(1)

Rozporządzenie (UE) 2015/2283 stanowi, że jedynie taka nowa żywność, która uzyskała zezwolenie i jest wpisana do unijnego wykazu, może być wprowadzana na rynek w Unii. Tradycyjna żywność z państwa trzeciego stanowi nową żywność zgodnie z definicją w art. 3 rozporządzenia (UE) 2015/2283.

(2)

Na podstawie art. 8 rozporządzenia (UE) 2015/2283 przyjęto rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470 (2) ustanawiające unijny wykaz nowej żywności, która uzyskała zezwolenie.

(3)

Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2015/2283 Komisja decyduje o zezwoleniu i wprowadzeniu na rynek w Unii tradycyjnej żywności z państwa trzeciego.

(4)

W dniu 23 stycznia 2018 r. przedsiębiorstwo Obà Food Srl. („wnioskodawca”) zgłosiło Komisji zamiar wprowadzenia na rynek w Unii obłuszczonych ziaren Digitaria exilis (Kippist) Stapf („Fonio”) jako tradycyjnej żywności z państwa trzeciego w rozumieniu art. 14 rozporządzenia (UE) 2015/2283. Wnioskodawca występuje o zezwolenie dotyczące spożycia obłuszczonych ziaren Digitaria exilis (Kippist) Stapf jako takich lub jako składnika żywności przez ogół populacji.

(5)

Przedstawione przez wnioskodawcę udokumentowane dane wykazały historię bezpiecznego stosowania obłuszczonych ziaren Digitaria exilis (Kipist) Stapf jako żywności w krajach Afryki Zachodniej, w szczególności w Gwinei, Nigerii i Mali.

(6)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2283 w dniu 28 lutego 2018 r. Komisja przekazała ważne zgłoszenie państwom członkowskim oraz Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”).

(7)

W terminie czterech miesięcy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2015/2283, państwa członkowskie ani Urząd nie powiadomiły Komisji o żadnych należycie uzasadnionych zastrzeżeniach dotyczących bezpieczeństwa wobec wprowadzenia na rynek w Unii obłuszczonych ziaren Digitaria exilis (Kippist) Stapf.

(8)

Komisja powinna zatem zezwolić na wprowadzanie na rynek w Unii obłuszczonych ziaren Digitaria exilis (Kippist) Stapf i zaktualizować unijny wykaz nowej żywności.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/2470,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2015/2283 stanowi, że jedynie taka nowa żywność, która uzyskała zezwolenie i jest wpisana do unijnego wykazu, może być wprowadzana na rynek w Unii. Tradycyjna żywność z państwa trzeciego stanowi nową żywność zgodnie z definicją w art. 3 rozporządzenia (UE) 2015/2283.

(2)

Na podstawie art. 8 rozporządzenia (UE) 2015/2283 przyjęto rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470 (2) ustanawiające unijny wykaz nowej żywności, która uzyskała zezwolenie.

(3)

Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2015/2283 Komisja decyduje o zezwoleniu i wprowadzeniu na rynek w Unii tradycyjnej żywności z państwa trzeciego. W dniu 5 kwietnia 2018 r. przedsiębiorstwo Sorghum Zrt. („wnioskodawca”) zgłosiło Komisji zamiar wprowadzenia na rynek w Unii syropu z Sorghum bicolor (L.) Moench jako tradycyjnej żywności z państwa trzeciego w rozumieniu art. 14 rozporządzenia (UE) 2015/2283. Wnioskodawca występuje o zezwolenie dotyczące spożycia syropu z Sorghum bicolor (L.) Moench jako takiego lub jako składnika żywności przez ogół populacji.

(4)

Przedstawione przez wnioskodawcę udokumentowane dane wykazały historię bezpiecznego stosowania syropu z Sorghum bicolor (L.) Moench jako żywności w Stanach Zjednoczonych.

(5)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2283 w dniu 30 kwietnia 2018 r. Komisja przekazała ważne zgłoszenie państwom członkowskim oraz Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”).

(6)

W terminie czterech miesięcy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2015/2283, państwa członkowskie ani Urząd nie powiadomiły Komisji o żadnych należycie uzasadnionych zastrzeżeniach dotyczących bezpieczeństwa wobec wprowadzenia na rynek w Unii syropu z Sorghum bicolor (L.) Moench.

(7)

Komisja powinna zatem zezwolić na wprowadzanie na rynek w Unii syropu z Sorghum bicolor (L.) Moench i zaktualizować unijny wykaz nowej żywności.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/2470,

(1)

Należy ustanowić przepisy, aby zapewnić przeprowadzanie oceny ryzyka, o której mowa w art. 42 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/2031, w rozsądnym terminie oraz na podstawie terminowego przetwarzania dokumentacji technicznej.

(2)

Aby zapewnić przeprowadzenie powyższej oceny ryzyka, wniosek do Komisji powinna składać wyłącznie krajowa organizacja ochrony roślin – w rozumieniu Międzynarodowej konwencji ochrony roślin – danego państwa trzeciego. Jest to konieczne, aby zapewnić poświadczenie przez właściwy organ państwa trzeciego wszystkich elementów niezbędnych do oceny ryzyka związanego z roślinami, produktami roślinnymi i innymi przedmiotami, które mają być wprowadzone na terytorium Unii. Jest to niezbędne z uwagi na wiarygodność i zasadność oceny ryzyka jako podstawy środków wprowadzanych zgodnie z art. 42 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/2031. Przepisy te powinny mieć zastosowanie bez uszczerbku dla prawa Komisji do składania do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) wniosków o wydanie opinii naukowych na podstawie art. 29 oraz o udzielenie pomocy naukowej lub technicznej na podstawie art. 31 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

(3)

Dokumentacja techniczna powinna zawierać dane dotyczące towarów, które mają być wprowadzane na terytorium Unii, a także dane dotyczące identyfikacji agrofagów potencjalnie związanych z danym towarem w państwie wywozu, dane dotyczące krajowych fitosanitarnych środków łagodzących, kontroli i zabiegów oraz przetwarzania towarów, a także dane kontaktowe osoby fizycznej odpowiedzialnej za współpracę z Komisją i EFSA. Dane te są niezbędne do przeprowadzenia oceny ryzyka związanego z towarami oraz do identyfikacji gatunków agrofagów, w odniesieniu do których konieczne może być wprowadzenie fitosanitarnych środków łagodzących.

(4)

W celu zapewnienia EFSA wszystkich elementów niezbędnych do przeprowadzenia oceny ryzyka dokumentacja techniczna powinna zawierać informacje określone w dokumencie EFSA „Information required for dossiers to support demands for import of high risk plants, plant products and other objects as foreseen in Article 42 of Regulation (EU) 2016/2031” (3).

(5)

Właściwe jest, aby po potwierdzeniu otrzymania dokumentacji technicznej Komisja zbadała, czy zawiera ona wymagane informacje, i aby w razie konieczności mogła zwrócić się o dodatkowe informacje lub wyjaśnienia w celu zagwarantowania, że wniosek zawiera wszystkie wymagane i odpowiednie elementy do celów oceny ryzyka.

(6)

Należy ustanowić przepisy dotyczące przeprowadzania oceny ryzyka przez EFSA, komunikacji tej ostatniej z wnioskodawcą oraz publikacji wspomnianej oceny w celu zapewnienia przejrzystego, skutecznego i terminowego procesu oceny ryzyka.

(7)

Aby uniknąć sytuacji, w której ujawnienie niektórych informacji narusza pozycję konkurencyjną niektórych osób trzecich, należy odpowiednio stosować przepisy dotyczące poufności określone w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002.

(8)

Ze względu na pewność prawa niniejsze rozporządzenie powinno stosować się od tej samej daty co rozporządzenie (UE) 2016/2031.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Zgodnie z art. 42 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/2031 Komisja przyjmuje na podstawie wstępnej oceny akty wykonawcze, tymczasowo umieszczając w wykazie rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wysokiego ryzyka powodujące niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami dla terytorium Unii.

(2)

Od przyjęcia rozporządzenia (UE) 2016/2031 przeprowadzono szereg wstępnych ocen mających na celu zbadanie, czy rośliny i produkty roślinne pochodzące z państw trzecich powodują niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami dla terytorium Unii. W wyniku tych ocen stwierdzono, że ponieważ niektóre rośliny i produkty roślinne spełniają co najmniej jedno z kryteriów określonych w załączniku III do wspomnianego rozporządzenia, mogą one kwalifikować się jako „rośliny wysokiego ryzyka” lub „produkty roślinne wysokiego ryzyka” w rozumieniu art. 42 wspomnianego rozporządzenia. W wyniku tychże wstępnych ocen ryzyka stwierdzono również, że nasiona i materiał in vitro tych „roślin wysokiego ryzyka” nie powinny być objęte przepisami niniejszego rozporządzenia, ponieważ poziom zagrożenia agrofagami pozostaje na dopuszczalnym poziomie. Przepisami niniejszego rozporządzenia nie powinny być ponadto objęte naturalnie lub sztucznie skarlone rośliny drzewiaste przeznaczone do sadzenia, ponieważ ich przywóz podlega szczególnym wymogom ustanowionym zgodnie z dyrektywą Rady 2000/29/WE (2), obniżającym zagrożenie agrofagami do dopuszczalnego poziomu i będzie ponadto podlegał szczególnym wymogom ustanowionym art. 41 rozporządzenia (UE) 2016/2031 z dnia 14 grudnia 2019 r.

(3)

W odniesieniu do roślin przeznaczonych do sadzenia innych niż nasiona, materiału in-vitro oraz naturalnie lub sztucznie skarlonych roślin drzewiastych przeznaczonych do sadzenia, należących do Acacia Mill., Acer L., Albizia Durazz., Alnus Mill., Annona L., Bauhinia L., Berberis L., Betula L., Caesalpinia L., Cassia L., Castanea Mill., Cornus L., Corylus L., Crataegus L., Diospyros L., Fagus L., Ficus carica L., Fraxinus L., Hamamelis L., Jasminum L., Juglans L., Ligustrum L., Lonicera L., Malus Mill., Nerium L., Persea Mill., Populus L., Prunus L., Quercus L., Robinia L., Salix L., Sorbus L., Taxus L., Tilia L., Ulmus L. oraz roślin Ullucus tuberosus Loz. wiadomo jest, że są one żywicielami powszechnie występujących agrofagów znanych z dużego wpływu na gatunki roślin o dużym znaczeniu gospodarczym, społecznym i środowiskowym dla Unii. W odniesieniu do tych roślin wiadomo jest ponadto, że są często siedliskiem agrofagów, nie wykazując objawów zakażenia lub wykazując okres utajenia poprzedzający wystąpienie tych objawów. Ogranicza to możliwość wykrycia obecności takich agrofagów podczas inspekcji przeprowadzanych przy wprowadzaniu tych roślin na terytorium Unii. Ponadto rośliny przeznaczone do sadzenia są zwykle wprowadzane do Unii w postaci krzewów i drzew i w tej postaci występują też zazwyczaj w Unii. W związku z powyższym nie można uznać istniejących środków regulujących wprowadzanie z państw trzecich roślin przeznaczonych do sadzenia ujętych w załączniku I do tego rozporządzenia oraz roślin Ullucus tuberosus Loz. za wystarczające do zapobieżenia wprowadzenia agrofagów. Z tego powodu rośliny przeznaczone do sadzenia wymienione w załączniku I oraz rośliny Ullucus tuberosus Loz. powinny być ujęte w wykazie jako rośliny wysokiego ryzyka w rozumieniu art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/2031, a ich wprowadzania na terytorium Unii należy tymczasowo zakazać.

(4)

W odniesieniu do owoców roślin Momordica L. wiadomo jest, że są żywicielami agrofaga Thrips palmi Karny, stanowiąc istotną drogę jego przenikania i zasiedlania, przy czym agrofag ten znany jest z dużego wpływu na gatunki roślin o dużym znaczeniu gospodarczym, społecznym i środowiskowym dla terytorium Unii. Agrofag ten nie występuje jednak we wszystkich państwach trzecich, zaś w państwach trzecich, w których zgodnie z posiadaną wiedzą występuje, nie występuje on we wszystkich regionach. Niektóre państwa trzecie stosują ponadto skuteczne środki zmniejszające ryzyko w odniesieniu do tego agrofaga. W związku z powyższym owoce roślin Momordica L. pochodzące z państw trzecich lub ich części, w których agrofag zgodnie z posiadaną wiedzą występuje, a które nie posiadają skutecznych środków zmniejszających ryzyko w odniesieniu do tego agrofaga, można zakwalifikować jako rośliny wysokiego ryzyka w rozumieniu art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/2031 i dlatego należy tymczasowo zakazać wprowadzania tych roślin do Unii.

(5)

W odniesieniu do drewna z roślin Ulmus L. wiadomo, że jest ono żywicielem agrofaga Saperda tridentata Olivier, stanowiąc istotną drogę jego przenikania i zasiedlania. Agrofag ten znany jest z dużego wpływu na gatunki roślin o dużym znaczeniu gospodarczym, społecznym i środowiskowym dla terytorium Unii. Agrofag ten nie występuje jednak we wszystkich państwach trzecich, zaś w państwach trzecich, w których zgodnie z posiadaną wiedzą występuje, nie występuje on w niektórych regionach. W związku z powyższym drewno z roślin Ulmus L. pochodzące z państw trzecich lub obszarów państw trzecich, w których Saperda tridentata Olivier zgodnie z posiadaną wiedzą występuje, można uznać za produkt roślinny wysokiego ryzyka w rozumieniu art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/2031. Z tego względu należy tymczasowo zakazać wprowadzania tego drewna do Unii.

(6)

Rośliny i produkty roślinne, o których mowa w motywach 3, 4 i 5, nie są ujęte w wykazie zgodnie z art. 40 rozporządzenia (UE) 2016/2031, lub są ujęte w nim jedynie w odniesieniu do niektórych państw trzecich. Ponadto, zgodnie z odnośnymi wstępnymi ocenami, wspomniane rośliny i produkty roślinne nie są objęte wymogami, o których mowa w art. 41 tego rozporządzenia, w odniesieniu do wszystkich państw trzecich w wystarczającym stopniu i nie podlegają środkom tymczasowym ustanowionym w art. 49 tego rozporządzenia.

(7)

Rośliny i produkty roślinne, o których mowa w motywach 3, 4 i 5, nie są jeszcze przedmiotem pełnej oceny ryzyka, która jest konieczna do stwierdzenia, czy nie stwarzają one niedopuszczalnego poziomu ryzyka ze względu na prawdopodobieństwo bycia żywicielem agrofaga kwarantannowego dla Unii lub czy ryzyko to można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu poprzez stosowanie określonych środków. Jeśli stwierdzi się istnienie zapotrzebowania na przywóz tych roślin i produktów roślinnych, należy poddać je ocenie ryzyka przeprowadzanej zgodnie z aktem wykonawczym przyjmowanym na podstawie art. 42 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2016/2031.

(8)

Zgodnie z art. 73 rozporządzenia (UE) 2016/2031 Komisja w drodze aktów wykonawczych określa, że dla roślin innych niż rośliny włączone do wykazu, o którym mowa w art. 72 ust. 1, wymagane jest świadectwo fitosanitarne do celów wprowadzenia na terytorium Unii.

(9)

Te akty wykonawcze powinny jednak określać, że świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla tych roślin, w przypadku gdy ocena oparta na dowodach dotyczących zagrożenia agrofagami i doświadczenie handlowe wskazują, że takie świadectwo nie jest konieczne.

(10)

Od przyjęcia wspomnianego rozporządzenia przeprowadzono liczne oceny, których przedmiotem było zagrożenie agrofagami i doświadczenie handlowe związane z szeregiem roślin innych niż rośliny przeznaczone do sadzenia, pochodzących z państw trzecich.

(11)

Zgodnie z tymi ocenami owoce roślin Ananas comosus (L.) Merrill, Cocos nucifera L., Durio zibethinus Murray, Musa L. oraz Phoenix dactylifera L. nie są żywicielami agrofagów kwarantannowych dla Unii ani agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 rozporządzenia (UE) 2016/2031 bądź powszechnie występujących agrofagów mogących mieć wpływ na gatunki roślin uprawiane w Unii. Dodać należy, że nie odnotowano pojawów związanych z wprowadzeniem tych owoców z państw trzecich. Nie odnotowano ponadto powtarzających się przypadków zatrzymywania tych owoców przy wprowadzaniu na terytorium Unii uzasadnionego obecnością agrofagów kwarantannowych dla Unii lub agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 rzeczonego rozporządzenia.

(12)

W związku z tym, że owoce te spełniają wszystkie kryteria określone w załączniku VI do rozporządzenia (UE) 2016/2031, nie należy w ich przypadku wymagać świadectwa fitosanitarnego do celów wprowadzenia na terytorium Unii.

(13)

Zarówno wykaz sporządzany na podstawie art. 42 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/2031, jak i wykaz sporządzany na podstawie art. 73 tego rozporządzenia dotyczą przepisów przywozowych opartych na podobnych kryteriach oceny ryzyka, które określono w załącznikach III i VI do tego rozporządzenia. Centralną rolę odgrywa w nich ryzyko stwarzane przez odnośne rośliny i produkty roślinne, a nie zagrożenie stwarzane przez określone agrofagi. Przepisy te opracowano przy użyciu wspólnej metodyki oceny ryzyka i podlegają one aktualizacji przy zastosowaniu tej samej metodyki – w oparciu o dostępne dowody techniczne i naukowe. Z tego powodu należy je zintegrować w ramach jednego rozporządzenia.

(14)

Ze względu na to, że rozporządzenie (UE) 2016/2031 stosuje się od dnia 14 grudnia 2019 r., oraz w celu zapewnienia spójnego stosowania wszystkich przepisów dotyczących wprowadzania do Unii roślin, produktów roślinnych i innych produktów, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W dniu 22 czerwca 2018 r. Rada, zgodnie z art. 121 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), przyjęła decyzję, że w Rumunii odnotowano znaczące odstępstwo od ścieżki dostosowania prowadzącej do średniookresowego celu budżetowego wynoszącego -1 % PKB.

(2)

W związku ze stwierdzonym znaczącym odstępstwem Rada wydała w dniu 22 czerwca 2018 r. zalecenie (2) skierowane do Rumunii dotyczące przyjęcia koniecznych środków w celu zapewnienia, by stopa wzrostu nominalnego publicznych wydatków pierwotnych netto (3) nie przekroczyła 3,3 % w 2018 r. i 5,1 % w 2019 r., co odpowiadałoby rocznej korekcie strukturalnej wynoszącej 0,8 % PKB w każdym z tych lat. Rada zaleciła również Rumunii, aby wszelkie nieoczekiwane zyski przeznaczyła na zmniejszenie deficytu, natomiast środki konsolidacji budżetowej powinny zapewnić trwałą poprawę ogólnego salda sektora instytucji rządowych i samorządowych w sposób sprzyjający wzrostowi. Rada wyznaczyła Rumunii termin 15 października 2018 r. na przedstawienie sprawozdania na temat działań podjętych w odpowiedzi na to zalecenie.

(3)

W dniach 27–28 września 2018 r. Komisja przeprowadziła w Rumunii misję wzmocnionego nadzoru w celu monitorowania sytuacji na miejscu, zgodnie z art. -11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1466/97. Po przekazaniu wstępnych ustaleń władzom rumuńskim z prośbą o ustosunkowanie się do nich Komisja przedstawiła w dniu 21 listopada 2018 r. swoje ustalenia Radzie. Ustalenia te podano następnie do wiadomości publicznej. W sprawozdaniu Komisji stwierdzono, że organy rumuńskie utrzymują docelowy deficyt nominalny na 2018 r. na poziomie nieco poniżej 3 % PKB i w związku z tym nie zamierzają podjąć działań w odpowiedzi na zalecenie Rady z dnia 22 czerwca 2018 r. W 2019 r. rząd planuje obniżyć deficyt nominalny do 2,38 % PKB, nie określił jeszcze jednak środków służących temu celowi.

(4)

W dniu 16 października 2018 r. organy rumuńskie przekazały sprawozdanie z działań podjętych w odpowiedzi na zalecenie Rady z dnia 22 czerwca 2018 r. (4). W sprawozdaniu powtórzyły, że ich cel na rok 2018 r. przewiduje deficyt nominalny wynoszący 2,96 % PKB. Organy zakładają, że w 2019 r. deficyt wyniesie 2,38 % PKB. W sprawozdaniu nie wspomina się o nowych środkach na 2018 r. W odniesieniu do 2019 r. sprawozdanie opiera się na ograniczeniu wydatków na wynagrodzenia pracowników oraz na towary i usługi, bez poparcia tego wystarczająco szczegółowymi i przyjętymi lub co najmniej wiarygodnie zapowiedzianymi środkami. Po stronie dochodów w sprawozdaniu wspomniano o przedłużeniu okresu stosowania już istniejących środków oraz o pewnych działaniach mających na celu poprawę przestrzegania przepisów prawa podatkowego. Ogólnie rzecz biorąc, skutki budżetowe środków, o których poinformowała Rumunia, nie spełniają wymogów określonych w zaleceniu Rady z dnia 22 czerwca 2018 r.

(5)

Według prognozy Komisji z jesieni 2018 r. wzrost publicznych wydatków pierwotnych netto w 2018 r. wyniesie 11,3 %, czyli znacznie powyżej wartości odniesienia dotyczącej wydatków, która wynosi 3,3 %. W 2018 r. saldo strukturalne ma pozostać zasadniczo stabilne na poziomie 3,3 % PKB. W związku z tym sytuacja w obu filarach wskazuje na ryzyko wystąpienia odchylenia od zalecanej korekty. Wartość odniesienia dotycząca wydatków wskazuje na odchylenie wynoszące 2,3 % PKB. Saldo strukturalne potwierdza tę diagnozę, wskazując na mniejsze odchylenie wynoszące 0,8 % PKB. Pozytywny wpływ na saldo strukturalne ma znacznie wyższy deflator PKB oraz wyższe oszacowanie punktowe, jeśli chodzi o wzrost potencjalnego PKB, w porównaniu ze średniookresową średnią wykorzystywanej do obliczenia wartości odniesienia dotyczącej wydatków. Wpływ ten jest częściowo równoważony skutkami zwiększenia inwestycji publicznych, co zostaje jednak „rozmyte” w przypadku wartości odniesienia dotyczącej wydatków. Dlatego też ogólna ocena potwierdza odchylenie od korekty zaleconej przez Radę, z dużym marginesem.

(6)

W 2019 r., na podstawie prognozy Komisji z jesieni 2018 r., określono, że wzrost nominalnych wydatków publicznych, bez uwzględnienia działań dyskrecjonalnych po stronie dochodów i działań jednorazowych, wyniesie 7,5 %, czyli znacznie powyżej wartości odniesienia w zakresie wydatków wynoszącej 5,1 % (odchylenie o 0,7 % PKB od zalecanej korekty). Saldo strukturalne zmniejszy się o 0,1 % PKB, co sprawi, że deficyt wyniesie 3,4 % (co oznacza odchylenie o 0,9 % PKB). Dlatego też z uwagi na to, że sytuacja w obu filarach wskazuje na wystąpienie odchylenia od wymaganej korekty o podobny margines w 2019 r., ogólna ocena potwierdza odchylenie od korekty zaleconej przez Radę.

(7)

W prognozie Komisji z jesieni 2018 r. przewiduje się ponadto, że w 2018 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniesie 3,3 %, a w 2019 r. 3,4 %, czyli powyżej określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB.

(8)

Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że działania podjęte przez Rumunię w odpowiedzi na zalecenie Rady z dnia 22 czerwca 2018 r. nie są wystarczające. Wysiłek fiskalny nie wystarcza, aby zapewnić, by stopa wzrostu nominalnego publicznych wydatków pierwotnych netto w 2018 r. nie przekroczyła 3,3 % i 5,1 % w 2019 r., co odpowiada rocznej korekcie strukturalnej wynoszącej 0,8 % PKB w każdym z tych lat,

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 549/2004 państwa członkowskie przyjmują plany krajowe lub plany dotyczące funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej („FAB”), zawierające, odpowiednio, wiążące cele krajowe lub wiążące cele na szczeblu FAB, zgodne z parametrami docelowymi skuteczności działania obowiązującymi na obszarze całej Unii. W rozporządzeniu (WE) nr 549/2004 przewidziano również, że Komisja dokonuje oceny zgodności tych celów na podstawie kryteriów oceny, o których mowa w art. 11 ust. 6 lit. d) tego rozporządzenia. Szczegółowe przepisy w tym zakresie zostały określone w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 390/2013.

(2)

Po dokonaniu oceny planów skuteczności działania Komisja przyjęła decyzję wykonawczą (UE) 2015/348 (3), w której stwierdzono m.in. że lokalne cele Portugalii i Rumunii w kluczowym obszarze skuteczności działania dotyczącym efektywności kosztowej, zawarte w planach skuteczności działania, odpowiednio, Południowo-Zachodniego FAB („SW FAB”) i Dunajskiego FAB, są zgodne z ogólnounijnymi parametrami docelowymi skuteczności działania ustalonymi na drugi okres odniesienia (2015–2019).

(3)

Następnie Komisja przyjęła decyzję wykonawczą (UE) 2018/1782 (4), umożliwiającą zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013 rewizję celów w kluczowym obszarze skuteczności działania dotyczącym efektywności kosztowej określonych na lata 2018 i 2019 dla służb żeglugi powietrznej Portugalii i Rumunii.

(4)

Na tej podstawie Portugalia i Rumunia dokonały rewizji przedmiotowych celów oraz odpowiednio zmieniły swoje plany skuteczności działania.

(5)

Dokumentacja przedłożona przez Portugalię i Rumunię została oceniona przez organ weryfikujący skuteczność działania („PRB”), który pomaga Komisji we wdrażaniu systemu skuteczności działania zgodnie z art. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013. Sprawozdanie PRB z oceny skorygowanych celów Portugalii przedłożono Komisji w dniu 20 września 2018 r., a jego aktualizację przekazano w dniu 12 października 2018 r.

(6)

Sprawozdanie PRB z oceny skorygowanych celów Rumunii przedłożono Komisji w dniu 16 października 2018 r.

(7)

Komisja dokonała oceny tych zmienionych planów, a w szczególności skorygowanych celów, zgodnie z art. 14 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013, biorąc pod uwagę otrzymaną dokumentację oraz sprawozdania PRB. Zgodność celów w kluczowym obszarze skuteczności działania dotyczącym efektywności kosztowej, przedstawionych w postaci ustalonych kosztów jednostkowych na trasie i terminalowych, z celami ogólnounijnymi oceniono zgodnie z zasadami określonymi w pkt 5 w związku z pkt 1 załącznika IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013. Komisja uwzględniła w szczególności trend ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w drugim okresie odniesienia w stosunku do docelowego obniżenia średnio o 3,3 % rocznie oraz łącznie w pierwszym i drugim okresie odniesienia (2012–2019) w stosunku do docelowego obniżenia średnio o 1,7 % rocznie. Uwzględniła również poziom ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w porównaniu z państwami członkowskimi o podobnym otoczeniu operacyjnym i gospodarczym.

(8)

W przypadku Portugalii ocena wykazała, że skorygowane cele oparte są na planowanym obniżeniu jej ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w drugim okresie odniesienia średnio o 2 % rocznie. Cel ten jest niższy od docelowego obniżenia średnich ogólnounijnych ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w tym okresie. Skorygowany cel Portugalii na 2019 r. wyznaczono jednak w oparciu o planowane ustalone koszty jednostkowe na trasie znacznie niższe (– 30 %) od średnich ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w państwach członkowskich o otoczeniu operacyjnym i gospodarczym podobnym do Portugalii. Łącznie w pierwszym i drugim okresie odniesienia planowane ustalone koszty jednostkowe na trasie mają zostać obniżone w znacznie większym stopniu (– 4 %) niż zakłada cel ogólnounijny. W związku z tym Komisja uważa, że skorygowane cele Portugalii na lata 2018 i 2019 są zgodne z ogólnounijnymi celami w zakresie skuteczności działania w kluczowym obszarze działania dotyczącym efektywności kosztowej na drugi okres odniesienia.

(9)

W przypadku Rumunii ocena wykazała, że skorygowane cele oparte są na planowanym obniżeniu jej ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w drugim okresie odniesienia średnio o 3,2 % rocznie. Cel ten jest nieco niższy od docelowego obniżenia średnich ogólnounijnych ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w tym okresie. Skorygowany cel Rumunii na 2019 r. wyznaczono w oparciu o planowane ustalone koszty jednostkowe na trasie niższe (– 1,5 %) od średnich ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w państwach członkowskich o otoczeniu operacyjnym i gospodarczym podobnym do Rumunii. Łącznie w pierwszym i drugim okresie odniesienia planowane ustalone koszty jednostkowe na trasie mają zostać obniżone w tym samym stopniu (– 1,7 %), jaki zakłada cel ogólnounijny. W związku z tym Komisja uważa, że skorygowane cele Rumunii na lata 2018 i 2019 są zgodne z ogólnounijnymi celami w zakresie skuteczności działania w kluczowym obszarze działania dotyczącym efektywności kosztowej na drugi okres odniesienia.

(10)

Należy zatem zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2015/348, tak aby uwzględnić skorygowane cele Portugalii i Rumunii,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2016/796 upoważnia Agencję Kolejową Unii Europejskiej („agencja”) do podejmowania indywidualnych decyzji w dziedzinie wydawania zezwoleń dla pojazdów, certyfikacji w zakresie bezpieczeństwa oraz zapewnienia harmonijnego wdrożenia przytorowych urządzeń europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym („ERTMS”). Ustanawia ono również Rady Odwoławcze, przed którymi można się odwoływać od takich indywidualnych decyzji agencji.

(2)

W dniu 25 maja 2018 r. Komisja opublikowała zaproszenie do wyrażenia zainteresowania na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Mobilności i Transportu, wyznaczając termin składania wniosków na dzień 30 czerwca 2018 r. Komisja otrzymała wnioski od 46 kandydatów.

(3)

Komisja oceniła te wnioski na podstawie kryteriów określonych w zaproszeniu do wyrażenia zainteresowania. Obejmowały one kryteria kwalifikowalności, kryteria dotyczące zdolności technicznych i zawodowych, wymogi dotyczące wiedzy i kryteria dotyczące dziedzin podlegających decyzji agencji, a mianowicie zezwoleń dla pojazdów, jednolitego certyfikatu bezpieczeństwa i ERTMS. W celu uniknięcia potencjalnych konfliktów interesów z procedury naboru wyłączono kandydatów, którzy pracowali w agencji w poprzednich dwóch latach. Po dokonaniu oceny wniosków wybrano 40 kandydatów w charakterze wykwalifikowanych ekspertów dla Rad Odwoławczych, a ich nazwiska umieszczono w wykazie,

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 517/2014 wprowadzenie do obrotu w Unii co najmniej 100 ton ekwiwalentu CO2 wodorofluorowęglowodorów rocznie przez producentów lub importerów jest przedmiotem limitów ilościowych w celu zapewnienia ich stopniowego ograniczania.

(2)

Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 517/2014 limity ilościowe – kontyngenty – są obliczane w oparciu o wartości odniesienia określone przez Komisję na podstawie średnich rocznych ilości wodorofluorowęglowodorów, które zgłosili producenci lub importerzy zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 517/2014, aby w sposób zgodny z prawem wprowadzić je na rynek począwszy od dnia 1 stycznia 2015 r., wyłączając jednocześnie ilości wodorofluorowęglowodorów przeznaczonych do zastosowań, o których mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 517/2014, w tym samym okresie, na podstawie dostępnych danych, zgodnie z załącznikiem V do tego rozporządzenia.

(3)

Zgodnie z art. 16 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 517/2014 kontyngenty na wodorofluorowęglowodory przydziela się producentom lub importerom wymienionym w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/1984 (2), którzy mają siedzibę na terytorium Unii, lub importerom z państw trzecich, którzy upoważnili wyłącznego przedstawiciela mającego siedzibę w Unii, zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2017/1984.

(4)

W świetle powiadomienia dokonanego przez Zjednoczone Królestwo na podstawie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w celu zapewnienia, aby wartości odniesienia i kontyngenty dla producentów i importerów mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie odzwierciedlały zgodne z prawem wprowadzenie do obrotu wodorofluorowęglowodorów w Unii złożonej po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z 27 państw członkowskich, wartości odniesienia dla tych przedsiębiorstw należy ponownie obliczyć na 2019 r. w okresie po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z UE w dniu 30 marca 2019 r.

(5)

W odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia do dnia 29 marca 2019 r. wartości odniesienia określone w decyzji wykonawczej (UE) 2017/1984 powinny zachować ważność i mieć zastosowanie. W celu określenia kwot dla producentów i importerów mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie wartość odniesienia dla okresu do dnia 29 marca włącznie oraz po tej dacie będzie ważony przez liczbę dni, w których Zjednoczone Królestwo będzie państwem członkowskim Unii w 2019 r.

(6)

Dla przedsiębiorstw mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie nowe, ponownie obliczone wartości odniesienia, określone w niniejszej decyzji, oparte są na dodatkowych zweryfikowanych danych przekazanych Komisji przez te przedsiębiorstwa i uzupełniających sprawozdanie już sporządzone zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 517/2014, poprzez rozróżnienie między wodorofluorowęglowodorami wprowadzanymi do obrotu w Zjednoczonym Królestwie i w Unii składającej się z 27 państw członkowskich. W przypadku przedsiębiorstw, które nie przedłożyły dodatkowych danych, należy założyć, że wszystkie wodorofluorowęglowodory zostały wprowadzone do obrotu w Zjednoczonym Królestwie i nie należy określać żadnej wartości odniesienia.

(7)

Ponownie obliczone wartości odniesienia ustala się dla przypadku, w którym prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w dniu 30 marca 2019 r.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 24 rozporządzenia (UE) nr 517/2014.