16.10.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 259/1

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2018/1541

z dnia 2 października 2018 r.

zmieniające rozporządzenia (UE) nr 904/2010 i (UE) 2017/2454 w odniesieniu do środków wzmacniania współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),

stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Obecny system opodatkowania handlu pomiędzy państwami członkowskimi opiera się na uzgodnieniach przejściowych wprowadzonych w 1993 r., które stały się nieaktualne i podatne na oszustwa w kontekście bardzo złożonego systemu podatku od wartości dodanej (VAT). W październiku 2017 r. Komisja przedstawiła wniosek ustawodawczy określający zasady docelowego systemu VAT dla transgranicznej wymiany handlowej między przedsiębiorstwami z różnych państw członkowskich, który to system ma opierać się na opodatkowaniu transgranicznych dostaw w państwie członkowskim przeznaczenia. Z uwagi na fakt, że pełne wdrożenie docelowego systemu VAT dla wewnątrzunijnego handlu może zająć kilka lat, niezbędne jest podjęcie działań krótkoterminowych w celu szybszego i skuteczniejszego zwalczania transgranicznych oszustw w dziedzinie VAT. Zanim wprowadzony zostanie docelowy systemu VAT istotne znaczenie w walce z oszustwami w dziedzinie VAT i we wzmacnianiu zaufania między organami podatkowymi ma również usprawnienie i uproszczenie instrumentów współpracy administracyjnej, w szczególności Eurofisc.

(2)

Przeprowadzenie postępowania administracyjnego jest często niezbędne do zwalczania oszustw w dziedzinie VAT, w szczególności w sytuacji, gdy podatnik nie ma siedziby w państwach członkowskich, w których podatek jest należny. W celu zapewnienia właściwego egzekwowania VAT oraz uniknięcia powielania pracy i nadmiernych obciążeń administracyjnych dla organów podatkowych i przedsiębiorców, w przypadku gdy co najmniej dwa państwa członkowskie uważają, że niezbędne jest wszczęcie postępowania administracyjnego w odniesieniu do kwot zadeklarowanych przez podatnika niemającego siedziby na ich terytorium, ale podlegającego opodatkowaniu w tych państwach, państwo członkowskie, w którym podatnik ma siedzibę, powinno wszcząć postępowanie, chyba że jest w stanie przedstawić wymagane informacje. Państwa członkowskie występujące z wnioskiem powinny być przygotowane na udzielenie wsparcia państwu członkowskiemu siedziby poprzez aktywny udział w postępowaniu. Z uwagi na to, że urzędnicy państw członkowskich występujących z wnioskiem mogą mieć lepszą znajomość faktów i okoliczności danej sprawy, w przypadku gdy wezwane państwo członkowskie nie zażądało obecności urzędników z państw członkowskich występujących z wnioskiem, urzędnicy z państw członkowskich występujących z wnioskiem powinni mieć możliwość uczestniczenia w toku postępowania administracyjnego, jeżeli zgodnie z krajowym prawem wezwanego państwa członkowskiego spełniono przesłanki takiej obecności. W tym przypadku urzędnicy państw członkowskich występujących z wnioskiem powinni mieć dostęp do tych samych pomieszczeń i dokumentów co urzędnicy wezwanego państwa członkowskiego – za pośrednictwem tych ostatnich. Jeżeli prawo wezwanego państwa członkowskiego przewiduje warunki, które muszą być spełnione, by umożliwić taką obecność, należy założyć, że wezwane państwo członkowskie podejmie wszystkie konieczne działania, aby warunki te zostały spełnione. W każdym przypadku urzędnicy z państw członkowskich powinni, gdy uznają to za konieczne, mieć możliwość uczestniczenia – wraz z urzędnikami wezwanego państwa członkowskiego i po ich poinformowaniu – w postępowaniu w wezwanym państwie członkowskim do celów konsultacji. Celem takich konsultacji może być wymiana poglądów i informacji na temat przebiegu postępowania oraz proponowanie i omawianie możliwych działań.

(3)

Przekazywanie właściwym organom innych państw członkowskich informacji bez uprzedniego wniosku zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 904/2010 (3) powinno odbywać się w sposób jak najprostszy i jak najbardziej skuteczny. W związku z tym niezbędne jest umożliwienie właściwym organom przekazywania informacji w inny sposób niż za pomocą standardowych formularzy, jeżeli organy te uznają inne bezpieczne sposoby za bardziej odpowiednie i zgodzą się na ich stosowanie lub jeżeli informacje zostały otrzymane od państwa trzeciego.

(4)

Zwolnienie z VAT w odniesieniu do importu towarów przewidziane w art. 143 ust. 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE (4) (tzw. „procedury celne 42 i 63”) jest często nadużywane, a towary są przekierowywane na czarny rynek bez uiszczenia VAT. W związku z tym podstawowe znaczenie ma, by funkcjonariusze celni sprawdzający, czy zostały spełnione wymogi przyznania zwolnienia, mieli dostęp do rejestru numerów identyfikacyjnych VAT i do informacji podsumowujących. Ponadto informacje gromadzone przez organy celne w ramach tej procedury należy również udostępniać właściwym organom państwa członkowskiego, w którym późniejsze wewnątrzwspólnotowe nabycie powinno mieć miejsce.

(5)

W celu zwalczania oszustw wynikających z podwójnego systemu VAT mającego zastosowanie do pojazdów urzędnicy łącznikowi Eurofisc powinni mieć możliwość dostępu do danych rejestracyjnych pojazdów w sposób automatyczny. Pozwoliłoby im to na szybką identyfikację osób, które dopuściły się nieuczciwych transakcji oraz miejsc tych transakcji. Taki dostęp powinien być udzielony za pośrednictwem oprogramowania europejskiego systemu informacji o pojazdach i prawach jazdy (EUCARIS), którego stosowanie jest obowiązkowe dla państw członkowskich na mocy decyzji Rady 2008/615/WSiSW (5) i 2008/616/WSiSW (6), w odniesieniu do danych rejestracyjnych pojazdów.

(6)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania przepisów dotyczących zautomatyzowanego dostępu do informacji gromadzonych przez organy celne i do danych rejestracyjnych pojazdów należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (7).

(7)

W celu zapewnienia efektywnego i skutecznego monitorowania VAT z tytułu transakcji transgranicznych w rozporządzeniu (UE) nr 904/2010 przewidziano obecność urzędników w urzędach administracyjnych i podczas postępowań administracyjnych w innych państwach członkowskich. W celu wzmocnienia zdolności organów podatkowych do kontrolowania dostaw transgranicznych powinny być prowadzone wspólne postępowania administracyjne umożliwiające urzędnikom z co najmniej dwóch państw członkowskich utworzenie jednego zespołu i aktywne uczestnictwo we wspólnie prowadzonym postępowaniu administracyjnym.

(8)

W celu zwalczania najpoważniejszych oszustw transgranicznych konieczne jest wyjaśnienie i wzmocnienie zadań oraz sposobu zarządzania i funkcjonowania Eurofisc. Urzędnicy łącznikowi Eurofisc powinni mieć możliwość szybkiego dostępu do wszystkich niezbędnych informacji, a także szybkiej ich wymiany, przetwarzania i analizowania oraz koordynowania wszelkich działań następczych. Niemniej jednak taka koordynacja nie oznacza prawa do żądania przeprowadzenia konkretnego postępowania przez dane uczestniczące państwo członkowskie. Konieczne jest także nasilenie zwalczania oszustw w dziedzinie VAT na szczeblu unijnym, w szczególności poprzez umożliwienie koordynatorom dziedzin roboczych Eurofisc wnioskowania o ukierunkowane informacje z Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy i Szkolenia w Dziedzinie Egzekwowania Prawa (zwanej dalej „Europolem”) i Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (zwanego dalej „OLAF”). W związku z tym, aby otrzymywać w zamian stosowne informacje posiadane przez Europol i OLAF, koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc powinni mieć możliwość przekazywania Europolowi i OLAF wszelkich niezbędnych informacji.

(9)	W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania przepisów dotyczących sieci Eurofisc należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.

(10)	Zorganizowanie przekazywania wniosków o zwrot VAT zgodnie z art. 5 dyrektywy Rady 2008/9/WE (8) daje możliwość zredukowania obciążeń administracyjnych właściwych organów związanych z odzyskiwaniem nieuregulowanych zobowiązań podatkowych w państwie członkowskim siedziby.

(11)

Państwa członkowskie mogą również przekazywać do OLAF odnośne informacje, jeżeli uznają to za stosowne. Umożliwiłoby to OLAF wypełnienie swojego mandatu polegającego na prowadzeniu dochodzeń administracyjnych dotyczących nadużyć finansowych, korupcji i innych nielegalnych działań naruszających interesy finansowe Unii, a także zapewnianiu pomocy państwom członkowskim w celu koordynowania ich działań służących ochronie interesów finansowych Unii przed nadużyciami.

(12)

Komisja może mieć dostęp do informacji przekazywanych lub gromadzonych na mocy rozporządzenia (UE) nr 904/2010 jedynie w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do nadzoru, konserwacji oraz rozwijania systemów elektronicznych prowadzonych przez Komisję i wykorzystywanych przez państwa członkowskie do celów niniejszego rozporządzenia.

(13)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (9) ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych do celów rozporządzenia (UE) nr 904/2010. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (10) ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez instytucje i organy Unii do celów niniejszego rozporządzenia. Zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT uznaje się za ważny cel leżący w ogólnym interesie publicznym zarówno Unii, jak i jej państw członkowskich. Na potrzeby osiągnięcia celów rozporządzenia (UE) nr 904/2010, mianowicie celu zakładającego współpracę i wymianę informacji, które pomagają w dokonaniu właściwego wymiaru VAT, w kontrolowaniu prawidłowego stosowania VAT, w szczególności w odniesieniu do transakcji wewnątrzwspólnotowych, oraz w zwalczaniu oszustw w dziedzinie VAT, należy przewidzieć wprowadzenie konkretnych i ściśle określonych ograniczeń względem pewnych praw i obowiązków ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2016/679.

(14)

Konkretniej, pełne stosowanie praw i obowiązków przewidzianych w rozporządzeniu (UE) 2016/679 poważnie ograniczyłoby skuteczność walki z oszustwami w dziedzinie VAT, gdyż w szczególności umożliwiłoby to osobom, których dane dotyczą, utrudnianie trwających dochodzeń i profilowania ryzyka. Zagroziłoby to urzędowym lub prawnym postępowaniom, analizom, dochodzeniom lub procedurom prowadzonym zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 904/2010. Zablokowałoby to także współpracę administracyjną między właściwymi organami, która jest jednym z kluczowych instrumentów do celów zwalczania oszustw w dziedzinie VAT. W związku z tym należy przewidzieć ograniczenia w odniesieniu do prawa do przejrzystego informowania, prawa do otrzymania informacji w przypadku zbierania danych od osoby, której dane dotyczą, prawa do otrzymania informacji w przypadku pozyskiwania danych osobowych w sposób inny niż od osoby, której dane dotyczą, prawa dostępu przysługującego osobie, której dane dotyczą, prawa do usunięcia danych, prawa do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych osobowych oraz prawa dotyczącego zautomatyzowanego podejmowania decyzji w indywidualnych przypadkach, w tym profilowania. Wykonanie tych praw powinno być ograniczone wyłącznie dopóty, dopóki jest to konieczne, tak aby nie zakłócić osiągnięcia celów realizowanych na mocy art. 1 rozporządzenia (UE) nr 904/2010. Ograniczenie to powinno mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do pewnych kategorii danych, o których mowa w art. 1, art. 14 i art. 17 tego rozporządzenia w takim zakresie, jaki jest ściśle konieczny do zapewnienia przestrzegania przepisów dotyczących VAT oraz odpowiednich przepisów niniejszego rozporządzenia.

(15)

Z uwagi na to, że cel - zapobiegania przypadkom uchylania się od VAT i oszustwom w dziedzinie VAT, wykrywania takich przypadków oraz prowadzenia dochodzeń w ich sprawie- nie może zostać osiągnięty za pomocą innych, mniej restrykcyjnych środków o takiej samej skuteczności, ograniczenia te są ściśle konieczne do osiągnięcia tego konkretnego celu. Są one również proporcjonalne ze względu na utratę dochodów przez Unię i państwa członkowskie oraz żywotne znaczenie udostępniania informacji w celu skutecznego zwalczania oszustw. Przetwarzanie i przechowywanie informacji gromadzonych i wymienianych na mocy niniejszego rozporządzenia ogranicza się do celów zwalczania oszustw w dziedzinie VAT. Informacje zbierane i wymieniane na mocy niniejszego rozporządzenia nie dotyczą danych wrażliwych. Nie mogą być one dalej przetwarzane w sposób niezgodny z takimi celami, co obejmuje zakaz ich przetwarzania do celów komercyjnych. Jeżeli chodzi o zabezpieczenia służące zapobieganiu nadużyciom lub niezgodnemu z prawem dostępowi lub przekazywaniu, rozporządzenie (UE) nr 904/2010 już zawiera szczegółowe warunki dotyczące dostępu właściwych organów krajowych do danych i ich późniejszego wykorzystywania z myślą o osiągnięciu ogólnego celu tego rozporządzenia. Okres zatrzymywania danych powinien być ograniczony do tego, co konieczne, by osiągnąć założone cele.

(16)

Z uwagi na to, że rozporządzenie Rady (UE) 2017/2454 (11) zmieniło również art. 17 rozporządzenia (UE) nr 904/2010 ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r., konieczna jest zmiana rozporządzenia (UE) 2017/2454 w celu aktualizacji odpowiednich odesłań do tego artykułu. Jako że rozporządzenie (UE) 2017/2454 zmieniło również załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 904/2010 ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r., konieczna jest zmiana rozporządzenia (UE) 2017/2454, gdyż załącznik I nie jest już potrzebny, w związku z czym powinien zostać uchylony.

(17)

Ponieważ wprowadzenie w życie przepisów w sprawie zautomatyzowanego dostępu do informacji gromadzonych przez organy celne oraz do danych rejestracyjnych pojazdów będzie wymagać nowych rozwiązań technologicznych, konieczne jest odroczenie ich stosowania, tak aby umożliwić państwom członkowskim i Komisji wdrożenie tych rozwiązań.

(18)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ulepszenie instrumentów współpracy między państwami członkowskimi oraz zwalczanie oszustw transgranicznych w dziedzinie VAT, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, możliwe jest natomiast, z powodu transgranicznego charakteru licznych transakcji związanych z oszustwami w dziedzinie VAT w ramach jednolitego rynku lub zaangażowanych gospodarczych mających siedzibę w innym państwie członkowskim niż to, w którym VAT jest należny, ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(19)	Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 skonsultowano się z Europejskim Rzecznikiem Ochrony Danych, który przedstawił formalne uwagi 21 marca 2018 r.

(20)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 904/2010 oraz rozporządzenie (UE) 2017/2454,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 904/2010

W rozporządzeniu (UE) nr 904/2010 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

a)	uchyla się ust. 3;

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, może zawierać uzasadniony wniosek o przeprowadzenie konkretnego postępowania administracyjnego. Organ wezwany wszczyna postępowanie administracyjne, w razie potrzeby w porozumieniu z organem występującym z wnioskiem. Jeżeli organ wezwany jest zdania, że postępowanie administracyjne nie jest konieczne, niezwłocznie informuje organ występujący z wnioskiem o przyczynach swojej decyzji.

Niezależnie od akapitu pierwszego, odmowa przeprowadzenia postępowania dotyczącego kwot, które zostały lub które powinny były zostać zadeklarowane przez podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim organu wezwanego w związku z dostawami towarów lub świadczeniem usług dokonywanymi przez tego podatnika oraz podlegającymi opodatkowaniu w państwie członkowskim organu występującego z wnioskiem, może nastąpić wyłącznie na podstawie jednej z następujących przyczyn:

a)	na podstawie przewidzianej w art. 54 ust. 1, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 58 ust. 2, po dokonaniu przez organ wezwany oceny przesłanek wskazanych w art. 54 ust. 1 w kontekście postanowień niniejszego ustępu z uwzględnieniem najlepszych praktyk;

b)	na podstawach przewidzianych w art. 54 ust. 2, 3 i 4;

c)	na podstawie tego, że organ wezwany dostarczył już organowi występującemu z wnioskiem informacje na temat tego samego podatnika na skutek postępowania administracyjnego przeprowadzonego nie dawniej niż dwa lata wcześniej.

W przypadku gdy organ wezwany odmawia przeprowadzenia postępowania administracyjnego, o którym mowa w akapicie drugim, na podstawach określonych w lit. a) lub b), organ wezwany przekazuje organowi występującemu z wnioskiem daty i wartości wszystkich stosownych dostaw towarów lub świadczenia usług dokonanych przez podatnika w państwie członkowskim organu występującego z wnioskiem w ciągu ostatnich dwóch lat.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4a. Jeżeli właściwe organy co najmniej dwóch państw członkowskich są zdania, że postępowanie administracyjne dotyczące kwot, o których mowa w ust. 4 akapit drugi niniejszego artykułu, jest konieczne i przedłożą wspólny uzasadniony wniosek zawierający podstawy lub dowody wskazujące na istnienie ryzyka związanego z uchylaniem się od zapłaty VAT lub oszustwami w zakresie VAT, organ wezwany nie może odmówić przeprowadzenia postępowania, chyba że zachodzą podstawy odmowy wskazane w art. 54 ust. 1 lit. b), art. 54 ust. 2, 3 lub 4. W przypadku gdy wezwane państwo członkowskie posiada już informacje będące przedmiotem wniosku, przekazuje te informacje państwom członkowskim występującym z wnioskiem. W przypadku gdy otrzymane informacje nie spełniają oczekiwań państw członkowskich występujących z wnioskiem, państwa te informują wezwane państwo członkowskie o konieczności kontynuowania postępowania administracyjnego.

Na żądanie wezwanego państwa członkowskiego, urzędnicy upoważnieni przez organy występujące z wnioskiem uczestniczą w postępowaniu administracyjnym. Takie postępowanie administracyjne jest prowadzone wspólnie oraz pod kierunkiem i zgodnie z prawem wezwanego państwa członkowskiego. Urzędnicy organów występujących z wnioskiem mają dostęp do tych samych pomieszczeń i dokumentów co urzędnicy organu wezwanego i – w zakresie, w jakim prawo wezwanego państwa członkowskiego dopuszcza przesłuchiwanie podatników przez urzędników, uprawnienie to przysługuje również urzędnikom organów występujących z wnioskiem. Uprawnienia kontrolne urzędników organów występujących z wnioskiem są wykonywane wyłącznie w celu prowadzenia konkretnego postępowania administracyjnego.

Jeżeli wezwane państwo członkowskie nie zażądało obecności urzędników z państw członkowskich występujących z wnioskiem, urzędnicy z każdego z państw członkowskich występujących z wnioskiem muszą mieć możliwość bycia obecnymi w trakcie postępowania administracyjnego i korzystają z uprawnień wskazanych w art. 28 ust. 2, jeżeli spełnione są warunki określone w prawie krajowym wezwanego państwa członkowskiego. W każdym przypadku urzędnicy z tych państw członkowskich występujących z wnioskiem muszą mieć możliwość bycia obecnymi w trakcie postępowania w celach konsultacyjnych.

Jeżeli urzędnicy z państw członkowskich występujących z wnioskiem muszą uczestniczyć lub muszą być obecni, postępowanie administracyjne może być prowadzone wyłącznie wtedy, gdy taki udział lub obecność w tym postępowaniu są zapewnione.”;

art. 13 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Informacje przekazywane są za pomocą standardowych formularzy, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 50, lub szczególnych przypadków, gdy odnośne właściwe organy uznają inne bezpieczne środki za odpowiedniejsze i zgodzą się na ich stosowanie.

Komisja przyjmuje standardowe formularze w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

„f)	informacje, które gromadzi zgodnie z art. 143 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy 2006/112/WE, jak również informacje na temat kraju pochodzenia, kraju przeznaczenia, kodu towaru, waluty, łącznej kwoty, kursu walutowego, ceny poszczególnych pozycji oraz wagi netto.”;

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych szczegóły techniczne dotyczące zautomatyzowanego wniosku o informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a)–f) niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

c)	dodaje się ustęp w brzmieniu: „3. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych elementy danych dotyczące informacji, o których mowa w ust. 1 lit. f) niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

w art. 21 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a. Każde państwo członkowskie udziela swoim urzędnikom, którzy sprawdzają wymogi przewidziane w art. 143 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE, dostępu do informacji, o których mowa w art. 17 ust. 1 lit. a)–c) niniejszego rozporządzenia i do których zautomatyzowany dostęp udzielany jest przez pozostałe państwa członkowskie.”;

w ust. 2 lit. e) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

ppkt (i) oraz (ii) otrzymują brzmienie:

„(i)	dostęp ten wiąże się z dochodzeniem w sprawie podejrzenia popełnienia oszustwa lub mającym na celu wykrycie oszustwa;

(ii)	dostęp ten uzyskuje się za pośrednictwem urzędnika łącznikowego Eurofisc, o którym mowa w art. 36 ust. 1, który posiada osobisty kod identyfikacyjny do systemów elektronicznych umożliwiający dostęp do tych informacji.”;

(ii)	uchyla się ppkt (iii);

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a. W odniesieniu do informacji, o których mowa w art. 17 ust. 1 lit. f), udostępniane są następujące elementy:

a)	numery identyfikacyjne VAT nadane przez państwo członkowskie otrzymujące informacje;

b)	numery identyfikacyjne VAT importera (lub jego przedstawiciela podatkowego), który dostarcza towary osobom posiadającym numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w lit. a) niniejszego ustępu;

kraj pochodzenia, kraj przeznaczenia, kod towaru, łączna kwota oraz waga netto importowanych towarów, po imporcie których następuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów dokonywana przez każdą z osób, o których mowa w lit. b) niniejszego ustępu, na rzecz każdej z osób posiadających numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w lit. a) niniejszego ustępu;

kraj pochodzenia, kraj przeznaczenia, kod towaru, waluta, łączna kwota, kurs walutowy, ceny poszczególnych pozycji oraz waga netto importowanych towarów, po imporcie których następuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów dokonywana przez każdą z osób, o których mowa w lit. b) niniejszego ustępu, na rzecz każdej z osób posiadających numer identyfikacyjny VAT nadany przez inne państwo członkowskie pod następującymi warunkami:

(i)	dostęp ten wiąże się z dochodzeniem w sprawie podejrzenia popełnienia oszustwa lub mającym na celu wykrycie oszustwa;

(ii)	dostęp ten uzyskuje się za pośrednictwem urzędnika łącznikowego Eurofisc, o którym mowa w art. 36 ust. 1, który posiada osobisty kod identyfikacyjny do systemów elektronicznych umożliwiający dostęp do tych informacji.

Wartości, o których mowa w lit. c) i d) niniejszego akapitu, są wyrażone w walucie państwa członkowskiego dostarczającego informacje i odnoszą się do każdej pozycji towarowej w przedłożonym zgłoszeniu celnym.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych praktyczne rozwiązania dotyczące warunków przewidzianych w ust. 2 lit. e) niniejszego artykułu, aby umożliwić państwu członkowskiemu przekazującemu informacje wskazanie urzędnika łącznikowego Eurofisc mającego dostęp do informacji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych praktyczne rozwiązania dotyczące warunków przewidzianych w ust. 2 lit. e) i w ust. 2a lit. d) niniejszego artykułu, aby umożliwić państwu członkowskiemu przekazującemu informacje wskazanie urzędnika łącznikowego Eurofisc mającego dostęp do informacji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 21a

1. Każde państwo członkowskie udziela właściwemu organowi każdego innego państwa członkowskiego zautomatyzowanego dostępu do następujących informacji w odniesieniu do krajowych danych rejestracyjnych pojazdów:

a)	dane identyfikacyjne dotyczące pojazdów;

b)	dane identyfikacyjne dotyczące właścicieli oraz posiadaczy pojazdu, na których nazwisko pojazd jest zarejestrowany, zgodnie z definicją obowiązującą w prawie państwa członkowskiego rejestracji.

2. Dostępu do informacji, o których mowa w ust. 1, udziela się pod następującymi warunkami:

a)	dostęp ten wiąże się z dochodzeniem w sprawie podejrzenia popełnienia oszustwa w dziedzinie VAT lub mającym na celu wykrycie oszustwa w dziedzinie VAT;

b)	dostęp ten uzyskuje się za pośrednictwem urzędnika łącznikowego Eurofisc, o którym mowa w art. 36 ust. 1, który posiada osobisty kod identyfikacyjny do systemów elektronicznych umożliwiający dostęp do tych informacji.

3. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych elementy danych oraz szczegóły techniczne dotyczące zautomatyzowanego wniosku o informacje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jak również praktyczne rozwiązania w odniesieniu do warunków przewidzianych w ust. 2 niniejszego artykułu, aby umożliwić państwu członkowskiemu przekazującemu informacje wskazanie urzędnika łącznikowego Eurofisc mającego dostęp do informacji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

art. 24 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 24

W przypadku gdy do celów art. 17–21a właściwe organy państw członkowskich dokonują wymiany informacji drogą elektroniczną, podejmują one wszelkie środki niezbędne do zapewnienia zgodności z art. 55.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za wprowadzenie wszystkich niezbędnych zmian w swoich systemach, aby umożliwić wymianę tych informacji za pomocą sieci CCN/CSI lub wszelkich innych podobnych bezpiecznych sieci wykorzystywanych do wymiany informacji, o których mowa w art. 21a, drogą elektroniczną.”;

7)	tytuł rozdziału VII otrzymuje brzmienie: „OBECNOŚĆ W URZĘDACH ADMINISTRACYJNYCH ORAZ W TOKU POSTĘPOWAŃ ADMINISTRACYJNYCH I POSTĘPOWAŃ ADMINISTRACYJNYCH PROWADZONYCH WSPÓLNIE”;

w art. 28 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a. W drodze porozumienia między organami występującymi z wnioskiem a organem wezwanym i zgodnie z rozwiązaniami określonymi przez organ wezwany urzędnicy upoważnieni przez organy występujące z wnioskiem mogą, w celu gromadzenia i wymiany informacji, o których mowa w art. 1, uczestniczyć w postępowaniach administracyjnych prowadzonych na terytorium wezwanego państwa członkowskiego. Takie postępowanie administracyjne jest prowadzone wspólnie przez urzędników organów występujących z wnioskiem i organu wezwanego oraz pod kierunkiem organu wezwanego i zgodnie z prawem wezwanego państwa członkowskiego. Urzędnicy organów występujących z wnioskiem mają dostęp do tych samych pomieszczeń i dokumentów co urzędnicy wezwanego organu i – w zakresie, w jakim prawo wezwanego państwa członkowskiego dopuszcza przesłuchiwanie podatników przez urzędników, uprawnienie to przysługuje również urzędnikom organów występujących z wnioskiem.

Jeżeli jest to dopuszczalne na podstawie prawa wezwanego państwa członkowskiego, urzędnicy państw członkowskich występujących z wnioskiem mają takie same uprawnienia kontrolne, jak te przyznane urzędnikom wezwanego państwa członkowskiego.

Uprawnienia kontrolne urzędników organów występujących z wnioskiem są wykonywane wyłącznie w celu prowadzenia konkretnego postępowania administracyjnego.

Na podstawie porozumienia między organami występującymi z wnioskiem a organem wezwanym i zgodnie z rozwiązaniami określonymi przez organ wezwany, organy uczestniczące w postępowaniu mogą przygotować wspólne sprawozdanie z postępowania.”;

b)	ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Urzędnicy organu występującego z wnioskiem obecni w innym państwie członkowskim na podstawie ust. 1, 2 lub 2a muszą być w stanie w każdej chwili legitymować się pisemnym upoważnieniem stwierdzającym ich tożsamość oraz pełnioną funkcję urzędową.”;

w art. 33 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Aby propagować i ułatwiać wielostronną współpracę w zakresie zwalczania oszustw związanych z VAT, w niniejszym rozdziale ustanawia się sieć służącą sprawnej wymianie, przetwarzaniu i analizie między państwami członkowskimi ukierunkowanych informacji na temat oszustw transgranicznych, a także koordynacji wszelkich działań następczych (zwaną dalej »Eurofisc«).”;

w ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. b) i c) otrzymują brzmienie:

„b)	prowadzą i koordynują sprawną wielostronną wymianę oraz wspólne przetwarzanie i analizę ukierunkowanych informacji na temat oszustw transgranicznych w tematycznych obszarach działalności Eurofisc (zwanych dalej »dziedzinami roboczymi Eurofisc«);

c)	koordynują prace urzędników łącznikowych Eurofisc, o których mowa w art. 36 ust. 1, z uczestniczących państw członkowskich prowadzone na podstawie otrzymanych ostrzeżeń i informacji;”;

(ii)

dodaje się literę w brzmieniu:

„d)	koordynują postępowania administracyjne prowadzone przez uczestniczące państwa członkowskie w sprawie oszustw wskazanych przez urzędników łącznikowych Eurofisc, o których mowa w art. 36 ust. 1, bez uprawnienia do wzywania państw członkowskich do prowadzenia postępowań administracyjnych.”;

10)

art. 34 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Państwa członkowskie, które zdecydowały się na uczestniczenie w wybranej dziedzinie roboczej Eurofisc, biorą aktywny udział w wielostronnej wymianie oraz wspólnym przetwarzaniu i analizie – między wszystkimi uczestniczącymi państwami członkowskimi – ukierunkowanych informacji na temat oszustw transgranicznych, a także w koordynowaniu wszelkich działań następczych.”;

11)	art. 35 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 35 Komisja zapewnia Eurofisc wsparcie techniczne i logistyczne. Komisja nie ma dostępu do informacji określonych w art. 1, które mogą być przedmiotem wymiany za pośrednictwem Eurofisc, z wyjątkiem okoliczności przewidzianych w art. 55 ust. 2.”;

12)

w art. 36 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a. Urzędnicy łącznikowi z państw członkowskich wyznaczają, na czas określony, przewodniczącego Eurofisc spośród urzędników łącznikowych Eurofisc.

Urzędnicy łącznikowi z państw członkowskich:

a)	uzgadniają kwestie tworzenia i zamykania dziedzin roboczych Eurofisc;

b)	badają wszelkie kwestie odnoszące się do funkcjonowania operacyjnego Eurofisc;

c)	co najmniej raz w roku oceniają skuteczność i wydajność działań prowadzonych w ramach Eurofisc;

d)	zatwierdzają sprawozdanie roczne, o którym mowa w art. 37.”;

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Urzędnicy łącznikowi z państw członkowskich uczestniczących w danej dziedzinie roboczej Eurofisc (zwani dalej »uczestniczącymi urzędnikami łącznikowymi Eurofisc«) wyznaczają, na czas określony, koordynatora dziedziny roboczej Eurofisc spośród uczestniczących urzędników łącznikowych Eurofisc.

Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc:

zestawiają informacje otrzymane od uczestniczących urzędników łącznikowych Eurofisc, zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez uczestników danej dziedziny roboczej, i udostępniają wszystkie informacje pozostałym uczestniczącym urzędnikom łącznikowym Eurofisc; informacje te są wymieniane drogą elektroniczną;

zapewniają, by informacje otrzymane od uczestniczących urzędników łącznikowych Eurofisc były przetwarzane i analizowane wraz z odpowiednimi ukierunkowanymi informacjami na temat oszustw transgranicznych przekazanymi lub zgromadzonymi na mocy niniejszego rozporządzenia, zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez uczestników danej dziedziny roboczej, oraz udostępniają wyniki wszystkim uczestniczącym urzędnikom łącznikowym Eurofisc;

c)	przekazują informacje zwrotne wszystkim uczestniczącym urzędnikom łącznikowym Eurofisc;

d)	przedstawiają urzędnikom łącznikowym z państw członkowskich roczne sprawozdanie z działań podjętych w danej dziedzinie roboczej.”;

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„3. Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc mogą występować z wnioskiem o stosowne informacje od Europejskiego Urzędu Policji (zwanego dalej »Europolem«) i Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (zwanego dalej »OLAF«). W tym celu i zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez uczestników danej dziedziny roboczej koordynatorzy mogą przesyłać im wszystkie informacje niezbędne, by otrzymać informacje będące przedmiotem wniosku.

4. Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc udostępniają informacje otrzymane z Europolu i OLAF pozostałym uczestniczącym urzędnikom łącznikowym Eurofisc; informacje te są wymieniane drogą elektroniczną.

5. Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc zapewniają również, by informacje otrzymane z Europolu i OLAF były przetwarzane i analizowane wraz z odpowiednimi ukierunkowanymi informacjami przekazanymi lub zgromadzonymi na mocy niniejszego rozporządzenia, zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez uczestników danej dziedziny roboczej, a także udostępniają wyniki uczestniczącym urzędnikom łącznikowym Eurofisc.”;

13)

art. 37 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 37

Przewodniczący Eurofisc przedkłada roczne sprawozdanie z działań w ramach wszystkich dziedzin roboczych komitetowi, o którym mowa w art. 58 ust. 1.

Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych ustalenia proceduralne w odniesieniu do sieci Eurofisc. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”;

14)

w art. 48 ust. 1 dodaje się akapity w brzmieniu:

„W przypadku gdy państwo członkowskie siedziby stwierdzi, że podatnik występujący z wnioskiem o zwrot VAT zgodnie z art. 5 dyrektywy 2008/9/WE, posiada zobowiązania podatkowe w tym państwie członkowskim siedziby, państwo to może zwrócić się do podatnika o zgodę na przekazanie zwrotu VAT bezpośrednio do tego państwa członkowskiego w celu pokrycia pozostających do spłaty zobowiązań podatkowych. Jeżeli podatnik wyrazi zgodę na przekazanie tego zwrotu, państwo członkowskie siedziby informuje państwo członkowskie zwrotu o kwocie, której dotyczy uzyskana zgoda, a państwo członkowskie zwrotu, w imieniu danego podatnika, przekazuje tę kwotę państwu członkowskiemu siedziby. Państwo członkowskie siedziby informuje podatnika o tym, czy przekazana kwota pokrywa całość, czy część zobowiązania podatkowego zgodnie z jego prawem krajowym i praktyką administracyjną. Niemniej jednak przekazanie zwrotu VAT państwu członkowskiemu siedziby nie może naruszać prawa państwa członkowskiego zwrotu do odzyskania kwot należnych od danego podatnika w tym drugim państwie członkowskim.

Jeżeli zobowiązania podatkowe w państwie członkowskim siedziby są przedmiotem sporu, przekazanie kwot zwrotu może za zgodą podatnika zostać wykorzystane przez państwo członkowskie siedziby jako środek zatrzymania, o ile w tym państwie członkowskim funkcjonuje skuteczny środek kontroli sądowej.”;

15)	tytuł rozdziału XIII otrzymuje brzmienie: „STOSUNKI Z KOMISJĄ I INNYMI INSTYTUCJAMI, ORGANAMI, URZĘDAMI I AGENCJAMI UNII”;

16)

w art. 49 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a. Państwa członkowskie mogą przekazywać OLAF stosowne informacje, tak aby urząd ten mógł rozważyć podjęcie odpowiednich działań zgodnie ze swoim zakresem obowiązków. Jeżeli dane informacje otrzymano od innego państwa członkowskiego, może ono zażądać, by powyższe przekazanie informacji było uzależnione od jego uprzedniej zgody.”;

17)

w art. 55 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Osoby należycie akredytowane przez organ ds. akredytacji bezpieczeństwa Komisji mogą mieć dostęp do takich informacji jedynie w stopniu niezbędnym do nadzoru, konserwacji oraz rozwijania systemów elektronicznych prowadzonych przez Komisję i wykorzystywanych przez państwa członkowskie do wdrażania niniejszego rozporządzenia.”;

ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Wszystkie kwestie dotyczące przechowywania, przetwarzania lub wymiany informacji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, podlegają rozporządzeniom (UE) 2016/679 (*1) oraz (WE) nr 45/2001 (*2). Do celów prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie ograniczają jednak zakres praw i obowiązków przewidzianych w art. 12-15, 17, 21 i 22 rozporządzenia (UE) 2016/679. Ograniczenia takie nie wykraczają poza to, co jest ściśle konieczne dla ochrony interesów, o których mowa w art. 23 ust. 1 lit. e) tego rozporządzenia, w szczególności, aby:

a)	umożliwić właściwym organom państw członkowskich właściwe wypełnienie ich zadań do celów niniejszego rozporządzenia; lub

unikać utrudniania urzędowych lub prawnych postępowań, analiz, dochodzeń lub procedur do celów niniejszego rozporządzenia oraz aby zapewnić, by zapobieganie przypadkom uchylania się od opodatkowania i oszustwom podatkowym, wykrywanie takich przypadków i oszustw oraz prowadzenie dochodzeń w ich sprawie nie były narażone na szwank.

Przetwarzania i przechowywania danych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, dokonuje się wyłącznie w celach, o których mowa w art. 1 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, a informacje nie mogą być dalej przetwarzane w sposób niezgodny z tymi celami. Przetwarzanie danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia do wszelkich innych celów, takich jak cele handlowe, jest zabronione. Okresy przechowywania tych informacji są ograniczone do zakresu koniecznego do osiągnięcia tych celów. Okresy przechowywania informacji, o których mowa w art. 17 niniejszego rozporządzenia, są ustalane według terminów przedawnienia przewidzianych w ustawodawstwie danego państwa członkowskiego, lecz nie mogą być dłuższe niż 10 lat.

(*1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1)."

(*2) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).”;"

18)

art. 58 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (*3).

(*3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”;"

19)	uchyla się załącznik I.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu (UE) 2017/2454

W art. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2454 wprowadza się następujące zmiany:

pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5)

art. 17 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

»2. Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych szczegóły techniczne dotyczące zautomatyzowanego wniosku o informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a)–f) niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.«”;

2)	uchyla się pkt 8.

Artykuł 3

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Przepisy art. 1 pkt 3 lit. a), b) i c), art. 1 pkt 4 lit. a), c) i e) oraz art. 1 pkt 5, 6 i 14 stosuje się od dnia 1 stycznia 2020 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 2 października 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lipca 2018 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 maja 2018 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(3) Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z 12.10.2010, s. 1).

(4) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).

(5) Decyzja Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (Dz.U. L 210 z 6.8.2008, s. 1).

(6) Decyzja Rady 2008/616/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia decyzji 2008/615/WSiSW (Dz.U. L 210 z 6.8.2008, s. 12).

(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(8) Dyrektywa Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określająca szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz.U. L 44 z 20.2.2008, s. 23).

(9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

(10) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(11) Rozporządzenie Rady (UE) 2017/2454 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 348 z 29.12.2017, s. 1).

16.10.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 259/12

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2018/1542

z dnia 15 października 2018 r.

w sprawie środków ograniczających proliferację i stosowanie broni chemicznej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 215,

uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2018/1544 z dnia 15 października 2018 r. w sprawie środków ograniczających proliferację i stosowanie broni chemicznej (1),

uwzględniając wspólny wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 22 marca 2018 r. Rada Europejska stwierdziła, że użycie broni chemicznej, w tym użycie jakichkolwiek toksycznych substancji chemicznych jako broni, jest we wszelkich okolicznościach absolutnie nie do przyjęcia, musi być systematycznie i surowo potępiane oraz stanowi zagrożenie bezpieczeństwa dla nas wszystkich. W dniu 28 czerwca 2018 r. Rada Europejska wezwała do jak najszybszego przyjęcia nowego unijnego systemu środków ograniczających w celu zajęcia się kwestią stosowania i proliferacji broni chemicznej.

(2)

W dniu 15 października 2018 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2018/1544 w sprawie środków ograniczających proliferację i stosowanie broni chemicznej. Decyzja (WPZiB) 2018/1544 przewiduje ograniczenia w podróżowaniu oraz zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych niektórych osób, podmiotów lub organów, które są odpowiedzialne za udzielanie wsparcia finansowego, technicznego lub materialnego na rzecz produkcji, stosowania lub przygotowań do stosowania broni chemicznej lub są w inny sposób zaangażowane w produkcję lub stosowanie broni chemicznej lub przygotowania do stosowania broni chemicznej jak również tych którzy pomagają lub zachęcają do takich działań. Osoby te, podmioty i organy są wymienione w wykazie w załączniku do decyzji (WPZiB) 2018/1544.

(3)	Wdrożenie niektórych przepisów decyzji (WPZiB) 2018/1544 wymaga dalszych działań Unii.

(4)	Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisja Europejska powinny zatem przedstawić wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie środków ograniczających proliferację i stosowanie broni chemicznej.

(5)

Niniejsze rozporządzenie wspiera strategię UE z 2003 r. przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia jak również międzynarodowe ramy dotyczące proliferacji broni chemicznej – konwencję o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów (zwaną dalej „konwencją CWC”), decyzję konferencji państw stron konwencji CWC dotyczącą zagrożenia wynikającego z użycia broni chemicznej, przyjętej w dniu 27 czerwca 2018 r., Grupę Australijską, inicjatywę przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia oraz międzynarodowe partnerstwo przeciw bezkarności za stosowanie broni chemicznej. Niniejsze rozporządzenie wspiera również wdrożenie odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, w szczególności rezolucji 1540 (2004), 2118 (2013), 2209 (2015), 2235 (2015) i 2325 (2016).

(6)

Niniejsze rozporządzenie przyczyni się do wysiłków Unii na rzecz zwalczania proliferacji i stosowania broni chemicznej, oraz do wysiłków Unii w celu wspierania Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej (OPCW) i jej sekretariatu technicznego Zakres broni chemicznej, o której mowa w niniejszym rozporządzeniu, opiera się na zakresie i definicji określonych w konwencji CWC.

(7)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, zwłaszcza z prawem do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu oraz z prawem do ochrony danych osobowych. Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane zgodnie z tymi prawami.

(8)	Uprawnienia do sporządzania i zmiany wykazu znajdującego się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia powinny być wykonywane przez Radę w celu zapewnienia spójności z procedurą sporządzania, zmian i dokonywania przeglądu załącznika do decyzji (WPZiB) 2018/1544.

(9)

Na potrzeby wprowadzania w życie niniejszego rozporządzenia oraz w celu zapewnienia jak największej pewności prawa w Unii nazwiska, nazwy i inne istotne dane dotyczące osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, których środki pieniężne i zasoby gospodarcze mają zostać zamrożone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, powinny zostać podane do wiadomości publicznej. Wszelkie operacje przetwarzania danych osobowych powinny odbywać się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (2) oraz rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(10)	Komisja i państwa członkowskie powinny się wzajemnie informować o środkach podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia i powinny dzielić się wszelkimi innymi dostępnymi im istotnymi informacjami w związku z niniejszym rozporządzeniem.

(11)	Państwa członkowskie powinny określić zasady stosowania sankcji w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich realizację. Sankcje takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(12)	W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym, wraz z jego publikacją,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„broń chemiczna” oznacza broń chemiczną zgodnie z definicją w art. II konwencji o zakazie broni chemicznej (CWC);

„roszczenie” oznacza dowolne roszczenie, niezależnie od tego, czy jest dochodzone w postępowaniu sądowym, zgłoszone przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia lub po tym dniu, wynikające z umowy lub transakcji, lub pozostające w związku z umową lub transakcją, w szczególności obejmujące:

(i)	roszczenie o wykonanie zobowiązania wynikającego z umowy lub transakcji lub pozostającego w związku z umową lub transakcją;

(ii)	roszczenie o przedłużenie terminu płatności lub spłatę obligacji, gwarancji finansowej lub zabezpieczenia w jakiejkolwiek formie;

(iii)

roszczenie o odszkodowanie z tytułu umowy lub transakcji;

(iv)	powództwo wzajemne;

(v)	roszczenie uznania lub wykonania, łącznie z uznaniem na podstawie procedury exequatur, wyroku, orzeczenia arbitrażowego lub równoważnej decyzji, niezależnie od miejsca ich wydania;

„umowa lub transakcja” oznacza każdą transakcję, niezależnie od jej formy i mającego zastosowanie prawa, obejmującą jedną lub kilka umów lub podobnych zobowiązań zawartych przez te same lub różne strony; do celów niniejszej definicji „umowa” obejmuje obligacje, gwarancje lub zabezpieczenia, w szczególności gwarancje finansowe lub finansowe listy gwarancyjne, oraz kredyty, prawnie niezależne lub nie, a także wszelkie postanowienia z nimi związane, których źródłem jest taka transakcja lub które są z nią związane;

d)	„właściwe organy” oznaczają właściwe organy państw członkowskich wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku II;

e)	„zasoby gospodarcze” oznaczają aktywa wszelkiego rodzaju, rzeczowe lub niematerialne, ruchome i nieruchome, które nie są środkami finansowymi, ale mogą być użyte do pozyskania środków finansowych, towarów lub usług;

f)	„zamrożenie zasobów gospodarczych” oznacza uniemożliwienie wykorzystania zasobów gospodarczych do uzyskiwania środków finansowych, towarów lub usług w jakikolwiek sposób, między innymi poprzez ich sprzedaż, wynajem lub obciążenie hipoteką;

„zamrożenie środków finansowych” oznacza zapobieganie wszelkim ruchom tych środków, ich przenoszeniu, zmianom, wykorzystaniu, udostępnianiu lub dokonywaniu nimi transakcji w jakikolwiek sposób, który powodowałby jakąkolwiek zmianę ich wielkości, wartości, lokalizacji, własności, posiadania, charakteru, przeznaczenia lub inną zmianę, która umożliwiłaby korzystanie z nich, w tym zarządzanie portfelem;

„środki finansowe” oznaczają aktywa finansowe i wszelkiego rodzaju korzyści ekonomiczne, w tym między innymi:

(i)	gotówkę, czeki, roszczenia pieniężne, polecenia zapłaty, przekazy pieniężne i inne instrumenty płatnicze;

(ii)	depozyty złożone w instytucjach finansowych lub innych podmiotach, salda na rachunkach, długi i zobowiązania dłużne;

(iii)

papiery wartościowe lub papiery dłużne w obrocie publicznym lub niepublicznym, w tym akcje i udziały, certyfikaty papierów wartościowych, obligacje, weksle, warranty, skrypty dłużne, kontrakty na instrumenty pochodne;

(iv)	odsetki, dywidendy lub inne przychody z aktywów oraz wartości narosłe z aktywów lub wygenerowane przez te aktywa;

(v)	kredyty, tytuł do przeprowadzania kompensat, gwarancje, gwarancje należytego wykonania umów lub inne zobowiązania finansowe;

(vi)	akredytywy, listy przewozowe (konosamenty), kwity zastawne; oraz

(vii)

dokumenty poświadczające udział w środkach finansowych lub zasobach finansowych;

i)	„terytorium Unii” obejmuje terytoria państw członkowskich, do których ma zastosowanie Traktat, na warunkach ustalonych w tym Traktacie, w tym ich przestrzeń powietrzną.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki pieniężne i zasoby gospodarcze należące do lub będące własnością, w posiadaniu lub znajdujące się pod kontrolą osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku I.

2. Nie udostępnia się osobom fizycznym lub prawnym, podmiotom lub organom ujętym w załączniku I ani na ich rzecz – bezpośrednio lub pośrednio – żadnych środków finansowych ani zasobów gospodarczych.

3. Załącznik I zawiera wykaz osób fizycznych lub prawnych, podmiotów i organów, które, zgodnie z art. 3 ust. 1 decyzji Rady (WPZiB) 2018/1544 zostały uznane przez Radę za:

osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy, które są odpowiedzialne za udzielanie wsparcia finansowego, technicznego lub materialnego na rzecz następujących działań lub są w inny sposób zaangażowane w:

(i)	wytwarzanie, nabywanie, posiadanie, opracowywanie, transport, składowanie lub transfer broni chemicznej;

(ii)	stosowanie broni chemicznej; lub

(iii)

udział w jakichkolwiek przygotowaniach do stosowania broni chemicznej.

osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy, które pomagają, zachęcają lub nakłaniają jakąkolwiek osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ do zaangażowania się w jakąkolwiek działalność, o której mowa w lit. a) niniejszego ustępu powodując w ten sposób lub przyczyniając się do niebezpieczeństwa przeprowadzenia takich działań; oraz

c)	osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy powiązane z osobami fizycznymi lub prawnymi, podmiotami oraz organami, objętymi lit.a) i b) niniejszego ustęu.

Artykuł 3

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, lub udostępnianie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, na warunkach, jakie uznają za stosowne, po ustaleniu, że dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze są:

niezbędne do zaspokojenia podstawowych potrzeb osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w wykazie w załączniku I oraz członków rodzin pozostających na utrzymaniu takich osób fizycznych, w tym do zapłacenia za żywność, leki i leczenie oraz uiszczenia podatków, składek ubezpieczeniowych, opłat z tytułu najmu lub kredytu hipotecznego i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów lub na zwrot poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych funduszy lub zasobów gospodarczych;

d)	niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ powiadomił właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję, co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia, o powodach, dla których uważa, że należy wydać specjalne zezwolenie; lub

przedmiotem wpłaty na rachunek lub wypłaty z rachunku misji dyplomatycznej lub konsularnej lub organizacji międzynarodowej posiadającej immunitet na mocy prawa międzynarodowego, w zakresie, w jakim wpłaty te są przeznaczone na oficjalne cele misji dyplomatycznej lub konsularnej lub organizacji międzynarodowej.

2. Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie w ciągu dwóch tygodni oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na mocy ust. 1.

Artykuł 4

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 1 właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków pieniężnych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

środki pieniężne lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed datą umieszczenia w wykazie w załączniku I osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 2, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tą datą lub po tej dacie;

środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych za zasadne w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób, którym takie roszczenia przysługują;

c)	orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na korzyść osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku I; oraz

d)	uznanie takiego orzeczenia lub decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

2. Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie w ciągu dwóch tygodni oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na mocy ust. 1.

Artykuł 5

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 1, pod warunkiem że płatność dokonywana przez osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ ujęty w wykazie w załączniku I jest należna na podstawie umowy lub porozumienia zawartego przez daną osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ lub z zobowiązania powstałego dla danej osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, zanim ta osoba fizyczna lub prawna, podmiot lub organ zostały ujęte w wykazie w załączniku I, właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić, na warunkach, jakie uznają za stosowne, na zwolnienie niektórych zamrożonych środków pieniężnych lub zasobów gospodarczych, o ile właściwy organ stwierdził, że:

a)	środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane do dokonania płatności przez osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ ujęte w wykazie w załączniku I; oraz

b)	dokonanie płatności nie narusza art. 2 ust. 2.

2. Dane państwo członkowskie informujepozostałe państwa członkowskie w ciągu dwóch tygodni oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na mocy ust. 1.

Artykuł 6

1. Art. 2 ust. 2 nie stanowi przeszkody dla instytucji finansowych lub kredytowych otrzymujących środki finansowe przekazywane im przez strony trzecie na rachunek ujętych w wykazie osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów z zasilania zamrożonych rachunków, o ile wszelkie kwoty dodatkowe na takich rachunkach zostają również zamrożone. Instytucja finansowa lub kredytowa niezwłocznie informuje odpowiedni właściwy organ o takich transakcjach.

2. Art. 2 ust. 2 nie ma zastosowania do księgowania na zamrożonych rachunkach:

a)	odsetek ani innych dochodów z tych rachunków;

b)	płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą umieszczenia w załączniku I osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 2; lub

c)	płatności należnych na podstawie orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego w państwie członkowskim lub wykonalnego w danym państwie członkowskim.

Artykuł 7

1. Bez uszczerbku dla obowiązujących zasad dotyczących sprawozdawczości, poufności i tajemnicy zawodowej, osoby fizyczne i prawne, podmioty i organy:

niezwłocznie dostarczają wszelkie informacje, które ułatwiłyby przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia, takie jak informacje dotyczące rachunków lub kwot zamrożonych zgodnie z art. 2, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym te osoby fizyczne i prawne, podmioty lub organy mają miejsce zamieszkania lub siedzibę, i przekazują takie informacje Komisji, bezpośrednio albo za pośrednictwem państw członkowskich; oraz

b)	współpracują z właściwymi organami w zakresie weryfikacji tych informacji.

2. Wszelkie dodatkowe informacje uzyskane bezpośrednio przez Komisję są udostępniane państwom członkowskim.

3. Wszelkie informacje przekazane lub uzyskane zgodnie z niniejszym artykułem są wykorzystywane jedynie w celu, w jakim zostały przekazane lub uzyskane.

Artykuł 8

Zakazuje się świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2.

Artykuł 9

1. Osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy, lub ich dyrektorzy lub pracownicy, którzy dokonują zamrożenia środków finansowych i zasobów gospodarczych lub odmawiają ich udostępnienia, w dobrej wierze i w oparciu o przekonanie, że działanie takie jest zgodne z niniejszym rozporządzeniem, nie ponoszą z tego tytułu jakiegokolwiek rodzaju odpowiedzialności, chyba że dowiedziono, że środki finansowe i zasoby gospodarcze zostały zamrożone lub zatrzymane na skutek niedbalstwa.

2. Działania osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów nie stanowią podstawy do odpowiedzialności z ich strony, jeżeli nie wiedziały one i nie miały uzasadnionego powodu do przypuszczenia, że ich działania mogą naruszyć środki określone w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 10

1. Nie są zaspokajane żadne roszczenia w związku z jakąkolwiek umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, w całości lub części, przez środki nałożone niniejszym rozporządzeniem, w tym roszczenia odszkodowawcze lub wszelkie inne roszczenia tego rodzaju, takie jak roszczenia o odszkodowanie lub roszczenia wynikające z gwarancji, w szczególności roszczenia o przedłużenie terminu płatności lub o zapłatę obligacji, gwarancji lub zabezpieczeń, w szczególności gwarancji finansowych lub finansowych listów gwarancyjnych w jakiejkolwiek formie – o ile zostały one wniesione przez:

a)	wskazane osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy wymienione w wykazie w załączniku I;

b)	jakiekolwiek osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy działające za pośrednictwem lub w imieniu osób, podmiotów lub organów, o których mowa w lit. a).

2. We wszelkich postępowaniach zmierzających do zaspokojenia roszczenia ciężar dowodu, że zaspokojenie roszczenia nie jest zakazane ust. 1, spoczywa na osobie fizycznej lub prawnej, podmiocie lub organie dochodzącym zaspokojenia tego roszczenia.

3. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla prawa osób fizycznych lub prawnych, podmiotów i organów, o których mowa w ust. 1, do wystąpienia o sądową kontrolę zgodności z prawem niewypełnienia zobowiązań umownych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 11

1. Komisja i państwa członkowskie informują się wzajemnie o środkach podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia i dzielą się wszelkimi innymi odpowiednimi informacjami dostępnymi im w związku z niniejszym rozporządzeniem, w szczególności informacjami:

a)	dotyczącymi środków finansowych zamrożonych na podstawie art. 2 oraz zezwoleń udzielonych na podstawie art. 3, 4 i 5;

b)	dotyczącymi naruszeń przepisów i trudności z ich egzekwowaniem oraz orzeczeń wydanych przez sądy krajowe.

2. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują sobie wzajemnie oraz Komisji wszelkie inne dostępne im istotne informacje, które mogłyby mieć wpływ na skuteczne wykonanie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 12

1. W przypadku gdy Rada zdecyduje o objęciu osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu środkami, o których mowa w art. 2 zmienia odpowiednio załącznik I.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o powodach umieszczenia w wykazie osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w ust. 1 albo bezpośrednio, jeżeli ich adres jest znany; albo poprzez publikację zawiadomienia, umożliwiając takiej osobie, podmiotowi lub organowi wymienionemu w załączniku zgłoszenie uwag.

3. W przypadku przedstawienia uwag lub istotnych nowych dowodów Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i powiadamia osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ odpowiednio.

4. Wykaz w załączniku I jest poddawany regularnym przeglądom, które mają miejsce co najmniej raz na 12 miesięcy.

5. Komisja jest upoważniona do zmiany załącznika II na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie.

Artykuł 13

1. Załącznik I zawiera powody umieszczenia w wykazie osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów.

2. Załącznik I zawiera – w przypadku gdy są one dostępne – informacje, które są niezbędne do zidentyfikowania danych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów. Jeżeli chodzi o osoby fizyczne, takie informacje mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dokumentu tożsamości, płeć, adres, jeśli jest znany, a także stanowisko lub zawód. W przypadku osób prawnych, podmiotów oraz organów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę wpisu do rejestru, numer w rejestrze i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 14

1. Państwa członkowskie przyjmują przepisy określające sankcje mające zastosowanie w przypadkach naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz wprowadzają wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich stosowania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach niezwłocznie po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia oraz powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach.

Artykuł 15

1. Komisja przetwarza dane osobowe w celu realizacji zadań spoczywających na niej na mocy niniejszego rozporządzenia. Do zadań w tym zakresie należy:

a)	włączanie treści załącznika I do elektronicznego „skonsolidowanego wykazu osób, grup i podmiotów podlegających sankcjom finansowym Unii” oraz na interaktywnej mapie sankcji, które są ogólnie dostępne;

b)	przetwarzanie informacji na temat wpływu środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, takich jak wartość zamrożonych środków finansowych i informacje o zezwoleniach wydanych przez właściwe organy.

2. Na potrzeby ust. 1, służby Komisji wymienione w załączniku II są wyznaczone jako „administrator danych” z ramienia Komisji w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 45/2001 w celu zapewnienia, by zainteresowane osoby fizyczne mogły wykonywać swoje prawa zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

Artykuł 16

1. Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, i podają ich nazwy na stronach internetowych wymienionych w załączniku II. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach swoich adresów stron internetowych wymienionych w załączniku II.

2. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji swoje właściwe organy, w tym dane kontaktowe tych właściwych organów, niezwłocznie po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, oraz powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach.

3. W przypadku gdy niniejsze rozporządzenie określa wymóg powiadamiania, informowania lub innego porozumiewania się z Komisją, adres i inne dane kontaktowe na potrzeby takiego porozumiewania się wskazuje się w załączniku II.

Artykuł 17

Niniejsze rozporządzenie stosuje się:

a)	na terytorium Unii, w tym także w jej przestrzeni powietrznej;

b)	na pokładach wszystkich statków powietrznych lub wodnych podlegających jurysdykcji państw członkowskich;

c)	wobec każdej osoby fizycznej będącej obywatelem jednego z państw członkowskich, przebywającej na terytorium Unii lub poza nim;

d)	wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu, na terytorium Unii lub poza nim, zarejestrowanych lub utworzonych na mocy prawa państwa członkowskiego;

e)	wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu w odniesieniu do wszelkiego rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej całkowicie lub częściowo na terytorium Unii.

Artykuł 18

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 15 października 2018 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca

(1) Zob. s. 25 niniejszego Dziennika Urzędowego.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

(3) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

ZAŁĄCZNIK I

WYKAZ OSÓB FIZYCZNYCH I PRAWNYCH, PODMIOTÓW I ORGANÓW, O KTÓRYCH MOWA W ART. 2

ZAŁĄCZNIK II

STRONY INTERNETOWE ZAWIERAJĄCE INFORMACJE O WŁAŚCIWYCH ORGANACH ORAZ ADRESY NA POTRZEBY POWIADOMIEŃ KIEROWANYCH DO KOMISJI

BELGIA

https://diplomatie.belgium.be/nl/Beleid/beleidsthemas/vrede_en_veiligheid/sancties

https://diplomatie.belgium.be/fr/politique/themes_politiques/paix_et_securite/sanctions

https://diplomatie.belgium.be/en/policy/policy_areas/peace_and_security/sanctions

BUŁGARIA

https://www.mfa.bg/en/101

REPUBLIKA CZESKA

http://www.financnianalytickyurad.cz/mezinarodni-sankce.html

DANIA

http://um.dk/da/Udenrigspolitik/folkeretten/sanktioner/

NIEMCY

http://www.bmwi.de/DE/Themen/Aussenwirtschaft/aussenwirtschaftsrecht,did=404888.html

ESTONIA

http://www.vm.ee/est/kat_622/

IRLANDIA

http://www.dfa.ie/home/index.aspx?id=28519

GRECJA

http://www.mfa.gr/en/foreign-policy/global-issues/international-sanctions.html

HISZPANIA

http://www.exteriores.gob.es/Portal/en/PoliticaExteriorCooperacion/GlobalizacionOportunidadesRiesgos/Paginas/SancionesInternacionales.aspx

FRANCJA

http://www.diplomatie.gouv.fr/fr/autorites-sanctions/

CHORWACJA

http://www.mvep.hr/sankcije

WŁOCHY

https://www.esteri.it/mae/it/politica_estera/politica_europea/misure_deroghe

CYPR

http://www.mfa.gov.cy/sanctions

ŁOTWA

http://www.mfa.gov.lv/en/security/4539

LITWA

http://www.urm.lt/sanctions

LUKSEMBURG

http://www.mae.lu/sanctions

WĘGRY

http://www.kormany.hu/download/9/2a/f0000/EU%20szankci%C3%B3s%20t%C3%A1j%C3%A9koztat%C3%B3_20170214_final.pdf

MALTA

https://www.gov.mt/en/Government/Government%20of%20Malta/Ministries%20and%20Entities/Officially%20Appointed%20Bodies/Pages/Boards/Sanctions-Monitoring-Board-.aspx

NIDERLANDY

https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/internationale-sancties

AUSTRIA

http://www.bmeia.gv.at/view.php3?f_id=12750&LNG=en&version=

POLSKA

http://www.msz.gov.pl

PORTUGALIA

http://www.portugal.gov.pt/pt/ministerios/mne/quero-saber-mais/sobre-o-ministerio/medidas-restritivas/medidas-restritivas.aspx

RUMUNIA

http://www.mae.ro/node/1548

SŁOWENIA

http://www.mzz.gov.si/si/omejevalni_ukrepi

SŁOWACJA

https://www.mzv.sk/europske_zalezitosti/europske_politiky-sankcie_eu

FINLANDIA

http://formin.finland.fi/kvyhteistyo/pakotteet

SZWECJA

http://www.ud.se/sanktioner

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO

https://www.gov.uk/sanctions-embargoes-and-restrictions

Adres, na który należy przesyłać powiadomienia do Komisji Europejskiej:

European Commission

Service for Foreign Policy Instruments (FPI)

EEAS 07/99

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

E-mail: relex-sanctions@ec.europa.eu

16.10.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 259/25

DECYZJA RADY (WPZiB) 2018/1544

z dnia 15 października 2018 r.

w sprawie środków ograniczających rozprzestrzenianie i stosowanie broni chemicznej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Unia Europejska popiera międzynarodowe traktaty i systemy dotyczące rozbrojenia, nierozprzestrzeniania i kontroli zbrojeń.

(2)

Unia Europejska opowiada się za faktycznym wdrożeniem i upowszechnieniem stosowania Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów (zwanej dalej „konwencją”), a także podkreśla swoje wsparcie dla Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej (OPCW) i jej sekretariatu technicznego. Unia stanowczo potępia rozprzestrzenianie i stosowanie broni chemicznej w jakimkolwiek miejscu i przez kogokolwiek w jakichkolwiek okolicznościach. Aby wesprzeć egzekwowanie zakazu określonego w konwencji dotyczącego stosowania broni chemicznej, która to broń stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa międzynarodowego, Unia uznała, że należy podjąć określone środki wobec osób, które czynią użytek z takiej broni lub pomagają w jej opracowywaniu lub stosowaniu. Unia zdecydowana jest przyczynić się do wskazania osób, podmiotów, grup lub rządów odpowiedzialnych za stosowanie broni chemicznej, a także tych, którzy pomagają lub zachęcają do takich działań. Należy również zapobiegać przygotowaniom do stosowania broni chemicznej, np. jej opracowywaniu, wytwarzaniu, nabywaniu, transferowi i składowaniu.

(3)	W tym kontekście Unia poparła decyzję Konferencji Państw Stron OPCW odpowiedzi na zagrożenie użycia broni chemicznej przyjętą w dniu 27 czerwca 2018 r.

(4)

Unia i jej państwa członkowskie wspierają inne międzynarodowe inicjatywy służące zaradzeniu zagrożeniu związanemu z bronią chemiczną, takie jak Grupa Australijska, która, koordynując i harmonizując krajowe środki w zakresie kontroli wywozu, pomaga w wywiązywaniu się z zobowiązań na mocy konwencji o zakazie broni chemicznej i konwencji o zakazie broni biologicznej i toksycznej – a także inicjatywa przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia i międzynarodowe partnerstwo przeciw bezkarności za stosowanie broni chemicznej. Unia i jej państwa członkowskie wspierają także wdrożenie odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, w szczególności rezolucji 1540 (2004), 2118 (2013), 2209 (2015), 2235 (2015) i 2325 (2016).

(5)

(6)	Niniejsza decyzja przyczynia się do wysiłków Unii na rzecz zwalczania rozprzestrzeniania i stosowania broni chemicznej. Zakres i definicja broni chemicznej, o której mowa w niniejszej decyzji, powinny być takie same jak przewidziano w konwencji o zakazie broni chemicznej.

(7)	Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

„Broń chemiczna” oznacza broń chemiczną zgodnie z definicją w art. II konwencji o zakazie broni chemicznej (CWC).

Artykuł 2

1. Państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do uniemożliwienia wjazdu na ich terytoria lub tranzytu przez te terytoria:

osób fizycznych, które są odpowiedzialne za następujące czyny lub świadczą pomoc finansową, techniczną lub wsparcie rzeczowe na rzecz następujących czynów lub w inny sposób są zaangażowane w następujące czyny:

(i)	wytwarzanie, nabywanie, posiadanie, opracowywanie, transport, składowanie lub transfer broni chemicznej;

(ii)	stosowanie broni chemicznej;

(iii)

udział w jakichkolwiek przygotowaniach do stosowania broni chemicznej;

b)	osób fizycznych, które pomagają osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi angażować się w jakiekolwiek działania, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu, i tym samym powodują lub przyczyniają się do niebezpieczeństwa przeprowadzenia takich działań; oraz

c)	osób fizycznych powiązanych z osobami fizycznymi, wymienionymi w lit. a i b);

wymienionych w załączniku.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy swoim obywatelom wjazdu na swoje terytorium.

3. Ust. 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, gdy dane państwo członkowskie związane jest zobowiązaniem wynikającym z prawa międzynarodowego, a mianowicie:

a)	jest państwem goszczącym międzynarodową organizację międzyrządową;

b)	jest państwem goszczącym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c)	na mocy umowy wielostronnej przyznającej przywileje i immunitety; lub

d)	na podstawie Traktatu pojednawczego (Traktatu laterańskiego) z 1929 r. zawartego między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Ust. 3 uznaje się za mający zastosowanie również w przypadkach, w których państwo członkowskie jest krajem goszczącym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie wyłączenia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą zastosować wyłączenia ze środków nałożonych na podstawie ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami popieranymi przez Unię lub których gospodarzem jest Unia lub dane państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE, gdzie prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio propagujący polityczne cele środków ograniczających, w tym wdrożenie zakazów prawnych przeciwko broni chemicznej i realizację celu, jakim jest rozbrojenie chemiczne. Państwa członkowskie mogą zastosować wyłączenia ze środków nałożonych na podstawie ust. 1 w przypadkach, jeżeli wjazd lub przejazd jest konieczny w związku z uczestnictwem w postępowaniu sądowym.

7. Państwo członkowskie, które zamierza przyznać wyłączenia określone w ust. 6, powiadamia o tym na piśmie Radę. Wyłączenie uważa się za przyznane, chyba że co najmniej jeden członek Rady wniesie sprzeciw na piśmie w ciągu dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym wyłączeniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady wniesie sprzeciw, Rada może postanowić o przyznaniu proponowanego wyłączenia, stanowiąc większością kwalifikowaną.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd lub przejazd przez jego terytorium osobom wymienionym w załączniku, zezwolenie jest ściśle ograniczone do celu, dla którego zostało wydane oraz do wymienionych w nim osób.

Artykuł 3

1. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do lub będące własnością, w posiadaniu lub znajdujące się pod kontrolą:

osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów, które są odpowiedzialne za następujące czyny lub świadczą pomoc finansową, techniczną lub wsparcie rzeczowe na rzecz następujących czynów lub w inny sposób są zaangażowane w następujące czyny:

(i)	wytwarzanie, nabywanie, posiadanie, opracowywanie, transport, składowanie lub transfer broni chemicznej;

(ii)	stosowanie broni chemicznej;

(iii)

udział w jakichkolwiek przygotowaniach do stosowania broni chemicznej,

osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów, które w jakikolwiek sposób pomagają osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi angażować się w działania, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu,, tym samym powodując lub przyczyniając się do niebezpieczeństwa przeprowadzenia takich działań; oraz

c)	do osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów powiązanych z osobami fizycznymi lub prawnymi, podmiotami lub organami objętymi lit. a) i b) niniejszego ustępu;

wymienionych w załączniku.

2. Nie udostępnia się osobom fizycznym lub prawnym, podmiotom lub organom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz – bezpośrednio lub pośrednio – żadnych środków finansowych ani zasobów gospodarczych.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1 i 2 właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie ich na warunkach, jakie uzna za stosowne, po ustaleniu, że odnośne środki finansowe lub zasoby gospodarcze:

są niezbędne do zaspokojenia podstawowych potrzeb osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku oraz członków rodzin pozostających na utrzymaniu takich osób fizycznych, w tym opłat za żywność, z tytułu najmu lub kredytu hipotecznego, za leki i leczenie, podatków, składek ubezpieczeniowych oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b)	są przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów lub zwrotów poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c)	są przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi polegające na zwykłym przechowywaniu lub utrzymywaniu zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych;

d)	są niezbędne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, pod warunkiem że właściwy organ powiadomił właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję o powodach, dla których uważa, że należy udzielić szczególnego zezwolenia, co najmniej dwa tygodnie przed jego udzieleniem; lub

zostaną wpłacone na rachunek lub wypłacone z rachunku misji dyplomatycznej lub misji konsularnej lub organizacji międzynarodowej posiadającej immunitet na mocy prawa międzynarodowego, o ile wpłaty te są przeznaczone na oficjalne cele tej misji dyplomatycznej lub misji konsularnej lub organizacji międzynarodowej.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach udzielonych na podstawie niniejszego ustępu.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, jeżeli spełnione są następujące warunki:

środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed datą umieszczenia w wykazie w załączniku osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w ust. 1, lub orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim, przed tą datą lub po tej dacie;

c)	orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na korzyść osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku; oraz

d)	uznanie tego orzeczenia lub tej decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach udzielonych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi, wymienionym w załączniku, dokonywania płatności należnej z tytułu umowy zawartej przed dniem umieszczenia takiej osoby fizycznej lub prawnej, takiego podmiotu lub takiego organu w wykazie znajdującym się w załączniku, pod warunkiem że dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w ust. 1.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do księgowania na zamrożonych rachunkach:

a)	odsetek ani innych dochodów z tych rachunków;

b)	płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą objęcia tych rachunków środkami przewidzianymi w ust. 1 i 2; lub

c)	płatności należnych z tytułu orzeczeń sądowych, decyzji administracyjnych lub orzeczeń arbitrażowych wydanych w Unii lub wykonalnych w danym państwie członkowskim,

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 4

1. Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada przekazuje decyzję, o której mowa w ust. 1, wraz z uzasadnieniem umieszczenia w wykazie, danej osobie fizycznej lub prawnej, danemu podmiotowi lub danemu organowi bezpośrednio – jeżeli adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie, takiemu podmiotowi lub takiemu organowi przedstawienie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu decyzji, o której mowa w ust. 1, i odpowiednio informuje daną osobę fizyczną lub prawną, dany podmiot lub dany organ.

Artykuł 5

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, o których mowa w art. 2 i 3.

2. Załącznik zawiera także – w przypadku gdy są one dostępne – informacje, które są niezbędne do zidentyfikowania danych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów. W przypadku osób fizycznych informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dokumentu tożsamości, płeć, adres, jeśli jest znany, a także stanowisko lub zawód. W przypadku osób prawnych, podmiotów lub organów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę wpisu do rejestru, numer w rejestrze i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 6

Nie są zaspokajane żadne roszczenia w związku z jakąkolwiek umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, w całości lub części, przez środki nałożone niniejszą decyzją, w tym roszczenia odszkodowawcze lub wszelkie inne roszczenia tego rodzaju, takie jak roszczenia o odszkodowanie lub roszczenia wynikające z gwarancji, w szczególności roszczenia o przedłużenie terminu płatności lub o zapłatę obligacji, gwarancji lub zabezpieczeń, w szczególności gwarancji finansowych lub finansowych listów gwarancyjnych w jakiejkolwiek formie – o ile zostały one wniesione przez:

a)	wskazane osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy wymienione w wykazie w załączniku;

b)	jakiekolwiek osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy działające za pośrednictwem lub w imieniu osób, podmiotów lub organów, o których mowa w lit. a).

Artykuł 7

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania środków ograniczających podobnych do tych przewidzianych w niniejszej decyzji.

Artykuł 8

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 16 października 2019 r. Niniejsza decyzja będzie poddawana stałemu przeglądowi. Jeżeli Rada uzna, że cele niniejszej decyzji nie zostały osiągnięte, jej okres obowiązywania zostanie przedłużony lub dokona się w niej odpowiednich zmian.

Artykuł 9

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 15 października 2018 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca

ZAŁĄCZNIK

WYKAZ OSÓB FIZYCZNYCH I PRAWNYCH, PODMIOTÓW I ORGANÓW, O KTÓRYCH MOWA W ART. 2 I 3

16.10.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 259/31

DECYZJA RADY (WPZiB) 2018/1545

z dnia 15 października 2018 r.

zmieniająca decyzję (WPZiB) 2017/1869 w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku (EUAM Iraq)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 42 ust. 4 i art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 16 października 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/1869 (1) w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku (EUAM Iraq).

(2)	W następstwie przeglądu strategicznego EUAM Iraq Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa zalecił zmianę mandatu misji EUAM Iraq i jego przedłużenie o 18 miesięcy.

(3)	Należy odpowiednio zmienić decyzję (WPZiB) 2017/1869.

(4)	Misja EUAM Iraq będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji (WPZiB) 2017/1869 wprowadza się następujące zmiany:

art. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 2

Cele

Strategiczne cele misji EUAM Iraq są następujące:

zapewnianie władzom irackim doradztwa i wiedzy fachowej na poziomie strategicznym w celu zidentyfikowania i określenia wymogów w zakresie spójnej realizacji tych aspektów programu bezpieczeństwa narodowego Iraku i związanych z nim planów, które dotyczą cywilnego segmentu reformy sektora bezpieczeństwa;

analizowanie, ocena i wskazywanie – na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym – możliwości dalszego zaangażowania Unii w ramach wspierania potrzeb cywilnego segmentu reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku; dostarczanie informacji na potrzeby planowania i wdrażania działań Unii i państw członkowskich i ułatwianie tego planowania i wdrażania;

3)	wspomaganie delegatury Unii w koordynacji wsparcia Unii i państw członkowskich w obszarze reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku i zapewnianie spójności działań Unii.

Artykuł 3

Zadania

1. Aby wypełnić cele określone w art. 2 pkt 1, EUAM Iraq prowadzi następujące działania:

wzmacnianie doradztwa strategicznego w zakresie opracowywania krajowych strategii służących zwalczaniu terroryzmu (w tym brutalnego ekstremizmu) i przestępczości zorganizowanej oraz zapobieganiu tym zjawiskom; obejmuje to nakreślanie polityk i planów działania pod kątem projektowania i wdrażania tych strategii, zapewniając podejście integracyjne;

b)	wspieranie Dyrekcji ds. Planowania w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w planowaniu i monitorowaniu wdrażania reform instytucjonalnych ministerstwa, w ramach realizacji strategii bezpieczeństwa narodowego;

c)	wspieranie zharmonizowanego wdrażania krajowych strategii i wspomaganie koordynowania i wdrażania architektury reformy sektora bezpieczeństwa w obrębie systemów programowania tej reformy i w obrębie ram nadrzędnych;

d)	określanie i wspieranie wdrażania, na poziomie strategicznym, kompleksowej strategii zwalczania przestępczości zorganizowanej, ze szczególnym wskazaniem na zarządzanie granicami, przestępstwa finansowe, a zwłaszcza korupcję, pranie pieniędzy i handel dobrami dziedzictwa kulturowego;

zapewnianie doradztwa w celu ułatwiania włączania koncepcji praw człowieka i równouprawnienia płci do wszystkich krajowych strategii i polityk, z naciskiem na plany wdrażania w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych oraz za pośrednictwem biura Inspektora Generalnego, Dyrekcji Generalnej ds. Zasobów Ludzkich i Dyrekcji ds. Szkolenia w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;

f)	wspieranie przyjmowania koncepcji nadzoru w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych oraz koncepcji dotyczących zwalczania korupcji finansowej i administracyjnej;

wspieranie procesu reform instytucjonalnych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych poprzez promowanie zacieśniania koordynacji instytucjonalnej, zapewnianie narzędzi koncepcyjnych usprawniających planowanie, wdrażanie i ocenę tych reform na poziomie strategicznym oraz poprzez doradzanie w zakresie zarządzania reformami w aspekcie zasobów ludzkich;

h)	zapewnianie doradztwa w zakresie działań informacyjnych poza Bagdadem, z wykorzystaniem pomocy władz w oszacowywaniu potrzeb instytucji na szczeblu prowincji i regionu oraz w rozpoznawaniu możliwości uwzględniania tych potrzeb w procesie reform i wyzwań związanych z tym uwzględnianiem;

i)	ustanowienie i utrzymywanie skutecznych relacji z najważniejszymi podmiotami międzynarodowymi działającymi w cywilnym segmencie reformy sektora bezpieczeństwa, szczególnie z Organizacją Narodów Zjednoczonych, NATO, Globalną Koalicją i Stanami Zjednoczonymi Ameryki.

2. Aby wypełnić cele określone w art. 2 pkt 2, EUAM Iraq prowadzi następujące działania:

a)	utrzymywanie i aktualizowanie bieżących i planowanych działań wspierających reformę sektora bezpieczeństwa oraz wyciąganie wniosków i identyfikowanie niedociągnięć w skali krajowej;

określanie średnio- i długoterminowych potrzeb i możliwości w zakresie ewentualnego przyszłego zaangażowania się Unii w reformę sektora bezpieczeństwa, w tym na szczeblu regionu i prowincji, w celu dostarczania informacji dla potrzeb dalszego unijnego planowania i w celu wspierania tego planowania, pod kątem ewentualnego przyszłego zaangażowania, również z udziałem NATO, przy pełnym poszanowaniu zasad integracyjności, wzajemności oraz autonomii decyzyjnej Unii. Planowanie będzie koordynowane z NATO w Iraku z myślą o zwiększeniu spójności między działaniami obu podmiotów w sposób wzajemnie się wzmacniający, w celu tworzenia synergii i uzyskiwania wsparcia w obszarach takich jak logistyka, przy jednoczesnym zapewnieniu pełnej przejrzystości i odpowiedzialności państw członkowskich;

c)	identyfikowanie, w porozumieniu z darczyńcami międzynarodowymi, projektów przynoszących szybkie rezultaty, które można by zrealizować za pomocą instrumentów Unii lub poprzez dwustronne angażowanie się państw członkowskich – na przykład zarządzanie granicami w porcie lotniczym w Bagdadzie.

3. Aby wypełnić cele określone w art. 2 pkt 3, EUAM Iraq prowadzi następujące działania:

a)	wspieranie współpracy między zainteresowanymi podmiotami krajowymi i międzynarodowymi oraz koordynowania ich działań, z naciskiem na trzy poziomy przewidziane w strategii reformy sektora bezpieczeństwa;

b)	utrzymywanie wiodącej roli koordynatora w systemie prawodawstwa służącego bezpieczeństwu narodowemu oraz w systemie strategii obrony i bezpieczeństwa narodowego;

c)	utrzymywanie relacji z komitetem wsparcia na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa w roli uprzywilejowanego partnera;

dalsza ścisła współpraca z delegaturą Unii w zakresie cywilnego segmentu reformy sektora bezpieczeństwa, obejmująca kwestie zwalczania terroryzmu i sprawy wywiadowcze, oraz z państwami członkowskimi obecnymi w Bagdadzie, poprzez regularne spotkania na szczeblu szefa misji oraz na szczeblu ekspertów;

e)	wspieranie, w ścisłym porozumieniu z delegaturą Unii, stosowania zasad ram strategicznych UE we wspieraniu reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku.

4. Wypełniając cele określone w art. 2 pkt 3, EUAM Iraq wspiera koordynację z Organizacją Narodów Zjednoczonych, szczególnie z programem rozwojowym ONZ, oraz z innymi podmiotami międzynarodowymi na miejscu, w tym z NATO, z Globalną Koalicją i ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki, tak aby promować synergię i spójność, przy należytym poszanowaniu ram instytucjonalnych Unii.”;

art. 14 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Iraq w okresie od dnia 16 października 2017 r. do dnia 17 października 2018 r. wynosi 17 300 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Iraq w okresie od dnia 18 października 2018 r. do dnia 17 kwietnia 2020 r. wynosi 64 800 000 EUR.

Decyzje w sprawie finansowej kwoty odniesienia na ewentualne kolejne okresy podejmuje Rada.”;

3)	w art. 17 akapit drugi otrzymuje brzmienie: „Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 17 kwietnia 2020 r.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 października 2018 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodnicząca

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2017/1869 z dnia 16 października 2017 r. w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku (EUAM Iraq) (Dz.U. L 266 z 17.10.2017, s. 12).

16.10.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 259/35

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2018/1547

z dnia 15 października 2018 r.

określająca specyfikację dotyczącą połączenia centralnych punktów dostępu z systemem wjazdu/wyjazdu (EES) oraz dotyczącą rozwiązania technicznego ułatwiającego gromadzenie danych przez państwa członkowskie na potrzeby tworzenia statystyk na temat dostępu do danych EES na potrzeby ochrony porządku publicznego

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2226 z dnia 30 listopada 2017 r. ustanawiające system wjazdu/wyjazdu (EES) w celu rejestrowania danych dotyczących wjazdu i wyjazdu obywateli państw trzecich przekraczających granice zewnętrzne państw członkowskich i danych dotyczących odmowy wjazdu w odniesieniu do takich obywateli oraz określające warunki dostępu do EES na potrzeby ochrony porządku publicznego i zmieniające konwencję wykonawczą do układu z Schengen i rozporządzenia (WE) nr 767/2008 i (UE) nr 1077/2011 (1), w szczególności jego art. 36 lit. l).

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu (UE) 2017/2226 ustanowiono system wjazdu/wyjazdu (EES) służący do elektronicznej rejestracji czasu i miejsca wjazdu i wyjazdu obywateli państw trzecich, którym zezwolono na pobyt krótkoterminowy na terytorium państw członkowskich, i obliczający okres ich dozwolonego pobytu.

(2)

Celem EES jest poprawa zarządzania granicami zewnętrznymi, przeciwdziałanie imigracji nieuregulowanej oraz usprawnienie zarządzania przepływami migracyjnymi. EES powinien w szczególności ułatwiać identyfikację wszystkich osób, które nie spełniają warunków związanych z okresem dozwolonego pobytu na terytorium państw członkowskich lub które przestały spełniać te warunki. Ponadto EES powinien pomagać zapobiegać przestępstwom terrorystycznym i innym poważnym przestępstwom oraz pomagać wykrywać takie przestępstwa i prowadzić w ich sprawie postępowania przygotowawcze.

(3)

W rozporządzeniu (UE) 2017/2226 określono warunki dostępu do danych EES w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym lub innym poważnym przestępstwom, ich wykrywania lub prowadzenia w ich sprawie postępowań przygotowawczych. Zarówno państwa członkowskie, jak i Europol, powinny składać wnioski o dostęp do danych EES za pośrednictwem tzw. centralnych punktów dostępu, organu lub podmiotu, któremu prawo krajowe powierza sprawowanie władzy publicznej i który powinien być w stanie skutecznie weryfikować, czy w każdym konkretnym przypadku spełniane są warunki dotyczące uzyskania dostępu do EES. Centralne punkty dostępu powinny rozpatrywać wnioski o dostęp do danych EES pod kątem zapobiegania, wykrywania lub prowadzenia postępowań, a następnie przekazywać dane EES, do których uzyskano dostęp, do jednostki operacyjnej, która wystąpiła z wnioskiem. Aby umożliwić operacje przetwarzania tych danych, każde państwo członkowskie powinno podłączyć swoje odpowiednie centralne punkty dostępu do jednolitego interfejsu krajowego. Europol powinien także połączyć swój centralny punkt dostępu z EES i odpowiadać za to połączenie.

(4)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2226 za rozwój EES i zarządzanie operacyjne tym systemem powinna odpowiadać Europejska Agencja ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości, ustanowiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1077/2011 (2).

(5)

Rozporządzenie (UE) 2017/2226 wymaga, aby przed rozwojem EES Komisja przyjęła środki niezbędne do rozwoju i technicznego wdrożenia EES. W tym względzie w art. 36 lit. l) rozporządzenia (UE) 2017/2226 odniesiono się konkretnie do przyjęcia środków określających specyfikacje dotyczące połączenia centralnych punktów dostępu z EES oraz dotyczące rozwiązania technicznego ułatwiającego gromadzenie danych przez państwa członkowskie na potrzeby tworzenia statystyk na temat dostępu do danych EES na potrzeby ochrony porządku publicznego.

(6)

W oparciu o te środki Europejska Agencja ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości powinna zatem móc określić strukturę fizyczną EES, w tym jego infrastrukturę łączności, a także specyfikacje techniczne i dalsze zmiany dotyczące EES.

(7)

W tym kontekście konieczne jest zatem przyjęcie środków ustanawiających specyfikacje dotyczące rozwiązań technicznych, które zostaną zastosowane w celu połączenia centralnych punktów dostępu państw członkowskich z jednolitym interfejsem krajowym oraz w celu połączenia centralnego punktu dostępu Europolu z EES. Należy również przyjąć specyfikacje dotyczące rozwiązania technicznego ułatwiającego gromadzenie danych w celu wygenerowania statystyk, które państwa członkowskie są zobowiązane prowadzić na temat dostępu do danych EES na potrzeby ochrony porządku publicznego.

(8)

Rozwiązania techniczne wybrane do celów wdrożenia EES powinny uwzględniać potrzebę lepszej integracji już istniejących i przyszłych unijnych systemów zarządzania granicami, a także interoperacyjność tych systemów. Takie rozwiązania techniczne powinny być skalowalne i powinny umożliwiać kolejne zmiany, tak aby w stosownych przypadkach można było stosować dodatkowe funkcje, zarządzać większą liczbą operacji i przechowywać większą ilość danych.

(9)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczyła w przyjęciu rozporządzenia (UE) 2017/2226 i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Jednak ze względu na to, że rozporządzenie (UE) 2017/2226 opiera się na dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 Protokołu nr 22 Dania powiadomiła w dniu 30 maja 2018 r. o swojej decyzji w sprawie wdrożenia rozporządzenia (UE) 2017/2226 do swojego prawa krajowego. W związku z powyższym na mocy prawa międzynarodowego Dania ma obowiązek wprowadzenia w życie przepisów niniejszej decyzji.

(10)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(11)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(12)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(13)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(14)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(15)

Co się tyczy Cypru, Bułgarii, Rumunii i Chorwacji, aby zapewnić działanie EES, konieczne jest udzielenie biernego dostępu do VIS i wprowadzenie w życie zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady wszystkich przepisów dorobku Schengen dotyczących SIS. Warunki te mogą zostać spełnione wyłącznie po zakończeniu z pozytywnym wynikiem weryfikacji przeprowadzanej zgodnie z mającą zastosowanie procedurą oceny Schengen. Oznacza to, że EES powinny posługiwać się tylko te państwa członkowskie, które spełnią te warunki przed uruchomieniem EES. Państwa członkowskie, które nie posługują się EES od chwili jego uruchomienia, powinny zostać podłączone do EES zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (UE) 2017/2226, jak tylko spełnione zostaną wszystkie te warunki.

(16)	Europejski Inspektor Ochrony Danych wydał opinię w dniu 23 kwietnia 2018 r.

(17)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Inteligentnych Granic,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Przyłączenie centralnych punktów dostępu każdego państwa członkowskiego

Do celów art. 31 i 32 rozporządzenia (UE) 2017/2226 centralne punkty dostępu, o których mowa w art. 29 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/2226, mają dostęp do EES w celu przetwarzania wniosków jednostek operacyjnych w ramach wyznaczonych organów.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia (UE) 2017/2226 każde państwo członkowskie podłącza swój centralny punkt dostępu do odpowiedniego jednolitego interfejsu krajowego zgodnie ze specyfikacjami technicznymi, o których mowa w art. 37 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Artykuł 2

Podłączenie centralnego punktu dostępu Europolu

Do celów art. 33 rozporządzenia (UE) 2017/2226 centralny punkt dostępu Europolu, o którym mowa w art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2226, ma dostęp do EES w celu przetwarzania wniosków wyznaczonego organu Europolu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Zgodnie z art. 38 ust. 7 rozporządzenia (UE) 2017/2226 Europol podłącza swój centralny punkt dostępu do dedykowanego jednolitego interfejsu krajowego zgodnie ze specyfikacjami technicznymi, o których mowa w art. 37 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Artykuł 3

Gromadzenie danych do celów generowania statystyk, o których mowa w art. 72 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2017/2226

Aby ułatwić gromadzenie danych potrzebnych do generowania statystyk, które państwa członkowskie i Europol muszą przedstawić zgodnie z art. 72 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2017/2226, eu-LISA udostępnia rozwiązanie techniczne centralnym punktom dostępu, o których mowa w art. 29 ust. 3 i art. 30 ust. 2 tego rozporządzenia. Stosowanie wspomnianego rozwiązania nie jest obowiązkowe. W przypadku stosowania takiego rozwiązania każde państwo członkowskie i Europol odpowiadają za jego wdrożenie, jak również za jego zarządzanie techniczne i operacyjne. Takie rozwiązanie umożliwia gromadzenie następujących danych statystycznych w odniesieniu do każdego wniosku o dostęp do EES:

a)	wyznaczony organ, centralny punkt dostępu i jednostka operacyjna występująca z wnioskiem, o której mowa w art. 29 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/2226;

b)	znacznik wskazujący, czy wniosek doprowadził do uzyskania skojarzeń;

c)	znacznik wskazujący, czy przeprowadzono konsultacje w celu identyfikacji lub na potrzeby wpisów dotyczących wjazdu/wyjazdu;

znacznik informujący, czy przeprowadzono konsultacje z zastosowaniem trybu pilnego, o którym mowa w art. 31 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2226 oraz w art. 32 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) 2017/2226, oraz znacznik wskazujący, czy pilny przypadek nie został zaakceptowany w wyniku weryfikacji ex post przeprowadzonej przez centralny punkt dostępu;

e)	rodzaj przestępstwa terrorystycznego lub poważnego przestępstwa zdefiniowanego w art. 3 ust. 1 pkt 24 i 25 rozporządzenia (UE) 2017/2226, które doprowadziło do przeprowadzenia konsultacji;

f)	podane podstawy uzasadniające przypuszczenie, że dana osoba była objęta zakresem rozporządzenia (UE) 2017/2226, poprzez wybranie wartości w tabeli kodów z opcją wybrania wartości „inne”, która zawiera pole tekstowe;

podane podstawy uzasadniające nieprzeglądanie danych w zautomatyzowanych systemach identyfikacji daktyloskopijnej innych państw członkowskich na mocy decyzji 2008/615/WSiSW zgodnie z art. 32 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/2226, poprzez wybranie wartości w tabeli kodów z opcją wybrania wartości „inne”, która zawiera pole tekstowe.

Informacje te są przechowywane na poziomie lokalnym przez centralne punkty dostępu, aby wspierać tworzenie statystyk, o których mowa w art. 72 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Dane wprowadzone do rozwiązania technicznego są wykorzystywane przez każde państwo członkowskie lub Europol w celu generowania statystyk, o których mowa w art. 72 ust. 8 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Artykuł 4

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 października 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 327 z 9.12.2017, s. 20.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1077/2011 z dnia 25 października 2011 r. ustanawiające Europejską Agencję ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (Dz.U. L 286 z 1.11.2011, s. 1).

(3) Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowaniu wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(4) Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(5) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36.

(6) Decyzja Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31).

(7) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52.

(8) Decyzja Rady 2008/146/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1).

(9) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 21.

(10) Decyzja Rady 2011/350/UE z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, odnoszącego się do zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych i do przemieszczania się osób (Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 19).

16.10.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 259/39

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2018/1548

z dnia 15 października 2018 r.

określająca środki dotyczące ustanowienia wykazu osób zidentyfikowanych jako osoby przekraczające dozwolony okres pobytu w systemie wjazdu/wyjazdu (EES) oraz procedurę udostępniania tego wykazu państwom członkowskim

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzeniem (UE) 2017/2226 ustanowiono system wjazdu/wyjazdu (EES) jako system, który służy do elektronicznej rejestracji czasu i miejsca wjazdu i wyjazdu obywateli państw trzecich, którym zezwolono na pobyt krótkoterminowy na terytorium państw członkowskich. System EES oblicza czas trwania dozwolonego pobytu takich osób.

(2)

(3)

Rozporządzenie (UE) 2017/2226 określa cele EES, kategorie danych, które będą wprowadzane do EES, cele, do jakich dane będą wykorzystywane, kryteria ich wprowadzania, organy uprawnione do dostępu do danych, dalsze zasady przetwarzania danych i ochrony danych osobowych, a także architekturę techniczną EES, zasady dotyczące jego funkcjonowania i użytkowania oraz interoperacyjność z innymi systemami informacyjnymi. Określa również zakres odpowiedzialności za EES.

(4)

(5)

Rozporządzenie (UE) 2017/2226 wymaga, aby przed rozwojem EES Komisja przyjęła środki niezbędne do rozwoju i technicznego wdrożenia EES. W tym względzie w art. 36 lit. k) rozporządzenia (UE) 2017/2226 odniesiono się konkretnie do przyjęcia środków dotyczących ustanowienia wykazu osób zidentyfikowanych w EES jako osoby przekraczające dozwolony okres pobytu, a także procedury udostępniania tego wykazu państwom członkowskim.

(6)

(7)	W związku z powyższym konieczne jest przyjęcie środków dotyczących ustanowienia wykazu osób zidentyfikowanych w EES jako osoby przekraczające dozwolony okres pobytu, a także przyjęcie procedury udostępniania tego wykazu państwom członkowskim.

(8)

Dostęp do wykazu osób przekraczających dozwolony okres pobytu powinien być ograniczony do właściwych organów odpowiedzialnych, zgodnie z prawem krajowym, za sprawdzanie na terytorium państw członkowskich, czy spełnione są warunki wjazdu lub pobytu na terytorium państw członkowskich, lub za badanie warunków i podejmowanie decyzji dotyczących zamieszkania obywateli państw trzecich przebywających na terytorium państw członkowskich lub dotyczących powrotu obywateli państw trzecich do państwa trzeciego pochodzenia lub tranzytu.

(9)

(10)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(11)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(12)

(13)

(14)

(15)

(16)	Europejski Inspektor Ochrony Danych wydał opinię w dniu 23 kwietnia 2018 r.

(17)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Inteligentnych Granic,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Zawartość wykazu i jego generowanie

EES automatycznie generuje wykaz wszystkich obywateli państw trzecich, o których mowa w art. 12 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/2226, którzy nie spełniają warunków związanych z okresem ich dozwolonego pobytu krótkoterminowego na terytorium państw członkowskich lub przestali spełniać te warunki. Wykaz ten jest stale i automatycznie aktualizowany w celu dokładnego odzwierciedlenia wszelkich zmian lub usunięcia danych EES, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a), b) i c), art. 16 ust. 2 lit. a), b), d) i f), art. 16 ust. 2 akapit drugi oraz art. 17 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/2226.

W przypadku każdego obywatela państwa trzeciego zidentyfikowanego w EES jako osoba przekraczająca dozwolony okres pobytu wykaz zawiera następujące dane:

a)	nazwisko; imię lub imiona; datę urodzenia; obywatelstwo lub obywatelstwa; płeć;

b)	rodzaj i numer dokumentu lub dokumentów podróży i trzyliterowy kod państwa wydającego dokument lub dokumenty podróży;

c)	datę upływu ważności dokumentu lub dokumentów podróży;

d)	indywidualny numer referencyjny nadany przez EES w momencie utworzenia rejestru indywidualnego dotyczącego danego obywatela państwa trzeciego;

w odniesieniu do ostatniego wjazdu obywatela państwa trzeciego:

—	datę i godzinę wjazdu,

—	nazwę przejścia granicznego wjazdu i nazwę organu, który zezwolił na wjazd;

f)	trzyliterowy kod państwa członkowskiego wydającego wizę;

g)	datę umieszczenia obywatela państwa trzeciego w wykazie.

Jeżeli obywatel państwa trzeciego figurujący w wykazie opuszcza terytorium państw członkowskich, jego dane zostają automatycznie i niezwłocznie usunięte z wykazu.

Jeżeli państwo członkowskie poprawia lub uzupełnia dane w EES dotyczące obywatela państwa trzeciego znajdującego się w wykazie, ogranicza przetwarzanie takich danych lub usuwa je, odpowiednie dane znajdujące się w wykazie zostają zmienione lub w stosownych przypadkach usunięte z wykazu przez EES niezwłocznie i automatycznie.

Mechanizmy automatycznego generowania wykazu muszą być zgodne z zasadą poszanowania prywatności, która zostanie szczegółowo opisana w specyfikacjach technicznych, o których mowa w art. 37 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2226. Wykaz jest generowany w systemie centralnym EES.

Artykuł 2

Procedura udostępniania wykazu właściwym organom państw członkowskich

Właściwe organy krajowe wyznaczone jako organy imigracyjne w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia (UE) 2017/2226 odpowiadają za dostęp do wykazu osób zidentyfikowanych w EES jako osoby przekraczające dozwolony okres pobytu.

EES udostępnia wyznaczonym organom imigracyjnym stale aktualizowany wykaz osób wskazanych w EES jako osoby przekraczające dozwolony okres pobytu w formie sprawozdania. Takie sprawozdanie jest bezpiecznie przechowywane w jednolitym interfejsie krajowym.

EES kontroluje, na poziomie jednolitego interfejsu krajowego, dostęp do sprawozdania, tak aby zagwarantować, że mają go wyłącznie wyznaczone organy imigracyjne.

Wszystkie operacje przetwarzania danych przeprowadzane w ramach sprawozdania są rejestrowane zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Artykuł 3

Format sprawozdania

Zawartość sprawozdania przedstawiana jest przy użyciu ustrukturyzowanego i użytecznego formatu, tak by możliwe było przeszukiwanie zawartości i przekazywanie jej za pośrednictwem infrastruktury łączności zgodnie ze specyfikacjami technicznymi, o których mowa w art. 37 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

Artykuł 4

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 października 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 327 z 9.12.2017, s. 20.

(4) Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(5) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36.

(7) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52.

(9) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 21.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 259

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 61 16 października 2018

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (UE) 2018/1541 z dnia 2 października 2018 r. zmieniające rozporządzenia (UE) nr 904/2010 i (UE) 2017/2454 w odniesieniu do środków wzmacniania współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej	1
	*	Rozporządzenie Rady (UE) 2018/1542 z dnia 15 października 2018 r. w sprawie środków ograniczających proliferację i stosowanie broni chemicznej	12
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1543 z dnia 15 października 2018 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu Pediococcus pentosaceus DSM 32291 jako dodatku paszowego w żywieniu zwierząt wszystkich gatunków ( 1 )	22
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2018/1544 z dnia 15 października 2018 r. w sprawie środków ograniczających rozprzestrzenianie i stosowanie broni chemicznej	25
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2018/1545 z dnia 15 października 2018 r. zmieniająca decyzję (WPZiB) 2017/1869 w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku (EUAM Iraq)	31
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2018/1546 z dnia 15 października 2018 r. zmieniająca decyzję (WPZiB) 2017/1425 w sprawie działania stabilizacyjnego Unii Europejskiej w Mopti i Ségou	34
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2018/1547 z dnia 15 października 2018 r. określająca specyfikację dotyczącą połączenia centralnych punktów dostępu z systemem wjazdu/wyjazdu (EES) oraz dotyczącą rozwiązania technicznego ułatwiającego gromadzenie danych przez państwa członkowskie na potrzeby tworzenia statystyk na temat dostępu do danych EES na potrzeby ochrony porządku publicznego	35
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2018/1548 z dnia 15 października 2018 r. określająca środki dotyczące ustanowienia wykazu osób zidentyfikowanych jako osoby przekraczające dozwolony okres pobytu w systemie wjazdu/wyjazdu (EES) oraz procedurę udostępniania tego wykazu państwom członkowskim	39

	Sprostowania
*	Sprostowanie do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1522 z dnia 11 października 2018 r. ustanawiającej wspólny format krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych ( Dz.U. L 256 z 12.10.2018 )	43
*	Sprostowanie do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1524 z dnia 11 października 2018 r. ustanawiającej metodykę monitorowania i zasady przekazywania przez państwa członkowskie sprawozdań zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2102 w sprawie dostępności stron internetowych i mobilnych aplikacji organów sektora publicznego ( Dz.U. L 256 z 12.10.2018 )	43