(1)

Zgodnie z art. 97 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Komisja rozpatrzyła wniosek Rumunii o rejestrację nazwy „Însurăței” i opublikowała go w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 98 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(3)

Zgodnie z art. 99 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 nazwę „Însurăței” należy objąć ochroną i wpisać do rejestru, o którym mowa w art. 104 tego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Jak podkreślono w komunikacie Komisji w sprawie strategicznych ram UE dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy na lata 2014–2020 (2), konieczna jest poprawa jakości gromadzenia danych statystycznych dotyczących wypadków przy pracy i chorób związanych z pracą, narażenia zawodowego, a także złego stanu zdrowia spowodowanego pracą. Powtórzenie modułu ad hoc dotyczącego wypadków przy pracy i problemów zdrowotnych związanych z pracą, przeprowadzonego w latach 1999, 2007 i 2013, powinno umożliwić uzupełnienie danych przekazywanych przez państwa członkowskie na mocy rozporządzenia Komisji (UE) nr 349/2011 (3). Ponadto powtórzenie tego modułu powinno dostarczyć informacji na temat narażenia zawodowego na czynniki ryzyka zagrażające zdrowiu fizycznemu i psychicznemu.

(2)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/1851 (4) określono i opisano obszary szczegółowych informacji („moduły cząstkowe”), które należy włączyć do modułu ad hoc na 2020 r. dotyczącego wypadków przy pracy i innych problemów zdrowotnych związanych z pracą.

(3)

Komisja powinna określić cechy techniczne, filtry, kody oraz termin przekazywania danych w ramach modułu ad hoc dotyczącego wypadków przy pracy i innych problemów zdrowotnych związanych z pracą.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

(1)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/866 (2) ustalono współczynnik korygujący do płatności bezpośrednich przewidziany w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do roku kalendarzowego 2018. Współczynnik korygujący został ustalony na podstawie informacji dostępnych w kontekście projektu budżetu na 2019 r., w szczególności biorąc pod uwagę kwotę dyscypliny finansowej w wysokości 468,7 mln EUR z tytułu rezerwy na wypadek kryzysów w sektorze rolnym, o której mowa w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

(2)

Chociaż w przypadku rezerwy na wypadek kryzysów w sektorze rolnym potrzeba zachowania dyscypliny finansowej kształtuje się na poziomie 468,7 mln EUR, informacje dostępne w związku ze sporządzonym przez Komisję listem w sprawie poprawek nr 1 do projektu budżetu na 2019 r. obejmującym prognozy dotyczące płatności bezpośrednich i wydatków związanych z rynkiem wskazują jednak, że istnieje potrzeba dostosowania współczynnika korygującego dyscypliny finansowej określonego w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/866.

(3)

W związku z tym, w oparciu o nowe informacje będące w posiadaniu Komisji, należy dostosować współczynnik korygujący zgodnie z art. 26 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 przed dniem 1 grudnia roku kalendarzowego, w odniesieniu do którego stosuje się współczynnik korygujący.

(4)

Zasadniczo rolnicy składający wnioski o przyznanie pomocy w zakresie płatności bezpośrednich w odniesieniu do jednego roku kalendarzowego (N) otrzymują wypłatę w ustalonym terminie płatności w roku budżetowym (N + 1). Państwa członkowskie mogą jednak, z zachowaniem pewnych limitów, realizować zaległe płatności na rzecz rolników po upływie tego terminu płatności. Takie zaległe płatności mogą być dokonywane w następnym roku budżetowym. W przypadku zastosowania dyscypliny finansowej w odniesieniu do danego roku kalendarzowego nie należy stosować współczynnika korygującego do płatności, w odniesieniu do których złożono wnioski o przyznanie pomocy w latach kalendarzowych innych niż rok kalendarzowy, w którym obowiązuje dyscyplina finansowa. W związku z tym, aby zapewnić równe traktowanie rolników, należy ustanowić przepis mówiący, że współczynnik korygujący ma być stosowany wyłącznie do płatności, w odniesieniu do których wnioski o przyznanie pomocy złożono w roku kalendarzowym, w którym obowiązuje dyscyplina finansowa, niezależnie od tego, kiedy dokonywana jest dana płatność na rzecz rolników.

(5)

Art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 (3) stanowi, że współczynnik korygujący stosowany do płatności bezpośrednich, ustalony zgodnie z art. 26 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 stosuje się wyłącznie do płatności bezpośrednich przekraczających 2 000 EUR, które zostaną przyznane rolnikom w odnośnym roku kalendarzowym. Ponadto art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 stanowi, że w związku ze stopniowym wprowadzaniem płatności bezpośrednich współczynnik korygujący stosuje się do Chorwacji dopiero od dnia 1 stycznia 2022 r. Zatem współczynnik korygujący określony w niniejszym rozporządzeniu nie powinien mieć zastosowania do płatności dla rolników w tym państwie członkowskim.

(6)

Wartość dostosowanego współczynnika korygującego powinna zostać uwzględniona przy obliczaniu wszystkich płatności, które mają zostać przyznane rolnikowi w ramach wniosku o przyznanie pomocy złożonego w odniesieniu do roku kalendarzowego 2018. W celu zapewnienia jasności należy zatem uchylić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/866.

(7)

W celu zapewnienia, by dostosowany współczynnik korygujący miał zastosowanie od dnia, od którego ma się rozpocząć wypłacanie płatności na rzecz rolników zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1306/2013, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia 1 grudnia 2018 r.,

(1)

W dniu 9 sierpnia 2011 r., w następstwie dochodzenia antydumpingowego, Rada nałożyła rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 791/2011 (2) ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 62,9 % na przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL).

(2)

W dniu 24 lipca 2012 r., w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków przeprowadzonego na podstawie art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (3) (rozporządzenie podstawowe), Rada rozszerzyła środki rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 672/2012 (4), obejmując ich zakresem przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji.

(3)

W dniu 16 stycznia 2013 r., w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków przeprowadzonego na podstawie art. 13 rozporządzenia podstawowego, Rada rozszerzyła środki rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 21/2013 (5), obejmując ich zakresem przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Tajwanu i Tajlandii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Tajwanu i Tajlandii.

(4)

W dniu 20 grudnia 2013 r. w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków na podstawie art. 13 rozporządzenia podstawowego Rada rozszerzyła środki rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1371/2013 (6), obejmując ich zakresem przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Indii i Indonezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indii i Indonezji, oraz przyznała zwolnienie z tego cła przedsiębiorstwu Montex Glass Fibre Industries Pvt. Ltd. Na podstawie art. 1 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1371/2013 cło staje się obowiązujące wobec całego przywozu produktu objętego postępowaniem (z wyjątkiem produktów wytworzonych przez Montex Glass Fibre Industries Pvt. Ltd.), który uprzednio podlegał rejestrowaniu na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 322/2013 (7) wszczynającego dochodzenie w sprawie obejścia środków.

(5)

W dniu 21 stycznia 2014 r. przedsiębiorstwo Pyrotek Incorporated, przedsiębiorstwo północnoamerykańskie posiadające zakłady lub biura sprzedaży w różnych państwach, w tym państwach członkowskich UE, złożyło wniosek o zwolnienie z rozszerzonych środków na podstawie art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do Pyrotek India Pvt. Ltd. – producenta eksportującego z Indii.

(6)

W odpowiedzi na przesłany przez Komisję kwestionariusz przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd wskazało, że prowadziło wywóz produktu objętego postępowaniem w okresie dochodzenia w sprawie obejścia środków, które to dochodzenie doprowadziło do rozszerzenia środków na Indie, to jest w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. Przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd nie spełniało zatem warunków określonych w art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. We wniosku zawarto jednak dowody wystarczające do uzasadnienia wszczęcia częściowego przeglądu okresowego środków rozszerzonych na Indie na podstawie art. 11 ust. 3 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(7)

W dniu 23 września 2014 r. Komisja wszczęła częściowy przegląd okresowy na podstawie art. 11 ust. 3 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Podczas tego częściowego przeglądu okresowego Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. było rzeczywistym producentem produktu objętego postępowaniem, ponieważ rozpoczęło produkcję w sierpniu 2011 r. i nie brało udziału w praktykach mających na celu obejście środków.

(8)

W dniu 10 września 2015 r., w następstwie dochodzenia przeprowadzonego na podstawie art. 11 ust. 3 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, Komisja zwolniła rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/1507 (8) niektórych indyjskich producentów, w tym Pyrotek India Pvt. Ltd., z rozszerzenia cła stosowanego do przywozu produktu objętego postępowaniem wysyłanego z Indii, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Indii. W związku z tym przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. zostało, począwszy od tego dnia, objęte zwolnieniem z rozszerzonych środków wprowadzonych wobec wywozu do Unii.

(9)

W dniu 6 listopada 2017 r. w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja nałożyła, rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1993 (9), ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z ChRL, rozszerzone na przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Indii, Indonezji, Malezji, Tajwanu i Tajlandii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z tych państw.

(10)

Jak określono w motywie 6 powyżej, Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. było rzeczywistym producentem produktu objętego postępowaniem, ponieważ rozpoczęło produkcję w sierpniu 2011 r. i nie brało udziału w praktykach mających na celu obejście środków. W związku z tym Komisja podjęła decyzję o częściowym wznowieniu postępowania w sprawie zwolnienia.

(11)

W dniu 18 maja 2018 r. Komisja Europejska częściowo wznowiła postępowanie w sprawie zwolnienia dotyczącego przywozu tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych, o wielkości oczka powyżej 1,8 mm zarówno pod względem długości, jak i szerokości, oraz o wadze powyżej 35 g/m2, z wyłączeniem tarcz z włókna szklanego, pochodzących z ChRL lub wysyłanych z Indii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indii, obecnie objętych kodami CN ex 7019 51 00 i ex 7019 59 00. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (10) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(12)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja stwierdziła, że zakres wznowienia ograniczony jest do zbadania, czy nie należy rozszerzyć zakresu czasowego zwolnienia o okres od dnia 21 grudnia 2013 r. do dnia 10 września 2015 r.

(13)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała również zainteresowane strony do przedstawienia uwag w celu wzięcia udziału w postępowaniu. Komisja poinformowała przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd., przemysł unijny i inne zainteresowane strony, o których wiadomo, że dotyczy ich postępowanie, o wszczęciu postępowania w sprawie zwolnienia oraz zaprosiła je do wzięcia udziału w tym postępowaniu.

(14)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(15)

Produktem objętym niniejszym postępowaniem są tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych, o wielkości oczka powyżej 1,8 mm zarówno pod względem długości, jak i szerokości, oraz o wadze powyżej 35 g/m2, z wyłączeniem tarcz z włókna szklanego, pochodzące z ChRL, wysyłane z Indii, zgłoszone lub niezgłoszone jako pochodzące z Indii, obecnie objęte kodami CN ex 7019 51 00 i ex 7019 59 00 (kody TARIC 7019510014, 7019590014).

(16)

Zakres postępowania ograniczony jest do zbadania, czy nie należy rozszerzyć zakresu czasowego zwolnienia o okres od dnia 21 grudnia 2013 r. do dnia 10 września 2015 r.

(17)

Pyrotek India Pvt. Ltd. jest indyjską spółką zależną wielonarodowej grupy Pyrotek z siedzibą w USA. Grupa Pyrotek jest dostawcą różnego rodzaju materiałów i narzędzi dla przemysłu metalurgicznego i aluminiowego.

(18)

Wnioskodawca produkuje produkt objęty przeglądem w swoim zakładzie w Chennai w Indiach i sprzedaje go powiązanym przedsiębiorstwom w Unii. W większości przypadków przedsiębiorstwa powiązane w Unii dalej przetwarzają produkt objęty przeglądem i sprzedają przetworzony produkt odbiorcom końcowym.

(19)

Należy przypomnieć, że Komisja ustaliła w swoim wcześniejszym częściowym przeglądzie okresowym (11), że przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. jest rzeczywistym producentem produktu objętego postępowaniem i nie angażowało się w praktyki związane z obchodzeniem środków.

(20)

Jak określono w motywie 6, przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. dokonywało wywozu produktu objętego postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem w sprawie obejścia środków, które doprowadziło do rozszerzenia środków na Indie, czyli w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. i – na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1371/2013 – opłacało cło antydumpingowe od wywozu do Unii.

(21)

Jak określono w motywie 11, w dniu 10 września 2015 r. przyznano przedsiębiorstwu Pyrotek India Pvt. Ltd. – na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/1507 – zwolnienie z rozszerzonych środków wprowadzonych wobec wywozu do Unii, począwszy od dnia 11 września 2015 r. Jednakże data początkowa tego zwolnienia nie obejmowała okresu sprzed tej daty, podczas którego istniał obowiązek opłacania ceł antydumpingowych od dokonywanego przez Pyrotek India Pvt. Ltd. wywozu do Unii Europejskiej.

(22)

Komisja dokonała ponownej oceny sytuacji i stwierdziła, że należy wyłączyć wywóz do Unii, który był realizowany przez przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. w okresie od dnia 21 grudnia 2013 r. do dnia 10 września 2015 r., z płatności cła nałożonego w wyniku obchodzenia środków.

(23)

Żadna z zainteresowanych stron nie zgłosiła się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła również swoich opinii na piśmie, ani nie złożyła wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(24)

W związku z tym Komisja uznaje za właściwe przyznanie zwolnienia przedsiębiorstwu Pyrotek India Pvt. Ltd. Zwolnienie to powinno mieć zastosowanie do okresu od dnia 21 grudnia 2013 r. do dnia 10 września 2015 r., w myśl art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(25)

W związku z powyższym należy zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1371/2013 w celu wyjaśnienia, że zwolnienia przyznane przedsiębiorstwom Montex Glass Fibre Industries Pvt. Ltd. i Pyrotek India Pvt. Ltd. mają zastosowanie od dnia wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1371/2013, czyli od dnia 21 grudnia 2013 r. do czasu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1507 w dniu 11 września 2015 r. Należy zatem odpowiednio zmienić art. 1 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1371/2013.

(26)

Ponadto w następstwie uwag przedstawionych przez przedsiębiorstwo Pyrotek India Pvt. Ltd. po ujawnieniu Komisja uznaje za stosowne wyjaśnić, że wszelkie cła antydumpingowe opłacone w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, wyprodukowanego przez Pyrotek India Pvt. Ltd. oraz przywiezionego do Unii w okresie rejestracji towarów określonym w rozporządzeniu (UE) nr 322/2013, powinny kwalifikować się do złożenia wniosku o umorzenie lub zwrot.

(27)

Właściwe jest zatem przedłużenie okresu, o którym mowa w art. 121 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (12), do dnia 1 września 2019 r., w celu zapewnienia zwrotu lub umorzenia nienależnie uiszczonego cła przez krajowe organy celne zgodnie z przepisami prawa celnego obowiązującymi w przypadkach, gdy terminy, o których mowa w tym ustępie, wygasły przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(28)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

(1)

W dniu 18 lipca 2018 r. rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/1013 (3) Komisja wprowadziła tymczasowe środki ochronne w odniesieniu do przywozu niektórych wyrobów ze stali. Zakres stosowania tych środków obejmował Republikę Południowej Afryki.

(2)

Na podstawie art. 33 Umowy o Partnerstwie Gospodarczym („UPG”) między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju („SADC”), z drugiej strony (4), państwa SADC objęte umową o partnerstwie gospodarczym powinny jednak zostać wyłączone z zakresu stosowania środków ochronnych wprowadzanych zgodnie z Porozumieniem WTO w sprawie środków ochronnych.

(3)

Obecnie spośród państw SADC objętych umową o partnerstwie gospodarczym jedynie Republika Południowej Afryki podlega tymczasowym środkom ochronnym w odniesieniu do wyrobów ze stali, w zakresie 2 kategorii produktu, tj. walcowanych na gorąco arkuszy i taśm ze stali nierdzewnej (kategoria produktu 8) oraz walcowanych na zimno arkuszy i taśm ze stali nierdzewnej (kategoria produktu 9).

(4)

Należy zatem zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1013 w celu usunięcia Republiki Południowej Afryki z zakresu stosowania środków tymczasowych dotyczących tych dwóch kategorii produktu.

(5)

Jak wskazano w poniższych tabelach, wyłączenie Republiki Południowej Afryki z zakresu stosowania środków tymczasowych nie zmienia ogólnych tendencji w przywozie dotyczących przedmiotowych dwóch kategorii produktu, które wciąż wykazują znaczny wzrost przywozu.

(6)

Z ogólnego punktu widzenia wyłączenie Republiki Południowej Afryki nie wpływa również na ogólną zmianę wielkości przywozu, biorąc pod uwagę niewielki udział tego państwa w całkowitym przywozie wynoszący mniej niż 0,5 % w latach 2013–2017. Z tego samego powodu przywóz z Republiki Południowej Afryki nie zmienia wniosków zawartych w motywie 81 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/1013 dotyczących wpływu innych czynników na sytuację przemysłu unijnego.

(7)

Republika Południowej Afryki powinna zostać wyłączona z zakresu stosowania tymczasowych środków ochronnych dotyczących kategorii produktu 8 i 9, a poziom kontyngentu należy odpowiednio dostosować w odniesieniu do tych kategorii. Przywóz z Republiki Południowej Afryki, który miał miejsce od czasu wejścia w życie tymczasowych środków ochronnych, powinien zostać z mocą wsteczną wyłączony z obliczenia kontyngentu bezcłowego na pozostały okres obowiązywania środków tymczasowych,

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Środków Ochronnych ustanowionego na podstawie art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/478 i art. 22 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/755,

(1)

Dyrektywa Rady 2006/112/WE (3) stanowi, że państwa członkowskie mogą stosować stawki obniżone podatku od wartości dodanej (VAT) do publikacji na wszelkich nośnikach fizycznych. Stawki obniżonej VAT nie można jednak stosować do publikacji dostarczanych drogą elektroniczną, które są objęte stawką podstawową VAT.

(2)

Zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 6 maja 2015 r. dotyczącym strategii jednolitego rynku cyfrowego dla Europy oraz aby nadążyć za postępem technologicznym w gospodarce cyfrowej, należy umożliwić państwom członkowskim dostosowanie stawek VAT na publikacje dostarczane drogą elektroniczną do niższych stawek VAT na publikacje dostarczane na wszelkich nośnikach fizycznych.

(3)

W swoim komunikacie z dnia 7 kwietnia 2016 r. dotyczącym planu działania w sprawie VAT Komisja wskazała, że publikacje dostarczane drogą elektroniczną powinny być objęte takim samym preferencyjnym traktowaniem pod względem stawki VAT jak publikacje dostarczane na wszelkich nośnikach fizycznych. W swoim niedawnym wyroku w sprawie C-390/15 (4) Trybunał Sprawiedliwości uznał, że dostawa publikacji cyfrowych na nośnikach fizycznych oraz dostawa publikacji cyfrowych drogą elektroniczną stanowią przykład sytuacji porównywalnych. W związku z tym właściwe jest wprowadzenie dla wszystkich państw członkowskich możliwości stosowania stawki obniżonej VAT do dostaw książek, gazet i czasopism, niezależnie od tego, czy są one dostarczane na nośniku fizycznym, czy drogą elektroniczną. Z tych samych powodów właściwe jest umożliwienie tym państwom członkowskim, które obecnie stosują – zgodnie z prawem Unii – stawki VAT niższe niż minimalna stawka określona w art. 99 dyrektywy 2006/112/WE lub przyznają zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do określonych książek, gazet lub czasopism dostarczanych na nośnikach fizycznych, stosowania takiego samego opodatkowania VAT względem takich książek, gazet lub czasopism, gdy są one dostarczane drogą elektroniczną.

(4)

Od dnia 1 stycznia 2015 r. VAT od wszystkich usług świadczonych drogą elektroniczną jest pobierany w państwie członkowskim, w którym nabywca ma swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania. Ze względu na wdrożenie zasady miejsca przeznaczenia nie jest już konieczne stosowanie stawki podstawowej do publikacji dostarczanych drogą elektroniczną w celu zapewnienia ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz uniknięcia zakłóceń konkurencji.

(5)

Aby uniknąć nadmiernego wykorzystywania stawek obniżonych VAT w odniesieniu do treści audiowizualnych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania stawki obniżonej do książek, gazet i czasopism jedynie w przypadku, gdy publikacje te, niezależnie od tego, czy są dostarczane na nośnikach fizycznych, czy drogą elektroniczną, nie składają się w całości lub w przeważającej mierze z treści muzycznych lub wideo.

(6)

Państwa członkowskie powinny zachować swobodę uznania, jeśli chodzi o ustalanie stawek VAT na publikacje i ograniczanie zakresu stawek obniżonych VAT, w tym – z zastrzeżeniem obiektywnego uzasadnienia – w przypadku gdy publikacje cyfrowe oferują taką samą treść czytelniczą.

(7)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie umożliwienie państwom członkowskim stosowania tych samych stawek VAT do publikacji cyfrowych dostarczanych drogą elektroniczną, jak stawki VAT, które stosują one obecnie do publikacji dostarczanych na wszelkich nośnikach fizycznych, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

(1)

Umowa ramowa między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Australią, z drugiej strony (1) (zwana dalej „Umową”) została podpisana w Manili w dniu 7 sierpnia 2017 r., a od dnia 4 października 2018 r. jest częściowo stosowana tymczasowo.

(2)

Art. 56 ust. 1 Umowy ustanawia Wspólny Komitet odpowiedzialny między innymi za wspieranie skutecznego stosowania Umowy.

(3)

Art. 56 ust. 4 Umowy stanowi, że Wspólny Komitet przyjmuje swój regulamin oraz że może tworzyć podkomitety i grupy robocze w celu zbadania konkretnych kwestii.

(4)

Aby zapewnić skuteczne stosowanie Umowy, należy jak najszybciej przyjąć regulamin Wspólnego Komitetu oraz określić zakres uprawnień podkomitetów i grup roboczych.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu w odniesieniu do przyjęcia regulaminu Wspólnego Komitetu oraz określenia zakresu uprawnień podkomitetów i grup roboczych powinno zatem być oparte na załączonych projektach decyzji Wspólnego Komitetu,

(1)

Zgodnie z procedurą określoną w art. 21 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2015/323 Komisja ma przedstawić do dnia 15 października 2018 r. wniosek określający: a) pułap kwoty wkładów na 2020 r.; b) roczną kwotę wkładów na 2019 r.; c) kwotę pierwszej raty wkładów za 2019 r.; oraz d) indykatywną, niewiążącą prognozę dotyczącą spodziewanych rocznych kwot wkładów na lata 2021–2022.

(2)

Zgodnie z art. 52 rozporządzenia (UE) 2015/323 Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) przekazał Komisji swoje zaktualizowane szacunki zobowiązań i płatności związanych z instrumentami, którymi zarządza.

(3)

Art. 22 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/323 stanowi, że wezwania do wniesienia wkładów w pierwszej kolejności wykorzystują kwoty określone dla poprzednich Europejskich Funduszy Rozwoju (EFR). Należy zatem wezwać do wniesienia wkładów w ramach 10. EFR dla EBI oraz w ramach 11. EFR dla Komisji.

(4)

W decyzji Rady (UE) 2017/2171 (3) ustalono pułap rocznej kwoty wkładów państw członkowskich na poczet EFR na 2019 r. na 4 600 000 000 EUR dla Komisji oraz 300 000 000 EUR dla EBI,

(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1475 (2) określono ramy prawne Europejskiego Korpusu Solidarności, który da młodym ludziom możliwość angażowania się w działania solidarnościowe. Program przyczyni się do rozwiązania niezaspokojonych potrzeb społecznych i wzmocnienia społeczności, przyczyniając się jednocześnie do osobistego, edukacyjnego, społecznego, obywatelskiego i zawodowego rozwoju młodych ludzi.

(2)

Zarządzanie częścią Europejskiego Korpusu Solidarności obejmuje realizację projektów technicznych, które nie pociągają za sobą decyzji politycznych i wymagają wysokiego poziomu technicznej i finansowej wiedzy fachowej w trakcie całego cyklu projektowego.

(3)

Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego („Agencja”) wykazała zdolność do skutecznego podejścia w zarządzaniu programami unijnymi. Przez kilka lat udało jej się zgromadzić kompetencje, umiejętności i potencjał w zakresie zarządzania przekazanymi jej programami.

(4)

Analiza kosztów i korzyści przeprowadzona zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 uwidoczniła zarówno ilościowe, jak i jakościowe korzyści wynikające z przekazania Agencji zarządzania częścią działań Europejskiego Korpusu Solidarności.

(5)

Jeśli chodzi o porównanie kosztów z „opcją wewnętrzną”, analiza kosztów i korzyści wykazała, że zarządzanie zadaniami przez Agencję jest o 30 % bardziej wydajne i racjonalne pod względem kosztów w ujęciu wartości bieżącej netto. Nowe działania przewidziane do przekazania Agencji zgodne są z jej obecnym mandatem i misją. Stanowią one również kontynuację jej obecnych działań, takich jak projekty wolontariatu europejskiego przekazane jej w ramach programu Erasmus+ ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 (3). Ponadto zainteresowane strony z Europejskiego Korpusu Solidarności odniosłyby korzyści ze zdobytego przez Agencję doświadczenia w zarządzaniu programami. Z drugiej strony rozwiązanie wewnętrzne byłoby problematyczne, ponieważ działania przewidziane do delegowania nigdy nie były zarządzane wewnętrznie przez nadrzędne dyrekcje generalne, którym brakuje zdolności do zarządzania nimi we własnym zakresie.

(6)

Należy zatem na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1475 powierzyć Agencji odpowiedzialność za realizację części nowych działań Europejskiego Korpusu Solidarności, a zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą Komisji 2013/776/UE (4).

(7)

W celu zapewnienia spójnej realizacji niniejszej decyzji i odnośnych działań należy zagwarantować, że Agencja będzie wykonywać swoje zadania związane z realizacją tych działań od dnia wejścia w życie rozporządzenia (UE) 2018/1475.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji wykonawczej są zgodne z opinią Komitetu ds. Agencji Wykonawczych,