(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na wstępny okres nieprzekraczający trzech lat, który może zostać przedłużony na okres kolejnych trzech lat, na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Belgia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach południowo-zachodnich. Na mocy rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2439 (2) Komisja ustanowiła plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach południowo-zachodnich na okres 2016–2018, który został uchylony i zastąpiony rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/2374 (3), w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej przez Belgię, Hiszpanię, Francję, Niderlandy i Portugalię w 2016 r. Rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2374 zostało zmienione rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/44 (4).

(4)

W dniu 31 maja 2018 r. Belgia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia po konsultacji z Regionalnym Komitetem Doradczym ds. Wód Południowo-Zachodnich przedstawiły Komisji nową wspólną rekomendację. Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) (5). W dniu 11 września 2018 r. odbyło się spotkanie grupy ekspertów składającej się z przedstawicieli 28 państw członkowskich i Komisji oraz Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatora w celu omówienia odnośnych środków.

(5)

Rozporządzeniem delegowanym (UE) 2016/2374 przewidziano wyłączenie z obowiązku wyładunku w odniesieniu do homarca złowionego włokami dennymi w podobszarach 8 i 9 Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES), ponieważ istniejące dane naukowe wykazują możliwe wysokie wskaźniki przeżycia, przy uwzględnieniu cech narzędzi połowowych ukierunkowanych na gatunki, praktyki połowowe i ekosystem. W swojej ocenie (6) STECF stwierdził, że ostatnie doświadczenia i badania przeprowadzone w latach 2016–2018 wykazują wskaźniki przeżycia w zakresie obserwowanym w ramach poprzednich prac. W związku z tym, biorąc pod uwagę fakt, że okoliczności nie uległy zmianie, należy utrzymać wyłączenie z uwagi na przeżywalność w wodach południowo-zachodnich dla gatunków dennych w planie w zakresie odrzutów na okres 2019–2021.

(6)

W przypadku rajowatych złowionych przy użyciu wszystkich narzędzi połowowych w podobszarach ICES 8 i 9 brak jest szczegółowych danych naukowych dotyczących wskaźników przeżycia dla całego segmentu floty oraz dla kombinacji, które korzystają z wyłączenia. Uznaje się, że – z kilkoma wyjątkami – wskaźniki przeżycia są zasadniczo rzetelne, jednak konieczne są dodatkowe dane. W celu zebrania tych danych należy kontynuować połowy i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie powinno zostać przyznane, ale państwa członkowskie powinny mieć obowiązek przekazywania odpowiednich danych umożliwiających STECF pełną ocenę uzasadnienia a Komisji przeprowadzenie przeglądu. Państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu powinny przedłożyć, tak szybko jak to możliwe, przed dniem 31 maja każdego roku: a) plan działania opracowany w celu zwiększenia przeżywalności oraz wypełnienia luk w danych określonych przez STECF, który będzie co roku oceniany przez STECF, b) coroczne sprawozdania z postępów i wszelkich zmian lub dostosowań wprowadzonych w programach dotyczących przeżywalności.

(7)

W odniesieniu do wskaźników przeżycia rajowatych – przy niskim poziomie wiedzy naukowej na ich temat – stwierdzono, że wskaźnik przeżycia u rai dwuplamej (Leucoraja naevus) jest znacznie niższy niż w przypadku innych gatunków. Jednak całkowite wykluczenie tego gatunku z wyłączenia uniemożliwiłoby prowadzenie połowów i stałe, rzetelne gromadzenie danych. W związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie to należy przyznać jedynie na rok, a nowe badania i środki na rzecz poprawy przeżywalności powinny zostać opracowane w trybie pilnym i przekazane STECF do oceny najszybciej jak to możliwe, przed dniem 31 maja 2019 r.

(8)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się również wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do morlesza bogara złowionego tradycyjnym narzędziem połowowym „voracera” w rejonie ICES 9a. Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia odrzutów morlesza bogara. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że wyłączenie jest w pełni uzasadnione. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(9)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się również wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do morlesza bogara złowionego w ramach połowów haczykowych w rejonie ICES 10. Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia odrzutów morlesza bogara w tym rodzaju połowów. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że wyłączenie jest w pełni uzasadnione. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(10)

Rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2374 zawierało wyłączenia de minimis z obowiązku wyładunku na mocy art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w odniesieniu do soli złowionych przy użyciu włoków rozprzowych i włoków dennych w rejonach ICES 8a i 8b, oraz w odniesieniu do soli złowionych za pomocą drygawic i sieci skrzelowych w rejonach ICES 8a i 8b. Dane przedstawione przez państwa członkowskie w odniesieniu do tych wyłączeń w nowej wspólnej rekomendacji zostały zweryfikowane przez STECF (7). STECF stwierdził, że wspólna rekomendacja zawiera uzasadnione argumenty dotyczące trudności zwiększenia selektywności w połączeniu z nieproporcjonalnymi kosztami postępowania z niezamierzonymi połowami. W związku z tym, biorąc pod uwagę fakt, że okoliczności nie uległy zmianie, należy utrzymać wyłączenia de minimis w wodach południowo-zachodnich dla gatunków dennych w planie w zakresie odrzutów na okres 2019–2021.

(11)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2374 przewidziano wyłączenie de minimis z obowiązku wyładunku na mocy art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w odniesieniu do morszczuka złowionego przy użyciu włoków i niewodów w podobszarach ICES 8 i 9. Dane dostarczone przez państwa członkowskie w odniesieniu do tego wyłączenia zostały zweryfikowane przez STECF, który stwierdził (8), że należy przeprowadzić więcej badań w celu oceny poprawy selektywności. W celu zebrania tych danych należy kontynuować połowy i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie powinno zostać przyznane tymczasowo, ale państwa członkowskie powinny mieć obowiązek przekazywania odpowiednich danych umożliwiających STECF pełną ocenę uzasadnienia a Komisji przeprowadzenie przeglądu. W związku z tym wyłączenie de minimis powinno być tymczasowo przyznane do dnia 31 grudnia 2019 r. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje w możliwie najkrótszym terminie przed dniem 31 maja 2019 r. do oceny przez STECF.

(12)

Nowa wspólna rekomendacja zawiera nowe wyłączenia de minimis w odniesieniu do:

(13)

Państwa członkowskie dostarczyły informacje dotyczące wyłączeń de minimis dla beryksów i widlaka białego złowionych w ramach połowów haczykowych w podobszarze ICES 10. STECF dokonał przeglądu tych informacji i stwierdził, że zawierały one uzasadnione argumenty wykazujące, że trudno będzie uzyskać dalszą poprawę w zakresie selektywności lub będzie ona wiązać się z nieproporcjonalnymi kosztami postępowania z niezamierzonymi połowami. Należy zatem uwzględnić te wyłączenia de minimis w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(14)

Informacje przekazane przez państwa członkowskie należy uzupełnić w odniesieniu do nowych wyłączeń de minimis dla każdego z tych gatunków oddzielnie:

W tych okolicznościach indywidualne wyłączenia dotyczące każdego gatunku powinny być ograniczone do jednego roku, a państwa członkowskie powinny mieć obowiązek przekazywania odpowiednich danych umożliwiających STECF pełną ocenę uzasadnienia a Komisji przeprowadzenie przeglądu. Przedmiotowe wyłączenia de minimis powinny być tymczasowo przyznane do dnia 31 grudnia 2019 r. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje w możliwie najkrótszym terminie przed dniem 31 maja 2019 r. do oceny przez STECF.

(15)

Aby zapewnić wiarygodne oszacowania poziomów odrzutów na potrzeby ustalenia całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC), państwa członkowskie powinny – w przypadkach gdy wyłączenie de minimis było oparte na ekstrapolacji informacji dotyczących ograniczonej ilości danych i częściowych informacji na temat floty – zapewnić przekazywanie dokładnych i weryfikowalnych danych dla całej floty objętej tym przepisem dotyczącym wyłączenia de minimis.

(16)

Środki zaproponowane w nowej wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 15 ust. 4, art. 15 ust. 5 lit. c) oraz art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do niniejszego rozporządzenia.

(17)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Komisja przeanalizowała zarówno ocenę STECF, jak i potrzebę zapewnienia przez państwa członkowskie pełnego wdrożenia obowiązku wyładunku w dniu 1 stycznia 2019 r. W kilku przypadkach wyłączenia wymagają dalszej działalności połowowej i gromadzenia danych w celu uwzględnienia uwag przedstawionych przez STECF. W tych przypadkach Komisja uznaje, że zezwolenie na stosowanie tymczasowych wyłączeń stanowi pragmatyczne i ostrożne podejście do zarządzania rybołówstwem przy założeniu, że brak takich wyłączeń uniemożliwiałby gromadzenie danych niezbędnych do właściwego i świadomego zarządzania odrzutami, w dążeniu do pełnej realizacji obowiązku wyładunku.

(18)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą związaną z okresem połowu statków unijnych oraz jego planowanie, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 stycznia 2019 r.,

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

W celu wdrożenia obowiązku wyładunku art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważniono Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na wstępny okres nieprzekraczający trzech lat, który może zostać przedłużony na okres kolejnych trzech lat, na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/2438 (2) ustanowiono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach północno-zachodnich na okres 2016–2018 w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej Komisji przez Belgię, Hiszpanię, Francję, Irlandię, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo. Rozporządzenie to zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/2375 (3).

(4)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2375 określono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach północno-zachodnich na okres 2017–2018 w następstwie nowej wspólnej rekomendacji przedłożonej przez Belgię, Hiszpanię, Francję, Irlandię, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo. Rozporządzenie to zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/46 (4).

(5)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2018/46 ustanowiono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych i połowów głębinowych w wodach północno-zachodnich na rok 2018 w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej przez Belgię, Hiszpanię, Francję, Irlandię, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo.

(6)

Belgia, Hiszpania, Francja, Irlandia, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem na wodach północno-zachodnich. Po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Północno-Zachodnich oraz Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Zasobów Pelagicznych te państwa członkowskie przedstawiły Komisji w dniu 31 maja 2018 r. nową wspólną rekomendację dotyczącą planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do połowów niektórych gatunków dennych w wodach północno-zachodnich na okres 2019–2021. Wspólna rekomendacja została zmieniona w dniu 30 sierpnia 2018 r.

(7)

Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) (5). W dniu 11 września 2018 r. odbyło się spotkanie grupy ekspertów składającej się z przedstawicieli 28 państw członkowskich i Komisji oraz Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatora w celu omówienia odnośnych środków. W odniesieniu do niektórych stad, takich jak gładzica, STECF stwierdził, że możliwe, iż wskaźniki przeżycia poszczególnych ryb nie są tak miarodajne jak wskaźniki przeżycia w innych gatunkach. Komisja wzięła jednak pod uwagę relatywne skutki tego wyłączenia dla całości zasobów, porównała ze skutkami dla poszczególnych ryb i rozważyła w kontekście potrzeby kontynuacji działalności połowowej ze względu na konieczność gromadzenia danych celem uwzględnienia uwag STECF. W przypadkach, gdy względna ilość martwych odrzutów jest stosunkowo niewielka, Komisja uznaje, że zezwolenie na stosowanie tymczasowych wyłączeń stanowi pragmatyczne i ostrożne podejście do zarządzania rybołówstwem przy założeniu, że brak takich wyłączeń uniemożliwiałby gromadzenie danych niezbędnych do właściwego i świadomego zarządzania odrzutami, w dążeniu do pełnej realizacji obowiązku wyładunku.

(8)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2018/46 przewidziano wyłączenie z uwagi na przeżywalność z obowiązku wyładunku, o którym mowa w art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w odniesieniu do homarca złowionego przy użyciu więcierzy, pułapek lub koszy w podobszarach ICES 6 i 7, w oparciu o dane naukowe, w których wykazano wskaźniki przeżycia. Dane te zostały ocenione w poprzednich latach, a STECF stwierdził (6), że wyłączenie jest uzasadnione. W nowej wspólnej rekomendacji sugeruje się dalsze stosowanie tego wyłączenia. Biorąc pod uwagę, że okoliczności nie uległy zmianie, wyłączenie należy utrzymać w planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(9)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2018/46 przewidziano wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do osobników soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony (MCRS) złowionych przy użyciu włoków rozpornicowych na poziomie 80–99 mm w rejonie ICES 7d w obrębie sześciu mil morskich od linii brzegu i poza określonymi obszarami dojrzewania narybku, w oparciu o dane naukowe, w których wykazano wskaźniki przeżycia odrzutów. Dane te zostały ocenione w poprzednich latach, a STECF stwierdził (7), że dane były wystarczające. W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się dalsze stosowanie tego wyłączenia. STECF wskazał, że nie przedstawiono żadnych nowych informacji dotyczących lokalizacji obszarów dojrzewania narybku (8). Ze względu na to, że obecnie nie określono obszarów dojrzewania narybku, wyłączenie może zostać uwzględnione w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021, ale państwa członkowskie powinny przedstawić odpowiednie informacje natychmiast po tym, gdy takie obszary zostaną zidentyfikowane.

(10)

W nowej wspólnej rekomendacji sugeruje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homarca złowionego przy użyciu włoków dennych o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 100 mm i w odniesieniu do homarca złowionego włokami dennymi o rozmiarze oczek sieci wynoszącym 70–99 mm, w połączeniu z wariantami narzędzi selektywnych (połowy TR1 i TR2) w podobszarze ICES 7. Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia odrzutów homarca w tym rodzaju połowów. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że badanie dotyczące przeżywalności przeprowadzone przy użyciu włoków Seltra dostarczyło wystarczających danych, jednak nadal trudno ocenić ogólny wpływ na ekstensywne połowy homarca przy użyciu innych narzędzi połowowych. STECF stwierdził, że przy założeniu, że stosunkowo wysoki wskaźnik przeżycia ma zastosowanie do wszystkich narzędzi połowowych, w tym rodzaju połowów zakłada się stosunkowo niski wskaźnik odrzutów. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(11)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homarca złowionego w rejonie ICES 6a, w odległości do dwunastu mil morskich od linii brzegu, przy użyciu włoków rozpornicowych o rozmiarze oczek sieci wynoszącym 80–110 mm w połączeniu z wariantami narzędzi selektywnych. Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia odrzutów homarca w tym rodzaju połowów. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że badanie dotyczące przeżywalności jest miarodajne i wykazuje stosunkowo wysoki wskaźnik przeżycia. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(12)

W przypadku rajowatych złowionych przy użyciu wszystkich narzędzi połowowych w podobszarach ICES 6 i 7 brak jest szczegółowych danych naukowych dotyczących wskaźników przeżycia dla całego segmentu floty oraz dla kombinacji, które korzystają z wyłączenia. Uznaje się, że – z kilkoma wyjątkami – wskaźniki przeżycia są zasadniczo rzetelne, jednak konieczne są dodatkowe dane. W celu zebrania tych danych należy kontynuować połowy i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie powinno zostać przyznane, ale państwa członkowskie powinny mieć obowiązek przekazywania odpowiednich danych umożliwiających STECF pełną ocenę uzasadnienia a Komisji przeprowadzenie przeglądu. Państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu powinny przedłożyć, tak szybko jak to możliwe, przed dniem 31 maja każdego roku: a) plan działania opracowany w celu zwiększenia przeżywalności oraz wypełnienia luk w danych określonych przez STECF, który będzie co roku oceniany przez STECF, b) coroczne sprawozdania z postępów i wszelkich zmian lub dostosowań wprowadzonych w programach dotyczących przeżywalności.

(13)

W odniesieniu do wskaźników przeżycia rajowatych – przy niskim poziomie wiedzy naukowej na ich temat – stwierdzono, że wskaźnik przeżycia u rai dwuplamej (Leucoraja naevus) jest znacznie niższy niż w przypadku innych gatunków. Jednak całkowite wykluczenie tego gatunku z wyłączenia uniemożliwiłoby prowadzenie połowów i stałe, rzetelne gromadzenie danych. W związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie to należy przyznać jedynie na rok, a nowe badania i środki na rzecz poprawy przeżywalności powinny zostać opracowane w trybie pilnym i przekazane STECF do oceny najszybciej jak to możliwe, przed dniem 31 maja 2019 r.

(14)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do gładzicy złowionej za pomocą drygawic lub włoków rozpornicowych w rejonach ICES 7d, 7e, 7f i 7 g. Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia gładzicy w tym rodzaju połowów. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że badanie dotyczące przeżywalności jest miarodajne i wykazuje stosunkowo wysoki wskaźnik przeżycia. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(15)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do gładzicy, złowionej w rejonach ICES 7a–7k, przez statki używające włoków rozprzowych, o maksymalnej mocy silnika 221 kW, o maksymalnej długości 24 metrów, dokonujące połowów w odległości do 12 mil morskich od brzegu oraz o czasie trwania holowania trwającym nie dłużej niż półtorej godziny i przez statki używające włoków rozprzowych, o mocy silnika ponad 221 kW, stosujące linę separatora kamieni lub panel uwalniania zanieczyszczeń dennych. Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia gładzicy w tym rodzaju połowów. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że są one dobrej jakości. STECF wskazał jednak, że nie obejmują one wszystkich zainteresowanych państw członkowskich, oraz że w przypadku tego rodzaju połowów na przeżywalność ma wpływ wiele czynników i jest ona bardzo zróżnicowana. STECF stwierdził ponadto, że ze względu na tę zmienność nie jest możliwe dokonanie wiarygodnej oceny wpływu, jaki może mieć wyłączenie. W tych okolicznościach wyłączenie powinno być ograniczone do jednego roku, aby umożliwić dalsze gromadzenie danych, a państwa członkowskie powinny mieć obowiązek przekazywania odpowiednich danych umożliwiających STECF pełną ocenę uzasadnienia a Komisji przeprowadzenie przeglądu. W związku z tym wyłączenie to może zostać uwzględnione w planie w zakresie odrzutów do dnia 31 grudnia 2019 r., a zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje możliwie jak najszybciej przed dniem 31 maja 2019 r. w celu oceny przez STECF.

(16)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do gatunków złowionych przy użyciu więcierzy, pułapek i koszy na wodach północno-zachodnich (podobszary ICES 5, 6 i 7). Państwa członkowskie dostarczyły dane naukowe w celu wykazania wskaźników przeżycia gatunków złowionych w tym rodzaju połowów. Dane zostały przedłożone STECF, który stwierdził, że przeżywalność w ramach odrzutów osobników gatunków poławianych za pomocą pułapek i więcierzy może być znaczna. Wyłączenie to można zatem uwzględnić w nowym planie w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(17)

Rozporządzenie delegowane (UE) 2018/46 zawierało wyłączenia de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych rodzajów rybołówstwa. Dane dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF (9), który stwierdził, że dokumenty przedłożone przez państwa członkowskie zawierają uzasadnione argumenty potwierdzające, że dalsza poprawa selektywności jest trudna do osiągnięcia, lub dotyczące nieproporcjonalnych kosztów postępowania z niezamierzonymi połowami, poparte w niektórych przypadkach jakościową oceną kosztów. W świetle powyższego oraz biorąc pod uwagę, że okoliczności nie uległy zmianie, należy kontynuować stosowanie wyłączeń de minimis, zgodnie z wartościami procentowymi zaproponowanymi w nowej wspólnej rekomendacji, w odniesieniu do:

(18)

W nowej wspólnej rekomendacji zaproponowano wyłączenia de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do:

(19)

STECF dokonał przeglądu danych dotyczących nowych wyłączeń de minimis dotyczących plamiaka, dorsza atlantyckiego, ostroboka i makreli złowionych przez statki używające włoków dennych, niewodów i włoków rozprzowych, w wyniku którego stwierdzono (10), że konieczne są dodatkowe informacje. Z uwagi na konieczność dalszego prowadzenia połowów i gromadzenia danych indywidualne wyłączenia dotyczące każdego gatunku powinny być ograniczone do jednego roku, a państwa członkowskie powinny mieć obowiązek przekazywania odpowiednich danych umożliwiających STECF pełną ocenę uzasadnienia a Komisji przeprowadzenie przeglądu. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje w możliwie najkrótszym terminie przed dniem 31 maja 2019 r. do oceny przez STECF. W związku z tym wyłączenia te powinny być stosowane tymczasowo do dnia 31 grudnia 2019 r.

(20)

Aby zapewnić wiarygodne oszacowania poziomów odrzutów na potrzeby ustalenia całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC), państwa członkowskie powinny – w przypadkach gdy wyłączenie de minimis było oparte na ekstrapolacji informacji dotyczących ograniczonej ilości danych i częściowych informacji na temat floty – zapewnić przekazywanie dokładnych i weryfikowalnych danych dla całej floty objętej tym przepisem dotyczącym wyłączenia de minimis.

(21)

Zgodnie z art. 15 ust. 5 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 plany w zakresie odrzutów mogą obejmować również środki techniczne dotyczące połowów lub gatunków objętych obowiązkiem wyładunku. Aby zwiększyć selektywność narzędzi połowowych i zmniejszyć niezamierzone połowy w Morzu Celtyckim i Morzu Irlandzkim, należy wprowadzić szereg selektywnych środków w odniesieniu do połowów gatunków dennych. W oparciu o informacje przekazane przez państwa członkowskie STECF stwierdził, że proponowane zmiany w celu zwiększenia selektywności w wodach północno-zachodnich są jedną z bardzo niewielu prób podejmowanych w ramach grup regionalnych w celu złagodzenia problemów związanych z niezamierzonymi połowami. Środki techniczne należy zatem włączyć do nowego planu w zakresie odrzutów na lata 2019–2021.

(22)

Środki zaproponowane w nowej wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 15 ust. 4, art. 15 ust. 5 lit. c) oraz art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do niniejszego rozporządzenia.

(23)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Komisja przeanalizowała zarówno ocenę STECF, jak i potrzebę zapewnienia przez państwa członkowskie pełnego wdrożenia obowiązku wyładunku w dniu 1 stycznia 2019 r. W kilku przypadkach wyłączenia wymagają dalszej działalności połowowej i gromadzenia danych w celu uwzględnienia uwag przedstawionych przez STECF. W tych przypadkach Komisja uznaje, że zezwolenie na stosowanie tymczasowych wyłączeń stanowi pragmatyczne i ostrożne podejście do zarządzania rybołówstwem przy założeniu, że brak takich wyłączeń uniemożliwiałby gromadzenie danych niezbędnych do właściwego i świadomego zarządzania odrzutami, w dążeniu do pełnej realizacji obowiązku wyładunku.

(24)

W związku z nową wspólną rekomendacją należy uchylić rozporządzenie delegowane (UE) 2018/46.

(25)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowu statków unijnych oraz na powiązaną działalność gospodarczą, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 stycznia 2019 r.,

(1)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (2) ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

W art. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 przewidziano przyjęcie planów wieloletnich zawierających środki ochronne w odniesieniu do połowów niektórych stad na danym obszarze geograficznym.

(3)

Takie plany wieloletnie zawierają szczegóły realizacji obowiązku wyładunku i mogą upoważniać Komisję do dokładniejszego określenia tych szczegółów na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie.

(4)

W przypadku braku planu wieloletniego art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do realizacji obowiązku wyładunku w formie planów w zakresie odrzutów na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie.

(5)

Belgia, Dania, Francja, Niemcy, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu połowami w Morzu Północnym. Po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Morza Północnego te państwa członkowskie przedstawiły Komisji w dniu 31 maja 2017 r. wspólną rekomendację dotyczącą planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów dennych w Morzu Północnym. Na podstawie tej wspólnej rekomendacji rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/45 (3) ustanowiono plan w zakresie odrzutów mający zastosowanie do tych połowów w 2018 r.

(6)

W dniu 4 lipca 2018 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły rozporządzenie (UE) 2018/973 ustanawiające wieloletni plan w odniesieniu do stad dennych w Morzu Północnym oraz połowów eksploatujących te stada. W art. 11 tego rozporządzenia uprawnia się Komisję do przyjmowania aktów delegowanych określających szczegóły obowiązku wyładunku na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie.

(7)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Morza Północnego oraz Regionalnym Komitetem Doradczym ds. Zasobów Pelagicznych Belgia, Dania, Francja, Niemcy, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo przedstawiły Komisji w dniu 30 maja 2018 r. wspólną rekomendację dotyczącą szczegółów realizacji obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów dennych w Morzu Północnym. W dniu 30 sierpnia 2018 r. we wspólnej rekomendacji wprowadzono zmiany.

(8)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/973 Morze Północne obejmuje rejony ICES 2a, 3a oraz podobszar ICES 4.

(9)

Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) zweryfikował opinie naukowe otrzymane od właściwych podmiotów naukowych (4). W dniu 11 września 2018 r. przedmiotowe środki omówiono na posiedzeniu grupy ekspertów, w którym wzięli udział przedstawiciele 28 państw członkowskich i Komisji oraz Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatora.

(10)

W odniesieniu do niektórych stad, takich jak gładzica, STECF stwierdził, że wskaźniki przeżycia poszczególnych gatunków ryb mogą nie być tak rzetelne jak wskaźniki obliczone w przypadku innych gatunków. Komisja wzięła jednak pod uwagę relatywne skutki tego wyłączenia dla zasobów ogółem w porównaniu ze skutkami dla poszczególnych gatunków, i wyważyła je w świetle konieczności kontynuacji działalności połowowej na potrzeby gromadzenia danych, aby uwzględnić uwagi STECF. W przypadkach, w których względna ilość martwych odrzutów jest stosunkowo niska, Komisja uznaje, że pragmatyczne i ostrożne podejście do zarządzania rybołówstwem polega na przyznaniu tymczasowych wyłączeń, ponieważ ich brak uniemożliwiłby gromadzenie danych, które są niezbędne do właściwego i opartego na faktach zarządzania odrzutami, mając na uwadze pełne wejście w życie obowiązku wyładunku.

(11)

Na podstawie dowodów naukowych, które pozwoliły określić wskaźniki przeżycia odrzutów, w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2018/45 przewidziano wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do połowów soli o wielkości poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony (MCRS), dokonanych przy użyciu włoków w rejonie ICES 4c. Dowody te zostały ocenione w poprzednich latach, a STECF stwierdził (5), że są one wystarczające. W nowej wspólnej rekomendacji zaproponowano dalsze stosowanie tego wyłączenia. STECF wskazał, że nie przedstawiono żadnych nowych informacji dotyczących położenia obszarów dojrzewania narybku (6). Ponieważ obecnie nie można określić obszarów dojrzewania narybku, wyłączenie to można uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu, ale państwa członkowskie powinny przedstawić odpowiednie informacje niezwłocznie po ustaleniu takich obszarów.

(12)

Na podstawie dowodów naukowych, które pozwoliły określić wskaźniki przeżycia odrzutów, w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2018/45 wprowadzono wyłączenie z uwagi na przeżywalność, zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w przypadku połowów homarca dokonywanych koszami w rejonach ICES 2a i 3a oraz w podobszarze ICES 4. Dowody te zostały ocenione w poprzednich latach, a STECF stwierdził (7), że są one wystarczające. W nowej wspólnej rekomendacji zaproponowano dalsze stosowanie tego wyłączenia. Zatem, biorąc pod uwagę, że okoliczności nie uległy zmianie, wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(13)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2018/45 wprowadzono wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do połowów homarca w podobszarze ICES 4 dokonywanych przy użyciu niektórych narzędzi połowowych, pod warunkiem stosowania w tych połowach kratownicy sieciowej „NetGrid”. Wyłączenie to jest ograniczone do miesięcy zimowych i niektórych jednostek funkcjonalnych ICES. W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się dalsze stosowanie tego wyłączenia oraz rozszerzenie go na rejony ICES 2a i 3a. W 2018 r. państwa członkowskie przedstawiły zaktualizowane dowody naukowe, aby wykazać, jakie są wskaźniki przeżycia w przypadku homarca złowionego włokami dennymi o rozmiarze oczek worka włoka wynoszącym 80 mm lub co najmniej 70 mm oraz wyposażonymi w specjalne urządzenia zapewniające selektywność. Dowody te przedstawiono STECF, który wyraził zastrzeżenia (8) co do szacunków przeżywalności dla zachodniego wybrzeża Morza Północnego oraz co do tego, czy szacunki te są reprezentatywne dla całego obszaru. STECF zauważył jednak, że dodatkowe informacje naukowe opierają się na rzetelnych podstawach, a technika zatwierdzania stosowana w kontekście szerzej pojętej floty jest prawidłowa. W tych okolicznościach wyłączenie można stosować do dnia 31 grudnia 2021 r., jednak państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu powinny przekazywać dane dotyczące rybołówstwa przy zachodnim wybrzeżu Morza Północnego.

(14)

Na podstawie dowodów naukowych, które pozwoliły określić wskaźniki przeżycia odrzutów, w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2018/45 ustanowiono wyłączenie z uwagi na przeżywalność w przypadku przyłowów gatunków podlegających limitom połowowym w połowach przy użyciu koszy i żaków. Dowody te zostały ocenione w poprzednich latach, a STECF stwierdził (9), że dostępne dane wskazują, że śmiertelność odrzucanych ryb będzie prawdopodobnie niska. Faktyczne ilości połowów w tym rodzaju rybołówstwa są jednak bardzo niewielkie. Jako że te połowy nie są znaczące, a okoliczności nie uległy zmianie, wyłączenie to można uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(15)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność dotyczące gładzicy w połowach prowadzonych z użyciem sieci skrzelowych i drygawic w rejonie ICES 3a oraz podobszarze ICES 4. Państwa członkowskie przedstawiły dowody naukowe, aby wykazać, jakie są wskaźniki przeżycia gładzicy w tych połowach. Dowody przekazano STECF, który stwierdził (10), że stanowią one rzetelne informacje, które świadczą o wysokiej przeżywalności. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(16)

W nowej wspólnej rekomendacji zawarto wyłączenie z uwagi na przeżywalność dotyczące gładzicy w połowach prowadzonych z użyciem niewodów duńskich w rejonie ICES 3a oraz podobszarze ICES 4. Państwa członkowskie przedstawiły dowody naukowe, aby wykazać, jakie są wskaźniki przeżycia gładzicy w tych połowach. Dowody przekazano STECF, który stwierdził (11), że dane z badania dotyczącego przeżycia są wiarygodne, aczkolwiek można by wykorzystać dodatkowe czynniki, by zwiększyć przeżywalność, ponieważ jej spadek jest znaczny, jeżeli czas sortowania gładzicy przekracza 30 minut. Wyłączenie to można zatem uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(17)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność w przypadku połowów i przyłowów gładzicy w połowach płastugokształtnych lub ryb dorszokształtnych przy użyciu włoków w rejonie ICES 3a oraz podobszarze ICES 4 w miesiącach zimowych. Państwa członkowskie przedstawiły opinie naukowe, aby wykazać, jakie są wskaźniki przeżycia gładzicy w tych połowach. Dowody przekazano STECF, który stwierdził (12), że wskaźniki przeżycia w badaniu uzupełniającym spadały, gdy czas sortowania przekraczał 60 minut w miesiącach letnich, a zatem niski wskaźnik przeżywalności gładzicy w okresie letnim uzasadnia ograniczenie wyłączenia do miesięcy zimowych. Wyłączenie to należy zatem uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(18)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność w przypadku połowów gładzicy o wielkości poniżej MCRS, dokonywanych przy użyciu włoka rozprzowego w podobszarze ICES 4 i rejonie ICES 2a. Państwa członkowskie przedstawiły dowody naukowe, aby wykazać, jakie są wskaźniki przeżycia w tych połowach. Dowody przekazano STECF, który stwierdził (13), że na przeżywalność w tych połowach wpływa wiele czynników i że jest ona bardzo zmienna. STECF stwierdził również, że z uwagi na stosunkowo wysokie wskaźniki odrzutów i stosunkowo niskie wskaźniki przeżycia jest prawdopodobne, że znaczne ilości odrzucanych gładzic nie przeżyją. Uzyskanie takich danych wymaga kontynuowania połowów i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie należy przyznać, ale państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania odpowiednich danych, które pozwolą STECF na pełną ocenę uzasadnienia i umożliwią Komisji przeprowadzenie przeglądu. W tych okolicznościach wyłączenie można stosować tymczasowo do dnia 31 grudnia 2019 r. Państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu powinny przedłożyć: a) plan działania opracowany w celu zwiększenia przeżywalności, na potrzeby oceny naukowej przez STECF, oraz b) sprawozdania roczne w sprawie postępów i modyfikacji/dostosowań wprowadzonych w programie dotyczącym przeżywalności.

(19)

W przypadku rajowatych złowionych przy użyciu wszystkich narzędzi połowowych w rejonach ICES 2a i 3a oraz w podobszarze ICES 4 nie są dostępne szczegółowe dowody naukowe dotyczące wskaźników przeżycia w odniesieniu do wszystkich segmentów floty oraz kombinacji, które korzystają z wyłączenia. Poza kilkoma wyjątkami wskaźniki przeżycia są jednak zasadniczo rzetelne, ale potrzeba więcej szczegółowych danych. Uzyskanie takich danych wymaga kontynuowania połowów i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie należy przyznać, ale państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania odpowiednich danych, które pozwolą STECF na pełną ocenę uzasadnienia i umożliwią Komisji przeprowadzenie przeglądu. Do dnia 31 maja każdego roku państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu powinny przedłożyć: a) plan działania opracowany w celu zwiększenia przeżywalności oraz uzupełnienia stwierdzonych przez STECF braków w danych, na potrzeby dorocznej oceny naukowej przez STECF, oraz b) sprawozdania roczne w sprawie postępów i modyfikacji/dostosowań wprowadzonych w programach dotyczących przeżywalności.

(20)

Analizując wskaźniki przeżywalności rajowatych, stwierdzono, że raje dwuplame (Leucoraja naevus) mają znacznie niższy wskaźnik przeżycia niż inne gatunki, a dane naukowe na ten temat są ograniczone. Całkowite wykluczenie tego gatunku z wyłączenia uniemożliwiłoby jednak prowadzenie połowów i stałe gromadzenie dokładnych danych. W związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie to należy przyznać jedynie na rok oraz że w trybie pilnym należy opracować nowe badania i środki na rzecz poprawy przeżywalności i jak najszybciej przekazać je STECF do oceny do dnia 31 maja 2019 r.

(21)

Rozporządzeniem delegowanym (UE) 2018/45 wprowadzono wyłączenia de minimis dotyczące:

(22)

Państwa członkowskie przedstawiły dowody uzasadniające te wyłączenia de minimis. STECF (14) dokonał przeglądu tych dowodów i stwierdził (15), że dokumenty przedstawione przez państwa członkowskie zawierają uzasadnione argumenty wykazujące, że dalsza poprawa w zakresie selektywności jest trudna do osiągnięcia lub wiąże się z nieproporcjonalnymi kosztami czynności związanych z niezamierzonymi połowami. Biorąc pod uwagę, że okoliczności nie uległy zmianie, należy zatem utrzymać wyłączenia de minimis zgodnie z poziomem procentowym i niezbędnymi zmianami zaproponowanymi w nowej wspólnej rekomendacji zgodnie z art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(23)

W nowej wspólnej rekomendacji zaproponowano wyłączenie de minimis w odniesieniu do:

(24)

Państwa członkowskie przedstawiły dowody naukowe uzasadniające nowe wyłączenia de minimis z uwagi na trudności w zakresie poprawy selektywności i nieproporcjonalne koszty czynności związanych z połowami. Dowody te zostały zweryfikowane przez STECF na sesji plenarnej w dniach 2–6 lipca 2018 r.

(25)

W odniesieniu do wyłączenia dotyczącego witlinka i dorsza atlantyckiego złowionych przy użyciu włoków dennych w rejonach ICES 4a i 4b STECF stwierdził, że brakuje odpowiednich danych z niektórych państw członkowskich. Uzyskanie takich danych wymaga kontynuowania połowów i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie należy przyznać tymczasowo do dnia 31 grudnia 2019 r., ale państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania odpowiednich danych, które pozwolą STECF na pełną ocenę uzasadnienia i umożliwią Komisji przeprowadzenie przeglądu. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje jak najszybciej do dnia 31 maja 2019 r. w celu oceny przez STECF.

(26)

Na podstawie dowodów przedstawionych przez państwa członkowskie STECF uznał, że należy wprowadzić wyłączenia de minimis dla gładzicy złowionej przy użyciu niektórych włoków dennych w podobszarze ICES 4.

(27)

STECF stwierdził, że przedstawiono rzetelne dane uzasadniające wprowadzenie wyłączenia de minimis w odniesieniu do połowów garneli przy użyciu włoków rozprzowych w rejonach ICES 4b i 4c.

(28)

Jeśli chodzi o wyłączenie de minimis w przypadku molwy złowionej przy użyciu niektórych włoków dennych o rozmiarze oczka sieci wynoszącym 100–119 mm w podobszarze ICES 4, STECF uznał, że trudno dokładnie ocenić wpływ poprawy selektywności na przedmiotowe połowy. STECF stwierdził, że brakuje istotnych danych z niektórych państw członkowskich. STECF przyznał jednak, że narzędzia stosowane w odnośnych połowach są już selektywne i że dodatkowa poprawa selektywności spowoduje, że połowy te staną się nieopłacalne. Uzyskanie takich danych wymaga kontynuowania połowów i w związku z tym Komisja uważa, że wyłączenie należy przyznać tymczasowo do dnia 31 grudnia 2019 r., ale państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania odpowiednich danych, które pozwolą STECF na pełną ocenę uzasadnienia i umożliwią Komisji przeprowadzenie przeglądu. Państwa członkowskie powinny przedłożyć: a) dane wykazujące, że poprawa selektywności danych połowów jest bardzo trudna do osiągnięcia, oraz b) dodatkowe informacje dotyczące połowów lub floty w odniesieniu do flot innych państw członkowskich, które również mogą prowadzić te połowy. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje jak najszybciej do dnia 31 maja 2019 r. w celu oceny przez STECF.

(29)

Na podstawie dowodów przedstawionych przez państwa członkowskie i wniosków STECF należy wprowadzić wyłączenie de minimis dotyczące molwy złowionej przy użyciu niektórych włoków dennych o rozmiarze oczka sieci równym co najmniej 120 mm w podobszarze ICES 4.

(30)

W swoich wnioskach STECF stwierdził, że przedstawiono szczegółowe informacje w sprawie wyłączenia de minimis dotyczącego witlinka złowionego przy użyciu niektórych włoków rozprzowych w podobszarze ICES 4. STECF wskazał jednak na ograniczenia związane z poprawą selektywności w przypadku witlinka i zauważył, że metoda zastosowana do obliczenia de minimis może ograniczyć tę selektywność, ponieważ potencjalnie wszystkie niezamierzone połowy witlinka mogą być odrzucane. W tych okolicznościach wyłączenie należy stosować na poziomie obserwowanych odrzutów (2 %), a państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania odpowiednich danych, które pozwolą STECF na pełną ocenę uzasadnienia i umożliwią Komisji przeprowadzenie corocznego przeglądu. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i jak najszybciej przekazać STECF informacje do oceny do dnia 31 maja każdego roku.

(31)

Dowody przedstawione przez państwa członkowskie na temat nowych wyłączeń de minimis dotyczących ostroboka i makreli złowionych przez statki używające włoków dennych, niewodów i włoków rozprzowych zostały zweryfikowane przez STECF, który stwierdził, że należy przedstawić dodatkowe informacje. Z uwagi na konieczność kontynuowania połowów i gromadzenia danych, które pozwolą na przedstawienie tych informacji, wyłączenia indywidualne dotyczące każdego gatunku powinny być ograniczone do jednego roku, a państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania odpowiednich danych, które pozwolą STECF na pełną ocenę uzasadnienia i umożliwią Komisji przeprowadzenie przeglądu. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przeprowadzić dodatkowe próby i przekazać informacje jak najszybciej do dnia 31 maja 2019 r. w celu oceny przez STECF. Wyłączenia te należy zatem stosować tymczasowo do dnia 31 grudnia 2019 r.

(32)

Aby zapewnić wiarygodne szacowanie poziomów odrzutów na potrzeby ustalania całkowitych dopuszczalnych połowów, państwa członkowskie powinny – w przypadkach gdy wyłączenie de minimis jest oparte na ekstrapolacji w sytuacji ograniczonej liczby danych i częściowych informacji na temat flot – zapewnić przekazywanie dokładnych i możliwych do sprawdzenia danych dotyczących całej floty objętej tym wyłączeniem de minimis.

(33)

Zgodnie z art. 15 ust. 5 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 szczegóły realizacji obowiązku wyładunku mogą obejmować środki techniczne, o których mowa w art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia. Aby zwiększyć selektywność narzędzi połowowych i zmniejszyć niezamierzone połowy w cieśninie Skagerrak, należy utrzymać szereg środków technicznych, które zostały uzgodnione między Unią a Norwegią w latach 2011 (16) i 2012 (17), oraz zezwolić na stosowanie urządzenia zapewniającego selektywność SepNep.

(34)

Środki zaproponowane w nowej wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 15 ust. 4, art. 15 ust. 5 lit. c) i art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 oraz z rozporządzeniem (UE) 2018/973, w szczególności z jego art. 11, a zatem mogą zostać objęte niniejszym rozporządzeniem.

(35)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Komisja wzięła pod uwagę zarówno ocenę STECF, jak i potrzebę zapewnienia przez państwa członkowskie pełnego wdrożenia obowiązku wyładunku w dniu 1 stycznia 2019 r. W kilku przypadkach wyłączenia wymagają kontynuacji połowów i gromadzenia danych w celu uwzględnienia uwag STECF. W tych przypadkach Komisja uznaje, że pragmatyczne i ostrożne podejście do zarządzania rybołówstwem polega na przyznaniu tymczasowych wyłączeń, ponieważ ich brak uniemożliwiłby gromadzenie danych, które są niezbędne do właściwego i opartego na faktach zarządzania odrzutami, mając na uwadze pełne wejście w życie obowiązku wyładunku.

(36)

Zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2018/973 Komisji powierzono, na okres pięciu lat od dnia 5 sierpnia 2018 r., uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących obowiązku wyładunku. W trzecim roku stosowania tego rozporządzenia należy zatem dokonać przeglądu wpływu wyłączeń z uwagi na przeżywalność i wyłączeń de minimis z obowiązku wyładunku.

(37)

Ponieważ środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowu dla statków unijnych oraz na powiązaną działalność gospodarczą, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2021 r.,

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów w unijnych połowach poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym, a w Morzu Śródziemnym również połowów gatunków podlegających wymogom dotyczącym minimalnych rozmiarów, określonym w załączniku III do rozporządzenia Rady (WE) nr 1967/2006 (2).

(2)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w przypadku połowów gatunków dennych w Morzu Śródziemnym obowiązek wyładunku stosuje się w odniesieniu do gatunków określających połowy najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r. i nie później niż od dnia 1 stycznia 2019 r. w odniesieniu do wszystkich pozostałych gatunków.

(3)

W celu wdrożenia obowiązku wyładunku w art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważniono Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na okres nieprzekraczający trzech lat, który może zostać przedłużony na okres kolejnych trzech lat, na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(4)

W następstwie trzech wspólnych rekomendacji przedstawionych Komisji w 2016 r. przez szereg państw członkowskich mających bezpośredni interes w zarządzaniu Morzem Śródziemnym (Grecja, Hiszpania, Francja, Chorwacja, Włochy, Cypr, Malta i Słowenia) rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/86 (3) ustanowiono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów małych gatunków dennych w wodach Morza Śródziemnego, mający zastosowanie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. Te trzy wspólne rekomendacje dotyczyły odpowiednio zachodniego Morza Śródziemnego, Morza Adriatyckiego i południowo-wschodniego Morza Śródziemnego.

(5)

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/86 zmieniono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/153 (4) w następstwie dwóch wspólnych rekomendacji przedłożonych przez odpowiednie państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu i dotyczących zachodniego Morza Śródziemnego i Morza Adriatyckiego.

(6)

W dniu 4 czerwca 2018 r., po przeprowadzeniu konsultacji w ramach regionalnej grupy wysokiego szczebla PESCAMED, Francja, Włochy i Hiszpania przedstawiły Komisji nową wspólną rekomendację dotyczącą planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do połowów gatunków dennych w zachodnim Morzu Śródziemnym („nowa wspólna rekomendacja dla zachodniego Morza Śródziemnego”). Wspólna rekomendacja została zmieniona w dniu 27 sierpnia 2018 r.

(7)

W dniu 7 czerwca 2018 r., po przeprowadzeniu konsultacji w ramach regionalnej grupy wysokiego szczebla SUDESTMED, Cypr, Grecja, Włochy i Malta przedstawiły Komisji nową wspólną rekomendację dotyczącą planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do połowów gatunków dennych w południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym („nowa wspólna rekomendacja dla południowo-wschodniego Morza Śródziemnego”). Wspólna rekomendacja została zmieniona w dniu 28 sierpnia 2018 r.

(8)

W dniu 8 czerwca 2018 r., po przeprowadzeniu konsultacji w ramach regionalnej grupy wysokiego szczebla ADRIATICA, Chorwacja, Włochy i Słowenia przedstawiły Komisji nową wspólną rekomendację dotyczącą planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do połowów gatunków dennych w Morzu Adriatyckim („nowa wspólna rekomendacja dla Morza Adriatyckiego”). Wspólna rekomendacja została zmieniona w dniu 29 sierpnia 2018 r.

(9)

Trzy nowe wspólne rekomendacje zostały ocenione przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) na posiedzeniu plenarnym w dniach 2–6 lipca 2018 r. (5).

(10)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Komisja przeanalizowała zarówno ocenę STECF, jak i potrzebę zapewnienia przez państwa członkowskie pełnego wdrożenia obowiązku wyładunku w dniu 1 stycznia 2019 r. W kilku przypadkach wyłączenia wymagają dalszej działalności połowowej i gromadzenia danych w celu uwzględnienia uwag przedstawionych przez STECF. W tych przypadkach Komisja uznaje, że zezwolenie na stosowanie tymczasowych wyłączeń stanowi pragmatyczne i ostrożne podejście do zarządzania rybołówstwem przy założeniu, że brak takich wyłączeń uniemożliwiałby gromadzenie danych niezbędnych do właściwego i świadomego zarządzania odrzutami, w dążeniu do pełnej realizacji obowiązku wyładunku.

(11)

W nowej wspólnej rekomendacji dla zachodniego Morza Śródziemnego zasugerowano przedłużenie do dnia 31 grudnia 2021 r. stosowania wyłączeń z uwagi na przeżywalność, przewidzianych w art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 dla przegrzebków (Pecten jacobeus), rospok (Venerupis spp.) i małży wenus (Venus spp.) złowionych przy użyciu drag mechanicznych (HMD). To wyłączenie z uwagi na przeżywalność wprowadzono rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/86. Podczas oceny nowej wspólnej rekomendacji STECF stwierdził, że nie przedstawiono żadnych dodatkowych informacji uzupełniających. W literaturze istnieje jednak szereg badań naukowych wykazujących przeżywalność tych gatunków. Z uwagi na możliwość występowania wysokich wskaźników przeżycia i na charakterystykę narzędzi, praktyk połowowych i ekosystemów, Komisja uważa, że należy kontynuować stosowanie wyłączenia z uwagi na przeżywalność, zważywszy, że okoliczności nie uległy zmianie.

(12)

W nowej wspólnej rekomendacji dotyczącej zachodniego Morza Śródziemnego proponuje się przedłużenie do dnia 31 grudnia 2021 r. stosowania wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) złowionego przy użyciu włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT, TX). To wyłączenie z uwagi na przeżywalność wprowadzono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/153. Początkowo w nowej wspólnej rekomendacji proponowano aby nie stosować tego wyłączenia w lipcu, sierpniu i wrześniu, które objęte byłyby nowym wyłączeniem de minimis. STECF uznał jednak, że nie ma żadnych dowodów uzasadniających wyłączenie de minimis w miesiącach letnich i nie sformułował żadnych dalszych uwag. Istnieją jednak dane naukowe wskazujące na przeżywalność tego gatunku w tym i innych regionach. Z uwagi na możliwość występowania wysokich wskaźników przeżycia i na charakterystykę narzędzi, praktyk połowowych i ekosystemów, Komisja uważa, że należy kontynuować stosowanie wyłączenia z uwagi na przeżywalność przez cały rok.

(13)

W nowej wspólnej rekomendacji dotyczącej Morza Adriatyckiego proponuje się rozszerzenie wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do soli (Solea solea) złowionej przy użyciu włoków rozprzowych (TBB). To wyłączenie z uwagi na przeżywalność wprowadzono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/86. STECF nie dokonał oceny tego nowego wniosku. Jednak w regionie GSA17 Morza Adriatyckiego prowadzone jest badanie ad hoc dotyczące przeżywalności tego gatunku. Komisja uważa zatem, że należy stosować wyłączenie przez jeden rok. Zainteresowane państwa członkowskie powinny dostarczyć odpowiednie dane do dnia 1 maja 2019 r. w celu umożliwienia STECF dalszej oceny.

(14)

W trzech nowych wspólnych rekomendacjach zaproponowano zastosowanie wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) łowionego przy użyciu więcierzy i pułapek (FPO, FIX) w zachodnim Morzu Śródziemnym, Morzu Adriatyckim i w południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym. STECF uznał, że nie przedstawiono szczegółowych informacji na poparcie tego wyłączenia. Komisja uważa zatem, że należy wprowadzić to wyłączenie wyłącznie na jeden rok. Zainteresowane państwa członkowskie powinny dostarczyć dodatkowe odpowiednie dane do dnia 1 maja 2019 r. w celu umożliwienia STECF dalszej oceny.

(15)

W trzech nowych wspólnych rekomendacjach zaproponowano zastosowanie wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do morlesza bogara (Pagellus bogaraveo) łowionego w ramach połowów haczykowych (LHP, LHM, LLS, LLD, LL, LTL, LX) w zachodnim Morzu Śródziemnym, Morzu Adriatyckim i w południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym. STECF uznał, że należy przedstawić dodatkowe dane na pełne poparcie proponowanego wyłączenia. Komisja uważa zatem, że należy wprowadzić to wyłączenie wyłącznie na jeden rok. Zainteresowane państwa członkowskie powinny dostarczyć dodatkowe odpowiednie dane do dnia 1 maja 2019 r. w celu umożliwienia STECF dalszej oceny.

(16)

W trzech nowych wspólnych rekomendacjach zaproponowano zastosowanie wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homara europejskiego (Homarus gammarus) i langustowatych (Palinuridae spp.) złowionych przy użyciu sieci (GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR, GEN) oraz więcierzy i pułapek (FPO, FIX) w zachodnim Morzu Śródziemnym, Morzu Adriatyckim i w południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym. STECF uznał, że badanie dotyczące przeżywalności langustowatych przedstawione przez zainteresowane państwa członkowskie jest wystarczająco miarodajne i wykazuje wskaźniki przeżycia w perspektywie krótkoterminowej, ale podkreślił, że liczebność próby była niewielka. Należy przedstawić dalsze dane naukowe zarówno dla langustowatych, jak i homara. Komisja uważa zatem, że należy wprowadzić to wyłączenie wyłącznie na jeden rok. Zainteresowane państwa członkowskie powinny dostarczyć dodatkowe odpowiednie dane do dnia 1 maja 2019 r. w celu umożliwienia STECF dalszej oceny.

(17)

W nowych wspólnych rekomendacjach dotyczących Morza Adriatyckiego i południowo-wschodniego Morza Śródziemnego proponuje się zastosowanie wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) złowionego przy użyciu włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT, TX) w Morzu Adriatyckim i południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym. Początkowo w nowej wspólnej rekomendacji proponowano aby nie stosować tego wyłączenia w lipcu, sierpniu i wrześniu, które objęte byłyby nowym wyłączeniem de minimis. STECF uznał jednak, że nie ma żadnych dowodów uzasadniających wyłączenie de minimis w miesiącach letnich i nie sformułował żadnych dalszych uwag. Istnieją jednak dane naukowe wskazujące na przeżywalność tego gatunku w innych regionach. Z uwagi na możliwość występowania wysokich wskaźników przeżycia i na charakterystykę narzędzi, praktyk połowowych i ekosystemów, Komisja uważa, że należy wprowadzić wyłączenie z uwagi na przeżywalność stosowane przez cały rok.

(18)

W trzech nowych wspólnych rekomendacjach proponuje się ponadto rozszerzenie zakresu stosowania wyłączenia de minimis, zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w odniesieniu do morszczuka europejskiego (Merluccius merluccius) i barwenowatych (Mullus spp.) do 6 % w 2019 r. i 2020 r. oraz do 5 % w 2021 r. całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT oraz TX), a w 2019, 2020 i 2021 r. do 1 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki używające sieci skrzelowych i drygawic (GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR, GEN), w zachodnim Morzu Śródziemnym, Morzu Adriatyckim i południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym. To wyłączenie de minimis wprowadzono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/86. W oparciu o dane naukowe przedstawione przy okazji wspólnej rekomendacji i zweryfikowane przez STECF oraz uwzględniając cechy narzędzi, dużą liczbę gatunków w operacjach połowowych, modele połowów oraz specyfikę Morza Śródziemnego (np. dominacja łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego), Komisja uznała, że należy ustanowić takie wyłączenia de minimis, które pozwolą uniknąć nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami. STECF nie przeprowadził oceny nowej rekomendacji dotyczącej włoków dennych. Oceniając nową wspólną rekomendację dla sieci skrzelowych i drygawic, STECF stwierdził, że informacje dostarczone przez zainteresowane państwa członkowskie nie są wystarczająco kompletne. Biorąc jednak pod uwagę, że okoliczności nie uległy zmianie, Komisja uważa, że należy utrzymać wyłączenie de minimis na poziomach procentowych, o których mowa powyżej.

(19)

W nowej wspólnej rekomendacji dotyczącej Morza Adriatyckiego proponuje się rozszerzenie stosowania wyłączenia de minimis w odniesieniu do morszczuka europejskiego (Merluccius merluccius) i barwenowatych (Mullus spp.) w 2019, 2020 i 2021 r. do 1 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki przy użyciu włoków rozprzowych (TBB) oraz w odniesieniu do soli (Solea solea) w 2019, 2020 i 2021 r. do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT oraz TX) w Morzu Adriatyckim. To wyłączenie de minimis wprowadzono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/86. W oparciu o dane naukowe przedstawione przy okazji wspólnej rekomendacji i zweryfikowane przez STECF oraz uwzględniając cechy narzędzi, dużą liczbę gatunków w operacjach połowowych, modele połowów oraz specyfikę Morza Śródziemnego (np. dominacja łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego), Komisja uznała, że należy ustanowić takie wyłączenia de minimis (do 1 % w odniesieniu do morszczuka i barwenowatych oraz do 3 % w odniesieniu do soli), które pozwolą uniknąć nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami. Oceniając nową wspólną rekomendację STECF stwierdził, że nie przedstawiono żadnych szczegółowych informacji na poparcie znaczącego wzrostu stosowanych poziomów procentowych. Biorąc pod uwagę, że okoliczności w odniesieniu do stosowania bieżących poziomów procentowych nie uległy zmianie, Komisja uważa, że należy utrzymać wyłączenie de minimis na poziomach procentowych, o których mowa powyżej.

(20)

W nowej wspólnej rekomendacji dotyczącej południowo-wschodniego Morza Śródziemnego sugeruje się rozszerzenie stosowania wyłączenia de minimis w odniesieniu do krewetki głębokowodnej różowej (Parapenaeus longirostris) w 2019 r. i 2020 r. do 6 % oraz w 2021 r. do 5 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT oraz TX) w południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym. Wyłączenie de minimis dotyczące tego gatunku wprowadzono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/86. W oparciu o dane naukowe przedstawione wtedy we wspólnej rekomendacji i zweryfikowane przez STECF oraz uwzględniając cechy narzędzi, dużą liczbę gatunków w operacjach połowowych, modele połowów oraz specyfikę Morza Śródziemnego (np. dominacja łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego), Komisja uznała, że należy ustanowić takie wyłączenie de minimis, aby uniknąć nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami. STECF nie dokonał oceny tej nowej rekomendacji. Biorąc pod uwagę, że okoliczności nie uległy zmianie, Komisja uważa, że należy utrzymać to wyłączenie de minimis na poziomach procentowych, o których mowa powyżej.

(21)

W nowych wspólnych rekomendacjach dla zachodniego Morza Śródziemnego zaproponowano wyłączenia de minimis w odniesieniu do labraksa (Dicentrarchus labrax), prażmy (Diplodus annularis), dubiela (Diplodus puntazzo), sargusa (Diplodus sargus), amarela (Diplodus vulgaris), graników (Epinephelus spp.), morlesza pręgowanego (Lithognathus mormyrus), morlesza krwistego (Pagellus acarne), morlesza bogara (Pagellus bogaraveo), morlesza szkarłatnego (Pagellus erythrinus), pagrusa karaibskiego(Pagrus pagrus), wrakonia (Polyprion americanus), soli (Solea solea), dorady (Sparus aurata) i krewetki głębokowodnej różowej (Parapenaeus longirostris), w 2019 r. do 5 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT, TX); w 2019 r. do 3 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków, z wyjątkiem krewetki głębokowodnej różowej, złowionych przez statki używające sieci skrzelowych i drygawic (GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR, GEN); oraz w 2019 r. do 1 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków, z wyjątkiem morlesza bogara i krewetki głębokowodnej różowej, złowionych przez statki prowadzące połowy haczykowe (LHP, LHM, LLS, LLD, LL, LTL, LX).

(22)

W nowych wspólnych rekomendacjach dla Morza Adriatyckiego zaproponowano wyłączenia de minimis w odniesieniu do labraksa (Dicentrarchus labrax), prażmy (Diplodus annularis), dubiela (Diplodus puntazzo), sargusa (Diplodus sargus), amarela (Diplodus vulgaris), graników (Epinephelus spp.), morlesza pręgowanego (Lithognathus mormyrus), morlesza krwistego (Pagellus acarne), morlesza bogara (Pagellus bogaraveo), morlesza szkarłatnego (Pagellus erythrinus), pagrusa karaibskiego (Pagrus pagrus), wrakonia (Polyprion americanus), dorady (Sparus aurata) i krewetki głębokowodnej różowej (Parapenaeus longirostris), w 2019 r. do 5 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT, TX); w 2019 r. do 3 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków, z wyjątkiem krewetki głębokowodnej różowej, lecz z uwzględnieniem soli, złowionych przez statki używające sieci skrzelowych i drygawic (GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR, GEN); oraz w 2019 r. do 1 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków, z wyjątkiem morlesza bogara i krewetki głębokowodnej różowej, lecz z uwzględnieniem soli, złowionych przez statki prowadzące połowy haczykowe (LHP, LHM, LLS, LLD, LL, LTL, LX).

(23)

W nowych wspólnych rekomendacjach dla południowo-wschodniego Morza Śródziemnego zaproponowano wyłączenia de minimis w odniesieniu do labraksa (Dicentrarchus labrax), prażmy (Diplodus annularis), dubiela (Diplodus puntazzo), sargusa (Diplodus sargus), amarela (Diplodus vulgaris), graników (Epinephelus spp.), morlesza pręgowanego (Lithognathus mormyrus), morlesza krwistego (Pagellus acarne), morlesza bogara (Pagellus bogaraveo), morlesza szkarłatnego (Pagellus erythrinus), pagrusa karaibskiego(Pagrus pagrus), wrakonia (Polyprion americanus), soli (Solea solea) i dorady (Sparus aurata), w 2019 r. do 5 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT, TX); w 2019 r. do 3 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków złowionych przez statki używające sieci skrzelowych i drygawic (GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR, GEN); oraz w 2019 r. do 1 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków, z wyjątkiem morlesza bogara, złowionych przez statki prowadzące połowy haczykowe (LHP, LHM, LLS, LLD, LL, LTL, LX).

(24)

W trzech nowych wspólnych rekomendacjach proponuje się ponadto zastosowanie wyłączenia de minimis w odniesieniu do sardeli europejskiej (Engraulis encrasicolus), sardynki europejskiej (Sardina pilchardus), makreli (Scomber spp.) i ostroboków (Trachurus spp.) w 2019 r. do 5 % całkowitych rocznych połowów tych gatunków dokonanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT, TX) w zachodnim Morzu Śródziemnym, Morzu Adriatyckim i południowo-wschodnim Morzu Śródziemnym.

(25)

STECF stwierdził, że wyłączenia, o których mowa w motywach 21, 22 i 23, obejmują szeroką gamę gatunków o szerokim zakresie wskaźników odrzutów, oraz że nie dostarczono szczegółowych informacji na poparcie wnioskowanych wyłączeń. Komisja zwraca jednak uwagę, że wspomniane wyłączenia mają zastosowanie do grup gatunków obejmujących pozostałe gatunki podlegające wymogom dotyczącym minimalnych rozmiarów, określonym w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1967/2006, które na tym etapie nie podlegają limitom połowowym, w związku z tym art. 15 ust. 8 i 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 nie mają zastosowania. Ponadto gatunki te są łowione są w tym samym czasie, w bardzo różnych ilościach, co sprawia, że stosowanie podejścia opartego na pojedynczym stadzie staje się trudne. Gatunki te są ponadto poławiane w ramach rybołówstwa łodziowego i wyładowywane w wielu miejscach wyładunku rozmieszczonych geograficznie wzdłuż wybrzeża, w związku z tym istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że koszty postępowania z przypadkowymi połowami w pierwszych latach realizacji obowiązku wyładunku będą nieproporcjonalnie wysokie. Należy również wziąć pod uwagę, że wyłączenia są co do zasady niższe od maksymalnych dopuszczalnych limitów. W tym kontekście Komisja uważa, że wspomniane wyłączenia de minimis powinny zostać wprowadzone wyłącznie na jeden rok. Zainteresowane państwa członkowskie powinny przekazać do dnia 1 maja 2019 r. odpowiednie dane, aby umożliwić STECF pełną ocenę uzasadnień wyłączenia, a Komisji – dokonanie przeglądu.

(26)

Komisja odnotowuje ponadto, że państwa członkowskie podejmują starania zmierzające do zwiększenia selektywności narzędzi połowowych zgodnie z wynikami obecnych programów badawczych, aby ograniczyć przypadkowe połowy, a w szczególności połowy osobników poniżej minimalnych rozmiarów odniesienia do celów ochrony.

(27)

Komisja odnotowuje również, że zgodnie ze wspólną rekomendacją dla zachodniego Morza Śródziemnego, państwa członkowskie zachęcają do stosowania worków włoka i/lub przedłużeń worka włoka typu T90 wyposażonych w sieć o rozmiarze oczek 50 mm oraz do kontynuowania prób zamykania łowisk w czasie rzeczywistym.

(28)

Środki zaproponowane w nowych wspólnych rekomendacjach są zgodne z art. 15 ust. 4, art. 15 ust. 5 lit. c) oraz art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do planu w zakresie odrzutów ustanowionego rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/86.

(29)

Wyłączenie de minimis dla małych gatunków pelagicznych w połowach ukierunkowanych na te gatunki określono w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2018/161 (6). Natomiast w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2017/86 należy uwzględnić wyłączenia de minimis dotyczące przyłowów małych gatunków pelagicznych dokonanych w ramach połowów dennych.

(30)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/86.

(31)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowu statków unijnych oraz na powiązaną działalność gospodarczą, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie powinno stosować się od dnia 1 stycznia 2019 r.,

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2018/120 (2) określono kwoty na rok 2018.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2018 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2018/120 (2) określono kwoty na rok 2018.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2018 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2018/120 (2) określono kwoty na rok 2018.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2018 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2018/120 (2) określono kwoty na rok 2018.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2018 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (2), konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez posiadacza przez pewien okres zgodnie z art. 34 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 952/2013. Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

(1)

W celu uwzględnienia rozbieżności w zakresie poziomu emisji CO2 określonego w ramach nowego europejskiego cyklu jezdnego (NEDC) oraz w ramach nowej światowej zharmonizowanej procedury badania pojazdów lekkich (WLTP) w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2017/1152 (2) wprowadzono metodę korelacji wartości emisji CO2 w odniesieniu do lekkich pojazdów użytkowych.

(2)

Metoda korelacji ma na celu uzyskanie wyników zapewniających, by surowość wymogów w zakresie redukcji określonych w rozporządzeniu (UE) nr 510/2011 była porównywalna w ramach starych i nowych procedur badawczych. Organy udzielające homologacji i służby techniczne powinny zatem wspólnie z producentami dążyć do zapewnienia, aby badania WLTP i NEDC przeprowadzane do celów niniejszego rozporządzenia odbywały się w warunkach badania, które są porównywalne i zgodne z celami niniejszego rozporządzenia.

(3)

W tym celu konieczne jest ustalenie niektórych aspektów warunków badania WLTP, które powinny mieć zastosowanie w przypadku korelacji przeprowadzanych w celu przedstawienia danych dotyczących monitorowania emisji CO2 w ramach WLTP i NEDC w odniesieniu do pojazdów nowo zarejestrowanych w 2020 r. Ustalenia te powinno się stosować bez uszczerbku dla procedury i wymogów określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) 2017/1151 (3) oraz bez uszczerbku dla ważności wszelkich homologacji typu udzielonych na tej podstawie.

(4)

Konieczne jest również określenie rozbieżności w 2020 r. między wartościami emisji CO2 zadeklarowanymi przez producentów do celów homologacji typu WLTP a wartościami mierzonymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1151. Od producentów powinno się zatem wymagać obliczania wartości emisji CO2 w ramach WLTP w odniesieniu do wszystkich nowych lekkich pojazdów użytkowych zarejestrowanych w roku kalendarzowym 2020, z wykorzystaniem wartości pomiarowych dla pojazdu H i L jako danych wejściowych do metody interpolacji, a także przedkładania Komisji sprawozdań dotyczących tych wartości emisji.

(5)

W przypadku ograniczonej liczby rodzin interpolacji w 2020 r. dostępne będą tylko wartości pomiarowe dla pojazdu H. Należy ściśle monitorować liczbę tych rodzin, a Komisja powinna rozważyć ich wyłączenie z obliczeń danych referencyjnych za 2020 r., gdyby liczba tych rodzin znacznie wzrosła w porównaniu z sytuacją w 2018 r.

(6)

Należy zwiększyć przejrzystość badań emisji i w związku z tym należy udostępnić Komisji dane dotyczące badań WLTP, a także wyników korelacji. Dzięki temu Komisja będzie mogła szybko identyfikować i usuwać problemy oraz ewentualne niespójności związane z wdrażaniem procedur. Z tego powodu należy wypełniać macierz danych wejściowych dla każdego przeprowadzanego badania WLTP i przekazywać Komisji w całości w ramach wymiany danych w odniesieniu do narzędzia korelacji. Ze względu na konieczność jego przesyłania, plik danych wejściowych powinien być zaszyfrowany w celu zapewnienia poufności.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,

(1)

W celu uwzględnienia rozbieżności w zakresie poziomu emisji CO2 określonego w ramach nowego europejskiego cyklu jezdnego (NEDC) oraz w ramach nowej światowej zharmonizowanej procedury badania pojazdów lekkich (WLTP) w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2017/1153 (2) wprowadzono metodę korelacji wartości emisji CO2 w odniesieniu do samochodów osobowych.

(2)

Metoda korelacji ma na celu uzyskanie wyników zapewniających, by surowość wymogów w zakresie redukcji określonych w rozporządzeniu (WE) nr 443/2009 była porównywalna w ramach starych i nowych procedur badawczych. Organy udzielające homologacji i służby techniczne powinny zatem wspólnie z producentami dążyć do zapewnienia, aby badania WLTP i NEDC przeprowadzane do celów niniejszego rozporządzenia odbywały się w warunkach badania, które są porównywalne i zgodne z celem niniejszego rozporządzenia.

(3)

W tym celu konieczne jest ustalenie niektórych aspektów warunków badania WLTP, które powinny mieć zastosowanie w przypadku korelacji przeprowadzanych w celu przedstawienia danych dotyczących monitorowania emisji CO2 w ramach WLTP i NEDC w odniesieniu do pojazdów nowo zarejestrowanych w 2020 r. Ustalenia te powinno się stosować bez uszczerbku dla procedury i wymogów określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) 2017/1151 (3) oraz bez uszczerbku dla ważności wszelkich homologacji typu udzielonych na tej podstawie.

(4)

Konieczne jest również określenie rozbieżności w 2020 r. między wartościami emisji CO2 zadeklarowanymi przez producentów do celów homologacji typu w odniesieniu do emisji a wartościami mierzonymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1151. Od producentów powinno się zatem wymagać obliczania wartości emisji CO2 w ramach WLTP w odniesieniu do wszystkich nowych samochodów osobowych zarejestrowanych w roku kalendarzowym 2020, z wykorzystaniem wartości pomiarowych dla pojazdu H i L jako danych wejściowych do metody interpolacji, a także przedkładania Komisji sprawozdań dotyczących tych wartości emisji.

(5)

W przypadku ograniczonej liczby rodzin interpolacji w 2020 r. dostępne będą tylko wartości pomiarowe dla pojazdu H. Należy ściśle monitorować liczbę tych rodzin, a Komisja powinna rozważyć ich wyłączenie z obliczeń danych referencyjnych za 2020 r., gdyby liczba tych rodzin znacznie wzrosła w porównaniu z sytuacją w 2018 r.

(6)

Należy zwiększyć przejrzystość badań emisji i w związku z tym należy udostępnić Komisji dane dotyczące badań WLTP, a także wyników korelacji. Dzięki temu Komisja będzie mogła szybko identyfikować i usuwać problemy oraz ewentualne niespójności związane z wdrażaniem procedur. Z tego powodu należy wypełniać macierz danych wejściowych dla każdego przeprowadzanego badania WLTP i przekazywać Komisji w całości w ramach wymiany danych w odniesieniu do narzędzia korelacji. W celu zapewnienia poufności plik danych wejściowych powinien być zaszyfrowany z uwagi na transmisję.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

(1)

Decyzją Komisji 2007/701/WE (2) zezwolono na wprowadzenie do obrotu żywności i paszy zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę NK603 × MON 810 (zwanej dalej „kukurydzą NK603 × MON 810”), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych. Zezwolenie obejmuje również wprowadzenie do obrotu produktów innych niż żywność i pasza, zawierających kukurydzę NK603 × MON 810 lub składających się z niej, do takich samych zastosowań jak każda inna kukurydza, z wyjątkiem uprawy.

(2)

W dniu 20 października 2016 r. przedsiębiorstwo Monsanto Europe N.V./S.A. przedłożyło Komisji wniosek, zgodnie z art. 11 i 23 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, o odnowienie tego zezwolenia.

(3)

W dniu 26 lutego 2018 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) wydał pozytywną opinię (3) zgodnie z art. 6 i 18 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Urząd stwierdził, że w odniesieniu do wniosku o odnowienie zezwolenia nie stwierdzono żadnych nowych zagrożeń lub zmian w zakresie narażenia, ani nie pojawiły się żadne nowe wątpliwości natury naukowej, które wpłynęłyby na zmianę wniosków z pierwotnej oceny ryzyka dotyczącej kukurydzy NK603 × MON 810, przyjętej przez Urząd w 2005 r. (4)

(4)

W swojej opinii z dnia 26 lutego 2018 r. Urząd rozpatrzył wszystkie pytania i wątpliwości zgłaszane przez państwa członkowskie w ramach konsultacji z właściwymi organami krajowymi przewidzianych w art. 6 ust. 4 i art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(5)

Urząd uznał również złożony przez wnioskodawcę plan monitorowania skutków dla środowiska, obejmujący plan ogólnego nadzoru, za zgodny z zamierzonym zastosowaniem produktów.

(6)

W związku z powyższym należy odnowić zezwolenie na wprowadzenie do obrotu żywności i składników żywności zawierających kukurydzę NK603 × MON 810, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych, paszy zawierającej kukurydzę NK603 × MON 810, składającej się z niej lub z niej wyprodukowanej oraz produktów innych niż żywność i pasza, zawierających kukurydzę NK603 × MON 810 lub składających się z niej, do takich samych zastosowań jak każda inna kukurydza, z wyjątkiem uprawy.

(7)

W kontekście pierwotnego zezwolenia na kukurydzę NK603 × MON 810 kukurydzy NK603 × MON 810 przypisano niepowtarzalny identyfikator zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 65/2004 (5). Ten niepowtarzalny identyfikator należy w dalszym ciągu stosować.

(8)

Według opinii Urzędu nie są konieczne żadne szczegółowe wymagania dotyczące etykietowania produktów objętych zakresem niniejszej decyzji, inne niż wymogi ustanowione w art. 13 ust. 1 i art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz w art. 4 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1830/2003 (6). Aby zapewnić jednak wykorzystanie produktów zawierających kukurydzę NK603 × MON 810 lub składających się z niej w granicach zezwolenia przyznanego niniejszą decyzją, etykiety takich produktów, z wyjątkiem produktów spożywczych, powinny zostać uzupełnione o wyraźne wskazanie, że dane produkty nie są przeznaczone do uprawy.

(9)

Aby rozliczyć się z realizacji i wyników działań przewidzianych w planie monitorowania skutków dla środowiska, posiadacz zezwolenia powinien przedkładać coroczne sprawozdania prezentowane zgodnie ze standardowymi formatami sprawozdań określonymi w decyzji Komisji 2009/770/WE (7).

(10)

Opinia wydana przez Urząd nie uzasadnia nałożenia szczegółowych warunków lub ograniczeń na wprowadzanie do obrotu żywności i paszy, ani na ich wykorzystanie i obchodzenie się z nimi, w tym wymagań dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu w odniesieniu do wykorzystania do celów spożycia przez ludzi i zwierzęta.

(11)

Wszelkie stosowne informacje dotyczące zezwolenia na te produkty należy wprowadzić do wspólnotowego rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, o którym mowa w art. 28 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(12)

Niniejszą decyzję należy przekazać stronom Protokołu kartageńskiego o bezpieczeństwie biologicznym do Konwencji o różnorodności biologicznej za pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji o Bezpieczeństwie Biologicznym, zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1946/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (8).

(13)

Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego. Uznano, że niezbędny jest niniejszy akt wykonawczy, i przewodniczący przedłożył go komitetowi odwoławczemu do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał opinii,

(1)

W dniu 26 listopada 2013 r. przedsiębiorstwo Monsanto Europe S.A./N.V. zwróciło się w imieniu Monsanto Company, zgodnie z art. 5 i 17 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, do właściwego organu Belgii z wnioskiem dotyczącym wprowadzenia do obrotu żywności, składników żywności i paszy zawierających zmodyfikowaną genetycznie kukurydzę MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych („wniosek”). Wniosek odnosił się również do wprowadzenia do obrotu produktów zawierających zmodyfikowaną genetycznie kukurydzę MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122 lub z niej się składających, do zastosowań innych niż w żywności i paszy, z wyjątkiem uprawy.

(2)

Ponadto wniosek dotyczył wprowadzenia do obrotu produktów zawierających dwadzieścia pięć subkombinacji pojedynczych modyfikacji genetycznych stanowiących kukurydzę MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122, składających się z nich lub z nich wyprodukowanych. Wydano już zezwolenia na dwanaście z tych subkombinacji: 1507 × 59122, dopuszczona decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2018/1110 (2); MON 89034 × MON 88017, dopuszczona decyzją Komisji 2011/366/UE (3); MON 87427 × MON 89034, dopuszczona decyzją Komisji (UE) 2018/1111 (4); oraz MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122, MON 89034 × 1507 × MON 88017, MON 89034 × 1507 × 59122, MON 89034 × MON 88017 × 59122, 1507 × MON 88017 × 59122, MON 89034 × 1507, MON 89034 × 59122, 1507 × MON 88017, MON 88017 × 59122, dopuszczone decyzją wykonawcząKomisji 2013/650/UE (5).

(3)

Przedsiębiorstwo Monsanto Europe S.A./N.V., posiadacz zezwolenia na jedną z tych dwunastu subkombinacji, na które już wydano zezwolenie – subkombinację MON 89034 × MON 88017, zwróciło się do Komisji z wnioskiem o uchylenie decyzji 2011/366/UE oraz o włączenie tej decyzji do zakresu niniejszej decyzji.

(4)

Niniejsza decyzja obejmuje czternaście subkombinacji: cztery subkombinacje czterech modyfikacji (MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017, MON 87427 × MON 89034 × 1507 × 59122, MON 87427 × MON 89034 × MON 88017 × 59122 i MON 87427 × 1507 × MON 88017 × 59122); sześć subkombinacji trzech modyfikacji (MON 87427 × MON 89034 × 1507, MON 87427 × MON 89034 × MON 88017, MON 87427 × MON 89034 × 59122, MON 87427 × 1507 × MON 88017, MON 87427 × 1507 × 59122 i MON 87427 × MON 88017 × 59122); oraz cztery subkombinacje dwóch modyfikacji (MON 87427 × 1507, MON 87427 × MON 88017, MON 87427 × 59122 i MON 89034 × MON 88017).

(5)

Zgodnie z art. 5 ust. 5 i art. 17 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 do wniosku załączono informacje i ustalenia dotyczące oceny ryzyka przeprowadzonej według zasad określonych w załączniku II do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE (6) oraz informacje wymagane na podstawie załączników III i IV do tej dyrektywy. Wniosek zawierał również plan monitorowania skutków dla środowiska zgodny z załącznikiem VII do dyrektywy 2001/18/WE.

(6)

W dniu 5 września 2017 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) wydał pozytywną opinię zgodnie z art. 6 i 18 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 (7). Urząd uznał, że zmodyfikowana genetycznie kukurydza MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122 jest równie bezpieczna i odżywcza jak jej niezmodyfikowany genetycznie organizm porównawczy i przebadane niezmodyfikowane genetycznie odmiany referencyjne, w kontekście zakresu wniosku. W odniesieniu do uprzednio ocenionych subkombinacji nie stwierdzono istnienia żadnych nowych obaw co do bezpieczeństwa, a wcześniejsze wnioski dotyczące tych subkombinacji zachowują ważność. W odniesieniu do pozostałych subkombinacji Urząd stwierdził, że oczekuje się, iż będą one równie bezpieczne jak pojedyncze modyfikacje genetyczne MON 87427, MON 89034, 1507, MON 88017 i 59122, jak uprzednio ocenione subkombinacje i jak genetycznie zmodyfikowana kukurydza uzyskana metodą skrzyżowania pięciu odmian genetycznie zmodyfikowanych MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122.

(7)

W swojej opinii Urząd rozpatrzył pytania i wątpliwości zgłaszane przez państwa członkowskie w ramach konsultacji z właściwymi organami krajowymi przewidzianych w art. 6 ust. 4 i art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(8)

Urząd uznał również złożony przez wnioskodawcę plan monitorowania skutków dla środowiska, obejmujący plan ogólnego nadzoru, za zgodny z zamierzonym zastosowaniem produktów. Plan monitorowania został jednak zmieniony przez Komisję zgodnie z zaleceniem Urzędu w celu uwzględnienia również subkombinacji objętych niniejszą decyzją.

(9)

W związku z powyższym należy wydać zezwolenie na wprowadzenie do obrotu produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę MON 87427 × MON 89034 × 1507 × MON 88017 × 59122 i jej czternaście subkombinacji, o których mowa w motywie 4 i wymienionych we wniosku, oraz produktów składających się z wymienionych rodzajów zmodyfikowanej genetycznie kukurydzy lub z nich wyprodukowanych.

(10)

Dla uproszczenia należy uchylić decyzję 2011/366/UE.

(11)

Każdemu organizmowi zmodyfikowanemu genetycznie wchodzącemu w zakres niniejszej decyzji należy przypisać niepowtarzalny identyfikator zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 65/2004 (8). Niepowtarzalny identyfikator przypisany decyzją 2011/366/UE należy w dalszym ciągu stosować.

(12)

Według opinii Urzędu nie są konieczne żadne szczegółowe wymagania dotyczące etykietowania produktów objętych zakresem niniejszej decyzji, inne niż wymogi ustanowione w art. 13 ust. 1 i art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz w art. 4 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1830/2003 (9). Aby zapewnić jednak wykorzystanie tych produktów w granicach zezwolenia przyznanego niniejszą decyzją, etykiety takich produktów, z wyjątkiem produktów spożywczych, powinny zostać uzupełnione o wyraźne wskazanie, że dane produkty nie są przeznaczone do uprawy.

(13)

Posiadacz zezwolenia musi przedkładać coroczne sprawozdania z realizacji i wyników działań przewidzianych w planie monitorowania skutków dla środowiska. Wyniki te należy przedstawiać zgodnie z wymogami dotyczącymi standardowych formatów sprawozdań określonymi w decyzji Komisji 2009/770/WE (10).

(14)

Opinia wydana przez Urząd nie uzasadnia nałożenia szczegółowych warunków lub ograniczeń na wprowadzanie do obrotu lub szczegółowych warunków lub ograniczeń dotyczących wykorzystania produktu i obchodzenia się z nim, w tym wymagań monitorowania po wprowadzeniu do obrotu dotyczących spożycia żywności i paszy, czy też szczegółowych warunków dotyczących ochrony poszczególnych ekosystemów/środowiska naturalnego lub poszczególnych obszarów geograficznych, przewidzianych w art. 6 ust. 5 lit. e) oraz art. 18 ust. 5 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(15)

Wszelkie stosowne informacje dotyczące zezwolenia na te produkty należy wprowadzić do wspólnotowego rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, o którym mowa w art. 28 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(16)

Niniejszą decyzję należy przekazać stronom Protokołu kartageńskiego o bezpieczeństwie biologicznym do Konwencji o różnorodności biologicznej za pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji o Bezpieczeństwie Biologicznym, zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1946/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (11).

(17)

Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego. Uznano, że niezbędny jest niniejszy akt wykonawczy, i przewodniczący przedłożył go komitetowi odwoławczemu do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał opinii,