19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/1

„o)

prowadzi oddzielną ewidencję i dokumentację finansową zawierającą informacje i dokumentację dotyczące organizacji i funkcjonowania międzynarodowego systemu gwarancyjnego oraz druku i dystrybucji karnetów TIR;

p)

zapewnia swoją pełną i terminową współpracę, która obejmuje między innymi udostępnienie powyższej ewidencji i dokumentacji finansowej właściwym służbom Organizacji Narodów Zjednoczonych lub wszelkim innym należycie upoważnionym odpowiednim podmiotom oraz stałe ułatwianie dodatkowych inspekcji i audytów prowadzonych przez powyższe służby i podmioty w imieniu Umawiających się Stron zgodnie z załącznikiem 8 art. 1 bis, ust. 5 i 6;

q)

angażuje niezależnego audytora zewnętrznego do przeprowadzania rocznego badania ewidencji i dokumentacji finansowej, o których mowa w lit. o). Audyt zewnętrzy przeprowadzany jest zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rewizji Finansowej (MSRF), a jego wynikiem jest roczne sprawozdanie z audytu i pismo do kierownictwa, przedkładane Komitetowi Administracyjnemu.”.

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/3

(1)

W dniu 9 sierpnia 2013 r. Niderlandy przedłożyły Europejskiej Agencji Chemikaliów („Agencja”) dokumentację na podstawie art. 69 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 („dokumentacja zgodna z załącznikiem XV” (2)), w której zaproponowano, aby ograniczyć 1-metylo-2-pirolidon (NMP). W dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV wykazano, że działanie na poziomie unijnym było konieczne do uwzględnienia zagrożenia dla zdrowia pracowników narażonych na NMP.

(2)

Przeprowadzona przez Niderlandy ocena zagrożenia wynikającego z narażenia na NMP została oparta na skutkach substancji dla określonych parametrów docelowych zdrowia ludzi. Toksyczność rozwojowa została uznana za najważniejszy z tych parametrów docelowych i wykorzystana do określenia poziomu (pochodnego poziomu niepowodującego zmian – „DNEL”), powyżej którego pracownicy nie powinni być narażani NMP przez wdychanie.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 (3) stanowi, że jeżeli NMP jest obecny w mieszaninach w stężeniu 0,3 % lub wyższym, mają one być klasyfikowane jako działające szkodliwie na rozrodczość kategorii 1B. Ograniczenie powinno mieć zastosowanie do takich mieszanin, a także samej substancji.

(4)

W dniu 5 czerwca 2014 r. Komitet ds. Oceny Ryzyka Agencji (RAC) przyjął opinię potwierdzającą, że toksyczność rozwojowa jest najważniejszym parametrem docelowym. RAC stwierdził jednak, że do wyliczenia pochodnego poziomu niepowodującego zmian dla NMP należy stosować współczynnik oceny odmienny od tego, który zastosowały Niderlandy. W wyniku tego w odniesieniu do narażenia pracowników na NMP przez wdychanie ustalono poziom dwukrotnie wyższy od proponowanego przez Niderlandy. RAC obliczył również pochodny poziom niepowodujący zmian dla narażenia pracowników na NMP przez skórę, który to poziom nie został zaproponowany przez Niderlandy.

(5)

RAC potwierdził, że ogólne narażenie na NMP powyżej tych dwóch wartości DNEL stanowi zagrożenie dla zdrowia pracowników oraz że proponowane ograniczenie na podstawie tych dwóch wartości DNEL jest najwłaściwszym pod względem skuteczności środkiem ogólnounijnym służącym zmniejszeniu tego zagrożenia.

(6)

W dniu 25 listopada 2014 r. Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych Agencji (SEAC) przyjął opinię stwierdzającą, że proponowane ograniczenie jest najwłaściwszym pod względem kosztów i korzyści społeczno-ekonomicznych środkiem ogólnounijnym służącym zmniejszeniu zagrożenia dla zdrowia pracowników związanego z narażeniem na NMP.

(7)

SEAC zalecił pięcioletnie ogólne odroczenie terminu stosowania ograniczenia, zgodnie z proponowanym w dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV okresem odroczenia, aby umożliwić zainteresowanym podmiotom podjęcie niezbędnych środków zapewnienia zgodności. SEAC uznał, że dłuższy okres odroczenia mógłby być odpowiedni dla sektora zajmującego się powlekaniem drutu, zidentyfikowanego przez Niderlandy jako sektor, w którym proponowane ograniczenie może mieć największy wpływ na koszty.

(8)

W toku procesu wprowadzania ograniczeń skonsultowano się z forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów Agencji, o którym mowa w art. 76 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, a uzyskane zalecenia zostały uwzględnione.

(9)

W dniu 9 grudnia 2014 r. Agencja przedłożyła Komisji opinie RAC i SEAC (4).

(10)

Po stwierdzeniu rozbieżności między wartościami DNEL dotyczącymi narażenia na NMP przez wdychanie zaproponowanymi w opinii RAC a wskaźnikową dopuszczalną wartością narażenia zawodowego dla NMP ustanowioną na podstawie dyrektywy Rady 98/24/WE (5) w następstwie opinii naukowej Komitetu Naukowego ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy (SCOEL), Komisja zwróciła się do RAC i SCOEL o współpracę na rzecz rozwiązania tej kwestii zgodnie z art. 95 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. W związku z tym w dniu 30 listopada 2016 r. RAC zaproponował zmienioną wartość DNEL dotyczącą narażenia pracowników na NMP przez wdychanie.

(11)

W oparciu o opinie RAC i SEAC Komisja uważa, że podczas wytwarzania i stosowania NMP występuje niedopuszczalne zagrożenie dla zdrowia pracowników, któremu należy zaradzić na poziomie unijnym. Ograniczenie ustalające wartości DNEL dotyczące narażenia pracowników na NMP przez wdychanie i skórę stanowi najwłaściwszy ogólnounijny środek mający zaradzić temu zagrożeniu. Takie ograniczenie byłoby bardziej odpowiednie niż wskaźnikowa dopuszczalna wartość narażenia zawodowego dla NMP ustanowiona zgodnie z dyrektywą 98/24/WE z następujących powodów: ogólny współczynnik charakterystyki ryzyka opiera się na wymiernych wartościach DNEL dla narażenia na NMP przez wdychanie i skórę; harmonizacji raportu bezpieczeństwa chemicznego w dokumentacji rejestracyjnej poprzez zharmonizowane DNEL można dokonać jedynie na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006; dalsi użytkownicy będą mieli taki sam okres co producenci i importerzy na wprowadzenie stosownych środków zarządzania ryzykiem i warunków operacyjnych w celu zapewnienia, aby narażenie pracowników na NMP pozostawało na poziomie poniżej obu wartości DNEL; karty charakterystyki będą zawierać przedmiotowe DNEL w odpowiednich sekcjach.

(12)

W związku z tym proponowane ograniczenie jest najbardziej odpowiednim ogólnounijnym środkiem zapobiegania zagrożeniu dla zdrowia pracowników wynikającemu z narażenia na NMP.

(13)

Wartości DNEL powinny być stosowane przy przeprowadzaniu oceny bezpieczeństwa chemicznego substancji na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, aby umożliwić określenie środków, które należy podjąć w celu zarządzania ryzykiem stwarzanym przez daną substancję w określonych scenariuszach narażenia. W przypadku gdy producenci, importerzy lub dalsi użytkownicy zamierzają wprowadzić do obrotu NMP jako substancję w postaci własnej lub w mieszaninach, w określonym stężeniu, wspomnianą ocenę należy udostępnić użytkownikom tej substancji w postaci raportów bezpieczeństwa chemicznego i kart charakterystyki. Producenci i dalsi użytkownicy powinni zapewnić zgodność z wartościami DNEL przy produkcji lub stosowaniu substancji w jej postaci własnej lub w mieszaninie.

(14)

Zainteresowanym stronom należy zapewnić dostateczną ilość czasu na wprowadzenie odpowiednich środków w celu zastosowania się do proponowanego ograniczenia, w szczególności w przypadku sektora zajmującego się powlekaniem drutu, w którym koszty wprowadzenia ograniczenia będą szczególnie wysokie. W związku z tym, biorąc pod uwagę zalecenie SEAC, zastosowanie ograniczenia powinno zostać odroczone. Okres odroczenia powinien uwzględniać opóźnienia w procesie wprowadzania ograniczenia wynikające z współpracy między RAC i SCOEL.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1907/2006.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 133 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006,

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/7

(1)

W dniu 16 stycznia 2015 r. Polska przedłożyła Europejskiej Agencji Chemikaliów („Agencja”) dokumentację (2) na podstawie art. 69 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 („dokumentacja zgodna z załącznikiem XV”) w celu wszczęcia procedury wprowadzania ograniczeń określonej w art. 69–73 tego rozporządzenia. W dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV zaproponowano zakaz wprowadzania do obrotu płynów do spryskiwaczy szyb samochodowych i alkoholu denaturującego zawierających metanol, wykazując, że narażenie na tę substancję stanowi ryzyko dla zdrowia człowieka. Dane zawarte w dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV wykazały, że niezbędne jest podjęcie działań w skali całej Unii.

(2)

Ograniczenie zaproponowane w dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV ma na celu zmniejszenie liczby przypadków poważnego zatrucia metanolem w wyniku jego spożycia przez osoby uzależnione od alkoholu, a sporadycznie również przez osoby nieuzależnione, w postaci płynów do spryskiwaczy szyb samochodowych lub alkoholu denaturującego stanowiących tanie substytuty alkoholu nadającego się do spożycia. Oczekuje się, że ograniczenie to miałoby również zapobiec zatruciom metanolem w wyniku przypadkowego spożycia płynu do spryskiwaczy szyb samochodowych lub alkoholu denaturującego, w tym przypadkom zatrucia się przez dzieci. W dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV oraz podczas konsultacji publicznych poinformowano o przypadkach zatruć spowodowanych spożyciem płynu do spryskiwaczy szyb samochodowych w siedmiu państwach członkowskich, w tym o przypadkach śmiertelnego zatrucia w co najmniej dwóch państwach członkowskich.

(3)

W dniu 4 grudnia 2015 r. Komitet ds. Oceny Ryzyka („RAC”) ustanowiony przy Agencji przyjął opinię, w której stwierdził, że narażenie na metanol występujący w płynach do spryskiwaczy szyb samochodowych i w alkoholu denaturującym w stężeniu powyżej 0,6 % masowo stwarza ryzyko śmierci, poważnego działania toksycznego dla oczu lub innych poważnych skutków zatrucia metanolem. RAC stwierdził także, że proponowane ograniczenie jest najbardziej odpowiednim ogólnounijnym środkiem zapobiegania zidentyfikowanemu ryzyku, zarówno pod względem skuteczności, jak i praktyczności.

(4)

W dniu 11 marca 2016 r. Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych (SEAC) ustanowiony przy Agencji przyjął opinię na temat zaproponowanego ograniczenia. Brak danych społeczno-ekonomicznych w dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV oraz pochodzących z konsultacji publicznych w odniesieniu do alkoholu denaturującego spowodował, że SEAC nie mógł ocenić społeczno-ekonomicznego wpływu objęcia tego alkoholu proponowanym ograniczeniem. W odniesieniu do płynów do spryskiwaczy szyb samochodowych SEAC uznał, że proponowane ograniczenie jest najbardziej odpowiednim ogólnounijnym środkiem zapobiegania zidentyfikowanemu ryzyku pod względem korzyści i kosztów społeczno-ekonomicznych. Ogólnie SEAC stwierdził, że rozbieżności w przepisach krajowych w poszczególnych państwach członkowskich mogą powodować zakłócenia na rynku wewnętrznym.

(5)

W toku procesu wprowadzania ograniczeń konsultowano się z działającym przy Agencji forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów i uwzględniono jego zalecenia, w szczególności dotyczące włączenia do proponowanego ograniczenia płynów stosowanych do odmrażania szyb samochodowych.

(6)

W dniu 28 kwietnia 2016 r. Agencja przedłożyła Komisji opinie RAC i SEAC (3). W oparciu o wspomniane wyżej opinie Komisja uznała, że obecność metanolu w płynach do spryskiwaczy i do odmrażania szyb samochodowych stwarza ryzyko dla zdrowia człowieka, którego nie można zaakceptować i któremu należy przeciwdziałać na poziomie unijnym.

(7)

Zainteresowanym stronom należy zapewnić wystarczający czas do podjęcia właściwych środków w celu zastosowania się do proponowanego ograniczenia, w szczególności aby umożliwić sprzedaż zapasów oraz zapewnienie odpowiedniej komunikacji w ramach łańcucha dostaw. Stosowanie ograniczenia powinno zatem zostać odroczone.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1907/2006.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 133 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006,

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/10

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu, na podstawie którego zaproponowano kandydaturę Birgit J. HONÉ (Staatssekretärin für Europa und Regionale Landesentwicklung, Niedersächsische Staatskanzlei).

(3)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Fritza JAECKELA,

a)

na stanowisko członka:

oraz

b)

na stanowisko zastępcy członka:

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/11

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 4 marca 2016 r. decyzją Rady (UE) 2016/333 (4) stanowisko członka w miejsce Dagmar MÜHLENFIELD zajął Joachim WOLBERGS.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Joachima WOLBERGSA,

—

Dr Peter KURZ, Oberbürgermeister der Stadt Mannheim.

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/12

(1)

W drodze decyzji z dnia 20 września 2016 r. (2) Rada mianowała członków i zastępców członków Komitetu Doradczego ds. Swobodnego Przepływu Pracowników na okres od dnia 25 września 2016 r. do dnia 24 września 2018 r.

(2)

Rząd Luksemburga przedstawił kolejne kandydatury na nieobsadzone stanowiska,

I.

PRZEDSTAWICIELE RZĄDÓW

II.

PRZEDSTAWICIELE ZWIĄZKÓW ZAWODOWYCH

III.

PRZEDSTAWICIELE ORGANIZACJI PRACODAWCÓW

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/14

(1)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 27 września 2017 r., Włochy wystąpiły z wnioskiem o upoważnienie do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 218 i 232 dyrektywy 2006/112/WE oraz do wprowadzenia obowiązku fakturowania elektronicznego w odniesieniu do wszystkich podatników mających siedzibę na terytorium Włoch, z wyjątkiem podatników korzystających ze zwolnień dla małych przedsiębiorstw, o których mowa w art. 282 niniejszej dyrektywy, oraz do przekazywania faktur za pośrednictwem systemu „Sistema di Interscambio” (zwanego dalej „SdI”) zarządzanego przez włoskie organy podatkowe.

(2)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE pismami z dnia 3 listopada 2017 r. i z dnia 6 listopada 2017 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Włochy. Pismem z dnia 7 listopada 2017 r. Komisja zawiadomiła Włochy, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Włochy twierdzą, że stosowanie obowiązku fakturowania elektronicznego, w ramach którego faktury są zgłaszane za pośrednictwem systemu SdI, umożliwia administracji podatkowej we Włoszech uzyskanie w czasie rzeczywistym informacji zawartych w fakturach wystawionych i otrzymanych przez przedsiębiorców. Organy podatkowe mogłyby przeprowadzać terminowe i automatyczne kontrole spójności między zadeklarowanymi i zapłaconymi kwotami podatku VAT.

(4)

Włochy uważają, że wprowadzenie ogólnego obowiązku fakturowania elektronicznego byłoby pomocne w zwalczaniu oszustw podatkowych i uchylaniu się od opodatkowania, zwiększeniu wysiłków w dziedzinie digitalizacji, a także w uproszczeniu poboru podatku.

(5)

Włochy twierdzą, że stworzono już fundamenty dla wprowadzenia obowiązku fakturowania elektronicznego dzięki możliwości dobrowolnego korzystania z istniejącego systemu SdI, zapewniającego sprawne przejście do fakturowania elektronicznego, a jednocześnie ograniczyć wpływ szczególnego środka na podatników.

(6)

Z uwagi na szeroki zakres i nowość szczególnego środka należy ocenić wpływ szczególnego środka na walkę z oszustwami związanymi z VAT oraz uchylaniem się od opodatkowania oraz na podatników.W związku z tym, jeżeli Włochy będą uważały, że przedłużenie okresu obowiązywania szczególnego środka jest konieczne, powinny przedłożyć Komisji, wraz z wnioskiem o przedłużenie, sprawozdanie zawierające ocenę szczególnego środka pod kątem jego skuteczności w zakresie zwalczania oszustw związanych z VAT i uchylania się od opodatkowania oraz uproszczenia poboru podatku.

(7)

Niniejszy szczególny środek nie powinien naruszać prawa klienta do otrzymywania faktur w formie papierowej w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych.

(8)

Wnioskowane szczególny środek powinien być ograniczony w czasie, aby umożliwić przeprowadzenie oceny, czy szczególny środek jest właściwy i skuteczny w kontekście jego celów.

(9)

Szczególny środek jest zatem proporcjonalny do zamierzonych celów, ponieważ jest ograniczony w czasie i ograniczony w stosowaniu, jako że nie stosuje się go do podatników korzystających ze zwolnień dla małych przedsiębiorstw, o których mowa w art. 282 dyrektywy 2006/112/WE. Ponadto szczególny środek nie stwarza niebezpieczeństwa, że oszustwa przeniosą się do innych sektorów lub do innych państw członkowskich.

(10)

Szczególny środek nie wpłynie negatywnie na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na etapie ostatecznej konsumpcji i nie będzie mieć negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku VAT,

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/16

(1)

Zgodnie z art. 59 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 w dniu 8 sierpnia 2016 r. Niderlandy przedłożyły Europejskiej Agencji Chemikaliów („Agencja”) dokumentację przygotowaną zgodnie z załącznikiem XV do tego rozporządzenia („dokumentacja zgodna z załącznikiem XV”) w celu identyfikacji 1,2 bezwodnika kwasu benzeno-1,2,4-trikarboksylowego (bezwodnika trimelitowego) (TMA) (nr WE: 209-008-0, nr CAS: 552-30-7) jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy, ponieważ spełnia ona kryterium określone w art. 57 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Według dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV istnieją naukowe dowody prawdopodobnych poważnych skutków dla zdrowia ludzi wywoływanych właściwościami TMA powodującymi działanie uczulające na drogi oddechowe, które dają powody do obaw równoważnych obawom stwarzanym przez pozostałe substancje wymienione w art. 57 lit. a)–e) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006.

(2)

W dniu 15 grudnia 2016 r. komitet państw członkowskich Agencji (MSC) przyjął opinię (2) w sprawie dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV. Mimo że większość członków MSC uznała, że TMA spełnia warunki dotyczące identyfikacji jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy zgodnie z art. 57 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, to jednak MSC nie osiągnęło jednomyślnego porozumienia. Trzech członków wstrzymało się od głosu. Trzech członków było zdania, że nie istnieją wystarczające dowody naukowe na występowanie prawdopodobnych poważnych skutków dla zdrowia ludzi spowodowanych przez TMA, dające powody do obaw równoważnych obawom stwarzanym przez pozostałe substancje wymienione w art. 57 lit. a)–e) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Ci trzej członkowie wyrazili wątpliwości co do rodzaju, wagi, nieodwracalności i opóźnienia występowania skutków zdrowotnych wywołanych przez TMA, co do problemów społecznych związanych z tymi skutkami oraz co do niemożności uzyskania bezpiecznego poziomu narażenia na TMA.

(3)

W dniu 17 stycznia 2017 r., zgodnie z art. 59 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, Agencja przekazała Komisji opinię MSC w celu podjęcia decyzji dotyczącej identyfikacji TMA na podstawie art. 57 lit. f) tego rozporządzenia.

(4)

Komisja zauważa, zgodnie z większościową opinią MSC, iż dane prezentowane i omawiane w dokumentacji zgodnej z załącznikiem XV wskazują, że TMA powoduje poważne i trwałe upośledzenie funkcji płuc, jeżeli narażenie na tę substancję jest długotrwałe i nie następuje żadna interwencja. Zgłoszone przypadki szkodliwego działania są zróżnicowane: od zawodowego nieżytu nosa i spojówek oraz zawodowej astmy po poważne choroby, takie jak choroba płuc przebiegająca z niedokrwistością, alergiczne zapalenie gardła i alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych. Niektóre skutki były na tyle poważne, że chorzy byli zmuszeni zrezygnować z pracy. Najpoważniejsze skutki mogą wymagać długiej terapii.

(5)

Komisja zauważa, że chociaż pewne skutki wywołane przez TMA są odwracalne po ustaniu narażenia, pierwszy etap uczulenia (indukcja) jest nieodwracalny. Ponadto, jak wynika z dostępnych danych dotyczących ludzi, nie jest możliwe uzyskanie poziomu stężenia TMA, poniżej którego nie dochodzi do działania uczulającego. Wydaje się także, że kilka poważnych skutków ma pewien okres utajenia. Możliwość wystąpienia nieodwracalnych skutków dla zdrowia, zanim dany problem zdrowotny zostanie wykryty, została uznana przy identyfikacji innych substancji (3) wzbudzających szczególnie duże obawy zgodnie z art. 57 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 ze względu na ich właściwości uczulające drogi oddechowe oraz potwierdzona w orzecznictwie europejskim (4).

(6)

Komisja zwraca uwagę, że pracownicy, którzy zostali uczuleni wcześniej, mogą najwyżej zostać przeniesieni do zadań z zerowym narażeniem na TMA, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu poważnego szkodliwego działania; powoduje to jednak problemy społeczne i wpływa na jakość życia uczulonych pracowników.

(7)

W związku z tym Komisja uznaje, zgodnie z większościową opinią MSC, że poziom obaw związanych z TMA jest równy poziomowi obaw związanych z substancjami, o których mowa w art. 57 lit. a)–e) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, a zatem że TMA powinna zostać zidentyfikowana jako substancja wzbudzająca szczególnie duże obawy zgodnie z art. 57 lit. f) tego rozporządzenia, ze względu na jej właściwości powodujące działanie uczulające na drogi oddechowe.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego mocy art. 133 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006,

19.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 99/18

(1)

Dnia 13 marca 2014 r. władze norweskie zgłosiły program zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020 zgodnie z częścią I art. 1 ust. 3 protokołu 3 (1). Na podstawie tego zgłoszenia i przekazanych później informacji (2) Urząd zatwierdził zgłoszony program pomocy decyzją nr 225/14/COL z dnia 18 czerwca 2014 r.

(2)

Wyrokiem z dnia 23 września 2015 r. w sprawie E-23/14 Kimek Offshore AS przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA (3) Trybunał EFTA częściowo unieważnił decyzję Urzędu.

(3)

W piśmie z dnia 15 października 2015 r. (4) Urząd zwrócił się do władz norweskich o udzielenie informacji. Władze norweskie odpowiedziały pismem z dnia 6 listopada 2015 r. (5).

(4)

Decyzją nr 489/15/COL z dnia 9 grudnia 2015 r. Urząd wszczął formalne postępowanie wyjaśniające. Władze norweskie odpowiedziały na decyzję Urzędu pismem z dnia 13 stycznia 2016 r. (6).

(5)

W dniu 30 czerwca 2016 r. decyzję o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w Suplemencie EOG do tego dziennika (7). Do dnia 30 lipca 2016 r., w którym upływał ostateczny termin składania uwag, dwie zainteresowane strony: Kimek Offshore AS (w piśmie z dnia 12 maja 2016 r. (8)) oraz NHO Finnmark (w piśmie z dnia 4 lipca 2016 r. (9)) przekazały Urzędowi swoje uwagi. Pismem z dnia 2 sierpnia 2016 r. (10) Urząd przekazał te uwagi władzom norweskim, które miały możliwość udzielenia odpowiedzi. Władze norweskie odpowiedziały pismem z dnia 5 września 2016 r. (11).

(6)

Na mocy wyroku Trybunał EFTA częściowo unieważnił decyzję Urzędu zatwierdzającą program regionalnie zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020. Program pomocy jako całość nie został objęty ponowną kontrolą Urzędu w toku formalnego postępowania wyjaśniającego. Postępowanie ograniczono do tej części programu (odstępstwa dla usług niestacjonarnych), w odniesieniu do której unieważniono decyzję zatwierdzającą wydaną przez Urząd.

(7)

Ponieważ jednak zasada dotycząca usług niestacjonarnych stanowi odstępstwo od zasad określonych w programie zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne, Urząd jest zdania, że – dla zapewnienia kompletności wywodu – zanim przystąpi do omówienia zasad rejestracji przedsiębiorstw w Norwegii oraz samego odstępstwa dla usług niestacjonarnych, użyteczne będzie przedstawienie ogólnych informacji na temat celu i podstawy prawnej programu pomocy jako takiego.

(8)

Celem programu zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne jest ograniczenie wyludniania się najmniej zamieszkałych regionów Norwegii lub zapobieżenie mu przez pobudzanie zatrudnienia. Aby osiągnąć ten cel, w ramach programu pomocy operacyjnej zmniejsza się koszty zatrudnienia przez obniżenie stawek składek na ubezpieczenie społeczne na niektórych obszarach geograficznych. Główną zasadą jest zróżnicowanie wysokości pomocy w zależności od obszaru geograficznego, na którym dany podmiot gospodarczy jest zarejestrowany. Bardziej szczegółowe informacje na temat zasad rejestracji przedstawiono w dalszej części niniejszej decyzji.

(9)

Krajową podstawę prawną programu stanowi sekcja 23-2 krajowej ustawy o ubezpieczeniach (12). W przepisie tym określa się ogólny obowiązek pracodawcy polegający na uiszczaniu składek na ubezpieczenie społeczne wyliczonych na podstawie wynagrodzenia brutto wypłacanego pracownikowi. Zgodnie z akapitem 12 tej sekcji parlament norweski może przyjąć stawki, których wysokość jest zróżnicowana pod względem geograficznym, jak również przepisy szczególne dotyczące przedsiębiorstw prowadzących działalność w określonych sektorach. Podstawę prawną programu stanowi zatem krajowa ustawa o ubezpieczeniach w połączeniu z corocznymi decyzjami parlamentu norweskiego (13).

(10)

Do objęcia pomocą w ramach programu kwalifikują się te przedsiębiorstwa, które zarejestrowały swoją działalność na kwalifikującym się obszarze. Główną zasadą programu jest zróżnicowanie wysokości pomocy w zależności od obszaru geograficznego, na którym przedsiębiorstwo jest zarejestrowane.

(11)

Zgodnie z prawem norweskim przedsiębiorstwa mają obowiązek rejestrować swoje oddziały w odniesieniu do każdej wykonywanej odrębnej działalności gospodarczej (14). Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi kilka różnych rodzajów działalności gospodarczej, konieczne jest zarejestrowanie odrębnych oddziałów. Ponadto odrębne oddziały muszą być rejestrowane, jeśli działania są wykonywane w różnych lokalizacjach.

(12)

Zdaniem władz norweskich kryterium „odrębnej działalności gospodarczej” zostaje spełnione, gdy co najmniej jeden pracownik wykonuje pracę na rzecz jednostki macierzystej na innym obszarze, a przedsiębiorstwo może być tam odwiedzane. Każdy oddział ustala swoją własną podstawę obliczania zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne w zależności od miejsca, w którym jest zarejestrowany. W ten sposób przedsiębiorstwo zarejestrowane poza obszarem kwalifikującym się do objęcia pomocą w ramach programu będzie kwalifikowało się do objęcia pomocą tylko wówczas, gdy – i tylko w takim zakresie, w jakim – działalność gospodarcza tego przedsiębiorstwa jest wykonywana w oddziale mającym siedzibę na kwalifikującym się obszarze.

(13)

W drodze odstępstwa od głównej zasady dotyczącej rejestracji program ma zastosowanie również do przedsiębiorstw zarejestrowanych poza kwalifikującym się obszarem, które zatrudniają pracowników do pracy na kwalifikującym się obszarze, lub przedsiębiorstw, których pracownicy wykonują działalność mobilną na kwalifikującym się obszarze. Do celów niniejszej decyzji pracę wykonywaną w takich sytuacjach określa się mianem „usług niestacjonarnych”. Jest to odstępstwo, które objęto kontrolą w niniejszej decyzji. Do celów niniejszej decyzji zasadę tę określa się mianem „odstępstwa”. Krajową podstawę prawną odstępstwa stanowi § 4 pkt 1 decyzji parlamentu norweskiego nr 1482 z dnia 5 grudnia 2013 r.w sprawie ustalania stawek podatkowych itd. na podstawie krajowej ustawy o ubezpieczeniach na 2014 r.

(14)

Odstępstwo ma zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy pracownik spędza co najmniej połowę swojego czasu pracy na kwalifikującym się obszarze. Ponadto obniżona stawka ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do części pracy, która jest wykonywana na tym obszarze. Co od zasady okresem rejestracji podatkowej jest jeden miesiąc kalendarzowy. Wysokość składek na ubezpieczenie społeczne oblicza się na podstawie stawki obowiązującej na obszarze, na którym uznaje się, że pracodawca prowadzi działalność gospodarczą.

(15)

Oznacza to, że jeżeli na przykład pracownik podmiotu zarejestrowanego w Oslo (Oslo znajduje się na obszarze 1, który nie jest kwalifikującym się obszarem, a zatem obowiązuje tam stawka standardowa w wysokości 14,1 %) wykonuje 60 % pracy w jednym miesiącu kalendarzowym w Vardø (które znajduje się na obszarze 5, na którym mająca zastosowanie stawka wynosi 0 %), a pozostałą część – w Oslo, przedsiębiorstwo będzie kwalifikować się do zastosowania stawki zerowej w odniesieniu do wynagrodzenia należnego za pracę wykonywaną w Vardø, lecz nie za pracę wykonywaną w Oslo.

(16)

Trybunał EFTA unieważnił decyzję Urzędu nr 225/14/COL w zakresie, w jakim zamykała ona wstępne postępowanie wyjaśniające w odniesieniu do środka pomocy, o którym mowa w § 4 pkt 1 decyzji parlamentu norweskiego nr 1482 z dnia 5 grudnia 2013 r.w sprawie ustalania stawek podatkowych itd. na podstawie krajowej ustawy o ubezpieczeniach na 2014 r.

(17)

Trybunał EFTA stwierdził (15), że Urząd nie przeprowadził oceny okoliczności oraz ich skutków pod kątem zgodności zasady określonej w § 4 pkt 1 z funkcjonowaniem Porozumienia EOG w rozumieniu art. 61 ust. 3 Porozumienia EOG, w szczególności jeżeli chodzi o wpływ odstępstwa na konkurencję i wymianę handlową oraz jego zgodność z pkt 16 wytycznych Urzędu w sprawie regionalnej pomocy państwa na lata 2014–2020 („wytyczne w sprawie pomocy regionalnej”) (16). Trybunał uznał, że taka szczegółowa ocena miała zasadnicze znaczenie dla przeprowadzanej przez Urząd oceny zgłoszonego programu.

(18)

Brzmienie § 4 pkt 1 sformułowano w taki sposób, aby odzwierciedlał on odstępstwo (które jest przedmiotem niniejszej decyzji) wraz z odpowiadającym mu środkiem przeciwdziałającym obejściu tego odstępstwa, którego celem jest uniemożliwienie przedsiębiorstwom występowania o pomoc w ramach programu poprzez sam fakt zarejestrowania działalności gospodarczej na obszarze, na którym zastosowanie ma niższa stawka składek na ubezpieczenie społeczne, a następnie świadczenie działań niestacjonarnych lub wynajmowanie swoich pracowników do pracy na obszarze, na którym obowiązuje wyższa stawka. Środek przeciwdziałający obejściu nie jest przedmiotem przedmiotowego postępowania (17).

(19)

W odpowiedzi na wszczęcie przez Urząd formalnego postępowania wyjaśniającego (18) władze norweskie wyjaśniły swój punkt widzenia, zgodnie z którym już przed 2007 r. zaczęto określać wysokość mającej zastosowanie stawki w ramach systemu składek na ubezpieczenie społeczne na podstawie miejsca, w którym uznaje się, że pracodawca wykonuje działalność gospodarczą. Zasada ta opiera się na podstawowym założeniu, że pomoc powinny otrzymywać wyłącznie przedsiębiorstwa wykonujące działalność gospodarczą na kwalifikującym się obszarze oraz tylko w takim zakresie, w jakim świadczą usługi o charakterze gospodarczym na tym obszarze. Rejestracja nie jest decydującym kryterium.

(20)

Pomoc przyznana na podstawie programu zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne wynosi około 6,85 mld NOK rocznie (19). Na podstawie zgromadzonych danych obejmujących pierwsze osiem miesięcy 2015 r. władze norweskie przedstawiły szacunki dotyczące skutków stosowania odstępstwa na poszczególnych obszarach dla całego 2015 r. Opis obszarów 1, 2, 3, 4 i 4a znajduje się w motywie 25 decyzji nr 225/14/COL. Obszar 1 obejmuje obszary centralne Norwegii oraz wszystkie terytoria znajdujące się poza granicami Norwegii. Działania realizowane na obszarze 1 nie kwalifikują się do objęcia pomocą w ramach programu. Działania realizowane na obszarze 1a również nie kwalifikują się do objęcia pomocą w ramach programu. Na obszarze 1a władze norweskie ustanowiły jednak system, zgodnie z którym obowiązująca stawka składek na ubezpieczenie społeczne zostaje obniżona. Obniżenie to przyznaje się jako pomoc de minimis. Środki spełniające warunki określone w rozporządzeniu de minimis  (20) nie stanowią pomocy w rozumieniu art. 61 Porozumienia EOG.

Tabela

Szacowana wysokość pomocy przyznanej w wyniku zastosowania odstępstwa przedsiębiorstwom zarejestrowanym na obszarach wyznaczonych w programie pomocy w 2015 r.

(21)

Władze norweskie wyjaśniły, że dane liczbowe mogą znacznie różnić się w zależności od charakteru świadczonych usług niestacjonarnych. Duże projekty realizowane w sektorze budowlanym zwykle opierają się na usługach niestacjonarnych, a zatem zwiększają wykorzystanie działań niestacjonarnych. Ponadto przedsiębiorstwa, które prowadzą znaczną część swojej działalności na kwalifikujących się obszarach, mogą przeorganizować swoją działalność, ustanawiając oddziały na odpowiednim obszarze. Wpłynie to również na szacowane skutki zastosowania odstępstwa. Ponadto władze norweskie wskazują na pozytywny pośredni wpływ wzmożonej działalności w sektorze budowlanym na zatrudnienie w innych sektorach na kwalifikujących się obszarach.

(22)

Dzięki odstępstwu przedsiębiorstwa zarejestrowane na kwalifikujących się obszarach mają dostęp do siły roboczej po niższych kosztach. W przypadku braku odstępstwa przedsiębiorstwa zarejestrowane na kwalifikującym się obszarze miałyby większe trudności z przyciągnięciem wykwalifikowanej siły roboczej. Ponadto wykwalifikowana siła robocza – poprzez usługi niestacjonarne – może przyczyniać się do zwiększenia wiedzy i umiejętności w lokalnych przedsiębiorstwach. Wiedza i umiejętności, o których mowa, mogą pozostać w przedsiębiorstwach nawet po ich opuszczeniu przez pracownika świadczącego usługi niestacjonarne, tym samym wywierając trwały wpływ na lokalną siłę roboczą i przedsiębiorstwa.

(23)

Odstępstwo wyrównuje szanse wszystkich podmiotów gospodarczych prowadzących działalność na kwalifikującym się obszarze. Lokalne przedsiębiorstwa mogą czerpać korzyści płynące z konkurencji w postaci niższych cen świadczenia usług niestacjonarnych.

(24)

Pracownicy przebywający tymczasowo na kwalifikujących się obszarach wniosą wkład w lokalną gospodarkę, nabywając towary i usługi. Gdy usługi niestacjonarne wiążą się z projektem tymczasowym, przejawia się to w postaci tymczasowego efektu. Gdy usługi niestacjonarne w regionie są kontynuowane – efekt jest długoterminowy.

(25)

Przedsiębiorstwa zarejestrowane na obszarach centralnych i świadczące usługi niestacjonarne na kwalifikujących się obszarach mogą zatrudniać pracowników lokalnie. Nawet jeżeli prace te mają charakter tymczasowy, przyczynią się one do zwiększenia dochodów z wynagrodzeń w kwalifikujących się regionach, co z kolei pobudzi działalność gospodarczą. Władze norweskie twierdzą, że odstępstwo obniża koszty pracy i daje sile roboczej przewagę nad kapitałem, w przypadku gdy można ją zastąpić. Przyczynia się to do zwiększenia zatrudnienia.

(26)

Kimek Offshore AS („Kimek”) jest przedsiębiorstwem świadczącym usługi w sektorze ropy naftowej i gazu. Należy do grupy Kimek. Przedsiębiorstwo Kimek ma siedzibę w Kirkenesie w okręgu Finnmark będącym obszarem, na którym obowiązuje zerowa stawka składek na ubezpieczenie społeczne.

(27)

Oprócz uwag dotyczących decyzji Urzędu o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego przedsiębiorstwo Kimek przedstawiło uwagi dotyczące uwag władz norweskich, które to uwagi podsumowano powyżej.

(28)

Przedsiębiorstwo Kimek jest zdania, że władze norweskie zasadniczo nie udokumentowały następujących kwestii: że odstępstwo przyczynia się do osiągnięcia dobrze zdefiniowanego celu leżącego we wspólnym interesie; że istnieje potrzeba ingerencji państwa; że przepis jest odpowiedni; że występuje efekt zachęty; że odstępstwo jest proporcjonalne; oraz że uniknięto nadmiernych negatywnych skutków dotyczących konkurencji i wymiany handlowej pomiędzy państwami EOG.

(29)

Konkurenci przedsiębiorstwa Kimek mają w większości siedzibę poza obszarami kwalifikującymi się do pomocy regionalnej. Przedsiębiorstwo Kimek jest przeciwne odstępstwu, ponieważ pozwala ono przedsiębiorstwom mającym siedzibę poza kwalifikującym się obszarem na czerpanie korzyści z programu pomocy, jeżeli prowadzą one działalność na kwalifikujących się obszarach. Przedsiębiorstwo Kimek twierdzi, że wspomniane przedsiębiorstwa nie zmagają się z takimi samymi wyzwaniami jak przedsiębiorstwa mające siedzibę na kwalifikujących się obszarach. Przedsiębiorstwo zaznacza, że odstępstwo nie stanowi odpowiedniego środka do zwalczania wyludniania i utrwala strukturę zasiedlenia na kwalifikujących się obszarach. Wręcz przeciwnie – jego zdaniem odstępstwo jest szkodliwe dla przedsiębiorstw, które mają siedzibę na kwalifikujących się obszarach.

(30)

Przedsiębiorstwo Kimek nie zgadza się z opinią władz norweskich, jakoby odstępstwo zapewniało miejscowym przedsiębiorstwom dostęp do wykwalifikowanej siły roboczej po niższych kosztach, która w przeciwnym wypadku nie byłaby osiągalna. Przedsiębiorstwo Kimek dowodzi, że nie zostało to ani wykazane, ani udokumentowane przez władze norweskie.

(31)

Przedsiębiorstwo Kimek przekonuje, że istnieje ryzyko, iż odstępstwo doprowadzi do „drenażu mózgów” z kwalifikujących się obszarów, ponieważ mieszkańcy nie będą w stanie znaleźć pracy w swojej okolicy.

(32)

Przedsiębiorstwo Kimek zauważa, że władze norweskie nie udokumentowały tego, iż przedsiębiorstwa, które nie są zarejestrowane lokalnie, zatrudniają pracowników, którzy mieszkają na kwalifikującym się obszarze.

(33)

Ponadto przedsiębiorstwo Kimek argumentuje, że świadczący usługi niestacjonarne pracownicy zatrudnieni na urządzeniach oddalonych od brzegu nie wspierają gospodarki lokalnej w żaden istotny sposób. Mieszkają oni na platformie wiertniczej, spędzają na niej większość czasu wolnego i spożywają na niej wszystkie posiłki.

(34)

Jeżeli chodzi o argument podniesiony przez władze norweskie, jakoby wiedza i umiejętności wniesione przez pracowników świadczących usługi niestacjonarne miały pozostać w lokalnych przedsiębiorstwach, przedsiębiorstwo Kimek nie dostrzega, w jaki sposób miałoby się to przyczynić do zapobiegania wyludnianiu lub jego ograniczania.

(35)

Przedsiębiorstwo przekonuje, że władze norweskie nie udokumentowały sposobu, w jaki odstępstwo zwiększa konkurencję. W odniesieniu do tej kwestii przedsiębiorstwo Kimek odwołuje się do osobliwego przepisu norweskiego prawa pracy, zgodnie z którym przedsiębiorstwa, które delegują pracowników świadczących usługi niestacjonarne, mogą zezwalać swoim pracownikom na wykonywanie pracy w 12-godzinnych zmianach, podczas gdy w lokalnych przedsiębiorstwach obowiązuje ograniczenie czasu pracy do 8 godzin. Działa to wyraźnie na niekorzyść lokalnych przedsiębiorstw.

(36)

NHO Finnmark to regionalny oddział norweskiej Konfederacji Przedsiębiorców Norweskich. Popiera on podsumowane powyżej uwagi przedsiębiorstwa Kimek.

(37)

NHO Finnmark jest zdania, że pomoc regionalną należy przyznawać tylko przedsiębiorstwom, których siedziby mieszczą się na obszarach kwalifikujących się do pomocy regionalnej. Przedsiębiorstwa zarejestrowane poza kwalifikującymi się obszarami nie zmagają się z takimi samymi wyzwaniami jak przedsiębiorstwa mające siedzibę na kwalifikujących się obszarach. Odstępstwo nie stanowi odpowiedniego środka do zwalczania wyludniania i utrwala strukturę zasiedlenia. Wręcz przeciwnie – NHO Finnmark twierdzi, że odstępstwo jest szkodliwe dla przedsiębiorstw, które mają siedzibę na kwalifikujących się obszarach.

(38)

Podobnie jak przedsiębiorstwo Kimek, NHO Finnmark zaznacza, że norweskie prawo pracy daje szczególną przewagę przedsiębiorstwom niezarejestrowanym na kwalifikującym się obszarze. NHO Finnmark twierdzi, że pracownicy świadczący usługi niestacjonarne nie wspierają gospodarki lokalnej w taki sam sposób jak pracownicy, którzy zamieszkują na danym obszarze.

(39)

Odpowiadając na uwagi zgłoszone przez zainteresowane strony, władze norweskie zauważają, że to odstępstwo, a nie program pomocy jako taki, stanowi przedmiot formalnego postępowania wyjaśniającego. Władze norweskie wyjaśniają, że odstępstwo stanowi przejaw ogólnej zasady, zgodnie z którą pomoc regionalną należy przyznawać w odniesieniu do działalności gospodarczej faktycznie prowadzonej na obszarach geograficznych objętych programem.

(40)

Władze norweskie podkreślają, że ani art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG, ani wytyczne w sprawie pomocy regionalnej nie zawierają wymogu, aby beneficjenci pomocy regionalnej byli zarejestrowani na obszarze kwalifikującym się do pomocy regionalnej. Władze norweskie zgadzają się z przedsiębiorstwem Kimek, że wyzwania stojące przed przedsiębiorstwami oficjalnie zarejestrowanymi na kwalifikujących się obszarach mogą nie być dokładnie takie same jak wyzwania, z którymi zmagają się przedsiębiorstwa oficjalnie zarejestrowane poza kwalifikującym się obszarem, lecz świadczące na nim usługi niestacjonarne. Władze norweskie nie zgadzają się jednak z twierdzeniem przedsiębiorstwa Kimek, jakoby przedsiębiorstwa zarejestrowane poza kwalifikującym się obszarem nie zmagały się z takimi samymi wyzwaniami, gdy rozpoczynają wykonywanie działalności na kwalifikującym się obszarze. Przedsiębiorstwa te zmagają się z takimi samymi warunkami klimatycznymi, z taką samą odległością do podwykonawców. Ponadto przedsiębiorstwa wysyłające pracowników świadczących usługi niestacjonarne borykają się z dodatkowymi kosztami transportu i zakwaterowania personelu. Władze norweskie zauważają, że argumenty przedsiębiorstwa Kimek dotyczą sektora ropy naftowej, tj. tej części gospodarki, w której przedsiębiorstwo prowadzi działalność. Przekonują one, że ocenę zgodności pomocy należy przeprowadzić na bardziej ogólnym poziomie, biorąc pod uwagę specyficzne lub stałe utrudnienia, z jakimi zmagają się przedsiębiorstwa we wszystkich odnośnych sektorach.

(41)

Na poparcie swoich twierdzeń dotyczących trudności napotykanych przez przedsiębiorstwa przy rekrutacji wykwalifikowanej siły roboczej w trzech najbardziej wysuniętych na północ okręgach władze norweskie powołują się na sprawozdanie sporządzone przez NAV Finnmark (21), norweski Urząd Pracy (NAV) w okręgu Finnmark. W okręgach Nordland i Troms 14 % przedsiębiorstw objętych sprawozdaniem napotkało trudności przy rekrutacji pracowników ze względu na brak wykwalifikowanych pracowników. W okręgu Finnmark liczba ta wyniosła 11 %.

(42)

Władze norweskie podkreślają, że przedsiębiorstwa zarejestrowane na kwalifikującym się obszarze mogą stosować niższą stawkę składek na ubezpieczenie społeczne w odniesieniu do wszystkich ponoszonych kosztów zatrudnienia (chyba że świadczą usługi niestacjonarne poza kwalifikującym się obszarem), natomiast świadczące usługi niestacjonarne przedsiębiorstwa zarejestrowane na innym obszarze mogą stosować obniżoną składkę tylko wtedy, gdy pracownik spędza połowę lub więcej niż połowę dni roboczych na kwalifikującym się obszarze, a wtedy też tylko w odniesieniu do wynagrodzeń wypłacanych za pracę faktycznie tam wykonaną.

(43)

Aby wykazać pośrednie skutki pomocy regionalnej, władze norweskie powołały się na dwa badania dotyczące skutków działalności w sektorze ropy naftowej na północy Norwegii (22). Zgodnie z pierwszym badaniem dotyczącym projektu naftowego Snøhvit w Finnmarku bezpośredni skutek w odniesieniu do zatrudnienia wyniósł 230 osobolat, natomiast skutek pośredni wyniósł kolejnych 170 osobolat. Władze norweskie zauważają, że są to skutki projektu jako takiego, a nie bezpośrednie skutki zastosowania jakiegoś konkretnego środka. W drugim badaniu wykazano, że sektor ropy naftowej wywiera znaczący skutek pośredni w sektorze oznaczonym jako „usługi prywatne”, który obejmuje: działalność zawodową, naukową i techniczną, zapewnianie pracowników, wynajem maszyn i środków transportu, usługi prawne i księgowe, działalność w dziedzinie architektury, usługi hotelowe i restauracyjne, oczyszczanie ścieków oraz unieszkodliwianie odpadów.

(44)

Władze norweskie podają w wątpliwość znacznie przepisów norweskiego prawa pracy dla oceny odstępstwa. W każdym razie władze zauważają, że z podstawy prawnej dopuszczającej odejście od ośmiogodzinnego ograniczenia, na którą powołał się skarżący, może skorzystać każde przedsiębiorstwo bez względu na lokalizację pracownika i pracodawcy, lecz z zastrzeżeniem porozumienia w sprawie taryf.

(45)

Artykuł 61 ust. 1 Porozumienia EOG stanowi, co następuje: „Z zastrzeżeniem innych postanowień niniejszego Porozumienia, wszelka pomoc przyznawana przez państwa członkowskie WE, państwa EFTA lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z funkcjonowaniem niniejszego Porozumienia w zakresie, w jakim wpływa na handel między Umawiającymi się Stronami”.

(46)

Oznacza to, że środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 61 ust. 1 Porozumienia EOG, jeżeli następujące warunki są spełnione łącznie: środek (i) jest przyznany przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych; (ii) przynosi korzyść gospodarczą określonemu przedsiębiorstwu; (iii) może wpływać na wymianę handlową między umawiającymi się stronami i może zakłócać konkurencję.

(47)

W decyzji nr 225/14/COL Urząd stwierdził, że program zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020 stanowi program pomocy. Urząd odsyła do swojego rozumowania przeprowadzonego w motywach 68–74 tej decyzji. Odstępstwo dla usług niestacjonarnych stanowi części przepisów, w których przewidziano ten program pomocy. Rozszerza to zakres programu w ten sposób, że następuje poszerzenie kręgu potencjalnych beneficjentów o przedsiębiorstwa, które nie są zarejestrowane na kwalifikujących się obszarach. Podobnie jak w przypadku pozostałych form pomocy przyznawanych w ramach programu, rozszerzenie zakresu programu na przedsiębiorstwa zarejestrowane poza kwalifikującym się obszarem prowadzi do tego, że przy użyciu zasobów państwowych przyznaje się korzyść określonym przedsiębiorstwom. Korzyści takie mogą mieć wpływ na wymianę handlową i zakłócać konkurencję.

(48)

Zgodnie z art. 1 ust. 3 części I protokołu 3: „Urząd Nadzoru EFTA jest informowany, w czasie umożliwiającym mu przedstawienie swoich uwag, o wszelkich planach przyznania lub zmiany pomocy. […] Zainteresowane państwo nie może wprowadzić w życie projektowanych środków, dopóki procedura ta nie doprowadzi do wydania decyzji końcowej”.

(49)

Władze norweskie wdrożyły odstępstwo od dnia 1 lipca 2014 r., po tym jak Urząd zatwierdził je decyzją nr 225/14/COL. W związku z unieważnieniem przez Trybunał Sprawiedliwości EFTA zatwierdzenia odstępstwa przez Urząd pomoc stała się niezgodna z prawem. Władze norweskie zawiesiły stosowanie odstępstwa objętego kontrolą od dnia 1 stycznia 2016 r. aż do uzyskania ostatecznego wyniku formalnego postępowania wyjaśniającego.

(50)

Zgodnie z wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej Urząd musi ocenić, czy odstępstwo jest zgodne z funkcjonowaniem Porozumienia EOG na podstawie jego art. 61 ust. 3 lit. c).

(51)

Odstępstwo dla usług niestacjonarnych pozwala przedsiębiorstwom, które nie są zarejestrowane na kwalifikującym się obszarze, na skorzystanie z obniżonych składek na ubezpieczenie społeczne, w przypadku gdy – i w zakresie, w jakim – prowadzą one działalność gospodarczą na zarejestrowanym obszarze. Ani art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG, ani wytyczne w sprawie pomocy regionalnej (ani też przepisy dotyczące pomocy regionalnej zawarte w ogólnym rozporządzeniu w sprawie wyłączeń blokowych (23)) nie zawierają wymogu, aby beneficjenci pomocy regionalnej byli zarejestrowani na obszarach objętych pomocą.

(52)

Pomoc regionalna może skutecznie wspierać rozwój gospodarczy regionów znajdujących się w niekorzystnym położeniu tylko wówczas, gdy przyznaje się ją w celu zachęcenia do dodatkowych inwestycji lub aktywności gospodarczej na tych obszarach (24). W wytycznych w sprawie pomocy regionalnej zezwolono zarówno na regionalną pomoc inwestycyjną, jak i na regionalną pomoc operacyjną. Regionalna pomoc inwestycyjna powinna doprowadzić do inwestycji na obszarach objętych norweską mapą pomocy regionalnej zatwierdzoną przez Urząd (25). Badanie regionalnej pomocy operacyjnej odbywa się z nieco innej perspektywy. Do regionalnej pomocy operacyjnej art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG może mieć zastosowanie tylko wówczas, gdy jest ona przyznawana w celu usunięcia specyficznych lub stałych utrudnień, z jakimi zmagają się przedsiębiorstwa w regionach w niekorzystnym położeniu (26). W tym kontekście pkt 16 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej stanowi, że: „Pomoc operacyjną można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznych, jeżeli jej celem jest […] zapobieganie wyludnianiu lub ograniczanie wyludnienia na bardzo słabo zaludnionych obszarach”.

(53)

Nie ulega wątpliwości, że zasięg geograficzny programu jako takiego ogranicza się do regionów znajdujących się w niekorzystnym położeniu. Zakres niniejszej decyzji ogranicza się do odstępstwa. Powstaje pytanie, czy przepis, który stanowi, że przedsiębiorstwa zarejestrowane poza regionami objętymi programem mogą korzystać z pomocy w ramach programu w zakresie, w jakim prowadzą działalność gospodarczą w regionach znajdujących się w niekorzystnym położeniu, jest zgodny z zasadami pomocy państwa.

(54)

Urząd zgadza się z władzami norweskimi, że przepisu tego nie można oceniać w oderwaniu od programu zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020, którego jest on częścią. W tym względzie Urząd odsyła do swojej oceny przedmiotowego programu zawartej w decyzji nr 225/14/COL, w której stwierdził, że program jest zgodny z funkcjonowaniem Porozumienia EOG na podstawie jego art. 61 ust. 3 lit. c). W tej decyzji Urząd uznał, że program jako taki przyczynia się do osiągnięcia dobrze zdefiniowanego celu leżącego we wspólnym interesie (27), że istnieje potrzeba ingerencji państwa (28), że jest on odpowiedni (29), że wywołuje efekt zachęty (30), że jest proporcjonalny (31) oraz że unika się nadmiernych negatywnych skutków dotyczących konkurencji i wymiany handlowej pomiędzy państwami EOG (32). Wspomniane ogólne kryteria oceny stosuje się do programów pomocy jako takich. Urząd nie poddaje poszczególnych przepisów, które stanowią cześć programu, oddzielnej ocenie na podstawie tych ogólnych kryteriów oceny.

(55)

Fakt, że Trybunał EFTA orzekł, iż odstępstwo można oddzielić od pozostałej części programu (33), nie oznacza, że samo odstępstwo należy oceniać niezależnie od programu. Kwestia rozłączności polega na ustaleniu, czy dany element programu jest do tego stopnia nieodłącznie związany z programem, że z logicznego punktu widzenia nie można go oddzielić od programu. Chociaż z logicznego punktu widzenia odstępstwo można oddzielić od programu zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020 w tym sensie, że można je wyłączyć z programu, nie pozbawiając go podstawowego elementu koniecznego do tego, by mógł on istnieć jako program, Urząd musi przeprowadzić analizę zgodności odstępstwa, biorąc pod uwagę fakt, że stanowi on część ogólnego programu pomocy.

(56)

Wspomniany ogólny program pomocy stanowi centralny element kontekstu, w którym stosowane jest odstępstwo. Odstępstwo istnieje bowiem wyłącznie jako wyjątek od przepisów regulujących ogólny program (34). W rezultacie Urząd musi zatem wziąć również pod uwagę, że ogólny program (z wyjątkiem odstępstwa) został w sposób zgodny z prawem uznany za zgodny z funkcjonowaniem Porozumienia EOG.

(57)

Władze norweskie przedstawiły przegląd skutków finansowych odstępstwa (zob. motyw 20 i tabela powyżej).

(58)

Cel odstępstwa – podobnie jak cel programu, którego stanowi ono część – ma charakter regionalny. Polega on na pobudzaniu zatrudnienia na kwalifikujących się obszarach. Pobudzanie zatrudnienia jest jednak jedynie narzędziem na rzecz osiągnięcia celu pomocy polegającego na ograniczeniu wyludniania lub zapobieżeniu wyludnianiu. Niezbędne jest, by podczas oceny zgodności pomocy wziąć pod uwagę szerzej zakrojone skutki gospodarcze środka.

(59)

Urząd jest zdania, że władze norweskie wykazały już istnienie potrzeby ingerencji państwa, aby pobudzić działalność gospodarczą na kwalifikujących się obszarach. Potrzeba ta dotyczy w równym stopniu wszystkich przedsiębiorstw prowadzących działalność gospodarczą na kwalifikujących się obszarach niezależnie od tego, czy są one na nich zarejestrowane. Ponadto w przedstawionych uwagach władze norweskie w wystarczający sposób wykazały, że subsydiowanie usług niestacjonarnych pobudza działalność gospodarczą na kwalifikujących się obszarach. Jest to zgodne z pkt 6 i 71 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej, które odnoszą się do pomocy pobudzającej działalność gospodarczą. Kimek i NHO Finnmark uważają, ze pomoc powinna być ograniczona do przedsiębiorstw zarejestrowanych na kwalifikujących się obszarach. Z jednej strony, Urząd uważa, że przedsiębiorstwa świadczące usługi niestacjonarne zmagają się z takimi samymi wyzwaniami (takimi jak klimat, odległość od podwykonawców) jak przedsiębiorstwa zarejestrowane lokalnie. W tym zakresie Urząd zauważa, że zainteresowane strony – Kimek i NHO Finnmark – nie odniosły się do żadnych szczególnych wyzwań, które sprawiają, że lokalnie zarejestrowanym przedsiębiorstwom trudniej jest prowadzić działalność w porównaniu z przedsiębiorstwami świadczącymi usługi niestacjonarne w ramach działalności gospodarczej na kwalifikujących się obszarach.

(60)

Z drugiej strony, Urząd uważa, że władze norweskie nie udokumentowały faktu, iż przedsiębiorstwa świadczące usługi niestacjonarne zatrudniają pracowników lokalnie i na stałe na kwalifikujących się obszarach. Władze norweskie nie przedstawiły żadnych teorii ekonomicznych ani względów ogólnych, które uzasadniałyby ich twierdzenie, jakoby pracownicy byli zatrudniani na stałe. W tym świetle Urząd stwierdza, że władze norweskie nie wykazały, iż odstępstwo prowadzi do tworzenia stałych miejsc pracy na kwalifikujących się obszarach. Nie jest to jednak bezwzględny wymóg stwierdzenia zgodności pomocy regionalnej (35). Jak zauważono powyżej, pomoc regionalną należy przyznawać w celu pobudzenia działalności gospodarczej. Zasada ta ma zastosowanie niezależnie od tego, czy przedsiębiorstwo prowadzące działalność gospodarczą jest zarejestrowane na odnośnym obszarze.

(61)

Jeżeli chodzi o bardziej pośrednie skutki odstępstwa, władze norweskie argumentują, że pośrednie skutki polegają nie tylko na zwiększeniu wydatków na towary i usługi przez pracowników świadczących usługi niestacjonarne, lecz również na przekazywaniu wiedzy i umiejętności lokalnym przedsiębiorstwom. Program nie jest przeznaczony dla jednego konkretnego sektora, lecz raczej obejmuje większość norweskich sektorów gospodarki (36). Biorąc pod uwagę rozległy charakter programu, Urząd zgadza się z opinią władz norweskich, że przy ocenie pośrednich skutków środka należy przyjąć szerokie podejście. Analiza poszczególnych sektorów jest jednak przydatna w celu zbadania faktycznych skutków odstępstwa. Władze norweskie przedstawiły badania na potwierdzenie, że usługi niestacjonarne wywołują pozytywne skutki pośrednie na kwalifikujących się obszarach. Jak zauważono powyżej, władze norweskie powołały się na dwa badania dotyczące skutków działalności w sektorze ropy naftowej na północy Norwegii. Zgodnie z pierwszym badaniem dotyczącym projektu naftowego Snøhvit w Finnmarku bezpośredni skutek w odniesieniu do zatrudnienia wyniósł 230 osobolat, natomiast skutek pośredni wyniósł kolejnych 170 osobolat. W drugim badaniu wykazano, że sektor naftowy wywiera znaczący skutek pośredni w sektorze oznaczonym jako „usługi prywatne”, który obejmuje: działalność zawodową, naukową i techniczną, zapewnianie pracowników, wynajem maszyn i środków transportu, usługi prawne i księgowe, działalność w dziedzinie architektury, usługi hotelowe i restauracyjne, oczyszczanie ścieków oraz unieszkodliwianie odpadów.

(62)

Zdaniem Urzędu badania te wykazują znaczące pozytywne skutki pośrednie. Ponieważ jednak skutków pośrednich nie można łatwo odizolować, należy przywiązać znaczną wagę do względów ogólnych dotyczących skutków takiego środka jak przedmiotowy. Urząd jest przekonany, że subsydiowanie usług niestacjonarnych przyczynia się do sprzedaży lokalnych towarów i usług, a zatem wspiera lokalną gospodarkę. Dotyczy to w szczególności osób dojeżdżających do miejsca pracy, zwłaszcza na krótki lub średni okres, ponieważ będą one prawdopodobnie zakwaterowane w hotelach, będą korzystać z restauracji itd. Urząd jest przekonany, że odstępstwo wywiera znaczące pozytywne skutki pośrednie, które przyczyniają się do zapobieżenia wyludnianiu na obszarach bardzo słabo zaludnionych lub do ograniczenia wyludniania.

(63)

Przedsiębiorstwo Kimek argumentuje, że świadczący usługi niestacjonarne pracownicy zatrudnieni na urządzeniach oddalonych od brzegu nie wspierają gospodarki lokalnej w żaden znaczący sposób. Mieszkają oni na platformie wiertniczej, spędzają na niej większość czasu wolnego i spożywają na niej wszystkie posiłki. Urząd zauważa, że niektórzy pracownicy będą w mniejszym stopniu przyczyniać się do zaistnienia pośrednich skutków odstępstw ze względu na charakter ich pracy. Odstępstwo nie ogranicza się jednak do konkretnego sektora, lecz stanowi raczej przepis horyzontalny, który ma zastosowanie do wszystkich sektorów.

(64)

Osoba świadcząca usługi niestacjonarne wymagające pewnego poziomu wiedzy i umiejętności może przekazywać tego rodzaju wiedzę i umiejętności lokalnym przedsiębiorstwom. Urząd zauważa, że przedsiębiorstwo Kimek stwierdziło, iż nie dostrzega, w jaki sposób wiedza i umiejętności przekazywane przez pracowników świadczących usługi niestacjonarne na rzecz przedsiębiorstw mających siedzibę na kwalifikujących się obszarach mogą zapobiec wyludnianiu lub je ograniczyć. Zdaniem Urzędu wiedza i umiejętności są konieczne do prowadzenia wielu rodzajów działalności gospodarczej, a zatem odgrywają one istotną rolę w zachowywaniu miejsc pracy na kwalifikujących się obszarach. W szczególności lokalne przedsiębiorstwa, które uczestniczą we wspólnych projektach z przedsiębiorstwami świadczącymi usługi niestacjonarne (takich jak projekty budowlane), mogą zdobyć wiedzę, umiejętności i doświadczenie zawodowe wymagane w przypadku tego rodzaju projektów. Lokalnie zarejestrowane przedsiębiorstwa zachowałyby następnie te korzyści. Ponadto lokalnie zarejestrowane przedsiębiorstwa mogą korzystać z wiedzy i umiejętności zdobytych dzięki wynajmowaniu przedsiębiorstw prowadzących działalność niestacjonarną (taką jak usługi doradcze lub inne prace specjalistyczne) oraz współpracy z takimi przedsiębiorstwami w zakresie, w jakim działania te można zaklasyfikować jako „niestacjonarne” zgodnie z prawem norweskim. Urząd zgadza się z władzami norweskimi, że przekazywanie wiedzy i umiejętności lokalnie zarejestrowanym przedsiębiorstwom przez pracowników świadczących usługi niestacjonarne może stanowić istotny czynnik wspierający zachowywanie miejsc pracy przez wykwalifikowanych robotników na kwalifikujących się obszarach, a zatem znacząco przyczynia się ono do zapobiegania wyludnianiu lub jego ograniczania na tych obszarach.

(65)

Oprócz przekazywania wiedzy i umiejętności lokalne przedsiębiorstwa mogą uzyskać dostęp do wykwalifikowanej siły roboczej po niższych kosztach, co w innym przypadku nie byłoby możliwe. Jest to korzystne dla lokalnych przedsiębiorstw, ponieważ dzięki niższym kosztom usług niestacjonarnych prowadzenie przedsiębiorstwa na kwalifikującym się obszarze jest bardziej atrakcyjne i opłacalne. Ponadto odstępstwo wyrównuje status wszystkich podmiotów gospodarczych prowadzących działalność na kwalifikującym się obszarze w odniesieniu do kosztów ubezpieczenia społecznego w okresie ich działalności na tym obszarze.

(66)

Podsumowując, Urząd jest zdania, że władze norweskie w wystarczający sposób uzasadniły, iż subsydiowanie usług niestacjonarnych przyczynia się do zaistnienia pozytywnych skutków pośrednich w formie zwiększenia wydatków na towary i usługi na kwalifikujących się obszarach, co z kolei jest korzystne dla rynków pracy na takich obszarach. Urząd jest ponadto przekonany, że subsydiowanie usług niestacjonarnych przyczynia się do dostępu do wykwalifikowanej siły roboczej po niższych kosztach oraz przekazywania wiedzy i umiejętności lokalnie zarejestrowanym przedsiębiorstwom, co ma zasadnicze znaczenie dla nieprzerwanego prowadzenia wielu rodzajów działalności gospodarczej na kwalifikujących się obszarach. W rezultacie odstępstwo przyczynia się do zapobiegania wyludnianiu lub jego ograniczania na obszarach bardzo słabo zaludnionych.

(67)

Jeżeli chodzi o wpływ odstępstwa na konkurencję i wymianę handlową, władze norweskie argumentują, że odstępstwo tworzy równe warunki działania dla wszystkich przedsiębiorstw działających na obszarach w niekorzystnym położeniu, ponieważ ma ono zastosowanie w równym stopniu do każdego przedsiębiorstwa mającego siedzibę w EOG. Przedsiębiorstwa zarejestrowane poza Norwegią, które oddelegowują swoich pracowników na kwalifikujące się obszary i podlegają norweskiemu systemowi składek na ubezpieczenie społeczne, korzystają z odstępstwa w przypadku spełnienia odpowiednich kryteriów. W braku odstępstwa przedsiębiorstwa te musiałyby zarejestrować swoją siedzibę na odnośnym obszarze, aby podlegać tym samym przepisom podatkowym co ich lokalnie zarejestrowani norwescy kontrahenci. Spowodowałoby to powstanie bariery wejścia na rynek, co byłoby sprzeczne z logiką pkt 134 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej, który stanowi, że: „Jeśli pomoc jest konieczna i proporcjonalna do osiągnięcia celu leżącego we wspólnym interesie […], negatywne skutki pomocy prawdopodobnie zostaną zrównoważone jej pozytywnymi skutkami. Jednak w niektórych przypadkach pomoc może zmienić strukturę rynku lub charakterystyczne elementy danego sektora lub danej branży, co może znacznie zakłócić konkurencję poprzez bariery wejścia lub wyjścia, efekt substytucji lub przesunięcie przepływów handlowych. W takich przypadkach negatywne skutki pomocy prawdopodobnie nie zostaną zrównoważone przez jakikolwiek skutek pozytywny”. W związku z powyższym Urząd stwierdza, że odstępstwo zapewnia uniknięcie nadmiernych negatywnych skutków dotyczących konkurencji i dostępu do rynku. Jest to pozytywny aspekt w świetle pkt 3 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej, który stanowi, że w ocenie pomocy regionalnej wyważa się zapotrzebowanie na dotacje na rozwój regionalny przy jednoczesnym zapewnieniu równych warunków działania poszczególnym państwom należącym do EOG. Jak zauważono powyżej, Urząd nie jest przekonany co do zasadności twierdzenia przedsiębiorstwa Kimek, zgodnie z którym przedsiębiorstwa zarejestrowane na kwalifikującym się obszarze zmagają się z trudnościami o bardziej trwałym charakterze niż przedsiębiorstwa, które delegują swoich pracowników do pracy na tym obszarze na zasadzie tymczasowości. Wręcz przeciwnie, przedsiębiorstwa zarejestrowane poza kwalifikującym się obszarem mogą znajdować się w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej w porównaniu z lokalnymi przedsiębiorstwami ze względu m.in. na koszty transportu i zakwaterowania personelu.

(68)

Przedsiębiorstwa świadczące usługi niestacjonarne mogą w pewnym zakresie rejestrować oddziały na kwalifikującym się obszarze. W braku odstępstwa dla usług niestacjonarnych na kwalifikującym się obszarze występowałaby różnica w traktowaniu w zależności od tego, czy przedsiębiorstwo świadczące usługi zarejestrowało oddział na kwalifikującym się obszarze. Istnieje niebezpieczeństwo, że mogłoby to wpłynąć w większym stopniu na przedsiębiorstwa zarejestrowane za granicą niż na przedsiębiorstwa zarejestrowane w Norwegii. Można domniemywać, że przedsiębiorstwa niezarejestrowane w Norwegii, w szczególności MŚP, posiadają mniej szczegółową wiedzę na temat specyfiki przepisów norweskich dotyczących rejestracji przedsiębiorstw i ich wpływu na stawki składek na ubezpieczenie społeczne. W tym świetle Urząd uważa, że odstępstwo zapewnia uniknięcie nadmiernych negatywnych skutków (stworzenia barier wejścia na rynek i przesunięcia przepływów handlowych) dotyczących konkurencji i wymiany handlowej pomiędzy państwami należącymi do EOG, co jest zgodne z pkt 134 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej.

(69)

Z ostatniej serii uwag zgłoszonych przez władze norweskie wynika, iż najwyraźniej zgodnie z norweskim prawem pracy nie występuje żadna nieuzasadniona różnica w traktowaniu przedsiębiorstw świadczących usługi niestacjonarne oraz lokalnie zarejestrowanych przedsiębiorstw, wbrew temu, co utrzymywały zainteresowane strony. Urząd nie będzie już zatem rozważał tego argumentu.

(70)

W oparciu o powyższe Urząd stwierdza, że odstępstwo jest zgodne z funkcjonowaniem Porozumienia EOG na podstawie jego art. 61 ust. 3 lit. c).

(71)

Jak wskazano powyżej, Urząd stwierdza, że odstępstwo dla usług niestacjonarnych w ramach programu zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020 jest zgodne z funkcjonowaniem Porozumienia EOG. Zezwala się zatem na stosowanie tej zasady jako części wspomnianego programu do chwili wygaśnięcia jego zatwierdzenia przez Urząd dnia 31 grudnia 2020 r.,