(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa z dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy z dniem 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska, w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Wystąpienie będzie miało miejsce w trakcie okresu programowania 2014–2020, w którym Zjednoczone Królestwo uczestniczy w piętnastu programach współpracy w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna”. Dwa z tych programów, mianowicie PEACE IV (Irlandia–Zjednoczone Królestwo) oraz Zjednoczone Królestwo–Irlandia (Irlandia–Irlandia Północna–Szkocja) (zwane dalej łącznie „programami współpracy”), to programy, które dotyczą Irlandii Północnej, a także wspierają proces pokoju i pojednania oraz współpracę Północ-Południe na podstawie północnoirlandzkiego porozumienia pokojowego („porozumienia wielkopiątkowego”) i które Unia zamierza kontynuować, nawet jeśli Zjednoczone Królestwo wystąpi z Unii bez wejścia w życie umowy o wystąpieniu do dnia, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa na podstawie art. 50 ust. 3 TUE. w związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno być ograniczone do tych programów współpracy.

(3)

Programy współpracy regulowane są w szczególności rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1299/2013 (3), (UE) nr 1303/2013 (4) oraz (UE, Euratom) 2018/1046 (5). W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy, które umożliwią kontynuację programów współpracy zgodnie z tymi rozporządzeniami po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii.

(4)

Instytucja zarządzająca programów współpracy jest zlokalizowana w ramach Specjalnego Organu ds. Programów UE utworzonego na mocy „Umowy między rządem Irlandii a rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ustanawiającej organy wykonawcze”, podpisanej w dniu 8 marca 1999 r. Programy współpracy dotyczą Irlandii Północnej, zatem ich dalszej realizacji powinny towarzyszyć niezbędne przepisy uzupełniające.

(5)

W celu kontynuacji programów współpracy należy wyjaśnić, że – bez uszczerbku dla art. 20 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 1299/2013 – mogą one obejmować uczestniczące regiony w Zjednoczonym Królestwie, które powinny być równoważne regionom na poziomie NUTS 3.

(6)

W celu kontynuacji programów współpracy z wykorzystaniem finansowania z budżetu ogólnego Unii, Komisja oraz władze Zjednoczonego Królestwa powinny zawrzeć porozumienie administracyjne ze skutkiem od dnia, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, aby umożliwić niezbędne kontrole i audyty programów współpracy. Jeżeli nie będzie można przeprowadzić takich kontroli i audytów, Komisja powinna mieć możliwość wstrzymania biegu terminu płatności, zawieszenia płatności oraz zastosowania korekt finansowych, jak określono w art. 83, 142, 144 i 145 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

(7)

Zgodnie z art. 76 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, decyzje wykonawcze Komisji zatwierdzające program PEACE IV, z dnia 30 listopada 2015 r., oraz program Interreg VA, z dnia 12 lutego 2015 r., mają nadal stanowić decyzję w sprawie finansowania w rozumieniu rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046, a co za tym idzie – zobowiązanie prawne w rozumieniu rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046. Zjednoczone Królestwo pozostaje odpowiedzialne za swoje zobowiązania finansowe przyjęte w charakterze państwa członkowskiego, które odnoszą się do tych zobowiązań prawnych Unii.

(8)

Zjednoczone Królestwo przestanie być częścią unijnej części obszaru objętego programem w rozumieniu art. 20 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1299/2013 z dniem, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa. w związku z tym należy dostosować przepisy tego rozporządzenia dotyczące kwalifikowalności operacji w zależności od lokalizacji.

(9)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie umożliwienie kontynuacji programów współpracy po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiar i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(10)

Aby umożliwić szybkie zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem zgodnie z art. 50 ust. 2 TUE nie wejdzie w życie do dnia, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa na mocy art. 50 ust. 3 TUE,

—

Specjalny Organ ds. Programów UE, w ramach którego funkcjonują instytucja zarządzająca i instytucja certyfikująca programów współpracy, w dalszym ciągu wykonuje swoje zadania,

—

Departament Finansów Irlandii Północnej pozostaje instytucją audytową programów współpracy.

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. W związku z tym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu, lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, a mianowicie od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 391/2009 (3) i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/15/WE (4) tworzą razem ramy prawne działalności uznanych organizacji dokonujących inspekcji, przeglądów i certyfikacji statków.

(3)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 391/2009 organizacje dokonujące inspekcji, przeglądów i certyfikacji statków, które zostały uznane przez Komisję na poziomie Unii (zwane dalej „uznanymi organizacjami”), mają być co najmniej co dwa lata oceniane przez Komisję wspólnie z państwem członkowskim, które przedstawiło stosowny wniosek o uznanie danej organizacji.

(4)

Przez wzgląd na zasadę równego traktowania, organizacje, które zostały pierwotnie uznane przez odpowiednie państwo członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 94/57/WE (5) i obecnie korzystają z uznania unijnego na podstawie art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 391/2009, są ponownie poddawane ocenie przeprowadzanej przez Komisję wspólnie z państwem członkowskim, które pierwotnie uznało te organizacje.

(5)

Zgodnie z art. 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 391/2009 w celu dalszego korzystania z uznania unijnego uznane organizacje muszą nadal spełniać wymogi i minimalne kryteria określone w załączniku I do tego rozporządzenia. Podlega to weryfikacji w ramach ciągłej oceny przeprowadzanej przez Komisję wspólnie z odpowiednim państwem członkowskim, zgodnie z art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia. Regularne oceny odgrywają zatem ważną rolę w utrzymywaniu ciągłości uznania organizacji.

(6)

Po wystąpieniu z Unii Zjednoczone Królestwo nie będzie już mogło uczestniczyć w ocenach przeprowadzanych na podstawie art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 391/2009.

(7)

Uznane organizacje, które zostały pierwotnie uznane przez Zjednoczone Królestwo, korzystają obecnie z uznania unijnego, a inne państwa członkowskie powierzyły im obowiązki w zakresie inspekcji, przeglądów i certyfikacji statków, zgodnie z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/15/WE. Należy zatem zmienić art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 391/2009 w celu zapewnienia, aby te organizacje nadal podlegały ocenie zgodnie z wymogami tego przepisu.

(8)

Powinny być również uwzględniane obowiązki w zakresie monitorowania i nadzoru, z których państwa członkowskie muszą się obecnie wywiązywać na podstawie art. 9 dyrektywy 2009/15/WE. W tym względzie ocena uznanych organizacji na podstawie rozporządzenia (WE) nr 391/2009 powinna być przeprowadzana przez Komisję wspólnie z państwem członkowskim lub państwami członkowskimi, które udzieliły danej uznanej organizacji upoważnienia zgodnie z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/15/WE.

(9)

W celu zapewnienia koordynacji krajowych i unijnych działań w odniesieniu do monitorowania uznanych organizacji Komisja powinna konsultować się z ekspertami oraz wskazywać dobre praktyki i dzielić się nimi, aby unikać powielania pracy i jak najlepiej korzystać ze zdolności i środków.

(10)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i powinno być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym rozporządzenie (WE) nr 391/2009 przestało mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa,

(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 1141/2014 (3) ustanowiono specjalny europejski status prawny dla europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych oraz przewidziano ich finansowanie z budżetu ogólnego Unii Europejskiej. W rozporządzeniu tym ustanowiono również Urząd ds. Europejskich Partii Politycznych i Europejskich Fundacji Politycznych (zwany dalej „Urzędem”).

(2)

Aby umożliwić Urzędowi pełne i bezstronne wykonywanie jego zadań, w tym nowych zadań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, niezbędne jest zapewnienie mu stałego personelu oraz przekazanie dyrektorowi Urzędu uprawnień organu powołującego.

(3)

Niedawne wydarzenia ujawniły, że w związku z niezgodnym z prawem wykorzystaniem danych osobowych mogą pojawić się potencjalne zagrożenia dla procedur wyborczych i demokracji. Konieczna jest zatem ochrona integralności europejskiej procedury demokratycznej poprzez wprowadzenie kar finansowych w sytuacjach, w których europejskie partie polityczne lub europejskie fundacje polityczne wykorzystują naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych do wywarcia wpływu na wynik wyborów do Parlamentu Europejskiego.

(4)

W tym celu należy ustanowić procedurę weryfikacji, zgodnie z którą Urząd musiałby w określonych okolicznościach zwrócić się do komitetu niezależnych wybitnych osobistości ustanowionego rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 1141/2014 o dokonanie oceny tego, czy dana europejska partia polityczna lub europejska fundacja polityczna świadomie wywarła wpływ lub usiłowała wywrzeć wpływ na wynik wyborów do Parlamentu Europejskiego, wykorzystując naruszenie obowiązujących przepisów o ochronie danych osobowych. Jeżeli po przeprowadzeniu procedury weryfikacji zostanie ustalone, że miało to miejsce, Urząd powinien nałożyć kary zgodnie ze skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym systemem kar określonym w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 1141/2014.

(5)

Gdy Urząd nakłada karę na europejską partię polityczną lub europejską fundację polityczną zgodnie z procedurą weryfikacji, powinien uwzględnić zasadę ne bis in idem, w myśl której nie można nałożyć kary dwukrotnie za ten sam czyn zabroniony. Urząd powinien również zapewnić poszanowanie zasady pewności prawa oraz dać danej europejskiej partii politycznej lub europejskiej fundacji politycznej możliwość wypowiedzenia się.

(6)

Nowa procedura powinna istnieć równolegle z obecnymi procedurami stosowanymi do weryfikacji spełnienia warunków rejestracji oraz w przypadkach oczywistego i poważnego naruszenia wartości, na których opiera się Unia. Jednakże do nowej procedury nie powinny mieć zastosowania ograniczenia czasowe weryfikacji spełnienia warunków i wymogów rejestracji określone w art. 10 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1141/2014.

(7)

Z uwagi na fakt, że nowa procedura jest uruchamiana decyzją właściwego krajowego organu nadzorczego ds. ochrony danych, dana europejska partia polityczna lub europejska fundacja polityczna powinny mieć możliwość zwrócenia się o przegląd kary, jeżeli decyzja tego krajowego organu nadzorczego zostanie uchylona lub środek odwoławczy od tej decyzji okaże się skuteczny, pod warunkiem że wykorzystały one wszystkie krajowe środki odwoławcze.

(8)

Aby zapewnić przebieg wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2019 r. zgodnie z solidnymi zasadami demokracji i przy pełnym poszanowaniu europejskich wartości demokracji, praworządności i poszanowania praw podstawowych, ważne jest, aby przepisy dotyczące nowej procedury weryfikacji weszły w życie w odpowiednim terminie i aby procedura ta miała zastosowanie jak najszybciej. W związku z tym zmiany do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1141/2014 wprowadzone w niniejszym rozporządzeniu powinny wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1141/2014,

1)

art. 6 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

2)

art. 10 ust. 3 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Procedur określonych w akapitach pierwszym i drugim nie wszczyna się w okresie dwóch miesięcy poprzedzających wybory do Parlamentu Europejskiego. To ograniczenie czasowe nie ma zastosowania do procedury określonej w art. 10a.”;

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

(*1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).”;"

4)

art. 11 ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Na wniosek Urzędu komitet wydaje opinię w sprawie:

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), komitet może zwrócić się do Urzędu, Parlamentu Europejskiego, danej europejskiej partii politycznej lub europejskiej fundacji politycznej, do innych partii politycznych, fundacji politycznych lub innych zainteresowanych podmiotów o udostępnienie stosownego dokumentu lub dowodów oraz może zażądać wysłuchania ich przedstawicieli. W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), krajowy organ nadzorczy, o którym mowa w art. 10a, współpracuje z komitetem zgodnie z obowiązującym prawem.”;

5)

art. 18 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

6)

w art. 27 wprowadza się następujące zmiany:

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo przekazało notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, to jest od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Głównym celem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1139 (3) jest ustanowienie i utrzymanie wysokiego i jednolitego poziomu bezpieczeństwa lotniczego w Unii. W tym celu ustanowiono system certyfikatów odnoszących się do różnego rodzaju działalności z zakresu lotnictwa służący osiągnięciu wymaganego poziomu bezpieczeństwa oraz umożliwieniu niezbędnej weryfikacji i wzajemnego akceptowania wydanych certyfikatów.

(3)

W dziedzinie bezpieczeństwa lotniczego wiele zainteresowanych stron może, za pomocą różnych środków, zneutralizować wpływ wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii na certyfikaty i zatwierdzenia. Środki te obejmują przeniesienie się do organu lotnictwa cywilnego jednego z pozostałych 27 państw członkowskich lub złożenie, przed dniem wystąpienia, wniosku o wydanie przez Agencję Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego (zwaną dalej „Agencją”) certyfikatu, który stanie się skuteczny dopiero od dnia wystąpienia i w związku z tym będzie uwarunkowany uzyskaniem przez Zjednoczone Królestwo statusu państwa trzeciego.

(4)

W przeciwieństwie do innych dziedzin prawa Unii istnieją jednak szczególne przypadki, w których uzyskanie certyfikatu od innego państwa członkowskiego lub Agencji nie będzie możliwe, ponieważ od dnia wystąpienia Zjednoczone Królestwo w odniesieniu do swojej jurysdykcji ponownie przyjmie rolę „państwa projektu” zgodnie z konwencją o międzynarodowym lotnictwie cywilnym. Z kolei Zjednoczone Królestwo może w tej nowej roli wydawać certyfikaty dopiero po przyjęciu tej roli, czyli od chwili, gdy prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa po jego wystąpieniu z Unii.

(5)

W związku z tym konieczne jest ustanowienie tymczasowego mechanizmu w celu przedłużenia ważności niektórych certyfikatów bezpieczeństwa lotniczego, aby zapewnić zainteresowanym operatorom i Agencji wystarczającą ilość czasu na wydanie niezbędnych certyfikatów na podstawie art. 68 rozporządzenia (UE) 2018/1139, tak aby uwzględnić status Zjednoczonego Królestwa jako państwa trzeciego.

(6)

Czas trwania takiego przedłużenia ważności certyfikatów powinien być ograniczony do niezbędnego minimum pozwalającego sprostać wyjściu Zjednoczonego Królestwa z unijnego systemu bezpieczeństwa lotniczego.

(7)

W celu zapewnienia, w stosownych przypadkach, więcej czasu na wydanie zainteresowanym operatorom certyfikatów na podstawie art. 68 rozporządzenia (UE) 2018/1139, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do dalszego przedłużenia okresu ważności certyfikatów, o których mowa w sekcji 1 załącznika do niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (4). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(8)

Ponadto, w przeciwieństwie do większości innych dziedzin prawa Unii dotyczącego towarów, nieważność certyfikatów ma wpływ nie na wprowadzenie na rynek, lecz na faktyczne użytkowanie wyrobów lotniczych, części i akcesoriów w Unii, np. w przypadku instalowania części i akcesoriów na unijnym statku powietrznym eksploatowanym w Unii. Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa nie powinno mieć wpływu na takie użytkowanie wyrobów lotniczych w Unii.

(9)

Szkolenie pilotów i mechaników w ramach unijnego systemu bezpieczeństwa lotniczego jest ściśle uregulowane, a moduły szkoleniowe są zharmonizowane. Osoby biorące udział w module szkoleniowym w jednym państwie członkowskim nie zawsze mogą zmienić państwo członkowskie w trakcie tego szkolenia. W unijnych środkach awaryjnych należy uwzględnić tę szczególną sytuację.

(10)

Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny wejść w życie w trybie pilnym i mieć zastosowanie zasadniczo od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że zawarta ze Zjednoczonym Królestwem umowa o wystąpieniu wejdzie w życie do tego dnia. Aby umożliwić jak najszybsze przeprowadzenie niezbędnych procedur administracyjnych, niektóre przepisy powinny mieć jednak zastosowanie od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo złożyło notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to jest od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Instrument „Łącząc Europę”, będący kluczowym instrumentem finansowania unijnego, został ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013 (4). Celem instrumentu „Łącząc Europę” jest umożliwienie przygotowania i realizacji projektów transgranicznych i będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w ramach polityki w zakresie transeuropejskich sieci w sektorach transportu, telekomunikacji i energii w celu poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego UE i poprawy konkurencyjności, a także przyczyniania się do spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej i do realizowania celów zrównoważonego rozwoju.

(3)

Część I załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 1316/2013 zawiera wykaz dziewięciu korytarzy sieci bazowej. Korytarze te stanowią instrument ułatwiający skoordynowane wdrażanie sieci bazowej. Powinny one przyczyniać się do zwiększania spójności sieci bazowej poprzez lepszą współpracę terytorialną, wnosić wkład w realizację szerszych celów polityki transportowej oraz ułatwiać interoperacyjność, integrację modalną i operacje multimodalne.

(4)

Zjednoczone Królestwo stanowi część korytarza sieci bazowej „Morze Północne – Morze Śródziemne”, który obejmuje połączenia między Belfastem, Dublinem a Cork na wyspie Irlandii oraz połączenia w Wielkiej Brytanii od Glasgow i Edynburga na północy po Folkestone i Dover na południu. Odcinki i węzły Zjednoczonego Królestwa są ujęte w tabeli zatytułowanej „Wstępnie zidentyfikowane odcinki, w tym projekty” w sekcji „Korytarze sieci bazowej” w pkt 2 części I załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 1316/2013.

(5)

W następstwie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii części przebiegu korytarza sieci bazowej „Morze Północne – Morze Śródziemne” związane ze Zjednoczonym Królestwem oraz odcinki i węzły Zjednoczonego Królestwa ujęte w tabeli „Wstępnie zidentyfikowane odcinki, w tym projekty” ulegną dezaktualizacji i nie będą już wywoływać skutków prawnych od dnia następującego po dniu, w którym rozporządzenie (UE) nr 1316/2013 przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa.

(6)

Połączenia morskie stanowią dla Irlandii jeden z głównych sposobów zapewnienia jej bezpośredniego połączenia z Europą kontynentalną, zwłaszcza w świetle niepewnego rozwoju sytuacji w odniesieniu do przepływów handlowych z wykorzystaniem „mostu lądowego” przechodzącego przez terytorium Zjednoczonego Królestwa.

(7)

Aby uniknąć sytuacji, w której korytarz sieci bazowej „Morze Północne – Morze Śródziemne” zostanie rozdzielony na dwie odrębne i niepołączone ze sobą części, oraz aby zapewnić Irlandii połączenie z Europą kontynentalną, korytarz sieci bazowej „Morze Północne – Morze Śródziemne” powinien obejmować nowe połączenia morskie między portami irlandzkimi a portami w Belgii, Francji i Niderlandach należącymi do tego korytarza. Ponadto połączenie korytarza „Morze Północne – Morze Śródziemne” z korytarzem atlantyckim przez Hawr, który jest częścią korytarza atlantyckiego, powinno zapewnić lepszą konektywność i integrację rynku wewnętrznego.

(8)

Ważne jest, aby średnioterminowe konsekwencje wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii dla połączeń i przepływów ruchu, w szczególności możliwe przekierowanie przepływów ruchu, zostały uwzględnione podczas projektowania instrumentu następującego po instrumencie „Łącząc Europę” oraz podczas oceny rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 (5). W związku z tym Komisja powinna do 2021 r. przeprowadzić wczesny przegląd rozporządzenia (UE) nr 1315/2013 w celu uwzględnienia potencjalnych zmian w przepływach towarów po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii.

(9)

Zapewnienie połączenia między Irlandią a pozostałymi państwami członkowskimi w ramach korytarza sieci bazowej „Morze Północne – Morze Śródziemne” i w części korytarza atlantyckiego ma zasadnicze znaczenie dla bieżących i przyszłych inwestycji infrastrukturalnych oraz zapewnienia jasności i pewności prawa na potrzeby planowania infrastruktury. Konieczne jest rozwinięcie odpowiedniej infrastruktury, by utrzymywać i wspierać istniejące i przyszłe przepływy handlowe między Irlandią a Europą kontynentalną.

(10)

Inwestycje w urządzenia i infrastrukturę potrzebne do zapewnienia bezpieczeństwa i kontroli na granicach zewnętrznych powinny być wśród priorytetowych działań ostatniej fazy realizacji bieżącego okresu programowania w ramach instrumentu „Łącząc Europę”.

(11)

By odpowiedzieć na te potrzeby, Komisja powinna zaproponować nowy roczny program prac.

(12)

Podczas przeglądu wieloletniego programu prac w celu dostosowania go w związku z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii należy w szczególności uwzględnić działania mające na celu wzmocnienie infrastruktury transportowej w zakresie bezpieczeństwa i kontroli na granicy zewnętrznej.

(13)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i powinno być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym rozporządzenie (UE) nr 1316/2013 przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa,

1)

w art. 7 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu:

2)

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo przekazało notyfikację o swoim zamiarze wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska, w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 428/2009 (2) ustanowiono wspólny system kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania, który jest niezbędny do wspierania bezpieczeństwa Unii i bezpieczeństwa międzynarodowego oraz zapewnienia eksporterom unijnym równych warunków działania.

(3)

W rozporządzeniu (WE) nr 428/2009 przewidziano „generalne unijne zezwolenia na wywóz”, które ułatwiają kontrolę wywozu niskiego ryzyka produktów podwójnego zastosowania do niektórych państw trzecich. Obecnie Australia, Kanada, Japonia, Nowa Zelandia, Norwegia, Szwajcaria, wraz z Liechtensteinem, oraz Stany Zjednoczone Ameryki są objęte generalnym unijnym zezwoleniem na wywóz nr EU001 określonym w załączniku IIa do rozporządzenia (WE) nr 428/2009.

(4)

Zjednoczone Królestwo jest stroną odpowiednich traktatów międzynarodowych i członkiem międzynarodowych systemów nieproliferacji oraz zachowuje pełną zgodność z odnośnymi obowiązkami i zobowiązaniami. Zjednoczone Królestwo stosuje proporcjonalne i odpowiednie mechanizmy kontroli, aby skutecznie uwzględnić kwestie dotyczące zamierzonych końcowych zastosowań i ryzyka ich zmiany, zgodnie z przepisami i celami rozporządzenia (WE) nr 428/2009.

(5)

Zważywszy, że Zjednoczone Królestwo jest ważnym miejscem przeznaczenia produktów podwójnego zastosowania wytwarzanych w Unii, należy dodać Zjednoczone Królestwo do wykazu miejsc przeznaczenia objętych generalnym unijnym zezwoleniem na wywóz nr EU001 w celu zapewnienia jednolitego i spójnego stosowania kontroli w całej Unii, wspierania równych warunków działania dla eksporterów unijnych oraz uniknięcia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych, przy jednoczesnej ochronie bezpieczeństwa Unii i bezpieczeństwa międzynarodowego.

(6)

Ze względu na pilny charakter sytuacji związanej z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii konieczne jest umożliwienie szybkiego stosowania niniejszego rozporządzenia w zakresie objęcia Zjednoczonego Królestwa generalnym unijnym zezwoleniem na wywóz nr EU001. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(7)

Należy dodać Zjednoczone Królestwo do wykazu miejsc przeznaczenia objętych generalnym unijnym zezwoleniem na wywóz nr EU001 jedynie w sytuacji, gdy umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem zgodnie z art. 50 ust. 2 TUE nie wejdzie w życie do dnia, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa na mocy art. 50 ust. 3 TUE,

a)

tytuł „Wywóz do Australii, Japonii, Kanady, Norwegii, Nowej Zelandii, Szwajcarii, wraz z Liechtensteinem, i Stanów Zjednoczonych” otrzymuje brzmienie:

„Wywóz do Australii, Japonii, Kanady, Norwegii, Nowej Zelandii, Szwajcarii, wraz z Liechtensteinem, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki”;

b)

w części 2 po tiret „— Szwajcaria, w tym również Liechtenstein” dodaje się tiret w brzmieniu:

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa z dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy z dniem dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska, w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Umowa o wystąpieniu opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 19 lutego 2019 r. (2) zawiera postanowienia dotyczące stosowania przepisów prawa Unii do Zjednoczonego Królestwa po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa. Jeżeli umowa ta wejdzie w życie, wspólna polityka rybołówstwa (zwana dalej „WPRyb”) będzie miała zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa w okresie przejściowym zgodnie z tą umową i przestanie mieć zastosowanie z końcem tego okresu.

(3)

Kiedy WPRyb przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, wody Zjednoczonego Królestwa (morze terytorialne i przyległa wyłączna strefa ekonomiczna) nie będą już stanowić części wód Unii. W związku z tym, w przypadku braku umowy o wystąpieniu, istnieje ryzyko utraty przez statki unijne dostępu do wód Zjednoczonego Królestwa oraz utraty uprawnień do połowów na tych wodach od dnia 30 marca 2019 r. Miałoby to znaczące skutki, jeśli chodzi o działalność połowową unijnej floty oraz korzyści ekonomiczne.

(4)

Już w ramach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 (3) udostępnione zostały środki, które mogą być wykorzystywane w celu złagodzenia niekorzystnych skutków gospodarczych wynikających z wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii w całym łańcuchu produkcji i wprowadzania do obrotu.

(5)

W rozporządzeniu (UE) nr 508/2014 ustanowiono przepisy i ustalenia dotyczące przyznawania rekompensat finansowych rybakom i właścicielom statków rybackich w przypadku tymczasowego zaprzestania działalności połowowej. Kryteria umożliwiające tymczasowe zaprzestanie działalności nie pozwalają przyznawać rekompensat z powodu wystąpienia państwa członkowskiego z Unii i wynikającej z niego utraty dostępu do wód tego państwa oraz utraty uprawnień do połowów na tym obszarze.

(6)

W uzupełnieniu środków dostępnych już na podstawie rozporządzenia (UE) nr 508/2014, w celu złagodzenia niekorzystnych skutków gospodarczych spowodowanych wystąpieniem państwa członkowskiego z Unii należy udzielić wsparcia publicznego z tytułu tymczasowego zaprzestania działalności połowowej rybakom i podmiotom, które są w znacznym stopniu uzależnione od dostępu do wód Zjednoczonego Królestwa.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 508/2014.

(8)

Pozostałe środki można przeznaczyć na wszelkie kwalifikowalne środki łagodzące skutki wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

(9)

W celu uproszczenia zainteresowane państwa członkowskie zachęca się do rozważenia połączenia zmian w swoim programie operacyjnym w kontekście art. 22 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (4).

(10)

Z myślą o potrzebie zapewnienia, przed dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, dostępności wsparcia w ramach Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego z tytułu tymczasowego zaprzestania działalności połowowej przez unijne statki rybackie, które są w znaczącym stopniu uzależnione od dostępu do wód Zjednoczonego Królestwa, w przypadku odmowy dostępu do tych wód przez Zjednoczone Królestwo od dnia jego wystąpienia z Unii, co mogłoby nastąpić w dniu 30 marca 2019 r., uznano za właściwe wprowadzenie wyjątku od ośmiotygodniowego okresu, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do TUE, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(11)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i powinno być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że do tego dnia wejdzie w życie umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem,

1)

w art. 13 dodaje się ustęp w brzmieniu:

2)

w art. 25 dodaje się ustęp w brzmieniu:

3)

w art. 33 wprowadza się następujące zmiany:

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii Europejskiej zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa z dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy z dniem 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska, w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Umowa o wystąpieniu opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 19 lutego 2019 r. (2) zawiera postanowienia dotyczące stosowania przepisów prawa Unii do Zjednoczonego Królestwa po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa. Jeżeli umowa ta wejdzie w życie, wspólna polityka rybołówstwa (zwana dalej „WPRyb”) będzie miała zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa w okresie przejściowym zgodnie z tą umową i przestanie mieć zastosowanie z końcem tego okresu.

(3)

Kiedy WPRyb przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, wody Zjednoczonego Królestwa (morze terytorialne i przyległa wyłączna strefa ekonomiczna) nie będą już stanowić części wód Unii. W związku z tym w przypadku braku umowy o wystąpieniu istnieje ryzyko utraty przez unijne statki rybackie oraz statki rybackie Zjednoczonego Królestwa możliwości pełnego wykorzystania uprawnień do połowów ustalonych na 2019 r.

(4)

W celu zapewnienia zrównoważonego charakteru rybołówstwa oraz w świetle znaczenia rybołówstwa dla gospodarczych podstaw egzystencji wielu społeczności w Unii i w Zjednoczonym Królestwie należy zachować, przez ograniczony czas, możliwość utrzymania pełnego wzajemnego dostępu do zasobów rybnych dla unijnych statków rybackich oraz statków rybackich Zjednoczonego Królestwa na wodach każdej ze stron po zaprzestaniu stosowania WPRyb do Zjednoczonego Królestwa jako państwa członkowskiego. Celem niniejszego rozporządzenia jest stworzenie odpowiednich ram prawnych dla takiego wzajemnego dostępu.

(5)

Zakres terytorialny niniejszego rozporządzenia oraz wszelkie odniesienia do Zjednoczonego Królestwa w niniejszym rozporządzeniu nie obejmują Gibraltaru.

(6)

Uprawnienia do połowów na 2019 r. zostały uzgodnione zgodnie z rozporządzeniami Rady (UE) 2019/124 (3) i (UE) 2018/2025 (4), w tym również przez Zjednoczone Królestwo, w trakcie członkostwa Zjednoczonego Królestwa w Unii. Uprawnienia te zostały ustalone w pełni zgodnie z z wymogami określonymi w art. 61 i 62 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. W celu zapewnienia zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów morza oraz stabilności na wodach Unii i na wodach Zjednoczonego Królestwa należy utrzymać dostępność uzgodnionych kwot i udziałów państw członkowskich i Zjednoczonego Królestwa zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (5).

(7)

W świetle utrwalonych praktyk połowowych stosowanych przez statki rybackie Zjednoczonego Królestwa na wodach Unii i vice versa Unia powinna ustanowić – na ograniczony czas – mechanizm przyznawania statkom rybackim Zjednoczonego Królestwa dostępu do wód Unii w drodze upoważnień, aby mogły one dokonywać połowów według przydzielonych im kwot ustanowionych na mocy rozporządzeń (UE) 2019/124 i (UE) 2018/2025 na tych samych warunkach, które mają zastosowanie do unijnych statków rybackich. Takie upoważnienia do połowów powinny być przyznawane tylko jeśli i tylko w zakresie, w jakim Zjednoczone Królestwo nadal będzie wydawać unijnym statkom rybackim upoważnienia, aby mogły nadal korzystać z uprawnień do połowów przydzielonych im zgodnie z odpowiednimi rozporządzeniami dotyczącymi uprawnień połowowych.

(8)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2403 (6) ustanowiono przepisy dotyczące wydawania upoważnień do połowów dla statków na wodach podlegających zwierzchnictwu lub jurysdykcji państwa trzeciego oraz dla statków rybackich państw trzecich prowadzących operacje połowowe na wodach Unii, oraz dotyczące zarządzania tymi upoważnieniami.

(9)

W rozporządzeniu (UE) 2017/2403 określono przepisy dotyczące operacji połowowych prowadzonych przez unijne statki rybackie na wodach państwa trzeciego poza ramami umowy w sprawie połowów, oraz przewidziano, że państwo członkowskie bandery może przyznawać bezpośrednie upoważnienia, a także ustanowiono warunki i procedury przyznawania takich upoważnień. Biorąc pod uwagę liczbę unijnych statków rybackich, które prowadzą działalność połowową na wodach Zjednoczonego Królestwa, w przypadku braku umowy o wystąpieniu lub umowy w sprawie połowów te warunki i procedury mogłyby prowadzić do znacznych opóźnień oraz zwiększenia obciążenia administracyjnego. Konieczne jest zatem ustanowienie szczegółowych warunków i procedur ułatwiających wydawanie przez Zjednoczone Królestwo upoważnień na prowadzenie działalności połowowej na wodach Zjednoczonego Królestwa dla unijnych statków rybackich.

(10)

Należy wprowadzić odstępstwo od przepisów mających zastosowanie do statków rybackich państw trzecich oraz określić szczegółowe warunki i procedury umożliwiające wydawanie przez Unię upoważnień statkom rybackim Zjednoczonego Królestwa na prowadzenie działalności połowowej na wodach Unii.

(11)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 upoważnia państwa członkowskie do wymiany całości lub części przyznanych im uprawnień do połowów. Co roku między Zjednoczonym Królestwem a państwami członkowskimi odbywa się około 1 000 wymian kwot. Bez uszczerbku dla wyłącznych kompetencji Unii, potrzebny będzie elastyczny system, który umożliwiłby Unii wymianę kwot ze Zjednoczonym Królestwem po zaprzestaniu stosowania Traktatów do Zjednoczonego Królestwa. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość prowadzenia rozmów ze Zjednoczonym Królestwem oraz – w stosownych przypadkach – ustalania możliwych zakresów planowanych transferów lub wymian kwot. Komisja powinna pozostawać odpowiedzialna za przeprowadzanie takich transferów lub wymian kwot. Uprawnienia do połowów otrzymane od Zjednoczonego Królestwa lub przekazane mu w ramach transferu lub wymiany kwot powinny być uznawane za kwoty dodane do przydziału danego państwa członkowskiego lub od niego odliczone.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2017/2403.

(13)

Z myślą o potrzebie zapewnienia, przed dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, ram prawnych mających na celu uniknięcie przerwania połowów przez statki rybackie Zjednoczonego Królestwa na wodach Unii i przez statki rybackie Unii na wodach Zjednoczonego Królestwa od dnia wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, co mogłoby nastąpić w dniu 30 marca 2019 r., uznano za właściwe wprowadzenie wyjątku od ośmiotygodniowego okresu, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do TUE, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(14)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i powinno być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że do tego dnia wejdzie w życie umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem. Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane do dnia 31 grudnia 2019 r.

(15)

Aby umożliwić podmiotom zarówno z Unii, jak i Zjednoczonego Królestwa, dalsze prowadzenie połowów zgodnie z odpowiednimi przyznanymi im uprawnieniami do połowów, upoważnienia do działalności połowowej na wodach Unii powinny być przydzielane statkom rybackim Zjednoczonego Królestwa tylko jeśli i tylko w zakresie, w jakim Komisja sama uzna, że Zjednoczone Królestwo przyznaje unijnym statkom rybackim prawa dostępu do prowadzenia operacji połowowych na wodach Zjednoczonego Królestwa na zasadzie wzajemności,

1)

w tytule II rozdział II dodaje się sekcję w brzmieniu:

2)

dodaje się tytuł w brzmieniu:

(*1)  Rozporządzenie Rady (UE) 2019/124 z dnia 30 stycznia 2019 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2019 r. w odniesieniu do niektórych stad ryb i grup stad ryb, mające zastosowanie w wodach Unii oraz – dla unijnych statków rybackich – w niektórych wodach nienależących do Unii (Dz.U. L 29 z 31.1.2019, s. 1)."

(*2)  Rozporządzenie Rady (UE) 2018/2025 z dnia 17 grudnia 2018 r. ustalające na lata 2019 i 2020 uprawnienia do połowów dla unijnych statków rybackich dotyczące niektórych stad ryb głębinowych (Dz.U. L 325 z 20.12.2018, s. 7)."

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, a mianowicie od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Wystąpienie ma miejsce w trakcie okresu programowania 2014–2020 w odniesieniu do programu Erasmus+, w którym Zjednoczone Królestwo uczestniczy.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 (3) ustanawia i zawiera przepisy regulujące program „Erasmus+”. W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy, które umożliwią dalsze wypełnianie, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1288/2013, podjętych już zobowiązań prawnych w odniesieniu do trwających działań w zakresie mobilności edukacyjnej z udziałem Zjednoczonego Królestwa po jego wystąpieniu z Unii.

(4)

Zjednoczone Królestwo przestanie być państwem uczestniczącym w Programie w rozumieniu art. 24 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1288/2013 od dnia, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa. Aby uniknąć sytuacji, w której obecni uczestnicy programu Erasmus+ musieliby przerwać trwające działania w zakresie mobilności edukacyjnej, należy dostosować przepisy dotyczące kwalifikowalności trwających działań w zakresie mobilności edukacyjnej w ramach programu Erasmus+.

(5)

Do celów kontynuacji finansowania trwających działań w zakresie mobilności edukacyjnej z budżetu Unii Komisja i Zjednoczone Królestwo powinny uzgodnić możliwość przeprowadzania kontroli i audytów tych działań. Jeżeli nie można przeprowadzić niezbędnych kontroli i audytów, należy to uznać za poważne uchybienie w systemie zarządzania i kontroli.

(6)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie umożliwienie kontynuacji trwających działań w zakresie mobilności edukacyjnej z udziałem Zjednoczonego Królestwa rozpoczętych najpóźniej w dniu, w którym Traktaty przestały mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(7)

Mając na uwadze, że w przypadku braku umowy o wystąpieniu lub przedłużenia dwuletniego okresu następującego po notyfikacji Zjednoczonego Królestwa, Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia 30 marca 2019 r., a także z myślą o potrzebie zapewnienia, przed dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, kontynuacji trwających działań w zakresie mobilności edukacyjnej w ramach programu Erasmus+, uznano za właściwe zastosowanie wyjątku od ośmiotygodniowego okresu, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do TUE, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(8)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i powinno być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestały mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że umowa o wystąpieniu ze Zjednoczonym Królestwem wejdzie w życie przed tą datą,

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii na podstawie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, a mianowicie od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

W przypadku braku umowy o wystąpieniu lub w razie nieprzedłużenia okresu dwóch lat po notyfikowaniu przez Zjednoczone Królestwo zamiaru wystąpienia z Unii, unijne przepisy dotyczące koordynacji zabezpieczenia społecznego zawarte w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (2) oraz (WE) nr 987/2009 (3) przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie od dnia 30 marca 2019 r.

(3)

W rezultacie osoby, które jako obywatele Unii zgodnie z prawem skorzystały z prawa do swobodnego przemieszczania się lub ze swobody przedsiębiorczości, zapisanych w art. 45 i 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), przed dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, jak również członkowie ich rodzin i osoby pozostałe przy życiu po ich śmierci nie będą już mogli odwoływać się do tych przepisów unijnych w dziedzinie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w odniesieniu do swoich praw do zabezpieczenia społecznego wynikających z okoliczności i zdarzeń zaistniałych przed dniem wystąpienia oraz do okresów ubezpieczenia, zatrudnienia, pracy na własny rachunek lub zamieszkania spełnionych przed tym dniem, o ile dotyczyły one Zjednoczonego Królestwa. To samo dotyczyć będzie bezpaństwowców i uchodźców, którzy podlegają lub podlegali ustawodawstwu co najmniej jednego państwa członkowskiego i którzy znajdują się lub znajdowali w sytuacjach dotyczących Zjednoczonego Królestwa, a także członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci.

(4)

Aby osiągnąć cel, jakim jest ochrona praw osób zainteresowanych do zabezpieczenia społecznego, państwa członkowskie powinny nadal stosować unijne zasady równego traktowania, równego traktowania świadczeń, dochodów, okoliczności lub zdarzeń oraz sumowania okresów określone w rozporządzeniach (WE) nr 883/2004 i (WE) nr 987/2009, a także przepisy tych rozporządzeń niezbędne do nadania skuteczności tym zasadom w odniesieniu do osób objętych przepisami, okoliczności lub zdarzeń zaistniałych przed dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii oraz do okresów spełnionych przed tym dniem.

(5)

Niniejsze rozporządzenie nie uchybia istniejącym konwencjom i umowom dotyczącym zabezpieczenia społecznego zawartym między Zjednoczonym Królestwem a co najmniej jednym państwem członkowskim, które są zgodne z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i art. 9 rozporządzenia (WE) nr 987/2009. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla możliwości przyjęcia przez Unię lub państwa członkowskie środków dotyczących współpracy administracyjnej i dla wymiany informacji z właściwymi instytucjami w Zjednoczonym Królestwie w celu nadania skuteczności zasadom niniejszego rozporządzenia. Ponadto niniejsze rozporządzenie nie uchybia właściwości Unii lub państw członkowskich do zawierania z państwami trzecimi lub ze Zjednoczonym Królestwem konwencji i umów dotyczących zabezpieczenia społecznego, odnoszących się do okresu po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa.

(6)

Niniejsze rozporządzenie nie uchybia jakimkolwiek prawom nabytym lub prawom w trakcie nabywania zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego w okresie przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia. Do zapewnienia ochrony i utrzymania w mocy tych praw niezbędna jest dobra współpraca. Ważne jest zapewnienie, aby zainteresowane osoby otrzymały w stosownym czasie odpowiednie informacje.

(7)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie jednolitego jednostronnego stosowania zasad zabezpieczenia społecznego dotyczących równego traktowania, równego traktowania świadczeń, dochodów, okoliczności lub zdarzeń oraz sumowania okresów, nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na skoordynowaną reakcję możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(8)

Z uwagi na fakt, że w przypadku braku umowy o wystąpieniu lub w razie nieprzedłużenia okresu dwóch lat po powiadomieniu przez Zjednoczone Królestwo o zamiarze wystąpienia z Unii, od dnia 30 marca 2019 r. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, a także mając na uwadze potrzebę zagwarantowania pewności prawa, należy przewidzieć wyjątek od terminu ośmiu tygodni, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do TUE, do TFUE i do Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz powinno obowiązywać od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestaną być stosowane do Zjednoczonego Królestwa, chyba że przed tą datą wejdzie w życie umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem,

a)

obywateli państwa członkowskiego, bezpaństwowców i uchodźców, którzy podlegają lub podlegali ustawodawstwu co najmniej jednego państwa członkowskiego i którzy znajdują się lub znajdowali w sytuacji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, a także członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci;

b)

obywateli Zjednoczonego Królestwa, którzy podlegają lub podlegali ustawodawstwu co najmniej jednego państwa członkowskiego przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, a także członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci.

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa z dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy z dniem 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska, w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

W zakresie stosunków z pozostałymi 27 państwami członkowskimi oraz w braku jakichkolwiek przepisów szczególnych, wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii spowodowałoby wygaśnięcie wszystkich praw i obowiązków wynikających z prawa Unii w odniesieniu do dostępu do rynku, ustanowionych na mocy rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 (3) i (WE) nr 1073/2009 (4).

(3)

Wielostronny system kwot Europejskiej Konferencji Ministrów Transportu (EKMT) stanowi jedyne inne dostępne ramy prawne, które mogłyby stanowić podstawę dla transportu drogowego towarów między Unią a Zjednoczonym Królestwem po dniu wystąpienia. Jednakże ze względu na ograniczoną liczbę zezwoleń obecnie dostępnych w ramach systemu EKMT oraz ograniczony zakres objętych nim rodzajów operacji transportu drogowego, obecnie system nie jest w stanie w pełni sprostać potrzebom w zakresie transportu drogowego towarów między Unią a Zjednoczonym Królestwem.

(4)

W celu uniknięcia poważnych zakłóceń, w tym związanych z porządkiem publicznym, konieczne jest zatem ustanowienie tymczasowego zestawu środków umożliwiających przewoźnikom drogowego transportu towarów oraz przewoźnikom świadczącym usługi przewozu autokarowego i autobusowego posiadającym licencję w Zjednoczonym Królestwie transport drogowy towarów i przewóz osób między jego terytorium a terytorium pozostałych 27 państw członkowskich lub z terytorium Zjednoczonego Królestwa na jego własne terytorium z tranzytem przez jedno lub większą liczbę państw członkowskich. W celu zapewnienia odpowiedniej równowagi między Zjednoczonym Królestwem a pozostałymi państwami członkowskimi, przyznane w ten sposób prawa powinny być uzależnione od przyznania równoważnych praw oraz podlegać określonym warunkom zapewniającym uczciwą konkurencję.

(5)

Gibraltar nie jest objęty zakresem terytorialnym niniejszego rozporządzenia i wszelkie występujące w nim odniesienia do Zjednoczonego Królestwa nie obejmują Gibraltaru.

(6)

Prawo do wykonywania operacji transportowych na terytorium państwa członkowskiego lub pomiędzy państwami członkowskimi stanowi podstawowe osiągnięcie rynku wewnętrznego i w następstwie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, w przypadku braku odmiennych postanowień w tym zakresie, nie powinno być dłużej dostępne dla przewoźników drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa, którzy nie mają siedziby w Unii. Należy jednak przewidzieć tymczasowe środki stopniowego wycofywania, aby umożliwić przewoźnikom drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa wykonywanie ograniczonej liczby dodatkowych operacji na terytorium Unii w ramach operacji między Zjednoczonym Królestwem a Unią. W bezpośrednim następstwie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii bez umowy o wystąpieniu, takie środki powinny przyczynić się do zapobiegania zakłóceniom przepływu ruchu, przewidywanym w wyniku dodatkowych kontroli pojazdów oraz ich ładunków, a także do zapobiegania powstaniu zagrożeń dla porządku publicznego. Powinny one przyczynić się do złagodzenia, w szczególności, naporu na przejścia graniczne, których jest niewiele i na których takie zakłócenia są najbardziej prawdopodobne, gdyż pojazdy nie są zmuszone do natychmiastowego powrotu. Środki te powinny być proporcjonalne, nie powinny przyznawać tego samego poziomu praw, który przysługuje unijnym przewoźnikom drogowego transportu towarów na mocy przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, oraz powinny być stopniowo wycofywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(7)

W przypadku braku jakichkolwiek przepisów szczególnych wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii doprowadziłoby również do poważnych zakłóceń, w tym związanych z porządkiem publicznym, w świadczeniu usług przewozu drogowego osób. Umowa w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów autokarami i autobusami (5) (zwana dalej „umową INTERBUS”) stanowi jedyne dostępne ramy prawne będące podstawą przewozu autobusowego i autokarowego osób między Unią a Zjednoczonym Królestwem po dniu wystąpienia. Od dnia 1 kwietnia 2019 r. Zjednoczone Królestwo stanie się niezależną Umawiającą się Stroną umowy INTERBUS. Umowa INTERBUS obejmuje jednak wyłącznie usługi okazjonalne i w związku z tym jest nieodpowiednia, aby przeciwdziałać zakłóceniom wynikającym z wystąpienia, zważywszy na dużą liczbę osób, które nadal będą chciały podróżować między Unią a Zjednoczonym Królestwem. Umawiające się Strony wynegocjowały protokół do umowy INTERBUS, który obejmuje usługi regularne przewozu osób, przewiduje się jednak, że nie wejdzie on w życie na czas, aby stanowić realne alternatywne rozwiązanie obecnej sytuacji w okresie bezpośrednio po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa. Dlatego też w odniesieniu do usług regularnych i szczególnych usług regularnych przewozu osób autobusami i autokarami obecne instrumenty nie uwzględniają potrzeb przewozu drogowego osób między Unią a Zjednoczonym Królestwem. W celu złagodzenia wynikających z tego poważnych zakłóceń, które mogą zagrozić porządkowi publicznemu, stosowne jest zatem umożliwienie przewoźnikom ze Zjednoczonego Królestwa wykonywania przewozu osób ze Zjednoczonego Królestwa do Unii i z powrotem, pod warunkiem że Zjednoczone Królestwo przyzna unijnym przewoźnikom co najmniej równoważne prawa. Obowiązywanie praw przyznanych na mocy niniejszego rozporządzenia należy ograniczyć do krótkiego okresu, tak aby umożliwić wejście w życie protokołu do umowy INTERBUS dotyczącego usług regularnych, a Zjednoczonemu Królestwu – przystąpienie do tego protokołu.

Transgraniczne usługi przewozu autokarowego i autobusowego między Irlandią a Irlandią Północną mają szczególne znaczenie dla społeczności zamieszkujących regiony przygraniczne, gdyż zapewniają podstawową łączność między społecznościami, między innymi w ramach wspólnej strefy podróżowania. Zabieranie i dowożenie pasażerów w regionach po obu stronach granicy przyczynia się do opłacalności tych usług. W związku z tym należy utrzymać zezwolenie na zabieranie i dowożenie pasażerów przez przewoźników świadczących usługi przewozu autokarowego i autobusowego ze Zjednoczonego Królestwa w regionach przygranicznych Irlandii w ramach międzynarodowych usług autokarowego i autobusowego przewozu osób między Irlandią a Irlandią Północną. Prawa te powinny być przyznane na czas określony (do dnia 30 września 2019 r.), aby umożliwić wprowadzenie rozwiązań alternatywnych.

(8)

W celu odzwierciedlenia tymczasowego charakteru zestawu środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, nie tworząc przy tym precedensu, należy ograniczyć ten zestaw środków do krótkiego okresu. W odniesieniu do operacji transportu drogowego towarów ograniczenie czasowe zostaje wprowadzone z myślą o możliwych ustaleniach dotyczących podstawowych połączeń w ramach systemu EKMT, z zastrzeżeniem zarówno ewentualnych negocjacji i wejścia w życie przyszłej umowy dotyczącej transportu drogowego towarów między Unią a Zjednoczonym Królestwem, jak i przyszłych unijnych przepisów dotyczących transportu. W zakresie przewozów autobusowych i autokarowych osób, ograniczenia czasowe wprowadza się, aby umożliwić wejście w życie protokołu do umowy INTERBUS dotyczącego usług regularnych, a Zjednoczonemu Królestwu – przystąpienie do tego protokołu, bez uszczerbku dla ewentualnego przyszłego porozumienia w tej sprawie między Unią a Zjednoczonym Królestwem.

(9)

Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 TUE niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(10)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym i być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że do tego dnia wejdzie w życie umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem. Niniejsze rozporządzenie powinno w każdym przypadku przestać być stosowane w dniu 31 grudnia 2019 r. Po tym dniu Unia przestanie zatem wykonywać kompetencje wykonywane poprzez niniejsze rozporządzenie. Bez uszczerbku dla innych środków unijnych oraz pod warunkiem zgodności z tymi środkami, kompetencje te, zgodnie z art. 2 ust. 2 TFUE, będą następnie ponownie wykonywane przez państwa członkowskie. Odpowiednie kompetencje Unii i państw członkowskich w odniesieniu do zawierania umów międzynarodowych w dziedzinie transportu drogowego zostaną określone zgodnie z Traktatami oraz z uwzględnieniem odpowiednich przepisów ustawodawstwa Unii.

(11)

W razie konieczności, aby zaspokoić potrzeby rynku, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w celu przywrócenia równoważności praw przyznanych przez Unię przewoźnikom drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa oraz przewoźnikom świadczącym usługi przewozu autokarowego i autobusowego ze Zjednoczonego Królestwa z prawami przyznanymi przez Zjednoczone Królestwo unijnym przewoźnikom drogowego transportu towarów oraz unijnym przewoźnikom świadczącym usługi przewozu autokarowego i autobusowego, w tym w sytuacji, gdy prawa są przyznawane przez Zjednoczone Królestwo na podstawie kryterium państwa członkowskiego pochodzenia lub w inny sposób i nie są w równej mierze dostępne dla wszystkich unijnych przewoźników, a także w celu zaradzenia przypadkom nieuczciwej konkurencji ze szkodą dla unijnych przewoźników drogowego transportu towarów i unijnych przewoźników świadczących usługi przewozu autokarowego i autobusowego.

(12)

Akty delegowane powinny być zgodne z zasadą proporcjonalności, a zatem ich warunki powinny być współmierne do problemów wynikających z nieprzyznania równoważnych praw lub z nieuczciwych warunków konkurencji. Komisja powinna przewidzieć zawieszenie stosowania niniejszego rozporządzenia jedynie w najpoważniejszych przypadkach, w których unijnym przewoźnikom drogowego transportu towarów oraz unijnym przewoźnikom świadczącym usługi przewozu autokarowego i autobusowego Zjednoczone Królestwo nie przyznało równoważnych praw lub jeżeli przyznane prawa są minimalne, lub w przypadku gdy warunki konkurencji dla przewoźników drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa oraz przewoźników świadczących usługi przewozu autokarowego i autobusowego ze Zjednoczonego Królestwa różnią się tak znacznie od warunków konkurencji dla unijnych przewoźników, że świadczenie tych usług przez unijnych przewoźników nie jest dla nich opłacalne.

(13)

Przyjmując akty delegowane, szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te były przeprowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (6). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. Należy zapewnić, aby żaden taki akt delegowany nie wpływał w sposób niepożądany na prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(14)

W celu zapewnienia, aby prawa przyznane przez Zjednoczone Królestwo unijnym przewoźnikom drogowego transportu towarów oraz unijnym przewoźnikom świadczącym usługi przewozu autokarowego i autobusowego, równoważne prawom przyznanym na mocy niniejszego rozporządzenia przewoźnikom drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa oraz przewoźnikom świadczącym usługi przewozu autokarowego i autobusowego ze Zjednoczonego Królestwa, były w równym stopniu dostępne dla wszystkich unijnych przewoźników, należy tymczasowo rozszerzyć zakres stosowania rozporządzeń (WE) nr 1072/2009 i (WE) nr 1073/2009. Rozporządzenia te obejmują już część przejazdu między państwem członkowskim a państwem trzecim na terytorium dowolnego państwa członkowskiego, przez które przebiega tranzyt. W takim przypadku konieczne jest jednak zapewnienie, aby rozporządzenie (WE) nr 1072/2009 miało zastosowanie również do części przejazdu odbywającej się na terytorium państwa członkowskiego załadunku lub rozładunku oraz aby rozporządzenie (WE) nr 1073/2009 miało zastosowanie do części przejazdu odbywającej się na terytorium państwa członkowskiego, w którym zabiera się lub do którego dowozi się pasażerów. Celem takiego rozszerzenia zakresu stosowania jest zapewnienie, aby unijni przewoźnicy mogli wykonywać przewozy typu cross-trade do Zjednoczonego Królestwa lub ze Zjednoczonego Królestwa, a także dodatkowe przystanki podczas wykonywanego przez nich przewozu pasażerów,

1)

„pojazd” oznacza, w odniesieniu do transportu towarów, pojazd silnikowy zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie lub też zespół pojazdów, spośród których przynajmniej pojazd silnikowy jest zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie, wykorzystywany wyłącznie do transportu towarów, będący własnością przedsiębiorstwa, zakupiony przez nie na warunkach odroczenia płatności albo będący przedmiotem najmu, pod warunkiem że w tym ostatnim przypadku spełnia warunki określone w dyrektywie 2006/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7), a w odniesieniu do przewozu osób oznacza autobus lub autokar;

2)

„dozwolony transport towarów” oznacza:

3)

„dozwolony autokarowy i autobusowy przewóz osób” oznacza:

4)

„przygraniczny region Irlandii” oznacza hrabstwa Irlandii, które sąsiadują z granicą lądową między Irlandią a Irlandią Północną;

5)

„unijny przewoźnik drogowego transportu towarów” oznacza przedsiębiorstwo prowadzące transport drogowy towarów i posiadające ważną licencję wspólnotową zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1072/2009;

6)

„przewoźnik drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa” oznacza przedsiębiorstwo mające siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, które otrzymało pozwolenie na wykonywanie transportu drogowego towarów i posiada ważną licencję Zjednoczonego Królestwa;

7)

„licencja Zjednoczonego Królestwa” oznacza, w przypadku wydania jej przewoźnikowi drogowego transportu towarów ze Zjednoczonego Królestwa, licencję wydaną przez Zjednoczone Królestwo do celów transportu międzynarodowego w odniesieniu do dozwolonego transportu towarów, a w przypadku wydania jej przewoźnikowi świadczącemu usługi przewozu autokarowego i autobusowego ze Zjednoczonego Królestwa, oznacza licencję wydaną przez Zjednoczone Królestwo do celów transportu międzynarodowego w odniesieniu do dozwolonego autokarowego i autobusowego przewozu osób;

8)

„autobus lub autokar” oznacza pojazd zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie, który jest, z racji swojej konstrukcji i wyposażenia, dostosowany i przeznaczony do przewozu więcej niż dziewięciu pasażerów łącznie z kierowcą;

9)

„usługi regularne” oznaczają usługi polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i na określonych trasach, przy czym pasażerowie są zabierani z określonych z góry przystanków i dowożeni na z góry określone przystanki;

10)

„szczególne usługi regularne” oznaczają usługi regularne bez względu na to, przez kogo są organizowane, które polegają na przewozie określonych kategorii pasażerów z wyłączeniem innych pasażerów;

11)

„unijny przewoźnik świadczący usługi przewozu autokarowego i autobusowego” oznacza przedsiębiorstwo wykonujące autokarowe i autobusowe przewozy osób oraz posiadające ważną licencję wspólnotową zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1073/2009;

12)

„przewoźnik świadczący usługi przewozu autokarowego i autobusowego ze Zjednoczonego Królestwa” oznacza przedsiębiorstwo mające siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, które jest uprawnione do wykonywania autokarowych i autobusowych przewozów osób i posiada ważną licencję Zjednoczonego Królestwa;

13)

„przewoźnik” oznacza przewoźnika drogowego transportu towarów lub przewoźnika świadczącego usługi przewozu autokarowego i autobusowego;

14)

„prawo konkurencji” oznacza każde prawo, które odnosi się do następujących zachowań, w przypadku gdy może mieć to wpływ na usługi transportu drogowego towarów lub usługi przewozów autokarowych i autobusowych:

15)

„dotacja” oznacza każdy przynoszący korzyści wkład finansowy przyznany przewoźnikowi przez rząd lub inny podmiot publiczny na dowolnym szczeblu, w tym:

16)

„niezależny organ ochrony konkurencji” oznacza organ odpowiedzialny za stosowanie i egzekwowanie prawa konkurencji oraz za kontrolę dotacji, który spełnia następujące warunki:

17)

„dyskryminacja” oznacza każde nieposiadające obiektywnego uzasadnienia rozróżnienie w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług, w tym usług publicznych, wykorzystywanych w celu świadczenia usług transportu drogowego towarów lub usług przewozów autokarowych lub autobusowych, lub w odniesieniu do ich traktowania przez organy publiczne istotne dla takich usług;

18)

„terytorium Unii” oznacza terytorium państw członkowskich, do których zastosowanie mają TUE i TFUE na warunkach określonych w tych Traktatach.

a)

w odniesieniu do osób pracujących w trasie i kierowców pracujących na własny rachunek – wymogi ustanowione przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8);

b)

w odniesieniu do niektórych przepisów prawa socjalnego dotyczących transportu drogowego – wymogi rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (9);

c)

w odniesieniu do tachografów stosowanych w transporcie drogowym – wymogi określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 (10);

d)

w odniesieniu do wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców – wymogi określone w dyrektywie 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11);

e)

w odniesieniu do maksymalnych dopuszczalnych wymiarów i obciążeń niektórych pojazdów drogowych – wymogi ustanowione przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 96/53/WE (12);

f)

w odniesieniu do montowania i zastosowania urządzeń ograniczenia prędkości w niektórych kategoriach pojazdów silnikowych – wymogi ustanowione przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 92/6/EWG (13);

g)

w odniesieniu do obowiązkowego stosowania pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach – wymogi ustanowione przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 91/671/EWG (14);

h)

w odniesieniu do delegowania pracowników – wymogi ustanowione przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (15);

i)

w odniesieniu do praw pasażerów – rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 (16).

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo przekazało notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, to jest od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednogłośnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 (3) określono warunki przyznawania przewoźnikom lotniczym koncesji unijnej oraz ustanowiono swobodę świadczenia wewnątrzunijnych przewozów lotniczych.

(3)

W przypadku braku przepisów szczególnych wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii skutkowałoby wygaśnięciem wszelkich praw i obowiązków wynikających z prawa Unii w odniesieniu do dostępu do rynku, ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 1008/2008, w zakresie, w jakim dotyczą one stosunków między Zjednoczonym Królestwem a pozostałymi 27 państwami członkowskimi.

(4)

Należy zatem ustanowić zestaw tymczasowych środków umożliwiających przewoźnikom posiadającym koncesję w Zjednoczonym Królestwie świadczenie przewozów lotniczych między terytorium tego ostatniego a pozostałymi 27 państwami członkowskimi. Aby zapewnić odpowiednią równowagę między Zjednoczonym Królestwem a pozostałymi 27 państwami członkowskimi, przyznane w tym trybie prawa powinny być uzależnione od przyznania równoważnych praw przez Zjednoczone Królestwo przewoźnikom lotniczym posiadającym koncesje wydane w Unii i podlegać pewnym warunkom, zapewniającym uczciwą konkurencję.

(5)

Aby odzwierciedlić jego tymczasowy charakter, stosowanie niniejszego rozporządzenia należy ograniczyć do krótkiego okresu, bez uszczerbku dla ewentualnych negocjacji i wejścia w życie przyszłej umowy ze Zjednoczonym Królestwem dotyczącej świadczenia przewozów lotniczych, której Unia będzie stroną. Komisja powinna, na wniosek, otrzymać, tak szybko, jak to możliwe, upoważnienie do prowadzenia negocjacji w sprawie kompleksowej umowy o transporcie lotniczym ze Zjednoczonym Królestwem. Taka umowa powinna zostać bezzwłocznie wynegocjowana i zawarta.

(6)

Aby utrzymać wzajemnie korzystne poziomy połączeń, zarówno brytyjskich przewoźników lotniczych, jak i dla unijnych przewoźników lotniczych, należy przewidzieć porozumienia o współpracy handlowej, takie jak dzielenie oznaczeń linii, zgodnie z zasadą wzajemności.

(7)

Ze względu na wyjątkowe i nadzwyczajne okoliczności, które wymagają przyjęcia niniejszego rozporządzenia, i zgodnie z Traktatami, właściwym jest, aby Unia tymczasowo wykonywała stosowne kompetencje dzielone przyznane jej na mocy Traktatów. Jednakże wszelkie skutki niniejszego rozporządzenia dla podziału kompetencji między Unią a państwami członkowskimi powinny być ściśle ograniczone w czasie. Z tego względu kompetencje wykonywane przez Unię powinny być wykonywane wyłącznie w odniesieniu do okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. W związku z tym Unia przestanie wykonywać kompetencje dzielone wykonywane w ten sposób, gdy tylko niniejsze rozporządzenie przestanie obowiązywać. Zgodnie z art. 2 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie będą zatem od tego momentu ponownie wykonywać swoje kompetencje. Ponadto przypomina się, że zgodnie z protokołem nr 25 w sprawie wykonywania kompetencji dzielonych, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zakres wykonywania kompetencji Unii w niniejszym rozporządzeniu obejmuje wyłącznie elementy regulowane niniejszym rozporządzeniem i nie obejmuje całej dziedziny. Odpowiednie kompetencje Unii i państw członkowskich w odniesieniu do zawierania umów międzynarodowych w dziedzinie transportu lotniczego zostaną określone zgodnie z Traktatami i z uwzględnieniem odpowiednich przepisów unijnych.

(8)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1008/2008, aby zachować ważne koncesje unijni przewoźnicy lotniczy muszą stale spełniać wymogi dotyczące własności i kontroli określone w tym rozporządzeniu. Jeżeli wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii odbędzie się bez umowy o wystąpieniu, niektórzy unijni przewoźnicy lotniczy prawdopodobnie napotkają trudności w przestrzeganiu tych wymogów od dnia wystąpienia. Konieczne jest zatem wprowadzenie środków awaryjnych. Zgodnie z zasadami równego traktowania i proporcjonalności środki te powinny ograniczać się do tego, co jest ściśle niezbędne do rozwiązania problemów wynikających z nieuporządkowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii. Z uwagi na te same zasady, konieczne jest również ustanowienie mechanizmów umożliwiających ścisłe monitorowanie postępów w zakresie zgodności z wymogami dotyczącymi własności i kontroli oraz wycofanie koncesji, jeżeli jest to uzasadnione. Aby uniknąć nagłego zaprzestania wykonywania operacji lotniczych i umożliwić poszkodowanym pasażerom skorzystanie z lotów powrotnych, cofnięcie koncesji niezgodnej z przepisami, w przypadku gdy nie przedstawiono odpowiedniego planu działań naprawczych, powinno stać się skuteczne dwa tygodnie po wydaniu decyzji o cofnięciu koncesji.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno uniemożliwiać państwom członkowskim wydawania upoważnień na wykonywanie przez unijnych przewoźników lotniczych regularnych przewozów lotniczych w ramach wykonywania praw przyznanych im przez Zjednoczone Królestwo, podobnie jak w przypadkach występujących w kontekście umów międzynarodowych. Państwa członkowskie nie powinny dyskryminować unijnych przewoźników lotniczych w związku z tymi zezwoleniami.

(10)

Komisja i państwa członkowskie powinny rozwiązać problemy, które mogą mieć wpływ na istniejące systemy podziału ruchu lotniczego w wyniku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii. W szczególności należy podjąć odpowiednie środki, aby zapewnić pełną zgodność z tymi systemami i umożliwić w jak największym stopniu uporządkowane przejście, tak aby uniknąć zakłóceń odczuwanych przez pasażerów i przedsiębiorstwa w Unii.

(11)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjęcia środków gwarantujących wyważony stopień wzajemności w jednostronnym przyznawaniu przez Unię i Zjednoczone Królestwo praw przewoźnikom lotniczym drugiej strony i stworzenia unijnym przewoźnikom lotniczym możliwości konkurowania z brytyjskimi przewoźnikami lotniczymi w zakresie świadczenia przewozów lotniczych na sprawiedliwych warunkach. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (4). Biorąc pod uwagę potencjalny wpływ tych środków na łączność lotniczą między państwami członkowskimi, w przypadku przyjmowania tych środków należy stosować procedurę sprawdzającą. Komisja powinna przyjmować akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, jeżeli – w należycie uzasadnionych przypadkach – jest to podyktowane szczególnie pilną potrzebą. Takie należycie uzasadnione przypadki mogą dotyczyć sytuacji, w których Zjednoczone Królestwo nie przyznaje unijnym przewoźnikom lotniczym równoważnych praw i tym samym powoduje wyraźny brak równowagi, lub gdy mniej korzystne warunki konkurencji niż warunki oferowane brytyjskim przewoźnikom lotniczym w ramach świadczenia przewozów lotniczych objętych niniejszym rozporządzeniem zagrażają rentowności unijnych przewoźników lotniczych.

(12)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustanowienie tymczasowych środków regulujących transport lotniczy między Unią a Zjednoczonym Królestwem w przypadku braku umowy o wystąpieniu, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego zakres i skutki, możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(13)

Zakres terytorialny niniejszego rozporządzenia i wszelkie odniesienia do Zjednoczonego Królestwa w tym rozporządzeniu nie obejmują Gibraltaru.

(14)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza stanowiska prawnego Królestwa Hiszpanii w odniesieniu do suwerenności nad terytorium, na którym znajduje się port lotniczy w Gibraltarze.

(15)

Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny wejść w życie w trybie pilnym i mieć zasadniczo zastosowanie od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że przed tą datą wejdzie w życie umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem. Aby umożliwić jak najszybsze przeprowadzenie niezbędnych procedur administracyjnych niektóre przepisy powinny mieć jednak zastosowanie od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

1)

„transport lotniczy” oznacza przewóz statkiem powietrznym pasażerów, bagażu, ładunku i poczty, osobno lub łącznie, oferowany publicznie za wynagrodzeniem lub na zasadzie najmu, obejmujący regularne i nieregularne przewozy lotnicze;

2)

„międzynarodowy transport lotniczy” oznacza transport lotniczy wykonywany w przestrzeni powietrznej nad terytorium co najmniej dwóch państw;

3)

„unijny przewoźnik lotniczy” oznacza przewoźnika lotniczego z ważną koncesją przyznaną przez właściwy organ wydający koncesje, zgodnie z rozdziałem II rozporządzenia (WE) nr 1008/2008;

4)

„brytyjski przewoźnik lotniczy” oznacza przewoźnika lotniczego, który:

5)

„skuteczna kontrola” oznacza związek ustanowiony na mocy praw, umów lub wszelkich innych środków, które oddzielnie albo wspólnie i z uwzględnieniem poszanowania danego stanu faktycznego lub prawnego, przyznają możliwość wywierania, bezpośrednio lub pośrednio, decydującego wpływu na przedsiębiorstwo, w szczególności przez:

6)

„prawo konkurencji” oznacza przepisy prawa, które odnoszą się do następujących czynności, jeżeli mogą one mieć wpływ na usługi transportu lotniczego:

7)

„dotacja” oznacza jakikolwiek wkład finansowy przyznany przewoźnikowi lotniczemu lub portowi lotniczemu przez rząd lub inny organ publiczny dowolnego szczebla, przynoszący korzyść, w tym:

korzyści nie uznaje się za przyznaną w przypadku wkładu finansowego ze strony rządu lub innego organu publicznego, jeżeli w sytuacji, w jakiej znajdował się dany podmiot publiczny, prywatny inwestor kierujący się wyłącznie perspektywą rentowności dokonałby tego samego wkładu finansowego;

8)

„niezależny organ ochrony konkurencji” oznacza organ odpowiedzialny za stosowanie i egzekwowanie prawa konkurencji oraz za kontrolę dotacji, który spełnia wszystkie poniższe warunki:

9)

„dyskryminacja” oznacza wszelkiego rodzaju rozróżnienie pozbawione obiektywnego uzasadnienia w odniesieniu do dostawy towarów lub świadczenia usług, w tym usług publicznych, wykorzystywanych do prowadzenia przewozów lotniczych, lub w odniesieniu do ich traktowania przez organy publiczne mające znaczenie dla prowadzenia takiej działalności;

10)

„regularny przewóz lotniczy” oznacza serię lotów wykazujących wszystkie poniższe cechy:

11)

„nieregularny przewóz lotniczy” oznacza operację zarobkowego przewozu lotniczego inną niż regularny przewóz lotniczy;

12)

„terytorium Unii” oznacza terytorium lądowe, wody wewnętrzne i morza terytorialne państw członkowskich, do których mają zastosowanie Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na warunkach określonych w tych Traktatach, oraz przestrzeń powietrzną nad nimi;

13)

„terytorium Zjednoczonego Królestwa” oznacza terytorium lądowe, wody wewnętrzne oraz morze terytorialne Zjednoczonego Królestwa, a także przestrzeń powietrzną nad nimi;

14)

„konwencja chicagowska” oznacza Konwencję o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisaną w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r.

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa z dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska, w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

W dziedzinie transportu kolejowego zainteresowane podmioty mogą zaradzić skutkom wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii w odniesieniu do certyfikatów i autoryzacji za pomocą różnych środków. Środki te obejmują przeniesienie siedziby przez podmioty do jednego z pozostałych państw członkowskich oraz uzyskanie w danym państwie członkowskim odpowiednich licencji i certyfikatów.

(3)

Do rozwiązania kwestii bezpośrednio związanych z transgranicznymi przewozami kolejowymi i infrastrukturą niezbędne będą szczególne umowy, o których mowa w art. 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE (2), dzięki czemu zapewniona zostanie ciągłość takich przewozów, a zakłócenia zostaną ograniczone do minimum. Zgodnie ze tą dyrektywą takie umowy zapewniłyby również traktowanie na zasadzie wzajemności przedsiębiorstw unijnych i przedsiębiorstw mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie korzystających z infrastruktury transgranicznej.

(4)

Zawarcie takich umów między zainteresowanymi państwami członkowskimi a Zjednoczonym Królestwem będzie możliwe dopiero po tym, jak Zjednoczone Królestwo stanie się państwem trzecim. W szczególności stosowanie unijnych przepisów bezpieczeństwa do tunelu pod kanałem La Manche powierzone jest obecnie Międzyrządowej Komisji, utworzonej na mocy traktatu z Canterbury podpisanego w dniu 12 lutego 1986 r., której w kwestiach bezpieczeństwa doradza Organ ds. Bezpieczeństwa Tunelu pod Kanałem La Manche. System ustanowiony na mocy tego traktatu powinien zostać dostosowany z uwzględnieniem statusu Zjednoczonego Królestwa jako państwa trzeciego. W szczególności odpowiedzialność za część tunelu pod kanałem La Manche znajdującą się na terytorium Francji powinna, w celu zapewnienia stosowania prawa Unii do tej części tunelu, pozostawać pod wyłączną kontrolą właściwego organu określonego w art. 3 pkt 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/798 (3). Ten właściwy organ może jednak, z myślą o jak najlepszym wykonywaniu swoich zadań oraz mając na uwadze wspólne cechy tunelu po obu stronach granicy, a także w celu zachowania spójności decyzji, uwzględniać opinie dwustronnego organu ustanowionego na mocy umowy między dwoma państwami, takiego jak ustanowiony na mocy traktatu z Canterbury Organ ds. Bezpieczeństwa Tunelu pod Kanałem La Manche, który doradza Międzyrządowej Komisji, lub opracować inne środki współpracy z organami odpowiedzialnymi za część tunelu znajdującą się na terytorium Zjednoczonego Królestwa.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są uwarunkowane stosowaniem norm i procedur bezpieczeństwa, wymogów dotyczących dostępu do działalności jako przedsiębiorstwo kolejowe oraz wymogów dotyczących prowadzenia pociągu, które są identyczne z wymogami Unii stosowanymi do infrastruktury wykorzystywanej w celu zapewnienia transgranicznych połączeń kolejowych ze Zjednoczonym Królestwem, a także do przedsiębiorstw prowadzących działalność i maszynistów prowadzących pociągi z wykorzystaniem tej infrastruktury.

(6)

Aby umożliwić zainteresowanym stronom zawarcie niezbędnych umów oraz podjęcie wszelkich innych środków wymaganych do uniknięcia zakłóceń, biorąc pod uwagę status Zjednoczonego Królestwa jako państwa trzeciego, niezbędne jest przedłużenie ważności niektórych certyfikatów, autoryzacji i licencji.

(7)

Okres, na jaki przedłuża się ważność certyfikatów, autoryzacji i licencji powinien być ograniczony do niezbędnego minimum, które umożliwi zainteresowanym państwom członkowskim podjęcie niezbędnych kroków, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/49/WE (4), dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/59/WE (5) oraz dyrektywą 2012/34/UE.

(8)

Aby uniknąć poważnych zakłóceń transgranicznych przewozów kolejowych ze Zjednoczonym Królestwem, istotne jest również, aby operatorzy kolejowi i organy krajowe szybko podejmowali wymagane środki, aby zapewnić wydanie certyfikatów, autoryzacji i licencji objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, w odpowiednim czasie zanim niniejsze rozporządzenie przestanie mieć zastosowanie, oraz aby inne certyfikaty, autoryzacje i licencje wymagane do prowadzenia działalności na terytorium Unii zostały wydane przed dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

(9)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do wycofania korzyści przyznanych posiadaczom certyfikatów, autoryzacji i licencji w przypadku niezapewnienia zgodności z wymogami unijnymi. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (6). Biorąc pod uwagę potencjalny wpływ tych środków na bezpieczeństwo kolei, do ich przyjmowania należy stosować procedurę sprawdzającą. Komisja powinna przyjmować akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, jeżeli - w należycie uzasadnionych przypadkach - jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą.

(10)

Z uwagi na pilną potrzebę spowodowaną wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii, należy przewidzieć wyjątek od terminu ośmiu tygodni, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(11)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie tymczasowych środków dotyczących niektórych aspektów bezpieczeństwa kolei i jakości sieci połączeń w związku z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii, w przypadku braku umowy o wystąpieniu, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(12)

Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny wejść w życie w trybie pilnym i powinny mieć zastosowanie od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, chyba że przed tym dniem wejdzie w życie umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem,

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo przekazało notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po tej notyfikacji, to znaczy od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Umowa o wystąpieniu, w brzmieniu uzgodnionym przez negocjatorów, obejmuje rozwiązania dotyczące stosowania przepisów prawa Unii do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie. Jeżeli umowa ta wejdzie w życie, dyrektywa (UE) 2018/2002 (3), zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE (4), oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 (5) będą miały zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w okresie przejściowym zgodnie z tą umową i przestaną mieć zastosowanie z końcem tego okresu.

(3)

Art. 3 ust. 5 dyrektywy 2012/27/UE, wprowadzony dyrektywą (UE) 2018/2002, zobowiązuje państwa członkowskie do określenia orientacyjnych krajowych wkładów w zakresie efektywności energetycznej służących realizacji celów Unii w zakresie efektywności energetycznej na poziomie co najmniej 32,5 % na rok 2030. Określając te wkłady państwa członkowskie mają uwzględnić zużycie energii w Unii w 2030 r. pod względem energii pierwotnej lub energii końcowej.

(4)

Art. 6 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) 2018/1999 zobowiązuje państwa członkowskie, by uwzględniły zużycie energii w Unii w 2030 r. pod względem energii pierwotnej lub energii końcowej w swoich orientacyjnych krajowych wkładach w realizację celów Unii. Zgodnie z art. 29 ust. 3 akapit pierwszy tego rozporządzenia zużycie energii na poziomie Unii jest również istotne z punktu widzenia dokonywanej przez Komisję oceny postępów na drodze do zbiorczego osiągnięcia celów Unii.

(5)

Ze względu na wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii konieczna jest zmiana prognozowanego zużycia energii w Unii w 2030 r., aby odzwierciedlało ono sytuację w Unii składającej się z 27 państw członkowskich bez Zjednoczonego Królestwa (zwanych dalej „UE-27”). Z prognoz dotyczących głównych celów Unii na poziomie co najmniej 32,5 % wynika, że w 2030 r. w przypadku Unii składającej się z 28 państw członkowskich zużycie energii pierwotnej powinno wynieść 1 273 mln ton ekwiwalentu ropy naftowej (Mtoe), zaś zużycie energii końcowej powinno wynieść 956 Mtoe. Z odpowiednich prognoz dotyczących UE-27 wynika, że w 2030 r. zużycie energii pierwotnej powinno wynieść 1 128 Mtoe, a zużycie energii końcowej – 846 Mtoe. Wymaga to zmiany danych dotyczących poziomu zużycia energii w 2030 r.

(6)

Te same prognozy dotyczące zużycia energii w 2030 r. są istotne w przypadku art. 6 i 29 rozporządzenia (UE) 2018/1999.

(7)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 (6) ustanie zastosowania aktów ustalone na określoną datę przypada na moment upłynięcia ostatniej godziny dnia przypadającego na tę datę. Niniejsza decyzja powinna zatem być stosowana od dnia następującego po dniu, w którym dyrektywa 2012/27/UE i rozporządzenie (UE) 2018/1999 przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2012/27/UE i rozporządzenie (UE) 2018/1999.

(9)

W celu bezzwłocznego przygotowania się na wystąpienia Zjednoczonego Królestwa, niniejsza decyzja powinna wejść w życie trzeciego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

1)

art. 6 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

2)

art. 29 ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: