1.   Nazwę, która ma zostać objęta ochroną jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, rejestruje się wyłącznie w językach, które są lub dawniej były używane do opisu tego konkretnego produktu na określonym obszarze geograficznym.

2.   Nazwa jest rejestrowana jako chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne w oryginalnym alfabecie. Kiedy oryginalnym alfabetem nie jest alfabet łaciński, wraz z nazwą w oryginalnym alfabecie rejestruje się jej transkrypcję w alfabecie łacińskim.

1.   W opisie produktów sektora wina podaje się odpowiednią kategorię lub kategorie produktów sektora wina należących do kategorii określonych w części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2.   Jeżeli w specyfikacji produktu wskazano, że pakowanie, w tym butelkowanie, odbywa się na wyznaczonym obszarze geograficznym lub na obszarze położonym w bezpośrednim sąsiedztwie wyznaczonego obszaru, obejmuje ona również uzasadnienie, dlaczego, w konkretnym przypadku, zapewnienie jakości, pochodzenia lub kontroli wymaga, aby pakowanie odbywało się na określonym obszarze geograficznym, z uwzględnieniem przepisów unijnych, w szczególności dotyczących swobodnego przepływu towarów i swobodnego świadczenia usług.

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 93 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu produkt o chronionej nazwie pochodzenia lub z chronionym oznaczeniem geograficznym może być przetworzony na wino w jednym z poniższych miejsc:

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 93 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, produkt może być przetworzony na wino musujące lub wino półmusujące o chronionej nazwie pochodzenia poza bezpośrednim sąsiedztwem danego wyznaczonego obszaru, jeśli taka praktyka była stosowana przed dniem 1 marca 1986 r.

3.   Na zasadzie odstępstwa od art. 93 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do win likierowych z chronioną nazwą pochodzenia „Málaga” i „Jerez-Xérès-Sherry” moszcz uzyskany z suszonych winogron, do którego dodano neutralny alkohol pochodzenia winnego, aby zapobiec fermentacji, uzyskany z odmiany winorośli Pedro Ximénez, może pochodzić z regionu „Montilla-Moriles”.

1.   Państwo członkowskie może – wyłącznie na zasadzie tymczasowej – przyznać danej nazwie ochronę na szczeblu krajowym, ze skutkiem od dnia, w którym w Komisji został złożony wniosek o objęcie ochroną.

Tego rodzaju ochrona na szczeblu krajowym ustaje z dniem, w którym podjęta zostaje decyzja w sprawie ochrony na mocy rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 albo wniosek zostaje wycofany.

2.   W przypadku gdy nazwa nie jest chroniona na mocy niniejszego rozporządzenia, za konsekwencje takiej ochrony na szczeblu krajowym odpowiada wyłącznie zainteresowane państwo członkowskie. Środki podejmowane przez państwa członkowskie na mocy akapitu pierwszego nie mają wpływu na handel wewnątrzunijny lub międzynarodowy.

1.   Wnioski o objęcie ochroną uznaje się za dopuszczalne, jeżeli są one składane zgodnie z art. 94, 95 i 96 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz zgodnie z art. 3 i art. 5 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34 oraz jeżeli są należycie wypełnione.

Wniosek o objęcie ochroną uznaje się za należycie wypełniony, jeżeli jest zgodny z art. 94 ust. 1 i 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34 oraz jeżeli jednolity dokument został należycie wypełniony.

Jednolity dokument streszczający specyfikację produktu, o którym mowa w art. 94 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, uznaje się za należycie wypełniony, jeżeli spełnia wymogi wymienione w art. 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34. Specyfikację produktu uznaje się za należycie wypełnioną, jeżeli spełnia wymogi określone w art. 94 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2.   Jeżeli Komisja uzna wniosek za niedopuszczalny, powiadamia właściwe organy państwa członkowskiego lub państwa trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w państwie trzecim o przyczynach uznania wniosku za niedopuszczalny.

3.   Co najmniej raz w miesiącu Komisja podaje do wiadomości publicznej wykaz nazw, w odniesieniu do których otrzymała wnioski o objęcie ochroną jako nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficzne, nazwę wnioskującego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego oraz datę złożenia wniosku.

1.   Do celów art. 98 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie uznaje się za dopuszczalne, jeżeli:

Podstawy sprzeciwu podlegają ocenie w odniesieniu do terytorium Unii.

W przypadku gdy sprzeciw składa osoba fizyczna lub prawna należycie uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wykaże uzasadniony interes zgłaszającego sprzeciw.

2.   Jeżeli Komisja uzna, że sprzeciw jest niedopuszczalny, informuje organ bądź osobę fizyczną lub prawną, które zgłosiły sprzeciw, o przyczynach uznania sprzeciwu za niedopuszczalny.

1.   Jeżeli Komisja uzna sprzeciw za dopuszczalny, wzywa organ lub osobę fizyczną lub prawną, które zgłosiły sprzeciw, oraz organ lub osobę fizyczną lub prawną, które złożyły wniosek o objęcie ochroną, do podjęcia w ciągu trzech miesięcy odpowiednich konsultacji. Wezwanie wystosowuje się w terminie czterech miesięcy od daty opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wniosku o objęcie ochroną, do którego odnosi się uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie, wraz z kopią uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie. W każdym momencie w ciągu tych trzech miesięcy Komisja może przedłużyć termin konsultacji maksymalnie o trzy miesiące na wniosek organu lub osoby fizycznej lub prawnej, które złożyły wniosek.

2.   Organ lub osoba, które zgłosiły sprzeciw, oraz organ lub osoba, które złożyły wniosek o objęcie ochroną, rozpoczynają takie konsultacje bez zbędnej zwłoki. Przekazują sobie nawzajem odpowiednie informacji, by ocenić, czy wniosek o objęcie ochroną jest zgodny z warunkami niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3.   Jeżeli strony osiągają porozumienie, wnioskodawca mający siedzibę w państwie trzecim, organy państwa członkowskiego lub organy państwa trzeciego, które złożyły wniosek o objęcie ochroną, powiadamiają Komisję o wynikach przeprowadzonych konsultacji oraz o wszystkich czynnikach, które umożliwiły osiągnięcie tego porozumienia, w tym o opiniach stron. Jeżeli w szczegółowych informacjach opublikowanych zgodnie z art. 97 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 dokonano znaczących zmian, Komisja powtarza procedurę rozpatrywania wniosków, o której mowa w art. 97 ust. 2 tego rozporządzenia, po przeprowadzeniu krajowej procedury, zapewniając odpowiednią publikację zmienionych informacji szczegółowych. W przypadku gdy po osiągnięciu porozumienia nie wprowadza się żadnych zmian w specyfikacji produktu lub w przypadku gdy zmiany nie są znaczące, Komisja przyjmuje decyzję zgodnie z art. 99 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, obejmując ochroną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

4.   Jeżeli nie osiągnięto porozumienia, wnioskodawca mający siedzibę w państwie trzecim, organy państwa członkowskiego lub organy państwa trzeciego, które złożyły wniosek o objęcie ochroną, powiadamiają Komisję o wynikach przeprowadzonych konsultacji oraz przekazują wszystkie powiązane informacje i dokumenty. Komisja przyjmuje decyzję zgodnie z art. 99 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, albo przyznając ochronę, albo odrzucając wniosek.

1.   Nie naruszając przepisów art. 102 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, Komisja może przyjmować akty wykonawcze, na podstawie których przyznaje się okres przejściowy do pięciu lat, by w przypadku produktów pochodzących z państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, których nazwa składa się z nazwy będącej w sprzeczności z art. 103 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub zawiera taką nazwę, umożliwić dalsze stosowanie oznaczenia, z którym zostały one wprowadzone do obrotu.

Przyznanie takiego okresu przejściowego zależy od przedłożenia dopuszczalnego oświadczenia o sprzeciwie na podstawie art. 96 ust. 3 lub art. 98 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w którym to oświadczeniu zostanie wykazane, że decyzja o objęciu ochroną nazwy zagrażałaby istnieniu:

2.   Komisja może przyjmować akty wykonawcze, na podstawie których w należycie uzasadnionych przypadkach przedłuża się okres przejściowy, o którym mowa w ust. 1, do 15 lat, jeżeli wykazano, że:

3.   Przy stosowaniu nazwy, o której mowa w ust. 1 i 2, na etykiecie umieszcza się wyraźne i widoczne oznaczenie kraju pochodzenia.

4.   Aby pokonać tymczasowe trudności w osiągnięciu długoterminowego celu, jakim jest zapewnienie przestrzegania specyfikacji produktu przez wszystkich producentów na danym obszarze, państwo członkowskie może przyznać ochronę na okres przejściowy, zaczynając od dnia przekazania wniosku Komisji, pod warunkiem że dane podmioty wprowadzają przedmiotowe produkty sektora wina do obrotu w sposób zgodny z prawem, stosując dane nazwy nieprzerwanie przez okres co najmniej pięciu lat przed złożeniem wniosku w organach danego państwa członkowskiego, oraz że kwestię tymczasowych trudności podniesiono podczas krajowej procedury sprzeciwu, o której mowa w art. 96 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Okres przejściowy musi być możliwie jak najkrótszy i nie może być dłuższy niż 10 lat.

Akapit pierwszy stosuje się odpowiednio do chronionego oznaczenia geograficznego lub chronionej nazwy pochodzenia odnoszących się do obszaru geograficznego położonego w państwie trzecim, z wyjątkiem procedury zgłaszania sprzeciwu.

Takie okresy przejściowe są wymieniane w dokumentacji wniosku, o której mowa w art. 94 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

1.   Do celów art. 105 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zmiany w specyfikacji produktu dzieli się na dwie kategorie w zależności od ich znaczenia: zmiany wymagające procedury zgłaszania sprzeciwu na poziomie Unii („zmiany na poziomie Unii”) oraz zmiany, które mają zostać rozpatrzone na poziomie państwa członkowskiego lub państwa trzeciego („standardowe zmiany”).

Zmianę uznaje się za zmianę na poziomie Unii, w przypadku gdy:

Wnioski o zmiany na poziomie Unii składane przez państwa trzecie lub przez producentów z państwa trzeciego muszą zawierać dowód, że wnioskowana zmiana jest zgodna z obowiązującymi w danym państwie trzecim przepisami dotyczącymi ochrony nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych.

Wszelkie inne zmiany uznaje się za standardowe zmiany.

2.   Do celów art. 105 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 za tymczasową zmianę uznaje się standardową zmianę dotyczącą tymczasowej zmiany w specyfikacji produktu, która to zmiana wynika z nałożenia przez organy publiczne obowiązkowych środków sanitarnych i fitosanitarnych lub jest związana z katastrofami naturalnymi lub niekorzystnymi warunkami pogodowymi formalnie uznanymi przez właściwe organy.

1.   Wniosek o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu na poziomie Unii, jak określono w art. 14 niniejszego rozporządzenia, podlega odpowiednio procedurze ustanowionej w art. 94 i art. 96–99 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz przepisom rozdziału II sekcja 1, 2 i 3 niniejszego rozporządzenia i rozdziału II sekcja 1, 2 i 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34.

2.   Jeżeli w oparciu o procedurę sprawdzającą przeprowadzoną zgodnie z art. 97 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Komisja uzna, że spełniono warunki wymagane na podstawie art. 97 ust. 3 tego rozporządzenia, publikuje ona wniosek o zmianę na poziomie Unii, o którym mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C). Ostateczną decyzję w sprawie zatwierdzenia zmiany przyjmuje się bez stosowania procedury sprawdzającej, o której mowa w art. 229 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, chyba że zgłoszono dopuszczalny sprzeciw lub odrzucono wniosek o zmianę, w którym to przypadku ma zastosowanie art. 99 akapit drugi tego rozporządzenia.

3.   Wniosek o zatwierdzenie zmian na poziomie Unii obejmuje wyłącznie zmiany na poziomie Unii. Jeżeli wniosek o zmiany na poziomie Unii obejmuje również zmiany standardowe lub tymczasowe, procedura dotycząca zmian na poziomie Unii ma zastosowanie jedynie do zmian na poziomie Unii. Zmiany standardowe lub tymczasowe uznaje się za niezgłoszone.

4.   Podczas badania wniosków o zmianę Komisja koncentruje się na proponowanych zmianach.

1.   Wnioski o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu na poziomie Unii uznaje się za dopuszczalne, jeżeli są one składane odpowiednio zgodnie z art. 105 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i zgodnie z art. 3 i art. 9 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34 oraz jeżeli są należycie wypełnione.

Wniosek o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu na poziomie Unii uważa się za należycie wypełniony, jeżeli jest zrozumiały i wyczerpujący oraz jeżeli spełnia wymogi określone w art. 2 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34.

Zatwierdzenie przez Komisję wniosku o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu na poziomie Unii obejmuje wyłącznie zmiany zgłoszone w samym wniosku.

2.   W przypadku gdy wniosek jest uznany za niedopuszczalny, właściwe organy państwa członkowskiego lub państwa trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w państwie trzecim zostają poinformowani o przyczynach uznania wniosku za niedopuszczalny.

1.   Państwa członkowskie właściwe dla obszaru geograficznego objętego nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym zatwierdzają standardowe zmiany i podają je do wiadomości publicznej.

Wnioski o zatwierdzenie standardowej zmiany w specyfikacji produktu składa się do organów państwa członkowskiego właściwego dla obszaru geograficznego objętego nazwą lub oznaczeniem. Wnioskodawcy muszą spełnić warunki określone w art. 95 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Jeżeli wniosek o zatwierdzenie standardowej zmiany w specyfikacji produktu nie pochodzi od wnioskodawcy, który złożył wniosek o objęcie ochroną nazwy lub nazw, do których odnosi się specyfikacja produktu, państwo członkowskie umożliwia danemu wnioskodawcy przedstawienie uwag na temat wniosku, jeżeli wnioskodawca ten nadal istnieje.

We wniosku o zatwierdzenie standardowej zmiany przedstawia się opis standardowych zmian, streszczenie powodów, dla których wnioskuje się o zmianę, oraz wykazuje się, że proponowane zmiany są standardowymi zmianami zgodnie z art. 14 niniejszego rozporządzenia.

2.   Jeżeli państwo członkowskie uznaje, że spełniono wymagania określone w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 i w przepisach przyjętych na podstawie tego rozporządzenia, może ono zatwierdzić standardową zmianę i podać ją do wiadomości publicznej. Decyzja o zatwierdzeniu zmiany obejmuje w stosownych przypadkach zmieniony i skonsolidowany jednolity dokument oraz zmienioną i skonsolidowaną specyfikację produktu.

Standardowa zmiana ma zastosowanie w państwie członkowskim po jej podaniu do wiadomości publicznej. Państwo członkowskie przekazuje Komisji informację o standardowej zmianie nie później niż w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym podano do wiadomości publicznej krajową decyzję o jej zatwierdzeniu.

3.   Decyzje o zatwierdzeniu standardowych zmian dotyczących produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich podejmuje się zgodnie z obowiązującym w danym państwie trzecim systemem; informację o tych decyzjach przekazuje Komisji bezpośrednio albo za pośrednictwem organów tego państwa trzeciego pojedynczy producent w rozumieniu art. 3 lub grupa producentów mająca uzasadniony interes nie później niż w terminie jednego miesiąca od dnia podania tych decyzji do wiadomości publicznej.

4.   Przekazanie informacji na temat standardowych zmian uznaje się za należycie wypełnione, jeżeli jest zgodne z art. 10 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34.

5.   W przypadku gdy standardowa zmiana pociąga za sobą zmianę jednolitego dokumentu, Komisja w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym otrzymała informacje od państwa członkowskiego, państwa trzeciego lub pojedynczego producenta lub grupy producentów z państwa trzeciego, publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) opis standardowej zmiany, o której mowa w art. 10 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, oraz zmieniony jednolity dokument.

6.   W przypadku gdy standardowa zmiana nie pociąga za sobą zmiany jednolitego dokumentu, Komisja za pośrednictwem systemów informacji, o których mowa w art. 32 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym otrzymała informacje od państwa członkowskiego, państwa trzeciego lub wnioskodawcy mającego siedzibę w państwie trzecim, podaje do wiadomości publicznej opis standardowej zmiany.

7.   Standardowe zmiany mają zastosowanie na terytorium Unii po ich opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) lub po ich podaniu do wiadomości publicznej przez Komisję za pośrednictwem systemów informacji, o których mowa w art. 32 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34.

8.   Jeżeli obszar geograficzny obejmuje więcej niż jedno państwo członkowskie, dane państwa członkowskie stosują procedurę standardowej zmiany oddzielnie dla części obszaru, która znajduje się na ich terytorium. Standardowa zmiana ma zastosowanie dopiero po wejściu w życie krajowej decyzji o jej zatwierdzeniu. Państwo członkowskie, które jako ostatnie zatwierdza standardową zmianę, przekazuje Komisji informacje, o których mowa w ust. 4, nie później niż w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym podano do wiadomości publicznej decyzję o zatwierdzeniu standardowej zmiany.

Jeżeli co najmniej jedno z państw członkowskich nie przyjmie krajowej decyzji o zatwierdzeniu, o której mowa w akapicie pierwszym, każde z zainteresowanych państw członkowskich może złożyć wniosek w ramach procedury dotyczącej zmiany na poziomie Unii. Taką zasadę stosuje się również odpowiednio w przypadku gdy co najmniej jedno z zainteresowanych państw jest państwem trzecim.

1.   Państwa członkowskie właściwe dla obszaru geograficznego objętego nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym zatwierdzają zmiany tymczasowe i podają je do wiadomości publicznej. Informacje o zmianach przekazuje się Komisji wraz z powodami uzasadniającymi zmiany tymczasowe nie później niż w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym podano do wiadomości publicznej krajową decyzję o ich zatwierdzeniu. Zmiana tymczasowa ma zastosowanie w państwie członkowskim po jej podaniu do wiadomości publicznej.

2.   W przypadku gdy obszar geograficzny obejmuje więcej niż jedno państwo członkowskie, w danych państwach członkowskich procedura tymczasowej zmiany ma zastosowanie oddzielnie do części obszaru, która znajduje się na ich terytorium. Zmiany tymczasowe mają zastosowanie dopiero po wejściu w życie ostatniej krajowej decyzji o zatwierdzeniu. Państwo członkowskie, które jako ostatnie zatwierdza tymczasową zmianę, przekazuje Komisji informację o tymczasowej zmianie nie później niż w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym podano do wiadomości publicznej decyzję tego państwa o zatwierdzeniu zmiany. Zasadę tę stosuje się odpowiednio, również w przypadku gdy co najmniej jedno z zainteresowanych państw jest państwem trzecim.

3.   Zmiany tymczasowe dotyczące produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich przekazuje Komisji bezpośrednio albo za pośrednictwem organów tego państwa trzeciego pojedynczy producent w rozumieniu art. 3 lub grupa producentów mająca uzasadniony interes, nie później niż w terminie jednego miesiąca od ich zatwierdzenia, wraz z powodami uzasadniającymi zmiany tymczasowe.

4.   Przekazanie informacji na temat zmian tymczasowych uznaje się za należycie wypełnione, jeżeli zawiera wszystkie elementy, o których mowa w art. 11 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34.

5.   Komisja podaje takie zmiany do wiadomości publicznej w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym otrzymała informacje od państwa członkowskiego, państwa trzeciego lub pojedynczego producenta lub grupy producentów z państwa trzeciego. Zmiana tymczasowa ma zastosowanie na terytorium Unii po podaniu jej do wiadomości publicznej przez Komisję.

1.   Do celów art. 106 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 uzasadnione zgłoszenie w sprawie unieważnienia uznaje się za dopuszczalne, jeżeli:

2.   W przypadku gdy Komisja uzna, że zgłoszenie w sprawie unieważnienia nie jest dopuszczalne, informuje państwo członkowskie, organy państwa trzeciego lub osobę fizyczną lub prawną, które złożyły wniosek, o przyczynach uznania zgłoszenia za niedopuszczalne.

3.   Uzasadnione oświadczenia o sprzeciwie w odniesieniu do unieważnienia są dopuszczalne wyłącznie wówczas, gdy wykazują zależność handlową zainteresowanej osoby od zarejestrowanej nazwy.

1.   Określenie tradycyjne rejestruje się:

2.   Określenie tradycyjne rejestruje się w oryginalnej pisowni i w oryginalnym alfabecie. Kiedy oryginalnym alfabetem nie jest alfabet łaciński, wraz z nazwą w oryginalnym alfabecie rejestruje się jej transkrypcję w alfabecie łacińskim.

1.   Właściwe organy państw członkowskich lub państw trzecich lub reprezentatywne organizacje zawodowe mające siedzibę w państwach trzecich mogą ubiegać się o objęcie ochroną określenia tradycyjnego.

2.   „Reprezentatywna organizacja zawodowa” oznacza organizację producentów lub stowarzyszenie organizacji producentów, które przyjęły te same zasady, prowadzą działalność na co najmniej jednym obszarze nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych wina, jeżeli zrzeszają co najmniej dwie trzecie producentów mających siedzibę na obszarze, na którym prowadzą działalność, a ich produkcja stanowi co najmniej dwie trzecie produkcji pochodzącej z tego obszaru. Reprezentatywna organizacja zawodowa może złożyć wniosek o objęcie ochroną wyłącznie tych produktów sektora wina, które produkuje.

1.   Wnioski o objęcie ochroną uznaje się za dopuszczalne, jeżeli złożono je zgodnie z art. 25 niniejszego rozporządzenia oraz art. 21 i art. 30 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34 oraz należycie wypełniono.

Wniosek uznaje się za należycie wypełniony, jeżeli zawiera następujące informacje:

2.   Do wniosku dołącza się kopię prawodawstwa danego państwa członkowskiego lub przepisów dotyczących producentów wina w danym państwie lub danych państwach trzecich, regulujących stosowanie przedmiotowego określenia i odniesienie do publikacji tego prawodawstwa lub tych przepisów.

3.   Jeżeli wniosku nie wypełniono należycie lub jeżeli do wniosku nie dołączono dokumentów, o których mowa w ust. 2, wniosek uznaje się za niedopuszczalny.

4.   W przypadku niedopuszczalności wniosku organy państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, lub wnioskodawca mający siedzibę w państwie trzecim, zostają poinformowani o przyczynach uznania wniosku za niedopuszczalny, ze wskazaniem, że mogą złożyć nowy, należycie wypełniony wniosek.

1.   Wniosek o objęcie ochroną określenia tradycyjnego uznaje się za ważny, jeżeli nazwa, której dotyczy wniosek:

Lit. b) nie ma zastosowania do określeń tradycyjnych, o których mowa w art. 112 ust. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2.   Do celów ust. 1 lit. b) tradycyjne stosowanie oznacza:

3.   Do celów ust. 1 lit. c) nazwa, która stała się nazwą rodzajową, oznacza nazwę, która mimo odnoszenia się do szczególnej metody produkcji lub metody dojrzewania bądź jakości, koloru, rodzaju miejsca lub też szczególnego wydarzenia historycznego związanego z historią produktu sektora wina, stała się nazwą zwyczajową tego produktu w Unii.

1.   Za datę złożenia wniosku o objęcie ochroną określenia tradycyjnego uznaje się dzień, w którym Komisja otrzymała ten wniosek.

2.   Komisja bada, czy wniosek o objęcie ochroną spełnia warunki określone w niniejszym rozdziale.

3.   W przypadku gdy Komisja uzna, że spełniono warunki określone w art. 26 i 27, przyjmuje akt wykonawczy dotyczący publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wniosku o objęcie ochroną.

4.   Jeżeli wniosek o objęcie ochroną określenia tradycyjnego nie spełnia warunków określonych w niniejszym rozdziale, Komisja informuje wnioskodawcę o podstawach odmowy, ustalając termin na wycofanie lub zmianę wniosku lub na przedłożenie uwag.

5.   Jeżeli wnioskodawca nie usunie przeszkód w terminie, o którym mowa w ust. 4, Komisja przyjmuje akt wykonawczy, w którym odrzuca wniosek zgodnie z art. 115 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

1.   Umotywowany sprzeciw jest dopuszczalny, jeżeli:

2.   O sprzeciwie uznanym za dopuszczalny powiadamia się państwo członkowskie, organy państwa trzeciego lub reprezentatywną organizację zawodową w danym państwie trzecim.

1.   W przypadku gdy Komisja nie odrzuci sprzeciwu zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, informuje o sprzeciwie wnioskodawcę, który złożył wniosek, i wzywa go do przedstawienia uwag w terminie, o którym mowa w art. 24 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34. Wszelkie uwagi otrzymane w tym terminie przekazuje się zgłaszającemu sprzeciw.

W trakcie rozpatrywania sprzeciwu Komisja w razie potrzeby wzywa strony do przedstawienia w terminie, o którym mowa w art. 24 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, uwag dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   W przypadku gdy wnioskodawca lub zgłaszający sprzeciw nie przedstawi w odpowiedzi żadnych uwag lub gdy nie dotrzymano terminów przedstawiania uwag i przesyłania komentarzy, o których mowa w art. 24 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, Komisja przystępuje do ustalenia stanowiska w sprawie sprzeciwu.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu lub uznaniu przedmiotowego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja rozważa, czy spełnione są warunki, o których mowa lub które określono w art. 27, 32 lub 33 niniejszego rozporządzenia. O decyzji o odrzuceniu określenia tradycyjnego powiadamia się zgłaszającego sprzeciw i wnioskodawcę.

4.   W przypadku wniesienia wielu zgłoszeń w sprawie sprzeciwu wstępne rozpatrzenie co najmniej jednego z takich zgłoszeń w sprawie sprzeciwu może wstrzymać postępowanie w sprawie wniosku o objęcie ochroną. W takich okolicznościach Komisja może zawiesić pozostałe postępowania w sprawie sprzeciwu. Komisja informuje pozostałych zgłaszających sprzeciw o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie postępowania.

W przypadku odrzucenia wniosku postępowania w sprawie sprzeciwu, które zawieszono, uznaje się za zamknięte i należycie powiadamia się zgłaszających sprzeciw.

1.   Rejestracja znaku towarowego, który zawiera określenie tradycyjne lub składa się z określenia tradycyjnego niespełniającego definicji i warunków stosowania tego określenia tradycyjnego, o których mowa w art. 112 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, i odnoszącego się do produktu należącego do jednej z kategorii wymienionych w części II załącznika VII do tego rozporządzenia:

2.   Nazwa nie jest chroniona jako określenie tradycyjne, jeśli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego taka ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia, charakteru, charakterystyki lub jakości produktu sektora wina.

3.   Nie naruszając przepisów ust. 2, znak towarowy, o którym mowa w ust. 1, będący przedmiotem wniosku, zarejestrowany lub ustanowiony poprzez używanie w dobrej wierze, jeżeli przewiduje to prawodawstwo krajowe, na terytorium Unii przed datą objęcia ochroną określenia tradycyjnego w państwie pochodzenia, może pozostać w użyciu, a jego okres stosowania może zostać przedłużony niezależnie od ochrony określenia tradycyjnego, pod warunkiem że nie istnieją podstawy do jego unieważnienia lub cofnięcia, jak określono w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE (9), dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 (10) lub w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 (11).

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie określenia tradycyjnego równolegle do stosowania odpowiednich znaków towarowych.

1.   Określenie, w odniesieniu do którego złożono wniosek o objęcie ochroną, homonimiczne lub częściowo homonimiczne w stosunku do określenia tradycyjnego już objętego ochroną na podstawie art. 113 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, rejestruje się z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz ryzyka wprowadzenia w błąd.

Określenie homonimiczne wprowadzające konsumentów w błąd co do charakteru, jakości czy prawdziwego pochodzenia produktów sektora wina nie jest rejestrowane, nawet w przypadku gdy dane określenie jest dokładne.

Zarejestrowane określenie homonimiczne można stosować wyłącznie wówczas, gdy w praktyce istnieje wystarczające rozróżnienie między później rejestrowanym określeniem homonimicznym a określeniem już zamieszczonym w rejestrze, z uwzględnieniem konieczności równego traktowania zainteresowanych producentów i uniknięcia sytuacji, w której konsument mógłby zostać wprowadzony w błąd.

2.   Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do określeń tradycyjnych objętych ochroną przed dniem 1 sierpnia 2009 r., które są homonimiczne lub częściowo homonimiczne z chronioną nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym lub nazwą odmiany winorośli lub jej synonimem wymienionym w załączniku IV.

1.   Umotywowane zgłoszenie w sprawie unieważnienia jest dopuszczalne, jeżeli:

Należycie uzasadnione zgłoszenie w sprawie unieważnienia uznaje się za dopuszczalne wyłącznie wówczas, gdy wykazuje uzasadniony interes wnioskodawcy.

2.   W przypadku gdy Komisja uzna, że zgłoszenie w sprawie unieważnienia nie jest dopuszczalne, informuje organy lub osobę, które przedłożyły zgłoszenie, o przyczynach uznania zgłoszenia za niedopuszczalne.

3.   Komisja udostępnia zgłoszenie w sprawie unieważnienia organom i osobom, których dotyczy zgłoszenie, zgodnie z art. 30 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34.

4.   Uzasadnione oświadczenia o sprzeciwie wobec zgłoszeń w sprawie unieważnienia są dopuszczalne wyłącznie wówczas, gdy wykazują stałą zależność handlową zainteresowanej osoby od zarejestrowanej nazwy.

1.   Definicja określeń tradycyjnych ustalona w art. 112 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stosuje się odpowiednio do określeń stosowanych tradycyjnie w państwach trzecich w odniesieniu do produktów sektora wina opatrzonych oznaczeniami geograficznymi lub nazwami pochodzenia na podstawie prawodawstwa tych państw trzecich.

2.   Na etykietach produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich, na których to etykietach umieszczono tradycyjne oznaczenie inne niż określenia tradycyjne wymienione w elektronicznej bazie danych „E-Bacchus”, o której mowa w art. 25 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, można stosować te tradycyjne oznaczenia zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym państwie trzecim, w tym z przepisami ustanowionymi przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

1.   Obowiązkowe dane szczegółowe, o których mowa w art. 119 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, umieszcza się w tym samym polu widzenia na pojemniku, by były jednocześnie czytelne w takim samym stopniu bez konieczności odwracania pojemnika, w formie nieusuwalnych znaków, a dane te muszą być wyraźnie wyodrębnione z otaczającego je tekstu lub obrazów graficznych.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 obowiązkowe dane szczegółowe, o których mowa w art. 41 ust. 1, oraz numer partii można umieścić poza polem widzenia, o którym mowa w tym ustępie.

3.   Rozmiar czcionki użytej do zapisu danych szczegółowych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu oraz w art. 41 ust. 1, musi wynosić co najmniej 1,2 mm, niezależnie od zastosowanego formatu czcionki.

1.   Do celów wskazania niektórych substancji lub produktów powodujących alergie lub reakcje nietolerancji, o których mowa w art. 21 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, określenia, które należy stosować w odniesieniu do siarczynów, jaj i produktów na bazie jaj, mleka i produktów na bazie mleka, wymieniono w części A załącznika I.

2.   Do określeń, o których mowa w ust. 1, można dołączyć odpowiedni piktogram przedstawiony w części B załącznika I.

1.   Produktów sektora wina, których etykieta lub prezentacja jest niezgodna z odpowiednimi warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, nie można wprowadzać do obrotu w Unii ani wywozić.

2.   Na zasadzie odstępstwa od części II tytuł II rozdział I sekcja 2 podsekcja 3 i sekcja 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w przypadku, gdy produkty sektora wina mają być wywożone, państwa członkowskie mogą dopuścić umieszczenie danych szczegółowych i prezentacji sprzecznych z obowiązującymi unijnymi przepisami dotyczącymi etykietowania i prezentacji, jeżeli w prawodawstwie danego państwa trzeciego wymaga się przedstawienia takich danych szczegółowych lub prezentacji produktów sektora wina. Te dane szczegółowe można przedstawić w językach innych niż języki urzędowe Unii.

3.   Na zasadzie odstępstwa od części II tytuł II rozdział I sekcja 2 podsekcja 3 i sekcja 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w przypadku, gdy produkty sektora wina są przeznaczone do konsumpcji na pokładzie samolotów, państwa członkowskie mogą dopuścić prezentacje niezgodne z obowiązującymi przepisami unijnymi dotyczącymi prezentacji, jeżeli takie prezentacje są konieczne ze względów bezpieczeństwa.

1.   Wskazanie miejsca wytworzenia, o którym mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, określa się w następujący sposób:

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego lit. a) w odniesieniu do produktów sektora wina, o których mowa w części II pkt 4, 5 i 6 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, których nie opatrzono chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, oznaczenie, o którym mowa w lit. a), można zastąpić określeniem „wyprodukowane w […]” lub wyrazić równoważnymi określeniami, podając nazwę państwa członkowskiego, na terenie którego przeprowadzono drugą fermentację.

Akapit pierwszy i drugi nie naruszają przepisów art. 47 i 56.

2.   W odniesieniu do produktów sektora wina, o których mowa w części II pkt 2, 10, 11 i 13 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, wskazanie miejsca wytworzenia, o którym mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, określa się, stosując jedno z poniższych określeń:

3.   Jeżeli chodzi o Zjednoczone Królestwo i przepisy ustanowione w ust. 1 lit. a) i c) i ust. 2 lit. a) i c), nazwę państwa członkowskiego można zastąpić nazwą odpowiedniego państwa, które stanowi część Zjednoczonego Królestwa i na którego terytorium zebrano winogrona wykorzystane do produkcji produktu sektora wina.

1.   Do celów stosowania art. 119 ust. 1 lit. e) i f) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i niniejszego artykułu:

2.   Nazwę i adres butelkującego uzupełnia się:

W przypadku butelkowania na zlecenie, wskazanie butelkującego uzupełnia się słowami „butelkowane dla […]” lub, gdy wskazuje się nazwę i adres osoby, która przeprowadziła butelkowanie w imieniu osoby trzeciej, słowami „butelkowane dla […] przez […]”.

Jeśli butelkowanie odbywa się w innym miejscu niż siedziba butelkującego, dokładnym danym, o których mowa w niniejszym ustępie, towarzyszy odniesienie do dokładnego miejsca, w którym miała miejsce czynność, oraz, jeśli butelkowanie przeprowadza się w innym państwie członkowskim, nazwa tego państwa. Wymogi te nie mają zastosowania, w przypadku gdy butelkowanie odbywa się w bezpośrednim sąsiedztwie butelkującego.

W przypadku pojemników innych niż butelki słowa „butelkujący” i „butelkowane przez […]” zastępuje się odpowiednio słowami „pakujący” i „pakowane przez […]”, o ile użyty język sam nie wskazuje na taką różnicę.

3.   Nazwę i adres producenta lub dostawcy uzupełnia się słowami „producent” lub „wyprodukowane przez” i „dostawca” lub „sprzedawane przez”, lub równoważnym wyrażeniem.

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, by:

4.   Nazwę i adres importera poprzedza się słowami „importer” lub „importowane przez […]”. W przypadku produktów sektora wina przywożonych luzem i butelkowanych w Unii nazwę importera można zastąpić lub uzupełnić, zgodnie z ust. 2, wskazaniem butelkującego.

5.   Oznaczenia, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, można łączyć, jeśli dotyczą tej samej osoby fizycznej lub prawnej.

Jedno z tych oznaczeń można zastąpić kodem określonym przez państwo członkowskie, w którym mają siedzibę butelkujący, producent, importer lub dostawca. Kod uzupełnia się odniesieniem do danego państwa członkowskiego. Na etykiecie wina przedmiotowego produktu umieszcza się również nazwę i adres uczestniczącej w dystrybucji osoby fizycznej lub prawnej innej niż butelkujący, producent, importer lub dostawca określony kodem.

6.   Jeśli nazwa lub adres butelkującego, producenta, importera lub dostawcy składa się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub je zawiera, nazwę lub adres umieszcza się na etykiecie:

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, którą możliwość stosuje się w odniesieniu do produktów sektora wina produkowanych na ich terytorium.

1.   Określenia wymienione w części A załącznika III do niniejszego rozporządzenia, odnoszące się do zawartości cukru, umieszcza się na etykietach produktów sektora wina przewidzianych w art. 119 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2.   Jeżeli zawartość cukru w produktach sektora wina, wyrażona jako fruktoza, glukoza i sacharoza, uzasadnia stosowanie dwóch spośród określeń wymienionych w części A załącznika III, wybiera się tylko jedno z tych dwóch określeń.

3.   Nie naruszając warunków stosowania opisanych w części A załącznika III, zawartość cukru nie może się różnić o więcej niż 3 gramy na litr od zawartości, którą umieszcza się na etykiecie produktu.

1.   Określenia „gazowane wino musujące” i „gazowane wino półmusujące”, o których mowa w części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, uzupełnia się słowami „otrzymywane przez dodanie dwutlenku węgla” czcionką tego samego rodzaju i rozmiaru, nawet jeśli ma zastosowanie art. 119 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2.   Ust. 1 nie ma zastosowania, jeśli stosowany język sam wskazuje na to, że został dodany dwutlenek węgla.

3.   W przypadku gatunkowych win musujących można pominąć odniesienie do kategorii produktu sektora wina w odniesieniu do win, których etykiety zawierają określenie „Sekt”.

1.   Rocznik, o którym mowa w art. 120 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, można umieszczać na etykietach produktów sektora wina, o których mowa w części II pkt 1–11, 13, 15 i 16 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, pod warunkiem że przynajmniej 85 % winogron użytych do zrobienia tych produktów zostało zebrane w danym roku. Nie dotyczy to:

2.   Do celów ust. 1 produkty sektora wina, które nie są opatrzone chronioną nazwą pochodzenia ani chronionym oznaczeniem geograficznym, ale na których etykiecie wskazany jest rocznik, uzyskują certyfikację zgodnie z art. 12 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/274 (13).

3.   W przypadku produktów sektora wina tradycyjnie otrzymywanych z winogron zbieranych w styczniu lub lutym, rocznik pojawiający się na etykiecie produktów sektora wina jest rocznikiem odpowiadającym poprzedniemu rokowi kalendarzowemu.

1.   Nazwy odmian winorośli lub synonimy tych nazw, o których mowa w art. 120 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, które to odmiany winorośli używane są do produkcji produktów sektora wina, o których mowa w części II pkt 1–11, 13, 15 i 16 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, można umieszczać na etykietach tych produktów zgodnie z warunkami określonymi w lit. a) i b), jeżeli produkty te produkowane są w Unii, lub zgodnie z warunkami określonymi w lit. a) i c), jeżeli produkty te produkowane są w państwach trzecich.

2.   Do celów ust. 1 produkt sektora wina, który nie jest opatrzony chronioną nazwą pochodzenia ani chronionym oznaczeniem geograficznym, ale na którego etykiecie wskazano odmianę winorośli, uzyskuje certyfikację zgodnie z art. 12 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/274.

W przypadku win musujących i gatunkowych win musujących nazwy odmian winorośli używane w celu uzupełnienia opisu produktu, a mianowicie „pinot blanc”, „pinot noir”, „pinot meunier” lub „pinot gris” i odpowiedniki tych nazw w innych językach Unii, można zastąpić synonimem „pinot”.

3.   Nazwy odmian winorośli składające się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, lub zawierające tę nazwę lub oznaczenie oraz synonimy tych nazw, które to nazwy i synonimy można umieszczać na etykietach produktów opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego, to nazwy wymienione w części A załącznika IV do niniejszego rozporządzenia.

Komisja może zmienić część A załącznika IV jedynie w celu uwzględnienia utrwalonych praktyk związanych z etykietowaniem stosowanych w nowych państwach członkowskich po ich przystąpieniu.

4.   Wymienione w części B załącznika IV do niniejszego rozporządzenia nazwy odmian winorośli i ich synonimy, które częściowo zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne i bezpośrednio odnoszą się do geograficznego aspektu danej chronionej nazwy pochodzenia lub danego chronionego oznaczenia geograficznego, mogą pojawić się wyłącznie na etykiecie produktu opatrzonego chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym lub oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego.

1.   Zgodnie z częścią B załącznika III do niniejszego rozporządzenia zawartość cukru wyrażoną jako fruktoza i glukoza można umieszczać na etykietach produktów sektora wina innych niż te, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2.   Jeżeli zawartość cukru w produktach sektora wina uzasadnia stosowanie dwóch spośród określeń wymienionych w części B załącznika III do niniejszego rozporządzenia, wybiera się tylko jedno z tych dwóch określeń.

3.   Nie naruszając warunków stosowania opisanych w części B załącznika III do niniejszego rozporządzenia, zawartość cukru nie może różnić się o więcej niż 1 gram na litr od zawartości, którą umieszczono na etykiecie produktu.

4.   Ust. 1 nie ma zastosowania w odniesieniu do produktów sektora wina, o których mowa w części II pkt 3, 8 i 9 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, pod warunkiem że zasady wskazania zawartości cukru są regulowane przez państwa członkowskie lub zostały ustanowione na zasadach stosowanych w danym państwie trzecim, w tym, w przypadku państw trzecich, na zasadach określonych przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

1.   Zgodnie z art. 120 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, produkty sektora wina, o których mowa w części II pkt 1–11, 13, 15 i 16 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, mogą być opatrzone informacjami odnoszącymi się do niektórych metod produkcji. Informacje te mogą obejmować metody produkcji, o których mowa w niniejszym artykule.

2.   Do opisu produktu sektora wina, który fermentował, dojrzewał lub leżakował w pojemniku z drewna i który opatrzony jest chronioną nazwą pochodzenia, chronionym oznaczeniem geograficznym lub oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego, stosuje się jedynie określenia zastosowane w celu oznaczenia niektórych metod produkcji wymienionych w załączniku V. W odniesieniu do takiego produktu sektora wina państwa członkowskie i państwa trzecie mogą jednak ustanowić inne oznaczenia równoważne z oznaczeniami ustanowionymi w załączniku V.

Stosowanie jednego z oznaczeń określonych w akapicie pierwszym jest dozwolone, jeżeli produkt sektora wina leżakował w pojemniku z drewna zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, nawet jeżeli proces leżakowania kontynuowany jest w pojemniku innego rodzaju.

Oznaczeń, o których mowa w akapicie pierwszym, nie można stosować w odniesieniu do produktu sektora wina, który wyprodukowano przy użyciu kawałków drewna dębowego, nawet jeżeli znajdowało się ono w pojemniku lub pojemnikach z drewna.

3.   Wyrażenie „poddane fermentacji w butelce” można zastosować jedynie w odniesieniu do win musujących opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego lub do gatunkowych win musujących, pod warunkiem że:

4.   Wyrażenia „poddane fermentacji w butelce przy użyciu metody tradycyjnej” lub „metoda tradycyjna” lub „metoda klasyczna” lub „klasyczna metoda tradycyjna” można stosować tylko do opisu win musujących opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego lub do gatunkowych win musujących, pod warunkiem że:

5.   Wyrażenie „crémant” można stosować tylko do białych lub różowych gatunkowych win musujących opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego, pod warunkiem że:

Nie naruszając przepisów art. 55, określenie „crémant” umieszcza się na etykietach gatunkowych win musujących w połączeniu z nazwą jednostki geograficznej objętej wyznaczonym obszarem chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego danego państwa trzeciego.

Akapit pierwszy lit. a) oraz akapit drugi nie mają zastosowania w odniesieniu do producentów, którzy są właścicielami znaków towarowych zawierających określenie „Crémant” i zarejestrowanych przed dniem 1 marca 1986 r.

6.   Odniesienia do produkcji ekologicznej winogron reguluje rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 (14).

1.   Wymienione w załączniku VI określenia odnoszące się do gospodarstwa, inne niż wskazanie nazwy butelkującego, producenta lub dostawcy, zastrzega się dla produktów sektora wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym.

Określenia te stosuje się jedynie wtedy, gdy produkt sektora wina wyprodukowano wyłącznie z winogron zebranych w winnicach użytkowanych przez to gospodarstwo, a produkcję wina prowadzi się w całości w tym gospodarstwie.

2.   Państwa członkowskie regulują stosowanie odpowiednich dla nich określeń wymienionych w załączniku VI. Państwa trzecie ustanawiają zasady stosowania dotyczące ich odpowiednich określeń wymienionych w załączniku VI, w tym zasady określone przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

3.   Podmioty uczestniczące we wprowadzaniu do obrotu produktu sektora wina wyprodukowanego w takim gospodarstwie mogą stosować nazwę gospodarstwa do etykietowania i prezentacji tego produktu sektora wina jedynie wtedy, gdy przedmiotowe gospodarstwo wyraża zgodę na to stosowanie.

1.   Zgodnie z art. 120 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz nie naruszając przepisów art. 45 i 46, odniesienie do nazwy jednostki geograficznej, która jest mniejsza lub większa niż obszar, do którego odnosi się dana nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, może znajdować się jedynie na etykiecie produktu sektora wina opatrzonego chronioną nazwą pochodzenia, chronionym oznaczeniem geograficznym lub oznaczeniem geograficznym państwa trzeciego.

2.   W przypadku odniesienia do nazw jednostek geograficznych, które są mniejsze niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym, wnioskodawca ściśle określa w specyfikacji produktu i jednolitym dokumencie obszar przedmiotowej jednostki geograficznej. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy dotyczące stosowania tych jednostek geograficznych.

W odniesieniu do produktów sektora wina produkowanych w mniejszej jednostce geograficznej ma zastosowanie co następuje:

W przypadku zarejestrowanych znaków towarowych lub znaków towarowych ustanowionych przez stosowanie przed dniem 11 maja 2002 r., które zawierają nazwę jednostki geograficznej mniejszej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym oraz odniesienia do obszaru geograficznego danych państw członkowskich, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niestosowaniu wymogów określonych akapicie drugim lit. a) i b).

3.   Nazwa jednostki geograficznej mniejszej lub większej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym lub odniesienia do obszaru geograficznego odnoszą się do:

1.   Wino musujące, gatunkowe wino musujące i aromatyczne gatunkowe wino musujące wyprodukowane w Unii wprowadza się do obrotu lub wywozi w szklanych butelkach typowych dla wina musującego zamkniętych za pomocą:

Pozostałych napojów wyprodukowanych w Unii nie można wprowadzać do obrotu ani wywozić w szklanych butelkach typowych dla wina musującego lub w butelkach posiadających zamknięcie opisane w akapicie pierwszym lit. a).

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 akapit drugi państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że pozostałe napoje można wprowadzać do obrotu lub wywozić w szklanych butelkach typowych dla wina musującego lub w butelkach posiadających zamknięcie opisane w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), lub w butelkach obu rodzajów, pod warunkiem że napoje te są tradycyjnie butelkowane w takich butelkach oraz że nie powoduje to wprowadzenia konsumentów w błąd co do prawdziwego charakteru napoju.

1.   Państwa członkowskie mogą wprowadzić obowiązek stosowania danych szczegółowych, o których mowa w art. 49, 50, 52, 53 i 55 niniejszego rozporządzenia oraz w art. 13 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/34, mogą zabronić stosowania tych danych lub ograniczyć ich stosowanie w odniesieniu do produktów sektora wina opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym i wyprodukowanych na ich terytorium, wprowadzając za pomocą odpowiednich specyfikacji produktów tych produktów sektora wina bardziej surowe warunki niż te, które określono w niniejszym rozdziale.

2.   Państwa członkowskie mogą wprowadzić obowiązek stosowania danych szczegółowych, o których mowa w art. 52 i 53 niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do produktów sektora wina wyprodukowanych na ich terytorium, jeżeli te produkty sektora wina nie są opatrzone chronioną nazwą pochodzenia ani chronionym oznaczeniem geograficznym.

3.   W odniesieniu do produktów sektora wina produkowanych na terytoriach państw członkowskich państwa członkowskie mogą w celach kontrolnych podjąć decyzję o określeniu i uregulowaniu danych szczegółowych innych niż te, które wymieniono w art. 119 ust. 1 i art. 120 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

4.   W celach kontrolnych państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zastosowaniu art. 118, 119 i 120 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 do produktów sektora wina, które zabutelkowano na ich terytoriach, ale których jeszcze nie wprowadzono do obrotu ani nie wywieziono.

1.   W odniesieniu do wszystkich wniosków o objęcie ochroną, które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia oczekują na rozpatrzenie, w dalszym ciągu mają zastosowanie art. 2–12 oraz art. 72 rozporządzenia (WE) nr 607/2009, które to artykuły dotyczą wniosku o objęcie ochroną i etykietowania tymczasowego.

2.   Art. 13–16 rozporządzenia (WE) nr 607/2009 dotyczące procedury zgłaszania sprzeciwu w dalszym ciągu mają zastosowanie do wniosków o objęcie ochroną, w odniesieniu do których przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowano powiązane jednolite dokumenty w celu wniesienia sprzeciwu.

3.   W odniesieniu do wniosków o unieważnienie ochrony, które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia oczekują na rozpatrzenie, w dalszym ciągu mają zastosowanie art. 21, 22 i 23 rozporządzenia (WE) nr 607/2009 dotyczące unieważnienia ochrony.

4.   W odniesieniu do oczekujących na rozpatrzenie wniosków, w przypadku których w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowano jednolity dokument po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, mają zastosowanie przepisy regulujące zgłaszanie sprzeciwów zawarte w niniejszym rozporządzeniu oraz rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2019/34.

5.   Ust. 1, 2 i 3 mają zastosowanie odpowiednio do procedur dotyczących określeń tradycyjnych, w odniesieniu do których w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia wniosek o objęcie ochroną lub zgłoszenie w sprawie unieważnienia oczekują na rozpatrzenie.

6.   W odniesieniu do wniosków o wprowadzenie zmiany w specyfikacji produktu oraz w odniesieniu do wniosków o wprowadzenie nieznacznych zmian lub zmian innych niż nieznaczne wskazanych przez państwa członkowskie jako spełniające wymogi dotyczące zmiany na poziomie Unii, które opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w dalszym ciągu mają zastosowanie art. 20 i 72 rozporządzenia (WE) nr 607/2009 dotyczące zmian w specyfikacji produktu i etykietowania tymczasowego.

Jeżeli chodzi o wnioski o wprowadzenie zmiany oczekujące na rozpatrzenie, których nie obejmuje akapit pierwszy, decyzje państw członkowskich, by przedłożyć Komisji takie wnioski o wprowadzenie zmiany, uznaje się za zatwierdzenie standardowej zmiany zgodnie z art. 17 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie za pośrednictwem poczty elektronicznej przekazują Komisji wykaz zmian oczekujących na rozpatrzenie w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Wykaz dzieli się na dwie następujące grupy:

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) wykaz standardowych zmian w podziale na państwa członkowskie w terminie trzech miesięcy od otrzymania pełnych wykazów poszczególnych państw członkowskich i podaje wnioski oraz jednolite dokumenty dotyczące tych standardowych zmian do wiadomości publicznej.

7.   W odniesieniu do wniosków o wprowadzenie zmiany określenia tradycyjnego, które to wnioski w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia oczekują na rozpatrzenie, w dalszym ciągu mają zastosowanie przepisy rozporządzenia (WE) nr 607/2009.

8.   Zgodnie z art. 73 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 607/2009 zmiany w specyfikacji produktu przedłożone właściwym organom państwa członkowskiego w dniu 1 sierpnia 2009 r. lub po tej dacie i przekazane przez te organy Komisji przed dniem 30 czerwca 2014 r. uznaje się za zatwierdzone, jeżeli Komisja uznała je za zmiany, które zapewniają zgodność specyfikacji produktu z art. 118c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Zmiany, których Komisja nie uznała za zmiany zapewniające zgodność specyfikacji produktu z art. 118c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, uznaje się za wnioski o wprowadzenie standardowej zmiany i stosuje się do nich przepisy przejściowe określone w ust. 6 niniejszego artykułu.

9.   Produkty sektora wina, które wprowadzono do obrotu lub opatrzono etykietą zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 607/2009, mogą być wprowadzane do obrotu do wyczerpania istniejących zapasów.

10.   Procedura określona w art. 118s rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ma zastosowanie w odniesieniu do jakiejkolwiek zmiany w specyfikacji produktu przedłożonej państwu członkowskiemu w dniu 1 sierpnia 2009 r. lub po tej dacie i przesłanej Komisji przez państwo członkowskie przed dniem 31 grudnia 2011 r.

1.   Wspólny wniosek, o którym mowa w art. 95 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, przedkłada Komisji jedno z zainteresowanych państw członkowskich lub wnioskodawca w rozumieniu art. 3 z jednego z państw trzecich, bezpośrednio lub za pośrednictwem organów tego państwa trzeciego. Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie i państwa trzecie muszą spełniać wymogi określone w art. 94 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i w art. 2 i 3 niniejszego rozporządzenia.

2.   Państwo członkowskie, państwo trzecie lub wnioskodawca w rozumieniu art. 3 mający siedzibę w państwie trzecim przedkładający Komisji wspólny wniosek, o którym mowa w ust. 1, stają się odbiorcą powiadomienia lub decyzji wydanej przez Komisję.

1.   Jednolity dokument, o którym mowa w art. 94 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, zawiera następujące główne elementy specyfikacji produktu:

2.   Opis związku, o którym mowa w ust. 1 lit. i), zawiera:

W przypadku gdy wniosek obejmuje różne kategorie produktów sektora wina szczegóły określające związek wykazuje się w odniesieniu do każdego przedmiotowego produktu sektora wina.

3.   Jednolity dokument sporządza się na podstawie formularza udostępnionego w systemach informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. a). Państwa trzecie muszą stosować wzór jednolitych dokumentów zawarty w załączniku I.

1.   Jeżeli dopuszczalny wniosek nie spełnia wymogów określonych w części II tytuł II rozdział I sekcja 2 podsekcja 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, Komisja informuje państwo członkowskie lub organy państwa trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w państwie trzecim o podstawach odmowy, wyznaczając termin wycofania, zmiany wniosku lub przedłożenia uwag.

Jeżeli po otrzymaniu tej informacji do specyfikacji produktu wprowadzono znaczne zmiany, przed przesłaniem Komisji nowej wersji jednolitego dokumentu zapewnia się odpowiednią publikację tych zmian, aby umożliwić zgłoszenie sprzeciwu wszystkim osobom fizycznym lub prawnym mającym uzasadniony interes, które mają siedzibę lub zamieszkują na terytorium przedmiotowego państwa członkowskiego. Elektroniczne odniesienie do publikacji specyfikacji produktu powinno być aktualizowane i prowadzić do wersji skonsolidowanej proponowanej specyfikacji produktu.

2.   Jeśli państwo członkowskiego lub organy państwa trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym państwie trzecim nie usuną przeszkód uniemożliwiających objęcie ochroną w wyznaczonym terminie, Komisja odrzuca wniosek zgodnie z art. 97 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3.   Komisja podejmuje wszelkie decyzje o odrzuceniu wniosku na podstawie dostępnych jej dokumentów i informacji. Komisja powiadamia państwo członkowskie, władze państwa trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym państwie członkowskim o decyzji o odrzuceniu wniosku.

1.   Uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie, o którym mowa w art. 98 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 11 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33, zawiera:

Do zgłoszenia można w stosownych przypadkach dołączyć dokumenty uzupełniające.

Jeżeli podstawę zgłoszenia sprzeciwu stanowi istnienie wcześniejszego znaku towarowego o reputacji i renomie, do sprzeciwu dołącza się:

Informacje i dowody, jakie należy przedstawić w uzasadnieniu stosowania wcześniejszego znaku towarowego, zawierają szczegółowe dane dotyczące lokalizacji, okresu, zasięgu geograficznego i natury używania wcześniejszego znaku towarowego oraz jego reputacji i renomy.

Uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie sporządza się na formularzu zamieszczonym w załączniku II.

2.   Okres trzech miesięcy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33, rozpoczyna się z dniem, w którym zainteresowane strony otrzymały drogą elektroniczną wezwanie do przystąpienia do konsultacji.

3.   Komisję należy powiadomić o wynikach konsultacji, o których mowa w art. 12 ust. 3 i 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33, w terminie jednego miesiąca od zakończenia konsultacji na formularzu zamieszczonym w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

1.   Wniosek o wprowadzenie w specyfikacji produktu zmiany na poziomie Unii, o której mowa w art. 105 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i w art. 15 i 16 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33, zawiera:

2.   Wniosek o wprowadzenie zmiany na poziomie Unii sporządza się na podstawie formularza udostępnionego w systemach informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. a). Państwa trzecie stosują formularz zamieszczony w załączniku IV.

Zmieniony jednolity dokument sporządza się zgodnie z art. 5. Elektroniczne odniesienie do publikacji specyfikacji produktu prowadzi do wersji skonsolidowanej proponowanej specyfikacji produktu. Wniosek pochodzący z państwa trzeciego może zawierać kopię wersji skonsolidowanej specyfikacji produktu zamiast elektronicznego odniesienia do opublikowanej kopii specyfikacji produktu.

3.   Informacje podlegające publikacji zgodnie z art. 97 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zawierają należycie wypełniony wniosek, o którym mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

1.   Powiadomienie o standardowych zmianach w specyfikacji produktu zgodnie z art. 17 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33 zawiera:

2.   Powiadomienie przekazywane przez państwo członkowskie zawiera oświadczenie tego państwa członkowskiego, że w jego opinii zatwierdzona zmiana spełnia wymogi określone w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 i rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/33.

3.   W przypadku produktów pochodzących z państw trzecich informacje przekazywane przez organy państwa trzeciego lub przez wnioskodawcę w rozumieniu art. 3, mających uzasadniony interes, zawierają dowód potwierdzający stosowanie zmiany w państwie trzecim. Informacje mogą zawierać skonsolidowaną specyfikację produktu udostępnioną publicznie zamiast odesłania do publikacji tej specyfikacji.

4.   Formularz udostępniony w systemach informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. a), wykorzystuje się do celów przekazywania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2.

5.   Formularz zamieszczony w załączniku V wykorzystuje się do przekazywania informacji, o których mowa w ust. 3.

1.   Powiadomienie o tymczasowej zmianie w specyfikacji produktu zgodnie z art. 18 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33zawiera:

2.   Powiadomienie przekazywane przez państwo członkowskie zawiera oświadczenie tego państwa członkowskiego, że w jego opinii zatwierdzona zmiana spełnia wymogi określone w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 i rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/33.

3.   W przypadku produktów pochodzących z państw trzecich informacje przekazywane przez organy państwa trzeciego lub przez wnioskodawcę w rozumieniu art. 3, mających uzasadniony interes, zawierają dowód potwierdzający stosowanie zmiany w państwie trzecim. Informacje mogą zawierać skonsolidowaną specyfikację produktu udostępnioną publicznie zamiast odesłania do publikacji tej specyfikacji.

4.   Formularz udostępniony w systemach informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. a), wykorzystuje się do powiadomień, o których mowa w ust. 1 i 2.

5.   Formularz zamieszczony w załączniku VI wykorzystuje się do powiadomień, o których mowa w ust. 3.

1.   Po wejściu w życie decyzji o objęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego Komisja wprowadza do elektronicznego rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, sporządzonego zgodnie z art. 104 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, następujące dane:

2.   W przypadku zatwierdzenia przez Komisję zmiany w specyfikacji produktu lub otrzymania przez Komisję informacji o zatwierdzonej zmianie w specyfikacji produktu, która wiąże się ze zmianą informacji zapisanych w rejestrze, Komisja wprowadza nowe dane z mocą od dnia wejścia w życie decyzji zatwierdzającej zmianę.

3.   Kiedy unieważnienie staje się skuteczne, Komisja usuwa nazwę z rejestru i zachowuje zapis dotyczący usunięcia.

4.   Wszystkie dane zawarte w elektronicznej bazie danych „E-Bacchus”, o której mowa w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 607/2009, wprowadza się do rejestru, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

5.   Rejestr jest ogólnie dostępny.

1.   Zgłoszenie w sprawie unieważnienia ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, o czym mowa w art. 106 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, musi zawierać:

Do zgłoszenia można w stosownych przypadkach dołączyć dokumenty uzupełniające.

Wniosek o unieważnienie sporządza się na formularzu zamieszczonym w załączniku VII.

1.   Podczas przeprowadzania kontroli, o których mowa w niniejszej sekcji, odpowiedzialne właściwe organy i jednostki certyfikujące stosują się do wymogów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004.

2.   W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się w kraju trzecim doroczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie rozlewu wina lub po nim zapewniana jest przez:

3.   Jednostki certyfikujące, o których mowa w art. 90 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, oraz jedna lub kilka jednostek certyfikujących, o których mowa w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, muszą spełniać wymogi normy międzynarodowej ISO/IEC 17065:2012 i zgodnie z tą normą muszą być akredytowane.

Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 oraz przez okres dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Republika Cypryjska nie będzie związana obowiązkiem spełnienia wymogów normy międzynarodowej ISO/IEC 17065:2012 i akredytowania zgodnie z tą normą.

4.   W przypadku gdy organ, o którym mowa w art. 90 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, oraz jeden lub kilka organów, o których mowa w ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu, weryfikują zgodność ze specyfikacją produktu, muszą zapewnić odpowiednie gwarancje obiektywizmu i bezstronności oraz dysponować wykwalifikowanym personelem i zasobami potrzebnymi do realizacji swoich zadań.

5.   Każdy podmiot zamierzający uczestniczyć w całości lub części produkcji lub, w stosownych przypadkach, pakowania produktu o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym jest zgłaszany odpowiednio właściwemu organowi kontrolnemu, o którym mowa w art. 90 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

6.   Państwa członkowskie są upoważnione do nakładania opłat na podmioty gospodarcze podlegające kontrolom w celu pokrycia kosztów ponoszonych w związku z wprowadzeniem i działaniem systemu kontroli.

1.   Przeprowadzana przez właściwy organ lub jednostki certyfikujące doroczna weryfikacja, o której mowa w art. 90 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, obejmuje:

Doroczną weryfikację prowadzi się w państwie członkowskim, w którym zgodnie ze specyfikacją produktu odbywa się produkcja; weryfikację tę przeprowadza się za pomocą co najmniej jednej z następujących metod:

Jeżeli państwa członkowskie decydują się na prowadzenie wyrywkowych kontroli, o których mowa w akapicie drugim lit. a), wybierają minimalną liczbę podmiotów podlegających tym kontrolom.

Jeżeli państwa członkowskie decydują się na pobieranie próbek, o którym mowa w akapicie drugim lit. b), gwarantują, że kontrole, dzięki ich liczbie, charakterowi i częstotliwości, są reprezentatywne dla całego przedmiotowego wytyczonego obszaru geograficznego i odpowiadają ilości produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia ich do obrotu.

2.   Badanie, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b), prowadzone jest na anonimowych próbkach i ma wykazać, że badany produkt jest zgodny z cechami charakterystycznymi i jakością opisanymi w specyfikacji produktu dla właściwej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

Badanie wykonywane jest na każdym etapie procesu produkcji oraz w stosownych przypadkach na etapie pakowania. Każda pobrana próbka jest reprezentatywna dla odpowiednich win będących w posiadaniu podmiotu.

3.   W celu sprawdzenia zgodności ze specyfikacją produktu, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. c), organ kontrolny:

4.   Doroczna weryfikacja gwarantuje, że w odniesieniu do produktu nie można stosować chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, chyba że:

5.   W przypadku chronionej transgranicznej nazwy pochodzenia lub chronionego transgranicznego oznaczenia geograficznego weryfikację może przeprowadzić organ kontrolny któregokolwiek z zainteresowanych państw członkowskich.

6.   Do obrotu można wprowadzić każdy produkt niespełniający warunków przewidzianych w ust. 1–5, ale bez odpowiedniej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że spełniono inne wymogi prawne.

7.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 doroczną weryfikację można prowadzić na etapie pakowania produktu na terenie innego państwa członkowskiego niż państwo członkowskie, w którym odbyła się produkcja, w którym to przypadku stosuje się art. 43 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/273.

Właściwe organy lub jednostki certyfikujące różnych państw członkowskich odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego współpracują w szczególności w celu zapewnienia, aby, jeżeli chodzi o obowiązki dotyczące pakowania, podmioty mające siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie, w którym odbywa się produkcja wina, którego nazwa jest zarejestrowana jako chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, spełniały obowiązki w zakresie kontroli danej specyfikacji produktu.

8.   Ust. 1–5 mają zastosowanie do win korzystających z tymczasowej ochrony krajowej na podstawie art. 8 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33.

1.   O wniosku o objęcie ochroną określenia tradycyjnego Komisję informują – zgodnie z art. 30 ust. 3 – właściwe organy państw członkowskich lub państw trzecich lub reprezentatywne organizacje zawodowe mające siedzibę w państwach trzecich.

2.   W przypadku wniosku złożonego przez reprezentatywną organizację zawodową mającą siedzibę w państwie trzecim, wnioskodawca przekazuje Komisji – zgodnie z art. 30 ust. 3 – szczegółowe informacje dotyczące reprezentatywnych organizacji zawodowych i ich członków. Komisja podaje te informacje do wiadomości publicznej.

1.   Państwo członkowskie, państwo trzecie lub każda osoba fizyczna lub prawna mające uzasadniony interes mogą złożyć sprzeciw wobec wniosku o objęcie ochroną określenia tradycyjnego w terminie dwóch miesięcy od daty publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej aktu wykonawczego, o którym mowa w art. 28 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33.

2.   Sprzeciw jest zgłaszany Komisji zgodnie z art. 30 ust. 3.

1.   Właściwie umotywowany sprzeciw zawiera szczegółowe informacje dotyczące faktów, dowody oraz uwagi przedstawione na poparcie sprzeciwu wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

2.   Jeżeli podstawę zgłoszenia sprzeciwu stanowi istnienie wcześniejszego znaku towarowego o reputacji i renomie, do sprzeciwu dołącza się:

Informacje i dowody, jakie należy przedstawić w uzasadnieniu stosowania wcześniejszego znaku towarowego, zawierają szczegółowe dane dotyczące lokalizacji, okresu, zasięgu geograficznego i natury używania wcześniejszego znaku towarowego oraz jego reputacji i renomy.

3.   Jeżeli szczegóły dotyczące wcześniejszego prawa (wcześniejszych praw), podstawy (podstaw), faktów, dowodów lub uwag bądź dokumenty uzupełniające, o których mowa w ustępach 1 i 2, nie zostały dostarczone w terminie zgłoszenia sprzeciwu lub jeżeli brakuje szczegółów lub dokumentów, Komisja odpowiednio informuje organ lub osobę, które zgłosiły sprzeciw, i wzywa je do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca sprzeciw z powodu jego niedopuszczalności. Decyzję o odrzuceniu sprzeciwu z powodu jego niedopuszczalności podaje się do wiadomości organu lub osoby, które zgłosiły sprzeciw, oraz państwa członkowskiego, organów państwa trzeciego lub reprezentatywnej organizacji zawodowej mającej siedzibę w danym państwie trzecim.

1.   W przypadku gdy Komisja informuje wnioskodawcę, który złożył wniosek o objęcie ochroną, o sprzeciwie, który nie został odrzucony zgodnie z art. 23 ust. 3, wnioskodawca musi przedstawić uwagi w terminie dwóch miesięcy od daty przekazania informacji.

2.   Strony przedstawiają uwagi na temat informacji otrzymanych od innych stron, jeżeli Komisja wezwała je do tego w trakcie weryfikacji sprzeciwu, w razie potrzeby w terminie dwóch miesięcy od wydania takiego wezwania.

1.   Po wejściu w życie decyzji o objęciu ochroną określenia tradycyjnego Komisja wprowadza do elektronicznego rejestru chronionych określeń tradycyjnych następujące dane:

2.   Elektroniczny rejestr chronionych określeń tradycyjnych udostępnia się publicznie.

1.   Art. 21–24 stosuje się odpowiednio do zgłoszenia w sprawie zmiany chronionego określenia tradycyjnego.

2.   W przypadku gdy Komisja zatwierdzi zmianę określenia tradycyjnego, Komisja zapisuje nowe specyfikacje z mocą od dnia wejścia w życie aktu wykonawczego, w którym zatwierdzono tę zmianę.

1.   Zgłoszenie w sprawie unieważnienia ochrony określenia tradycyjnego zawiera:

Do zgłoszenia można w stosownych przypadkach dołączyć dokumenty uzupełniające.

2.   Jeżeli szczegółowe informacje dotyczące podstaw, faktów, dowodów lub uwag a także dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co zgłoszenie w sprawie unieważnienia, Komisja odpowiednio informuje o tym autora zgłoszenia w sprawie unieważnienia, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy.

Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja uznaje zgłoszenie w sprawie unieważnienia za niedopuszczalne i odrzuca takie zgłoszenie. O decyzji, w której uznano zgłoszenie za niedopuszczalne, należy powiadomić autora zgłoszenia w sprawie unieważnienia.

1.   Jeżeli Komisja nie uzna zgłoszenia w sprawie unieważnienia za niedopuszczalne zgodnie z art. 28 ust. 2, informuje o zgłoszeniu w sprawie unieważnienia państwo członkowskie, organy państwa trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym państwie trzecim, wzywając ich do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od daty takiego wezwania. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się autorowi zgłoszenia.

W trakcie rozpatrywania zgłoszenia w sprawie unieważnienia Komisja wzywa strony do przedstawienia w terminie dwóch miesięcy od wydania takiego wezwania uwag na temat informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli państwo członkowskie, organy państwa trzeciego, wnioskodawca mający siedzibę w danym państwie trzecim lub autor zgłoszenia w sprawie unieważnienia nie przedstawiają żadnych uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja zajmuje stanowisko w sprawie zgłoszenia.

3.   Komisja podejmuje decyzję o unieważnieniu ochrony danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja analizuje, czy spełniono podstawy, o których mowa w art. 36 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33.

O decyzji o unieważnieniu ochrony określenia tradycyjnego powiadamia się autora zgłoszenia w sprawie unieważnienia i państwo członkowskie lub organy danego państwa trzeciego.

4.   W przypadku wielu zgłoszeń w sprawie unieważnienia wniesionych w odniesieniu do określenia tradycyjnego oraz w przypadku gdy na podstawie wstępnego rozpatrzenia co najmniej jednego zgłoszenia można stwierdzić, że dalsza ochrona określenia tradycyjnego nie jest możliwa, Komisja może zawiesić inne postępowania w sprawie unieważnienia. Komisja powiadamia strony, które wniosły pozostałe zgłoszenia w sprawie unieważnienia, o dotyczącej ich decyzji podjętej w toku postępowania.

W przypadku przyjęcia decyzji o unieważnieniu określenia tradycyjnego zawieszone postępowania w sprawie unieważnienia uznaje się za zamknięte oraz należycie powiadamia się autorów zgłoszeń w sprawie unieważnienia.

5.   Kiedy decyzja o unieważnieniu określenia tradycyjnego staje się skuteczna, Komisja usuwa nazwę z rejestru i zachowuje zapis dotyczący usunięcia.

1.   Dokumenty i informacje niezbędne w celu wdrożenia przepisów rozdziału II przekazuje się Komisji w następujący sposób:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. a) właściwe organy państw członkowskich przekazują Komisji uzasadnione oświadczenia o sprzeciwie, powiadomienia o wyniku konsultacji przeprowadzonych w celu osiągnięcia porozumienia w kontekście procedury zgłaszania sprzeciwu i zgłoszeń w sprawie unieważnienia, o których mowa odpowiednio w art. 11, 12 i 21 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/33, za pośrednictwem poczty elektronicznej, korzystając z formularzy zawartych odpowiednio w załączniku II, III i VII do niniejszego rozporządzenia.

3.   Dokumenty i informacje niezbędne w celu wdrożenia przepisów rozdziału III przekazuje się Komisji za pośrednictwem poczty elektronicznej, korzystając z formularzy zawartych w załącznikach VIII–XI.

4.   Komisja przekazuje i udostępnia informacje właściwym organom państw członkowskich za pośrednictwem systemów informacji wprowadzonych przez Komisję zgodnie z ust. 1 lit. a). Komisja przekazuje informacje w kontekście procedur, o których mowa w ust. 1 lit. b) oraz ust. 2 i 3, państwom członkowskim, właściwym organom i reprezentatywnym organizacjom zawodowym państw trzecich, a także osobom fizycznym lub prawnym, które mają uzasadniony interes na podstawie niniejszego rozporządzenia, za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Państwa członkowskie, właściwe organy i reprezentatywne organizacje zawodowe państw trzecich, a także osoby fizyczne lub prawne, które mają uzasadniony interes na podstawie niniejszego rozporządzenia, mogą skontaktować się z Komisją za pośrednictwem poczty elektronicznej na dwa adresy podane w załączniku XII w celu otrzymania informacji na temat praktycznych aspektów dostępu do systemów informacji, metod komunikacji i sposobu udostępniania informacji wymaganych w celu wdrożenia przepisów rozdziału II i III.

1.   Przekazywanie i przedkładanie informacji, o którym mowa w art. 30, uznaje się za dokonane w dniu otrzymania tych informacji przez Komisję.

2.   Komisja przekazuje właściwym organom państw członkowskich potwierdzenie otrzymania wszystkich przekazanych informacji i wszystkich dokumentów przesłanych za pośrednictwem systemów informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. a), za pośrednictwem systemów informacji.

Komisja nadaje numer akt każdemu nowemu wnioskowi o objęcie ochroną, wnioskowi o wprowadzenie zmiany na poziomie Unii, przekazanym informacjom na temat wniosków o wprowadzenie standardowych zmian i przekazanym informacjom na temat wniosków o wprowadzenie tymczasowych zmian.

Potwierdzenie odbioru zawiera co najmniej następujące elementy:

Komisja przekazuje i udostępnia informacje i uwagi dotyczące takich przekazanych i przedstawionych informacji za pośrednictwem systemów informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. a).

3.   W odniesieniu do przekazywania i przedkładania akt za pośrednictwem poczty elektronicznej Komisja potwierdza odbiór za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Komisja nadaje numer akt każdemu nowemu wnioskowi o objęcie ochroną, wnioskowi o wprowadzenie zmiany na poziomie Unii, przekazanym informacjom na temat wniosków o wprowadzenie standardowych zmian i przekazanym informacjom na temat wniosków o wprowadzenie tymczasowych zmian.

Potwierdzenie odbioru zawiera co najmniej następujące elementy:

Komisja przekazuje i udostępnia informacje i uwagi dotyczące takich przekazanych i przedstawionych informacji za pośrednictwem poczty elektronicznej.

4.   Do przekazywania i udostępniania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, stosuje się odpowiednio art. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/1183 i art. 1–5 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1185.