3.   W przypadku gdy instytucja kredytowa lub instytucja finansowa nie jest w stanie skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu poprzez stosowanie środków, o których mowa w ust. 1 i 2, zamyka niektóre lub wszystkie operacje prowadzone przez jej oddział i jednostkę zależną z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim.

4.   Instytucje kredytowe i instytucje finansowe określają zakres dodatkowych środków, o których mowa w ust. 2 i 3, z uwzględnieniem ryzyka, i są w stanie wykazać przed właściwym organem, że zakres dodatkowych środków jest odpowiedni w świetle ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.

Artykuł 5

Ujawnianie informacji związanych z podejrzanymi transakcjami

1.   W przypadku gdy prawo państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza wymianę informacji, o których mowa w art. 33 ust. 1 dyrektywy (UE) 2015/849, między oddziałami i jednostkami zależnymi z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, a innymi podmiotami należącymi do ich grupy, instytucje kredytowe i instytucje finansowe podejmują co najmniej następujące działania:

a)

bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż w terminie 28 dni od dnia zidentyfikowania państwa trzeciego, informują właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o:

(i)

nazwie danego państwa trzeciego;

(ii)

sposobie, w jaki wdrażanie prawa państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza wymianę bądź przetwarzanie treści informacji, o których mowa w art. 33 ust. 1 dyrektywy (UE) 2015/849, zidentyfikowanych przez oddział i jednostkę zależną z większościowym udziałem, które posiadają siedzibę w państwie trzecim, z innymi podmiotami należącymi do grupy;

b)

zobowiązują oddział lub jednostkę zależną z większościowym udziałem do udzielenia odpowiednich informacji kadrze kierowniczej wyższego szczebla instytucji kredytowej lub instytucji finansowej, tak aby mogła ona ocenić ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w odniesieniu do działalności takiego oddziału lub takiej jednostki zależnej oraz wpływ tego ryzyka na grupę, np.:

(i)

liczbę zgłoszeń podejrzanych transakcji w określonym czasie;

(ii)

zagregowane dane statystyczne przedstawiające ogólny obraz okoliczności, które wzbudziły podejrzenia.

2.   Instytucje kredytowe i instytucje finansowe wprowadzają dodatkowe środki, a także standardowe środki na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz środki, o których mowa w ust. 1, w celu zarządzania ryzykiem.

Tego rodzaju dodatkowe środki obejmują co najmniej jeden z dodatkowych środków określonych w art. 8 lit. a)–c) oraz g)–i).

3.   W przypadku gdy instytucje kredytowe oraz instytucje finansowe nie są w stanie skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu poprzez stosowanie środków, o których mowa w ust. 1 i 2, zamykają niektóre lub wszystkie operacje prowadzone przez oddział i jednostkę zależną z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim.

4.   Instytucje kredytowe i instytucje finansowe określają zakres dodatkowych środków, o których mowa w ust. 2 i 3, z uwzględnieniem ryzyka, i są w stanie wykazać przed właściwym organem, że zakres dodatkowych środków jest odpowiedni w świetle ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.

Artykuł 6

Przekazywanie danych klientów do państw członkowskich

W przypadku gdy prawo państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza przekazywanie do państwa członkowskiego danych związanych z klientami oddziału lub jednostki zależnej z większościowym udziałem, które posiadają siedzibę w państwie trzecim, do celów nadzoru nad przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, instytucje kredytowe i instytucje finansowe podejmują co najmniej następujące działania:

a)

bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż w terminie 28 dni kalendarzowych od dnia zidentyfikowania państwa trzeciego, informują właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o:

(i)

nazwie danego państwa trzeciego;

(ii)

sposobie, w jaki wdrażanie prawa państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza przekazywanie danych związanych z klientami do celów nadzoru nad przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;

b)

przeprowadzają gruntowne przeglądy, w tym, w przypadkach gdy jest to współmierne do ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w odniesieniu do działalności oddziału lub jednostki zależnej z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, kontrole na miejscu lub niezależne audyty w celu upewnienia się, że oddział lub spółka zależna z większościowym udziałem skutecznie wdrażają strategie i procedury obejmujące całą grupę oraz że odpowiednio identyfikują i oceniają ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, a także zarządzają tym ryzykiem;

c)

przedstawiają – na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia – ustalenia dokonane w ramach przeglądów, o których mowa w lit. b);

d)

zobowiązują oddział lub jednostkę zależną z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, do regularnego przekazywania stosownych informacji kadrze kierowniczej wyższego szczebla instytucji kredytowej lub instytucji finansowej, w tym co najmniej następujących informacji:

(i)

dotyczących liczby klientów wysokiego ryzyka oraz zagregowanych danych statystycznych przedstawiających ogólny obraz powodów, dla których klientów sklasyfikowano jako klientów wysokiego ryzyka, np. ze względu na status osoby zajmującej eksponowane stanowisko polityczne;

(ii)

dotyczących liczby wykrytych i zgłoszonych podejrzanych transakcji oraz zagregowanych danych statystycznych przedstawiających ogólny obraz okoliczności, które wzbudziły podejrzenia;

e)

udostępniają – na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia – informacje, o których mowa w lit. d).

Artykuł 7

Przechowywanie dokumentacji

1.   W przypadku gdy prawo państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza stosowanie środków w zakresie przechowywania dokumentacji równoważnych środkom określonym w rozdziale V dyrektywy (UE) 2015/849, instytucje kredytowe i instytucje finansowe podejmują co najmniej następujące działania:

a)

bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż w terminie 28 dni od dnia zidentyfikowania państwa trzeciego, informują właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o:

(i)

nazwie danego państwa trzeciego;

(ii)

sposobie, w jaki wdrażanie prawa państwa trzeciego uniemożliwia lub ogranicza stosowanie środków w zakresie przechowywania dokumentacji równoważnych środkom określonym w dyrektywie (UE) 2015/849;

b)

ustalają, czy zgodę ich klienta oraz, w stosownych przypadkach, beneficjenta rzeczywistego tego klienta można wykorzystać do legalnego przezwyciężenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w lit. a) ppkt (ii);

c)

zapewniają, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, wymagały od swoich klientów oraz, w stosownych przypadkach, beneficjentów rzeczywistych swoich klientów udzielenia zgody w celu przezwyciężenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w lit. a) ppkt (ii), w stopniu, w jakim jest to zgodne z prawem państwa trzeciego.

2.   Jeżeli udzielenie zgody, o której mowa w ust. 1 lit. c), jest niemożliwe, w celu zarządzania ryzykiem instytucje kredytowe i instytucje finansowe wprowadzają dodatkowe środki, a także standardowe środki na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz środki, o których mowa w ust. 1. Tego rodzaju dodatkowe środki obejmują co najmniej jeden z dodatkowych środków określonych w art. 8 lit. a)–c) oraz j).

3.   Instytucje kredytowe i instytucje finansowe określają zakres dodatkowych środków, o których mowa w ust. 2, z uwzględnieniem ryzyka, i są w stanie wykazać przed właściwym organem, że zakres dodatkowych środków jest odpowiedni w świetle ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.

Artykuł 8

Środki dodatkowe

Instytucje kredytowe i instytucje finansowe wdrażają następujące dodatkowe środki zgodnie z, odpowiednio, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 2 i art. 7 ust. 2:

a)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, ograniczały charakter oraz rodzaj produktów i usług finansowych dostarczanych przez oddział lub jednostkę zależną z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, do tych produktów i usług, które niosą za sobą niskie ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu oraz mają niewielki wpływ na ekspozycję grupy na ryzyko;

b)

zapewnienie, aby inne podmioty należące do tej samej grupy nie polegały na środkach należytej staranności wobec klienta stosowanych przez oddział lub jednostkę zależną z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, lecz aby stosowały środki należytej staranności wobec klienta w odniesieniu do każdego klienta oddziału lub jednostki zależnej z większościowym udziałem posiadających siedzibę w państwie trzecim, który pragnie otrzymywać produkty lub usługi od tych innych podmiotów należących do tej samej grupy – nawet wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 28 dyrektywy (UE) 2015/849;

c)

przeprowadzanie gruntownych przeglądów, w tym, w przypadkach gdy jest to współmierne do ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w odniesieniu do działalności oddziału lub jednostki zależnej z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, kontroli na miejscu lub niezależnych audytów w celu upewnienia się, że oddział lub spółka zależna z większościowym udziałem skutecznie identyfikują i oceniają ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, a także zarządzają tym ryzykiem;

d)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, ubiegały się o zgodę kadry kierowniczej wyższego szczebla instytucji kredytowej lub instytucji finansowej na nawiązywanie i utrzymywanie stosunków gospodarczych o wyższym stopniu ryzyka lub na przeprowadzenie sporadycznej transakcji o wyższym stopniu ryzyka;

e)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, określały źródło oraz – w stosownych przypadkach – przeznaczenie środków finansowych, które mają być wykorzystywane w stosunkach gospodarczych lub sporadycznej transakcji;

f)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, prowadziły wzmożone bieżące monitorowanie stosunków gospodarczych, w tym wzmożone monitorowanie transakcji, do momentu, w którym oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem uzyskają wystarczającą pewność, że rozumieją ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w odniesieniu do stosunków gospodarczych;

g)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, udostępniały instytucji kredytowej lub instytucji finansowej informacje leżące u podstaw zgłoszeń podejrzanych transakcji, dzięki którym powzięto wiadomość lub podejrzenia bądź które dostarczyły uzasadnionych podstaw do powzięcia podejrzeń, że usiłowano popełnić lub popełniono przestępstwa prania pieniędzy i finansowania terroryzmu; są to m.in. fakty, transakcje, okoliczności i dokumenty, na których opierają się podejrzenia, w tym dane osobowe, w zakresie, w jakim jest to dopuszczalne na mocy prawa państwa trzeciego;

h)

prowadzenie wzmożonego bieżącego monitorowania każdego klienta oraz, w stosownych przypadkach, beneficjenta rzeczywistego klienta oddziału lub jednostki zależnej z większościowym udziałem posiadających siedzibę w państwie trzecim, o którym wiadomo, że był przedmiotem zgłoszeń podejrzanych transakcji składanych przez inne podmioty należące do tej samej grupy;

i)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, posiadały skuteczne systemy oraz przeprowadzały kontrole mające na celu wykrywanie i zgłaszanie podejrzanych transakcji;

j)

zapewnienie, aby ich oddziały lub jednostki zależne z większościowym udziałem, które mają siedzibę w państwie trzecim, aktualizowały profil ryzyka i informacje dotyczące należytej staranności związane z klientem oddziału lub jednostki zależnej z większościowym udziałem posiadających siedzibę w państwie trzecim oraz zapewniały ich ochronę tak długo, jak jest to możliwe z prawnego punktu widzenia, a w każdym przypadku co najmniej przez okres trwania stosunków gospodarczych.

Artykuł 9

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 3 września 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 31 stycznia 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący


(1)  Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48).

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).


14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/11


ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2019/759

z dnia 13 maja 2019 r.

ustanawiające środki przejściowe dotyczące stosowania wymogów w zakresie zdrowia publicznego w odniesieniu do przywozu żywności zawierającej zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego (produkty złożone)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (1), w szczególności jego art. 9 akapit pierwszy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 przewidziano znaczące zmiany w zasadach i procedurach dotyczących zdrowia publicznego (bezpieczeństwa żywności), których muszą przestrzegać podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze. W szczególności ustanowiono w nim pewne warunki dotyczące przywozu do Unii żywności zawierającej zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego (produkty złożone).

(2)

W rozporządzeniu Komisji (UE) 2017/185 (2) przewidziano środki przejściowe stanowiące odstępstwo od tych przepisów dla podmiotów prowadzących przedsiębiorstwo spożywcze dokonujących przywozu żywności zawierającej zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego (produkty złożone), inne niż te, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 28/2012 (3), w przypadku których warunki dotyczące zdrowia publicznego w odniesieniu do przywozu do Unii nie zostały jeszcze ustanowione na poziomie Unii. Odstępstwo to ma zastosowanie do dnia 31 grudnia 2020 r.

(3)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 (4) („Prawo o zdrowiu zwierząt”) ustanowiono przepisy dotyczące zapobiegania chorobom zwierząt przenoszonym na zwierzęta lub na ludzi oraz przepisy dotyczące zwalczania takich chorób. Ma ono zastosowanie do produktów pochodzenia zwierzęcego, a zatem również do produktów złożonych określonych w art. 2 lit. a) decyzji Komisji 2007/275/WE (5). Z chwilą rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia obowiązywać będą wymogi dotyczące wprowadzania do Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich i terytoriów. Powyższe rozporządzenie stosuje się od dnia 21 kwietnia 2021 r.

(4)

W celu zapewnienia jasności i spójności prawa oraz ułatwienia podmiotom gospodarczym i właściwym organom przejścia na nowe zasady, konieczne jest ustalenie jednej daty rozpoczęcia stosowania nowych warunków przywozu produktów złożonych, o których mowa w art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004. W związku z tym zakończenie stosowania środków przejściowych należy odroczyć do dnia 20 kwietnia 2021 r.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa środki przejściowe do celów stosowania niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w okresie przejściowym od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 20 kwietnia 2021 r.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia „produkt złożony” oznacza produkt złożony zdefiniowany w art. 2 lit. a) decyzji 2007/275/WE.

Artykuł 3

Odstępstwo dotyczące wymogów w zakresie zdrowia publicznego w odniesieniu do przywozu żywności zawierającej zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego

Na zasadzie odstępstwa od art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze sprowadzające żywność zawierającą zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż produkty, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 3 rozporządzenia (UE) nr 28/2012, są zwolnione z wymogów, o których mowa w art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

Przywóz takich produktów musi odpowiadać wymogom w zakresie zdrowia publicznego obowiązującym przy przywozie w państwie członkowskim przywozu.

Artykuł 4

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 20 kwietnia 2021 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 maja 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący


(1)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55.

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/185 z dnia 2 lutego 2017 r. ustanawiające środki przejściowe dotyczące stosowania niektórych przepisów rozporządzeń (WE) nr 853/2004 i (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 29 z 3.2.2017, s. 21).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 28/2012 z dnia 11 stycznia 2012 r. ustanawiające wymogi dotyczące świadectw przy przywozie do Unii oraz przy tranzycie przez jej terytorium niektórych produktów złożonych oraz zmieniające decyzję 2007/275/WE i rozporządzenie (WE) nr 1162/2009 (Dz.U. L 12 z 14.1.2012, s. 1).

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt („Prawo o zdrowiu zwierząt”) (Dz.U. L 84 z 31.3.2016, s. 1).

(5)  Decyzja Komisji 2007/275/WE dotycząca wykazu zwierząt i produktów mających podlegać kontroli w punktach kontroli granicznej na mocy dyrektyw Rady 91/496/EWG i 97/78/WE (Dz.U. L 116 z 4.5.2007, s. 9).


14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/13


ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/760

z dnia 13 maja 2019 r.

zezwalające na wprowadzenie na rynek biomasy drożdży Yarrowia lipolytica jako nowej żywności zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2283 oraz zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2283 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie nowej żywności, zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 258/97 oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 1852/2001 (1), w szczególności jego art. 12,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (UE) 2015/2283 stanowi, że nowa żywność może być wprowadzana na rynek w Unii, pod warunkiem że wydano na nią zezwolenie i została ona wpisana do unijnego wykazu.

(2)

Na podstawie art. 8 rozporządzenia (UE) 2015/2283 zostało przyjęte rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470 (2) ustanawiające unijny wykaz nowej żywności, która uzyskała zezwolenie.

(3)

Na podstawie art. 12 rozporządzenia (UE) 2015/2283 Komisja przedkłada projekt aktu wykonawczego w sprawie wprowadzenia na rynek w Unii nowej żywności i w sprawie aktualizacji unijnego wykazu.

(4)

W dniu 10 kwietnia 2017 r. przedsiębiorstwo Skotan S.A. („wnioskodawca”) zwróciło się, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), do właściwego organu Polski z wnioskiem o wprowadzenie na rynek unijny biomasy drożdży Yarrowia lipolytica jako nowej żywności w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia. Wniosek dotyczył stosowania biomasy drożdży Yarrowia lipolytica w suplementach żywnościowych. Proponowane przez wnioskodawcę maksymalne poziomy zastosowania wynoszą 3 g dziennie dla dzieci w wieku od 3 do 9 lat oraz 6 g dziennie dla starszych dzieci, nastolatków i dorosłych.

(5)

W dniu 15 listopada 2017 r. właściwy organ Polski wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdzono, że biomasa drożdży Yarrowia lipolytica spełnia kryteria nowej żywności określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(6)

Na podstawie z art. 35 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2283 każdy wniosek dotyczący wprowadzania nowej żywności na rynek w Unii, przedłożony państwu członkowskiemu zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 258/97, w sprawie którego nie zapadła ostateczna decyzja przed dniem 1 stycznia 2018 r., traktuje się jako wniosek złożony zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2015/2283.

(7)

Wniosek o zezwolenie na wprowadzenie na rynek unijny biomasy drożdży Yarrowia lipolytica jako nowej żywności został przedłożony państwu członkowskiemu zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 258/97, jednak spełnia on także wymogi określone w rozporządzeniu (UE) 2015/2283.

(8)

Zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/2283 w dniu 22 czerwca 2018 r. Komisja skonsultowała się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”), zwracając się do niego o wydanie opinii naukowej poprzez dokonanie oceny biomasy drożdży Yarrowia lipolytica jako nowej żywności.

(9)

W dniu 17 stycznia 2019 r. Urząd przyjął opinię naukową dotyczącą bezpieczeństwa biomasy drożdży Yarrowia lipolytica jako nowej żywności na podstawie rozporządzenia (UE) 2015/2283 (4) („Scientific Opinion on the safety of Yarrowia lipolytica yeast biomass as a novel food pursuant to Regulation (EU) 2015/2283”). Opinia ta jest zgodna z wymogami określonymi w art. 11 rozporządzenia (UE) 2015/2283.

(10)

Opinia Urzędu daje wystarczające podstawy do stwierdzenia, że biomasa drożdży Yarrowia lipolytica w proponowanych zastosowaniach i przy proponowanych poziomach stosowania, jeżeli jest używana w suplementach żywnościowych, jest zgodna z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2283.

(11)

W dyrektywie 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) określono wymogi dotyczące suplementów żywnościowych. Należy zezwolić na stosowanie biomasy drożdży Yarrowia lipolytica bez uszczerbku dla wymogów wspomnianej dyrektywy.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1.   Biomasę drożdży Yarrowia lipolytica, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia, włącza się do unijnego wykazu nowej żywności, która uzyskała zezwolenie, ustanowionego rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/2470.

2.   Wpis w unijnym wykazie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje warunki stosowania i wymogi w zakresie etykietowania określone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

3.   Zezwolenie przewidziane w niniejszym artykule nie narusza przepisów dyrektywy 2002/46/WE.

Artykuł 2

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/2470 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 maja 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący


(1)  Dz.U. L 327 z 11.12.2015, s. 1.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470 z dnia 20 grudnia 2017 r. ustanawiające unijny wykaz nowej żywności zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2283 w sprawie nowej żywności (Dz.U. L 351 z 30.12.2017, s. 72).

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące nowej żywności i nowych składników żywności (Dz.U. L 43 z 14.2.1997, s. 1).

(4)  Dziennik EFSA 2019;17(2):5594.

(5)  Dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. L 183 z 12.7.2002, s. 51).


ZAŁĄCZNIK

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/2470 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w tabeli 1 (Nowa żywność, na którą wydano zezwolenie) dodaje się następujący wpis w porządku alfabetycznym:

„Nowa żywność, na którą wydano zezwolenie

Warunki stosowania nowej żywności

Dodatkowe szczególne wymogi dotyczące etykietowania

Inne wymogi

Biomasa drożdży Yarrowia lipolytica

Określona kategoria żywności

Maksymalne poziomy

Nowa żywność jest oznaczana w ramach etykietowania zawierających ją środków spożywczych jako »Zabita termicznie biomasa drożdży Yarrowia lipolytica«”.

 

Suplementy żywnościowe w rozumieniu dyrektywy 2002/46/WE z wyłączeniem suplementów żywnościowych dla niemowląt i małych dzieci

6 g/dzień dla dzieci w wieku od 10 lat, nastolatków i ogólnej populacji dorosłych

3 g/dzień dla dzieci w wieku od 3 do 9 lat

2)

w tabeli 2 (Specyfikacje) dodaje się następujący wpis w porządku alfabetycznym:

„Nowa żywność, na którą wydano zezwolenie

Specyfikacje

Biomasa drożdży Yarrowia lipolytica

Opis/definicja:

Nowa żywność to wysuszona i zabita termicznie biomasa drożdży Yarrowia lipolytica.

Charakterystyka/skład

Białko: 45–55 g/100 g

Włókno pokarmowe: 24–30 g/100 g

Cukry: < 1,0 g/100 g

Tłuszcz: 7–10 g/100 g

Popiół całkowity: ≤ 12 %

Zawartość wody: ≤ 5 %

Zawartość suchej masy: ≥ 95 %

Kryteria mikrobiologiczne:

Całkowita liczba drobnoustrojów tlenowych: ≤ 5 × 103 jtk/g

Ogólna liczba drożdży i pleśni: ≤ 102 jtk/g

Żywotne komórki Yarrowia lipolytica  (1): < 10 jtk/g (tj. granica wykrywalności)

Bakterie z grupy coli: ≤ 10 jtk/g

Salmonella spp.: brak w 25 g


(1)  Należy zbadać bezpośrednio po etapie obróbki cieplnej. Należy wprowadzić środki w celu zapobieżenia zanieczyszczeniu krzyżowemu przez żywotne komórki Yarrowia lipolytica podczas pakowania lub przechowywania nowej żywności.”


DECYZJE

14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/16


DECYZJA RADY (WPZiB) 2019/761

z dnia 13 maja 2019 r.

zmieniająca decyzję 2014/486/WPZiB w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 42 ust. 4 i art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 22 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/486/WPZiB (1) w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine).

(2)

W dniu 20 listopada 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/2161 (2) przedłużającą mandat EUAM Ukraine do dnia 31 maja 2019 r. i określającą finansową kwotę odniesienia na ten sam okres. W dniu 18 grudnia 2017 r. ta kwota odniesienia została zwiększona decyzją Rady (WPZiB) 2017/2371 (3).

(3)

W dniu 5 marca 2019 r. w następstwie przeglądu strategicznego misji EUAM Ukraine Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa zalecił, by ją przedłużyć do dnia 31 maja 2021 r.

(4)

Należy zatem przedłużyć decyzję 2014/486/WPZiB do dnia 31 maja 2021 r.

(5)

EUAM Ukraine będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 2014/486/WPZiB wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 14 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Ukraine w okresie od dnia 1 czerwca 2019 r. do dnia 31 maja 2021 r. wynosi 54 138 700 EUR.”;

2)

art. 19 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 maja 2021 r.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 maja 2019 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca


(1)  Decyzja Rady 2014/486/WPZiB z dnia 22 lipca 2014 r. w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (Dz.U. L 217 z 23.7.2014, s. 42).

(2)  Decyzja Rady (WPZiB) 2017/2161 z dnia 20 listopada 2017 r. zmieniająca decyzję 2014/486/WPZiB w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (Dz.U. L 304 z 21.11.2017, s. 48).

(3)  Decyzja Rady (WPZiB) 2017/2371 z dnia 18 grudnia 2017 r. zmieniająca decyzję 2014/486/WPZiB w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (Dz.U. L 337 z 19.12.2017, s. 34).


14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/18


DECYZJA RADY (WPZiB) 2019/762

z dnia 13 maja 2019 r.

zmieniająca decyzję 2014/219/WPZiB w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 42 ust. 4 i art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 15 kwietnia 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/219/WPZiB (1) w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali).

(2)

W dniu 21 lutego 2019 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2019/312 (2) przedłużającą misję EUCAP Sahel Mali i przyznała jej finansową kwotę referencyjną do dnia 14 stycznia 2021 r.

(3)

W dniu 25 czerwca 2018 r. w swoich konkluzjach w sprawie Sahelu/Mali Rada podkreśliła, że poza wzmacnianiem zdolności krajowych poprzez działania WPBiO ważna jest regionalizacja WPBiO w Sahelu, tak by w stosownym przypadku wzmocnić cywilne i wojskowe wsparcie dla operacji transgranicznych, strukturę współpracy regionalnej, w szczególności takie struktury Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, oraz zdolność i odpowiedzialność krajów Grupy Pięciu w zakresie podejmowania wyzwań z dziedziny bezpieczeństwa w regionie.

(4)

W dniu 15 lutego 2019 r. minister spraw zagranicznych Islamskiej Republiki Mauretańskiej z zadowoleniem przyjął plan rozmieszczenia misji EUCAP Sahel Mali w celu wsparcia Grupy Pięciu na rzecz Sahelu i zdolności krajowych Mauretanii.

(5)

W dniu 18 lutego 2019 r. Rada zatwierdziła wspólną, cywilno-wojskową koncepcję operacji dotyczącą regionalizacji działań prowadzonych w ramach WPBiO w Sahelu.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2014/219/WPZiB.

(7)

Misja EUCAP Sahel Mali będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 2014/219/WPZiB wprowadza się następujące zmiany:

1)

art. 2 ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3.   EUCAP Sahel Mali przyczynia się, bez uszczerbku dla swojego podstawowego mandatu w Mali, do regionalizacji działań w dziedzinie WPZiB prowadzonych w Sahelu, działając na rzecz poprawy interoperacyjności i koordynacji między siłami bezpieczeństwa wewnętrznego krajów Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, a także wspierając współpracę transgraniczną i struktury współpracy regionalnej oraz wspomagając zwiększanie zdolności krajowych krajów Grupy Pięciu na rzecz Sahelu. Misja EUCAP Sahel Mali może realizować te działania na terytorium krajów Grupy Pięciu na rzecz Sahelu. W tym celu misja EUCAP Sahel Mali w ramach swoich środków i zdolności zapewnia krajom Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, na wniosek danego kraju i z uwzględnieniem sytuacji bezpieczeństwa, szkolenie, doradztwo i inne szczegółowe wsparcie.

4.   Aby osiągnąć ten cel, misja EUCAP Sahel Mali działa zgodnie ze strategicznymi wytycznymi operacyjnymi zdefiniowanymi w koncepcji zarządzania kryzysowego zatwierdzonej przez Radę w dniu 17 marca 2014 r. i określonymi w dokumentach planowania operacyjnego zatwierdzonych przez Radę, w tym we wspólnej, cywilno-wojskowej koncepcji operacji dotyczącej regionalizacji działań prowadzonych w ramach WPBiO w Sahelu. Przed rozpoczęciem nowego działania w nowym kraju Grupy Pięciu Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa jest o tym informowany.”;

2)

w art. 14 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUCAP Sahel Mali w okresie od dnia 1 marca 2019 r. do dnia 14 stycznia 2021 r. wynosi 68 150 000,00 EUR.”;

3)

art. 14a otrzymuje brzmienie:

„1.   W ramach misji EUCAP Sahel Mali ustanawia się Komórkę Doradztwa i Koordynacji Regionalnej (RACC, ang. Regional Advisory and Coordination Cell).

2.   W skład RACC wchodzą członkowie personelu umieszczeni wspólnie z misją EUCAP Sahel Mali oraz eksperci ds. bezpieczeństwa wewnętrznego i obrony umieszczeni w delegaturach Unii w Burkinie Faso, Czadzie, Mali, Mauretanii i Nigrze. RACC stopniowo przeniesie personel z Bamako do Nawakszut, zgodnie z ust. 7, uwzględniając sytuację w zakresie bezpieczeństwa.

3.   RACC realizuje następujące cele w ścisłej współpracy z delegacjami Unii i z istniejącymi misjami WPBiO w Sahelu:

a)

przyczynianie się do orientacji sytuacyjnej Unii odnośnie do potrzeb i luk w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony w krajach Grupy Pięciu na rzecz Sahelu dotyczących regionalnej współpracy transgranicznej i reagowania na wyzwania w zakresie bezpieczeństwa;

b)

wspieranie struktur i krajów Grupy Pięciu na rzecz Sahelu w zacieśnianiu współpracy regionalnej i zdolności operacyjnych w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, zgodnie z prawem międzynarodowym, prawami człowieka i strategicznym podejściem UE w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przedstawionym przez Radę w jej konkluzjach z 10 grudnia 2018 r.;

c)

ułatwianie organizowania przez unijne misje WPBiO w Sahelu szkoleń, zapewnianie przez nie doradztwa i innego szczególnego wsparcia na rzecz krajów Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, w szczególności organizowanie kursów szkoleniowych dla pochodzących z tych krajów uczestników szkoleń w zakresie bezpieczeństwa i obrony.

4.   Eksperci ds. bezpieczeństwa wewnętrznego i obrony gromadzą informacje dotyczące kwestii bezpieczeństwa i obrony w krajach ich przyjmujących. Przekazują oni te informacje i, w stosownych przypadkach, przedstawiają zalecenia szefowi RACC. Informują oni należycie szefa delegatury Unii w kraju, w którym zostali umieszczeni.

5.   Dowódca operacji cywilnej sprawuje dowództwo i kontrolę nad RACC na poziomie strategicznym, pod kontrolą polityczną i kierownictwem strategicznym KPiB oraz ogólnym nadzorem WP. W drodze odstępstwa od art. 6 ust. 1 szef RACC odpowiada bezpośrednio przed dowódcą operacji cywilnej i prowadzi działania zgodnie z udzielanymi przez niego poleceniami. Szef RACC wydaje polecenia całemu personelowi RACC.

6.   Szef misji sprawuje nadzór nad personelem RACC zgodnie z art. 6 ust. 2–4 oraz art. 11, bez uszczerbku dla ust. 7 niniejszego artykułu.

7.   Misja EUCAP Sahel Mali zawiera z delegaturami Unii w Burkinie Faso, Czadzie, Mali, Mauretanii i Nigrze niezbędne porozumienia administracyjne dotyczące wsparcia udzielanego personelowi misji.

Te porozumienia administracyjne w szczególności:

a)

zapewniają członkom personelu misji EUCAP Sahel Mali, w szczególności RACC, wsparcie logistyczne i wsparcie w zakresie bezpieczeństwa niezbędne do wykonywania ich zadań;

b)

zawierają postanowienia, zgodnie z którymi szefowie delegatur sprawują w odpowiednich delegaturach Unii nadzór nad członkami personelu misji EUCAP Sahel Mali, w szczególności RACC, w szczególności w celu wypełniania spoczywającego na nich obowiązku dochowania należytej staranności, zapewniając spełnianie mających zastosowanie wymogów bezpieczeństwa i przyczyniając się do wykonywania kontroli dyscyplinarnej, i są należycie informowani przez ten personel o jego działalności;

c)

zawierają postanowienia, zgodnie z którymi szefowie delegatur zapewniają członkom personelu misji EUCAP Sahel Mali, w szczególności RACC, jeżeli zostali oni umieszczeni na terenie delegatury Unii, te same przywileje i immunitety, które przysługują personelowi tej delegatury Unii.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 maja 2019 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca


(1)  Decyzja Rady 2014/219/WPZiB z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali) (Dz.U. L 113 z 16.4.2014, s. 21).

(2)  Decyzja Rady (WPZiB) 2019/312 z dnia 21 lutego 2019 r. zmieniająca i przedłużająca decyzję 2014/219/WPZiB w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali) (Dz.U. L 51 z 22.2.2019, s. 29).


14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/21


DECYZJA WYKONAWCZA RADY (WPZiB) 2019/763

z dnia 13 maja 2019 r.

w sprawie wykonania decyzji 2013/798/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 2,

uwzględniając decyzję Rady 2013/798/WPZiB z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej (1), w szczególności jej art. 2c,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 23 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/798/WPZiB.

(2)

W dniu 18 kwietnia 2019 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych powołany na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 2127 (2013) uaktualnił informacje dotyczące jednej osoby objętej środkami ograniczającymi.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji 2013/798/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W załączniku do decyzji 2013/798/WPZiB wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 maja 2019 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca


(1)  Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 51.


ZAŁĄCZNIK

W części A (Osoby) załącznika do decyzji 2013/798/WPZiB wpis dotyczący wymienionej poniżej osoby zastępuje się następującym wpisem:

„12.   Abdoulaye HISSENE (alias: a) Abdoulaye Issène; b) Abdoulaye Hissein; c) Hissene Abdoulaye; d) Abdoulaye Issène Ramadane; e) Abdoulaye Issene Ramadan; f) Issene Abdoulaye)

Data urodzenia: a) 1967 r.; b) 1 stycznia 1967 r.

Miejsce urodzenia: a) Ndele, Bamingui-Bangoran, Republika Środkowoafrykańska; b) Haraze Mangueigne, Czad

Obywatelstwo: a) Republika Środkowoafrykańska b) Czad

Paszport nr: paszport dyplomatyczny Republiki Środkowoafrykańskiej nr D00000897, wydany w dniu 5 kwietnia 2013 r. (ważny do dnia 4 kwietnia 2018 r.)

Krajowy numer identyfikacyjny: Nr krajowego dowodu tożsamości (Czad): 103-00653129-22, wydany 21 kwietnia 2009 r. (ważny do 21 kwietnia 2019 r.)

Adres: a) KM5, Bangi, Republika Środkowoafrykańska; b) Nana-Grebizi, Republika Środkowoafrykańska; c) Dżarid, Ndżamena, Czad

Data umieszczenia w wykazie ONZ:17 maja 2017 r.

Pozostałe informacje: Hissène pełnił funkcję ministra ds. młodzieży i sportu jako członek rządu byłego prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej Michela Djotodii. Przedtem był szefem partii politycznej Convention of Patriots for Justice and Peace (Konwent Patriotów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju). Obwołał się również przywódcą zbrojnych bojówek w Bangi, w szczególności w dzielnicy »PK5« (3. dystrykt). Imię i nazwisko ojca: Abdoulaye. Imię i nazwisko matki: Absita Moussa. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/6098910.

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Abdoulaye Hissène został umieszczony w wykazie w dniu 17 maja 2017 r. na mocy pkt 16 i pkt 17 lit. g) rezolucji 2339 (2017) jako osoba »odpowiedzialna za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym aktów zagrażających procesowi przemian politycznych lub procesowi stabilizacji i pojednania lub utrudniających je, lub aktów podsycających przemoc« oraz osoba »uczestnicząca w planowaniu, kierowaniu, sponsorowaniu lub przeprowadzaniu zamachów na misje ONZ lub międzynarodowe siły bezpieczeństwa, w tym misję MINUSCA, misje Unii Europejskiej i operacje francuskie, które je wspierają«.

Informacje dodatkowe:

Abdoulaye Hissène i inni członkowie byłej koalicji Séléka współpracowali z bandytami z Antybalaki, w sojuszu z byłym prezydentem Republiki Środkowoafrykańskiej François Bozizém, w tym z Maxime'em Mokomem, aby nakłaniać do gwałtownych protestów i starć we wrześniu 2015 r. w związku z nieudanym zamachem stanu mającym na celu obalenie rządu, podczas gdy ówczesna prezydent okresu przejściowego, Catherine Samba-Panza, uczestniczyła w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w 2015 r. Mokom, Hissène i inni zostali oskarżeni przez rząd Republiki Środkowoafrykańskiej o różne przestępstwa, w tym zabójstwo, podpalenie, tortury i grabież, dokonane w związku z nieudanym zamachem stanu.

Od 2015 r. Hissène stał się jednym z głównych przywódców zbrojnych bojówek działających w dzielnicy »PK5« w Bangi; bojówki te liczą ponad 100 mężczyzn. W tej roli zakłócał swobodę przemieszczania się i powrotu władz państwowych na tym obszarze, w tym poprzez nielegalne opodatkowanie transportu i działalności handlowej. W drugiej połowie 2015 r. Hissène pełnił rolę przedstawiciela »Nairobistów« byłej koalicji Séléka w Bangi, działając w porozumieniu z bojówkarzami Antybalaki pod przywództwem Mokoma. Uzbrojeni mężczyźni pod kontrolą Harouna Gaye'a i Hissène'a uczestniczyli w brutalnych wydarzeniach, które miały miejsce w Bangi od dnia 26 września do dnia 3 października 2015 r.

Członkowie ugrupowania Hissène'a są podejrzewani o uczestnictwo w ataku przeprowadzonym w dniu 13 grudnia 2015 r. – w dniu referendum konstytucyjnego – na pojazd Mohameda Moussy Dhaffane'a, przywódcy byłej koalicji Séléka. Hissène jest oskarżony o zaplanowanie aktów przemocy w dzielnicy KM5 w Bangi, w wyniku których zginęło pięć osób, dwadzieścia zostało rannych, a mieszkańcom uniemożliwiono oddanie głosu w referendum konstytucyjnym. Hissène naraził na ryzyko proces wyborczy poprzez uruchomienie cyklu ataków odwetowych między różnymi ugrupowaniami.

W dniu 15 marca 2016 r. Hissène został zatrzymany przez policję w porcie lotniczym M'poko w Bangi i przekazany do sekcji badań i dochodzeń żandarmerii krajowej. Następnie został uwolniony przez swoje bojówki z użyciem siły i ukradł jedną sztukę broni przekazaną uprzednio przez misję MINUSCA w ramach wniosku o wyłączenie zatwierdzonego przez Komitet.

W dniu 19 czerwca 2016 r., w następstwie aresztowania muzułmańskich przedsiębiorców przez wewnętrzne siły bezpieczeństwa w »PK 12«, bojówki Gaye'a i Hissène'a porwały pięciu policjantów sił krajowych w Bangi. W dniu 20 czerwca misja MINUSCA podjęła próby uwolnienia tych policjantów. Doszło do wymiany ognia między uzbrojonymi mężczyznami kierowanymi przez Gaye'a i Hissène'a a siłami pokojowymi usiłującymi uwolnić zakładników. W rezultacie zginęło co najmniej sześć osób, a jeden członek sił pokojowych został ranny.

W dniu 12 sierpnia 2016 r. Hissène objął przywództwo nad konwojem składającym się z sześciu pojazdów z silnie uzbrojonymi osobnikami. Uciekający z Bangi konwój został przechwycony przez misję MINUSCA na południe od Sibutu. W drodze na północ doszło do wymiany ognia między konwojem a wewnętrznymi siłami bezpieczeństwa w kilku punktach kontrolnych. Konwój został ostatecznie zatrzymany przez misję MINUSCA 40 km na południe od Sibutu. Po wielokrotnej wymianie ognia misja MINUSCA ujęła jedenastu mężczyzn, ale Hissène i kilku innych uciekło. Aresztowani osobnicy wyjaśnili misji MINUSCA, że Hissène był przywódcą konwoju, który miał na celu dojechanie do miejscowości Bria i uczestniczenie w zgromadzeniu ugrupowań byłej koalicji Séléka organizowanym przez Nourredine'a Adama.

W sierpniu i we wrześniu 2016 r. panel ekspertów dwukrotnie udał się do Sibutu w celu przeprowadzenia inspekcji obiektów znalezionych przy konwoju Hissène'a, Gaye'a i Hamita Tidjaniego, zajętym przez misję MINUSCA w dniu 13 sierpnia. Panel przeprowadził również inspekcję amunicji przechwyconej w domu Hissène'a w dniu 16 sierpnia. Śmiercionośny i nieśmiercionośny sprzęt wojskowy znaleziono w sześciu pojazdach oraz przy zatrzymanych osobach. W dniu 16 sierpnia 2016 r. żandarmeria centralna dokonała przeszukania w domu Hissène'a w Bangi. Znaleziono ponad 700 sztuk broni.

W dniu 4 września 2016 r. grupa złożona z członków byłej koalicji Séléka przybywająca z Kaga-Bandoro na sześciu motocyklach po Hissène'a i jego popleczników otworzyła ogień do misji MINUSCA niedaleko miejscowości Dékoa. W trakcie tego incydentu zginął jeden bojownik byłej koalicji Séléka, raniono dwóch członków sił pokojowych i jedną osobę cywilną.”.


Sprostowania

14.5.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/24


Sprostowanie do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/1926 z dnia 31 maja 2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/40/UE w odniesieniu do świadczenia ogólnounijnych usług w zakresie informacji o podróżach multimodalnych

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 272 z dnia 21 października 2017 r. )

1.

Strona 12, załącznik pkt 1.2 lit. c) ppkt (i) tiret drugie:

zamiast:

„—

Standardowa struktura taryf (połączenia tras, w tym taryfy dzienne, tygodniowe, strefowe i ryczałtowe)”,

powinno być:

„—

Struktura taryf standardowych (taryfy z punktu do punktu, w tym dzienne i tygodniowe, taryfy strefowe, taryfy ryczałtowe)”.

2.

Strona 12, załącznik pkt 1.3. lit. a) ppkt (ii):

zamiast:

„(ii)

Cechy wspólne biletów (prawa dostępu, takie jak strefowe/liniowe, w tym dzienne i tygodniowe bilety w jedną stronę lub powrotne, uprawnienia do dostępu, podstawowe warunki użytkowania, takie jak okres ważności/przewoźnik/czas podróży/przesiadki, standardowe taryfy dla różnych połączeń liniowych, w tym taryfy dzienne i tygodniowe/taryfy strefowe/taryfy ryczałtowe”,

powinno być:

„(ii)

Produkty z taryfami wspólnymi (prawa dostępu, takie jak strefowe/z punktu do punktu, w tym dzienne i tygodniowe bilety w jedną stronę lub powrotne, uprawnienia do dostępu, podstawowe warunki użytkowania, takie jak okres ważności/przewoźnik/czas podróży/przesiadki, standardowe taryfy z punktu do punktu dla różnych połączeń z punktu do punktu, w tym taryfy dzienne i tygodniowe/taryfy strefowe/taryfy ryczałtowe)”.

3.

Strona 12, załącznik pkt 1.3. lit. a) ppkt (iii):

zamiast:

„Bilety specjalne”,

powinno być:

„Produkty z taryfami specjalnymi”.