9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/1

(1)

Na mocy decyzji 2005/781/WE (1) Rada zatwierdziła zawarcie Umowy o współpracy naukowej i technologicznej między Wspólnotą Europejską oraz Federacyjną Republiką Brazylii (2) (zwanej dalej „Umową”).

(2)

Zgodnie z art. XII Umowy wchodzi ona w życie w dniu, w którym obydwie Strony powiadomią się wzajemnie na piśmie o zakończeniu odpowiednich wewnętrznych procedur niezbędnych do tego, aby Umowa weszła w życie. Umowa obowiązuje początkowo przez okres pięciu lat i może zostać przedłużona za zgodą obu Stron po dokonaniu oceny w trakcie przedostatniego roku każdego następnego okresu przedłużenia.

(3)

Na mocy decyzji 2012/646/UE (3) Rada zatwierdziła przedłużenie Umowy na kolejny okres pięciu lat.

(4)

W drodze wymiany listów z dnia 14 listopada 2016 r. i z dnia 5 stycznia 2017 r. Strony potwierdziły chęć przedłużenia Umowy na kolejny okres pięciu lat.

(5)

Należy zatwierdzić w imieniu Unii przedłużenie Umowy,

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/3

(1)

Potrzebne są przepisy ustanawiające metodę dokonywania wycen celem ustalenia, czy istnieje różnica między faktycznym sposobem traktowania akcjonariuszy i wierzycieli instytucji, w stosunku do której zastosowano działanie lub działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a kwotą, którą ci akcjonariusze i wierzyciele otrzymaliby, gdyby instytucja lub podmiot, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE („podmiot”), zostały objęte standardowym postępowaniem upadłościowym na dzień, w którym, zgodnie z art. 82 dyrektywy 2014/59/UE, przyjęto decyzję o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tego podmiotu.

(2)

Wszelkie różnice w traktowaniu prowadzące, w przypadku wszczęcia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, do większych strat poszczególnych akcjonariuszy i wierzycieli, powinny uprawniać tych akcjonariuszy i wierzycieli do odszkodowania przy wykorzystaniu mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 101 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2014/59/UE.

(3)

Wyceny ex post dokonuje niezależna osoba spełniająca warunki określone w art. 38 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1075 (2) („rzeczoznawca”), możliwie jak najszybciej po zastosowaniu działania lub działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, nawet jeśli jej dokonanie może być czasochłonne. Podstawą tej wyceny powinny być dostępne informacje istotne w dniu, w którym przyjęta zostaje decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podmiotu, tak aby odpowiednio odzwierciedlić szczególne okoliczności, takie jak zaburzenia na rynku, występujące na dzień przyjęcia tej decyzji. Informacje uzyskane po dacie przyjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny być wykorzystywane jedynie wtedy, gdyby według uzasadnionych oczekiwań mogły być znane w tym dniu.

(4)

W celu zapewnienia kompleksowej i wiarygodnej wyceny rzeczoznawca powinien mieć dostęp do wszelkich odpowiednich dokumentów prawnych, w tym wykazu wszystkich roszczeń i roszczeń warunkowych wobec podmiotu, sklasyfikowanych według kolejności ich zaspokajania w ramach standardowego postępowania upadłościowego. Rzeczoznawca powinien mieć możliwość zawierania uzgodnień w celu uzyskania specjalistycznej opinii lub ekspertyzy wymaganej w danych okolicznościach.

(5)

Do celów ustalenia sposobu traktowania, jakiego doświadczyliby akcjonariusze i wierzyciele, gdyby podmiot został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, rzeczoznawca powinien określić rozkład w czasie i kwoty przepływów pieniężnych netto, które każdy akcjonariusz i wierzyciel otrzymałby, bez zakładania pomocy państwa, w ramach postępowania upadłościowego, zdyskontowanych według odpowiedniej stopy lub stóp dyskontowych. Przy takim oszacowaniu, oraz jeśli jest to możliwe i istotne, rzeczoznawca może również odnieść się do doświadczeń z niedawnej przeszłości uzyskanych w wyniku niewypłacalności podobnych instytucji kredytowych.

(6)

Faktyczny sposób traktowania akcjonariuszy i wierzycieli w przypadku wszczęcia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy ustalić, biorąc pod uwagę to, czy uzyskaliby oni odszkodowanie, odpowiednio w formie instrumentów kapitałowych, dłużnych lub środków pieniężnych w wyniku zastosowania działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(7)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowią projekty regulacyjnych standardów technicznych przedłożone Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(8)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3),

a)

sposobu traktowania, którego doświadczyliby akcjonariusze i wierzyciele, w odniesieniu do których zastosowano by działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub odpowiedni system gwarancji depozytów, gdyby podmiot został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym na dzień przyjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, z pominięciem ewentualnego udzielenia nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego;

b)

wartości restrukturyzowanych roszczeń po zastosowaniu instrumentu umorzenia lub konwersji długu bądź innych uprawnień i instrumentów w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, bądź też innych przychodów otrzymanych przez akcjonariuszy i wierzycieli na dzień lub dni faktycznego traktowania, zdyskontowanych do dnia przyjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeżeli uzna on to za konieczne do dokonania rzetelnego porównania ze sposobem traktowania, o którym mowa w lit. a);

c)

tego, czy wynik oceny sposobu traktowania określonego w lit. a) przewyższa wynik oceny wartości, o której mowa w lit. b), w odniesieniu do każdego wierzyciela według kolejności zaspokajania ich roszczeń w ramach standardowego postępowania upadłościowego określonej zgodnie z art. 2.

a)

obowiązujące prawo upadłościowe i praktyki w dziedzinie upadłości w danej jurysdykcji, które mogą mieć wpływ na takie czynniki, jak oczekiwany termin zbycia lub stopy odzysku;

b)

możliwe do przewidzenia koszty administracyjne, koszty transakcji, obsługi, zbycia i inne koszty, które zostałyby poniesione przez zarządcę lub syndyka masy upadłościowej, jak również koszty finansowania;

c)

informacje na temat ostatnich przypadków niewypłacalności podobnych podmiotów, jeżeli jest to możliwe i istotne.

a)

ceny zaobserwowane na aktywnych rynkach, na których podobne aktywa są przedmiotem obrotu;

b)

ceny zaobserwowane w standardowych postępowaniach upadłościowych lub w innych, przeprowadzanych w niekorzystnych warunkach transakcjach dotyczących aktywów o podobnym charakterze lub podobnej jakości;

c)

ceny zaobserwowane w transakcjach obejmujących sprzedaż działalności lub przeniesienie działalności do instytucji pomostowej lub podmiotu zarządzającego aktywami w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podobnych podmiotów;

d)

prawdopodobieństwo, że dany składnik aktywów wygeneruje wpływy środków pieniężnych netto w ramach standardowego postępowania upadłościowego;

e)

oczekiwane warunki rynkowe występujące w danym okresie zbycia, w tym głębokość rynku i jego zdolność do wymiany odnośnego wolumenu aktywów w tym okresie; oraz

f)

długość danego okresu zbycia odzwierciedlającą konsekwencje zastosowania obowiązującego prawa upadłościowego, w tym spodziewaną długość procesu likwidacji lub charakterystykę odpowiednich aktywów.

a)

podsumowanie wyceny, w tym prezentację zakresu wyceny i źródła niepewności wyceny;

b)

wyjaśnienie kluczowych metod i przyjętych założeń oraz to, w jaki sposób wybór tych metod i założeń miał wpływ na tę wycenę;

c)

wyjaśnienie, o ile to możliwe, dlaczego wycena różni się od innych stosownych wycen, w tym wycen na potrzeby restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/345 bądź innych wycen do celów regulacyjnych lub wycen księgowych.

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/8

(1)

W przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ważne jest rozróżnienie między – z jednej strony – wstępną wyceną, polegającą na oszacowaniu, czy spełnione zostały warunki zastosowania umorzenia i konwersji instrumentów kapitałowych bądź uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – a z drugiej strony – późniejszą wyceną, która stanowi podstawę do decyzji o zastosowaniu przynajmniej jednego instrumentu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W odniesieniu do wstępnej wyceny przy określaniu, czy spełnione zostały warunki uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bądź zastosowania umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych, należy zapewnić, by dokonana została uczciwa i realistyczna wycena aktywów i zobowiązań podmiotu. Do celów późniejszej wyceny, będącej podstawą decyzji o zastosowaniu działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ważne jest zapewnienie, by wycena aktywów i zobowiązań podmiotu, na podstawie której określa się wybór działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skalę ewentualnego umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych w momencie utraty rentowności, była oparta na uczciwych, ostrożnych i realistycznych założeniach.

(2)

W celu zapewnienia, by wycena ta była uczciwa, ostrożna i realistyczna, ważne jest, by szacunki dotyczące skutków zdarzeń były dokonywane przed podjęciem jakichkolwiek działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub przed wykonaniem uprawnienia do umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych w momencie utraty rentowności, jak również skutków innych działań, które mogą być podejmowane przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(3)

Rzeczoznawca powinien mieć dostęp do wszelkich odpowiednich źródeł informacji i wiedzy specjalistycznej, takich jak wewnętrzne rejestry, systemy i modele instytucji. Zdolność wewnętrznych jednostek i systemów do wsparcia wycen na potrzeby restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinna zostać oceniona przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 15 dyrektywy 2014/59/UE. Rzeczoznawca powinien również mieć możliwość zawierania uzgodnień dotyczących specjalistycznych porad lub ekspertyz. Dostęp do specjalistycznych porad lub ekspertyz może być istotny na przykład do sporządzenia szacunków dotyczących różnicy w sposobie traktowania zgodnie z art. 36 ust. 8 dyrektywy 2014/59/UE. Organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien zatem mieć pewność, że rzeczoznawca ma dostęp albo do wykazu wszystkich roszczeń, w tym roszczeń warunkowych wobec podmiotu, sklasyfikowanych według ich praw i kolejności ich zaspokajania w ramach standardowego postępowania upadłościowego albo do odpowiedniej wiedzy prawniczej umożliwiającej sporządzenie takiego wykazu.

(4)

Określenie, czy podmiot jest na progu upadłości lub jest zagrożony upadłością, może być dokonane przez właściwy organ lub organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z warunkami określonymi w art. 32 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2014/59/UE. Do celów ustalenia, czy dana instytucja jest na progu upadłości lub jest zagrożona upadłością, właściwy organ powinien uwzględnić wycenę przewidzianą w rozdziale II niniejszego rozporządzenia, o ile jest ona już dostępna, oraz wytyczne wydane przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) zgodnie z art. 32 ust. 6 dyrektywy 2014/59/UE, które mają na celu promowanie konwergencji praktyk w zakresie ustalania takiego warunku uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(5)

Wyceny na potrzeby określenia przez właściwy organ lub organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, czy spełnione zostały warunki uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bądź zastosowania umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych, powinny być zgodne z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości i ostrożnościowymi ramami regulacyjnymi. Rzeczoznawca powinien jednak móc odstąpić od założeń przyjętych przez kierownictwo podmiotu, zgodnie z którymi sprawozdania finansowe są sporządzane w takim zakresie, w jakim takie odstępstwo jest zgodne z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości i ostrożnościowymi ramami regulacyjnymi. W przypadku odstąpienia od tych założeń wycena powinna zostać oparta na najlepszych dostępnych informacjach i być spójna z obowiązującymi wytycznymi w zakresie nadzoru lub innymi ogólnie uznanymi źródłami interpretacji standardów rachunkowości, tak aby zapewnić uczciwe i realistyczne odwzorowanie sytuacji finansowej podmiotu.

(6)

Należy mieć wdrożone zasady zapewniające, by wyceny na potrzeby podejmowania decyzji o wyborze i formie działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub o zakresie umorzenia i konwersji instrumentów kapitałowych w momencie utraty rentowności były uczciwe, ostrożne i realistyczne, tak aby wszystkie straty zostały w pełni ujęte w momencie zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub wykonania uprawnienia do umorzenia lub konwersji odpowiednich instrumentów kapitałowych. Należy dokonać wyboru najbardziej odpowiedniej zasady wyceny (wartość zachowana lub wartość zbycia) dla konkretnych działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji rozważanych przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(7)

Wyceny na potrzeby podjęcia decyzji o wyborze i formie działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub o zakresie umorzenia i konwersji instrumentów kapitałowych w momencie utraty rentowności powinny stanowić szacunki wartości ekonomicznej, a nie wartości księgowej. W wycenach należy wziąć pod uwagę wartość bieżącą przepływów pieniężnych, których podmiot może zasadnie oczekiwać, nawet jeśli wymaga to odstąpienia od standardów rachunkowości lub ram ostrożnej wyceny.

(8)

Wycena na potrzeby podjęcia decyzji o wyborze i formie działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinna odzwierciedlać fakt, że w wyniku zachowania aktywów mogą powstać przepływy pieniężne, powinna jednak także uwzględniać potencjalny wpływ restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na przyszłe przepływy pieniężne oraz uczciwe, ostrożne i realistyczne założenia w odniesieniu do współczynników niewykonania zobowiązania i zakresu strat. Ponadto w celu określenia wartości kapitału własnego z konwersji, rzeczoznawca powinien być w stanie uwzględnić uzasadnione oczekiwania co do wartości koncesji.

(9)

Alternatywnie, w przypadku gdy podmiot nie posiada zdolności do zachowania aktywów bądź ich zbycie zostanie uznane za niezbędne lub właściwe do osiągnięcia celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wycena powinna odzwierciedlać fakt, że te przepływy pieniężne mogą powstać w wyniku zbycia aktywów, zobowiązań lub linii biznesowych, oszacowanych w danym okresie zbycia.

(10)

Wartość zbycia należy zasadniczo rozumieć jako równowartość obserwowalnej ceny rynkowej, którą można uzyskać na rynku dla danego składnika aktywów lub grupy aktywów i może uwzględniać dyskonto, które jest odpowiednie w świetle kwoty aktywów podlegających przeniesieniu. W stosownych przypadkach rzeczoznawca powinien jednak być w stanie – uwzględniając działania, jakie zostaną podjęte w ramach programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – ustalić wartość zbycia poprzez zastosowanie obniżenia takiej obserwowalnej ceny rynkowej wynikającego z potencjalnego dyskonta z tytułu przyspieszonej sprzedaży. Jeżeli brak jest płynnego rynku na aktywa, wartość zbycia należy określić poprzez odniesienie, stosownie do przypadku, do obserwowalnych cen na rynkach, na których podobne aktywa są przedmiotem obrotu, lub do modeli obliczeniowych z zastosowaniem obserwowalnych parametrów rynkowych z dyskontami dla odzwierciedlenia braku płynności. W przypadku gdy rozważane jest zbycie działalności lub zastosowanie instrumentu instytucji pomostowej, przy ustalaniu wartości zbycia można brać pod uwagę uzasadnione oczekiwania co do wartości koncesji.

(11)

W celu zapewnienia spójności między wymaganym na mocy art. 36 ust. 8 dyrektywy 2014/59/UE oszacowaniem sposobu traktowania, jakiego oczekiwaliby akcjonariusze i poszczególne kategorie wierzycieli, gdyby dana instytucja lub podmiot zostały objęte standardowym postępowaniem upadłościowym, a wyceną dokonaną po restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 74 tej dyrektywy, ważne jest, aby rzeczoznawca stosował, w odpowiednich przypadkach, kryteria określone dla tej wyceny.

(12)

Wycena wstępna na podstawie art. 36 ust. 9 dyrektywy 2014/59/UE, która stanowi podstawę decyzji w sprawie podjęcia odpowiedniego działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, powinna obejmować bufor stanowiący orientacyjną kwotę dodatkowych strat. Bufor ten powinien być oparty na uczciwych, ostrożnych i realistycznych szacunkach tych dodatkowych strat. Decyzje i założenia na potrzeby obliczenia buforu powinny zostać odpowiednio objaśnione i uzasadnione w sprawozdaniu z wyceny.

(13)

W odniesieniu do wyceny, o której mowa w art. 36 ust. 15 lit. a) i c) dyrektywy 2014/59/UE, rzeczoznawca powinien wyjaśnić i uzasadnić główne założenia, niepewności i wrażliwość wyceny na takie główne założenia i niepewności. W sprawozdaniu z wyceny powinny zostać ujęte znaczne różnice między założeniami przyjętymi w wycenie a założeniami, na których oparto informacje księgowe lub informacje wymagane ramami regulacyjnymi, o ile są one znane rzeczoznawcy. W sprawozdaniu tym rzeczoznawca powinien również zamieszczać wszelkie dodatkowe powiązane informacje, które zdaniem rzeczoznawcy mogłyby zostać wykorzystane przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(14)

Kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do przeprowadzania wycen zgodnie z art. 36 dyrektywy 2014/59/UE. Nie powinny one zastępować bądź zmieniać zasad i standardów rachunkowości lub ostrożnościowych ram regulacyjnych mających zastosowanie do podmiotów w sytuacjach innych niż restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja. Należy jednak przewidzieć możliwość wykorzystania informacji wynikających z wyceny do stwierdzenia potencjalnego niewłaściwego stosowania przez podmiot standardów rachunkowości lub ostrożnościowych ram regulacyjnych bądź do określenia zmian w polityce rachunkowości podmiotu lub w założeniach lub w opiniach dotyczących wyceny aktywów i zobowiązań. Okoliczności te powinny być na przykład brane pod uwagę przy opracowywaniu zaktualizowanego bilansu zgodnie z art. 36 ust. 6 dyrektywy 2014/59/UE. W tym celu rzeczoznawca powinien podać odpowiednie wyjaśnienie różnic pomiędzy istniejącym i zaktualizowanym bilansem.

(15)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez EUNB.

(16)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych z nim kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2),

a)

„wycena” oznacza oszacowanie aktywów i zobowiązań podmiotu przeprowadzone przez rzeczoznawcę zgodnie z art. 36 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE albo wstępną wycenę dokonywaną, stosownie do przypadku, przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub rzeczoznawcę zgodnie z – odpowiednio – art. 36 ust. 2 i 9 tej dyrektywy;

b)

„rzeczoznawca” oznacza niezależnego rzeczoznawcę w rozumieniu art. 38 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1075 (3) albo organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dokonujący wyceny wstępnej zgodnie z art. 36 ust. 2 i 9 dyrektywy 2014/59/UE;

c)

„podmiot” oznacza instytucję lub podmiot, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE;

d)

„wartość godziwa” oznacza cenę, która zostałaby uzyskana ze sprzedaży składnika aktywów lub zapłacona za przeniesienie zobowiązania w transakcji przeprowadzonej na zwykłych warunkach między uczestnikami rynku na dzień wyceny, zgodnie z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości;

e)

„wartość zachowana” oznacza zdyskontowaną według odpowiedniej stopy bieżącą wartość przepływów pieniężnych, których podmiot może zasadnie oczekiwać – przy uczciwych, ostrożnych i realistycznych założeniach – z tytułu zachowania określonych składników aktywów i zobowiązań, przy uwzględnieniu czynników wpływających na zachowanie klienta lub kontrahenta bądź innych parametrów wyceny w kontekście restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

f)

„wartość zbycia” oznacza zasadę wyceny, o której mowa w art. 12 ust. 5;

g)

„wartość koncesji” (ang. franchise value) oznacza wartość bieżącą netto przepływów pieniężnych, których można zasadnie oczekiwać z tytułu utrzymania i odnowienia aktywów i zobowiązań lub działalności; uwzględnia się w niej, w stosownych przypadkach, wpływ wszelkich możliwości rynkowych, w tym możliwości wynikających z różnych działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które są szacowane przez rzeczoznawcę. Wartość koncesji może być wyższa lub niższa niż wartość wynikająca z warunków umownych dotyczących aktywów i zobowiązań obowiązujących na dzień wyceny;

h)

„wartość kapitału własnego” oznacza szacunkową cenę rynkową przeniesionych lub wyemitowanych udziałów, jaka wynika z zastosowania ogólnie przyjętych metod wyceny. W zależności od charakteru aktywów lub działalności, wartość kapitału własnego może obejmować wartość koncesji;

i)

„zasada wyceny” oznacza podejście służące ustaleniu kwot pieniężnych, w jakich aktywa lub zobowiązania są przedstawione przez rzeczoznawcę;

j)

„data wszczęcia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” oznacza dzień, w którym przyjęta została decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dowolnego podmiotu zgodnie z art. 82 dyrektywy 2014/59/UE.

a)

wartość roszczeń wierzycieli poszczególnych kategorii zgodnie z mającym zastosowanie prawem upadłościowym oraz, w stosownych przypadkach i o ile to możliwe, zgodnie z prawami umownymi przyznanymi wierzycielom;

b)

przychody, jakie otrzymaliby wierzyciele poszczególnych kategorii, gdyby podmiot został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym.

Przy obliczaniu szacunków na podstawie akapitu pierwszego lit. a) i b) rzeczoznawca może w odpowiednich przypadkach stosować kryteria określone w art. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/344 z dnia 14 listopada 2017 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria dotyczące metody wyceny różnicy w traktowaniu w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

a)

data odniesienia określona przez rzeczoznawcę w oparciu o dzień następujący jak najbliżej przed przewidywaną datą wydania decyzji przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w sprawie objęcia podmiotu restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją lub wykonania uprawnienia do umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych;

b)

w przypadku gdy dokonywana jest ostateczna wycena ex post wymagana na mocy art. 36 ust. 10 dyrektywy 2014/59/UE – data wszczęcia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

c)

w odniesieniu do zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych – dokładny czas określony zgodnie z art. 8 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1401 (4).

a)

zaktualizowane sprawozdanie finansowe i sprawozdawczość do celów regulacyjnych, przygotowane przez podmiot jak najbliżej dnia wyceny;

b)

wyjaśnienie głównych metodyk, założeń i opinii stosowanych przez podmiot w celu przygotowania sprawozdań finansowych i sprawozdawczości do celów regulacyjnych;

c)

dane zawarte w ewidencji podmiotu;

d)

istotne dane rynkowe;

e)

wnioski wyciągnięte przez rzeczoznawcę z dyskusji z kierownictwem i audytorami;

f)

w przypadku gdy są dostępne – dokonane przez organy nadzoru oceny kondycji finansowej podmiotu, w tym informacje uzyskane zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. h) dyrektywy 2014/59/UE;

g)

sektorowe oceny jakości aktywów, o ile jest to istotne dla aktywów podmiotu, jak również wyniki testu warunków skrajnych;

h)

wyceny bezpośrednich konkurentów, odpowiednio dostosowane, aby uwzględnić szczególne okoliczności podmiotu;

i)

historyczne informacje, odpowiednio dostosowane, aby wyeliminować czynniki, które są już nieaktualne, i uwzględnić inne czynniki, które nie miały wpływu na informacje historyczne; lub

j)

analizy tendencji, odpowiednio dostosowane, aby uwzględnić szczególne okoliczności podmiotu.

a)

z wyjątkiem przypadków określonych w art. 36 ust. 9 dyrektywy 2014/59/UE – informacje, o których mowa w art. 36 ust. 6 lit. a)–c) tej dyrektywy;

b)

z wyjątkiem przypadków określonych w art. 36 ust. 9 dyrektywy 2014/59/UE – informacje, o których mowa w art. 36 ust. 8 dyrektywy 2014/59/UE;

c)

wycenę zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych dokonaną zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/1401;

d)

podsumowanie wyceny obejmujące wyjaśnienie najlepszego oszacowania punktowego, przedziały wartości i źródła niepewności wyceny;

e)

wyjaśnienie głównych metod i założeń przyjętych przez rzeczoznawcę przy dokonywaniu wyceny, wyjaśnienie, jak bardzo wycena jest wrażliwa na wybór metod i założeń oraz, o ile to możliwe, wyjaśnienie, jak te metody i założenia różnią się od tych stosowanych w odniesieniu do innych istotnych wycen, w tym wszystkich wstępnych wycen na potrzeby restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

f)

wszelkie dodatkowe informacje, które zdaniem rzeczoznawcy mogłyby zostać wykorzystane przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub właściwy organ do celów art. 36 ust. 1–11 dyrektywy 2014/59/UE.

a)

pożyczki lub portfele pożyczek, z tytułu których powstają oczekiwane przepływy pieniężne, które zależą od zdolności, woli lub zachęty kontrahenta do wykonania swojego zobowiązania, podczas gdy oczekiwania te opierają się na założeniach dotyczących wskaźników zaległości płatniczych, prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania, straty z tytułu niewykonania zobowiązania lub właściwości instrumentu, zwłaszcza w przypadku, gdy zostały one potwierdzone w układzie strat dla portfela pożyczek;

b)

przejęte aktywa, z tytułu których powstają przepływy pieniężne, na które wpływa zarówno wartość godziwa składnika aktywów w momencie przejęcia przez podmiot powiązanego zabezpieczenia lub zastawu, jak i oczekiwana ewolucja tej wartości po przejęciu;

c)

instrumenty wyceniane według wartości godziwej, w przypadku gdy – biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności – nie ma już zastosowania lub nie obowiązuje ustalenie tej wartości godziwej zgodnie ze standardami rachunkowości lub wymogami ostrożnościowymi dotyczącymi ich wyceny według wartości rynkowej lub wyceny według modelu;

d)

wartość firmy i aktywa niematerialne i prawne, w przypadku gdy test na utratę wartości może zależeć od subiektywnej oceny, w tym w odniesieniu do racjonalnie osiągalnego przepływu środków pieniężnych, stóp dyskontowych i zasięgu ośrodków wypracowujących środki pieniężne;

e)

spory prawne i działania regulacyjne, z tytułu których powstają oczekiwane przepływy pieniężne podlegające niepewności różnego stopnia w odniesieniu do ich ilości lub rozkładu w czasie;

f)

pozycje obejmujące aktywa i zobowiązania emerytalne oraz pozycje dotyczące podatku odroczonego.

a)

sytuacja gospodarcza i sytuacja w sektorze, które mają wpływ na podmiot, w tym istotne zmiany na rynku;

b)

model biznesowy podmiotu i zmiany jego strategii;

c)

kryteria doboru aktywów podmiotu, w tym politykę zabezpieczania ryzyka kredytowego;

d)

okoliczności i praktyki, które mogą doprowadzić do nagłych i znacznych zagrożeń płatności;

e)

okoliczności mające wpływ na parametry stosowane do określenia wartości aktywów ważonych ryzykiem w celu obliczenia minimalnych wymogów kapitałowych;

f)

wpływ struktury finansowej podmiotu na zdolność podmiotu do zatrzymania aktywów na oczekiwany okres zachowania aktywów i zdolność podmiotu do generowania przewidywalnych przepływów pieniężnych;

g)

ogólne lub charakterystyczne dla podmiotu problemy związane z płynnością i finansowaniem.

a)

zmiany założeń lub oczekiwań w porównaniu do tych, które obowiązywały w dniu wyceny, zgodne z długoterminowymi trendami historycznymi i rozsądnym horyzontem czasowym zgodnym z planowanym okresem zachowania aktywów bądź horyzontem czasowym naprawy danego podmiotu; lub

b)

dodatkowe lub alternatywne zasady lub metody wyceny, które są uznawane za odpowiednie przez rzeczoznawcę i zgodne z niniejszym rozporządzeniem, w tym w kontekście szacowania wartości kapitału własnego z konwersji.

a)

wartości i okresy zbycia zaobserwowane w podobnych transakcjach, odpowiednio dostosowane, aby uwzględnić różnice w modelu biznesowym i w strukturze finansowej stron tych transakcji;

b)

zalety lub wady określonej transakcji, które są charakterystyczne dla zaangażowanych stron lub dla określonej grupy uczestników rynku;

c)

szczególne cechy składnika aktywów lub działalności, które mogą być istotne tylko z punktu widzenia potencjalnego nabywcy lub określonej grupy uczestników rynku;

d)

prawdopodobny wpływ oczekiwanej sprzedaży na wartość koncesji podmiotu.

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/18

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu Lactobacillus buchneri NRRL B-50733. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu Lactobacillus buchneri NRRL B-50733 jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków zwierząt, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki technologiczne”.

(4)

W opinii z dnia 4 lipca 2017 r. (2) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat Lactobacillus buchneri NRRL B-50733 nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził także, że przedmiotowy preparat może poprawić produkcję kiszonki z zielonek łatwych, średnio trudnych i trudnych do kiszenia. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu Lactobacillus buchneri NRRL B-50733 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/21

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. W art. 10 tego rozporządzenia przewidziano ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1847/2003 (3) preparat Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1079 został dopuszczony bez ograniczeń czasowych jako dodatek paszowy dla prosiąt, a rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2036/2005 (4) został on dopuszczony jako dodatek paszowy dla loch. Dodatek ten został następnie wpisany do rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z jego art. 7 złożono wniosek o ponowną ocenę preparatu Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1079 jako dodatku paszowego dla loch i prosiąt. Wnioskodawca wystąpił o sklasyfikowanie tego dodatku w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

W opiniach z dnia 20 kwietnia 2016 r. i 4 lipca 2017 r. (5) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1079 nie ma niekorzystnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Stwierdził on również, że dodatek ten jest skuteczny w odniesieniu do loch w celu uzyskania korzyści dla prosiąt ssących, oraz w odniesieniu do prosiąt odsadzonych od maciory, ponieważ skutkuje znaczącą poprawą wskaźnika przyrostu masy ciała w stosunku do ilości podawanej paszy. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1079 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Należy odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1847/2003 i (WE) nr 2036/2005.

(7)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian w warunkach zezwolenia, należy przewidzieć okres przejściowy, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zezwolenia.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

uchyla się art. 2;

2)

uchyla się załącznik II.

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/24

(1)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 (2) Unia udzieliła Kambodży ogólnych preferencji taryfowych („GSP”). System GSP ma zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r.

(2)

W rozporządzeniu (UE) nr 952/2013 przewidziano możliwość udzielenia krajom korzystającym z systemu GSP, w pewnych jasno określonych okolicznościach, odstępstw od reguł preferencyjnego pochodzenia w odniesieniu do niektórych towarów. Zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2446 (3) kumulacja regionalna może być stosowana tylko w ramach jednej grupy regionalnej do krajów, które w momencie wywozu produktów do Unii są krajami korzystającymi z systemu GSP.

(3)

W dniu 13 października 2016 r. Kambodża wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie na okres trzech lat odstępstwa udzielonego rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 822/2014 (4). Na podstawie tego odstępstwa Kambodża była uprawniona do tego, aby do celów ustalenia pochodzenia rowerów objętych pozycją HS 8712, przywożonych do Unii z Kambodży uznawać części pochodzące z Malezji za materiały pochodzące z Kambodży na podstawie kumulacji regionalnej w ramach systemu GSP, mimo że Malezja nie była krajem korzystającym z systemu GSP.

(4)

W swoim wniosku Kambodża uznała, że jej przemysł rowerowy poczynił znaczne wysiłki w celu stopniowego osiągania pełnej zgodności z unijnymi zasadami pochodzenia dla krajów najsłabiej rozwiniętych (określonymi w załączniku 22-03 do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446), w myśl których, aby produkt mógł zostać uznany za pochodzący z danego kraju najsłabiej rozwiniętego, wartość użytych do jego produkcji materiałów pochodzących z przywozu z innych krajów nie powinna przekraczać 70 % wartości produktu. Kambodża uznała jednak również, że potrzeba więcej czasu, aby przemysł ten osiągnął pełną zgodność z unijnymi zasadami pochodzenia dla krajów najsłabiej rozwiniętych.

(5)

W piśmie z dnia 17 lutego 2017 r. Komisja zwróciła się do Kambodży o przedłożenie informacji uzupełniających. W dniu 15 czerwca 2017 r. Kambodża odpowiedziała na to wezwanie, w wyniku czego jej wniosek uznano za kompletny.

(6)

W swojej odpowiedzi Kambodża wykazała, że podjęto wysiłki, aby przemysł rowerowy uczynić bardziej samodzielnym dzięki inwestycjom mającym na celu utworzenie dalszych linii produkcyjnych (służących np. do spawania lub malowania bądź produkcji ram lub obręczy). Kambodża wyjaśniła również, że producentom oferowano zachęty do zaopatrywania się w akcesoria rowerowe i materiały opakowaniowe u dostawców lokalnych w celu zwiększenia wartości dodanej wytwarzanej w Kambodży. W rezultacie Kambodża prowadzi obecnie własną politykę przyciągania inwestorów polegającą na tworzeniu klastrów przemysłowych w specjalnych strefach ekonomicznych w celu wspierania przemysłu rowerowego.

(7)

Kambodża podkreśla, że dodatkowy czas jest istotny, aby utrzymać tempo rozwoju kambodżańskiego przemysłu rowerowego i aby nowe projekty przyniosły rezultaty, w szczególności w zakresie wspierania inwestycji w innych krajach członkowskich ASEAN, co przyczyni się do zaspokojenia potrzeb kambodżańskiego przemysłu rowerowego w zakresie jakości i cen części rowerowych.

(8)

Na podstawie dodatkowych informacji można uznać, że przemysł rowerowy w Kambodży cieszy się obecnie zadowalającym poziomem autonomii, a dane zawarte w przedstawionym sprawozdaniu wskazują, że stałe spełnienie reguły pochodzenia, które umożliwiałoby wykorzystanie do 70 % materiałów niepochodzących z przywozu, jest obecnie osiągalne. Mając na uwadze tę poprawę, nie ma potrzeby przedłużania odstępstwa na długi okres ani obejmowania zakresem odstępstwa dużej liczby sztuk przywożonych do Unii. Jako że odstępstwo na 2016 r. dotyczyło 150 000 sztuk, do wspierania Kambodży w dążeniu do pełnego usamodzielnienia przemysłu wystarczy odstępstwo obejmujące 100 000 sztuk.

(9)

Niemniej jednak, jak wyjaśniła Kambodża w swoim wniosku, pełne wykorzystanie odstępstwa jest uzależnione od rytmu sezonowego, w którym okres zamawiania części (od października do grudnia) jest oddzielony od okresu przywozu tych części z innych krajów (od maja następnego roku do marca kolejnego roku). Aby odstępstwo mogło przynieść korzystne skutki, konieczne wydaje się więc udzielenie go na odpowiednio długi okres. Z tego samego powodu niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(10)

Aby umożliwić skuteczne monitorowanie funkcjonowania odstępstwa, niezbędne jest nałożenie na władze Kambodży obowiązku regularnego powiadamiania Komisji o szczegółach świadectw pochodzenia na formularzu A wydanych w ramach odstępstwa.

(11)

Odstępstwo powinno dotyczyć wszystkich produktów objętych pozycją HS 8712 wykorzystujących części objęte pozycją HS 8714, pochodzące z Malezji.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

—

„Derogation — Commission Implementing Regulation (EU) 2018/348”.

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/28

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

W dniu 6 marca 2018 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zdecydował się dodać trzy wpisy do wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/30

(1)

Dyrektywa 2001/18/WE określa wymogi dotyczące oceny ryzyka organizmów zmodyfikowanych genetycznie („GMO”) dla środowiska naturalnego.

(2)

W dniu 4 grudnia 2008 r. Rada przyjęła konkluzje w sprawie GMO, w których podkreśliła konieczność aktualizacji i ulepszenia oceny ryzyka GMO dla środowiska naturalnego, w szczególności w zakresie oceny długoterminowych skutków dla środowiska.

(3)

Na wniosek Komisji Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął w październiku 2010 r. opinię naukową określającą wytyczne w sprawie oceny ryzyka środowiskowego przeprowadzanej dla roślin zmodyfikowanych genetycznie (2) („wytyczne”), która jest aktualizacją wcześniejszych wytycznych. Inne wytyczne wydane przez EFSA i Europejską Agencję Leków są istotne pod kątem oceny ryzyka dla środowiska naturalnego związanego z GMO innymi niż rośliny.

(4)

Art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/412 (3) stanowi, że do dnia 3 kwietnia 2017 r. Komisja musi zaktualizować załączniki do dyrektywy 2001/18/WE w odniesieniu do oceny ryzyka środowiskowego, mając na uwadze uwzględnienie wytycznych, które nie są prawnie wiążące.

(5)

Do dyrektywy 2001/18/WE należy włączyć najważniejsze elementy wytycznych w celu dostosowania jej do postępu technicznego i biorąc pod uwagę doświadczenie zdobyte w ocenie ryzyka roślin zmodyfikowanych genetycznie dla środowiska naturalnego. Powinna być przy tym przestrzegana zasada przeprowadzania oceny ryzyka dla środowiska naturalnego w poszczególnych przypadkach.

(6)

Wytyczne zostały zasadniczo przygotowane dla zgłoszeń na potrzeby wprowadzania do obrotu („zgłoszenia zgodnie z częścią C”) zmodyfikowanych genetycznie roślin, podczas gdy załącznik II do dyrektywy 2001/18/WE stosuje się zarówno do zgłoszeń zgodnie z częścią C, jak i do zgłoszeń do celów innych niż wprowadzanie do obrotu („zgłoszenia zgodnie z częścią B”). W związku z tym niektóre wymogi wynikające z włączenia wytycznych do załącznika II powinny mieć zastosowanie tylko do zgłoszeń zgodnie z częścią C, ponieważ byłyby one nieistotne lub nieproporcjonalne w przypadku zgłoszeń zgodnie z częścią B, które zasadniczo dotyczą uwolnień eksperymentalnych.

(7)

Część C załącznika II do dyrektywy 2001/18/WE dotyczy metodyki oceny ryzyka dla środowiska naturalnego. Należy ją zaktualizować w celu uwzględnienia w szczególności terminologii używanej do opisu sześciu kroków podejścia do oceny zawartego w wytycznych.

(8)

Część D załącznika II do dyrektywy 2001/18/WE ma zastosowanie do wniosków z oceny ryzyka dla środowiska naturalnego i zawiera dwie odrębne sekcje dotyczące odpowiednio GMO innych niż rośliny wyższe (sekcja D.1) i zmodyfikowanych genetycznie roślin wyższych (sekcja D.2). W wytycznych bierze się pod uwagę siedem konkretnych obszarów ryzyka, które należy uwzględnić w ocenie ryzyka GMO dla środowiska naturalnego w celu wyciągnięcia wniosków. Należy zatem zaktualizować strukturę i treść sekcji D.2 w załączniku II, aby odzwierciedlić te obszary ryzyka.

(9)

Jeżeli ocena ryzyka dla środowiska naturalnego dotyczy rośliny genetycznie zmodyfikowanej odpornej na herbicydy, jej zakres powinien być zgodny z dyrektywą 2001/18/WE. Ocena ryzyka środowiskowego stosowania środka ochrony roślin, w tym na roślinie zmodyfikowanej genetycznie, wchodzi w zakres rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (4) i jest przeprowadzana na szczeblu państwa członkowskiego w celu uwzględnienia szczególnych warunków rolnych.

(10)

Załącznik III B do dyrektywy 2001/18/WE określa informacje wymagane w zgłoszeniach dotyczących uwolnień zmodyfikowanych genetycznie roślin wyższych i ma zastosowanie zarówno do zgłoszeń zgodnie z częścią C, jak i do zgłoszeń zgodnie z częścią B. Należy zmienić jego strukturę, treść i poziom szczegółowości, aby zapewnić jego zgodność z wytycznymi. Jako że większość zmian wynikających z wytycznych dotyczy oceny ryzyka dla środowiska naturalnego dla zgłoszeń zgodnie z częścią C oraz w celu zapewnienia przejrzystości i wprowadzenia uproszczeń dla zgłaszających i właściwych organów, należy zmienić strukturę załącznika III B, oddzielając wymogi dotyczące zgłoszeń zgodnie z częścią C od wymogów dotyczących zgłoszeń zgodnie z częścią B.

(11)

Większość wniosków o zezwolenie na wprowadzenie do obrotu roślin zmodyfikowanych genetycznie składanych jest zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (5). W celu uproszczenia należy zatem w miarę możliwości dostosować kolejność informacji wymaganych dla zgłoszeń zgodnie z częścią C w załączniku III B do dyrektywy 2001/18/WE z kolejnością przyjętą w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 503/2013 (6).

(12)

W załączniku IV do dyrektywy 2001/18/WE określono dodatkowe wymogi w zakresie informacji tylko w odniesieniu do zgłoszeń zgodnie z częścią C. Wymogi określone w tym załączniku dotyczące metod wykrywania należy zaktualizować w związku z postępem technicznym, w szczególności w odniesieniu do przedkładania materiałów przez zgłaszających.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 30 dyrektywy 2001/18/WE,

9.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/46

(1)

Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła, rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1795 (2), ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej („płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco”) pochodzących z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy oraz zakończyła dochodzenie dotyczące przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej pochodzących z Serbii („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”).

(2)

W trakcie dochodzenia, które doprowadziło do nałożenia tego cła, pięciu producentów eksportujących z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy złożyło zobowiązania cenowe. Ponieważ te zobowiązania zostały złożone po dodatkowym ujawnieniu ostatecznych ustaleń, które nastąpiło na późnym etapie dochodzenia, Komisja nie była w stanie przeanalizować przed terminem przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, czy takie zobowiązania cenowe mogły zostać zaakceptowane. Dlatego też, mając na uwadze te nadzwyczajne okoliczności, Komisja zobowiązała się do zakończenia analizy tych pięciu zobowiązań na późniejszym etapie. Po zakończeniu dochodzenia i publikacji rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych szósty producent eksportujący złożył zobowiązanie cenowe.

(3)

W dniu 18 grudnia 2017 r. Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony o ocenie propozycji zobowiązań, na podstawie której zamierza odrzucić wszystkie propozycje zobowiązań („ocena Komisji”). W oparciu o te informacje zainteresowane strony złożyły pisemne zgłoszenia zawierające uwagi co do tej oceny oraz, w niektórych przypadkach, dalsze zmiany przedstawionych propozycji. Ponadto zainteresowane strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie, uzyskały taką możliwość.

(4)

W dniu 3 stycznia 2018 r. Komisja otrzymała wniosek od rządu Ukrainy o przeprowadzenie konsultacji na podstawie art. 50 a układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą (3). Konsultacje te przeprowadzono w dniu 26 stycznia 2018 r. Uwagi pisemne zostały przedłożone w dniu 31 stycznia 2018 r.

(5)

Adekwatność i wykonalność wszystkich zobowiązań zostały ocenione w świetle obowiązujących przepisów, w tym układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą w przypadku ukraińskiego producenta eksportującego.

(6)

Producent eksportujący zaproponował jedną minimalną cenę importową (MCI) za tonę dla pewnej wielkości wywozu do Unii i drugą – wyższą – MCI dla wielkości przekraczającej ten poziom wywozu. Producent eksportujący zaproponował również mechanizm korekty cen.

(7)

Zobowiązanie oparte na średniej MCI jest niewystarczające, ponieważ nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Jak stwierdzono w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja uznała, że środek w formie stałej kwoty za tonę dla danego przedsiębiorstwa precyzyjniej niż MCI odzwierciedla szkodę spowodowaną przez producenta eksportującego, u którego wykryto stosowanie dumpingu. Gwarantuje on również, że w przeciwieństwie do MCI, cło usuwa szkodę w całości, zapewniając natychmiastową ochronę przemysłowi Unii. Ponadto zobowiązanie obejmuje transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi. Sam charakter takich powiązań stwarza liczne możliwości wzajemnej kompensacji. Wszelkie transakcje, pożyczki lub dotacje między dwoma podmiotami powiązanymi mogłyby zostać wykorzystane w celu skompensowania MCI. Komisja nie jest w stanie monitorować tych transakcji i nie dysponuje odpowiednimi wskaźnikami, które pozwoliłyby jej na sprawdzenie, czy transakcje te są rzeczywiste, czy mają charakter kompensacyjny.

(8)

Ponadto przyjęcie zobowiązania byłoby niepraktyczne. Producent eksportujący posiada przedsiębiorstwa powiązane w kilku państwach członkowskich, a niektóre z tych przedsiębiorstw przetwarzają produkt objęty postępowaniem. Producent eksportujący sprzedaje również inne produkty klientom w Unii, a jego importer powiązany sprzedaje produkty podobne z innych źródeł. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować takich rodzajów działalności oraz wdrożenia dwóch różnych MCI w zależności od wielkości wywozu.

(9)

W odpowiedzi na ocenę Komisji producent eksportujący stwierdził, że MCI zaproponowana w przedstawionych przez niego zobowiązaniach usuwa szkodliwe skutki dumpingu, gdyż taka sama MCI została zaproponowana przez Komisję na etapie dochodzenia. Producent eksportujący wskazał, że odnośna MCI jest oparta na średnich ważonych cenach przywozu wszystkich rodzajów produktu. W związku z tym odnośna MCI nie przynosiłaby szkody producentom unijnym, gdyż rodzaje produktu o niższym poziomie cen zostałyby umieszczone na wyższym poziomie cen niż powinny, co równoważyłoby rodzaje produktu o wyższym poziomie cen. Gdyby zastosować tę logikę do rodzajów produktu wchodzących w skład jego wywozu w okresie objętym dochodzeniem, według producenta eksportującego odnośna MCI byłaby wystarczająca do usunięcia szkodliwych skutków dumpingu. Ponadto producent eksportujący stwierdził, że odnośna MCI nie powinna być dostosowana w związku ze sprzedażą poprzez powiązane przedsiębiorstwo, między innymi ze względu na sposób, w jaki jego cena eksportowa została ustalona w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych. Producent eksportujący stwierdził następnie, że wzajemna kompensacja nie jest możliwa z szeregu powodów, w szczególności dlatego, że wzajemna kompensacja zostałaby wykazana w sprawozdaniach rocznych producenta eksportującego i powiązanych z nim przedsiębiorstw. Producent eksportujący zmienił również swoją propozycję zobowiązań. W nowej propozycji producent eksportujący zobowiązał się do zaprzestania odsprzedaży płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco przez powiązane z nim podmioty w Unii oraz do wykazywania w sprawozdaniach sprzedaży innych produktów w Unii.

(10)

W odniesieniu do uwagi, że proponowana MCI usuwa szkodliwe skutki dumpingu, gdyż jest taka sama jak MCI zaproponowana przez Komisję na etapie dochodzenia, Komisja odnotowała, że ostatecznie rozwiązanie to zostało odrzucone. Przyczyny tego odrzucenia zostały podane między innymi w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, które podsumowano w motywie 7 powyżej. Uwaga dotycząca oparcia MCI na średnich ważonych cenach przywozu nie miała wpływu na wniosek, że odnośna MCI nie usuwa szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do najdroższych rodzajów produktu. Komisja nie była w stanie znaleźć danych na poparcie twierdzenia, że odnośna MCI usuwałaby szkodliwe skutki dumpingu ze względu na rodzaje produktu wchodzące w skład wywozu w okresie objętym dochodzeniem. Wnioskodawca również nie przedstawił takich danych. Komisja uznała, że nawet gdyby dysponowała danymi na poparcie tego twierdzenia, nic nie stoi na przeszkodzie, by doszło do przesunięcia w składzie rodzajów produktu w kierunku rodzajów produktu o wyższym poziomie cen. Co więcej, samo zastosowanie odnośnej MCI mogłoby sprzyjać takiemu przesunięciu. Jeśli chodzi o uwagę, że odnośna MCI nie powinna być dostosowana w związku ze sprzedażą poprzez powiązane przedsiębiorstwo, Komisja może zgodzić się, że rzeczywiście uwzględniając okoliczności sprawy w okresie objętym dochodzeniem i w szczególności sposób ustalenia ceny eksportowej dla odnośnego producenta eksportującego w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, dostosowanie to nie byłoby uzasadnione. Nie ma jednak gwarancji, że okoliczności te nie ulegną zmianie, zwłaszcza że odnośne przedsiębiorstwa są powiązane. Ponadto, jeśli chodzi o zmianę propozycji i ryzyko wzajemnej kompensacji, Komisja odnotowała, że o ile zobowiązanie do powstrzymania się od odsprzedaży produktu objętego postępowaniem ograniczyłoby część ryzyka wzajemnej kompensacji, nadal pozostaje podstawowa kwestia, czyli odnośnej MCI stosowanej w odniesieniu do transakcji między powiązanymi podmiotami. Takie powiązanie między dwoma podmiotami stwarza wiele możliwości wzajemnej kompensacji, czego Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować. Nie wszystkie te możliwości byłyby wykazywane w sprawozdaniach rocznych, a w odniesieniu do tych, które byłyby, Komisja nie dysponowałaby właściwymi danymi porównawczymi umożliwiającymi jej ocenę, czy mają one charakter kompensacyjny. Zobowiązanie obejmujące powiązaną sprzedaż może być zaakceptowane jedynie, jeśli produkt objęty postępowaniem jest ostatecznie odsprzedawany niezależnemu klientowi i do tych transakcji można zastosować odnośną odpowiednio skorygowaną MCI. Nie jest to możliwe, jeśli produkt objęty postępowaniem jest przetwarzany na inny produkt.

(11)

Producent eksportujący zaproponował jedną MCI za tonę dla całego swojego wywozu.

(12)

Zobowiązanie oparte na średniej MCI jest niewystarczające, ponieważ nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Jak stwierdzono w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja uznała, że środek w formie stałej kwoty za tonę dla danego przedsiębiorstwa precyzyjniej niż jedna MCI odzwierciedla szkodę spowodowaną przez producenta eksportującego, u którego wykryto stosowanie dumpingu. Gwarantuje on również, że w przeciwieństwie do jednej MCI, cło usuwa szkodę w całości, zapewniając natychmiastową ochronę przemysłowi Unii. Zobowiązanie jest także nieodpowiednie, ponieważ producent eksportujący nie zaproponował mechanizmu korekty, podczas gdy ceny płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco podlegają znacznym wahaniom w miarę upływu czasu.

(13)

Ponadto przyjęcie zobowiązania byłoby niepraktyczne. Ze względu na globalną strukturę i działalność w zakresie sprzedaży producenta eksportującego proponowane zobowiązanie cenowe nie mogłoby być skutecznie monitorowane i dopuszczałoby wiele możliwości wzajemnej kompensacji cen. Producent eksportujący posiada wiele przedsiębiorstw powiązanych w kilku państwach członkowskich Unii i poza nią. Ponadto producent eksportujący sprzedaje również inne produkty w Unii. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować takich rodzajów działalności.

(14)

Producent eksportujący zaproponował jedną MCI za tonę dla całego swojego wywozu, skorygowaną w przypadku sprzedaży za pośrednictwem jego przedsiębiorstwa handlowego w Unii.

(15)

Zobowiązanie oparte na średniej MCI jest niewystarczające, ponieważ nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Jak stwierdzono w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja uznała, że środek w formie stałej kwoty za tonę dla danego przedsiębiorstwa precyzyjniej niż MCI odzwierciedla szkodliwy dumping ustalony w odniesieniu do producenta eksportującego. Gwarantuje on również, że w przeciwieństwie do MCI, cło usuwa szkodliwy dumping w całości, zapewniając natychmiastową ochronę przemysłowi Unii. Zobowiązanie jest także nieodpowiednie, ponieważ producent eksportujący nie zaproponował mechanizmu korekty, podczas gdy ceny płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco podlegają znacznym wahaniom w miarę upływu czasu.

(16)

Ponadto przyjęcie zobowiązania byłoby niepraktyczne. Z uwagi na fakt, że producent eksportujący sprzedaje inne produkty do Unii, proponowane zobowiązanie cenowe nie może być skutecznie monitorowane i dopuszcza możliwości wzajemnej kompensacji cen. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować takich rodzajów działalności.

(17)

W odpowiedzi na ocenę Komisji producent eksportujący stwierdził, że Komisja nie odniosła się do faktu, że jego propozycja odzwierciedlała propozycję Komisji przedstawioną na etapie dochodzenia. Producent eksportujący zażądał wyjaśnienia, dlaczego jego propozycja odzwierciedlająca propozycję Komisji nie jest odpowiednia. Producent eksportujący stwierdził, że zaproponowana przez niego MCI jest wyższa niż ta zaproponowana przez Komisję podczas dochodzenia i w związku z tym MCI zaproponowana w ramach zobowiązania z definicji usuwa szkodę dla przemysłu Unii. Ponadto producent eksportujący podnosił, że nie ma różnicy między MCI a cłem specyficznym za tonę, jeśli chodzi o usunięcie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do najdroższego produktu, a zatem że argument ten jest nieadekwatny. Producent eksportujący argumentował, że fakt, iż sprzedaje inne produkty w Unii, nie stwarza automatycznie ryzyka wzajemnej kompensacji. Ponadto stwierdził, że faktury w ramach zobowiązania zapobiegłyby jakiemukolwiek ryzyku obchodzenia lub wzajemnej kompensacji dokładnie w taki sam sposób, jak ważna faktura handlowa zaproponowana w dokumencie w sprawie ujawnienia ostatecznych ogólnych ustaleń.

(18)

Komisja odnotowała, że jej ocena jest ważna nie tylko w kwestii podobieństw między propozycją zobowiązań a jednym z wariantów rozważanych na etapie dochodzenia – w motywie 15 powyżej Komisja przypomina i podsumowuje część rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, wyjaśniając, dlaczego wariant ten musiał zostać odrzucony. To samo uzasadnienie ma zastosowanie do uwagi producenta eksportującego, w której porównuje on faktury w ramach zobowiązania z jednym z rozwiązań rozważanych podczas dochodzenia i ostatecznie odrzuconym przez Komisję. Fakt, że MCI zaproponowana przez producenta eksportującego jest wyższa niż MCI rozważana przez Komisję w pewnym momencie dochodzenia nie oznacza, że z definicji usuwa ona szkodliwe skutki dumpingu. Różnica jest niewielka i nie miała wpływu na uzasadnienie, zgodnie z którym średnia MCI jest niewystarczająca, ponieważ nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Również nieuzasadniona jest uwaga, w której stwierdza się, że MCI i cło specyficzne są równie nieskuteczne w tej kwestii. W przeciwieństwie do MCI cło specyficzne zmusza importerów do płacenia więcej za droższe rodzaje produktu, gdyż cena rynkowa danego rodzaju produktu jest jednym z elementów ceny, którą płacą, a drugim elementem jest cło. Inaczej jest w przypadku MCI, która jest taka sama dla wszystkich rodzajów produktu. Ponadto sprzedaż innych produktów w Unii faktycznie może być wykorzystana do wzajemnej kompensacji jedynie, jeśli są one sprzedawane temu samemu klientowi co płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco. Komisja odnotowała jednak, że wzajemna kompensacja i ryzyko wzajemnej kompensacji to dwie różne koncepcje. Komisja wie na przykład, że producent eksportujący sprzedaje inne produkty w Unii, lecz nie posiada danych dotyczących jego klientów nabywających te inne produkty. W szczególności, producent eksportujący nie zaprzeczył, że sprzedaje inne produkty klientom, którzy kupują od niego płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco, ani nie zobowiązał się, że nie będzie tego czynił w przyszłości. Sytuacja ta, mimo że nie dowodzi istnienia wzajemnej kompensacji, wyraźnie stwarza ryzyko wzajemnej kompensacji, którego Komisja nie jest w stanie monitorować.

(19)

Producent eksportujący zaproponował dwie MCI za tonę, jedną dla arkuszy, a drugą dla zwojów. Producent eksportujący zaproponował również mechanizm korekty cen oraz, w ramach zmienionego zobowiązania, zobowiązał się sprzedawać produkt objęty postępowaniem wyłącznie bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii i nie sprzedawać innych produktów klientom nabywającym od niego w Unii płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco.

(20)

Producent eksportujący złożył zobowiązanie po zakończeniu dochodzenia i zobowiązanie to powinno zostać odrzucone. O ile zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, w wyjątkowych okolicznościach, zobowiązania mogą być proponowane po upływie okresu, w którym można składać oświadczenia na podstawie art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, o tyle takie zobowiązania powinny zostać przedstawione w rozsądnym czasie przed zakończeniem dochodzenia.

(21)

Jednak nawet jeżeli takie zobowiązanie zostałoby złożone w terminie, zobowiązanie oparte na dwóch średnich MCI jest niewystarczające, ponieważ nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Jak stwierdzono w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja uznała, że środek w formie stałej kwoty za tonę dla danego przedsiębiorstwa precyzyjniej niż MCI odzwierciedla szkodliwy dumping ustalony w odniesieniu do producenta eksportującego. Gwarantuje on również, że w przeciwieństwie do MCI, cło usuwa szkodliwy dumping w całości, zapewniając natychmiastową ochronę przemysłowi Unii.

(22)

Ponadto przyjęcie zobowiązania byłoby niepraktyczne. Ze względu na globalną strukturę i działalność w zakresie sprzedaży producenta eksportującego proponowane zobowiązanie cenowe nie mogłoby być skutecznie monitorowane i dopuszczałoby wiele możliwości wzajemnej kompensacji cen. Producent eksportujący posiada wiele przedsiębiorstw powiązanych i sprzedaje inne wyroby ze stali do Unii. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować takich rodzajów działalności.

(23)

W odpowiedzi na ocenę Komisji producent eksportujący stwierdził, że nie zgadza się z tą oceną, podkreślając jednocześnie znaczenie jego dodatkowych zobowiązań do korzystania jedynie z jednego kanału sprzedaży i do nieprowadzenia sprzedaży innych produktów klientom nabywającym od niego płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco.

(24)

W odniesieniu do dodatkowych zobowiązań Komisja odnotowała, że jeśli chodzi o globalną strukturę producenta eksportującego i globalną strukturę jego klientów, nie jest możliwe monitorowanie wszystkich ewentualnych możliwości wzajemnej kompensacji. Na przykład jeśli przedsiębiorstwa objęte zobowiązaniem nie sprzedają innych produktów klientom nabywającym w Unii płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco, nic nie stoi na przeszkodzie, by powiązane z nimi przedsiębiorstwa, w Unii bądź poza nią, przeprowadzały potencjalnie wzajemnie kompensujące transakcje z tymi klientami lub z powiązanymi z nimi podmiotami. Producent eksportujący nie zgodził się z oceną adekwatności jego propozycji, jednak nie przedstawił żadnych dodatkowych argumentów podważających wniosek wyciągnięty przez Komisję.

(25)

Producent eksportujący zaproponował najpierw różne MCI za tonę, w zależności od rodzaju produktu. Następnie zmienił swoje zobowiązanie i zaproponował jedną MCI za tonę dla wszystkich rodzajów produktów z mechanizmem korekty opartym na średniej cenie płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco. Ponadto producent eksportujący zaproponował roczny pułap ilościowy i zobowiązał się do sprzedaży wyłącznie do jego przedsiębiorstwa powiązanego w Unii i jedynie w celu dalszego przetwarzania.

(26)

Zobowiązanie oparte na średniej MCI jest niewystarczające, ponieważ nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Jak stwierdzono w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja uznała, że środek w formie stałej kwoty za tonę dla danego przedsiębiorstwa precyzyjniej niż MCI odzwierciedla szkodliwy dumping ustalony w odniesieniu do producenta eksportującego. Gwarantuje on również, że w przeciwieństwie do MCI, cło usuwa szkodliwy dumping w całości, zapewniając natychmiastową ochronę przemysłowi Unii. Ponadto zobowiązanie obejmuje transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi. Sam charakter takich powiązań stwarza liczne możliwości wzajemnej kompensacji. Wszelkie transakcje, pożyczki lub dotacje między dwoma podmiotami powiązanymi mogłyby zostać wykorzystane w celu skompensowania MCI. Komisja nie jest w stanie monitorować tych transakcji i nie dysponuje odpowiednimi wskaźnikami, które pozwoliłyby jej na sprawdzenie, czy transakcje te są rzeczywiste czy mają charakter kompensacyjny.

(27)

Przyjęcie zobowiązania byłoby również niepraktyczne. Ze względu na globalną strukturę i działalność w zakresie sprzedaży producenta eksportującego proponowane zobowiązanie cenowe nie mogłoby być skutecznie monitorowane i dopuszczałoby wiele możliwości wzajemnej kompensacji cen. Ponadto przedsiębiorstwa powiązane w Unii także produkują i sprzedają produkt podobny. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować takich rodzajów działalności.

(28)

W odpowiedzi na ocenę Komisji producent eksportujący stwierdził, że Komisja przeoczyła dwa kluczowe elementy jego propozycji, mianowicie pułap ilościowy i zobowiązanie dotyczące zastosowania końcowego (tj. jedynie dalsze przetwarzanie). Według producenta eksportującego te dwa zobowiązania gwarantują, że ustałby przywóz po cenach dumpingowych, gdyż produkt objęty postępowaniem nie byłby przywożony na wolny rynek unijny. Producent eksportujący stwierdził następnie, że w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych Komisja nie stwierdziła szkody na rynku sprzedaży wewnętrznej. Mimo tych argumentów producent eksportujący, działając w duchu pełnej współpracy, zmienił swoją propozycję, oferując dwadzieścia dwie MCI w oparciu o rodzaje produktu. W odniesieniu do ryzyka wzajemnej kompensacji producent eksportujący stwierdził, że skoro nie będzie sprzedaży na wolnym rynku, nie ma faktycznego znaczenia, po jakiej cenie minimalnej produkt objęty postępowaniem jest sprzedawany w ramach grupy. Ponieważ taka cena minimalna jest nieistotna, równie nieistotne jest ryzyko wzajemnej kompensacji. Producent eksportujący stwierdził ponadto, że transakcje w ramach grupy prowadzone są na podstawie przyjętej przez grupę polityki cen transferowych, a zatem nie mogą być wykorzystywane w celu wzajemnej kompensacji.

(29)

W okresie objętym dochodzeniem producent eksportujący nie sprzedawał płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco powiązanym z nim podmiotom w Unii. Ponadto, w przeciwieństwie do tego, co zasugerował producent eksportujący, sprzedaż wewnątrz grupy płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco przeznaczonych do dalszego przetwarzania nie została wykluczona z ustalenia dotyczącego szkodliwego dumpingu w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych. Sprzedaż ta jest obecnie objęta obowiązującym cłem i ustalenie to nie może zostać cofnięte poprzez zobowiązanie. Uwzględniając fakt, że argument producenta eksportującego dotyczący braku możliwości wzajemnej kompensacji w ramach grupy oparty jest na nieprawidłowym założeniu, że sprzedaż w ramach grupy w celu dalszego przetwarzania nie skutkuje szkodliwym dumpingiem, argument ten został odrzucony. Co więcej, wewnętrzna polityka grupy dotycząca cen transferowych jest własną wewnętrzną decyzją grupy i jako taka nie stanowi wystarczającej gwarancji, że nie będzie miała miejsce wzajemna kompensacja. A nawet gdyby stanowiła taką gwarancję, wzajemna kompensacja w ramach grupy mogłaby być dokonywana innymi metodami niż sprzedaż towarów. Zobowiązanie obejmujące powiązaną sprzedaż może być zaakceptowane jedynie, jeśli produkt objęty postępowaniem jest ostatecznie odsprzedawany niezależnemu klientowi i do tych transakcji można zastosować odnośną odpowiednio skorygowaną MCI. Nie jest to możliwe, jeśli produkt objęty postępowaniem jest przetwarzany na inny produkt. Propozycja dwudziestu dwóch MCI w oparciu o grupy rodzajów produktu nie mogła zostać zaakceptowana, gdyż nie byłoby możliwe jej skuteczne monitorowanie przez organy celne.

(30)

W swojej pierwotnej propozycji producent eksportujący zaproponował dwa scenariusze. Pierwszy scenariusz opiera się na jednej MCI za tonę (średnia cena w okresie objętym dochodzeniem, powiększona o cło i skorygowana w celu uwzględnienia wzrostu cen surowców po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem) oraz zakłada możliwość sprzedaży poniżej tej MCI z uwzględnieniem cła. Drugi scenariusz opiera się na niższej MCI za tonę (bez korekty z tytułu wzrostu cen surowców po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem) i nie dopuszcza możliwości sprzedaży poniżej MCI. Następnie producent eksportujący zmienił swoją propozycję, dodając roczny pułap ilościowy w przypadku sprzedaży w ramach zobowiązania.

(31)

Komisja nie akceptuje tzw. klauzuli swobodnego wyboru, zakładającej, że producent eksportujący może sprzedawać w ramach zobowiązania i równolegle poniżej MCI z uwzględnieniem cła. W związku z tym możliwy do rozpatrzenia jest jedynie scenariusz drugi. Przyjęcie takiej klauzuli dopuściłoby funkcjonowanie mechanizmu wzajemnej kompensacji, w którym transakcje na poziomie MCI mogłyby być kompensowane przez transakcje po cenach poniżej MCI.

(32)

W art. 50 układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą wyrażono preferencje dla zobowiązań, pod warunkiem że Komisja otrzyma możliwe do zrealizowania zobowiązanie, które jest odpowiednie, a jego zaakceptowanie nie jest uważane za niepraktyczne. W omawianym przypadku, z przyczyn wyjaśnionych poniżej, Komisja nie otrzymała możliwego do zrealizowania zobowiązania i w związku z tym wspomniane preferencje nie mogą zostać uwzględnione.

(33)

W ocenie Komisji istnieje kilka powodów, dla których zobowiązanie jest nieodpowiednie. Jest ono oparte na jednej średniej MCI i dlatego nie usunie szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych. Jak stwierdzono w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja uznała, że środek w formie stałej kwoty za tonę dla danego przedsiębiorstwa precyzyjniej niż MCI odzwierciedla szkodliwy dumping ustalony w odniesieniu do producenta eksportującego. Gwarantuje on również, że w przeciwieństwie do MCI, cło usuwa szkodliwy dumping w całości, zapewniając natychmiastową ochronę przemysłowi Unii. Producent eksportujący nie zaproponował korekty z tytułu sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem jego przedsiębiorstw powiązanych. Ceny płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco podlegają znacznym wahaniom w miarę upływu czasu, jednak wspomniany producent eksportujący nie zaproponował mechanizmu korekty. Co więcej, tylko dwa z trzech zakładów produkcyjnych, które dokonywały wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem, są uwzględnione w zobowiązaniu. Producent eksportujący zaproponował także, że jego sprzedaż podmiotom powiązanym w Unii byłaby objęta warunkami zobowiązania. Sam charakter takich powiązań stwarza liczne możliwości wzajemnej kompensacji. Wszelkie transakcje, pożyczki lub dotacje między dwoma podmiotami powiązanymi mogłyby zostać wykorzystane w celu skompensowania MCI. Komisja nie jest w stanie monitorować tych transakcji i nie dysponuje odpowiednimi wskaźnikami, które pozwoliłyby jej na sprawdzenie, czy transakcje te są rzeczywiste czy mają charakter kompensacyjny.

(34)

Przyjęcie zobowiązania byłoby również niepraktyczne. Ze względu na globalną strukturę i działalność w zakresie sprzedaży producenta eksportującego proponowane zobowiązanie cenowe nie mogłoby być skutecznie monitorowane i dopuszczałoby wiele możliwości wzajemnej kompensacji cen. Producent eksportujący posiada kilka przedsiębiorstw powiązanych w różnych państwach członkowskich Unii i poza nią, a niektóre z tych przedsiębiorstw produkują i sprzedają produkt podobny. Producent eksportujący sprzedaje do Unii za pośrednictwem co najmniej jednego takiego przedsiębiorstwa. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować takich rodzajów działalności.

(35)

W odpowiedzi na ocenę Komisji producent eksportujący przedłożył trzecią wersję swojej propozycji zobowiązań. W nowej wersji propozycji producent eksportujący zaproponował cztery różne MCI i zobowiązał się do niedokonywania sprzedaży poniżej tych cen. Według producenta eksportującego ta zmiana została dokonana, mimo że Komisja uznała za możliwe do przyjęcia zastosowanie pojedynczej MCI dla wszystkich rodzajów produktu na etapie dochodzenia, które doprowadziło do wprowadzenia cła. Producent eksportujący zobowiązał się ponadto do uwzględnienia w propozycji zobowiązań trzeciego zakładu produkcyjnego, do niedokonywania sprzedaży w Unii produktu objętego postępowaniem poprzez powiązane z nim podmioty, do przekazania szczegółowych danych dotyczących sprzedaży w Unii pozostałych produktów jego unijnym klientom nabywającym od niego płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco, a także do niedokonywania sprzedaży poza Unią produktu objętego postępowaniem i pozostałych produktów jego unijnym klientom nabywającym od niego płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco. Ostatecznie producent eksportujący zaproponował niższy roczny pułap ilościowy. Producent eksportujący zaproponował, by sprzedaż poza tym pułapem objęta była obowiązującym cłem antydumpingowym.

(36)

Poza wspomnianymi zobowiązaniami w trakcie konsultacji rząd Ukrainy zaproponował przekazanie Komisji danych statystycznych dotyczących wywozu produktu objętego postępowaniem oraz utworzenie grupy ekspertów, która ułatwiłaby wymianę danych statystycznych i innych informacji.

(37)

W dniu 5 lutego 2018 r. producent eksportujący wprowadził kolejną zmianę w swojej propozycji zobowiązań. Producent eksportujący stwierdził, że cała jego sprzedaż podlega rygorystycznej polityce ustalania cen na poziomie grupy, co uniemożliwia wzajemną kompensację. Producent eksportujący stwierdził ponadto, że regularne kontrole organów podatkowych, zarówno w Unii, jak i w Szwajcarii, dokładnie weryfikują politykę cenową grupy. Mimo tego producent eksportujący zobowiązał się do niedokonywania sprzedaży płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco wyprodukowanych w Unii i innych produktów wyprodukowanych przez grupę jego klientom nabywającym płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco, którzy kupują produkt objęty postępowaniem. Miałoby to zastosowanie do jego wszystkich klientów z wyjątkiem jednego, który nabywałby płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco na Ukrainie, w Unii oraz pozostałe produkty wytwarzane przez grupę.

(38)

Jeśli chodzi o uwagę, że Komisja uznała za możliwe do przyjęcia zastosowanie pojedynczej MCI dla wszystkich rodzajów produktu na etapie dochodzenia, Komisja odnotowała, że rozwiązanie to zostało ostatecznie odrzucone. Przyczyny tego odrzucenia zostały podane między innymi w motywach 632 i 655 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, które podsumowano w motywie 33 powyżej.

(39)

Propozycja ta pozostaje nieodpowiednia z szeregu powodów. W obrębie czterech zaproponowanych grup MCI w jednej z nich nie odnotowano właściwie żadnej sprzedaży, w kolejnej istniał wariant cenowy, a w dwóch pozostałych grupach – istotne warianty cen. MCI oparte na średnich cenach w każdej grupie nie usuną zatem szkodliwych skutków dumpingu w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu, w szczególności tych najdroższych w każdej grupie. Dodatkowo poziomy MCI zostały ustalone w sposób całkowicie dowolny. Komisji nie przedstawiono żadnych danych uzasadniających różnice w MCI. Ponadto, mimo że ceny płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco podlegają znacznym wahaniom w miarę upływu czasu, wspomniany producent eksportujący nadal nie zaproponował mechanizmu korekty.

(40)

Przyjęcie proponowanego zobowiązania jest w dalszym ciągu niepraktyczne. Producent eksportujący zobowiązał się do niedokonywania sprzedaży jakichkolwiek produktów jednostkom swoich klientów z Unii mającym siedzibę poza Unią. Zobowiązanie to obejmuje jednak jedynie trzy przedsiębiorstwa produkcyjne i pomija dziesiątki przedsiębiorstw powiązanych, w tym szwajcarskie przedsiębiorstwo handlowe. Nawet jeżeli wszystkie te przedsiębiorstwa uwzględniono by w zobowiązaniu, skuteczne monitorowanie takiego zobowiązania nie byłoby możliwe, biorąc pod uwagę wielkość grupy producenta eksportującego i jej bazę klientów. Producent eksportujący zaproponował wykazywanie w sprawozdaniach sprzedaży innych produktów w Unii jego klientom nabywającym płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco. Komisja nie dysponowałaby jednak odpowiednimi wartościami odniesienia, by sprawdzić, czy transakcje te mają charakter kompensacyjny. Mimo że producent eksportujący zobowiązał się do niedokonywania sprzedaży przez powiązane z nim podmioty w Unii, podmioty te sprzedają produkt podobny na unijnym rynku. Choć wspomniane transakcje mogą dotyczyć tych samych klientów i być w związku z tym wykorzystywane do celów kompensacji, nie są w ogóle objęte zakresem zobowiązania.

(41)

Zmiana w propozycji zobowiązań przedłożona w dniu 5 lutego 2018 r. (tj. dokonywanie sprzedaży tylko produktu objętego postępowaniem wszystkim klientom w Unii nabywającym płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco z wyjątkiem jednego klienta) nie rozwiązuje wspomnianej powyżej kwestii w odniesieniu do wykluczonego klienta. W przypadku innych klientów, biorąc pod uwagę wielkość grupy producenta eksportującego, monitorowanie, czy którekolwiek z przedsiębiorstw powiązanych z producentem eksportującym dokonuje sprzedaży innych produktów klientom w Unii nabywającym płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco lub ich podmiotom powiązanym, nie byłoby możliwe. Wewnętrzna polityka cenowa producenta eksportującego i klienta, któremu producent zamierza sprzedawać produkt, nie stanowi wystarczającej gwarancji, że nie będzie miała miejsce wzajemna kompensacja. Producent eksportujący nie wyjaśnił ponadto, w jaki sposób w kontrolach organów podatkowych w Unii i w Szwajcarii wykrywano by ceny służące wzajemnej kompensacji. Uzgodnienie, że sprzedaż produktu będzie dokonywana po cenie niższej niż cena, której zażądano by w przeciwnym wypadku, nie musi oznaczać przestępstwa w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Jest to część codziennych negocjacji cen.

(42)

Wreszcie, sprzedaż poza rocznym pułapem z uwzględnieniem obowiązującego cła antydumpingowego nie może zostać przyjęta, gdyż mogłaby posłużyć kompensacji. Jest to w zasadzie pewna odmiana klauzul swobodnego wyboru opisanych w motywie 31 powyżej, odłożona w czasie. Zatem przedmiotowa nowa propozycja zwiększa ryzyko wystąpienia wzajemnej kompensacji z uwagi na obniżenie wspomnianego pułapu znacznie poniżej wcześniejszych rocznych wielkości wywozu.

(43)

Pomimo preferencji dla przedsiębiorstw wymienionych w art. 50 układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą przedmiotowa oferta nie może zostać przyjęta, ponieważ jest ona niewystarczająca. Gdyby nawet była ona wystarczająca, z uwagi na wyżej przedstawione powody jej przyjęcie byłoby niepraktyczne. Żaden z wymienionych wyżej problemów nie zostałby w wystarczającym stopniu rozwiązany poprzez wymianę danych statystycznych i utworzenie grupy ekspertów, jak to zaproponował w trakcie konsultacji rząd Ukrainy.

(44)

Z wyżej wymienionych powodów Komisja nie może zaakceptować żadnego z tych zobowiązań.

(45)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o powodach niniejszej decyzji oraz umożliwiono im przedstawienie uwag i złożenie wyjaśnień. Rząd Ukrainy również miał możliwość przeprowadzenia konsultacji zgodnie z art. 50a układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą. Konsultacje z władzami Ukrainy miały miejsce w dniu 26 stycznia 2018 r., a w dniu 31 stycznia 2018 r. rząd Ukrainy przekazał komentarze na piśmie. Ponadto przeprowadzono wiele przesłuchań z udziałem producentów eksportujących objętych postępowaniem i Eurofer, który reprezentował przemysł Unii. Wszelkie otrzymane w tym procesie uwagi zostały omówione powyżej. Ani zgłoszone przez zainteresowane strony uwagi, ani przeprowadzone z rządem Ukrainy konsultacje nie doprowadziły do przyjęcia innego wniosku niż odrzucenie propozycji zobowiązań,