(1)

W dniu 29 listopada 2012 r. Rada przyjęła decyzję upoważniającą Komisję do rozpoczęcia negocjacji z Japonią w sprawie umowy o wolnym handlu.

(2)

Negocjacje w sprawie umowy między Unią Europejską a Japonią o partnerstwie gospodarczym (zwanej dalej „umową”) zostały pomyślnie zakończone, a umowa została podpisana w dniu 17 lipca 2018 r.

(3)

(4)

Dyrektywa 2007/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) stanowi, że napoje spirytusowe pakowane w opakowania jednostkowe mogą być wprowadzane do obrotu w Unii jedynie wtedy, gdy są pakowane w opakowania jednostkowe o ilościach nominalnych wymienionych w pkt 1 załącznika do tej dyrektywy. W odniesieniu do napojów spirytusowych w pkt 1 załącznika do dyrektywy 2007/45/WE wskazano dziewięć ilości nominalnych mieszczących się w przedziale od 100 ml do 2 000 ml. Wskazane ilości nominalne nie obejmują ilości 720 ml i 1 800 ml, czyli ilości nominalnych, w jakich poddany pojedynczej destylacji shochu produkowany przy użyciu aparatu destylacyjnego kotłowego jest butelkowany i wprowadzany do obrotu w Japonii.

(5)

(6)

Odstępstwo od dyrektywy 2007/45/WE musi zostać wprowadzone w drodze zmiany w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 (4) w celu zapewnienia, by poddany pojedynczej destylacji shochu produkowany przy użyciu aparatu destylacyjnego kotłowego i butelkowany w Japonii mógł zostać wprowadzony do obrotu jednocześnie we wszystkich państwach członkowskich wraz z wejściem w życie umowy.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 110/2008.

(8)

W celu zapewnienia wdrożenia umowy w zakresie wprowadzenia do obrotu w Unii poddanego pojedynczej destylacji shochu produkowanego przy użyciu aparatu destylacyjnego kotłowego i butelkowanego w Japonii niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia wejścia w życie umowy,

(1)

Na wniosek państw członkowskich Unia może udzielać im wsparcia w doskonaleniu ich zdolności administracyjnej w zakresie wdrażania prawa Unii.

(2)

Program wspierania reform strukturalnych (zwany dalej „programem”) został utworzony na potrzeby wzmocnienia zdolności państw członkowskich w zakresie przygotowania i wdrożenia reform administracyjnych i strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy leżących w interesie Unii, w tym przez udzielanie wsparcia na rzecz skutecznego i wydajnego wykorzystania funduszy unijnych. Wsparcie na podstawie programu jest udzielane przez Komisję na wniosek państwa członkowskiego i może obejmować szereg obszarów polityki. Rozwijanie odpornej gospodarki i odpornego społeczeństwa na bazie solidnych struktur gospodarczych, społecznych i terytorialnych, które pozwalają państwu członkowskiemu skutecznie amortyzować wstrząsy i szybko odzyskać równowagę, przyczynia się do spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz umożliwia realizację potencjału w zakresie wzrostu gospodarczego. Państwa członkowskie powinny zachęcać – zgodnie ze swoimi ramami prawnymi – krajową i regionalną administrację publiczną oraz zainteresowane podmioty do odpowiedniego wkładu i zaangażowania. Wdrożenie reform instytucjonalnych, administracyjnych oraz reform strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy, istotnych dla państw członkowskich oraz przejęcie odpowiedzialności w terenie za reformy strukturalne leżące w interesie Unii stanowią istotne narzędzia służące zapewnieniu takiego rozwoju.

(3)

Skuteczne powiadamianie o działaniach prowadzonych w ramach programu i ich wynikach, odpowiednio, na szczeblu unijnym, krajowym i regionalnym ma zasadnicze znaczenie dla rozpowszechniania wiedzy o osiągnięciach programu oraz dla wyeksponowania i przekazywania informacji o jego efektach w terenie.

(4)

Zważywszy, że zapotrzebowanie na wsparcie mogłoby przekroczyć środki finansowe dostępne w ramach programu, w stosownych przypadkach, w toku procedury składania wniosków o wsparcie zainteresowane państwo członkowskie powinno szeregować wnioski według hierarchii priorytetów. W tym kontekście należy zwracać uwagę na wnioski o wsparcie, które są powiązane z europejskim semestrem i obszarami polityki dotyczącymi spójności, innowacyjności, zatrudnienia oraz inteligentnego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego. Program powinien uzupełniać inne instrumenty, aby uniknąć powielania działań.

(5)

Zważywszy, że w ramach programu państwom członkowskim nie udostępnia się środków finansowych, a jedynie wsparcie techniczne, program nie ma na celu zastąpienia finansowania z budżetów krajowych.

(6)

Państwa członkowskie korzystają w coraz większym stopniu ze wsparcia oferowanego w ramach programu, na skalę przekraczającą początkowe oczekiwania. Kwota wynikająca z wniosków o wsparcie otrzymanych przez Komisję w 2017 r., na podstawie ich szacowanej wartości, znacznie przekracza dostępny roczny przydział środków. Podczas cyklu w 2018 r. szacowana wartość otrzymanych wniosków była pięciokrotnie większa niż środki finansowe dostępne na ten rok. Prawie wszystkie państwa członkowskie wystąpiły z wnioskami o wsparcie w ramach programu, a wnioski te dotyczyły wszystkich obszarów polityki objętych programem.

(7)

Pogłębienie spójności gospodarczej i społecznej dzięki reformom strukturalnym korzystnym dla Unii oraz zgodnym z zasadami i wartościami Unii ma kluczowe znaczenie dla ugruntowania odporności gospodarczej, jak również pomyślnego uczestnictwa i większej rzeczywistej konwergencji w unii gospodarczej i walutowej, co zapewni Unii długoterminową stabilność i dobrobyt. Jest to równie ważne dla państw członkowskich, których walutą nie jest euro, w ich przygotowaniach do przystąpienia do strefy euro, jak i dla państw członkowskich strefy euro.

(8)

Właściwe jest zatem podkreślenie w celu ogólnym programu – tam gdzie mowa o jego wkładzie w odpowiedź na wyzwania gospodarcze i społeczne – że zwiększenie spójności gospodarczej i społecznej, konkurencyjności, wydajności, zrównoważonego wzrostu gospodarczego, zatrudnienia, inwestycji oraz włączenia społecznego mogłoby również stanowić wkład w przygotowania do przyszłego członkostwa w strefie euro czynione przez te państwa członkowskie, których walutą nie jest euro.

(9)

Z myślą o realizacji celów ogólnych i szczegółowych oraz w obrębie działań kwalifikowalnych, które zostaną objęte finansowaniem z tego programu, należy zauważyć, że działania w ramach programu powinny mieć również możliwość wspierania reform, które mogą ułatwić państwom członkowskim przygotowania do przystąpienia do strefy euro, przy czym należy przestrzegać zasady równego traktowania wszystkich państw członkowskich.

(10)

Aby zaspokoić rosnące zapotrzebowanie państw członkowskich na wsparcie oraz ze względu na konieczność wsparcia wdrażania reform strukturalnych leżących w interesie Unii, w tym w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, w ramach ich przygotowań do przystąpienia do strefy euro, należy zwiększyć przydział środków finansowych na program do poziomu, który pozwoli Unii zapewnić wsparcie odpowiadające potrzebom ubiegających się o nie państw członkowskich i wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami. Wzrost ten nie powinien mieć negatywnego wpływu na pozostałe priorytety polityki spójności. Ponadto państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do przesuwania środków krajowych i regionalnych przyznanych im z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych.

(11)

Aby zapewnić wysokiej jakości wsparcie z jak najmniejszym opóźnieniem, Komisja powinna móc wykorzystać część puli finansowej także na pokrycie kosztów działań wspomagających program, takich jak wydatki związane z kontrolą jakości, monitorowaniem i ewaluacją projektów w terenie. Działania te są ważne dla zapewnienia skuteczności wdrażania projektu.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/825 (4).

(13)

Aby umożliwić szybkie zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Jednym z priorytetów Unii jest wspieranie harmonijnego, zrównoważonego i powszechnego rozwoju rynku wewnętrznego jako obszaru zapewniającego swobodny i bezpieczny przepływ towarów, osób, usług i kapitału.

(2)

Ponowne wprowadzenie do gospodarki nielegalnych wpływów i przekierowanie środków na finansowanie nielegalnej działalności prowadzi do zakłóceń i pogorszenia warunków uczciwej konkurencji dla obywateli i przedsiębiorstw przestrzegających prawa, a zatem stanowi zagrożenie dla funkcjonowania rynku wewnętrznego. Ponadto działalność ta sprzyja działaniom przestępczym i terrorystycznym, które zagrażają bezpieczeństwu obywateli Unii. W związku z tym Unia podjęła działania mające na celu własną ochronę.

(3)

Jednym z głównych fundamentów działania podjętego przez Unię była dyrektywa Rady 91/308/EWG (3), w której określono szereg środków i obowiązków dla instytucji finansowych, osób prawnych oraz niektórych grup zawodowych w odniesieniu, między innymi, do przepisów dotyczących przejrzystości i prowadzenia ewidencji, a także zasady „znaj swojego klienta”, oraz w której określono obowiązek zgłaszania podejrzanych transakcji krajowym jednostkom analityki finansowej, które ustanowiono jako ośrodki mające oceniać takie transakcje, współpracować ze swoimi odpowiednikami w innych krajach oraz, w razie konieczności, kontaktować się z organami sądowymi. Od tego czasu dyrektywa 91/308/EWG została zmieniona i zastąpiona przez kolejne środki. Przepisy w zakresie zapobiegania praniu pieniędzy są obecnie określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (4).

(4)

Z uwagi na ryzyko, że stosowanie dyrektywy 91/308/EWG prowadziłoby do zwiększonych przepływów środków pieniężnych w nielegalnych celach, które mogłyby stanowić zagrożenie dla systemu finansowego i rynku wewnętrznego, dyrektywa ta została uzupełniona rozporządzeniem (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (5). Rozporządzenie to ma na celu zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz wykrywanie ich przez ustanowienie systemu kontroli mającego zastosowanie do osób fizycznych, które wjeżdżają do Unii lub ją opuszczają, przewożąc środki pieniężne lub zbywalne papiery na okaziciela w kwocie co najmniej 10 000 EUR lub w równowartości tej kwoty w innych walutach. Termin „wwożone do Unii lub wywożone z Unii” należy zdefiniować poprzez odniesienie do terytorium Unii, które zdefiniowano w art. 355 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w celu zapewnienia, aby niniejsze rozporządzenie miało jak najszerszy zakres stosowania oraz aby żaden obszar nie był zwolniony z obowiązku stosowania go i nie miał możliwości obchodzenia obowiązujących środków kontroli.

(5)

Rozporządzeniem (WE) nr 1889/2005 wdrożono we Wspólnocie międzynarodowe standardy w zakresie zwalczania prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu opracowane przez Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF).

(6)

FATF, ustanowiona podczas szczytu grupy G-7 w Paryżu w 1989 r., jest organem międzyrządowym określającym standardy i propagującym skuteczne wdrażanie środków ustawowych, regulacyjnych i operacyjnych mających na celu zwalczanie prania pieniędzy, finansowania terroryzmu i innych powiązanych zagrożeń dla integralności międzynarodowego systemu finansowego. Szereg państw członkowskich należy do FATF lub jest reprezentowanych na forum FATF przez organy regionalne. Unia jest reprezentowana w FATF przez Komisję i zobowiązała się do skutecznego wprowadzenia w życie zaleceń FATF. Zalecenie FATF nr 32 w sprawie przewoźników środków pieniężnych stanowi, że należy ustanowić środki w odniesieniu do odpowiednich kontroli transgranicznego przepływu środków pieniężnych.

(7)

W dyrektywie (UE) 2015/849 określono i opisano szereg rodzajów działalności przestępczej, z której wpływy mogłyby stać się przedmiotem prania pieniędzy lub mogłyby być wykorzystywane do finansowania terroryzmu. Wpływy z takiej działalności przestępczej są często przewożone przez zewnętrzne granice Unii do celów prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Niniejsze rozporządzenie powinno to uwzględniać i określać system zasad, które – oprócz przyczyniania się do zapobiegania praniu pieniędzy, w szczególności przestępstwom źródłowym, takim jak przestępstwa podatkowe określone w przepisach krajowych, oraz finansowaniu terroryzmu – mają ułatwić zapobieganie, wykrywanie i ściganie działalności przestępczej zdefiniowanej w dyrektywie (UE) 2015/849.

(8)

W zakresie wiedzy na temat mechanizmów stosowanych do przekazywania bezprawnie uzyskanych wartości za granicę poczynione zostały postępy. W konsekwencji zalecenia FATF zostały zaktualizowane, dyrektywą (UE) 2015/849 wprowadzono zmiany do unijnych ram prawnych oraz opracowano nowe najlepsze praktyki. W świetle tych zmian oraz na podstawie oceny obowiązującego prawodawstwa Unii rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 powinno zostać zmienione. Jednakże z uwagi na duży zakres koniecznych zmian rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 należy uchylić i zastąpić nowym rozporządzeniem.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na możliwości zapewnienia przez państwa członkowskie, w ramach ich prawa krajowego, dodatkowych krajowych systemów kontroli przepływów środków pieniężnych w Unii, pod warunkiem że kontrole te są zgodne z podstawowymi wolnościami Unii, w szczególności z art. 63 i 65 TFUE.

(10)

Zbiór przepisów na poziomie Unii, które umożliwiłyby porównywalne kontrole środków pieniężnych w Unii, w znacznej mierze usprawniłby działania mające na celu zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

(11)

Niniejsze rozporządzenie nie dotyczy środków podejmowanych przez Unię lub państwa członkowskie na podstawie art. 66 TFUE w celu ograniczenia przepływu kapitału, który powoduje lub może spowodować poważne trudności w funkcjonowaniu unii gospodarczej i walutowej, lub na podstawie art. 143 i 144 TFUE wskutek nagłego kryzysu w bilansie płatniczym.

(12)

Ze względu na obecność organów celnych na zewnętrznych granicach Unii, ich doświadczenie w przeprowadzaniu kontroli pasażerów i towarów przekraczających granice zewnętrzne oraz ich doświadczenie w stosowaniu rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 organy te powinny nadal działać jako właściwe organy do celów niniejszego rozporządzenia. Jednocześnie państwa członkowskie nadal powinny mieć możliwość wyznaczenia także innych organów krajowych, które będą działały na granicach zewnętrznych jako właściwe organy. Państwa członkowskie powinny w dalszym ciągu zapewniać odpowiednie szkolenia dla personelu organów celnych oraz innych organów krajowych do celów przeprowadzania tych kontroli, w tym dotyczących gotówkowego prania pieniędzy.

(13)

Jednym z najważniejszych pojęć używanych w niniejszym rozporządzeniu jest termin „środki pieniężne”, którego definicja powinna obejmować cztery kategorie: gotówkę, zbywalne papiery na okaziciela, towary używane jako wysoce płynne środki przechowywania wartości oraz określone typy kart przedpłaconych. Z uwagi na ich cechy jest prawdopodobne, że niektóre zbywalne papiery na okaziciela, towary używane jako wysoce płynne środki przechowywania wartości oraz karty przedpłacone, które nie są powiązane z rachunkiem bankowym i które mogą zawierać kwoty pieniężne trudne do wykrycia, będą wykorzystywane zamiast gotówki jako anonimowe nośniki transferowania wartości przez zewnętrzne granice w sposób, który nie jest możliwy do wykrycia przy zastosowaniu klasycznego systemu nadzoru przez organy publiczne. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić istotne elementy definicji środków pieniężnych, jednocześnie umożliwiając Komisji zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia w odpowiedzi na próby podejmowane przez przestępców i ich wspólników, aby obejść środek, który kontroluje tylko jeden rodzaj wysoce płynnego środka przechowywania wartości w drodze przenoszenia przez zewnętrzne granice innego rodzaju środka przechowywania wartości. Jeżeli wykryte zostaną dowody takiego działania na znaczną skalę, konieczne jest niezwłoczne podjęcie środków w celu zaradzenia tej sytuacji. Chociaż waluty wirtualne wiążą się z dużym ryzykiem – na co Komisja zwróciła uwagę w swoim sprawozdaniu z dnia 26 czerwca 2017 r. w sprawie oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które ma wpływ na rynek wewnętrzny i dotyczy działalności transgranicznej – organy celne nie mają kompetencji do ich kontrolowania.

(14)

Zbywalne papiery na okaziciela umożliwiają ich fizycznemu posiadaczowi zażądanie zapłaty kwoty finansowej bez poddawania się rejestracji lub wymienienia z nazwiska lub nazwy. Mogą być łatwo wykorzystane do przekazywania znacznych wartości i wykazują się znacznym podobieństwem do waluty pod względem płynności, anonimowości oraz ryzyka nadużyć.

(15)

Towary wykorzystywane jako wysoce płynne środki przechowywania wartości prezentują wysoki stosunek wartości do ilości, dla których istnieje łatwo dostępny rynek handlu międzynarodowego, umożliwiający przeliczenie tych towarów na waluty przy jedynie niewielkich kosztach transakcji. Towary takie są zazwyczaj przedstawiane w jednolity sposób, umożliwiający szybkie sprawdzenie ich wartości.

(16)

Karty przedpłacone są to karty niespersonalizowane, przechowujące wartość pieniężną lub środki bądź zapewniające dostęp do wartości pieniężnych lub środków, które mogą być wykorzystane do celów transakcji płatniczych, nabycia towarów czy usług lub do wypłaty gotówki. Nie są one powiązane z rachunkiem bankowym. Karty przedpłacone obejmują anonimowe karty przedpłacone, o których mowa w dyrektywie (UE) 2015/849. Mają one szerokie zastosowanie do różnorodnych celów zgodnych z prawem, a niektóre z tych instrumentów służą również interesom społecznym. Takie karty przedpłacone są łatwe do przenoszenia i mogą być wykorzystywane do przekazania znacznej wartości przez zewnętrzne granice. Konieczne jest zatem włączenie kart przedpłaconych do definicji środków pieniężnych, w szczególności jeżeli można je kupić bez poddawania klienta analizie due diligence. Umożliwi to rozszerzenie kontroli na pewne rodzaje kart przedpłaconych, z uwzględnieniem dostępnej technologii, jeżeli będzie to uzasadnione, pod warunkiem że takie kontrole rozszerzone są z należytym uwzględnieniem proporcjonalności i praktycznej możliwości egzekwowania.

(17)

W celu zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu obowiązek złożenia deklaracji środków pieniężnych należy nałożyć na osoby fizyczne wjeżdżające na terytorium Unii lub je opuszczające. Aby nienależnie nie ograniczać swobodnego przepływu ani nadmiernie nie obciążać obywateli i instytucji formalnościami administracyjnymi, obowiązek ten powinien podlegać progowi 10 000 EUR. Powinien mieć on zastosowanie do osób przewożących środki pieniężne przewożących takie kwoty przy sobie, w swoim bagażu lub środku transportu, w którym przekraczają granice zewnętrzne. Od takich osób należy zażądać udostępnienia środków pieniężnych właściwym organom do celów kontroli, oraz, jeśli to konieczne, przedstawienia ich tym organom. Definicję „osoby przewożącej środki pieniężne” należy rozumieć jako wykluczającą te osoby przewożące środki pieniężne, które zawodowo przewożą towary lub osoby.

(18)

W odniesieniu do przepływu środków pieniężnych w transporcie, na przykład środków pieniężnych wwożonych do Unii lub wywożonych z Unii w przesyłkach pocztowych, przesyłkach kurierskich, przesyłkach cargo lub ładunkach kontenerowych, właściwe organy powinny mieć prawo wymagać od nadawcy, odbiorcy lub ich przedstawiciela systematycznego składania deklaracji dotyczących ujawnienia środków pieniężnych bądź składania takich deklaracji w poszczególnych przypadkach, zgodnie z procedurami krajowymi. Takie ujawnienie powinno obejmować szereg elementów, które nie są objęte zwykłą dokumentacją przedkładaną organom celnym, na przykład dokumentami przewozowymi i zgłoszeniami celnymi. Elementami takimi są: pochodzenie, miejsce przeznaczenia, pochodzenie gospodarcze i zamierzone przeznaczenie środków pieniężnych. Obowiązek ujawnienia środków pieniężnych w transporcie powinien podlegać takiemu samemu progowi jak środki pieniężne przewożone przez osoby przewożące środki pieniężne.

(19)

Szereg ustandaryzowanych danych dotyczących przepływu środków pieniężnych, takich jak dane osobowe składającego deklarację, właściciela lub odbiorcy, pochodzenie gospodarcze oraz zamierzone przeznaczenie środków pieniężnych, powinien podlegać rejestracji, aby cele niniejszego rozporządzenia zostały osiągnięte. W szczególności konieczne jest, aby składający deklarację, właściciel lub odbiorca przekazywali swoje dane osobowe zgodnie z danymi zawartymi w ich dokumentach tożsamości, w celu ograniczenia do minimum ryzyka błędów w zakresie ich tożsamości oraz opóźnień wynikających z potrzeby ewentualnej kolejnej weryfikacji.

(20)

W odniesieniu do obowiązku zgłaszania środków pieniężnych przewożonych przez osobę fizyczną oraz obowiązku ujawniania środków pieniężnych w transporcie właściwym organom należy przyznać uprawnienia do przeprowadzenia wszelkich niezbędnych kontroli osób, ich bagażu, środków transportu wykorzystywanych do przekraczania granic zewnętrznych oraz wszelkich przesyłek lub pojemników przewożonych przez te granice, które mogą zawierać środki pieniężne, lub środków transportu, którymi są one przewożone. W przypadku niespełnienia tych obowiązków właściwe organy powinny sporządzić deklarację z urzędu do celów późniejszego przekazania odnośnych informacji innym organom.

(21)

Aby zapewnić jednolite stosowanie kontroli przez właściwe organy, kontrole te powinny opierać się przede wszystkim na analizie ryzyka, w celu ustalenia i oceny ryzyka oraz opracowania niezbędnych środków zaradczych.

(22)

Ustanowienie wspólnych ram zarządzania ryzykiem nie powinno uniemożliwiać właściwym organom przeprowadzania kontroli wyrywkowych lub z własnej inicjatywy, w każdym przypadku gdy uznają to za konieczne.

(23)

W przypadku gdy wykryją one kwoty środków pieniężnych poniżej wartości progowej, co do których istnieją przesłanki wskazujące, że środki pieniężne mogłyby być związane z działalnością przestępczą objętą niniejszym rozporządzeniem, właściwe organy – w przypadku środków pieniężnych przewożonych przez osobę fizyczną – powinny mieć możliwość rejestrowania informacji na temat osoby przewożącej środki pieniężne, ich właściciela oraz, w stosownych przypadkach, zamierzonego odbiorcy środków pieniężnych, w tym imienia i nazwiska, danych kontaktowych, szczegółowych informacji dotyczących charakteru i kwoty lub wartości środków pieniężnych, ich pochodzenia gospodarczego i zamierzonego przeznaczenia.

(24)

W przypadku środków pieniężnych w transporcie właściwe organy powinny mieć możliwość rejestrowania informacji dotyczących składającego deklarację, właściciela, nadawcy oraz odbiorcy lub zamierzonego odbiorcy środków pieniężnych, w tym imienia i nazwiska, danych kontaktowych, szczegółowych informacji dotyczących charakteru i kwoty lub wartości środków pieniężnych, ich pochodzenia gospodarczego i zamierzonego przeznaczenia.

(25)

Informacje te powinny być przekazywane jednostce analityki finansowej danego państwa członkowskiego, które powinno zapewnić, aby dana jednostka analityki finansowej z własnej inicjatywy lub na wniosek przekazała wszelkie odpowiednie informacje jednostkom analityki finansowej pozostałych państw członkowskich. Jednostki te zostały wyznaczone jako kluczowe ośrodki walki z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które otrzymują i przetwarzają informacje pochodzące z różnych źródeł, takich jak instytucje finansowe, oraz analizują te informacje w celu stwierdzenia, czy istnieją podstawy dalszych badań, które mogą nie być widoczne dla właściwych organów gromadzących deklaracje i prowadzących kontrole zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W celu zagwarantowania skutecznego przepływu informacji wszystkie jednostki analityki finansowej powinny być podłączone do systemu informacji celnej (zwanego dalej „CIS”) ustanowionego na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 (6), a dane opracowywane lub przekazywane przez właściwe organy i jednostki analityki finansowej powinny być kompatybilne i porównywalne.

(26)

Uznając znaczenie skutecznej wymiany informacji między właściwymi organami, w tym jednostkami analityki finansowej w obrębie ram prawnych obejmujących te podmioty, dla pomyślnej realizacji działań podejmowanych w następstwie niniejszego rozporządzenia, a także potrzebę wzmocnienia współpracy między jednostkami analityki finansowej w Unii, Komisja powinna do dnia 1 czerwca 2019 r. ocenić możliwość ustanowienia wspólnego mechanizmu na rzecz zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

(27)

Wykrycie kwot środków pieniężnych poniżej progu, w sytuacjach w których istnieją przesłanki wskazujące na działalność przestępczą, ma ogromne znaczenie w tym kontekście. W związku z tym – jeżeli istnieją przesłanki wskazujące na działalność przestępczą – należy umożliwić dzielenie się informacjami dotyczącymi kwot poniżej progu z właściwymi organami w innych państwach członkowskich.

(28)

Biorąc pod uwagę, że przepływy środków pieniężnych będących przedmiotem kontroli zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są dokonywane przez granice zewnętrzne, oraz ze względu na utrudnione działanie, gdy środki pieniężne opuściły już punkt wejścia lub wyjścia, i związane z nimi ryzyko, nawet jeżeli tylko niewielkie ilości są wykorzystywane nielegalnie, właściwe organy powinny mieć możliwość tymczasowego zatrzymania środków pieniężnych w określonych okolicznościach, zgodnie z mechanizmami kontroli: po pierwsze, w przypadku gdy obowiązek złożenia deklaracji środków pieniężnych lub ujawnienia środków pieniężnych nie został spełniony, a po drugie, w przypadku gdy istnieją przesłanki wskazujące na działalność przestępczą, niezależnie od wysokości kwoty środków pieniężnych oraz od tego, czy są to środki pieniężne przewożone przez osobę fizyczną czy też środki pieniężne w transporcie. Ze względu na charakter takiego tymczasowego zatrzymania oraz wpływ, jaki mogłoby ono mieć na swobodę przemieszczania się i prawo własności, okres zatrzymania powinien być ograniczony do niezbędnego minimum, niezbędnego do ustalenia przez inne właściwe organy, czy istnieją podstawy dalszej interwencji, takiej jak dochodzenia lub zajęcie środków pieniężnych w oparciu o inne instrumenty prawne. Decyzji o tymczasowym zatrzymaniu środków pieniężnych na mocy niniejszego rozporządzenia powinno towarzyszyć uzasadnienie, w decyzji tej należy też odpowiednio opisać szczególne okoliczności, które doprowadziły do podjęcia działania. Powinno być możliwe przedłużenie okresu tymczasowego zatrzymania środków pieniężnych w określonych i należycie uzasadnionych przypadkach, na przykład gdy właściwe organy napotykają trudności w uzyskaniu informacji na temat możliwej działalności przestępczej, między innymi gdy konieczna jest komunikacja z państwem trzecim, gdy należy przetłumaczyć dokumenty lub gdy trudno jest zidentyfikować nadawcę lub odbiorcę środków pieniężnych w transporcie bądź skontaktować się z takim nadawcą lub odbiorcą. Jeśli po upływie okresu zatrzymania nie podjęto decyzji w sprawie dalszej interwencji lub jeżeli właściwy organ uzna, że nie ma podstaw do dalszego zatrzymywania środków pieniężnych, środki te należy niezwłocznie zwolnić, w zależności od sytuacji, na rzecz osoby, której tymczasowo zatrzymano środki pieniężne, osoby przewożącej środki pieniężne lub właściciela.

(29)

W celu zwiększenia wiedzy na temat niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie powinny, we współpracy z Komisją, opracować odpowiednie materiały dotyczące obowiązku składania deklaracji środków pieniężnych lub ujawnienia środków pieniężnych.

(30)

Istotne jest, aby właściwe organy, które gromadzą informacje na mocy niniejszego rozporządzenia, przekazywały je terminowo krajowej jednostce analityki finansowej, aby umożliwić jej dalszą analizę i porównanie tych informacji z innymi danymi, jak określono w dyrektywie (UE) 2015/849.

(31)

Do celów niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy właściwe organy zarejestrują brak złożenia deklaracji środków pieniężnych lub ujawnienia środków pieniężnych lub w przypadku gdy istnieją przesłanki wskazujące na działalność przestępczą, powinny one niezwłocznie podzielić się tymi informacjami z właściwymi organami innych państw członkowskich za pośrednictwem odpowiednich kanałów. Taka wymiana danych byłaby proporcjonalna, zważywszy, że osoby nieprzestrzegające obowiązku złożenia deklaracji środków pieniężnych lub ujawnienia środków pieniężnych, które to osoby zostały zatrzymane w jednym państwie członkowskim, prawdopodobnie wybrałyby inne państwo członkowskie wjazdu lub wyjazdu, jeżeli właściwe organy nie wiedziałyby o wcześniejszym naruszeniu. Wymiana takich informacji powinna być obowiązkowa, aby zapewnić jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia we wszystkich państwach członkowskich. W przypadku gdy istnieją przesłanki wskazujące, że środki pieniężne związane są z działalnością przestępczą, która mogłaby niekorzystnie wpłynąć na interesy finansowe Unii, informacje te należy przekazywać także Komisji, Prokuraturze Europejskiej ustanowionej rozporządzeniem Rady (UE) 2017/1939 (7) – przez państwa członkowskie uczestniczące we wzmocnionej współpracy na mocy tego rozporządzenia – oraz Europolowi, ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 (8). Aby osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia w zakresie zapobiegania obchodzeniu obowiązku składania deklaracji środków pieniężnych lub ujawnienia środków pieniężnych, a także odstraszania od obchodzenia tego obowiązku, należy również wprowadzić obowiązkową wymianę zanonimizowanych danych dotyczących ryzyka i wyników analiz ryzyka między państwami członkowskimi i z Komisją, zgodnie z normami określonymi w aktach wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

(32)

Powinna być możliwa wymiana informacji między właściwym organem państwa członkowskiego lub Komisją a organami państwa trzeciego, pod warunkiem istnienia odpowiednich zabezpieczeń. Wymiana taka powinna być możliwa, w przypadku gdy przestrzegane są odpowiednie krajowe i unijne przepisy dotyczące praw podstawowych i przekazywania danych osobowych, po uzyskaniu zezwolenia organów, które pierwotnie uzyskały te informacje. Komisja powinna być informowana o wszelkiej zaistniałej wymianie informacji z państwami trzecimi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz powinna składać sprawozdania na ten temat Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(33)

Z uwagi na charakter gromadzonych informacji oraz uzasadnione oczekiwania osób przewożących środki pieniężne i osób składających deklaracje, że ich dane osobowe i informacje na temat wartości środków pieniężnych wwożonych przez nie do Unii lub wywożonych z Unii będą traktowane jako poufne, właściwe organy powinny zapewnić odpowiednie gwarancje w celu zapewnienia poszanowania tajemnicy zawodowej przez członków swego personelu, którzy potrzebują dostępu do tych informacji, oraz odpowiednio chronić takie informacje przed nieuprawnionym dostępem, wykorzystaniem lub przekazaniem. Jeśli niniejsze rozporządzenie lub prawo krajowe nie stanowi inaczej, w szczególności w kontekście postępowań sądowych, takie informacje nie powinny być ujawniane bez zgody organu, który je uzyskał.

Przetwarzanie danych osobowych w ramach niniejszego rozporządzenia może również obejmować dane osobowe i powinno być dokonywane zgodnie z prawem Unii. Państwa członkowskie i Komisja powinny przetwarzać dane osobiste wyłącznie w sposób zgodny z celami niniejszego rozporządzenia. Wszelkie gromadzenie, ujawnianie, przekazywanie, komunikowanie oraz inne przetwarzanie danych osobowych w ramach niniejszego rozporządzenia powinno podlegać wymogom rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (9) i (UE) 2016/679 (10). Przetwarzanie danych osobowych do celów niniejszego rozporządzenia powinno odbywać się również zgodnie z prawami podstawowymi do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego uznanymi w art. 8 Konwencji Rady Europy o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także zgodnie z prawem do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawem do ochrony danych osobowych, uznanymi odpowiednio w art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”).

(34)

Do celów analizy prowadzonej przez jednostki analityki finansowej oraz aby umożliwić organom innych państw członkowskich kontrolowanie i egzekwowanie obowiązku składania deklaracji środków pieniężnych, zwłaszcza w przypadku osób, które wcześniej naruszyły ten obowiązek, konieczne jest, aby dane zawarte w deklaracjach składanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem przechowywano przez wystarczająco długi okres. Aby jednostki analityki finansowej mogły skutecznie przeprowadzać swoje analizy, a właściwe organy mogły kontrolować i skutecznie egzekwować obowiązek składania deklaracji środków pieniężnych lub ujawniania środków pieniężnych, okres zatrzymywania danych zawartych w deklaracjach składanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie powinien przekraczać pięciu lat, z możliwością dalszego przedłużenia, po dokonaniu gruntownej oceny konieczności i proporcjonalności takiego dalszego zatrzymania, które nie powinno przekraczać dodatkowych trzech lat.

(35)

Aby zachęcać do przestrzegania przepisów i zniechęcać do ich obchodzenia, państwa członkowskie powinny wprowadzić sankcje za niewypełnianie obowiązku złożenia deklaracji środków pieniężnych lub za brak ujawnienia środków pieniężnych. Sankcje te powinny mieć zastosowanie jedynie w przypadku braku deklaracji środków pieniężnych lub ujawnienia środków pieniężnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nie powinny brać pod uwagę ewentualnej działalności przestępczej powiązanej ze środkami pieniężnymi, która może być przedmiotem dalszych dochodzeń i środków niewchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do zapewnienia przestrzegania przepisów. Sankcje wprowadzane przez państwa członkowskie powinny mieć równoważny skutek odstraszający w całej Unii w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia.

(36)

W większości państw członkowskich stosuje się już, na zasadzie dobrowolności, zharmonizowany formularz deklaracji, EU Cash Declaration Form (EU-CDF), jednakże w celu zapewnienia jednolitego stosowania kontroli i skutecznego przetwarzania, przekazywania i analizy deklaracji przez właściwe organy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu przyjęcia wzorów formularza deklaracji środków pieniężnych i formularza ujawniania środków pieniężnych, w celu określenia kryteriów wspólnych ram zarządzania ryzykiem, w celu ustanowienia przepisów technicznych wymiany informacji oraz wzoru formularza, który będzie stosowany do celów przekazywania informacji, a także w celu ustanowienia przepisów oraz formularza, który będzie stosowany do przekazywania informacji statystycznych Komisji. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (11).

(37)

W celu poprawy obecnej sytuacji charakteryzującej się ograniczonym dostępem do informacji statystycznych oraz istnieniem jedynie pewnej liczby wskazówek dotyczących zakresu, w jakim przestępcy przemycają środki pieniężne przez zewnętrzne granice Unii, należy podjąć skuteczniejszą współpracę w drodze wymiany informacji między właściwymi organami oraz z Komisją. W celu zagwarantowania, aby ta wymiana informacji była skuteczna i efektywna, Komisja powinna dokonać przeglądu, czy ustanowiony system spełnia cel lub czy istnieją przeszkody uniemożliwiające terminową i bezpośrednią wymianę informacji. Ponadto Komisja powinna publikować informacje statystyczne na swojej stronie internetowej.

(38)

Aby móc szybko uwzględniać przyszłe zmiany norm międzynarodowych, takich jak normy ustanowione przez FATF, lub zaradzić obchodzeniu niniejszego rozporządzenia przez korzystanie z towarów wykorzystywanych jako wysoce płynne środki przechowywania wartości lub korzystanie z kart przedpłaconych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmian załącznika I do niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (12). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(39)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ponadnarodową skalę prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz szczególny charakter rynku wewnętrznego i jego podstawowych swobód, które można w pełni wdrożyć wyłącznie przez zapewnienie braku nadmiernych różnic między przepisami krajowymi określającymi sposób traktowania środków pieniężnych przekraczających granice zewnętrzne Unii, możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(40)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i zasad uznanych w art. 6 TUE oraz odzwierciedlonych w Karcie, w szczególności w jej tytule II.

(41)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych,

(1)

Pranie pieniędzy i powiązane z nim finansowanie terroryzmu i przestępczości zorganizowanej nadal stanowią poważny problem na szczeblu unijnym, szkodząc tym samym integralności, stabilności i reputacji sektora finansowego oraz zagrażając zarówno rynkowi wewnętrznemu, jak i bezpieczeństwu wewnętrznemu Unii. Aby stawić czoła tym problemom, a także uzupełnić i poprawić stosowanie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (2), niniejsza dyrektywa ma na celu zwalczanie prania pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych, umożliwiając skuteczniejszą i szybszą współpracę transgraniczną między właściwymi organami.

(2)

Środki przyjęte wyłącznie na szczeblu krajowym, a nawet unijnym, bez uwzględnienia koordynacji i współpracy na szczeblu międzynarodowym, miałyby bardzo ograniczone skutki. Z tego względu środki przyjmowane przez Unię w celu zwalczania prania pieniędzy powinny być zgodne z innymi działaniami podjętymi na forach międzynarodowych i co najmniej tak rygorystyczne jak te działania.

(3)

W działaniach Unii należy nadal uwzględniać w sposób szczególny zalecenia Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) i instrumenty innych organizacji i organów międzynarodowych aktywnie prowadzących walkę z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. W stosownych przypadkach odpowiednie unijne akty prawne powinny zostać w większym stopniu dostosowane do Międzynarodowych standardów w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz proliferacji przyjętych przez FATF w lutym 2012 r. (zwanych dalej „zmienionymi zaleceniami FATF”). Jako sygnatariusz Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu Unia powinna dokonać transpozycji wymogów tej konwencji do swojego porządku prawnego.

(4)

Decyzją ramową Rady 2001/500/WSiSW (3) ustanowiono wymogi dotyczące kryminalizacji prania pieniędzy. Decyzja ta nie jest jednak wyczerpująca, a obecne przepisy dotyczące kryminalizacji tego procederu nie są wystarczająco spójne, aby skutecznie zwalczać pranie pieniędzy w całej Unii, co prowadzi do luk w egzekwowaniu przepisów i przeszkód we współpracy między właściwymi organami w różnych państwach członkowskich.

(5)

Definicja kategorii działalności przestępczej stanowiących przestępstwa źródłowe w stosunku do prania pieniędzy powinna być jednolita we wszystkich państwach członkowskich. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wszystkie przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności określoną w niniejszej dyrektywie były uznane za przestępstwa źródłowe w stosunku do prania pieniędzy. Ponadto państwa członkowskie powinny włączyć szereg przestępstw do poszczególnych kategorii wymienionych w niniejszej dyrektywie, o ile samo stosowanie tych progów kar nie ma takiego efektu. W takim przypadku państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o sposobie ograniczenia zakresu przestępstw w każdej kategorii. W przypadku gdy kategoria przestępstw, taka jak terroryzm czy przestępstwa przeciwko środowisku, obejmuje przestępstwa określone w aktach prawnych Unii, niniejsza dyrektywa powinna odnosić się do tych aktów prawnych. Państwa członkowskie powinny jednak uznawać przestępstwa określone w tych aktach prawnych za przestępstwa źródłowe prania pieniędzy. Do celów niniejszej dyrektywy za działalność przestępczą należy uznawać również wszelkiego rodzaju udział w popełnieniu przestępstwa źródłowego zagrożony karą, uznawany za przestępstwo zgodnie z prawem krajowym. W przypadkach gdy prawo Unii zezwala państwom członkowskim na wprowadzenie sankcji innych niż karne, niniejsza dyrektywa nie powinna wymagać od państw członkowskich uznania przestępstw w takich przypadkach za przestępstwa źródłowe do celów niniejszej dyrektywy.

(6)

Wykorzystywanie waluty wirtualnej powoduje nowe zagrożenia i wyzwania w kontekście zwalczania prania pieniędzy. Państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednie potraktowanie tych zagrożeń.

(7)

Biorąc pod uwagę skutki przestępstw prania pieniędzy - popełnianych przez osoby pełniące funkcję publiczną - godzące w sferę publiczną oraz uczciwość instytucji publicznych, państwa członkowskie powinny móc rozważyć wprowadzenie w swoich przepisach krajowych i zgodnie ze swoją tradycja prawną surowszych kar dla osób pełniących funkcję publiczną.

(8)

Definicją działalności przestępczej należy objąć przestępstwa podatkowe związane z podatkami bezpośrednimi i pośrednimi, zgodnie ze zmienionymi zaleceniami FATF. Ze względu na fakt, że działalność przestępczą zagrożoną karami, o których mowa w niniejszej dyrektywie, stanowić mogą w państwach członkowskich różne przestępstwa podatkowe, definicje przestępstwa podatkowego w prawie krajowym mogą się od siebie różnić. Celem niniejszej dyrektywy nie jest jednak harmonizacja definicji przestępstw podatkowych w prawie krajowym.

(9)

W sprawach karnych dotyczących prania pieniędzy państwa członkowskie powinny udzielać sobie wzajemnie jak największej pomocy i zadbać o skuteczną i terminową wymianę informacji zgodnie ze swoim prawem krajowym i obowiązującymi przepisami unijnymi. Różnice w definicjach przestępstw źródłowych w prawie krajowym nie powinny stać na przeszkodzie międzynarodowej współpracy w sprawach karnych dotyczących prania pieniędzy. Powinno się nasilić współpracę z państwami trzecimi, zwłaszcza dzięki zachęcaniu do opracowywania skutecznych środków i mechanizmów zwalczania prania pieniędzy i wspieraniu tych środków, a także dzięki zapewnianiu lepszej współpracy międzynarodowej w tym obszarze.

(10)

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do prania pieniędzy w odniesieniu do mienia pochodzącego z przestępstw przeciwko interesom finansowym Unii, który to proceder podlega szczegółowym zasadom ustanowionym dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 (4). Powyższe nie stanowi uszczerbku dla możliwości dokonywania przez państwa członkowskie transpozycji niniejszej dyrektywy i dyrektywy (UE) 2017/1371 za pomocą jednolitych kompleksowych ram na szczeblu krajowym. Zgodnie z art. 325 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) państwa członkowskie mają przyjąć takie same środki do zwalczania nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe Unii, jakie przyjmują do zwalczania nadużyć finansowych naruszających ich własne interesy finansowe.

(11)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by niektóre rodzaje prania pieniędzy były zagrożone karą także wówczas, gdy zostaną popełnione przez sprawcę działalności przestępczej, z której pochodzi to mienie („pranie pieniędzy przez ten sam podmiot, który je uzyskał”). W takich przypadkach, gdy pranie pieniędzy nie ogranicza się do samego posiadania lub użytkowania mienia, lecz obejmuje także jego przekazanie, konwersję, ukrycie lub zatajenie oraz powoduje dalsze szkody oprócz szkód spowodowanych przez działalność przestępczą, na przykład poprzez wprowadzenie mienia pochodzącego z działalności przestępczej do obrotu i tym samym ukrycie jego nielegalnego pochodzenia, takie pranie pieniędzy powinno być zagrożone karą.

(12)

Aby środki prawnokarne były skutecznym narzędziem zwalczania prania pieniędzy, możliwe powinno być wydanie wyroku skazującego bez konieczności dokładnego ustalania, z której działalności przestępczej pochodzi mienie, ani też istnienia wcześniejszego lub jednoczesnego wyroku skazującego za tę działalność przestępczą przy uwzględnieniu wszystkich odnośnych okoliczności i dowodów. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość, zgodnie ze swoimi krajowymi systemami prawnymi, zapewnienia powyższego za pomocą środków innych niż prawne. Ściganie prania pieniędzy nie powinno być również utrudnione przez sam fakt, że działalność przestępcza była prowadzona w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszej dyrektywie.

(13)

Niniejsza dyrektywa ma na celu kryminalizację prania pieniędzy, jeżeli dokonano tego czynu umyślnie i ze świadomością, że mienie pochodziło z działalności przestępczej. W tym kontekście niniejsza dyrektywa nie powinna wprowadzać rozróżnienia między sytuacjami, gdy mienie pochodzi bezpośrednio z działalności przestępczej, czy sytuacjami, gdy pochodzi z takiej działalności pośrednio, zgodnie z szeroką definicją „korzyści” zawartą w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE (5). W każdym przypadku przy rozpatrywaniu, czy mienie pochodzi z działalności przestępczej i czy dana osoba o tym wiedziała, powinno się brać pod uwagę szczególne okoliczności sprawy, np. fakt, że wartość tego mienia jest nieproporcjonalna do legalnego dochodu osoby oskarżonej oraz, że działalność przestępcza i nabycie mienia miały miejsce w tym samym przedziale czasowym. Zamiar popełnienia przestępstwa i wiedzę o pochodzeniu mienia można wywnioskować z obiektywnych, faktycznych okoliczności. Ponieważ w niniejszej dyrektywie ustala się normy minimalne dotyczące definicji przestępstw i kar w zakresie prania pieniędzy, państwa członkowskie mogą według własnego uznania wprowadzać lub utrzymywać bardziej rygorystyczne przepisy karne w tym zakresie. Na przykład, państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalenia, że pranie pieniędzy dokonane przez lekkomyślność lub w wyniku niedbalstwa stanowi przestępstwo. Zawarte w niniejszej dyrektywie odniesienia do prania pieniędzy w wyniku niedbalstwa powinny mieć zastosowanie do państw członkowskich, które penalizują popełniony w ten sposób czyn zabroniony.

(14)

W celu zapobiegania praniu pieniędzy w całej Unii państwa członkowskie powinny zapewnić, by czyn taki zagrożony był maksymalną karą pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 4 lat. Obowiązek ten pozostaje bez uszczerbku dla indywidualizacji i stosowania kar oraz wykonywania wyroków, zgodnie z konkretnymi okolicznościami danej sprawy. Państwa członkowskie powinny również przewidzieć dodatkowe kary lub środki, takie jak grzywny, czasowe lub stałe odcięcie dostępu do finansowania publicznego, w tym do procedur przetargowych, dotacji i koncesji, tymczasowe zakazy prowadzenia działalności handlowej lub tymczasowe zakazy ubiegania się o wybieralne lub publiczne stanowisko. Obowiązek ten pozostaje bez uszczerbku dla uznania przez sędziego lub sąd, czy wziąwszy pod uwagę wszelkie okoliczności danej sprawy, należy nałożyć dodatkowe kary lub środki.

(15)

Mimo iż nie ma obowiązku zwiększenia wymiaru kary, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przy wydawaniu wyroków wobec przestępców sędzia lub sąd mogli wziąć pod uwagę okoliczności obciążające określone w niniejszej dyrektywie. W zakresie uznania sędziego lub sądu pozostaje ustalenie, czy należy zwiększyć wymiar kary z uwagi na szczególne okoliczności obciążające, uwzględniając wszelkie fakty w danej sprawie. Państwa członkowskie nie powinny mieć obowiązku ustanowienia przepisu dotyczącego okoliczności obciążających, w przypadku gdy prawo krajowe przewiduje, że przestępstwa w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW (6) lub przestępstwa popełnione przez osoby fizyczne działające jako podmioty zobowiązane wykonujące swoją działalność zawodową podlegają karze jako przestępstwa odrębne i może to skutkować surowszymi karami.

(16)

Zabezpieczenie i konfiskata narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa usuwają pobudki finansowe prowadzące do przestępstwa. Dyrektywa 2014/42/UE określa minimalne zasady dotyczące zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa. Ta dyrektywa nakłada również na Komisję obowiązek przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania z jej wdrażania i, w razie konieczności, występowania z odpowiednimi wnioskami. Państwa członkowskie powinny jako minimum zapewnić zabezpieczenie i konfiskatę narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa we wszystkich przypadkach przewidzianych w dyrektywie 2014/42/UE. Państwa członkowskie powinny także poważnie rozważyć umożliwienie konfiskaty we wszystkich przypadkach, w których nie jest możliwe wszczęcie lub zakończenie postępowania karnego, w tym z powodu śmierci sprawcy. Na wniosek Parlamentu Europejskiego i Rady zawarty w oświadczeniu towarzyszącym dyrektywie 2014/42/UE Komisja przedstawi sprawozdanie analizujące wykonalność i ewentualne korzyści wprowadzenia dalszych wspólnych przepisów dotyczących konfiskaty mienia pochodzącego z działalności o charakterze przestępczym, w tym przy braku wyroku skazującego daną osobę lub dane osoby za taką działalność. Taka analiza uwzględni różnice między tradycjami i systemami prawnymi państw członkowskich.

(17)

Uwzględniając mobilność sprawców oraz dochodów pochodzących z działalności przestępczej, jak również skomplikowane transgraniczne postępowania przygotowawcze konieczne do zwalczania prania pieniędzy, wszystkie państwa członkowskie powinny określić swoją jurysdykcję, aby umożliwić właściwym organom prowadzenie postępowań przygotowawczych i ściganie takiej działalności. Państwa członkowskie powinny zatem zapewnić, aby ich jurysdykcja obejmowała sytuacje, w których przestępstwo zostało popełnione za pomocą technologii informacyjno-komunikacyjnych z ich terytorium, niezależnie od tego, czy te technologie znajdowały się na ich terytorium.

(18)

Na mocy decyzji ramowej Rady 2009/948/WSiSW (7) oraz decyzji Rady 2002/187/WSiSW (8), właściwe organy co najmniej dwóch państw członkowskich prowadzące równoległe postępowania karne wobec tej samej osoby w sprawie tych samych czynów mają, z pomocą Eurojustu, podjąć bezpośrednie konsultacje między sobą, w szczególności w celu zapewnienia, że wszystkie przestępstwa objęte niniejszą dyrektywą są ścigane.

(19)

Aby zapewnić powodzenie postępowań przygotowawczych dotyczącego przestępstw prania pieniędzy oraz ściganie takich przestępstw, należy umożliwić osobom odpowiedzialnym za prowadzenie postępowań przygotowawczych dotyczących takich przestępstw lub za ich ściganie stosowanie skutecznych narzędzi w postępowaniu przygotowawczym, takich jak środki stosowane do zwalczania przestępczości zorganizowanej i innych poważnych przestępstw. Powinno się zatem zapewnić, aby do dyspozycji były wystarczająca liczba personelu i ukierunkowane szkolenie, zasoby i najnowsze zdolności technologiczne. Narzędzia takie należy wykorzystywać, zgodnie z prawem krajowym, w sposób ukierunkowany, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności oraz rodzaju i wagi przestępstw objętych postępowaniem przygotowawczym, a także z poszanowaniem prawa do ochrony danych osobowych.

(20)

Niniejsza dyrektywa zastępuje decyzję ramową 2001/500/WSiSW w odniesieniu do państw członkowskich związanych niniejszą dyrektywą.

(21)

Niniejsza dyrektywa jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), przestrzega podstawowych praw i wolności i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym w tytułach II, III, V i VI, które obejmują m. in. prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawo do ochrony danych osobowych, zasady legalności i proporcjonalności kar do przestępstw, w tym również wymóg dokładności, jasności i przewidywalności w prawie karnym, domniemanie niewinności, a także prawo osób podejrzanych i oskarżonych do dostępu do adwokata, prawo do nieobciążania siebie winą oraz prawo do rzetelnego procesu sądowego. Niniejszą dyrektywę należy wdrażać zgodnie z tymi prawami i zasadami, biorąc również pod uwagę Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz inne zobowiązania w zakresie praw człowieka wynikające z prawa międzynarodowego.

(22)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie objęcie prania pieniędzy we wszystkich państwach członkowskich skutecznymi, proporcjonalnymi i odstraszającymi sankcjami karnymi, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki niniejszej dyrektywy możliwe jest pełniejsze jego osiągnięcie na szczeblu unijnym, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(23)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, i nie naruszając art. 4 tego Protokołu, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie uczestniczą w przyjmowaniu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani jej nie stosują.

(24)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana, ani jej nie stosuje. Decyzja ramowa 2001/500/WSiSW pozostaje wiążąca dla Danii i ma do niej zastosowanie,

(1)

Decyzja Rady 2003/17/WE (3) przewiduje, że pod pewnymi warunkami inspekcje polowe przeprowadzane w odniesieniu do określonych upraw nasiennych roślin uprawnych w krajach trzecich wymienionych w wykazie uznaje się za równoważne z inspekcjami polowymi przeprowadzanymi zgodnie z prawem Unii oraz że pod pewnymi warunkami materiał siewny niektórych gatunków roślin pastewnych, roślin zbożowych, buraków oraz roślin oleistych i włóknistych produkowany w tych krajach uznaje się za równoważny z materiałem siewnym produkowanym zgodnie z prawem Unii.

(2)

Federacyjna Republika Brazylii (zwana dalej „Brazylią”) złożyła wniosek o uznanie przez Komisję równoważności jej systemu inspekcji polowych upraw nasiennych pastewnych roślin uprawnych i upraw nasiennych zbożowych roślin uprawnych oraz równoważności materiału siewnego roślin pastewnych i materiału siewnego roślin zbożowych wyprodukowanego i certyfikowanego w Brazylii.

(3)

Komisja przeanalizowała odpowiednie prawodawstwo Brazylii i w oparciu o przeprowadzony w 2016 r. audyt dotyczący systemu urzędowych kontroli i certyfikacji materiału siewnego roślin pastewnych i zbożowych w Brazylii oraz ich równoważności z wymogami Unii opublikowała swoje ustalenia w sprawozdaniu zatytułowanym „Sprawozdanie końcowe z audytu przeprowadzonego w Brazylii w dniach 11–19 kwietnia 2016 r. w celu oceny systemu urzędowych kontroli i certyfikacji materiału siewnego i ich równoważności z wymogami Unii Europejskiej”.

(4)

W wyniku audytu stwierdzono, że inspekcje polowe upraw nasiennych roślin uprawnych, pobieranie próbek, badania i urzędowe badania pokontrolne materiału siewnego roślin pastewnych i zbożowych są wykonywane właściwie i spełniają warunki określone w załączniku II do decyzji 2003/17/WE oraz odpowiednie wymogi określone w dyrektywach Rady 66/401/EWG (4) i 66/402/EWG (5). Ponadto stwierdzono, że organy krajowe odpowiedzialne za wdrażanie certyfikacji materiału siewnego w Brazylii są kompetentne i funkcjonują w odpowiedni sposób.

(5)

Republika Mołdawii złożyła wniosek o uznanie przez Komisję równoważności jej systemu inspekcji polowych upraw nasiennych zbożowych roślin uprawnych, upraw nasiennych warzyw oraz upraw nasiennych roślin oleistych i włóknistych oraz równoważności materiału siewnego roślin zbożowych, materiału siewnego warzyw oraz materiału siewnego roślin oleistych i włóknistych wyprodukowanego i certyfikowanego w Republice Mołdawii.

(6)

Komisja przeanalizowała odpowiednie prawodawstwo Republiki Mołdawii i w oparciu o przeprowadzony w 2016 r. audyt dotyczący systemu urzędowych kontroli i certyfikacji materiału siewnego roślin zbożowych, warzyw oraz roślin oleistych i włóknistych w Republice Mołdawii oraz ich równoważności z wymogami Unii opublikowała swoje ustalenia w sprawozdaniu zatytułowanym „Sprawozdanie końcowe z audytu przeprowadzonego w Republice Mołdawii w dniach 14–21 czerwca 2016 r. w celu oceny systemu urzędowych kontroli i certyfikacji materiału siewnego i ich równoważności z wymogami Unii Europejskiej”.

(7)

W wyniku audytu stwierdzono, że inspekcje polowe upraw nasiennych roślin uprawnych, pobieranie próbek, badania i urzędowe badania pokontrolne materiału siewnego roślin zbożowych, warzyw oraz roślin oleistych i włóknistych są wykonywane właściwie i spełniają warunki określone w załączniku II do decyzji 2003/17/WE oraz odpowiednie wymogi określone w dyrektywach Rady 66/402/EWG, 2002/55/WE (6) i 2002/57/WE (7). Ponadto stwierdzono, że organy krajowe odpowiedzialne za wdrażanie certyfikacji materiału siewnego w Republice Mołdawii są kompetentne i funkcjonują w odpowiedni sposób.

(8)

W związku z tym należy uznać równoważność inspekcji polowych stosowanych w odniesieniu do upraw nasiennych pastewnych roślin uprawnych i upraw nasiennych zbożowych roślin uprawnych w Brazylii oraz równoważność materiału siewnego roślin pastewnych i materiału siewnego roślin zbożowych produkowanego w Brazylii i urzędowo certyfikowanego przez organy tego kraju.

(9)

Należy także uznać równoważność inspekcji polowych stosowanych w odniesieniu do upraw nasiennych zbożowych roślin uprawnych, upraw nasiennych warzyw oraz upraw nasiennych roślin oleistych i włóknistych w Republice Mołdawii oraz równoważność materiału siewnego roślin zbożowych, materiału siewnego warzyw oraz materiału siewnego roślin oleistych i włóknistych produkowanego w Republice Mołdawii i urzędowo certyfikowanego przez organy tego kraju.

(10)

W Unii istnieje popyt na przywóz materiału siewnego warzyw z krajów trzecich, w tym z Republiki Mołdawii. W związku z tym decyzja 2003/17/WE powinna obejmować urzędowo kwalifikowany materiał siewny warzyw, o którym mowa w dyrektywie 2002/55/WE, w celu uwzględnienia popytu na ten materiał siewny pochodzący z Republiki Mołdawii, jak również, w przyszłości, z innych krajów trzecich.

(11)

Uwzględniając obowiązujące przepisy Międzynarodowego Związku Oceny Nasion (ISTA), właściwe jest, by dany kraj trzeci wydał urzędowe oświadczenie, że z danego materiału siewnego pobrano próbki i przebadano je zgodnie z Międzynarodowymi przepisami oceny nasion ISTA (zwanymi dalej „przepisami ISTA”) odnoszącymi się do pomarańczowych międzynarodowych świadectw partii materiału siewnego, a świadectwo takie załączono do poszczególnych partii materiału siewnego.

(12)

Ze względu na wygaśnięcie odmiennego sposobu pobierania próbek i analizy materiału siewnego (ang. „Derogatory experiment on seed sampling and seed analysis”) określonego w załączniku V lit. A) do decyzji przyjętej przez Radę Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w dniu 28 września 2000 r. w sprawie systemów OECD dla certyfikatów odmian materiału siewnego znajdujących się w obrocie międzynarodowym, wszelkie odniesienia do tego sposobu należy skreślić.

(13)

Wszelkie odniesienia do Chorwacji jako kraju trzeciego należy skreślić ze względu na przystąpienie Chorwacji do Unii w 2013 r.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2003/17/WE,

(1)

Celem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest zapewnienie wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom, które zaprzestały prowadzenia działalności na własny rachunek w wyniku istotnych zmian w strukturze światowego handlu spowodowanych globalizacją, w wyniku dalszego trwania światowego kryzysu finansowego i gospodarczego lub w wyniku nowego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego, oraz ułatwienie im powrotu na rynek pracy.

(2)

Środki EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 150 mln EUR (w cenach z 2011 r.) zgodnie z art. 12 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

W dniu 23 lutego 2018 r. Niderlandy złożyły wniosek o uruchomienie środków z EFG w związku ze zwolnieniami w 20 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w sektorze usług finansowych w następujących regionach: Fryzja, Drenthe i Overijssel w Niderlandach. Wniosek został uzupełniony o dodatkowe informacje złożone zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013. Wniosek ten spełnia wymogi dotyczące określenia wkładu finansowego z EFG, ustanowione w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

(4)

Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić wkład finansowy na kwotę 1 192 500 EUR dla wniosku złożonego przez Niderlandy.

(5)

W celu ograniczenia do minimum czasu potrzebnego do uruchomienia EFG niniejszą decyzję należy stosować od dnia jej przyjęcia,

„b)

w ust. 4 wprowadza się następujące zmiany:”,

„b)

w pkt 4 wprowadza się następujące zmiany:”.

„d)

nazwiska, imienia i adresu osoby fizycznej lub nazwy i adresu przedsiębiorstwa/innej organizacji, o których mowa w art. 9 ust. 4 lit. f);”,

„d)

nazwiska, imienia i adresu osoby fizycznej lub nazwy i adresu przedsiębiorstwa lub innej organizacji, o których mowa w art. 9 pkt 4 lit. f);”.

„12)

informacji o przypadkach, w których dane, o których mowa w art. 9 ust. 6, nie mogły zostać faktycznie udostępnione zgodnie z art. 8 ust. 5 zdanie drugie;

13)

informacji o przypadkach, w których dane, o których mowa w art. 9 ust. 6, nie były prawnie wymagane zgodnie z art. 8 ust. 5 zdanie drugie;

14)

informacji o przypadkach, w których osobie, która z przyczyn faktycznych nie mogła dostarczyć danych, o których mowa w art. 9 ust. 6, odmówiono wydania wizy zgodnie z art. 8 ust. 5 zdanie drugie.”,

„12)

informacji o przypadkach, w których dane, o których mowa w art. 9 pkt 6, nie mogły zostać faktycznie udostępnione zgodnie z art. 8 ust. 5 zdanie drugie;

13)

informacji o przypadkach, w których dane, o których mowa w art. 9 pkt 6, nie były prawnie wymagane zgodnie z art. 8 ust. 5 zdanie drugie;

14)

informacji o przypadkach, w których osobie, która z przyczyn faktycznych nie mogła dostarczyć danych, o których mowa w art. 9 pkt 6, odmówiono wydania wizy zgodnie z art. 8 ust. 5 zdanie drugie.”.

„a)

informacji o statusie i danych pochodzących z formularza wniosku, o których mowa w art. 9 ust. 2 i 4;”,

„a)

informacji o statusie i danych pochodzących z formularza wniosku, o których mowa w art. 9 pkt 2 i 4;”.

„b)

danych pochodzących z formularza wniosku, o których mowa w art. 9 ust. 4;”,

„b)

danych pochodzących z formularza wniosku, o których mowa w art. 9 pkt 4;”.

„b)

dane pochodzące z formularza wniosku, o których mowa w art. 9 ust. 4 lit. a), b) i c);”,

„b)

dane pochodzące z formularza wniosku, o których mowa w art. 9 pkt 4 lit. a), b) i c);”.

„e)

dane, o których mowa w art. 9 ust. 4 lit. a) i b), zawarte w powiązanych odsyłaczami plikach danych dotyczących współmałżonka i dzieci.”,

„e)

dane, o których mowa w art. 9 pkt 4 lit. a) i b), zawarte w powiązanych odsyłaczami plikach danych dotyczących współmałżonka i dzieci.”.