ISSN 1977-0766

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

L 17
European flag  

Wydanie polskie

Legislacja

Rocznik 61
23 stycznia 2018

Spis treści

 

II   Akty o charakterze nieustawodawczym

Strona

 

 

UMOWY MIĘDZYNARODOWE

 

*

Informacja dotycząca daty podpisania i tymczasowego stosowania Traktatu o Wspólnocie Transportowej UE-Bałkany Zachodnie

1

 

*

Informacja w sprawie wejścia w życie Umowy między Unią Europejską a Niezależnym Państwem Samoa dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych

1

 

 

ROZPORZĄDZENIA

 

*

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2018/92 z dnia 18 października 2017 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 658/2014 w odniesieniu do dostosowania do stopy inflacji opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Leków za prowadzenie działań z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi ( 1 )

2

 

*

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2018/93 z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie zwiększenia wartości procentowej środków z budżetu przydzielonych na projekty wspierane poprzez dotacje na działania w ramach podprogramu działań na rzecz środowiska przeznaczonych na projekty wspierające ochronę przyrody i różnorodność biologiczną zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1293/2013 w sprawie ustanowienia programu działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE) i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 614/2007 ( 1 )

5

 

*

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2018/94 z dnia 16 listopada 2017 r. ustalające ryczałtową obniżkę należności celnych przywozowych na przywóz do Hiszpanii sorgo pochodzącego z państw trzecich

7

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/95 z dnia 9 stycznia 2018 r. rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Slavonski med (ChNP)]

9

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/96 z dnia 9 stycznia 2018 r. zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę w specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Oignon doux des Cévennes (ChNP)]

10

 

*

Rozporządzenie Komisji (UE) 2018/97 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniające załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do stosowania substancji słodzących w pieczywie cukierniczym i wyrobach ciastkarskich ( 1 )

11

 

*

Rozporządzenie Komisji (UE) 2018/98 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniające załączniki II i III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 oraz załącznik do rozporządzenia Komisji (UE) nr 231/2012 w odniesieniu do sorbinianu wapnia (E 203) ( 1 )

14

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/99 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/2378 w odniesieniu do formatu i warunków przekazywania rocznej oceny skuteczności automatycznej wymiany informacji oraz wykazu danych statystycznych przekazywanych przez państwa członkowskie do celów oceny dyrektywy Rady 2011/16/UE

29

 

 

DYREKTYWY

 

*

Dyrektywa wykonawcza Komisji (UE) 2018/100 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniająca dyrektywy 2003/90/WE i 2003/91/WE określające środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/53/WE i art. 7 dyrektywy Rady 2002/55/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków badania niektórych odmian gatunków roślin uprawnych i gatunków warzyw ( 1 )

34

 

 

DECYZJE

 

*

Decyzja Rady (WPZiB) 2018/101 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie propagowania skutecznych kontroli wywozu broni

40

 

*

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2018/102 z dnia 19 stycznia 2018 r. zmieniająca załącznik II do decyzji 93/52/EWG w odniesieniu do uznania hiszpańskich Wspólnot Autonomicznych Aragonii i Katalonii za regiony oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis) (notyfikowana jako dokument nr C(2018) 159)  ( 1 )

48

 

 

ZALECENIA

 

*

Zalecenie Komisji (UE) 2018/103 z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie praworządności w Polsce uzupełniające zalecenia (UE) 2016/1374, (UE) 2017/146 i (UE) 2017/1520

50

 

 

(1)   Tekst mający znaczenie dla EOG.

PL

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

II Akty o charakterze nieustawodawczym

UMOWY MIĘDZYNARODOWE

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/1

Informacja dotycząca daty podpisania i tymczasowego stosowania Traktatu o Wspólnocie Transportowej UE-Bałkany Zachodnie

W okresie między 12 lipca a 9 października 2017 r. Unia Europejska oraz sześciu partnerów z Bałkanów Zachodnich podpisali Traktat ustanawiający Wspólnotę Transportową (1). W następstwie odnośnych powiadomień traktat jest tymczasowo stosowany we wzajemnych stosunkach między Unią Europejską, Republiką Albanii, Bośnią i Hercegowiną i Kosowem (2) od dnia 9 października 2017 r. oraz między tymi stronami i Republiką Serbii od dnia 29 listopada 2017 r., zgodnie z art. 41 ust. 3 tego traktatu.

(1)  Tekst Traktatu: Dz.U. L 278 z 27.10.2017, s. 3.

(2)  Użycie tej nazwy pozostaje bez uszczerbku dla stanowisk w sprawie statusu Kosowa i jest zgodne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1244(1999) oraz opinią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości na temat ogłoszenia przez Kosowo niepodległości.

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/1

Informacja w sprawie wejścia w życie Umowy między Unią Europejską a Niezależnym Państwem Samoa dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych

Umowa między Unią Europejską a Niezależnym Państwem Samoa dotycząca zniesienia wiz krótkoterminowych wejdzie w życie w dniu 1 marca 2018 r., przy czym procedura przewidziana w art. 8 ust. 1 umowy została zakończona w dniu 9 stycznia 2018 r.

ROZPORZĄDZENIA

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/2

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2018/92

z dnia 18 października 2017 r.

zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 658/2014 w odniesieniu do dostosowania do stopy inflacji opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Leków za prowadzenie działań z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 658/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Leków za prowadzenie działań z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (1), w szczególności jego art. 15 ust. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 67 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (2) na dochody Europejskiej Agencji Leków składają się składki pochodzące z Unii oraz opłaty wnoszone przez przedsiębiorstwa w celu uzyskania i utrzymania wydanych przez Unię pozwoleń na dopuszczenie do obrotu oraz pokrycia innych usług świadczonych przez Agencję lub grupę koordynacyjną w zakresie wypełniania jej zadań zgodnie z art. 107c, 107e, 107g, 107k i 107q dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(2)

Opublikowana przez Urząd Statystyczny Unii Europejskiej unijna stopa inflacji w 2015 r. wyniosła 0,2 %, a w 2016 r. – 1,2 %. Ze względu na bardzo niską stopę inflacji w 2015 r. uznano, że dostosowanie wysokości opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Leków za prowadzenie działań z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi zgodnie z art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 658/2014 nie byłoby uzasadnione. Mając na uwadze unijną stopę inflacji w 2016 r., dostosowanie tych kwot uznaje się za uzasadnione. Należy zastosować skumulowane dostosowanie uwzględniające stopy inflacji w latach 2015 i 2016.

(3)

Dla uproszczenia dostosowane kwoty należy zaokrąglić do 10 EUR, z wyjątkiem rocznej opłaty za systemy informatyczne i monitorowanie literatury; w tych dwóch ostatnich przypadkach dostosowaną wysokość opłat należy zaokrąglić do 1 EUR.

(4)

Opłaty ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 658/2014 należy uregulować w dniu rozpoczęcia danej procedury lub, w przypadku rocznej opłaty odnoszącej się do systemów informatycznych i monitorowania literatury, do dnia 1 lipca każdego roku. W związku z tym odpowiednia kwota zostanie ustalona przed terminem uiszczenia opłaty i nie ma potrzeby ustanawiania szczególnych przepisów przejściowych w odniesieniu do procedur będących w toku.

(5)

Zgodnie z art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 658/2014, jeżeli akt delegowany dotyczący dostosowania wysokości opłat określonych w częściach I–IV załącznika do tego rozporządzenia wchodzi w życie przed dniem 1 lipca, dostosowania stają się skuteczne z dniem 1 lipca, a jeżeli wchodzi w życie po dniu 30 czerwca, dostosowania stają się skuteczne z dniem wejścia w życie aktu delegowanego.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia (UE) nr 658/2014,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (UE) nr 658/2014 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w części I pkt 1 wprowadza się następujące zmiany:

a)

kwotę „19 500 EUR” zastępuje się kwotą „19 770 EUR”;

b)

kwotę „13 100 EUR” zastępuje się kwotą „13 290 EUR”;

2)

w części II pkt 1 wprowadza się następujące zmiany:

a)

w formule wprowadzającej kwotę „43 000 EUR” zastępuje się kwotą „43 600 EUR”;

b)

w lit. a) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

kwotę „17 200 EUR” zastępuje się kwotą „17 440 EUR”;

(ii)

kwotę „7 280 EUR” zastępuje się kwotą „7 380 EUR”;

c)

w lit. b) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

kwotę „25 800 EUR” zastępuje się kwotą „26 160 EUR”;

(ii)

kwotę „10 920 EUR” zastępuje się kwotą „11 070 EUR”;

3)

w części III pkt 1 wprowadza się następujące zmiany:

a)

w akapicie pierwszym wprowadza się następujące zmiany:

(i)

kwotę „179 000 EUR” zastępuje się kwotą „181 510 EUR”;

(ii)

kwotę „38 800 EUR” zastępuje się kwotą „39 350 EUR”;

(iii)

kwotę „295 400 EUR” zastępuje się kwotą „299 560 EUR”;

b)

w akapicie drugim wprowadza się następujące zmiany:

(i)

w lit. a) kwotę „119 333 EUR” zastępuje się kwotą „121 000 EUR”;

(ii)

w lit. b) kwotę „145 200 EUR” zastępuje się kwotą „147 240 EUR”;

(iii)

w lit. c) kwotę „171 066 EUR” zastępuje się kwotą „173 470 EUR”;

(iv)

w lit. d) kwotę „196 933 EUR” zastępuje się kwotą „199 700 EUR”;

c)

w akapicie czwartym lit. b) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

kwotę „1 000 EUR” zastępuje się kwotą „1 010 EUR”;

(ii)

kwotę „2 000 EUR” zastępuje się kwotą „2 020 EUR”;

(iii)

kwotę „3 000 EUR” zastępuje się kwotą „3 050 EUR”;

4)

w części IV pkt 1 kwotę „67 EUR” zastępuje się kwotą „68 EUR”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 12 lutego 2018 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 18 października 2017 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 112.

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136 z 30.4.2004, s. 1).

(3)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67).

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/5

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2018/93

z dnia 16 listopada 2017 r.

w sprawie zwiększenia wartości procentowej środków z budżetu przydzielonych na projekty wspierane poprzez dotacje na działania w ramach podprogramu działań na rzecz środowiska przeznaczonych na projekty wspierające ochronę przyrody i różnorodność biologiczną zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1293/2013 w sprawie ustanowienia programu działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE) i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 614/2007

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1293/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia programu działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE) i uchylające rozporządzenie (WE) nr 614/2007 (1), w szczególności jego art. 9 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Warunki zwiększenia odsetka środków z budżetu przeznaczonych na projekty wspierające ochronę przyrody i różnorodność biologiczną, o których mowa w art. 9 ust. 3 rozporządzenia w sprawie programu LIFE, o maksymalnie 10 % są spełnione, ponieważ łączna kwota środków stanowiących przedmiot wniosków dotyczących obszaru priorytetowego „Przyroda i różnorodność biologiczna”, złożonych w okresie dwóch kolejnych lat i spełniających podstawowe wymogi jakościowe, przekracza o ponad 20 % odnośną kwotę obliczoną na okres dwóch lat poprzedzających ten okres.

(2)

Biorąc pod uwagę wnioski z oceny adekwatności przepisów dyrektyw o ochronie przyrody (2) dotyczące potrzeby zwiększenia dostępności środków finansowych w celu poprawy wdrażania dyrektyw i realizacji działania 8 zawartego w planie działania Komisji na rzecz ochrony przyrody, ludzi i gospodarki (3), Komisja zdecydowała podwyższyć odsetek środków z budżetu przeznaczonych na projekty wspierane poprzez dotacje na działania w ramach podprogramu działań na rzecz środowiska, które wchodzą w zakres obszaru priorytetowego „Przyroda i różnorodność biologiczna”, wynoszący 55 %.

(3)

W związku z planowanym zwiększeniem rocznej puli środków finansowych na realizację programu LIFE w latach 2018–2020 i zmniejszeniem stawki współfinansowania przez UE w odniesieniu do większości dotacji na działania w ramach innych obszarów priorytetowych z 60 % do 55 % nie oczekuje się, że zwiększenie odsetka środków z budżetu przeznaczonych dla obszaru priorytetowego „Przyroda i różnorodność biologiczna” spowoduje zmniejszenie środków przeznaczonych na projekty finansowane w ramach innych obszarów priorytetowych podprogramu działań na rzecz środowiska,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Art. 9 ust. 3 rozporządzenia w sprawie programu LIFE otrzymuje brzmienie: „Co najmniej 60,5 % środków z budżetu przydzielonych na projekty wspierane poprzez dotacje na działania w ramach podprogramu działań na rzecz środowiska programu LIFE przeznaczone jest na projekty wspierające ochronę przyrody i różnorodność biologiczną.”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 listopada 2017 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 185 (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie programu LIFE”).

(2)  SWD(2016) 472 final (dokument roboczy służb Komisji: „Fitness Check of the EU Nature Legislation (Birds and Habitats Directives”) (Ocena adekwatności unijnych przepisów dotyczących ochrony przyrody (dyrektywa ptasia i dyrektywa siedliskowa)).

(3)  COM(2017) 198 final i SWD(2017) 139 final („Plan działania na rzecz przyrody, ludzi i gospodarki”).

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/7

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2018/94

z dnia 16 listopada 2017 r.

ustalające ryczałtową obniżkę należności celnych przywozowych na przywóz do Hiszpanii sorgo pochodzącego z państw trzecich

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), w szczególności jego art. 185,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Na podstawie porozumień zawartych w trakcie wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej (2) Unia zobowiązała się do zezwolenia na przywóz do Hiszpanii rocznej ilości sorgo wynoszącej 300 000 ton.

(2)

Od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 7 sierpnia 2017 r. do Hiszpanii przywieziono 103 967 ton sorgo. Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 642/2010 (3) w tym okresie należności celne przywozowe na sorgo ustalono na 0 EUR za tonę. Od dnia 8 sierpnia 2017 r. oraz po ponownym wprowadzeniu, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 642/2010, należności celnych przywozowych na sorgo większych niż zero, do Hiszpanii przywieziono 26 250 ton sorgo.

(3)

W art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1296/2008 (4) przewiduje się możliwość zastosowania obniżki należności celnych przywozowych ustalonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 642/2010, aby w pełni wykorzystać kontyngenty przywozowe.

(4)

Uwzględniając warunki na rynku sorgo, w szczególności fakt, że jego cena na rynku światowym jest wyższa od ceny kukurydzy, należy zastosować ryczałtową, wynoszącą 100 %, obniżkę należności celnych przywozowych ustalonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 642/2010 w odniesieniu do ilości sorgo, które mają być przywiezione do Hiszpanii w ramach kontyngentu taryfowego otwartego w dniu 1 stycznia 2017 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1296/2008.

(5)

Biorąc pod uwagę ograniczenia czasowe związane z przyjęciem aktu delegowanego oraz potrzebę umożliwienia pełnego wykorzystania kontyngentów przywozowych, należy zezwolić na stosowanie ryczałtowej obniżki w okresie dłuższym niż rok kontyngentowy 2017,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Ryczałtową obniżkę należności celnych przywozowych na sorgo, o których mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1296/2008, ustala się na 100 % należności celnych przywozowych ustalonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 642/2010. Obniżkę tę stosuje się do pozostałych dostępnych ilości sorgo, które mają być przywiezione do Hiszpanii w ramach kontyngentu taryfowego otwartego w dniu 1 stycznia 2017 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1296/2008.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsza decyzja wygasa w dniu 28 lutego 2018 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 listopada 2017 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2)  Decyzja Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotycząca zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 642/2010 z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie zasad stosowania (należności celne przywozowe w sektorze zbóż) rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. L 187 z 21.7.2010, s. 5).

(4)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1296/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania kontyngentów taryfowych w zakresie przywozu kukurydzy i sorgo do Hiszpanii oraz przywozu kukurydzy do Portugalii (Dz.U. L 340 z 19.12.2008, s. 57).

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/9

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/95

z dnia 9 stycznia 2018 r.

rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [„Slavonski med” (ChNP)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 52 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Chorwacji o rejestrację nazwy „Slavonski med” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy zatem zarejestrować nazwę „Slavonski med”,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nazwa „Slavonski med” (ChNP) zostaje zarejestrowana.

Nazwa, o której mowa w akapicie pierwszym, określa produkt należący do klasy 1.4. Inne produkty pochodzenia zwierzęcego (jaja, miód, różne produkty mleczne z wyjątkiem masła itp.), zgodnie z załącznikiem XI do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 668/2014 (3).

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 9 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Phil HOGAN

Członek Komisji

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Dz.U. C 292 z 2.9.2017, s. 7.

(3)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 668/2014 z dnia 13 czerwca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 36).

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/10

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/96

z dnia 9 stycznia 2018 r.

zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę w specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [„Oignon doux des Cévennes” (ChNP)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 52 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja przeanalizowała wniosek Francji w sprawie zatwierdzenia zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Oignon doux des Cévennes”, zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 723/2008 (2) zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 686/2013 (3).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zatwierdza się zmianę specyfikacji opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dotyczącą nazwy „Oignon doux des Cévennes” (ChNP).

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 9 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Phil HOGAN

Członek Komisji

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 723/2008 z dnia 25 lipca 2008 r. rejestrujące niektóre nazwy w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych (Afuega'l Pitu (ChNP), Mazapán de Toledo (ChOG), Agneau de Lozère (ChOG), Oignon doux des Cévennes (ChNP), Butelo de Vinhais lub Bucho de Vinhais lub Chouriço de Ossos de Vinhais (ChOG), Chouriça Doce de Vinhais (ChOG)) (Dz.U. L 198 z 26.7.2008, s. 28).

(3)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 686/2013 z dnia 16 lipca 2013 r. zatwierdzające nieznaczną zmianę specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Oignon doux des Cévennes (ChNP)] (Dz.U. L 196 z 19.7.2013, s. 4).

(4)  Dz.U. C 294 z 5.9.2017, s. 8.

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/11

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2018/97

z dnia 22 stycznia 2018 r.

zmieniające załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do stosowania substancji słodzących w pieczywie cukierniczym i wyrobach ciastkarskich

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (1), w szczególności jego art. 10 ust. 3,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiające jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2), w szczególności jego art. 7 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może być aktualizowany z inicjatywy Komisji lub na wniosek zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(3)

Na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie Komisja stwierdziła, że załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 powinien zostać zmieniony w odniesieniu do stosowania acesulfamu K (E 950), aspartamu (E 951), kwasu cyklaminowego i jego soli sodowej i wapniowej (E 952), sacharyny i jej soli sodowej, potasowej i wapniowej (E 954), sukralozy (E 955), neohesperydyny DC (E 959), neotamu (E 961), soli aspartamu i acesulfamu (E 962) i adwantamu (E 969) w „pieczywie cukierniczym i wyrobach ciastkarskich specjalnego przeznaczenia żywieniowego”.

(4)

Stosowanie substancji słodzących w „pieczywie cukierniczym i wyrobach ciastkarskich specjalnego przeznaczenia żywieniowego” zostało dopuszczone dyrektywą 94/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Żywność określona jako „pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie specjalnego przeznaczenia żywieniowego” obejmowała „żywność przeznaczoną dla osób cierpiących na zaburzenia przemiany węglowodanów (cukrzycę)”, której dotyczą przepisy dyrektywy Rady 89/398/EWG (4). W dyrektywie tej ustanowiono wspólną definicję „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego” i przewidziano możliwość przyjmowania przepisów szczegółowych w odniesieniu do „żywności przeznaczonej dla osób cierpiących na zaburzenia przemiany węglowodanów (cukrzycę)”, która to kategoria wchodzi w zakres definicji środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego.

(5)

Jak stwierdzono jednak w sprawozdaniu Komisji (5) na temat żywności przeznaczonej dla osób cierpiących na cukrzycę, brakuje podstaw naukowych dla wprowadzenia szczegółowych wymogów dotyczących składu w przypadku tego rodzaju żywności. Ponadto rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 609/2013 (6) zniesiono pojęcie „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego”, w tym „żywności przeznaczonej dla osób cierpiących na zaburzenia przemiany węglowodanów (cukrzycę)”.

(6)

W związku z tym zezwolenie na stosowanie tych substancji słodzących w „pieczywie cukierniczym i wyrobach ciastkarskich specjalnego przeznaczenia żywieniowego” zgodnie z art. 7 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 nie jest już uzasadnione i produkty te nie powinny już być wprowadzane do obrotu.

(7)

Ponadto jednolite stosowanie warunków zezwolenia na stosowanie substancji słodzących byłoby gwarancją przejrzystości i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(8)

Dlatego też należy wykreślić wpisy dotyczące następujących dodatków do żywności: acesulfamu K (E 950), aspartamu (E 951), kwasu cyklaminowego i jego soli sodowej i wapniowej (E 952), sacharyny i jej soli sodowej, potasowej i wapniowej (E 954), sukralozy (E 955), neohesperydyny DC (E 959), neotamu (E 961), soli aspartamu i acesulfamu (E 962) i adwantamu (E 969) w odniesieniu do ich stosowania tylko w „pieczywie cukierniczym i wyrobach ciastkarskich specjalnego przeznaczenia żywieniowego” w kategorii żywności 07.2 „Pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie”.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(10)

Aby umożliwić podmiotom gospodarczym dostosowanie się do nowych przepisów, należy ustanowić okres przejściowy, w którym można będzie wprowadzać do obrotu pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie specjalnego przeznaczenia żywieniowego zawierające te substancje słodzące.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie specjalnego przeznaczenia żywieniowego zawierające: acesulfam K (E 950), aspartam (E 951), kwas cyklaminowy i jego sole sodową i wapniową (E 952), sacharynę i jej sole sodową, potasową i wapniową (E 954), sukralozę (E 955), neohesperydynę DC (E 959), neotam (E 961), sole aspartamu i acesulfamu (E 962) i adwantam (E 969), które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, mogą pozostawać w obrocie do momentu wyczerpania zapasów.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16.

(2)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 1.

(3)  Dyrektywa 94/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie substancji słodzących używanych w środkach spożywczych (Dz.U. L 237 z 10.9.1994, s. 3).

(4)  Dyrektywa Rady 89/398/EWG z dnia 3 maja 1989 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego (Dz.U. L 186 z 30.6.1989, s. 27).

(5)  Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 1 lipca 2008 r. na temat żywności przeznaczonej dla osób cierpiących na zaburzenia przemiany węglowodanów (cukrzycę) (COM(2008) 392 final).

(6)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 609/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie żywności przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci oraz żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i środków spożywczych zastępujących całodzienną dietę, do kontroli masy ciała oraz uchylające dyrektywę Rady 92/52/EWG, dyrektywy Komisji 96/8/WE, 1999/21/WE, 2006/125/WE i 2006/141/WE, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/39/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 41/2009 i (WE) nr 953/2009 (Dz.U. L 181 z 29.6.2013, s. 35).

ZAŁĄCZNIK

W części E załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w kategorii żywności 07.2 „Pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie” skreśla się wpisy dotyczące dodatków do żywności: E 950 Acesulfam K, E 951 Aspartam, E 952 Kwas cyklaminowy i jego sole: sodowa i wapniowa, E 954 Sacharyna i jej sole: sodowa, potasowa i wapniowa, E 955 Sukraloza, E 959 Neohesperydyna DC, E 961 Neotam, E 962 Sól aspartamu i acesulfamu i E 969 Adwantam w odniesieniu do ich zastosowania: „tylko pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie specjalnego przeznaczenia żywieniowego”.

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/14

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2018/98

z dnia 22 stycznia 2018 r.

zmieniające załączniki II i III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 oraz załącznik do rozporządzenia Komisji (UE) nr 231/2012 w odniesieniu do sorbinianu wapnia (E 203)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (1), w szczególności jego art. 10 ust. 3 oraz art. 14,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w dodatkach do żywności, enzymach spożywczych, środkach aromatyzujących i składnikach odżywczych oraz warunki ich stosowania.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (2) ustanowiono specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(4)

Sorbinian wapnia (E 203) jest dopuszczony do stosowania jako substancja konserwująca w wielu środkach spożywczych oraz w preparatach barwników spożywczych i środkach aromatyzujących zgodnie z załącznikami II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(5)

Art. 32 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 stanowi, że wszystkie dodatki do żywności, które zostały dopuszczone w Unii przed dniem 20 stycznia 2009 r., podlegają ponownej ocenie ryzyka przeprowadzanej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”).

(6)

W tym celu w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 257/2010 (3) ustanowiono program ponownej oceny dodatków do żywności. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 257/2010 ponowną ocenę substancji konserwujących należało zakończyć do dnia 31 grudnia 2015 r.

(7)

W dniu 30 czerwca 2015 r. Urząd wydał opinię naukową w sprawie ponownej oceny kwasu sorbowego (E 200), sorbinianu potasu (E 202) i sorbinianu wapnia (E 203) jako dodatków do żywności (4). W opinii stwierdzono, że brakuje danych dotyczących genotoksyczności w odniesieniu do sorbinianu wapnia. W związku z powyższym Urząd nie mógł potwierdzić bezpieczeństwa sorbinianu wapnia jako dodatku do żywności i stwierdził, że substancję tę należy wyłączyć z grupy, dla której ustalono dopuszczalne dzienne spożycie i do której należą kwas sorbowy (E 200) oraz sorbinian potasu (E 202). W opinii stwierdzono, że aby rozważyć włączenie sorbinianu wapnia do wspomnianej grupy, dla której ustalono dopuszczalne dzienne spożycie, należy przeprowadzić badania genotoksyczności w odniesieniu do tej substancji.

(8)

W dniu 10 czerwca 2016 r. Komisja ogłosiła publiczne zaproszenie do przedstawienia danych naukowych i technologicznych dotyczących kwasu sorbowego (E 200), sorbinianu potasu (E 202) i sorbinianu wapnia (E 203) (5) w celu uzyskania danych, które uznano za niezbędne w opinii naukowej w sprawie ponownej oceny wspomnianych substancji jako dodatków do żywności. Żaden podmiot gospodarczy nie zobowiązał się jednak do dostarczenia wymaganych danych dotyczących genotoksyczności w odniesieniu do sorbinianu wapnia (E 203). Bez tych danych Urząd nie może zakończyć ponownej oceny bezpieczeństwa sorbinianu wapnia jako dodatku do żywności i w związku z tym nie można ustalić, czy substancja ta nadal spełnia warunki jej umieszczenia w unijnym wykazie dopuszczonych dodatków do żywności określone w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(9)

Należy zatem wykreślić sorbinian wapnia (E 203) z unijnego wykazu dopuszczonych dodatków do żywności.

(10)

Zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 unijny wykaz dopuszczonych dodatków do żywności podlega zmianie zgodnie z procedurą, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 (6).

(11)

Art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 stanowi, że unijny wykaz dodatków do żywności może być aktualizowany z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku.

(12)

Należy zatem zmienić załączniki II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 oraz załącznik do rozporządzenia (UE) nr 231/2012 poprzez wykreślenie sorbinianu wapnia (E 203) z unijnego wykazu dopuszczonych dodatków do żywności, ponieważ ze względu na brak odpowiednich danych dotyczących genotoksyczności nie może on być nadal ujęty w wykazie.

(13)

Aby podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze mogły dostosować się do nowych wymogów lub znaleźć substancję, która zastąpi sorbinian potasu (E 203), stosowanie niniejszego rozporządzenia należy rozpocząć sześć miesięcy po jego wejściu w życie.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

W załączniku do rozporządzenia (UE) nr 231/2012 skreśla się pozycję dotyczącą dodatku do żywności (E 203) sorbinian wapnia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 12 sierpnia 2018 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16.

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 231/2012 z dnia 9 marca 2012 r. ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 83 z 22.3.2012, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 257/2010 z dnia 25 marca 2010 r. ustanawiające program ponownej oceny dopuszczonych dodatków do żywności zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w sprawie dodatków do żywności (Dz.U. L 80 z 26.3.2010, s. 19).

(4)  Dziennik EFSA (2015); 13(6):4144.

(5)  http://ec.europa.eu/food/safety/food_improvement_agents/additives/re-evaluation_en

(6)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiające jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

1.

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 wprowadza się następujące zmiany:

a)

w części B tabela 3: Dodatki inne niż barwniki i substancje słodzące skreśla się pozycję dotyczącą dodatku do żywności E 203 sorbinian wapnia;

b)

w części C tabela 5: Inne dodatki, które mogą być uregulowane łącznie, wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. a) „200–203: Kwas sorbowy – sorbiniany (SA)” otrzymuje brzmienie:

„a)

E 200–202: Kwas sorbowy – sorbinian potasu (SA)

Numer E

Nazwa

E 200

Kwas sorbowy

E 202

Sorbinian potasu”

(ii)

w lit. c) „E 200–213: Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany (SA + BA)” skreśla się pozycję dotyczącą dodatku do żywności E 203 sorbinian wapnia;

(iii)

w lit. d) „E 200–219: Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany (SA + BA + PHB)” skreśla się pozycję dotyczącą dodatku do żywności E 203 sorbinian wapnia;

(iv)

lit. e) „E 200–203; 214–219: Kwas sorbowy – sorbiniany; p-hydroksybenzoesany (SA + PHB)” otrzymuje brzmienie:

„e)

E 200–202; 214–219: Kwas sorbowy – sorbinian potasu; p-hydroksybenzoesany (SA + PHB)

Numer E

Nazwa

E 200

Kwas sorbowy

E 202

Sorbinian potasu

E 214

p-hydroksybenzoesan etylu

E 215

Sól sodowa p-hydroksybenzoesanu etylu

E 218

p-hydroksybenzoesan metylu

E 219

Sól sodowa p-hydroksybenzoesanu metylu”

c)

w części E wprowadza się następujące zmiany:

1)

w kategorii 01.3 (Fermentowane przetwory mleczne bez dodatków smakowych i środków aromatyzujących, poddane obróbce cieplnej po fermentacji) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

koagulat mleczny”

2)

w kategorii 01.4 (Fermentowane przetwory mleczne z dodatkami smakowymi lub środkami aromatyzującymi, włącznie z produktami poddanymi obróbce cieplnej) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

300

(1) (2)

Tylko desery na bazie produktów mlecznych niepoddawane obróbce cieplnej”

3)

w kategorii 01.7.1 (Sery niedojrzewające, z wyłączeniem produktów należących do kategorii 16) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)”

 

4)

w kategorii 01.7.2 (Sery dojrzewające) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko sery, pakowane, w plasterkach i krojone; sery dojrzewające przekładane i sery z dodatkiem środków spożywczych

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

quantum satis

 

Tylko do stosowania na powierzchnię produktów serowych dojrzewających”

5)

w kategorii 01.7.4 (Ser serwatkowy) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko sery, pakowane, w plasterkach; sery przekładane i sery z dodatkiem środków spożywczych”

6)

w kategorii 01.7.5 (Sery topione) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)”

 

7)

w kategorii 01.7.6 (Produkty serowe (z wyłączeniem produktów należących do kategorii 16)) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko produkty niedojrzewające; produkty dojrzewające, pakowane, w plasterkach; produkty dojrzewające przekładane i dojrzewające z dodatkiem środków spożywczych

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

quantum satis

 

Tylko do stosowania na powierzchnię produktów dojrzewających”

8)

w kategorii 01.8 (Analogi produktów mleczarskich, włączając zabielacze do napojów) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko białkowe analogi serów

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

quantum satis

(1) (2)

Tylko analogi serów (tylko do stosowania na powierzchnię)”

9)

w kategorii 02.2.2 (Pozostałe emulsje tłuszczowe i olejowe, w tym tłuszcze do smarowania w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, i emulsje ciekłe) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko emulsje tłuszczowe (z wyłączeniem masła) o zawartości tłuszczu 60 % lub wyższej

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko emulsje tłuszczowe o zawartości tłuszczu poniżej 60 %”

10)

w kategorii 04.1.1 (Całe świeże owoce i warzywa) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

20

 

Tylko do stosowania na powierzchnię świeżych nieobranych owoców cytrusowych”

11)

w kategorii 04.2.1 (Owoce i warzywa suszone) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko suszone owoce”

12)

w kategorii 04.2.2 (Owoce i warzywa w occie, oleju lub solance) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

2 000

(1) (2)

Tylko warzywa (z wyłączeniem oliwek)”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko oliwki i produkty na bazie oliwek”

(iii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko oliwki i produkty na bazie oliwek”

13)

w kategorii 04.2.4.1 (Przetwory owocowe i warzywne, z wyłączeniem owoców w wodnym roztworze cukru, poddanych obróbce cieplnej) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko przetwory owocowe i warzywne, włączając przetwory na bazie wodorostów morskich, sosy na bazie owoców, auszpik (galaretę), z wyłączeniem purée, musów, owoców w wodnym roztworze cukru poddanych obróbce cieplnej, sałatek i produktów podobnych, w puszkach i słoikach”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko preparaty na bazie oliwek”

14)

w kategorii 04.2.5.1 (Dżemy ekstra i galaretki ekstra w rozumieniu dyrektywy 2001/113/WE) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko niskocukrowe i podobne produkty niskokaloryczne lub bez dodatku cukru, mermeladas”

15)

w kategorii 04.2.5.2 (Dżemy, galaretki i marmolady oraz słodzony przecier z kasztanów w rozumieniu dyrektywy 2001/113/WE) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko produkty niskocukrowe i podobne produkty niskokaloryczne lub bez dodatku cukru, produkty do smarowania, mermeladas”

16)

w kategorii 04.2.5.3 (Inne podobne owocowe lub warzywne produkty do smarowania) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Inne produkty do smarowania na bazie owoców, mermeladas

 

E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 500

(1) (2)

Tylko marmelada”

17)

w kategorii 04.2.6 (Przetworzone produkty z ziemniaków) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko ciasto ziemniaczane i wstępnie obsmażone ziemniaki w plasterkach”

18)

w kategorii 05.2 (Pozostałe wyroby cukiernicze, w tym pastylki i drażetki odświeżające oddech) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany

1 500

(1) (2) (5)

Z wyjątkiem kandyzowanych, krystalizowanych i lukrowanych owoców i warzyw”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko kandyzowane, krystalizowane lub lukrowane owoce i warzywa”

19)

w kategorii 05.3 (Guma do żucia) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 500

(1) (2)”

 

20)

w kategorii 05.4 (Dekoracje, powłoki i nadzienia, z wyjątkiem nadzień owocowych objętych kategorią 4.2.4) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko polewy (syropy do naleśników, aromatyzowane syropy do koktajli mlecznych i lodów spożywczych; produkty podobne)”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany

1 500

(1) (2) (5)”

 

21)

w kategorii 06.4.4 (Gnocchi ziemniaczane) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1)”

 

22)

w kategorii 06.4.5 (Nadzienia do makaronów nadziewanych (pierożków ravioli i produktów podobnych)) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)”

 

23)

w kategorii 06.6 (Ciasto o luźnej konsystencji) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)”

 

24)

w kategorii 06.7 (Produkty zbożowe wstępnie obgotowane lub przetworzone) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)

Tylko polenta

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko Semmelknödelteig”

25)

w kategorii 07.1 (Chleb i bułki) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko chleb pakowany krojony i chleb żytni, częściowo upieczone pakowane wyroby piekarskie przeznaczone do sprzedaży detalicznej i chleb o obniżonej wartości energetycznej przeznaczony do sprzedaży detalicznej”

26)

w kategorii 07.2 (Pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko o aktywności wody większej niż 0,65”

27)

w kategorii 08.3.1 (Produkty mięsne niepoddane obróbce cieplnej) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany

quantum satis

(1) (2)

Tylko do stosowania na powierzchnię suszonych produktów mięsnych”

28)

w kategorii 08.3.2 (Produkty mięsne poddane obróbce cieplnej) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203; 214–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202; 214–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; p-hydroksybenzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko pasztety”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko auszpik (galareta)”

(iii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany, kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu, kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany

quantum satis

(1) (2)

Tylko do stosowania na powierzchnię suszonych produktów mięsnych”

29)

w kategorii 08.3.3 (Osłonki i powłoki oraz dekoracje mięsa) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

quantum satis

 

Tylko osłonki kolagenowe o aktywności wody większej niż 0,6”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203; 214–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202; 214–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; p-hydroksybenzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko żelowe powłoki produktów mięsnych (parzonych, peklowanych lub suszonych)”

30)

w kategorii 09.2 (Przetworzone ryby i produkty rybołówstwa, w tym mięczaki i skorupiaki) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Auszpik (galareta)”

(ii)

pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

200

(1) (2)

Tylko ryby solone i suszone

 

E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

2 000

(1) (2)

Tylko częściowo utrwalone ryby i produkty rybołówstwa, w tym skorupiaki, mięczaki, surimi i pasty rybne/pasty ze skorupiaków; gotowane skorupiaki i mięczaki

 

E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

6 000

(1) (2)

Tylko gotowane Crangon crangon i Crangon vulgaris”

31)

w kategorii 09.3 (Ikra rybia) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

2 000

(1) (2)

Tylko częściowo utrwalone przetwory rybne, łącznie z produktami z ikry ryb”

32)

w kategorii 10.2 (Przetworzone jaja i produkty jajeczne) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko odwodnione i skoncentrowane, mrożone lub głęboko mrożone produkty jajeczne”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

5 000

(1) (2)

Tylko płynna masa jajowa (białko, żółtko lub całe jajo)”

33)

w kategorii 11.4.1 (Słodziki stołowe w postaci płynnej) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany; p-hydroksybenzoesany

500

(1) (2)

Tylko jeśli zawartość wody jest wyższa niż 75 %”

34)

w kategorii 12.2.2 (Przyprawy kulinarne i dodatki do potraw) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)”

 

35)

w kategorii 12.4 (Musztarda) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)”

 

36)

w kategorii 12.5 (Zupy i buliony) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

500

(1) (2)

Tylko zupy i buliony w płynie (z wyłączeniem tych w puszkach)”

37)

w kategorii 12.6 (Sosy) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko zemulgowane sosy o zawartości tłuszczu 60 % lub wyższej

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko zemulgowane sosy o zawartości tłuszczu poniżej 60 %”

(ii)

pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko zemulgowane sosy o zawartości tłuszczu 60 % lub wyższej; sosy niezemulgowane

 

E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

2 000

(1) (2)

Tylko zemulgowane sosy o zawartości tłuszczu poniżej 60 %”

38)

w kategorii 12.7 (Sałatki i produkty smakowe do smarowania pieczywa) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 500

(1) (2)”

 

39)

w kategorii 12.9 (Produkty białkowe, z wyłączeniem produktów objętych kategorią 1.8) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko analogi mięsa, ryb, skorupiaków i głowonogów oraz sera produkowane na bazie białek”

40)

w kategorii 13.2 (Dietetyczne środki spożywcze specjalnego przeznaczenia medycznego w rozumieniu dyrektywy 1999/21/WE (z wyłączeniem produktów z kategorii żywności 13.1.5)) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 500

(1) (2)”

 

41)

w kategorii 13.3 (Dietetyczne środki spożywcze stosowane w dietach przeznaczonych do kontrolowania masy ciała, całkowicie zastępujące dzienne posiłki lub poszczególne posiłki (całość lub część całkowitej dziennej diety)) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 500

(1) (2)”

 

42)

w kategorii 14.1.2 (Soki owocowe w rozumieniu dyrektywy 2001/112/WE oraz soki warzywne) wprowadza się następujące zmiany:

(i)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

500

(1) (2)

tylko Sød … saft i sødet … saft”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

2 000

(1) (2)

Tylko sok winogronowy, niesfermentowany, do użytku w obrzędach religijnych”

43)

w kategorii 14.1.3 (Nektary owocowe w rozumieniu dyrektywy 2001/112/WE oraz nektary warzywne i produkty podobne) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

250

(1) (2)

Tylko tradycyjne szwedzkie syropy owocowe, maksymalny poziom ma również zastosowanie, jeśli zastosowano jednocześnie substancje E 210–213, kwas benzoesowy – benzoesany.

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

300

(1) (2)

Tylko tradycyjne szwedzkie i fińskie syropy owocowe”

44)

w kategorii 14.1.4 (Napoje z dodatkami smakowymi lub środkami aromatyzującymi) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

250

(1) (2)

Maksymalny poziom ma zastosowanie, jeśli zastosowano jednocześnie substancje E 210–213, kwas benzoesowy – benzoesany.

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

300

(1) (2)

Z wyłączeniem napojów na bazie produktów mlecznych”

45)

w kategorii 14.1.5.2 (Inne) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

600

(1) (2)

Tylko płynne koncentraty herbaty i płynne koncentraty naparów owocowych i ziołowych”

46)

w kategorii 14.2.1 (Piwo i napoje słodowe) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)

Tylko piwo w beczce zawierające więcej niż 0,5 % dodanego cukru fermentującego lub soków owocowych albo koncentratów z owoców”

47)

w kategorii 14.2.2 (Wina i inne produkty zdefiniowane w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 oraz ich odpowiedniki bezalkoholowe) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)

Tylko bezalkoholowe”

48)

w kategorii 14.2.3 (Cydr i perry) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)”

 

49)

w kategorii 14.2.4 (Wino owocowe i made wine) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)”

 

50)

w kategorii 14.2.5 (Miód pitny) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)”

 

51)

w kategorii 14.2.7.1 (Wina aromatyzowane) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)”

 

52)

w kategorii 14.2.7.2 (Aromatyzowane napoje na bazie wina) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)”

 

53)

w kategorii 14.2.7.3 (Aromatyzowane koktajle na bazie wina) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)”

 

54)

w kategorii 14.2.8 (Inne napoje alkoholowe, w tym mieszanki napojów alkoholowych z bezalkoholowymi i napoje alkoholowe o zawartości alkoholu poniżej 15 %) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

200

(1) (2)

Tylko napoje alkoholowe o zawartości alkoholu poniżej 15 % oraz nalewka na winie owocowym, aromatyzowana nalewka na winie owocowym, nalewka na winie z soku winogronowego, aromatyzowana nalewka na winie z soku winogronowego, napój winny owocowy lub miodowy, aromatyzowany napój winny owocowy lub miodowy, wino owocowe niskoalkoholowe i aromatyzowane wino owocowe niskoalkoholowe”

55)

w kategorii 15.1 (Przekąski na bazie ziemniaków, zbóż, mąki lub skrobi) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203; 214–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202; 214–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; p-hydroksybenzoesany

1 000

(1) (2) (5)”

 

56)

w kategorii 15.2 (Przetworzone orzechy) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–203; 214–219 (Kwas sorbowy – sorbiniany; p-hydroksybenzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–202; 214–219

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; p-hydroksybenzoesany

1 000

(1) (2) (5)

Tylko orzechy powlekane”

57)

w kategorii 16 (Desery z wyłączeniem produktów objętych kategorią 1, 3 i 4) wprowadza się następujące zmiany

(i)

pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203 (Kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymują brzmienie:

 

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

1 000

(1) (2)

Tylko frugtgrød, rote Grütze i pasha

 

E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

2 000

(1) (2)

Tylko ostkaka”

(ii)

pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

300

(1) (2)

Tylko desery na bazie produktów mlecznych niepoddawane obróbce cieplnej”

58)

w kategorii 17.1 (Suplementy diety w postaci stałej, w tym w postaci kapsułek i tabletek, oraz w podobnych postaciach, z wyłączeniem postaci do żucia) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

1 000

(1) (2)

Tylko suplementy w postaci suchej i zawierające preparaty witaminy A lub połączenie witaminy A i D”

59)

w kategorii 17.2 (Suplementy diety w postaci płynnej) pozycja dotycząca dodatków do żywności E 200–213 (Kwas sorbowy – sorbiniany; kwas benzoesowy – benzoesany) otrzymuje brzmienie:

 

„E 200–213

Kwas sorbowy – sorbinian potasu; kwas benzoesowy – benzoesany

2 000

(1) (2)”

 

2.

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 wprowadza się następujące zmiany:

a)

w części 2 (Dodatki do żywności inne niż nośniki w dodatkach do żywności) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203, E 210, E 211 i E 212 otrzymują brzmienie:

„E 200–202

Kwas sorbowy – sorbinian potasu (część 6 tabela 2)

1 500 mg/kg pojedynczo lub łącznie w preparacie; 15 mg/kg w produkcie końcowym, w przeliczeniu na wolny kwas

Preparaty barwnikowe”

E 210

Kwas benzoesowy

E 211

Benzoesan sodu

E 212

Benzoesan potasu

b)

w części 4 (Dodatki do żywności, w tym nośniki, w środkach aromatyzujących) pozycje dotyczące dodatków do żywności E 200–203, E 210, E 211, E 212 i E 213 otrzymują brzmienie:

„E 200–202

Kwas sorbowy i sorbinian potasu (część 6 tabela 2)

Wszystkie środki aromatyzujące

1 500 mg/kg (pojedynczo lub łącznie w przeliczeniu na wolny kwas) w środkach aromatyzujących”

E 210

Kwas benzoesowy

E 211

Benzoesan sodu

E 212

Benzoesan potasu

E 213

Benzoesan wapnia

c)

w części 6 (Definicje grup dodatków do żywności do celów części 1–5) tabela 2 (Tabela 2: kwas sorbowy – sorbiniany) otrzymuje brzmienie:

„Tabela 2

Kwas sorbowy – sorbinian potasu

Numer E

Nazwa

E 200

Kwas sorbowy

E 202

Sorbinian potasu”

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/29

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/99

z dnia 22 stycznia 2018 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/2378 w odniesieniu do formatu i warunków przekazywania rocznej oceny skuteczności automatycznej wymiany informacji oraz wykazu danych statystycznych przekazywanych przez państwa członkowskie do celów oceny dyrektywy Rady 2011/16/UE

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającą dyrektywę 77/799/EWG (1), w szczególności jej art. 23 ust. 3 i 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Art. 23 ust. 3 dyrektywy 2011/16/UE stanowi, że państwa członkowskie przekazują Komisji roczną ocenę skuteczności automatycznej wymiany informacji.

(2)

Art. 23 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE ustanawia wykaz danych statystycznych, które państwa członkowskie przekazują do celów oceny tej dyrektywy.

(3)

Wykaz ten nie obejmuje danych statystycznych dotyczących obowiązkowej wymiany informacji zgodnie z art. 8a dyrektywy 2011/16/UE, ponieważ dane te Komisja uzyskuje z centralnej bazy danych opracowanej zgodnie z art. 21 ust. 5 dyrektywy 2011/16/UE.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2378 (2).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Współpracy Administracyjnej w Dziedzinie Opodatkowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/2378

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/2378 wprowadza się następujące zmiany:

1)

dodaje się art. 2c i 2d w brzmieniu:

„Artykuł 2c

Format i warunki przekazywania oceny rocznej

1.   Format przekazywania rocznej oceny skuteczności automatycznej wymiany informacji i jej praktycznych wyników zgodnie z art. 23 ust. 3 dyrektywy 2011/16/UE określono w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia.

2.   Przed dniem 1 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji w formie elektronicznej roczną ocenę w formacie, o którym mowa w ust. 1. Ocena obejmuje poprzedni rok kalendarzowy.

Artykuł 2d

Wykaz danych statystycznych

1.   Wykaz danych statystycznych wymaganych w odniesieniu do wszystkich form współpracy administracyjnej innych niż obowiązkowa automatyczna wymiana informacji, zgodnie z art. 23 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE, określono w załączniku IX do niniejszego rozporządzenia.

Wykaz danych statystycznych wymaganych w odniesieniu do obowiązkowej automatycznej wymiany informacji, zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 2011/16/UE, określono w załączniku X do niniejszego rozporządzenia.

Wykaz danych statystycznych wymaganych w odniesieniu do obowiązkowej automatycznej wymiany informacji, zgodnie z art. 8 ust. 3a dyrektywy 2011/16/UE, określono w załączniku XI do niniejszego rozporządzenia.

Wykaz danych statystycznych wymaganych w odniesieniu do obowiązkowej automatycznej wymiany informacji, zgodnie z art. 8aa dyrektywy 2011/16/UE, określono w załączniku XII do niniejszego rozporządzenia.

2.   Przed dniem 1 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji w formie elektronicznej dane statystyczne odnoszące się do poprzedniego roku kalendarzowego i dotyczące wszystkich form współpracy administracyjnej innej niż obowiązkowa automatyczna wymiana informacji zgodnie z wykazem określonym w załączniku IX.

3.   Przed dniem 1 listopada każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji w formie elektronicznej dane statystyczne dotyczące obowiązkowej automatycznej wymiany informacji zgodnie z wykazem określonym w załączniku X, załączniku XI i załączniku XII.”;

2)

dodaje się załączniki VIII, IX, X, XI oraz XII w brzmieniu określonym w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2378 z dnia 15 grudnia 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania niektórych przepisów dyrektywy Rady 2011/16/UE w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1156/2012 (Dz.U. L 332 z 18.12.2015, s. 19).

ZAŁĄCZNIK

Do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2378 dodaje się załączniki w brzmieniu:

„

ZAŁĄCZNIK VIII

Format, o którym mowa w art. 2c

Format przekazywania informacji zgodnie z art. 23 ust. 3 dyrektywy 2011/16/UE obejmuje następujące informacje:

—

wskazanie państwa członkowskiego, które wypełnia kwestionariusz,

—

dostępność informacji w państwie członkowskim,

—

monitorowanie, czy wysłano coroczne dwustronne informacje zwrotne zgodnie z art. 14 ust. 2,

—

skuteczność automatycznej wymiany informacji:

—

przetwarzanie otrzymanych informacji i główne ogólne problemy techniczne (IT),

—

jakość otrzymanych informacji, z podaniem odbiorców/stron; problemy dotyczące treści otrzymanych informacji i powiązane sugestie,

—

właściwe wykorzystanie informacji i jej efektywność, w szczególności jej użyteczność; faktyczne i przyszłe wykorzystanie informacji; wykorzystanie informacji z podziałem na obszary opodatkowania; pogłębienie współpracy administracyjnej dzięki wykorzystaniu otrzymanych informacji,

—

wyniki osiągnięte w praktyce, w tym wyniki ogółem (uwzględniając projekty specjalne); konkretne wyniki projektów specjalnych; koszty administracyjne oraz inne istotne koszty rozwoju i wdrażania automatycznej wymiany informacji; koszty administracyjne powtarzających się działań w ramach automatycznej wymiany informacji; inne istotne koszty działań dotyczących przestrzegania przepisów prawa podatkowego; pozytywne i negatywne doświadczenia; najważniejsze aspekty prowadzące do sporów i postępowań sądowych,

—

odsetek spraw, w których obowiązek przekazywania sprawozdań według krajów danym państwom członkowskim pomyślnie wykonano (liczba sprawozdań według krajów otrzymanych od organów podatkowych innych państw członkowskich/liczba sprawozdań według krajów, które powinny zostać otrzymane od organów podatkowych innych państw członkowskich),

—

odsetek podmiotów raportujących, które wywiązały się z obowiązku przekazania sprawozdań według krajów (liczba sprawozdań według krajów otrzymanych/liczba sprawozdań według krajów, które powinny zostać otrzymane),

—

wykaz wszelkich jurysdykcji, w których jednostki dominujące najwyższego szczebla podmiotów raportujących mających siedzibę w Unii są rezydentami, a pełne sprawozdania nie zostały złożone lub wymienione.

ZAŁĄCZNIK IX

Wykaz, o którym mowa w art. 2d

Dane statystyczne wymagane zgodnie z art. 23 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE w odniesieniu do wszystkich form współpracy administracyjnej innych niż obowiązkowa automatyczna wymiana informacji obejmują następujące informacje:

—

wskazanie państwa członkowskiego,

—

rok,

—

część A: statystyki z podziałem na państwa członkowskie dotyczące wymiany informacji:

—

wymiany informacji na wniosek (art. 5, 6 i 7 dyrektywy 2011/16/UE):

—

liczba wysłanych wniosków,

—

liczba otrzymanych odpowiedzi,

—

liczba pełnych odpowiedzi otrzymanych w ciągu sześciu miesięcy,

—

liczba odpowiedzi, w przypadku których (część lub całość) informacji otrzymano w ciągu dwóch miesięcy,

—

liczba otrzymanych wniosków,

—

liczba wysłanych odpowiedzi,

—

liczba odmów na podstawie art. 17 dyrektywy 2011/16/UE,

—

spontanicznej wymiany informacji (art. 9 i 10 dyrektywy 2011/16/UE):

—

liczba wiadomości wysłanych w ramach spontanicznej wymiany informacji,

—

liczba wiadomości otrzymanych w ramach spontanicznej wymiany informacji,

—

liczba wysłanych interpretacji indywidualnych o wymiarze transgranicznym,

—

liczba otrzymanych interpretacji indywidualnych o wymiarze transgranicznym,

—

liczba wysłanych jednostronnych uprzednich porozumień cenowych,

—

liczba otrzymanych jednostronnych uprzednich porozumień cenowych,

—

część B: statystyki dotyczące innych form współpracy administracyjnej:

—

dotyczące obecności w urzędach administracyjnych oraz udziału w postępowaniu administracyjnym (art. 11 dyrektywy 2011/16/UE):

—

liczba współpracujących urzędników zewnętrznych obecnych w urzędach administracyjnych oraz biorących udział w postępowaniach administracyjnych,

—

dotyczące kontroli jednoczesnych (art. 12 dyrektywy 2011/16/UE):

—

liczba kontroli jednoczesnych zainicjowanych przez dane państwo członkowskie,

—

liczba kontroli jednoczesnych, w których dane państwo członkowskie brało udział,

—

dotyczące wniosków o doręczenie (art. 13 dyrektywy 2011/16/UE):

—

liczba wysłanych wniosków o doręczenie,

—

liczba otrzymanych wniosków o doręczenie,

—

dotyczące informacji zwrotnych (art. 14 dyrektywy 2011/16/UE):

—

liczba wysłanych wniosków o informacje zwrotne,

—

liczba otrzymanych informacji zwrotnych,

—

liczba otrzymanych wniosków o informacje zwrotne,

—

liczba wysłanych informacji zwrotnych,

—

część C: statystyki dotyczące szacunkowych dodatkowych dochodów lub wzrostu ustalonego podatku w wyniku współpracy administracyjnej. Podanie informacji wymienionych w tej części jest fakultatywne:

—

w wyniku wymiany informacji na wniosek,

—

w wyniku spontanicznej wymiany informacji,

—

w wyniku kontroli jednoczesnej,

—

kwota łącznie i liczba spraw.

ZAŁĄCZNIK X

Wykaz, o którym mowa w art. 2d

Dane statystyczne wymagane zgodnie z art. 23 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE w odniesieniu do obowiązkowej automatycznej wymiany informacji, dotyczącej kategorii dochodu i kapitału, o których mowa w art. 8. ust. 1 dyrektywy, obejmują następujące informacje:

—

w przypadku wszystkich kategorii dochodu i kapitału, o których mowa w art. 8 ust. 1 dyrektywy 2011/16/UE: dane statystyczne na temat wiadomości i podatnika,

—

w przypadku dochodów z zatrudnienia i wynagrodzeń dyrektorów: dane statystyczne na temat wiadomości i odbiorcy, wiadomości i płatnika, odbiorcy i relacji, płatnika i relacji, odbiorcy i dochodów,

—

w przypadku świadczeń emerytalnych i rentowych: dane statystyczne na temat wiadomości i odbiorcy, wiadomości i płatnika, odbiorcy, płatnika, programu, dochodów,

—

w przypadku produktów ubezpieczenia na życie: dane statystyczne na temat wiadomości i polisy, ogólnej polisy, wydarzenia,

—

w przypadku własności nieruchomości i dochodów z tego tytułu: dane statystyczne na temat wiadomości i strony, strony ogółem, wielkości i wartości nieruchomości, wielkości i wartości transakcji, wielkości i wartości pożyczek, wielkości i wartości dochodu z posiadanych praw,

—

w przypadku statusu wiadomości: dane statystyczne dotyczące tego statusu oraz informacji o błędach,

—

w przypadku wiadomości niezawierających danych: dane statystyczne dotyczące tych wiadomości.

ZAŁĄCZNIK XI

Wykaz, o którym mowa w art. 2d

Dane statystyczne wymagane zgodnie z art. 23 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE w odniesieniu do obowiązkowej automatycznej wymiany informacji prowadzonej na podstawie art. 8aa tej dyrektywy obejmują następujące informacje:

—

dane statystyczne, z podziałem na wiadomości, dotyczące państwa pochodzenia i przeznaczenia, łącznej liczby rekordów, łącznej kwoty płatności,

—

dane statystyczne, z podziałem na państwa pochodzenia, dotyczące łącznej liczby raportujących instytucji finansowych, łącznej kwoty płatności,

—

dane statystyczne, z podziałem na poszczególne rachunki, dotyczące liczby posiadaczy rachunków, rodzaju płatności, kwoty na kategorię płatności,

—

dane statystyczne, z podziałem na rachunki, dotyczące rodzaju posiadacza rachunku, numeru identyfikacji podatkowej posiadacza rachunku lub funkcjonalnego odpowiednika tego numeru, państwa rezydencji posiadacza rachunku, osoby fizycznej jako posiadacza rachunku, rachunku zamkniętego, rachunku nieaktywnego,

—

dane statystyczne, z podziałem na posiadaczy rachunków, dotyczące rodzaju osoby kontrolującej, numeru identyfikacji podatkowej osoby kontrolującej lub funkcjonalnego odpowiednika tego numeru, państwa rezydencji osoby kontrolującej, osoby fizycznej jako osoby kontrolującej.

ZAŁĄCZNIK XII

Wykaz, o którym mowa w art. 2d

Dane statystyczne wymagane zgodnie z art. 23 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE w odniesieniu do obowiązkowej automatycznej wymiany informacji prowadzonej na podstawie art. 8aa tej dyrektywy obejmują następujące informacje:

—

liczba sprawozdań według krajów otrzymanych od podmiotów raportujących,

—

liczba sprawozdań według krajów, które to sprawozdania powinny zostać złożone przez podmioty raportujące, ale jeszcze nie wpłynęły lub złożono jedynie częściowe sprawozdanie, z podziałem na jurysdykcje jednostek dominujących najwyższego szczebla,

—

liczba sprawozdań według krajów otrzymanych od innych państw członkowskich,

—

liczba sprawozdań według krajów od innych państw członkowskich, które to sprawozdania powinny zostać złożone, ale jeszcze nie wpłynęły,

—

liczba sprawozdań według krajów wysłanych do innych państw członkowskich.
”.

DYREKTYWY

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/34

DYREKTYWA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2018/100

z dnia 22 stycznia 2018 r.

zmieniająca dyrektywy 2003/90/WE i 2003/91/WE określające środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/53/WE i art. 7 dyrektywy Rady 2002/55/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków badania niektórych odmian gatunków roślin uprawnych i gatunków warzyw

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych (1), w szczególności jej art. 7 ust. 2 lit. a) i b),

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (2), w szczególności jej art. 7 ust. 2 lit. a) i b),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywy Komisji 2003/90/WE (3) i 2003/91/WE (4) zostały przyjęte w celu zapewnienia, by odmiany wpisane do krajowych katalogów państw członkowskich były zgodne z protokołami ustanowionymi przez Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem poszczególnych gatunków oraz minimalnych warunków badania odmian, o ile odnośne protokoły zostały ustanowione. W odniesieniu do gatunków nieobjętych protokołami CPVO dyrektywy te stanowią, że zastosowanie mają wytyczne Międzynarodowego Związku Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV).

(2)

Od czasu ostatniej zmiany dyrektyw 2003/90/WE i 2003/91/WE dyrektywą wykonawczą Komisji (UE) 2016/1914 (5) CPVO i UPOV ustanowiły kolejne protokoły i wytyczne oraz zaktualizowały te obowiązujące.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2003/90/WE i 2003/91/WE.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Załączniki I i II do dyrektywy 2003/90/WE zastępuje się tekstem znajdującym się w części A załącznika do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Załączniki do dyrektywy 2003/91/WE zastępuje się tekstem znajdującym się w części B załącznika do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

W przypadku badań rozpoczętych przed dniem 1 września 2018 r. państwa członkowskie mogą stosować dyrektywy 2003/90/WE i 2003/91/WE w brzmieniu obowiązującym przed ich zmianą na mocy niniejszej dyrektywy.

Artykuł 4

Państwa członkowskie przyjmują i publikują najpóźniej do dnia 31 sierpnia 2018 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 września 2018 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

Artykuł 5

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1)  Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 1.

(2)  Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 33.

(3)  Dyrektywa Komisji 2003/90/WE z dnia 6 października 2003 r. określająca środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/53/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków badania niektórych odmian gatunków roślin uprawnych (Dz.U. L 254 z 8.10.2003, s. 7).

(4)  Dyrektywa Komisji 2003/91/WE z dnia 6 października 2003 r. określająca środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/55/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków do badania niektórych odmian gatunków warzyw (Dz.U. L 254 z 8.10.2003, s. 11).

(5)  Dyrektywa wykonawcza Komisji (UE) 2016/1914 z dnia 31 października 2016 r. zmieniająca dyrektywy 2003/90/WE i 2003/91/WE określające środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/53/WE i art. 7 dyrektywy Rady 2002/55/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków badania niektórych odmian gatunków roślin uprawnych i gatunków warzyw (Dz.U. L 296 z 1.11.2016, s. 7).

ZAŁĄCZNIK

CZĘŚĆ A

„

ZAŁĄCZNIK I

Wykaz gatunków określonych w art. 1 ust. 2 lit. a), które muszą być zgodne z protokołami technicznymi CPVO  (1)

Nazwa systematyczna

Nazwa zwyczajowa

Protokół CPVO

Festuca arundinacea Schreb.

Kostrzewa trzcinowa

TP 39/1 z 1.10.2015

Festuca filiformis Pourr.

Kostrzewa nitkowata

TP 67/1 z 23.6.2011

Festuca ovina L.

Kostrzewa owcza

TP 67/1 z 23.6.2011

Festuca pratensis Huds.

Kostrzewa łąkowa

TP 39/1 z 1.10.2015

Festuca rubra L.

Kostrzewa czerwona

TP 67/1 z 23.6.2011

Festuca trachyphylla (Hack.) Krajina

Kostrzewa murawowa

TP 67/1 z 23.6.2011

Lolium multiflorum Lam.

Życica wielokwiatowa

TP 4/1 z 23.6.2011

Lolium perenne L.

Życica trwała

TP 4/1 z 23.6.2011

Lolium × hybridum Hausskn.

Życica mieszańcowa

TP 4/1 z 23.6.2011

Pisum sativum L.

Groch siewny

TP 7/2 rev. 2 z 15.3.2017

Poa pratensis L.

Wiechlina łąkowa

TP 33/1 z 15.3.2017

Vicia sativa L.

Wyka siewna

TP 32/1 z 19.4.2016

Brassica napus L. var. napobrassica (L.) Rchb.

Brukiew

TP 89/1 z 11.3.2015

Raphanus sativus L. var. oleiformis Pers.

Rzodkiew oleista

TP 178/1 z 15.3.2017

Brassica napus L.

Rzepak

TP 36/2 z 16.11.2011

Cannabis sativa L.

Konopie

TP 276/1 z 28.11.2012

Glycine max (L.) Merr.

Soja

TP 80/1 z 15.3.2017

Gossypium spp.

Bawełna

TP 88/1 z 19.4.2016

Helianthus annuus L.

Słonecznik

TP 81/1 z 31.10.2002

Linum usitatissimum L.

Len/siemię lniane

TP 57/2 z 19.3.2014

Sinapis alba L.

Gorczyca biała

TP 179/1 z 15.3.2017

Avena nuda L.

Owies nagi, owies nagoziarnisty

TP 20/2 z 1.10.2015

Avena sativa L. (w tym A. byzantina K. Koch)

Owies zwyczajny i owies bizantyjski

TP 20/2 z 1.10.2015

Hordeum vulgare L.

Jęczmień

TP 19/4 z 1.10.2015

Oryza sativa L.

Ryż

TP 16/3 z 1.10.2015

Secale cereale L.

Żyto

TP 58/1 z 31.10.2002

xTriticosecale Wittm. ex A. Camus

Mieszańce powstałe ze skrzyżowania gatunków rodzaju Triticum i gatunków rodzaju Secale

TP 121/2 rev. 1 z 16.2.2011

Triticum aestivum L.

Pszenica

TP 3/4 rev. 2 z 16.2.2011

Triticum durum Desf.

Pszenica durum

TP 120/3 z 19.3.2014

Zea mays L.

Kukurydza

TP 2/3 z 11.3.2010

Solanum tuberosum L.

Ziemniak

TP 23/3 z 15.3.2017

ZAŁĄCZNIK II

Wykaz gatunków określonych w art. 1 ust. 2 lit. b), które muszą być zgodne z wytycznymi w sprawie badań UPOV  (2)

Nazwa systematyczna

Nazwa zwyczajowa

Wytyczne UPOV

Beta vulgaris L.

Burak pastewny

TG/150/3 z 4.11.1994

Agrostis canina L.

Mietlica psia

TG/30/6 z 12.10.1990

Agrostis gigantea Roth.

Mietlica biaława

TG/30/6 z 12.10.1990

Agrostis stolonifera L.

Mietlica rozłogowa

TG/30/6 z 12.10.1990

Agrostis capillaris L.

Mietlica pospolita

TG/30/6 z 12.10.1990

Bromus catharticus Vahl

Stokłosa uniolowata

TG/180/3 z 4.4.2001

Bromus sitchensis Trin.

Stokłosa alaskańska

TG/180/3 z 4.4.2001

Dactylis glomerata L.

Kupkówka pospolita

TG/31/8 z 17.4.2002

xFestulolium Asch. et Graebn.

Mieszańce powstałe ze skrzyżowania gatunku rodzaju Festuca z gatunkiem rodzaju Lolium

TG/243/1 z 9.4.2008

Phleum nodosum L.

Tymotka kolankowata

TG/34/6 z 7.11.1984

Phleum pratense L.

Tymotka

TG/34/6 z 7.11.1984

Lotus corniculatus L.

Komonica zwyczajna

TG/193/1 z 9.4.2008

Lupinus albus L.

Łubin biały

TG/66/4 z 31.3.2004

Lupinus angustifolius L.

Łubin wąskolistny

TG/66/4 z 31.3.2004

Lupinus luteus L.

Łubin żółty

TG/66/4 z 31.3.2004

Medicago doliata Carmign.

Lucerna kolczasta

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago italica (Mill.) Fiori

Lucerna włoska

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago littoralis Rohde ex Loisel.

Lucerna nadbrzeżna

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago lupulina L.

Lucerna nerkowata

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago murex Willd.

Lucerna ostrostrąkowa

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago polymorpha L.

Lucerna wielokształtna

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago rugosa Desr.

Lucerna pomarszczona

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago sativa L.

Lucerna siewna

TG/6/5 z 6.4.2005

Medicago scutellata (L.) Mill.

Lucerna tarczowata

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago truncatula Gaertn.

Lucerna ściętolistkowa

TG/228/1 z 5.4.2006

Medicago × varia T. Martyn

Lucerna mieszańcowa

TG/6/5 z 6.4.2005

Trifolium pratense L.

Koniczyna czerwona

TG/5/7 z 4.4.2001

Trifolium repens L.

Koniczyna biała

TG/38/7 z 9.4.2003

Vicia faba L.

Bobik

TG/8/6 z 17.4.2002

Arachis hypogaea L.

Orzech arachidowy

TG/93/4 z 9.4.2014

Brassica rapa L. var. silvestris (Lam.) Briggs

Rzepik

TG/185/3 z 17.4.2002

Carthamus tinctorius L.

Krokosz barwierski

TG/134/3 z 12.10.1990

Papaver somniferum L.

Mak

TG/166/4 z 9.4.2014

Sorghum bicolor (L.) Moench

Sorgo

TG/122/4 z 25.3.2015

Sorghum sudanense (Piper) Stapf.

Sorgo sudańskie/Trawa sudańska

TG 122/4 z 25.3.2015

Sorghum bicolor (L.) Moench × Sorghum sudanense (Piper) Stapf

Mieszańce będące wynikiem krzyżowania Sorghum bicolor i Sorghum sudanense

TG 122/4 z 25.3.2015
”

CZĘŚĆ B

„

ZAŁĄCZNIK I

Wykaz gatunków określonych w art. 1 ust. 2 lit. a), które muszą być zgodne z protokołami w sprawie badań CPVO  (3)

Nazwa systematyczna

Nazwa zwyczajowa

Protokół CPVO

Allium cepa L. (grupa Cepa)

Cebula i echalion

TP 46/2 z 1.4.2009

Allium cepa L. (grupa Aggregatum)

Szalotka

TP 46/2 z 1.4.2009

Allium fistulosum L.

Cebula siedmiolatka (czosnek dęty)

TP 161/1 z 11.3.2010

Allium porrum L.

Por

TP 85/2 z 1.4.2009

Allium sativum L.

Czosnek

TP 162/1 z 25.3.2004

Allium schoenoprasum L.

Szczypiorek

TP 198/2 z 11.3.2015

Apium graveolens L.

Seler

TP 82/1 z 13.3.2008

Apium graveolens L.

Seler korzeniowy

TP 74/1 z 13.3.2008

Asparagus officinalis L.

Szparagi

TP 130/2 z 16.2.2011

Beta vulgaris L.

Burak ćwikłowy

TP 60/1 z 1.4.2009

Beta vulgaris L.

Burak liściowy

TP 106/1 z 11.3.2015

Brassica oleracea L.

Jarmuż

TP 90/1 z 16.2.2011

Brassica oleracea L.

Kalafior

TP 45/2 rev. z 15.3.2017

Brassica oleracea L.

Brokuł

TP 151/2 rev. z 15.3.2017

Brassica oleracea L.

Brukselka

TP 54/2 rev. z 15.3.2017

Brassica oleracea L.

Kalarepa

TP 65/1 rev. z 15.3.2017

Brassica oleracea L.

Kapusta włoska, kapusta głowiasta biała i kapusta głowiasta czerwona

TP 48/3 rev. z 15.3.2017

Brassica rapa L.

Kapusta pekińska

TP 105/1 z 13.3.2008

Capsicum annuum L.

Papryka

TP 76/2 rev. z 15.3.2017

Cichorium endivia L.

Endywia kędzierzawa i endywia eskariola

TP 118/3 z 19.3.2014

Cichorium intybus L.

Cykoria korzeniowa

TP 172/2 z 1.12.2005

Cichorium intybus L.

Cykoria sałatowa

TP 173/1 z 25.3.2004

Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum. et Nakai

Arbuz

TP 142/2 z 19.3.2014

Cucumis melo L.

Melon

TP 104/2 z 21.3.2007

Cucumis sativus L.

Ogórek

TP 61/2 z 13.3.2008

Cucurbita maxima Duchesne

Dynia olbrzymia

TP 155/1 z 11.3.2015

Cucurbita pepo L.

Dynia zwyczajna

TP 119/1 rev. z 19.3.2014

Cynara cardunculus L.

Karczoch zwyczajny i karczoch hiszpański (kard)

TP 184/2 z 27.2.2013

Daucus carota L.

Marchew jadalna i marchew pastewna

TP 49/3 z 13.3.2008

Foeniculum vulgare Mill.

Koper włoski

TP 183/1 z 25.3.2004

Lactuca sativa L.

Sałata

TP 13/5 rev. 2 z 15.3.2017

Solanum lycopersicum L.

Pomidor

TP 44/4 rev. 2 z 19.4.2016

Petroselinum crispum (Mill.) Nyman ex A. W. Hill

Pietruszka

TP 136/1 z 21.3.2007

Phaseolus coccineus L.

Fasola wielokwiatowa

TP 9/1 z 21.3.2007

Phaseolus vulgaris L.

Fasola zwykła karłowa i fasola zwykła tyczna

TP 12/4 z 27.2.2013

Pisum sativum L. (partim)

Groch siewny łuskowy o nasionach pomarszczonych, groch siewny łuskowy o nasionach gładkich i groch siewny cukrowy

TP 7/2 rev. 2 z 15.3.2017

Raphanus sativus L.

Rzodkiewka, rzodkiew czarna

TP 64/2 rev. z 11.3.2015

Rheum rhabarbarum L.

Rabarbar

TP 62/1 z 19.4.2016

Scorzonera hispanica L.

Skorzonera (wężymord)

TP 116/1 z 11.3.2015

Solanum melongena L.

Oberżyna

TP 117/1 z 13.3.2008

Spinacia oleracea L.

Szpinak

TP 55/5 rev. 2 z 15.3.2017

Valerianella locusta (L.) Laterr.

Roszpunka warzywna

TP 75/2 z 21.3.2007

Vicia faba L. (partim)

Bób

TP Broadbean/1 z 25.3.2004

Zea mays L. (partim)

Kukurydza cukrowa i kukurydza pękająca

TP 2/3 z 11.3.2010

Solanum lycopersicum L. × Solanum habrochaites S. Knapp & D.M. Spooner; Solanum lycopersicum L. × Solanum peruvianum (L.) Mill.; Solanum lycopersicum L. × Solanum cheesmaniae (L. Ridley) Fosberg

Podkładki pomidora

TP 294/1 rev. 2 z 15.3.2017

Cucurbita maxima × Cucurbita moschata

Mieszańce międzygatunkowe Cucurbita maxima Duch. z Cucurbita moschata Duch. do użytku jako podkładki

TP 311/1 z 15.3.2017.

ZAŁĄCZNIK II

Wykaz gatunków określonych w art. 1 ust. 2 lit. b), które muszą być zgodne z wytycznymi w sprawie badań UPOV  (4)

Nazwa systematyczna

Nazwa zwyczajowa

Wytyczne UPOV

Brassica rapa L.

Rzepa

TG/37/10 z 4.4.2001.

Cichorium intybus L.

Cykoria liściowa

TG/154/4 z 5.4.2017
”

(1)  Tekst tych protokołów można znaleźć na stronie internetowej CPVO (www.cpvo.europa.eu).

(2)  Tekst tych wytycznych można znaleźć na stronie internetowej UPOV (www.upov.int).

(3)  Tekst tych protokołów można znaleźć na stronie internetowej CPVO (www.cpvo.europa.eu).

(4)  Tekst tych wytycznych można znaleźć na stronie internetowej UPOV (www.upov.int).

DECYZJE

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/40

DECYZJA RADY (WPZiB) 2018/101

z dnia 22 stycznia 2018 r.

w sprawie propagowania skutecznych kontroli wywozu broni

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 28 ust. 1 i art. 31 ust. 1,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W europejskiej strategii bezpieczeństwa, którą Rada Europejska przyjęła w dniu 12 grudnia 2003 r., przedstawiono pięć kluczowych wyzwań, które stoją przed Unią: terroryzm, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia, konflikty regionalne, upadek państw i przestępczość zorganizowana. Skutki niekontrolowanego przepływu broni konwencjonalnej mają zasadnicze znaczenie w przypadku czterech z tych pięciu wyzwań. W strategii tej podkreślono znaczenie, jakie dla ograniczenia rozprzestrzenia broni mają kontrole jej wywozu. Nowa globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii zatytułowana „Wspólna wizja, wspólne działanie: silniejsza Europa”, która została przedstawiona przez Wysokiego Przedstawiciela w dniu 28 czerwca 2016 r., potwierdza poparcie Unii dla upowszechniania, pełnego wdrożenia i egzekwowania traktatów i systemów dotyczących wielostronnego rozbrojenia, nieproliferacji i kontroli zbrojeń.

(2)

W dniu 5 czerwca 1998 r. Unia przyjęła politycznie wiążący Kodeks postępowania w sprawie wywozu uzbrojenia, w którym określono wspólne kryteria regulujące legalny handel bronią konwencjonalną.

(3)

Zgodnie ze strategią Unii w zakresie zwalczania nielegalnego gromadzenia broni strzeleckiej i lekkiej i amunicji do tych rodzajów broni oraz handlu nimi, przyjętą przez Radę Europejską obradującą w dniach 15 i 16 grudnia 2005 r., Unia powinna wspierać – na szczeblu regionalnym i międzynarodowym – zaostrzenie kontroli wywozu i propagowanie kryteriów ustanowionych w Kodeksie postępowania w sprawie wywozu uzbrojenia, między innymi pomagając państwom trzecim w opracowywaniu odpowiednich projektów przepisów krajowych i propagowaniu środków zwiększających przejrzystość.

(4)

W dniu 8 grudnia 2008 r. Kodeks postępowania w sprawie wywozu uzbrojenia zastąpiono wspólnym stanowiskiem Rady 2008/944/WPZiB (1), w którym ustanawia się osiem kryteriów, zgodnie z którymi należy oceniać wnioski o udzielenie zezwolenia na wywóz broni konwencjonalnej. Wspólne stanowisko przewiduje również wprowadzenie mechanizmu informowania i konsultacji dotyczącego odmowy wydania zezwolenia na wywóz broni, a także wprowadzenie środków w zakresie przejrzystości, takich jak publikacja rocznego sprawozdania UE w sprawie wywozu broni. Do wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB przyłączyło się kilka państw trzecich.

(5)

Art. 11 wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB stanowi, że państwa członkowskie mają dokładać wszelkich starań w celu zachęcenia innych państw dokonujących wywozu technologii wojskowych lub sprzętu wojskowego do stosowania kryteriów zawartych w tym wspólnym stanowisku.

(6)

W kwietniu 2013 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Traktat o handlu bronią, który wszedł w życie w dniu 24 grudnia 2014 r. Celem tego traktatu jest zwiększenie przejrzystości i odpowiedzialności w dziedzinie handlu bronią. Podobnie jak we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB, w traktacie tym określa się kilka kryteriów oceny ryzyka, według których należy dokonywać oceny wywozu broni. Unia popiera w sposób konkretny – za pośrednictwem specjalnych programów przyjętych na mocy decyzji Rady 2013/768/WPZiB (2) i decyzji Rady (WPZiB) 2017/915 (3) – skuteczne wdrażanie i upowszechnianie tego traktatu. W ramach tych programów kilku państwom trzecim, które o to wystąpiły, udzielana jest pomoc w zakresie wzmocnienia ich systemów kontroli transferu broni zgodnie z wymogami traktatu.

(7)

Ważne jest zatem zapewnienie, aby działania informacyjne i pomocowe przewidziane w niniejszej decyzji oraz takie działania określone w decyzji (WPZiB) 2017/915 wzajemnie się uzupełniały.

(8)

Od roku 2008 Unia rozwija działania w zakresie propagowania skutecznych i przejrzystych kontroli wywozu broni, na mocy wspólnego działania 2008/230/WPZiB (4) oraz decyzji Rady 2009/1012/WPZiB (5) oraz 2012/711/WPZiB (6) i decyzji Rady (WPZiB) 2015/2309 (7). Prowadzone działania w istotnym stopniu pomogły w dalszym zacieśnianiu współpracy regionalnej oraz zwiększaniu przejrzystości i odpowiedzialności zgodnie z zasadami i kryteriami oceny ryzyka zawartymi we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB. Działania te tradycyjnie dotyczyły państw trzecich leżących we wschodnim i południowym sąsiedztwie Unii.

(9)

W ostatnich latach Unia udzielała również pomocy w usprawnianiu kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania w państwach trzecich; należy zapewnić skuteczną koordynację pomiędzy działaniami dotyczącymi kontroli wywozu broni, objętymi niniejszą decyzją a tymi działaniami dotyczącymi kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania.

(10)

Techniczne aspekty wykonania decyzji 2009/1012/WPZiB i 2012/711/WPZiB oraz decyzji (WPZiB) 2015/2309 Rada powierzyła niemieckiemu Federalnemu Urzędowi Gospodarki i Kontroli Eksportu (zwanemu dalej „BAFA”). Na mocy decyzji 2013/768/WPZiB i decyzji (WPZiB) 2017/915 BAFA jest również agencją wykonawczą, która zajmuje się projektami wspierającymi skuteczne wdrażanie Traktatu o handlu bronią. BAFA jest właściwą agencją w dziedzinie kontroli broni w państwie członkowskim UE: urząd ten zdobył duży zasób wiedzy ogólnej i specjalistycznej w zakresie działań informacyjnych, ponadto dzieli się swoimi głównymi kompetencjami z innymi państwami,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1.   Aby propagować pokój i bezpieczeństwo, oraz zgodnie z europejską strategią bezpieczeństwa, Unia dąży do realizacji następujących celów:

a)

propagowania skutecznych kontroli wywozu broni przez państwa trzecie zgodnie z zasadami ustanowionymi we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB i w Traktacie o handlu bronią oraz dążenie, w stosownych przypadkach, do komplementarności i synergii z unijnymi projektami pomocowymi w dziedzinie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania;

b)

wspierania wysiłków podejmowanych przez państwa trzecie – na szczeblu krajowym i regionalnym – na rzecz zwiększenia odpowiedzialności i przejrzystości handlu bronią konwencjonalną oraz ograniczenia ryzyka przenikania broni do nieuprawnionych użytkowników.

2.   Unia dąży do realizacji celów, o których mowa w ust. 1, przy pomocy następujących działań prowadzonych w ramach projektu:

a)

dalszego propagowania wśród państw trzecich kryteriów i zasad ustanowionych we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB oraz w Traktacie o handlu bronią, w oparciu o wyniki uzyskane podczas wykonywania decyzji (WPZiB) 2015/2309, decyzji 2012/711/WPZiB oraz 2009/1012/WPZiB i wspólnego działania 2008/230/WPZiB;

b)

pomocy państwom trzecim w, odpowiednio, opracowywaniu, uaktualnianiu i wdrażaniu stosownych środków ustawodawczych i administracyjnych, których celem jest utworzenie skutecznego systemu kontroli wywozu broni konwencjonalnej;

c)

pomocy państwom beneficjentom w szkoleniu urzędników wydających zezwolenia i funkcjonariuszy organów ścigania, tak aby zapewnić odpowiednie przeprowadzanie i egzekwowanie kontroli wywozu broni;

d)

pomocy państwom beneficjentom w działaniach informacyjnych ukierunkowanych na krajowy przemysł obronny tych państw, z myślą o zapewnieniu zgodności z przepisami regulującymi kontrolę wywozu;

e)

propagowania przejrzystości i odpowiedzialności w międzynarodowym handlu bronią, także poprzez wspieranie krajowych i regionalnych środków propagujących przejrzystość oraz odpowiednią kontrolę wywozu broni konwencjonalnej;

f)

zachęcania tych państw beneficjentów, które nie podjęły żadnych kroków w celu podpisania i przyłączenia się do Traktatu o handlu bronią, by do niego przystąpiły, oraz zachęcanie sygnatariuszy tego traktatu do jego ratyfikowania;

g)

propagowania dalszej analizy ryzyka przenikania broni i ograniczania tego ryzyka, zarówno z perspektywy przywozu, jak i wywozu broni.

Szczegółowy opis prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w niniejszym ustępie, przedstawiono w załączniku.

Artykuł 2

1.   Za wykonanie niniejszej decyzji odpowiada Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwany dalej „Wysokim Przedstawicielem”).

2.   Realizacja techniczna działań prowadzonych w ramach projektów, o których mowa w art. 1 ust. 2, będzie prowadzona przez niemiecki Federalny Urząd Gospodarki i Kontroli Eksportu (zwany dalej „BAFA”). Wybór BAFA uzasadniony jest sprawdzonym doświadczeniem, kwalifikacjami i konieczną wiedzą fachową tego urzędu dotyczącą całego przekroju unijnych działań w zakresie kontroli wywozu broni.

3.   BAFA wykonuje swoje zadania pod kierownictwem Wysokiego Przedstawiciela. W tym celu Wysoki Przedstawiciel dokonuje niezbędnych ustaleń z BAFA.

Artykuł 3

1.   Finansowa kwota odniesienia na realizację prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w art. 1 ust. 2, wynosi 1 304 107,28 EUR.

2.   Wydatkami pokrywanymi z kwoty określonej w ust. 1 zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu Unii.

3.   Komisja nadzoruje należyte zarządzanie finansową kwotą odniesienia, o której mowa w ust. 1. W tym celu Komisja zawiera z BAFA umowę w sprawie finansowania. Umowa w sprawie finansowania stanowi, że BAFA ma zapewnić wyeksponowanie wkładu Unii stosownie do jego wielkości.

4.   Komisja dokłada starań, aby umowę w sprawie finansowania, o której mowa w ust. 3, zawarto jak najszybciej po wejściu w życie niniejszej decyzji. Komisja informuje Radę o wszelkich związanych z tym trudnościach oraz o dacie zawarcia umowy w sprawie finansowania.

Artykuł 4

Wysoki Przedstawiciel składa Radzie sprawozdania z wykonania niniejszej decyzji na podstawie regularnych sprawozdań przygotowywanych przez BAFA. Sprawozdania te stanowią podstawę oceny dokonywanej przez Radę. Komisja składa sprawozdania na temat aspektów finansowych realizacji prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Niniejsza decyzja wygasa po upływie 30 miesięcy od daty zawarcia umowy w sprawie finansowania, o której mowa w art. 3 ust. 3, lub sześciu miesięcy od daty jej przyjęcia, jeżeli w tym czasie nie zawarto umowy w sprawie finansowania.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 stycznia 2018 r.

W imieniu Rady

F. MOGHERINI

Przewodniczący

(1)  Wspólne stanowisko Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego (Dz.U. L 335 z 13.12.2008, s. 99).

(2)  Decyzja Rady 2013/768/WPZiB z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie działań UE wspierających wdrożenie traktatu o handlu bronią w ramach europejskiej strategii bezpieczeństwa (Dz.U. L 341 z 18.12.2013, s. 56).

(3)  Decyzja Rady (WPZiB) 2017/915 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie działań informacyjnych Unii wspierających wdrożenie Traktatu o handlu bronią (Dz.U. L 139 z 30.5.2017, s. 38).

(4)  Wspólne działanie Rady 2008/230/WPZiB z dnia 17 marca 2008 r. w sprawie wspierania działań UE mających na celu propagowanie wśród państw trzecich kontroli wywozu uzbrojenia oraz zasad i kryteriów kodeksu postępowania UE w sprawie wywozu uzbrojenia (Dz.U. L 75 z 18.3.2008, s. 81).

(5)  Decyzja Rady 2009/1012/WPZiB z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie wspierania działań UE mających na celu propagowanie wśród państw trzecich kontroli wywozu uzbrojenia oraz zasad i kryteriów wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB (Dz.U. L 348 z 29.12.2009, s. 16).

(6)  Decyzja Rady 2012/711/WPZiB z dnia 19 listopada 2012 r. w sprawie wsparcia dla działań Unii mających na celu propagowanie wśród państw trzecich kontroli wywozu uzbrojenia oraz zasad i kryteriów wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB (Dz.U. L 321 z 20.11.2012, s. 62).

(7)  Decyzja Rady (WPZiB) 2015/2309 z dnia 10 grudnia 2015 r. w sprawie propagowania skutecznych kontroli wywozu broni (Dz.U. L 326 z 11.12.2015, s. 56).

ZAŁĄCZNIK

PROWADZONE W RAMACH PROJEKTU DZIAŁANIA, O KTÓRYCH MOWA W ART. 1 UST. 2

1.   Cele

Niniejsza decyzja ma propagować skuteczniejsze kontrole transferu broni przez państwa trzecie oraz wspierać wysiłki, które państwa trzecie podejmują na szczeblu krajowym i regionalnym w celu sprawienia, by międzynarodowy handel bronią konwencjonalną stał się bardziej odpowiedzialny i przejrzysty oraz ograniczenia ryzyka przenikania broni do nieuprawnionych użytkowników. W stosownych przypadkach te cele powinny obejmować propagowanie zasad i kryteriów ustanowionych we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB i w Traktacie o handlu bronią. Dążąc do realizacji tych celów, należy starać się, w stosownych przypadkach, zapewnić komplementarność i synergię z unijnymi projektami pomocowymi w dziedzinie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania.

Aby zrealizować powyższe cele, Unia powinna nadal propagować normy ustanowione we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB, opierając się na wynikach osiągniętych podczas wykonywania decyzji (WPZiB) 2015/2309, decyzji 2012/711/WPZiB oraz 2009/1012/WPZiB i wspólnego działania 2008/230/WPZiB. W tym celu państwa trzecie będące beneficjentami powinny otrzymać pomoc w, odpowiednio, opracowywaniu, uaktualnianiu i wdrażaniu stosownych środków ustawodawczych i administracyjnych, które wspierają skuteczny system kontroli transferu broni konwencjonalnej. Należy również udzielić wsparcia w zakresie oceny ryzyka przenikania broni i ograniczania takiego ryzyka.

Wskazana jest także pomoc w szkoleniu urzędników wydających zezwolenia i funkcjonariuszy organów ścigania, którzy są odpowiedzialni za przeprowadzanie i egzekwowanie kontroli transferu broni; należy również pomóc we wdrażaniu krajowych i regionalnych środków, które propagują przejrzystość i odpowiednią kontrolę wywozu broni konwencjonalnej. Ponadto trzeba propagować utrzymywanie kontaktów z sektorem prywatnym i przestrzeganie odpowiednich przepisów prawa krajowego, w tym przepisów administracyjnych, które regulują transfer broni.

2.   Wybór agencji wykonawczej

Wykonanie niniejszej decyzji Rady zostaje powierzone BAFA. W stosownych przypadkach BAFA będzie współpracować z agencjami kontroli wywozu działającymi w państwach członkowskich, właściwymi organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi, ośrodkami analitycznymi, instytutami badawczymi oraz organizacjami pozarządowymi.

BAFA dysponuje ogromnym doświadczeniem w zapewnianiu pomocy związanej z kontrolą wywozu i w prowadzeniu działań informacyjnych. Zgromadziła takie doświadczenie we wszystkich właściwych obszarach strategicznej kontroli wywozu, zajmując się dziedzinami związanymi z sektorem CBRN, produktami podwójnego zastosowania i bronią. Dzięki tym programom i działaniom BAFA zdobyła szczegółową wiedzę na temat systemów kontroli wywozu obowiązujących w większości państw objętych niniejszą decyzją.

Jeżeli chodzi o pomoc w zakresie kontroli wywozu broni i działania informacyjne, BAFA pomyślnie zakończyła wykonywanie decyzji 2009/1012/WPZiB i 2012/711/WPZiB i decyzji (WPZiB) 2015/2309. BAFA jest również odpowiedzialna za techniczną realizację programu wspierającego wdrożenie Traktatu o handlu bronią, który to program ustanowiono na mocy decyzji 2013/768/WPZiB i decyzji (WPZiB) 2017/915.

W rezultacie BAFA jest wyjątkowo dobrze przygotowana do rozpoznawania mocnych i słabych punktów systemów kontroli wywozu obowiązujących w państwach, które zostaną beneficjentami działań przewidzianych w niniejszej decyzji. Urząd ten jest zatem podmiotem, który może w najbardziej skuteczny sposób doprowadzić do synergii między różnymi programami pomocowymi w zakresie kontroli wywozu i programami informacyjnymi, jednocześnie pomagając unikać powielania działań.

3.   Koordynacja z innymi projektami pomocowymi Unii w dziedzinie kontroli wywozu

Opierając się na doświadczeniach płynących z działań informacyjnych, które Unia prowadziła do tej pory w dziedzinie kontroli wywozu zarówno produktów podwójnego zastosowania, jak i broni konwencjonalnej, należy dążyć do osiągnięcia synergii i komplementarności. W tym celu działania, o których mowa w pkt 5.2.1–5.2.3 i 5.2.5, należy w stosownych przypadkach prowadzić w powiązaniu z innymi działaniami finansowanymi z budżetu WPZiB, w szczególności działaniami przewidzianymi w decyzji (WPZiB) 2017/915, lub innymi działaniami dotyczącymi kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania, finansowanymi z instrumentów finansowych Unii innych niż budżet WPZiB. W szczególności należy organizować następujące po sobie spotkania. Działania powinny być prowadzone w pełnej zgodności z ograniczeniami prawnymi i finansowymi dotyczącymi korzystania z odpowiednich instrumentów finansowych Unii.

4.   Koordynacja z innymi projektami pomocowymi darczyńców w dziedzinie kontroli wywozu

W stosownych przypadkach należy dążyć do osiągnięcia synergii i komplementarności z innymi projektami pomocowymi darczyńców w dziedzinie kontroli wywozu. Jak wspomniano w pkt 3, koordynacja z innymi darczyńcami powinna być prowadzona przede wszystkim w odniesieniu do działań, o których mowa w pkt 5.2.1–5.2.3 i 5.2.5. Zawarte w pkt 3 odniesienie do wzajemnego planowania jest nadal aktualne.

5.   Opis działań prowadzonych w ramach projektu

5.1.   Cele projektu

Głównym celem jest udzielenie pomocy technicznej kilku państwom beneficjentom, które wyraziły wolę poprawy swoich norm i usprawnienia praktyk dotyczących kontroli wywozu broni. Aby osiągnąć ten cel, w podejmowanych działaniach należy uwzględnić status państw beneficjentów, w szczególności:

—

ewentualne członkostwo lub wniosek o członkostwo w międzynarodowych systemach kontroli wywozu dotyczących transferu broni konwencjonalnej oraz produktów i technologii podwójnego zastosowania,

—

kandydaturę do członkostwa w Unii, z uwzględnieniem tego, czy dane państwo beneficjent jest oficjalnym bądź potencjalnym kandydatem,

—

stanowisko w odniesieniu do Traktatu o handlu bronią.

Jeżeli państwa beneficjenci objęte pomocą są sygnatariuszami tylko Traktatu o handlu bronią, działania powinny się skupić – o ile jest to możliwe – na skuteczniejszym eliminowaniu przeszkód stojących na drodze do ratyfikacji Traktatu o handlu bronią, w szczególności jeśli są to przeszkody natury prawnej lub regulacyjnej i mają związek z brakami lub potrzebami w zakresie zdolności wdrożeniowych. W stosownych przypadkach należy propagować możliwość unijnego wsparcia przewidzianego w decyzji (WPZiB) 2017/915. Jeżeli państwa objęte pomocą nie podjęły żadnych kroków dotyczących traktatu (nie podpisały go, nie ratyfikowały ani do niego nie przystąpiły), działania powinny skupić się na propagowaniu przystąpienia do Traktatu o handlu bronią, o ile to możliwe przy wsparciu innych państw beneficjentów, które już go ratyfikowały.

Dodatkowym celem jest zwrócenie uwagi niektórych państw trzecich na ocenę ryzyka przenikania broni i ograniczenie takiego przenikania, zarówno z perspektywy wywozu, jak i przywozu broni.

5.2.   Opis projektu

5.2.1.   Warsztaty regionalne

W ramach projektu odbędzie się maksymalnie osiem dwudniowych warsztatów, które obejmą szkolenia w odpowiednich dziedzinach kontroli wywozu broni konwencjonalnej.

W warsztatach (maksymalnie 35-osobowych) uczestniczyć będą urzędnicy rządowi z odnośnych państw beneficjentów. W stosownych przypadkach można również zapraszać przedstawicieli parlamentów narodowych oraz przedstawicieli odnośnego sektora i społeczeństwa obywatelskiego.

Szkolenie będą prowadzić eksperci (w tym byli urzędnicy) z krajowych administracji państw członkowskich, przedstawiciele państw, które przyłączyły się do wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB, oraz przedstawiciele sektora prywatnego i społeczeństwa obywatelskiego.

Warsztaty mogą odbywać się w państwie beneficjencie lub w innym miejscu, które zostanie określone przez Wysokiego Przedstawiciela po konsultacjach z Grupą Roboczą ds. Wywozu Broni Konwencjonalnej (COARM).

Warsztaty regionalne zostaną zorganizowane, jak następuje:

a)

maksymalnie dwa warsztaty w państwach Europy Południowo-Wschodniej, przy czym na co najmniej jedne warsztaty zostaną zaproszone państwa z Europy Wschodniej i Kaukazu objęte europejską polityką sąsiedztwa oraz Turcja;

b)

maksymalnie dwa warsztaty dla państw z Europy Wschodniej i Kaukazu objęte europejską polityką sąsiedztwa, przy czym na co najmniej jedne warsztaty zostaną zaproszone państwa z Europy Południowo-Wschodniej oraz Turcja;

c)

maksymalnie dwa warsztaty dla państw z Afryki Północnej położonych nad Morzem Śródziemnym objętych europejską polityką sąsiedztwa, przy czym na co najmniej jedne warsztaty zostaną zaproszone państwa południowego sąsiedztwa objęte europejską polityką sąsiedztwa;

d)

maksymalnie dwa warsztaty w państwach Azji Środkowej, przy czym na co najmniej jedne warsztaty zostaną zaproszone państwa z Europy Wschodniej i Kaukazu objęte europejską polityką sąsiedztwa.

Ten podział regionalny, zakładający zorganizowanie dwóch warsztatów w danym regionie, może zostać niezrealizowany w przypadku wystąpienia niesprzyjających okoliczności (na przykład w przypadku niespodziewanie małej liczby uczestników, braku poważnej oferty zorganizowania warsztatów ze strony któregokolwiek z państw beneficjentów z danego regionu lub powielania działań innych podmiotów organizujących działania informacyjne). Jeżeli nie dojdzie do zorganizowania jednego lub większej liczby warsztatów, można zwiększyć liczbę warsztatów dla pozostałego z wyżej wspomnianych regionów (pozostałych wyżej wspomnianych regionów), z zachowaniem ogólnej górnej granicy ośmiu warsztatów.

5.2.2.   Wizyty studyjne

W ramach projektu odbędą się maksymalnie cztery dwudniowe wizyty studyjne z udziałem urzędników rządowych; celem tych wizyt będą odpowiednie organy państw członkowskich.

Wizyty studyjne powinny objąć od dwóch do czterech państw beneficjentów. Państwa beneficjenci wizyt studyjnych nie muszą być położone w tym samym regionie.

W ramach projektu odbędą się także maksymalnie trzy dwudniowe wizyty studyjne z udziałem urzędników reprezentujących rządy, organy celne lub organy wydające zezwolenia państw beneficjentów; celem tych wizyt będą odpowiednie organy innych państw beneficjentów.

5.2.3.   Pomoc indywidualna udzielana państwom beneficjentom

W ramach projektu odbędą się warsztaty dla indywidualnych państw beneficjentów, na ich wniosek, których łączny czas trwania nie może przekroczyć 10 dni; wezmą w nich udział urzędnicy państwowi z państw beneficjentów, w tym urzędnicy reprezentujący rządy, organy wydające zezwolenia i organy ścigania. Warsztaty te zostaną – w najlepszym przypadku – zorganizowane na miejscu w odpowiednich państwach beneficjentach. W zależności od konkretnych potrzeb i dostępności ekspertów z państw beneficjentów i z państw członkowskich UE ogólna liczba 10 dni zostanie podzielona na poszczególne szkolenia trwające co najmniej dwa dni.

Szkolenia będą prowadzić eksperci (w tym byli urzędnicy) z krajowych administracji państw członkowskich, przedstawiciele państw, które przyłączyły się do wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB, oraz przedstawiciele sektora prywatnego i społeczeństwa obywatelskiego.

Takie warsztaty w ramach pomocy indywidualnej będą organizowane przede wszystkim na wniosek państw beneficjentów. Ich celem jest zajęcie się konkretną kwestią lub potrzebą, na którą państwo beneficjent zwróciło uwagę, na przykład przy okazji warsztatów regionalnych lub w ramach regularnych kontaktów z unijnymi ekspertami i z BAFA.

5.2.4.   Spotkanie ekspertów

W ramach projektu w Brukseli odbędzie się jednodniowe spotkanie ekspertów przeznaczone dla urzędników rządowych, w tym urzędników reprezentujących rządy, organy wydające zezwolenia i organy ścigania z krajów beneficjentów z regionu Europy Południowo-Wschodniej. Spotkanie to odbędzie się przy okazji posiedzeń Grupy COARM.

5.2.5.   Spotkania oceniające

Aby przedstawić średniookresową i końcową ocenę działań prowadzonych na mocy niniejszej decyzji, w Brukseli zostaną zorganizowane dwa spotkania ekspertów, najlepiej przed zwykłym posiedzeniem Grupy COARM lub po nim.

Spotkanie poświęcone średniookresowej ocenie będzie mieć charakter warsztatu, maksymalnie z udziałem państw członkowskich UE, trwające maksymalnie jeden dzień.

Spotkanie poświęcone ocenie końcowej odbędzie się w Brukseli i będzie trwać dwa dni; uczestniczyć w nim będą państwa beneficjenci i państwa członkowskie UE.

Na spotkanie poświęcone ocenie końcowej zostanie zaproszonych maksymalnie dwóch przedstawicieli (stosownych urzędników rządowych) każdego z państw beneficjentów.

6.   Beneficjenci

6.1.   Państwa beneficjenci działań realizowanych na mocy niniejszej decyzji Rady

(i)

Państwa z Europy Południowo-Wschodniej (Albania, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra i Serbia, Kosowo (zgodnie z rezolucją UNSCR/1244/99 (1)));

(ii)

państwa z Afryki Północnej położone nad Morzem Śródziemnym i uczestniczące w europejskiej polityce sąsiedztwa (Algieria, Egipt, Maroko i Tunezja);

(iii)

państwa z Europy Wschodniej i Kaukazu objęte europejską polityką sąsiedztwa (Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Gruzja, Republika Mołdawii i Ukraina).

(iv)

państwa Azji Środkowej (Kazachstan, Tadżykistan, Uzbekistan, Kirgistan, Turkmenistan);

(v)

państwa południowego sąsiedztwa objęte europejską polityką sąsiedztwa (Jordania i Liban);

(vi)

Turcja.

6.2.   Zmiana w wykazie państw beneficjentów

Grupa robocza COARM może, na wniosek Wysokiego Przedstawiciela, zdecydować o zmianie wykazu państw beneficjentów na podstawie odpowiedniego uzasadnienia. Informacje o zmianach powinny być przekazywane w sposób formalny między BAFA a UE.

7.   Wyniki i wskaźniki realizacji projektów

Oprócz spotkania poświęconego ocenie końcowej, o którym mowa w pkt 5.2.5, w ocenie wyników projektu uwzględnia się następujące kwestie:

7.1.   Indywidualna ocena państw beneficjentów

Po zakończeniu przewidzianych działań BAFA przedstawia ESDZ i Komisji sprawozdanie z postępu prac w odniesieniu do każdego z państw beneficjentów, o których mowa w pkt 6.1. Sprawozdanie to zostanie przygotowane we współpracy z delegaturami UE w odnośnych państwach i będzie podsumowywać działania, które przeprowadzono w państwie beneficjencie w czasie obowiązywania przedmiotowej decyzji. Będzie ono również zawierać ocenę zdolności państwa beneficjenta w zakresie kontroli transferu broni. Jeżeli państwo beneficjent jest stroną Traktatu o handlu bronią, w sprawozdaniu oceni się, w jakim stopniu zdolności tego państwa umożliwiają wdrożenie traktatu.

7.2.   Ocena skutków i wskaźniki realizacji

Skutki działań przewidzianych w niniejszej decyzji w odniesieniu do państw beneficjentów należy ocenić po przeprowadzeniu działań. Ocenę skutków przeprowadzi Wysoki Przedstawiciel, we współpracy z COARM oraz – w stosownych przypadkach – z delegaturami UE w państwach beneficjentach i z innymi właściwymi podmiotami.

Do tego celu użyte zostaną następujące wskaźniki:

—

czy obowiązują odpowiednie krajowe uregulowania dotyczące kontroli transferu broni oraz czy lub w jakim zakresie są one zgodne z przepisami wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB (m.in. stosowanie kryteriów oceny, wdrażanie wspólnego wykazu uzbrojenia UE, sprawozdawczość),

—

informacje na temat egzekwowania przepisów, jeśli informacje takie są dostępne,

—

czy państwa beneficjenci są w stanie informować o wywozie lub przywozie broni (rejestr ONZ, doroczne sprawozdania przewidziane w Traktacie o handlu bronią, porozumienie z Wassenaar, OBWE, sprawozdania krajowe),

—

czy dane państwo beneficjent przyłączyło się lub zamierza oficjalnie przyłączyć się do wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB.

W sprawozdaniach dotyczących indywidualnej oceny sporządzanych zgodnie z pkt 7.1 należy odpowiednio uwzględniać powyższe wskaźniki realizacji.

8.   Propagowanie korzystania z unijnego portalu informacyjnego  (2)

Portal internetowy EU P2P (Partner-to-Partner) przewidziany w decyzji 2012/711/WPZiB utworzono jako zasób będący w posiadaniu Unii. Działa on jako wspólna platforma dla wszystkich programów informacyjnych Unii (dotyczących podwójnego zastosowania, broni). Podczas realizacji działań wymienionych w pkt 5.2.1–5.2.5 należy upowszechniać wiedzę na temat tego portalu i propagować jego stosowanie i korzystanie z jego zasobów. Uczestników działań informacyjnych należy informować o tym, że portal zawiera część prywatną, która oferuje stały dostęp do zasobów, dokumentów i kontaktów. Korzystanie z portalu należy również propagować wśród innych urzędników, którzy nie mogą uczestniczyć bezpośrednio w działaniach pomocowych i informacyjnych. Ponadto działania te powinny być propagowane za pomocą biuletynu (newslettera) EU P2P.

9.   Wyeksponowanie działań UE

BAFA podejmuje wszelkie stosowne środki w celu wyeksponowania faktu, że działanie jest finansowane przez Unię Europejską. Środki takie będą wdrażane zgodnie z opublikowanym przez Komisję Europejską podręcznikiem „Informowanie o działaniach zewnętrznych Unii i ich eksponowanie”. BAFA zapewni zatem wyeksponowanie wkładu Unii poprzez odpowiednie logo i działania promocyjne, podkreślając rolę odgrywaną przez Unię, i popularyzując informacje na temat przyczyn przyjęcia niniejszej decyzji oraz powodów wspierania tej decyzji przez Unię, a także rezultatów tego wsparcia. Na materiałach przygotowywanych w ramach projektu w widocznym miejscu umieszczana będzie flaga Unii zgodnie z odpowiednimi unijnymi wytycznymi, a także logo „Program EU P2P w zakresie kontroli wywozu” („EU P2P export control programme”). W wydarzeniach organizowanych w państwach trzecich powinny brać udział delegatury Unii, aby zwiększyć polityczne działania następcze i wyeksponowanie wkładu.

Z uwagi na fakt, że planowane działania znacznie różnią się zakresem i charakterem, zastosowany zostanie zestaw narzędzi promocyjnych obejmujących: tradycyjne media, stronę internetową, media społecznościowe, materiały informacyjne i promocyjne (w tym infografiki, ulotki, biuletyny, komunikaty prasowe i – w stosownych przypadkach – inne materiały). Logo będzie odpowiednio wykorzystywane do realizowanych w ramach projektu publikacji i wydarzeń o charakterze publicznym.

10.   Okres obowiązywania

Szacunkowy całkowity czas trwania projektu wynosi 24 miesiące.

11.   Sprawozdawczość

BAFA przygotowuje sprawozdania półroczne, w tym po zakończeniu każdego z działań. Sprawozdania te przedkłada Wysokiemu Przedstawicielowi nie później niż w terminie sześciu tygodni po zakończeniu odnośnych działań.

12.   Szacunkowy całkowity koszt projektów i wkład finansowy Unii

Całkowity szacunkowy koszt projektu wynosi 1 451 597,28 EUR wraz ze współfinansowaniem z rządu Niemieckiej Republiki Federalnej. Całkowity szacunkowy koszt projektu finansowanego przez UE wynosi 1 304 107,28 EUR.

(1)  Użycie tej nazwy nie wpływa na stanowiska w sprawie statusu Kosowa i jest zgodne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 1244 (1999) oraz z opinią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Deklaracji niepodległości Kosowa.

(2)  https://export-control.jrc.ec.europa.eu/

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/48

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2018/102

z dnia 19 stycznia 2018 r.

zmieniająca załącznik II do decyzji 93/52/EWG w odniesieniu do uznania hiszpańskich Wspólnot Autonomicznych Aragonii i Katalonii za regiony oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis)

(notyfikowana jako dokument nr C(2018) 159)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami (1), w szczególności jej załącznik A rozdział 1 sekcja II,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dyrektywie 91/68/EWG określono warunki dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel owcami i kozami w Unii. Ustalono w niej warunki, zgodnie z którymi państwa członkowskie lub ich regiony mogą być uznawane za oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis).

(2)

W załączniku II do decyzji Komisji 93/52/EWG (2) znajduje się wykaz regionów państw członkowskich uznanych za oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis) zgodnie z dyrektywą 91/68/EWG.

(3)

Hiszpania przedłożyła Komisji dokumentację wykazującą, że Wspólnoty Autonomiczne Aragonii i Katalonii spełniają określone w dyrektywie 91/68/EWG warunki uzyskania statusu regionu oficjalnie wolnego od brucelozy (B. melitensis) w odniesieniu do stad owiec i kóz.

(4)

W wyniku oceny dokumentacji przekazanej przez Hiszpanię Wspólnoty Autonomiczne Aragonii i Katalonii należy uznać za oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis) w odniesieniu do stad owiec i kóz.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić wpis dotyczący Hiszpanii w załączniku II do decyzji 93/52/EWG.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W załączniku II do decyzji 93/52/EWG wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 19 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji

Vytenis ANDRIUKAITIS

Członek Komisji

(1)  Dz.U. L 46 z 19.2.1991, s. 19.

(2)  Decyzja Komisji 93/52/EWG z dnia 21 grudnia 1992 r. stwierdzająca stosowanie się państw członkowskich lub regionów do wymagań odnoszących się do brucelozy (B. melitensis) i przyznająca im status oficjalnie wolnych od choroby (Dz.U. L 13 z 21.1.1993, s. 14).

ZAŁĄCZNIK

W załączniku II do decyzji 93/52/EWG wpis dotyczący Hiszpanii otrzymuje brzmienie:

„W Hiszpanii:

—

Wspólnota Autonomiczna Aragonii,

—

Wspólnota Autonomiczna Asturii,

—

Wspólnota Autonomiczna Balearów,

—

Wspólnota Autonomiczna Wysp Kanaryjskich,

—

Wspólnota Autonomiczna Kantabrii,

—

Wspólnota Autonomiczna Kastylia-La Mancha: prowincje Albacete, Cuenca i Guadalajara,

—

Wspólnota Autonomiczna Kastylia i León,

—

Wspólnota Autonomiczna Katalonii,

—

Wspólnota Autonomiczna Estremadury,

—

Wspólnota Autonomiczna Galicji,

—

Wspólnota Autonomiczna La Rioja,

—

Wspólnota Autonomiczna Nawarry,

—

Wspólnota Autonomiczna Kraju Basków,

—

Wspólnota Autonomiczna Walencji.”.

ZALECENIA

23.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/50

ZALECENIE KOMISJI (UE) 2018/103

z dnia 20 grudnia 2017 r.

w sprawie praworządności w Polsce uzupełniające zalecenia (UE) 2016/1374, (UE) 2017/146 i (UE) 2017/1520

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 292,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 27 lipca 2016 r. Komisja przyjęła zalecenie w sprawie praworządności w Polsce (1), w którym wyraziła swoje obawy związane z sytuacją Trybunału Konstytucyjnego i zaleciła, w jaki sposób należy im zaradzić. W dniu 21 grudnia 2016 r. i 26 lipca 2017 r. Komisja przyjęła uzupełniające zalecenia w sprawie praworządności w Polsce (2).

(2)

Zalecenia Komisji zostały przyjęte na podstawie ram na rzecz umocnienia praworządności (3). Wspomniane ramy na rzecz umocnienia praworządności określają sposób, w jaki Komisja będzie reagować, jeśli w państwie członkowskim Unii zaistnieją wyraźne przesłanki wskazujące na zagrożenie praworządności; zawarto w nich także objaśnienie zasady praworządności. Ramy na rzecz umocnienia praworządności umożliwiają dialog między Komisją a państwem członkowskim w celu zapobieżenia pojawieniu się systemowego zagrożenia dla praworządności, które to zagrożenie mogłoby się przerodzić w „wyraźne ryzyko poważnego naruszenia”, co z kolei mogłoby spowodować zastosowanie „procedury określonej w art. 7 TUE”. Jeśli istnieją wyraźne oznaki systemowego zagrożenia praworządności w państwie członkowskim, Komisja może nawiązać z takim państwem członkowskim dialog na podstawie wspomnianych ram na rzecz umocnienia praworządności.

(3)

Unia Europejska opiera się na zbiorze wspólnych wartości ujętych w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE); należy do nich poszanowanie zasady praworządności. Zadaniem Komisji Europejskiej, która stoi na straży przestrzegania prawa UE, jest również gwarantowanie, wraz z Parlamentem Europejskim, państwami członkowskimi i Radą, poszanowania wspólnych wartości Unii.

(4)

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, a także dokumenty sporządzone przez Radę Europy, oparte w szczególności na wiedzy eksperckiej Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo („Komisja Wenecka”), zawierają niewyczerpujący wykaz zasad składających się na praworządność i w ten sposób definiują podstawowe znaczenie praworządności jako wspólnej wartości Unii zgodnie z art. 2 TUE. Zasady te obejmują: zasadę legalizmu oznaczającą przejrzysty, odpowiedzialny, demokratyczny i pluralistyczny proces uchwalania prawa; pewność prawa; zakaz arbitralności w działaniu władz wykonawczych; niezależne i bezstronne sądy; skuteczną kontrolę sądową, w tym kontrolę poszanowania praw podstawowych; oraz równość wobec prawa (4). Oprócz poszanowania tych zasad i wartości instytucje państwowe są również zobowiązane do lojalnej współpracy.

(5)

W swoim zaleceniu z dnia 27 lipca 2016 r. Komisja wyjaśniła okoliczności, w których w dniu 13 stycznia 2016 r. zadecydowała o zbadaniu sytuacji w Polsce w świetle ram na rzecz umocnienia praworządności, a w dniu 1 czerwca 2016 r. przyjęła opinię w sprawie praworządności w Polsce. W zaleceniu wyjaśniono również, że kontakty między Komisją a polskim rządem nie doprowadziły do rozwiania obaw Komisji.

(6)

W swoim zaleceniu Komisja uznała, że w Polsce doszło do systemowego zagrożenia dla praworządności, oraz zaleciła, aby władze polskie podjęły właściwe działania w celu pilnego wyeliminowania tego zagrożenia.

(7)

W zaleceniu z dnia 21 grudnia 2016 r. Komisja uwzględniła ostatnie wydarzenia w Polsce, które zaszły od czasu przyjęcia zalecenia Komisji z dnia 27 lipca 2016 r. Komisja uznała, że choć zajęto się niektórymi kwestiami poruszonymi w jej ostatnim zaleceniu, nadal nie rozwiązano pewnych ważnych problemów, a w międzyczasie pojawiły się nowe zastrzeżenia. Komisja stwierdziła także, że procedura, według której wybrano Prezesa Trybunału, budzi poważne zastrzeżenia w świetle zasady praworządności. Komisja uznała, że nadal istnieje systemowe zagrożenie dla praworządności dla Polsce. Komisja wezwała rząd polski do pilnego rozwiązania wyszczególnionych w zaleceniu problemów w terminie dwóch miesięcy i do poinformowania Komisji o podjętych w tym celu krokach. Komisja stwierdziła, że jest nadal gotowa do prowadzenia konstruktywnego dialogu z polskim rządem na podstawie swojego zalecenia.

(8)

W dniu 26 lipca 2017 r. Komisja przyjęła trzecie zalecenie w sprawie praworządności w Polsce, uzupełniające zalecenia z dnia 27 lipca i 21 grudnia 2016 r. W tym zaleceniu Komisja uwzględniła ostatnie wydarzenia w Polsce, które zaszły od czasu przyjęcia zalecenia Komisji z dnia 21 grudnia 2016 r. Obawy Komisji dotyczą braku niezależnej i zgodnej z prawem kontroli konstytucyjnej oraz przyjęcia przez Parlament nowych przepisów ustawodawczych dotyczących systemu sądownictwa, które budzą poważne obawy co do niezależności sądów i znacząco zwiększają systemowe zagrożenie dla praworządności w Polsce. W zaleceniu tym Komisja stwierdziła, że znacznie zwiększyło się systemowe zagrożenie dla praworządności w Polsce, o którym mowa w zaleceniach z dnia 27 lipca 2016 r. i 21 grudnia 2016 r.

(9)

W szczególności podkreśliła, że ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa z dnia 15 lipca 2017 r. oraz ustawa o Sądzie Najwyższym z dnia 22 lipca 2017 r., gdyby weszły w życie, doprowadziłyby do strukturalnego osłabienia niezależności sądownictwa w Polsce i miałyby natychmiastowy i konkretny wpływ na niezależne funkcjonowanie całego sądownictwa. Z uwagi na fakt, że niezależność sądów i niezawisłość sędziów są jednym z podstawowych elementów praworządności, wspomniane ustawy znacząco zwiększą systemowe zagrożenie praworządności wskazane w poprzednich zaleceniach. W zaleceniu podkreślono, że odwołanie sędziów Sądu Najwyższego, możliwość ich ponownego powołania oraz inne środki przewidziane w ustawie o Sądzie Najwyższym poważnie zwiększyłyby systemowe zagrożenie dla praworządności. Wśród zalecanych działań Komisja zaleca władzom polskim zagwarantowanie, aby ustawa o Sądzie Najwyższym i ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa nie weszły w życie oraz aby ewentualna reforma sądownictwa odbywała się z poszanowaniem rządów prawa i była zgodna z prawem UE oraz europejskimi standardami w zakresie niezależności sądownictwa, a także aby była przygotowana w ścisłej współpracy z przedstawicielami sądownictwa i wszystkimi zainteresowanymi stronami. Komisja wezwała władze polskie, aby nie podejmowały żadnych działań prowadzących do zwolnienia lub przeniesienia w stan spoczynku sędziów Sądu Najwyższego, gdyż działania takie poważnie zwiększyłyby systemowe zagrożenie dla praworządności w Polsce. Komisja oświadczyła, że byłaby gotowa natychmiast uruchomić art. 7 ust. 1 TUE, gdyby władze polskie podjęły tego rodzaju działania.

(10)

Komisja wezwała rząd polski do rozwiązania wyszczególnionych w tym zaleceniu problemów w terminie jednego miesiąca od otrzymania zalecenia.

(11)

W dniu 31 lipca 2017 r. Sejm został oficjalnie powiadomiony o decyzji Prezydenta RP w sprawie zawetowania nowelizacji ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i ustawy o Sądzie Najwyższym.

(12)

W dniu 4 sierpnia i 16 sierpnia 2017 r. rząd polski zwrócił się do Komisji z wnioskami o udzielenie wyjaśnień do zalecenia z dnia 26 lipca 2017 r., na które Komisja odpowiedziała pismami odpowiednio z dnia 8 sierpnia i 21 sierpnia 2017 r.

(13)

W dniu 28 sierpnia 2017 r. rząd polski wystosował odpowiedź na zalecenie z dnia 26 lipca 2017 r. W odpowiedzi tej polski rząd nie zgodził się z żadnym z punktów zalecenia i nie zapowiedział żadnych nowych działań zmierzających do wyeliminowania zastrzeżeń Komisji.

(14)

W dniu 30 sierpnia 2017 r. Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR) OBWE stwierdziło w swojej opinii, że zawetowana ustawa o Sądzie Najwyższym jest niezgodna z międzynarodowymi standardami w zakresie niezależności sądów (5).

(15)

W dniu 11 września 2017 r. rząd polski rozpoczął kampanię pod tytułem „Sprawiedliwe sądy”, której celem jest pozyskanie społecznego poparcia dla trwającej reformy sądownictwa. Krajowa Rada Sądownictwa i sądy powszechne opublikowały szereg oświadczeń odpierających zarzuty skierowane przeciwko sądom, sędziom i Radzie podczas tej kampanii.

(16)

W dniu 11 września 2017 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie pięciu sędziów stwierdził niezgodność z Konstytucją niektórych przepisów kodeksu postępowania cywilnego, które umożliwiają sądom powszechnym i Sądowi Najwyższemu ocenę zgodności z prawem powołania Prezesa i Wiceprezesa Trybunału (6).

(17)

W dniu 13 września 2017 r. Minister Sprawiedliwości rozpoczął wykonywanie uprawnień do odwoływania prezesów i wiceprezesów sądów na podstawie nowej ustawy o ustroju sądów powszechnych.

(18)

W dniach 15 września i 18 października 2017 r. Krajowa Rada Sądownictwa skrytykowała decyzje ministra sprawiedliwości o odwołaniu prezesów sądów. Rada zwróciła uwagę, że takie arbitralne uprawnienie ministra sprawiedliwości narusza konstytucyjną zasadę niezależności sądów i może negatywnie wpłynąć na bezstronność sędziów.

(19)

W dniu 15 września 2017 r. Sejm dokonał nominacji na już obsadzone stanowisko sędziego Trybunału Konstytucyjnego, a Prezydent RP zaprzysiągł nowego sędziego w dniu 18 września 2017 r.

(20)

W dniu 15 września 2017 r. Sejm uchwalił ustawę o Narodowym Instytucie Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego, która centralizuje przydział środków pieniężnych, między innymi dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego.

(21)

W dniu 22 września 2017 r. Rada Praw Człowieka ONZ omówiła, w ramach trzeciego przeglądu okresowego, przedłożone sprawozdania dotyczące Polski, zawierające zalecenia w sprawie niezależności sądów i praworządności.

(22)

W dniu 25 września 2017 r. Komisja poinformowała Radę o sytuacji w zakresie praworządności w Polsce. Panowała powszechna zgoda co do faktu, że praworządność jest przedmiotem wspólnego zainteresowania i wspólnej odpowiedzialności oraz że Polska i Komisja powinny nawiązać dialog w celu znalezienia rozwiązania.

(23)

W dniu 26 września 2017 r. Prezydent RP przekazał Sejmowi dwa nowe projekty ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa.

(24)

W dniu 3 października 2017 r. Sejm przesłał dwa prezydenckie projekty ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa do konsultacji z właściwymi zainteresowanymi stronami, w tym z Rzecznikiem Praw Obywatelskich, Sądem Najwyższym i Krajową Radą Sądownictwa.

(25)

W dniach 6 i 25 października 2017 r. Sąd Najwyższy opublikował swoje opinie na temat dwóch nowych projektów ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa. W opiniach tych stwierdził, że projekt ustawy o Sądzie Najwyższym znacząco ograniczyłby jego niezależność, zaś projekt ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa jest nie do pogodzenia z rozumieniem demokratycznego państwa prawnego.

(26)

W dniu 11 października 2017 r. Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy przyjęło rezolucję w sprawie nowych zagrożeń dla praworządności w krajach będących członkami Rady Europy, w której wyrażono niepokój także wobec wydarzeń w Polsce stwarzających ryzyko dla poszanowania zasady praworządności, a w szczególności niezależności sądów i zasady podziału władz (7).

(27)

W dniu 13 października 2017 r. Europejska Sieć Rad Sądownictwa (ENCJ) wydała opinię (8) w sprawie nowego projektu ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, w której podkreśliła niespójność tej ustawy z europejskimi standardami w zakresie Rad Sądownictwa.

(28)

W dniu 23 października 2017 r., po zakończeniu trzeciego cyklu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w odniesieniu do Polski, Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka zwrócił się do polskich władz o przyjęcie zaleceń ONZ dotyczących utrzymania niezależności sądów.

(29)

W dniu 24 października 2017 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie obejmującym dwóch powołanych niezgodnie z prawem sędziów stwierdził niezgodność z Konstytucją przepisów ustawy o Sądzie Najwyższym, na podstawie których między innymi powołano obecnego Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

(30)

W dniu 24 października 2017 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie obejmującym dwóch powołanych niezgodnie z prawem sędziów stwierdził zgodność z Konstytucją przepisów trzech ustaw o Trybunale Konstytucyjnym z grudnia 2016 r., w tym przepisów, na podstawie których dwóch powołanych niezgodnie z prawem sędziów orzekających w tej sprawie zostało dopuszczonych do orzekania w Trybunale Konstytucyjnym. Wniosek polskiego Rzecznika Praw Obywatelskich o wyłączenie ze sprawy dwóch sędziów powołanych niezgodnie z prawem został odrzucony przez Trybunał Konstytucyjny.

(31)

W dniu 27 października 2017 r. Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. Niezawisłości Sędziów i Prawników, Diego García-Sayán, przedstawił swoje wstępne uwagi (9), według których dwa projekty ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa budzą szereg wątpliwości pod względem niezależności sądów.

(32)

W dniu 31 października 2017 r. Krajowa Rada Sądownictwa przyjęła opinię w sprawie nowego projektu ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa przedstawionego przez Prezydenta RP. Rada zwraca uwagę, że projekt ustawy jest zasadniczo niezgodny z Konstytucją RP, ponieważ nadaje Sejmowi uprawnienia do mianowania sędziów-członków Rady oraz przedwcześnie przerywa gwarantowaną przez Konstytucję kadencję obecnych sędziów-członków Rady.

(33)

W dniu 10 listopada 2017 r. Rada Konsultacyjna Sędziów Europejskich (CCJE) przyjęła oświadczenie, w którym wyraża obawy co do niezależności sądów w Polsce (10).

(34)

W dniu 11 listopada 2017 r. Rzecznik Praw Obywatelskich wystosował pismo do Prezydenta RP zawierające ocenę dwóch nowych projektów ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz zalecenie, aby ustaw tych nie przyjmowano, ponieważ nie zapewnią one niezależności władzy sądowniczej od władzy wykonawczej i nie zagwarantują obywatelom możliwości wykonywania konstytucyjnego prawa dostępu do niezależnego sądu.

(35)

W dniu 13 listopada 2017 r. Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR) OBWE przyjęło opinię w sprawie nowego projektu ustawy o Sądzie Najwyższym, w której stwierdzono, że zmienione przepisy są niezgodne z międzynarodowymi standardami w zakresie niezależności sądów (11).

(36)

W dniu 15 listopada 2017 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie sytuacji w zakresie praworządności i demokracji w Polsce, w której wyraził poparcie dla wydanych przez Komisję zaleceń w sprawie praworządności, jak również dla postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, a także uznał, że obecna sytuacja w Polsce stwarza wyraźne ryzyko poważnego naruszenia wartości, o których mowa w art. 2 TUE (12).

(37)

W dniu 24 listopada 2017 r. Rada Izb Adwokackich i Stowarzyszeń Prawniczych Unii Europejskiej (CCBE) wezwała władze polskie do nieprzyjmowania dwóch projektów ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa, ponieważ ustawy te mogłyby podważyć zasadę podziału władz gwarantowaną przez Konstytucję RP (13). W dniu 29 listopada 2017 r. Stowarzyszenie Sędziów Polskich „Iustitia”, Helsińska Fundacja Praw Człowieka i Amnesty International wydały wspólne oświadczenie krytykujące procedurę ustawodawczą zastosowaną w przypadku dwóch prezydenckich projektów ustaw.

(38)

W dniu 5 grudnia 2017 r. Europejska Sieć Rad Sądownictwa (ENCJ) przyjęła opinię, w której skrytykowała projekt ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa za nieprzestrzeganie standardów ENCJ (14).

(39)

W dniu 8 grudnia 2017 r. Komisja Wenecka na wniosek Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy przyjęła opinię w sprawie projektu ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, projektu ustawy o Sądzie Najwyższym i ustawy o ustroju sądów powszechnych, a także opinię w sprawie ustawy o prokuraturze (15). Komisja Wenecka doszła do wniosku, że wspomniana ustawa i projekty ustaw, zwłaszcza w ujęciu łącznym i w kontekście ustawy o prokuraturze z 2016 r., umożliwiają władzy ustawodawczej i władzy wykonawczej ingerowanie w poważny i znaczący sposób w funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości i z tego względu stanowią istotne zagrożenie dla niezależności sądów będącej zasadniczym elementem praworządności. Komisja Wenecka wzywa Prezydenta RP do wycofania prezydenckich wniosków ustawodawczych i podjęcia dialogu przed kontynuowaniem procedury ustawodawczej. Apeluje też do polskiego Parlamentu o ponowne rozpatrzenie ostatnich zmian do ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych.

(40)

W dniu 8 grudnia 2017 r. Komisarz Praw Człowieka Rady Europy wydał oświadczenie, w którym wyraził ubolewanie z powodu uchwalenia przez Sejm ustaw o Sądzie Najwyższym i o Krajowej Radzie Sądownictwa, które przyczynią się do dalszego osłabienia niezależności sądów.

(41)

W dniu 8 grudnia 2017 r. oba projekty ustaw zostały uchwalone przez Sejm. W dniu 15 grudnia 2017 r. obie ustawy zostały przyjęte przez Senat,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:

1.

Rzeczpospolita Polska powinna należycie uwzględnić przedstawioną poniżej analizę przeprowadzoną przez Komisję i podjąć działania wskazane w sekcji 4 niniejszego zalecenia, tak aby stwierdzone zastrzeżenia zostały wyeliminowane w wyznaczonym terminie.

1.   ZAKRES I CEL ZALECENIA

2.

Niniejsze zalecenie stanowi uzupełnienie zaleceń z dnia 27 lipca 2016 r., 21 grudnia 2016 r. i 26 lipca 2017 r. Oprócz kwestii podnoszonych w tych zaleceniach w obecnym zaleceniu Komisja wyraża nowe obawy związane z praworządnością w Polsce, wywołane wydarzeniami, jakie miały miejsce od tamtej pory. Kwestie budzące obawy dotyczą:

a)

ustawy o Sądzie Najwyższym uchwalonej przez Sejm w dniu 8 grudnia 2017 r.;

b)

ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw („ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa”), uchwalonej przez Sejm w dniu 8 grudnia 2017 r.

3.

Ważność zachowują też zastrzeżenia i zalecane działania, które przedstawiono w zaleceniu z dnia 26 lipca 2017 r., dotyczące Trybunału Konstytucyjnego, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa (16).

2.   ZAGROŻENIE DLA NIEZALEŻNOŚCI SĄDÓW

4.

Ustawa o Sądzie Najwyższym i ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa zawierają szereg przepisów budzących poważne obawy z punktu widzenia zasady niezależności sądów i podziału władz.

2.1.   Sąd Najwyższy

2.1.1.   Odwołanie i obowiązkowe przeniesienie w stan spoczynku obecnych sędziów Sądu Najwyższego

5.

Ustawa o Sądzie Najwyższym obniża wiek emerytalny sędziów Sądu Najwyższego z 70 do 65 lat (17). Przepis ten ma zastosowanie do wszystkich obecnie urzędujących sędziów. Sędziowie, którzy ukończyli 65 lat lub osiągną ten wiek w ciągu 3 miesięcy od wejścia w życie ustawy, zostaną przeniesieni w stan spoczynku (18).

6.

Przez obniżenie wieku emerytalnego i zastosowanie tego przepisu do obecnych sędziów Sądu Najwyższego ustawa powoduje przerwanie kadencji i przejście w stan spoczynku znacznej liczby obecnych sędziów Sądu Najwyższego: według Sądu Najwyższego jest to 31 z 83 sędziów (37 %). Zastosowanie tego obniżonego wieku emerytalnego do obecnych sędziów Sądu Najwyższego ma szczególnie znaczący negatywny wpływ na ten szczególny sąd, w którego skład z natury rzeczy wchodzą sędziowie będący u schyłku swojej kariery zawodowej. Takie obowiązkowe przeniesienie w stan spoczynku znacznej liczby obecnych sędziów Sądu Najwyższego umożliwia daleko idącą i natychmiastową zmianę składu Sądu Najwyższego. Możliwość ta budzi szczególne obawy z punktu widzenia zasady podziału władz, zwłaszcza gdy rozważy się ją w połączeniu z jednoczesną reformą Krajowej Rady Sądownictwa. W efekcie: ze względu na obniżenie wieku emerytalnego wszyscy nowi sędziowie zostaną powołani przez Prezydenta RP na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa w nowym składzie, w którym dominować będą osoby obsadzone z klucza politycznego. Przymusowe przeniesienie w stan spoczynku obecnych sędziów Sądu Najwyższego budzi też obawy z punktu widzenia zasady nieusuwalności sędziów, która jest zasadniczym elementem niezawisłości sędziów zapisanej w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (19) oraz w europejskich standardach (20). W swojej opinii na temat projektu ustawy o Sądzie Najwyższym Komisja Wenecka podkreśla, że wczesne przeniesienie w stan spoczynku obecnie urzędujących sędziów godzi zarówno w bezpieczeństwo ich kadencji, jak i w ogólną niezależność Sądu Najwyższego (21).

7.

Sędziowie powinni być chronieni przed odwołaniem przez skuteczne mechanizmy uniemożliwiające nieuprawnioną interwencję lub wywieranie presji przez pozostałe władze państwowe (22). Niezawisłość sędziów wymaga gwarancji wystarczających do ochrony osób, których zadaniem jest rozstrzyganie sporów (23). Zasada nieusuwalności sędziów w trakcie ich kadencji wynika z niezawisłości sędziowskiej i w związku z tym jest uwzględniona w art. 6 ust. 1 europejskiej konwencji praw człowieka (24). W konsekwencji sędziów można odwoływać jedynie indywidualnie, jeżeli jest to uzasadnione na podstawie postępowania dyscyplinarnego dotyczącego indywidualnego zachowania danego sędziego i przy zapewnieniu wszelkich gwarancji obrony w demokratycznym społeczeństwie. Sędziów nie można odwoływać grupowo ani z powodów ogólnych, niepowiązanych z indywidualnym zachowaniem. Obecnie brak jest tych gwarancji, a wspomniane przepisy stanowią rażące naruszenie zasady niezawisłości sędziów Sądu Najwyższego oraz zasady podziału władz (25), a tym samym zasady praworządności.

8.

Przedwcześnie przerwana zostanie ponadto sześcioletnia kadencja obecnego Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, zapisana w Konstytucji (zgodnie z Konstytucją powinna się zakończyć w 2020 r.). Jeżeli kadencja obecnego Pierwszego Prezesa zostanie przerwana, powołanie sędziego „pełniącego obowiązki Pierwszego Prezesa” przez Prezydenta RP odbędzie się poza normalną procedurą (26): zgodnie z Konstytucją Pierwszy Prezes powinien zostać powołany przez Prezydenta RP spośród kandydatów zaproponowanych przez Zgromadzenie Ogólne Sądu Najwyższego (27). Takie przedwczesne przerwanie zapisanej w Konstytucji kadencji stanowi poważne naruszenie zasady nieusuwalności sędziów i bezpieczeństwa kadencji. Powołanie na okres przejściowy sędziego pełniącego obowiązki Pierwszego Prezesa w ramach doraźnej procedury, bez udziału sądownictwa, budzi poważne obawy z punktu widzenia podziału władz.

9.

Wnioskodawcy w uzasadnieniu do ustawy podali, że reforma składu Sądu Najwyższego jest niezbędna z uwagi na sposób, w jaki Sąd Najwyższy prowadził po roku 1989 sprawy o dekomunizację, oraz fakt, że w skład Sądu nadal wchodzą sędziowie, którzy albo pracowali dla poprzedniego ustroju, albo orzekali w poprzedniej formacji ustrojowej (28). Europejski Trybunał Praw Człowieka wyraźnie podkreślił, że proces lustracji musi być dostosowany do indywidualnych spraw (np. należy wprowadzić rozróżnienie między różnymi stopniami zaangażowania w poprzedni ustrój), i uważa, że środki lustracyjne stosowane długo po zakończeniu ustroju komunistycznego mogą być mniej uzasadnione z racji zmniejszonego ryzyka istniejącego w nowo utworzonych systemach demokratycznych (29). Dostępne są inne proporcjonalne środki, które państwo mogłoby zastosować wobec poszczególnych sędziów mających komunistyczną przeszłość (mogłyby one obejmować między innymi przejrzyste postępowanie zastosowane w poszczególnych sprawach toczących się przed bezstronnymi organami działającymi na podstawie kryteriów z góry określonych prawem) (30).

10.

W opinii na temat projektu ustawy w sprawie Sądu Najwyższego Komisja Wenecka stwierdza, że trudno jest zrozumieć, dlaczego osobę, którą uznano za odpowiednią do pełnienia urzędu przez kolejnych kilka lat, nagle miano by uznać za nieodpowiednią. Z uzasadnienia do ustawy można wywnioskować, że w wyniku reformy większość starszych rangą sędziów, z których wielu pełniło ten urząd w poprzednim ustroju, zostałoby przeniesionych w stan spoczynku. Jeśli taka interpretacja jest prawidłowa, wówczas takie podejście jest niedopuszczalne: jeśli władze wątpią w lojalność poszczególnych sędziów, powinny zastosować obecnie obowiązujące procedury dyscyplinarne lub lustracyjne, a nie zmieniać wiek emerytalny.

11.

Komisja Wenecka stwierdza, że przedwczesne usunięcie dużej liczby sędziów Sądu Najwyższego (w tym jego Pierwszego Prezesa) poprzez zastosowanie wobec nich, w trybie natychmiastowym, niższego wieku emerytalnego, narusza ich indywidualne prawa i zagraża niezależności całego sądownictwa; należałoby pozwolić im na sprawowanie urzędu do momentu osiągnięcia przez nich obecnie obowiązującego wieku emerytalnego (31). Komisja Wenecka podkreśla w szczególności, że wczesne przejście w stan spoczynku przez obecnych sędziów orzekających podważa zasadę ich nieusuwalności i zasadniczo zagraża niezależności Sądu (32).

12.

Przepisy te budzą wreszcie obawy co do ich zgodności z Konstytucją RP. Jak zauważył Sąd Najwyższy i Rzecznik Praw Obywatelskich, odwołanie i przymusowe przeniesienie w stan spoczynku obecnych sędziów Sądu Najwyższego narusza zasadę niezawisłości sędziów i bezpośrednio wpływa na prawo do niezależnego sądu. Rzecznik Praw Obywatelskich zwraca uwagę, że powołanie sędziego pełniącego obowiązki Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego stanowi naruszenie zasady praworządności poprzez pogwałcenie zasady nieprzejmowania kompetencji władz państwowych, zasady podziału i równowagi władz, a także zasady niezależności sądów.

2.1.2.   Prawo do przedłużenia kadencji sędziów Sądu Najwyższego

13.

W świetle ustawy sędziowie Sądu Najwyższego, wobec których zastosowany zostaje obniżony wiek emerytalny i którzy pragną przedłużyć swoją kadencję, mogą zwrócić się z wnioskiem do Prezydenta RP (33).

14.

Co się tyczy prawa Prezydenta RP do podejmowania decyzji w sprawie przedłużenia kadencji sędziów Sądu Najwyższego, nie ma kryteriów ani ram czasowych dla podejmowania takich decyzji, a ustawa nie przewiduje żadnej kontroli sądowej. Sędzia, który wystąpił o przedłużenie kadencji, jest zdany „na łaskę” Prezydenta RP, który podejmuje decyzję w tej sprawie. Co więcej, Prezydent RP będzie mógł decydować dwa razy w sprawie przedłużenia kadencji (za każdym razem na 3 lata). Te elementy podważają zasadę nieusuwalności sędziów i pozwolą Prezydentowi RP wpływać na sędziów Sądu Najwyższego w stanie czynnym. Opisywany system jest sprzeczny z zaleceniem Rady Europy z 2010 r., które nakłada wymóg, by decyzje dotyczące wyboru sędziów i ich kariery zawodowej oparte były na obiektywnych kryteriach z góry ustalonych w ustawie i by istniał niezależny i właściwy organ składający się w zdecydowanej części z sędziów upoważnionych do wydawania zaleceń lub wyrażania opinii, którymi to opiniami i zaleceniami w praktyce kierują się odnośne organy wybierające (34). Zalecenie Rady Europy z 2010 r. nakłada także wymóg, by tacy sędziowie mieli prawo podważyć decyzję dotyczącą ich kariery zawodowej (35).

15.

Nowy system przechodzenia w stan spoczynku niekorzystnie wpływa na niezawisłość sędziów (36). Nowe przepisy stwarzają dodatkowy instrument, za pomocą którego Prezydent RP może wywierać wpływ na poszczególnych sędziów. W szczególności brak jakichkolwiek kryteriów przedłużania kadencji pozwala na nadmierną swobodę uznania, co podważa zasadę nieusuwalności sędziów. Ustawa obniża wiek emerytalny, lecz jednocześnie umożliwia Prezydentowi RP przedłużenie kadencji sędziów nawet o sześć lat. Ponadto nie określono ram czasowych, w jakich Prezydent RP ma podjąć decyzję o przedłużeniu kadencji, co daje mu możliwość wywierania wpływu na sędziów przez cały czas pozostały do wygaśnięcia ich kadencji. Nawet zanim sędziowie osiągną wiek emerytalny, sama perspektywa konieczności zwrócenia się do Prezydenta RP o przedłużenie kadencji może stanowić formę wywierania na nich nacisku.

16.

Komisja Wenecka w swojej opinii na temat projektu ustawy o Sądzie Najwyższym podkreśla, że wspomniane uprawnienie Prezydenta RP daje mu możliwość wywierania nadmiernego wpływu na sędziów Sądu Najwyższego, którzy zbliżają się do wieku emerytalnego. Z tego powodu Komisja Wenecka stwierdza, że Prezydent RP jako polityk wyłoniony w drodze wyborów nie powinien mieć swobody uznania w kwestii dotyczącej przedłużenia kadencji sędziego Sądu Najwyższego poza wiek emerytalny (37).

17.

Te nowe przepisy także budzą obawy co do ich zgodności z ustawą zasadniczą. Zdaniem Sądu Najwyższego i Rzecznika Praw Obywatelskich nowy mechanizm polegający na przedłużaniu kadencji sędziów narusza zasadę legalności i podziału władz.

2.1.3.   Skarga nadzwyczajna

18.

Ustawa wprowadza nową formę kontroli sądowej prawomocnych i wiążących orzeczeń, tj. skargę nadzwyczajną (38). W terminie trzech lat (39) od wejścia w życie ustawy Sąd Najwyższy będzie mógł uchylić (40), w całości lub w części (41), każde prawomocne orzeczenie wydane przez polski sąd w ciągu ostatnich 20 lat, w tym również orzeczenia Sądu Najwyższego, z pewnymi wyjątkami (42). Skargę nadzwyczajną może wnieść między innymi Prokurator Generalny i Rzecznik Praw Obywatelskich (43). Podstawy wniesienia skargi nadzwyczajnej są szerokie: skarga nadzwyczajna może być wniesiona, jeżeli jest to konieczne dla zapewnienia praworządności i sprawiedliwości społecznej oraz: 1) orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji; lub 2) orzeczenie w sposób rażący narusza prawo przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; lub 3) zachodzi oczywista sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego – a orzeczenie nie może być uchylone lub zmienione w trybie innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia (44).

19.

Nowe postępowanie dotyczące skargi nadzwyczajnej budzi obawy w kontekście zasady pewności prawa, która ma fundamentalne znaczenie dla praworządności (45). Jak zaznaczył Trybunał Sprawiedliwości, należy zwrócić uwagę na znaczenie zasady powagi rzeczy osądzonej, zarówno dla porządku prawnego UE, jak i krajowych systemów prawnych: „Dla zapewnienia stabilności prawa i stosunków prawnych, jak też prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości istotne jest bowiem, aby orzeczenia sądowe, które stały się prawomocne po wyczerpaniu przysługujących środków odwoławczych lub po upływie przewidzianych dla tych środków terminów, były niepodważalne” (46). Europejski Trybunał Praw Człowieka stanął na stanowisku, że rewizja nadzwyczajna nie powinna stanowić zakamuflowanej skargi („appeal in disguise”) i że zaledwie możliwość istnienia dwóch opinii na jeden temat nie stanowi podstawy do ponownego rozpoznania sprawy (47).

20.

Komisja Wenecka w swojej opinii na temat projektu ustawy o Sądzie Najwyższym podkreśliła, że skarga nadzwyczajna zagraża stabilności porządku prawnego w Polsce. Ponadto zwróciła uwagę, że umożliwi ona ponowne rozpoznanie każdej sprawy, w której sąd wydał orzeczenie w ciągu ostatnich 20 lat, praktycznie na dowolnej podstawie i taki system mógłby doprowadzić do sytuacji, w której żadne orzeczenie sądu nigdy już nie będzie prawomocne (48).

21.

Nowa skarga nadzwyczajna także budzi obawy co do jej zgodności z ustawą zasadniczą. Zdaniem Sądu Najwyższego i Rzecznika Praw Obywatelskich ustawa narusza zasadę stabilności orzecznictwa i prawomocności orzeczeń (49), zasadę ochrony zaufania do państwa i prawa, a także prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie (50).

2.1.4.   Inne przepisy

22.

Zdaniem Komisji Weneckiej i innych organów (51) ustawa o Sądzie Najwyższym zawiera szereg innych przepisów budzących obawy co do ich zgodności z zasadą niezależności sądów i podziału władz.

23.

Nowa ustawa ustanawia nowy system środków dyscyplinarnych dla sędziów Sądu Najwyższego. Ustawa przewiduje dwa rodzaje rzeczników dyscyplinarnych: rzecznika dyscyplinarnego Sądu Najwyższego wybieranego przez Kolegium Sądu Najwyższego na okres czterech lat (52) oraz nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego wyznaczonego przez Prezydenta RP do prowadzenia określonej sprawy z grona sędziów Sądu Najwyższego, sędziów sądów powszechnych, sędziów sądów wojskowych i prokuratorów (53). W świetle prawa polskiego o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego przeciwko sędziom mogą decydować wyłącznie rzecznicy dyscyplinarni. Wyznaczenie nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego przez Prezydenta RP ma miejsce bez udziału sędziów i jest równoznaczne z żądaniem podjęcia czynności wyjaśniających. Wyznaczenie nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego do toczącego się postępowania wyłącza rzecznika dyscyplinarnego Sądu Najwyższego od podejmowania czynności w sprawie (54). Fakt, że Prezydent RP (i w niektórych przypadkach także Minister Sprawiedliwości (55)) może wywierać wpływ na postępowanie dyscyplinarne przeciwko sędziom Sądu Najwyższego, gdyż wyznacza rzecznika dyscyplinarnego, który będzie podejmował czynności wyjaśniające w sprawie, co prowadzi do wyłączenie rzecznika dyscyplinarnego Sądu Najwyższego z toczącego się postępowania, budzi obawy co do zgodności z zasadą podziału władz i może negatywnie wpływać na niezależność sądów. Takie obawy wyrazili także w swoich opiniach OBWE-ODIHR i Sąd Najwyższy (56).

24.

Ustawa likwiduje także szereg gwarancji procesowych w postępowaniach dyscyplinarnych prowadzonych przeciwko sędziom sądów powszechnych (57) i sędziom Sądu Najwyższego (58): przeciwko sędziemu mogą zostać użyte dowody zgromadzone z naruszeniem prawa (59); w niektórych okolicznościach wnioski dowodowe zgłoszone przez sędziego, przeciwko któremu toczy się postępowanie dyscyplinarne, mogą pozostać bez rozpoznania (60); przedawnienie dyscyplinarne nie biegnie w czasie postępowania dyscyplinarnego, co oznacza, że sędzia może podlegać takiemu postępowaniu przez czas nieokreślony (61); wreszcie, sąd dyscyplinarny prowadzi postępowanie, nawet jeśli sędzia, którego ono dotyczy, nie stawił się (także w przypadku usprawiedliwionej nieobecności) (62). Nowy system środków dyscyplinarnych rodzi również obawy co do jego zgodności z wymogami rzetelnego procesu sądowego określonymi w art. 6 ust. 1 Europejskiej konwencji praw człowieka, które mają zastosowanie do postępowania dyscyplinarnego przeciwko sędziom (63).

25.

Ustawa wprowadza zmiany do struktury wewnętrznej Sądu Najwyższego, uzupełniając go o dwie nowe izby. Nowa Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych będzie rozpatrywać sprawy wnoszone w ramach nowej procedury skargi nadzwyczajnej (64). Ta nowa izba będzie się składać w większości z nowych sędziów (65) i będzie stwierdzać ważność wyborów powszechnych i lokalnych oraz rozpoznawać protesty wyborcze, w tym protesty wyborcze dotyczące wyborów do Parlamentu Europejskiego (66). Dodatkowo nowa autonomiczna (67) Izba Dyscyplinarna składająca się wyłącznie z nowych sędziów (68) będzie kontrolować w pierwszej i drugiej instancji sprawy dyscyplinarne przeciwko sędziom Sądu Najwyższego (69). Dwie wspomniane wyżej nowe, w dużej mierze autonomiczne izby, w skład których wchodzą nowi sędziowie, budzą obawy w kontekście zasady podziału władz. Jak stwierdziła Komisja Wenecka, choć obydwie izby stanowią część Sądu Najwyższego, w praktyce znajdują się one powyżej wszystkich innych izb, co rodzi ryzyko, że cały system wymiaru sprawiedliwości będzie zdominowany przez te izby, w skład których wchodzą nowi sędziowie wybrani przy zdecydowanym wpływie rządzącej większości (70). Ponadto Komisja Wenecka podkreśliła, że ustawa o Sądzie Najwyższym sprawi, że kontrola sądowa protestów wyborczych będzie szczególnie podatna na naciski polityczne, co rodzi poważne zagrożenie dla funkcjonowania demokracji w Polsce (71).

26.

W ustawie wprowadzono funkcję ławników, wybieranych przez Senat (72), którzy mają uczestniczyć w rozpoznawaniu skarg nadzwyczajnych oraz w innych postępowaniach dyscyplinarnych toczących się przed Sądem Najwyższym. Jak zauważyła Komisja Wenecka, wprowadzenie ławników w dwóch nowych izbach Sądu Najwyższego zagraża skuteczności i jakości działania wymiaru sprawiedliwości (73).

2.2.   Krajowa Rada Sądownictwa

27.

Zgodnie z Konstytucją RP Krajowa Rada Sądownictwa gwarantuje niezawisłość sędziów (74). Rola Krajowej Rady Sądownictwa ma bezpośredni wpływ na niezawisłość sędziów, zwłaszcza jeśli chodzi o awanse, przeniesienia, postępowania dyscyplinarne, odwołania i wcześniejsze przeniesienie w stan spoczynku. Przykładowo awans sędziego (np. z sądu rejonowego do sądu okręgowego) wymaga odrębnego powołania tego sędziego przez Prezydenta RP, w związku z czym konieczne jest ponowne przeprowadzenie procedury oceny sądowej i nominacji, w których uczestniczy Krajowa Rada Sądownictwa. Także asesorzy sądowi pełniący już obowiązki sędziego muszą zostać ocenieni przez Krajową Radę Sądownictwa zanim zostaną mianowani na stanowisko sędziego przez Prezydenta RP.

28.

Z tego też powodu w państwach członkowskich, w których utworzono Radę Sądownictwa, jej niezależność jest szczególnie istotna, gdyż pozwala unikać wywierania nadmiernego wpływu przez rząd lub Parlament na niezawisłość sędziów (75).

29.

Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa pogłębia obawy dotyczące niezależności sądów i niezawisłości sędziów, przewiduje bowiem wcześniejsze zakończenie mandatu wszystkich sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa oraz wprowadza kompletnie nowy system ich wyboru, który to system umożliwia wywieranie znacznych nacisków politycznych.

30.

W myśl art. 6 tej ustawy kadencja wszystkich obecnych sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa zostanie przedwcześnie przerwana. To przerwanie kadencji przez władzę ustawodawczą budzi obawy co do poszanowania niezależności Rady oraz zasady podziału władz. Parlament zyska decydujący wpływ na skład Rady ze szkodą dla wpływu samych sędziów. Owa zmiana składu Krajowej Rady Sądownictwa może nastąpić już w ciągu półtora miesiąca od publikacji ustawy (76). Przedwczesne przerwanie kadencji sędziów-członków Rady budzi również zastrzeżenia co do zgodności z ustawą zasadniczą, co podkreślono w opiniach Krajowej Rady Sądownictwa, Sądu Najwyższego oraz Rzecznika Praw Obywatelskich.

31.

Poważne zastrzeżenia budzi również nowy system wyboru sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa. W ugruntowanych standardach europejskich, w szczególności w rekomendacji Komitetu Ministrów Rady Europy z 2010 r., stwierdza się, że „[Rada Sądownictwa] powinna być złożona co najmniej w połowie z sędziów, wybranych przez ich przedstawicieli spośród sędziów wszystkich szczebli i z poszanowaniem zasady pluralizmu wewnątrz wymiaru sprawiedliwości” (77). Organizacja systemu wymiaru sprawiedliwości, obejmująca ewentualne utworzenie Rady Sądownictwa, leży w gestii państw członkowskich. Kiedy jednak taka Rada Sądownictwa zostaje utworzona, jak miało to miejsce w Polsce, jej niezależność musi być zagwarantowana zgodnie z europejskimi standardami.

32.

Do momentu uchwalenia ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa polski system był całkowicie zgodny z przywołanymi standardami, ponieważ Krajowa Rada Sądownictwa składała się w większości z sędziów wybieranych przez ich przedstawicieli. Art. 1 pkt 1 oraz art. 7 ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa wprowadziłyby radykalne zmiany do tego systemu, stanowiąc, że 15 sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa wybiera lub ponownie wybiera Sejm (78). Ponadto nie ma gwarancji, że zgodnie z nową ustawą Sejm wybierze sędziów-członków Rady, którzy cieszą się poparciem środowiska sędziowskiego, ponieważ kandydatów na to stanowisko może zgłosić nie tylko grupa 25 sędziów, lecz również grupa co najmniej 2 tys. obywateli (79). Ponadto ostateczna lista kandydatów, którą zbiorczo zatwierdza Sejm, jest ustalana wcześniej przez komisję sejmową (80). Nowe zasady wyboru sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa znacząco zwiększają wpływ Parlamentu na Radę oraz wpływają niekorzystnie na jej niezależność, wbrew europejskim standardom. Fakt, że sędziów-członków Rady będzie wybierać Sejm większością trzech piątych głosów, nie łagodzi tej obawy, ponieważ sędziowie-członkowie Rady nadal nie będą wybierani przez przedstawicieli środowiska sędziowskiego. Ponadto w przypadku gdy nie uda się osiągnąć większości trzech piątych głosów, sędziowie-członkowie Rady będą wybierani przez Sejm bezwzględną większością głosów.

33.

Ta sytuacja budzi zastrzeżenia z punktu widzenia niezależności sądownictwa. Na przykład sędzia sądu rejonowego, który ma wydać orzeczenie w sprawie wrażliwej politycznie i który jednocześnie zgłosił swoją kandydaturę na stanowisko sędziego sądu okręgowego, może skłaniać się ku zajęciu stanowiska preferowanego przez większość polityczną, aby nie zagrozić swoim szansom na otrzymanie awansu. Nawet jeżeli takie ryzyko nie zmaterializuje się, nowy system nie gwarantuje w wystarczającym stopniu zabezpieczenia niezależności, będącej kluczowym elementem utrzymania zaufania, które powinny wzbudzać sądy w społeczeństwie demokratycznym (81). Podobnie asesorzy sądowi, zanim zostaną mianowani na stanowisko sędziego, będą podlegać ocenie przez podatną na naciski polityczne Krajową Radę Sądownictwa.

34.

Komisja Wenecka stwierdziła, że wybór 15 sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa przez Parlament w połączeniu z natychmiastowym zastąpieniem obecnych jej członków będzie skutkować daleko idącym upolitycznieniem tego organu. Komisja Wenecka zaleca, aby sędziowie-członkowie Krajowej Rady Sądownictwa byli wybierani przez przedstawicieli środowiska sędziowskiego, jak przewiduje obecna ustawa (82). Komisja wskazała również, że nowa ustawa osłabia niezależność Rady względem większości parlamentarnej oraz że przyczynia się do osłabienia niezależności całego systemu sądownictwa (83).

35.

W swoich opiniach na temat projektu ustawy Sąd Najwyższy, Krajowa Rada Sądownictwa oraz Rzecznik Praw Obywatelskich podnieśli szereg kwestii dotyczących konstytucyjności nowego systemu. W szczególności Krajowa Rada Sądownictwa zauważyła, że zgodnie z Konstytucją RP Rada ma być przeciwwagą dla siły Parlamentu, który ma konstytucyjne prawo decydowania o treści przepisów prawa. Polityczny wybór sędziów-członków Rady oraz przedwczesne zakończenie mandatów obecnych sędziów-członków naruszają zasadę podziału władz i zasadę niezawisłości sędziów Jak wyjaśniono w poprzednich zaleceniach, skuteczna kontrola konstytucyjności wspomnianych przepisów nie jest obecnie możliwa.

3.   SYSTEMOWE ZAGROŻENIE PRAWORZĄDNOŚCI

36.

Z powyższych względów Komisja uważa, że dwie nowe ustawy, ustawa o Sądzie Najwyższym i ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa, nie doprowadziły do usunięcia zastrzeżeń wyrażonych w zaleceniu w sprawie praworządności z dnia 26 lipca 2017 r. w odniesieniu do ustawy o Sądzie Najwyższym i ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.

37.

Komisja ponadto zauważa, że nie rozstrzygnięto również żadnej z pozostałych kwestii wskazanych we wspominanym zaleceniu w odniesieniu do Trybunału Konstytucyjnego, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa.

38.

Komisja stwierdza zatem, że nastąpiło dalsze znaczne zwiększenie systemowego zagrożenia dla praworządności w Polsce, o którym mowa w zaleceniach z dnia 27 lipca 2016 r., 21 grudnia 2016 r. i 26 lipca 2017 r. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa i ustawa o Sądzie Najwyższym, w powiązaniu z ustawą o Krajowej Szkole Sądownictwa oraz ustawą – Prawo o ustroju sądów powszechnych, znacznie zwiększają systemowe zagrożenie dla praworządności, o którym mowa w poprzednich zaleceniach. W szczególności:

1)

obowiązkowe przeniesienie w stan spoczynku znacznej liczby obecnych sędziów Sądu Najwyższego, w połączeniu z możliwością przedłużenia ich czynnego mandatu, jak również nowy system dyscyplinarny dla sędziów Sądu Najwyższego prowadzą do strukturalnego osłabienia niezawisłości sędziów Sądu Najwyższego, podczas gdy niezależność sądów i niezawisłość sędziów są jednym z podstawowych elementów praworządności;

2)

obowiązkowe przeniesienie w stan spoczynku znacznej liczby obecnych sędziów Sądu Najwyższego umożliwia również daleko idącą i natychmiastową zmianę składu Sądu Najwyższego. Możliwość ta budzi zastrzeżenia w odniesieniu do zasady podziału władz, w szczególności w kontekście równoległej reformy Krajowej Rady Sądownictwa. W rzeczywistości nowi sędziowie Sądu Najwyższego będą powoływani przez Prezydenta RP zgodnie z zaleceniem Krajowej Rady Sądownictwa w nowym składzie, która będzie w znacznym stopniu zdominowana przez nominacje o charakterze politycznym. W rezultacie obecna większość parlamentarna będzie w stanie wpłynąć, przynajmniej pośrednio, na przyszły skład Sądu Najwyższego w znacznie większym stopniu, niż byłoby to możliwe w systemie, w którym obowiązujące przepisy dotyczące czasu trwania mandatu byłyby stosowane na normalnych zasadach – niezależnie od długości takiego mandatu oraz tego, który organ państwowy ma prawo do podejmowania decyzji o nominacjach sędziów;

3)

nowe postępowanie dotyczące skargi nadzwyczajnej budzi obawy co do zasady pewności prawa, zaś w powiązaniu z możliwością daleko idącej i natychmiastowej zmiany składu Sądu Najwyższego – co do zasady podziału władz;

4)

równie poważne zastrzeżenia budzi przerwanie mandatu sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa i ponowny wybór jej sędziów-członków zgodnie z procedurą, która umożliwia wywieranie znacznych nacisków politycznych;

5)

nowe przepisy budzą poważne zastrzeżenia co do ich zgodności z Konstytucją RP, co podkreślono w szeregu opinii wydanych w szczególności przez Sąd Najwyższy, Krajową Radę Sądownictwa i Rzecznika Praw Obywatelskich. Jak wyjaśniono w zaleceniu w sprawie praworządności z dnia 26 lipca 2017 r., skuteczna kontrola konstytucyjności wspomnianych ustaw nie jest już jednak dłużej możliwa.

39.

Komisja pragnie podkreślić, że niezależnie od wybranego modelu systemu wymiaru sprawiedliwości praworządność wymaga zagwarantowania niezależności sądów i niezawisłości sędziów, podziału władzy oraz pewności prawa. To państwa członkowskie decydują o kształcie swoich systemów wymiaru sprawiedliwości, w tym o ewentualnym ustanowieniu Rady Sądownictwa, która ma zagwarantować niezależność władzy sądowniczej. Jeżeli jednak państwo członkowskie powołało taką radę, jak ma to miejsce w przypadku Polski, gdzie w Konstytucji wyraźnie powierzono Krajowej Radzie Sądownictwa zadanie ochrony niezależności sądów i niezawisłości sędziów, musi zagwarantować niezależność tej rady zgodnie z europejskimi standardami. Komisja z wielkim niepokojem zauważa, że po wejściu w życie nowych ustaw, o których mowa powyżej, polski system prawny nie byłby już zgodny z tymi standardami.

40.

Ponadto działania i publiczne oświadczenia kierowane przeciwko sędziom i sądom w Polsce przez polski rząd i posłów partii rządzącej podważyły zaufanie do całego systemu wymiaru sprawiedliwości. Komisja przywołuje zasadę lojalnej współpracy pomiędzy organami państwa, która jest, jak podkreślono w opiniach Komisji Weneckiej, warunkiem wstępnym istnienia demokratycznego państwa opartego na zasadzie praworządności.

41.

Poszanowanie zasady praworządności jest nie tylko zasadniczym warunkiem ochrony wszystkich podstawowych wartości wymienionych w art. 2 TUE. Jest to także konieczny warunek przestrzegania wszystkich praw i obowiązków wynikających z Traktatów oraz zapewnienia wzajemnego zaufania obywateli, przedsiębiorstw i organów krajowych do systemów prawnych wszystkich innych państw członkowskich.

42.

Należyte funkcjonowanie rządów prawa jest też niezbędne w szczególności dla sprawnego działania rynku wewnętrznego, ponieważ przedsiębiorcy muszą być pewni równego traktowania wobec prawa. Nie można tego osiągnąć bez niezależności sądownictwa w każdym państwie członkowskim.

43.

Komisja zauważa, że w odniesieniu do dwóch nowych ustaw, tj. ustawy o Sądzie Najwyższym oraz o Krajowej Radzie Sądownictwa, swoje głębokie zaniepokojenie wyraziły liczne podmioty i instytucje na szczeblu europejskim i międzynarodowym: w szczególności Komisja Wenecka, specjalny sprawozdawca ONZ ds. niezależności sędziów i prawników, Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka przy OBWE, jak również przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości w całej Europie, m.in. Rada Konsultacyjna Sędziów Europejskich, Europejska Sieć Rad Sądownictwa oraz Rada Izb Adwokackich i Stowarzyszeń Prawniczych Unii Europejskiej.

44.

W swojej rezolucji z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie sytuacji w zakresie praworządności i demokracji w Polsce Parlament Europejski wyraził głębokie zaniepokojenie zmianami w przepisach dotyczących polskiego sądownictwa i wezwał Prezydenta RP, by nie składał podpisu pod nowymi ustawami, jeżeli nie będą one w pełni gwarantować niezawisłości sądownictwa.

4.   ZALECANE DZIAŁANIA

45.

Komisja zaleca, aby władze polskie podjęły właściwe działania w celu pilnego wyeliminowania systemowego zagrożenia dla praworządności określonego w sekcji 2.

46.

W szczególności Komisja zaleca, aby władze polskie podjęły następujące działania w odniesieniu do nowo przyjętych ustaw w celu zapewnienia ich zgodności z wymogiem zagwarantowania niezależności sądów i niezawisłości sędziów, podziału władz oraz pewności prawa, jak również zgodności z Konstytucją RP oraz europejskimi standardami w zakresie niezależności sądownictwa:

a)

zagwarantowanie, aby ustawa o Sądzie Najwyższym została zmieniona, tak aby:

—

nie stosowano obniżonego wieku emerytalnego do obecnych sędziów Sądu Najwyższego,

—

usunięto swobodę decyzyjną Prezydenta RP w odniesieniu do przedłużania czynnego mandatu sędziów Sądu Najwyższego,

—

usunięto procedurę dotyczącą skargi nadzwyczajnej;

b)

zapewnienie odpowiednich zmian w ustawie o Krajowej Radzie Sądownictwa, tak aby nie przerwano mandatu sędziów-członków Krajowej Rady Sądownictwa oraz aby usunięto nowy system powoływania sędziów-członków, w celu zagwarantowania, by sędziowie-członkowie Rady byli wybierani przez przedstawicieli środowiska sędziowskiego;

c)

powstrzymanie się od działań i oświadczeń publicznych, które naruszają legitymację Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, sędziów, zarówno konkretnych osób, jak i sędziów ogółem, oraz wymiaru sprawiedliwości jako całości.

47.

Ponadto Komisja przypomina, że nie podjęto żadnych z poniższych działań wskazanych w jej zaleceniu z dnia 26 lipca 2017 r. w odniesieniu do Trybunału Konstytucyjnego, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa, i w związku z tym ponownie zaleca podjęcie następujących działań:

d)

przywrócenie niezależności i legitymacji Trybunału Konstytucyjnego jako gwaranta Konstytucji RP przez zapewnienie, aby Prezes, Wiceprezes oraz sędziowie Trybunału byli wybierani i powoływani zgodnie z prawem, oraz przez pełne wykonanie wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 i 9 grudnia 2015 r., zgodnie z którymi stanowiska sędziów Trybunału Konstytucyjnego ma objąć trzech sędziów wybranych zgodnie z prawem przez Sejm poprzedniej kadencji w październiku 2015 r., a trzech sędziów wybranych przez Sejm nowej kadencji bez ważnej podstawy prawnej nie może orzekać, dopóki nie zostaną wybrani zgodnie z prawem;

e)

opublikowanie i pełne wykonanie wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r., 11 sierpnia 2016 r. i 7 listopada 2016 r.;

f)

zagwarantowanie, aby ustawa – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawa o Krajowej Szkole Sądownictwa zostały wycofane lub zmienione, aby zapewnić ich zgodność z Konstytucją oraz europejskimi standardami w zakresie niezależności sądownictwa; konkretnie Komisja zaleca w szczególności:

—

wyeliminowanie nowych uregulowań dotyczących wieku emerytalnego mającego zastosowanie do sędziów sądów powszechnych, w tym swobody decyzyjnej Ministra Sprawiedliwości odnośnie do przedłużania mandatów tych sędziów,

—

wyeliminowanie swobody decyzyjnej Ministra Sprawiedliwości w odniesieniu do powoływania i odwoływania prezesów sądów, jak również zmianę decyzji już podjętych;

g)

zagwarantowanie, aby ewentualna reforma sądownictwa odbywała się z poszanowaniem zasady praworządności i była zgodna z prawem UE oraz europejskimi standardami w zakresie niezależności sądownictwa, a także aby była przygotowana w ścisłej współpracy z przedstawicielami sądownictwa i wszystkimi zainteresowanymi stronami.

48.

Komisja podkreśla, że lojalna współpraca, wymagana między różnymi instytucjami państwowymi w kwestiach związanych z praworządnością, jest niezwykle ważna w celu znalezienia rozwiązania w obecnej sytuacji. Komisja zachęca także władze polskie do wdrożenia opinii Komisji Weneckiej na temat ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy o Sądzie Najwyższym, jak również do zasięgnięcia opinii Komisji Weneckiej w kwestii wszelkich innych nowych propozycji ustaw mających na celu reformę systemu sądownictwa w Polsce.

49.

Komisja wzywa rząd Rzeczypospolitej Polskiej do rozwiązania wyszczególnionych w niniejszym zaleceniu problemów w terminie trzech miesięcy od otrzymania niniejszego zalecenia i do poinformowania Komisji o podjętych w tym celu krokach.

50.

Niniejsze zalecenie wydaje się w tym samym czasie co uzasadniony wniosek przedstawiony przez Komisję zgodnie z art. 7 ust. 1 TUE w odniesieniu do praworządności w Polsce. Komisja jest gotowa, w ścisłej konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą, ponownie rozważyć wspomniany uzasadniony wniosek, jeżeli władze polskie wykonają zalecane działania określone w niniejszym zaleceniu w wyznaczonym terminie.

51.

Komisja jest gotowa podjąć z rządem Rzeczypospolitej Polskiej konstruktywny dialog w oparciu o niniejsze zalecenie.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 grudnia 2017 r.

W imieniu Komisji

Frans TIMMERMANS

Pierwszy wiceprzewodniczący

(1)  Zalecenie Komisji (UE) 2016/1374 z dnia 27 lipca 2016 r. w sprawie praworządności w Polsce (Dz.U. L 217 z 12.8.2016, s. 53).

(2)  Zalecenie Komisji (UE) 2017/146 z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie praworządności w Polsce uzupełniające zalecenie (UE) 2017/146 (Dz.U. L 22 z 27.1.2017, s. 65) i zalecenie Komisji (UE) 2017/1520 z dnia 26 lipca 2017 r. w sprawie praworządności w Polsce uzupełniające zalecenia (UE) 2016/1374 i (UE) 2017/146 (Dz.U. L 228 z 2.9.2017, s. 19).

(3)  Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2014 r.„Nowe ramy UE na rzecz umocnienia praworządności”, COM(2014) 158 final.

(4)  Zob. COM(2014) 158 final, sekcja 2, załącznik I.

(5)  Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE (ODIHR), 30 sierpnia 2017 r., „Opinion on Certain Provisions of the Draft Act on the Supreme Court of Poland”.

(6)  K 10/17.

(7)  PACE, 11 października 2017 r., rezolucja 2188 (2017), „New threats to the rule of law in Council of Europe Member States: selected examples”.

(8)  ENCJ, 13 października 2017 r., „Opinion of the ENCJ Executive Board on the request of the Krajowa Rada Sądownictwa (National Council for the Judiciary) of Poland”.

(9)  Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. Niezawisłości Sędziów i Prawników, 27 października 2017 r., „Preliminary observations on the official visit to Poland (23–27 October 2017)”.

(10)  CCJE(2017)9, 10 listopada 2017 r., „Statement as regards the Situation on the Independence of the Judiciary in Poland”.

(11)  OSCE-ODIHR, 13 listopada 2017 r., „Opinion on Certain Provisions of the Draft Act on the Supreme Court of Poland (as of 26 September 2017)”.

(12)  Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie sytuacji w zakresie praworządności i demokracji w Polsce (2017/2931(RSP)).

(13)  CCBE, 24 listopada 2017 r., „Resolution of the Plenary Session of the Council of Bars and Law Societies of Europe (CCBE)”.

(14)  ENCJ, 5 grudnia 2017 r., „Opinion of the ENCJ Executive Board on the adoption of the amendments to the law on the National Council for the Judiciary”.

(15)  Opinia 904/2017 CDL(2017)035 Komisji Weneckiej w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i projektu ustawy o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym, zaproponowanych przez Prezydenta RP, oraz w sprawie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych („CDL(2017)035”), oraz opinia 892/2017 CDL(2017)037 Komisji Weneckiej w sprawie ustawy – Prawo o prokuraturze („CDL(2017)037”).

(16)  Ustawa o zmianie ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw („ustawa o Krajowej Szkole Sądownictwa”).

(17)  Art. 37 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym. Przepis ten ma również zastosowanie do sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponieważ art. 49 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych stanowi, że w sprawach, które nie są uregulowane w ustawie (a system przechodzenia w stan spoczynku nie jest), do Naczelnego Sądu Administracyjnego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące Sądu Najwyższego.

(18)  Art. 111 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym. Ponadto, zgodnie z art. 111 § 3 ustawy o Sądzie Najwyższym wszyscy sędziowie orzekający w Izbie Wojskowej (bez względu na wiek) zostaną odwołani i przeniesieni w stan spoczynku bez możliwości zwrócenia się do Prezydenta RP o przedłużenie kadencji.

(19)  Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 28 czerwca 1984 r., Campbell i Fell przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, pkt 80; wyrok z dnia 30 listopada 2011 r. (ostateczny), Henryk Urban i Ryszard Urban przeciwko Polsce, pkt 45; wyrok z dnia 21 czerwca 2011 r. (ostateczny), Fruni przeciwko Słowacji, pkt 145; oraz wyrok z dnia 3 marca 2005 r. (ostateczny), Brudnicka i inni przeciwko Polsce, pkt 41.

(20)  Rekomendacja nr CM/Rec(2010)12 Komitetu Ministrów Rady Europy do państw członkowskich dotycząca sędziów i ich: niezawisłości, odpowiedzialności i efektywności, pkt 49 i 50 („rekomendacja Rady Europy z 2010 r.”).

(21)  Opinia CDL(2017)035, pkt 48.

(22)  Wyrok z dnia 31 maja 2005 r., Syfait i in., C-53/03, ECLI:EU:C:2005:333, pkt 31; wyrok z dnia 4 lutego 1999 r., Köllensperger i Atzwanger, C-103/97, ECLI:EU:C:1999:52, pkt 20.

(23)  Wyrok z dnia 9 października 2014 r., TDC, C-222/13, ECLI:EU:C:2014:2265, pkt 29–32; wyrok z dnia 19 września 2006 r., Wilson, C-506/04, ECLI:EU:C:2006:587, pkt 53; wyrok z dnia 4 lutego 1999 r., Köllensperger i Atzwanger, C-103/97, ECLI:EU:C:1999:52, pkt 20–23; wyrok z dnia 17 września 1997 r., Dorsch Consult, C-54/96, ECLI:EU:C:1997:413, pkt 36; wyrok z dnia 29 listopada 2001 r., De Coster, C-17/00, ECLI:EU:C:2001:651, pkt 18–21; wyrok z dnia 13 grudnia 2017 r., Hassani, C-403/16, ECLI:EU:C:2017:960, pkt 40; wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 23 czerwca 2016 r., Baka przeciwko Węgrom, 20261/12, pkt 121.

(24)  Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 28 czerwca 1984 r., Campbell i Fell przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, A80 (1984), pkt 80.

(25)  Nowe przepisy naruszają zasadę nieusuwalności sędziów, która jest zasadniczym elementem niezawisłości sędziów zapisanej w rekomendacji Rady Europy z 2010 r. (pkt 49). Sędziowie Sądu Najwyższego powinni mieć zagwarantowaną kadencję, która nie powinna być przedwcześnie przerywana. Ponadto decyzje dotyczące wyboru i kariery zawodowej sędziów powinny również opierać się na obiektywnych kryteriach określonych w przepisach prawa lub przez właściwe organy, a w przypadkach podejmowania decyzji dotyczących wyboru i kariery zawodowej sędziów przez rząd lub władzę sądowniczą niezależny i właściwy organ wyłoniony w znacznej części spośród przedstawicieli sądownictwa powinien być uprawniony do przedstawiania zaleceń lub wyrażania opinii, które byłyby w praktyce stosowane przez organ powołujący sędziów (pkt 44–48).

(26)  Zgodnie z art. 111 § 4 ustawy o Sądzie Najwyższym Prezydent RP powierzy kierowanie Sądem Najwyższym wybranemu przez siebie sędziemu Sądu Najwyższego. Taki sędzia „pełniący obowiązki Pierwszego Prezesa” będzie sprawować swoją funkcję do czasu przedstawienia przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów 5 kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (art. 12). Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego będzie w stanie przedstawić tych kandydatów dopiero po powołaniu co najmniej 110 sędziów Sądu Najwyższego.

(27)  Artykuł 183 § 3 Konstytucji RP stanowi, że Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego powołuje Prezydent Rzeczypospolitej na 6-letnią kadencję spośród kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego.

(28)  Strona 2 uzasadnienia.

(29)  Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 3 września 2015 r., Sõro przeciwko Estonii, pkt 60–62.

(30)  Pkt 44–47 i 50 zalecenia Rady Europy z 2010 r.

(31)  Opinia CDL(2017)035, pkt 130.

(32)  Opinia CDL(2017)035, pkt 48.

(33)  Taki wniosek należy złożyć za pośrednictwem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, który przedstawia opinię na wniosek sędziego. W przypadku przedłużenia kadencji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego musi on przedstawić Prezydentowi RP opinię Kolegium Sądu Najwyższego. W trakcie podejmowania decyzji Prezydent RP może zwrócić się do Krajowej Rady Sądownictwa o wydanie niewiążącej opinii (zob. art. 37 § 2 w związku z art. 111 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym). Zwraca się uwagę, że zgodnie z opinią Sądu Najwyższego w świetle Konstytucji RP taka decyzja Prezydenta RP wymagałaby dla swojej ważności podpisu Prezesa Rady Ministrów, zgodnie z art. 144 § 1 i 2 Konstytucji RP.

(34)  Pkt 46 i 47. Omawiany ustrój budzi także obawy w kontekście Planu działania Rady Europy ws. wzmocnienia niezawisłości i bezstronności sędziów (CM(2016)36 final (zob. C. ii; „Plan działania Rady Europy z 2016 r.”) oraz poziomów odniesienia Rady Konsultacyjnej Sędziów Europejskich (opinia nr 1 na temat norm dotyczących niezawisłości i bezstronności sędziów (ust. 25)).

(35)  Pkt 48 zalecenia Rady Europy z 2010 r.

(36)  Pkt 49 zalecenia Rady Europy z 2010 r.

(37)  Zob. opinia CDL(2017)035, pkt 51 i 130.

(38)  Art. 89 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(39)  Art. 115 ustawy o Sądzie Najwyższym. Po upływie trzyletniego okresu skargę nadzwyczajną będzie należało wnieść w terminie pięciu lat od dnia uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia i w terminie jednego roku, jeżeli wniesiono kasację lub skargę kasacyjną, chyba że skarga nadzwyczajna jest wnoszona na niekorzyść oskarżonego, wówczas skargę nadzwyczajną można wnieść nie później niż po upływie roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia (lub – jeżeli od orzeczenia została wniesiona kasacja lub skarga kasacyjna – nie później niż sześć miesięcy od dnia jej rozpoznania; zob. art. 89 § 4 ustawy o Sądzie Najwyższym).

(40)  Jeżeli od uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia upłynęło pięć lat, a orzeczenie wywołało nieodwracalne skutki prawne lub przemawiają za tym zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji, Sąd Najwyższy może ograniczyć się do stwierdzenia wydania zaskarżonego orzeczenia z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których wydał takie rozstrzygnięcie (zob. art. 89 § 4 i art. 115 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym).

(41)  Art. 91 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(42)  W sprawach karnych nie jest dopuszczalne uwzględnienie skargi nadzwyczajnej na niekorzyść oskarżonego wniesionej po upływie jednego roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia (lub – jeżeli od orzeczenia została wniesiona kasacja albo skarga kasacyjna – nie później niż sześć miesięcy od dnia jej rozpoznania); skarga nadzwyczajna nie jest także dopuszczalna od wyroku ustalającego nieistnienie małżeństwa, orzekającego unieważnienie małżeństwa albo rozwód (jeżeli choćby jedna ze stron po uprawomocnieniu się takiego orzeczenia zawarła związek małżeński) oraz od postanowienia o przysposobieniu. Skarga nadzwyczajna nie jest dopuszczalna w sprawach o wykroczenia i wykroczenia skarbowe; zob. art. 89 § 3 oraz art. 90 § 3 i 4 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(43)  Art. 89 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(44)  Art. 89 § 1 pkt 1–3 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(45)  Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 28 października 1999 r., Brumărescu przeciwko Rumunii, pkt 61; wyrok z dnia 3 marca 2003 r., Ryabykh przeciwko Rosji, pkt 54 i 57; wyrok z dnia 25 stycznia 2000 r., Miragall Escolano i inni przeciwko Hiszpanii, pkt 33; a także wyrok z dnia 20 grudnia 2007 r., Phinikaridou przeciwko Cyprowi, pkt 52.

(46)  Wyrok z dnia 30 września 2003 r., Köbler, C-224/01, ECLI:EU:C:2003:513, pkt 38.

(47)  Wyrok z dnia 11 lipca 2017 r. (ostateczny), Moreira Ferreira przeciwko Portugalii (nr 2), pkt 62.

(48)  Opinia CDL(2017)035, pkt 58, 63 i 130.

(49)  Trybunał Konstytucyjny uważa, że obie zasady stanowią element zasady państwa prawnego. zob. wyroki Trybunału Konstytucyjnego SK 7/06 z dnia 24 października 2007 r. i SK 77/06 z dnia 1 kwietnia 2008 r.

(50)  Wyrok SK 19/05 z dnia 28 listopada 2006 r.; SK 16/05 z dnia 14 listopada 2007 r.

(51)  W szczególności opinie Sądu Najwyższego z dnia 6 i 23 października oraz 30 listopada 2017 r., opinia Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 11 listopada 2017 r. oraz opinia OBWE-ODIHR z dnia 13 listopada 2017 r.

(52)  Art. 74 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(53)  Art. 76 § 8 ustawy o Sądzie Najwyższym. Prezydent RP może wyznaczyć nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego spośród prokuratorów wskazanych przez Prokuratora Krajowego, jeśli sprawa dyscyplinarna dotyczy przewinienia dyscyplinarnego wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego przestępstwa skarbowego.

(54)  Art. 76 § 8 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(55)  Zgodnie z art. 76 § 9 ustawy o Sądzie Najwyższym Minister Sprawiedliwości może zawiadomić Prezydenta RP o konieczności wyznaczenia nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego w przypadku sprawy dyscyplinarnej dotyczącej przewinienia dyscyplinarnego wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego przestępstwa skarbowego. Wydaje się, że o tym, czy sprawa wyczerpuje te kryteria, będzie niezależnie decydował Minister Sprawiedliwości i Prezydent RP, gdyż nie można zaskarżyć ich decyzji w sprawie wyznaczenia nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego.

(56)  Opinia OBWE-ODIHR z dnia 13 listopada 2017 r.; pkt 119–121; Opinia Sądu Najwyższego z dnia 6 października, s. 34.

(57)  Art. 108 pkt 17–19 ustawy o Sądzie Najwyższym stanowi, że Minister Sprawiedliwości jest uprawniony do określania liczby sędziów w sądach dyscyplinarnych przy sądach powszechnych i do ich powoływania bez konsultacji z sędziami. Ponadto Minister Sprawiedliwości mógłby osobiście kontrolować sprawy dyscyplinarne prowadzone przeciwko sędziom sądów powszechnych przez rzeczników dyscyplinarnych i nadzwyczajnego rzecznika dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości powoływanych przez Ministra Sprawiedliwości (w tym w niektórych okolicznościach powoływanych także spośród prokuratorów). Rzecznicy dyscyplinarni powołani przez Ministra Sprawiedliwości mogliby wznawiać zakończone postępowania na wniosek Ministra Sprawiedliwości.

(58)  Zgodnie z ustawą przepisy zawarte w ustawie – Prawo o ustroju sądów powszechnych obejmujące przepisy dotyczące aspektów proceduralnych postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio do sędziów Sądu Najwyższego; zob. art. 72 § 1 oraz art. 108 w związku z art. 10 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym. Ustawa o Sądzie Najwyższym zmienia w swoim art. 108 ustawę – Prawo o ustroju sądów powszechnych.

(59)  Art. 108 pkt 23 ustawy o Sądzie Najwyższym w rozumieniu art. 115c dodanego do ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych.

(60)  Jeśli wnioski dowodowe zostały zgłoszone po określonym terminie, zob. art. 108 pkt 22 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(61)  Art. 108 pkt 13 lit. b) ustawy o Sądzie Najwyższym.

(62)  Art. 108 pkt 23 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(63)  Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 19 kwietnia 2007 r., Vilho Eskelinen i inni przeciwko Finlandii, pkt 62; wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 5 lutego 2009 r., Olujić przeciwko Chorwacji, pkt 34–43; wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 20 listopada 2012 r., Harabin przeciwko Słowacji, pkt 118–124; i wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 23 czerwca 2016 r., Baka przeciwko Węgrom, pkt 100–119.

(64)  Art. 26 i 94 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(65)  Art. 134 ustawy o Sądzie Najwyższym; dawna Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych została podzielona na dwie izby: Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oraz nową Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych. W skład tej nowo powstałej izby wejdą wyłącznie nowi sędziowie, jako że wszyscy obecni sędziowie przejdą do Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Obecni sędziowie Sądu Najwyższego mogą zwrócić się o przeniesienie do tej nowej izby.

(66)  Pełny wykaz zadań tej izby znajduje się w art. 26.

(67)  Prezes Izby Dyscyplinarnej jest niezależny wobec Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, a budżet tej izby może zostać znacznie zwiększony w porównaniu z budżetem Sądu Najwyższego (zob. art. 7 § 2 i § 4 oraz art. 20 ustawy o Sądzie Najwyższym).

(68)  Zgodnie z art. 131 ustawy o Sądzie Najwyższym do dnia obsadzenia wszystkich stanowisk sędziów Sądu Najwyższego w Izbie Dyscyplinarnej, sędziego z innej izby nie przenosi się na stanowisko w tej izbie.

(69)  Pełny wykaz spraw należących do właściwości Izby Dyscyplinarnej znajduje się w art. 27 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(70)  Opinia CDL(2017)035, pkt 92.

(71)  Opinia CDL(2017)035, pkt 43.

(72)  Art. 61 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym.

(73)  Opinia CDL(2017)035, pkt 67.

(74)  Art. 186 ust. 1 Konstytucji RP: „Krajowa Rada Sądownictwa stoi na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów”.

(75)  Przykładowo w kontekście postępowań dyscyplinarnych przeciwko sędziom przeprowadzanych przez Radę Sądownictwa Europejski Trybunał Praw Człowieka zakwestionował poziom wpływu władzy ustawodawczej lub wykonawczej, zważywszy na fakt, że Rada Sądownictwa składała się z członków wybieranych bezpośrednio przez organy władzy ustawodawczej lub wykonawczej; Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 21 czerwca 2016 r., Ramos Nunes de Carvalho E Sá przeciwko Portugalii, skarga nr 55391/13, 57728/13 i 74041/13, pkt 77.

(76)  Mandat obecnych sędziów-członków Rady miałby potrwać do dnia poprzedzającego rozpoczęcie kadencji jej nowych sędziów-członków, nie dłużej jednak niż przez 90 dni od dnia wejścia w życie wspomnianej ustawy. Harmonogram przedstawia się następująco: Marszałek Sejmu, w terminie trzech dni od publikacji ustawy, obwieszcza o rozpoczęciu procedury zgłaszania kandydatów. W terminie 21 dni od tego obwieszczenia uprawnione podmioty (grupy co najmniej 25 sędziów lub 2 tys. obywateli) zgłaszają Marszałkowi Sejmu kandydatów na sędziów-członków Rady. Po upływie tego terminu 21 dni Marszałek Sejmu przekazuje listę kandydatów klubom poselskim, które mają siedem dni na wskazanie maksymalnie dziewięciu kandydatów z listy. Następnie w zwykłym trybie przeprowadzana jest procedura wyboru (zob. poniżej); zob. art. 6 i 7 ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz art. 1 pkt 1 i 3 w kontekście dodanych artykułów 11a i 11d ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.

(77)  Pkt 27; zob. również pkt C ppkt (ii) Planu działania Rady Europy z 2016 r; pkt 27 Opinii Rady Konsultacyjnej Sędziów Europejskich (CCJE) nr 10 w sprawie Rady Sądownictwa w służbie społeczeństwu; oraz pkt 2.3 standardów Europejskiej Sieci Rad Sądownictwa przedstawionych w sprawozdaniu za lata 2010–2011 dotyczącym Rad Sądownictwa.

(78)  Konstytucja RP przewiduje, że Krajowa Rada Sądownictwa składa się z członków wchodzących w jej skład z urzędu (Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, Minister Sprawiedliwości, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego i osoba powołana przez Prezydenta Rzeczypospolitej) oraz z członków wybranych. Członkowie wybrani to czterech członków „wybranych przez Sejm”, dwóch senatorów „wybranych przez Senat” oraz 15 sędziów („wybranych spośród” sędziów Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, sądów administracyjnych i sądów wojskowych).

(79)  Art. 1 pkt 3 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, który dodaje art. 11a ust. 2 i 3: każda z grup (sędziów lub obywateli) może złożyć więcej niż jedno zgłoszenie dotyczące kandydata na sędziego-członka Rady.

(80)  Jeżeli łączna liczba kandydatów wskazanych przez kluby poselskie jest mniejsza niż 15, kandydatów wskazuje Prezydium Sejmu, tak aby stworzyć listę 15 kandydatów, którą następnie przekazuje komisji sejmowej (zob. art. 1 pkt 3 dodający art. 11c i 11d ust. 1–4).

(81)  Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 23 kwietnia 2015 r., Morice przeciwko Francji, skarga nr 29369/10, pkt 78; oraz z dnia 10 maja 2001 r., Cypr przeciwko Turcji, skarga nr 25781/94, pkt 233.

(82)  Opinia CDL(2017)035, pkt 130.

(83)  Opinia CDL(2017)035, pkt 31.