ISSN 1977-0766 |
||
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348 |
|
Wydanie polskie |
Legislacja |
Rocznik 60 |
Spis treści |
|
I Akty ustawodawcze |
Strona |
|
|
ROZPORZĄDZENIA |
|
|
* |
||
|
|
DYREKTYWY |
|
|
* |
|
|
II Akty o charakterze nieustawodawczym |
|
|
|
UMOWY MIĘDZYNARODOWE |
|
|
* |
||
|
* |
||
|
* |
||
|
|
||
|
|
ROZPORZĄDZENIA |
|
|
* |
||
|
* |
Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/2460 z dnia 30 października 2017 r. zmieniające załącznik VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, w odniesieniu do wykazu unijnych laboratoriów referencyjnych ( 1 ) |
|
|
|
DECYZJE |
|
|
* |
||
|
* |
||
|
* |
||
|
* |
||
|
|
AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH |
|
|
* |
|
|
|
(1) Tekst mający znaczenie dla EOG. |
PL |
Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas. Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną. |
I Akty ustawodawcze
ROZPORZĄDZENIA
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/1 |
ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2017/2454
z dnia 5 grudnia 2017 r.
zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W rozporządzeniu Rady (UE) nr 904/2010 (3) określono zasady wymiany informacji między państwami członkowskimi i przechowywania przez nie informacji w celu ustanowienia procedur szczególnych przewidzianych w tytule XII rozdział 6 dyrektywy Rady 2006/112/WE (4). |
(2) |
Rozszerzenie od dnia 1 stycznia 2021 r. tych procedur szczególnych na sprzedaż na odległość towarów i usług innych niż usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub usługi świadczone drogą elektroniczną wymaga rozszerzenia zakresu przepisów tego rozporządzenia dotyczących dostarczania informacji oraz przekazywania środków pieniężnych między państwem członkowskim identyfikacji a państwem członkowskim konsumpcji. |
(3) |
Z racji rozszerzonego zakresu procedur szczególnych mających objąć również sprzedaż na odległość towarów i wszystkich usług, liczba transakcji, które należy zgłosić w deklaracji VAT, znacząco wzrośnie. Aby zapewnić państwu członkowskiemu identyfikacji dość czasu na rozpatrzenie deklaracji VAT składanych przez podatników na mocy procedury szczególnej, należy o 10 dni wydłużyć termin przekazywania informacji zawartych w deklaracji VAT i kwoty VAT uiszczonej na rzecz każdego państwa członkowskiego konsumpcji. |
(4) |
Rozszerzenie zakresu procedur szczególnych na sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich wymaga, by organ celny państwa członkowskiego importu był w stanie identyfikować importy towarów w małych przesyłkach, w przypadku których podatek od wartości dodanej (VAT) ma być uiszczany w ramach jednej z procedur szczególnych. Numer identyfikacyjny stosowany do celów zapłaty VAT powinien być zatem przekazywany z wyprzedzeniem, aby umożliwić organom celnym sprawdzenie jego ważności w chwili importu towarów. |
(5) |
Państwo członkowskie identyfikacji oraz wszystkie państwa członkowskie konsumpcji, do których towary lub usługi są dostarczane, mogą żądać od podatników korzystających z takich procedur szczególnych przedstawienia ewidencji oraz wszczynać wobec nich postępowania administracyjne. Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne i koszty przestrzegania przepisów dla przedsiębiorstw oraz administracji podatkowych związane z wielokrotnymi wnioskami o przedstawienie ewidencji i z postępowaniami administracyjnymi oraz by uniknąć powielania pracy, takie wnioski i postępowania powinny być w jak największym stopniu koordynowane przez państwo członkowskie identyfikacji. |
(6) |
W celu uproszczenia gromadzenia danych statystycznych dotyczących stosowania procedur szczególnych należy upoważnić Komisję do uzyskiwania zagregowanych informacji statystycznych i diagnostycznych, takich jak liczba poszczególnych rodzajów wiadomości elektronicznych wymienianych między państwami członkowskimi, związanych z procedurami szczególnymi, z wyjątkiem danych dotyczących indywidualnych podatników. |
(7) |
Informacje, które mają być dostarczane przez podatnika i przekazywane między państwami członkowskimi na potrzeby stosowania procedur szczególnych, jak również szczegóły techniczne, w tym jednolite wiadomości elektroniczne, służące do dostarczania tych informacji przez podatnika lub ich przekazywania między państwami członkowskimi, powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą komitetową przewidzianą w niniejszym rozporządzeniu. |
(8) |
Biorąc pod uwagę czas potrzebny na wprowadzenie środków niezbędnych do wdrożenia niniejszego rozporządzenia i na dostosowanie przez państwa członkowskie ich systemów informatycznych służących do rejestracji oraz składania deklaracji i zapłaty VAT, jak również w celu uwzględnienia zmian wprowadzonych na mocy art. 2 dyrektywy Rady (UE) 2017/2455 (5), niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od daty rozpoczęcia stosowania tych zmian. |
(9) |
Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 904/2010, |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
W rozporządzeniu (UE) nr 904/2010 wprowadza się następujące zmiany:
1) |
w art. 1 ust. 4 otrzymuje brzmienie: „4. Niniejsze rozporządzenie określa także zasady i procedury w odniesieniu do wymiany drogą elektroniczną informacji dotyczących VAT od towarów dostarczanych i usług świadczonych zgodnie z procedurami szczególnymi przewidzianymi w tytule XII rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE, a także w odniesieniu do wszelkiej późniejszej wymiany informacji oraz, w zakresie, w jakim dotyczy to towarów i usług objętych tymi procedurami szczególnymi, w odniesieniu do przekazywania środków pieniężnych między właściwymi organami państw członkowskich.”; |
2) |
w art. 2 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Definicje zawarte w art. 358, 358a, 369a i 369l dyrektywy 2006/112/WE do celów każdej procedury szczególnej mają zastosowanie również na użytek niniejszego rozporządzenia.”; |
3) |
w art. 17 ust. 1 lit. d) otrzymuje brzmienie:
|
4) |
w art. 17 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:
|
5) |
w art. 17 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Szczegóły techniczne dotyczące zautomatyzowanego wniosku o informacje, o których mowa w ust. 1 lit. b), c) i d) i e), przyjmuje się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 58 ust. 2.”; |
6) |
w art. 31 wprowadza się następujące zmiany:
|
7) |
w rozdziale XI wprowadza się następujące zmiany:
|
8) |
w załączniku I pkt 1 otrzymuje brzmienie:
|
Artykuł 2
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 5 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
T. TÕNISTE
Przewodniczący
(1) Opinia wydana dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Dz.U. C 345 z 13.10.2017, s. 79.
(3) Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z 12.10.2010, s. 1).
(4) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).
(5) Dyrektywa Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych zobowiązań wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość (zob. s. 7 niniejszego Dziennika Urzędowego).
DYREKTYWY
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/7 |
DYREKTYWA RADY (UE) 2017/2455
z dnia 5 grudnia 2017 r.
zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Dyrektywa Rady 2006/112/WE (3) przewiduje procedury szczególne poboru podatku od wartości dodanej (VAT) od podatników niemających siedziby świadczących usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub usługi świadczone drogą elektroniczną na rzecz osób niebędących podatnikami. |
(2) |
Dyrektywa Rady 2009/132/WE (4) przewiduje zwolnienie z VAT w odniesieniu do importu małych przesyłek o nieznacznej wartości. |
(3) |
W ocenie tych procedur szczególnych wprowadzonych w dniu 1 stycznia 2015 r. wskazano szereg obszarów wymagających poprawy. Po pierwsze, dla mikroprzedsiębiorstw mających siedzibę w państwie członkowskim i okazjonalnie świadczących takie usługi w innych państwach członkowskich należy zmniejszyć obciążenia związane z wymogiem przestrzegania obowiązków w zakresie VAT w państwach członkowskich innych niż ich państwo członkowskie siedziby. Należy zatem wprowadzić ogólnowspólnotowy próg, do którego świadczenie tych usług te nadal podlegałoby VAT w ich państwie członkowskim siedziby. Po drugie, bardzo uciążliwy jest obowiązek spełnienia wymogów w zakresie fakturowania, które to wymogi obowiązują we wszystkich państwach członkowskich, w których świadczone są usługi. W związku z tym, aby zminimalizować obciążenia dla przedsiębiorstw, zasadami dotyczącymi fakturowania powinny być przepisy mające zastosowanie w państwie członkowskim identyfikacji usługodawcy korzystającego z procedur szczególnych. Po trzecie, podatnicy niemający siedziby we Wspólnocie, ale zarejestrowani do celów VAT w państwie członkowskim (na przykład dlatego, że prowadzą w tym państwie członkowskim okazjonalne transakcje podlegające VAT) nie mogą korzystać ani z procedury szczególnej dla podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty, ani z procedury szczególnej dla podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty. W związku z tym tacy podatnicy powinni być uprawnieni do korzystania z procedury szczególnej dla podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty. |
(4) |
Ponadto ocena procedur szczególnych dla opodatkowania usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną wprowadzonych w dniu 1 stycznia 2015 r. wskazuje, że wymóg przedłożenia deklaracji VAT w terminie 20 dni od zakończenia okresu rozliczeniowego objętego deklaracją stanowi zbyt krótki termin, w szczególności w przypadku świadczenia usług za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, interfejsu lub portalu, kiedy usługi świadczone za pośrednictwem takiej sieci, interfejsu lub portalu uznaje się za świadczone przez operatora sieci, interfejsu lub portalu, który to operator musi zebrać informacje do wypełniania deklaracji VAT od każdego usługodawcy. Ocena wykazała także, że wymóg wprowadzania korekt w deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy jest dla podatników bardzo uciążliwy, gdyż może się okazać, że będą oni musieli wielokrotnie przedkładać kilka deklaracji VAT za każdy kwartał. W związku z tym termin przedłożenia deklaracji VAT należy przedłużyć z 20 dni do końca miesiąca następującego po zakończeniu okresu rozliczeniowego, a podatnikom należy zezwolić na wprowadzanie korekt do poprzednich deklaracji VAT w kolejnej deklaracji zamiast w deklaracjach za okres rozliczeniowy, którego korekty dotyczą. |
(5) |
Aby podatnicy świadczący usługi inne niż usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi świadczone drogą elektroniczną na rzecz osób niebędących podatnikami nie musieli być identyfikowani do celów VAT w każdym poszczególnym państwie członkowskim, w którym usługi te podlegają VAT, państwa członkowskie powinny zezwolić podatnikom świadczącym takie usługi na korzystanie z systemu IT do rejestracji oraz do deklarowania i zapłaty VAT, umożliwiając im deklarowanie i zapłatę VAT od tych usług w jednym państwie członkowskim. |
(6) |
Urzeczywistnienie rynku wewnętrznego, globalizacja i postęp technologiczny doprowadziły do gwałtownego wzrostu handlu elektronicznego, a co za tym idzie sprzedaży towarów na odległość – zarówno towarów dostarczanych z jednego państwa członkowskiego do innego, jak i z terytoriów trzecich lub państw trzecich do Wspólnoty. Należy dostosować do tych zmian stosowne przepisy dyrektyw 2006/112/WE i 2009/132/WE, uwzględniając zasadę opodatkowania w miejscu przeznaczenia, konieczność ochrony dochodów podatkowych państw członkowskich, stworzenia równych warunków działania dla zainteresowanych przedsiębiorstw i zminimalizowania ciążących na nich obciążeń. Procedurę szczególną dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną, które to usługi są świadczone przez podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty, ale nieposiadających siedziby w państwie członkowskim konsumpcji, należy zatem rozszerzyć na wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość; należy ponadto wprowadzić podobną procedurę szczególną dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich. Aby jasno określić zakres środków mających zastosowanie do wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość i sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich, należy zdefiniować te pojęcia. |
(7) |
Znacząca część sprzedaży towarów na odległość – zarówno dostarczanych z jednego państwa członkowskiego do drugiego, jak i z terytoriów trzecich lub państw trzecich do Wspólnoty – jest ułatwiana poprzez użycie elektronicznego interfejsu, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub inne podobne środki, z częstym wykorzystaniem rozwiązań opartych na magazynach typu fulfilment (ang. fulfilment warehouses). Państwa członkowskie mogą wprawdzie postanowić, że osoba inna niż osoba zobowiązana do zapłaty VAT będzie solidarnie odpowiedzialna za zapłatę VAT w takich przypadkach, okazało się to jednak niewystarczające, by zapewnić skuteczny i efektywny pobór VAT. Aby osiągnąć ten cel i zmniejszyć obciążenie administracyjne dla sprzedawców, administracji podatkowych i konsumentów, konieczne jest zatem włączenie podatników, którzy ułatwiają sprzedaż towarów na odległość poprzez użycie takiego elektronicznego interfejsu, w proces poboru VAT z tytułu takiej sprzedaży poprzez wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym uznaje się, że to ci podatnicy są osobami dokonującymi takiej sprzedaży. W przypadku sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich do Wspólnoty powyższe należy ograniczyć do sprzedaży towarów, które są wysyłane lub transportowane w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR, powyżej której wymagane jest pełne przywozowe zgłoszenie celne do potrzeb celnych. |
(8) |
Przechowywanie ewidencji przez okres co najmniej dziesięciu lat w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług realizowanych przez podatników i ułatwianych poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub podobne środki, jest konieczne, by wspomóc państwa członkowskie w sprawdzaniu, czy VAT z tytułu tych dostaw towarów i świadczenia usług został prawidłowo rozliczony. Okres dziesięciu lat jest zgodny z istniejącymi przepisami dotyczącymi przechowywania ewidencji. W przypadku gdy ewidencja obejmuje dane osobowe, powinna być ona zgodna z unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych. |
(9) |
Aby ograniczyć obciążenia dla przedsiębiorstw korzystających z procedury szczególnej dla wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, należy znieść obowiązek wystawiania faktury w odniesieniu do takiej sprzedaży. Aby zapewnić takim przedsiębiorstwom pewność prawa, definicja tych dostaw towarów powinna wyraźnie wskazywać, że stosuje się ona także w przypadku, gdy towary są transportowane lub wysyłane na rzecz dostawcy, również wtedy gdy dostawca pośrednio uczestniczy w transporcie lub wysyłce tych towarów. |
(10) |
Zakres stosowania procedury szczególnej dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich powinien być ograniczony do sprzedaży towarów o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR, które są wysyłane bezpośrednio z terytorium trzeciego lub państwa trzeciego do nabywcy we Wspólnocie; powyżej tej wartości wymagane jest pełne przywozowe zgłoszenie celne do potrzeb celnych. Towary podlegające akcyzie należy wyłączyć z zakresu stosowania tej procedury, gdyż akcyza jest częścią podstawy opodatkowania na potrzeby VAT przy imporcie. Aby uniknąć podwójnego opodatkowania, należy wprowadzić zwolnienie z podatku od wartości dodanej przy imporcie towarów deklarowanych na mocy tej procedury szczególnej. |
(11) |
Ponadto, aby uniknąć zakłócenia konkurencji pomiędzy dostawcami ze Wspólnoty i spoza niej oraz uniknąć uszczuplenia dochodów podatkowych, należy usunąć zwolnienie dla importu towarów w małych przesyłkach o nieznacznej wartości przewidziane w dyrektywie 2009/132/WE. |
(12) |
Podatnik korzystający z procedury szczególnej dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich powinien mieć możliwość ustanowienia pośrednika mającego swoją siedzibę we Wspólnocie jako osoby zobowiązanej do zapłaty VAT i wypełnienia obowiązków określonych w procedurze szczególnej w imieniu tego podatnika i na jego rzecz. |
(13) |
Aby chronić dochody podatkowe państw członkowskich, podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z tej procedury szczególnej powinien mieć obowiązek ustanowienia pośrednika. Obowiązek ten nie powinien jednak mieć zastosowania, jeżeli podatnik ten ma siedzibę w państwie, z którym Unia zawarła porozumienie o wzajemnej pomocy. |
(14) |
Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania niniejszej dyrektywy w zakresie ustanowienia wykazu państw trzecich, z którymi Unia zawarła porozumienie o wzajemnej pomocy o zakresie zbliżonym do zakresu dyrektywy Rady 2010/24/UE (5) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 (6), należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (7). Jako że ustanowienie wykazu państw trzecich jest bezpośrednio związane ze współpracą administracyjną w dziedzinie podatku od wartości dodanej, właściwym jest, by Komisję wspierał Stały Komitet Współpracy Administracyjnej utworzony na mocy art. 58 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010. |
(15) |
W związku z gwałtownym rozwojem handlu elektronicznego i wynikającym z tego wzrostem liczby małych przesyłek o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR importowanych do Wspólnoty państwa członkowskie powinny systematycznie zezwalać na korzystanie z uregulowań szczególnych dotyczących deklarowania i zapłaty VAT z tytułu importu. Uregulowania te mogą być stosowane, kiedy nie korzysta się z procedury szczególnej dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich. W przypadku gdy państwo członkowskie importu nie przewiduje systematycznego stosowania stawek obniżonych VAT w ramach takiego uregulowania szczególnego, odbiorca końcowy powinien mieć możliwość wybrania standardowej procedury importowej w celu skorzystania z potencjalnej stawki obniżonej VAT. |
(16) |
Data rozpoczęcia stosowania przepisów niniejszej dyrektywy powinna, w stosownych przypadkach, uwzględniać czas niezbędny na wprowadzenie środków koniecznych do wdrożenia niniejszej dyrektywy oraz czas potrzebny państwom członkowskim na dostosowanie swoich systemów informatycznych do rejestracji, deklarowania i zapłaty VAT. |
(17) |
Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie uproszczenie obowiązków w zakresie VAT, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie i tym samym może być lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. |
(18) |
Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (8) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione. |
(19) |
Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2006/112/WE i 2009/132/WE, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
Zmiany w dyrektywie 2006/112/WE ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019 r.
Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019 r. w dyrektywie 2006/112/WE wprowadza się następujące zmiany:
1) |
art. 58 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 58 1. Miejscem świadczenia następujących usług na rzecz osób niebędących podatnikami jest miejsce, w którym osoba taka ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu:
W przypadku gdy usługodawca i usługobiorca kontaktują się za pomocą poczty elektronicznej, samo w sobie nie oznacza to, że świadczona usługa jest usługą świadczoną drogą elektroniczną. 2. Ust. 1 nie ma zastosowania, gdy spełnione są następujące warunki:
3. Jeżeli w trakcie roku kalendarzowego próg, o którym mowa w ust. 2 lit. c), zostanie przekroczony, ust. 1 stosuje się od tego momentu. 4. Państwo członkowskie, na którego terytorium usługodawcy, o których mowa w ust. 2, mają siedzibę lub, w przypadku braku siedziby, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, przyznaje tym usługodawcom prawo wyboru, aby miejsce świadczenia było określane zgodnie z ust. 1, który to wybór w każdym przypadku obejmuje okres dwóch lat kalendarzowych. 5. Państwa członkowskie podejmują stosowne środki w celu monitorowania, czy podatnik spełnia warunki, o których mowa w ust. 2, 3 i 4. 6. Równowartość w walucie krajowej kwoty, o której mowa w ust. 2 lit. c), oblicza się poprzez zastosowanie kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny w dniu przyjęcia dyrektywy Rady (UE) 2017/2455 (*1). (*1) Dyrektywa Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość (Dz.U. L 348 z 29.12.2017, s. 7).”;" |
2) |
art. 219a otrzymuje brzmienie: „Artykuł 219a 1. Fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z przepisami tytułu V. 2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 fakturowanie podlega następującym przepisom:
3. Ust. 1 i 2 niniejszego artykułu mają zastosowanie bez uszczerbku dla art. 244–248.”; |
3) |
art. 358a pkt 1 otrzymuje brzmienie:
|
4) |
art. 361 ust. 1 lit. e) otrzymuje brzmienie:
|
Artykuł 2
Zmiany w dyrektywie 2006/112/WE ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.
Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r. w dyrektywie 2006/112/WE wprowadza się następujące zmiany:
1) |
w art. 14 dodaje się ustęp w brzmieniu: „4. Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:
|
2) |
dodaje się artykuł w brzmieniu: „Artykuł 14a 1. Jeżeli podatnik ułatwia – poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub podobne środki – sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR, uznaje się, że podatnik ten otrzymał i dokonał dostawy tych towarów samodzielnie. 2. Jeżeli podatnik ułatwia – poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub podobne środki – dostawę towarów na terytorium Wspólnoty przez podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty na rzecz osoby niebędącej podatnikiem, uznaje się, że podatnik, który ułatwia tę dostawę, otrzymał i dokonał dostawy tych towarów samodzielnie.”; |
3) |
art. 33 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 33 W drodze odstępstwa od art. 32:
|
4) |
skreśla się art. 34; |
5) |
art. 35 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 35 Art. 33 nie ma zastosowania do dostaw towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, określonych w art. 311 ust. 1 pkt 1–4, ani do dostaw używanych środków transportu, określonych w art. 327 ust. 3, podlegających opodatkowaniu VAT zgodnie z odpowiednimi procedurami szczególnymi.”; |
6) |
w art. 58 skreśla się ust. 2–6; |
7) |
w tytule V dodaje się rozdział w brzmieniu: „ROZDZIAŁ 3a Próg dla podatników dostarczających towary, których dostawy objęte są art. 33 lit. a) oraz świadczących usługi, których świadczenie objęte jest art. 58 Artykuł 59c 1. Art. 33 lit. a) oraz art. 58 nie mają zastosowania, jeżeli spełnione są następujące warunki:
2. Jeżeli w trakcie roku kalendarzowego próg, o którym mowa w ust. 1 lit. c), zostanie przekroczony, art. 33 lit. a) oraz art. 58 mają zastosowanie od tego momentu. 3. Państwo członkowskie, na terytorium którego znajdują się towary w momencie rozpoczęcia ich wysyłki lub transportu lub w którym podatnicy świadczący usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze radiowe i telewizyjne oraz usługi świadczone drogą elektroniczną mają siedzibę, przyznaje podatnikom dokonującym dostaw lub świadczącym usługi, którzy kwalifikują się na mocy ust. 1, prawo wyboru, aby miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług było określane zgodnie z art. 33 lit. a) i art. 58, który to wybór w każdym przypadku obejmuje okres dwóch lat kalendarzowych. 4. Państwa członkowskie podejmują stosowne środki w celu monitorowania, czy podatnik spełnia warunki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3. 5. Równowartość w walucie krajowej kwoty, o której mowa w ust. 1 lit. c), oblicza się poprzez zastosowanie kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny w dniu przyjęcia dyrektywy (UE) 2017/2455”; |
8) |
dodaje się artykuł w brzmieniu: „Artykuł 66a W drodze odstępstwa od art. 63, 64 i 65, w odniesieniu do dostaw towarów, w przypadku których VAT jest płatny przez osobę ułatwiającą dostawę zgodnie z art. 14a, zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce i VAT staje się wymagalny w momencie zaakceptowania płatności.”; |
9) |
w art. 143 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:
|
10) |
w art. 220 ust. 1 pkt 2) otrzymuje brzmienie:
|
11) |
dodaje się artykuł w brzmieniu: „Artykuł 242a 1. Jeżeli podatnik ułatwia – poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub podobne środki – dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem na terytorium Wspólnoty zgodnie z przepisami tytułu V, uznaje się, że podatnik, który ułatwia dostawę towarów lub świadczenie usług, jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji tych transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług. Ewidencja ta jest wystarczająco szczegółowa, by umożliwić organom podatkowym państw członkowskich, w których te dostawy towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu, sprawdzenie, czy VAT został prawidłowo rozliczony. 2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, musi zostać udostępniona drogą elektroniczną zainteresowanym państwom członkowskim na ich wniosek. Ewidencja ta musi być przechowywana przez okres dziesięciu lat począwszy od końca roku, w którym dokonano transakcji.”; |
12) |
nagłówek rozdziału 6 w tytule XII otrzymuje brzmienie: „Procedury szczególne dla podatników, którzy świadczą usługi na rzecz osób niebędących podatnikami lub prowadzą sprzedaż towarów na odległość” |
13) |
w art. 358 skreśla się pkt 1), 2) i 3); |
14) |
nagłówek sekcji 2 otrzymuje brzmienie: „Procedura szczególna dla usług świadczonych przez podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty”; |
15) |
w art. 358a dodaje się punkt w brzmieniu:
|
16) |
art. 359 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 359 Państwa członkowskie zezwalają każdemu podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium Wspólnoty świadczącemu usługi na rzecz osoby niebędącej podatnikiem mającej siedzibę w państwie członkowskim lub mającej stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim na stosowanie niniejszej procedury szczególnej. Niniejsza procedura ma zastosowanie do wszystkich usług tego rodzaju świadczonych na terytorium Wspólnoty.”; |
17) |
art. 362 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 362 Państwo członkowskie identyfikacji nadaje podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium Wspólnoty indywidualny numer identyfikacyjny VAT na potrzeby stosowania niniejszej procedury szczególnej i powiadamia go drogą elektroniczną o nadanym numerze. Na podstawie informacji wykorzystanych do tej identyfikacji, państwa członkowskie konsumpcji mogą stosować własne systemy identyfikacji.”; |
18) |
art. 363 lit. a) otrzymuje brzmienie:
|
19) |
art. 364 i 365 otrzymują brzmienie: „Artykuł 364 Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z niniejszej procedury szczególnej przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy kwartał kalendarzowy, niezależnie od tego, czy usługi objęte niniejszą procedurą szczególną były świadczone. Deklarację VAT składa się do końca miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego objętego daną deklaracją. Artykuł 365 Deklaracja VAT zawiera indywidualny numer identyfikacyjny VAT na potrzeby stosowania niniejszej procedury szczególnej oraz, dla każdego państwa członkowskiego konsumpcji, w którym VAT jest należny, całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, usług objętych niniejszą procedurą szczególną wykonanych w danym okresie rozliczeniowym, a także całkowitą kwotę odpowiadającego jej VAT w podziale na stawki. W deklaracji wykazuje się również mające zastosowanie stawki VAT i całkowitą kwotę należnego VAT. Jeżeli po złożeniu deklaracji VAT wymagane są jakiekolwiek zmiany w tej deklaracji, zmiany te zawiera się w kolejnej deklaracji w terminie trzech lat od dnia upływu terminu złożenia pierwotnej deklaracji zgodnie z art. 364. W takiej kolejnej deklaracji VAT wykazuje się właściwe państwo członkowskie konsumpcji, okres rozliczeniowy i kwotę VAT, w odniesieniu do której niezbędne są jakiekolwiek zmiany.”; |
20) |
art. 368 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 368 Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może odliczać VAT na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od przepisów art. 1 pkt 1 dyrektywy 86/560/EWG podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie ze wspomnianą dyrektywą. Art. 2 ust. 2 i 3 oraz art. 4 ust. 2 dyrektywy 86/560/EWG nie mają zastosowania do zwrotów dotyczących usług objętych niniejszą procedurą szczególną. Jeżeli podatnik, który korzysta z niniejszej procedury szczególnej, jest objęty wymogiem rejestracji w państwie członkowskim w związku z działalnością nieobjętą niniejszą procedurą szczególną, odlicza on – w deklaracji VAT, którą ma złożyć zgodnie z art. 250 niniejszej dyrektywy – VAT poniesiony w tym państwie członkowskim w związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu objętą niniejszą procedurą szczególną.”; |
21) |
nagłówek sekcji 3 w tytule XII rozdział 6 otrzymuje brzmienie: „Procedura szczególna dla wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość oraz dla usług świadczonych przez podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty, ale nieposiadających siedziby w państwie członkowskim konsumpcji”; |
22) |
w art. 369a dodaje się punkt w brzmieniu:
|
23) |
art. 369b i 369c otrzymują brzmienie: „Artykuł 369b Państwa członkowskie zezwalają każdemu podatnikowi prowadzącemu wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość oraz każdemu podatnikowi niemającemu siedziby w państwie członkowskim konsumpcji świadczącemu usługi na rzecz osoby niebędącej podatnikiem na stosowanie niniejszej procedury szczególnej. Niniejsza procedura ma zastosowanie do wszystkich towarów lub usług tego rodzaju dostarczanych lub świadczonych we Wspólnocie. Artykuł 369c Podatnik zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji rozpoczęcie i zakończenie prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu objętej niniejszą procedurą szczególną lub zmianę tej działalności w takim stopniu, że nie spełnia on już warunków niezbędnych do stosowania niniejszej procedury szczególnej. Podatnik przekazuje taką informację drogą elektroniczną.”; |
24) |
w art. 369e wprowadza się następujące zmiany:
|
25) |
art. 369f i 369 g otrzymują brzmienie: „Artykuł 369f Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy kwartał kalendarzowy, niezależnie od tego, czy wewnątrzwspólnotowa sprzedaż towarów na odległość objęta niniejszą procedurą szczególną miała miejsce lub czy usługi objęte niniejszą procedurą szczególną były świadczone. Deklarację VAT składa się do końca miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego objętego daną deklaracją. Artykuł 369g 1. Deklaracja VAT zawiera numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 369d, oraz, dla każdego państwa członkowskiego konsumpcji, w którym VAT jest należny, całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, wewnątrzwspólnotowej sprzedaży na odległość towarów oraz usług objętych niniejszą procedurą szczególną wykonanych w danym okresie rozliczeniowym, jak i całkowitą kwotę odpowiadającego jej VAT w podziale na stawki. W deklaracji wykazuje się również mające zastosowanie stawki VAT i całkowitą kwotę należnego VAT. Deklaracja VAT zawiera również zmiany dotyczące poprzednich okresów rozliczeniowych, zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. 2. Jeżeli w przypadku wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość objętej niniejszą procedurą szczególną towary są wysyłane lub transportowane z państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie identyfikacji, deklaracja VAT zawiera również całkowitą wartość takiej sprzedaży z podziałem na każde państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, oraz indywidualny numer identyfikacyjny VAT lub numer rejestracji podatkowej nadany przez każde takie państwo członkowskie. Deklaracja VAT zawiera te informacje dla każdego państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie identyfikacji, z podziałem na państwa członkowskie konsumpcji. 3. W przypadku gdy – poza stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim identyfikacji – podatnik świadczący usługi objęte niniejszą procedurą szczególną ma co najmniej jedno stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczone są usługi, deklaracja VAT zawiera również całkowitą wartość tych usług dla każdego państwa członkowskiego, w którym ten podatnik ma miejsce prowadzenia działalności, oraz indywidualny numer identyfikacyjny VAT lub numer rejestracji podatkowej takiego miejsca prowadzenia działalności, z podziałem na państwa członkowskie konsumpcji. 4. Jeżeli po złożeniu deklaracji VAT wymagane są jakiekolwiek zmiany w tej deklaracji, zmiany te zawiera się w kolejnej deklaracji w terminie trzech lat od dnia upływu terminu złożenia pierwotnej deklaracji zgodnie z art. 369f. W takiej kolejnej deklaracji VAT wykazuje się właściwe państwo członkowskie konsumpcji, okres rozliczeniowy i kwotę VAT, w odniesieniu do której niezbędne są jakiekolwiek zmiany.”; |
26) |
w art. 369h ust. 1 akapit drugi zdanie drugie otrzymuje brzmienie: „Jeżeli dostawy towarów lub świadczenia usług zostały rozliczone w innych walutach, do celów wypełnienia deklaracji VAT podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej stosuje kurs wymiany obowiązujący w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.”; |
27) |
w art. 369i akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej dokonuje płatności VAT, podając odniesienie do właściwej deklaracji VAT, nie później niż w momencie upływu terminu, w którym trzeba złożyć deklarację.”; |
28) |
art. 369j otrzymuje brzmienie: „Artykuł 369j Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może, w związku z podlegającą opodatkowaniu działalnością objętą niniejszą procedurą szczególną, odliczać VAT poniesionego w państwie członkowskim konsumpcji na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od przepisów art. 2 pkt 1, art. 3 i art. 8 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2008/9/WE podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie z tą dyrektywą. Jeżeli podatnik, który korzysta z niniejszej procedury szczególnej, jest objęty wymogiem rejestracji w państwie członkowskim w związku z działalnością nieobjętą niniejszą procedurą szczególną, odlicza on – w deklaracji VAT, którą ma złożyć zgodnie z art. 250 niniejszej dyrektywy – VAT poniesiony w tym państwie członkowskim w związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu objętą niniejszą procedurą szczególną.”; |
29) |
art. 369k ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej prowadzi ewidencję transakcji objętych niniejszą procedurą szczególną. Ewidencja ta musi być wystarczająco szczegółowa, aby umożliwić organom podatkowym państwa członkowskiego konsumpcji sprawdzenie prawidłowości deklaracji VAT.”; |
30) |
w tytule XII rozdział 6 dodaje się sekcję w brzmieniu:
Artykuł 369l Do celów niniejszej sekcji sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich obejmuje tylko towary, z wyjątkiem wyrobów podlegających akcyzie, w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR. Do celów niniejszej sekcji i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:
Artykuł 369m 1. Państwa członkowskie zezwalają na korzystanie z niniejszej procedury szczególnej następującym podatnikom prowadzącym sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich:
Podatnicy ci stosują niniejszą procedurę szczególną do wszystkich swoich transakcji sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich. 2. Do celów ust. 1 lit. b) podatnik nie może ustanowić więcej niż jednego pośrednika w tym samym czasie. 3. Komisja przyjmuje akt wykonawczy ustanawiający wykaz państw trzecich, o których mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011, a komitetem do tego celu jest komitet utworzony na mocy art. 58 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010. Artykuł 369n W przypadku sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich, od których VAT deklaruje się na mocy niniejszej procedury szczególnej, zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego następuje, a VAT staje się wymagalny w momencie dostawy. Dostawę towarów uznaje się za dokonaną w momencie zaakceptowania płatności. Artykuł 369o Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej lub pośrednik działający na jego rzecz zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji rozpoczęcie lub zakończenie prowadzenia działalności w ramach niniejszej procedury szczególnej lub zmianę tej działalności w takim stopniu, że nie spełnia już on warunków niezbędnych do stosowania niniejszej procedury szczególnej. Informację taką przekazuje się drogą elektroniczną. Artykuł 369p 1. Informacje, które podatnik niekorzystający z pośrednika musi przedstawić państwu członkowskiemu identyfikacji przed rozpoczęciem korzystania z niniejszej procedury szczególnej, zawierają następujące dane:
2. Informacje, które pośrednik musi przedstawić państwu członkowskiemu identyfikacji przed rozpoczęciem korzystania z niniejszej procedury szczególnej na rzecz podatnika, zawierają następujące dane:
3. Informacje, które pośrednik musi przedstawić państwu członkowskiemu identyfikacji w odniesieniu do każdego podatnika, którego reprezentuje, zanim ten podatnik rozpocznie korzystanie z niniejszej procedury szczególnej, zawierają następujące dane:
4. Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej lub, w stosownych przypadkach, jego pośrednik zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji wszelkie zmiany w podanych informacjach. Artykuł 369q 1. Państwo członkowskie identyfikacji nadaje podatnikowi korzystającemu z niniejszej procedury szczególnej indywidualny numer identyfikacyjny VAT na potrzeby stosowania niniejszej procedury szczególnej i powiadamia go drogą elektroniczną o nadanym numerze. 2. Państwo członkowskie identyfikacji nadaje pośrednikowi indywidualny numer identyfikacyjny i powiadamia go drogą elektroniczną o nadanym numerze. 3. Państwo członkowskie identyfikacji nadaje pośrednikowi w odniesieniu do każdego podatnika, dla którego został wyznaczony, indywidualny numer identyfikacyjny VAT na potrzeby stosowania niniejszej procedury szczególnej. 4. Numer identyfikacyjny VAT nadany na mocy ust. 1, 2 i 3 stosuje się tylko do celów niniejszej procedury szczególnej. Artykuł 369r 1. Państwo członkowskie identyfikacji skreśla podatnika niekorzystającego z pośrednika z rejestru identyfikacyjnego w następujących przypadkach:
2. Państwo członkowskie identyfikacji skreśla pośrednika z rejestru identyfikacyjnego w następujących przypadkach:
3. Państwo członkowskie identyfikacji skreśla podatnika reprezentowanego przez pośrednika z rejestru identyfikacyjnego w następujących przypadkach:
Artykuł 369s Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej lub jego pośrednik przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy miesiąc, niezależnie od tego, czy sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich była prowadzona. Deklarację VAT składa się do końca miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego objętego daną deklaracją. Jeżeli deklaracja VAT ma zostać złożona zgodnie z akapitem pierwszym, państwa członkowskie nie nakładają do celów VAT żadnych dodatkowych obowiązków ani innych formalności przy imporcie. Artykuł 369t 1. Deklaracja VAT zawiera numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 369q, oraz, dla każdego państwa członkowskiego konsumpcji, w którym VAT jest należny, całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich, w odniesieniu do której VAT stał się wymagalny w danym okresie rozliczeniowym, jak i całkowitą kwotę odpowiadającego jej VAT w podziale na stawki. W deklaracji wykazuje się również mające zastosowanie stawki VAT i całkowitą kwotę należnego VAT. 2. Jeżeli po złożeniu deklaracji VAT wymagane są jakiekolwiek zmiany w tej deklaracji, zmiany te zawiera się w kolejnej deklaracji w terminie trzech lat od dnia upływu terminu złożenia pierwotnej deklaracji zgodnie z art. 369s. W takiej kolejnej deklaracji VAT wykazuje się właściwe państwo członkowskie konsumpcji, okres rozliczeniowy i kwotę VAT, w odniesieniu do której niezbędne są jakiekolwiek zmiany. Artykuł 369u 1. Deklaracja VAT sporządzana jest w euro. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać sporządzenia deklaracji VAT w swoich walutach krajowych. Jeżeli dostawy towarów zostały rozliczone w innych walutach, do celów wypełnienia deklaracji VAT podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej lub jego pośrednik stosują kurs wymiany obowiązujący w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. 2. Przeliczeń dokonuje się zgodnie z kursami wymiany opublikowanymi przez Europejski Bank Centralny na dany dzień lub, jeżeli w tym dniu kurs wymiany nie został opublikowany, stosując kurs wymiany z następnego dnia publikacji. Artykuł 369v Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej lub jego pośrednik dokonuje płatności VAT, podając odniesienie do właściwej deklaracji VAT, nie później niż w momencie upływu terminu, w którym trzeba złożyć deklarację. Płatności dokonuje się na rachunek bankowy prowadzony w euro wskazany przez państwo członkowskie identyfikacji. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać, aby płatności były dokonywane na rachunek bankowy prowadzony w ich własnej walucie. Artykuł 369w Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może, w związku z podlegającą opodatkowaniu działalnością objętą niniejszą procedurą szczególną, odliczać VAT poniesionego w państwach członkowskich konsumpcji na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od przepisów art. 1 pkt 1 dyrektywy 86/560/EWG oraz art. 2 pkt 1 i art. 3 dyrektywy 2008/9/WE podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie z tymi dyrektywami. Art. 2 ust. 2 i 3 oraz art. 4 ust. 2 dyrektywy 86/560/EWG nie mają zastosowania do zwrotów dotyczących towarów objętych niniejszą procedurą szczególną. Jeżeli podatnik, który korzysta z niniejszej procedury szczególnej, jest objęty wymogiem rejestracji do celów VAT w państwie członkowskim w związku z działalnością nieobjętą niniejszą procedurą szczególną, odlicza on – w deklaracji VAT, którą ma złożyć zgodnie z art. 250 niniejszej dyrektywy – VAT poniesiony w tym państwie członkowskim w związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu objętą niniejszą procedurą szczególną. Artykuł 369x 1. Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej prowadzi ewidencję transakcji objętych niniejszą procedurą szczególną. Pośrednik prowadzi ewidencję dotyczącą poszczególnych podatników, których reprezentuje. Ewidencja ta musi być wystarczająco szczegółowa, aby umożliwić organom podatkowym państwa członkowskiego konsumpcji sprawdzenie prawidłowości deklaracji VAT. 2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, musi zostać udostępniona drogą elektroniczną państwu członkowskiemu konsumpcji i państwu członkowskiemu identyfikacji na ich wniosek. Ewidencja ta musi być przechowywana przez okres dziesięciu lat począwszy od końca roku, w którym dokonano transakcji. (*2) Dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1).”;" |
31) |
w tytule XII dodaje się rozdziały w brzmieniu: „ROZDZIAŁ 7 Uregulowania szczególne dotyczące deklarowania i zapłaty VAT z tytułu importu Artykuł 369y Jeżeli, w odniesieniu do importu towarów, z wyjątkiem wyrobów podlegających akcyzie, w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR, nie stosuje się procedury szczególnej określonej w rozdziale 6 sekcja 4, państwo członkowskie importu zezwala osobie przedstawiającej towary organom celnym na rzecz osoby, dla której towary te są przeznaczone na terytorium Wspólnoty, na skorzystanie z uregulowań szczególnych dotyczących deklarowania i zapłaty VAT z tytułu importu w odniesieniu do towarów, których wysyłka lub transport kończy się w tym państwie członkowskim. Artykuł 369z 1. Do celów związanych z niniejszymi uregulowaniami szczególnymi stosuje się następujące zasady:
2. Państwa członkowskie zapewniają, by osoba przedstawiająca towary organom celnym na terytorium Wspólnoty podjęła właściwe środki w celu zapewnienia opłacenia prawidłowego podatku przez osobę, dla której towary są przeznaczone. Artykuł 369za W drodze odstępstwa od art. 94 ust. 2 państwa członkowskie mogą postanowić, że przy stosowaniu niniejszych uregulowań szczególnych stosuje się stawkę podstawową VAT obowiązującą w państwie członkowskim importu. Artykuł 369zb 1. Państwa członkowskie zezwalają, aby VAT pobierany na mocy niniejszych uregulowań szczególnych był zgłaszany drogą elektroniczną za pomocą deklaracji miesięcznych. W deklaracji podaje się całkowitą kwotę VAT pobranego w danym miesiącu kalendarzowym. 2. Państwa członkowskie wymagają opłacenia VAT, o którym mowa w ust. 1, do końca miesiąca następującego po imporcie. 3. Osoba korzystająca z niniejszych uregulowań szczególnych prowadzi ewidencję transakcji objętych niniejszymi uregulowaniami szczególnymi przez okres ustalany przez państwo członkowskie importu. Ewidencja ta musi być wystarczająco szczegółowa, aby umożliwić organom podatkowym lub celnym państwa członkowskiego importu sprawdzenie prawidłowości zadeklarowanego VAT, oraz musi zostać udostępniona drogą elektroniczną państwu członkowskiemu importu na jego wniosek. ROZDZIAŁ 8 Kursy wymiany Artykuł 369zc 1. Kurs wymiany euro w stosunku do waluty krajowej, który należy wziąć pod uwagę w odniesieniu do kwot wspomnianych w art. 369l oraz w art. 369y, jest ustalany raz w roku. Stosuje się kursy wymiany przy zastosowaniu kursu wymiany obowiązującego w pierwszym dniu roboczym października ze skutkiem od dnia 1 stycznia roku następnego. 2. Państwa członkowskie mogą zaokrąglić kwotę w walucie krajowej będącą wynikiem przeliczenia kwot wyrażonych w euro. 3. Państwa członkowskie mogą w dalszym ciągu stosować kwotę obowiązującą w momencie dokonywania corocznego ustalenia kursu przewidzianego w ust. 1, jeżeli po przeliczeniu kwot wyrażonych w euro, przed zaokrągleniem przewidzianym w ust. 2, kwota wyrażona w walucie krajowej zostaje zmieniona o mniej niż 5 % lub ulega zmniejszeniu.”. |
Artykuł 3
Zmiany w dyrektywie 2009/132/WE
Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r. w dyrektywie 2009/132/WE skreśla się tytuł IV.
Artykuł 4
Transpozycja
1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, do dnia 31 grudnia 2018 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 1 niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
Państwa członkowskie przyjmują i publikują, do dnia 31 grudnia 2020 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 2 i 3 niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
Państwa członkowskie stosują przepisy niezbędne do wykonania art. 1 niniejszej dyrektywy od dnia 1 stycznia 2019 r.
Państwa członkowskie stosują przepisy niezbędne do wykonania art. 2 i 3 niniejszej dyrektywy od dnia 1 stycznia 2021 r.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 5
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 6
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 5 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
T. TÕNISTE
Przewodniczący
(1) Opinia wydana dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Dz.U. C 345 z 13.10.2017, s. 79.
(3) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).
(4) Dyrektywa Rady 2009/132/WE z dnia 19 października 2009 r. określająca zakres stosowania art. 143 lit. b) i c) dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do zwolnienia z podatku od wartości dodanej przy ostatecznym imporcie niektórych towarów (Dz.U. L 292 z 10.11.2009, s. 5).
(5) Dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1).
(6) Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z 12.10.2010, s. 1).
(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
(8) Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.
II Akty o charakterze nieustawodawczym
UMOWY MIĘDZYNARODOWE
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/23 |
DECYZJA RADY (UE) 2017/2456
z dnia 18 grudnia 2017 r.
w sprawie zawarcia Umowy o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną, określającej warunki uczestnictwa Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 186 w związku z jego art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v),
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 (2) przewidziano uczestnictwo Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich. |
(2) |
Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna (zwana dalej „Algierią”) wyraziła chęć przystąpienia do PRIMA jako państwo uczestniczące na równi z państwami członkowskimi i państwami trzecimi stowarzyszonymi w ramach „Horyzontu 2020” - programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020), uczestniczącymi w PRIMA. |
(3) |
Zgodnie z art. 1 ust. 2 decyzji (UE) 2017/1324 Algieria ma stać się państwem uczestniczącym w PRIMA z zastrzeżeniem zawarcia z Unią umowy międzynarodowej o współpracy naukowo-technicznej, określającej warunki uczestnictwa Algerii w PRIMA. |
(4) |
Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2209 (3) Umowę o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną, określającą warunki uczestnictwa Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (zwaną dalej „Umową”) podpisano w dniu 26 października 2017 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. |
(5) |
Umowa powinna zostać zatwierdzona, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Niniejszym zatwierdza się w imieniu Unii Umowę o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną, określającą warunki uczestnictwa Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (4).
Artykuł 2
Przewodniczący Rady dokonuje w imieniu Unii Europejskiej notyfikacji, o której mowa w art. 5 ust. 2 Umowy (5).
Artykuł 3
Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.
Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
K. SIMSON
Przewodniczący
(1) Zgoda z dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie uczestnictwa Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich (Dz.U. L 185 z 18.7.2017, s. 1).
(3) Decyzja Rady (UE) 2017/2209 z dnia 25 września 2017 r. o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną, określająca warunki uczestnictwa Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (Dz.U. L 316 z 1.12.2017, s. 1).
(4) Umowa została opublikowana w Dz.U. L 316 z 1.12.2017, s. 3 wraz z decyzją w sprawie jej podpisania.
(5) Data wejścia w życie Umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/25 |
DECYZJA RADY (UE) 2017/2457
z dnia 18 grudnia 2017 r.
w sprawie zawarcia Umowy o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu, określającej warunki uczestnictwa Arabskiej Republiki Egiptu w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 186 w związku z jego art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v),
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 (2) przewidziano uczestnictwo Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich. |
(2) |
Arabska Republika Egiptu (zwana dalej „Egiptem”) wyraziła chęć przystąpienia do PRIMA jako państwo uczestniczące na równi z państwami członkowskimi i państwami trzecimi stowarzyszonymi w ramach programu „Horyzontu 2020” – programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020), uczestniczącymi w PRIMA. |
(3) |
Zgodnie z art. 1 ust. 2 decyzji (UE) 2017/1324 Egipt ma stać się państwem uczestniczącym w PRIMA z zastrzeżeniem zawarcia z Unią umowy międzynarodowej o współpracy naukowo-technicznej, określającej warunki jego uczestnictwa w PRIMA. |
(4) |
Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2210 (3) Umowę o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu, określającą warunki uczestnictwa Arabskiej Republiki Egiptu w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (zwaną dalej „Umową”) podpisano w dniu 27 października 2017 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. |
(5) |
Umowa powinna zostać zatwierdzona, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Niniejszym zatwierdza się w imieniu Unii Umowę o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu, określającą warunki uczestnictwa Arabskiej Republiki Egiptu w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (4).
Artykuł 2
Przewodniczący Rady dokonuje w imieniu Unii Europejskiej notyfikacji, o której mowa w art. 4 ust. 2 Umowy (5).
Artykuł 3
Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.
Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
K. SIMSON
Przewodniczący
(1) Zgoda z dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie uczestnictwa Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich (Dz.U. L 185 z 18.7.2017, s. 1).
(3) Decyzja Rady (UE) 2017/2210 z dnia 25 września 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii, oraz tymczasowego stosowania Umowy o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu, określającej warunki uczestnictwa Arabskiej Republiki Egiptu w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (Dz.U. L 316 z 1.12.2017, s. 7).
(4) Umowa została opublikowana w Dz.U. L 316 z 1.12.2017, s. 9 wraz z decyzją w sprawie jej podpisania.
(5) Data wejścia w życie Umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/27 |
DECYZJA RADY (UE) 2017/2458
z dnia 18 grudnia 2017 r.
w sprawie zawarcia Umowy o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, określającej warunki uczestnictwa Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 186 w związku z jego art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v),
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 (2) przewidziano uczestnictwo Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich. |
(2) |
Jordańskie Królestwo Haszymidzkie (zwane dalej „Jordanią”) wyraziło chęć przystąpienia do PRIMA jako państwo uczestniczące na równi z państwami członkowskimi i państwami trzecimi stowarzyszonymi w ramach „Horyzontu 2020” – programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020), uczestniczącymi w PRIMA. |
(3) |
Zgodnie z art. 1 ust. 2 decyzji (UE) 2017/1324 Jordania ma stać się państwem uczestniczącym w PRIMA z zastrzeżeniem zawarcia z Unią umów międzynarodowych o współpracy naukowo-technicznej określających warunki uczestnictwa Jordanii w PRIMA. |
(4) |
Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2211 (3) Umowę o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, określającą warunki uczestnictwa Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (zwaną dalej „Umową”) podpisano w dniu 10 listopada 2017 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. |
(5) |
Umowa powinna zostać zatwierdzona, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Niniejszym zatwierdza się w imieniu Unii Umowę o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, określającą warunki uczestnictwa Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA).
Tekst Umowy dołącza się do niniejszej decyzji.
Artykuł 2
Przewodniczący Rady dokonuje w imieniu Unii Europejskiej notyfikacji, o której mowa w art. 4 ust. 2 Umowy (4).
Artykuł 3
Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.
Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
K. SIMSON
Przewodniczący
(1) Zgoda z dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie uczestnictwa Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich (Dz.U. L 185 z 18.7.2017, s. 1).
(3) Decyzja Rady (UE) 2017/2211 z dnia 25 września 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii, Umowy o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, określającej warunki uczestnictwa Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) (Dz.U. L 316 z 1.12.2017, s. 13).
(4) Data wejścia w życie Umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/29 |
UMOWA
o współpracy naukowo-technicznej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, określająca warunki uczestnictwa Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA)
UNIA EUROPEJSKA zwana dalej „Unią”,
z jednej strony,
oraz
JORDAŃSKIE KRÓLESTWO HASZYMIDZKIE zwane dalej „Jordanią”,
z drugiej strony,
zwane dalej „Stronami”,
MAJĄC NA UWADZE, że Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (1) (zwany dalej „Układem eurośródziemnomorskim”), który wszedł w życie w dniu 1 maja 2002 r., przewiduje współpracę naukową i technologiczną;
MAJĄC NA UWADZE, że Umowa między Wspólnotą Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim o współpracy naukowo-technicznej (2), która weszła w życie w dniu 29 marca 2011 r., ustanawia formalne ramy dla współpracy Stron w dziedzinie badań naukowych i technicznych;
MAJĄC NA UWADZE, że decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 (3) uregulowano warunki uczestnictwa państw członkowskich Unii i państw trzecich stowarzyszonych w ramach „Horyzontu 2020” - programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020), które są państwami uczestniczącymi tej inicjatywy, w szczególności ich zobowiązania finansowe i udział w strukturach zarządzania;
MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z decyzją (UE) 2017/1324 Jordania ma stać się państwem uczestniczącym w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego („PRIMA”) z zastrzeżeniem zawarcia z Unią umowy międzynarodowej o współpracy naukowo-technicznej, określającej warunki uczestnictwa Jordanii w PRIMA;
MAJĄC NA UWADZE, że Jordania wyraziła chęć przystąpienia do PRIMA jako państwo uczestniczące na równi z państwami członkowskimi Unii i państwami trzecimi stowarzyszonymi w ramach programu „Horyzont 2020”, uczestniczącymi w PRIMA;
mając na uwadze, że do uregulowania praw i obowiązków Jordanii jako państwa uczestniczącego w PRIMA potrzebna jest umowa międzynarodowa między Unią a Jordanią;
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
Artykuł 1
Cel
Celem niniejszej umowy jest określenie warunków dotyczących udziału Jordanii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego („PRIMA”).
Artykuł 2
Warunki udziału Jordanii w PRIMA
Jordania uczestniczy w PRIMA na warunkach określonych w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324. Strony wypełniają zobowiązania określone w decyzji (UE) 2017/1324 oraz wprowadzają stosowne środki, w szczególności poprzez świadczenie wszelkiej niezbędnej pomocy w celu zapewnienia stosowania art. 10 ust. 2 oraz art. 11 ust. 3 i 4 tej decyzji. Szczegółowe ustalenia dotyczące pomocy są uzgadniane pomiędzy Stronami, gdyż ustalenia te mają zasadnicze znaczenie dla współpracy w ramach niniejszej umowy.
Artykuł 3
Terytorialny zakres stosowania
Niniejsza umowa ma zastosowanie z jednej strony do terytoriów, do których stosuje się Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a z drugiej strony do terytorium Jordanii.
Artykuł 4
Wejście w życie i okres obowiązywania
1. Niniejsza umowa podlega zatwierdzeniu zgodnie z odpowiednimi procedurami Stron.
2. Niniejsza umowa wchodzi w życie w dniu, w którym obie Strony powiadomią się wzajemnie na piśmie kanałami dyplomatycznymi o zakończeniu procedur, o których mowa w ust. 1.
3. Niniejsza umowa pozostaje w mocy dopóty, dopóki obowiązuje decyzja (UE) 2017/1324, chyba że zostanie wypowiedziana przez jedną ze Stron zgodnie z art. 5.
Artykuł 5
Wypowiedzenie
1. Każda ze Stron może rozwiązać niniejszą umowę w dowolnym czasie w drodze pisemnego powiadomienia drugiej Strony o zamiarze zakończenia jej obowiązywania.
Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania pisemnego powiadomienia przez adresata.
2. Projekty i działania będące w trakcie realizacji w momencie zakończenia obowiązywania niniejszej umowy będą kontynuowane do ich ukończenia na warunkach określonych w niniejszej umowie.
3. Strony określają za obopólną zgodą inne skutki zakończenia obowiązywania umowy.
Artykuł 6
Rozstrzyganie sporów
W odniesieniu do wszelkich sporów związanych z wykonywaniem lub interpretacją niniejszej umowy ma zastosowanie procedura rozstrzygania sporów określona w art. 97 Układu eurośródziemnomorskiego.
Niniejszą umowę sporządza się w dwóch egzemplarzach w następujących językach: angielskim, bułgarskim, chorwackim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim, włoskim i arabskim, przy czym każdy z tych tekstów jest na równi autentyczny.
Съставено в Суейме на десети ноември две хиляди и седемнадесета година.
Hecho en Sweimeh el diez de noviembre de dos mil diecisiete.
Ve Sweimehu dne desátého listopadu dva tisíce sedmnáct.
Udfærdiget i Sweimeh den tiende november i år to tusind og sytten.
Geschehen zu Sweimeh am zehnten November zweitausendsiebzehn.
Kahe tuhande seitsmeteistkümnenda aasta novembrikuu kümnendal päeval Sweimeh’s.
Sweimeh, τη δέκατη ημέρα του Νοεμβρίου του έτους δύο χιλιάδες δεκαεπτά.
Done at Sweimeh on the tenth day of November in the year two thousand and seventeen.
Fait à Sweimeh, le dix novembre deux mille dix-sept.
Sastavljeno u Sweimehu desetog studenoga dvije tisuće sedamnaeste.
Fatto a Sweimeh, addì 10 novembre duemiladiciassette.
Sveimē, divi tūkstoši septiņpadsmitā gada desmitajā novembrī.
Priimta du tūkstančiai septynioliktųjų metų lapkričio dešimtą dieną Sveimoje.
Kelt Sweimehben, a kétezer-tizenhetedik év november havának tizedik napján.
Magħmul fi Sweimeh fl-għaxar jum ta' Novembru fis-sena elfejn u sbatax.
Gedaan te Sweimeh, tien november tweeduizend zeventien.
Sporządzono w Sweimeh w dniu dziesiątego listopada dwa tysiące siedemnastego roku.
Feito em Sweimeh, aos dez dias do mês de novembro do ano dois mil e dezassete.
Întocmit la Sweimeh, la zece noiembrie două mii șaptesprezece.
V meste Sweimeh, desiateho novembra dvetisícsedemnásť.
V Sweimehu, dne desetega novembra leta dva tisoč sedemnajst.
Tehty Sweimehissä kymmenentenä päivänä marraskuuta vuonna kaksituhattaseitsemäntoista.
Utfärdat i Sweimeh den tionde november år tjugohundrasjutton.
За Европейския съюз
Рог la Unión Europea
Za Evropskou unii
For Den Europæiske Union
Für die Europäische Union
Euroopa Liidu nimel
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση
For the European Union
Pour l'Union européenne
Za Europsku uniju
Per l'Unione europea
Eiropas Savienības vārdā –
Europos Sąjungos vardu
Az Európai Unió részéről
Għall-Unjoni Ewropea
Voor de Europese Unie
W imieniu Unii Europejskiej
Pela União Europeia
Pentru Uniunea Europeană
Za Európsku úniu
Za Evropsko unijo
Euroopan unionin puolesta
För Europeiska unionen
За Хашемитското кралство Йордания
Por el Reino Hachemí de Jordania
Za Jordánské hášimovské království
For Det Hashemitiske Kongerige Jordan
Für das Haschemitische Königreich Jordanien
Jordaania Hašimiidi Kuningriigi nimel
Για το Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας
For the Hashemite Kingdom of Jordan
Pour le Royaume hachémite de Jordanie
Za Hašemitsku Kraljevinu Jordan
Per il Regno hascemita di Giordania
Jordānijas Hāšimītu Karalistes vārdā –
Jordanijos Hašimitų Karalystės vardu
A Jordán Hásimita Királyság részéről
Għar-Renju Ħaxemita tal-Ġordan
Voor het Hasjemitisch Koninkrijk Jordanië
W imieniu Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego
Pelo Reino Hachemita da Jordânia
Pentru Regatul Hașemit al Iordaniei
Za Jordánske hášimovské král'ovstvo
Za Hašemitsko kraljevino Jordanijo
Jordanian hašemiittisen kuningaskunnan puolesta
För Hashemitiska konungariket Jordanien
(1) Dz.U. L 129 z 15.5.2002, s. 3.
(2) Dz.U. L 159 z 17.6.2011, s. 108.
(3) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1324 z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie uczestnictwa Unii w partnerstwie w dziedzinie badań i innowacji w regionie Morza Śródziemnego (PRIMA) podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich (Dz.U. L 185 z 18.7.2017, s. 1).
ROZPORZĄDZENIA
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/32 |
ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2017/2459
z dnia 5 grudnia 2017 r.
zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 397,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 (2) określono szczegółowe przepisy w zakresie domniemania dotyczącego miejsca, w którym znajduje się usługobiorca, w celu określenia miejsca świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną na rzecz osób niebędących podatnikami. |
(2) |
Z oceny wymogów odnoszących się do stosowania takich domniemań wynika, że w przypadku podatników mających siedzibę w państwie członkowskim i świadczących takie usługi na rzecz osób niebędących podatnikami w innych państwach członkowskich uzyskanie, w pewnych okolicznościach, dwóch dowodów, które nie są ze sobą sprzeczne, potwierdzających siedzibę danego usługobiorcy, jego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, jest niezwykle trudne. |
(3) |
Ta trudność jest szczególnie uciążliwa dla małych i średnich przedsiębiorstw. Wymóg przewidujący przedstawienie tylko jednego dowodu powinien uprościć obowiązki dla tych przedsiębiorstw, w przypadku których wartość wewnątrzwspólnotowych usług świadczonych na rzecz konsumentów w innych państwach członkowskich nie przekracza określonego progu. |
(4) |
Uproszczenie wymogu dotyczącego potwierdzenia miejsca, w którym znajduje się usługobiorca, stanowi uzupełnienie zmian wprowadzonych na podstawie art. 1 dyrektywy Rady (UE)2017/2455 (3) do procedur szczególnych ustanowionych w tytule XII rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE; powinno zatem mieć zastosowanie od tego samego dnia. |
(5) |
Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011, |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Artykuł 24b rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2011 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 24b
Do celów stosowania art. 58 dyrektywy 2006/112/WE w przypadku świadczenia na rzecz osoby niebędącej podatnikiem usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną:
a) |
za pomocą jej łącza stacjonarnego, przyjmuje się, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w którym zainstalowane jest to łącze stacjonarne; |
b) |
za pomocą sieci telefonii komórkowej, przyjmuje się, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie ustalonym na podstawie kodu MCC kraju, w którym wydano kartę SIM wykorzystywaną podczas odbioru tych usług; |
c) |
wymagających stosowania dekodera lub podobnego urządzenia lub karty, i gdy nie wykorzystuje się łącza stacjonarnego, przyjmuje się, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w którym znajduje się ten dekoder lub podobne urządzenie, lub, jeżeli miejsce to nie jest znane, w miejscu, do którego została przesłana karta z zamiarem wykorzystywania jej w tym miejscu; |
d) |
w okolicznościach innych niż te, o których mowa w art. 24a oraz w lit. a), b) i c) niniejszego artykułu, przyjmuje się, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu ustalonym jako takie przez usługodawcę na podstawie dwóch dowodów, które nie mogą być ze sobą sprzeczne, wymienionych w art. 24f niniejszego rozporządzenia. |
Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego lit. d) w przypadku usług objętych tym przepisem – świadczonych przez podatnika z jego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajdujących się w państwie członkowskim – o całkowitej wartości, z wyłączeniem VAT, w bieżącym i poprzednim roku kalendarzowym nieprzekraczającej 100 000 EUR lub równowartości tej kwoty wyrażonej w walucie krajowej, przyjmuje się, że usługobiorca ten ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu wskazanym jako takie przez usługodawcę na podstawie jednego dowodu przedstawionego przez osobę uczestniczącą w świadczeniu usług inną niż usługodawca lub usługobiorca, zgodnie z wykazem w art. 24f lit. a)–e).
Jeżeli w trakcie roku kalendarzowego przekroczony zostanie próg przewidziany w akapicie drugim, akapit ten nie ma zastosowania od tego czasu i do czasu, kiedy ponownie zostaną spełnione warunki ustanowione w tym akapicie.
Równowartość odnośnej kwoty w walucie krajowej oblicza się przez zastosowanie kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny w dniu przyjęcia rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/2459 (*1).
Artykuł 2
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 5 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
T. TÕNISTE
Przewodniczący
(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.
(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 77 z 23.3.2011, s. 1).
(3) Dyrektywa Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość (Dz.U. L 348 z 29.12.2017, s. 7).
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/34 |
ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2017/2460
z dnia 30 października 2017 r.
zmieniające załącznik VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, w odniesieniu do wykazu unijnych laboratoriów referencyjnych
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (1), w szczególności jego art. 32 ust. 5,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 ustanowiono ogólne zasady przeprowadzania kontroli urzędowych mających na celu sprawdzenie, czy przestrzegane są między innymi przepisy w dziedzinie higieny żywności. Zgodnie z tym rozporządzeniem laboratoria referencyjne Unii Europejskiej („laboratoria referencyjne UE”) są odpowiedzialne w szczególności za przekazywanie krajowym laboratoriom referencyjnym szczegółowych danych dotyczących metod analitycznych oraz koordynowanie stosowania tych metod. Laboratoria referencyjne UE są wymienione w załączniku VII do tego rozporządzenia. |
(2) |
Program prac laboratorium referencyjnego UE ds. mleka i przetworów mlecznych koncentruje się zasadniczo na dostarczaniu metod analitycznych i zapewnianiu wspólnego podejścia do międzylaboratoryjnych badań biegłości przeprowadzanych przez krajowe laboratoria referencyjne i dotyczących oznaczników jakości takich jak liczba komórek somatycznych i drobnoustrojów. Aktualna wiedza fachowa dotycząca sposobu przeprowadzania tych analiz jest obecnie dobrze ugruntowana, zarówno w laboratoriach urzędowych przeprowadzających kontrole urzędowe, jak i w innych laboratoriach, którym coraz częściej przedsiębiorstwa spożywcze zlecają analizę wspomnianych oznaczników, będących czynnikiem warunkującym cenę mleka odbieranego z gospodarstw rolnych. |
(3) |
Laboratorium referencyjne UE ds. mleka i przetworów mlecznych nie jest już potrzebne w Unii. Należy je zatem usunąć z wykazu laboratoriów referencyjnych UE znajdującego się w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004. |
(4) |
Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004. |
(5) |
Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
W części I załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 skreśla się pkt 1.
Artykuł 2
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 30 października 2017 r.
W imieniu Komisji
Jean-Claude JUNCKER
Przewodniczący
(1) Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.
DECYZJE
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/36 |
DECYZJA RADY (UE, Euratom) 2017/2461
z dnia 12 grudnia 2017 r.
w sprawie zmiany regulaminu wewnętrznego Rady
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,
uwzględniając art. 11 ust. 6 regulaminu wewnętrznego Rady (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Kiedy przyjęcie aktu przez Radę wymaga większości kwalifikowanej, należy sprawdzić, czy państwa członkowskie stanowiące większość kwalifikowaną reprezentują co najmniej 65 % ludności Unii. |
(2) |
Tę wartość procentową oblicza się na podstawie danych dotyczących liczby ludności, które figurują w załączniku III do regulaminu wewnętrznego Rady (zwanego dalej „regulaminem wewnętrznym”). |
(3) |
Artykuł 11 ust. 6 regulaminu wewnętrznego stanowi, że ze skutkiem od dnia 1 stycznia każdego roku Rada ma dostosować dane liczbowe określone w tym załączniku, zgodnie z danymi, którymi dysponuje Urząd Statystyczny Unii Europejskiej w dniu 30 września poprzedniego roku. |
(4) |
Należy zatem odpowiednio zmienić regulamin wewnętrzny na rok 2018, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Załącznik III do regulaminu wewnętrznego otrzymuje brzmienie:
ZAŁĄCZNIK III
Dane dotyczące liczby ludności Unii i liczby ludności każdego państwa członkowskiego do celów wykonania postanowień dotyczących głosowania w Radzie większością kwalifikowaną
Do celów stosowania art. 16 ust. 4 TUE i art. 238 ust. 2 i 3 TFUE, liczba ludności Unii i liczba ludności każdego państwa członkowskiego, a także wyrażony procentowo stosunek liczby ludności każdego państwa członkowskiego do liczby ludności Unii, na okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., wynoszą:
Państwo członkowskie |
Liczba ludności |
Procentowy stosunek do liczby ludności Unii (%) |
Niemcy |
82 437 641 |
16,10 |
Francja |
67 024 633 |
13,09 |
Zjednoczone Królestwo |
65 808 573 |
12,85 |
Włochy |
61 219 113 |
11,95 |
Hiszpania |
46 528 966 |
9,08 |
Polska |
37 972 964 |
7,41 |
Rumunia |
19 638 309 |
3,83 |
Niderlandy |
17 220 721 |
3,36 |
Belgia |
11 365 834 |
2,22 |
Grecja |
10 757 293 |
2,10 |
Republika Czeska |
10 467 628 |
2,04 |
Portugalia |
10 309 573 |
2,01 |
Szwecja |
10 080 000 |
1,97 |
Węgry |
9 797 561 |
1,91 |
Austria |
8 752 500 |
1,71 |
Bułgaria |
7 101 859 |
1,39 |
Dania |
5 743 947 |
1,12 |
Finlandia |
5 499 447 |
1,07 |
Słowacja |
5 435 343 |
1,06 |
Irlandia |
4 774 833 |
0,93 |
Chorwacja |
4 154 213 |
0,81 |
Litwa |
2 847 904 |
0,56 |
Słowenia |
2 065 895 |
0,40 |
Łotwa |
1 950 116 |
0,38 |
Estonia |
1 315 635 |
0,26 |
Cypr |
854 802 |
0,17 |
Luksemburg |
589 370 |
0,12 |
Malta |
440 433 |
0,09 |
UE-28 |
512 155 106 |
|
Próg (65 %) |
332 900 819 |
|
Artykuł 2
Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2018 r.
Sporządzono w Brukseli dnia 12 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
S. MIKSER
Przewodniczący
(1) Decyzja Rady 2009/937/UE z dnia 1 grudnia 2009 r. dotycząca przyjęcia regulaminu wewnętrznego Rady (Dz.U. L 325 z 11.12.2009, s. 35).
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/38 |
DECYZJA RADY (UE) 2017/2462
z dnia 18 grudnia 2017 r.
upoważniająca Luksemburg i Rumunię do wyrażenia zgody, w interesie Unii Europejskiej, na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 81 ust. 3, w związku z art. 218,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki. |
(2) |
Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim. |
(3) |
Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci. |
(4) |
Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r. |
(5) |
Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego. |
(6) |
Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę. |
(7) |
Konwencja haska z 1980 r. stanowi, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie. |
(8) |
Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do tej konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego. |
(9) |
Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (3) oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii. |
(10) |
Gruzja złożyła dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 24 lipca 1997 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w Gruzji w dniu 1 października 1997 r. |
(11) |
Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie, z wyjątkiem Danii, Luksemburga i Rumunii, wyraziły już zgodę na przystąpienie Gruzji do konwencji haskiej z 1980 r. Gruzja zaakceptowała przystąpienie Bułgarii, Estonii, Litwy, Łotwy i Malty do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Gruzji wynika, że Luksemburg i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Gruzji zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(12) |
Republika Południowej Afryki złożyła dokument przystąpienia do konwencji z 1980 r. w dniu 8 lipca 1997 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w Republice Południowej Afryki w dniu 1 października 1997 r. |
(13) |
Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie, z wyjątkiem Luksemburga i Rumunii, wyraziły już zgodę na przystąpienie Republiki Południowej Afryki do konwencji haskiej z 1980 r. Republika Południowej Afryki zaakceptowała przystąpienie Bułgarii, Estonii, Litwy, Łotwy i Malty do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Republice Południowej Afryki wynika, że Luksemburg i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Republiki Południowej Afryki zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(14) |
Luksemburg i Rumunia powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Pozostałe państwa członkowskie Unii, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń, ponieważ obecne oświadczenia zachowują ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego. |
(15) |
Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji. |
(16) |
Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
1. Luksemburg i Rumunia zostają niniejszym upoważnione do wyrażenia zgody na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki w interesie Unii do konwencji haskiej z 1980 r.
2. Luksemburg i Rumunia składają, najpóźniej do dnia 19 grudnia 2018 r., oświadczenie o wyrażeniu zgody na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii, w brzmieniu:
„[PAŃSTWO CZŁONKOWSKIE – pełna nazwa] oświadcza, że wyraża zgodę na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do Konwencji haskiej z dnia 25 października 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2462 .”.
3. Luksemburg i Rumunia informują Radę i Komisję o złożeniu ich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do konwencji haskiej z 1980 r. i przekazują tekst tych oświadczeń w terminie dwóch miesięcy od jego złożenia.
Artykuł 2
Państwa członkowskie, które przed datą przyjęcia niniejszej decyzji złożyły oświadczenia o wyrażeniu zgody na przystąpienie Gruzji i Republiki Południowej Afryki do konwencji haskiej z 1980 r., nie składają nowych oświadczeń.
Artykuł 3
Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.
Artykuł 4
Niniejsza decyzja skierowana jest do Luksemburga i Rumunii.
Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
K. SIMSON
Przewodniczący
(1) Opinia z dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338 z 23.12.2003, s. 1).
(3) ECLI: EU:C:2014:2303
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/41 |
DECYZJA RADY (UE) 2017/2463
z dnia 18 grudnia 2017 r.
upoważniająca Chorwację, Niderlandy, Portugalię i Rumunię do wyrażenia zgody, w interesie Unii Europejskiej, na przystąpienie San Marino do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 81 ust. 3, w związku z art. 218,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki. |
(2) |
Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim. |
(3) |
Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci. |
(4) |
Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r. |
(5) |
Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego. |
(6) |
Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę. |
(7) |
Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie. |
(8) |
Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do tej konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego. |
(9) |
Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (3) oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii. |
(10) |
San Marino złożyło swój dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 14 grudnia 2006 r. W odniesieniu do San Marino Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w dniu 1 marca 2007 r. |
(11) |
Z wyjątkiem Chorwacji, Danii, Niderlandów, Portugalii i Rumunii, wszystkie państwa członkowskie wyraziły już zgodę na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w San Marino wynika, że Chorwacja, Niderlandy, Portugalia i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie San Marino zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(12) |
Chorwacja, Niderlandy, Portugalia i Rumunia powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Pozostałe państwa członkowskie Unii, które wyraziły już zgodę na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń, ponieważ obecne oświadczenia zachowują ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego. |
(13) |
Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji. |
(14) |
Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
1. Chorwacja, Niderlandy, Portugalia i Rumunia zostają niniejszym upoważnione, w interesie Unii, do wyrażenia zgody na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r.
2. Państwa członkowskie, o których mowa w ust. 1, składają, najpóźniej do dnia 19 grudnia 2018 r., oświadczenie o wyrażeniu zgody na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii, w brzmieniu:
„[PAŃSTWO CZŁONKOWSKIE – pełna nazwa] oświadcza, że wyraża zgodę na przystąpienie San Marino do Konwencji haskiej z dnia 25 października 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2463.”.
3. Państwa członkowskie, o których mowa w ust. 1, informują Radę i Komisję o złożeniu ich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r.i przekazują Komisji tekst tych oświadczeń w terminie dwóch miesięcy od jego złożenia.
Artykuł 2
Te państwa członkowskie, które przed datą przyjęcia niniejszej decyzji złożyły oświadczenia o wyrażeniu zgody na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r., nie składają nowych oświadczeń.
Artykuł 3
Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.
Artykuł 4
Niniejsza decyzja skierowana jest do Chorwacji, Niderlandów, Portugalii i Rumunii.
Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
K. SIMSON
Przewodniczący
(1) Opinia z dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338 z 23.12.2003, s. 1).
(3) ECLI:EU:C:2014:2303
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/43 |
DECYZJA RADY (UE) 2017/2464
z dnia 18 grudnia 2017 r.
upoważniająca Austrię i Rumunię do wyrażenia zgody, w interesie Unii Europejskiej, na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 81 ust. 3, w związku z art. 218,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki. |
(2) |
Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami uprowadzenia lub bezprawnego zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim. |
(3) |
Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu uprowadzonych lub bezprawnie zatrzymanych dzieci. |
(4) |
Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r. |
(5) |
Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego. |
(6) |
Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę. |
(7) |
Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie. |
(8) |
Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do tej konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego. |
(9) |
Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (3) oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii. |
(10) |
Panama złożyła swój dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 2 lutego 1994 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w Panamie w dniu 1 maja 1994 r. |
(11) |
Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie, z wyjątkiem Austrii i Rumunii, wyraziły już zgodę na przystąpienie Panamy do konwencji haskiej z 1980 r. Panama zaakceptowała przystąpienie Bułgarii, Cypru, Estonii, Litwy, Łotwy, Malty i Słowenii do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Panamie wynika, że Austria i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Panamy zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(12) |
Urugwaj złożył swój dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 18 listopada 1999 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w Urugwaju w dniu 1 lutego 2000 r. |
(13) |
Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie, z wyjątkiem Austrii i Rumunii, wyraziły już zgodę na przystąpienie Urugwaju do konwencji haskiej z 1980 r. Urugwaj zaakceptował przystąpienie Bułgarii, Estonii, Łotwy i Litwy do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Urugwaju wynika, że Austria i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Urugwaju zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(14) |
Kolumbia złożyła swój dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 13 grudnia 1995 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w Kolumbii w dniu 1 marca 1996 r. |
(15) |
Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie, z wyjątkiem Austrii i Rumunii, wyraziły już zgodę na przystąpienie Kolumbii do konwencji haskiej z 1980 r. Kolumbia zaakceptowała przystąpienie Bułgarii, Estonii, Łotwę, Litwy i Malty do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Kolumbii wynika, że Austria i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Kolumbii zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(16) |
Salwador złożył swój dokument przystąpienia do konwencji z 1980 r. w dniu 5 lutego 2001 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w Salwadorze w dniu 1 maja 2001 r. |
(17) |
Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie, z wyjątkiem Austrii i Rumunii, wyraziły już zgodę na przystąpienie Salwadoru do konwencji haskiej z 1980 r. Salwador zaakceptował przystąpienie Bułgarii, Estonii, Łotwy i Litwy do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Salwadorze wynika, że Austria i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Salwadoru zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r. |
(18) |
Austria i Rumunia powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Pozostałe państwa członkowskie Unii, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń, ponieważ obecne oświadczenia zachowują ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego. |
(19) |
Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji. |
(20) |
Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
1. Austria i Rumunia zostają niniejszym upoważnione do wyrażenia zgody na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru w interesie Unii do konwencji haskiej z 1980 r.
2. Najpóźniej do dnia 19 grudnia 2018 r. Austria i Rumunia składają oświadczenie o wyrażeniu zgody na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii, w brzmieniu:
„[PAŃSTWO CZŁONKOWSKIE – pełna nazwa] oświadcza, że wyraża zgodę na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do Konwencji haskiej z dnia 25 października 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2464.”.
3. Austria i Rumunia informują Radę i Komisję o złożeniu swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do konwencji haskiej z 1980 r. i przekazują Komisji tekst tych oświadczeń w terminie dwóch miesięcy od ich złożenia.
Artykuł 2
Te pozostałe państwa członkowskie, które przed datą przyjęcia niniejszej decyzji złożyły swoje oświadczenia o wyrażeniu zgody na przystąpienie Panamy, Urugwaju, Kolumbii i Salwadoru do konwencji haskiej z 1980 r., nie składają nowych oświadczeń.
Artykuł 3
Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.
Artykuł 4
Niniejsza decyzja skierowana jest Austrii i Rumunii.
Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 2017 r.
W imieniu Rady
K. SIMSON
Przewodniczący
(1) Opinia wydana dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338 z 23.12.2003, s. 1).
(3) ECLI:EU:C:2014:2303.
AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH
29.12.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 348/46 |
DECYZJA NR 1/2017 WSPÓLNEGO KOMITETU DS. TRANSPORTU LOTNICZEGO UNIA EUROPEJSKA/SZWAJCARIA USTANOWIONEGO NA MOCY UMOWY MIĘDZY WSPÓLNOTĄ EUROPEJSKĄ A KONFEDERACJĄ SZWAJCARSKĄ W SPRAWIE TRANSPORTU LOTNICZEGO
z dnia 29 listopada 2017 r.
zastępująca załącznik do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego [2017/2465]
KOMITET DS. TRANSPORTU LOTNICZEGO UNIA EUROPEJSKA/SZWAJCARIA,
uwzględniając Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, zwaną dalej „Umową”, w szczególności jej art. 23 ust. 4,
STANOWI, CO NASTĘPUJE:
Artykuł
Z dniem 1 lutego 2018 r. załącznikiem do niniejszej decyzji zastępuje się załącznik do Umowy.
Sporządzono w Brukseli dnia 29 listopada 2017 r.
W imieniu Wspólnego Komitetu
Filip CORNELIS
Przewodniczący Delegacji Unii Europejskiej
Christian HEGNER
Przewodniczący Delegacji Szwajcarii
ZAŁĄCZNIK
Do celów niniejszej Umowy:
— |
na mocy Traktatu z Lizbony, który wszedł w życie dnia 1 grudnia 2009 r., Unia Europejska zastępuje Wspólnotę Europejską i jest jej następcą prawnym; |
— |
wszędzie tam, gdzie w aktach prawnych wymienionych w niniejszym załączniku znajdują się odniesienia do państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej, zastąpionej Unią Europejską, lub wymóg nawiązania do nich, odniesienia te rozumiane są do celów Umowy jako mające zastosowanie jednakowo do Szwajcarii lub do wymogu nawiązania do Szwajcarii; |
— |
odniesienia do rozporządzeń Rady (EWG) nr 2407/92 i (EWG) nr 2408/92 dokonane w art. 4, 15, 18, 27 i 35 Umowy należy rozumieć jako odniesienia do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008; |
— |
bez uszczerbku dla postanowień art. 15 niniejszej Umowy, termin „wspólnotowy przewoźnik lotniczy”, stosowany w podanych poniżej dyrektywach i rozporządzeniach wspólnotowych, oznacza również przewoźnika lotniczego, który uzyskał koncesję i którego główne miejsce prowadzenia działalności oraz siedziba statutowa, jeżeli takowa istnieje, znajduje się w Szwajcarii, zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008. Wszelkie odniesienia do rozporządzenia (EWG) nr 2407/92 należy rozumieć jako odniesienia do rozporządzenia (WE) nr 1008/2008; |
— |
każde zawarte w poniższych aktach prawnych odesłanie do art. 81 i 82 Traktatu lub do art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy rozumieć jako odesłanie do art. 8 i 9 niniejszej Umowy. |
1. Liberalizacja lotnictwa i inne przepisy dotyczące lotnictwa cywilnego
nr 1008/2008
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty
nr 2000/79
Dyrektywa Rady z dnia 27 listopada 2000 r. dotycząca Europejskiego porozumienia w sprawie organizacji czasu pracy personelu pokładowego w lotnictwie cywilnym, zawartego przez Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych (AEA), Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF), Europejskie Stowarzyszenie Cockpit (ECA), Stowarzyszenie Linii Lotniczych Regionów Europy (ERA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Przewoźników Lotniczych (IACA)
nr 93/104
Dyrektywa Rady z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy, zmieniona:
— |
dyrektywą 2000/34/WE |
nr 437/2003
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie sprawozdań statystycznych w odniesieniu do przewozu lotniczego pasażerów, frachtu i poczty
nr 1358/2003
Rozporządzenie Komisji z dnia 31 lipca 2003 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 437/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie sprawozdań statystycznych w odniesieniu do przewozu lotniczego pasażerów, frachtu i poczty oraz zmieniające jego załączniki I i II, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 158/2007 |
nr 785/2004
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wymogów w zakresie ubezpieczenia w odniesieniu do przewoźników lotniczych i operatorów statków powietrznych, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 285/2010 |
nr 95/93
Rozporządzenie Rady z dnia 18 stycznia 1993 r. w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty (art. 1-12), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 793/2004 |
nr 2009/12
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie opłat lotniskowych
nr 96/67
Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1996 r. w sprawie dostępu do rynku usług obsługi naziemnej w portach lotniczych Wspólnoty
(art. 1–9, 11–23 i 25)
nr 80/2009
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2299/89.
2. Przepisy dotyczące konkurencji
nr 1/2003
Rozporządzenie Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (art. 1–13, 15–45)
(W zakresie, w jakim to rozporządzenie jest istotne dla stosowania niniejszej Umowy. Dodanie tego rozporządzenia nie narusza podziału zadań według niniejszej Umowy)
nr 773/2004
Rozporządzenie Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1792/2006, |
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 622/2008 |
nr 139/2004
Rozporządzenie Rady z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw)
(art. 1–18, art. 19 ust. 1–2 i art. 20–23)
W odniesieniu do art. 4 ust. 5 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, w stosunkach między Wspólnotą Europejską a Szwajcarią stosuje się, co następuje:
1) |
W przypadku koncentracji określonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, która nie ma wymiaru wspólnotowego w rozumieniu art. 1 tego rozporządzenia i która może być rozpatrzona w ramach krajowego prawa konkurencji przynajmniej trzech państw członkowskich WE i Konfederacji Szwajcarskiej, osoby lub przedsiębiorstwa określone w art. 4 ust. 2 tego rozporządzenia mogą, przed zawiadomieniem właściwych organów, poinformować Komisję Europejską w drodze uzasadnionego wniosku, że koncentracja powinna zostać zbadana przez Komisję. |
2) |
Komisja Europejska bezzwłocznie przekazuje Konfederacji Szwajcarskiej wszystkie wnioski złożone zgodnie z art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz zgodnie z poprzednim ustępem. |
3) |
Jeżeli Konfederacja Szwajcarska wyraziła sprzeciw co do wniosku o przekazanie sprawy, właściwe szwajcarskie organy ochrony konkurencji zachowują swoją kompetencję w sprawie i nie zostaje ona przekazana przez Konfederację Szwajcarską zgodnie z niniejszym ustępem. |
W odniesieniu do terminów, o których mowa w art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw:
1) |
Komisja Europejska bezzwłocznie przekazuje właściwym szwajcarskim organom ochrony konkurencji wszystkie odnośne dokumenty zgodnie z art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2. |
2) |
Bieg terminów, o których mowa w art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, rozpoczyna się w odniesieniu do Konfederacji Szwajcarskiej wraz z otrzymaniem odnośnych dokumentów przez właściwe szwajcarskie organy ochrony konkurencji. |
nr 802/2004
Rozporządzenie Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (art. 1–24), zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1792/2006, |
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1033/2008, |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1269/2013 |
nr 2006/111
Dyrektywa Komisji z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi, a także w sprawie przejrzystości finansowej wewnątrz określonych przedsiębiorstw
nr 487/2009
Rozporządzenie Rady z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do pewnych kategorii porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze transportu lotniczego
3. Bezpieczeństwo lotnictwa
nr 216/2008
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające dyrektywę Rady 91/670/EWG, rozporządzenie (WE) nr 1592/2002 i dyrektywę 2004/36/WE, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 690/2009, |
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1108/2009, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 6/2013, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/4. |
Agencja korzysta z uprawnień nadanych jej na mocy przepisów rozporządzenia również w Szwajcarii.
Komisja korzysta również w Szwajcarii z nadanych jej uprawnień w zakresie decyzji podejmowanych na podstawie art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 5 i 7, art. 24 ust. 5, art. 25 ust. 1, art. 38 ust. 3 lit. i), art. 39 ust. 1, art. 40 ust. 3, art. 41 ust. 3 i 5, art. 42 ust. 4, art. 54 ust. 1 i art. 61 ust. 3.
Niezależnie od dostosowania horyzontalnego przewidzianego w tiret drugim załącznika do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, odniesień do „państw członkowskich” w art. 65 rozporządzenia lub w przepisach decyzji 1999/468/WE, o której mowa w tym artykule, nie należy rozumieć jako mających zastosowanie do Szwajcarii.
Żadnego z przepisów rozporządzenia nie interpretuje się jako upoważniającego EASA do działania w imieniu Szwajcarii w ramach umów międzynarodowych w celach innych niż wsparcie Szwajcarii w wypełnianiu jej zobowiązań nałożonych takimi umowami.
Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:
a) |
w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:
|
b) |
w art. 29 dodaje się ustęp w brzmieniu: „4. W drodze odstępstwa od art. 12 ust. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, obywatele Szwajcarii korzystający z pełni praw obywatelskich mogą zostać zatrudnieni przez Dyrektora Zarządzającego Agencji.”; |
c) |
w art. 30 dodaje się ustęp w brzmieniu: „Szwajcaria stosuje w odniesieniu do Agencji Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, stanowiący załącznik A do niniejszego załącznika, zgodnie z dodatkiem do załącznika A.”; |
d) |
w art. 37 dodaje się ustęp w brzmieniu: „Szwajcaria w pełni uczestniczy w zarządzie i ma w nim te same prawa i obowiązki co państwa członkowskie Unii Europejskiej, poza prawem głosu.”; |
e) |
w art. 59 dodaje się ustęp w brzmieniu: „12. Szwajcaria wnosi wkład finansowy, o którym mowa w ust. 1 lit. b), według poniższego wzoru:
|
f) |
w art. 61 dodaje się ustęp w brzmieniu: „Postanowienia dotyczące finansowej kontroli sprawowanej przez Wspólnotę w Szwajcarii w odniesieniu do uczestników działań Agencji są przedstawione w załączniku B do niniejszego załącznika.”; |
g) |
do załącznika II do rozporządzenia włącza się następujące statki powietrzne jako produkty objęte zakresem art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1702/2003 z dnia 24 września 2003 r. ustanawiającego zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących (1):
|
nr 1178/2011
Rozporządzenie Komisji z dnia 3 listopada 2011 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 290/2012, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 70/2014, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 245/2014, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/445, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/539 |
nr 3922/91
Rozporządzenie Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (art. 1–3, art. 4 ust. 2, art. 5–11 i art. 13), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1899/2006, |
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1900/2006, |
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 8/2008, |
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 859/2008 |
nr 996/2010
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 października 2010 r. w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im oraz uchylające dyrektywę 94/56/WE, zmienione:
— |
rozporządzeniem (UE) nr 376/2014 |
nr 104/2004
Rozporządzenie Komisji z dnia 22 stycznia 2004 r. ustanawiające zasady w sprawie organizacji i składu komisji odwoławczej Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego
nr 2111/2005
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz oraz uchylające art. 9 dyrektywy 2004/36/WE
nr 473/2006
Rozporządzenie Komisji z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające przepisy wykonawcze dotyczące wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 474/2006
Rozporządzenie Komisji z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady, ostatnio zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/830 |
nr 1332/2011
Rozporządzenie Komisji z dnia 16 grudnia 2011 r. ustanawiające wspólne wymogi korzystania z przestrzeni powietrznej i procedury operacyjne w celu zapobiegania kolizjom w powietrzu, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/583 |
nr 646/2012
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 16 lipca 2012 r. ustanawiające przepisy wykonawcze dotyczące grzywien i okresowych kar pieniężnych nakładanych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008
nr 748/2012
Rozporządzenie Komisji z dnia 3 sierpnia 2012 r. ustanawiające zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 7/2013, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 69/2014, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/1039, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/5 |
nr 965/2012
Rozporządzenie Komisji z dnia 5 października 2012 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do operacji lotniczych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 800/2013, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 71/2014, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 83/2014, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 379/2014, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/140, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/1329, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/640, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/2338, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/1199 |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2017/363 |
nr 2012/780
Decyzja Komisji z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie praw dostępu do europejskiego centralnego archiwum zaleceń dotyczących bezpieczeństwa oraz odpowiedzi otrzymanych w związku z tymi zaleceniami, ustanowionego na podstawie art. 18 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 996/2010 w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im oraz uchylającego dyrektywę 94/56/WE
nr 628/2013
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 28 czerwca 2013 r. w sprawie metod pracy stosowanych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego przy prowadzeniu inspekcji standaryzacyjnych i monitorowaniu stosowania przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 736/2006
nr 139/2014
Rozporządzenie Komisji z dnia 12 lutego 2014 r. ustanawiające wymagania oraz procedury administracyjne dotyczące lotnisk zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2017/161 |
nr 319/2014
Rozporządzenie Komisji z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie opłat i honorariów pobieranych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 593/2007
nr 376/2014
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zgłaszania i analizy zdarzeń w lotnictwie cywilnym oraz podejmowanych w związku z nimi działań następczych, zmiany rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 996/2010 oraz uchylenia dyrektywy 2003/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzeń Komisji (WE) nr 1321/2007 i (WE) nr 1330/2007
nr 452/2014
Rozporządzenie Komisji z dnia 29 kwietnia 2014 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne dotyczące operacji lotniczych wykonywanych przez operatorów z państw trzecich zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/1158 |
nr 1321/2014
Rozporządzenie Komisji z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie ciągłej zdatności do lotu statków powietrznych oraz wyrobów lotniczych, części i wyposażenia, a także w sprawie zatwierdzeń udzielanych organizacjom i personelowi zaangażowanym w takie zadania, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/1088, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/1536 |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) 2017/334 |
nr 2015/340
Rozporządzenie Komisji z dnia 20 lutego 2015 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne dotyczące licencji i certyfikatów kontrolerów ruchu lotniczego zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 923/2012 i uchylające rozporządzenie Komisji (UE) nr 805/2011
nr 2015/640
Rozporządzenie Komisji z dnia 23 kwietnia 2015 r. w sprawie dodatkowych specyfikacji zdatności do lotu dla danego rodzaju operacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 965/2012
nr 2015/1018
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 29 czerwca 2015 r. ustanawiające wykaz klasyfikujący zdarzenia w lotnictwie cywilnym, które muszą być zgłaszane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 376/2014.
nr 2016/2357
Decyzja Komisji z dnia 19 grudnia 2016 r. w odniesieniu do braku rzeczywistej zgodności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 i jego przepisami wykonawczymi w odniesieniu do certyfikatów wydawanych przez Hellenic Aviation Training Academy (Grecką Akademię Szkoleń Lotniczych HATA) oraz licencji określonych w części 66 wydawanych na ich podstawie.
4. Ochrona lotnictwa
nr 300/2008
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie ochrony lotnictwa cywilnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 2320/2002
nr 272/2009
Rozporządzenie Komisji z dnia 2 kwietnia 2009 r. uzupełniające wspólne podstawowe normy ochrony lotnictwa cywilnego określone w załączniku do rozporządzenia (WE) 300/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 297/2010, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 720/2011, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1141/2011, |
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 245/2013 |
nr 1254/2009
Rozporządzenie Komisji z dnia 18 grudnia 2009 r. ustanawiające kryteria pozwalające państwom członkowskim na odstępstwo od wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego i przyjęcie alternatywnych środków w zakresie ochrony, zmienione:
rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/2096
nr 18/2010
Rozporządzenie Komisji z dnia 8 stycznia 2010 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 300/2008 w zakresie specyfikacji dla krajowych programów kontroli jakości w dziedzinie ochrony lotnictwa cywilnego
nr 72/2010
Rozporządzenie Komisji z dnia 26 stycznia 2010 r. ustanawiające procedury przeprowadzania inspekcji Komisji w zakresie ochrony lotnictwa, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/472 |
nr 2015/1998
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 5 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/2426 |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/815 |
C(2015) 8005
Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 16 listopada 2015 r. ustanawiająca szczegółowe środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego, zawierające informacje, o których mowa w art. 18 lit. a) rozporządzenia (WE) 300/2008, zmieniona:
— |
decyzją wykonawczą Komisji C(2017) 3030 |
5. Zarządzanie ruchem lotniczym
nr 549/2004
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (rozporządzenie ramowe), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009 |
Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 6, 8, 10, 11 i 12.
W art. 10 wprowadza się następujące zmiany:
w ust. 2 słowa „na szczeblu wspólnotowym” zastępuje się słowami „na szczeblu wspólnotowym wraz ze Szwajcarią”.
Niezależnie od dostosowania horyzontalnego, przewidzianego w tiret drugim załącznika do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, odniesień do „państw członkowskich” w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 lub w przepisach decyzji 1999/468/WE, o której mowa w tym artykule, nie należy rozumieć jako mających zastosowanie do Szwajcarii.
nr 550/2004
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb żeglugi powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (rozporządzenie w sprawie zapewniania służb), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009 |
Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 9a, 9b, 15, 15a, 16 i 17.
Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:
a) |
w art. 3 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 2 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”; |
b) |
w art. 7 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 1 i 6 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”; |
c) |
w art. 8 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 1 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”; |
d) |
w art. 10 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 1 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”; |
e) |
art. 16 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Komisja kieruje swoją decyzję do państw członkowskich oraz informuje o niej instytucję zapewniającą służby w zakresie, w jakim jej to prawnie dotyczy.”. |
nr 551/2004
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie organizacji i użytkowania przestrzeni powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (Rozporządzenie w sprawie przestrzeni powietrznej), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009 |
Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 3a, 6 i 10.
nr 552/2004
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie interoperacyjności Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym (rozporządzenie w sprawie interoperacyjności), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009 |
Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 4, 7 i art. 10 ust. 3.
Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:
a) |
w art. 5 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 2 po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii”; |
b) |
w art. 7 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 4 po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii”; |
c) |
w załączniku III wprowadza się następujące zmiany: w sekcji 3 tiret drugie i ostatnie po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii”. |
nr 2150/2005
Rozporządzenie Komisji z dnia 23 grudnia 2005 r. ustanawiające wspólne zasady elastycznego użytkowania przestrzeni powietrznej
nr 1033/2006
Rozporządzenie Komisji z dnia 4 lipca 2006 r. ustanawiające wymogi dla procedur w zakresie przetwarzania planów lotu w fazie poprzedzającej lot dla Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012 |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 428/2013 |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2120 |
nr 1032/2006
Rozporządzenie Komisji z dnia 6 lipca 2006 r. ustanawiające wymagania dla automatycznych systemów wymiany danych lotniczych dla celów powiadamiania, koordynacji i przekazywania kontroli nad lotem pomiędzy organami kontroli ruchu lotniczego, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 30/2009 |
nr 219/2007
Rozporządzenie Rady z dnia 27 lutego 2007 r. w sprawie utworzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR), zmienione:
— |
rozporządzeniem Rady (WE) nr 1361/2008, |
— |
rozporządzeniem Rady (UE) nr 721/2014 |
nr 633/2007
Rozporządzenie Komisji z dnia 7 czerwca 2007 r. ustanawiające wymagania w zakresie stosowania protokołu przesyłania komunikatów lotniczych do celów powiadamiania, koordynowania i przekazywania lotów pomiędzy organami kontroli ruchu lotniczego, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 283/2011 |
nr 2017/373 (2)
— |
Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) z dnia 1 marca 2017 r. ustanawiające wspólne wymogi dotyczące instytucji zapewniających zarządzanie ruchem lotniczym/służby żeglugi powietrznej i inne funkcje sieciowe zarządzania ruchem lotniczym oraz nadzoru nad nimi, uchylające rozporządzenie (WE) nr 482/2008, rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 1034/2011, (UE) nr 1035/2011 i (UE) 2016/1377 oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 677/2011 |
nr 29/2009
Rozporządzenie Komisji z dnia 16 stycznia 2009 r. ustanawiające wymogi dla usług łącza danych w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/310. |
Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującym dostosowaniem:
w załączniku I część A dodaje się „Switzerland UIR”.
nr 262/2009
Rozporządzenie Komisji z dnia 30 marca 2009 r. ustanawiające wymogi w zakresie skoordynowanego przydziału i stosowania kodów interrogatorów modu S dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2345
nr 73/2010
Rozporządzenie Komisji z dnia 26 stycznia 2010 r. ustanawiające wymagania dotyczące jakości danych i informacji lotniczych dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1029/2014 |
nr 255/2010
Rozporządzenie Komisji z dnia 25 marca 2010 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania przepływem ruchu lotniczego, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012, |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/1006 |
C(2010) 5134
Decyzja Komisji z dnia 29 lipca 2010 r. ustanawiająca organ oceny skuteczności działania dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej
nr 176/2011
Rozporządzenie Komisji z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie informacji wymaganych przed ustanowieniem i zmianą funkcjonalnego bloku przestrzeni powietrznej
nr 677/2011
Rozporządzenie Komisji z dnia 7 lipca 2011 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące funkcji sieciowych zarządzania ruchem lotniczym (ATM) oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 691/2010, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 970/2014 |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/373 |
nr 2011/4130
Decyzja Komisji z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie wyznaczenia menedżera sieci ds. funkcji sieciowych zarządzania ruchem lotniczym (ATM) w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej
nr 1034/2011
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 17 października 2011 r. w sprawie nadzoru nad bezpieczeństwem w zarządzaniu ruchem lotniczym i służbach żeglugi powietrznej oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 691/2010
nr 1035/2011
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 17 października 2011 r. ustanawiające wspólne wymogi dotyczące zapewniania służb żeglugi powietrznej oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 482/2008 i (UE) nr 691/2010, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012, |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 448/2014 |
nr 1206/2011
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 22 listopada 2011 r. ustanawiające wymogi dotyczące identyfikacji statków powietrznych do celów dozorowania w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej
Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującym dostosowaniem:
W załączniku I dodaje się „Switzerland UIR”.
nr 1207/2011
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 22 listopada 2011 r. ustanawiające wymogi dotyczące skuteczności działania i interoperacyjności systemów dozorowania w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1028/2014 |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 2017/386 |
nr 923/2012
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 26 września 2012 r. ustanawiające wspólne zasady w odniesieniu do przepisów lotniczych i operacyjnych dotyczących służb i procedur żeglugi powietrznej oraz zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1035/2011 oraz rozporządzenia (WE) nr 1265/2007, (WE) nr 1794/2006, (WE) nr 730/2006, (WE) nr 1033/2006 i (UE) nr 255/2010, zmienione:
— |
rozporządzeniem Komisji (UE) nr 2015/340, |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/1185 |
nr 1079/2012
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 16 listopada 2012 r. ustanawiające wymogi dotyczące separacji międzykanałowej w łączności głosowej dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 657/2013 |
— |
rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2345 |
nr 390/2013
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 3 maja 2013 r. ustanawiające system skuteczności działania dla służb żeglugi powietrznej i funkcji sieciowych
nr 391/2013
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 3 maja 2013 r. ustanawiające wspólny system opłat za korzystanie ze służb żeglugi powietrznej
nr 409/2013
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 3 maja 2013 r. w sprawie definicji wspólnych projektów, ustanowienia systemu zarządzania i określenia zachęt wspierających wdrożenie europejskiego centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym
nr 2014/132
Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiająca ogólnounijne docelowe parametry skuteczności działania dla sieci zarządzania ruchem lotniczym oraz progi alarmowe na drugi okres odniesienia obejmujący lata 2015–2019
nr 716/2014
Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie ustanowienia wspólnego projektu pilotażowego wspierającego realizację centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym w Europie
nr 2015/2224
Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 27 listopada 2015 r. w sprawie mianowania przewodniczącego, członków i ich zastępców w Radzie ds. Zarządzania Siecią do funkcji sieciowych zarządzania ruchem lotniczym na drugi okres odniesienia (2015–2019)
nr 2016/1373
Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 11 sierpnia 2016 r. w sprawie zatwierdzenia planu skuteczności działania sieci na drugi okres odniesienia w ramach systemu skuteczności działania jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (2015–2019)
6. Środowisko naturalne i poziom hałasu
nr 2002/30
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Wspólnoty (Artykuły 1-12 i 14-18)
(Stosuje się zmiany w załączniku I wynikające z załącznika II, rozdział 8 (Polityka transportowa), sekcja G (Transport powietrzny) pkt 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej).
nr 89/629
Dyrektywa Rady z dnia 4 grudnia 1989 r. w sprawie ograniczenia emisji hałasu z cywilnych poddźwiękowych samolotów odrzutowych
(art. 1-8)
nr 2006/93
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie określenia zasad wykonywania operacji przez samoloty objęte częścią II rozdział 3 tom 1 załącznika 16 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, wydanie 2 (1988 rok)
7. Ochrona konsumentów
nr 90/314
Dyrektywa Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek
(art. 1-10)
nr 93/13
Dyrektywa Rady z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich
(art. 1-11)
nr 2027/97
Rozporządzenie Rady z dnia 9 października 1997 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu wypadków lotniczych (art. 1–8), zmienione:
— |
rozporządzeniem (WE) nr 889/2002 |
nr 261/2004
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91
(art. 1-18)
nr 1107/2006
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą
8. Różne
nr 2003/96
Dyrektywa Rady z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej
(art. 14 ust. 1 lit. b) i art. 14 ust. 2).
9. Załączniki
A |
: |
Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej |
B |
: |
Postanowienia w sprawie kontroli finansowej dotyczącej szwajcarskich uczestników działań Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego |
(1) Dz.U. L 243 z 27.9.2003, s. 6.
(2) Stosowanie rozporządzenia (UE) 2017/373 rozpocznie się dopiero w styczniu 2020 r. Art. 9 ust. 2 ma jednak zastosowanie od daty wejścia w życie rozporządzenia (UE) 2017/373; w odniesieniu do Agencji art. 4 ust. 1, 2, 5, 6 i 8 oraz art. 5 również będą miały zastosowanie od daty wejścia w życie rozporządzenia. W odniesieniu do instytucji świadczących usługi w zakresie danych art. 6 będzie miał zastosowanie od dnia 1 stycznia 2019 r., a jeżeli taka instytucja wystąpi o przyznanie certyfikatu i uzyska go zgodnie z art. 6 – od daty wejścia w życie rozporządzenia (UE) 2017/373. W międzyczasie zastosowanie mają nadal także odpowiednie artykuły rozporządzenia (WE) nr 482/2008.
ZAŁĄCZNIK A
PROTOKÓŁ W SPRAWIE PRZYWILEJÓW I IMMUNITETÓW UNII EUROPEJSKIEJ
WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,
MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z artykułem 343 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i artykułem 191 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, Unia Europejska i EWEA korzystają na terytoriach państw członkowskich z przywilejów i immunitetów niezbędnych do wykonywania ich zadań,
UZGODNIŁY następujące postanowienia, które są dołączone do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej:
ROZDZIAŁ I
MIENIE, FUNDUSZE, AKTYWA I OPERACJE UNII EUROPEJSKIEJ
Artykuł 1
Lokale i budynki Unii są nietykalne. Nie podlegają rewizji, rekwizycji, konfiskacie ani wywłaszczeniu. Mienie i aktywa Unii nie podlegają żadnym środkom przymusu administracyjnego ani sądowego bez upoważnienia Trybunału Sprawiedliwości.
Artykuł 2
Archiwa Unii są nietykalne.
Artykuł 3
Unia, jej aktywa, przychody i inne mienie są zwolnione ze wszelkich podatków bezpośrednich.
Rządy państw członkowskich, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, podejmują stosowne środki w celu umorzenia lub zwrotu kwoty podatków pośrednich lub podatków z tytułu sprzedaży wliczonych w cenę mienia ruchomego i nieruchomego, w przypadku gdy Unia dokonuje, do celów użytku służbowego, poważnych zakupów, których cena zawiera tego typu podatki. Jednakże stosowanie tych postanowień nie może spowodować zakłócenia konkurencji w obrębie Unii.
Zwolnień nie udziela się w stosunku do podatków i opłat, których wysokość stanowi jedynie wynagrodzenie za korzystanie z usługi użyteczności publicznej.
Artykuł 4
Unia jest zwolniona z wszelkich ceł, zakazów i ograniczeń przywozowych i wywozowych w stosunku do produktów przeznaczonych do jej użytku służbowego: produkty przywiezione w ten sposób mogą zostać sprzedane, odpłatnie lub nieodpłatnie, na terytorium kraju, do którego zostały przywiezione, wyłącznie na warunkach określonych przez rząd tego kraju.
Unia jest także zwolniona z wszelkich ceł, zakazów i ograniczeń przywozowych i wywozowych w odniesieniu do swoich publikacji.
ROZDZIAŁ II
KOMUNIKACJA I LAISSEZ-PASSER
Artykuł 5
W celu komunikacji służbowej i przekazywania wszelkich dokumentów instytucje Unii korzystają na terytorium każdego państwa członkowskiego z przywilejów przyznawanych przez dane państwo placówkom dyplomatycznym.
Korespondencja służbowa i inne środki komunikacji służbowej instytucji Unii nie podlegają cenzurze.
Artykuł 6
Laissez-passer w postaci, która zostanie określona przez Radę stanowiącą zwykłą większością, a które władze państwa członkowskiego uznają za ważny dokument podróży, mogą być wystawiane członkom i pracownikom instytucji Unii przez szefów tych instytucji. Te laissez-passer wydawane są urzędnikom i innym pracownikom na warunkach określonych w regulaminie pracowniczym urzędników i warunkach zatrudnienia innych pracowników Unii.
Komisja może zawierać umowy umożliwiające uznawanie laissez-passer jako ważnych dokumentów podróży na terytorium państw trzecich.
ROZDZIAŁ III
POSŁOWIE DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
Artykuł 7
Swoboda przemieszczania się członków Parlamentu Europejskiego podróżujących do lub z miejsca obrad Parlamentu Europejskiego nie podlega żadnym ograniczeniom administracyjnym ani innym.
Członkom Parlamentu Europejskiego, w zakresie kontroli celnej i walutowej, przyznaje się:
a) |
ze strony własnego rządu – takie same udogodnienia jak przyznawane wyższym urzędnikom wyjeżdżającym za granicę na czasowe pobyty służbowe; |
b) |
ze strony rządów innych państw członkowskich – takie same udogodnienia jak przyznawane przedstawicielom obcych rządów w związku z czasowym pobytem służbowym. |
Artykuł 8
Wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych.
Artykuł 9
Podczas sesji Parlamentu Europejskiego jego członkowie korzystają:
a) |
na terytorium swojego państwa – z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa; |
b) |
na terytorium innego państwa członkowskiego – z immunitetu chroniącego przed zatrzymaniem oraz immunitetu jurysdykcyjnego. |
Immunitet chroni także członków Parlamentu Europejskiego podczas ich podróży do i z miejsca, gdzie odbywa się posiedzenie Parlamentu Europejskiego.
Nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy członek został ujęty na gorącym uczynku i nie może on również stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek z jego członków.
ROZDZIAŁ IV
PRZEDSTAWICIELE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH BIORĄCY UDZIAŁ W PRACACH INSTYTUCJI UNII EUROPEJSKIEJ
Artykuł 10
Przedstawiciele państw członkowskich biorący udział w pracach instytucji Unii, ich doradcy i eksperci techniczni, korzystają w czasie wykonywania swoich funkcji i w czasie podróży do i z miejsca obrad ze zwyczajowych przywilejów, immunitetów i udogodnień.
Niniejszy artykuł stosuje się również do członków organów doradczych Unii.
ROZDZIAŁ V
URZĘDNICY I INNI PRACOWNICY UNII EUROPEJSKIEJ
Artykuł 11
Na terytorium każdego państwa członkowskiego i bez względu na ich przynależność państwową, urzędnicy i inni pracownicy Unii:
a) |
z zastrzeżeniem postanowień Traktatów dotyczących z jednej strony reguł odpowiedzialności urzędników i innych pracowników w stosunku do Unii oraz, z drugiej strony, właściwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sporach między Unią a jej urzędnikami i innymi pracownikami, korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego co do dokonanych przez nich czynności służbowych, a obejmującego również słowa wypowiedziane lub napisane. Korzystają oni z tego immunitetu również po zakończeniu pełnienia funkcji; |
b) |
wraz ze współmałżonkami oraz członkami rodziny pozostającymi na ich utrzymaniu, nie podlegają ograniczeniom imigracyjnym i nie są objęci formalnościami dotyczącymi rejestracji cudzoziemców; |
c) |
w zakresie przepisów walutowych, korzystają z takich samych udogodnień, jakie są zwyczajowo przyznawane pracownikom organizacji międzynarodowych; |
d) |
korzystają z prawa przywozu bez opłat swoich mebli i przedmiotów osobistego użytku przy podejmowaniu po raz pierwszy pracy w danym państwie, a także z prawa ponownego wywozu bez opłat swoich mebli i przedmiotów osobistego użytku po ustaniu funkcji w tym kraju, w obu przypadkach w stopniu uznanym przez rząd państwa, w którym prawo to jest wykonywane, za niezbędny; |
e) |
korzystają z prawa przywozu bez opłat samochodu do użytku osobistego, nabytego w kraju ostatniego miejsca zamieszkania lub w kraju, którego są obywatelami, na zasadach rządzących rodzimym rynkiem tego kraju, a także z prawa ponownego wywozu bez opłat tego samochodu, w obu przypadkach w stopniu uznanym przez rząd danego państwa za niezbędny. |
Artykuł 12
Urzędnicy i inni pracownicy Unii objęci są podatkiem na rzecz Unii od dochodów, wynagrodzeń i dodatków wypłacanych im przez Unię, na warunkach i zgodnie z procedurą określonymi przez Parlament Europejski i Radę, stanowiące w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z zainteresowanymi instytucjami.
Są oni zwolnieni z krajowych podatków od dochodów, wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Unię.
Artykuł 13
Przy stosowaniu podatku dochodowego, podatku majątkowego oraz podatku od spadku, a także stosując konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte między państwami członkowskimi Unii, uznaje się, że urzędnicy i inni pracownicy Unii, którzy osiedlają się na terytorium państwa członkowskiego innego niż kraj ich miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, w momencie dołączenia do służb Unii, i wyłącznie z tytułu wykonywania swoich obowiązków na rzecz Unii zarówno w kraju ich faktycznego zamieszkania i kraju zamieszkania dla celów podatkowych, zachowują miejsce zamieszkania w tym ostatnim, pod warunkiem że kraj ten należy do Unii. Postanowienie to stosuje się także do współmałżonka, w zakresie w jakim nie wykonuje on działalności zawodowej, oraz do dzieci pozostających na utrzymaniu i pod opieką osób, o których jest mowa w niniejszym artykule.
Mienie ruchome należące do osób, o których mowa w pierwszym akapicie, znajdujące się na terytorium, w którym osoby te przebywają, jest zwolnione z podatku od spadku w tym państwie; w celu ustalenia takiego podatku, uznaje się za znajdujące się w kraju stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem praw państw trzecich oraz ewentualnego stosowania postanowień międzynarodowych konwencji dotyczących podwójnego opodatkowania.
Miejsce zamieszkania uzyskane wyłącznie w związku z pełnieniem funkcji w innych organizacjach międzynarodowych nie jest brane pod uwagę przy stosowaniu postanowień niniejszego artykułu.
Artykuł 14
Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z zainteresowanymi instytucjami, określają system świadczeń socjalnych obejmujący urzędników i innych pracowników Unii.
Artykuł 15
Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z innymi zainteresowanymi instytucjami, określają kategorie urzędników i innych pracowników Unii, do których stosują się postanowienia artykułu 11, artykułu 12 akapit drugi i artykułu 13, częściowo lub w całości.
Nazwiska, stopnie służbowe i adresy urzędników i innych pracowników poszczególnych kategorii przekazywane są okresowo rządom państw członkowskich.
ROZDZIAŁ VI
PRZYWILEJE I IMMUNITETY PLACÓWEK DYPLOMATYCZNYCH PAŃSTW TRZECICH AKREDYTOWANYCH PRZY UNII EUROPEJSKIEJ
Artykuł 16
Państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się siedziba Unii, udziela zwyczajowych immunitetów dyplomatycznych i przywilejów placówkom dyplomatycznym państw trzecich akredytowanych przy Unii.
ROZDZIAŁ VII
POSTANOWIENIA OGÓLNE
Artykuł 17
Przywileje, immunitety i inne udogodnienia przyznaje się urzędnikom i innym pracownikom Unii wyłącznie w interesie Unii.
Każda instytucja Unii powinna uchylić immunitet udzielony urzędnikowi lub innemu pracownikowi, kiedy uzna, że uchylenie takiego immunitetu nie jest sprzeczne z interesami Unii.
Artykuł 18
W celu stosowania niniejszego Protokołu, instytucje Unii współpracują z właściwymi władzami danych państw członkowskich.
Artykuł 19
Artykuły 11–14 i artykuł 17 mają zastosowanie do członków Komisji.
Artykuł 20
Artykuły 11–14 i artykuł 17 stosuje się wobec sędziów, rzeczników generalnych, sekretarzy i sprawozdawców pomocniczych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla postanowień artykułu 3 Protokołu w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczących immunitetu jurysdykcyjnego sędziów i rzeczników generalnych.
Artykuł 21
Niniejszy Protokół stosuje się także do Europejskiego Banku Inwestycyjnego, członków jego organów, jego pracowników i do przedstawicieli państw członkowskich biorących udział w jego działalności, bez uszczerbku dla postanowień Protokołu w sprawie Statutu tego banku.
Ponadto Europejski Bank Inwestycyjny jest zwolniony z jakiegokolwiek opodatkowania i obciążeń o podobnym charakterze związanych z podwyższeniem jego kapitału, jak również z różnych formalności, które mogą być z tym związane w państwie, w którym Bank ma swoją siedzibę. Podobnie też, jego rozwiązanie lub likwidacja nie stanowią podstaw do nałożenia opodatkowania. Ponadto działalność Banku i jego organów, prowadzona zgodnie z jego statutem, nie podlega żadnemu podatkowi obrotowemu.
Artykuł 22
Niniejszy Protokół stosuje się także do Europejskiego Banku Centralnego, do członków jego organów i do jego personelu, bez uszczerbku dla postanowień Protokołu w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.
Europejski Bank Centralny jest dodatkowo zwolniony z wszelkich form opodatkowania lub obciążeń o podobnym charakterze w związku z podwyższeniem jego kapitału, jak również z wszelkich formalności, które mogą być z tym związane w państwie, w którym Bank ma swoją siedzibę. Działalność Banku i jego organów, podejmowana zgodnie ze Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, nie podlega żadnemu podatkowi obrotowemu.
Dodatek
Szczegółowe zasady stosowania w szwajcarii Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej
1. Rozszerzenie stosowania na Szwajcarię
Wszelkie odniesienia do państw członkowskich poczynione w Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (zwanym dalej „Protokołem”) należy rozumieć jako obejmujące również Szwajcarię, chyba że poniższe postanowienia stanowią inaczej.
2. Zwolnienie agencji z podatków pośrednich (w tym z VAT-u)
Towary i usługi eksportowane ze Szwajcarii nie podlegają szwajcarskiemu podatkowi od wartości dodanej (VAT). W odniesieniu do towarów i usług dostarczanych Agencji w Szwajcarii do jej użytku służbowego, zwolnienie z VAT-u jest realizowane zgodnie z art. 3 akapit drugi Protokołu poprzez zwrot jego kwoty. Zwolnienie z VAT-u dotyczy przypadków, gdy rzeczywista cena towarów i usług podana na fakturze lub innym równoważnym dokumencie wynosi co najmniej 100 franków szwajcarskich (wraz z podatkiem).
Zwrot VAT-u następuje po przedstawieniu odpowiednich szwajcarskich formularzy w Federalnej Administracji Podatkowej, w Dziale Głównym ds. Podatku VAT. Wnioski o zwrot są zasadniczo rozpatrywane w terminie trzech miesięcy od daty ich złożenia wraz z odpowiednimi dowodami zakupu.
3. Warunki stosowania zasad dotyczących personelu Agencji
W odniesieniu do art. 12 akapit drugi Protokołu Szwajcaria, zgodnie z zasadami swojego prawa krajowego, zwalnia urzędników i innych pracowników Agencji w rozumieniu art. 2 rozporządzenia Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 (1) z podatków federalnych, kantonalnych i gminnych od wynagrodzeń, płac i poborów służbowych wypłacanych przez Unię Europejską i podlegających wewnętrznemu podatkowi na jej rzecz.
Do celów stosowania art. 13 Protokołu Szwajcaria nie jest uznawana za państwo członkowskie w rozumieniu pkt 1 powyżej.
Urzędnicy oraz inni pracownicy Agencji, a także członkowie ich rodzin, którzy są objęci systemem ubezpieczeń społecznych stosowanym wobec urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, nie podlegają obowiązkowi przystąpienia do szwajcarskiego systemu ubezpieczeń społecznych.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest jedynym organem właściwym do rozstrzygania wszelkich kwestii dotyczących stosunków między Agencją lub Komisją a ich personelem w odniesieniu do zastosowania rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (2) oraz pozostałych przepisów prawa Unii Europejskiej ustalających warunki pracy.
(1) Rozporządzenie Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 z dnia 25 marca 1969 r. określające kategorie urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich, do których mają zastosowanie przepisy artykułu 12, artykułu 13 ustęp drugi i artykułu 14 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot (Dz.U. L 74 z 27.3.1969, s. 1).
(2) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiające regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot oraz ustanawiające specjalne środki stosowane tymczasowo wobec urzędników Komisji (warunki zatrudnienia innych pracowników) (Dz.U. L 56 z 4.3.1968, s. 1).
ZAŁĄCZNIK B
KONTROLA FINANSOWA DOTYCZĄCA SZWAJCARSKICH UCZESTNIKÓW DZIAŁAŃ EUROPEJSKIEJ AGENCJI BEZPIECZEŃSTWA LOTNICZEGO
Artykuł 1
Bezpośrednia komunikacja
Agencja i Komisja bezpośrednio kontaktują się z wszelkimi osobami lub podmiotami, które mają siedzibę w Szwajcarii i uczestniczą w działaniach Agencji jako kontrahenci, uczestnicy programu Agencji, osoby opłacane z budżetu Agencji lub Wspólnoty lub też jako podwykonawcy. Osoby te mogą bezpośrednio przekazywać Komisji lub Agencji wszelkie stosowne informacje i dokumenty, które są zobowiązane przedkładać na podstawie instrumentów prawnych, do których odnosi się niniejsza decyzja, a także na podstawie zawartych kontraktów lub umów oraz podjętych w ich ramach decyzji.
Artykuł 2
Kontrole
1. Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (1), rozporządzeniem finansowym przyjętym przez zarząd Agencji w dniu 26 marca 2003 r., rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (2) oraz z innymi instrumentami, które przywołuje się w niniejszej decyzji, kontrakty lub umowy zawarte z beneficjentami mającymi siedzibę w Szwajcarii oraz decyzje podjęte w odniesieniu do nich mogą przewidywać możliwość przeprowadzenia w dowolnym momencie audytów naukowych, finansowych, technologicznych i innych u beneficjentów lub ich podwykonawców, dokonywanych przez urzędników Agencji i Komisji lub przez inne osoby przez nie upoważnione.
2. Pracownicy Agencji i Komisji oraz inne upoważnione przez nie osoby mają prawo do odpowiedniego dostępu do miejsc, prac i dokumentów, a także do wszelkich niezbędnych informacji, również w formie elektronicznej, jakie są im niezbędne do prawidłowego przeprowadzenia audytów. Prawo dostępu jest jasno określane w kontraktach lub umowach zawieranych w celu zastosowania instrumentów, które przywołuje się w niniejszej decyzji.
3. Trybunał Obrachunkowy dysponuje tymi samymi prawami co Komisja.
4. Audyty mogą mieć również miejsce w ciągu pięciu lat od wygaśnięcia niniejszej decyzji lub na warunkach wskazanych w kontraktach lub umowach oraz w podjętych decyzjach.
5. Szwajcarska Federalna Inspekcja Finansowa jest z wyprzedzeniem zawiadamiana o audytach, które mają być przeprowadzane na terytorium Szwajcarii. Zawiadomienie to nie jest prawnym warunkiem przeprowadzenia przedmiotowych audytów.
Artykuł 3
Kontrole na miejscu
1. Zgodnie z niniejszą Umową Komisja (OLAF) jest uprawniona do przeprowadzania kontroli na miejscu oraz inspekcji na terytorium Szwajcarii, zgodnie z warunkami rozporządzenia Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (3).
2. Kontrole na miejscu oraz inspekcje są przygotowywane i prowadzone przez Komisję w ścisłej współpracy ze Szwajcarską Federalną Inspekcją Finansową lub z innymi właściwymi organami szwajcarskimi wskazanymi przez Szwajcarską Federalną Inspekcję Finansową, które w stosownym czasie są informowane o przedmiocie, celu i podstawie prawnej kontroli i inspekcji, w sposób umożliwiający im udzielenie niezbędnej pomocy. W związku z tym urzędnicy właściwych organów szwajcarskich mogą uczestniczyć w kontrolach na miejscu oraz inspekcjach.
3. Jeżeli właściwe organy szwajcarskie wyrażą taką wolę, kontrole na miejscu oraz inspekcje mogą być przeprowadzane wspólnie przez Komisję i przez te organy.
4. Jeżeli uczestnicy programu przeciwstawiają się kontroli na miejscu lub inspekcji, organy szwajcarskie, działając zgodnie z przepisami krajowymi, udzielają kontrolerom Komisji wsparcia, którego ci mogą potrzebować w celu wypełnienia swoich obowiązków w zakresie przeprowadzania kontroli na miejscu lub inspekcji.
5. Komisja możliwie jak najszybciej zawiadamia szwajcarskie Federalne Biuro Kontroli o wszelkich faktach lub podejrzeniach dotyczących nieprawidłowości, o których uzyska informacje w ramach przeprowadzania kontroli lub inspekcji na miejscu. W każdym przypadku Komisja jest zobowiązana powiadomić wyżej wymieniony organ o wyniku przedmiotowych kontroli i inspekcji.
Artykuł 4
Informacje i konsultacje
1. W celu prawidłowego wykonania postanowień niniejszego załącznika właściwe organy szwajcarskie i wspólnotowe regularnie dokonują wymiany informacji oraz, na wniosek jednej ze stron, przeprowadzają konsultacje.
2. Właściwe organy szwajcarskie bezzwłocznie powiadamiają Agencję i Komisję o wszelkich znanych im faktach lub powziętych przez nie podejrzeniach, które wskazują na istnienie nieprawidłowości dotyczących zawierania i wykonywania kontraktów lub umów zawartych w ramach stosowania instrumentów, o których mowa w niniejszej decyzji.
Artykuł 5
Poufność
Informacje przekazane lub uzyskane na mocy postanowień niniejszego załącznika, niezależnie od ich postaci, są objęte tajemnicą służbową i ochroną przysługującą analogicznym informacjom zgodnie ze szwajcarskim prawem krajowym oraz odnośnymi przepisami mającymi zastosowanie w odniesieniu do instytucji wspólnotowych. Informacje takie mogą być przekazywane wyłącznie tym osobom, które potrzebują zapoznać się z nimi ze względu na swoje funkcje w instytucjach wspólnotowych, państwach członkowskich lub w Szwajcarii. Ponadto informacje takie nie mogą być wykorzystywane do celów innych niż skuteczna ochrona interesów finansowych umawiających się stron.
Artykuł 6
Środki i kary administracyjne
Bez uszczerbku dla stosowania szwajcarskiego prawa karnego, Agencja lub Komisja mogą nakładać środki i kary administracyjne zgodnie z rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1605/2002 i rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (4) oraz rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (5).
Artykuł 7
Odzyskiwanie i egzekucja
Decyzje Agencji lub Komisji podjęte w ramach stosowania niniejszej decyzji, nakładające zobowiązania pieniężne na osoby inne niż państwa, stanowią w Szwajcarii tytuł egzekucyjny.
Klauzulę wykonalności musi nadać, bez przeprowadzania kontroli innych niż weryfikacja autentyczności aktu, organ wskazany przez rząd szwajcarski, który zawiadamia o tym Agencję lub Komisję. Egzekucja musi zostać przeprowadzona zgodnie z zasadami procedury szwajcarskiej. Legalność decyzji stanowiącej tytuł egzekucyjny podlega kontroli Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmowane na mocy klauzuli arbitrażowej podlegają wykonaniu na tych samych warunkach.
(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.
(2) Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 72.
(3) Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2.